OI ΤΡΙΚΥΜΙΕΣ

 

 

OI ΤΡΙΚΥΜΙΕΣ.

  

Είναι η βάρκα σου στο κύμα, κι ο βοριάς φυσάει δυνατά,

γύρω σου η τρικυμία, πάει να σκίσει τα πανιά.

Τι σε κάνει να φοβάσαι, μέσ’ τη βάρκα είν’ ο Χριστός,

δεν αφήνει τα παιδιά Του, το τιμόνι το έχει Αυτός.

Σου υποσχέθηκε τη νίκη, είναι ο Λόγος Του αληθείς,

το ένα θαύμα πίσω απ’ το άλλο, θα δοξάζεις θα υμνείς.

Τι σε κάνει να φοβάσαι ….

Ισχυρός για να σε σώσει, δυνατός να σ’ οδηγεί,

η εγγύηση της νίκης, ο Χριστός θριαμβευτής.

Σου έχει δώσει εξουσία, σ’ έχει κάνει δυνατό,

πάντα ακούει τις προσευχές σου, μέσα σου ζει ο Χριστός.

Τι σε κάνει να φοβάσαι…..

Ευαγγέλιο "κατά ΜΑΡΚΟΝ", κεφ. Δ/4, εδ. 35-41.

 

35 Και λέγει προς αυτούς εν εκείνη τη ημέρα, ότε έγεινεν εσπέρα. Ας διέλθωμεν εις το πέραν.

36 Και αφήσαντες τον όχλον, παραλαμβάνουσιν αυτόν ως ήτο εν τω πλοίω και άλλα δε πλοιάρια ήσαν μετ' αυτού.

37 Και γίνεται μέγας ανεμοστρόβιλος και τα κύματα εισέβαλλον εις το πλοίον, ώστε αυτό ήδη εγεμίζετο.

38 Και αυτός ήτο επί της πρύμνης κοιμώμενος επί το προσκεφάλαιον και εξυπνούσιν αυτόν και λέγουσι προς αυτόν Διδάσκαλε, δεν σε μέλει ότι χανόμεθα;

39 Και σηκωθείς επετίμησε τον άνεμον και είπε προς την θάλασσαν Σιώπα, ησύχασον. Και έπαυσεν ο άνεμος, και έγεινε γαλήνη μεγάλη.

40 Και είπε προς αυτούς Διά τι είσθε ούτω δειλοί; πως δεν έχετε πίστιν;

41 Και εφοβήθησαν φόβον μέγαν και έλεγον προς αλλήλους. Τις λοιπόν είναι ούτος, ότι και ο άνεμος και η θάλασσα υπακούουσιν εις αυτόν;

Ευαγγέλιο "κατά ΙΩΑΝΝΗΝ",  κεφ. Σ6, εδ. 16-19.

16 Καθώς δε έγινεν εσπέρα, κατέβησαν οι μαθηταί αυτού εις την θάλασσαν,

17 και εμβάντες εις το πλοίον, ήρχοντο πέραν της θαλάσσης εις Καπερναούμ. Και είχεν ήδη γείνει σκότος και ο Ιησούς δεν είχεν ελθεί προς αυτούς,

18 και η θάλασσα υψώνετο, επειδή έπνεε δυνατός άνεμος.

19 Αφού λοιπόν εκωπηλάτησαν ως εικοσιπέντε ή τριάκοντα στάδια βλέπουσι τον Ιησούν περιπατούντα επί της θαλάσσης και πλησιάζοντα εις το πλοίον, και εφοβήθησαν.

