ΔΑΝΙΗΛ Α΄ Πνευματικοί στόχοι.

            βιβλίο προφήτη  "ΔΑΝΙΗΛ",  κεφ.  Α/1,  εδ. 1 - 20.        (Παλαιά Διαθήκη). 

1 Εν τω τρίτω έτει της βασιλείας του Ιωακείμ, βασιλέως του Ιούδα, ήλθε Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς της Βαβυλώνος εις Ιερουσαλήμ και επολιόρκησεν αυτήν. 

2 Και παρέδωκε Κύριος εις την χείρα αυτού τον Ιωακείμ, βασιλέα του Ιούδα, και μέρος των σκευών του οίκου του Θεού και έφερεν αυτά εις γην Σενναάρ, εις τον οίκον του θεού αυτού και εισήγαγε τα σκεύη εις το θησαυροφυλάκιον του θεού αυτού. 

3 Και είπεν ο βασιλεύς προς τον Ασφενάζ τον αρχιευνούχον αυτού, να φέρη εκ των υιών Ισραήλ και εκ του σπέρματος του βασιλικού και εκ των αρχόντων 

4 νεανίσκους μη έχοντας μηδένα μώμον και ωραίους την όψιν και νοήμονας εν πάση σοφία και ειδήμονας πάσης γνώσεως και έχοντας φρόνησιν και δυναμένους να ίστανται εν τω παλατίω του βασιλέως και να διδάσκη αυτούς τα γράμματα και την γλώσσαν των Χαλδαίων. 

5 Και διέταξεν εις αυτούς ο βασιλεύς καθημερινήν μερίδα από των βασιλικών εδεσμάτων και από του οίνου, τον οποίον αυτός έπινε και αφού ανατραφώσι τρία έτη, να ίστανται μετά ταύτα ενώπιον του βασιλέως. 

6 Και μεταξύ τούτων ήσαν, εκ των υιών Ιούδα, Δανιήλ, Ανανίας, Μισαήλ και Αζαρίας 

7 εις τους οποίους ο αρχιευνούχος επέθηκεν ονόματα και τον μεν Δανιήλ ωνόμασε Βαλτασάσαρ τον δε Ανανίαν Σεδράχ τον δε Μισαήλ Μισάχ και τον Αζαρίαν Αβδέ-νεγώ. 

8 Αλλ' ο Δανιήλ έβαλεν εν τη καρδία αυτού να μη μιανθή από των εδεσμάτων του βασιλέως ουδέ από του οίνου τον οποίον εκείνος έπινε διά τούτο παρεκάλεσε τον αρχιευνούχον να μη μιανθή. 

9 Και έκαμεν ο Θεός τον Δανιήλ να εύρη χάριν και έλεος ενώπιον του αρχιευνούχου. 

10 Και είπεν ο αρχιευνούχος προς τον Δανιήλ, Εγώ φοβούμαι τον κύριόν μου τον βασιλέα, όστις διέταξε το φαγητόν σας και το ποτόν σας, μήποτε ίδη τα πρόσωπά σας σκυθρωπότερα παρά των νεανίσκων των συνομηλίκων σας, και ενοχοποιήσητε την κεφαλήν μου εις τον βασιλέα. 

11 Και είπεν ο Δανιήλ προς τον Αμελσάρ, τον οποίον ο αρχιευνούχος κατέστησεν επί τον Δανιήλ, τον Ανανίαν, τον Μισαήλ και τον Αζαρίαν, 

12 Δοκίμασον, παρακαλώ, τους δούλους σου δέκα ημέρας και ας δοθώσιν εις ημάς όσπρια να τρώγωμεν και ύδωρ να πίνωμεν 

13 έπειτα ας θεωρηθώσι τα πρόσωπα ημών ενώπιόν σου και το πρόσωπον των νεανίσκων, οίτινες τρώγουσιν από των εδεσμάτων του βασιλέως και όπως ίδης, κάμε με τους δούλους σου. 

14 Και εισήκουσεν αυτών εις τούτο το πράγμα και εδοκίμασεν αυτούς δέκα ημέρας. 

15 Και μετά το τέλος των δέκα ημερών τα πρόσωπα αυτών εφάνησαν ώραιότερα και παχύτερα εις την σάρκα παρά πάντων των νεανίσκων, οίτινες έτρωγον τα εδέσματα του βασιλέως. 

16 Και αφήρει ο Αμελσάρ το φαγητόν αυτών και τον οίνον τον οποίον έπρεπε να πίνωσι και έδιδεν εις αυτούς όσπρια. 

17 Και εις τους τέσσαρας τούτους νεανίσκους έδωκεν ο Θεός γνώσιν και σύνεσιν εις πάσαν μάθησιν και σοφίαν, και κατέστησε τον Δανιήλ νοήμονα εις πάσαν όρασιν και ενύπνιον. 

18 Και εν τω τέλει των ημερών, ότε ο βασιλεύς είπε να εισάξωσιν αυτούς, ο αρχιευνούχος εισήξεν αυτούς ενώπιον του Ναβουχοδονόσορ. 

19 Και ελάλησε μετ' αυτών ο βασιλεύς και δεν ευρέθη μεταξύ πάντων αυτών όμοιος του Δανιήλ, του Ανανία, του Μισαήλ και του Αζαρία, και ίσταντο ενώπιον του βασιλέως. 

20 Και εν πάση υποθέσει σοφίας και νοήσεως, περί της οποίας ο βασιλεύς ηρώτησεν αυτούς, εύρηκεν αυτούς δεκαπλασίως καλητέρους παρά πάντας τους μάγους και επαοιδούς, όσοι ήσαν εν παντί τω βασιλείω αυτού. 

 

      Επιστολή "Α' Κορινθίους", κεφ. Ι/10, εδ. 21.

    "Δεν δύνασθε να ήσθε μέτοχοι της τραπέζης του Κυρίου και της τραπέζης των δαιμονίων".  

       ΣΧΟΛΙΑ : 

     Ο Δανιήλ υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους προφήτες αλλά και ένας από τους τρεις πιο δίκαιους ανθρώπους της Παλαιάς Διαθήκης. Οι άλλοι δύο ήταν ο Νώε και ο Ιωβ (Ιεζεκιήλ ΙΔ/14: 14). Η ζωή του υπήρξε μια ζωντανή μαρτυρία για το Θεό, μέσα σε μια μολυσμένη πνευματικά ατμόσφαιρα στα βάθη της ανατολής. Έζησε στη Βαβυλώνα από το έτος 606 π.Χ. που ανέλαβε τη βασιλεία ο Ναβουχοδονόσωρ B' έως το 536 π.Χ. που υπήρξε το τρίτο έτος της βασιλείας του Κύρου Β' του Μέγα (600 π.Χ. έως 530 π.Χ.). Έτσι έζησε εβδομήντα ολόκληρα χρόνια μακριά από τον τόπο του, σε μια κοινωνία αμαρτίας και αποστασίας, που κανένας δε γνώριζε και κανένας δε μιλούσε για το ζωντανό, τον αληθινό Θεό. Σ’ αυτόν τον πνευματικό χώρο βρέθηκε εξόριστος μαζί με τρεις ακόμα συμπατριώτες του ο Δανιήλ, τον Σεδράχ, τον Μισάχ και τον Αβδενεγώ.

     Συνηθίσαμε στη δύναμη του όγκου και των αριθμών. Πού πάνε οι πολλοί, πώς φέρονται, πώς ντύνονται, πώς μιλάνε, πως ενεργούν; Πώς ν' αντισταθείς στη δύναμη των πολλών, τι μπορείς να κάνεις εσύ, ένας άνθρωπος; Οι πολλοί έχουν τη δύναμη, τα μέσα και έτσι μία λύση φαίνεται εφικτή, να υποχωρήσεις, να συμβιβαστείς μαζί τους. Όμως ο άνθρωπος που πλάστηκε «κατ’ εικόναν Θεού» (Γένεση Α/1: 27) δεν είναι ένα νούμερο μέσα στο κοπάδι. Ο Κύριος πολλές φορές άφησε τον όχλο που τον ακολουθούσε και στάθηκε μπροστά σ’ ένα Βαρτίμαιο (Μάρκος Ι/10: 49), σ’ ένα Ζακχαίο (Λουκάς ΙΘ/19: 2-10), σ’ ένα Νικόδημο (Ιωάννης Γ/3: 1), σε μια Σαμαρείτισσα (Ιωάννης Δ/4: 1-30), σ’ ένα νεκρό Λάζαρο (Ιωάννης ΙΑ/11: 43), σ’ ένα ληστή (Μάρκος ΙΕ/15: 27). 

       Εάν είσαι με τους πολλούς και τους ακολουθείς τυφλά στις επιλογές τους, είσαι κοπάδι, εάν έχεις το Χριστό, είσαι προσωπικότητα, είσαι επώνυμο άτομο, είσαι ξεχωριστός. Ο Χριστός γνωρίζει το κάθε δικό Του παιδί προσωπικά. Έχει αριθμήσει τις τρίχες της κεφαλής του (Ματθαίος Ι/10: 30), τον έχει ζωγραφίσει στις παλάμες Του (Ησαΐας ΜΘ/49: 16) και είναι Εκείνος που θα σεβαστεί και θα διαφυλάξει την προσωπικότητά του. 

      Όλοι οι μεγάλοι πνευματικοί άνθρωποι είπαν «ΟΧΙ» στο συμβιβασμό, "ΟΧΙ" στην κοπαδοποίηση. Ας δούμε τι μας λέει ο Λόγος του Θεού για το Μωυσή: 

24 Διά πίστεως ο Μωυσής, αφού εμεγάλωσεν, ηρνήθη να λέγηται υιός της θυγατρός του Φαραώ, 

25 προκρίνας μάλλον να κακουχήται με τον λαόν του Θεού παρά να έχη πρόσκαιρον απόλαυσιν αμαρτίας, 

26 κρίνας τον υπέρ του Χριστού ονειδισμόν μεγαλήτερον πλούτον παρά τους εν Αιγύπτω θησαυρούς διότι απέβλεπεν εις την μισθαποδοσίαν (προς Εβραίους, ΙΑ/11: 24-26). 

     Ο Απ. Παύλος είπε «ΟΧΙ» στο θρησκευτικό συμβιβασμό (προς Γαλάτας, Β/2: 17-21) και δε δίστασε να παρατηρήσει τον Απόστολο Πέτρο για κάποιες τάσεις συμβιβασμού του (Γαλάτας Β/2: 11-16). 

       Ο Δανιήλ είπε «ΟΧΙ» στην προσκύνηση της εικόνας του Βασιλιά Ναβουχοδονόσωρ και "συνέχισε να προσεύχεται ως πρότερον" (Δανιήλ Σ/6: 10). Όλοι οι μεγάλοι της πίστεως κέρδισαν μύριες μάχες εξωτερικές, όμως πρώτα είχαν κερδίσει τη μάχη μέσα τους. Αυτή η μάχη δίνεται πάντοτε σε κάποια «Γεθσημανή». Ο Κύριός μας, Ιησούς Χριστός, τη μάχη του Σταυρού την κέρδισε στον κήπο της Γεθσημανή, όταν προσευχόμενος είπε «ΟΧΙ» στα σχέδια του εχθρού της ψυχής και προέβαλε το θέλημα του Πατέρα Θεού. (Μάρκος ΙΔ/14: 32). Οι μεγάλες μάχες κερδίζονται στη "Γεθσημανή", στα γόνατα, στην πίστη, στην προσευχή. 

       Οι τρεις νέοι που διαβάσαμε είπαν το δικό τους «ΟΧΙ» καθώς έβαλαν στερεή απόφαση μέσα στην καρδιά τους να μη μολυνθούν από τις συνήθειες και τον τρόπο ζωής του αμαρτωλού περιβάλλοντός τους, κάνοντας αρχή από τα φαγητά που έτρωγαν στα ανάκτορα και τα οποία προέρχονταν συνήθως από τις θυσίες στα είδωλα. Ίσως πει κάποιος ήταν τόσο σοβαρό το θέμα της καθημερινής τροφής, ώστε να αντιδράσουν κατ’ αυτόν τον τρόπον; Ας έχουμε υπόψη μας ότι όλα ξεκινάνε από τα μικρά πράγματα. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει να «μη περιφρονούμε την ημέρα των μικρών πραγμάτων» (Ζαχαρίας Δ/4: 10). Στο βιβλίο «Άσμα Ασμάτων» (κεφ. Β/2, εδ. 15) αναφέρεται: «μικρές αλεπούδες, που αφανίζουν τις αμπέλους». Η απόφασή τους αυτή ήταν το "πρώτο βήμα" που έκανε ο Δανιήλ και οι τρεις φίλοι του σε μια ζωή υπηρεσίας και τέλειας υπακοής στο θέλημα του Θεού. Από τις μικρές αυτές πράξεις ξεκίνησαν τούτοι οι νέοι και έτσι βρήκαν τη δύναμη να σταθούν μπροστά στο καμίνι με τη φωτιά που είχε καεί επταπλασίως (Δανιήλ Γ/3: 19) και μπροστά στο λάκκο των λεόντων (Δανιήλ Σ/6: 16). Ας μην περιμένουμε τη δύσκολη, τη μεγάλη στιγμή μέσα στη ζωή μας, για να εμπιστευτούμε το Θεό. Ας ξεκινήσουμε από τα μικρά πράγματα, δείχνοντας την αγάπη μας και την εμπιστοσύνη μας σ’ Εκείνον. 

     Ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδενεγώ, μαζί με τον προφήτη του Θεού τον Δανιήλ, έβαλαν βαθιά μέσα στην καρδιά τους να μη μολυνθούν από τα συμπόσια του βασιλιά Ναβουχοδονόσωρ B', όχι μόνον γιατί τα φαγητά προέρχονταν από ειδωλολατρικές θυσίες, αλλά και γιατί στα συμπόσια αυτά ήταν έκδηλη η έκχυσης της αμαρτίας, η λατρεία της σάρκας, η λατρείας των ειδώλων. Όποιος συμμετείχε στο φαγητό, συμμετείχε και σε όλα όσα οργάνωνε η αυλή του Βασιλιά για να τιμήσει τους έμπιστους αξιωματούχους του. Τα πιστά αυτά παιδιά δεν είπαν ένα απλό και εύκολο "όχι" σε κάποια φαγητά, αλλά απείχαν από έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, καταδικάζοντας και αρνούμενοι την ειδωλολατρία του παλατιού του Βασιλιά. Αυτή η απόφαση δεν ήταν καθόλου μικρή και καθόλου εύκολη, γιατί "όχι" στα εδέσματα του βασιλιά, ήταν σα να έλεγες όχι στον ίδιο το βασιλιά.  

