ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ = ΣΩΤΗΡΑΣ

Ευαγγέλιο "κατά Λουκάν",  κεφ. Β/2,  εδ. 6 - 11.

6 Και ενώ ήσαν εκεί, επληρώθησαν αι ημέραι του να γεννήση 

7 και εγέννησε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εσπαργάνωσεν αυτόν και κατέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη, διότι δεν ήτο τόπος δι' αυτούς εν τω καταλύματι. 

8 Και ποιμένες ήσαν κατά το αυτό μέρος διανυκτερεύοντες εν τοις αγροίς και φυλάττοντες φυλακάς της νυκτός επί το ποίμνιον αυτών. 

9 Και ιδού, άγγελος Κυρίου εξαίφνης εφάνη εις αυτούς, και δόξα Κυρίου έλαμψε περί αυτούς, και εφοβήθησαν φόβον μέγαν. 

10 Και είπε προς αυτούς ο άγγελος Μη φοβείσθε διότι ιδού, ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν, 

11 διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος.

Ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην", κεφ.  Α/1,  εδ.  14.

Και ο Λόγος έγεινε σαρξ και κατώκησε μεταξύ ημών, και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας.

  Επιστολή "προς ΓΑΛΑΤΑΣ", κεφ. Δ /4, εδ. 4 – 7.

 4 όταν, όμως, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο 

5 για να εξαγοράσει αυτούς που ήσαν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία. 

6 Και επειδή είστε γιοι, ο Θεός έστειλε το Πνεύμα τού Υιού του στις καρδιές σας, το οποίο κράζει: Αββά, Πατέρα. 

7 Ώστε, δεν είσαι πλέον δούλος, αλλά γιος αν, όμως, είσαι γιος, είσαι και κληρονόμος τού Θεού διαμέσου τού Χριστού.

     ΣΧΟΛΙΑ :

     Σε προηγούμενη μελέτη μας είπαμε ότι την αρμονική σχέση συμβίωσης της οποία είχε ο άνθρωπος με τον Θεό, μέσα στον κήπο της Εδέμ, ήρθε ξαφνικά να διακόψει η αμαρτία του ανθρώπου. Ο άνθρωπος αποστάτησε από το Θεό, αμάρτησε και «δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία μπήκε σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος» (Ρωμαίους Ε/5: 12). Ο Λόγος του Θεού τονίζει ότι : «Πάντες ήμαρτον και υστερούντο της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23 & Ε/5: 12). Ο άνθρωπος πλέον έχασε κάθε επαφή με τον αληθινό Θεό. Πέτρες και ξύλα ήταν οι θεοί του. Τα τέλη της επίγειας ζωής του θα τον οδηγούσαν κατευθείαν στον αιώνιο θάνατο. Κόπος – μόχθος – πόνος – αιώνιος θάνατος, θα ήταν η ζωή του ανθρώπου, αν δεν είχε έρθει ο Χριστός.

     Στην κατάσταση αυτή του ανθρώπου, κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να αποκαταστήσει τις διαταραγμένες σχέσεις του ανθρώπου, με το Θεό και να επιφέρει την συμφιλίωση μαζί του. Για να γίνει η συμφιλίωση έπρεπε πρώτα να γίνει εξιλασμός της αμαρτίας. Σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια εξιλέωση σημαίνει εξευμενισμός κάποιου, που είναι εχθρικά διατεθειμένος απέναντί μου, λόγω ορισμένης ενέργειας ή συμπεριφοράς μου. Επίσης σημαίνει συγχώρεση για ορισμένη ενέργεια ή συμπεριφορά. Για να γίνει λοιπόν ο εξιλασμός, έπρεπε να βρεθεί ο κατάλληλος αντικαταστάτης ολόκληρης της αμαρτωλής ανθρωπότητας. Αυτό κανένας από τους απογόνους του Αδάμ δεν μπορούσε να το κάνει, γιατί σε όλους είχε εισχωρήσει η αμαρτία. 

     Για να γίνει κάποιος αντικαταστάτης, έπρεπε να είναι πρόσωπο που να συγγενεύει με την ανθρωπότητα, να είναι από το αίμα και τη σάρκα της, ώστε με αυτή την ιδιότητα, του συγγενούς – αδελφού -- να πάρει επάνω του την αμαρτία και να πληρώσει, παρακινούμενος από αγάπη και αυτοθυσία. Αυτό το πρόσωπο, επειδή δεν μπορούσε να το δώσει η γη, το έδωσε ο ουρανός.

     Σύμφωνα με ένα προαιώνιο σχέδιο του πατέρα Θεού, τη θέση εκείνου που θα έφερνε την συμφιλίωση – αποκατάσταση - συγχώρεση, του αμαρτωλού ανθρώπου και του Άγιου Θεού, την ανέλαβε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού. Γι’ αυτό ο Κύριος, άφησε τη δόξα, τον ουρανό και ήρθε στην αφιλόξενη και εχθρική γη μας. Έγινε "όμοιος με ημάς, παρ’ εκτός αμαρτίας" (Φιλιππησίους Β/2: 7). Γεννήθηκε άνευ σπέρματος ανδρός, μετά από επέμβαση του Αγίου Πνεύματος και έτσι μπήκε κάτω από τον Νόμο και έγινε αδελφός μας, για να σώσει όλους τους ανθρώπους που ήταν κάτω από το Νόμο.

   Η άσπορος σύλληψη του Ιησού ήταν αναγκαία, διότι εντός του σπέρματος του ανδρός, εμπερικλείεται το «εγώ» ενός κτίσματος ανθρωπίνου, που προέρχεται όμως από τον Αδάμ (Εβραίους Ζ/7: 4-10). Προκειμένου να ενσαρκωθεί ένα «εγώ», έξω από την ανθρωπότητα, έπρεπε να αποκλεισθεί το σπέρμα ανδρός. Γι’ αυτό ο Χριστός γεννήθηκε εκ Παρθένου, δηλαδή άνευ σπέρματος ανδρός. Η ενσάρκωση του Υιού του Θεού έγινε, σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη, για να δώσει στον κόσμο μας ένα συγγενή της ανθρωπότητας, ένα αδελφό της αναμάρτητο, τον «Υιόν του ανθρώπου» (Εβραίους Β/2: 14-18). Γι' αυτό αν σε ρωτήσουν τι σημαίνει Χριστούγεννα; Η απάντηση είναι «εδόθη εις ημάς Σωτήρ». Χριστούγεννα σημαίνει Σωτήρας.

     Πριν έρθει στη γη μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ήταν μέσα στην δόξα Του στους ουρανούς. Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι : «εν αρχή ήτο ο Λόγος και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ και Θεός ήταν ο Λόγος. Ούτος ήτο εν αρχή παρά τω Θεώ. Πάντα δι’ Αυτού έγιναν και χωρίς Αυτού δεν έγινεν ουδέν. Εν Αυτώ ήτο ζωή και η ζωή ήτο το φως των ανθρώπων» (Ιωάννης Α/1: 1-4). Επίσης «εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην» (Γένεση Α/1: 1). «Με τον Λόγον του Κυρίου έγιναν οι ουρανοί και δια της πνοής του στόματος Αυτού πάσα η στρατιά αυτών» (Ψαλμός ΛΓ/33: 6).

      Ο συγγραφέας της επιστολής "προς Εβραίους" (κεφ. Α/1: 1-3) αναφέρει : «Ο Θεός, αφού ελάλησε το πάλαι προς τους πατέρες ημών, δια των προφητών πολλάκις και πολυτρόπως, εν ταις εσχάταις ημέρες ελάλησε, προς ημάς, δια του Χριστού, τον οποίον έθεσε κληρονόμων πάντων, δι' ου έκαμε και τους αιώνας, όστις ων απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού, και βαστάζων τα πάντα με τον λόγον της δυνάμεως αυτού, αφού δι' εαυτού έκαμε καθαρισμόν των αμαρτιών ημών, εκάθησεν εν δεξιά της μεγαλωσύνης εν υψηλοίς».

     Πλείστες λεπτομέρειες, μέσα από τον αψευδή και αιώνιο Λόγο του Θεού, μας πληροφορούν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο δημιουργός του σύμπαντος (υλικού & πνευματικού), το απαύγασμα της δόξας του Πατέρα Θεού, ο χαρακτήρ της υποστάσεως του Θεού, Εκείνος που κρατάει τα πάντα και συντηρεί τα πάντα με το Λόγο της δύναμής του, είναι ο Θεός ο Λόγος.

    Αυτός ήταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός πριν έρθει στον κόσμο. Θαυμάζει κανείς τη μεγαλοσύνη, τη δόξα, τη μοναδικότητα του προσώπου του Υιού του Θεού. Αναφέραμε ποιος ήταν ο Χριστός, για να δώσουμε το μέτρο και την εικόνα του τι άφησε ο Χριστός, για να έρθει και να συναντήσει τον άνθρωπο. Για να γίνει αυτό χρειάστηκε να συγκαταβεί, χρειάστηκε να κατέβη χαμηλά, για τη δική μας σωτηρία. Αλήθεια πόσο χαμηλά κατέβηκε, τι έγινε για μας ο Χριστός.

      Πάλι μέσα από το Λόγο του Θεού και την επιστολή «προς Φιλιππησίους» (κεφ. Β/2, εδ. 6-8) διαβάζουμε: «όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού».

      Πρόκειται ασφαλώς για το μεγαλύτερο μυστήριο, όλων των αιώνων, όλων των εποχών. Πρόκειται για την μεγαλύτερη συγκατάβαση που πραγματοποίησε ο ουρανός, για τη σωτηρία του ανθρώπου. Πρόκειται για την ενανθρώπιση του Υιού του Θεού. Πως θα μπορούσε ένας άνθρωπος να αναπτύξει, να αναλύσει τούτο το υπέρτατο, το ασύλληπτο γεγονός. Ας αρκεστούμε σε εκείνα που ο Λόγος του Θεού μας λέει, καθώς σε τούτη τη ζωή «εν κατόπτρω» (Α' Κορινθίους  ΙΓ/13: 12), βλέπουμε τα πράγματα.

      Εκείνη την ημέρα στην παρουσία Του, που θα τον δούμε, πρόσωπο προς πρόσωπο, θα γνωρίσουμε τα πάντα και πάνω απ’ όλα, πόσο πολύ στοίχησε και στον Πατέρα και στον Υιό και σε ολόκληρο τον ουρανό, η Θεία τούτη συγκατάβαση.

     Στο μεγάλο ερώτημα, γιατί ο Χριστός άφησε τη δόξα Του και ήρθε στη γη, ο Λόγος τους Θεού μας πληροφορεί : «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). «Επειδή δεν απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον, διά να κρίνη τον κόσμον, αλλά διά να σωθεί ο κόσμος δι' Αυτού. Όστις πιστεύει εις αυτόν δεν κρίνεται, όστις όμως δεν πιστεύει είναι ήδη κεκριμένος, διότι δεν επίστευσεν εις το όνομα του μονογενούς Υιού του Θεού» (Ιωάννης Γ/3: 18). Το δεύτερο ερώτημα που δημιουργείται είναι, γιατί ο Θεός, τόσο πολύ αγάπησε εμένα και εσένα, που με τη στάση μας και τη ζωή μας υπήρξαμε εχθροί Του;;

     Εν τέλει, "τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμείσαι αυτόν", ρωτάει ο ψαλμωδός (ΡΜΔ/144: 3 & προς Εβραίους Β/2: 6.). Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι έχουμε δημιουργηθεί από τον Θεό «κατ’ εικόνα» Εκείνου με απώτερο σκοπό, μέσα από την υπακοή στο θέλημα του Θεού, να γίνουμε και «καθ’ ομοίωσιν» Αυτού. Γι’ αυτό ο Θεός δεν θέλησε να μας αφήσει να χαθούμε, έστω και αν το κόστος της λύτρωσή μας, υπήρξε υπερβολικά μεγάλο.

     Έτσι ο Ιησούς Χριστός, με τη θέλησή Του, «υπακούοντας κατά πάντα εις το θέλημα του Πατέρα», (Εβραίους Ι/10: 9), σήκωσε όλο το βάρος της ενοχής μας και πέθανε Αυτός, για να μην πεθάνουμε εμείς. Πλήρωσε Αυτός το μισθό της δικής μας αμαρτίας, που είναι θάνατος (Ρωμαίους ΣΤ/16: 23).

     Βεβαίως τα πάθη και οι εμπαιγμοί, δεν ήταν το αποκορύφωμα των παθών του Κυρίου μας. Το αποκορύφωμα ήταν όταν την ώρα εκείνη της εγκατάλειψης του Υιού πάνω στον σταυρό και η αποστροφή του βλέμματος του Πατέρα Θεού, απ’ Αυτόν. Εγκαταλείφθηκε από τον Πατέρα Θεό και θεωρήθηκε, ως ο μόνος αμαρτωλός. «Επειδή, εκείνον που δεν γνώρισε αμαρτία, τον έκανε για χάρη μας αμαρτία, για να γίνουμε εμείς δικαιοσύνη τού Θεού διαμέσου αυτού» (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 21).

     Αυτή είναι η συγκατάβαση του ουρανού. Αυτή είναι η αγάπη του Θεού, για τον άνθρωπο. Ολόκληρη η πορεία της ζωής του Ιησού Χριστού είναι μια συγκατάβαση, με κατώτερο σημείο το σταυρό και το θάνατο. Άλλη μια εικόνα Θείας συγκατάβασης μας δίνει ο ευαγγελιστής "Ιωάννης" στο (κεφ. ΙΓ/13) του Ευαγγελίου του. "Λίγο πριν από την εορτή του Πάσχα, γνωρίζοντας ο Ιησούς Χριστός ότι είχε πλέον έρθει η ώρα να φύγει από τούτον τον κόσμο και να ξαναγυρίσει στον Πατέρα, σηκώνεται από το δείπνο, βγάζει τα ρούχα του, ζώνεται το προσόψιο, βάζει νερό τη λεκάνη και αρχίζει να πλένει τα πόδια των μαθητών". Έπλυνε ακόμα και τα πόδια του Ιούδα, που σε λίγο θα Τον πρόδιδε. 

       Κάποιος είπε ότι τα περισσότερα λόγια ο Ιησούς τα είπε, χωρίς να μιλήσει, σε δύο περιπτώσεις. Την μία μπροστά στον Πιλάτο, όπου ο Ιησούς σιωπούσε στις ερωτήσεις του (Ματθαίος ΚΣ/26: 63 & Μάρκος ΙΔ/14: 61) και τη δεύτερη όταν ζώστηκε το προσόψιο για να πλύνει τα πόδια των μαθητών Του. Αφήνοντας σε όλους εμάς ένα αιώνιο παράδειγμα αγάπης,  ταπείνωσης, συγκατάβασης.

     Λίγο μετά όλα έχουν τελειώσει. Το "τετέλεσται" πάνω στο σταυρό, έρχεται να το επιβεβαιώσει. Ο αντικαταστάτης μου στο σταυρό και στο θάνατο, πλήρωσε και για τη δική μου, τη δική σου, αμαρτία. Η απόλυτη δικαιοσύνη του Πατέρα, για την τιμωρία της αμαρτίας και του αμαρτωλού κόσμου, έχει ικανοποιηθεί. Τακτοποιημένος με τη θυσία του Ιησού Χριστού, "κριμένος" πίσω από το αίμα του "αθώου" Εκείνου, ο Πατέρας δεν με λογαριάζει και δε σε λογαριάζει πλέον ως αμαρτωλό, μας δέχεται και μας αποκαλεί παιδιά Του και κληρονόμους Του (Ρωμαίους Η/8: 17), μας προσφέρει το δώρα Του, που είναι "ζωή αιώνια" (Α' Ιωάννου Β/2: 25).

    Έτσι γίνεται η δικαίωση του αμαρτωλού, "δια του αίματος του Ιησού Χριστού" (Α'  Ιωάννου  Α/1: 7), όχι με ανθρώπινα ή άλλα έργα, για να μην καυχηθεί κάποιος στην παρουσία Του (Εφεσίους Β/2: 8). Η σωτηρία λοιπόν που προσφέρει ο Ιησούς Χριστός, εδώ και 2000 χρόνια είναι έτοιμη. Πρόκειται για μια σωτηρία που εισέρχεται μέχρι τα βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης, για να καθαρίσει ακόμα και τα πλέον κρύφια αμαρτήματά μας. Μια σωτηρία που είναι έτοιμη να καλύψει κάθε στιγμή, οποιοδήποτε ατύχημα της πνευματικής μας ζωής και να μας πλύνει «μάλλον και μάλλον» (Ψαλμός ΝΑ/51: 2). «Το αίμα του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία» (Α' Ιωάννου  Α/1: 7). Αυτή είναι μεγαλύτερη, η πιο διαχρονική αλήθεια, που ειπώθηκε ποτέ.