          ΣΧΟΛΙΑ :

     Δύο θαυμάσια περιστατικά διαβάσαμε μέσα από τον αιώνιο Λόγο του Θεού που μοιάζουν να είναι ξεχωριστά, να είναι διαφορετικά.
     Στο πρώτο κείμενο έχει ξεσπάσει μια μεγάλη η τρικυμία, όμως είναι ημέρα και το κυριότερο είναι κοντά ο Κύριος, Τον βλέπεις, του μιλάς, αισθάνεσαι την παρουσία Του, την ασφάλειά Του.
     Στο δεύτερο κείμενο μια έχει ξεσπάσει μια ακόμα μεγαλύτερη τρικυμία, γύρω έχει απλωθεί βαθύ σκοτάδι και το κυριότερο ο Ιησούς είναι μακριά.
     Ζητάς τον Κύριο, πας να πιαστείς απ’ Αυτόν και νομίζεις ότι ο Κύριος δεν είναι μαζί σου, δεν είναι μέσα στο καράβι της ζωής σου. Εύλογα φθάνει στα χείλη το ερώτημα των μαθητών: "Δεν σε μέλει Κύριε που χανόμαστε;" Δεν σε νοιάζει Κύριε για μένα, που χάνομαι μέσα στα προβλήματα, τις τρικυμίες, τα αδιέξοδα, τις δυσκολίες τούτης της ζωής; Είναι η ώρα του εχθρού, η ώρα του πονηρού, είναι η ώρα που θα έρθει να σου ψιθυρίσει: "Έλπισες στο Θεό; Ω πόσο λάθος έκανες, που είναι ο Θεός σου τώρα που τον έχεις ανάγκη, τώρα που η τρικυμία πάει να καταπιεί το καράβι σου;" 

      Πόσες φορές δεν περνάμε από τέτοιες δοκιμασίες, πόσες φορές  δεν ανεβαίνει στην καρδιά μας το ίδιο παράπονο, η ίδια απορία: "Κύριε γιατί δεν επεμβαίνεις; Δεν ακούς την προσευχή μου;" Τότε έρχεται στην καρδιά μου η απάντηση: "Είναι δυνατόν, Αυτός που σε αγάπησε και πέθανε για σένα για να σε σώσει, να σε αφήσει τώρα να χαθείς;" Ο Λυτρωτής είναι μαζί μου, με παρακολουθεί σε κάθε βήμα της ζωής μου, όμως θα πρέπει να μάθω να Τον εμπιστεύομαι. Ψυχή, μην κοιτάζεις τα κύματα και τη φουρτούνα. Άφησε τον εαυτόν σου, το πρόβλημά σου, με εμπιστοσύνη στα χέρια Του. Μην παραπονιέσαι για το πόσο μεγάλη είναι η τρικυμία που περνάς, αλλά σκέψου πόσο μεγάλος είναι ο Θεός στον οποίον πιστεύεις! Μέσα από τις δοκιμασίες θα βγεις πιο δυνατός, πιο καθαρός, πιο χρήσιμος στα χέρια Του.  Ο Λυτρωτής μας υπόσχεται:! "Δεν θα σε λησμονήσω, σ' έχω ζωγραφίσει στις παλάμες μου" (Ησαΐας ΜΘ/49: 16). Τα σημάδια των καρφιών στα χέρια Του έγιναν για σένα, δεν θα Τον αφήσουν να σε λησμονήσει. Η ευλογημένη επέμβασή Του θα έρθει σίγουρα και στην ώρα της.  

    Σ΄ ένα κινηματογραφικό έργο με θέμα την κατοχή (1940) μια ομάδα Εβραίων οδηγείται στα κρεματόρια. Γυμνοί, σκυθρωποί, ένα βήμα από τον πιο εξευτελιστικό θάνατο. Ένας απ’ αυτούς, καθώς σέρνει το κορμί του προς το θάνατο, σηκώνει τα μάτια προς τον ουρανό ψιθυρίζοντας τον ψαλμό του Δαυίδ (ΚΓ/23, εδ.4) «Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω, δεν θέλω φοβηθεί κακόν, διότι Εσύ Κύριε είσαι μετ’ εμού». Μπορεί με τα σάρκινα μάτια να μην έβλεπε τον Κύριο, όμως με τα πνευματικά μάτια, με τα μάτια της πίστης τον είχε δίπλα του, τον είχε  πολύ κοντά του.