     Ας διερωτηθούμε ειλικρινά έχουμε ξεκαθαρίσει τα πράγματα στη ζωή μας; Έχουμε βάλει  στόχους στην καρδιά μας; Το τι τρώνε, τι πίνουν, πώς διασκεδάζουν, πώς ντύνονται οι άνθρωποι του κόσμου, τι λέει η μόδα, τι διαβάζουν, τι βλέπουν αργά το βράδυ στην τηλεόραση, δε μπορεί να είναι υπόδειγμα ζωής για έναν άνθρωπο που θέλει να λέγεται Χριστιανός, ιδιαίτερα σήμερα που έχει χαθεί κάθε μέτρο και κάθε έννοια ηθικής. Ο Λόγος του Θεού προτρέπει τον πιστό άνθρωπο ως εξής: «Όστις αδικεί ας αδικήση έτι, και όστις είναι μεμολυσμένος ας μολυνθή έτι, και ο δίκαιος ας γείνη έτι δίκαιος, και ο άγιος ας γείνη έτι άγιος» (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 11). 

      Η προτροπή και η οδηγία του Αγίου Πνεύματος προς τον πιστό άνθρωπο είναι: «έτι άγιοι» (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 11). Τούτο το μήνυμα έχει ιδιαίτερη σημασία στις ημέρες μας, καθώς κορυφώνεται πάνω στη γη η μεγαλύτερη μάχη που δόθηκε ποτέ. Είναι η μάχη μεταξύ του καλού και του κακού. Ο Θεός μάχεται, για να σώσει τον άνθρωπο, ενώ ο εχθρός (ο σατάν) μάχεται, για να τον καταστρέψει. Ο διάβολος είναι «ανθρωποκτόνος» (Ιωάννης Η/8: 44), μισεί τα έργα του Θεού και πάνω απ’ όλα μισεί την κορωνίδα της κτίσεως του Θεού, που είναι ο άνθρωπος. Προσπαθεί να πλανήσει ακόμα και τους εκλεκτούς (Ματθαίος ΚΔ/24: 24). Στις ημέρες μας αριθμεί τους δικούς του, τους μαρκάρει με τα «τσιπάκια» και τ' άλλα μέσα της τεχνολογίας (Αποκάλυψη ΙΔ/14: 9-10). 

    Στις κρίσιμες στιγμές και καταστάσεις τις οποίες ζούμε ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει: 

--«Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, οποίοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν» (Β΄ Πέτρου, Γ/3: 11). 

--«Παιδία, εσχάτη ώρα είναι, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και τώρα πολλοί αντίχριστοι υπάρχουσιν όθεν γνωρίζομεν ότι είναι εσχάτη ώρα» (Α΄ Ιωάννου Β/2: 18).

--«Και μάλιστα, εξεύροντες τον καιρόν, ότι είναι ήδη ώρα να εγερθώμεν εκ του ύπνου διότι είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ' ότε επιστεύσαμεν. Η νυξ προεχώρησεν, η δε ημέρα επλησίασεν ας απορρίψωμεν λοιπόν τα έργα του σκότους και ας ενδυθώμεν τα όπλα του φωτός. Ας περιπατήσωμεν ευσχημόνως ως εν ημέρα, μη εις συμπόσια και μέθας, μη εις κοίτας και ασελγείας, μη εις έριδα και φθόνον αλλ' ενδύθητε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και μη φροντίζετε περί της σαρκός εις το να εκτελήτε τας επιθυμίας αυτής (Ρωμαίους ΙΓ/13: 11-14). 

      Είναι καιρός να ακούσουμε τη φωνή του Θεού που μας ψάχνει και κράζει και σήμερα: «Αδάμ που είσαι;» (Γένεση Γ/3: 9). Γιώργη, Κώστα, Μαρία…… "που είσαι;" Ας ελέγξουμε τους εαυτούς μας και ας βάλουμε στόχους πνευματικούς λαμβάνοντας τις αποφάσεις που πρέπει μέσα στη ζωή μας. Πότε πρέπει να γίνει αυτό; Ο Λόγος του Θεού μας συμβουλεύει: «ιδού, τώρα καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού, τώρα ημέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). Με τη βοήθεια του Θεού να σταθούμε ξεχωριστοί και ας βάλουμε μέσα στην καρδιά μας σκοπό, ώστε να μη μολυνθούμε από το πνεύμα του κόσμου τούτου, τις καταχρήσεις, τις διασκεδάσεις, το κάπνισμα, τα ποτά, τα ναρκωτικά, που φθείρουν την υγεία και υποδουλώνουν τον άνθρωπο στην αμαρτία. Ας βγούμε έξω απ' όλα αυτά και ας γεμίσουμε τις καρδιές μας με την επιθυμία να γνωρίσουμε πιο πολύ το Πρόσωπο του Χριστού, το Έργο του σταυρού, που είναι το μεγάλο και μοναδικό Έργο που έκανε ο Θεός για τη σωτηρία του ανθρώπου (Πράξεις Δ/4: 12). 

      Έχουμε πάρα πολλά πράγματα να βάλουμε ως στόχους και να γεμίσουμε με αυτά την καρδιά μας και τη ζωή μας. Να βάλουμε στόχο τη συστηματική μελέτη του Λόγου του Θεού που είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68), που είναι "είναι δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα" (Ρωμαίους Α/1: 16). Ας βάλουμε στόχο τη συμμόρφωσή μας με το θέλημα του Θεού, για να μπορέσουμε να σταθούμε στο περιβάλλον μας «λαμπάδες αναμμένες», που θα φωτίζουν μέσα σ’ έναν κόσμο που όλο και πιο πολύ σκοτεινιάζει, εξαιτίας της αμαρτίας και της αποστασίας από τον Αληθινό Θεό. 

      Είναι ανάγκη να «βγούμε έξω» πνευματικά από τον "κόσμο" και τις συνήθειές του. Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει στους Χριστιανούς της Κορίνθου: «Διά τούτο. Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε, λέγει Κύριος, και μη εγγίσητε ακάθαρτον, και εγώ θέλω σας δεχθή, και θέλω είσθαι Πατήρ σας, και σεις θέλετε είσθαι υιοί μου και θυγατέρες, λέγει Κύριος παντοκράτωρ» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 17). Θα έλεγε κανείς ότι η σωστή σχέση με το Θεό περνά μέσα από μία έξοδο. Άλλωστε και η ετυμολογία της λέξεως «εκκλησία» είναι «εκ» και «καλώ», δηλ. "καλώ έξω". 

      Πολλές φορές δικαιολογούμε καταστάσεις προβάλλοντας διάφορα προσχήματα: "Δεν μπορώ τώρα….. δεν είναι το περιβάλλον κατάλληλο…, θα εκτεθώ στη δουλειά μου…, θα γίνω αποσυνάγωγος" (Ιωάννης Θ/9: 22) και πολλά άλλα. Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο Δανιήλ και οι τρεις φίλοι του δε ζούσαν κάτω από ιδανικές συνθήκες, αντίθετα ζούσαν μέσα σ’ ένα ξένο και εχθρικό περιβάλλον, χωρίς να μπορούν να κάνουν ο,τιδήποτε για να το αλλάξουν. Λέει ο Κύριος προς τον Ιωάννη το μαθητή της αγάπης, καθώς στη νήσο Πάτμο του υπαγορεύει την «Αποκάλυψη». «Και προς τον άγγελον της εν Περγάμω εκκλησίας γράψον Ταύτα: λέγει ο έχων την ρομφαίαν την δίστομον, την οξείαν, Εξεύρω τα έργα σου και που κατοικείς όπου είναι ο θρόνος του Σατανά και κρατείς το όνομά μου, και δεν ηρνήθης την πίστιν μου και εν ταις ημέραις, εν αις υπήρχεν Αντίπας ο μάρτυς μου ο πιστός, όστις εφονεύθη παρ' υμίν, όπου κατοικεί ο Σατανάς».(Αποκάλυψη Β/2: 13,14). Τα μέλη της Εκκλησίας της Περγάμου στην οποία συμμετείχε και ο Αντίπας, ο πιστός δούλος του Θεού, κατοικούσαν εκεί που είχε την έδρα του ο σατανάς. Μπορεί να υπάρξει πιο σκοτεινό, πιο σκληρό, πιο απάνθρωπο, πιο αποκρουστικά περιβάλλον; Σ’ αυτό το περιβάλλον οι άνθρωποι αυτοί κράτησαν την πίστη τους! Πώς τα κατάφεραν; Ήταν δυνατοί; Ήταν αποφασιστικοί; Είναι βέβαιο ότι ήταν άνθρωποι «ομοιοπαθείς με ημάς», (Ιακώβου Ε/5: 17), αλλά «τι είναι αδύνατον στον Κύριο;» (Γένεση ΙΗ/18: 14 & Λουκάς Α/1: 37).

     Μέσα σ' ένα τέτοιο περιβάλλον ζούσε και ο Δανιήλ με τους φίλους του και μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον της αμαρτίας και της ειδωλολατρίας, έβαλαν οι άνθρωποι αυτοί στην καρδιά τους να μη μολυνθούν. Εμείς κάτω από τελείως διαφορετικές συνθήκες, ιδιαίτερα ευνοϊκές, ιδανικές θα λέγαμε, τι στόχους βάζουμε, πού αποβλέπουμε και κυρίως οι νέοι μας; Μπαίνει – βγαίνει ο νέος σωματικά από την Εκκλησία, τα συνέδρια, τις χριστιανικές εκδηλώσεις και αν του μετρήσεις την "πνευματική πίεση", βλέπεις το πιεσόμετρο κολλημένο στο τέσσερα. Μα τέσσερα ίσα που προλαβαίνει και ζει! Αυτή πολλές φορές είναι η πνευματική κατάσταση μέσα στην Εκκλησία, μια Εκκλησία που, ενώ περίμενε το νυμφίο, κοιμήθηκε. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Και επειδή ο νυμφίος καθυστερούσε, νύσταξαν όλες και κοιμόνταν» (Ματθαίος ΚΕ/25: 5). 

     Παρατηρώντας όλα αυτά λες «γιατί;». Μήπως το συνέδριο δεν είχε οργανωθεί καλά, μήπως ο κήρυκας δεν ήταν χαρισματικός, μήπως ….. κατηγορηματικά “όχι”. Δεν έχουμε βάλει στόχους μέσα στην καρδιά μας, στόχους υψηλούς, πνευματικούς ώστε να μη μιανθούμε, να μην «εγγίσουμε ακάθαρτον», να εξέλθουμε. Στη ζωή του Δανιήλ και των φίλων του βλέπουμε άλλα πράγματα. Τους βλέπουμε να είναι συσπειρωμένοι, ενωμένοι, μια ομάδα, μία γροθιά, ένα πνεύμα με σύνδεσμο την αγάπη. Ο Απ. Παύλος προτρέπει τους χριστιανούς στην πόλη των "Κολοσσών": «ντυθείτε την αγάπη, που είναι ο σύνδεσμος της τελειότητας» (Κολοσσαείς Γ/3: 14). Κάτω από αυτές τις συνθήκες τους βλέπουμε να αποτελούν μια ανυπέρβλητη δύναμη αντίστασης στο διεφθαρμένο περιβάλλον που ζούσαν. Έτσι δίνονται οι μάχες και έτσι κερδίζονται. Ίσως πει κάποιος: Ήταν τόσο πολύ ενωμένοι; Εγωισμό δεν είχαν; Ο Δανιήλ, που φαίνεται να ξεχώριζε, δε ζητούσε πρωτοκαθεδρία; Όχι, ήταν όλοι τους "νεκροί" ως προς αυτά. Είχαν κοινή πορεία, κοινούς στόχους, κοινά οράματα και γι’ αυτό τ' αποτελέσματα ήταν συντριπτικά. 

      Αλήθεια έχουμε μια τέτοια πνευματική ζωή; Μήπως μένουμε κολλημένοι με όλα τα αρνητικά που αναφέραμε παραπάνω και αρκούμαστε να περιφέρουμε ένα ερώτημα: "Γιατί δε βλέπουμε αναζωπύρωση; Γιατί δεν προοδεύουμε πνευματικά;" Όταν ο Δανιήλ κλήθηκε από το βασιλιά Ναβουχοδονόσορα για να του εξηγήσει ένα όνειρο που είδε και που τον είχε αναστατώσει (Δανιήλ, κεφ. Β/2), τι έκανε ο Δανιήλ; Μας αναφέρει ο Λόγος του Θεού: «και υπήγεν ο Δανιήλ εις τον οίκον αυτού και εγνωστοποίησε το πράγμα προς τον Ανανίαν, προς τον Μισαήλ και προς τον Αζαρίαν, τους συντρόφους αυτού, διά να ζητήσωσιν έλεος παρά του Θεού του ουρανού περί του μυστηρίου τούτου, ώστε να μη απολεσθή ο Δανιήλ και οι σύντροφοι αυτού μετά των επιλοίπων σοφών της Βαβυλώνος.

     Πήγε στ’ αδέλφια του και τους είπε το πρόβλημά του, για να σταθούν κοντά του και να το αντιμετωπίσουν από κοινού. Το ερώτημα για μένα είναι: Είμαι τόσο σοβαρός, τόσο σταθερός, ώστε, αν έρθει ένας αδελφός, να μου εμπιστευτεί το πρόβλημά του και αν μου το πει, θα κρατήσω τη σωστή στάση; Θα προσευχηθώ, θα νηστέψω ή μήπως το ξεχάσω μετά από λίγο και επαναλάβω τους στίχους ενός τραγουδιού που λέει: « … βρε δε βαριέσαι, αδελφέ…». 