   Τι Θεία συγκατάβαση, τι μεγάλη αγάπη, τι τέλεια σωτηρία. Ο Πατέρας Θεός, έχοντας πραγματοποιήσει, δια του Υιού Του, ένα τέλειο και ολοκληρωμένο έργο σωτηρίας, για κάθε άνθρωπο, καθώς δεν είναι προσωπολήπτης, αλλά «θέλει πάντες να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια» (Α' Τιμόθεου Β/2: 4), έρχεται σήμερα, που «είναι καιρός ευπρόσδεκτος, που είναι καιρός σωτηρίας» (Β' Κορινθίους  Σ/6: 2) και σου προσφέρει μία πρόσκληση. Σε καλεί, ακολουθώντας τα χνάρια του Υιού Του, που είναι η μόνη οδός που οδηγεί κατευθείαν στον Πατέρα (Ιωάννης ΙΔ/14: 6), να πας κοντά Του. Να ζήσεις αιώνια μαζί του, σε μια κοινωνία λυτρωμένων, σε μια επουράνια πόλη, της οποίας "τεχνίτης και δημιουργός είναι ο ίδιος ο Θεός" (Εβραίους ΙΑ/11: 10).

     Μην το αναβάλεις είναι ευθεία απαξίωση και προσβολή σε Εκείνον που έκανε τα πάντα για τη σωτηρία μας. Μια προσβολή που δίκαια θα λάβει το μισθό της εκείνη την ημέρα στην παρουσία Του. Ο Λόγος του Θεού και πάλι μας συμβουλεύει: «Γι' αυτό, εμείς πρέπει να προσέχουμε περισσότερο σε όσα ακούσαμε, για να μη ξεπέσουμε ποτέ. Επειδή, αν ο λόγος που μιλήθηκε διαμέσου αγγέλων έγινε βέβαιος, και κάθε παράβαση και παρακοή έλαβε δίκαιη ανταπόδοση, πώς εμείς θα ξεφύγουμε, αν αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη σωτηρία; (Εβραίους Β/2: 1-3). ---

ΓΕΝΕΣΙΣ, κεφ. Γ. ...δια της υπακοής...

  βιβλίο  "ΓΕΝΕΣΗΣ",  κεφ. Γ / 3.                    (Παλαιά Διαθήκη)

  1 ΤΟ φίδι, μάλιστα, ήταν το φρονιμότερο από όλα τα ζώα τού χωραφιού, που έκανε ο Κύριος ο Θεός•και το φίδι είπε στη γυναίκα: Στ' αλήθεια, είπε ο Θεός: Μη φάτε από κάθε δέντρο τού παραδείσου; 
2 Και η γυναίκα είπε στο φίδι: Από τον καρπό των δέντρων τού παραδείσου μπορούμε να φάμε
3 από τον καρπό, όμως, του δέντρου, που είναι στο μέσον του παραδείσου, ο Θεός είπε: Μη φάτε απ' αυτόν, μήτε να τον αγγίξετε, για να μη πεθάνετε. 
4 Και το φίδι είπε στη γυναίκα: Σίγουρα δεν θα πεθάνετε, 
5 αλλ' ο Θεός ξέρει ότι την ίδια ημέρα που θα φάτε απ' αυτόν, τα μάτια σας θα ανοιχτούν, και θα είστε σαν θεοί, γνωρίζοντας το καλό και το κακό. 
6 Και η γυναίκα είδε ότι το δέντρο ήταν καλό για τροφή, και ότι ήταν αρεστό στα μάτια, και το δέντρο ήταν επιθυμητό στο να δίνει γνώση και αφού πήρε από τον καρπό του, έφαγε και έδωσε και στον άνδρα της μαζί της, κι αυτός έφαγε. 
7 Κι ανοίχτηκαν τα μάτια και των δύο και γνώρισαν ότι ήσαν γυμνοί και αφού έρραψαν φύλλα συκιάς, έφτιαξαν για τον εαυτό τους περιζώματα. 
8 Και άκουσαν τη φωνή τού Κυρίου τού Θεού, να περπατάει στον παράδεισο προς το δειλινό και ο Αδάμ και η γυναίκα του κρύφτηκαν από το πρόσωπο του Κυρίου τού Θεού, ανάμεσα στα δέντρα τού παραδείσου. 
9 Και ο Κύριος ο Θεός κάλεσε τον Αδάμ, και του είπε: Πού είσαι; 
10 Κι εκείνος είπε: Άκουσα τη φωνή σου στον παράδεισο, και φοβήθηκα, επειδή είμαι γυμνός και κρύφτηκα. 
11 Και ο Θεός τού είπε: Ποιος σου φανέρωσε ότι είσαι γυμνός; Μήπως έφαγες από το δέντρο, από το οποίο σε πρόσταξα να μη φας; 
12 Και ο Αδάμ είπε: Η γυναίκα που μου έδωσες για να είναι μαζί μου, αυτή μου έδωσε από το δέντρο και έφαγα. 
13 Και ο Κύριος ο Θεός είπε στη γυναίκα: Τι είναι τούτο που έκανες; Και η γυναίκα είπε: Το φίδι με εξαπάτησε, και έφαγα. 
14 Και ο Κύριος ο Θεός είπε στο φίδι: Επειδή έκανες τούτο, επικατάρατο να είσαι ανάμεσα σε όλα τα κτήνη, και όλα τα ζώα τού χωραφιού επάνω στην κοιλιά σου θα περπατάς, και θα τρως χώμα, όλες τις ημέρες τής ζωής σου 
15 και θα στήσω έχθρα ανάμεσα σε σένα και στη γυναίκα, κι ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της αυτό θα σου συντρίψει το κεφάλι, κι εσύ θα του λογχίσεις τη φτέρνα του. 
16 Και στη γυναίκα είπε: Θα υπερπληθήνω τις λύπες σου και τους πόνους της κυοφορίας σου με λύπες θα γεννάς παιδιά και στον άνδρα σου θα είναι η επιθυμία σου, κι αυτός θα σε εξουσιάζει. 
17 Και στον Αδάμ είπε: Επειδή υπάκουσες στον λόγο τής γυναίκας σου, και έφαγες από το δέντρο, από το οποίο σε είχα προστάξει λέγοντας: Μη φας απ' αυτό, καταραμένη να είναι η γη εξαιτίας σου με λύπες θα τρως τους καρπούς της όλες τις ημέρες τής ζωής σου 
18 αγκάθια δε και τριβόλια θα βλαστάνει σε σένα και θα τρως το χορτάρι τού χωραφιού 
19 με τον ιδρώτα του προσώπου σου, θα τρως το ψωμί σου, μέχρις ότου επιστρέψεις στη γη, από την οποία πάρθηκες, επειδή, γη είσαι και σε γη θα επιστρέψεις. 
20 Και ο Αδάμ αποκάλεσε το όνομα της γυναίκας του Εύα επειδή, αυτή ήταν η μητέρα όλων των ζωντανών ανθρώπων. 
21 Και ο Κύριος ο Θεός έκανε στον Αδάμ και στη γυναίκα του δερμάτινους χιτώνες, και τους έντυσε. 
22 Και ο Κύριος ο Θεός είπε: Δέστε, ο Αδάμ έγινε σαν ένας από μας, στο να γνωρίζει το καλό και το κακό και τώρα μήπως απλώσει το χέρι του και πάρει από το δέντρο τής ζωής και φάει, και ζήσει αιώνια 
23 γι' αυτό, ο Κύριος ο Θεός τον έβγαλε έξω από τον παράδεισο της Εδέμ, για να εργάζεται τη γη, από την οποία πάρθηκε. 
24 Και έδιωξε τον Αδάμ και στα ανατολικά τού παραδείσου της Εδέμ έβαλε τα Χερουβείμ, και τη ρομφαία τη φλόγινη, την περιστρεφόμενη, για να φυλάττουν τον δρόμο τού δέντρου τής ζωής.

         ΣΧΟΛΙΑ :

       Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο, για να ζει αιώνια. Γι’ αυτό το λόγο ο άνθρωπος δε θέλει ποτέ να πεθάνει, γι’ αυτό  δε μπορεί να συμβιβαστεί με το θάνατο, γιατί είναι φτιαγμένος από το Θεό για να ζει. Η ζωή ήταν εξασφαλισμένη στον άνθρωπο υπό έναν όρον, ότι θα ήταν ταυτισμένη με το θέλημα του Θεού. Έτσι ο άνθρωπος που είχε πλαστεί «κατ’ εικόναν» μέσα από την υπακοή στο θέλημα του Θεού θα γινόταν «καθ’ ομοίωσιν» του Δημιουργού του. Αυτό ήταν το σχέδιο του Θεού για το δημιούργημά του, τον άνθρωπο.

      Η περιοχή της Εδέμ ήταν στην περιοχή του σημερινού Ιράκ πλησίον της αρχαίας Ούρ των Χαλδαίων. Όσο ο άνθρωπος βρισκόταν μέσα στον Παράδεισο, ζούσε σε  στενή και συνεχή επικοινωνία  με το Θεό. Ο Θεός κατέβαινε τα ωραία εκείνα δειλινά και συνομιλούσε μαζί του. Ο άνθρωπος ζούσε μία ζωή ευτυχίας, απόλυτης ευδαιμονίας. Ο Θεός κατηγορηματικά είχε πει στους πρωτόπλαστους ότι μέσα στον παράδεισο ήταν ελεύθεροι να φάνε από τους καρπούς όλων των δένδρων εκτός από ένα δένδρο. Δε θα έπρεπε να φάνε από το «ξύλο της γνώσεως του καλού και του κακού». Αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο από μια δοκιμασία υπακοής. Όσο υπάκουαν και δεν έκαναν εκείνο που ο Θεός τους είχε απαγορεύσει, ο Θεός ήταν Κύριος μέσα στη ζωή τους. Όμως μετά την παράβαση του Λόγου του Θεού ανακήρυξαν κύριους της ζωής τους τους εαυτούς τους. Ανέλαβαν να ζήσουν μόνοι, δια της γνώσεως, χωρίς το Θεό και την υπακοή στο θέλημά Του. Από τότε και μέχρι να έρθει ο Χριστός ένα πράγμα θα έχει αξία στη ζωή, η γνώση. Αυτή ακριβώς είναι και η ουσία της ανθρώπινης παρακοής, η αλαζονική θέση της ζωής μας στην υπηρεσία του εαυτού μας. Όμως για να δούμε τα πράγματα από την αρχή:

       Το φίδι στο βιβλίο της "Αποκάλυψης" ΙΒ/12: 9 αναφέρεται ότι πρόκειται για τον ίδιο τον σατανά. Το φίδι λοιπόν εμφανίστηκε στην Εύα. Κάποιοι υποστήριξαν ότι τούτη η εικόνα μαζί με την υπόλοιπη διήγηση της πτώσης είναι αλληγορική. Διερωτήθηκαν μάλιστα πώς μπορούσε να μιλάει το φίδι; Η ιστορία είναι πραγματική και σε αυτήν αναφέρονται και ο Απ. Παύλος (Β΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 3), όσο και ο Απ. Ιωάννης (Αποκάλυψη ΙΒ/12: 9  &  Κ/20: 2)

     Τα βήματα που οδήγησαν στην πτώση του ανθρώπου και που καθημερινά επαναλαμβάνονται γύρω μας, έχουν ως εξής: Πρώτα απ’ όλα ο σατανάς ενσπείρει κάθε στιγμή την αμφιβολία, σχετικά με τη γνησιότητα του Λόγου του Θεού. Είναι χαρακτηριστικός ο διάλογος: «Αλήθεια σας είπε ο Θεός να μη φάτε από κανένα δένδρο του Παραδείσου;». Παραποίησε τα λόγια του Θεού ότι δήθεν τους είπε να μη φάνε από κανένα δένδρο. Πάντα ο εχθρός ξεκινάει από την αμφισβήτηση του Λόγου του Θεού. Στη συνέχεια η Εύα απάντησε ότι απ' όλα τα δένδρα μπορούν να φάμε, εκτός από το δένδρο που βρίσκεται στη μέση του κήπου. Απ' αυτό ο Θεός είπε να μη φάνε τον καρπό του, ούτε καν να το αγγίξουν. Ο Θεός δεν είχε πει ότι δεν έπρεπε να αγγίξουν το δένδρο (Γένεσις Β/2: 17).

      Μέχρι στιγμής ο σατανάς ήδη είχε πετύχει την πρώτη του νίκη που ήταν να πιάσει συζήτηση με τον άνθρωπο, να γίνει ένας αποδεκτός συζητητής απ’ αυτόν. Πάνω στη συζήτηση αμφισβητεί και πάλι το Λόγο του Θεού και λέει στους πρωτόπλαστους: "δεν είναι δυνατόν ο Θεός να τιμωρεί όσους παραβιάζουν τις εντολές τους. Και αφού ο Θεός είναι Θεός αγάπης, δεν είναι δυνατόν θα πεθάνετε". Ο σατανάς παραποίησε τα λόγια του Θεού και εμφάνισε το Θεό ότι ήθελε να στερήσει από τον Αδάμ και την Εύα κάτι το οποίο ήταν για το καλό τους.

     Ο άνθρωπος, καθώς είδε τον απαγορευμένο καρπό, παραβλέπει το θέλημα του Θεού και αντί να προστρέξει την αμαρτία, αντί να ταυτιστεί με το θέλημα του Θεού, που είναι πάντοτε το καλό, το ευάρεστο και το τέλειο για τον άνθρωπο, παρασύρθηκε από τον τριπλό πειρασμό (Α' Ιωάννου Β'/2 : 16) που ήταν:

Η επιθυμία της σαρκός (οι καρποί ήταν γευστικοί),

Η επιθυμία των οφθαλμών (ήταν ωραίοι, ελκυστικοί οι καρποί),

Η αλαζονεία του βίου (έντονη επιθυμία να αποκτήσουν δική τους γνώση, πέρα από το Θεό).  

      Έτσι η Εύα προχώρησε σε μία πράξη, ενεργώντας ανεξάρτητα από τον Αδάμ που ήταν η κεφαλή της και τον οποίο θα έπρεπε να συμβουλευτεί. «πήρε λοιπόν από τους καρπούς του δένδρου και έφαγε».

      Η Εύα εξαπατήθηκε από το διάβολο. Στην επιστολή Α΄ Τιμοθέου Β/2: 14, αναφέρεται: «Και ο Αδάμ δεν απατήθηκε αλλά, η γυναίκα, αφού εξαπατήθηκε, διέπραξε παράβαση». Ο Αδάμ δεν απατήθηκε, αλλά έπραξε εκούσια και συνειδητά εναντίον του Θεού. Βλέποντας την Εύα να έχει φάει από τον καρπό, χωρίς να έχει συμβεί κάτι από αυτά που είχε πει ο Θεός, σκέφτηκε ότι αυτά που έλεγε ο Θεός δεν ήταν αληθινά και έφαγε και αυτός από τον απαγορευμένο καρπό, παρακινούμενος από τα ίδια αλαζονικά συναισθήματα.

      Εδώ βρίσκεται η βάση όλων των δεινών που ακολούθησαν: Αμαρτία, φόβος, ενοχή, θλίψη, θάνατος. Η αμαρτία, από έναν άνθρωπο, μπήκε σε όλο το ανθρώπινο γένος και δια της αμαρτίας μπήκε ο θάνατος (Ρωμαίους Ε/5: 12). Κάποιος είπε ότι: «τα ρήγματα της γης και τα δισεκατομμύρια των τάφων, πάνω σ’ αυτή, αποδεικνύουν ότι ο Θεός λέει την αλήθεια και ότι ο ψεύτης είναι ο διάβολος».

     Ο άνθρωπος, κάνοντας κακή χρήση της ελευθερίας του, απέτυχε να σταθεί μέσα στο θέλημα του Θεού. Από τότε μέχρι σήμερα ο άνθρωπος ψάχνει να βρει τον χαμένο παράδεισο, έξω από τον Παράδεισο. Ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας αποκόπηκε από το Θεό που είναι η πηγή της ζωής. Αυτά είναι τα οδυνηρά αποτελέσματα της αμαρτίας.  Η αποκοπή  από το Θεό έχει σαν αποτέλεσμα τον πνευματικό και στη συνέχεια το σωματικό θάνατο.

     Ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος, δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Δε θα πεθάνετε, τους είπε ο εχθρός, αλλά θα γίνετε σαν Θεοί. Το ίδιο ψέμα επαναλαμβάνεται χιλιάδες χρόνια τώρα από τους αθεϊστές. Είσαι δυνατός, λέει ο εχθρός στον άνθρωπο, στηρίξου στις δυνάμεις σου, αγνόησε το Θεό. Το αποτέλεσμα της αμαρτίας είναι: Ντροπή, φόβος, ενοχή, θάνατος.