      Κοιτάζεις στον καταγάλανο ουρανό, βλέπεις τον ήλιο και θαυμάζεις αυτό το τέλειο δημιούργημα του Θεού, που δίνει τη ζωή στα πάντα γύρω μας. Κοιτάζεις την επόμενη μέρα που έχει συννεφιά, αντάρα, τρικυμία και μόνο μαυρίλα βλέπεις, ο ήλιος δεν φαίνεται πουθενά. Όμως αυτό τι σημαίνει; Ότι χάθηκε ο ήλιος, ότι δεν υπάρχει ήλιος; Ο ήλιος υπάρχει, συνεχίζει να στέλνει το πολύτιμό του φως, είναι την κάθε ώρα στο σημείο που πρέπει να βρίσκεται.

      Δε χάνεται ο ήλιος από τη ζωή μας, απλά έρχονται τα σύννεφα (τα προβλήματα) πολλές φορές να τον κρύψουν, με αποτέλεσμα να μην τον βλέπουμε. Το ίδιο και με το Χριστό. Δε χάνεται, δεν εγκαταλείπει την ψυχή που θα Τον επικαλεστεί στη ζωή της. Αφήνει τα 99 πρόβατα για να ψάξει στα βουνά και τα λαγκάδια (όπου επέλεξες για να ζήσεις τη ζωή σου, ψυχή) για να βρει το ένα χαμένο πρόβατο (Ματθαίος ΙΗ/18: 11-14) Θέλει όλους να τους σώσει και να τους φέρει σε μετάνοια. (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4).

      Μπορεί οι συνθήκες της ζωής να αλλάζουν, αλλά ο Χριστός παραμένει ο ίδιος. Δεν αλλάζει, δεν αλλοιώνεται η δύναμή Του, δε μικραίνει το χέρι Του, δε βαρύνει το αυτί Του (Ησαΐας ΝΘ/59: 1). Πόσο ευτυχισμένη είναι εκείνη η ψυχή που σε πείσμα της συννεφιάς, της τρικυμίας, σε πείσμα των εξωτερικών συνθηκών, ακουμπάει επάνω Του! Τον βλέπει με τα μάτια της πίστης και τον εμπιστεύεται. Έντονο είναι το παράπονο του Κυρίου: "Θωμά με είδες και πίστεψες; Μακάριοι οι μη ειδόντες και πιστεύσαντες" (Ιωάννης Κ/20: 29).

      Οι περιστάσεις της ζωής, οι δυσκολίες, το σκοτάδι που απλώνεται γύρω μας, «πνευματικό σκοτάδι» πάνω απ’ όλα, έρχονται να κρύψουν καμιά φορά το Χριστό από τη ζωή μας. Αυτό μπορεί να συμβεί. Ένα όμως πράγμα δεν μπορεί να συμβεί, όποια κι αν είναι τα γεγονότα, να μας κρύψουν από τα μάτια του Χριστού. Το μυστικό της σωτηρίας του πιστού ανθρώπου δεν έγκειται στο γεγονός ότι εμείς έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε πάντοτε το Χριστό, αλλά ότι Εκείνος ποτέ δε μας χάνει από τα μάτια Tου, ποτέ δε μας ξεχνά. Η υπόσχεσή Του είναι: "ιδού, εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος" (Ματθαίος ΚΗ/28: 20).

      Πολλές φορές η ζωή μοιάζει με ένα καράβι (ένα καρυδότσουφλο καλύτερα) που βρίσκεται μέσα στην τρικυμία. Έτσι κατάντησε τη ζωή η αμαρτία και η αποστασία του ανθρώπου από το Θεό. Και είναι τυφλή τούτη η τρικυμία. Δεν ξεχωρίζει, δεν ξέρει να διαβάσει, δεν μπορεί να διακρίνει. Μόνο να χτυπήσει ξέρει, όσο μπορεί πιο σκληρά, για να εξουθενώσει τον άνθρωπο.