       Επανέρχομαι στο θέμα της μεγάλης απόφασης που τούτοι οι νέοι έλαβαν μέσα στη ζωή τους να κρατήσουν τους εαυτούς τους καθαρούς και να μη μιανθούν από το διεφθαρμένο περιβάλλον τους. Τούτοι οι λαμπροί νέοι μας καλούν όλους να δώσουμε τη δική μας προσωπική μάχη, να βάλουμε υψηλούς πνευματικούς στόχους και να τους υποστηρίξουμε όχι με ωραία και μεγάλα λόγια, αλλά με συνέπεια και με συνέχεια ζωής. Τι ωραία απάντησαν στον Κύριο εκείνοι οι δύο ταξιδιώτες που έφευγαν από την Ιερουσαλήμ και πήγαιναν προς την πόλη Εμμαούς! (Λουκάς ΚΔ/24: 13-35). «Οι δε είπον προς αυτόν τα περί Ιησού του Ναζωραίου, όστις εστάθη ανήρ προφήτης δυνατός εν έργω και λόγω ενώπιον του Θεού και παντός του λαού». 

   Καλούμαστε να σταθούμε διαφορετικοί, να βάλουμε υψηλούς πνευματικούς στόχους στη ζωή μας και να τους υποστηρίξουμε πρώτα με τα έργα μας και μετά με τα λόγια μας. Καλούμαστε και να πούμε: 

• «Όχι» σε μια χριστιανική ζωή χωρίς Χριστό, όπως ζει ο χριστεπώνυμος κόσμος γύρω μας. 
• «Όχι» σε ό,τι σκεπάζει ή υποβαθμίζει το πρόσωπο του Χριστού που είναι «χορτασμός ευφροσύνης» (Ψαλμός ΙΣ/16: 11), που είναι «η οδός, η ζωή και η αλήθεια» (Ιωάννης ΙΔ/14: 6), που είναι το μοναδικό πρόσωπο που δόθηκε από τον ουρανό για τη σωτηρία των ανθρώπων (Πράξεις Δ/4: 12) και που μέσα σ’ Αυτόν και το θέλημά Του είμαστε πλήρεις (Κολοσσαείς Β/2: 10). 
• «Όχι» στη νοοτροπία του κόσμου, τη μόδα, τα ντυσίματα, που είναι γδυσίματα και που υποβαθμίζουν τον άνθρωπο στο ζωώδες επίπεδο. 
• «Να μη μιανθούμε». Να φυλάξουμε την πνευματική μας ταυτότητα, να αρνηθούμε το συμβιβασμό και την κοπαδοποίηση. 

      Ας  μη  μας   παρασύρει   η   "βιτρίνα"  του   κόσμου.  Μη   ζηλεύουμε  τη  δόξα  των  ασεβών,   μην ευθυγραμμιζόμαστε με τον τρόπο ζωής τους, γιατί αυτός είναι έξω από το θέλημα του Θεού και θα  μας μολύνει. Ο ψαλμωδός, καθώς βλέπει την προσωρινή, την εφήμερη δόξα των ασεβών και ομολογεί στον ΟΓ/73 ψαλμό : 

2 Εμού δε, οι πόδες μου σχεδόν εκλονίσθησαν παρ' ολίγον ωλίσθησαν τα βήματά μου. 

3 Διότι εζήλευσα τους μωρούς, βλέπων την ευτυχίαν των ασεβών. 

4 Επειδή δεν είναι λύπαι εις τον θάνατον αυτών, αλλ' η δύναμις αυτών είναι στερεά. 

5 Δεν είναι εν κόποις, ως οι άλλοι άνθρωποι ουδέ μαστιγόνονται μετά των λοιπών ανθρώπων. 

6 διά τούτο περικυκλόνει αυτούς η υπερηφανία ως περιδέραιον η αδικία σκεπάζει αυτούς ως ιμάτιον. 

7 Οι οφθαλμοί αυτών εξέχουσιν εκ του πάχους εξεπέρασαν τας επιθυμίας της καρδίας αυτών. 

8 Εμπαίζουσι και λαλούσιν εν πονηρία καταδυναστείαν λαλούσιν υπερηφάνως. 

9 Θέτουσιν εις τον ουρανόν το στόμα αυτών, και η γλώσσα αυτών διατρέχει την γην. 

10 Διά τούτο θέλει στραφή ενταύθα ο λαός αυτού και ύδατα ποτηρίου πλήρους εκθλίβονται δι' αυτούς. 

11 Και λέγουσι, Πως γνωρίζει ταύτα ο Θεός; και υπάρχει γνώσις εν τω Υψίστω; 

12 Ιδού, ούτοι είναι ασεβείς και ευτυχούσι διαπαντός αυξάνουσι τα πλούτη αυτών. 

13 Άρα, ματαίως εκαθάρισα την καρδίαν μου και ένιψα εν αθωότητι τας χείρας μου. 

14 Διότι εμαστιγώθην όλην την ημέραν και ετιμωρήθην πάσαν αυγήν. 

15 Αν είπω, Θέλω ομιλεί ούτως ιδού, εξυβρίζω εις την γενεάν των υιών σου. 

16 Και εστοχάσθην να εννοήσω τούτο, πλην μ' εφάνη δύσκολον

17 εωσού εισελθών εις το αγιαστήριον του Θεού, ενόησα τα τέλη αυτών. 

     Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει : 

--«Διά τούτο αναζωσθέντες τας οσφύας της διανοίας σας, εγκρατεύεσθε και έχετε τελείαν ελπίδα εις την χάριν την ερχομένην εις εσάς, όταν αποκαλυφθή ο Ιησούς Χριστός» (Α΄ Πέτρου Α/1: 13).

--«Συ όμως, ω άνθρωπε του Θεού, ταύτα φεύγε ζήτει δε δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα. Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως, κράτει την αιώνιον ζωήν, εις την οποίαν και προσεκλήθης και ώμολόγησας την καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων» (Α΄ Τιμοθέου Σ/6: 11,12).

    Καθημερινά δύο τραπέζια είναι στρωμένα μπροστά μας. Το ένα στρωμένο από τον εχθρό με πολλά στολίδια, φαινομενικά έτοιμο να προσφέρει ό,τι μπορούμε να ποθήσουμε σε τούτη τη ζωή. Επιθυμίες της σάρκας, στόχοι ανθρώπινοι, σχέδια προκλητικά, εφήμερα, επιδιώξεις γήινες. Όλα αυτά για να καλύψουν το "σήμερα", την εφημερότητα τούτης της ζωής. 

    Το άλλο τραπέζι είναι στρωμένο από τον Κύριο και φιλοξενεί τελείως διαφορετικές αξίες. Απευθύνεται στην ψυχή του ανθρώπου, το αιώνιο μέλλον του, αποκαλύπτει τις μεγάλες αλήθειες του Λόγου του Θεού, την αγάπη Του, την προσφορά της σωτηρίας μας από τον αιώνιο θάνατο.    

    Πολλές φορές ο άνθρωπος, μέσα στην ελευθερία επιλογής που του έχει δώσει ο Θεός, προσπαθεί να κάθετε επιλεκτικά και στα δύο τραπέζια και στο τραπέζι του εχθρού και στο τραπέζι του Θεού, ανάλογα πως εξυπηρετείται κάθε φορά. Αυτή η επιλογή αποτελεί έσχατο πνευματικό ατόπημα. Συγχώνευση των τραπεζιών δεν γίνεται. Η επιλογή μέσα στη ζωή μας θα  πρέπει  να  είναι  ξεκάθαρη.  Αυτή  ακριβώς  τη  σύγχυση  εφάρμοζε  η  Εκκλησία της Λαοδικείας.  Ας  προσέξουμε  ιδιαίτερα  αυτόν  τον  τρόπο  ζωής.  Ο  Θεός,  που  "δεν εμπαίζεται"  (Γαλάτας Σ/6: 7) παραγγέλλει προς την Εκκλησία αυτή: "Ξέρω τα έργα σου, ότι ούτε ψυχρός είσαι ούτε ζεστός είθε να ήσουν ψυχρός ή ζεστός έτσι, επειδή είσαι χλιαρός, και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, πρόκειται να σε ξεράσω από το στόμα μου" (Αποκάλυψη Γ/3: 15,16). Επίσης το Πνεύμα του Θεού μας υπενθυμίζει: "κανένας δούλος δεν μπορεί να δουλεύει δύο κυρίους επειδή, ή τον έναν θα μισήσει, και τον άλλον θα αγαπήσει ή στον έναν θα προσκολληθεί, και τον άλλον θα καταφρονήσει. Δεν μπορείτε να δουλεύετε τον Θεό και τον μαμωνά" (Λουκάς ΙΣ/16: 13).

     Είναι καιρός να θέσουμε υψηλούς στόχους, να ανεβούμε στις κορυφές των πνευματικών βουνών, να μη μείνουμε στην πεδιάδα των μικρών, ασήμαντων συμβιβασμών,  αλλά ν' αποβλέπουμε πάντοτε στον Ιησού, «τον αρχηγό και τελειωτή της πίστεώς μας» (Εβραίους ΙΒ/12: 2). Ν' αποβλέπουμε σ' Εκείνον ο οποίος «εξήλθε νικών και διά να νικήση» (Αποκάλυψη Σ/6: 2), σ’ Εκείνον που είναι «ο ων και ο ην και ο ερχόμενος» (Αποκάλυψη ΙΑ/11: 17). 

    Ας προσέξουμε να μην αγνοήσουμε το κόστος μιας συνεπούς πνευματικής ζωής. Ο Απόστολος Παύλος συμβουλεύει το πνευματικό του τέκνο τον Τιμόθεο: «Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 12), ενώ προς τους Φιλιππησίους χριστιανούς αναφέρει: «επειδή, σε σας χαρίστηκε το υπέρ τού Χριστού όχι μονάχα να πιστεύετε σ' αυτόν, αλλά και να πάσχετε υπέρ αυτού» (Φιλιππήσίους Α/1: 29). 

   Η όποια μεγάλη απόφαση στα πνευματικά πράγματα περνά μέσα από δοκιμασία, μέσα από "καμίνι" που έχει επταπλασίως καεί (Δανιήλ Γ/3: 19), μέσα από έναν λάκκο λεόντων (Δανιήλ Σ/6: 16). Τα πυρά θα έρθουν, οι δυσκολίες θα υπάρξουν, όμως το παρήγορο μήνυμα μας έρχεται από τον Απόστολο Παύλο: «τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντός με Χριστού» (Φιλιππησίους Δ/4: 13). ---

Το νόημα της παραβολής των δέκα παρθένων.

Ευαγγέλιον "κατά Ματθαίον", κεφ. ΚΕ/25, εδ. 1 – 13.

1 Τότε θέλει ομοιωθή η βασιλεία των ουρανών με δέκα παρθένους, αίτινες λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών εξήλθον εις απάντησιν του νυμφίου. 

2 Πέντε δε εξ αυτών ήσαν φρόνιμοι και πέντε μωραί. 

3 Αίτινες μωραί, λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών, δεν έλαβον μεθ' εαυτών έλαιον 

4 αι φρόνιμοι όμως έλαβον έλαιον εν τοις αγγείοις αυτών μετά των λαμπάδων αυτών. 

5 Και επειδή ο νυμφίος εβράδυνεν, ενύσταξαν πάσαι και εκοιμώντο. 

6 Εν τω μέσω δε της νυκτός έγεινε κραυγή Ιδού, ο νυμφίος έρχεται, εξέλθετε εις απάντησιν αυτού. 

7 Τότε εσηκώθησαν πάσαι αι παρθένοι εκείναι και ητοίμασαν τας λαμπάδας αυτών. 

8 Και αι μωραί είπον προς τας φρονίμους Δότε εις ημάς εκ του ελαίου σας, διότι αι λαμπάδες ημών σβύνονται. 

9 Απεκρίθησαν δε αι φρόνιμοι, λέγουσαι Μήποτε δεν αρκέση εις ημάς και εις εσάς όθεν υπάγετε κάλλιον προς τους πωλούντας και αγοράσατε εις εαυτάς. 

10 Ενώ δε απήρχοντο διά να αγοράσωσιν, ήλθεν ο νυμφίος και αι έτοιμοι εισήλθον μετ' αυτού εις τους γάμους, και εκλείσθη η θύρα. 

11 Ύστερον δε έρχονται και αι λοιπαί παρθένοι, λέγουσαι Κύριε, Κύριε, άνοιξον εις ημάς. 

12 Ο δε αποκριθείς είπεν Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω. 

13 Αγρυπνείτε λοιπόν, διότι δεν εξεύρετε την ημέραν ουδέ την ώραν, καθ' ην ο Υιός του ανθρώπου έρχεται. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

       Ο Ιησούς συνεχίζοντας την απάντησή Του σχετικά με το σημείο της παρουσίας Του και της τελικής περιόδου του συστήματος πραγμάτων και μετά από την ερώτηση που Του έκαναν οι μαθητές: «Ειπέ προς ημάς πότε θέλουσι γείνει ταύτα, και τι το σημείον της παρουσίας σου και της συντελείας του αιώνος;» (Ματθαίος ΚΔ/24: 3), ανέφερε την "παραβολή των δέκα παρθένων" λέγοντας: «Η Βασιλεία των ουρανών θα μοιάζει με δέκα παρθένες που πήραν τα λυχνάρια τους και βγήκαν να συναντήσουν τον γαμπρό. Πέντε από αυτές ήταν ανόητες και πέντε ήταν φρόνιμες». 

     Η παραβολή αφορά μια ομάδα νέων κοριτσιών που ξεκίνησαν μαζί, είχαν την ίδια πίστη, τις ίδιες, ιδέες, τις ίδιες προσδοκίες. Με την ίδια πίστη πορεύτηκαν στη ζωή τους, όμως λίγο πριν από το τέρμα χώρισαν για πάντα, καθώς πάνω στην κρίσιμη στιγμή της υλοποίησης των στόχων τους, που ήταν η συνάντησή τους με τον Νυμφίο, οι μισές διαπίστωσαν ότι δεν είχαν ικανό φως καθώς  δεν είχαν μεριμνήσει να λάβουν το αναγκαίο λάδι για τις λαμπάδες τους. 