      Τα καλύμματα από τα φύλλα της συκιάς δείχνουν την προσπάθεια του ανθρώπου να σωθεί με τα έργα του. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί. Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει: "Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως· και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον, ουχί εξ έργων, δια να μη καυχηθή τις" (Εφεσίους Β/2: 8-9). Όλες τούτες οι αποτυχημένες προσπάθειες σωτηρίας συμβολίζουν την αναίμακτη (χωρίς αίμα) θυσία του Κάιν, από την οποία ο Θεός απέστρεψε το βλέμμα Του (Γένεση Δ/4: 5).

    Τι να πει κανείς και για τις ανθρώπινες δικαιολογίες; Ο Αδάμ είπε: "η γυναίκα που μου έδωσες…." Η Εύα είπε: "το φίδι με εξαπάτησε…." Αυτή η τακτική των φτηνών δικαιολογιών είναι η χειρότερη στάση που μπορεί να κρατήσει ο άνθρωπος μπροστά στον έλεγχο του Θεού. Η μόνη δικαιολογία (ομολογία), που δε θα αφήσει αδιάφορο, αλλά θα συγκινήσει το Θεό είναι εκείνη η απλή, λυτή, ξεκάθαρη ομολογία του Δαβίδ, όταν αυτός ελέγχτηκε από τον Προφήτη του Θεού για τις άνομες πράξεις του. Αυτός δεν απέδωσε τις ευθύνες σε άλλους, αλλά με θάρρος ομολόγησε: «Αμάρτησα εις τον Κύριον» (Β' Σαμουήλ ΙΒ/12: 13). Όλες εκείνες οι τραγικές, ανθρώπινες δικαιολογίες περισσότερο τονίζουν την ενοχή του ανθρώπου, παρά τον απαλλάσσουν. 

      Πολλοί κατά καιρούς αναρωτήθηκαν γιατί ο Θεός έκανε τον άνθρωπο ικανό, να μπορεί να αμαρτήσει. Αλήθεια πώς αλλιώς θα μπορούσε να φτιάξει ο Θεός τον άνθρωπο, αφού ούτε ζώο τον ήθελε, ούτε μηχανή. Η ελευθερία είναι το μεγαλύτερο δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο, ελευθερία στη σκέψη, στην εκλογή, στη συνείδηση. Πρόκειται για ένα μοναδικό προνόμιο που μας χάρισε ο Θεός, έστω κι αν αυτήν την ελευθερία επρόκειτο ο άνθρωπος να την χρησιμοποιήσει, για να απορρίψει το δημιουργό του.

     Ο Θεός είδε την πτώση του ανθρώπου, όμως δεν τον εγκατέλειψε, δεν τον εξαφάνισε, δεν τον διέγραψε. Μέσα στην αγάπη και το έλεός Του αναζητάει τα πλάσματά Του. Φωνάζει ο Θεός στον κάθε χαμένο και σήμερα: «που είσαι». Διαχρονικό το ερώτημα. Ψυχή, που είσαι; Τούτο το ερώτημα έρχεται να αποδείξει ότι ο άνθρωπος ήταν χαμένος και ότι ο Θεός πήρε την πρωτοβουλία και έψαξε να τον βρει. Ο άνθρωπος ήταν χαμένος και επειδή αδελφός δεν μπορούσε να σώσει αδελφό, έδωσε τη λύση ο Θεός. Έδωσε τον Υιόν Του τον μονογενή (Ιωάννης Γ/3: 16).  Ο Θεός ανέλαβε την πρωτοβουλία της σωτηρίας του ανθρώπου, δείχνοντας ακριβώς εκείνο το οποίο ο σατανάς θέλησε να αμφισβητήσει στην Εύα, την αγάπη Του για τον αμαρτωλό άνθρωπο.

     Ο Θεός μισεί την αμαρτία, αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό. «Και θα στήσω έχθρα ανάμεσα σε σένα και στη γυναίκα, κι ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της αυτό θα σου συντρίψει το κεφάλι, κι εσύ θα του λογχίσεις τη φτέρνα του». Τούτο είναι το πρώτο Ευαγγέλιο, το πρώτο χαρμόσυνο μήνυμα στην ξεπεσμένη ανθρωπότητα.

      Από την πρώτη στιγμή της αμαρτίας του ανθρώπου ο Θεός, από αγάπη για το δημιούργημά Του τον άνθρωπο, έθεσε σε εφαρμογή ένα μεγάλο, μακρόχρονο έργο απολύτρωσης από έναν Σωτήρα τον οποίο ο Θεός έστειλε από τον ουρανό. Δια της υποταγής στον σωτήρα Αυτόν ο άνθρωπος μπορεί και πάλι να κερδίσει το χαμένο έδαφος και να γνωρίσει την αιώνια ζωή κοντά στο Θεό. Τούτο το σχέδιο επαναφοράς και λύτρωσης του αμαρτωλού ανθρώπου ο Θεός το είχε συλλάβει μέσα στην πανσοφία του "προ καταβολής κόσμου" για το ενδεχόμενο της πτώσης του ανθρώπου (Α'  Πέτρου  Α/1: 20).

     Αμέσως μετά την πτώση του ανθρώπου έχουμε την πρώτη προφητεία του Θεού προς τον άνθρωπο για το «σπέρμα της γυναικός». Αυτή είναι η μεγάλη υπόσχεση του Θεού, η πρώτη διαβεβαίωση του Θεού, για τον ερχομό ενός Σωτήρα, που θα λύτρωνε τον άνθρωπο από την αμαρτία και θα τον επανέφερε πάλι στο σημείο εκείνο από το οποίο ξεκίνησε ο άνθρωπος, χαρίζοντάς του αιώνια ζωή κοντά στο Θεό, από τον οποίο με τη θέλησή του ο άνθρωπος απομακρύνθηκε.

     Η μεγάλη υπόσχεση του Θεού ήταν : «Και έχθραν θέλω στήσει ανάμεσον σου και της γυναικός και ανάμεσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής. Αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού» (Γένεση Γ/3: 15). Το σχέδιο του Θεού και η ελπίδα της λύτρωσης του αμαρτωλού ανθρώπου φαίνεται καθαρά από την καταδικαστική απόφαση του Θεού κατά του φιδιού.

     Για πρώτη φορά ο Θεός αναφέρεται στον Υιόν Του τον Ιησού Χριστό, για το Έργο το οποίο θα ερχόταν να εκτελέσει, τα πάθη Του, που είναι το κέντημα εις την πτέρνα εκ μέρους του φιδιού, αλλά και την ένδοξη νίκη του επί του φιδιού, που όπως είπαμε δεν είναι άλλος από τον αιώνιο εχθρό της ψυχής, το διάβολο και του οποίου ο Μεσσίας θα συντρίψει την κεφαλή.

    Γιατί έπρεπε να έρθει ο Μεσσίας; Γιατί έπρεπε να υπάρξει λύτρωση του αμαρτωλού ανθρώπου εξαιτίας της αμαρτίας. Για να  λυτρωθεί ο αμαρτωλός άνθρωπος έπρεπε να γίνει εξιλέωση από την αμαρτία. Για να είναι δίκαιη η εξιλέωση, θα πρέπει να ήταν ανάλογη με την ενοχή του ανθρώπου. Για να είναι ανάλογη με την ενοχή, θα πρέπει η εξιλέωση αυτή να περνά υποχρεωτικά μέσα από το θάνατο, γιατί "ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος" (Εβραίους Θ/9: 22).

    Μόνον έτσι θα μπορούσε να αποκατασταθεί και πάλι η σχέση του Θεού με τον άνθρωπο, η αληθινή ζωή, την οποία ο άνθρωπος είχε στερηθεί εξαιτίας της αμαρτίας. Μόνον δια του θανάτου είναι δυνατόν να θανατωθεί ο θάνατος. «και καθώς ο Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτω πρέπει να υψωθεί ο υιός του ανθρώπου, δια να μην απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει αιώνιον ζωήν (Ιωάννης Γ/3: 14). «όταν, όμως, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο, για να εξαγοράσει αυτούς που ήσαν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία. Και επειδή είστε γιοι, ο Θεός έστειλε το Πνεύμα τού Υιού του στις καρδιές σας, το οποίο κράζει: Αββά, Πατέρα. Ώστε, δεν είσαι πλέον δούλος, αλλά γιος αν, όμως, είσαι γιος, είσαι και κληρονόμος τού Θεού διαμέσου τού Χριστού». (Γαλάτας Δ/4: 4-7).

     Όλα έγιναν από αγάπη. Η αγάπη του Θεού είναι πάνω από κάθε ανθρώπινο λογισμό. Ο Λόγος του Θεού μας δίνει το μέτρο της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο. «Επειδή, με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί καθένας ο οποίος πιστεύει σ' αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή. Δεδομένου ότι, ο Θεός δεν απέστειλε τον Υιό του στον κόσμο, για να κρίνει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος διαμέσου αυτού. Όποιος πιστεύει σ' αυτόν, δεν κρίνεται όποιος, όμως, δεν πιστεύει, έχει ήδη κριθεί, επειδή δεν πίστεψε στο όνομα του μονογενή Υιού τού Θεού. Κι αυτή είναι η κρίση, ότι το φως ήρθε στον κόσμο, και οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως για τον λόγο ότι, τα έργα τους ήσαν πονηρά». (Ιωάννης Γ/3: 16-19).

    Αυτό έκανε ο Χριστός. Ενσαρκώθηκε για να καταργήσει δια του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον (Εβραίους Β/2: 14). Ο θάνατος του Χριστού πάνω στο σταυρό θανάτωσε την έχθρα, που δημιουργήθηκε ανάμεσα στον αμαρτωλό άνθρωπο και τον δίκαιο Θεό. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει:
11. Γι' αυτό εσείς, οι κάποτε εθνικοί ως προς τη φυσική σας καταγωγή, που σας αποκαλούν απερίτμητους αυτοί που αποκαλούνται περιτμημένοι, επειδή υποβλήθηκαν σε σαρκική περιτομή από ανθρώπινο χέρι, να θυμάστε, 
12.ότι τον καιρό εκείνο ήσασταν χωρίς Χριστό, αποκομμένοι από τη ζωή του λαού Ισραήλ και αμέτοχοι στις διαθήκες που υποσχέθηκε ο Θεός, χωρίς να έχετε ελπίδα και χωρίς Θεό μέσα στον κόσμο. 
13 Τώρα όμως, χάρη στον Ιησού Χριστό, εσείς, που κάποτε βρισκόσασταν μακριά από το Θεό, βρεθήκατε κοντά του χάρη στο αίμα του Χριστού.
14 Γιατί, αυτός πραγματικά είναι η δική μας ειρήνη. Αυτός είναι που ενοποίησε τα δύο μέρη και γκρέμισε το μεσότοιχο του φραγμού.
15 Δηλαδή την έχθρα που υπήρχε μεταξύ τους, καταργώντας με το σωματικό του θάνατο το νόμο των εντολών που αποτελούνταν από διατάγματα, έτσι που τους δύο να τους μεταβάλει σε έναν καινούργιο άνθρωπο, με τη δική του προσωπική παρέμβαση, φέρνοντας ειρήνη μεταξύ τους.
16 Και σαν ένα σώμα πια να τους συμφιλιώσει πάλι με το Θεό μέσω του σταυρού, έχοντας θανατώσει την έχθρα πάνω σ' αυτόν. 
17 Ήρθε λοιπόν και κήρυξε το χαρμόσυνο άγγελμα της ειρήνης τόσο σε σας, που βρισκόσασταν μακριά από το Θεό, όσο και σ' εκείνους που βρίσκονταν κοντά του. 
18 Γιατί, μέσω αυτού έχουμε το δικαίωμα να προσέλθουμε στον Πατέρα και οι δυο μ' ένα Πνεύμα. 
19 Άρα λοιπόν, δεν είστε πια ξένοι και στερημένοι δικαιωμάτων, αλλά είστε συμπολίτες των αγίων και ανήκετε στην οικογένεια του Θεού, 
20 αφού εδραιωθήκατε πάνω στο θεμέλιο των αποστόλων και των προφητών με ακρογωνιαίο λίθο τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. 
21 Και καθώς όλη η οικοδομή συναρμολογείται πάνω σ' αυτόν, αυξάνει σε ναό άγιο για τον Κύριο. 
22 Πάνω σ' αυτόν οικοδομείστε κι εσείς όλοι μαζί σε κατοικητήριο του Θεού με την ενέργεια του Πνεύματος. (Εφεσίους Β : 11 - 22).

     Ο Απ. Παύλος στην "Β΄ προς Κορινθίους" επιστολή, (κεφ. Η, εδ. 9) αναφέρει: «επειδή, ξέρετε τη χάρη τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ότι, ενώ ήταν πλούσιος, έγινε για σας φτωχός, για να γίνετε εσείς πλούσιοι με τη φτώχεια εκείνου». Επίσης αναφέρεται: «κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους» (Φιλιππησίους (Β/2: 7). Μπήκε κάτω από το νόμο, για να σώσει όλους αυτούς που ήταν κάτω από το νόμο.

     Μίκρυνε ο Θεός, για να μπορέσει να σταθεί δίπλα στον άνθρωπο, για να μπορέσει να πλησιάσει και τον πιο μικρό και τον πλέον ασήμαντο στα μάτια των ανθρώπων, για να τον σώσει από τον αιώνιο θάνατο και να του χαρίσει αιώνια ζωή (Ιωάννης Ε/5: 24).

     Μετά την παρακοή ο Θεός έβγαλε τους πρωτόπλαστους μέσα από τον Παράδεισο. Αυτό έγινε, για να μην φάει ο άνθρωπος μετά την αμαρτία του από το ξύλο της ζωής και ζήσει αιώνια στην κατάσταση της αμαρτίας, στην οποία βρέθηκε. Έξω από την Εδέμ ο άνθρωπος θα πέθαινε σωματικά, όμως δια της υπακοής στον Σωτήρα Χριστό, (Πράξεις Δ/4: 12), θα εσώζετο από τον αιώνιο θάνατο. ---

ΒΑΣΙΛΕΩΝ Β΄ ΙΗ 13 – 16. ΑΝΑΘΕΣΕ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ.

 Βιβλίο "Β'  ΒΑΣΙΛΕΩΝ",  κεφ.    ΙΗ/18, εδ.   13 – 16.    (ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ)

13 ΚΑΙ στον 14ο χρόνο τού βασιλιά Εζεκία, ανέβηκε ο Σενναχειρείμ, ο βασιλιάς τής Ασσυρίας, ενάντια σε όλες τις οχυρές πόλεις τού Ιούδα, και τις κυρίευσε. 
14 Και ο Εζεκίας, ο βασιλιάς τού Ιούδα, έστειλε στον βασιλιά τής Ασσυρίας στη Λαχείς, λέγοντας: Αμάρτησα φύγε από μένα ό,τι επιβάλεις επάνω μου, θα το βαστάξω. Και ο βασιλιάς τής Ασσυρίας επέβαλε επάνω στον Εζεκία, τον βασιλιά τού Ιούδα, 300 τάλαντα ασήμι, και 30 τάλαντα χρυσάφι. 
15 Και ο Εζεκίας τού έδωσε όλο το ασήμι που βρέθηκε στον οίκο τού Κυρίου, και στους θησαυρούς στο παλάτι τού βασιλιά. 
16 Κατά τον καιρό εκείνο, ο Εζεκίας απέκοψε τις θύρες τού ναού τού Κυρίου, και τους στύλους που ο Εζεκίας, ο βασιλιάς τού Ιούδα, είχε περισκεπάσει με χρυσάφι, και το έδωσε στον βασιλιά τής Ασσυρίας.

         ΣΧΟΛΙΑ :

    Για το πόσο λαμπρό, πόσο εντυπωσιακό ήταν το ξεκίνημα του Βασιλιά Εζεκία, αναφερθήκαμε σε προηγούμενη μελέτη μας. Ανέλαβε Βασιλιάς σε ηλικία 17 ετών και :
1/ Έλπισε επί τον Κύριον (Β'  Βασιλέων ΙΗ/18: 5),
2/ προσεκολήθη εις τον Κύριον (Β' Βασιλέων  ΙΗ/18: 6),
3/ Δεν απεμακρύνθη απ’ όπισθεν αυτού, 
4/ Εφύλαξε τας εντολάς Αυτού,
5/ Εκαμε το ευθές ενώπιον του Κυρίου (Β'  Βασιλέων ΙΗ/18: 3 &  ΚΘ/29: 2.
6/ αφήρεσε,… κατέκοψε… κατέθρυσε….
7/ Άνοιξε τις θύρες του Οίκου του Κυρίου (Β'  Βασιλέων, ΙΘ/19: 3 και ο Κύριος ήταν μετ’ αυτού και κατευοδούτο, όπου εξήρχετο (εδ. 7).

