"ΤΙΝΑ ΠΟΙΗΣΩ;".
Ευαγγέλιον "κατά ΜΑΡΚΟΝ", κεφ. Ι/10, εδ. 17-23.
7 Και ενώ έβγαινε έξω στον δρόμο, κάποιος έτρεξε, και γονατίζοντας μπροστά του, τον ρωτούσε: Δάσκαλε αγαθέ, τι να κάνω για να κληρονομήσω αιώνια ζωή;
18 Και ο Ιησούς είπε σ' αυτόν: Γιατί με λες αγαθό; Κανένας δεν είναι αγαθός, παρά μονάχα ένας, ο Θεός.
19 Ξέρεις τις εντολές: «Μη μοιχεύσεις, Μη φονεύσεις, Μη κλέψεις, Μη ψευδομαρτυρήσεις, Μη αποστερήσεις, Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα».
20 Και εκείνος, απαντώντας, είπε σ' αυτόν: Δάσκαλε, όλα αυτά τα τήρησα από τη νιότη μου.
21 Και ο Ιησούς, αφού τον κοίταξε καλά, τον αγάπησε, και του είπε: Ένα σού λείπει πήγαινε, πούλησε όσα έχεις, και δώσε στους φτωχούς και θα έχεις θησαυρό στον ουρανό και έλα, ακολούθα με, αφού σηκώσεις τον σταυρό.
22 Εκείνος, όμως, γινόμενος σκυθρωπός εξαιτίας αυτού τού λόγου, αναχώρησε λυπούμενος επειδή, είχε πολλά κτήματα.
23 Και ο Ιησούς, κοιτάζοντας ολόγυρα, λέει στους μαθητές του: Πόσο δύσκολα θα μπουν μέσα στη βασιλεία τού Θεού αυτοί που έχουν τα χρήματα;
ΣΧΟΛΙΑ :
«Διδάσκαλε, Τίνα ποιήσω, ίνα ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;». Πρόκειται για να πανανθρώπινο ερώτημα. Μπορεί να το πει ο καθένας, ο άσπρος, ο μαύρος, ο κίτρινος.... Είναι ένα ερώτημα που αφορά αποκλειστικά τον άνθρωπο. Τι να κάνω, για να σωθώ; Θέλω να γνωρίσω το Θεό, θέλω φεύγοντας από αυτόν τον πρόσκαιρο κόσμο να βρεθώ στην παρουσία Του. Άραγε τι πρέπει να κάνω;;;.
Τούτος ο νέος που ρωτά τον Ιησού δεν είναι μέσα στα ναρκωτικά, δε βόσκει χοίρους όπως ο λεγόμενος "άσωτος", δεν είναι μακριά από το Θεό, είναι άνθρωπος πιστός, γνωρίζει καλά όλες τις εντολές του Θεού και τις τηρεί «εκ νεότητός του». Έχει πνευματικά ενδιαφέροντα και γι' αυτό παίρνει την πρωτοβουλία και έρχεται μόνος του μπροστά στον Ιησού και τον ρωτάει: "Τι να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;" Αγνοεί τον όχλο, τους Γραμματείς, τους Φαρισαίους, κάτι το οποίο άλλοι δεν τολμούσαν να κάνουν «δια τον φόβον των Ιουδαίων» (Ιωάννης Κ/20: 19). Αλήθεια πόσο μας φόβισαν οι «Ιουδαίοι» στη ζωή μας! Πόσες φορές κάναμε πίσω! Για να μην πουν, για να μη γελάσουν, για να μη μας ειρωνευτούν. Ευχαριστούμε το Θεό, γιατί με τη δική Του τη δύναμη, βγάλαμε από μέσα μας το «φόβο των Ιουδαίων». Ο νέος αυτός τολμά και έρχεται μπροστά στο Χριστό και καθώς βρίσκεται μπροστά Του, πέφτει στα γόνατα. Και «γονυπετήσας» αναφέρει το Ευαγγέλιο. Τούτο είναι ένδειξη αναγνώρισης και σεβασμού στο Πρόσωπο του Κυρίου. Σ' αυτήν ακριβώς τη στάση της ταπείνωσης "επερώτα Αυτόν". Δε ρώτησε μια φορά και έφυγε, αλλά από μεγάλο ενδιαφέρον συνέχισε να ρωτά Αυτόν. Ας προσέξουμε την προσευχή μας. Τα αιτήματά μας προς τον Κύριο θα πρέπει να τα διακρίνει επιμονή και υπομονή, δύο στοιχεία απαραίτητα στην πνευματική ζωή του κάθε ανθρώπου.
