ΨΑΛΜΟΣ ΚΓ / 23.

ΨΑΛΜΟΣ ΚΓ / 23.     «Ψαλμός του Δαβίδ».

"Ψαλμός βεβαιότητας & απόλυτης εμπιστοσύνης στο Θεό"

      1. Ο Κύριος είναι ο ποιμήν δεν θέλω στερηθεί ουδενός. 

      Ο  Δαβίδ  που  έγραψε  αυτό  τον  Ψαλμό  ήταν  ποιμένας  στα  νιάτα  του και γνώριζε πολύ    καλά   τις   ανάγκες  των  προβάτων  και   τις   μεγάλες  ευθύνες   που   έχει   ένας  ποιμένας απέναντι  στο ποίμνιό του.   Όταν ο Θεός τον  έκανε  βασιλιά  στο λαό  Του,  για να   μην  επαίρεται, του  υπενθύμιζε  διά του προφήτου  Νάθαν την ταπεινή καταγωγή  του. " Τώρα, λοιπόν, έτσι θα πεις στον  δούλο  μου  το  Δαβίδ:  Έτσι λέει ο Κύριος των δυνάμεων: Εγώ σε πήρα από τη μάντρα, πίσω  από  τα  πρόβατα, για να είσαι ηγεμόνας επάνω στον λαό μου,  επάνω  στον  Ισραήλ"   (Β'  Σαμουήλ  Ζ/7: 8). Ψυχή τι ήσουν και από σε πήρε ο Θεός, έχεις σκεφθεί; 

      Ο ψαλμός ΚΓ/23 είναι το πιο αγαπημένο  ποίημα  όλων των εποχών και εκπέμπει  ένα μεγαλειώδες, αθάνατο, αιώνιο  μήνυμα. Το  βαθύτερο νόημα του ψαλμού είναι:  "ο   Θεός προστατεύει και φροντίζει για τις ανάγκες όλων εκείνων που Τον εμπιστεύονται, Τ ον λατρεύουν και έχουν αποθέσει κάθε ελπίδα τους πάνω σ' Αυτόν". 

    Αφορά όλους εκείνους που μπορούν να ομολογούν μέσα από την καρδιά τους και να διακηρύττουν: «Ο Κύριος είναι ο ποιμήν μου». Ο Χριστός πέθανε πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων και το Έργο Του αφορά όλους, όμως μόνον όσοι Τον δέχτηκαν με πίστη, με αφοσίωση, με ειλικρίνεια, αυτοί είναι δικά Του παιδιά. Στο Ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην" (Α/1: 11-13) αναφέρεται: «Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν. Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν». 

      Ο Ψαλμός αποτελεί μια προσωπική μαρτυρία του Δαβίδ για τη βαθιά και ειλικρινή σχέση που ένωνε την ψυχή του με το Θεό, τον Ποιμένα του. Η προεξέχουσα λέξη στον ψαλμό αυτόν είναι η λέξη "μου".  Είναι άλλο να πει κανείς: "ο Κύριος είναι ο ποιμήν" και άλλο να πει: "ο Κύριος είναι ο ποιμήν μου". Τη διαφορά κάνει η μικρή φρασούλα "μου". Ποιμένας "μου" σημαίνει ο δικός μου ποιμένας και χάρη σ'  Αυτόν δε θα φοβηθώ τίποτα και «δε θα στερηθώ ουδενός». Έτρεξαν οι άνθρωποι να αδειάσουν τα super market, μόλις ξέσπασε η κρίση με τον κορονοϊό. Φοβήθηκαν μήπως δε θα έχουν να φάνε. Ο Θεός διαβεβαιώνει το κάθε δικό Του παιδί ότι δε θα του λείψει τίποτα κάτω και από τις πιο δύσκολες συνθήκες. Να μην ξεχνάμε ότι ο λαός Ισραήλ μαζί με το βασιλιά Αχαάβ (935-852 π.Χ.) πεινούσαν εξαιτίας της ανομβρίας που επικρατούσε στη χώρα για τρεισήμισι χρόνια. Όχι μόνον τροφή για τους ανθρώπους δεν υπήρχε αλλά ούτε χορτάρι για τα ζώα (Α΄ Βασιλέων ΙΗ/18: 5), όμως το παιδί του Θεού ο Ηλίας ο Θεσβίτης (904-850), έτρωγε χάρη στην πρόνοια του Θεού κάθε μέρα κρέας, που του πήγαιναν οι κόρακες μετά από εντολή του Θεού και έπινε άφθονο νερό από τον ποταμό Χωρήβ (Α΄ Βασιλέων ΙΖ/17: 4). Κι όταν στέρεψε ο ποταμός, πάλι ενήργησε ο Κύριος για τον Ηλία και δεν του έλειψε τίποτα. 

     Ο Δαβίδ έχοντας ζήσει μεγάλες εμπειρίες κοντά στο Θεό με θαρραλέα πίστη και απόλυτη βεβαιότητα διακηρύττει: "δεν θα στερηθώ ουδενός", ούτε τη φυσική τροφή, ούτε την πνευματική τροφή που έχω ανάγκη, για να ζήσω. Γιατί είναι γραμμένο μέσα στο αιώνιο και αψευδή Λόγο του Θεού: «Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον διά στόματος Θεού» (Ματθαίος Δ/4: 4 & Λουκάς Δ/4: 4). Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια και αφορά όπως είπαμε όλους εκείνους που αναγνωρίζουν τον Κύριο ως "ποιμένα τους", ως Λυτρωτή και Κύριο μέσα στη ζωή τους. 

     Στο βιβλίο του «Δευτερονομίου» (κεφ. ΚΘ/29, εδ. 5) λέγει Κύριος: «σας περιέφερα τεσσαράκοντα έτη εν τη ερήμω τα ιμάτιά σας δεν επαλαιώθησαν επάνω σας, και το υπόδημά σου δεν επαλαιώθη εις τον πόδα σου» (Δευτερονόμιο ΚΘ/29: 5). Μέσα στην έρημο της ανυδρίας, του καύματος και του θανάτου ο λαός του Θεού δε στερήθηκε τίποτα απολύτως για σαράντα ολόκληρα χρόνια.   

      Αντίθετα σε όλες τις αντιξοότητες ο λαός έτρωγε ό,τι πιο εκλεκτό υπήρχε, το «μάννα» που ο Θεός έστελνε καθημερινά (Έξοδος ΙΣ/16: 35). Έτρωγε κρέας, το οποίο από τη μεγάλη αφθονία βγήκε από τα ρουθούνια τους (Αριθμοί ΙΑ/11: 20) και έπινε άφθονο καθαρό νερό μέσα στην έρημο που έβγαινε θαυματουργικά μέσα από την πέτρα (Έξοδος ΙΖ/17: 6). Η πέτρα συμβολίζει το Χριστό, που είναι ο μόνος που μπορεί να προσφέρει «νερό» δηλ. ζωή, τροφή, στον κουρασμένο, το φορτωμένο, τον ταλαιπωρημένο, τoν «ημιθανή» (Λουκάς Ι/10: 30) άνθρωπο της εποχής μας. 

     Ολόκληρος ο κόσμος με γρήγορους ρυθμούς μπαίνει σε μία τελική τροχιά που φαίνεται να είναι απόλυτα καταστροφική. Οι λαοί και οι ηγέτες του «έσπειραν ανέμους και θερίζουν θύελλες». Ένας ιός παρουσιάστηκε πάνω στον κόσμο και εξαιτίας του κινδυνεύει να διαλυθεί ολόκληρος ο ανθρώπινος πολιτισμός. Ο φόβος και ο τρόμος αγκαλιάζουν όλους τους ανθρώπους ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές της γης. Στο βιβλίο του προφήτη «Αβακούμ» (κεφ. Β/2, εδ. 13) αναφέρεται: «μοχθούν οι λαοί για τη φωτιά, και τα έθνη να αποκάμουν για τη ματαιότητα». 

     Για τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: 

   -- «Και θέλουσιν είσθαι σημεία εν τω ηλίω και τη σελήνη και τοις άστροις, και επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα, οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην διότι αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή» (Λουκάς ΚΑ/21: 25-26). 

    -- «Διότι θέλει εγερθεί έθνος επί έθνος και βασιλεία επί βασιλείαν, και θέλουσι γείνει πείναι και λοιμοί και σεισμοί κατά τόπους» (Ματθαίος ΚΔ/24: 7). 

   -- «και θέλουσι γίνει κατά τόπους σεισμοί μεγάλοι και πείναι και λοιμοί, και θέλουσιν είσθαι φόβητρα και σημεία μεγάλα από του ουρανού» (Λουκάς ΚΑ/21: 11). 

     Ο πιστός άνθρωπος μέσα από τις προσωπικές εμπειρίες του, μέσα απ’ όλα αυτά που έχει γνωρίσει κοντά στο Χριστό μπορεί να αναφωνεί με απόλυτη σιγουριά, με κραυγή θριάμβου: «Ο Κύριος είναι ο ποιμήν μου δε θέλω στερηθεί ουδενός». Πολλοί κατά καιρούς διεκδίκησαν τη θέση του "ποιμένα", θρησκευτικοί άρχοντες, πολιτικοί ηγέτες, φιλόσοφοι και άλλοι. Ο ίδιος ο Κύριος μας αναφέρει: «Όλοι όσοι ήρθαν πριν από μένα, είναι κλέφτες και ληστές» (Ιωάννης Ι/10: 8). Το ίδιο ισχύει και γι’ αυτούς που ήρθαν μετά τον Κύριο. Πόσοι από αυτούς που κατά καιρούς πέρασαν είπαν πολλά, έκαναν πολλά, αποβλέποντας αποκλειστικά σε «ίδιον όφελος». Ο Προφήτης "Ιεζεκιήλ" (κεφ. ΛΔ/34, εδ. 8) αναφέρει: «Ζω εγώ, λέγει Κύριος ο Θεός, εξάπαντος, επειδή τα πρόβατά μου έγειναν λάφυρον και τα πρόβατά μου έγειναν κατάβρωμα πάντων των θηρίων του αγρού δι' έλλειψιν ποιμένος, και δεν εζήτησαν οι ποιμένες μου τα πρόβατά μου αλλ' οι ποιμένες εβόσκησαν εαυτούς και δεν εβόσκησαν τα πρόβατά μου». 

      O Κύριος διακηρύττει: 

11 Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός ο ποιμένας ο καλός την ψυχή του βάζει για χάρη των προβάτων. 

12 Αλλά, ο μισθωτός, και ο οποίος δεν είναι ποιμένας, του οποίου τα πρόβατα δεν είναι δικά του, βλέπει τον λύκο να έρχεται, και αφήνει τα πρόβατα, και φεύγει και ο λύκος τα αρπάζει, και σκορπίζει τα πρόβατα. 

13 Και ο μισθωτός φεύγει, επειδή είναι μισθωτός, και δεν τον μέλει για τα πρόβατα. 

14 Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός, και γνωρίζω τα δικά μου, και γνωρίζομαι από τα δικά μου (Ιωάννης Ι/10: 11-14). 

      Παρατηρώντας τη ζωή ενός ποιμένα αντιλαμβανόμαστε γιατί ο Κύριος επέλεξε το συμβολισμό αυτό.

       Α. Ο ποιμένας γνωρίζει τα πρόβατά του ένα προς ένα και καλεί αυτά με το όνομά τους. 

      Ο ποιμένας ο καλός ζει και γνωρίζει τ’ όνομά μας, γνωρίζει τον καθένα μας προσωπικά. Μας "έχει ζωγραφίσει στις παλάμες Του" (Ησαΐας ΜΘ/49: 16), έχει "αριθμήσει τις τρίχες της κεφαλής μας". Δεν είμαστε ξένοι γι’ Αυτόν, είμαστε πρόβατα της βοσκής Του. Ο ίδιος μας λέει: «Σας διαβεβαιώνω απόλυτα, όποιος δεν μπαίνει διαμέσου της θύρας στην αυλή των προβάτων, αλλά ανεβαίνει από αλλού, εκείνος είναι κλέφτης και ληστής. Όποιος όμως μπαίνει διαμέσου της θύρας, είναι ο ποιμένας των προβάτων. Σε τούτον ο θυρωρός ανοίγει και τα πρόβατα ακούν τη φωνή του και τα δικά του πρόβατα τα φωνάζει με το όνομά τους, και τα βγάζει έξω» (Ιωάννης Ι/10: 1-3). Και στο εδ. 14 «Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός, και γνωρίζω τα δικά μου, και γνωρίζομαι από τα δικά μου». Ο ποιμένας διακρίνεται για την άρρηκτη στενή προσωπική σχέση που έχει με τα πρόβατά του. «Και τώρα, έτσι λέει ο Κύριος, ο δημιουργός σου, Ιακώβ, και ο πλάστης σου, Ισραήλ. Μη φοβάσαι επειδή, εγώ σε λύτρωσα, σε κάλεσα με το όνομά σου δικός μου είσαι. Όταν διαβαίνεις μέσα από τα νερά, θα είμαι μαζί σου και όταν περνάς μέσα από τα ποτάμια, δεν θα πλημμυρίζουν επάνω σου, όταν περπατάς μέσα από τη φωτιά, δεν θα καείς ούτε θα εξαφθεί φλόγα επάνω σου» (Ησαΐας ΜΓ/43: 1,2). 

      Β. Ο ποιμένας μαζεύει τα πρόβατά του και τα συγκροτεί σε μια ποίμνη. 

     Ο άνθρωπος που ζει χωρίς το Θεό μοιάζει με το πρόβατο σ' ένα πράγμα. Πολλές φορές και πολύ εύκολα παρασύρεται, χάνει τον προσανατολισμό του και χάνεται. «Όλοι εμείς πλανηθήκαμε σαν πρόβατα στραφήκαμε κάθε ένας στον δικό του δρόμο ο Κύριος, όμως, έβαλε επάνω σ' Αυτόν την ανομία όλων μας» (Ησαΐας ΝΓ/53: 6). Και ο Δαβίδ, προσθέτει: «επλανήθην ως πρόβατον απολωλός, ζήτησον τον δούλον σου» (Ψαλμός ΡΙΘ/119, εδ.176). Εκκλησία εξάλλου τούτο σημαίνει, την κλήση εκ του κόσμου για τη συγκρότηση μιας Ποίμνης μ’ ένα Ποιμένα (Ιωάννης Ι/10: 16). 

      Γ. Ο ποιμένας, αναζητάει το πρόβατό του, όταν χαθεί. 

    Ο Κύριος ανέφερε: «Τις άνθρωπος εξ υμών εάν έχη εκατόν πρόβατα και χάση εν εξ αυτών, δεν αφήνει τα ενενήκοντα εννέα εν τη ερήμω και υπάγει ζητών το απολωλός, εωσού εύρη αυτό; Και ευρών αυτό, βάλλει επί τους ώμους αυτού χαίρων. Και ελθών εις τον οίκον, συγκαλεί τους φίλους και τους γείτονας, λέγων προς αυτούς Συγχάρητέ μοι, διότι εύρον το πρόβατόν μου το απολωλός» (Λουκάς ΙΕ/15: 4-6). Γι’ αυτό ήρθε ο Χριστός στη γη. «Ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήσει και να σώσει το απολωλός» (Λουκάς ΙΘ/19: 10). 