    Την παραβολή αυτή θα πρέπει να τη δούμε ως μια πολύ σημαντική προφητεία σχετικά με τους "έσχατους καιρούς" και τον ερχομό του Κυρίου Ιησού Χριστού. Εδώ γίνεται μια έμμεση αναφορά στην "αρπαγή της Εκκλησίας" (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-17), για να συναντήσει τον Κύριο Ιησού στο "εν νεφέλες" και στη συνέχεια να μεταφερθεί στον ουρανό μέχρι τη δεύτερη έλευση του Κυρίου (Αποκάλυψη ΙΣ/16: 16). Σ’ αυτήν την παραβολή ο Ιησούς διδάσκει ένα σημαντικό και τρομακτικό μάθημα: Ορισμένοι από αυτούς του ονομάζονται χριστιανοί θα χάσουν την Αρπαγή, θα μείνουν πίσω και θα βιώσουν την οργή του Θεού που θα εκχυθεί πάνω στη γη κατά την ημέρα του Κυρίου τη μεγάλη και επιφανή (Πράξεις Β/2: 20 & Ιωήλ Β/2: 31). 

     Ο Κύριος μας λέγει ότι δέκα παρθένες βγήκαν για να συναντήσουν τον ερχόμενο Νυμφίο. Όλες τους είχαν λυχνάρια, αλλά μόνον πέντε απ' αυτές είχαν περίσσεια προμήθεια λαδιού. Καθώς περίμεναν κοιμήθηκαν, αλλά μέσα στα μεσάνυχτα άκουσαν μια δυνατή φωνή: «ιδού ο νυμφίος έρχεται»! Όλες σηκώθηκαν κι ετοίμασαν τα λυχνάρια τους, αλλά τα λυχνάρια των πέντε παρθένων έσβηναν. Οι φρόνιμες παρθένες είχαν γεμίσει τα λυχνάρια τους με λάδι, ενώ οι μωρές ήταν ελλιπείς σαν όλους εκείνους τους πιστούς που ομολογούν πίστη στο Χριστό, χωρίς τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Είναι μια κατηγορία ανθρώπων τους οποίους ο Απ. Παύλος χαρακτηρίζει ως εξής: «έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 5). Οι άνθρωποι αυτοί στερούνται επάρκειας του Αγίου Πνεύματος γιατί ζουν μέσα σε συμβιβασμούς και σε ανυπακοή του θελήματος του Θεού, για να διαπιστώσουν στο τέλος ότι έχουν ένα λυχνάρι χωρίς λάδι, που σε τίποτα δε μπορεί να τους χρησιμεύσει. Έχουν μόνο το όνομα του Χριστού στη ζωή τους και όχι το ζωντανό, αναστημένο και δοξασμένο Ιησού Χριστό. Ο πιστός άνθρωπος για να έχει το Άγιο Πνεύμα στη ζωή του θα πρέπει να έχει «αναγεννηθεί άνωθεν» (Ιωάννης Γ/3: 7) και μόνον τότε θα είναι έτοιμος για την Αρπαγή και μόνον τότε θα μπορέσει να παρασταθεί στο γαμήλιο Δείπνο του Αρνίου, που θα γίνει στον ουρανό (Αποκάλυψη ΙΘ/19: 9). 

      Δέκα παρθένες ξεκίνησαν με αναμμένα τα λυχνάρια τους, για να προϋπαντήσουν το Νυμφίο, όπως ήταν το έθιμο της εποχής. Ήταν εκλεκτές νέες, απαστράπτουσες, καθώς όλες μαζί περίμεναν να πάρουν μέρος στην τελετή του γάμου. Αν κάποιος τις παρατηρούσε δε θα μπορούσε να διακρίνει καμία διαφορά ανάμεσά τους. Ωστόσο ο Ιησούς αποκάλυψε μια ζωτική διαφορά μεταξύ τους: Οι πέντε ήταν φρόνιμες και οι άλλες πέντε ήταν μωρές. Άραγε τι ήταν αυτό που έκανε τις πέντε φρόνιμες και τις άλλες πέντε μωρές; Η διαφορά ήταν ότι οι φρόνιμες πήραν επιπλέον λάδι, σ' ένα ξεχωριστό δοχείο, εκτός απ' αυτό που έβαλαν στα λυχνάρια τους, ενώ οι μωρές δεν φρόντισαν γι’ αυτό.  

       Η ώρα του γάμου είχε οριστεί κι αν δεν υπήρχαν καθυστερήσεις ίσως το λάδι να τους έφτανε και η ανεπάρκειά τους δε θα γινόταν φανερή. Όμως ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο γαμπρός θ' αργούσε να πάει στο γάμο; Την εποχή εκείνη επειδή ο γαμπρός ήταν αυτός που προγραμμάτιζε όλη τη γιορτή θα μπορούσε ν' αργήσει όσο ήθελε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Ιησούς χρησιμοποίησε αυτήν την ιστορία, για να μας πει πώς είναι η βασιλεία των ουρανών και ότι Αυτός που είναι ο Νυμφίος, μπορεί να καθυστερήσει, όσο θέλει. Ο Λόγος του Θεού μας εξηγεί γιατί «καθυστερεί» να έρθει ο Κύριος: «ο Κύριος δεν βραδύνει την υπόσχεσή του, όπως μερικοί το θεωρούν αυτό βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί σε μας, μη θέλοντας μερικοί να απολεστούν, αλλά όλοι νάρθουν σε μετάνοια» (Β΄ Πέτρου Γ/3: 9). 

     Ο Κύριος θέλει από μας να έχουμε αποθέματα -περισσεύματα- στην πνευματική μας ζωή, αποθέματα αγάπης, ελέους, πίστης, δικαιοσύνης, καθαρότητας ζωής, προσφοράς, καλοσύνης για το συνάνθρωπο και όχι να αρκούμαστε κάθε φορά στο ελάχιστο, για να μη χάσουμε τη θέση του πιστού. Ο Κύριος συμβούλευσε κάποτε τους μαθητές με τα λόγια: «και αν σε αγγαρεύση τις μίλιον εν, ύπαγε μετ' αυτού δύο» (Ματθαίος Ε/5: 41). Το ένα μίλι ήταν υποχρεωτικό γι’ αυτούς που δεν ήταν Ρωμαίοι πολίτες, το δεύτερο μίλι ήταν προαιρετικό. Ο Κύριος Ιησούς πάντοτε επέμενε και έδινε ιδιαίτερη σημασία στο επιπλέον: «Επειδή σας λέγω, ότι, εάν μη περισσεύσει η δικαιοσύνη σας πλειότερον της των Γραμματέων και Φαρισαίων, δεν θέλετε εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθαίος Ε/5: 20). Η ευσέβεια των Γραμματέων και των Φαρισαίων ήταν μεγάλη, αλλά ήταν τυπική, εξωτερική, χωρίς εσωτερικό πνευματικό περιεχόμενο. Όλα τα έκαναν για να τους δουν οι άνθρωποι και να τους επαινέσουν. Με τα λόγια αυτά ο Κύριος θέλει να τονίσει ότι η εξωτερική ευσέβεια, χωρίς την εσωτερική πραγματικότητα, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εξασφαλίσει τη δικαίωση του ανθρώπου απέναντι στο Θεό.

     Σκοπός της αρπαγής είναι ο «πνευματικός γάμος», η ένωση του Ιησού Χριστού με την Εκκλησία Του, που στην Αγία Γραφή ονομάζεται «η νύφη του Χριστού» (Αποκάλυψη ΚΑ/21: 2). Στο ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον» (κεφ. ΚΔ/24 & ΚΕ/25) ο Ιησούς μιλάει στους μαθητές Του και στον καθένα από εμάς σήμερα και φωτογραφίζει δύο ομάδες μέσα στην Εκκλησία – αυτούς που είναι αληθινοί, πιστοί, οι αληθινοί προσκυνητές, οι οποίοι "εν πνεύματι και αληθεία" (Ιωάννης Δ/4: 23) λατρεύουν το Θεό και σε εκείνους που αυτοαποκαλούνται Χριστιανοί, αλλά δεν είναι και οι οποίοι βεβαίως δε θα λάβουν μέρος στην Αρπαγή της Εκκλησίας. Αυτοί μπορεί να ξεκίνησαν καλά, αλλά στην πορεία πλανήθηκαν είτε από την αμαρτία, είτε από ποικίλες διδαχές αντίθετες με το Λόγο του Θεού  (Εβραίους ΙΓ/13: 9).  

     Η παραβολική αφήγηση των παρθένων και του γαμπρού είναι μια ξεκάθαρη αναφορά στο γαμήλιο δείπνο του Αρνίου στο οποίο ο Ιησούς Χριστός, που είναι ο Νυμφίος, θα  ενωθεί πνευματικά στον ουρανό με τη νύφη Του που είναι Εκκλησία Του. Τώρα η νύμφη βρίσκεται σε στάση αναμονής περιμένοντας το γαμπρό, τον Ιησού Χριστό.  Η φωνή μέσα στα μεσάνυχτα ότι ο Νυμφίος έρχεται είναι ένα στοιχείο του παραδοσιακού Εβραϊκού γάμου, όπου ο γαμπρός, αφού δίνει την προίκα, πηγαίνει στο σπίτι του πατέρα του για να προετοιμάσει το νυφικό δωμάτιο για τη νύφη του και επιστρέφει για να την παραλάβει. Ο Ιησούς αναφέρθηκε σ’ αυτήν ακριβώς την παράδοση στο «κατά Ιωάννην» (κεφ. ΙΔ, εδ. 1-3) με τα λόγια: 

1 Ας μη ταράττηται η καρδία σας πιστεύετε εις τον Θεόν, και εις εμέ πιστεύετε. 

2 Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα ει δε μη, ήθελον σας ειπεί υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον 

3 και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να είσθε και σεις, όπου είμαι εγώ. 

      Ο Ιησούς έχει ετοιμάσει τόπο για τη νύφη Του, την Εκκλησία Του (Ιωάννης ΙΓ/13: 36). Στην αρπαγή θα έρθει στο μεσουράνημα (εν νεφέλες) για να την παραλάβει και να την φέρει στον ουρανό, στον τόπο που έχει ετοιμάσει για να ζήσει αιώνια μαζί Του. Ο Νυμφίος στην παραβολή μας επιστρέφει μια ώρα και μια μέρα που επιλέγει ο Πατέρας Θεός. Η νύφη δεν ξέρει πότε θα είναι αυτή η ώρα και έτσι πρέπει να είναι πάντοτε έτοιμη για την επιστροφή του Νυμφίου. Η άφιξη αυτή σηματοδοτείται από μια φωνή, την οποία ο Λόγος του Θεού αναφέρει ως «κέλευσμα, φωνή αρχαγγέλου και σάλπιγγα Θεού». 

       Καθώς ο Νυμφίος πλησιάζει μόνο πέντε από τις παρθένες είναι προετοιμασμένες για την άφιξή Του. Οι άλλες, βρίσκονται απροετοίμαστες και πάνω στην κρίσιμη ώρα ζητάνε από τις φρόνιμες να τους δώσουν λάδι για τα λυχνάρια τους. Αυτές απαντάνε λέγοντας: «Μήποτε δεν αρκέση εις ημάς και εις εσάς όθεν υπάγετε κάλλιον προς τους πωλούντας και αγοράσατε εις εαυτάς. Ενώ δε απήρχοντο διά να αγοράσωσιν, ήλθεν ο νυμφίος και αι έτοιμοι εισήλθον μετ' αυτού εις τους γάμους, και εκλείσθη η θύρα». 

    «Ύστερον δε έρχονται και αι λοιπαί παρθένοι, λέγουσαι: Κύριε, Κύριε, άνοιξον εις ημάς. Ο δε αποκριθείς είπεν: Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω». Η απάντηση του Νυμφίου θα πρέπει να μελετηθεί προσεκτικά. Οι μωρές παρθένες, που δεν ήταν παρούσες επειδή είχαν φύγει να πάνε να αγοράσουν λάδι, όταν έφτασε ο Νυμφίος ήρθαν μπροστά στην κλειστή πόρτα και παρακαλούσαν το γαμπρό να τις αφήσει να μπουν μέσα. Η απάντηση του Κυρίου ήταν: «Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω». Την ίδια απάντηση θα δώσει μια μέρα στον ουρανό σε όλους εκείνους που ψεύτικα και δόλια χρησιμοποίησαν τ' Όνομά Του για προσωπικά, οικονομικά, πολιτικά ή άλλα οφέλη (Ματθαίος Ζ/7: 21-23). Ο Κύριος είναι κατηγορηματικός: «Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε, αλλ' ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς. Πολλοί θέλουσιν ειπεί προς εμέ εν εκείνη τη ημέρα, Κύριε δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν δαιμόνια, και εν τω ονόματί σου εκάμομεν θαύματα πολλά; Και τότε θέλω ομολογήσει προς αυτούς ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα φεύγετε απ' εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν». Εδώ παρατηρούμε να υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων που διακηρύττουν ότι είναι Χριστιανοί, που αποκαλούν το Χριστό "Κύριε, Κύριε", αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι.  

     Αυτή  η  ομάδα  των  ανθρώπων  έχει  ένα χαρακτηριστικό,  συνεχώς προβάλλουν τα έργα τους  σαν βάση  για  τη σωτηρία  τους λέγοντας στον Ιησού  για τα  θαύματα  και άλλα   «μεγάλα  πράγματα»  που έκαναν  στο  όνομά   Του,  επειδή  πίστευαν  ότι  αυτά θα ήταν  τα  διαπιστευτήρια  της  σωτηρίας  τους.  Η απάντηση  του  Ιησού  στον  ισχυρισμό   τους  είναι  ακριβώς  η  ίδια και στις δύο περιπτώσεις: «δεν σας  γνωρίζω».  Με   άλλα  λόγια   δεν   τους  αναγνωρίζει   ως   μέλη  της  πραγματικής  χριστιανικής Εκκλησίας. Αυτό  το  κομμάτι  υπογραμμίζει  ένα  πολύ  σημαντικό  σημείο,  ότι  σ’ αυτό  που  σήμερα  ονομάζεται Χριστιανισμός   υπάρχουν   πολλοί   που   νομίζουν   και   φαίνεται   να   είναι  Χριστιανοί,   αλλά  στην πραγματικότητα ο Ιησούς Χριστός δεν τους γνωρίζει. 

     Μη χάσεις ψυχή το γάμο. Ζήτησε από το Θεό μετάνοια, επιστροφή, δύναμη όσο  υπάρχει ακόμα χρόνος. Ο Λόγος Του μας αποκαλύπτει: «τώρα καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού, τώρα ημέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). Πρόκειται για μια συγκλονιστική προειδοποίηση που αφορά όλους εκείνους που πιστεύουν ότι είναι Χριστιανοί, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι και για το λόγο αυτό δεν θα λάβουν μέρος στην αρπαγή της Εκκλησίας του Χριστού. 

