ΨΑΛΜΟΣ ΛΔ / 34.

      ΨΑΛΜΟΣ ΛΔ / 34.

 «Ψαλμός του Δαβίδ, ότε μετέβαλε τον τρόπον αυτού έμπροσθεν του Αβιμέλεχ ούτος δε απέλυσεν αυτόν, και απήλθε.» 

        Η ιστορία του Ψαλμού αυτού αρχίζει από το βιβλίο "Α΄ Σαμουήλ" (κεφ. ΚΑ/21). Ο Δαβίδ στην προσπάθειά του να ξεφύγει από το βασιλιά Σαούλ, ο οποίος αναίτια και με μεγάλο μίσος τον καταδίωκε, ζήτησε καταφύγιο σε ένα Φιλισταίο βασιλιά της πόλης Γαθ, που ονομαζόταν Αγχούς. Ο βασιλιάς αυτός στο συγκεκριμένο ψαλμό αποκαλείται με τον τίτλο "Αβιμέλεχ", που αποτελεί προσωπικό τίτλο, όπως Φαραώ, Καίσαρας κλπ. Ο Δαβίδ, επειδή φοβήθηκε ότι ο βασιλιάς θα τον σκότωνε, προσποιήθηκε ότι ήταν τρελός χαράζοντας σχήματα πάνω στις πόρτες και αφήνοντας το σάλιο του να τρέχει πάνω στα γένια του. Καθώς τον είδε σ’ αυτή την κατάσταση ο βασιλιάς Αγχούς άρχιζε να φωνάζει και να λέει: "Τότε, ο Αγχούς είπε στους δούλους του: Να, εσείς βλέπετε τον άνθρωπο ότι είναι τρελός· γιατί τον φέρατε σε μένα; Μήπως εγώ στερούμαι από τρελούς, ώστε να τον φέρετε για να κάνει τον τρελό μπροστά μου; Αυτός θα έμπαινε μέσα στο σπίτι μου;" (Α' Σαμουήλ ΚΑ/21: 14,15).

        Μέσα από όλες αυτές τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζει ο Δαβίδ βλέπει  τη δύναμη και το ενδιαφέρον του Θεού για το κάθε δικό  Του παιδί  και για  να εξυμνήσει  τον Κύριο  γράφει  τον "Ψαλμό"  (ΛΔ/34).  Ένας  ιδιαίτερα αγαπητός ψαλμός που εκφράζει με τόση  ευγλωττία  την  προσωπική  μαρτυρία  του  Δαβίδ  για  τη  σωτηρία  που ο Θεός προσφέρει  όχι  από  τις  προσωπικές  δυνατότητες  του ανθρώπου, αλλά «κατά χάριν», μέσω της πίστεως (Εφεσίους Β/2: 8).

        ΣΧΟΛΙΑ : 

       1. Θέλω ευλογεί τον Κύριον εν παντί καιρώ η αίνεσις αυτού θέλει είσθαι διαπαντός εν τω στόματί μου. 

    Καθώς ο Δαβίδ συλλογίζεται τις επεμβάσεις του Θεού και τη σωτηρία του, καθώς θυμάται «πάσας τας ευεργεσίας» του Θεού μέσα στη ζωή του, η καρδιά του γεμίζει από χαρά και δοξολογία. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον κάθε πιστό άνθρωπο. Η σωτηρία που ο Θεός του προσφέρει, χωρίς να το αξίζει εξαιτίας της αμαρτίας και της αποστασίας του είναι ένα μεγάλο δώρο, που θα πρέπει να γεμίζει τη καρδιά μας από ευγνωμοσύνη για το δωρητή. Θα ευγνωμονώ το Θεό, λέει ο Δαβίδ, «εν παντί καιρώ» και στη χαρά και στη λύπη και την ημέρα και τη νύχτα και στα στα εύκολα και στα δύσκολα. 