      Ο άνθρωπος είχε πλαστεί από το Δημιουργό για να ζει αιώνια κοντά Του. Ρητή η προειδοποίηση του Θεού. "Πρόσεξε δεν θα φας απ’ αυτόν τον καρπό (δεν θα παρακούσεις, δεν θα αμαρτήσεις), γιατί αν το κάνεις, θέλεις εξάπαντος αποθάνει" (Γένεση Β/2:  16,17). Το ίδιο λέει σε κάθε ψυχή και σήμερα ο Θεός. Παρ' όλα αυτά ο άνθρωπος αμάρτησε και από εκείνη την ώρα δεν είχε μόνον ο Θεός δικαιώματα μέσα στη ζωή του, δικαιώματα είχε πλέον και ο εχθρός της ψυχής, ο διάβολος. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της αμαρτίας. Να πως μπήκαν οι τρικυμίες μέσα στη ζωή του ανθρώπου, ο πόνος, η θλίψη, το κακό, ο θάνατος. Μάλιστα φθάσαμε στο σημείο ζωή να σημαίνει θλίψη και πόνος. Στο ψαλμό 90 αναφέρεται: «Οι ημέρες τής ζωής μας είναι ουσιαστικά 70 χρόνια, και αν είμαστε σε ευρωστία, 80 χρόνια, όμως, και το καλύτερο μέρος τους είναι κόπος και πόνος, επειδή γρήγορα παρέρχεται, και εμείς πετάμε».

    Απέκτησε δικαιώματα πάνω στον άνθρωπο ο διάβολος, ο οποίος είναι «απ’ αρχής ανθρωποκτόνος» (Ιωάννης Η/8: 44). Ένα στόχο έχει για την κάθε ψυχή που είναι δημιούργημα του Θεού, να την ταλαιπωρήσει και να την πάρει μαζί του αιωνίως. Ο Κύριός μας ο Ιησούς Χριστός ήταν «άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας» (Ησαΐας ΝΓ/53: 3). Ο πολύπαθος Ιώβ έρχεται να μας πει κάτι χαρακτηριστικό για τον ανθρώπινο πόνο: «Ο άνθρωπος γεννάται για τη θλίψη και οι νεοσσοί των αετών για να πετούν ψηλά» (Ιώβ Ε/5: 7).

    Πόσο παρήγορα αντηχούν τα λόγια του Κυρίου μέσα στον κόσμο των δακρύων, όπως αυτά αναφέρονται στο βιβλίο της Αποκάλυψης! «Δεν θέλουσι πεινάσει πλέον, ουδέ θέλει πέσει επ’ αυτούς ο ήλιος, ουδέ κανέν καυμα, διότι το Αρνίον (ο Ιησούς Χριστός) το ανάμεσον του θρόνου θέλει ποιμάνει αυτούς και οδηγήσει αυτούς εις ζώσας πηγάς υδάτων, και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών» (Αποκάλυψη Ζ/7: 16,17). Αυτή είναι η υπόσχεση του Θεού στους δικούς Του. (Θεσσαλονικείς Δ/4: 16-17. Αυτή τη ζωή υπόσχεται ο Θεός στους δικούς του. Άραγε αυτή είναι η πιο παρήγορη υπόσχεση του Θεού στον άνθρωπο; Θα έλεγα όχι. Η πιο παρήγορη υπόσχεση του Θεού θεωρώ ότι αναφέρεται στο Ευαγγέλιο "κατά Λουκάν" (κεφ. ΙΣ/16: 17) & "κατά Ματθαίον" (κεφ. Ε/5: 18) και είναι : “Η γη και ουρανός θα παρέλθουν, ένα (ι ) δεν θα υπάρξει που να μην εκπληρωθεί από το Λόγο του Θεού”.
      Με μπουνάτσα, με καλό καιρό ξεκίνησαν οι μαθητές για να περάσουν τη θάλασσα της Γαλιλαίας. Όλα ήταν καλά, όλα ήταν ευχάριστα. Ξαφνικά, τελείως απρόσμενα, εκεί που κανένας δεν το περίμενε, ξέσπασε μέγας ανεμοστρόβιλος. Και τούτο είναι ένα μεγάλο χαρακτηριστικό της ζωής. Απρόσμενες οι μπόρες, ξαφνικές, έρχονται για να φέρουν τα “πάνω κάτω”. Εύλογα την ώρα της μεγάλης δοκιμασίας ένα “γιατί;” ανεβαίνει στα χείλη όλων μας, ένα πανανθρώπινο "γιατί;" Δεν υπάρχει καρδιά που να μην ανέβηκε, χείλη, που να μην ψιθύρισε τούτο το "γιατί". Γιατί, Θεέ μου, γιατί το επέτρεψες αυτό; Γιατί παραμένεις τόσο σιωπηλός. Ακόμα και ο Υιός του Θεού πάνω στο σταυρό του Γολγοθά το ψιθύρισε: “Θεέ μου γιατί με εγκατέλειπες” (Ματθαίος ΚΖ/27: 46 & Μαρκος ΙΕ/15: 34).