       Είναι ζωτικής σημασίας για τους χριστιανούς σήμερα να βεβαιωθούν ότι πιστεύουν στο αληθινό ευαγγέλιο. Η σωτηρία είναι μόνο μέσω της πίστης στον Ιησού Χριστό και στην εξιλαστήρια θυσία Του στο σταυρό. Μόνον το πολύτιμό Του αίμα μπορεί να καθαρίζει τις αμαρτίες των ανθρώπων (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7). Ο Ιησούς κατέστησε σαφές ότι πολλοί άνθρωποι είναι στις εκκλησίες σήμερα που δεν τους γνωρίζει. Με πολυάριθμες αιρετικές διδασκαλίες, εκκλησίες αλλάζουν το Λόγο του Θεού, για να ταιριάξει στις προτιμήσεις τους, τις οικονομικές και πολιτικές επιδιώξεις τους. Ποιμένες επικεντρώνονται μάλλον στην κοσμική ψυχαγωγία παρά στην Αγία Γραφή, ευαγγέλια ευημερίας ρέουν ανεξέλεγκτα, οι εκκλησίες ανατρέφουν μια γενιά ανθρώπων που ονομάζουν τον Ιησού, «Κύριε, Κύριε», αλλά δεν Τον γνωρίζουν Γραφικά. Πρόσεξε μην εξαπατηθείς. Μελετώντας τη Βίβλο (Καινή & Παλαιά Διαθήκη) αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα πάντα στο Χριστιανισμό είναι επικεντρωμένα στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού & και στο Έργο που Εκείνος έκανε πάνω στο σταυρό για τη δική μας σωτηρία. Ο Θεός  συγκεφαλαίωσε τα πάντα "εν τω Χριστώ" και τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης (Εφεσίους Α/1: 10). "Δεν υπάρχει σωτηρία από κανένα άλλο όνομα" (Πράξεις Δ/4: 12). Είναι ανάγκη να διατηρήσουμε τη σωστή πίστη η οποία  παραδόθηκε μια φορά στους αγίους (επιστολή Ιούδα Α/1: 3). 

       Η σωτηρία σ’ αυτή τη ζωή προσφέρεται μέσω της θυσίας του Ιησού στο σταυρό. Αυτός νίκησε πάνω στο σταυρό για μας, από μας χρειάζεται  η θέληση, τη δύναμη θα μας τη δώσει Εκείνος για να σταθούμε, να νικήσουμε και να λάβουμε τα αιώνια βραβεία του ουρανού. Ας ομολογούμε το Όνομα του Ιησού Χριστού στον κόσμο και είναι βέβαιο ότι ο Ιησούς θα μας φυλάξει από την ερχόμενη ώρα του πειρασμού, που ήδη άρχισε να εξαπλώνεται πάνω στον κόσμο. Η υπόσχεση του Κυρίου είναι: «πας όστις με ομολογήση έμπροσθεν των ανθρώπων, και ο Υιός του ανθρώπου θέλει ομολογήσει αυτόν έμπροσθεν των αγγέλων του Θεού» (Λουκάς ΙΒ/12: 8). Αυτό που εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς σ’ αυτή την παραβολή είναι ότι ο Χριστός θα επιστρέψει σε μια άγνωστη ώρα και ότι οι δικοί Του θα πρέπει να είναι έτοιμοι. Είμαι «έτοιμος» σημαίνει : Μετανοώ ειλικρινά, δέχομαι το Λυτρωτικό Έργο που πραγματοποίησε ο Χριστός επί του Σταυρού για μένα και στη συνέχει με την δύναμή Του βαδίζω στα χνάρια Του. Βαδίζω στην έρημο τούτης της ζωής «αποβλέποντας στον Ιησού» (Εβραίους ΙΒ/12: 2), περιμένοντας με ανυπομονησία τον ερχομό Του (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). 

    Από το γεγονός ότι όλες οι παρθένες κοιμόντουσαν, όταν ακούστηκε η φωνή, καταλαβαίνουμε ότι δεν έχει σημασία τι θα κάνουμε, όταν ο Χριστός επιστρέψει. Μπορεί να είμαστε στη δουλειά μας, να τρώμε, να κοιμόμαστε, ή να διασκεδάζουμε με ψυχαγωγικές δραστηριότητες. Ό,τι και να κάνουμε, πρέπει να το κάνουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να μη φανούμε ελλιπείς και χρειαστεί εκείνη την ώρα να τρέξουμε να βρούμε "λάδι". Ο Λόγος του Θεού σχετικά αναφέρει: «Σας λέγω, εν τη νυκτί εκείνη θέλουσιν είσθαι δύο επί μιας κλίνης, ο εις παραλαμβάνεται και ο άλλος αφίνεται, δύο γυναίκες θέλουσιν αλέθει ομού, η μία παραλαμβάνεται και η άλλη αφίνεται, δύο θέλουσιν είσθαι εν τω αγρώ, ο εις παραλαμβάνεται και ο άλλος αφίνεται» (Λουκάς ΙΖ/17: 34-36). 

     Για να είναι έτοιμη μια ψυχή την ώρα της αρπαγής, θα πρέπει να έχει αναγεννηθεί «άνωθεν» μέσω της πίστης στον Ιησού Χριστό, που πέθανε πάνω στο σταυρό ως αντικαταστάτης μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας, που ετάφη και την τρίτη ημέρα αναστήθηκε από τους νεκρούς, καθεζόμενος εκ δεξιών του Πατρός (Ιωάννης Γ/3: 16 -- Α' Κορινθίους ΙΕ/15: 1-4 -- Εφεσίους Β/2: 1-10). Όταν η πίστη στον Ιησού Χριστό θα εκδηλωθεί σε κάθε πτυχή της ζωής μας, τότε το Πνεύμα το Άγιο θα γεμίσει την καρδιά μας και θα αισθανθούμε την παρουσία Του καθώς θα κράζει μέσα μας «αββά ο πατήρ» (Γαλάτας Δ/4: 6). Η επιθυμία για περισσότερο αγιασμό και αποστροφή προς την αμαρτία θα πρέπει να είναι εμφανής στη ζωή μας καθώς θα περιμένουμε Εκείνον να έρθει να μας παραλάβει. «Διότι εφανερώθη η χάρις του Θεού η σωτήριος εις πάντας ανθρώπους, διδάσκουσα ημάς να αρνηθώμεν την ασέβειαν και τας κοσμικάς επιθυμίας και να ζήσωμεν σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς εν τω παρόντι αιώνι, προσμένοντες την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, όστις έδωκεν εαυτόν υπέρ ημών, διά να μας λυτρώση από πάσης ανομίας και να μας καθαρίση εις εαυτόν λαόν εκλεκτόν, ζηλωτήν καλών έργων». (επιστολή Τίτο Β/2: 11-14). 

     Οι πέντε φρόνιμες παρθένες που είχαν το επιπλέον λάδι συμβολίζουν τους πραγματικά αναγεννημένους χριστιανούς που περιμένουν με ανυπομονησία τον Ερχομό του Χριστού και έχουν ακλόνητη πίστη στο Λόγο του Θεού ό,τι κι αν συμβεί στη ζωή τους, είτε καθυστερήσει ο Κύριος, είτε συμβούν απρόβλεπτες δυσκολίες.  

   Οι πέντε μωρές παρθένες που ξέμειναν από λάδι αντιπροσωπεύουν τους ψεύτικους πιστούς, που απολαμβάνουν τα οφέλη της χριστιανικής κοινότητας, χωρίς ειλικρινή αγάπη για το Χριστό. Τους ενδιαφέρει περισσότερο "το γλέντι" από το να συναντήσουν το γαμπρό. Νομίζουν και ελπίζουν ότι, επειδή βρίσκονται ανάμεσα σε πραγματικά πιστούς αυτό θα τους βοηθήσει τελικά να μπουν στη Βασιλεία του Θεού, όμως αυτό σε καμία περίπτωση δε θα συμβεί. Η πίστη ενός ατόμου στον Ιησού δεν μπορεί να σώσει κάποιο άλλο άτομο. Ας προσέξουμε μη χρειαστεί και εμείς να «απέλθουμε δια να αγοράσουμε» (εδ.10), όταν ο Χριστός επιστρέψει. Ας εκμεταλλευτούμε τώρα τις πλούσιες ευκαιρίες που μας δίδονται, ώστε να γεμίσουμε το λυχνάρι μας με λάδι και ας φροντίσουμε να πάρουμε και επιπλέον για κάθε ανάγκη που θα προκύψει, δηλαδή να γεμίσουμε με το Πνεύμα το Άγιο ώστε να είμαστε «πλήρεις Πνεύματος Αγίου» (Πράξεις Σ/6: 3). Ο Ιησούς εδώ απευθύνεται στους μαθητές Του, δε μιλά στους αντιπάλους του, στους Εβραίους θρησκευτικούς ηγέτες, ούτε στα πλήθη. Έτσι αυτή η παραβολή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια προειδοποίηση προς τους αληθινούς μαθητές Του, προς την Εκκλησία του Θεού, εν Χριστώ Ιησού. 

   Οι μωρές παρθένες απευθύνονται στο γαμπρό με τις λέξεις: «Κύριε, Κύριε». Οι πέντε μωρές παρθένες έμοιαζαν ακριβώς με τις πέντε φρόνιμες παρθένες και κανείς δεν μπορούσε να τις ξεχωρίσει. Και οι δέκα προσκλήθηκαν στο εορτασμό του γάμου και όλες ήρθαν περιμένοντας να συμμετέχουν στο γάμο και δε θα είχε αποκαλυφθεί καμία διαφορά μεταξύ τους αν έφεραν και αυτές επιπλέον λάδι. Όλες κοιμήθηκαν, όλες ξύπνησαν όταν άκουσαν ότι ο Νυμφίος έρχεται. Ο Ιησούς μας προειδοποιεί σ’ αυτήν την παραβολή ότι θα υπάρξουν κάποιοι άνθρωποι που θα  είναι μέσα στις εκκλησίες, που θα συνδέονται με τους Χριστιανούς και που ακόμη θα νομίζουν ότι είναι Χριστιανοί, αλλά ο Κύριος δεν θα τους αναγνωρίσει εκείνη την ημέρα. Θα προσπαθούν να ανάψουν μπροστά στην παρουσία του Κυρίου κάποιες λαμπάδες καλών έργων, αυτοδικαίωσης κλπ που όμως δεν θα ανάβουν. Θα παραμείνουν σβηστές για πάντα. 

     Σκοπός της παραβολής είναι να προειδοποιήσει και να "ξυπνήσει"  κάποιους που αισθάνονται ασφαλείς, αλλά δεν έχουν λάβει τη σωτηρία τους και δεν διαπιστώνεται μέσα στη ζωή τους  η παρουσία του Αγίου Πνεύματος.

      Ο Κύριος μας προτρέπει: «Προσέχετε δε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς εσάς με ενδύματα προβάτων, έσωθεν όμως είναι λύκοι άρπαγες». (Ματθαίος Ζ/7: 15). 

   Καθώς οι μουσικές ακούγονται από μακριά, τα βήματα του ερχόμενου Νυμφίου πλησιάζουν, ας κοιτάξουμε τις λαμπάδες μας, ας εξετάσουμε το περιεχόμενο της πνευματικής μας ζωής αν είναι πλήρες από το Πνεύμα το Άγιο. Ας αναλογισθούμε την κλειστή πόρτα και ας μη ξεχνάμε εκείνη την τραγική φωνή: «Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω».

     Αυτό που αποτελεί το κεντρικό νόημα της παραβολής των «δέκα παρθένων» είναι ότι πάντοτε η σχέση του πιστού ανθρώπου με το Θεό θα πρέπει να είναι σε εγρήγορση, σε ετοιμότητα και κυρίως σε πνευματική επάρκεια.

   Ας προσέξουμε καλά ώστε να μη χρειαστεί εμείς να «απέλθουμε δια να αγοράσουμε....» όταν ο Χριστός επιστρέψει και ας έχουμε πάντοτε υπόψη μας ότι η πνευματική προετοιμασία για τη συνάντηση με τον Κύριο είναι ατομική υπόθεση του καθενός και δεν δανείζεται. --- 

 Υ.Γ. 

 Σχετική ανάλυση της παραβολής των "δέκα παρθένων" έχει δημοσιευθεί στο blog: giorgoskomninos.blogspot.com στις 26-04-2016.

ΟΙ ΕΠΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ. (ΕΙΣΑΓΩΓΗ)

 

ΟΙ ΕΠΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ. 

(ΕΙΣΑΓΩΓΗ) 

    Το   δεύτερο   και   το  τρίτο   κεφάλαιο  του   βιβλίο   της   "Αποκάλυψης"    αναφέρονται σε μια  σειρά  μηνυμάτων   προς   επτά  εκκλησίες,  που  βρίσκονταν  σε επτά πόλεις  της Μικράς Ασίας, την Έφεσο, τη Σμύρνη, την Πέργαμο, τα Θυάτειρα, τις

 Σάρδεις, τη Φιλαδέλφεια και τη Λαοδικεία. 

     Μπορεί οι άνθρωποι σαν επικεφαλίδα στο τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης να έχουν γράψει «Αποκάλυψη Ιωάννου του θεολόγου», όμως ο Ιωάννης δεν είναι ο αποστολέας αλλά ο «γράφων» και στην περίπτωση της αποστολής των ανωτέρω επιστολών προς τις εκκλησίες είναι και ο ταχυδρομικός διανομέας. 

     Το βιβλίο της αποκάλυψης αρχίζει με τα λόγια: «Αποκάλυψις Ιησού Χριστού, την οποίαν έδωκεν εις αυτόν ο Θεός, διά να δείξη εις τους δούλους αυτού όσα πρέπει να γείνωσι ταχέως, και εφανέρωσεν αυτά αποστείλας διά του αγγέλου αυτού εις τον δούλον αυτού Ιωάννην». Συνεπώς δεν πρόκειται για αποκάλυψη του Ιωάννη, αλλά για "αποκάλυψη του Ιησού Χριστού" και εδώ ακριβώς έγκειται το κύρος και η αυθεντία των αναφερομένων λόγων. Πρόκειται για επιστολές που τις στέλνει ο ίδιος ο Χριστός στις ανωτέρω εκκλησίες και είναι λόγια ελέγχου, προτροπής αλλά και ελπίδας. 