Μπροστά σε τούτη την επιμονή ο Κύριος δε μένει αδιάφορος. Γι' Αυτόν τον Κύριο είχε προφητεύσει ο "Ησαΐας" (ΜΒ/42: 3) πολλά χρόνια πριν. «Κάλαμον συντετριμμένο δεν θα θλάσει και λυχνάριον καπνίζον δεν θα το σβήσει».
"Νέε μου, απαντά ο Κύριος, τας εντολάς εξεύρεις". Ναι, Κύριε, τις ξέρω και τις τηρώ από νέος, από μικρό παιδί. Αν έλεγε ότι δεν τις ξέρει, θα ήταν λίγο το κακό. Όμως το να γνωρίζεις τις εντολές του Θεού, να τις τηρείς και να μην αισθάνεσαι ότι έχεις σωτηρία, να μην αισθάνεσαι τη σιγουριά ότι, όταν φύγεις από τον κόσμο, θα πας κοντά στο Θεό, τούτο είναι τραγωδία!
Ο νέος της ιστορίας μας είχε τη θρησκεία του και τηρούσε, όσο μπορούσε, τις εντολές του Θεού, όμως μέσα στην καρδιά του δεν αισθάνεται σωσμένος και δικαιωμένος απέναντι στο Θεό. Όλες οι θρησκείες είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα. Αντιπροσωπεύουν τα «φύλα συκιάς» με τα οποία προσπάθησε να ντυθεί ο άνθρωπος αμέσως μετά την αμαρτία του, που όμως δεν μπόρεσε να το καταφέρει. Ο Θεός, για να τον ντύσει, έσφαξε δύο αθώα ζώα και με το δέρμα τους έκανε δύο χιτώνες και έντυσε τον άνθρωπο (Γένεση Γ/3: 21). Μόνον ο Θεός μπορεί να "ντύσει" τον άνθρωπο. Δεν μπορεί να ντυθεί και κατά συνέπεια να δικαιωθεί ο άνθρωπος με τα δικά του έργα.
Πολλοί λένε: "Είμαι καλός, δε σκότωσα, δεν έκλεψα, δε μοίχευσα, δεν ψευδομαρτύρησα, άρα είμαι εντάξει". Κι όμως ο άνθρωπος αυτός τα έχει κάνει όλα. Πόσες φορές άραγε μέσα στην καρδιά του είπε: "Αν μπορούσα, αυτόν θα τον σκότωνα". Αυτό δεν είναι φόνος; "Αχ να το έπαιρνα αυτό". Αυτό δεν είναι κλεψιά; "Να είχα τη γυναίκα του πλησίον μου". Αυτό δεν είναι μοιχεία;"
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι ο άνθρωπος σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να σωθεί με τα έργα του. ¨Όσο προσπαθεί, τόσο πιο πολύ χώνεται μέσα στην άβυσσο, τόσο πιο πολύ απομακρύνεται από το Θεό. Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τους Χριστιανούς της Ρώμης: "ενώ εγώ θέλω να κάνω το καλό, κοντά μου βρίσκεται το κακό" (Ρωμαίους Ζ/7: 21). Ο εχθρός, έχοντας σκοπό του να καταστρέψει τον άνθρωπο, προσπαθεί να τον πείσει: "Εσύ αμάρτησες, εσύ και θα εξιλεωθείς απέναντι στο Θεό".