      Δ. Ο ποιμένας, θυσιάζεται για τα πρόβατά του. 

     Στο Ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην»" (κεφ. Ι/10, εδ. 17) λέγει ο Κύριος: «Διά τούτο ο Πατήρ με αγαπά, διότι εγώ βάλλω την ψυχήν μου, διά να λάβω αυτήν πάλιν. Ουδείς αφαιρεί αυτήν απ' εμού, αλλ' εγώ βάλλω αυτήν απ' εμαυτού εξουσίαν έχω να βάλω αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλιν να λάβω αυτήν ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του Πατρός μου». 

     Ο ίδιος ο Κύριος μας διευκρίνισε ότι «ο καλός Ποιμήν, τη ζωή του βάλλει υπέρ των προβάτων» (Ιωάννης Ι/10: 11). Αυτό ακριβώς έκανε ο Ιησούς Χριστός για τον καθένα από μας πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Θυσίασε τη ζωή Του, προσέφερε, όχι αργύριον ή χρυσίον, αλλά το ίδιο Του το πολύτιμο αίμα «ως λύτρον για την εξαγορά πολλών» (Ματθαίος Κ/20: 8 & Μάρκος Ι/10: 45). 

   «ο καλός Ποιμήν, τη ζωή του βάλλει υπέρ των προβάτων». Πολλές ιστορίες έχουμε διαβάσει σχετικά, μα ας θυμηθούμε αυτήν του Δαβίδ με το λιοντάρι που χίμηξε στα πρόβατά του. «Και ο Δαβίδ είπε στον Σαούλ: Ο δούλος σου έβοσκε τα πρόβατα του πατέρα του, και ήρθε ένα λιοντάρι και μια αρκούδα, και άρπαξε ένα πρόβατο από το κοπάδι και βγήκα πίσω απ' αυτό, και το πάταξα, και το ελευθέρωσα από το στόμα του και καθώς σηκώθηκε εναντίον μου, το άρπαξα από τη σιαγόνα, και το χτύπησα, και το θανάτωσα» (Α’ Σαμουήλ ΙΖ/17: 34, 35). Ο Χριστός πάλεψε και νίκησε πάνω στο σταυρό τον ανθρωποκτόνο διάβολο (Ιωάννης Η/8: 44), που «ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα να καταπίη» (επιστολή Α’ Πέτρου Ε/5: 8). 

      Ε. Ο καλός ποιμένας περιθάλπει τα πρόβατά του. 

     Στο βιβλίο του προφήτη «Ιεζεκιήλ» (κεφ. ΛΔ/34, εδ. 4) ο Θεός εκφράζει ένα παράπονο προς τους ποιμένες Του «Δεν ενισχύσατε το ασθενικό, και δεν γιατρέψατε αυτό που δεν είναι καλά, και δεν κάνατε επίδεσμα στο συντριμμένο, και δεν επαναφέρατε το πλανεμένο, και δεν ζητήσατε το χαμένο, αλλά με βία και με σκληρότητα δεσπόζατε επάνω σ' αυτά». 

    Ο Κύριος δεν ενεργούσε με αυτόν τον τρόπο. Βρήκε πολλά τραυματισμένα "πρόβατα", βρήκε πολλούς "ημιθανείς" στην άκρη του δρόμου κατά την επίγεια διακονία του. Συνάντησε, καθώς βάδιζε ανάμεσά μας μια Σαμαρείτισσα (Ιωάννης Δ/4: 5-30). «πέντε άνδρας έλαβες, και εκείνος, τον οποίον έχεις τώρα, δεν είναι ανήρ σου». Πόσο εξαθλιωμένη,  πόσο βαθιά τραυματισμένη ήταν τούτη η ψυχή! Συνάντησε το Ζακχαίο (Λουκάς ΙΘ/19: 5), που ήταν πλούσιος υλικά, φτωχός ηθικά και πνευματικά, τον πλούσιο νέο (Μάρκος Ι/10: 17), τη χήρα στη Ναΐν (Λουκάς Ζ/7: 11-16), το μεγάλο διδάσκαλο Νικόδημο (Ιωάννης Γ/3: 1-6), ένα μετανοημένο ληστή πάνω στο σταυρό (Λουκάς ΚΓ/23: 43). Για όλα αυτά και για πολλά άλλα τραυματισμένα πρόβατα δεν αδιαφόρησε ο Κύριος, δε γύρισε από την άλλη πλευρά του δρόμου, όπως έκανε ο Ιερέας και ο Λευίτης στην παραβολή του «Καλού Σαμαρείτη» (Λουκάς Ι/10: 30-37), αλλά ενδιαφέρθηκε προσωπικά, πήγε κοντά τους, έδεσε τις πληγές τους, τους έσωσε αιώνια. Ποτέ κανένας, ψυχή, δε θα μπορέσει ν’ ασχοληθεί προσωπικά μαζί σου όπως ο Χριστός. 

      ΣΤ. Ο ποιμένας οδηγεί τα πρόβατά του. 

    Τα πρόβατα δεν έχουν ανεπτυγμένο το ένστικτο του προσανατολισμού με αποτέλεσμα να χάνονται, όταν στερηθούν τον ποιμένα τους. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με εμάς. Έχουμε ανάγκη από βοήθεια, για να βρούμε το σωστό δρόμο μέσα στη ζωή μας (Ιερεμίας Ι/10: 23).

    Ο καλός ποιμένας πηγαίνει μπροστά από τα πρόβατά του και μάχεται για την ασφάλεια αυτών με τις δυνάμεις του σκότους. Ο Χριστός μάχεται για μας ενάντια «στις αρχές, ενάντια στις εξουσίες, ενάντια στους κοσμοκράτορες του σκότους τούτου τού αιώνα, ενάντια στα πνεύματα της πονηρίας στα επουράνια» (Εφεσίους Σ/6: 12). Παίρνει την πρωτοβουλία ο Κύριος και λέγει: «Εγώ θα πάω μπροστά σου, και θα εξομαλύνω τούς στρεβλούς δρόμους θα συντρίψω τις χάλκινες θύρες, και θα κόψω τούς σιδερένιους μοχλούς» (Ησαΐας ΜΕ/45: 2). Τον βλέπουμε με τη γκλίτσα στον ώμο να προχωράει μπροστά από τα πρόβατά του και να τα οδηγεί «σε βοσκές χλοερές και σε ύδατα αναπαύσεως» (Ψαλμός ΚΓ/23: 2). Οδηγεί ο Καλός Ποιμήν τα πρόβατά Του «διά τρίβων δικαιοσύνης» (εδ.3). Κάθε βήμα μας το σταθμίζει η αγιότητα και η αγάπη Του. Πόσο όμορφο είναι να έχεις τη διαβεβαίωση: «Εγώ θέλω σε συνετίσει και θέλω σε διδάξει την οδόν την όποιαν πρέπει να περιπατείς» (Ψαλμός ΛΒ/32: 8). Πόσο έχουμε ανάγκη την οδηγία του Κυρίου, γιατί: «Υπάρχει οδός, ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής φέρουσιν εις θάνατον» (Παροιμίαι ΙΔ/14: 12). 

      Ο Χριστός είναι ο καλός ποιμένας (Ιωάννης Ι/10: 11). Πιο τρυφερή, προσωπική κι εγκάρδια  φράση δε θα μπορούσε να υπάρξει, για να περιγράψει τη σχέση του Χριστού με τον αμαρτωλό - και συνέχεια τον πιστό - άνθρωπο. Είναι «ο Ποιμήν ο Καλός» σ’ αντίθεση με όλους εκείνους που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν Αυτόν, για τους οποίους αναφέρει ο λόγος του Θεού: «ου μέλει αυτώ περί των προβάτων» (εδ.13). 

     Είναι «ο Μέγας Ποιμήν» (Εβραίους ΙΓ/13: 20), που με το πολύτιμό Του αίμα μας λύτρωσε από την αιώνια κόλαση. 

       Είναι «ο Αρχιποιμήν», που σύμφωνα με την επιστολή "Α’ Πέτρου" (Ε/5: 4), θα έρθει ξανά, για να δώσει «τον αμαράντινο στέφανο της δόξης» σε όλους κείνους που σαν πρόβατα εν μέσω λύκων (Ματθαίος Ι/10: 16) έζησαν σ’ αυτόν τον κόσμο, προσδοκώντας τον ερχομό Του. "ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσφερθείς διά να σηκώση τας αμαρτίας πολλών, θέλει φανή εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας εις τους προσμένοντας αυτόν διά σωτηρίαν" (Εβραίους Θ/9: 28).

    Είναι «Ο Ποιμήν και επίσκοπος των ψυχών μας» (Α’ Πέτρου Β/2: 25) στον οποίο,  ενώ είμαστε  «πρόβατα  πλανεμένα»,  επιστρέψαμε  με  μετάνοια  κι  αληθινή  πίστη. Όλους τους καλεί  ο  Χριστός,  όλους  τους ψάχνει, όλους τους θέλει να έρθουν στην ποίμνη Του, για να τους προσφέρει αιώνια ζωή και ασφάλεια (Ιωάννης Ι/10: 28). 

       2. Εις βοσκάς χλοεράς με ανέπαυσεν εις ύδατα αναπαύσεως με ωδήγησεν.

      Ο Θεός τρέφει τα πρόβατά Του. Τα πρόβατα βασίζονται στον ποιμένα τους, για να τους βρει τροφή. Έχουμε ανάγκες υλικές, αλλά κυρίως πνευματικές, που μόνον με τη βοήθεια του Θεού μπορούν να καλυφθούν (Ματθαίος Ε/5: 6). Ο Δαβίδ εξηγεί ότι ο Θεός κατευθύνει το λαό του "σε χλοερά βοσκοτόπια" και "σε τόπους ανάπαυσης με πολλά, άφθονα νερά". Τον οδηγεί "μέσα από μονοπάτια δικαιοσύνης". Συνοψίζοντας την εμπειρία της ζωής του αναφωνεί: "Με οδήγησε ο Κύριος εκεί που υπήρχε πλούσια τροφή για το πνεύμα μου και το σώμα μου. Με οδήγησε σε ανάπαυση, σε επάρκεια, σε χορτασμό". Τ' αρνάκια του κοπαδιού έχουν ανάγκη ανάπαυσης. Την ίδια ανάγκη έχει και ο Χριστιανός, καθώς ζει μέσα στην παραζάλη ενός αποτυχημένου αμαρτωλού κόσμου "εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης" (Φιλιππησίους Β/2: 15). Ζώντας σ' έναν κόσμο αδικίας, υποκρισίας, μίσους, πάθους, συνεχούς πολέμου αυτήν την πολυπόθητη ανάπαυση, την αναψυχή, μόνον ο Θεός μπορεί να την προσφέρει μέσα από την προσευχή και τη συνεχή επικοινωνία μαζί Του. Άραγε έχουμε σκεφθεί ποτέ πόση αναψυχή, πόση ανακούφιση, πόση χαρά χάνουμε, όταν παραμελούμε την ώρα της προσευχής;

    3. Ηνώρθωσε την ψυχήν μου με οδήγησε διά τρίβων δικαιοσύνης ένεκεν του ονόματος αυτού. 

         Ας είναι αίτημα στην προσευχή μας: "Κύριε οδήγησέ με στα μονοπάτια της δικαιοσύνης Σου και δίνε μου εμπιστοσύνη στην προστασία Σου". Ο καλός βοσκός πάντοτε προηγείται και τα πρόβατα τον ακολουθούν. Το ίδιο θα πρέπει να συμβαίνει και στην πνευματική μας ζωή. Είναι ανάγκη να επιτρέπουμε στον Κύριο να προπορεύεται -να πηγαίνει μπροστά- μέσα στη ζωή μας και εμείς ν' ακολουθούμε με πολλή προσοχή βαδίζοντας στ' αχνάρια Εκείνου. Στο βιβλίο του "Δευτερονομίου" (Α/1: 30), αναφέρεται: "Εγώ δε είπα προς εσάς, Μη τρομάξητε μηδέ φοβηθήτε απ' αυτών Κύριος ο Θεός σας, όστις προπορεύεται έμπροσθέν σας, αυτός θέλει πολεμήσει υπέρ υμών κατά πάντα όσα έκαμεν υπέρ υμών εν Αιγύπτω ενώπιον των οφθαλμών υμών" και στην Καινή Διαθήκη, στην επιστολή "Α' Πέτρου" (Β/2: 21), αναφέρεται: "Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς διά να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού". Να προπορεύεται ο Χριστός στη ζωή μας και εμείς ν' ακολουθούμε και να βαδίζουμε ακριβώς πάνω στ' αχνάρια Του. 

       Ο άνθρωπος πολλές φορές πιεσμένος από τις δύσκολες καταστάσεις της ζωής «πέφτει» πνευματικά,  σωματικά,  αλλά  έρχεται  ο  Θεός  με  τις  αστείρευτες  δυνάμεις  Του  να τον ανορθώσει. Ορισμένες φορές, παρά τις επίμονες και έντονες προσευχές μας,  τα  πράγματα δεν εξελίσσονται όπως θα θέλαμε να εξελιχθούν και αυτό κάποιες φορές μας απελπίζει, μας κάνει να "πέφτουμε" πνευματικά.

Ο πρ. Ηλίας, ο γίγαντας της πίστεως, ο θριαμβευτής του Καρμήλου (Α’ Βασιλέων ΙΗ/18: 38) λίγο μετά το μεγάλο του θρίαμβο κάτω από τις απειλές της δαιμονικής βασίλισσας Ιεζάβελ 'έπεσε', φοβήθηκε, απελπίστηκε και μάλιστα τόσο πολύ, που ζήτησε από το Θεό να τον πάρει από τη ζωή (Α’ Βασιλέων ΙΗ/18: 4). Ο Θεός δε θα ελέγξει τον άνθρωπο γιατί "έπεσε", θα τον ελέγξει γιατί "δε σηκώθηκε".

Ο Δαβίδ με τις τόσες εμπειρίες που είχε με το Θεό ορισμένες φορές και αυτός έπεσε, κουράστηκε, φοβήθηκε. Κάποια φορά τρομαγμένος από το ανελέητο διωγμό που του έκανε ο βασιλιάς Σαούλ μαζί με 600 στρατιώτες έφτασε στη χώρα των Φιλισταίων, όπου έκανε τον τρελό, για να μην τον αναγνωρίσουν και να γλυτώσει τη ζωή του (Α’ Σαμουήλ ΚΑ/21: 13). Γιατί έφτασε σ’ αυτό το σημείο ο Δαβίδ; Γιατί φοβήθηκε και δεν εμπιστεύτηκε το Θεό; Στην κατάσταση της πτώσης που βρέθηκε ήρθε ο Θεός να τον ενισχύσει, να τον ανορθώσει, να τον στηρίξει. «Και εθλίβη ο Δαβίδ σφόδρα διότι ο λαός έλεγε να λιθοβολήσωσιν αυτόν, επειδή η ψυχή παντός του λαού ήτο κατάπικρος, έκαστος διά τους υιούς αυτού και διά τας θυγατέρας αυτού· ο Δαβίδ όμως εκραταιώθη εν Κυρίω τω Θεώ αυτού» (Α’ Σαμουήλ Λ/30: 6). Ο Θεός του έδωσε θάρρος, τον δυνάμωσε και νίκησε τους Αμαληκίτες που είχαν καταλάβει την περιοχή.