     Ο ίδιος ο Ιωάννης μας εξηγεί πώς βρέθηκαν τούτες οι επιστολές στα χέρια του. «Εγώ ο Ιωάννης, ο και αδελφός σας και συγκοινωνός εις την θλίψιν και εις την βασιλείαν και την υπομονήν του Ιησού Χριστού, ήμην εν τη νήσω τη καλουμένη Πάτμω διά τον λόγον του Θεού και διά την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού». (Αποκάλυψη Α/1: 9). Τι έκανε στη νήσο Πάτμο ο Ιωάννης και πως βρέθηκε εκεί; Βρισκόταν εκεί ως εξόριστος μετά από σκληρό διωγμό που είχε εξαπολύσει ο Αυτοκράτορας Τίτος, Φλάβιος, Δομιτιανός (51 μ.Χ. - 96 μ.Χ.), πολύ μακριά από την Εκκλησία της Εφέσου, της οποίας τα τελευταία εκείνα χρόνια υπήρξε ποιμένας. Εκεί λοιπόν ευρισκόμενος ο Ιωάννης μας λέγει: «Κατά την κυριακήν ημέραν ήλθον εις έκστασιν πνευματικήν, και ήκουσα οπίσω μου φωνήν μεγάλην ως σάλπιγγος» (Αποκάλυψη Α/1: 10). Τούτη τη φωνή δεν την άκουσε κανένας άλλος. Είναι γεγονός ότι το σάλπισμα του Θεού μόνο η ψυχή του πιστού ανθρώπου μπορεί να το ακούσει. Στις πιο δύσκολες, στις πιο σκοτεινές ώρες επέλεξε ο Χριστός να στείλει στην εκκλησία Του τα πιο πλούσια πνευματικά μηνύματα, μηνύματα αγάπης πάνω απ’ όλα, ελέγχου, καθαρισμού, αγιασμού. 

     Η σημασία των επτά μηνυμάτων που ο ίδιος ο Κύριος στέλνει δια του Ιωάννη του μαθητή είναι διαχρονική και πολυεπίπεδη. Απευθύνονταν σε πραγματικές εκκλησίες που κατά την εποχή εκείνη αντιμετώπιζαν πολλά και σοβαρά προβλήματα. Αυτά τα προβλήματα είναι κοινά στις εκκλησίες σε κάθε εποχή, γι’ αυτό οι συμβουλές και οι προειδοποιήσεις Του έχουν ιδιαίτερη διαχρονική σημασία. Τούτες οι επιστολές προς τις επτά εκκλησίες έχουν και προφητική σημασία και καλύπτουν ολόκληρη την ιστορία της Χριστιανικής Εκκλησίας από τότε που τα έγραψε ο Ιωάννης (περίπου 95 μ. Χ.) μέχρι το τέλος του κόσμου. 

     Οι επιστολές μπορεί να απευθύνονται στους μηνυτές ή κήρυκες ή εργάτες των επτά εκκλησιών, όμως δεν είναι μόνο γι’ αυτούς αλλά είναι και για κάθε έναν ο οποίος «έχει ώτα για να ακούει τι λέει το Πνεύμα στην εκκλησία». 

      Υπάρχει μία ανθρώπινη εκτίμηση αρκετά διαδεδομένη ότι οι επτά εκκλησίες της Μικράς Ασίας, καθώς αναφέρονται στο βιβλίο της Αποκάλυψης, συμβολίζουν η μία μετά την άλλη τις διάφορες ιστορικές περιόδους της εκκλησίας από την ημέρα της Πεντηκοστής και μέχρι της ελεύσεως του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. Σύμφωνα με την άποψη αυτή οι εποχές της ιστορίας της εκκλησίας χωρίζονται γενικά ως εξής: 

      Έφεσος. Η αποστολική εκκλησία, η εκκλησία του 1ου αιώνα ήταν γενικά αξιόλογη, αλλά είχε χάσει την πρώτη αγάπη για το Χριστό. 

     Σμύρνη. Από τον 1ο έως τον 4ο αιώνα μ.Χ. η εκκλησία υπέφερε το διωγμό των Ρωμαίων αυτοκρατόρων. 

       Πέργαμος. Κατά τον 4ο και τον 5ο αιώνα μ.Χ. ο χριστιανισμός θεωρήθηκε ως επίσημη θρησκεία υπό την προστασία του Μ. Κωνσταντίνου. 

     Θυάτειρα. Από τον 6ο έως τον 15ο αιώνα η ρωμαιοκαθολική εκκλησία επηρέασε αποφασιστικά το δυτικό χριστιανισμό μέχρι της εμφάνισης της Μεταρρύθμισης. 

       Σάρδεις. Ο 16ος και ο 17ος αιώνας ήταν η περίοδος μετά τη μεταρρύθμιση. Το φως της αλήθειας βγήκε στην επιφάνεια, όμως σύντομα άρχισε να θαμπώνει και πάλι. 

    Φιλαδέλφεια. Κατά τον 18ο και το 19ο αιώνα υπήρξαν μεγάλες αναζωπυρώσεις και σπουδαία ιεραποστολικά κινήματα. 

   Λαοδίκεια. Η εκκλησία των τελευταίων ημερών, η οποία παρουσιάζεται χλιαρή πνευματικά και αποστάτισσα. Είναι η εκκλησία του φιλελευθερισμού που στις ημέρες μας εργάζεται πυρετωδώς για την επικράτηση του οικουμενισμού και της «πανθρησκείας». 

      Πέρα απ' αυτά θα μπορούσαμε να δούμε τις επτά αυτές εκκλησίες σαν τύπους αντιπροσωπευτικούς της Εκκλησίας καθώς συναντάμε πάρα πολλά από τα στοιχεία των επτά εκκλησιών να βρίσκονται κατά καιρούς στην παγκόσμια εκκλησία, αλλά και σε κάθε επιμέρους Εκκλησία του Χριστού.

   Σε κάθε εκκλησία υπάρχουν χριστιανοί του κλίματος της Εφέσου, άνθρωποι που με προσοχή διαφύλαξαν τη δογματική ορθότητα της πίστης τους, αλλά όμως έχασαν την πρώτη τους αγάπη για το Χριστό. Επίσης υπάρχουν χριστιανοί του πνεύματος της Σμύρνης, που πολλά υποφέρουν για το Χριστό, αλλά έχουν ανάγκη να μείνουν πιστοί μέχρι θανάτου. Υπάρχουν πιστοί του «χαλαρού» πνεύματος της Λαοδίκειας και ούτω καθεξής. Παρατηρώντας μ' αυτό τον τρόπο διαπιστώνουμε ότι οι επιστολές αυτές αφορούν και σήμερα όλους μας. Ποτέ δεν έπαυσε ο ουρανός να στέλνει τα μηνύματά του προς την Εκκλησία Του, προς κάθε δικό Του παιδί. Υπό την άποψη αυτή Εκείνα που εγράφησαν «τω καιρώ εκείνω» αφορούν ασφαλώς και μας σήμερα και είναι το ίδιο επίκαιρα. 

      Η κάθε επιστολή αρχίζει με τη φράση: «εξεύρω τα έργα σου» και τελειώνει με μια υπόσχεση: «εις τον νικώντα». Πόσο θα πρέπει να μας στηρίζει, να μας ενθαρρύνει και να μας παρηγορεί το γεγονός ότι τούτες οι επιστολές γράφτηκαν από κάποιον που μας ξέρει. Γράφτηκαν από Εκείνον που γνωρίζει και τις τελευταίες λεπτομέρειες της ζωής μας και παρότι τα γνωρίζει όλα δεν παύει να μας αγαπά και να ενδιαφέρεται για μας. Γνωρίζει ο Χριστός τις Εκκλησίες Του και γνωρίζει τα έργα τους, τα σχέδιά τους. Είναι ο Κύριος «ο κρατών τους επτά αστέρας εν τη δεξιά αυτού, ο περιπατών εν μέσω των επτά λυχνιών των χρυσών» (Αποκάλυψη Β/2: 1). Τα μάτια Του ήταν «ως φλοξ πυρός». Ο Κύριος βλέπει τα κρυφά και τα φανερά μέσα στις εκκλησίες σαν σύνολο, αλλά και μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Η τελική φράση του Κυρίου προς τις εκκλησίες είναι: «όστις έχει ωτίον ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας». 

      Από τις Επτά Εκκλησίες ο Κύριος τις δύο τις δύο καταδικάζει απόλυτα. Πρόκειται για την εκκλησία των Σάρδεων την οποία χαρακτηρίζει «νεκρή». Ο Κύριος της τονίζει: «το όνομα έχεις ότι ζεις, αλλά είσαι νεκρή» και πρόκειται και για την εκκλησία της Λαοδίκειας, στην οποία  παραγγέλνει ότι θα την «εξεμέσει εκ του στόματός Του». 

     Δύο εκκλησίες επαινεί, την εκκλησία της Σμύρνης και την εκκλησία της Φιλαδέλφειας. Οι δύο αυτές εκκλησίες υπήρξαν δια μέσω των αιώνων πρωτοπόροι του Χριστιανισμού. 

      Στην εκκλησία της Περγάμου και των Θυατείρων ο Κύριος απευθύνει έπαινο και έλεγχο μαζί. Οι δύο αυτές εκκλησίες συνεχίζουν να ακμάζουν και σήμερα. 

     Στην εκκλησία της Εφέσου ο Κύριος είπε: «Ενθυμού λοιπόν πόθεν εξέπεσες και μετανόησον και κάμε τα πρώτα έργα ει δε μη, έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν δεν μετανοήσης». 

     Παραλήπτες των επιστολών του Κυρίου είναι οι «άγγελοι» των εκκλησιών. Ο φάκελος απ’ έξω γράφει το όνομά τους και είναι αυτοί υπεύθυνοι να λάβουν και να διαβάσουν το γράμμα στην εκκλησία τους. Ποιοι άραγε είναι αυτοί οι «άγγελοι»; Ασφαλώς πρόκειται για τους Ποιμένες των εκκλησιών τους οποίους επίσης αποκαλεί και με τη φράση «άστρο». 

     Σύμφωνα με τη Βιβλική Εγκυκλοπαίδεια του Halley στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα μετά από αρχαιολογικές ανασκαφές που έγιναν από Άγγλους και Αυστριακούς αποκαλύφτηκαν στην Έφεσο τα ερείπια του ναού της Αρτέμιδος, το θέατρο, το στάδιο και μερικοί δρόμοι της πόλης, τα ερείπια των Ρωμαϊκών λουτρών φτιαγμένα εξ’ ολοκλήρου από μάρμαρο. Αποκαλύφθηκε επίσης και ένας ναός μέσα στον οποίο υπήρχε ένα άγαλμα του αυτοκράτορα Δομιτιανού πέντε φορές μεγαλύτερο από το μέγεθός του. Ο Δομιτιανός ονόμαζε τον εαυτόν του Θεό και υπενθυμίζουμε ότι ήταν εκείνος που είχε εξορίσει τον Ιωάννη στην Πάτμο. 

     Την Πέργαμο την ανέσκαψε μια Γερμανική αποστολή η οποία αποκάλυψε τα ερείπια του ναού του Αυγούστου και ένα μεγάλο βωμό προς τιμήν του Δία. Στις Σάρδεις βρέθηκαν τα ερείπια του ναού της Κυβέλης και μιας χριστιανικής εκκλησίας. Στα ερείπια των άλλων πόλεων δε βρέθηκε κάτι που να έχει σχέση με τις επτά επιστολές που αναφέρουμε. 

 (ακολουθεί σε επτά ενότητες ανάλυση των  επιστολών)

1. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΦΕΣΟΥ.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΦΕΣΟΥ. "Η εκκλησία που είχε ξεχάσει την πρώτη της αγάπη".

βιβλίο "Αποκάλυψης", κεφ. Β/2, εδ. 1 – 7.

1 Προς τον άγγελον της εκκλησίας της Εφέσου γράψον. Ταύτα λέγει ο κρατών τους επτά αστέρας εν τη δεξιά αυτού, ο περιπατών εν μέσω των επτά λυχνιών των χρυσών 

2 Εξεύρω τα έργα σου και τον κόπον σου και την υπομονήν σου και ότι δεν δύνασαι να υποφέρης τους κακούς, και εδοκίμασας τους λέγοντας ότι είναι απόστολοι, και δεν είναι, και εύρες αυτούς ψευδείς 

3 και υπέφερες και έχεις υπομονήν και δια το όνομά μου εκοπίασας, και δεν απέκαμες. 

4 Πλην έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας 

5 Ενθυμού λοιπόν πόθεν εξέπεσες και μετανόησον και κάμε τα πρώτα έργα ει δε μη, έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν δεν μετανοήσης 

 6 Έχεις όμως τούτο, ότι μισείς τα έργα των Νικολαϊτών, τα οποία και εγώ μισώ. 

7 Όστις έχει ωτίον ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας. Εις τον νικώντα θέλω δώσει εις αυτόν να φάγη εκ του ξύλου της ζωής, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου του Θεού.

            ΣΧΟΛΙΑ:

        ΕΦΕΣΟΣ σημαίνει έφεση (αγάπη) για τον Ιησού Χριστό. Οι πιστοί της περιόδου αυτής, δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη ονομασία ή τίτλους, απλά ονομάζονταν «μαθητές», ή «άγιοι», ή «παιδιά του Θεού». Η Εκκλησία στην Έφεσο υπήρξε η μητέρα όλων των εκκλησιών της Μικράς Ασίας. Εκεί πριν από σαράντα χρόνια ο Απ. Παύλος, μαζί με τον Τιμόθεο, είχαν κάνει σπουδαίο έργο για τη διάδοση του Ευαγγελίου του Χριστού. Αργότερα ήρθε και εγκαταστάθηκε στην Έφεσο ο Ιωάννης, ο μαθητής του Κυρίου. Εν τω μεταξύ η εκκλησία της Εφέσου είχε μεγαλώσει πολύ αριθμητικά και είχε γίνει το κέντρο του Χριστιανικού πληθυσμού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και από τη θέση αυτή ασκούσε μεγάλη επιρροή πάνω στη ζωή  των ανθρώπων και ήταν μια από τις πιο γνωστές και φημισμένες εκκλησίες στην ευρύτερη περιοχή. 