Πήρε ο εχθρός την Καινή Διαθήκη, την έσκισε και κράτησε μόνον την παραβολή του «καλού Σαμαρείτη», (Λουκάς Ι/10: 30-37), προσπαθώντας να πείσει τον άνθρωπο ότι μόνον με τα καλά του έργα θα σωθεί. Και ο καλοπροαίρετος άνθρωπος ξεχύνεται σε έναν αγώνα προσπαθώντας να κάνει καλά έργα επανορθωτικά, για να εξιλεωθεί μπροστά στο Θεό. Κάποιου ήταν άρρωστο το παιδί του. "Τι να κάνω έλεγε; Να πάω ξυπόλητος στην εκκλησία, να ντύσω ένα ορφανό παιδί;". Πόσα τέτοια δεν ακούμε και βλέπουμε καθημερινά! Με όλα αυτά τα έργα η ψυχή προσπαθεί να βρει ανάπαυση από το αμαρτωλό παρελθόν της. Παρ’ όλα αυτά όμως εξιλέωση δεν έρχεται. Και βεβαίως η αμαρτωλότητα δε σταματάει. Την επόμενη μέρα είναι πάλι ο ίδιος και χειρότερος. Πριν καν εξιλεωθεί από τις χθεσινές παραβάσεις, έρχονται νέες και σε λίγο άλλες. Κάποια στιγμή τούτον τον αρχικό ζήλο, για να σωθεί ο άνθρωπος, έρχεται να τον σκεπάσει ο απογοήτευση. Δεν μπορώ, δε γίνεται τίποτα. Ο εχθρός πάντα δίπλα στον άνθρωπο ψιθυρίζει: "Ε! άνθρωπος είσαι, δεν πειράζει που κοιτάζεις πονηρά τη γυναίκα του άλλου, ουδείς αναμάρτητος" και πολλά άλλα παρόμοια, με σκοπό να κοιμίσει και να παραπλανήσει τον άνθρωπο.
Ποτέ δε θα λείψουν οι εισηγήσεις του διαβόλου. Άλλωστε από την ώρα που γεννιέται ο άνθρωπος ένας μεγάλος αγώνας αρχίζει. Αγωνίζεται ο διάβολος, για να τον καταστρέψει και αγωνίζεται και ο Θεός, για να τον σώσει. Στη μέση ο άνθρωπος, μέσα στην ελευθερία, που ο Θεός του έδωσε, κρίνει κάθε στιγμή στη ζωή του με ποιον είναι, με ποιον θα ζήσει στην αιωνιότητα, κοντά στο Θεό ή κοντά στο Διάβολο, όπου είναι αιώνια κόλαση. Ο Απόστολος Παύλος είναι αποκαλυπτικός για την κατάσταση στην οποία ευρίσκεται ο άνθρωπος. "Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ. Ποιος λοιπόν θα με τραβήξει και θα με βγάλει έξω από το λάκκο της ταλαιπωρίας". (Ησαΐας Σ/6: 5).
Απέναντι στην αδιέξοδη προσπάθεια να σωθεί ο άνθρωπος με τα έργα του, η Αγία Γραφή, ο αψευδής και αιώνιος Λόγος του Θεού μας παρουσιάζει ένα άλλο σχέδιο για τη σωτηρία του ανθρώπου, το οποίο συνέλαβε, μέσα στην πανσοφία Του ο Θεός. Τούτο το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου δε θα λέγαμε ότι είναι διαφορετικό, αλλά ότι είναι τελείως αντίθετο από το προηγούμενο. Σύμφωνα λοιπόν με το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου δε χρειάζονται ανθρώπινα έργα και ανθρώπινες προσπάθειες. Το Έργο που χρειάζεται για τη δικαίωση του ανθρώπου δεν το κάνει ο αμαρτωλός άνθρωπος, το έχει κάνει ο ίδιος ο Θεός. Είναι ένα Έργο το οποίο έκανε ο Θεός και το προσφέρει δωρεάν "κατά χάριν", σε κάθε άνθρωπο, που ειλικρινά θα μετανιώσει και θα εκζήτησει το Θεό στη ζωή του. Το Έργο αυτό του Θεού, που είναι για όλους τους ανθρώπους, περικλείεται μέσα σε λίγες μόνον φράσεις της Καινής Διαθήκης. «Τόσον αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωκε τον υιό Αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Ευχαριστούμε το Θεό πάνω απ’ όλα για κείνο το «πας». Μέσα σ’ αυτό είμαι και εγώ, είσαι και συ, ψυχή. Είναι και αυτός που μένει στην Ανταρκτική, στην Αφρική, ή όπου γης.