       Ο ύμνος μου για το Θεό θα είναι πάντοτε στο στόμα μου. Δεν έχει ανάγκη ο Κύριος από προσφορές ή άλλα υλικά αγαθά, εκζητεί όμως στη συμπεριφορά του ανθρώπου τη στάση εκείνη του ενός εκ των δέκα λεπρών που, αφού έλαβε τη θεραπεία του, γύρισε πίσω και του είπε: «Σ’ ευχαριστώ Κύριε» (Λουκάς ΙΖ/17: 12-19). Αυτή είναι η πιο σύντομη, αλλά και η πιο μεγάλη προσευχή, καθώς περικλείει ένα πολύ μεγάλο νόημα. "Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε· Δεν εκαθαρίσθησαν οι δέκα; οι δε εννέα που είναι;"

       2 Εις τον Κύριον θέλει καυχάσθαι η ψυχή μου οι ταπεινοί θέλουσιν ακούσει, και θέλουσι χαρεί.

      Ο άνθρωπος που ακούει τη φωνή του Πνεύματος του Αγίου μέσα του να κράζει «αββά ο πατήρ» (Ρωμαίους Η/8: 15), που μέσα στην καρδιά του το Πνεύμα το Άγιο συμμαρτηρεί  ότι είναι συγχωρεμένος και σωσμένος από το Θεό, αισθάνεται την ανάγκη να καυχηθεί, όχι γιατί είναι κάποιος, όχι για το ότι κατάφερε κάτι με τις δικές του δυνάμεις, αλλά να καυχηθεί «για τον Κύριο», τον οποίο ο Δαβίδ αποκαλεί: "ο Θεός της Σωτηρίας μου" (Ψαλμός ΚΕ/25: 5). Όταν ο άνθρωπος κατανοήσει ότι γεννήθηκε με την αμαρτία και για το λόγο αυτό θα έπρεπε να πεθάνει, γιατί "ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος" (Ρωμαίους Σ/6: 23) και για να μην πεθάνει ήρθε στη γη και πέθανε στη θέση του ο Χριστός. "παρεδόθη διά τας αμαρτίας ημών και ανέστη διά την δικαίωσιν ημών" (Ρωμαίους Δ/4: 25). Ο άνθρωπος που έχει σωθεί, διά του αθώου αίματος του Κυρίου Ιησού Χριστού δε μπορεί να έχει άλλο καύχημα στη ζωή πέρα από το Πρόσωπο του Χριστού, από το σωτήριο Έργο του σταυρού. Όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει ότι δια της πίστεως στο Χριστό έχει μέσα του "ζωντανή ελπίδα" ουρανού και δεν ανήκει πλέον στους «λοιπούς τους μη έχοντας ελπίδα» (Α' Θεσσαλονικείς Δ/4: 13), δεν μπορεί να έχει άλλη καύχηση στη ζωή του. Το ίδιο θα συμβεί και με κάθε ταπεινή ψυχή που θ' "ακούσει" τη φωνή του Υιού του Θεού και θα "υπακούσει" σ’ αυτήν. Ο Λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει: «έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι νεκροί (οι ζωντανοί, αλλά πνευματικά νεκροί, επειδή δε γνωρίζουν το Θεό) θέλουσιν ακούσει την φωνήν του Υιού του Θεού και οι ακούσαντες (οι υπακούσαντες) θέλουσι ζήσει (Ιωάννης Ε/5: 25). 

        3. Μεγαλύνατε τον Κύριον μετ' εμού, και ας υψώσωμεν ομού το όνομα αυτού. 

«Ελάτε αδέλφια μαζί μου» κράζει ο Δαβίδ γεμάτος με ευγνωμοσύνη προς το Θεό να μεγαλύνουμε τον Κύριο, να Τον δοξάσουμε μαζί, να Τον υμνήσουμε, να ψάλουμε από την καρδιά μας, να στείλουμε ύμνο ευχαριστίας σ’ Αυτόν, να υψώσουμε μέσα στον κόσμο το Άγιο όνομά Του, έτσι ώστε και άλλες ψυχές που είναι παγιδευμένες από τον εχθρό της ψυχής, που ζουν μέσα στην άγνοια του Λόγου του Θεού, να Τον γνωρίσουν και να σωθούν αιωνίως. 

    4. Εξεζήτησα τον Κύριον, και επήκουσέ μου, και εκ πάντων των φόβων μου με ηλευθέρωσεν. 