     Ο Βασιλιάς της Ασσυρίας κατά το 14ο έτος της βασιλείας του (βασίλευσε από το έτος 705 έως 681 π.Χ.), αφού είχε καταλάβει το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ (Σαμάρεια), στη συνέχεια στράφηκε εναντίον του νότιου Βασιλείου του Ισραήλ, του Βασιλείου του Ιούδα. Αφορμή στάθηκε μία επαναστατική κίνηση του Εζεκία κατά του Ασσυριακού ζυγού, στον οποίο ήταν υποτελείς. Ο Εζεκίας, βλέποντας τον ανίκητο στρατό της Ασσυρίας, πανικοβάλλεται και στέλνει ένα δουλοπρεπές μήνυμα στο βασιλιά των Ασσυρίων, με το οποίο αναγνώριζε ότι ήταν λάθος του να επαναστατήσει. Φοβισμένος και ταπεινωμένος αναφέρει προς τον βασιλιά: Βασιλιά μου «ότι επιβάλεις επ’ εμέ, θέλω βαστάξει αυτό» (Β' Βασιλέων ΙΗ/18: 14).

     Πάνω στον πανικό του προσπαθώντας να εξευμενίσει τον Ασσύριο Βασιλιά και έδωσε όλο το αργύριο που υπήρχε στον οίκο του Θεού (Ναό του Σολομώντα) και τους θησαυρούς που είχε. Έκοψε τις πόρτες του ναού και τους στύλους, τους οποίους είχε περισκεπάσει με χρυσίον και έδωκε αυτό εις τον Βασιλεία της Ασσυρίας. (εδ. 16).

     Τρομερό! Ο άνθρωπος του Θεού, έχοντας ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα, ενώ δέχεται μια μεγάλη απειλή, δεν διαβάσαμε πουθενά να στράφηκε στο Θεό. Δε ζητάει τη βοήθεια του Θεού, αλλά προσπαθεί να βρει λύσεις με δικούς του τρόπους, χωρίς να έχει ρωτήσει τον Κύριο. Προσπαθεί με χρήματα να δώσει λύση στο πρόβλημά του. Με μέσα ανθρώπινα, με σκέψεις ανθρώπινες, προσπαθεί να επιλύσει το πρόβλημά του. Γιατί, «δεν υπάρχει Θεός στον Ισραήλ για να ρωτήσετε, είχε πει κάποτε ο Ηλίας στους απεσταλμένους του Βασιλιά Οχοζία» (Β' Βασιλέων  Α: 3).

     Ο Βασιλιάς τούτος, με τόσο ωραίο πνευματικό ξεκίνημα, δε λαμβάνει υπόψη του το Θεό και ενεργεί από μόνος του. Πόσες φορές δεν ενεργούμε με τον ίδιο επιπόλαιο τρόπο! Ξεχνάμε το Θεό και προσπαθούμε να βρούμε δικές μας λύσεις. Τι μεγάλη ντροπή! Άδειασε το Ναό του Κυρίου, για να εξαγοράσει την επιείκεια του απερίτμητου ειδωλολάτρη Βασιλιά της Ασσυρίας. Μέχρι και τις πόρτες του ναού έβγαλε. Τι ντροπή!

    Ο Βασιλιάς της Ασσυρίας, αφού έλαβε όλα αυτά τα λύτρα (το αργύριον του οίκου του Κυρίου),μέσα σε λιγότερο από τρία χρόνια στράφηκε και πάλι κατά του Βασιλείου του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ, αυτή τη φορά με πολύ περισσότερο στρατό. Στο διάβα του τούτος ο στρατός έχει σαρώσει τα πάντα. Κανένας, μα κανένας δεν μπόρεσε να του αντισταθεί. Η μία μετά την άλλη πέφτουν οι πόλεις του Βασιλείου του Ιούδα και σε λίγο καιρό, τούτος ο στρατός, βρίσκεται έξω από τις πύλες της αιώνιας πόλης, της Ιερουσαλήμ. Σύμφωνα με κάθε ανθρώπινο υπολογισμό πολύ σύντομα και η Ιερουσαλήμ θα είχε την ίδια ταπεινωτική τύχη των άλλων πόλεων.

    Ενώ ο πανικός και η απελπισία μέσα στην πολιορκούμενη πόλη είχαν φθάσει στο αποκορύφωμα, ο Διοικητής του εχθρικού στρατεύματος έστειλε ένα γράμμα με το οποίο, αφού έβριζε με το χειρότερο τρόπο τον Εζεκία και το Θεό του Εζεκία, απαιτούσε την άμεση παράδοση της πόλης.

      Βιβλίο "ΗΣΑΪΑ", κεφ. ΛΣ/36, εδ.  1 – 22.

1 ΚΑΤΑ τον 14ο χρόνο του βασιλιά Εζεκία, ανέβηκε ο Σενναχειρείμ, ο βασιλιάς τής Ασσυρίας, ενάντια σε όλες τις οχυρές πόλεις τού Ιούδα, και τις κυρίευσε. 

2 Και ο βασιλιάς τής Ασσυρίας έστειλε τον Ραβ-σάκη από τη Λαχείς στην Ιερουσαλήμ, στον βασιλιά Εζεκία, με μεγάλη δύναμη. Και στάθηκε στον υδραγωγό τής άνω κολυμβητικής λίμνης, στον μεγάλο δρόμο τού χωραφιού τού γναφέα. 

3 Τότε, βγήκαν προς αυτόν ο Ελιακείμ, ο γιος τού Χελκία, ο οικονόμος, και ο Σομνάς ο γραμματέας, και ο Ιωάχ, ο γιος τού Ασάφ, ο υπομνηματογράφος.

 4 Και ο Ραβ-σάκης είπε σ' αυτούς: Να πείτε τώρα στον Εζεκία: Έτσι λέει ο μεγάλος βασιλιάς, ο βασιλιάς τής Ασσυρίας: Ποιο είναι το θάρρος, επάνω στο οποίο θαρρείς; 

5 Λες, (όμως, είναι λόγια χειλέων): Έχω θέληση και δύναμη για πόλεμο. Αλλ' επάνω σε ποιον έχεις το θάρρος, ώστε αποστάτησες εναντίον μου; 

6 Δες, έχεις το θάρρος επάνω στη ράβδο εκείνου τού συντριμμένου καλαμιού, επάνω στην Αίγυπτο επάνω στο οποίο αν κάποιος στηριχθεί, θα μπηχτεί στο χέρι του, και θα το τρυπήσει τέτοιος είναι ο Φαραώ, ο βασιλιάς της Αιγύπτου, σε όλους εκείνους που έχουν το θάρρος επάνω σ' αυτόν.

7 Αλλά, αν μου πεις: Επάνω στον Κύριο τον Θεό μας έχουμε το θάρρος, δεν είναι αυτός, που ο Εζεκίας αφαίρεσε τους ψηλούς τόπους του, και τα θυσιαστήρια, και είπε στον Ιούδα και στην Ιερουσαλήμ: Μπροστά σ' αυτό το θυσιαστήριο θα προσκυνήσετε; 

8 Τώρα, λοιπόν, δώσε ενέχυρα στον κύριό μου τον βασιλιά τής Ασσυρίας, κι εγώ θα σου δώσω 2.000 άλογα, αν μπορείς από μέρους σου να δώσεις καβαλάρηδες επάνω τους. 

9 Πώς, λοιπόν, θα στρέψεις προς τα πίσω το πρόσωπο ενός τοπάρχη, από τους ελάχιστους των δούλων τού κυρίου μου, και έλπισες επάνω στην Αίγυπτο για άμαξες και καβαλάρηδες; 

10 Και τώρα, χωρίς τον Κύριο ανέβηκα εγώ ενάντια σ' αυτόν τον τόπο, για να τον καταστρέψω; Ο Κύριος είπε σε μένα: Ανέβα ενάντια σ' αυτή τη γη, και κατάστρεψέ την. 

11 Τότε, είπε ο Ελιακείμ, και ο Σομνάς, και ο Ιωάχ, στον Ραβ-σάκη: Μίλησε στους δούλους σου, παρακαλώ, στη Συριακή γλώσσα επειδή, την καταλαβαίνουμε και μη μας μιλάς στην Ιουδαϊκή, σε επήκοον του λαού, που είναι επάνω στο τείχος. 

12 Αλλά ο Ραβ-σάκης είπε: Μήπως ο κύριός μου με έστειλε στον κύριό σου, και σε σένα, για να μιλήσω αυτά τα λόγια; Δεν με έστειλε προς τους άνδρες, που κάθονται επάνω στο τείχος, για να φάνε την κόπρο τους, και να πιουν τα ούρα τους μαζί με σας. 

13 Τότε, ο Ραβ-σάκης στάθηκε και φώναξε στην Ιουδαϊκή, με δυνατή φωνή, και είπε: Ακούστε τα λόγια τού μεγάλου βασιλιά, του βασιλιά τής Ασσυρίας 

14 έτσι λέει ο βασιλιάς: Μη σας απατάει ο Εζεκίας επειδή, δεν θα μπορέσει να σας λυτρώσει. 

15 Και μη σας κάνει ο Εζεκίας να έχετε το θάρρος σας επάνω στον Κύριο, λέγοντας: Ο Κύριος, βέβαια, θα μας λυτρώσει η πόλη αυτή δεν θα παραδοθεί στο χέρι τού βασιλιά τής Ασσυρίας. 

16 Μη ακούτε τον Εζεκία επειδή, έτσι λέει ο βασιλιάς τής Ασσυρίας: Κάντε συμβιβασμό μαζί μου, και βγείτε προς εμένα και φάτε κάθε ένας από την άμπελό του, και κάθε ένας από τη συκιά του, και πιείτε κάθε ένας από τα νερά τής δεξαμενής του 

17 μέχρις ότου έρθω και σας πάρω σε μια γη όμοια με τη γη σας, γη με σιτάρι και κρασί, γη με ψωμί και αμπελώνες. 

18 Μη σας απατάει ο Εζεκίας, λέγοντας: Ο Κύριος θα μας λυτρώσει. Μήπως, κάποιος από τους θεούς των εθνών λύτρωσε τη γη του από το χέρι τού βασιλιά τής Ασσυρίας;

 19 Πού είναι οι θεοί τής Αιμάθ και της Αρφάδ; Πού είναι οι θεοί τής Σεφαρουϊμ; Μήπως λύτρωσαν από το χέρι μου τη Σαμάρεια; 

20 Ποιοι, ανάμεσα σε όλους τους θεούς αυτών των τόπων, λύτρωσαν τη γη τους από το χέρι μου, ώστε και ο Κύριος να λυτρώσει από το χέρι μου την Ιερουσαλήμ; 

21 Κι εκείνοι σιωπούσαν, και δεν του αποκρίθηκαν ούτε έναν λόγο επειδή, ο βασιλιάς τούς είχε προστάξει, λέγοντας: Μη του απαντήσετε. 

22 Τότε, ο Ελιακείμ, ο γιος τού Χελκία, ο οικονόμος, και ο Σομνάς ο γραμματέας, και ο Ιωάχ, ο γιος τού Ασάφ, ο υπομνηματογράφος, ήρθαν στον Εζεκία με ξεσχισμένα τα ιμάτια, και του ανήγγειλαν τα λόγια τού Ραβ-σάκη.

   Βιβλίο  "ΗΣΑΊΑ",  κεφ.    ΛΖ/37,  εδ. 1 – 35.

1 ΚΑΙ όταν ο βασιλιάς Εζεκίας το άκουσε, ξέσχισε τα ιμάτιά του, και σκεπάστηκε με σάκο, και μπήκε στον οίκο τού Κυρίου. 

2 Και έστειλε, σκεπασμένους με σάκους, τον Ελιακείμ τον οικονόμο, και τον Σομνά τον γραμματέα, και τους πρεσβύτερους των ιερέων, προς τον προφήτη Ησαϊα, τον γιο τού Αμώς

3 και του είπαν: Έτσι λέει ο Εζεκίας: Αυτή η ημέρα είναι ημέρα θλίψης, και ονειδισμού, και βλασφημίας επειδή, τα παιδιά ήρθαν στην ακμή τής γέννας, όμως δεν υπάρχει δύναμη σ' αυτή που γεννάει 

4 είθε ο Κύριος ο Θεός σου να άκουσε τα λόγια τού Ραβ-σάκη, που ο βασιλιάς τής Ασσυρίας, ο κύριός του, τον έστειλε για να ονειδίσει τον ζωντανό Θεό, και να εξυβρίσει, με τα λόγια, που ο Κύριος ο Θεός σου άκουσε γι' αυτό, ύψωσε δέηση υπέρ τού σωζόμενου υπολοίπου. 

5 Και ήρθαν στον Ησαϊα οι δούλοι τού βασιλιά Εζεκία. 

6 Και ο Ησαϊας είπε σ' αυτούς: Έτσι θα πείτε στον κύριό σας: Έτσι λέει ο Κύριος: Μη φοβάσαι από τα λόγια που άκουσες, με τα οποία οι δούλοι τού βασιλιά τής Ασσυρίας με ονείδισαν

7 δες, εγώ θα του βάλω ένα τέτοιο πνεύμα, ώστε, αφού ακούσει θόρυβο, θα επιστρέψει στη γη του και θα τον κάνω να πέσει με μάχαιρα μέσα στη γη του. 

8 Ο Ραβ-σάκης, λοιπόν, επέστρεψε, και βρήκε τον βασιλιά τής Ασσυρίας να πολεμάει ενάντια στη Λιβνά επειδή, άκουσε ότι είχε φύγει από τη Λαχείς. 

9 Και ο βασιλιάς άκουσε να λένε για τον Θιρακά, τον βασιλιά τής Αιθιοπίας: Βγήκε να σε πολεμήσει. Και όταν το άκουσε, έστειλε πρεσβευτές στον Εζεκία, λέγοντας: 

10 Έτσι θα πείτε στον Εζεκία, τον βασιλιά τού Ιούδα, λέγοντας: Ο Θεός σου, επάνω στον οποίο έχεις το θάρρος σου, ας μη σε απατάει, λέγοντας: Η Ιερουσαλήμ δεν θα παραδοθεί στο χέρι τού βασιλιά τής Ασσυρίας. 

11 Δες, εσύ άκουσες τι έκαναν οι βασιλιάδες τής Ασσυρίας σε όλους τούς τόπους, καταστρέφοντάς τους και θα λυτρωθείς εσύ; 

12 Μήπως οι θεοί των εθνών λύτρωσαν εκείνους, που οι πατέρες μου κατέστρεψαν, τη Γωζάν, και τη Χαρράν, και τη Ρεσέφ, και τους γιους τού Εδέν, που είναι στην Τελασσάρ; 

13 Πού είναι ο βασιλιάς τής Αιμάθ, και ο βασιλιάς τής Αρφάδ, και ο βασιλιάς τής πόλης Σεφαρουϊμ, Ενά, και Αυά; 

14 Και παίρνοντας ο Εζεκίας την επιστολή από το χέρι των πρεσβευτών, τη διάβασε και ο Εζεκίας ανέβηκε στον οίκο τού Κυρίου, και την ξετύλιξε μπροστά στον Κύριο. 

15 Και ο Εζεκίας προσευχήθηκε στον Κύριο, λέγοντας: 

16 Κύριε των δυνάμεων, Θεέ του Ισραήλ, εσύ που κάθεσαι επάνω στα χερουβείμ, εσύ ο ίδιος είσαι ο Θεός, ο μόνος, όλων των βασιλείων τής γης εσύ έκανες τον ουρανό και τη γη. 

17 Στρέψε, Κύριε, το αυτί σου, και άκουσε άνοιξε τα μάτια σου, Κύριε, και δες και άκουσε όλα τα λόγια τού Σενναχειρείμ, που έστειλε αυτόν για να ονειδίσει τον ζωντανό Θεό. 

18 Αληθινά, Κύριε, οι βασιλιάδες τής Ασσυρίας ερήμωσαν όλα τα έθνη, και τους τόπους τους, 

19 και έρριξαν τους θεούς τους στη φωτιά επειδή, δεν ήσαν θεοί, αλλά έργο χεριών ανθρώπου, ξύλα και πέτρες γι' αυτό, τους κατέστρεψαν. 

20 Τώρα, λοιπόν, Κύριε Θεέ μας, σώσε μας από το χέρι του ώστε, όλα τα βασίλεια της γης να γνωρίσουν ότι, εσύ είσαι ο Κύριος, ο μόνος. 

21 Τότε, ο Ησαϊας, ο γιος τού Αμώς, έστειλε στον Εζεκία, λέγοντας: Έτσι λέει ο Κύριος, ο Θεός τού Ισραήλ: Άκουσα όσα προσευχήθηκες σε μένα ενάντια στον Σενναχειρείμ, τον βασιλιά τής Ασσυρίας. 