Η αγάπη του Πατέρα δεν άφησε τον άνθρωπο να αγωνίζεται μόνος μέσα στο σκοτάδι, την άγνοια και το φόβο, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Πόσο χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Πέτρου. (Λουκάς Ε/5: 1-11)! «Διδάσκαλε δι’ όλης της νυκτός κοπιάσαντες ουδέν πιάσαμε». Αυτή θα ήταν η κατάληξη του ανθρώπου, αν ο Θεός δεν είχε κάνει, διά Ιησού Χριστού, το ΕΡΓΟ της σωτηρίας για τον άνθρωπο. Πόνος και κόπος μέσα στη νύχτα της ζωής και το αποτέλεσμα «ουδέν». Όμως έρχεται ο Κύριος και λέει. "Ναι, με τις δικές σας προσπάθειες δεν πιάσατε τίποτα, όμως τώρα ακούμπα πάνω στο Δικό μου σχέδιο". «Επανήγαγε το πλοίον εις τα βαθέα και ρίψατε τα δίκτυα σας για να ψαρέψετε» (Λουκάς Ε/5: 4). Ακολουθώντας την εντολή του Κυρίου πήγαν να ψαρέψουν μέρα μεσημέρι, ενώ το ψάρεμα γίνεται τη νύχτα, και το αποτέλεσμα ήταν μοναδικό. «συνέκλεισαν πλήθος πολύ ιχθύων και διεσχίζετο το δίκτυον αυτών». Τι συνέβη μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης προσπάθειας; Συνέβη εκείνο το συνταρακτικό το οποίο ο Πέτρος είπε: : Κύριε, ας είναι μεσημέρι, ας μην έχει ψάρια η θάλασσα, όμως «επί τω λόγω Σου θέλω ρίψει το δίκτυον». Επειδή το είπες Εσύ Κύριε και επειδή ο Λόγος ο δικό Σου είναι μόνον αλήθεια.
Ψυχή, ακουμπάς πάνω στο σχέδιο του Θεού ή προσπαθείς να σωθείς με τα δικά σου έργα; Η αγάπη του Πατέρα «έδωσε». Έδωσε ό,τι πιο πολύτιμο είχε. Έδωσε τον Υιόν Αυτού, το μονογενή. Γεννήθηκε σε μια φάτνη, μικρός, φτωχός, καταφρονημένος, απερριμένος από τους ανθρώπους (Ησαΐας ΝΓ/53), για μένα, για σένα, για την κάθε ψυχή που θα χαμηλώσει τα μάτια του εγωισμού της και θα πει μέσα από την καρδιά της «σ΄ ευχαριστώ Κύριε». Ένα μικρό παιδάκι που χώρεσε μέσα σε μια φάτνη. Ποιος; Ο Υιός του Θεού του ζώντος. Εκείνος που είπε: «Ο ουρανός είναι ο θρόνος μου και η γη υποπόδιον των ποδών μου». Έπρεπε να μικρύνει τόσο πολύ ο Θεός; Ναι. Για να έρθει, να ψάξει και να βρει εμένα, τον μικρό, τον χαμένο, τον αμαρτωλό.
Κάποιος προσπαθούσε έξω από το σπίτι του να δώσει τροφή σε κάποια πουλάκια και καθώς τα πλησίαζε, εκείνα φτερούγιζαν και έφευγαν μακριά. Απελπισμένος κάποια στιγμή σκέφτηκε. "Αχ να μπορούσα να γινόμουν πουλί, πόσο εύκολα θα τα πλησίαζα!"