    Έχει κάποιος εξαντληθεί από τις δυσκολίες της ζωής, από τα καθημερινά προβλήματα και αισθάνεται πεσμένος πνευματικά; Μήπως φαίνονται όλα να είναι εναντίον του και νομίζει ότι ο Θεός τον έχει ξεχάσει; Στην κατάσταση αυτή ψυχή, πάρε δύναμη από το Θεό. Φέρε στο μυαλό σου το παρελθόν ενθυμούμενος «πάσας τας ευεργεσίας αυτού» (Ψαλμός ΡΓ/103: 2). Διάβασε το Λόγο Του, εξομολογήσου, προσευχήσου και η ψυχή σου θ’ ανορθωθεί. Οι δυνάμεις σου θ’ ανανεωθούν «ως του αετού". Ας μη διστάσουμε να γυρίσουμε πίσω, όπως ακριβώς έκανε η Μαρία και ο Ιωσήφ, όταν κατά την επιστροφή τους από την Ιερουσαλήμ κατάλαβαν ότι ο Χριστός δεν ήταν μαζί τους (Πράξεις Β/2: 41-49). Ας εμπιστευτούμε ξανά το Θεό και είναι βέβαιο ότι ο Θεός θα μας δώσει νέες, μεγαλύτερες δυνάμεις για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε την πορεία μας. Ο Θεός ανορθώνει τον πεσμένο. Είναι "ο εγείρων από του χώματος τον πτωχόν και από της κοπρίας ανυψών τον πένητα" (Ψαλμός ΡΙΓ/113: 7). Ο Δαβίδ, καθώς αναπολεί τα γεγονότα της ζωής του, ομολογεί: «Ο Θεός με ανόρθωσε, στήριξε την ψυχή μου, με οδήγηση ως καλός Ποιμένας διά τρίβων δικαιοσύνης» (εδ.3). Με οδήγησε μέσα από δρόμους ευθύτητας, αγιότητας, σωτηρίας. Αυτοί είναι οι δρόμοι του Θεού. 

     4 Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω, δεν θέλω φοβηθή κακόν διότι συ είσαι μετ' εμού η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αύται με παρηγορούσιν. 

    Ο καλός ποιμένας προστατεύει τα πρόβατά του. Ο Θεός καλεί το λαό Του να μη φοβηθεί, ακόμα και όταν περιπατεί μέσα σε "κοιλάδα σκιάς θανάτου", δηλ. στις πιο μαύρες και ζοφερές ημέρες της ζωής τους. Το βλέμμα Του επιβλέπει τα δικά Του παιδιά και είναι έτοιμος να προσφέρει βοήθεια σε κάθε δύσκολη στιγμή. Αποτελεί γι' αυτούς καταφυγή, τους δίνει δύναμη και είναι "βοήθεια ετοιμοτάτη στις θλίψεις τους" (Ψαλμός ΜΣ/46: 1). Τους συμβουλεύει, τους παρηγορεί μέσω του γραπτού Του Λόγου, της Αγίας Γραφής (Ρωμαίους ΙΕ/15: 4).

     O Kύριος υπόσχεται σε κάθε δικό Του παιδί ότι και μέσα στην κοιλάδα, όπου σκιάζει ο θάνατος, αν περιπατήσει, θα είναι μαζί του. Γι’ αυτό λέγει ο Δαβίδ: «δε θα φοβηθώ μήπως μου συμβεί κάποιο κακό». Δε θα φοβηθώ, γιατί γνωρίζω ότι ο Κύριος, «ο καλός μου ποιμένας», είναι δίπλα μου. Ο Κύριος είναι ο νικητής του Άδη και του Θανάτου. Πάνω στο σταυρό «απογύμνωσε τις αρχές και τις εξουσίες, τις καταντρόπιασε δημόσια όταν,  θριάμβευσε εναντίον τους» (Κολοσσαείς Β/2: 15). Ο εχθρός είναι νικημένος. Μετά από το θρίαμβο του Κυρίου μας πάνω στο σταυρό ένα άσμα επικρατεί πλέον: «Που, θάνατε, το κέντρον σου; που, άδη, η νίκη σου; το δε κέντρον του θανάτου είναι η αμαρτία, και η δύναμις της αμαρτίας ο νόμος. Αλλά χάρις εις τον Θεόν, όστις δίδει εις ημάς την νίκην διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 55-57). «Αλλ' εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς» (Ρωμαίους Η/8: 37). Ο πιστός άνθρωπος μπορεί να ομολογεί: «τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντός με Χριστού» (προς Φιλιππησίους Δ/4: 13). 

     Την εποχή εκείνη ο ποιμένας χρησιμοποιούσε το ραβδί ή τη γκλίτσα του, για να προστα-τεύσει τα πρόβατα από τα διάφορα αρπακτικά, αλλά και για  να τα οδηγήσει με ασφά-λεια.  Ο "καλός ποιμένας" μας προσφέρει σιγουριά, οδηγία και προστασία από κάθε επιβουλή του εχθρού της ψυχής μας. Σε ορισμένες περιπτώσεις έχουμε ανάγκη και εμείς οι ίδιοι από την γκλίτσα του ποιμένα, καθώς δεν είμαστε σώφρονες, συνετοί, υπάκουοι, γιατί δεν εκτιμούμε, όσο θα έπρεπε, μια "τόσο μεγάλη σωτηρία" (Εβραίους Β/2: 3) που μας χαρίζει ο Θεός. 

      5 Ητοίμασας έμπροσθέν μου τράπεζαν απέναντι των εχθρών μου ήλειψας εν ελαίω την κεφαλήν μου το ποτήριόν μου υπερχειλίζει. 

     Το τραπέζι του Θεού είναι πάντα πλούσιο και είναι στρωμένο με τις ανάγκες των τέκνων Του, γι' αυτό θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες προς το Θεό, ο οποίος  "θα εκπληρώσει πάσαν χρείαν μας κατά τον πλούτον αυτού εν δόξη, διά Ιησού Χριστού" (Φιλιππησίους Δ/4: 19). Ο νικητής του Άδη και του θανάτου, ο Κύριος των δυνάμεων, ο Αναστημένος και Δοξασμένος Ιησούς Χριστός υπόσχεται επάρκεια και συντριπτική νίκη σε όλα τα δικά Του παιδιά. Προπορεύεται ο Κύριος και αγωνίζεται για το λαό Του. Αν και περικυκλωμένοι από εχθρούς, ο Κύριος μας προσφέρει μεγάλες νίκες και στρώνει τραπέζι χαράς και ευλογιών για τα δικά Του παιδιά. Επίσης μυρώνει το κεφάλι μας με λάδι. Οι βοσκοί χρησιμοποιούσαν το λάδι, για να ανακουφίσουν τα πρόβατά τους από πληγές. Το λάδι συμβολίζει το Πνεύμα το Άγιο. Ας θυμηθούμε τις "μωρές παρθένες" που δεν είχαν επάρκεια λαδιού. Όταν κανείς σκέπτεται όλα αυτά τα θαυμάσια, που ο Κύριος έχει ετοιμάσει γι’ αυτούς που τον αγαπούν, η καρδιά του πλημμυρίζει από ευγνωμοσύνη προς το Θεό και αισθάνεται πλήρης. Το ποτήρι μας θα πρέπει να ξεχειλίζει από αγάπη για το Θεό για όλα όσα έχει κάνει στη ζωή μας.

      6 Βεβαίως χάρις και έλεος θέλουσι με ακολουθεί πάσας τας ημέρας της ζωής μου και θέλω κατοικεί εν τω οίκω του Κυρίου εις μακρότητα ημερών. 

       Ο Δαβίδ ένιωθε ασφάλεια κοντά στο Θεό, γιατί γνώριζε πολύ καλά ότι η Χάρις Του, το Έλεός Του, η στοργική Του φροντίδα θα τον ακολουθεί "όλες τις ημέρες της ζωής του" και θα τον προστατεύει. Ο προφήτης "Ησαΐας" (Μ/40: 11) δίνει την εικόνα του "καλού ποιμένα": "Θέλει βοσκήσει το ποίμνιον αυτού ως ποιμήν θέλει συνάξει τα αρνία διά του βραχίονος αυτού και βαστάσει εν τω κόλπω αυτού· και θέλει οδηγεί τα θηλάζοντα". Στην εποχή της πλήρους ανασφάλειας στην οποία ζούμε ποιος δε λαχταράει μια τέτοια ασφάλεια. 

    «χάρις και έλεος».  Διερωτάται ο Κύριος: "Δύναται γυνή να λησμονήση το θηλάζον βρέφος αυτής, ώστε να μη ελεήση το τέκνον της κοιλίας αυτής; αλλά και αν αύται λησμονήσωσιν, εγώ όμως δεν θέλω σε λησμονήσει" (Ησαΐας ΜΘ/49: 15). Η απόλυτη ασφάλεια καθώς η αγάπη και η καλοσύνη του Θεού θα συνοδεύουν τον πιστό άνθρωπο όλες τις ημέρες της ζωής του, «μέχρι της ελεύσεως Αυτού», μέχρι να έρθει ο ίδιος Κύριος να μας παραλάβει, για να είμαστε πλέον και εμείς εκεί που είναι Αυτός σύμφωνα με την υπόσχεσή Του (Ιωάννης ΙΔ/14: 3). ---

ΟΙ ΔΥΟ ΥΙΟΊ.

Ευαγγέλιον "κατά ΜΑΤΘΑΙΟΝ", κεφ. ΚΑ/21, εδ. 28-31.

28 Αλλά τι σας φαίνεται; Άνθρωπος τις είχε δύο υιούς, και ελθών προς τον πρώτον είπε Τέκνον, ύπαγε σήμερον εργάζου εν τω αμπελώνι μου. 

29 Ο δε αποκριθείς είπε Δεν θέλω ύστερον όμως μετανοήσας υπήγε. 

30 Και ελθών προς τον δεύτερον είπεν ωσαύτως. Και εκείνος αποκριθείς είπεν Εγώ υπάγω, κύριε και δεν υπήγε. 

31 Τις εκ των δύο έκαμε το θέλημα του πατρός; Λέγουσι προς αυτόν Ο πρώτος. Λέγει προς αυτούς ο Ιησούς Αληθώς σας λέγω ότι οι τελώναι και αι πόρναι υπάγουσι πρότερον υμών εις την βασιλείαν του Θεού. 

      ΣΧΟΛΙΑ:

     Μεγάλη υπήρξε η μανία του εχθρού, του εχθρού για να εξοντώσει τον Κύριο. Όργανό του για την επίτευξη αυτού του σκοπού στάθηκε ο ιερατείο της εποχής εκείνης, οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς, οι οποίοι, αν και μελετούσαν τον λόγο του Θεού, δεν πίστευαν σ’ αυτόν. Ενώ κήρυτταν ότι ευαρεστούσαν το Θεό με τα έργα τους, όταν ήλθε Εκείνος για τον οποίον έγραφε ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη, ο κεχρησμένος Σωτήρας του ουρανού, δεν τον αναγνώρισαν. Ο λόγος του Θεού μας αναφέρει χαρακτηριστικά: «εις τα ίδια ήλθε και οι ίδιοι δεν γνώρισαν αυτόν» (Ιωάννης Α/1: 11). Μισούσαν το Χριστό και με κάθε τρόπο επιδίωκαν να Του στήσουν παγίδα προσπαθώντας να βρουν κάποια δικαιολογία, για να Τον συκοφαντήσουν. 

    Για να διαψεύσουν και να διαπομπεύσουν τον Κύριο που μιλούσε για ανάσταση νεκρών, του υπέβαλαν ένα αίνιγμα: Μια γυναίκα πέθανε ο άντρας της, στη συνέχεια την παντρεύτηκε ο αδελφός του και το ίδιο συνέβη και με τους επτά αδελφούς, οι οποίοι πέθαναν ο ένας μετά τον άλλον. Στο τέλος πέθανε και η γυναίκα. Το αίνιγμά τους ήταν σε ποιόν από τους επτά άνδρες θα ανήκει η γυναίκα αυτή όταν θα αναστηθούν οι νεκροί; Με το ερώτημα αυτό ήθελαν να αποδείξουν ότι το δόγμα της ανάστασης των νεκρών δημιουργούσε ανυπέρβλητες δυσκολίες και δεν είχε καμία λογική, συνεπώς δεν ήταν αλήθεια. «Αποκριθείς δε ο Ιησούς, είπε προς αυτούς Πλανάσθε μη γνωρίζοντες τας γραφάς μηδέ την δύναμιν του Θεού» (Ματθαίος ΚΒ/22: 29). Ούτε τις γραφές γνώριζαν και ασφαλώς ούτε και τη δύναμη του Θεού μπορούσαν να καταλάβουν. 

     Μια άλλη φορά παρουσίασαν μια γυναίκα στον Κύριο η οποία είχε συλληφθεί για μοιχεία. Το σχέδιό τους ήταν: Αν ο Κύριος έλεγε: «λιθοβολείστε την», αυτοί θα Του έλεγαν που είναι η αγάπη που διακηρύττεις. Αν ο Κύριος έλεγε «μην τη λιθοβολείτε», αυτοί θα Του έλεγαν ότι παραβαίνει το Μωσαϊκό νόμο. Σε κάθε περίπτωση ήταν έτοιμοι να ενοχοποιήσουν τον Κύριο. Καθώς ο Κύριος σήκωσε το βλέμμα Του και τους είδε να κρατάνε ξύλα και λιθάρια για να την λιθοβολήσουν τους είπε: «Ο αναμάρτητος να βάλει πρώτος τον λίθο». Σε λίγο κανένας δεν κατηγορούσε τη γυναίκα αυτή, γιατί όλοι ελεγχόμενοι από τη συνείδησή τους είχαν εξαφανιστεί. (Ιωάννης Η/8: 3-11). 

    Σε μια άλλη περίπτωση, καθώς ο Κύριος δίδασκε στο Ναό, τον διέκοψαν οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι και τον ρωτούσαν: «ποιος σου έδωσε την εξουσία να διδάσκεις και να κάνεις θαύματα;» (Ματθαίος ΚΑ/21: 23). Σκοπός τους ήταν και εδώ να παγιδεύσουν τον Κύριο. Αν έλεγε ότι έχει εξουσία από το Θεό, θα Τον κατηγορούσαν για βλασφημία και θα Τον αμφισβητούσαν, γιατί πίστευαν ότι αυτοί ήταν οι αντιπρόσωποι του Θεού και οι θεματοφύλακες της πίστεως. Αν έλεγε ότι την εξουσία την έχει από τους ανθρώπους, θα τον χλεύαζαν. 

     Είχαν βυθιστεί πραγματικά μέσα στις προκαταλήψεις τους, στις ανθρώπινες παραδόσεις τους, στη θρησκεία τους που είχαν φτιάξει στα μέτρα τους και με τον τρόπο αυτό ακύρωναν το λόγο του Θεού. «αφήσατε την εντολή τού Θεού, κρατάτε την παράδοση των ανθρώπων» (Μάρκος Η/7: 8). Απέβλεπαν στη σάρκα και όχι στο πνεύμα. Περίμεναν ένα Χριστό αρχιστράτηγο που θα απελευθερώσει την Παλαιστίνη από τους Ρωμαίους και στη συνέχεια θα καταλάβει όλη τη γη και όχι ένα Χριστό που θα τους ελευθέρωνε από τα δεσμά της αμαρτίας και τον αιώνιο θάνατο. 