22 Αυτός είναι ο λόγος, που ο Κύριος μίλησε γι' αυτόν: Σε καταφρόνησε, σε έπαιξε, η παρθένα, η θυγατέρα τής Σιών κούνησε πίσω σου κεφάλι, η θυγατέρα τής Ιερουσαλήμ. 

23 Ποιον ονείδισες και βλασφήμησες; Ενάντια σε ποιον ύψωσες τη φωνή, και σήκωσες ψηλά τα μάτια σου; Ενάντια στον Άγιο του Ισραήλ. 

24 Τον Κύριο ονείδισες διαμέσου των δούλων σου, και είπες: «Με το πλήθος των αμαξών μου εγώ ανέβηκα στο ύψος των βουνών, στα πλευρά τού Λιβάνου και θα κόψω τους ψηλούς κέδρους του, τα εκλεκτά ελάτια του και θα μπω στο ύψος των άκρων του, στο δάσος τού Καρμήλου του 

25 εγώ ανέσκαψα, και ήπια νερά και με το ίχνος των ποδιών μου ξέρανα όλα τα ποτάμια των πολιορκούμενων». 

26 Μήπως δεν άκουσες ότι εγώ το έκανα αυτό από παλιά, και το αποφάσισα από τις αρχαίες ημέρες; Τώρα, όμως, το εκτέλεσα, ώστε να είσαι για να καταστρέφεις οχυρωμένες πόλεις σε σωρούς ερειπίων 

27 γι' αυτό, οι κάτοικοί τους ήσαν μικρής δύναμης, τρόμαξαν και καταντροπιάστηκαν ήσαν σαν το χορτάρι τού χωραφιού, και σαν τη χλόη, σαν το χορτάρι των ταρατσών, και σαν το σιτάρι που καίγεται πριν καλαμώσει. 

28 Όμως, εγώ ξέρω την κατοικία σου, και την έξοδό σου, και την είσοδό σου, και τη λύσσα σου, που έχεις εναντίον μου. 

29 Επειδή, η λύσσα σου εναντίον μου, και η αλαζονεία σου ανέβηκαν στα αυτιά μου, γι' αυτό, θα βάλω τον κρίκο μου στα ρουθούνια σου, και τον χαλινό μου στα χείλη σου, και θα σε γυρίσω πίσω από τον δρόμο διαμέσου τού οποίου ήρθες. 

30 Και τούτο θα είναι σε σένα το σημάδι: Αυτή τη χρονιά θα φάτε ό,τι είναι αυτοφυές και τη δεύτερη χρονιά, ό,τι εκφύεται από το ίδιο ενώ την τρίτη χρονιά, να σπείρετε, και να θερίσετε, και να φυτέψετε αμπελώνες, και να φάτε τον καρπό τους. 

31 Και το υπόλοιπο από τον οίκο τού Ιούδα, που διασώθηκε, θα ριζώσει και πάλι από κάτω, και θα δώσει επάνω καρπούς. 

32 Επειδή, από την Ιερουσαλήμ θα βγει το υπόλοιπο, και από το βουνό Σιών, αυτό που διασώθηκε ο ζήλος τού Κυρίου των δυνάμεων θα το εκτελέσει. 

33 Γι' αυτό, έτσι λέει ο Κύριος για τον βασιλιά τής Ασσυρίας: Δεν θα μπει μέσα σ' αυτή την πόλη ούτε θα τοξεύσει εκεί βέλος ούτε θα προβάλει εναντίον της ασπίδες ούτε θα υψώσει εναντίον της πρόχωμα 

34 από τον δρόμο διαμέσου τού οποίου ήρθε, απ' αυτόν θα γυρίσει, και σ' αυτή την πόλη μέσα δεν θα μπει, λέει ο Κύριος 

35 επειδή, θα υπερασπιστώ αυτή την πόλη, ώστε να τη σώσω, για χάρη μου, και για χάρη τού δούλου μου του Δαβίδ.

      ΣΧΟΛΙΑ :

   Στο Μουσείο του Λονδίνου φυλάσσονται πλάκες της εποχής εκείνης με σφηνοειδή γραφή, οι οποίες βρέθηκαν μετά από ανασκαφές και στις οποίες ο βασιλιάς της Ασσυρίας μεταξύ άλλων αναφέρει: 46 πόλεις έπεσαν στα χέρα μου ….. και όσο για τον Εζεκία, τον έκλεισα μέσα στην Ιερουσαλήμ σαν το πουλί μέσα στο κλουβί του.

    Πράγματι έτσι ήταν. Όμως τούτη τη φορά τα κάγκελα έσπασαν και η πόλη ελευθερώθηκε από τα χέρια του τρομερού εχθρού. Πώς έγινε αυτό; Έδωσαν κι άλλο χρυσό; κι άλλο άργυρο; Όχι. Τούτη τη φορά έγινε κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, έγινε εκείνο που θα πρέπει να γίνεται πάντοτε σε κάθε κρίσιμη κατάσταση στη ζωή μας. Τι έγινε : Πήρε ο Εζεκίας το γράμμα από τα χέρια των πρέσβεων και τι έκανε: «ΚΑΙ ΑΝΕΒΗΚΕ Ο ΕΖΕΚΙΑΣ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΤΎΛΙΞΕ ΜΠΟΣΤΆ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ» (Ησαΐας ΛΖ/37: 14).

    Εκείνο το θλιβερό και υβριστικό γράμμα ο Εζεκίας, αφού μπήκε μέσα στο Ναό να προσευχηθεί, το έφερε ενώπιον του Κυρίου. Διάβασέ το Εσύ Κύριε. Απάντησε Εσύ Κύριε. Τα πάντα σε Σένα, τα πάντα από Σένα. Απλή αλλά καταπληκτική τούτη η προσευχή του Εζεκία. Όμως μια προσευχή γνήσια, που έχει πολλά μαθήματα να δώσει στον καθένα μας.

    Ξετύλιξε το γράμμα μπροστά στο Θεό ο Εζεκίας, γιατί ήταν βέβαιος ότι ο Θεός ήταν εκεί, τον έβλεπε και τον άκουγε. Αυτό είναι το θεμέλιο, στο οποίο θα πρέπει να στηρίζεται η προσευχή μας, στην πίστη, τη σιγουριά, την εμπιστοσύνη στο Θεό. Εκείνη τη δύσκολη ώρα ο Εζεκίας δεν άπλωσε τα χέρια του στο κενό. Όχι. Τα άπλωσε και έπιασε τα χέρια του Θεού. Μπορεί να μην έβλεπε το Θεό με τα γήινα μάτια του, όμως μέσα στην καρδιά του ο Εζεκίας ήξερε ότι ο Θεός είναι εκεί, κοντά του. "Πάρε το γράμμα, εσύ Κύριε, και διάβασέ το. Τούτη η κουβέντα δεν ήταν ένας μονόλογο, ήταν ένα διάλογος. Μπορεί ο εχθρός να πλησιάζει, να είναι κοντά μας, αλλά υπάρχει κάποιος άλλος που είναι ακόμα πιο κοντά μας, είναι δίπλα μας. Είναι ο Θεός «ακούων προσευχήν», (Ψαλμός ΞΕ/65: 2), «βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι». (Ψαλμός ΜΣ/46: 1). Απειλεί ο εχθρός, όμως ο Κύριος έχει τον τελικό λόγο. Αυτή είναι η δύναμη της προσευχής. Απλώνοντας τα χέρια σου, για να πιάσεις τα χέρια του Θεού, φέρνεις το πρόβλημά σου, τη δυσκολία σου, σε επαφή με τη δύναμη του Θεού. Ακουμπάς τους αιώνιους βραχίονες, που μπορούν να αλλάξουν τα πάντα γύρω μας. Να δώσουν λύσεις θαυμαστές στα προβλήματά μας έξω από τη λογική, έξω από τους νόμους της φύσης, έξω από τα πάντα. Απλώνεις τα χέρια σου και ακουμπάς τον Κύριο.

      Πόσα ανθρώπινα χέρια στα οποία στηριχθήκαμε δεν υποχώρησαν γύρω μας! Και κάποια στιγμή διαπιστώσαμε ότι αντί για βοήθεια ήρθε η χλεύη, ο ονειδισμός, η αποξένωση. Ακουμπάς στους αιώνιους βραχίονες του Κυρίου και γνωρίζεις ότι: Σε ξέρει, ότι είναι εκεί, σε ακούει και η μεγάλη του καρδιά, με την οποία τόσο πολύ μας αγάπησε, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή για να μη χαθεί καθένας που θα πιστεύσει σ’ αυτόν (Ιωάννης ΙΓ/13: 16), πριν ακόμα τελειώσουμε έχει έτοιμη την απάντηση. Άπλωσε ο Εζεκίας το γράμμα μπροστά στο Θεό. Ήξερε ότι όπου αλλού θα το άπλωνε, θα ήταν τελείως άσκοπο και επικίνδυνο.

     Πού να πεις το πρόβλημά σου, πού να ζητήσεις παρηγοριά στον πόνο, στη θλίψη, πού να βρεις στήριγμα; "Επικατάρατος εκείνος, που θα στηριχτεί σε βραχίονα ανθρώπου" (Ιερεμίας ΙΖ/17: 5). Μόνον όποιος ελπίσει, σ’ Αυτόν, δε θα καταισχυνθεί εις τον αιώνα. (Ιωήλ Β/2: 27). Όταν όλα καταρρέουν και χάνονται, πού να στηριχθεί ο άνθρωπος; Στα τρυπημένα χέρια του αδελφού μας, του Ιησού Χριστού. Δεν ντρέπεται να μας αποκαλεί αδελφούς Του (Εβραίους Β : 11). Αυτός θα ακούσει τα προβλήματά μας και θα δώσει θαυμαστές λύσεις, σύμφωνα με το θέλημά Του.

   Αγαπητέ μου, αντιμετωπίζεις κάποιο σοβαρό πρόβλημα ακολούθησε τα βήματα του Εζεκία και έλα στο σπίτι του μεγάλου φίλου σου. Έλα μπροστά στην παρουσία του Θεού και άφησε την καρδιά σου να ξεχειλίσει. "Κύριε θα στα πω όλα ακόμη και κείνα που θα ντρεπόμουν να ακούσουν οι άνθρωποι. Όλα Κύριε". Και τότε να είσαι σίγουρος ότι δεν πήγες άδικα. Ο Κύριος θα ενεργήσει. Είναι Θεός ακούων προσευχήν.

    Φαντάζομαι ότι ένα από αυτά που θα είπε ο Εζεκίας στον Κύριο θα ήταν: "Κύριε την πρώτη φορά προσπάθησα μόνος να λύσω το πρόβλημά μου. Έπεσα σε λάθη, σε άσκοπες και επικίνδυνες ενέργειες, χωρίς αποτέλεσμα. Τώρα που ακουμπάω στα χέρια Σου, σε παρακαλώ Κύριε, απάντησε Εσύ". Με ταπείνωση, μετάνοια και προσευχή, έτσι έρχεται το ποθητό αποτέλεσμα. Αυτή είναι η σειρά και τίποτα δεν μπορεί να την αλλάξει. Σ’ αυτή τη σειρά έβαλε και ο Εζεκίας τα πράγματα.

    Το ερώτημα είναι πώς ξέρουμε ότι ο Θεός τον είδε τον Εζεκία, άκουσε το αίτημά του, διάβασε εκείνο το υβριστικό γράμμα, άκουσε την κραυγή εκείνης της προσευχής; Πως το ξέρουμε;

   Βιβλίο  "Β΄ ΒΑΣΙΛΕΩΝ", κεφ.  ΙΘ/19, εδ.  35 - 38.

35.Και τη νύχτα εκείνη βγήκε ο άγγελος του Κυρίου, και πάταξε στο στρατόπεδο των Ασσυρίων 185.000 και όταν σηκώθηκαν το πρωί, δέστε, ήσαν όλοι νεκρά σώματα. 

36 Και σηκώθηκε και έφυγε, και επέστρεψε ο Σενναχειρείμ, ο βασιλιάς τής Ασσυρίας, και κατοίκησε στη Νινευή. 

37 Κι ενώ προσκυνούσε στον οίκο τού Νισρώκ, του θεού του, ο Αδραμμέλεχ και ο Σαρασάρ, οι γιοι του, τον χτύπησαν με μάχαιρα, κι αυτοί έφυγαν στη γη τής Αρμενίας και αντ' αυτού βασίλευσε ο Εσαραδδών, ο γιος του.

            ΣΧΟΛΙΑ :

     «Εκείνη τη νύκτα βγήκε ο Άγγελος του Κυρίου και πάταξε στο στρατόπεδο των Ασσυρίων 185.000». Τρομερή η επέμβαση του Θεού. (Τούτο το γεγονός αναφέρει ιστορικά και ο Ηρόδοτος). Να πως το ξέρουμε. Να ποια ήταν η απάντηση του Θεού σ' έναν άνθρωπο που Του εμπιστεύθηκε το πρόβλημά του, που ζήτησε τη βοήθειά Του. Να ποια ήταν η απάντηση σε μια πονεμένη και φοβισμένη ψυχή, που Τον εμπιστεύθηκε. Αυτή θα είναι η απάντηση σε καθέναν, που ειλικρινά θα Τον εκζητήσει, σε καθέναν που θα φέρει ενώπιόν Του το πρόβλημά του, το δύσκολο, το μεγάλο, το ανυπέρβλητο, τα τραγικό, το αξεπέραστο.

     Ζήτησε ο Εζεκίας από το Θεό να απαντήσει, και ο Θεός απάντησε. Μπορεί να ήσαν γερά και μεγάλα τα σίδερα του κλουβιού στο οποίο είχε κλειστεί ο Εζεκίας, όμως το Θεός τα έσπασε και τον ελευθέρωσε. Καθώς ο Κύριος δεν είναι προσωπολήπτης, είναι έτοιμος να σπάσει τα σίδερα και του δικού σου κλουβιού. Είναι έτοιμος να λύσει και το δικό σου πρόβλημα. Μη διστάζεις: Ξετύλιξε το γράμμα σου μπροστά στο Θεό. Πέσε σ’ Αυτόν το πρόβλημά σου. Ο λόγος του Θεού μας συμβουλεύει : «Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου και έλπιζε επ’ αυτόν και Αυτός θα ενεργήσει. (Ψαλμός ΛΖ/37: 5). ---

Α΄ ΣΑΜΟΥΗΛ κεφ. ΚΕ : 1 - 42. ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟΣ- ΑΒΙΓΑΙΑ.

Η ΑΒΙΓΑΙΑ.

βιβλίο "Α΄ ΣΑΜΟΥΗΛ",  κεφ. ΚΕ/25, εδ.  1 - 42.