Χριστούγεννα σημαίνει "Αγάπη", σημαίνει ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να σώσει τον άνθρωπο. Πρόκειται για πράξη υπέρτατης αγάπης. Το πεπερασμένο μυαλό μας δεν μπορεί να συλλάβει πόσο ακριβά στοίχισε το μοναδικό τούτο Έργο του Θεού και στον Πατέρα και στον Υιό. Ήρθε στην αφιλόξενη γη μας. Έγινε "όμοιος με ημάς, παρ’ εκτός αμαρτίας", διήλθε ανάμεσά μας «ευεργετών και θεραπεύων» (Πράξεις Ι/10: 38). Μας έδειξε τον Πατέρα Θεό, έναν πατέρα που θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια (Β' Πέτρου Γ/3: 9). Είναι ένας Πατέρας που μισεί την αμαρτία, αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό και θέλει να τον καθαρίσει, να τον λυτρώσει, από τα δεσμά του εχθρού της ψυχής και να τον πάρει μαζί Του στον ουρανό αιωνίως. Ένας Πατέρας που ξημέρωσε και τούτη την ημέρα, όχι για να φάμε, να πιούμε ή να πάμε εκδρομή, αλλά για να μιλήσει και σήμερα σε κάποιες ψυχές και να τους πει : «Σ΄ αγαπάω. Έκανα για σένα ψυχή ένα τέλειο έργο, αν το δεχθείς θα σωθείς αιωνίως. Αν το απορρίψεις, μέσα στην ελευθερία σου, θα απολεσθείς αιωνίως, εξ αιτίας της αμαρτίας σου».
Πάνω απ’ όλα ο Χριστός ήρθε στον κόσμο, για να πεθάνει στη θέση του κάθε ανθρώπου, πληρώνοντας έτσι για την αμαρτία του και ικανοποιώντας την Άγια Δικαιοσύνη του Θεού. Καθώς «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23) και καθώς ο «μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23), όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να πεθάνουν. Όμως από αγάπη επενέβη ο Θεός και έδωσε τον Υιόν Του να πεθάνει στη θέση της δική μας, για να ζήσουμε εμείς αιώνια κοντά Του.
Συνεπώς ο αμαρτωλός που θέλει να εξιλεωθεί μπροστά στο Θεό, πρέπει να στηριχθεί στο Έργο που έκανε ο Θεός για τη σωτηρία του. Με άλλα λόγια θα πρέπει ο άνθρωπος να εγκαταλείψει το "εγώ" του και να πιστέψει στο Έργο το οποίο έκανε ο Θεός δια Ιησού Χριστού. Η Καινή Διαθήκη τονίζει: «έχομεν άφεσην αμαρτιών, εν τω αίματι του Χριστού» (Koλοσσαείς Α/1: 14), διά του οποίου (Ιησού Χριστού) έχουμε την απολύτρωση διαμέσου τού αίματός του, την άφεση των αμαρτημάτων, σύμφωνα με τον πλούτο τής χάρης του (Εφεσίους Α/1: 7), «έχωμεν σωτηρία εν Αυτώ», "και δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία επειδή, ούτε άλλο όνομα είναι δοσμένο κάτω από τον ουρανό ανάμεσα στους ανθρώπους, διαμέσου τού οποίου πρέπει να σωθούμε" (Πράξεις Δ/4: 12). Αλήθεια, πόσο μεγάλη σιγουριά μας προσφέρει ο Λόγος του Θεού για τη συγχώρεση των αμαρτιών μας και τη δικαίωσή μας διά του Χριστού.
Να γιατί ο Κύριος ήταν κατηγορηματικός, όταν οι μαθητές τον ρώτησαν: «Τι να κάνουμε για να εργαζόμεθα τα έργα του Θεού. Τούτο είναι το έργο του Θεού, να πιστεύσητε εις τούτον τον οποίον Εκείνος απέστειλε» (Ιωάννης Σ/6: 29).