   Ο Κύριος βλέποντας την ανυπακοή τους, την παροιμιώδη υποκρισία τους και την ακραία συκοφαντία των αρχιερέων και των πρεσβυτέρων που παρέσυραν όλο το λαό, πολλές φορές τους έλεγχε και τους έλεγε λόγια στα οποία δεν μπορούσαν να απαντήσουν. Μια τέτοια περίπτωση έχουμε και στο σημερινό μας μάθημα. Για να τους αποδείξει την πλάνη και διαστροφή τους, τους ανέφερε αυτή την παραβολή με την οποία γίνεται φανερό ότι μόνοι ξέφυγαν από το θέλημα του Θεού και θα είναι αυτοί οι ίδιοι η αιτία της αιώνιας καταδίκης τους. 

    Λέει λοιπόν η παραβολή. Ένας πατέρα είχε δύο υιούς και τους είπε: «Πηγαίνετε παιδιά μου να εργαστείτε στον αμπελώνα μου». Τα ίδια λόγια είπε και στους δύο ο Πατέρας, γιατί δεν ξεχωρίζει κανένα παιδί του. Αγαπάει το ίδιο τα παιδιά του. Αγαπάει το ίδιο όλους τους ανθρώπους από κάθε φυλή και κάθε έθνος και θέλει όλοι να σωθούν και να έλθουν σε επίγνωση του θελήματός του (Α’ Τιμοθέου Β/2: 4). 

     Πολύ λογική ήταν η απαίτηση του Πατέρα. Ο άνθρωπος γεννήθηκε, για να εργάζεται. Ακόμα και πριν από την πτώση μέσα στον Παράδεισο ο άνθρωπος εργαζόταν. Η οκνηρία, η τεμπελιά, η απραξία είναι έξω από το θέλημα του Θεού. Ο ίδιος ο Θεός εργάστηκε έξι ημέρες για τη δημιουργία του κόσμου και εργάζεται μέχρι σήμερα για τη σωτηρία του. Ο Θεός ποτέ δεν έπαψε να καλεί τον άνθρωπο να έλθει κοντά Του και να εργασθεί στον «αμπελώνα» Του για τη σωτηρία του και για τη σωτηρία και άλλων πολυτίμων ψυχών. Η κλήση του Θεού στον άνθρωπο είναι να πιστέψει σ’ Αυτόν και να εφαρμόσει στην πράξη εκείνα τα οποία πιστεύει, γιατί όπως λέει και ο Ιάκωβος, «πίστη χωρίς έργα είναι νεκρά» (Ιακώβου Β/2: 20). Πρώτα πίστη και μετά έργα. Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να ισχύει το αντίθετο. 

     «Υπαγε σήμερον εργάσου …». Τούτη η εντολή αφορά όλους μας και θα πρέπει να εργαστούμε τώρα που είναι ακόμα ημέρα, που υπάρχει ακόμα φως, που υπάρχει δυνατότητα πνευματικής δράσης. Ο ίδιος ο Κύριος είπε: «Εγώ πρέπει να εργάζομαι τα έργα του πέμψαντός με, εωσού είναι ημέρα. Ερχεται νύξ και ουδείς δύναται να εργάζεται». (Ιωάννης Θ/9: 4). Καλείται και σήμερα ο άνθρωπος να εργαστεί και μάλιστα όσο είναι ημέρα, να ενδιαφερθεί για την ψυχή του, για το αιώνιο μέλλον του, να επιλέξει πού θα ζήσει αιώνια, κοντά στο Θεό, που είναι ο παράδεισος ή μακριά απ’ Αυτόν, που είναι η κόλαση. 

    Ο αμπελώνας του Θεού είναι η Εκκλησία του Θεού, εν Χριστώ Ιησού. Ο Κύριος μας κάλεσε κάποια μέρα τον καθένα από μας να μπούμε στην εκκλησία Του που είναι το Πανδοχείο του Θεού. (Λουκάς Ι/10: 34). Εκεί ο πληγωμένος, ο τραυματισμένος, ο ημιθανής εξαιτίας της αμαρτίας άνθρωπος, θα βρει τη γιατριά του. Εκεί θα πάρει δυνάμεις, θα αυξηθεί πνευματικά και θα τελειοποιηθεί για τον ουρανό. Εκεί ο κάθε καλεσμένος θα χρησιμοποιήσει τα τάλαντά του για τη δόξα Εκείνου. Ω! πόσο μεγάλο ενδιαφέρον θα πρέπει να έχει ο κάθε υιός για τον «αμπελώνα» του Θεού. 

     «Ύπαγε σήμερον εργάσου …». Αλήθεια πόσα θα μπορούσαμε να πούμε για αυτό το σήμερα. Είναι το μόνο που μας ανήκει. Το αύριο δεν είναι δικό μας. Η αναβολή για τα πράγματα του Θεού δεν είναι τίποτα άλλο από μια καλοστημένη παγίδα του εχθρού. Τούτο το σήμερα είναι τόσο φευγαλέο μέσα στη ζωή μας περνάει τόσο γρήγορα και φεύγει, χωρίς να το καταλάβουμε. Βλέπουμε εδώ έναν Πατέρα να μιλάει με εξουσία, όχι εξουσία τυράννου αλλά εξουσία πατρική. Αλήθεια πόσο σεβασμό και πόση υπακοή θα πρέπει να δείχνουμε σε κάθε κάλεσμα του Πατέρα μας και Δημιουργού μας! Μας προσφέρει καθημερινά τα πάντα. Μας δημιούργησε, μας διατηρεί στη ζωή, μας έσωσε αιώνια δια του Έργου του σταυρού του Χριστού. Έχει κάνει τα πάντα για μας και καθώς παρατηρεί τη ζωή μας ένα παράπονο εκφράζει: «Τι ήτο δυνατόν να κάμω έτι εις τον αμπελώνα μου και δεν έκαμον εις αυτόν; δια τι λοιπόν, ενώ περιέμενον να κάμη σταφύλια, έκαμεν αγριοστάφυλα;» (Ησαΐας Ε/5: 4). 

    Το αποκορύφωμα της ευεργεσίας του Θεού μέσα στην ζωή μας είναι η ελευθερία της βούλησης την οποία μας έδωσε και που συστηματικά σέβεται μέσα στη ζωή μας. Ποτέ ο Θεός δεν παραβιάζει την ελευθερία του ανθρώπου. Η διαχρονική πρόσκλησή Του είναι: «Όστις θέλει να έλθει οπίσω μου…» (Μάρκος Η/8: 34). Από μας αποκλειστικά εξαρτάται αν θα πούμε ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην πρόσκληση του Θεού. Ο Θεός απλά δημιουργεί τις προϋποθέσεις δείχνοντάς μας την αγάπη Του, τη χάρη Του, το έλεός Του. Εκείνο το οποίο περιμένει από μας να ακούσει ελεύθερα και αβίαστα είναι: «Ναι Κύριε θα σε ακολουθήσω». 

   Καθώς ο Κύριος βαδίζει προς την Ιερουσαλήμ πάνω σε ένα γαϊδουράκι κλαίγοντας, επειδή γνωρίζει τι θα ακολουθήσει, εκφράζει ένα παράπονο προς τους κατοίκους της πόλης: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς αυτήν, ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου καθ' ον τρόπον η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε, Ιδού, σας αφίνεται ο οίκός σας έρημος» (Λουκάς ΙΓ/13: 34). Άραγε υπάρχουν πιο τραγικά λόγια απ’ αυτά; Ο Κύριος ήθελε να μαζέψει τα παιδιά Του, αλλά αυτοί δε θέλησαν. Έτσι λοιπόν ο Θεός δεν προορίζει άλλους ανθρώπους για σωτηρία και άλλους για καταστροφή, ο άνθρωπος μόνος του λαμβάνει την απόφασή του και παίρνει θέση απέναντι στο Θεό. Είναι γεγονός ότι κανένας δε θα ζήσει στην άλλη ζωή μακριά από το Θεό, μόνον αν ο ίδιος το θελήσει μέσα στην ελευθερία του σε τούτη τη ζωή. 

     Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που αντέδρασαν τούτα τα παιδιά στο κάλεσμα του Πατέρα. 

  Ο πρώτος υιός είπε: «Πατέρα δεν θέλω να πάω να εργασθώ». Μα παιδί μου …. εξηγεί ο Πατέρας…. Ανένδοτος ο γιος: «Δεν θέλω». Τούτος ο γιος δείχνει πράγματι όλη την αχαριστία, όλη την αυθάδεια, όλη την ανυπακοή. Ο καθένας που είναι γονιός μπορεί να αντιληφθεί την πικρία, τη στεναχώρια που αισθάνεται κανείς, όταν βλέπει το παιδί του να γίνεται ανυπάκουο να απομακρύνεται από τα θέλημά του, να παίρνει δικούς του δρόμους, που θα το οδηγήσουν μακριά σε δύσκολες και περιπετειώδη καταστάσεις. «Δεν θέλω». Πόσο πίκρανε τον Πατέρα του τούτο το παιδί με την αρνητική αυτή στάση του! 

   Ο δεύτερος υιός είπε: «εγώ θα πάω να εργαστώ». Εγώ πατέρα δε θα σου αρνηθώ, όπως σου αρνήθηκε ο αδελφός μου, εγώ θα πάω και θα εργασθώ, σύμφωνα με τις εντολές Σου, ακολουθώντας κατά πάντα το θέλημά Σου. Τι ωραία λόγια, πόσο ευαρεστείται ένας πατέρας από τούτα τα λόγια. Θα έλεγε κανείς παρατηρώντας τη στάση της υπακοής αυτού του παιδιού ότι είναι άλλο παιδί τούτο. Πάνω απ’ όλα έχει σεβασμό και δείχνει υπακοή στην εντολή του Πατέρα του. Είναι έτοιμος να ακούσει και να υπακούσει. Τι μεγάλη χαρά για τον πατέρα, καθώς βλέπει την υπακοή του παιδιού του! 

    Ας παρατηρήσουμε όμως και τη συνέχεια. Τούτα τα δύο παιδιά, που εκπροσωπούν δύο διαφορετικούς κόσμους, άλλα είπαν στον Πατέρα και άλλα έπραξαν. 

     Ο πρώτος υιός είχε πει ορθά κοφτά στον Πατέρα: «Δεν πάω», αλλά στην πορεία της ζωής του άλλαξε γνώμη. Μετανόησε για την άρνησή του, για την ανταρσία του ενάντια στο θέλημα του Πατέρα και υπάκουσε σ’ αυτό. Τέτοιοι ήσαν οι Τελώνες, οι πόρνες, εσύ, εγώ, όλοι οι αμαρτωλοί, προς τους οποίους αρχικά ο Ιωάννης κήρυξε: «Μετανοείτε». Σ’ αυτούς απευθύνθηκε ο Κύριος. Είχαν καταφρονήσει το Θεό στη ζωή τους. Ήταν άνθρωποι ανήθικοι, αποστάτες, αμαρτωλοί, εχθροί του Θεού, οι οποίοι όμως κάποια στιγμή μέσα στη ζωή τους ήρθαν στον εαυτόν τους, μετανόησαν και δέχτηκαν το Χριστό και τη σωτηρία που μόνον Αυτός προσφέρει (Πράξεις Δ/4: 12) σε κάθε αποστάτη άνθρωπο που θα μετανοήσει ειλικρινά για το παρελθόν της άρνησης και της ανυπακοής του και θα ζητήσει το πρόσωπό Του. Άνθρωποι της αμαρτίας και της αποστασίας μετανόησαν μέσα στη ζωή τους για το αμαρτωλό και αποστατημένο παρελθόν τους και οδηγήθηκαν στο Χριστό. Ένας τέτοιος, σφόδρα αμαρτωλός ήταν ο Σαύλος, μετέπειτα Απ. Παύλος, ο Ζακχαίος, ο τελώνης, ήταν ο μετανοημένος ληστής πάνω στο σταυρό και πάρα πολλοί άλλοι. Ήσουν εσύ, εγώ, ήσαν εκατομμύρια ψυχές ανάμεσα στους αιώνες από «κάθε φυλή και κάθε έθνος» (Αποκάλυψη Ε/5: 9). 

   Ο δεύτερος υιός, που φαινομενικά ήταν τόσο πρόθυμος να εργαστεί, αποδείχτηκε πονηρός, οκνηρός και ανυπάκουος στο θέλημα του πατέρα. Ό,τι είπε το είπε από υποκριτική διάθεση, για να φανεί καλός και να ξεγελάσει τον Πατέρα του. Το αποτέλεσμα: «Και δεν υπήγε…». Αυτοί ήσαν οι Γραμματείς, οι Φαρισαίοι, οι Σαδουκαίοι και ολόκληρο το ιερατείο της εποχής εκείνης. Αυτοί είχαν μεγάλες απαιτήσεις. Πολλά έλεγαν, πολλά κήρυτταν, αλλά στην πράξη τα έργα τους ήταν αντίθετα με τα λόγια τους και με το θέλημα του πατέρα Θεού. Ο Κύριος αγανακτώντας κάποτε μαζί τους τους είπε: «Είσθε τάφοι κεκονιαμένοι» (Ματθαίος ΚΓ/23: 27). Απ’ έξω λευκοί και περιποιημένοι από μέσα βρωμιά. Στους μαθητές του δε είπε ο Κύριος: «Πάντα λοιπόν όσα αν είπωσι προς εσάς να φυλάττητε, φυλάττετε και πράττετε, κατά δε τα έργα αυτών μη πράττετε επειδή λέγουσι και δεν πράττουσι» (Ματθαίος ΚΓ/23: 3) Τα λόγια τους ήταν: «Κύριε, Κύριε», όμως τα έργα τους μακράν απείχαν από το θέλημα του Κυρίου. Σύμφωνα με το θέλημα του Θεού μιλούσαν, αλλά δεν έπρατταν στη ζωή τους εκείνα τα οποία έλεγαν. Και το πιο σοβαρό και καθοριστικό γι’ αυτούς ήταν ότι δε συναισθάνονταν την αμαρτία τους και δε μετανοούσαν γι’ αυτήν. Δε μετάνιωσαν, δεν πίστεψαν στο Χριστό. «έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής. Και τούτους φεύγε» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 5). Με πόση τραγικότητα εφαρμόζεται τούτο το φαινόμενο και στις ημέρες μας. κηρύττω 

     Βλέπουμε τα παιδιά μας, τους συγγενείς μας, ανθρώπους καθημερινά γύρω μας να λένε: «Εσείς κηρύττετε την αλήθεια», συμφωνούν σε όλα, αλλά δεν ακολουθούν και τραβούν το δικό τους δρόμο. Βλέπουμε πολλούς να είναι τακτικοί στον οίκον του Θεού και να αναλώνονται σε κάθε είδους υπηρεσία, αλλά να μην προχωρούν στο δρόμο της μετάνοιας και του Αγιασμού, χωρίς τον οποίο κανείς δε θα δει το Θεό (Εβραίους ΙΒ/12: 14). 