      Στην εκκλησία αυτή ο Κύριος αυτοσυστήνεται ως αυτός που κρατάει τα επτά αστέρια στο δεξί του χέρι και περπατάει ανάμεσα στους επτά χρυσούς λυχνοστάτες. «Γνωρίζω» λέει ο Κύριος. Ας μην αυταπατώμεθα ο Κύριος γνωρίζει τα έργα μας, γνωρίζει τη ζωή μας, γνωρίζει τα πάντα. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Δ/4, εδ. 13) αναφέρει: «δεν είναι ουδέν κτίσμα αφανές ενώπιον αυτού, αλλά πάντα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα εις τους οφθαλμούς αυτού, προς ον έχομεν να δώσωμεν λόγον». Ο Δαβίδ στον ψαλμό ΜΔ/44, εδ. 21, αναφέρει: «Αυτός εξεύρει τα κρύφια της καρδίας». Είναι «ο ερευνών νεφρούς και καρδίας» (Αποκάλυψη Β/2: 23). 

      Για τη συγκεκριμένη εκκλησία της Εφέσου τι ακριβώς γνωρίζει ο Κύριος; 

    1/ «γνωρίζω τα έργα σου». Ο Κύριος αποκαλύπτει ότι η εκκλησία αυτή «εργαζόταν». Ποιο είναι το έργο που πρέπει να κάνει μια εκκλησία; Ασφαλώς πρέπει να σπείρει το «σπόρο» του Κυρίου που είναι ο Λόγος του Θεού, ώστε και άλλες ψυχές που ζουν μέσα στο σκοτάδι να γνωρίσουν την αλήθεια του Χριστού, να απελευθερωθούν και να σωθούν αιωνίως (Ιωάννης Η/8: 32). Η εκκλησία είναι το «πανδοχείο του Θεού». Ο καλός Σαμαρείτης οδήγησε τον πληγωμένο στο πανδοχείο, για να "επιμεληθούν αυτού" (Λουκάς Ι/10: 33). Μόνον εκεί μπορούν να θεραπευτούν τα χρόνια τραύματα, τα μελανιάσματα, τα "σεσηπότα έλκη" (Ησαΐας Α/1: 6), που έχουν δημιουργηθεί εξαιτίας της αμαρτίας. Η ψυχή που μόλις γύρισε από τα γουρούνια (άσωτος υιός) έχει ανάγκη από την εκκλησία. Εκεί θα εμπεδώσει τη διδασκαλία του Χριστού, εκεί θα γνωρίσει για την «δωρεάν κατά χάριν σωτηρία» (Εφεσίους Β/2: 8), που μόνον ο Ιησούς Χριστός προσφέρει δια της πίστεως. 

      2/ «γνωρίζω τον κόπο σου». Πολλοί χριστιανοί θέλουν να εργαστούν για τον Κύριο, χωρίς όμως να κοπιάσουν. Θα ήθελαν να προσφέρουν, χωρίς να θυσιάσουν, όμως οι χριστιανοί της Εφέσου δεν ήταν τέτοιοι. Γνώριζαν καλά ότι χωρίς θυσίες δεν μπορείς να υπηρετήσεις το Ευαγγέλιο του Χριστού. Τα έργα τους διακρίνονταν για θυσίες, κόπο, τον οποίο τους αναγνωρίζει ο Κύριος. 

      3/ «Γνωρίζω την υπομονή σου». O συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Ι/10, εδ. 36-39) αναφέρει: 

36 Διότι έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού και να λάβητε την επαγγελίαν. 

37 Διότι έτι ολίγον καιρόν, και θέλει ελθεί ο ερχόμενος και δεν θέλει βραδύνει. 

38 Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως και εάν τις συρθή οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν. 

39 Ημείς όμως δεν είμεθα εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ' εκ των πιστευόντων προς σωτηρίαν της ψυχής. 

     Η εκκλησία της Εφέσου όχι μόνον εργαζόταν για τον Κύριο, όχι μόνον κοπίαζε στο Έργο του  Θεού, αλλά είχε και υπομονή και έτσι δεν έχανε εύκολα, το θάρρος της, δεν απογοητευόταν γρήγορα. «Ξέρω την υπομονή σου», λέει ο Κύριος. Αλήθεια πόσο σπουδαίος είναι τούτος ο έπαινος και πόσο έρχεται να ελέγξει τον καθένα μας; Στο Ευαγγέλιο «κατά Λουκάν» (κεφ. ΚΑ/21, εδ.19) αναφέρεται: «δια της υπομονής σας αποκτήσατε τας ψυχάς σας». Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. ΙΕ/15, εδ. 4) αναφέρει: «διότι όσα προεγράφησαν, διά την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών». Πολλοί που προσπάθησαν να εργαστούν για τον Κύριο παρά τους κόπους και τις θυσίες που επέδειξαν, δεν είχαν την υπομονή που έπρεπε και γρήγορα αποθαρρύνθηκαν. Οι πιστοί άνθρωποι της Εκκλησίας της Εφέσου δεν ήταν έτσι. Εργάζονται έχοντας υπομονή μέσα στην καρδιά τους, κάτι το οποίο διαβλέπει ο Κύριος και τους επαινεί γι’ αυτό. 

     4/ «Εξεύρω ότι δεν δύνασαι να υποφέρεις τους κακούς και δοκίμασες τους λέγοντας ότι είναι απόστολοι, και δεν είναι και εύρες αυτούς ψευδείς». H Εκκλησία της Εφέσου ήξερε να κάνει διάκριση. Τα μέλη της ξέρουν να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό, τη σάρκα από το πνεύμα, το φως από το σκοτάδι. Πάντοτε αυτό ήταν αναγκαίο αλλά και στις ημέρες μας ακόμα πιο πολύ καθώς ο εχθρός έχει εξαπολύσει την τελευταία μεγάλη επίθεσή του κατά της Εκκλησίας. Έτσι ο Κύριος έρχεται να αποκαταστήσει τα πάντα. Όταν μια εκκλησία δεν υποκύπτει σε διωγμούς και άλλες διώξεις, ο εχθρός χρησιμοποιεί διάφορες πονηριές, για να την απομακρύνει από το Θεό. Η πλέον προσφιλής του μέθοδος είναι να πολεμήσει την εκκλησία «εκ των έσω». Για να πετύχει το σκοπό του σπέρνει έριδες, φουσκώνει εγωισμούς, και στέλνει και «κακούς ποιμένες». Πρόκειται για αυτούς που «λένε ότι είναι απόστολοι και δεν είναι». 

      Η Εκκλησία της Εφέσου ήταν πολύ προσεχτική και δεν άφησε τον εαυτόν της να πιαστεί σε τέτοιου είδους παγίδες. Ήταν μια Εκκλησία που δεν έκανε «εκπτώσεις» στα πνευματικά θέματα. Δεν μπορούσε να μπει μέσα σ’ αυτήν ο οποιοσδήποτε, για να ασχολείται με πολλά και να κριτικάρει τα πάντα. (Ε! ας βάλουμε κι αυτόν μέσα, άλλωστε πέντε άνθρωποι είμαστε….. σκέψεις και νοοτροπίες που πολλές φορές επικράτησαν και οδήγησαν σε αδιέξοδα). Στην εκκλησία της Εφέσου ο πήχης ήταν ψηλά, δε μετρούσαν οι αριθμοί αλλά η ποιότητα και ο πνευματικός πόθος των πιστών. Ο άμβωνας της εκκλησίας κι αυτός ήταν σοβαρός. Δε γνώριζε τη γλώσσα της κολακείας, δεν είχε καμία διάθεση να «χαϊδέψει αυτιά» κατά το κοινώς λεγόμενον, να φανεί αρεστός, να αποσπάσει χειροκροτήματα. Γνώριζε μία και μόνον γλώσσα, τη γλώσσα της αλήθειας, ορθοτομούσε το λόγο της αληθείας και δε συμβιβαζόταν, δεν μπορούσε να υποφέρει τους κακούς, τους αντιρρησίες, ερχόταν σε μεγάλη αντίθεση με όλους αυτούς που έλεγαν και δεν ενεργούσαν σύμφωνα με όσα έλεγαν. Ο Κύριος την Εκκλησία της Εφέσου την επαινεί και γι’ αυτό. Δεν περνούσαν από αυστηρό πνευματικό έλεγχο μόνο τα μέλη της εκκλησίας, αλλά ήταν και πολύ προσεκτική η εκκλησία σε ποιους θα αναθέσει τον άμβωνα. Χρειάζεται αυστηρός έλεγχος, αν θέλει η εκκλησία να διατηρήσει την «υγιαίνουσα διδασκαλία» (Τίτος Β/2: 1).  

     «μισείς τα έργα των Νικολαϊτών, τα οποία και εγώ μισώ». Τι ακριβώς πρέσβευαν οι Νικολαϊτες δεν μπορεί να το πει κανείς με απόλυτη βεβαιότητα. Γενικά ήταν μια αίρεση η οποία αποδεχόταν την ακολασία σαν θεμιτό τρόπο ζωής. Η πλειονότητα των μελετητών συμφωνεί ότι την ταυτότητα  αυτής της αίρεσης θα πρέπει να την πάρουμε από την τρίτη επιστολή που απευθύνεται στην εκκλησία της Περγάμου. Εκεί αναφέρεται ότι οι Νικολαϊτες συνδέονται στενά με τη διδασκαλία του Βαλαάμ. Άλλωστε το όνομα «Νικόλαος» είναι η μετάφραση της Εβραϊκής λέξης Βαλαάμ. 

     Ποια ήταν η διδασκαλία του Βαλαάμ; «Εδίδασκε το (βασιλιά) Βαλάκ να βάλει σκάνδαλον ενώπιον των υιών του Ισραήλ, ώστε να φάγωσιν ειδωλόθυτα και να πορνεύσωσιν». (βιβλίο Αριθμών). 

   {Ανάλυση αυτής της ιστορίας με τίτλο: "ΒΑΛΑΑΜ" έχει δημοσιευθεί στο blog:                              giorgoskomninos.blogspot.com  στις 15-11-18}.

 

    Τούτοι οι ψευδείς διδάσκαλοι ήταν προφανώς άνθρωποι που υποστήριζαν ότι είχαν γνωρίσει το Χριστό και είχαν λάβει απ’ Αυτόν εξουσία να κηρύττουν το λόγο Του. Στην ουσία προσπαθούσαν να συμβιβάσουν πολλές από τις ανήθικες συνήθειες της λατρείας της "θεάς Αρτέμιδος" με τη χριστιανική πίστη. Οι αληθινοί ποιμένες των εκκλησιών του Χριστού στο σύνολό τους είχαν πάρει θέση εναντίον αυτής της αιρετικής διδαχής. 

    Πολλοί κατά καιρούς έφεραν διάφορες ελευθεριάζουσες αντιλήψεις μέσα στους κόλπους της εκκλησίας στο όνομα της εξέλιξης, της ελευθερίας, της σύγκλισης κλπ. Στην εκκλησία της Εφέσου δεν περνούσε τίποτα από όλα αυτά, γιατί ήταν αυστηρή, ήταν σοβαρή και αγρυπνούσε ο άμβωνας. Έτσι τα έργα των Νικολαϊτων δε βρήκαν στην εκκλησία αυτή καμία ανταπόκριση. Κάποιοι θα πουν: «μα είστε σκληροί, είστε φανατικοί, είστε μονοκόμματοι, δεν βλέπετε τι γίνεται γύρω μας, έχουν αλλάξει οι εποχές κλπ». Δεν επιτρέπεται κανένας συμβιβασμός, καμία συνθήκη με ο,τιδήποτε είναι έξω από το λόγο του Θεού, γιατί αυτό είναι ανθρώπινο, είναι επικίνδυνο και μας βάζει σε αχαρτογράφητα νερά. 

    Ο Κύριος παρατηρώντας τη ζωή της Εκκλησίας αισθάνεται την ανάγκη να επαναλάβει τα λόγια Του. 

     5/ Υπέφερες. Ο Κύριος αναγνωρίζει στην Εκκλησία της Εφέσου όλα εκείνα τα οποία υπέφερε, για να διαφυλάξει την ορθότητα του λόγου του και να σταθεί σύμφωνα με το θέλημά Του. 

     6/ Αναγνωρίζει την υπομονή την οποία επέδειξε σε όλες στις δύσκολες και αντίξοες περιστάσεις          

    7/ "δια το όνομά μου εκοπίασας, και δεν απέκαμες". Για χάρη του Ονόματος του Χριστού είχε υπομείνει δοκιμασίες, δεινά, χωρίς να αποκάμει, χωρίς να υποστείλει τη σημαία, χωρίς να υποχωρήσει. 

    Επτά μεγάλους και θερμούς επαίνους στέλνει ο Κύριος στην Εκκλησία της Εφέσου. Εμείς, αν χρειαζόταν να την αξιολογήσουμε, θα λέγαμε ότι ήταν η καλύτερη εκκλησία που υπήρχε και δε θα μπορούσε να συγκριθεί με καμία άλλη. Θα την χαρακτηρίζαμε "πνευματικό γίγαντα", κολοσσό συνέπειας, συνέχειας, πιστότητας, κλπ. 

     Ο λόγος του Θεού μας λέει κάτι που πάντοτε θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας στις κρίσεις μας, αλλά και στις επικρίσεις μας: «ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενο, ο Κύριος όμως βλέπει την καρδιά» (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Υπήρχαν σε μια εκκλησία δέκα αγνές, πιστές παρθένες. Τις βλέπουμε να συμμετέχουν στις εκδηλώσεις της εκκλησίας, να περιμένουν με αγωνία το νυμφίο και δικαιολογημένα τις θαυμάζουμε γιατί φαίνεται να είναι η μία καλύτερη από την άλλη. Όμως ο Κύριος έρχεται να διευκρινίσει ότι πέντε από αυτές ήταν «μωρές» (Ματθαίος ΚΕ/25: 2).

     «την αγάπην σου την πρώτην αφήκας». 