     "Ζήτησα τον Κύριο" λέει ο Δαβίδ. Τη φράση αυτή διαχρονικά την επαναλαμβάνει ο κάθε πιστός άνθρωπος και ο Θεός με άκουσε. Είναι Θεός «ακούων προσευχήν» (Ψαλμός ΞΕ/65: 2). Από την ώρα που ο άνθρωπος έφυγε μακριά από το Θεό ένας "βασιλιάς"   κατέλαβε την καρδιά του, που ονομάζεται φόβος, τρόμος, πανικός. Έκτοτε ο άνθρωπος ζει μέσα στην αβεβαιότητα και το φόβο. Το Κύριο χαρακτηριστικό της εποχής θα λέγαμε ότι είναι ο φόβος. Φόβος για το σήμερα, για το αύριο, για την κάθε στιγμή. Καμία εφεύρεση, κανένα ανθρώπινο μέσο δεν μπορεί να διώξει το φόβο. Μόνον ο Θεός μπορεί να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τους φόβους του. Μόνον όταν εμπιστεύεται το Θεό ο άνθρωπος, ο Θεός του προσφέρει σιγουριά, βεβαιότητα σωτηρίας, τακτοποίηση του αμαρτωλού παρελθόντος, πλήρη εξασφάλιση. 

   5. Απέβλεψαν προς αυτόν και εφωτίσθησαν, και τα πρόσωπα αυτών δεν κατησχύνθησαν. 

      Τι ευλογία να μπορεί ο άνθρωπος να πάρει την καρδιά του από τα γήινα, τα μάταια, τα εφήμερα τούτης της ζωής και να εμπιστευθεί το Θεό! Θα λάβει το φως του Αγίου Πνεύματος, θα φωτιστεί και για την επιλογή του αυτή δε θα ντραπεί ποτέ στη ζωή του. "Διότι λέγει η γραφή· Πας ο πιστεύων επ' αυτόν δεν θέλει καταισχυνθή" (Ρωμαίους Ι/10: 11 & Α' Πέτρου Β/2: 6). Ο άνθρωπος αυτός θ' αγαπήσει και θα προσκολληθεί στον Κύριο. 

      6. Ούτος ο πτωχός έκραξε, και ο Κύριος εισήκουσε, και εκ πασών των θλίψεων αυτού έσωσεν αυτόν. 

      «ο πτωχός έκραξε και ο Κύριος τον άκουσε". Τι ωραίο, τι παρήγορο να υψώνεις τη φωνή σου και να έχεις τη βεβαιότητα ότι ο Θεός σε ακούει! Μέσα στις δύσκολες και μπερδεμένες καταστάσεις που η αμαρτία έχει υφάνει μέσα στη ζωή μας έρχεται ο Κύριος να μας ελευθερώσει. "Εγώ δε είμαι πτωχός και πένης αλλ' ο Κύριος φροντίζει περί εμού· η βοήθειά μου και ο ελευθερωτής μου συ είσαι· Θεέ μου, μη βραδύνης" (Ψαλμός Μ/40: 17).

      7. Άγγελος Κυρίου στρατοπεδεύει κύκλω των φοβουμένων αυτόν και ελευθερόνει αυτούς. 

      Εκείνοι που έχουν φόβο Θεού, εκείνοι που επικαλούνται το Όνομά του «εν πνεύματι και αληθεία»,  εκείνοι   που  είναι "παιδιά του Θεού"  δια  Ιησού  Χριστού,   ζουν   μέσα   στην ασφάλεια του Θεού. Γύρω τους στρατοπεδεύει  άγγελος του Κυρίου, που είναι έτοιμος  να τους  φυλάξει  και  να  τον  ελευθερώσει  από  τις  παγίδες  του εχθρού της ψυχής.  Κανένα πρόβατο του Θεού δε θα χαθεί ποτέ και γι’ αυτό μας έχει διαβεβαιώσει ο ίδιος ο Κύριος: «τα δικά μου πρόβατα ακούν τη φωνή μου, και εγώ τα γνωρίζω και με ακολουθούν και εγώ δίνω σ' αυτά αιώνια ζωή και δεν θα χαθούν στον αιώνα, και κανένας δεν θα τα αρπάξει από το χέρι μου». (Ιωάννης Ι/10: 28). Αυτή είναι η απόλυτη ασφάλεια. 

      8. Γεύθητε και ιδέτε ότι αγαθός ο Κύριος μακάριος ο άνθρωπος ο ελπίζων επ' αυτόν. 