    Κατά καιρούς πολλοί προσπάθησαν να δώσουν μια εξήγηση σε τούτο το τρομερό "γιατί" σκεπτόμενοι επιπόλαια και επιφανειακά. Ακόμα και οι μαθητές, όταν βρέθηκαν κάποτε μπροστά σ’ έναν εκ γενετής τυφλό, ρώτησαν τον Κύριο: "Γιατί, Κύριε, γεννήθηκε αυτός ο άνθρωπος τυφλός; Αυτός αμάρτησε ή οι γονείς του;”. Εύκολη η εξήγηση του πόνου, της τρικυμίας, όμως ο Χριστός δεν τη δέχτηκε αυτή την εξήγηση, γιατί δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα (Ιωάννης Θ/9: 1-3). 

      Καθώς ο Απ. Παύλο αναλύει στους Κορίνθιους Χριστιανούς τον “ύμνο της Αγάπης”, έρχεται να τους ομολογήσει μια μεγάλη αλήθεια: Σ’ αυτή τη ζωή “εν κατόπτρω βλέπουμε τα πράγματα, αινιγματωδώς, τότε δε πρόσωπο προς πρόσωπο, τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθην” (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 12,). Μέσα στην αιωνιότητα θα υπάρξει τούτη η ώρα που θα γνωρίσουμε τα πάντα.

    Σ’ αυτή τη ζωή κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες μην προσπαθούμε να λύσουμε το μυστήριο του πόνου. Ο Λόγος του Θεού για δύο πράγματα μας διαβεβαιώνει:
1/ “Όταν κρινώμεθα, παιδευόμεθα υπό του Κυρίου, δια να μη κατακριθώμεν μετά του κόσμου" (Α΄ Κορινθίους  ΙΑ/11: 32).
2/ “Τα πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν" (Ρωμαίους Η/8: 28).

      Από κάθε "τρικυμία" της ζωής μας ας βγάζουμε τα αναγκαία συμπεράσματα, ας αποκτήσουμε μεγαλύτερη πείρα, ωριμότερο χαρακτήρα, βαθύτερη πίστη, και πάνω απ’ όλα στενότερο δεσμό με το Χριστό. Κι Αυτός πόνεσε πάνω στο σταυρό. Στη ολιγόχρονη πορεία του πάνω στο φλοιό της γης μας δεν υπήρξε τρικυμία που να μην Τον χτύπησε, αν και δεν είχε κάνει αμαρτία. Ο προφήτης Ησαΐας έρχεται να μας πει χαρακτηριστικά στο ΝΓ/53 κεφάλαιο του Βιβλίου του (εδ. 5 & 6), “Αυτός ετραυματίσθη για τις παραβάσεις μας, ταλαιπωρήθηκε για τις ανομίες μας, η τιμωρία ήτις έφερε την ειρήνη ημων, ήτο επ’ αυτόν και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν”. (γιατρευτήκαμε).

