Η ΜΟΙΧΑΛΙΔΑ.
"Για κοίτα κάτι αναμάρτητοι που συνωστίζονται για να λιθοβολήσουν πρώτοι......"
1 Ο δε Ιησούς πήγε στο βουνό των Ελαιών.
2 Και την αυγή ήρθε πάλι στο ιερό, και ολόκληρος ο λαός ερχόταν σ' αυτόν και αφού κάθισε, τους δίδασκε.
3 Οι δε γραμματείς και οι Φαρισαίοι φέρνουν προς αυτόν μια γυναίκα που συνελήφθη να διαπράττει μοιχεία, και, αφού την έστησαν στο μέσον,
4 του λένε: Δάσκαλε, αυτή η γυναίκα συνελήφθη επ' αυτοφώρω διαπράττοντας μοιχεία.
5 Και στον νόμο ο Μωυσής πρόσταξε σε μας, οι γυναίκες αυτού τού είδους να λιθοβολούνται εσύ, λοιπόν, τι λες;
6 Και το έλεγαν αυτό δοκιμάζοντας τον, για να έχουν να τον κατηγορούν. Ο δε Ιησούς, σκύβοντας κάτω, έγραφε με το δάχτυλό του στη γη.
7 Και επειδή επέμεναν ρωτώντας τον, σηκώνοντας το κεφάλι, είπε σ' αυτούς: Όποιος από σας είναι αναμάρτητος, ας ρίξει πρώτος την πέτρα εναντίον της.
8 Και πάλι, σκύβοντας κάτω, έγραφε στη γη.
9 Και εκείνοι, όταν το άκουσαν, και ελεγχόμενοι από τη συνείδηση, έβγαινε ένας-ένας, αρχίζοντας από τους πρεσβύτερους μέχρι τους τελευταίους και ο Ιησούς έμεινε μόνος, και η γυναίκα που στεκόταν στο μέσον.
10 Και όταν ο Ιησούς σήκωσε το κεφάλι, και μη βλέποντας κανέναν, εκτός από τη γυναίκα, της είπε: Γυναίκα, πού είναι εκείνοι οι κατήγοροί σου; Δεν σε καταδίκασε κανένας;
11 Και εκείνη είπε: Κανένας, Κύριε. Και ο Ιησούς είπε σ' αυτήν: Ούτε εγώ σε καταδικάζω πήγαινε, και στο εξής μη αμάρτανε.
ΣΧΟΛΙΑ :
Αν και ολόκληρο το Ευαγγέλιο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια ιστορία αγάπης, τούτη η σελίδα αποτελεί ένα ξεχωριστό γεγονός που δείχνει ανάγλυφα το χαρακτήρα του Ιησού, καθώς και την αποστολή Του, που ήταν: "όχι για να κρίνει τον κόσμο, αλλά να σωθεί ο κόσμος δι’ Αυτού" (Ιωάννης Γ/3: 17). Θα έρθει μια μέρα, που ο κόσμος όλος θα σταθεί μπροστά Του, για να κριθεί (Α΄ Πέτρου, Δ/4: 5). Όμως στην πρώτη Του έλευση υπήρξε η αγάπη προσωποποιημένη και σαν τέτοιον μας Τον παρουσιάζουν τα Ευαγγέλια και ιδιαίτερα τούτη η καταπληκτική ιστορία.
Η μεγάλη γιορτή των Ιουδαίων, αυτή της "σκηνοπηγίας" (Δευτερονόμιο ΙΣ/16: 13) είχε τελειώσει και ο κόσμος επέστρεφε στα σπίτια τους. Πρόκειται για την τρίτη κατά
σειρά εορτή των Ιουδαίων, μετά το Πάσχα και την Πεντηκοστή. Η διάρκειά
της ήταν επτά ημερών, από τέλη Σεπτεμβρίου έως αρχές Οκτωβρίου και
σηματοδοτούσε το τέλος του ετήσιου γεωργικού κύκλου. Εκτελείτο σύμφωνα με την εντολή
του Θεού: «Θέλεις κάμνει την εορτήν της σκηνοπηγίας επτά ημέρας, αφού
συνάξης τον σίτόν σου και τον οίνόν σου» (Δευτερονόμιο ΙΣ/16: 13).