 1 ΚΑΙ ο Σαμουήλ πέθανε και ολόκληρος ο Ισραήλ συγκεντρώθηκαν, και τον έκλαψαν, και τον ενταφίασαν στο σπίτι του στη Ραμά. Και ο Δαβίδ σηκώθηκε, και κατέβηκε στην έρημο Φαράν. 
2 Υπήρχε δε στη Μαών ένας άνθρωπος, του οποίου τα κτήματα ήσαν στον Κάρμηλο, και ο άνθρωπος αυτός ήταν υπερβολικά πλούσιος, και είχε 3.000 πρόβατα, και 1.000 γίδες και κούρευε τα πρόβατά του στον Κάρμηλο. 
3 Και το όνομα του ανθρώπου ήταν Νάβαλ το δε όνομα της γυναίκας του ήταν Αβιγαία και η μεν γυναίκα του ήταν καλή σε σύνεση, και ωραία στην όψη ο άνθρωπος, όμως, αυτός ήταν σκληρός, και κακός στις πράξεις του καταγόταν δε από τη γενεά τού Χάλεβ. 
4 Και ο Δαβίδ στην έρημο άκουσε, ότι ο Νάβαλ κούρευε τα πρόβατά του. 
5 Και έστειλε ο Δαβίδ δέκα νέους, και είπε ο Δαβίδ στους νέους: Ανεβείτε στον Κάρμηλο, και πηγαίνετε στον Νάβαλ, και χαιρετήστε τον εξ ονόματός μου 
6 και πείτε του: Πολύχρονος να είσαι! Ειρήνη και σε σένα, ειρήνη και στο σπίτι σου, ειρήνη και σε όλα όσα έχεις! 
7 Και, τώρα, άκουσα ότι έχεις κουρευτές δες, τους ποιμένες σου, που ήσαν μαζί μας, δεν τους βλάψαμε ούτε χάθηκε σ' αυτούς κάτι, όλο τον καιρό που ήσαν στον Κάρμηλο 
8 ρώτησε τους νέους σου, και θα σου πουν. Αας βρουν, λοιπόν, χάρη στα μάτια σου αυτοί οι νέοι επειδή, σε καλή ημέρα ήρθαμε δώσε, παρακαλούμε, στους δούλους σου ό,τι έρθει στο χέρι σου, και στον γιο σου τον Δαβίδ. 
9 Και καθώς οι νέοι τού Δαβίδ ήρθαν, μίλησαν στον Νάβαλ, σύμφωνα με όλα αυτά τα λόγια, στο όνομα του Δαβίδ, και σταμάτησαν. 
10 Αλλ' ο Νάβαλ απάντησε στους δούλους τού Δαβίδ, και είπε: Τι είναι ο Δαβίδ; Και ποιος είναι ο γιος του Ιεσσαί; Πολλοί δούλοι είναι σήμερα, που αποσκιρτούν κάθε ένας από τον κύριό του 
11 Θα πάρω, λοιπόν, το ψωμί μου, και το νερό μου, και το σφαχτό μου, που έσφαξα για τους κουρευτές μου, και θα τα δώσω σε ανθρώπους που δεν ξέρω από πού είναι; 
12 Και οι νέοι τού Δαβίδ στράφηκαν στον δρόμο τους, και αναχώρησαν, και καθώς ήρθαν ανήγγειλαν σ' αυτόν όλα αυτά τα λόγια. 
13 Και ο Δαβίδ είπε στους άνδρες του: Ζωστείτε κάθε ένας τη ρομφαία του και ο Δαβίδ παρόμοια ζώστηκε τη δική του ρομφαία κι ανέβηκαν πίσω από τον Δαβίδ περίπου 400 άνδρες 200, όμως, έμειναν κοντά στην αποσκευή. 
14 Ένας από τους νέους, όμως, ανήγγειλε στην Αβιγαία, τη γυναίκα τού Νάβαλ, λέγοντας: Δες, ο Δαβίδ έστειλε μηνυτές από την έρημο για να χαιρετήσουν τον κύριό μας, κι εκείνος τους έδιωξε 
15 οι άνδρες, όμως, στάθηκαν σε μας πολύ καλοί, και δεν υποστήκαμε βλάβη ούτε χάσαμε κανένα ζώο, όσον καιρό συναναστραφήκαμε μαζί τους, όταν ήμασταν στα χωράφια 
16 ήσαν σαν ένα τείχος γύρω μας, και νύχτα και ημέρα, όλο τον καιρό που ήμασταν μαζί τους βόσκοντας τα πρόβατα 
17 Τώρα, λοιπόν, γνώρισε και δες τι θα κάνεις εσύ επειδή, αποφασίστηκε κακό ενάντια στον κύριό μας, και ενάντια σε ολόκληρο το σπίτι του μια που είναι άνθρωπος δύστροπος, ώστε κανένας δεν μπορεί να του μιλήσει. 
18 Τότε, η Αβιγαία βιάστηκε, και πήρε 200 ψωμιά, και δύο αγγεία κρασί, και πέντε ετοιμασμένα πρόβατα, και πέντε μέτρα φρυγανισμένο σιτάρι, και 100 δέσμες σταφίδες, και 200 πίττες από σύκα, και τα έβαλε επάνω σε γαϊδούρια. 
19 Και είπε στους νέους της: Προπορεύεστε μπροστά μου δέστε, εγώ έρχομαι έπειτα από σας. Στον Νάβαλ, όμως, τον άνδρα της, δεν το φανέρωσε. 
20 Και καθώς αυτή, καθισμένη επάνω σε ένα γαϊδούρι, κατέβαινε κάτω από τη σκέπη τού βουνού, να, ο Δαβίδ και οι άνδρες του κατέβαιναν προς αυτήν και τους συνάντησε. 
21 Και ο Δαβίδ είχε πει: Στ' αλήθεια, μάταια φύλαξα όλα όσα αυτός είχε στην έρημο, και δεν χάθηκε τίποτε από όλα τα αποκτήματά του και μου ανταπέδωσε κακό αντί για καλό 
22 έτσι να κάνει ο Θεός στους εχθρούς του Δαβίδ, και έτσι να προσθέσει, αν μέχρι το πρωί αφήσω αρσενικό από όλα τα πράγματά του. 
23 Και καθώς η Αβιγαία είδε τον Δαβίδ, βιάστηκε, και κατέβηκε από το γαϊδούρι, και έπεσε μπροστά στον Δαβίδ μπρούμυτα, και προσκύνησε μέχρι το έδαφος. 
24 Και έπεσε στα πόδια του, και είπε: Επάνω μου, επάνω μου, κύριέ μου, ας είναι αυτή η αδικία και ας μιλήσει, παρακαλώ, η δούλη σου στα αυτιά σου, και άκουσε τα λόγια της δούλης σου. 
25 Ας μη δώσει καμιά προσοχή, παρακαλώ, ο κύριός μου σε τούτον τον δύστροπο άνθρωπο, τον Νάβαλ επειδή, σύμφωνα με το όνομά του, τέτοιος είναι Νάβαλ είναι το όνομά του, και αφροσύνη είναι μαζί του εγώ, όμως, η δούλη σου δεν είδα τους νέους τού κυρίου μου, που είχες στείλει. 
26 Τώρα, λοιπόν, κύριέ μου, ζει ο Κύριος και ζει η ψυχή σου, ο Κύριος βέβαια σε κράτησε από το να μπεις σε αίμα, και να εκδικηθείς με το χέρι σου τώρα, μάλιστα, οι εχθροί σου, κι εκείνοι που ζητούν κακό στον κύριό μου, ας είναι όπως ο Νάβαλ! 
27 Και, τώρα, αυτή η προσφορά, που η δούλη σου έφερε στον κύριό μου, ας δοθεί στους νέους που ακολουθούν τον κύριό μου. 
28 Συγχώρησε, παρακαλώ, το αμάρτημα της δούλης σου επειδή, ο Κύριος θα κάνει στον κύριό μου κατοικία ασφαλή, για τον λόγο ότι, ο κύριός μου μάχεται τις μάχες τού Κυρίου, και σε σένα κακία δεν βρέθηκε ποτέ. 
29 Αν και σηκώθηκε άνθρωπος που σε καταδιώκει, και ζητάει την ψυχή σου, η ψυχή όμως του κυρίου μου θα είναι δεμένη στον δεσμό τής ζωής κοντά στον Κύριο τον Θεό σου τις δε ψυχές των εχθρών σου, αυτές θα τις εκσφενδονίσει μέσα από τη σφενδόνη. 
30 Και όταν ο Κύριος κάνει στον κύριό μου σύμφωνα με όλα τα αγαθά που μίλησε για σένα, και σε κάνει κυβερνήτη επάνω στον Ισραήλ, 
31 δεν θα είναι αυτό σκάνδαλο σε σένα ούτε πρόσκομμα καρδιάς στον κύριό μου ή ότι έχυσες αναίτιο αίμα ή ότι ο κύριός μου εκδίκησε τον εαυτό του όμως, όταν ο Κύριος αγαθοποιήσει τον κύριό μου, τότε θυμήσου τη δούλη σου. 
32 Και ο Δαβίδ είπε στην Αβιγαία: Ευλογητός ο Κύριος ο Θεός τού Ισραήλ, που σε έστειλε αυτή την ημέρα σε συντάντησή μου 
33 και ευλογημένη η βουλή σου, και ευλογημένη εσύ, που με φύλαξες αυτή την ημέρα από το να μπω σε αίματα, και να εκδικηθώ με το χέρι μου 
34 επειδή, στ' αλήθεια, ζει ο Κύριος ο Θεός τού Ισραήλ, που με εμπόδισε από το να κακοποιήσω, αν δεν έσπευδες νάρθεις σε συνάντησή μου, δεν θάμενε στον Νάβαλ μέχρι την αυγή αρσενικός άνθρωπος. 35 Και ο Δαβίδ πήρε από το χέρι της τα όσα τού έφερε και της είπε: Πήγαινε στο σπίτι σου με ειρήνη δες, εισάκουσα τη φωνή σου, και τίμησα το πρόσωπό σου. 
36 Και η Αβιγαία ήρθε στον Νάβαλ και να, είχε στο σπίτι του συμπόσιο, σαν συμπόσιο βασιλιά και η καρδιά τού Νάβαλ ήταν μέσα του εύθυμη, και ήταν υπερβολικά μεθυσμένος γι' αυτό δεν του ανήγγειλε τίποτε, μικρό ή μεγάλο, μέχρι την αυγή. 
37 Το πρωί, όμως, αφού ο Νάβαλ είχε ξεμεθύσει, η γυναίκα του φανέρωσε σ' αυτόν αυτά τα πράγματα και η καρδιά του νεκρώθηκε μέσα του, και έγινε σαν πέτρα. 
38 και ύστερα από δέκα ημέρες, ο Κύριος χτύπησε τον Νάβαλ, και πέθανε. 
39 Και όταν ο Δαβίδ άκουσε ότι ο Νάβαλ πέθανε, είπε: Ευλογητός ο Κύριος, που έκρινε την κρίση μου για τον ονειδισμό μου, που έγινε από τον Νάβαλ, και εμπόδισε τον δούλο του από κακό και την κακία τού Νάβαλ ο Κύριος έστρεψε επάνω στο κεφάλι του! Και ο Δαβίδ έστειλε και μίλησε στην Αβιγαία, για να την πάρει ως γυναίκα στον εαυτό του. 
40 Και καθώς οι δούλοι τού Δαβίδ ήρθαν στην Αβιγαία, στον Κάρμηλο, της μίλησαν, λέγοντας: Ο Δαβίδ μάς έστειλε σε σένα, για να σε πάρει ως γυναίκα στον εαυτό του. 
41 Και σηκώθηκε, και προσκύνησε μπρούμυτα μέχρι το έδαφος, και είπε: Δες, ας είναι η δούλη σου υπηρέτρια για να πλένει τα πόδια των δούλων τού Κυρίου μου. 
42 Και η Αβιγαία έσπευσε, και σηκώθηκε, και ανέβηκε σε ένα γαϊδούρι, με πέντε κορίτσια της, που ακολουθούσαν από πίσω της και πήγε πίσω από τους απεσταλμένους τού Δαβίδ, και έγινε γυναίκα του.

        ΣΧΟΛΙΑ :

    Ο θάνατος του προφήτη Σαμουήλ έβαλε τέλος στην περίοδο των Κριτών, η οποία κάλυψε ένα χρονικό διάστημα 300 χρόνων, από το 1.400 π.Χ. έως το 1.100 π.Χ. Το έθνος είχε γίνει πλέον μοναρχία. Οι απόγονοι του Δαβίδ θα ήταν για πάντα πια στον θρόνο του Ισραήλ. Απ’ αυτούς θα προερχόταν ο Χριστός, που θα αποτελούσε τη μεγάλη εκπλήρωση της υπόσχεσης του Θεού. Ο βαθύς σεβασμός που έτρεφαν όλοι για το Σαμουήλ φαίνεται στο θρήνο που έκανε ολόκληρο το έθνος, όταν εκείνος πέθανε.

     Μετά το θάνατο του προφήτη ο Δαβίδ κατέβηκε στην έρημο Φαράν, στο νότιο τμήμα του βασιλείου του Ιούδα, για να βρεθεί προφανώς όσο μακρύτερα γινόταν από το βασιλιά Σαούλ και τα φονικά σχέδια που είχε εναντίον του. Βρισκόμαστε στην εποχή που το πάθος, το μίσος του βασιλιά Σαούλ κατά του Δαβίδ έχει φτάσει στο κατακόρυφο. Ξεφεύγοντας από το Σαούλ ο Δαβίδ έρχεται και στον Αρχιερέα Αχιμέλεχ, στον οποίο ο Δαβίδ είπε ψέματα ότι βρισκόταν σε μυστική αποστολή για λογαριασμό του βασιλιά. Κατόπιν του ζήτησε λίγα καρβέλια ψωμί. Το μόνο που υπήρχε όμως ήταν αγιασμένο ψωμί που το χρησιμοποιούσαν για τη λατρεία στο ναό (Λευιτικον ΚΔ/24: 5-9). Ο ιερέας του το έδωσε με την προϋπόθεση ότι οι άντρες του είχαν φυλαχτεί καθαροί, τουλάχιστον από γυναίκα, τις τελευταίες μέρες. Ο Δαβίδ του απάντησε ότι οι άνδρες ήταν καθαροί. Έτσι δόθηκαν στο Δαβίδ οι "άρτοι της προθέσεως" από το θυσιαστήριο. Πολύ αργότερα ο Κύριος Ιησούς Χριστός ενέκρινε τούτη την πράξη του ιερέα. "Οι δε Φαρισαίοι ιδόντες είπον προς αυτόν· Ιδού, οι μαθηταί σου πράττουσιν ό,τι δεν συγχωρείται να πράττηται το σάββατον. Ο δε είπε προς αυτούς· Δεν ανεγνώσατε τι έπραξεν ο Δαβίδ ότε επείνασεν αυτός και οι μετ' αυτού; πως εισήλθεν εις τον οίκον του Θεού και έφαγε τους άρτους της προθέσεως, τους οποίους δεν ήτο συγκεχωρημένον εις αυτόν να φάγη, ούτε εις τους μετ' αυτού, ειμή εις τους ιερείς μόνους;" (Ματθαίος ΙΒ/12:  2-4).

      Από εκεί ο Δαβίδ διέφυγε  στο  στρατόπεδο των  Φιλισταίων,  προσποιούμενος  μάλιστα τον  τρελό μπροστά   στο   βασιλιά  της  Γαθ,  τον  Αγχούς  (Α'  Σαμουήλ  ΚΑ/21: 14).  Στη  συνέχεια  πέρασε  και από  άλλες  περιοχές μαζί με 600 οπαδούς που τον ακολούθησαν περιπλανιόταν στα βουνά.  Η  Κάρμηλος,   που   αναφέρεται   στο   εδ.  2,   δεν   είναι  το  όρος  Κάρμηλος,  εκεί   που   ο   Προφήτης Ηλίας   προσευχήθηκε  μπροστά  στους  ιερείς  του  Βάαλ  και  έπεσε  φωτιά από το Θεό και κατέκαψε το   θυσιαστήριό του,  με   το  μοσχάρι  που είχε θέσει πάνω σ’ αυτό, για να δείξει τη δύναμη του Θεού. (Α' Βασιλεών ΙΗ/18: 38),  αλλά βρίσκεται στα βόρεια, κοντά στην πόλη Μαών.

     Εκεί  είχε πάει   ένας πολύ πλούσιος κτηνοτρόφος της περιοχής, που ονομαζόταν Νάβαλ, για να κουρέψει τα πρόβατά του. Ο Δαβίδ έστειλε 10 στρατιώτες για να του ζητήσουν τρόφιμα για τους άντρες του. Ήταν συνήθεια της εποχής αυτοί που περιπλανιόνταν στα βουνά, να ζητούν κάποιο δώρο από τους κτηνοτρόφους της περιοχής, για να μπορέσουν να ζήσουν, ως αντάλλαγμα για την προστασία που παρείχαν στα κοπάδια τους. Ο Νάβαλ είχε 3.000 πρόβατα και 1.000 κατσίκια. Εκείνη την εποχή το κούρεμα των προβάτων ήταν ένα σημαντικό γεγονός και κάθε βράδυ τσοπάνηδες και κουρευτές γλεντοκοπούσαν. Ο Νάβαλ μπορεί να ήταν πλούσιος, αλλά ήταν και πολύ δύστροπος, τσιγκούνης, εγωιστής. Όταν έφτασαν οι σύντροφοι του Δαβίδ, συνάντησαν το Νάβαλ και του ζήτησαν να τους δώσει κάποιες προμήθειες. Η απάντηση του Νάβαλ γεμάτη με εγωισμό και βαρβαρότητα ήταν κατηγορηματική και ταυτόχρονα προσβλητική για το Δαβίδ και τους συντρόφους τους. "Τι είναι αυτά που μου ζητάτε, τους απάντησε! Να πάρω εγώ το ψωμί μου και το νερό μου (σπάνιο είδος για τα μέρη εκείνα) και τα σφαχτά μου, που έχω ετοιμάσει για τους κουρευτές μου, για τη μεγάλη γιορτή του κουρέματος και να τα δώσω στους αντάρτες του Δαβίδ; Και ποιος είναι αυτός ο Δαβίδ; Το βρήκαμε τώρα να ξεσηκώνονται οι δούλοι και να βαράνε τα αφεντικά τους και τους έδιωξε".

     Οι σύντροφοι του Δαβίδ γύρισαν πίσω άπρακτοι, ντροπιασμένοι και όταν ο Δαβίδ πληροφορήθηκε τα γεγονότα, αγανάκτησε εξαιτίας του καλού που είχε κάνει στο Νάβαλ, που είχε προστατεύσει τα ποίμνιά του και της προσβλητικής συμπεριφοράς την οποία εκείνος επέδειξε. Έτσι ετοίμασε μια ομάδα από ανθρώπους του, για να κατέβει στους καταυλισμούς του Νάβαλ και να τα κάνει όλα στάχτη. Κάποιος από τους βοσκούς του Νάβαλ όμως πήγε και ενημέρωσε τη γυναίκα του, την Αβιγαία. Ήταν μια πλούσια, όμορφη γυναίκα και από ό,τι φαίνεται από την ιστορία μας και με πολύ και διορατικό μυαλό.