      Ξαφνική και απρόσμενη ήταν η τρικυμία. Ο φόβος και ο τρόμος γέμισε τις καρδιές των μαθητών. Στο βιβλίο των «Παροιμιών» (ΚΔ/24: 10) αναφέρεται: «Εάν μικροψυχήσης εν τη ημέρα της συμφοράς, μικρά είναι η δύναμή σου». Στο πρώτο περιστατικό ο Ιησούς Χριστός μέσα στη βάρκα κοντά στους δικούς Του κοιμότανε. "Πνιγόμαστε, Κύριε, χανόμαστε, δε σε νοιάζει που χανόμαστε;" Απ’ εδώ και πέρα αρχίζουν οι ανθρώπινες δικαιολογίες: «Κύριε εσύ που μας είπες ότι ήρθες από τον ουρανό για να μας σώσεις, και μας μίλησες για αγάπη και μας είπες ότι μας έχει ετοιμάσει τόπο και ότι θα έλθεις για να μας παραλάβεις (Ιωάννης ΙΔ/14: 3) και εμείς πιστέψαμε σε Σένα. Για χατίρι σου, Κύριε, εμείς αφήσαμε τα πάντα. Χλευαστήκαμε, διωχτήκαμε. Και τώρα, Κύριε, που έχουμε ανάγκη από τη βοήθειά σου, τη συμπαράστασή σου, Εσύ κοιμάσαι; Όλα τελειώνουν τα κύματα μας πνίγουν και  Εσύ δεν νοιάζεσαι; Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες πολλοί οδηγούνται στη λάθος αντίληψη "ο Θεός σιωπά, άρα δεν υπάρχει". 

     Σαν τους μαθητές και εμείς πολύ εύκολα καταβαλλόμαστε και προβληματιζόμαστε όταν έρχονται τρικυμίες  - δυσκολίες -  μέσα στη ζωή μας, στις οποίες μάλιστα φαίνεται ο Κύριος να μην επεμβαίνει. Όταν όλα πάνε καλά, με ευκολία διακηρύττουμε ότι τα έχουμε αφήσει όλα στον έλεγχό Του και ότι Αυτός είναι ο Τιμονιέρης στη βάρκα της ζωής μας. Όταν όμως έρχονται οι αντιξοότητες, τότε επαληθεύουμε αν είναι Αυτός που έχει τη διακυβέρνηση της ζωής μας ή όχι!

    Δύο διαφορετικοί κόσμοι ταξίδευαν μέσα σε τούτου το καράβι, ένας κόσμος ανήσυχος, ταραγμένος, δεν ξέρει που να πάει και τι να κάνει. Ένας κόσμος που βλέπει τους υιούς Ανάκ και τρομάζει (Δευτερονόμιο κεφ. Α/1 και  Αριθμοί ΛΒ/32 : 6-15). Το χαρακτηριστικό της ζωής του: ΑΠΙΣΤΙΑ. Ένας άλλος κόσμος βλέπει τα ίδια ακριβώς πράγματα, που βλέπει τους υπερμεγέθεις εκείνους άνδρες και δεν κάνει πίσω, προχωράει, γαλήνιος, ήρεμος, ήσυχος, μακάριος, ΠΙΣΤΟΣ όχι στη δύναμη τη δική του, αλλά στη δύναμη του Θεού.

      Όλοι θα πεθάνουν στην έρημο, είπε ο Θεός, γιατί απίστησαν, δε μ' εμπιστεύτηκαν. Σκέφτηκαν να νικήσουν στηριζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις και όχι στη Δική μου δύναμη. Ο Χάλεβ, ο υιός του Ιεφωνή και ο Ιησούς του Ναυί που πίστεψαν σε μένα, που ακολούθησαν το λόγια μου κατά γράμμα, αυτοί, μόνον αυτοί θα μπουν μέσα στην πόλη. Μόνον αυτοί είναι άξιοι για το Θεό (βιβλίο Αριθμών, κεφ. ΚΣ/26, εδ.  65).

     Εξομολογούμαι ότι στη ζωή μου δε ζήλεψα τον πετυχημένο πολιτικό, το μεγαλοεπιχειρηματία, ούτε το μορφωμένο των πτυχίων και των μεταπτυχιακών σπουδών, ζήλεψα τον Ιησού που κοιμότανε μέσα στην αντάρα. Ζήλεψα εκείνον τον πιστό άνθρωπο που, παρότι τον χτύπησαν αλύπητα οι τρικυμίες της ζωής, αλλεπάλληλες οι συμφορές, στέκεται όρθιος. Τον πλησιάζεις, του λες «τι κάνεις;» και με πίστη, με γαλήνιο ύφος απαντάει: "Καλά. Δόξα σοι ο Θεός". Σ’ Αυτόν αποβλέπει, σ’ Αυτόν στηρίζεται, απ' Αυτόν παίρνει δυνάμεις.