    Στην παραπάνω κατηγορία ανήκουν όλοι εκείνοι που μένουν στις παραδόσεις τους, που αρκούνται στη θρησκεία τους και τα θρησκευτικά τους έργα. Όλες οι θρησκείες ως ανθρώπινα δημιουργήματα δεν μπορούν να προσφέρουν πνευματικότητα στον άνθρωπο. Είναι τα φύλλα της συκής με τα οποία προσπάθησε να «ντυθεί» ο άνθρωπος αλλά δε μπόρεσε και έμεινε γυμνός. Για να τον ντύσει ο Θεός τον άνθρωπο έσφαξε δύο αθώα ζώα και με το δέρμα τους έφτιαξε χιτώνες (Γένεση Γ/3: 21). Μόνον ο Θεός μπορεί να «ντύσει» τον άνθρωπο, δια Ιησού Χριστού. Μέσα στην καταρροή τους οι θρησκείες του κόσμου προβαίνουν σε μια απεγνωσμένη κίνηση προσπαθώντας να δημιουργήσουν στις μέρες μας την πανθρησκεία, που θα αποτελέσει το επιστέγασμα όλων των βδελυγμάτων της γης και την αιχμή του δόρατος της αποστασίας του ανθρώπου από το Θεό. 

      Οι άνθρωποι εφησυχάζουν και έτσι αρνούνται να εισέλθουν και να εργαστούν στον αμπελώνα του Θεού. Έτσι μοιάζουν με δένδρα πανύψηλα που έχουν μεγάλα κλαδιά, πολύ πλούσιο φύλλωμα, όμως χωρίς καρπό. «νεφέλαι άνυδροι υπό ανέμων περιφερόμεναι, δένδρα φθινοπωρινά άκαρπα, δις αποθανόντα, εκριζωθέντα» (Ιούδας Α/1: 12). 

      Τι μένει λοιπόν για τον άνθρωπο; Εκείνος που μετανόησε και ήρθε και εργάζεται στον αμπελώνα να ευχαριστήσει το Θεό για τη Χάρη Του, για το Έλεός Του και να εργαστεί με συνέπεια, περισσότερο και περισσότερο, καθώς ο Κύριος έρχεται, τα βήματά Του ακούγονται. Έρχεται και μαζί Του φέρνει το μισθό για τον καθένα (Αποκάλυψη ΙΑ/11; 18). 

    Για όλους εκείνους που αρκούνται στα θρησκευτικά τους έργα, που δε μετανόησαν, αλλά νομίζουν ότι «ίστανται, ενώ είναι τοίχος κεκλιμένος και φραγμός ετοιμόρροπος» (Ψαλμός ΞΒ/62: 3) ο Κύριος περιμένει να μετανοήσουν ειλικρινά και έμπρακτα στη ζωή τους, ώστε να μη λένε άλλα στον Κύριο και πράττουν άλλα, γιατί «ο Θεός δεν εμπαίζεται επειδή ό,τι αν σπείρει ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει» (Γαλάτας Σ/6: 7). ---

«Τα υψωμένα χέρια».

     

 Βιβλίο «Εξόδου», κεφ. ΙΖ/17, εδ. 8 – 16.   (Παλαιά Διαθήκη)

8 Τότε ήλθεν ο Αμαλήκ και επολέμησε με τον Ισραήλ εν Ραφιδείν. 

9 Και είπεν ο Μωϋσής προς τον Ιησούν, Έκλεξον εις ημάς άνδρας και εξελθών πολέμησον με τον Αμαλήκ αύριον εγώ θέλω σταθή επί της κορυφής του βουνού, κρατών εν τη χειρί μου την ράβδον του Θεού. 

10 Και έκαμεν ο Ιησούς καθώς είπε προς αυτόν ο Μωϋσής και επολέμησε με τον Αμαλήκ ο δε Μύωσής, ο Ααρών και ο Ωρ ανέβησαν επί την κορυφήν του βουνού. 

11 Και οπότε ο Μύωσής ύψονε την χείρα αυτού, ενίκα ο Ισραήλ οπότε δε κατεβίβαζε την χείρα αυτού, ενίκα ο Αμαλήκ. 

12 Αι χείρες δε του Μωϋσέως ήσαν βεβαρημέναι όθεν λαβόντες λίθον, έθεσαν υποκάτω αυτού και εκάθισεν επ' αυτού ο δε Ααρών και ο Ωρ, εις εκ του ενός μέρους και εις εκ του άλλου, υπεστήριζον τας χείρας αυτού και αι χείρες αυτού έμενον εστηριγμέναι μέχρι δύσεως ηλίου. 

13 Και κατέστρεψεν ο Ιησούς τον Αμαλήκ και τον λαόν αυτού, εν στόματι μαχαίρας. 

14 Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Γράψον τούτο εν βιβλίω προς μνημόσυνον, και παράδος εις τα ώτα του Ιησού ότι θέλω εξαλείψει εξάπαντος την μνήμην του Αμαλήκ εκ της υπό τον ουρανόν. 
15 Και ωκοδόμησεν εκεί ο Μύωσής θυσιαστήριον και εκάλεσε το όνομα αυτού Ιεοβά - Νισσί 

16 και είπεν, Επειδή χειρ υψώθη κατά του θρόνου του Κυρίου, θέλει είσθαι πόλεμος του Κυρίου προς τον Αμαλήκ από γενεάς εις γενεάν. 

         ΣΧΟΛΙΑ:

     Ο Θεός με τρόπο θαυματουργικό, μοναδικό μέσα στην ιστορία, έχει βγάλει το λαό Ισραήλ από τη γη της Αιγύπτου, τη γη της σκλαβιάς και της τυραννίας και ο λαός βαδίζει μέσα στην έρημο με σκοπό να φτάσει στη γη της επαγγελίας, στη γη τη "ρέουσα γάλα και μέλι", τη γη των υποσχέσεων του Θεού (Έξοδος Γ/3: 8). 

       Ο κάθε πιστός στο Θεό άνθρωπος, δια Ιησού Χριστού, έχει βγει από το «πνεύμα» του κόσμου και βαδίζοντας στην έρημο τούτης της ζωής, κατευθύνεται προς τη γη των υποσχέσεων του Θεού, την Άνω Ιερουσαλήμ, τον Παράδεισο, διότι σύμφωνα με τον συγγραφέα της επιστολής «πρός Εβραίους» (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 14) «δεν έχομεν εδώ πόλιν διαμένουσαν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν». Ο Δαβίδ λέγει: «Πάροικος είμαι εγώ εν τη γη» (Ψαλμός ΡΙΘ/119: 19). 

        Λίγο λοιπόν μετά από την  απελευθέρωση των Ισραηλιτών από τους Αιγυπτίους, η οποία έγινε το έτος 1513 π.Χ., βαδίζοντας ο λαός μέσα στην έρημο και ενώ ευρίσκονταν στην περιοχή Ραφιδείν, που  πλησίον του όρους Σινά, τους επιτέθηκαν απρόκλητα οι Αμαληκίτες με σκοπό να διακόψουν την πορεία τους προς τη γη της επαγγελίας. Ο θαρραλέος πολεμιστής Ιησούς του Ναυή μετά από εντολή του Μωυσή οδήγησε το λαό Ισραήλ σε νικηφόρα μάχη. 

      Καθημερινά απαιτείται να δίνουμε μάχες. Εχθρός μας διαχρονικά είναι το «πνεύμα του Αμαλήκ». Οι Αμαληκίτες ήταν απόγονοι του Ησαύ και είναι ο τύπος της σάρκας, της αμαρτίας, της διαφθοράς, της Αδαμικής φύσης του ανθρώπου, είναι ο εχθρικός κόσμος της αμαρτίας γύρω μας, ανάμεσά μας και μέσα μας πολλές φορές. Στόχος του «πνεύματος» του Αμαλήκ, που ασφυκτικά μας περιβάλλει, είναι πάντα ο ίδιος. Η αιώνια απώλεια της ψυχής μας. Έτσι κάθε στιγμή μπροστά μας απλώνεται μία μάχη η οποία ομολογουμένως είναι σκληρή και άνιση, σε σύγκριση με τις δυνάμεις που διαθέτουμε. 

     Τα προβλήματα που ορθώνονται μπροστά μας καθημερινά είναι πολλά και μεγάλα. Η σχέση μας με το Θεό, η υγεία μας, η οικονομική μας κατάσταση, τα παιδιά μας, η δουλειά μας και μύρια άλλα. Πώς θα σταθούμε σ’ αυτές τις καθημερινές «μάχες» και πώς θα νικήσουμε; Νικιέται ο καρκίνος, το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει το παιδί μου; Παντού αδυναμία. Και πολλές φορές νομίζοντας ότι είμαστε μόνοι λυγάμε, απελπιζόμαστε και αγανακτούμε. 

      Ας παρατηρήσουμε πώς στάθηκε και πώς νίκησε ο λαός Ισραήλ στη μάχη κατά των Αμαληκιτών και ας βγάλουμε τα αναγκαία διδάγματα από το περιστατικό αυτό. Πριν από τη μάχη ο Μωυσής, συνοδευόμενος από τον αδελφό του τον Ααρών και έναν ακόμα τον Χούρ, ο οποίος κατά τον ιστορικό Ιώσηπο ήταν άνδρας της αδελφής τους της Μαριάμ, έφυγαν από το πεδίο της μάχης και οδηγήθηκαν σε ένα γειτονικό λόφο απ’ όπου μπορούσαν να βλέπουν το πεδίο της μάχης. 

      Ας φανταστούμε το γεγονός, ας σκεφτούμε τι ακολούθησε και ας είμαστε πολύ προσεκτικοί στα λόγια μας, στις κρίσεις και τις επικρίσεις, που πολλές φορές χρησιμοποιούμε κατά των αδελφών μας. Καθώς λίγο πριν ξεσπάσει η μάχη η ηγεσία απομακρύνεται απ’ αυτήν, σίγουρα κάποιοι, που πάντα προτρέχουν και βγάζουν γρήγορα συμπεράσματα, θα έλεγαν: «Καλά που πάνε, δε βλέπουν τους Αμαληκίτες; Τι να κάνουν και οι στρατιώτες όταν τους βλέπουν να υποχωρούν; Η θέση τους είναι κοντά στους στρατιώτες για να τους ενθαρρύνουν, γιατί φεύγουν; Μήπως προσπαθούν να σώσουν τους εαυτούς τους;» Σε όλα αυτά τα ερωτήματα σκέπτομαι τον Μωυσή να απαντάει: «Μην προτρέχετε, για να κερδηθεί τούτη η μάχη θα πρέπει πριν απ’ αυτήν να κερδηθεί μια άλλη μάχη. Αν δε δοθεί αυτή η μάχη, η μάχη με τους Αμαληκίτες είναι χαμένη». 

    Έτσι λοιπόν παρατηρούμε τον Μωυσής να θέτει σε εφαρμογή ένα σχέδιο που αποδείχτηκε καθοριστικό για την τελική έκβαση της μάχης. Πάνω στο λόφο που ανέβηκε κρατούσε τη ράβδο του και είχε σηκωμένα τα χέρια του προς τον ουρανό και προσευχόταν. «Και οπότε ο Μωυσής ύψωνε την χείρα αυτού, ενίκα ο Ισραήλ οπότε δε κατεβίβαζε την χείρα αυτού, ενίκα ο Αμαλήκ». Όση ώρα ο Μωυσής βρισκόταν σ’ αυτή τη στάση και είχε υψωμένα τα χέρια του, ο Θεός δυνάμωνε τα χέρια των Ισραηλιτών και νικούσαν τους Αμαληκίτες. Όταν όμως ο Μωυσής κουραζόταν και κατέβαζε τα χέρια του, τότε νικούσαν οι Αμαληκίτες. Έτσι λοιπόν ο Ααρών και ο Χούρ πήραν από μία πέτρα, την έβαλαν κάτω και κάθισε πάνω της ο Μωυσής και οι δύο τους στήριζαν τα χέρια του, ο ένας από τη μία πλευρά και ο άλλος από την άλλη, ώστε τα χέρια του Μωυσή έμειναν υψωμένα μέχρι που έδυσε ο ήλιος. Έτσι το κραταιό χέρι του Θεού έδωσε στους Ισραηλίτες τη δυνατότητα να κερδίσουν στη μάχη. Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται ο λόγος του Θεού ο οποίος αναφέρει: «η μάχη δεν είναι υμών, αλλά του Θεού» (Β’ Χρονικών Κ/20: 15). 

      Ο Ααρών και ο Χουρ στήριζαν τα χέρια του Μωυσή καθ’ όλο το διάστημα της μάχης. Αυτό είναι ένα μάθημα για όλους μας. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα πρέπει και εμείς να στηρίζουμε με πρακτικό τρόπο και να βοηθάμε τους αδελφούς γύρω μας στις καθημερινές τους ανάγκες. Παρακινούντες αυτούς εις «έργα καλά, τα οποία προητοίμασεν ο Θεός διά να περιπατήσωμεν εν αυτοίς» (Εφεσίους Β/2: 10). 

     Πάνω σ’ αυτό τον μικρό λόφο βρίσκεται ένα "στρατηγείο προσευχής". Όταν αυτό λειτουργεί, καλά θα πηγαίνουν και οι μάχες μέσα στη ζωή μας. Όταν αυτό δεν λειτουργεί ή υπολειτουργεί, μην περιμένουμε επιτυχίες. Βλέποντας τούτη τη στάση με τα υψωμένα χέρια, τα ανθρώπινα υποστηρίγματα, την πάλη από το πρωί έως το δειλινό, διερωτώμαι: Μήπως γι’ αυτό το λόγο καθημερινά νικούν οι Αμαληκίτες στη ζωή μου; Μήπως γι’ αυτό δεν υπάρχουν νίκες; Μήπως όλες οι μάχες μικρές ή μεγάλες και κάθε τι που μας αφορά θα πρέπει να περνάει μέσα από την προσευχή;

      Άραγε έχουμε καταλάβει στη ζωή μας τι δυνάμεις μπορεί να βάλει μέσα μας ο Θεός, μετά από επίμονη προσευχή και δοξολογία στο Όνομά Του; Η απάντηση είναι ότι δεν το έχουμε εννοήσει σε όλη την έκτασή του, γι’ αυτό και δεν ζητάμε, γι’ αυτό και η πνευματική μας ζωή και γενικά η σχέση μας με το Θεό είναι φτωχή, περιορισμένη και πολλές φορές φθίνουσα. 

      Δυστυχώς για μας δεν έχουμε καταλάβει το υπέρ όπλο που διαθέτουμε και το οποίο είναι η ύψωση «καθαρών χειρών» (Α’ Τιμοθέου Β/2: 8) στην παρουσία του Κυρίου. Δεν έχουμε καταλάβει ότι δεν είμαστε μόνοι και ότι μέσα μας ο Κύριος επιθυμεί να διοχετεύσει τις αστείρευτες δικές Του δυνάμεις και να μας οδηγήσει σε νίκες και σε θριάμβους. Βλέπει ο Κύριος την ώρα της μάχης τα υψωμένα χέρια του Μωυσή και αναλαμβάνει ο ίδιος τη μάχη. Δίνει Εκείνος τη μάχη, γιατί οι μάχες είναι του Κυρίου και τα αποτελέσματα είναι θαυμαστά. Άραγε έχουμε καταλάβει την ώρα της προσευχής, την ώρα της ύψωσης των χεριών προς τον Κύριο, ποιες και πόσες δυνάμεις στρατεύονται γύρω μας; Γι’ αυτό ας σταθούμε όπως ο Κύριος μας θέλει με τα χέρια υψωμένα στην προσευχή και την καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη και δοξολογία. 