     Όταν λοιπόν η γυναίκα αυτή πληροφορήθηκε τα γεγονότα, σκέφτηκε γρήγορα, σωστά και ψύχραιμα. Χωρίς καν να πει τίποτα στον άντρα της ετοίμασε 200 καρβέλια αχνιστό ψωμί, 2 μεγάλα ασκιά κρασί, 5 πρόβατα γδαρμένα, καθαρισμένα και καλοψημένα, 20 κιλά σιτάρι, 100 μπάλες ξερές σταφίδες και 200 τσαπέλες ξερά σύκα. Όλα αυτά τα φόρτωσε σε γαϊδούρια και ξεκίνησε με μια ομάδα βοσκών να συναντήσει το Δαβίδ, ο οποίος ερχόταν μανιασμένος, για να πάρει εκδίκηση.

      Μόλις έφτασε στο Δαβίδ, έπεσε στα πόδια του, τον παρακάλεσε και ανέλαβε η ίδια όλες τις ευθύνες για την επιπόλαια συμπεριφορά του άντρα της. «Μην τον παρεξηγείς αφέντη μου», Νάβαλ τον λένε και Νάβαλ (άφρων) είναι. Του εξήγησε ότι εκείνη δεν ήξερε τίποτα για όλα όσα συνέβησαν. Ζητούσε να τη συγχωρήσει και θύμισε στο Δαβίδ ότι ο Κύριος θέλει να τον εμποδίσει από το να κάνει φόνους και ότι ο Θεός ήταν Εκείνος που θα τιμωρούσε τους εχθρούς του Δαβίδ. Η γυναίκα αυτή είχε την πνευματική διορατικότητα να διακρίνει ότι ο Δαβίδ ήταν ο εκλεκτός του Θεού και τον επαίνεσε ειλικρινά, γιατί πολεμούσε γι’ Αυτόν. Με θάρρος και παρρησία λοιπόν είπε στο Δαβίδ ότι θα ήταν πολύ καλύτερα, όταν θα γίνει βασιλιάς του Ισραήλ, να μην έχει στη συνείδησή του το αίμα των ανθρώπων του Νάβαλ, να μην έχει στη συνείδησή του, ότι αυτός πήρε εκδίκηση για τον εαυτόν του και δεν άφησε τους εχθρούς του στην κρίση και την εκδίκηση του Θεού! Εσύ, κύριε, δέξου τα δώρα μου και μη μας καταστρέψεις. Εσύ είσαι ο εκλεκτός του Θεού μας. Ο Κύριος θα κάνει εκδίκηση για σένα, θα εξοντώσει τους εχθρούς σου και θα σε κάνει βασιλεία.

     Ο Δαβίδ, που δεν ήταν κακός άνθρωπος, εντυπωσιάστηκε από την έξυπνη και διπλωματική συμπεριφορά της και αφού την άκουσε με πολλή προσοχή, την ευχαρίστησε που τον εμπόδισε να καταστρέψει τον Νάβαλ. Έτσι ο Δαβίδ άφησε τον άφρονα Νάβαλ στα χέρια του Κυρίου, δέχτηκε τα δώρα της γυναίκας και το μεγάλο κακό που θα ερχόταν σταμάτησε εκεί.

       Θα  πρέπει να ευγνωμονούμε το Θεό, που βρήκε τρόπους και έστειλε τους σωστούς ανθρώπους στη ζωή μας, για να μας υποδείξουν το θέλημά Του, να μας κατευθύνουν, να μας βοηθήσουν, ώστε να καταλάβουμε τα μυστήρια του Θεού που ήταν κρυμμένα (Ματθαίος ΙΓ/13: 35), εκείνα τα οποία δε γνωρίζουν σοφοί και δυνατοί του αιώνος τούτου, τα οποία ο Θεός αποκάλυψε στα "μικρά και τα εξουθενωμένα" (Α' Κορινθίους  Α/1: 28).

        Αλήθεια τι στάση ήταν αυτή που κράτησε αυτή η γυναικά! Με φόβο Θεού, με λογική και σύνεση εργάστηκε για την ειρήνη. Όταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός έλεγε: «μακάριοι οι ειρηνοποιοί» (Ματθαίος Ε/5: 9) τέτοια παραδείγματα ασφαλώς θα είχε στο μυαλό του. Η γυναίκα αυτή εργάστηκε με σύνεση με πνευματική ωριμότητα, εργάστηκε για την ειρήνη, ενάντια στο κακό και ακύρωσε όλα τα σχέδια του ανθρωποκτόνου άρχοντα, του εχθρού της ψυχής.

     Ειλικρινά πόσες φορές, σαν πιστοί του Θεού, σταθήκαμε με τόση σύνεση και πνευματική ωριμότητα μέσα στην οικογένειά μας, μέσα στην κοινωνία, για να δούνε οι άνθρωποι τα ειρηνοποιά μας σχέδια, για να ξεχωρίσουμε από το πνεύμα και τους ανθρώπους της εποχής μας, που είναι: Πόλεμοι, μάχες, αίμα. Έτι θα εκτιμήσουν οι άνθρωποι τα έργα μας και καθώς θα μας υποδεικνύουν, για τα ειρηνοποιά μας έργα και τη σύνεση μας, εμείς να δείχνουμε Εκείνον και να λέμε ότι ο Θεός είναι η ειρήνη μας.

     Πόσες φορές με την απερίσκεπτη τακτική μας εμποδίσαμε ανθρώπους από το να έρθουν πιο κοντά και να γνωρίσουν τον «άρχοντα της ειρήνης»; (Ησαΐας Θ/9: 6). Το μοναδικό πρόσωπο που μπορεί να προσφέρει τη σωτηρία στον άνθρωπος (Πράξεις Δ/4: 12), τον Κύριό μας τον Ιησού Χριστό. Να γνωρίσουν εκείνον που προσφέρει άφθονη ειρήνη, όχι όπως η ειρήνη των ανθρώπων που στην ουσία είναι ταραχή και πόλεμος, αλλά την ειρήνη τη δική Του (Ιωάννης ΙΔ/14: 27). Πόσες φορές σε κάτι που έπραξε ο  συνάνθρωπός μας δε σκεφτήκαμε να ενεργήσουμε Βιβλικά σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και να δώσουμε έτσι τη σωστή μαρτυρία για τη δόξα Εκείνου.

     Αντίθετα φανήκαμε ταχείς προς το κακό, προς εκείνο που ήταν αντίθετο με το θέλημα του Θεού. Η γυναίκα αυτή ήταν παιδί του Θεού. Το συμπεραίνουμε από τη στάση που τήρησε. Ενώ θα μπορούσε να σταθεί στο πλευρό του συζύγου της και να τον επαινέσει για τη στάση που κράτησε, κάτι το οποίο πολλές φορές εμείς συμβιβασμένοι με το "πνεύμα" του κόσμου έχουμε κάνει στη ζωή μας, έκανε κάτι άλλο. Εργάστηκε για την ειρήνη, για το καλό, εφάρμοσε στη ζωή της πρακτικά το Λόγο και το Πνεύμα του Θεού. Να από που συμπεραίνουμε ότι ήταν παιδί του θεού, ένας ώριμος πνευματικός άνθρωπος.

     Αλήθεια πόσες φορές οι άνθρωποι γύρω μας οδηγήθηκαν σε παρόμοια συμπεράσματα για τη δική μας ζωή. Όταν η Αβιγαία αργά το βραδύ γύρισε στον καταυλισμό, βρήκε τον άντρα της να τρώει και να πίνει ευρισκόμενος εκτός εαυτού ατο μεθύσι. Τι να του πει εκείνη την ώρα τον άφησε και πήγε για ύπνο. Πόσο συνετή στάθηκε και αυτή την ώρα! Την άλλη μέρα του διηγήθηκε τα καθέκαστα και πώς τον είχε γλυτώσει από βέβαιο θάνατο. Εκείνος, ακόμα και εκείνη τη στιγμή, έγινε "θηρίο". Αλήθεια πόσο δύσκολα ταπεινώνεται ο ασεβής άνθρωπος. Μετά από δέκα μέρες του ήρθε αποπληξία και πέθανε, αφήνοντας πίσω του όλο τον πλούτο, που με τόσο εγωισμό είχε μαζέψει για τον εαυτόν του.

     Όταν ο Δαβίδ πληροφορήθηκε το θάνατό του, έστειλε μηνυτές και ζήτησε από την Αβιγαία να γίνει γυναίκα του. Μια τέτοια στάση ο Κύριος δε θα τη λησμονήσει. Την ψυχή που θα εργαστεί για την ειρήνη σε τούτη τη ζωή, την ειρήνη στον συνάνθρωπο, στην οικογένεια, στο περιβάλλον, αυτή την ψυχή δε θα τη λησμονήσει ο Κύριος, αλλά μια μέρα θα την καλέσει κοντά του. Εκεί είναι η θέση της «μακάριοι οι ειρηνοποιοί υιοί θεού κληθήσονται». Δηλαδή θα πάρουν τιμητική θέση δίπλα στο Θεό και θα ονομαστούν παιδιά Του, άνθρωποι που έχουν τη φύση του Θεού. Ω! τι δόξα, τι τιμή, για την Αβιγαία, αλλά και για τον καθένα από μας που θα περπατήσει με τον ίδιο τρόπο!

      Πολλές φορές βλέπουμε μια διαμάχη, μία διάφορα μεταξύ συνανθρώπων μας. Ας είμαστε έτοιμοι να βοηθήσουμε για να αποκατασταθεί η σχέση τους και να επικρατήσει ειρήνη μεταξύ τους. Μπορεί κάποιος να μας έβλαψε σε κάτι τότε ας σκεφτούμε ότι ο συμβιβασμός δεν είναι πάντα κακός, αντίθετα πολλές φορές είναι η μόνη σωστή λύση. Μόνον οι λύσεις που είναι σύμφωνες με το πνεύμα του θεού οδηγούν στην ειρήνη, αλλά χρειάζεται να υπάρχει μέσα μας διάθεση για ειρήνη, πνεύμα Θεού θα το λέγαμε, να υπάρχει πολλή προσευχή, ώστε να μπορεί ο Κύριος να μας χρησιμοποιήσει στο δύσκολο ρόλο του ειρηνοποιού. Τότε δε θα είμαστε απλά κερδισμένοι, αλλά θα είμαστε «μακάριοι» και η θέση μας θα είναι δίπλα σε Εκείνον, δίπλα στον πλάστη και δημιουργό μας.

      Από την ιστορία αυτή δύο πολύτιμα συμπεράσματα θα μπορούσαμε να βγάλουμε:

    1/ Όποιος υψώνει τον εαυτόν του, θα ταπεινωθεί. (τον Νάβαλ τον θανάτωσε ο Θεός). Εκείνη που ταπείνωσε τον εαυτόν της, υψώθηκε και έγινε γυναίκα του βασιλιά (Λουκάς ΙΔ/14: 11}.

    2/ Η υπόθεση του Κυρίου, η υπόθεση της ειρήνης στο περιβάλλον μας ας είναι πάνω απ’ όλα. Πουθενά ο Λόγος του Θεού δεν κατακρίνει την Αβιγαία ότι έκανε κάποιο λάθος, ότι παραβίασε τη σειρά που ο Κύριος είχε ορίσει ή ότι σφετερίστηκε τη θέση την οποία είχε. Αντίθετα με τη σωστή και ώριμη στάση της έσωσε έναν άνθρωπο και την οικογένειά του από την καταστροφή (Νάβαλ) και διαφύλαξε έναν άνθρωπο του Θεού από την εκτέλεση μιας απόφασης, την οποία είχε λάβει κάτω από συνθήκες θυμού και αγανάκτησης.

      Η Αβιγαία εργάστηκε για την ειρήνη και μέσα στην ιστορία αποτέλεσε ένα φωτεινό παράδειγμα για όλους μας. ---

"Β΄ ΒΑΣΙΛΕΩΝ", κεφ. ΙΗ/18, εδ. 1 - 8. Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΖΕΚΙΑΣ

βιβλίο "Β΄ ΒΑΣΙΛΕΩΝ", κεφ.  ΙΗ/18, εδ. 1 - 8.        (Παλαιά Διαθήκη)

1 ΚΑΙ στον τρίτο χρόνο τού Ωσηέ, γιου τού Ηλά, του βασιλιά τού Ισραήλ, βασίλευσε ο Εζεκίας, ο γιος τού Άχαζ, του βασιλιά τού Ιούδα. 
2 Όταν βασίλευσε, ήταν ηλικίας 25 χρόνων και βασίλευσε 29 χρόνια στην Ιερουσαλήμ. Και το όνομα της μητέρας του ήταν Αβί, θυγατέρα τού Ζαχαρία. 
3 Και έκανε το ευθύ μπροστά στον Κύριο, σύμφωνα με όλα όσα έκανε ο Δαβίδ ο πατέρας του. 
4 Αυτός αφαίρεσε τους ψηλούς τόπους, και κατέσπασε τα αγάλματα, και κατέκοψε τα άλση και κατασύντριψε το χάλκινο φίδι, που ο Μωυσής είχε κάνει επειδή, μέχρι τις ημέρες εκείνες οι γιοι Ισραήλ θυμίαζαν σ' αυτό και το αποκάλεσε Νεουσθάν. 
5 Είχε ελπίσει επάνω στον Κύριο τον Θεό τού Ισραήλ και ύστερα απ' αυτόν, δεν στάθηκε όμοιός του ανάμεσα σε όλους τους βασιλιάδες τού Ιούδα, αλλ' ούτε πριν απ' αυτόν 
6 επειδή, είχε προσκολληθεί στον Κύριο δεν απομακρύνθηκε από του να τον ακολουθεί, αλλά τήρησε τις εντολές του, που ο Κύριος είχε προστάξει στον Μωυσή. 
7 Και ο Κύριος ήταν μαζί του όπου έβγαινε, κατευοδωνόταν και αποστάτησε ενάντια στον βασιλιά τής Ασσυρίας, και δεν τον δούλεψε. 
8 Αυτός πάταξε τους Φιλισταίους, μέχρι τη Γάζα και τα σύνορά της, από πύργο φυλάκων μέχρι οχυρή πόλη.

          ΣΧΟΛΙΑ :

      Υπάρχουν πουλιά που γεννάνε τα αυγά τους σε ξένες φωλιές, όπως ο κούκος κ.α. Τα άλλα πουλιά μαζί με τα δικά τους κλωσάνε και το ξένα Μια φορά σε ένα κοτέτσι μια κότα έκλωθε κάποια αυγά. Όταν ήρθε η ώρα και βγήκαν τα πουλιά, δύο από αυτά ήταν διαφορετικά από τα άλλα. Καθώς μεγάλωναν σιγά – σιγά, η διαφορά φαινόταν όλο και πιο πολύ. Αυτά τα πουλιά ξεχώριζαν, ήταν άσχημα, είχαν πιο μεγάλα πόδια, διαφορετικά φτερά, άλλη συμπεριφορά. Τα άλλα τα κορόιδευαν. Φαινόνταν τούτα τα πουλιά να μην τα χωράει το κοτέτσι. Πολλές φορές κοίταζαν προς τα πάνω, έκαναν προσπάθεια να πετάξουν. Καθώς είχαν μεγαλώσει αρκετά, μια μέρα, όπως έτρωγαν μέσα στο κοτέτσι, ακούστηκε πολύ ψηλά στον ουρανό μια κραυγή, ένα κρώξιμο. Καθώς τα "παράξενα" τούτα πουλιά το άκουσαν, άφησαν το φαγητό, σήκωσαν τα κεφάλια τους ψιλά έχοντας μια έντονη ανησυχία. Ακολούθησε ηρεμία και μετά από λίγο η κραυγή αυτή ξανακούστηκε. Τότε τα δύο πουλιά πήραν όση φορά μπορούσαν, πέταξαν ψιλά και χάθηκαν προς τον ουρανό. Τα άλλα κοτόπουλα που έμειναν πίσω  αναρωτιόνταν γιατί  έφυγαν, που πήγαν, θα χαθούν! Πώς άφησαν τη σιγουριά του κοτετσιού, την ασφάλεια, την τροφή... Κανένα δεν μπορούσε να καταλάβει τι έγινε και πώς έγινε. Όμως τι είχε συμβεί στην πραγματικότητα; Τούτα τα δύο πουλιά δεν ήτανε κοτόπουλα, ήταν αετόπουλα. Καθώς άκουσαν την κραυγή ενός αετού που περνούσε από ψηλά, κατάλαβαν ποια ήταν, κατάλαβαν για πού προορίζονταν, κατάλαβαν ότι ήταν αετόπουλα, κατάλαβαν ότι δεν ήταν για το κοτέτσι, αλλά ήταν για μεγάλα ύψη, εκεί όπου ελεύθερα πετούν οι αϊτοί. Ήταν αετόπουλα…... δεν ήτανε κοτόπουλα......