     «Και σηκωθείς επιτίμησε τον άνεμο και είπε στη θάλασσα, σιώπα, ησύχασον» (Μάρκος Δ/4: 39). Όταν ζει κανείς κοντά στο Χριστό, ποτέ δεν πρέπει να αποκλείει το θαύμα. Μ' ένα του πρόσταγμα γαλήνεψε τη θάλασσα. Είναι η ειδικότητά Του, θα λέγαμε, αυτή. Να γαληνεύει κάθε και όποια τρικυμία τούτης της ζωής, όσο μεγάλη, όσο ξαφνική κι’ αν είναι. Ποτέ μην πιστέψεις ότι η "τρικυμία" που σε χτυπάει είναι τόσο μεγάλη, που ούτε ο Κύριος δεν μπορεί να την τιθασεύσει. Είναι πιο μεγάλος και από την πιο μεγάλη τρικυμία. Κύριε, είπε ο Εκατόνταρχος, δεν είμαι άξιος να έρθεις στο σπίτι μου, ούτε εγώ είμαι άξιος να έλθω σε Σένα αλλά, «ένα λόγο πες μόνο και θα γιατρευτεί ο δούλος μου» (Λουκάς Ζ/7: 7).  Μ’ ένα λόγο μόνο γαλήνεψε η θάλασσα. Οι επεμβάσεις του Κυρίου φέρουν τη σφραγίδα της τελειότητας.

     Με ένα μόνο λόγο του Κυρίου ακολούθησε γαλήνη στις καρδιές των μαθητών, γαλήνη στη θάλασσα. Ο Κύριος είναι ο μόνος που μπορεί να φέρει τη γαλήνη. Είναι ο μόνος που καλεί και σήμερα ψυχές για να τις γαληνεύσει, για να τις ξεκουράσει για να τις ξεφορτώσει από τα μεγάλα βάρη της ζωής (Ματθαίος ΙΑ/11: 28).

      Και μέσα σ’ αυτόν τον πανικό, μέσα σ’ αυτή τη μεγάλη θλίψη και ανησυχία έρχεται παραπονεμένος ο Κύριος να κοιτάξει την ψυχή στα μάτια, για να της πει: "Δειλέ, ολιγόπιστε!, γιατί φοβήθηκες;" Γιατί δείλιασες, γιατί απελπίστηκες; Πού είναι η πίστη σου; γιατί δε Μου δείχνεις εμπιστοσύνη.; Αλήθεια τι τραγική στιγμή! Αυτό είναι το παράπονο του Κυρίου για κάθε ψυχή που θα λυγίσει, που θα δειλιάσει, που θα ολιγοπιστίσει, που δεν θα Τον εμπιστευθεί την ώρα της μεγάλης τρικυμίας. Αυτός είναι πάντοτε ο στόχος του εχθρού της ψυχής.

       Πόσο εύκολα ξεχνάμε τη μεγάλη εκείνη υπόσχεση του Θεού: "πας ο πιστεύων επ’ Αυτόν  δεν θέλει καταισχυνθεί" (Ρωμαίους Ι/10: 11). Όποιος εμπιστευθεί Αυτόν δε θα ντραπεί, δε θα μετανιώσει. Αυτός είναι το μοναδικό Πρόσωπο που έδωσε ο ουρανός για τη σωτηρία των ανθρώπων (Πράξεις Δ/4: 12). Τον έδωσε ο Θεός από αγάπη για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου (Ιωάννης Γ/3: 16). Έρχεται να μας θυμίσει ο Κύριος:  «δεν έδωκεν εις ημας ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού» (επιστολή Β' Τιμοθέου, κεφ. Α/1, εδ. 7). 