      Ο Κύριος καλεί και σήμερα την κάθε ψυχή να έρθει κοντά Του και να τον γνωρίσει. Καλεί τον κάθε άπιστο "Θωμά" να πλησιάσει και να βάλει το δάκτυλό του στον τύπον των ήλων και να δει πόσο αγαθός και απείραστος κακών είναι ο Κύριος (επιστολή Ιακώβου Α/1: 13). Είναι τρισευτυχισμένος ο άνθρωπος που έχει θέσει την ελπίδα του στο Θεό και δεν ελπίζει σε άρχοντες ή σε βραχίονα ανθρώπου. 

      9. Φοβήθητε τον Κύριον, οι άγιοι αυτού διότι δεν υπάρχει στέρησις εις τους φοβουμένους αυτόν. Ο Δαβίδ διακηρύσσει: «Ήμουν νέος, και ήδη γέρασα, και δεν είδα δίκαιον εγκαταλειμμένον ούτε το σπέρμα του να ζητάει ψωμί» (Ψαλμός ΛΖ/37: 25). Αυτός που έχει «φόβο Θεού» (σεβασμό στο Θεό) έχει και «νουν Θεού», τα μετράει όλα και ο Κύριος δε θα επιτρέψει να στερηθεί οτιδήποτε έχει ανάγκη. Ο άνθρωπος αυτός δεν θα περιέλθει σε ανέχεια. 

      10.  Οι πλούσιοι πτωχεύουσι και πεινώσιν αλλ' οι εκζητούντες τον Κύριον δεν στερούνται ουδενός αγαθού. 

      Βλέπουμε καθημερινά παραδείγματα πλουσίων, που ζουν μακριά από το Θεό, μέσα στην αφροσύνη τους να πτωχεύουν και να πεινάνε, όμως αυτοί που ειλικρινά εκζητούν τον Κύριο, ο ίδιος ο Κύριος μας διαβεβαιώνει ότι δεν θα στερηθούν από κανένα αγαθό που θα είναι αναγκαίο για τη ζωή τους. 

      11 Έλθετε, τέκνα, ακούσατέ μου τον φόβον του Κυρίου θέλω σας διδάξει. 

      Η χάρις του Θεού μας σώζει, μας στηρίζει, μας φροντίζει, αλλά και μας διδάσκει. Στην επιστολή του "Τίτο" (κεφ. Β/2, εδ. 11–16) αναφέρεται: 

..11Διότι εφανερώθη η χάρις του Θεού η σωτήριος εις πάντας ανθρώπους,

..12 διδάσκουσα ημάς να αρνηθώμεν την ασέβειαν και τας κοσμικάς επιθυμίας και να ζήσωμεν σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς εν τω παρόντι αιώνι, ." 

.. 13 προσμένοντες την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, 

 ..14 όστις έδωκεν εαυτόν υπέρ ημών, διά να μας λυτρώση από πάσης ανομίας και να μας καθαρίση εις εαυτόν λαόν εκλεκτόν, ζηλωτήν καλών έργων (επιστολή Τίτο Β/2: 12). 

       12. Τις είναι ο άνθρωπος όστις θέλει ζωήν, αγαπά ημέρας, διά να ίδη καλόν; 

    Ο πολύπαθος "Ιώβ" διερωτάται: «Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε μεγαλύνεις αυτόν, και βάλλεις τον νούν σου επ' αυτόν;» (Ιώβ Η/8: 17) και στον "Ψαλμό" (Η/8, εδ. 8) ο ίδιος ο Δαβίδ διερωτάται: «Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμήσαι αυτόν; ή ο υιός του ανθρώπου, ώστε να επισκέπτησαι αυτόν;». Ο άνθρωπος είναι η κορωνίδα της κτίσεως του Θεού. Ο Θεός τον έπλασε «κατ’ εικόναν» Αυτού με σκοπό μέσα από την υπακοή να γίνει και «καθ’ ομοίωσιν» Αυτού. Ο Θεός δεν έπαψε ποτέ να ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο. Για τη σωτηρία του ανθρώπου άδειασε τον ουρανό και αποχωρίστηκε τον Υιόν του το μονογενή. 

       13. Φύλαττε την γλώσσαν σου από κακού και τα χείλη σου από του να λαλώσι δόλον.