    Τούτος ο άνθρωπος για τον οποίο διαβάσαμε, που το όνομά του ήταν ΕΖΕΚΙΑΣ, ήταν πνευματικά ένα αετόπουλο. Ήταν γιος του Άχαζ και  βασίλευσε στο βασίλειο του Ιούδα από το 716 έως το 687 πΧ συνολικά βασίλευσε 29 χρόνια και όταν ανέλαβε τη Βασιλεία ήταν 25 ετών.

    Ο λόγος του Θεού μας λέει σχετικά με τον Εζεκία: «δεν στάθηκε όμοιός του κανένας έπειτα απ’ αυτόν, ούτε πριν απ’ αυτόν» (ΙΗ/18: 5). Καθώς παρατηρεί κανείς τη ζωή του, εύλογα γεννάται το ερώτημα. Ποιο ήταν το μυστικό της επιτυχίας του; Όταν ήρθε στην εξουσία ο Εζεκίας το νότιο βασίλειο του Ιούδα ήταν ουσιαστικά υποτελής των Ασσυρίων. Η βασιλεία του έφερε μεγάλη αναμόρφωση. Ηγήθηκε μιας σταυροφορίας ενάντια σε κάθε μορφή ειδωλολατρίας, καταστρέφοντας ακόμα και τους "ιερούς τόπους" και το χάλκινο φίδι, που είχε υψώσει ο Μωυσής μέσα στην έρημο, μετά από υπόδειξη του Θεού, για τη θεραπεία του λαού από τα δαγκώματα των φιδιών. Το γεγονός αναφέρεται στο βιβλίο των "Αριθμών" (κεφ. ΚΑ/21). Το χάλκινο αυτό φίδι το είχαν κάνει είδωλο οι Ισραηλίτες και θυμιάτιζαν σ' αυτό και το προσκυνούσαν. Μάλιστα το είχαν ονομάσει «Νεχουσθάν», που σημαίνει στην κυριολεξία «χάλκινο είδωλο φιδιού».

    Ο Εζεκίας ήταν ένας από τους μεγαλύτερους βασιλιάδες στο βασίλειο του Ιούδα και το στήριγμά του ήταν ένα και μοναδικό, η πίστη του στο Θεό. Μελετώντας τη ζωή του όπως μας την περιγράφει ο Λόγος του Θεού, παρατηρούμε ποιο ήταν το μυστικό της επιτυχίας του.

 1/ «Έλπισε επί τον Κύριον» ( Βασιλέων Β΄ ΙΗ : 5).

 Δεν  είχε την ελπίδα του στον ισχυρό στρατό, δεν ήλπιζε σε ανθρώπινα συστήματα, στην ανθρώπινη ευφυΐα. Είναι νωπά στη μνήμη όλων μας τα συνθήματα: Ο σοσιαλισμός ή ο Κομουνισμός ή ο Φιλελευθερισμός θα φέρουν την ισότητα, την ευημερία, την ειρήνη των λαών. Δεν μπόρεσαν τίποτα απ’ όλα αυτά να επιφέρουν τα ανθρώπινα συστήματα, αντίθετα κατέρρευσαν από μόνα τους. Τούτος ο άνθρωπος ο Εζεκίας, δεν ήλπισε σε ανθρώπους, μορφωμένους, οικονομικά ισχυρούς ή άλλους. Η Ελπίδα του ήταν ο Θεός. Στον ψαλμό ΡΚΑ/121: 2 αναφέρεται. «Υψώνω τους οφθαλμούς μου προς τα όρη πόθεν θέλει έλθει η βοήθειά μου; Η βοήθειά μου έρχεται από του Κυρίου, του ποιήσαντος τον ουρανόν και την γην». Αλήθεια, πόσο βαθιά είχε πιάσει το νόημα. Ο λόγος τους Θεού μας λέει ότι είναι «επικατάρατος όστις ελπίζει επί άνθρωπον» (Ιερεμίας ΙΖ/17: 5). Ο Εζεκίας όλες του τις ελπίδες τις ακούμπησε στον Κύριο. «Όποιος ελπίσει επ’ Αυτόν δεν θα καταισχυνθεί εις τον αιώνα» (Ησαΐας ΚΗ/28: 16). Είναι μεγάλη υπόθεση ο άνθρωπος να απελευθερωθεί από κάθε τι γήινο και ανθρώπινο και να αποθέσει την ελπίδα του στο ζωντανό, τον αληθινό, τον αιώνιο Θεό του ουρανού. Τούτο είναι προϋπόθεση για την επιτυχία μας. Πόσες αποτυχίες αλήθεια γνωρίσαμε όλοι τον «καιρόν της αγνοίας» καθώς δε γνωρίζαμε τον Κύριο και προσπαθούσαμε να στηριχθούμε σε άλλα πράγματα. Ευχαριστούμε το Θεό, γιατί μια μέρα άνοιξε τα μάτια μας και πουλήσαμε όλους τους "μαργαρίτες" που είχαμε μαζέψει στη ζωή μας, για να αγοράσουμε τον έναν το μεγάλο, τον ανεκτίμητο, τον λαμπρό "μαργαρίτη", τον Ιησού Χριστό. (Ματθαίος ΙΓ/13: 46).

 2/ «Προσεκολλήθη εις τον Κύριον» (εδ. 6).

 Καθώς «έλπισε επί τον Κύριον», προσεκολλήθη εις τον Κύριον. Εδώ πλέον μιλάμε για μια άλλη σχέση, για μια σχέση ζωής. Πώς κολλάει το χταπόδι ή η βδέλλα πάνω στο βράχο, έτσι προσκολλήθηκε και ο Εζεκίας πάνω στον Κύριο. Παραχωρήθηκε στον Κύριο τελείως. Έδωσε την πρωτοπορία μέσα στη ζωή του στον Κύριο. Ο Κύριος να οδηγεί, να νουθετεί, να διδάσκει, να αποκαλύπτει, να διατάζει. Τα πάντα στον Κύριο. Καμιά σκιά, τίποτε δεν κράτησε για τον εαυτόν του ο Εζεκίας. Τι ωραίο τούτο το βήμα! Έχεις, ψυχή, προσκολληθεί στον Κύριο; Έχεις αφήσει τα πάντα στα χέρια του Κυρίου; Εάν ναι η επιτυχία είναι εξασφαλισμένη, εάν όχι η αποτυχία είναι σίγουρη, γιατί τίποτα γήινο, τίποτα ανθρώπινο δε θα ευοδωθεί.

3/ «Δεν απεμακρύνθη απ’ όπισθεν αυτού». (εδάφ. 6).

 Τα δύο τελευταία εδάφια είναι σε απόλυτη σχέση και εξάρτηση μεταξύ τους. Ο Κύριος μας θέλει «προσκολλημένους» και «σταθερούς». Πόσο ασταθής είναι ο άνθρωπος! Ολόκληρη η ιστορία λαών, αλλά και ανθρώπων αποτυπώνεται σε σκαμπανεβάσματα στις σχέσεις τους με το Θεό. Ο Κύριος μας θέλει σταθερούς, όχι σαν το κύμα της θάλασσας που πάει πότε μπροστά και πότε πίσω (Εφεσίους Δ/4: 14). Όχι τι μία είμαι του Κυρίου και την άλλη δεν είμαι. Μήπως πρέπει να προετοιμαστώ ακόμα, για να πάω στον Κύριο; Μεγάλα παιγνίδια έπαιξε ο εχθρός της ψυχής με τούτα τα διλήμματα. Ο Κύριος και σήμερα καλεί την κάθε ψυχή να έλθει κοντά Του και να προσκολληθεί σ’ Αυτόν. Όπως είσαι, μην αναβάλεις, γιατί "σήμερα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, σήμερα είναι καιρός σωτηρίας" (Β' Κορινθίους Σ/6: 2). Ο Κύριος περιμένει τον καθένα να πάει κοντά Του, όπως είναι. Φανταστείτε τον "άσωτο" να περίμενε να καθαριστεί από τις βρομιές των γουρουνιών και να έλθει στον Πατέρα του. Ποτέ δε θα καθαριζόταν, ποτέ δεν θα ερχόταν στον Κύριο και ποτέ δε θα σωζόταν. Στην κατάσταση που ήταν ο Πατέρας τον πλησίασε και τον κατεφίλησε στο βρώμικο τράχηλο (Λουκάς ΙΕ/15: 20). Αυτή είναι η αγάπη του Πατέρα. Αυτή είναι η αγάπη του Θεού για τον κάθε χαμένο, για τον κάθε αμαρτωλό άνθρωπο που ειλικρινά θα μετανοήσει για τη ζωή του. Πολέμησε με μεγάλους εχθρούς ο Εζεκίας, συνάντησε μεγάλες δυσκολίες στην πορεία της ζωής του, όμως δεν απομακρύνθηκε από τον Κύριο. Διακρινόταν για μια ζωή συνέπειας, συνέχειας και συμπόρευσης με τον Κύριο. Μαζί με τον προκάτοχό του τον Δαβίδ ήταν έτοιμος να ψάλλει: «Ο Κύριος είναι ο ποιμήν μου» (Ψαλμός ΚΓ/23: 1).

4/ «Εφύλαξε τας εντολάς Του». (εδ. 6).
    Φύλαξε τις εντολές του Θεού, όπως ο Θεός τις είχε δώσει στο Μωυσή. Πόσο πιο πολύ εμείς σήμερα θα πρέπει να φυλάμε τις εντολές του Θεού, όπως αυτές αναφέρονται μέσα στο γραπτό Λόγο του. Στην επιστολή "Α΄ Ιωάννου", εδαφ. 2,3 αναφέρεται: «Εκ τούτου γνωρίζομεν ότι αγαπώμεν τα τέκνα του Θεού, όταν τον Θεόν αγαπώμεν και τας εντολάς αυτού φυλάττωμεν». Διότι «αυτή είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τα εντολάς αυτού και αι εντολαί αυτόύ βαρεία δεν είναι» (Α' Ιωάννου Ε/5: 3). Οι εντολές του Θεού για τον άνθρωπο του κόσμου είναι ανυπέρβλητες. Όμως για το παιδί του Θεού δεν είναι βαριές. Το μεγάλο βάρος το σηκώνει ο Κύριος, που ακολουθεί πάντοτε το δικό Του παιδί. Όμως υπάρχει και εδώ μια προϋπόθεση, για να φυλάξει κανείς τις εντολές τους Θεού, θα πρέπει να τις γνωρίζει. Και για να τις γνωρίζει θα πρέπει αδιάκοπα να μελετά το λόγο του Θεού. Η μεγαλύτερη ασφάλεια στην πνευματική μας ζωή είναι η καθημερινή μελέτη του λόγου του Θεού. Η «μάχαιρα του πνεύματος» (Εφεσίους Σ : 17) με την οποία καλούμεθα να αγωνιστούμε μέσα σ’ έναν κόσμο που αρνείται το Θεό, θα πρέπει κάθε στιγμή να είναι "τροχισμένη" με τη μελέτη, για να μπορεί να φέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα.

5/ «Εκαμε το ευθές ενώπιον του Κυρίου» (εδ. 3).

Εδώ είμαστε ακριβώς στην καρδιά του μυστικού της επιτυχίας του Εζεκία. Ο δρόμος και η πορεία του προς το Θεό ήταν ένα ίσο μονοπάτι. Όχι σήμερα εδώ, αύριο αλλού, όχι αλλαγή πορείας, όχι σήμερα ναι αύριο όχι. Τούτη την ευθεία πορεία μόνον ο ίδιος ο άνθρωπος γνωρίζει και ο Θεός. Δεν μπορούν πολλές φορές οι άλλοι άνθρωποι να αντιληφθούν την πορεία του συνανθρώπου τους απέναντι στον Κύριο. Στην επιστολή "Β΄ Πέτρου" (Β/2: 15), ο Κύριος προειδοποιεί: «Αφήσαντες την ευθείαν οδόν και ακολούθησαν την οδόν του Βαλαάμ όστις ηγάπησεν τον μισθόν της αδικίας». Είναι ένα φοβερό πνευματικό κατάντημα τούτο. Ο Κύριος που "ερευνά νεφρούς και καρδίας" (Ιερεμίας ΙΑ/11: 20) γνωρίζει κάθε στιγμή σε τι κατάσταση βρίσκεται η καρδιά του κάθε ανθρώπου, από την οποία καρδιά πηγάζουν τα πάντα, εκείνα που οδηγούν σε ευλογία και εκείνα που οδηγούν σε κατάρα. Ας είναι ευθεία η σχέση μας με το Θεό, για να δούμε ευλογίες, για να δούμε θαυμαστά αποτελέσματα.

    Τούτος ο άνθρωπος δεν έμεινε σ’ αυτά μόνον. «αφήρεσε…. κατέθραυσε….. κατέκοψε». Εδώ βλέπουμε ένα δυναμικό επαναστάτη που αγωνίζεται για τη δόξα του Θεού. Παραμένει ασυμβίβαστος και ενεργεί με αποκλειστικό γνώμονα το θέλημα του Θεού και τη Σωτηρία του λαού του, ο οποίος βρισκόταν σε πλάνη και είχε απομακρυνθεί από το ζωντανό και αληθινό Θεό. Ένας λαός που είχε ξεχάσει τις θαυμαστές επεμβάσεις του Θεού και είχε ξεπέσει στη λατρεία των ειδώλων. Πόση ανάγκη είχε ο λαός τούτος την ασυμβίβαστη στάση του Εζεκία! Πόση ανάγκη το έχουν και στη δική μας περίπτωση οι άνθρωποι που μας περιβάλουν, καθώς βρίσκονται στην ίδια πνευματική κατάσταση. Η σιωπή σε κρίσιμες στιγμές ονομάζεται συμβιβασμός, ονομάζεται υποχώρηση, πολλές φορές ταύτιση. Όλα τούτα είναι πραγματικά ένας γόρδιος δεσμός που μόνον η προσευχή μπορεί να οπλίσει χέρι του πιστού ανθρώπου και με μίας να κόψει τους δεσμούς, αυτούς με τους οποίους ο εχθρός έχει δέσει τον κόσμο όλον. Αφαίρεσε..., κατέθραυσε...., κατέκοψε.....

6/ «Ανοιξε τις θύρες του Οίκου του Κυρίου». (ΚΘ/29: 3).

     Τι ωραίο είναι τούτο. Να ανοίγουμε "πόρτες" στην πνευματική μας ζωή για τη σωτηρία και άλλων πολυτίμων ψυχών και να μην κλείνουμε το δρόμο σε όλους όσους θέλουν να εισέλθουν. Είχε πραγματικά εγκαταλειφθεί ο Θεός από το λαό Του. Ο 25χρονος Εζεκίας με τη βοήθεια του Θεού δε συμβιβάζεται και δεν υποχωρεί  σε τίποτα. Σπρώχνει, διαβαίνει, ανοίγει διάπλατα τις πόρτες του Ναού, ξεκινώντας μια καινούργια πορεία μέσα από την οποία θα ευλογηθεί ολόκληρος ο λαός του Θεού, καθώς κάτω από το σφυροκόπημα του ελέγχου του Εζεκία, θα μετανοήσει και θα εκζητήσει τον Κύριο. Τι θαυμαστά αποτελέσματα μπορεί να φέρει και στους γύρω μας η άκαμπτη και ασυμβίβαστη στάση μας για τα πράγματα του Θεού! Τελειώνοντας θα επαναλαμβάναμε μια φράση που ο Κύριος είχε πεί στη Σαμαρείτισα: «Τοιούτους εκζητεί ο Κύριος» (Ιωάννης Δ/4: 23). Τέτοιους ανθρώπους σαν τον Εζεκία έχει ανάγκη ο Κύριος για το Έργο Του. Τέτοιους επιζητεί να βρει και σήμερα μέσα στην εκκλησία του. «Ήτο μετ’ αυτού και κατευοδούτο όπου εξήρχετο». (εδ. 7). Τι καταξίωση τούτη από έναν Κύριο, ο οποίος είναι μισθαποδότης! (Εβραίους ΙΑ/11: 6). Έρχεται και μαζί του φέρνει το μισθό για τον καθένα από μας. Εκείνη την ημέρα στην παρουσία Του θα αντιλαλήσουν τα ουράνια από το κάλεσμα του Κυρίου: «Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει· είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου» (Ματθαίος ΚΕ/25: 23). ---

*** Σχετική δημοσίευση για το Βασιλιά του Ισραήλ Εζεκία έχει γίνει στο blog   στις 7-8-17 & στις 26-12-19.-