         «Ολιγόπιστε γιατί δείλιασες;», αυτό είναι το παράπονο του Κυρίου.

     Μέσα από τη φουρτουνιασμένη θάλασσα τούτης της ζωής, μέσα από τις δυσκολίες δίνουμε καθημερινά ο καθένας "εξετάσεις" πίστης. Είναι η ώρα που καλούμαστε να κοιτάξουμε όχι τα μεγάλα κύματα, αλλά το δοξασμένο κι αναστημένο Κύριο Ιησού Χριστό. Μόνο τότε θα έρθει γαλήνη μέσα στην ψυχή μας.

       Εμπιστεύσου λοιπόν, ψυχή, τον Κύριο. Είναι πιο μεγάλος και από την πιο μεγάλη τρικυμία. Δεν υπάρχει καρδιά πονεμένη που να έκραξε μάταια στον Κύριο. Η ειρήνη η δική Του (Ιωάννης ΙΔ/14: 27) & Φιλιππησίους Δ/4: 7) και η γαλήνη Του ας βασιλεύσει μέσα στην καρδιά όλων μας.

       Τούτα τα λόγια  είθε το Πνεύμα το Άγιο να τα ερμηνεύσει  μέσα στις καρδιές μας. ---

       Ευαγγέλιο "κατά Ματθαίον", κεφ. ΙΔ/14, εδ. 22 - 36). 

       Μια σελίδα από τον Αλεξανδρινό Αδαμάντιο Ωριγένη (183 - 253 μ.Χ.). 

       Αν κάποια μέρα, μας βρουν στη ζωή αναπόφευκτες δοκιμασίες, ας θυμόμαστε τούτο: Ο Ιησούς μας διέταξε να επιβιβαστούμε στην βάρκα μας και να προηγηθούμε απ' Αυτόν για να φτάσουμε "στην απέναντι όχθη". Είναι σπάνιο, στην πραγματικότητα, για κάποιον που δεν άντεξε τη δοκιμασία των κυμάτων και του αντίθετου ανέμου, να φτάσει τελικά στην απέναντι όχθη. Έτσι, όταν θα μας έχουν περικυκλώσει οι διάφορες δυσκολίες και οδυνηρές δοκιμασίες της ζωής, καθώς θα είμαστε κουρασμένοι και θα ταξιδεύουμε ανάμεσά τους με τα πενιχρά μέσα που διαθέτουμε, ας φανταστούμε ότι η βάρκα μας βρίσκεται τότε στη μέση της θάλασσας, ταραγμένη από τα κύματα που θα ήθελαν να μας δούμε να "ναυαγήσουμε στην πίστη" (Α' Τιμοθέου Α/1: 19). 

       Όταν, λοιπόν, αντιμέτωποι με τόσο μεγάλες θλίψεις, θα έχουμε κρατηθεί καλά στη διάρκεια των μεγάλων εκείνων ωρών της σκοτεινής νύχτας που βασιλεύει στις στιγμές της δοκιμασίας, όταν θα έχουμε παλέψει προσέχοντας ν' αποφύγουμε το ναυάγιο της πίστης, ας είμαστε βέβαιοι ότι προς το τέλος της νύχτας, όταν χαράξει η μέρα (Ρωμαίους ΙΓ/13: 12), ο Υιός του Θεού θα έρθει κοντά μας, βαδίζοντας πάνω στα κύματα, για να γαληνέψει τη θάλασσα για χάρη μας. 

        Όταν Τον δούμε να παρουσιάζεται, θα μας πιάσει φόβος και ταραχή, μέχρι τη στιγμή που θα διακρίνουμε καθαρά ότι είναι ο Σωτήρας μας αυτός που είναι παρών. Ο άνεμος θα κοπάσει. Καταλαβαίνοντας τότε από πόσο μεγάλους κινδύνους σωθήκαμε, θα λατρεύσουμε τον Ιησού λέγοντάς Του: "Πραγματικά, Εσύ είσαι ο Υιός του Θεού του ζώντος" (Ματθαίος ΙΣ/16: 16). ---