Συνεπώς, για να σωθεί ο άνθρωπος δε χρειάζονται κάποια έργα ή άλλες ανθρώπινες προσπάθειες. Το Έργο της σωτηρίας είναι έτοιμο, είναι τέλειο. Ολοκληρώθηκε με το "τετέλεσται" του Χριστού πάνω στο σταυρό και προσφέρεται σήμερα "που είναι καιρός ευπρόσδεκτός, που είναι καιρός σωτηρίας" (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2) σε κάθε άνθρωπο. Προσφέρεται στον κάθε "ληστή" που μετανοήσει για το αμαρτωλό παρελθόν του, σε καθένα που θα στρέψει ένα βλέμμα πίστης σ’ Αυτόν και θα πει: «Θυμίσουμαι Κύριε …..», για να λάβει την απάντηση μέσα στην καρδιά του: «από σήμερα είσαι μαζί μου…». Κύριε, αυτός είναι ληστής είναι κακούργος, τι του υπόσχεσαι; Όχι, θα πει ο Κύριος, ήταν ληστής, ήταν κακούργος, τώρα είναι Δικός μου για πάντα. "Τον καιρόν της αγνοίας ο Θεός συγχώρεσε" (Πράξεις ΙΖ/17: 17). Μα δεν πρόλαβε να κάνει καλά έργα. Πρόλαβε και αναγνώρισε και δέχτηκε μέσα στην καρδιά του το σωτήριο ΕΡΓΟ που ο Θεός έκανε δια Ιησού Χριστού πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Από σήμερα και για όλη την αιωνιότητα θα είναι μαζί Μου. Ο άλλος ο ληστής, που δεν αναγνώρισε το Έργο του Θεού δια Ιησού Χριστού, τι έγινε; Από σήμερα και για όλη την αιωνιότητα θα είναι μακριά από Μένα. Τόσο αυστηρός είσαι, Κύριε, Συ που είσαι Θεός Αγάπης; Ναι θα είναι μακριά από Μένα, γιατί αυτό επιβάλει η δικαιοσύνη. Είμαι Θεός Άγιος, οικτίρμων και ελεήμων, αλλά είμαι και Θεός δίκαιος (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 9).
Αν είσαι δικαστής και φέρουν το παιδί σου στο δικαστήριο με την αποδεδειγμένη κατηγορία ότι έκλεψε, δεν μπορείς ποτέ και σε καμία περίπτωση να πεις: «Αθώος ο κατηγορούμενος». Εάν το πεις, δεν είσαι δίκαιος αλλά άδικος. Με τον τρόπο αυτό έχεις καταλύσει κάθε έννοια δικαιοσύνης. Έτσι και ο Θεός χάριν της δικαιοσύνης δεν θα μπορεί εκείνη την ημέρα να δεχθεί και να συγχωρήσει την αμετανόητη καρδιά.
Τις αμαρτίες μας μπορεί να τις συγχωρεί μόνον ο Χριστός και μάλιστα μόνον όσο είμαστε σ’ αυτή τη ζωή, αφού με ειλικρίνεια τις εξομολογηθούμε σ’ Αυτόν. Ο Λόγος του Θεού κατηγορηματικά μας διαβεβαιώνει: "Αλλά, για να γνωρίσετε ότι ο Υιός τού ανθρώπου έχει εξουσία επάνω στη γη να συγχωρεί αμαρτίες, λέει τότε στον παράλυτο: Σήκω επάνω και σήκωσε το κρεβάτι σου, και πήγαινε στο σπίτι σου" (Ματθαίος Θ/9: 6). Στον ουρανό, σύμφωνα με το Λόγο του Θεού, δεν μπορούν να συγχωρεθούν αμαρτίες του ανθρώπου.
Το κέντρο της σωτηρίας του ανθρώπου είναι ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ διά Ιησού Χριστού. Εάν ο άνθρωπος στηρίξει τη σωτηρία του και στη δική του συμμετοχή και στα δικά του έργα, σιγά – σιγά θα δημιουργηθούν συνθήκες, που θα μετατοπίσουν το κέντρο βάρος της σωτηρίας του από το Έργο του Θεού στα έργα τα δικά του.