      Εδώ, παρενθετικά, θα πρέπει να επισημάνουμε κάτι πολύ βασικό. Ο Μωυσής στεκόταν με τα χέρια υψωμένα, από το πρωί έως το βράδυ. Κάποια στιγμή κουράστηκε και ήταν αναγκαίο κάποιοι άλλοι να του κρατάνε τα χέρια. Είναι αναγκαίο στην προσπάθειά μας για την υπόθεση του Κυρίου να συνεργαζόμαστε και με άλλους ανθρώπους. Αναμφισβήτητα έχουμε ανάγκη τη συνδρομή και των άλλων για να μπορέσουμε να σταθούμε όπως ο Θεός μας θέλει. Ένα κάρβουνο μόνο του στο τζάκι μετά από λίγο θα σβήσει, όμως πολλά κάρβουνα μαζί αναζωπυρώνουν τη φωτιά. Άλλωστε, γι’ αυτό ο Θεός μας έβαλε μέσα στην Εκκλησία Του, για να εργαζόμαστε και να συνεργαζόμαστε και με άλλους ανθρώπους για τον κοινό σκοπό. τη μάχη και ενώ περιμένουμε να έρθει η νίκη έρχεται συντριπτική ήτα μέσα στη ζωή μας; 

      Τι να συμβαίνει άραγε; Έχουν κατέβει τα χέρια μας, έχουμε ατονήσει στην προσευχή και ο Κύριος θυμάται την πρώτη αγάπη μας σ’ Αυτόν και καθώς βλέπει τα πεσμένα, τα κουρασμένα χέρια μας, που τα κατέβασε η ολιγοπιστία, η αμαρτία, η αδιαφορία. Δε συνεργεί μέσα στη ζωή μας και έτσι βλέπουμε η νίκη να στρέφεται υπέρ του «Αμαλήκ». Θα μπορούσε ο καθένας να ρωτήσει τον εαυτόν του: Γιατί ο Αμαλήκ νικάει μέσα στη ζωή μου; Γιατί ο πιστός άνθρωπος χάνει τις μάχες τη μία κοντά στην άλλη; Πλούσια λόγια, πολλά «φύλα», δραστηριότητες, ποικίλες ανθρώπινες προσπάθειες, χωρίς κανένα καρπό, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Αυτό συμβαίνει γιατί τα χέρια μας είναι κατεβασμένα, κουρασμένα, ατονισμένα. Έτσι έρχεται η αποθάρρυνση και η ήττα μέσα στη ζωή μας. 

      Ας θυμηθούμε ένα περιστατικό που συνέβη στη ζωή του Κυρίου μας. 

38 Ο Ιησούς λοιπόν, πάλιν στενάζων εν εαυτώ, έρχεται εις το μνημείον
 ήτο δε σπήλαιον, και έκειτο λίθος επ' αυτού. 

39 Λέγει ο Ιησούς Σηκώσατε τον λίθον. Λέγει προς αυτόν η αδελφή του αποθανόντος η Μάρθα Κύριε, όζει ήδη διότι είναι τεσσάρων ημερών. 

40 Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς Δεν σοι είπον ότι εάν πιστεύσης, θέλεις ιδεί την δόξαν του Θεού; (Ιωάννης ΙΑ/11: 38-40). 

      Αποθαρρυμένη η Μάρθα, πολύ στεναχωρημένη από το θάνατο του αδελφού της του Λάζαρου, αποβλέποντας στο φαινόμενο και όχι στη δύναμη του Θεού, πλησιάζει τον Κύριο και του λέει: Είναι πολύ αργά πλέον… «όζει…, τέσσερις μέρες νεκρός…». Η απάντηση του Κυρίου είναι διαχρονική και απευθύνεται στον κάθε άνθρωπο της αμφιβολίας, του φόβου, της αμφισβήτησης της δύναμης του Θεού: «Δεν σου είπα Μάρθα ότι αν πιστέψεις θα δεις τη δόξα του Θεού;». 

     Τα υψωμένα χέρια λειτουργούν όπως το αλεξικέραυνο. Μέσα από αυτό περνάει όλη η ηλεκτρική ενέργεια που δημιουργείται από τη σύγκρουση δύο σύννεφων και γειώνεται στη γη. Τα υψωμένα χέρια στέλνουν το Θεό στη μάχη. Κάνουν την υπόθεσή μας υπόθεση του Κυρίου, με αποτέλεσμα να πολεμάει Εκείνος για μας. 

      Ας προσέξουμε εδώ δύο σημαντικές λεπτομέρειες. 

1/ Τα υψωμένα χέρια θα πρέπει να συνδέονται με μια καρδιά γεμάτη πίστη, από μια ζωή που θα είναι ευάρεστη στον Κύριο. Αυτά δεν ξεχωρίζουν. Πηγαίνουν πάντοτε μαζί. Είναι πακέτο, δεν μπορείς να βγάλεις κάτι από μέσα. Έτσι νικιέται ο Αμαλήκ. Έτσι θριαμβεύει ο λαός του Θεού και μέσα από αυτόν εξαπλώνεται και γίνεται γνωστή στους ανθρώπους η δόξα και η δύναμη του Θεού. 

2/ Τα χέρια του εχθρού, που θέλει να μας κάνει να αμαρτήσουμε για να μας απομακρύνει από το Θεό, δεν θα ατονήσουν ποτέ. Γι’ αυτό δεν θα παύσει ούτε στιγμή να κάνει σχέδια για την απομάκρυνσή μας από το Θεό, χρησιμοποιώντας την προσφιλή μέθοδο των ψεύτικων υποσχέσεων. Ο στόχος του είναι ένας και μοναδικός. Μέσα από τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε να κάνει τα χέρια μας, τα χέρια της προσευχής, της υπηρεσίας, να ατονήσουν. Αν αυτό συμβεί όλα τα άλλα είναι πολύ εύκολα γι’ αυτόν. 

       Αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι καθώς ζούμε μέσα σ’ έναν ασεβή και αποστατημένο κόσμο, δημιουργείται μέσα μας μια τρομερή πίεση ώστε πολλές φορές να μας καταλαμβάνει φόβος και έντονη ανησυχία. Όλη αυτή η κατάσταση μπορεί να λειτουργήσει στην πνευματική μας ζωής όπως η άγκυρα ενός πλοίου, η οποία δεν το αφήνει να κινηθεί προς τα εμπρός. Σε κάθε περίπτωση, και σε όποια κατάσταση και αν βρεθούμε, ας μην ξεχνάμε ότι πάντοτε ο Θεός είναι πρόθυμος να δώσει ένα χέρι βοήθειας. Ας μην ξεχνάμε ποτέ τις υποσχέσεις του Θεού, δια του προφήτη Ησαΐα, κεφ. ΜΑ/41, εδ. 10-13: 

10 μη φοβού διότι εγώ είμαι μετά σού μη τρόμαζε διότι εγώ είμαι ο Θεός σου σε ενίσχυσα μάλιστα σε εβοήθησα μάλιστα σε υπερησπίσθην διά της δεξιάς της δικαιοσύνης μου. 

11 Ιδού, πάντες οι ωργισμένοι κατά σου θέλουσι καταισχυνθή και εντραπή θέλουσιν είσθαι ως μηδέν και οι αντίδικοί σου θέλουσιν αφανισθή. 

12 Θέλεις ζητήσει αυτούς και δεν θέλεις ευρεί αυτούς, τους εναντιουμένους εις σέ οι πολεμούντες κατά σου θέλουσι γείνει μηδέν και ως εξουθένημα. 

13 Διότι εγώ Κύριος ο Θεός σου είμαι ο κρατών την δεξιάν σου, λέγων προς σε, Μη φοβού εγώ θέλω σε βοηθήσει. 

      «Το χέρι τού Κυρίου δεν μίκρυνε, ώστε να μη μπορεί να σώσει ούτε βάρυνε το αυτί του, ώστε να μη μπορεί να ακούσει» (Ησαΐας ΝΘ/59: 1). Αντίθετα ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: «Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου και έλπιζε επ' αυτόν, και αυτός θέλει ενεργήσει» (Ψαλμός ΛΖ/37: 5). 

      Τελικά τι πρέπει να κάνουμε για να παραμένουμε πνευματικά ισχυροί; Ο Θεός που βοήθησε τους Ισραηλίτες να κατατροπώσουν τους Αμαληκίτες θα δώσει και σε μας τη δύναμη να σταθούμε και να νικήσουμε. Για την επιτυχή έκβαση του καθημερινού μας αγώνα απαιτείται και εμείς να κάνουμε το δικό μας μέρος που είναι: 

1/ Να μένουμε στην πίστη με προσευχή. 

2/ Να μελετάμε τον αιώνιο και αψευδή λόγο του Θεού. 

3/ Να έχουμε κοινωνία με άλλους πιστούς ανθρώπους, ώστε να στηριζόμαστε αλλά και να στηρίζουμε και τους άλλους που περνούν και αυτοί μέσα από ταλαιπωρίες και έχουν τις ίδιες ανάγκες. 

     Η προσευχή, η κοινωνία και η προσωπική μελέτη αποτελούν τη μόνη σανίδα σωτηρίας. Στις δύσκολες και πονηρές μέρες που ζούμε ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: «ενδυναμώνεστε, και ας μη είναι χαλαρωμένα τα χέρια σας» (Β’ Χρονικών ΙΕ/15: 7). Και ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους», κεφ. ΙΒ/12, εδ. 12 μας προτρέπει: «Γι' αυτό, ανορθώστε τα εξασθενημένα χέρια και τα παραλυμένα γόνατα». 

     Συμπέρασμα: Όταν αντιμετωπίζουμε μάχες, προβλήματα, δυσκολίες, ας μην ατονούν τα χέρια μας. Να πλησιάζουμε το Θεό με προσευχή και να αφήνουμε το κραταιό Του χέρι να μας ενισχύσει και να μας οδηγήσει σε νίκες, σε πνευματικές επιτυχίες, που τόσο έχουμε ανάγκη και εμείς, αλλά και οι γύρω μας. Όλα αυτά «μέχρι της ελεύσεως Αυτού». Τότε θα σταματήσουν οι μάχες. Μέχρι τότε, για να έχουμε επιτυχίες και να μην νικούν οι Φιλισταίοι μέσα στη ζωή μας, είναι ανάγκη να σταθούμε με θάρρος, στην προσευχή, στην υπηρεσία, στη μελέτη του λόγου του Θεού. 

      Καθώς μια καινούργια χρονική περίοδος αρχίζει σε λίγες μέρες στη ζωή μας και καθώς ένας νέος χρόνος ανοίγεται μπροστά μας, ας χαραχτεί βαθιά μέσα στην καρδιά μας και ας γίνουν μάθημα για όλους μας τούτα τα λόγια: «Και οπότε ο Μωυσής ύψωνε την χείρα αυτού, ενίκα ο Ισραήλ οπότε δε κατεβίβαζε την χείρα αυτού, ενίκα ο Αμαλήκ». ---

Νέος χρόνος - νέο ξεκίνημα - Εζεκίας.

      Για να πάνε τα πράγματα καλύτερα…. 


      Βιβλίο  "Β' Χρονικών", κεφ. ΚΘ / 29.    (Παλαιά Διαθήκη).

   Όλοι μας περιμένουμε το νέο χρόνο με φόβους, με αμφιβολίες αλλά και με ελπίδα και με προσδοκία μέσα στην καρδιά μας. Είναι αλήθεια πως όλοι μας θέλουμε ένα καλύτερο ξεκίνημα στη ζωή μας. Θέλουμε η καινούργια χρονιά να είναι πιο όμορφη, πιο πετυχημένη, μια χρονιά που όλα μέσα στη ζωή μας θα πάνε καλύτερα. 

      Η ερώτηση είναι πώς ξεκινάμε το χρόνο, ώστε να πάνε τα πράγματα καλύτερα και να βελτιωθούν οι συνθήκες της ζωής μας. Τα λόγια του Θεού στο βιβλίο του «Δευτερονομίου» (κεφ. Α/1, εδ. 29,30) αντηχούν και σήμερα: «Εγώ δε είπα προς εσάς, Μη τρομάξητε μηδέ φοβηθήτε απ' αυτών, Κύριος ο Θεός σας, όστις προπορεύεται έμπροσθέν σας, αυτός θέλει πολεμήσει υπέρ υμών κατά πάντα όσα έκαμεν υπέρ υμών εν Αιγύπτω ενώπιον των οφθαλμών υμών». Μέσα στα μύρια προβλήματα, μέσα στα αδιέξοδα της ζωής, ο λόγος του Θεού μας συμβουλεύει να μη φοβηθούμε, να μην τρομάξουμε, να μην απελπιστούμε, αλλά να σταθούμε με θάρρος, με δύναμη βάζοντας την κιβωτό της διαθήκης του Κυρίου να προπορεύεται στην καθημερινή μας πορεία. (Αριθμοί Ι/10: 33). 

      Ας παρατηρήσουμε μια ιστορία που βγαίνει μέσα από την Παλαιά Διαθήκη και που μας πάει πολλά χρόνια πίσω. Ο Άχαζ ήταν βασιλιάς στο λαό Ισραήλ 16 χρόνια. Αν θα θέλαμε να χαρακτηρίσουμε την περίοδο διακυβέρνησής του, θα χρησιμοποιούσαμε επιτυχώς τη χαρακτηριστική φράση «χάος». Υπήρξε ένας από τους πιο ασεβείς και ειδωλολάτρες βασιλείς. Στο βιβλίο των «Βασιλέων» καθώς και στο βιβλίο των «Χρονικών» δεν υπάρχει γραμμένο τίποτε καλό γι’ αυτόν. Δεκαέξι χρόνια που ήταν βασιλιάς ο Άχαζ στο νότιο βασίλειο του Ισραήλ ήρθαν τα πάνω-κάτω. Ο λόγος του Θεού αναφέρει χαρακτηριστικά: «Έπραξαν πονηρά ενώπιον του Κυρίου – εγκατέλειπον τον Θεόν». Αποκορύφωμα όλων ήταν να κλείσει ο ναός, να σβήσουν οι λύχνοι και να θυσιάζει ο λαός του Θεού στα είδωλα. Ο άνθρωπος αυτός μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του υπήρξε αμετανόητος αποστάτης από τον αληθινό Θεό. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του προώθησε την ειδωλολατρία και έφτασε μέχρι του σημείου να θυσιάσει τουλάχιστον ένα από τα παιδιά του στο ειδωλολατρικό θυσιαστήριο (Β’ Χρονικών ΚΗ/28: 1-4). 