    Καθώς παρατηρεί ο Κύριος όλες τις λεπτομέρειες της πνευματικής ζωής της Εκκλησίας της Εφέσου, διατυπώνει επτά επαίνους και στη συνέχεια εκφράζει και ένα μικρό παράπονο προς τους πιστούς της εκκλησίας αυτής: «την αγάπην σου την πρώτην αφήκας». 

     Το ρήμα "αφήκας" καθώς διατυπώνεται σε αόριστο χρόνο φανερώνει ότι η "πρώτη αγάπη" είχε  στην πορεία της Εκκλησίας κάπου εγκαταλειφθεί. Με τη φράση "πρώτη αγάπη" δεν εννοείται μόνον χρονικά, αλλά και σαν πρώτο και κύριο μέλημα κάθε πιστού. Με τον τρόπο αυτό είχαν παραβεί την πρώτη και μεγαλύτερη εντολή του Θεού, όπως αυτή διατυπώνεται στο Ευαγγέλιο "κατά Ματθαίον" (κεφ. ΚΒ/22: 36-38): 

36 Διδάσκαλε, ποία εντολή είναι μεγάλη εν τω νόμω; 

37 Και ο Ιησούς είπε προς αυτόν Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου.

38 Αύτη είναι πρώτη και μεγάλη εντολή 

       Μέσα  σε  όλα  εκείνα  τα λαμπρά  επιτεύγματα  των έργων, του κόπου, της υπομονής κλπ έλειπε η γνήσια,  η  αληθινή  αγάπη  για  το  Χριστό.  Φανταστείτε  από ένα ωραίο πολύτιμο όστρακο να λείπει το μαργαριτάρι. Ωραίο  το  όστρακο,  το βλέπουμε  και το  θαυμάζουμε, όμως το μαργαριτάρι είναι εκείνο που του δίνει την αξία. Η αγάπη είναι εκείνη που δίνει το χρώμα στη ζωή της εκκλησίας, η αγάπη  προς το  Χριστό  και   η αγάπη  του ενός  προς τον άλλον.  Αν υπάρχει η αγάπη και λείπει κάτι άλλο από  την Εκκλησία, αυτό  θα  προστεθεί, αν όμως λείπει η αγάπη, τότε  όλος  ο  πλούτος  της  εκκλησίας  γίνεται πτωχεία. Μικρό αλλά κύριο και καθοριστικό το παράπονο του Χριστού, ικανό όμως να φέρει “τα πάνω κάτω”. 

       Τι  μπορεί  να  επισκίασε  την  "πρώτη αγάπη";  Αιτία  όλων των δεινών είναι  η υπερηφάνεια και ο πνευματικός εγωϊσμός.  Η αληθινή αγάπη δεν παίρνει αλλά δίνει ή καλύτερα δίνεται ολοκληρωτικά. Ο εγωισμός έχει τα αντίθετα αποτελέσματα. Ο εγωιστής άνθρωπος παίρνει, δε δίνει και όλο το ενδιαφέρον του στρέφεται γύρω από το «εγώ», του τον εαυτόν του και βάζει σε δεύτερη θέση το Θεό. Άλλες φορές την πρώτη θέση στην πνευματική μας ζωή παίρνει και η  διακονία, ο χαρισματικός  άμβωνας,  η πλούσια  δραστηριότητα.  Όλα  αυτά είναι αναγκαία,  αλλά  θα  πρέπει να βρίσκονται  σε  μία  δευτερεύουσα  θέση  μέσα  στην Εκκλησία. Τα ελατήρια της καρδιάς θα πρέπει να είναι  σταθερά  και  αμετακίνητα  προς  την "πρώτη αγάπη",  προς  το  Πρόσωπο και το Έργο του Ιησού Χριστού. Θα  πρέπει  κάθε  τι  που  θα  κάνουμε  να  είναι  από  αγάπη για Εκείνον και όχι απλώς γιατί επιβάλλεται από τη διακονία μας. 

      Για φανταστείτε να έλεγε  ο Κύριος μόνον έναν έπαινο στην εκκλησία. «Σε επαινώ γιατί μέσα στα πενήντα χρόνια της ιστορίας σου Με αγαπάς όπως Με αγαπούσες στην αρχή». Τότε δε θα χρειαζόταν να πει για τα άλλα, ούτε για τον κόπο, ούτε για τα έργα, ούτε για τους Νικολαϊτες, ούτε.. ούτε.. Όλα θα τα  είχε σκεπάσει η αγάπη, η οποία βεβαίως δεν είχε παύσει στη ζωή της Εκκλησίας, όμως είχε συρρικνωθεί, είχε περιοριστεί. 

       

    Η αγάπη είναι η πρώτη εκδήλωση του καρπού του Αγίου Πνεύματος. Στην Επιστολή "προς Γαλάτας" (κεφ. Ε/5, εδ. 22-26), αναφέρεται:

22 Ο δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, 

23 πραότης, εγκράτεια κατά των τοιούτων δεν υπάρχει νόμος. 

24 Όσοι δε είναι του Χριστού εσταύρωσαν την σάρκα ομού με τα πάθη και τας επιθυμίας. 

25 Εάν ζώμεν κατά το Πνεύμα, ας περιπατώμεν και κατά το Πνεύμα. 

26 Μη γινώμεθα κενόδοξοι, αλλήλους ερεθίζοντες, αλλήλους φθονούντες. 

       Θα πρέπει να ανοίξουμε την καρδιά μας και να δεχτούμε τον έλεγχο της αγάπης του Χριστού. Ο καθένας ας εξετάσει με αυστηρότητα τον εαυτόν του: «Εγώ την αγάπη μου την πρώτη για το Χριστό την έχω;». Στο ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην» (κεφ. ΙΓ/13, εδ 1) αναφέρεται: Ο Κύριος «αγαπήσας τους ιδικούς του τους εν τω κόσμω, μέχρι τέλους ηγάπησεν αυτούς». Η αγάπη του Χριστού για τους δικούς Του είναι και θα είναι για πάντα αμείωτη, γι’ αυτό και το παράπονό Του είναι πολύ μεγάλο, όταν βλέπει μέσα στην καρδιά μας η αγάπη μας για Εκείνον να υποχωρεί. «την πρώτη αγάπη για μένα την άφησες». 

    Ο Θεός παρατείνοντας το Έλεός Του και τη Χάρη Του παραγγέλλει προς την Εκκλησία: «Μετανόησον». Καλεί την Εκκλησία σε μετάνοια, σε επανόρθωση. Δεν μπορεί να «σηκωθεί» ο άνθρωπος, να επανασυνδεθεί με το Θεό, αν δεν υπάρξει ειλικρινής μετάνοια για το αμαρτωλό παρελθόν του. Ας μην ξεχνάμε τη μετάνοια στη σχέση μας με το Θεό και ας προσέξουμε να μην τη χρησιμοποιούμε μόνο για αμαρτήματα που ανθρωπίνως τα θεωρούμε πολύ σοβαρά. «Μετανόησε» λέει το Πνεύμα του Θεού. Όταν δε λάμπεις για Μένα, λέει ο Κύριος, είναι καλύτερα να μη λάμπεις καθόλου. Γιατί τότε είσαι ελλιπής και δίνεις κακή μαρτυρία. Γι’ αυτό «έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής». Ο μόνος ασφαλής δρόμος είναι να επιστρέψει ο άνθρωπος «στα πρώτα έργα», εκεί όπου ξεκίνησε, στην άγια, την αγνή, την πρώτη ζωή των Αποστολικών χρόνων, να θυμηθεί την πρώτη αγάπη του για το Χριστό. 

      «Εις τον νικώντα θέλω δώσει εις αυτόν να φάγει εκ του ξύλου της ζωής, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου του Θεού». Όσο και αν ελέγξει, όσο και αυστηρός να είναι ο Κύριος, ποτέ δε θα ξεχάσει στο τέλος να δώσει μια καινούργια υπόσχεση να βάλει μέσα το μήνυμα μιας καινούργιας ελπίδας. «Σ’ αυτόν που θα νικήσει θα δώσω να φάγει από το ξύλο της ζωής που είναι στο μέσον του παραδείσου». Μα αυτά έγιναν κάποτε στο παρελθόν και αποτελούν την πιο θλιβερή σελίδα της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος ήταν μέσα στον παράδεισο του Θεού βασιλιάς, απόλυτος κυρίαρχος και εκεί αστόχησε, παράκουσε, δεν εμπιστεύθηκε το Θεό. Μετά από αυτή τη συμπεριφορά του ανθρώπου φαίνεται όλα να τελείωσαν. Άραγε τι ωφελεί να τα θυμόμαστε όλα αυτά και να επαναλαμβάνουμε τα ίδια; Ο λόγος του Θεού μας επιβεβαιώνει όλα αυτά: «Και εξεδίωξε τον Αδάμ και κατά ανατολάς του παραδείσου της Εδέμ έθεσε τα Χερουβείμ, και την ρομφαίαν την φλογίνην, την περιστρεφομένην, δια να φυλάττωσι την οδόν του ξύλου της ζωής». (Γένεση Γ/3: 24). Είναι σωστό να κοιτάζουμε πίσω και να μιλάμε για το παρελθόν και τις παλιές δόξες; Κι όμως τούτα τα λόγια που ειπώθηκαν από τον ίδιο τον Κύριο (Αποκάλυψη Β/2: 7) δείχνουν ότι τίποτα δεν τελείωσε, ότι ο παράδεισος του Θεού δε χάθηκε και ότι ο Θεός αγωνίζεται (Β΄ Σαμουήλ ΙΔ/14: 14) για να επαναφέρει τον άνθρωπο στην αρχική του μορφή, για να τον ξαναβάλει μέσα στον παράδεισο και να τον αποκαταστήσει στην αρχική του δόξα. Στην προσπάθειά Του αυτή ο Κύριος «έστειλε τον Υιόν Αυτού τον Μονογενή, για να μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Εκείνο που ζητάει ο Θεός από τον άνθρωπο δεν είναι τίποτα άλλο από μια στενή, αδιάλειπτη, αδιάκοπη επαφή – αγάπη - με το πρόσωπο του Χριστού. 

       «Εις τον νικώντα θέλω δώσει εις αυτόν να φάγει εκ του ξύλου της ζωής». Όλες οι υποσχέσεις του Θεού είναι φυλαγμένες για εκείνον που θα σταθεί και θα νικήσει. Αυτή είναι μια σπουδαία διευκρίνιση. Ο ουρανός και κατ’ επέκτασιν η αιώνια ζωή δεν είναι για όλους τους ανθρώπους, είναι μόνον για τους νικητές. Άραγε ποιοι είναι οι νικητές και για ποια ακριβώς νίκη πρόκειται. Ο λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Διότι παν ό,τι εγεννήθη εκ του Θεού νικά τον κόσμον και αύτη είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών» (Α΄ Ιωάννου Ε/5: 4). Ξεκάθαρα μας λέει ο λόγος του Θεού ότι η νίκη μας εξαρτάται από την πίστη μας. Η νίκη μας και η απόκτηση της αιώνιας ζωής εξαρτάται αποκλειστικά από την πίστη μας στο Πρόσωπο και στο Έργο του Ιησούς Χριστού. 

     Πως ακριβώς θα πρέπει να είναι αυτή η πίστη θεωρητική, διανοητική, να στηρίζεται στην αποδοχή κάποιων δογμάτων ή κάποιων θρησκευτικών τελετών κλπ. Ο Απόστολος Ιάκωβος στην σχετική επιστολή του μας λέει κατηγορηματικά όχι, γιατί τέτοια πίστη έχουν και τα δαιμόνια. «Συ πιστεύεις ότι ο Θεός είναι είς καλώς ποιείς και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίττουσι» (Ιάκωβος Β/2: 19). Η πίστη που ευαρεστεί το Θεό είναι κάτι πολύ βαθύτερο. Είναι το ακούμπημα της ψυχής με όλη της την αμαρτία πάνω στο Σταυρό του Χριστού. Η πρόσκληση του Κυρίου είναι διαχρονική: «ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Ελάτε σε Μένα εσείς που είστε κουρασμένοι από τον καθημερινό άνισο αγώνα με το κακό, εσείς που είστε φορτωμένοι από την ενοχή και συναίσθηση της αμαρτίας σας και Εγώ σας υπόσχομαι ότι θα σας αναπαύσω, θα σας ξεκουράσω. 

      Ο δρόμος της σωτηρίας είναι πολύ απλός, τόσο απλός που δυσκολεύεται ο άνθρωπος τον βρει και να τον πιστέψει. Γνωρίζουμε ότι όταν ένας δεν ξέρει μπάνιο και ξαπλώσει πάνω στη θάλασσα, η θάλασσα θα τον κρατήσει ψιλά, όμως αυτό δεν το πιστεύει με αποτέλεσμα να προσπαθεί να σωθεί μόνος του και να πνιγεί. Ο άνθρωπος τα έχασε όλα μέσα στον κήπο της Εδέμ, γιατί δεν πίστεψε στα λόγια του Θεού και προτίμησε να πιστέψει στους «ψιθύρους» του εχθρού της ψυχής του. Μέσα στην ελεύθερη βούλησή του ο άνθρωπος δε θέλησε να πιστέψει στο λόγο και τις υποσχέσεις του Θεού και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή. Συνεπώς, για να ξανά κερδίσει ο άνθρωπος τη ζωή είναι ανάγκη να κάνει τώρα εκείνο που δεν έκανε τότε να εμπιστευτεί το λόγο του Θεού, να ανοίξει την καρδιά του με δυο λόγια προσευχής, να ακουμπήσει ολόκληρος πάνω στον εσταυρωμένο Χριστό και να του πει: «σ’ ευχαριστώ», γιατί για τις δικές μου αμαρτίες σταυρώθηκες. Τα μυαλό μου δεν μπορεί να καταλάβει αυτό που Εσύ έκανες Κύριε, όμως η καρδιά μου το δέχεται και το πιστεύει, σε παρακαλώ συγχώρησέ με και δώσε μου και μένα τη νέα ζωή. Βάλε με και μένα μέσα στον Παράδεισο του Θεού. Είναι η ώρα που ο Κύριος θα δώσει στην ψυχή να φάει από το δένδρο της ζωής που είναι στο κέντρο του Παραδείσου και θα της χαρίσει αιώνια ζωή. ---