     Ο Προφήτης "Ιερεμίας" (κεφ. Θ/9, εδ. 8) αναφέρει: «Η γλώσσα αυτών είναι βέλος εξακοντιζόμενον λαλεί δόλια, έκαστος λαλεί ειρηνικά διά του στόματος αυτού προς τον πλησίον αυτού, πλην εν τη καρδία αυτού στήνει ενέδραν κατ' αυτού». Ο Θεός μας συμβουλεύει να φυλάμε τη γλώσσα μας από κακές και άσκοπες κουβέντες, να είμαστε ευθύς εις τα λόγια μας και με κάθε τρόπο να αποφεύγουμε να μιλάμε δόλια. 

       14. Έκκλινον από του κακού και πράττε το αγαθόν ζήτει ειρήνην και κυνήγει αυτήν. 

       Το Πνεύμα του Θεού μας συμβουλεύει ως πιστοί άνθρωποι, να παρεκκλίνουμε από το κακό. Σε καμία περίπτωση να μην το αποδεχόμαστε, αλλά να νικάμε το κακό με το καλό (Ρωμαίους ΙΒ/12: 21). Επίσης ο πιστός άνθρωπος θα πρέπει να είναι «άμαχος» (Α΄ Τιμοθέου Γ/3: 3), να είναι "ειρηνοποιός", να επιδιώκει να έχει ειρήνη με όλους τους ανθρώπους και να αγωνίζεται για να την διατηρήσει. 

      15. Οι οφθαλμοί του Κυρίου είναι επί τους δικαίους, και τα ώτα αυτού εις την κραυγήν αυτών. 

      Τα μάτια του Θεού, ολόκληρη η προσοχή Του είναι στραμμένα πάνω στα δικά Του παιδιά και τα αυτιά Του είναι έτοιμα να ακούσουν την κραυγή των παιδιών Του (Ψαλμός ΡΜΕ/145: 19).

      16. Το πρόσωπον του Κυρίου είναι κατά των πραττόντων κακόν, διά να αφανίσει από της γης το μνημόσυνον αυτών. 

      Ο Κύριος εναντιώνεται σε όλους αυτούς που πράττουν το κακό και όταν έρθει η ημέρα της κρίσεως, θα τους αφανίσει. 

      17. Έκραξαν οι δίκαιοι, και ο Κύριος εισήκουσε, και εκ πασών των θλίψεων αυτών ελευθέρωσεν αυτούς. 

    Οι δίκαιοι, διά Ιησού Χριστού, έχουν το μοναδικό προνόμιο να μπορούν να επικαλούνται τον Κύριο κάθε στιγμή και ο Κύριος να τους ακούει. Είναι το μεγάλο προνόμιο της προσευχής. Αν όλες οι γραμμές επικοινωνίας γύρω μας έχουν κλείσει και καμία δεν ανταποκρίνεται την ώρα της ανάγκης, μια γραμμή επικοινωνίας που αρχίζει από τον πιστό άνθρωπο και φθάνει μέχρι το αυτί τους Θεού, δεν κλείνει ποτέ. «Ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι» (Ψαλμός ΜΣ/46: 1). Ο Κύριος ακούει τη φωνή των δικών Του παιδιών και τα ελευθερώνει όχι από τα βάσανα, αλλά τα ελευθερώνει μέσα στα βάσανα. Ο πιστός άνθρωπος γνωρίζει και αυτός τις ίδιες δυσκολίες και τα ίδια προβλήματα με τους άλλους ανθρώπους, στη ζωή του όμως έχει έναν παντοδύναμο Κύριο έτοιμο να τον στηρίξει, να τον ελευθερώσει. 

    18. Ο Κύριος είναι πλησίον των συντετριμμένων την καρδίαν, και σώζει τους ταπεινούς το πνεύμα. 