Ο Λόγος του Θεού διακηρύττει: «κατά χάριν είστε σεσωσμένοι, διά της πίστεως και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον, ουχί εξ’ έργων, δια να μην καυχηθεί τις» (Εφεσίους Β/2: 8, 9). Για να μην καυχηθεί κάποιος μπροστά στο Θεό εκείνη την ημέρα. Συνεπώς ο άνθρωπος δε σώζεται με τα έργα του, αλλά με τη χάρη του Θεού. Ο Απόστολος Παύλος χαρακτηρίζει ανόητους τους Χριστιανούς της Γαλατείας, οι οποίοι δεν πίστευαν αυτή τη μεγάλη αλήθεια και τους τονίζει: «αν η δικαίωση του ανθρώπου γίνεται μέσα από τα έργα του Νόμου (Μωσαϊκού), άρα ο Χριστός εις μάτην απέθανε». (Γαλάτας Β/2: 21). Επίσης τονίζεται ότι «από τα έργα του νόμου, δεν θα δικαιωθεί κανένας άνθρωπος μπροστά στο Θεό» (Ρωμαίους Γ/3: 20).
Ίσως πει κάποιος: "τότε δε χρειάζεται να κάνουμε καλά έργα;" Ασφαλώς και χρειάζεται, όχι όμως, για σωθούμε, αφού η σωτηρία είναι «κατά χάριν», είναι δώρο του Θεού. Τα καλά έργα θα τα κάνουμε ως ένδειξη ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης μας προς το Θεό για τη σωτηρία που μας χάρισε. Εάν η σωτηρία ήταν μέσα από τα έργα του ανθρώπου, τότε δε θα είχαμε όλοι τις ίδιες ευκαιρίες, για να σωθούμε και εν πάσει περιπτώσει ο ληστής δε θα έπρεπε να σωθεί, γιατί δεν είχε κάνει κανένα καλό έργο.
Καθώς ο Κύριος βλέπει ότι η καρδιά τούτου του νέου είναι "κολλημένη στα κτήματά του", τα οποία ήταν πάρα πολλά λέγει: «εν σοι λείπει, πήγαινε πώλησον όσα έχεις ….». Δεν μπορεί η καρδιά σου να είναι και με Μένα και με κάτι άλλο. Δεν μπορείς και με Μένα και με τις δικές σου προσπάθειες. Ο Κύριος διευκρίνισε ότι κανένας δε μπορεί να δουλεύει δύο κυρίους. "Κανένας δούλος δεν μπορεί να δουλεύει δύο κυρίους επειδή, ή τον έναν θα μισήσει, και τον άλλον θα αγαπήσει ή στον έναν θα προσκολληθεί, και τον άλλον θα καταφρονήσει. Δεν μπορείτε να δουλεύετε τον Θεό και τον μαμωνά" (Λουκάς ΙΣ/16: 13).
Ο άνθρωπος του Θεού δεν θα πρέπει ν' αφήνει τον πλούτο να κυριαρχεί πάνω του και να τον εξουσιάζει. Είναι φανερό ότι ο Κύριος δεν επέπληξε τούτο τον νέο άνθρωπο για τα πλούτη του, αλλά του ζήτησε να βάλει τον Κύριο πάνω απ’ όλα μέσα στην καρδιά του και τη ζωή του και για το σκοπό αυτό να θυσιάσει τα πάντα. Του ζήτησε να λάβει το Έργο του Θεού μέσα στην καρδιά του και να μη στηρίζεται στα έργα τα δικά του. Η συνέχεια: «σκυθρωπιάσας, ανεχώρησε λυπούμενος …». Τραγωδία.
Είθε να μη συμβεί σε κανέναν από μας. Αρνήθηκε να δώσει την πρώτη θέση μέσα στη ζωή του στο Χριστό. Στηρίχτηκε στις δικές του δυνάμεις, στα κτήματά του και αρνήθηκε τη σωτήρια «χάρη» του Θεού. ---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου