ο πολλαπλασιασμός των άρτων και των ιχθύων

Ευαγγέλιον «κατά Ιωάννην», κεφ. Σ/6, εδ. 1 - 14.

15 Ότε δε έγεινεν εσπέρα, προσήλθον προς αυτόν οι μαθηταί αυτού, λέγοντες Έρημος είναι ο τόπος και η ώρα ήδη παρήλθεν απόλυσον τους όχλους, διά να υπάγωσιν εις τας κώμας και αγοράσωσιν εις εαυτούς τροφάς. 

16 Ο δε Ιησούς είπε προς αυτούς. Δεν έχουσι χρείαν να υπάγωσι δότε εις αυτούς σεις να φάγωσιν. 

17 Οι δε λέγουσι προς αυτόν. Δεν έχομεν εδώ ειμή πέντε άρτους και δύο οψάρια. 
18 Ο δε είπε Φέρετέ μοι αυτά εδώ. 

19 Και προστάξας τους όχλους να καθήσωσιν επί τα χόρτα, και λαβών τους πέντε άρτους και τα δύο οψάρια, αναβλέψας εις τον ουρανόν ευλόγησε, και κόψας έδωκεν εις τους μαθητάς τους άρτους, οι δε μαθηταί εις τους όχλους. 

20 Και έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν, και εσήκωσαν το περίσσευμα των κλασμάτων, δώδεκα κοφίνους πλήρεις. 
21 οι δε τρώγοντες ήσαν έως πεντακισχίλιοι άνδρες, εκτός γυναικών και παιδίων. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

      Στην ευαγγελική περικοπή που μελετούμε παρατηρούμε ένα ακόμα θαύμα που έκανε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Πρόκειται για το θαύμα του χορτασμού πέντε χιλιάδων ανθρώπων εκτός των γυναικών και των παιδιών. Το θαύμα αυτό είναι το μόνο που το αναφέρουν και οι τέσσερις Ευαγγελιστές (Ματθαίος ΙΔ/14: 13-22, Μάρκος Σ/6: 35-44, Λουκάς Θ/9: 11-17, Ιωάννης Σ/6: 1-15). Πρόκειται για ένα περιστατικό που έχει να δώσει σε όλους μας κάποια σπουδαία μαθήματα που έχουμε ανάγκη στην πνευματική μας ζωή και πορεία. 

     Μετά από το μαρτυρικό θάνατο του Ιωάννη του Προδρόμου ο Κύριος έχει καταφύγει στην έρημο για περισυλλογή και προσευχή. Όμως πολλοί Τον αντιλήφθηκαν και Tον ακολούθησαν για να ακούσουν τη διδασκαλία Του και για να λάβουν θεραπεία από διάφορες ασθένειες που τους μάστιζαν. Τόσο μεγάλος ήταν ο ενθουσιασμός του πλήθους που ακολουθούσε τον Κύριο, ώστε αδιαφόρησαν ακόμα και για τις βασικές τους ανάγκες μεταξύ των οποίων ήταν και η διατροφή τους μέσα στην έρημο. 

   Καθώς ο ήλιος άρχισε να δύει και έκλεινε η ημέρα, άρχισαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι να εξαντλούνται από την κούραση και να έχουν ανάγκη από λίγο φαγητό για να στηριχτούν. Οι μαθητές ανήσυχοι έρχονται στον Κύριο και του λένε: "Κύριε απόλυσον αυτούς τους ανθρώπους να πάνε στα γύρω χωριά για να βρούνε τρόφιμα". Όλο εκείνο το πλήθος που είχε κερδίσει τη συμπάθεια του Κυρίου φαίνεται να είναι ενοχλητικό για τους μαθητές του Κυρίου και δε διστάζουν ν' ακολουθήσουν την εύκολη λύση: "διώξε τους Κύριε". Αλήθεια πώς αντιμετωπίζουμε κάποιους ανθρώπους που μας περιβάλουν και έχουν την ανάγκη μας για κάτι πνευματικό και δευτερευόντως για κάτι υλικό; Τους αγκαλιάζουμε με αγάπη ή μήπως προσπαθούμε με κάθε τρόπο να απαλλαγούμε απ’ αυτούς; Μήπως, όταν το πρόβλημα δε είναι δικό μας ή δεν μας αφορά άμεσα, επικρατεί στη ζωή μας η άποψη «απόλυσον», Κύριε.

     Ο Απ. Ιάκωβος στην επιστολή του βάζει έναν προβληματισμό. «Και αν ένας αδελφός ή αδελφή είναι γυμνοί, και στερούνται την καθημερινή τροφή και κάποιος από σας πει σ' αυτούς: Πηγαίνετε με ειρήνη, είθε να θερμαίνεστε και να χορταίνετε και δεν τους δώσετε τα αναγκαία τού σώματος, ποιο το όφελος;» (επ. Ιακώβου Β/2: 15,16). Ο Κύριος μέσα από το Λόγο του καλεί τους ανθρώπους να έρθουν κοντά Του, έτοιμος να τους προσφέρει, να τους υπηρετήσει με κάθε τρόπο. Η διαχρονική προτροπή Του προς όλους είναι: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Ο Ιησούς Χριστός πάντοτε λέει: «έλθετε», ποτέ δε λέει «φύγετε». Πόσο επιπόλαιη και αντιβιβλική είναι η συμβουλή που δίνουν οι μαθητές στον Κύριό τους: «απόλυσον». Ας είμαστε προσεκτικοί, για να διακρίνουμε κάθε φορά ποιο είναι το σωστό μέσα στη ζωή μας, ποιο είναι εκείνο που είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού και να ενεργούμε ανάλογα. Ένα τέτοιο αίτημα, μια τέτοια προσευχή είναι βέβαιο ότι ο Κύριος θα την αγνοήσει γιατί είναι έξω από το θέλημά Του.  

     Ο Κύριος, αφού θεράπευσε τους αρρώστους που ήταν ανάμεσα τους και αφού έθρεψε πνευματικά τους παρευρισκόμενους με τη διδασκαλία Του και με τα λόγια της αγάπης Του, βλέποντας όλους αυτούς τους όχλους αισθάνεται συμπόνια και θέλει να τους ανταμείψει ικανοποιώντας ο ίδιος την ανάγκη τους για τροφή. Ενδιαφέρεται και για τις πνευματικές αλλά και τις καθημερινές υλικές ανάγκες που υπάρχουν μέσα στη ζωή μας. Δεν υπάρχει πρόβλημα που να αφήνει το Θεό αδιάφορο μέσα στη ζωή μας. Γι’ αυτό όλα μας τα προβλήματα, μικρά ή μεγάλα θα πρέπει να τα φέρνουμε με προσευχή στην παρουσία Του, έχοντας τη βεβαιότητα ότι Αυτός θα ενεργήσει και μάλιστα σύμφωνα με την υπόσχεσή Του θα κάνει «υπερεκπερισσού υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν» (Εφεσίους Γ/3: 20). 

    Και σε αυτήν την περίπτωση ο Κύριος θέλει να αποδείξει ότι ο Θεός δεν εγκαταλείπει ποτέ εκείνους που στο Όνομά Του θυσιάζουν τα πάντα και Τον ακολουθούν. Έτσι λοιπόν λέγει προς τους μαθητές: "Δεν υπάρχει λόγος να φύγουν οι άνθρωποι". Ποτέ ο Χριστός δεν έδιωξε κανέναν, ακόμα και εκείνους που μέσα στην καρδιά τους έβλεπε ότι δεν είχαν καλή πρόθεση απέναντί Του. Ας θυμηθούμε μια ιστορία. «νομικός, ηρώτησε πειράζων αυτόν και λέγων» (Ματθαίος ΚΒ/22: 35). Ο Κύριος παρ’ ότι βλέπει ότι ο άνθρωπος αυτός δεν ερωτά από ενδιαφέρον, αλλά σκοπός του είναι να Τον «πειράξει», δεν τον διώχνει, αντίθετα τον πλησιάζει, τον συζητάει, του εξηγεί. 

     Ο Κύριος παρατηρεί την κατάσταση και απευθυνόμενος προς τους μαθητές τους λέγει: «δώστε τους εσείς να φάνε». Στο άκουσμα των λόγων αυτών οι μαθητές πραγματικά τρόμαξαν, απόρησαν, κλονίστηκαν. «Να τους δώσουμε εμείς να φάνε; Μα εμείς δεν έχουμε εδώ παρά πέντε ψωμιά και δύο ψάρια». Πολλές φορές οι αριθμοί και τα μεγέθη μας κάνουν να τρομάξουμε, να αισθανθούμε μικροί και αδύναμοι, ενώ καλούμαστε να κάνουμε το ακατόρθωτο. Στο Ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην» (κεφ. Σ/6, εδ. 7) βλέπουμε το μαθητή Φίλιππο στο άκουσμα της εντολής του Κυρίου «δώστε τους εσείς να φάνε» να αρχίζει να κάνει κάποιους λογαριασμούς και γρήγορα να φτάνει στο συμπέρασμα: «Διακοσίων δηναρίων άρτοι δεν αρκούσιν εις αυτούς, διά να λάβει ολίγον τι έκαστος αυτών». Αναφέρουμε ότι ένα δηνάριο την εποχή εκείνη ήταν το ημερομίσθιο ενός εργάτη (Ματθαίος Κ/20: 2). 

      Οι μαθητές εδώ ξέχασαν κάτι που και εμείς πολλές φορές ξεχνάμε στην καθημερινή πρακτική ζωή μας. Ξέχασαν ότι δίπλα τους είχαν τον παντοδύναμο Κύριο. Πολλές φορές κάνουμε το λάθος και αντί να προσκολλούμε τα μάτια μας στο Χριστό, παρατηρούμε τα αρνητικά στοιχεία που είναι γύρω μας με συνέπεια να αποθαρρυνόμαστε και να "πέφτουμε" πνευματικά. Παρατηρούμε τους «γίγαντες», τους «υιούς Ανάκ» (Αριθμοί ΙΓ/13: 33) που είναι γύρω μας και δειλιάζουμε και απιστούμε ως προς το Λόγο του Θεού και τις ζωντανές υποσχέσεις Του. 

    Αν εμείς δώσουμε εκεί που υπάρχει ανάγκη ό,τι διαθέτουμε, όσο μικρό και αν είναι αυτό, ο Κύριος θα το πολλαπλασιάσει και θα φέρει χορτασμό. Ο Κύριος με την προτροπή Του: «δώστε τους εσείς να φάνε» θέλει να τους δείξει ότι είναι καθήκον τους να ενδιαφέρονται για τις ανάγκες των άλλων καθώς επίσης και να τους διδάξει ότι δε θα πρέπει να φοβούνται να αντιμετωπίσουν και το πιο δύσκολο πρόβλημα, όταν Αυτός είναι μαζί τους. Δεν θα μπορούσε ο Κύριος να βρέξει «μάννα» από τον ουρανό και να ταΐσει τα πλήθη; Όλα μπορεί να τα κάνει ο Χριστός αρκεί εμείς να ησυχάζουμε στα πόδια Του και να Τον εμπιστευόμαστε. Κάποτε εξέφρασε ένα παράπονο με τα λόγια: «Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι δεν σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας, και ο Πατήρ σας ο ουράνιος τρέφει αυτά σεις δεν είσθε πολύ ανώτεροι αυτών;» (Ματθαίος Σ/6: 26). "Παρατηρήσατε τα κρίνα πως αυξάνουσι δεν κοπιάζουσιν ουδέ κλώθουσι σας λέγω όμως, ουδέ ο Σολομών εν πάση τη δόξη αυτού ενεδύθη ως εν τούτων" (Λουκάς ΙΒ/12: 27). Δεν αγνοεί ούτε παραβλέπει ο Χριστός τις σωματικές μας ανάγκες, όμως πάνω απ' όλα ενδιαφέρεται για τις ανάγκες της ψυχής μας.  

    Είχε πολλούς τρόπους, για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα ο Χριστός, όμως προτίμησε να χρησιμοποιήσει τ' ανθρώπινα μέσα μ' έναν τρόπο θαυματουργικό. Ο Κύριος περιμένει τη δική μας συμμετοχή, τα δικά μας «ψωμάκια», ό,τι μικρό και ταπεινό διαθέτουμε, για να θρέψει μια ή περισσότερες πεινασμένες ψυχές. Με μεγάλη υπομονή λέγει προς τους μαθητές: Φέρτε μου εδώ ό,τι έχετε. «Φέρετέ μοι αυτά εδώ». Με αυτά τα λίγα που διαθέτουμε σ' αυτή τη ζωή ο Κύριος μπορεί να κάνει μεγάλα πράγματα, αν του τα προσφέρουμε. Με μια σφεντόνα που είχε ο Δαβίδ, ο Θεός κατατρόπωσε τον Γολιάθ (Α' Σαμουήλ ΙΖ/17: 40). Με ένα ραβδί που διέθετε ο Μωυσής η θάλασσα μετατράπηκε σε ξηρά μέσα από την οποία πέρασε ο λαός (Έξοδος ΙΔ/14: 16). Ο Κύριος, αφού καθοδήγησε τους όχλους πώς να καθίσουν πάνω στο χορτάρι για το φαγητό, πήρε τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια και, αφού έκανε ευχαριστήρια προσευχή, έκοψε τα ψωμιά σε κομμάτια και τα έδωσε στους μαθητές να τα μοιράσουν. Με

    Ποτέ ο Κύριος στην επίγεια διακονία Του δεν έλαβε κάποιο γεύμα χωρίς να προσευχηθεί στον Πατέρα Θεό. Το έκανε στο «μυστικό δείπνο» (Ματθαίος ΚΣ/26: 26). Το ίδιο έκανε και στο δείπνο που παρακάθισε με τους δύο οδοιπόρους «προς Εμμαούς» (Λουκάς ΚΔ/24: 30). Αν ο Κύριος προσευχήθηκε για το φαγητό, πόσο μάλλον εμείς έχουμε ανάγκη να ευχαριστούμε το Θεό για το καθημερινό φαγητό που τόσο πλούσια μας παρέχει. Τα λίγα γίνονται πολλά όταν υπάρχει η παρουσία και η ευλογία του Θεού. Ας μην το ξεχνάμε αυτό ιδιαίτερα σ’ αυτή την περίοδο της κρίσης που περνάμε. Χάρη στην ευλογία του Κυρίου η λίγη εκείνη τροφή έγινε άφθονη και έφαγαν όλοι. Ο Κύριος που μας δίδαξε στην καθημερινή μας προσευχή να λέμε: «τον άρτον ημών τον επιούσιον δος εις ημάς σήμερον» (Ματθαίος Σ/6: 11), με τον τρόπο αυτό μας δίδαξε ότι μπροστά στο καθημερινό μας στρωμένο τραπέζι οφείλουμε να στέλνουμε στον ουρανό μια ολόψυχη ευχαριστία. Αποτελεί μια οφειλόμενη αναγνώριση προς το Θεό και είναι και μια ευκαιρία ομολογίας στο περιβάλλον. Άλλωστε ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον είναι άνωθεν καταβαίνον από του Πατρός των φώτων» (επιστολή Ιακώβου Α/1: 17). 

    Όταν χόρτασαν όλοι οι μαθητές, μάζεψαν δώδεκα κοφίνια γεμάτα από περισσεύματα ψωμιού. «Και έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν, και εσήκωσαν το περίσσευμα των κλασμάτων, δώδεκα κοφίνους πλήρεις». Ποιο είναι άραγε το νόημα της περισυλλογής των περισσευμάτων; Κάποιος που μπορεί να ταΐσει 5.000 ανθρώπους και πλέον έχει ανάγκη από τα περισσεύματα; Ας είμαστε προσεκτικοί, ο Κύριος δε θέλει να σπαταλάμε τις ευλογίες Του, τα πολύτιμα που καθημερινά μας προσφέρει αλλά θέλει να είμαστε «καλοί οικονόμοι της πολυειδούς χάριτος του Θεού» (Α΄ Πέτρου Δ/4: 10). Έτσι λοιπόν ο Κύριος δίνει οδηγίες να μαζευτεί ό,τι έμεινε και να μην πάει τίποτα χαμένο. 

     Αξίζει να παρατηρήσουμε ότι ο Κύριος δε μοίρασε ο ίδιος την τροφή αλλά την έδωσε στους μαθητές να την μοιράσουν. Πόσοι άνθρωποι "πεινάνε" δίπλα μας, είναι νεκροί πνευματικά, ζώντας μέσα στα ποτά, τα ξενύχτια, τα ναρκωτικά και έχουν ανάγκη ν' ακούσουν δυο λόγια για Εκείνον που έχει το Πνεύμα του Θεού και ήρθε ανάμεσά μας "για να ιατρεύσει τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξει ελευθερία εις τους αιχμαλώτους και άνοιξιν δεσμωτηρίου εις τους δεσμίους" (Ησαΐας ΞΑ/61: 1). Περιμένει από μας ο Κύριος να δώσουμε τροφή στο φτωχό, τον πεινασμένο πνευματικά άνθρωπο, εκείνον που είναι μακριά Του, που έχει ανάγκη να ακούσει δύο λόγια παρηγοριάς, συμπάθειας μέσα από τον αιώνιο και αψευδή λόγο Του. Διό λόγια που θα ειπωθούν με πίστη, μια μικρή βοήθεια που θα δοθεί στο Όνομα Εκείνου είναι ικανή όχι μόνον απλά να χορτάσουν τον άνθρωπος, αλλά να γίνουν μέσα στην καρδιά τους «πηγή ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Δ/4: 14). 

     Το θαύμα αυτό αποτελεί ένα πνευματικό μάθημα για τους μαθητές όλων των εποχών. Οι πέντε χιλιάδες και πλέον ψυχές αντιπροσωπεύουν τη χαμένη ανθρωπότητα που έχει ανάγκη τον αιώνιο και αψευδή Λόγο του Θεού για να ζήσει, καθώς είναι γεγραμμένο: «Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον διά στόματος Θεού» (Ματθαίος Δ/4: 4 & Λουκάς Δ/4: 4). Οι μαθητές συμβολίζουν διαχρονικά τους αδύναμους χριστιανούς που πολλές φορές μέσα στις δυσκολίες και τα προβλήματα δε δείχνουν την αναγκαία προθυμία να δώσουν και στους άλλους γύρω τους αυτό το οποίο διαθέτουν, εκείνο που ο Θεός αποκάλυψε μέσα στη ζωή τους, να δείξουν το χορηγό της ζωής, να δώσουν τον "άρτον της ζωής" (Ιωάννης Σ/6: 35), τον Αναστημένο και δοξασμένο Κύριο Ιησού Χριστό. 

      Πάντοτε θα υπάρχει δίπλα μας και γύρω μας ένα πλήθος που πεινάει, που έχει ανάγκες και πάντα θα υπάρχει μια μικρή ομάδα μαθητών με φαινομενικά φτωχά εφόδια. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι δίπλα μας θα υπάρχει ο σπλαχνικός Σωτήρας, ο Ιησούς Χριστός. Όταν οι μαθητές θελήσουν να παραδώσουν κάθε τι μικρό που διαθέτουν στον Κύριο, Αυτός έχει τη δύναμη να το πολλαπλασιάσει και να κάνει χιλιάδες ανθρώπων να χορτάσουν και να επικαλεστούν το Όνομά Του. Η εντολή Του είναι: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (Ματθαίος ΚΗ/28: 19). Μέσα στον κόσμο, μέσα στην καθημερινή πάλη της ζωής θα συναντήσουμε τον πεινασμένο, τον πληγωμένο, τον ημιθανή εξαιτίας της αμαρτίας άνθρωπο (Λουκάς Ι/10: 30). Ο Κύριος θέλει να προσφέρει στον κάθε άνθρωπο ό,τι έχει ανάγκη, για να ζήσει σε τούτη τη ζωή, αλλά και στην αιωνιότητα «εξεύρει ο Πατήρ σας τίνων έχετε χρείαν, πριν σεις ζητήσητε παρ' αυτού» (Ματθαίος Σ/6: 8). Θα πρέπει εμείς να ζητούμε, ώστε να γνωρίζουμε από πού είναι όλα αυτά που καθημερινά τόσο πλούσια μας χορηγούνται. 

     Ο Κύριος «έλαβε», «ευλόγησε», «έκοψε», «έδωσε». Θα λέγαμε ότι όλα αυτά προεικονίζουν την επίγεια ζωή του Κυρίου Ιησού Χριστού. Έλαβε σώμα. Ο Λόγος του Θεού μας λέει ότι «ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α΄ Τιμοθέου Γ/3: 16). Επίσης μας φανερώνει: «Ούτος είναι ο άρτος ο καταβάς εκ του ουρανού, ουχί καθώς οι πατέρες σας έφαγον το μάννα και απέθανον όστις τρώγει τούτον τον άρτον θέλει ζήσει εις τον αιώνα» (Ιωάννης Σ/6: 58). Ο Χριστός είναι ο «άρτος» που θα «φάει» ο άνθρωπος και θα ζήσει στον αιώνα. Ο Απ. Παύλος καθώς νουθετεί τον Τιμόθεο στην πίστη του αποκαλύπτει: «Και αναντιρρήτως το μυστήριον της ευσεβείας είναι μέγα ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν πνεύματι, εφάνη εις αγγέλους, εκηρύχθη εις τα έθνη, επιστεύθη εις τον κόσμον, ανελήφθη εν δόξη» (Α΄ Τιμοθέου Γ/3: 16). 

    Ο Κύριος «άδειασε» και αυτό το αναφέρει χαρακτηριστικά ο Απ. Παύλος στους Φιλιππήσιους χριστιανούς. «όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους» (Φιλιππησίους Β: 6). Ο Κύριος πτώχευσε. «διότι εξεύρετε την χάριν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ότι πλούσιος ων επτώχευσε διά σας, διά να πλουτήσητε σεις με την πτωχείαν εκείνου» (Β΄ Κορινθίους Η/8: 9). Και στην επιστολή «προς Γαλάτας» (Δ/4: 4,5) αναφέρεται: «ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον, διά να εξαγοράση τους υπό νόμον, διά να λάβωμεν την υιοθεσίαν». Ο Κύριος μπήκε στην ανθρώπινη οικογένεια, για να μας σώσει. Ανάμεσά μας περιπάτησε «ταπεινός και πράος», «διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων» (Πράξεις Ι/10: 38). Τα χέρια Του άγγιξαν τυφλούς, χωλούς, παραλυτικούς και τους θεράπευσαν. Τα μάτια του δάκρυσαν μπροστά στον ανθρώπινο πόνο, όταν βρέθηκε στον τάφο του φίλου Του, του Λαζάρου (Ιωάννης ΙΑ/11: 35). Συλλογιζόμενος τη σκληρότητα και αμετανοησία των ανθρώπων έκλαψε, όταν από μακριά αντίκρισε την Ιερουσαλήμ. «Και όταν πλησίασε, βλέποντας την πόλη, έκλαψε γι' αυτή» (Λουκάς ΙΘ/19: 41). Όσοι Τον άκουσαν να μιλάει στα ίδια λόγια κατέληγαν: «Ουδέποτε ελάλησεν άνθρωπος ούτω, καθώς ούτος ο άνθρωπος» (Ιωάννης Ζ/7: 46). 

    Το αποκορύφωμα της επίγειας διακονίας του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού ήταν, όταν ανέβηκε πάνω στο σταυρό και κόπηκε και πέθανε στη θέση του κάθε ανθρώπου. Με τη θυσία Του πλήρωσε για τις δικές μας αμαρτίες και ικανοποίησε τη δικαιοσύνη του Θεού. Ο Προφήτης "Ησαΐας",  (κεφ. ΝΓ/53, εδ. 3-5), αναφέρει: 

3 Καταπεφρονημένος και απερριμμένος υπό των ανθρώπων άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας και ως άνθρωπος από του οποίου αποστρέφει τις το πρόσωπον, κατεφρονήθη και ως ουδέν ελογίσθημεν αυτόν. 

4 Αυτός τωόντι τας ασθενείας ημών εβάστασε και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη ημείς δε ενομίσαμεν αυτόν τετραυματισμένον, πεπληγωμένον υπό Θεού και τεταλαιπωρημένον. 

5 Αλλ' αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν. 

     Το θαύμα των πέντε άρτων μας υπενθυμίζει ότι ο Θεός γνωρίζει όλες μας τις ανάγκες και μεριμνά γι’ αυτές. "Ο Θεός μου" αναφέρει ο Απ. Παύλος θέλει να εκπληρώσει κάθε ανάγκη σας «κατά τον πλούτον αυτού εν δόξη διά Ιησού Χριστού» (Φιλιππησίους Δ/4: 9). Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να μην αποβλέπουμε στα εφήμερα, στα γήινα, στα προσωρινά, αλλά: «ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή» (Ματθαίος Σ/6: 33).

       O Ιωάννης ο Ευαγγελιστής μας αναφέρει: «τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Ο Θεός αγάπησε και έδωσε. Κίνητρο και για μας σε κάθε εκδήλωση της ζωής μας ας είναι η προσφορά με αγάπη. Θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι όσο πιο πολύ κομματιάζουμε τον «άρτο» μας και δίνουμε στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, τόσο περισσότερο αυτός πολλαπλασιάζεται και εμείς ευλογούμαστε από το Θεό. ---

Ο Γάμος της Κανά.

  Ευαγγέλιον «κατά Ιωάννην», κεφ. Β, εδ. 1 – 11. 

1 Και την τρίτην ημέραν έγεινε γάμος εν Κανά της Γαλιλαίας, και ήτο η μήτηρ του Ιησού εκεί. 

2 Προσεκλήθη δε και ο Ιησούς και οι μαθηταί αυτού εις τον γάμον. 

3 Και επειδή έλειψεν ο οίνος, λέγει η μήτηρ του Ιησού προς αυτόν Οίνον δεν έχουσι. 

4 Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς Τι είναι μεταξύ εμού και σου, γύναι; δεν ήλθεν έτι η ώρα μου. 

5 Λέγει η μήτηρ αυτού προς τους υπηρέτας ό,τι σας λέγει, κάμετε. 

6 Ήσαν δε εκεί υδρίαι λίθιναι εξ κείμεναι κατά το έθος του καθαρισμού των Ιουδαίων, χωρούσαι εκάστη δύο ή τρία μέτρα. 

7 Λέγει προς αυτούς ο Ιησούς. Γεμίσατε τας υδρίας ύδατος. Και εγέμισαν αυτάς έως άνω. 

8 Και λέγει προς αυτούς. Αντλήσατε τώρα και φέρετε προς τον αρχιτρίκλινον. Και έφεραν. 

9 Καθώς δε ο αρχιτρίκλινος εγεύθη το ύδωρ εις οίνον μεταβεβλημένον και δεν ήξευρε πόθεν είναι, οι υπηρέται όμως ήξευρον οι αντλήσαντες το ύδωρ φωνάζει τον νυμφίον ο αρχιτρίκλινος 

10 και λέγει προς αυτόν Πας άνθρωπος πρώτον τον καλόν οίνον βάλλει, και αφού πίωσι πολύ, τότε τον κατώτερον συ εφύλαξας τον καλόν οίνον έως τώρα. 

11 Ταύτην την αρχήν των θαυμάτων έκαμεν ο Ιησούς εν Κανά της Γαλιλαίας και εφανέρωσε την δόξαν αυτού, και επίστευσαν εις αυτόν οι μαθηταί αυτού. 

          ΣΧΟΛΙΑ : 

       Ο γάμος για τους Ιουδαίους ήταν μια μεγάλη γιορτή που κρατούσε δύο, τρεις, μέχρι και επτά ημέρες αναλόγως με την οικονομική δυνατότητα του οικοδεσπότη. Ήταν μια λαμπρή τελετή, ένα μεγάλο γλέντι με πλούσια φαγητά και πολλά ποτά. Η τελετή συνήθως άρχιζε από το βράδυ. Ο γαμπρός στεφανωμένος με το στεφάνι του γάμου, που του είχε φορέσει η μητέρα του, πήγαινε στο πατρικό σπίτι της νύφης, για να την πάρει και να τη φέρει στο σπίτι του ή στο σπίτι του πατέρα του. Προχωρούσε αργά συνοδευόμενος από μια μεγάλη πομπή και περιτριγυρισμένος από φίλους του. Όλοι μαζί, καθώς πήγαιναν, τραγουδούσαν και χόρευαν το χορό του γάμου, μέχρι να φτάσουν στο σπίτι της νύφης. 

      Στο ταξίδι της επιστροφής προς το σπίτι του γαμπρού προπορεύονταν οι φίλοι του μαζί με τις φίλες της νύφης, με μουσικές, με αναμμένους δαυλούς και κρατώντας λυχνάρια της εποχής εκείνης. Στο σπίτι του γαμπρού γινόταν η τελετή του γάμου. Εκεί ήταν όλα εορτάσιμα, το τραπέζι στρωμένο για όλους τους καλεσμένους και παντού υπήρχαν στολισμοί, λουλούδια, τραγούδια και χαρές. 

      Σ’ έναν τέτοιο γάμο που γινόταν στην πόλη Κανά της Γαλιλαίας, είχε κληθεί και ο Κύριος Ιησούς Χριστός μαζί με τους πρώτους μαθητές Του, Ανδρέα, Πέτρο, Ιωάννης, Φίλιππος, Ναθαναήλ, ίσως και τον Ιάκωβο. Όλοι μαζί επιστρέφουν στην περιοχή της Γαλιλαίας, από την οποία κατάγονταν. Η Κανά της Γαλιλαίας, που βρισκόταν κοντά στην Καπερναούμ και σε μεγαλύτερο υψόμετρο απ’ αυτή, ήταν η πατρίδα του Ναθαναήλ. Η πόλη βρισκόταν κάπου έξι χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Ναζαρέτ όπου είχε μεγαλώσει ο ίδιος ο Ιησούς. Ο Κύριος δεν αρνήθηκε την πρόσκληση αλλά ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των νεόνυμφων και οδοιπόρησε τρεις ολόκληρες ημέρες, για να παραβρεθεί στη χαρά τους. Στο γάμο βρισκόταν και η μητέρα του Κυρίου, η οποία μάλιστα είχε προηγηθεί και ήταν από πολύ πιο πριν εκεί, πιθανότατα ως συγγενής ή φίλη των νεόνυμφων. 

     Έτσι λοιπόν Αυτός που νομοθέτησε το γάμο «απ' αρχής της κτίσεως άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς ο Θεός» (Μάρκος Ι/10: 6) ήρθε για να τιμήσει το γάμο δύο νέων ανθρώπων, ενός άνδρα και μιας γυναίκας, έτσι ακριβώς όπως ο Θεός έχει ορίσει. Πόσο έξυπνα σκέφτηκε τούτο το ζευγάρι! Αποφάσισαν να ενωθούν με τα δεσμά του γάμου και κάλεσαν το Χριστό στο σπίτι τους, για να τους αγιάσει με την παρουσία Του, για να ευλογήσει τη νέα ζωή τους και για να διακηρύξει προς όλους: «Αυτούς που ο Θεός ένωσε, άνθρωπος να μην τους χωρίζει». Πόσοι νέοι παντρεύονται, κάνουν ένα νέο ξεκίνημα μέσα στη ζωή τους και παραλείπουν να καλέσουν στη ζωή τους το Χριστό! Το αποτέλεσμα τραγικό, συντριπτικό, αποκαρδιωτικό! 

      Στις ημέρες μας πόσο ευτελίστηκε τούτος ο πρωταρχικός, ο κυρίαρχος δεσμός του γάμου! Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τον Τιμόθεο: «Το δε Πνεύμα ρητώς λέγει ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης και εις διδασκαλίας δαιμονίων, διά της υποκρίσεως ψευδολόγων, εχόντων την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμένην, εμποδιζόντων τον γάμον». (Α΄ Τιμοθέου Δ/4: 1-3). Ας ντραπούν όλοι οι αποστάτες και αμαρτωλοί που εμποδίζουν το γάμο και που θεσμοθετούν και νομιμοποιούν στην κοινωνία την έσχατη πλάνη, την αδιανόητη αμαρτία «άρρεν προς άρρεν και θήλυ προς θήλυ». (Ρωμαίους Α: 24). 

     Ενώ λοιπόν το γλέντι είχε ανάψει, η μητέρα του Κυρίου διαπίστωσε ότι το κρασί είχε τελειώσει. Στα μέρη εκείνα το κρασί ήταν άφθονο και ο νοικοκύρης προσέφερε ό,τι καλύτερο είχε για τους καλεσμένους του. Η έλλειψη κρασιού στη μέση του γεύματος ήταν μεγάλη προσβολή για το σπίτι. Στο συμπόσιο κάθεται και ο Κύριος τρώει και πίνει κι Αυτός κρασί. Αργότερα ο Κύριος απευθυνόμενος στους αρνητές και αποστάτες Γραμματείς και Φαρισαίους θα πει: «Διότι ήλθεν Ιωάννης ο Βαπτιστής μήτε άρτον τρώγων μήτε οίνον πίνων, και λέγετε Δαιμόνιον έχει. Ήλθεν ο Υιός του ανθρώπου τρώγων και πίνων, και λέγετε Ιδού άνθρωπος φάγος και οινοπότης, φίλος τελωνών και αμαρτωλών». (Λουκάς Ζ/7: 33,34). 

      Τι ωραία εικόνα! Ο Κύριος, οι μαθητές Του, οι άνθρωποι γύρω τους, όλοι μαζί είναι καθισμένοι σε ένα τραπέζι χαράς και ευφροσύνης. Έτσι ακριβώς θα γίνει μια μέρα και στον ουρανό. Ο Κύριος θα καθίσει με όλους τους δικούς Του, με τη θριαμβεύουσα εκκλησία Του, για να ξαναπιεί μαζί τους από τον «νέον οίνον». Το βράδυ του «μυστικού δείπνου» ο Κύριος έδωσε μια υπόσχεση στους μαθητές Του. «Σας λέγω δε ότι δεν θέλω πιει εις το εξής εκ τούτου του γεννήματος της αμπέλου έως της ημέρας εκείνης, όταν πίνω αυτό νέον μεθ' υμών εν τη βασιλεία του Πατρός μου». (Ματθαίος ΚΣ/26: 29 & Μάρκος ΙΔ/14: 25). Μία υπόσχεση που αφορά όλους διαχρονικά τους μαθητές Του που μια μέρα θα μαζέψει γύρω Του. 

    Με την ευκαιρία ας αναφέρουμε ότι το κρασί συχνά χρησιμοποιείται στη Γραφή, για να περιγράψει τη χαρά. Ο λόγος του Θεού αναφέρει τα εξής: «Ο αναδίδων χόρτον διά τα κτήνη και βοτάνην προς χρήσιν του ανθρώπου, δια να εξάγη τροφήν εκ της γης και οίνον ευφραίνοντα την καρδίαν του ανθρώπου, έλαιον δια να λαμπρύνει το πρόσωπον αυτού και άρτον στηρίζοντα την καρδίαν του ανθρώπου» (ψαλμός ΡΔ/104: 14,15). Ο Απ. Παύλος συμβουλεύει τον Τιμόθεο: «Μη πίνεις πλέον νερό, αλλά να μεταχειρίζεσαι λίγο κρασί για το στομάχι σου και τις συχνές σου ασθένειες» (Α΄ Τιμοθέου Ε/5: 23). Μέσα στο λόγο Του υπάρχουν και σοβαρές προειδοποιήσεις για την κακή χρήση του οίνου. «Ο οίνος είναι χλευαστής, και τα σίκερα στασιαστικά και όστις δελεάζεται υπό τούτων, δεν είναι φρόνιμος». (Παροιμίες Κ/20: 1». Επίσης «καλόν είναι το να μη φάγεις κρέας μηδέ να πίεις οίνον μηδέ να πράξης τι, εις το οποίον ο αδελφός σου προσκόπτει ή σκανδαλίζεται ή ασθενεί». (Ρωμαίους ΙΔ/14: 21). 

     Ο λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει ότι «εν Χριστώ» είμαστε πλήρεις. (Κολοσσαείς Β/2: 10). Πλήρεις δυνάμεως, γνώσης, σοφίας. Παρ’ όλες αυτές τις ζωντανές υποσχέσεις του Θεού πολλές φορές αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε να δώσουμε τίποτα άλλο στους ανθρώπους γύρω μας, ότι οι δυνάμεις πλέον έχουν εξαντληθεί. Θεωρούμε ότι μέσα στη ζωή μας «εξέλειπεν ο οίνος». Οι άνθρωποι γύρω μας, μας παρατηρούν και περιμένουν να λάβουν κάποια οδηγία, κάποια πνευματική ενίσχυση από μας και εμείς αισθανόμαστε αδύναμοι και απογοητευμένοι. Ο Χριστός δε μας θέλει έτσι και είναι έτοιμος να μας ενισχύσει να μας προσφέρει «νέο και γλυκύτερο οίνο», για να συνεχίσουμε την πνευματική μας πορεία. Σε κάθε στιγμή έλλειψης, αδυναμίας, αδιεξόδου, ας στρέφουμε το βλέμμα σ’ Εκείνον, που είναι έτοιμος να προσφέρει «κατά τον πλούτον Αυτού» (Φιλιππησίους Δ/4: 19). 

      Η μητέρα του Κυρίου λοιπόν πλησίασε τον Ιησού και Του λέει: «Δεν έχουν κρασί». Εκείνος με πολύ σεβασμό της απαντάει: «Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς. Τι είναι μεταξύ εμού και σου, γύναι; δεν ήλθεν έτι η ώρα μου». (εδ. 4). Σ΄ αυτή την απάντηση πολλοί κατά καιρούς έδωσαν πολλές εξηγήσεις και ανέπτυξαν διάφορες θεωρίες που πολλές φορές αγγίζουν τα άκρα και ευρίσκονται εκτός πραγματικότητας. Σήμερα το να πει κάποιος στη μητέρα του «γυναίκa» θεωρείται προσβλητικό, υποτιμητικό και ασεβές. Αυτό δεν ισχύει για την εποχή στην οποία ειπώθηκε. Την εποχή εκείνη η έκφραση «γυναίκα» φανέρωνε κάποια τρυφερότητα και σεβασμό. Ήταν τίτλος σεβασμού παρόμοιος με το σημερινό «Κυρία». 

     Επίσης η έκφραση «τι σχέση έχω εγώ με σένα». Είναι μια χαρακτηριστική έκφραση της εποχής και αναφέρεται πολλές φορές μέσα στην Παλαιά Διαθήκη. Έτσι, όταν ο Κύριος στη πόλη των Γαδαρηνών συνάντησε ένα δαιμονισμένο «και κράξας μετά φωνής μεγάλης είπε: Τι είναι μεταξύ εμού και σου, Ιησού, Υιέ του Θεού του υψίστου; ορκίζω σε εις τον Θεόν, μη με βασανίσης». (Μάρκος Ε/5: 7 & Λουκάς Η/8: 28). Επίσης στην Παλαιά Διαθήκη, όταν ο Δαβίδ εμποδίζει τον Αβισαί να σκοτώσει τον Σιμεϊ που τον καταριόταν, του λέει: «Και ο βασιλιάς είπε: Τι είναι ανάμεσα σε μένα και σε σας γιοι τής Σερουϊας; Ας καταριέται, επειδή ο Κύριος του είπε: Να καταραστείς τον Δαβίδ. Ποιος, λοιπόν, θα πει: Γιατί έκανες έτσι; Και ο Δαβίδ είπε στον Αβισαί, και σε όλους τους δούλους του: Δέστε, ο γιος μου, αυτός που βγήκε από τα σπλάχνα μου, ζητάει τη ζωή μου πόσο μάλλον τώρα αυτός ο Βενιαμίτης; Αφήστε τον, και ας καταριέται, επειδή ο Κύριος τον πρόσταξε» (Β΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 10,11). 

     Ας θυμηθούμε και τη χήρα στα Σαρεπτά της Σιδώνας (Α΄ Βασιλέων ΙΖ/17: 17,18). Όταν είδε νεκρό το παιδί της, είπε στον προφήτη Ηλία: «Τι έχεις μαζί μου, άνθρωπε του Θεού; Ήρθες σε μένα για να φέρεις σε ενθύμηση τις ανομίες μου, και να θανατώσεις τον γιο μου;» Όλα αυτά σε συνδυασμό με την έκφραση του Κυρίου: «δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα μου», μας βοηθούν να καταλάβουμε καλύτερα την απάντηση του Κυρίου. Η μητέρα του Κυρίου ήθελε να δει το Χριστό να δοξάζεται Εκείνος όμως της υπενθυμίζει ότι δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα Του. 

     Ο Κύριος Ιησούς στο γάμο της Κανά μόλις είχε ξεκινήσει τη διακονία Του ως Μεσσίας και δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα Του. Όταν ήρθε η ώρα, το ομολόγησε ο ίδιος ο Κύριος. Ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής αναφέρει: «αυτά μίλησε ο Ιησούς, και ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, και είπε: Πατέρα, ήρθε η ώρα δόξασε τον Υιό σου, για να σε δοξάσει και ο Υιός σου» (Ιωάννης ΙΖ/17: 1). Και όταν ο όχλος ήρθε, για να Τον συλλάβει στη Γεθσημανή, ο Ιησούς ξύπνησε τους μαθητές Του και τους είπε: «Και έρχεται την τρίτη φορά και τους λέει: Κοιμάστε το λοιπόν, και αναπαύεστε αρκεί ήρθε η ώρα προσέξτε, ο Υιός τού ανθρώπου παραδίνεται στα χέρια των αμαρτωλών» (Μάρκος ΙΔ/14: 41). Έτσι λοιπόν σε καμία περίπτωση δε μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ο Κύριος έδειξε απαξίωση ή ασέβεια. 

      Η μητέρα Του πάλι κατανοώντας τα λόγια του Κυρίου είπε προς τους υπηρέτες: «Ό,τι σας λέει να το κάνετε». Έχουμε ανάγκη να θυμόμαστε πάντοτε στην πνευματική ζωή τούτα τα λόγια της μητέρας του Κυρίου. Δε θα κάνουμε ό,τι μας πουν οι άνθρωποι, όσο και κοντά μας αν είναι αυτοί ή όσο πιστοί και αν φαίνονται. Θα κάνουμε πάντοτε ό,τι μας πει μέσα από το λόγο Του ο Χριστός. Αυτόν πιστεύουμε, Αυτόν ακολουθούμε, στα ίχνη Αυτού θα βαδίζουμε. «Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς διά να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού» (Α΄ Πέτρου Β/2: 21). Ας το προσέξουμε, γιατί η απόλυτη υπακοή στα λόγια του Χριστού θα φέρει την πραγματική χαρά στην ψυχή του ανθρώπου και την ειρήνη σε κάθε ανθρώπινη συμβίωση.

      Στις δυσκολίες της ζωής και στην ανεπάρκειά μας, όταν αισθανόμαστε ατονισμένοι και αδύναμοι, ας θυμόμαστε την προτροπή του λόγου του Θεού: «Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου και έλπιζε επ' αυτόν, και αυτός θέλει ενεργήσει» (Ψαλμός ΛΖ/37: 5). Αφού λοιπόν ψυχή τα αναθέσεις όλα στον Κύριο, ένα σου μένει: «ότι σου λέγει κάνε». Τι ωραία η προτροπή της μητέρας του Κυρίου! Έρχεται να θυμίσει ότι η πίστη και η υπακοή είναι δύο αναγκαία στοιχεία για μια νικηφόρο πνευματική ζωή. Στη θέση αυτή της πίστης και της υπακοής μέσα στην καθημερινή πορεία θα αισθανθεί η ψυχή τη γλυκύτητα του «νέου οίνου». Θα αισθανθεί τη δύναμη του Θεού που θα έρθει να του προσφέρει ενίσχυση την ώρα της ανάγκης. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους», κεφ. Δ/4, εδ. 16, αναφέρει: «Ας πλησιάζωμεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος, διά να λάβωμεν έλεος και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας». Έτσι θα δούμε και την αλλαγή μέσα στη ζωή μας. Καθώς θα θυμόμαστε τον «παλαιό οίνο», την παλιά μας ζωή και θα γευόμαστε τη γλυκύτητα του «νέου οίνου», θα επαναλαμβάνουμε προς το Θεό τα λόγια του αρχιτρίκλινου: «Συ εφύλαξας τον καλόν οίνον έως τώρα». Να θυμόμαστε πάντοτε ότι το μέρος το δικό μας είναι η υπακοή και η πίστη, η ενέργεια του θαύματος ανήκει στον Ιησού Χριστό. 

     Εκεί λοιπόν ήταν έξι μεγάλα πιθάρια πέτρινα τα οποία χωρούσαν το καθένα ογδόντα έως εκατόν είκοσι λίτρα νερό που χρησίμευε για να πίνουν, αλλά κυρίως για το πλύσιμο των χεριών πριν και μετά το γάμο σύμφωνα με τα έθιμα των Εβραίων. Ο Ιησούς είπε στους υπηρέτες: «γεμίσατε τα δοχεία με νερό» και οι υπηρέτες τα γέμισαν «έως άνω». Τότε τους λέγει ο Κύριος: «αντλήσατε τώρα και φέρτε το στον αρχιτρίλινο». Αρχιτρίκλινος ονομαζόταν ο επιστάτης που σύμφωνα με το έθιμο των Ρωμαίων επιστατούσε στα επίσημα γεύματα και φρόντιζε να υπάρχει επάρκεια και να έρχονται με τακτική σειρά τα φαγητά και τα ποτά. Πήγαν λοιπόν οι υπηρέτες το κρασί που έβγαλαν από τα πιθάρια και καθώς το γεύτηκε ο αρχιτρίκλινος συνειδητοποίησε ότι κάτι ασυνήθιστο είχε συμβεί. Φώναξε λοιπόν το γαμπρό και του είπε: «Όλος ο κόσμος δίνει πρώτα το καλό κρασί και όταν μεθύσουν, τότε βγάζει το κατώτερο. Εσύ κράτησες το καλό κρασί ως τώρα». Βεβαίως ο αρχιτρίκλινος δεν γνώριζε που είχε βρεθεί το κρασί, όμως οι μαθητές που συνόδευαν τον Κύριο το γνώριζαν πολύ καλά τι είχε συμβεί καθώς είχαν γίνει μάρτυρες του πρώτου θαύματος του Κυρίου. Το γεγονός αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ενισχυθεί η πίστη τους στη θεότητα του Ιησού Χριστού. (εδ. 11). 

     «ο κόσμος δίνει πρώτα το καλό κρασί». Ήταν συνήθεια στα γλέντια να προσφέρουν πρώτα το καλό κρασί και στη συνέχεια μετά το φαγητό και το ποτό οι άνθρωποι επηρεασμένοι, μη μπορώντας να το εκτιμήσουν, προσέφεραν το «δεύτερο» κρασί. Πάντα ο κόσμος στην αρχή προσφέρει το καλύτερο που διαθέτει. Προσφέρει στους νέους ό,τι πιο ελκυστικό έχει και όταν πια σπαταλήσουν τη ζωή τους σε μάταιες σαρκικές απολαύσεις και σιγά – σιγά κουρασμένοι και γερασμένοι αρχίζουν να αποκάμνουν, τους εγκαταλείπει. Ας θυμηθούμε εκείνον το νέο της παραβολής του «ασώτου». Όλα ξεκίνησαν με χαρές, με γλέντια, με σαρκικές απολαύσεις, με δόξες, με τιμές. Αυτό είναι το «πρώτο κρασί» του κόσμου, ακολουθεί σε λίγο το «δεύτερο κρασί»: «Και επεθύμει να γεμίση την κοιλίαν αυτού από των ξυλοκεράτων, τα οποία έτρωγον οι χοίροι, και ουδείς έδιδεν εις αυτόν». (Λουκάς ΙΕ/15: 16). Θα λέγαμε ότι η χριστιανική ζωή είναι ακριβώς το αντίθετο. Ο Χριστός προσφέρει το καλύτερο κρασί στο τέλος. Καθώς οι δυνάμεις εγκαταλείπουν τον άνθρωπο, έρχεται ο Χριστός να τον ανανεώσει. «τον χορτάζοντα εν αγαθοίς το γήρας σου, η νεότης σου ανανεούται ως του αετού». (Ψαλμός ΡΓ/103: 5). 

       Έτσι λοιπόν ο Κύριος έκανε το πρώτο θαύμα στην πόλη Κανά της Γαλιλαίας. «αύτη ήταν η αρχή των σημείων». Κάθε αναφορά που γίνεται σε απόκρυφα ευαγγέλια για θαύματα του Κυρίου κατά την παιδική του ηλικία πριν από το θαύμα της Κανά αποτελούν μυθεύματα και πλάνες. 

     Με το θαύμα στην Κανά της Γαλιλαίας αρχίζει ο Ιησούς Χριστός να αποκαλύπτει τη δόξα Του στο δημόσιο βίο του. Με το θαύμα αυτό έδωσε τον «καινούργιο οίνο». Το «παλιό κρασί» που έλειψε ήταν σύμβολο της πρόσκαιρης απόλαυσης, την οποία προσέφερε η «Παλαιά Οικονομία». Τώρα εγκαινιάζεται η «Νέα οικονομία» κατά την οποία ο Κύριος Ιησούς προσφέρει το καινούργιο κρασί της χάριτος, της αγάπης και του ελέους του Θεού στη ζωή κάθε ανθρώπου, που θα τον επικαλεστεί μέσα στη ζωή του «εν πνεύματι και αληθεία» και θα πιστέψει σ’ Αυτόν. ---

ΤΟ ΈΝΔΥΜΑ ΤΟΥ ΓΆΜΟΥ.

      Ευαγγέλιον  "κατά ΜΑΤΘΑΙΟΝ", κεφ. ΚΒ/22, εδ. 1 - 14.

1 ΚΑΙ απαντώντας ξανά ο Ιησούς, τους είπε, με παραβολές, λέγοντας: 

2 Η βασιλεία των ουρανών ομοιώθηκε με έναν άνθρωπο βασιλιά, που έκανε γάμους στον γιο του 

3 και έστειλε τους δούλους του να καλέσουν τους προσκαλεσμένους στους γάμους και εκείνοι δεν ήθελαν νάρθουν. 

4 Έστειλε ξανά άλλους δούλους, λέγοντας: Πείτε στους προσκαλεσμένους: Δέστε, ετοίμασα το γεύμα μου οι ταύροι μου και τα θρεφτάρια μου είναι σφαγμένα, και όλα είναι έτοιμα ελάτε στους γάμους. 

5 Εκείνοι, όμως, δείχνοντας αμέλεια, αναχώρησαν, ο ένας μεν στο χωράφι του, ο άλλος δε στο εμπόριό του 

6 και οι υπόλοιποι, αφού έπιασαν τους δούλους του, τους κακοποίησαν και τους φόνευσαν. 

7 Και ακούγοντάς το ο βασιλιάς οργίστηκε και στέλνοντας τα στρατεύματά του, εξολόθρευσε εκείνους τους φονιάδες, και κατέκαψε την πόλη τους. 

8 Τότε, λέει στους δούλους του: Ο γάμος μεν είναι έτοιμος, αλλά οι προσκαλεσμένοι δεν ήσαν άξιοι

9 Πηγαίνετε, λοιπόν, στις διόδους των δρόμων, και όσους αν βρείτε, καλέστε τους στους γάμους. 

10 Και αφού εκείνοι οι δούλοι βγήκαν στους δρόμους, συγκέντρωσαν όλους όσους βρήκαν, και κακούς και καλούς και ο γάμος γέμισε από καθισμένους στο τραπέζι. 

11 Κι όταν ο βασιλιάς μπήκε μέσα για να θεωρήσει τους καθισμένους στο τραπέζι, είδε εκεί έναν άνθρωπο να μη είναι ντυμένος με ένδυμα γάμου 

12 και του λέει: Φίλε, πώς μπήκες εδώ, μη έχοντας ένδυμα γάμου; Κι εκείνος αποστομώθηκε. 

13 Τότε, ο βασιλιάς είπε στους υπηρέτες: Αφού τον δέσετε χειροπόδαρα, σηκώστε τον, και ρίξτε τον στο εξώτερο σκοτάδι εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών. 

14 Επειδή, πολλοί είναι οι καλεσμένοι, λίγοι όμως οι εκλεκτοί. 

         ΣΧΟΛΙΑ : 

       Η παραβολή του ενδύματος του γάμου φέρνει στη σκέψη μας το ερώτημα σχετικά με το ποια ήταν η ανάγκη που έκανε τον άνθρωπο να ντυθεί και να μην είναι γυμνός; Η επιστήμη μας λέει ότι ο άνθρωπος αναγκάστηκε να φορέσει ρούχα εξ αιτίας του ψύχους και γενικά των καιρικών συνθηκών. Όμως ο αψευδής, ο αιώνιος λόγος του Θεού μας πληροφορεί πως το ένδυμα στον άνθρωπο καθιερώθηκε αμέσως μετά την αμαρτία του μέσα στον κήπο της Εδέμ με σκοπό να καλύψει μια από τις συνέπειες της αμαρτίας, τη γύμνια του ανθρώπου (Γένεση Γ/3: 9). 

       Μέχρι τη στιγμή της παρακοής οι πρωτόπλαστοι δεν είχαν αισθανθεί την ανάγκη του ενδύματος, μέχρι ότου η αμαρτία αποκάλυψε τη γύμνια τους δημιουργώντας ταυτόχρονα το συναίσθημα της ντροπής (Γένεση Γ/3: 10). Το συναίσθημα αυτό οι πρωτόπλαστοι προσπάθησαν να εξουδετερώσουν καλύπτοντας τα διάφορα σημεία του σώματός τους με φύλλα συκιάς (Γένεση Γ/3: 7). Η προσπάθειά τους αυτή απέτυχε οικτρά και τότε ο Θεός ανέλαβε να τους φτιάξει δερμάτινους χιτώνες (Γένεση Γ/3: 21), για να τους ντύσει. 

    Έτσι πραγματοποιήθηκε η πρώτη θυσία κάποιων αθώων ζώων, για να ντυθεί ο άνθρωπος, σύμβολο και προεικόνιση της μιας και μοναδικής θυσίας ενός "αθώου", που κάποτε θα πραγματοποιείτο πάνω στο σταυρό του Γολγοθά για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων (Τίτος Β/2: 11). Όμως παρά τους δερμάτινους χιτώνες, που ο Θεός προσέφερε στον άνθρωπο, για να καλύψει εξωτερικά τη ντροπή του, ο άνθρωπος έμεινε εσωτερικά, ψυχικά γυμνός. Μια γυμνότητα που τον έκανε να ντρέπεται να εμφανιστεί μπροστά στο Θεό, ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή συναντιόταν και συνομιλούσε μαζί Του. Κάθε προσπάθεια κάλυψης της αμαρτίας μας με δικά μας μέσα αποτελεί μια μεγάλη ασχημοσύνη και θυμίζει την αποτυχημένη εκείνη προσπάθεια των πρωτόπλαστων να ντυθούν με τα φύλλα της συκιάς, που περισσότερο υπογράμμιζαν τη γύμνια τους. Όπως τότε ο Θεός ήταν Εκείνος που κάλυψε αποτελεσματικά τη γύμνια του σώματος τους, έτσι και την ψυχική μας γύμνια μονάχα ένα «ένδυμα» φτιαγμένο από το χέρι του Θεού μπορεί να την καλύψει. Τη μεγάλη αυτή αλήθεια ο Κύριός μας θέλησε ιδιαιτέρα να μας υπογραμμίσει και γι’ αυτό μας έδωσε την παραβολή του ενδύματος του γάμου. 

      Λέει λοιπόν ο Κύριος ότι ένας άρχοντας, για να γιορτάσει το γάμο του γιου του, προετοίμασε ένα μεγάλο και πλούσιο τραπέζι στο οποίο κάλεσε πολλούς. Καθώς καθημερινά ακούγεται το μήνυμα του Ευαγγελίου, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, ο Θεός δεν κάνει τίποτα άλλο από το να στέλνει προσκλήσεις σε κάθε άνθρωπο για την ουράνια Βασιλεία Του. Προσκαλεί τον άνθρωπο να παραβρεθεί σ’ έναν λαμπρό γάμο  στον ουρανό και στον οποίον θα γίνει η ένωση του Κυρίου Ιησού Χριστού με τη «νύμφη» Του, που είναι η Εκκλησία Του (Αποκάλυψη ΙΘ/19: 7).

      Πρόκειται για μία Εκκλησία που θα αποτελείται από τους πιστούς όλων των αιώνων και όλων των εποχών. Σ' αυτόν το γάμο είμαστε όλοι καλεσμένοι, γιατί "ο Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια" (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4). Ο Κύριος στέλνει και σήμερα ανθρώπους, οι οποίοι ομολογούν την Αγάπη του Θεού και κηρύττουν τη μετάνοια και την δια της πίστεως σωτηρία (Εφεσίους Β/2: 8). Ο καθένας ακούει το Λόγο του Θεού και μέσα στην ελευθερία, που ο Θεός του έχει δώσει, κάνει την επιλογή του. 

    Κάποιοι από τους καλεσμένους αποδέχονται την πρόσκληση, δηλαδή μετανοούν για το αμαρτωλό παρελθόν τους και ο Χριστός τους οδηγεί μέσα στην Μία Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία Του. 

    Κάποιοι άλλοι απορρίπτουν την πρόσκληση με διάφορες δικαιολογίες, κολλημένοι στην κυριολεξία στις βιοτικές μέριμνες, με την οικογένειά τους, τις δουλειές τους κλπ. Έτσι θεωρούν "κοινό το αίμα του Χριστού" (Εβραίους Ι/10: 29) και δε δίνουν την προτεραιότητα και την πρέπουσα σημασία. Κάποιοι όχι μόνον περιφρόνησαν την πρόσκληση, αλλά και έδιωξαν και φόνευσαν τους απεσταλμένους του Βασιλιά (Λουκάς Κ/20: 15). 

    Υπάρχει και μια τρίτη ομάδα ανθρώπων. Οι άνθρωποι αυτοί αποδέχονται την πρόσκληση για την ουράνια βασιλεία, δηλώνουν ότι επιθυμούν να παραβρεθούν στο τραπέζι της χαράς, όμως επιθυμούν να συμμετέχουν με ένα δικό τους τρόπο, φορώντας ένα δικό τους "ένδυμα γάμου". Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Απλά ακολουθούν ένα ευαγγέλιο προσαρμοσμένο στα δικά τους μέτρα και σταθμά και δεν προσπαθούν να προσαρμοστούν ταπεινά στα μέτρα του Λόγου του Θεού, αλλά αντίθετα προσπαθούν να προσαρμόσουν τον αιώνιο Λόγο του Θεού στα δικά τους ανθρώπινα μέτρα.

      Όμως όσες φορές και αν η ψυχή αρνηθεί δεν πρόκειται να ακυρώσει η να αναβάλει ο Θεός τα θαυμαστά σχέδιά Του. Μπροστά στην άρνηση των προσκεκλημένων του ο άρχοντας έδωσε εντολή στους δούλους: «πορεύεσθε ουν επί τας διεξόδους των οδών και όσους αν εύρητε καλέσατε εις τους γάμους» Βγείτε στους δρόμους και γεμίσατε το σπιτικό μου με όποιον βρείτε μπροστά σας, χωλούς, ζητιάνους, για να ευφρανθούν από τα αγαθά μου και να γνωρίσουν την αγάπη Μου. 

     Ο Βασιλιά είναι Πατέρας Θεός, ο οποίος ετοίμασε ένα γαμήλιο συμπόσιο για τον υιό Του, τον Ιησού Χριστό. Αρχικά ο Θεός απευθύνεται στον λαό Ισραήλ, τον οποίον είχε δημιουργήσει για να είναι ο εκλεκτός λαός Του. Σ’ αυτούς λοιπόν έστειλε και ξανά έστειλε τους δούλους Του, που είναι οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης και τους προειδοποιούσε για τα σχέδιά Του και για την μέλλουσα έλευση του Μεσσία Χριστού. Παρά την ανυπακοή τους, ο Θεός μεταχειρίστηκε κάθε μέσο και κινήθηκε με μεγάλο ενδιαφέρον και με πολύ αγάπη προς το λαό Του, προσπαθώντας να τους επαναφέρει στην ποίμνη Του, όμως εις μάτην. Στις προσκλήσεις του Θεού ποια ήταν η αντίδραση των καλεσμένων; «Έδειραν, λιθοβόλησαν, φυλάκισαν, εξόντωσαν» τους απεσταλμένους. Μπροστά σ’ αυτή την άκαμπτη στάση του λαού Ισραήλ ο Θεός είπε: «Τι να κάμω; ας πέμψω τον υιόν μου τον αγαπητόν ίσως ιδόντες τούτον θέλουσιν εντραπεί» (Λουκάς Κ/20: 13». «Όμως, όταν οι γεωργοί είδαν τον Υιό σκέφτηκαν μέσα τους, λέγοντας: Αυτός είναι ο κληρονόμος ελάτε να τον φονεύσουμε, για να γίνει δική μας η κληρονομιά. Και αφού τον έβγαλαν έξω από τον αμπελώνα, τον εφόνευσαν. Τι θα τους κάνει, λοιπόν, ο κύριος του αμπελώνα; Θα έρθει και θα εξοντώσει αυτούς τούς γεωργούς, και θα δώσει τον αμπελώνα σε άλλους» (Λουκάς Κ/20: 14-16). Μέσα στην απιστία του ο λαός όχι μόνον δε ντράπηκε, αλλά καταδίκασε τον Ιησού Χριστό τον Υιόν του Θεού σε σταυρικό θάνατο. Μπροστά στον Πιλάτο Τον αρνήθηκαν με τα λόγια: «Οι δε εκραύγασαν Άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν. Λέγει προς αυτούς ο Πιλάτος. Τον βασιλέα σας να σταυρώσω; Απεκρίθησαν οι αρχιερείς. Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα» (Ιωάννης ΙΘ/19: 15).

     «Και ακούγοντάς το ο βασιλιάς οργίστηκε και στέλνοντας τα στρατεύματά του, εξολόθρευσε εκείνους τους φονιάδες και κατέκαψε την πόλη τους» (εδ.7). Οργίστηκε ο Θεός με την ανυπότακτη συμπεριφορά του λαού Του και επέτρεψε να πέσουν επάνω τους πολλές συμφορές για να τους διαπαιδαγωγήσει. Η μεγάλη συμφορά ξεκίνησε με την πλήρη καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του Ναού από το στρατό των Ρωμαίων το έτος 70 μ.Χ. Ο Κύριος Ιησούς τους είχε προειδοποιήσει «Βλέπεις όλα αυτά τα μεγάλα οικοδομήματα; Δεν θα μείνει πέτρα επάνω σε πέτρα, που δεν θα κατακρημνιστεί» (Μάρκος ΙΓ/13: 2). Συνεχίστηκε με τη διασπορά των Ιουδαίων σε όλα τα μέρη της γης. Αυτή η διασπορά διήρκεσε 19 αιώνες (1878 χρόνια) και τερματίστηκε με τη δημιουργία του Κράτους του Ισραήλ το έτος 1948. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν για τους Εβραίους μια μαύρη περίοδος διακρίσεων, διώξεων, στερήσεων, ανελέητων εξοντώσεων. Ο Κύριος τους είχε προειδοποιήσει: «και θέλουσι πέσει εν στόματι μαχαίρας και θέλουσι φερθή αιχμάλωτοι εις πάντα τα έθνη και η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι πατουμένη υπό εθνών, εωσού εκπληρωθώσιν οι καιροί των εθνών» (Λουκάς ΚΑ/21: 24). 

     Όταν λοιπόν οι προσκεκλημένοι αρνήθηκαν να παραβρεθούν, όταν ο λαός Ισραήλ, που ήταν ο εκλεγμένος λαός του Θεού, επιφορτισμένος με το μεγάλο έργο να φανερώσει τις αρετές του Θεού στον κόσμο, δεν ανταποκρίθηκε στον προορισμό του, τότε οι Απόστολοι στράφηκαν προς τα Έθνη όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο. Είναι η εκπλήρωση του: «Πηγαίνετε, λοιπόν, στις διόδους των δρόμων, και όσους αν βρείτε, καλέστε τους στους γάμους». Οι Απόστολοι υπάκουσαν στην εντολή του Θεού «υπάγετε μαθητεύσατε πάντα τα έθνη». Έκτοτε συγκροτείται ο «πνευματικός Ισραήλ», που αποτελείται «από κάθε φυλή και κάθε έθνος» (Αποκάλυψη Ε/5: 9). Αποτελείται από μέλη, που αν και δεν ήταν "υιοί της βασιλείας", αλλά ήταν "αμαρτωλοί και σφόδρα διεφθαρμένοι", εν τούτοις έχουν μια ξεχωριστή θέση κοντά στο Θεό, δια του αίματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού (Εβραίους Ι/10: 19). "διά του οποίου έχομεν την απολύτρωσιν διά του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτημάτων, κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού" (Εφεσίους Α/1: 7).

   Μπροστά σε αυτήν την απαξιωτική συμπεριφορά των καλεσμένων ο Βασιλιάς στέλνει τους δούλους και προσκαλεί άλλους ανθρώπους, ξένους, από όλες τις κοινωνικές τάξεις, καλούς, κακούς, φτωχούς, πλούσιους, οι οποίοι όμως αποδέχονται την πρόσκληση. Μετά απ’ αυτά «επλήσθη ο γάμος». Η διδασκαλία του Χριστού από την ημέρα της Πεντηκοστής μέχρι σήμερα έχει απλωθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Στο διάστημα αυτό των 2000 χρόνων άνθρωποι από διάφορες κοινωνικές τάξεις άκουσαν και υπάκουσαν στα λόγια του Ιησού. «ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). 

      Ενώ λοιπόν όλα ήταν έτοιμα, για να αρχίσει το μεγάλο εκείνο τραπέζι της χαράς, λίγο πριν από την έναρξη της τελετής ο Βασιλιάς, καθώς επιθεωρεί τους καλεσμένους και τους παρατηρεί έναν προς έναν, ξαφνικά συνέβη κάτι τρομερό, συνέβη ένα μεγάλο δράμα με τραγικές συνέπειες. Παρατήρησε ο Βασιλιάς ότι ένας από τους παρευρισκόμενους, σε αντίθεση με όλους τους άλλους, δε φορούσε το γιορταστικό ένδυμα του γάμου. Εδώ ακριβώς συνέβη η τραγωδία. Ο Βασιλιάς πλησίασε τον άνθρωπο αυτό και το είπε: «εταίρε, πως εισήλθες ώδε μη έχων ένδυμα γάμου; Ο δε εφιμώθη» (εδ. 12). Φίλε, πως μπήκες εδώ χωρίς να έχεις ένδυμα γάμου; Φίλε, πάντα με αγάπη ο Κύριος, πάντα με στοργή, λυπάται δε θέλει το θάνατο του αμαρτωλού (Ιεζεκιήλ ΛΓ/33: 11). Ακόμα και την ώρα της προδοσίας από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, η καρδιά του Χριστού πονούσε γι’ αυτόν. Ο Κύριος την ώρα που Τον φιλούσε για να τον παραδώσει στους στρατιώτες του είπε: «φίλε, γιατί ήλθες;» (Ματθαίος ΚΣ/26: 50). Στην ερώτηση του Βασιλιά ο άνθρωπος εκείνος, που είχε αποδεχθεί την πρόσκληση και δεν είχε αδιαφορήσει όπως οι άλλοι, αποστομώθηκε. Δε βρήκε κάποια λόγια να πει, δεν μπόρεσε την ώρα εκείνη να αρθρώσει λέξη. 

     Μπορεί σήμερα πολλοί από τους αρνητές του Θεού να λένε πολλά και για διάφορα πράγματα σχετικά με το Θεό και με το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει κλπ. Όμως εκείνη την ημέρα μπροστά στην παρουσία Του όλοι οι αρνητές Του θα αποστομωθούν. Είναι χαρακτηριστικά και διαχρονικά τα λόγια του Ιούδα μπροστά στον Άρχοντα της Αιγύπτου, τον Ιωσήφ: "τι να πούμε στον Κύριό μου; τι να λαλήσουμε; πώς να δικαιωθούμε; Ο Θεός βρήκε την αδικία των δούλων σου" (Γένεση ΜΔ/44: 16). Τι να πει ο άνθρωπος μπροστά στην παρουσία του Θεού; Πώς να δικαιολογηθεί εκείνος που απέρριψε μια «τόσο μεγάλη σωτηρία;» (Εβραίους Β/2: 3). Για όλους αυτούς που δέχονται την πρόσκληση αλλά παραμένουν σε μία ρηχή «θρησκευτική» και όχι εσωτερική πνευματική ζωή. Για τις απανταχού της γης «μωρές παρθένες» ο Λόγος του Θεού διαχρονικά αναφέρει: «έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής. Και τούτους φεύγε» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 5). 

     "Τότε, ο βασιλιάς είπε στους υπηρέτες: Αφού τον δέσετε χειροπόδαρα, σηκώστε τον, και ρίξτε τον στο εξώτερο σκοτάδι, εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών". Μα είναι τόσο αυστηρός ο Θεός της αγάπης; Μέχρι την ώρα της επιθεώρησης ενεργούσε η αγάπη του Θεού. Τώρα ενεργεί η δικαιοσύνη του Θεού, η οποία δεν μπορεί να παραβεί το Λόγο Του. Δεν μπορεί ο Θεός να καταλύσει τη δικαιοσύνη και να γίνει άδικος. Μια μέρα στην παρουσία Του θα ενεργήσει σύμφωνα με τους νόμους της δικαιοσύνης Του. Δεν μπορεί ο δικαστής να πει : «Αθώος ο ένοχος», γιατί θα έχει καταλύσει τη δικαιοσύνη. 

     Σχετικά με το ένδυμα του γάμου θα μπορούσε να πει κάποιος: Μα φτωχοί, ζητιάνοι ήσαν, δεν είχαν τα στοιχειώδη, για να ζήσουν και ο άρχοντας απαιτούσε να φορούν ειδικό ένδυμα γάμου; Όμως δεν είναι αυτή η αλήθεια, διότι σύμφωνα με τα έθιμα της εποχής το ένδυμα του γάμου το προσέφερε δωρεάν στους προσκεκλημένους ο οικοδεσπότης (Β΄ Βασιλέων Ι/10: 22). Δεν απαιτείτο τίποτα άλλο από το να απλώσει ο καλεσμένος να λάβει το ένδυμα, να το φορέσει και με αυτό να καθίσει στο δείπνο. Ο Λόγος του Θεού μας λέει σχετικά με το ένδυμα που θα πρέπει να φοράμε, για να έχουμε παρρησία ενώπιόν Του (Ησαΐας ΞΑ/61: 10 & Εκκλησιαστής Θ/9: 8 & Αποκάλυψη Γ/3: 4,5). 

      Ήταν δικαιολογημένη λοιπόν η απαίτηση και ο θυμός του άρχοντα για εκείνον που περιφρόνησε τα καθιερωμένα και με ένα δικό του τρόπο και ένα δικό του ένδυμα παραβρέθηκε στο γιορταστικό τραπέζι του άρχοντα. Ο άνθρωπος αυτός, που δεν ήταν ντυμένος με τη γαμήλια φορεσιά, εκπροσωπεί όλους εκείνους που ομολογούν πως είναι έτοιμοι για τη Βασιλεία, αλλά ποτέ δεν έχουν ντυθεί με τη δικαιοσύνη του Θεού, δια του Κυρίου Ιησού Χριστού (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 21). Χωρίς την κάλυψη του Χριστού κανείς δε θα μετάσχει στη Βασιλεία του Θεού (Ρωμαίους Γ/3: 19). Στον ουρανό θα βρεθούν μόνο εκείνοι τους οποίους ο Θεός έχει "ντύσει" με το "ένδυμα της δικαιοσύνης", που μόνον Αυτός δίνει σε όσους έχουν πιστέψει στον Ιησού Χριστό (Ησαΐας ΞΑ/61: 10 --  Ρωμαίους Γ/3: 26). "Πάσα η δικαιοσύνη ημών είναι ως ρυπαρόν ιμάτιον" (Ησαΐας ΞΔ/64: 6). ΄Όποιος όμως επωφελείται από το Έργο εξιλέωσής του Χριστού στον Γολγοθά, αποκτά τη συγχώρεση των αμαρτιών του και έχει τη δυνατότητα να βρεθεί ανάμεσα σ' εκείνους που "ευφραίνονται τα μέγιστα επί τον Κύριον.... διότι με ενέδυσεν ιμάτιον σωτηρίας" (Ησαΐας ΞΑ/61: 10).

     Το μεγάλο τραπέζι είναι το τραπέζι της βασιλείας του Θεού που θα πραγματοποιηθεί εκείνη την ημέρα στον ουρανό. Όμως ψυχικά ποιο είναι ένδυμα του γάμου, χωρίς το οποίο κανείς δεν μπορείς να καθίσει στο δείπνο του Θεού; Ποιο είναι αυτό το ένδυμα που ο Θεός ως οικοδεσπότης του ουρανού, σου προσφέρει δωρεάν και το οποίο τόσο πολύ κόστισε σε Αυτόν για να το ετοιμάσει; Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να απεκδυθούμε τον παλαιό άνθρωπο και να ντυθούμε τη δικαιοσύνη του Θεού, να ντυθούμε τον καινούργιο άνθρωπο, τον «χτισθέντα εν Χριστώ Ιησού» (Εφεσίους Δ/4: 24) και ακόμη να ενδυθούμε τον Χριστό, εκτός του οποίου δεν υπάρχει αλλού σωτηρία (Πράξεις Δ/4: 12). 

     Πραγματικά στο Άγιο και γεμάτο φως περιβάλλον του Θεού μόνον μια ζωή σαν τη ζωή του Χριστού μπορεί να σταθεί. Και όμως ο Θεός θέλει όλους τους σακάτηδες και χωλούς, όλους τους παραμορφωμένους από την μακρόχρονη δούλεψη της αμαρτίας, να τους δει στο μεγάλο τραπέζι της χαράς, στο τραπέζι της βασιλείας του. Ο Θεός θέλει «να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας» (Β΄ Τιμοθέου Β/2: 4). 

   Ένας μόνον τρόπος υπάρχει, να ντυθούμε με τη δικαιοσύνη του σταυρού και να ζητήσουμε τη ζωή του Χριστού, που όμως δε θα είναι από εμάς αλλά από τον ίδιο τον άρχοντα της δικαιοσύνης, τον Ιησού Χριστό. Μόνον ενδεδυμένοι με το ένδυμα του Ιησού Χριστού θα έχουμε ελεύθερη την είσοδο στον ουρανό. Θα μας δεχθεί ως νύμφη Του και θα καθίσουμε στο μεγάλο γάμο του αρνιού (Αποκάλυψη ΙΘ/19: 9). Καμιά επιδιόρθωση, κανένα καθάρισμα του δικού μας ενδύματος δεν μπορεί να μας επιτρέψει να καθίσουμε στο τραπέζι των γάμων του ουρανού. Αλίμονο στην ψυχή εκείνη που θα τολμήσει να στηριχτεί στην δική της δικαιοσύνη, στα δικά της πενιχρά έργα και με αυτήν να παρουσιαστεί στο Θεό (Ρωμαίους Ι/10: 4). Πολύ γρήγορα θα βρεθεί έξω, μακριά από Θεό, στο σκοτάδι. 

     Από τη στιγμή που θα φορέσουμε το δικό Του ένδυμα ανήκουμε πια στο δικό Του περιβάλλον, στο δικό Του λαό και κανείς δε θα μπορεί να μας ρωτήσει ποιοι είμαστε και τι γυρεύουμε. Το ένδυμα του Χριστού θα μιλάει από μονό του. Φορώντας το καινούργιο ένδυμα του γάμου, το ένδυμα της δικαιοσύνης του Χριστού, για να καλύψουμε τη γυμνότητα μας και την αδυναμία μας έχουμε μια άλλη εσωτερική όψη. Έχουμε μια εσωτερική μεγαλοπρέπεια, έχουμε «παρρησία προς τον Θεό» (Εφεσίους Γ/3: 12), έχουμε το χάρισμα να καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι μαζί Του, να μας αποκαλεί «παιδιά Του» και να τον αποκαλούμε «Πατερά μας» (Α΄ Κορινθίους Α/1: 3). Αυτό έχει σαν συνέπεια να γεμίσει η ψυχή μας από χαρά, μια χαρά που έχει αρχή μα δεν έχει τέλος. Με το ένδυμα που ο Κύριος μας προσφέρει δωρεάν θα καθίσουμε στο δείπνο του ουρανού, θα γίνουμε η νύμφη του «εσφαγμένου αρνίου» (Αποκάλυψη Ε/5: 12), γεμάτοι με ευγνωμοσύνη για το μεγάλο Έργο της αγάπης του Θεού, για το τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο της σωτηρίας μας, που έγινε δια Ιησού Χριστού και που τόσο πολύ στοίχισε στον Πατερά και στον Υιό. Θα γίνουμε σύμφωνα με τον αψευδή και αιώνιο Λόγο του Θεού «κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι Ιησού Χριστού» (Ρωμαίους Η/8: 17). 

       Αναλογιζόμενοι τα μεγαλεία που έχει ετοιμάσει ο θεός για μας, ας παραμερίσουμε κάθε δισταγμό και προκατάληψη και ας απεκδυθούμε "τον παλαιό άνθρωπο μετά των πράξεων αυτού" και ας ντυθούμε με τον νέο τον «κατά Χριστόν» (Κολοσσαείς Γ/3: 9). ο «οίκος επλήσθη». Μην αμελήσουμε να το κάνουμε. Η περίοδος της χάριτος τελειώνει, οι καιροί των Εθνών συμπληρώνονται, ο Κύριος έρχεται. Ας κοιτάξει ο καθένας μέσα του, για να διαπιστώσει τι «ένδυμα» φοράει. Ο Λόγος του Θεού μας υπενθυμίζει και σήμερα «τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, δες, τώρα είναι ημέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). Στη δική Του πρόσκληση αγάπης, ολόψυχα ας ανταποκριθούμε. ---