       Μέσα σ’ αυτό το χάος, μέσα σ’ αυτή τη σύγχυση που επικρατούσε στο νότιο βασίλειο έρχεται να βασιλεύσει ο γιος του Άχαζ, ο Εζεκίας, σε ηλικία 25 ετών. Η βασιλεία του διήρκεσε από το έτος 716 έως 687 π.Χ. Όλοι ήταν συμβιβασμένοι, μακριά από το Θεό, μέσα στην αμαρτία και την ειδωλολατρία, μέσα σ’ ένα πνεύμα άρνησης και ανυπακοής στο θέλημα του Θεού. Ο Εζεκίας όμως, ο γιος του ειδωλολάτρη, ήταν «άλλου πνεύματος» και δε συμβιβάστηκε με όλα αυτά. Αντίθετα στάθηκε άκαμπτος και ακέραιος ζηλωτής του αληθινού Θεού και της αληθινής λατρείας. 

    Η πρώτη του ενέργεια, όταν ανέλαβε Βασιλιάς, αναφέρεται στο βιβλίο «Β’ Χρονικών», κεφ. ΚΘ/29, εδ. 2,3 και ήταν η εξής: 

2 Και έπραξε το ευθές ενώπιον Κυρίου, κατά πάντα όσα έπραξε Δαβίδ ο πατήρ αυτού. 

3 Ούτος εν τω πρώτω έτει της βασιλείας αυτού, τον πρώτον μήνα, ήνοιξε τας θύρας του οίκου του Κυρίου και επεσκεύασεν αυτάς. 

     Ο Εζεκίας ξεχώρισε σαν βασιλιάς, δεν ακολούθησε τα βήματα της αποστασίας του πατέρα του, αλλά προσκολλήθηκε στον αληθινό Θεό και με μεγάλο σεβασμό τήρησε τις εντολές Του και προώθησε την αληθινή λατρεία μέσα στο λαό Ισραήλ. 

    Αυτό θα πει αλλαγή, αυτό θα πει νέο ξεκίνημα, νέα πορεία, άλλοι στόχοι. Ας προβληματιστούμε από τη ζωή και τη συμπεριφορά αυτού του νέου ανθρώπου. Καθώς ένας χρόνος φεύγει και έρχεται ένας καινούργιος, δίνεται σε όλους μας μια ευκαιρία για ένα καινούργιο ξεκίνημα. Ποτέ δεν είναι αργά. Άλλωστε γι’ αυτό ο Θεός κρατάει την πόρτα της κιβωτού ακόμα ανοιχτή. Ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: «ιδού τώρα καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού, τώρα ημέρα σωτηρίας» (Β’ Κορινθίους Σ/6: 2). 

     Ας δούμε τούτον το νέο βασιλιά πως ξεκινάει τη βασιλεία του. Το πρώτο πράγμα που κάνει τον πρώτο μήνα του πρώτου χρόνου είναι να αλλάξει τελείως τα πράγματα ανατρέποντας και καταργώντας όλα εκείνα τα βδελυρά έργα που έκανε ο πατέρα του.  

    Πηγαίνει λοιπόν και ανοίγει τις πόρτες του Ναού και τις επισκευάζει και μετά καλεί αυτούς που υπηρετούν στο ναό, τους Ιερείς και τους Λευίτες και τους μαζεύει στην ανατολική πλατεία, που ήταν το μπροστινό μέρος του ναού. Παίρνει λοιπόν ο Εζεκίας τους πνευματικούς ηγέτες του λαού και τους δείχνει σε τι απαράδεκτη κατάσταση βρίσκεται ο ναός του Θεού. Αφού διαπιστώνουν και αυτοί την κατάσταση στα εδ.5-11, τους λέει τα εξής: «και είπε προς αυτούς, Ακούσατέ μου, Λευΐται Αγιάσθητε τώρα, και αγιάσατε τον ναόν Κυρίου του Θεού των πατέρων σας και εκβάλετε την ακαθαρσίαν εκ του αγίου τόπου». 

     Πρέπει να μελετήσουμε με πολλή προσοχή τούτα τα λόγια. Μιλάει στους πνευματικούς ηγέτες του λαού και τους λέει λόγια μετρημένα, καθαρά, ειλικρινή, αληθινά. 

    Τέσσερα πράγματα τονίζει στη σύντομη ομιλία του, καθώς μέσα στο μυαλό του έχει θέσει ξεκάθαρους πνευματικούς στόχους και επιδιώκει ν’ αλλάξει την πορεία του λαού του και τη σχέση τους με το Θεό. 

      1/ Πρώτον θα πρέπει οι ίδιοι να αγιαστούν και μετά να αγιάσουν το ναό. Αυτό είναι το πρώτο βήμα για να πλησιάσει ο άνθρωπος το Θεό. Είναι ανάγκη να καθαρίσουν την ακαθαρσία που είχαν μέσα τους εξαιτίας της ειδωλολατρίας και να καθαρίσουν και τα πράγματα του ναού, το πάτωμα, τις κουρτίνες, τα σκεύη κλπ. Ο παρατημένος, κλειστός και βρώμικος ναός ήταν η εικόνα της άθλιας πνευματικής κατάστασης που βρίσκονταν οι Ιερείς, οι Λευίτες και ο όλος ο λαός. 

       2/ Με το δεύτερο που τους λέει τους εξηγεί γιατί είναι αναγκαίο να γίνει αυτό. 

6 Διότι οι πατέρες ημών παρηνόμησαν και έπραξαν πονηρά ενώπιον Κυρίου του Θεού ημών και εγκατέλιπον αυτόν, και απέστρεψαν τα πρόσωπα αυτών από του κατοικητηρίου του Κυρίου και έστρεψαν τα νώτα 

7 και έκλεισαν τας θύρας του προνάου και έσβεσαν τους λύχνους και θυμίαμα δεν εθυμίαζον και ολοκαυτώματα δεν προσέφερον εις τον Θεόν του Ισραήλ εν τω αγίω τόπω. 

      Οι πατέρες μας τους αναφέρει παρανόμησαν, αποστάτησαν, εγκατέλειψαν το Θεό, «γύρισαν τα πρόσωπά τους από το κατοικητήριο του Κυρίου και Του γύρισαν την πλάτη». Η αληθινή λατρεία είναι, όταν πηγαίνει κάποιος να συναντήσει και να ευχαριστήσει το Θεό. Όταν λαχταράει να ζει στη ζωή του το Θεό και το θέλημά Του. Αυτή τη λαχτάρα είχε ο Μωυσής ο οποίος μιλούσε στο Θεό «πρόσωπο με πρόσωπο». Την ίδια λαχτάρα είχε και ο Δαβίδ, ο οποίος στον Ψαλμό ΚΖ/27: 4, αναφέρει: «Εν εζήτησα παρά του Κυρίου, τούτο θέλω εκζητεί το να κατοικώ εν τω οίκω του Κυρίου πάσας τας ημέρας της ζωής μου, να θεωρώ το κάλλος του Κυρίου και να επισκέπτωμαι τον ναόν αυτού». Επίσης στο ψαλμό ΙΣ/16: 11 «Εφανέρωσας εις εμέ την οδόν της ζωής χορτασμός ευφροσύνης είναι το πρόσωπόν σου τερπνότητες είναι διαπαντός εν τη δεξιά σου». 

     Εδώ παρατηρούμε ότι ο λαός του Θεού όχι μόνον δεν επιθύμησε το Θεό, αλλά απέτρεψαν το πρόσωπό τους, γύρισαν την πλάτη τους, καταφρόνησαν το Θεό, ο οποίος με θαυμαστό και μοναδικό τρόπο τους είχε βγάλει μέσα από τη σκλαβιά της Αιγύπτου και τους είχε περάσει μέσα από τα νερά της Ερυθράς θάλασσας, «ως διά ξηράς» (Εβραίους ΙΑ/11: 29). Ενώ για τους πιστούς, το πιο σημαντικό γεγονός θα πρέπει να είναι το Πρόσωπο και η Παρουσία του Θεού μέσα στη ζωή τους, αυτοί έφυγαν μακριά από το Θεό. Αποτέλεσμα αυτής της απομάκρυνσης ήταν να κλείσουν τις πόρτες της καρδιά τους και να ομοιωθούν κατά πάντα με τους εθνικούς και να γίνουν ειδωλολάτρες. Και το πρόβλημα αυτό δεν πάει πίσω μια γενιά. Ο Εζεκίας ξέρει τι λέει, όταν λέει, «οι πατέρες μας» γενικά. 

      3/ Το τρίτο που τους λέει, στα εδάφια 8 και 9, είναι τα εξής: 

8 Διά τούτο η οργή του Κυρίου ήλθεν επί τον Ιούδαν και την Ιερουσαλήμ, και παρέδωκεν αυτούς εις διασποράν, εις έκστασιν και εις συριγμόν, καθώς βλέπετε με τους οφθαλμούς σας. 

9 Διότι ιδού, οι πατέρες ημών έπεσον διά μαχαίρας και οι υιοί ημών και αι θυγατέρες ημών και αι γυναίκες ημών είναι διά τούτο εις αιχμαλωσίαν. 

     Μπορεί ο άνθρωπος μέσα στην ελευθερία του να επιλέξει να απορρίψει το Θεό, όμως θα πρέπει να είναι έτοιμος να υποστεί τις συνέπειες των επιλογών του. Όταν απορρίπτει ο άνθρωπος το Θεό σημαίνει ότι προκαλεί την οργή Του να έρθει επάνω του. Και η οργή του Θεού εξαιτίας της απιστίας τους έφερε πάνω στο έθνος την εξορία. Στο εδάφιο 8 τους αναφέρει: «πως ξέσπασε η οργή του Κυρίου ενάντια στο λαό Του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ έτσι ώστε όσοι τους βλέπουν να τρομάζουν, να νιώθουν φρίκη και να τους χλευάζουν». 

     Στο εδ. 9 αναφέρει: «ιδού, οι πατέρες ημών έπεσον διά μαχαίρας και οι υιοί ημών και αι θυγατέρες ημών και αι γυναίκες ημών είναι διά τούτο εις αιχμαλωσίαν». Οι πατέρες σας σκοτώθηκαν και τα παιδιά σας τα πήραν στην αιχμαλωσία. Όλα αυτά που αναφέρονται στο κεφάλαιο ΚΗ/28 έγιναν στα χρόνια του πατέρα του, που η ασέβεια και η αποστασία από τον αληθινό Θεό είχε φτάσει στο μέγιστο βαθμό. 

      Ευτυχώς όμως δε σταματάει εκεί. Πράγματι, πρέπει να αγιαστούν, πρέπει να καθαριστούν οι ίδιοι γιατί οι πατέρες τους αμάρτησαν και ο Θεός είναι οργισμένος με την αμαρτία τους. Αυτό δε σημαίνει ότι ο Θεός είναι ένας αδίστακτος τιμωρός, όπως θέλει να τον παρουσιάσει ο διάβολος και πως σε κάθε περίπτωση η οργή του Θεού φέρνει τιμωρία. Ο Θεός έχει άλλα σχέδια για τα παιδιά Του. 

 (Α΄ Θεσσαλονικείς), Ε/5: 19). «ο Θεός δεν μας προσδιώρισε εις οργήν αλλά εις απόλαυσιν σωτηρίας». Και πάντα ο Θεός αυτό θέλει. Οι άνθρωποί του να Τον απολαμβάνουν, όχι να θερίζουν το θυμό Του. Αυτό θέλει και ο Εζεκίας, να επιτύχει. Θέλει να διαγράψει το σκοτεινό παρελθόν και να κάνει μια καινούργια αρχή με τον Κύριο. Αυτό θα έρθει μόνον, όταν εκ μέρους του λαού θα υπάρξει αληθινή, πραγματική μετάνοια. 

      4/ Το τέταρτο που τους λέει, στα εδάφια 10 και 11. 

     10 Τώρα λοιπόν έχω εν τη καρδία μου να κάμω διαθήκην προς τον Κύριον τον Θεόν του Ισραήλ, διά να αποστρέψη την οργήν του θυμού αυτού αφ' ημών. 

    11 Τέκνα μου, μη πλανάσθε τώρα διότι ο Κύριος σας εξέλεξε διά να παρίστασθε ενώπιον αυτού, να υπηρετήτε αυτόν και να ήσθε λειτουργοί αυτού και να θυμιάζητε. 

    Θα κάνω μια διαθήκη με το Θεό. Στην πραγματικότητα ανανεώνει την διαθήκη που είχε κάνει ο Θεός με το Δαβίδ και το Σολομώντα. Θα επαναλάβει τις υποσχέσεις που έχει δώσει ο λαός προς το Θεό και θα επικαλεστεί το Όνομά Του. 

   Στη συνέχεια από το εδάφιο 12 ως το 19 μας περιγράφεται τι έγινε. 

15 Και συνήγαγον τους αδελφούς αυτών και ηγιάσθησαν και ήλθον, ως προσέταξεν ο βασιλεύς διά του λόγου του Κυρίου, να καθαρίσωσι τον οίκον του Κυρίου. 

16 Και εισήλθον οι ιερείς εις το ενδότερον του οίκου του Κυρίου, διά να καθαρίσωσιν αυτόν και εξέβαλον πάσαν την ακαθαρσίαν την ευρεθείσαν εν τω ναώ του Κυρίου, εν τη αυλή του οίκου του Κυρίου οι δε Λευΐται λαβόντες, έφεραν έξω εις τον χείμαρρον Κέδρων. 

17 Και ήρχισαν να αγιάζωσι τη πρώτη του μηνός του πρώτου, και τη ογδόη ημέρα του μηνός εισήλθον εις τον πρόναον του Κυρίου. Και ηγίασαν τον οίκον του Κυρίου εν οκτώ ημέραις, και τη δεκάτη έκτη του μηνός του πρώτου ετελείωσαν. 

18 Τότε εισήλθον προς Εζεκίαν τον βασιλέα και είπον, Εκαθαρίσαμεν όλον τον οίκον του Κυρίου και το θυσιαστήριον της ολοκαυτώσεως και πάντα τα σκεύη αυτού και την τράπεζαν της προθέσεως και πάντα τα σκεύη αυτής 

19 και πάντα τα σκεύη, τα οποία εμίανεν ο βασιλεύς Άχαζ επί της βασιλείας αυτού, ότε απεστάτησεν, ητοιμάσαμεν και ηγιάσαμεν και ιδού, είναι έμπροσθεν του θυσιαστηρίου του Κυρίου. 

      Στα παραπάνω εδάφια μας περιγράφεται πώς ξεκίνησαν και μέσα σε 15 μέρες, καθάρισαν κομμάτι - κομμάτι το ναό ξεκινώντας από έξω και πηγαίνοντας προς τα μέσα. Βλέπετε με πόση προσοχή το έκαναν; Στο εδάφιο 16, μόνο οι ιερείς μπήκαν μέσα στο ναό, όχι οι Λευίτες. Στο εδάφιο 18, είπαν: «καθαρίσαμε όλο τον οίκο του Κυρίου. Στο 19, πετάξαμε όλα τα σκεύη που είχε φέρει μέσα ο Άχαζ». 

        Αφού ολοκληρώθηκε και αυτό το στάδιο, το επόμενο ήταν να λατρευτεί ο Θεός σωστά. Και από το εδάφιο 20 ως το 36 μας περιγράφεται το πώς έγινε αυτή η πρώτη σωστή λατρεία του Θεού μετά από 16 χρόνια, απομάκρυνσης και αποστασίας. 