     Ο Θεός είναι κοντά σε όλους εκείνους που Τον πλησιάζουν με ταπείνωση, χωρίς έπαρση, χωρίς εγωισμό, έχοντας επίγνωση της αναξιότητάς τους. Έτσι έσωσε ο Κύριος τον Τελώνη, που έχοντας επίγνωση της αναξιότητάς του, ούτε τα μάτια δε σήκωνε προς τον ουρανό, σε αντίθεση με το Φαρισαίο, που έκανε μεγάλες προσευχές, που νήστευε, αποδεκάτιζε κλπ. Αλήθεια πόσο σπουδαία είναι η διαβεβαίωση του Κυρίου, ο οποίος μιλάει πάντοτε τελευταίος: «Σας λέγω, Κατέβη ούτος εις τον οίκον αυτού δεδικαιωμένος μάλλον παρά εκείνος διότι πας ο υψών εαυτόν θέλει ταπεινωθή, ο δε ταπεινών εαυτόν θέλει υψωθή». (Λουκάς ΙΗ/18: 13). Ο Προφήτης Ησαΐας αναφέρει: «Διότι ούτω λέγει ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, ο κατοικών την αιωνιότητα, του οποίου το όνομα είναι Ο Αγιος, Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς και εν αγίω τόπω και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν και του ταπεινού το πνεύμα, διά να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών και να ζωοποιώ την καρδίαν των συντετριμμένων». Ο Απόστολος Πέτρος στην επιστολή «Α΄ Πέτρου» (κεφ. Ε/5, εδ. 5) αναφέρει: «ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερηφάνους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν». 

       19. Πολλαί αι θλίψεις του δικαίου, αλλ' εκ πασών τούτων θέλει ελευθερώσει αυτόν ο Κύριος.

      Πολλά είναι του δικαίου τα δεινά. Πολλές φορές φαίνονται να είναι περισσότερα από των ασεβών. Αυτό έβλεπε και ο Δαβίδ και γι' αυτό αναφέρει στον "Ψαλμό" (ΟΓ/73, εδ. 2) «οι πόδες μου σχεδόν εκλονίσθησαν παρ' ολίγον ωλίσθησαν τα βήματά μου. Διότι εζήλευσα τους μωρούς, βλέπων την ευτυχίαν των ασεβών ….. και εστοχάσθην να εννοήσω τούτο, πλην μ' εφάνη δύσκολον εωσού εισελθών εις το αγιαστήριον του Θεού, ενόησα τα τέλη αυτών». Πολλές οι θλίψεις, όμως ο πιστός άνθρωπος δεν είναι μόνος, είναι μαζί με τον Κύριο που έρχεται να τον στηρίξει, να τον ελευθερώσει απ’ όλα αυτά. 

      20. Αυτός φυλάττει πάντα τα οστά αυτού ουδέν εκ τούτων θέλει συντριφθεί. 

   Θέλει να δείξει την ασφάλεια του πιστού ανθρώπου. Κατά γράμμα τούτο το εδ. εκπληρώθηκε κατά το θάνατο του Κυρίου Ιησού. «εις δε τον Ιησούν ελθόντες, ως είδον αυτόν ήδη τεθνηκότα, δεν συνέθλασαν αυτού τα σκέλη» (Ιωάννης ΙΘ/19: 33). 

      21. Η κακία θέλει θανατώσει τον αμαρτωλόν και οι μισούντες τον δίκαιον θέλουσιν απολεσθή. 

       Τον ασεβή άνθρωπο η κακία θα τον οδηγήσει στο θάνατο και στην τιμωρία. Στο βιβλίο των "Παροιμιών" (κεφ. ΙΔ/14, εδ. 30) αναφέρεται: «Η υγιαίνουσα καρδία είναι ζωή της σαρκός, ο δε φθόνος σαπρία των οστέων». Ο λόγος του Θεού μας βεβαιώνει ότι θα απωλεσθούν αυτοί που μισούν χωρίς αιτία το δίκαιο. 

       22. Ο Κύριος λυτρώνει την ψυχήν των δούλων αυτού, και δεν θέλουσιν απολεσθή πάντες οι ελπίζοντες επ' αυτόν. 

       Ο Θεός λυτρώνει την ψυχή που θα πιστέψει σ’ Αυτόν και κανένας από όσους έχουν την ελπίδα τους στο Θεό δε θα χαθεί. Ο Κύριος Ιησούς στην προσευχή του προς τον Πατέρα αναφέρει: «εκείνους τους οποίους μοι έδωκας εφύλαξα, και ουδείς εξ αυτών απωλέσθη ειμή ο υιός της απωλείας, διά να πληρωθή η γραφή» (Ιωάννης ΙΖ/17: 12). 

    Το μήνυμα του ψαλμού είναι: Ο πιστός σώζεται από το Θεό και είναι κάτω από την προστασία και την ασφάλειά Του για πάντα. "Από του νυν και έως τους αιώνος" (Ψαλμός ΡΓ/103: 17). ---