       Τι ακριβώς έγινε και πώς ακριβώς προσφέρθηκαν οι θυσίες αναφέρονται στα εδάφια 21 ως και 24. Οι θυσίες ήταν δύο ειδών. Η μία ήταν θυσία περί αμαρτίας. Και μ’ αυτήν τη θυσία ζητούσαν συγνώμη για το παρελθόν. Έριξαν αίμα ακόμη και επάνω στο θυσιαστήριο γιατί και αυτό έπρεπε συμβολικά να καθαριστεί. Μετά από αυτή τη θυσία έκαναν θυσία ολοκαύτωσης. Και με αυτήν ουσιαστικά αγίαζαν, αφιέρωναν το μέλλον τους, το μέλλον του λαού, το μέλλον του ναού στο Θεό. Από τη μία ζήτησαν συγνώμη για το παρελθόν, από την άλλη διακήρυξαν πως από τώρα και στο εξής θα ανήκουν στον αληθινό Θεό. Σε όλη τη διάρκεια που προσέφεραν στο Θεό τα ολοκαυτώματα υπήρχε λατρεία και δοξολογία. (27-30). Αφού τελείωσαν αυτές οι προσφορές άρχισε να φέρνει ο λαός τις δικές του. Άλλοι έφεραν ολοκαυτώματα, άλλοι ειρηνικές προσφορές, άλλοι ευχαριστήριες προσφορές. 

      Και τώρα ερχόμαστε στην ουσία. Τι μας μαθαίνουν όλα αυτά εμάς; Και τι έχουμε να πάρουμε για τη ζωή μας, καθώς βρισκόμαστε μπροστά σε μια καινούργια χρονική περίοδο που σε λίγες μέρες θα ανοιχθεί μπροστά μας. 

    Το μήνυμα σ’ εμάς είναι ότι η αληθινή λατρεία του Θεού είναι ότι πιο σημαντικό και το πιο καθοριστικό πράγμα που μπορεί να συμβεί στη ζωή μας. Ο λόγος του Θεού μας αναφέρει: 

16 Δεν εξεύρετε ότι είσθε ναός Θεού και το Πνεύμα του Θεού κατοικεί εν υμίν; 

17 Εάν τις φθείρη τον ναόν του Θεού, τούτον θέλει φθείρει ο Θεός διότι ο ναός του Θεού είναι άγιος, όστις είσθε σεις (Α’ Κορινθίους Γ/3: 16-17). Ο ναός του Θεού, εκεί που ο Θεός κατοικεί, πρέπει να είναι καθαρός από κάθε είδους βρωμιά και ακαθαρσία. 

    Όταν γίνει αυτό, όταν καθαριστώ εγώ τότε μπορώ να λατρεύω το Θεό και να Τον τιμώ, όπως πρέπει. Ας προσέξουμε όμως ότι η μεγάλη επιτυχία του Εζεκία ήρθε, αφού η λατρεία του Θεού έγινε, όπως ακριβώς θα έπρεπε να γίνεται, σύμφωνα με το τυπικό της Παλαιάς Διαθήκης. Τότε μόνον τα πράγματα πήγαν καλύτερα, γιατί ο Θεός ήταν πάλι πρώτος μέσα στη ζωή τους. Είχε και πάλι λάβει την πρώτη θέση μέσα στην καρδιά του λαού. 

     Αυτό το μήνυμα είναι το ίδιο μέσα σε όλη την Αγία Γραφή, πως η πρώτη προτεραιότητα του κάθε ανθρώπου, όποιος και αν είναι, ό,τι και να κάνει, είναι να αναγνωρίσει το Θεό, να Τον θέσει στην πρώτη θέση της καρδιάς του, να Τον λατρεύσει, και να υποταχθεί σ’ Αυτόν. 

    Έτσι λοιπόν ο Εζεκίας, το πρώτο πράγμα που κάνει, τη πρώτη αλλαγή που πραγματοποιεί σαν βασιλιάς είναι να επαναφέρει τη σωστή λατρεία του Θεού, υπακούοντας κατά πάντα στο λόγο του Θεού. Η λατρεία του Θεού που επανέφερε ήταν το αποτέλεσμα της πίστης του και της αφιέρωσής του στον Θεό. Έτσι ζητάει ο Θεός να τον λατρεύουμε και εμείς σήμερα. Κάνοντας τη λατρεία, την αναγνώριση του Θεού, πρώτο μέλημα και φροντίδα μέσα στη ζωή μας. Ο Θεός μας έπλασε για να τον λατρεύουμε. Μας έχει κάνει «γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φώς» (Α΄ Πέτρου Β: 9). Οι προσευχές των αγίων στην αποκάλυψη περιγράφονται ως «θυμίαμα» που πηγαίνει στο Θεό (Αποκάλυψη Ε/5: 8). 

     Χρειάζεται να αγιαστούμε και να αγιάσουμε το ναό του Θεού. Στη δική μας περίπτωση αυτά τα δύο συμπίπτουν, γιατί σύμφωνα με το λόγο του Θεού εμείς είμαστε ο ναός. Η παρουσία του Θεού δε βρίσκεται μόνο σε ένα τόπο, αλλά μέσα μας. Εμείς είμαστε ο ναός, σαν άτομα, αλλά και σαν σύνολο. Ο Απ. Παύλος τονίζει στους Κορίνθιους Χριστιανούς: «δεν ξέρετε ότι είστε ναός τού Θεού, και το Πνεύμα τού Θεού κατοικεί μέσα σας; Αν κάποιος φθείρει τον ναό τού Θεού, τούτον θα τον φθείρει ο Θεός επειδή, ο ναός τού Θεού είναι άγιος, ο οποίος είστε εσείς» (Α’ Κορινθίους Γ/3: 16). 

     Για να λατρεύουμε το Θεό σωστά, χρειαζόμαστε καθάρισμα του εαυτού μας και αυτό έρχεται μέσα από την ειλικρινή μετάνοια. Δεν μπορείς να ξεκινήσεις τη νέα χρονιά, και να πεις: «Θεέ μου, από εδώ και τώρα, θα είσαι πρώτος μέσα στη ζωή μου. Θα κάνω ό,τι μου πεις». Τίποτα δεν θα αλλάξει, αν δεν κοιτάξεις πίσω σου, αν δεν μετανοήσεις, αν δε ζητήσεις συγχώρεση για το αμαρτωλό περελθόν. 

     Ο Εζεκίας ήταν πολύ συγκεκριμένος. Οι πατέρες μας γύρισαν την πλάτη στο Θεό και έκλεισαν το ναό, πέταξαν το κλειδί και έφυγαν και λάτρευσαν είδωλα και εμείς συμμετέχουμε σ’ αυτό. Για να αγιαστούμε πρέπει να ξεκινήσουμε τακτοποιώντας το παρελθόν. Πρέπει να ξεκινήσουμε πηγαίνοντας πίσω. Δεν μπορείς δηλαδή να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα θάβοντας το παρελθόν. Πρέπει να εξετάσεις την πορεία σου μέχρι εδώ, να σε συντρίψει το παρελθόν, να το παραδεχτείς, να το εξομολογηθείς και μετά θα έρθει κάθαρση. Δεν μπορείς να πεις: «Κύριε, από την πρώτη Ιανουαρίου 2020 θα συγχωρώ,» χωρίς να ζητήσεις συγνώμη για το βρώμικο και αποστατημένο παρελθόν σου». Πρέπει να δούμε το παρελθόν μας, να παραδεχτούμε τα λάθη μας, να ταπεινωθούμε να ζητήσουμε συγνώμη και να επικαλεστούμε το Έλεος και την Αγάπη του Θεού. 

     Η αλλαγή πορείας, η μετάνοια και ο αγιασμός έρχονται μόνο μέσα από την ταπείνωση και την εξομολόγηση. Αυτό μας αφορά όλους. Δε μπορούμε να πούμε στο Θεό: «Κύριε, σου αφιερώνουμε τη νέα χρονιά, αν δεν ζητήσουμε συγνώμη για τις αμαρτίες που έγιναν στο παρελθόν», αν δεν επικαλεστούμε το αίμα του Χριστού, που είναι το απόλυτο λευκαντικό της καρδιάς. Ο Ιωάννης στην Α΄ επιστολή του, κεφ. Α΄, εδ. 7, αναφέρει: «εάν περιπατώμεν εν τω φωτί, καθώς αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ' αλλήλων, και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας». Πρέπει σαν εκκλησία να εξετάσουμε το παρελθόν μας και να ταπεινωθούμε μπροστά στο Θεό ζητώντας όχι επιφανειακά συγνώμη, αλλά με συντριβή και ειλικρίνεια. 

     Θέλουμε να πάνε τα πράγματα καλύτερα; Ας αναγνωρίσουμε το Θεό στη ζωή μας. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει αρχικά να καθαριστούμε ως ναός του Αγίου Πνεύματος που είμαστε. Αυτή η κάθαρση έρχεται μόνον με τη θαρραλέα, την ειλικρινή εξομολόγηση. Εξομολόγηση σημαίνει ότι βλέπω τα λάθη μου, λυπάμαι γι’ αυτά και τα καταδικάζω, ζητάω συγγνώμη από το Θεό και με τη δική Του δύναμη αλλάζω πορεία. 

     Ας προσέξουμε μη δώσουμε μεγάλες υποσχέσεις στον Κύριο για το μέλλον, χωρίς να έχουμε τακτοποιήσει το παρελθόν μας. Οι ιερείς πρώτα προσέφεραν την προσφορά «περί αμαρτίας» και μετά την προσφορά «αφιέρωσης». Τακτοποίησαν πρώτα το παρελθόν τους και στη συνέχεια πέρασαν στο μέλλον. 

      Θα πρέπει να προσέξουμε τη ζωή μας και να μετανοήσουμε ειλικρινά για τα λάθη μας μέσα στη χρονιά που πέρασε. Ας κοιτάξουμε μπροστά με αισιοδοξία, με δύναμη και ας βάλουμε τη λατρεία του Θεού στην πρώτη θέση της ζωής μας. Μη μας φοβίζει και μη μας προβληματίζει το παρελθόν. Ο Θεός υπόσχεται συγχώρεση, πλήρη τακτοποίηση σε όσους ομολογούν την αμαρτία τους και παραιτούνται αυτής. Δια στόματος του προφήτη Ησαϊα (κεφ. Α΄, εδ. 18) καλεί και σήμερα ο Θεός τον άνθρωπο: «Έλθετε τώρα, και ας διαδικασθώμεν, λέγει Κύριος εάν αι αμαρτίαι σας ήναι ως το πορφυρούν, θέλουσι γείνει λευκαί ως χιών εάν ήναι ερυθραί ως κόκκινον, θέλουσι γείνει ως λευκόν μαλλίον». 

      Ο Θεός καλεί και σήμερα τον άνθρωπο, σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεται, να έρθει ενώπιόν Του για να κάνει «περαίωση». Κάτι ανάλογο μ’ αυτό που κάνει η εφορία με τους φορολογούμενους. Εξετάζει τα βιβλία του παρελθόντος τα κλείνει και έτσι τακτοποιεί φορολογικά τον παρελθόντα καιρό. Ψυχή, μη διστάζεις, φέρε τα «βιβλία» της ζωής σου μπροστά στον Κύριο και Αυτός θα τα τακτοποιήσει όλα. 

     Ας παρατηρήσουμε την Αγάπη και το Έλεος του Θεού μέχρι σήμερα στη ζωή μας. Ο Δαβίδ κράζει με ευγνωμοσύνη προς το Θεό, λέγοντας: «Δεν έκαμεν εις ημάς κατά τας αμαρτίας ημών, ουδέ ανταπέδωκεν εις ημάς κατά τας ανομίας ημών. Διότι όσον είναι το ύψος του ουρανού υπεράνω της γης, τόσον μέγα είναι το έλεος αυτού προς τους φοβουμένους αυτόν. Όσον απέχει η ανατολή από της δύσεως, τόσον εμάκρυνεν αφ' ημών τας ανομίας ημών. Καθώς σπλαγχνίζεται ο πατήρ τα τέκνα, ούτως ο Κύριος σπλαγχνίζεται τους φοβουμένους αυτόν» (Ψαλμός ΡΓ/103: 10-13). 

     Μια νέα χρονική περίοδος ανοίγεται μπροστά μας. Ένας νέος χρόνος δεν είναι τίποτα άλλο από έναν καινούργιο δρόμο με 365 επικίνδυνες στροφές. Σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεσαι, ψυχή, δύο μόνον λέξεις μην ξεχάσεις καθώς μπαίνεις σ’ έναν καινούργιο χρόνο: «Ζει Κύριος» (Ψαλμός ΙΗ/18: 46). Και κάτι ακόμα: «ο Χριστός αναστάς εκ νεκρών δεν αποθνήσκει πλέον, θάνατος αυτόν δεν κυριεύει πλέον» (Ρωμαίους Σ/6: 9). Πάνω σ’ Αυτόν που είναι δοξασμένος και αναστημένος ακούμπησε τους φόβους σου, τις ανησυχίες σου, το άγχος σου, τα προβλήματά σου. «Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου και έλπιζε επ' αυτόν, και αυτός θέλει ενεργήσει» (Ψαλμός ΛΖ/37: 5). 

      Ας παραδειγματιστούμε σαν εκκλησία, σαν λαός, από το παράδειγμα των κατοίκων της Νηνευή. «Και οι άνδρες της Νινευή επίστευσαν εις τον Θεόν και εκήρυξαν νηστείαν και ενεδύθησαν σάκκους από μεγάλου αυτών έως μικρού αυτών, διότι ο λόγος είχε φθάσει προς τον βασιλέα της Νινευή και εσηκώθη από του θρόνου αυτού και αφήρεσε την στολήν αυτού επάνωθεν εαυτού και εσκεπάσθη με σάκκον και εκάθησεν επί σποδού. Και διεκηρύχθη και εγνωστοποιήθη εν τη Νινευή διά ψηφίσματος του βασιλέως και των μεγιστάνων αυτού και ελαλήθη, οι άνθρωποι και τα κτήνη, οι βόες και τα πρόβατα, να μη γευθώσι μηδέν, μηδέ να βοσκήσωσι, μηδέ ύδωρ να πίωσι» (Ιωνάς Γ/3: 5-7). 

     Το αποτέλεσμα της ειλικρινούς μεταμέλειας; «Και είδεν ο Θεός τα έργα αυτών, ότι επέστρεψαν από της οδού αυτών της πονηράς και μετεμελήθη ο Θεός περί του κακού, το οποίον είπε να κάμει εις αυτούς και δεν έκαμεν αυτό» (Ιωνάς Γ/3: 10). Η αναγνώριση του Θεού και η ειλικρινής μετάνοια και η αληθινή μας πορεία, σύμφωνα με το θέλημά Του, μπορούν να κάνουν το Θεό ν’ αλλάξει γνώμη και αντί ολέθρου που αξίζουμε, να κάνει ακόμα πιο μεγάλο Έλεος στη ζωή μας. 

      Άρα λοιπόν υπάρχει τρόπος, υπάρχει ελπίδα, για να πάνε τα πράγματα καλύτερα, φτάνει εμείς να το θελήσουμε. ---

*** Σχετικές δημοσιεύσεις για το Βασιλιά του Ισραήλ Εζεκία έχουν γίνει στο blog   στις  7-8-17  &  στις  24 -11-12.-