Κατά τη διάρκεια της εορτής κάποιοι άνθρωποι είχαν συναντήσει τον Κύριο αυτοπροσώπως, είχαν ακούσει τα λόγια Του και είχαν πιστέψει σ’ Αυτόν. Όμως η πλειοψηφία του λαού, με πρωτεργάτες τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους, ήταν αποφασισμένοι περισσότερο από κάθε άλλη φορά να θανατώσουν τον Κύριο. Τον θεωρούσαν ως μια μεγάλη απειλή για τη θρησκεία τους και για το βολεμένο υποκριτικό τρόπο ζωής τους. Καθώς λοιπόν ο καθένας έφυγε για το σπίτι του, ο Κύριος κατέφυγε στο όρος των Ελαιών. Ο Ίδιος είχε πει: «Οι αλεπούδες έχουν καταφύγιο και τα πουλιά έχουν φωλιές, ο Υιός όμως του ανθρώπου δεν έχει που να γείρει το κεφάλι του» (Ματθαίος Η/8: 20). Το όρος των Ελαιών δεν απείχε πολύ από το Ναό. Νωρίς το πρωί ο Κύριος κατέβηκε από το βουνό, πέρασε από την "κοιλάδα των Κέδρων" (Ιωάννης ΙΗ/18: 1) και επέστρεψε στην πόλη, όπου ήταν ο Ναός. Εκεί πλήθη ανθρώπων ερχόταν κοντά Του και Εκείνος καθόταν κάτω και τους δίδασκε.
Οι γραμματείς (οι άνδρες που αντέγραφαν τις Γραφές και δίδασκαν το Νόμο) καθώς και οι Φαρισαίοι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να κάνουν τον Κύριο να πει ή να κάνει κάτι, ώστε να λάβουν αφορμή και να στηρίξουν κατηγορίες εναντίον Του. Τους είχε δε ιδιαίτερα ενοχλήσει το γεγονός ότι ο Κύριος διακήρυττε ότι ήταν "Υιός του Θεού" και με την ιδιότητά Του αυτή συγχωρούσε τις αμαρτίες των ανθρώπων που πίστευαν στα λόγια Του (Λουκάς Ε/5: 24). Για να πετύχουν το σκοπό τους αυτό ενεργούσαν συνωμοτικά και έψαχναν να βρουν κατηγορίες. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι στα σκοτεινά ετοίμαζαν τα καρφιά, το σταυρό, για να απαλλαγούν απ’ Αυτόν. Πώς να φανταστούν οι μοιραίοι εκείνοι άνθρωποι ότι μέσα στην αδικία και τη σκληρότητά τους θα γίνονταν τα τραγικά όργανα για την εκπλήρωση των αιωνίων σχεδίων του Θεού, για τη σταύρωση του Λυτρωτή και την πραγματοποίηση του μοναδικού Έργου για τη σωτηρία των ανθρώπων;
Στην προσπάθειά τους λοιπόν αυτή έφεραν μια γυναίκα που την είχαν πιάσει επ' αυτοφώρω να διαπράττει μοιχεία. Η αμαρτία της ήταν πολύ βαριά. Ο Νόμος απόλυτος, καθώς προέβλεπε τη διαδικασία και τις συνέπειες, οι οποίες ήταν θάνατος δια λιθοβολισμού. Αυτός ο λιθοβολισμός δεν έγινε ποτέ μετά την παρέμβαση του Κυρίου Ιησού. Έβαλαν λοιπόν τη γυναίκα εκείνη να σταθεί στη μέση, πρόσωπο με πρόσωπο με τον Ιησού. Τι τραγικό αληθινά! Να κρύβουμε τις αμαρτίες τις δικές μας και να παρουσιάζουμε επιδεικτικά τις αμαρτίες των άλλων και μάλιστα με απαίτηση παραδειγματικής τους τιμωρίας. Ιδιαίτερα δε ας είμαστε προσεκτικοί, όταν βλέπουμε κάποιον άνθρωπο να είναι "πεσμένος" πνευματικά και να έχει υποπέσει σε κάποια τραγικά λάθη. Ας μη σπεύδουμε να τον καταδικάσουμε, αλλά ας προσευχηθούμε εξετάζοντας κάθε στιγμή την κατάσταση στην οποία εμείς βρισκόμαστε. Ο Κύριος ήταν ιδιαίτερα επικριτικός σε μια τέτοια συμπεριφορά: "διά τι βλέπεις το ξυλάριον το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε δοκόν την εν τω ιδίω σου οφθαλμώ δεν παρατηρείς; ή πως δύνασαι να λέγης προς τον αδελφόν σου· Αδελφέ, άφες να εκβάλω το ξυλάριον το εν τω οφθαλμώ σου, ενώ συ δεν βλέπεις την δοκόν την εν τω οφθαλμώ σου; Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε θέλεις ιδεί καθαρώς διά να εκβάλης το ξυλάριον το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου" (Λουκάς Σ/6: 41,42).
Ο Θεός είχε απαγορεύσει τη μοιχεία στο λαό Ισραήλ με σκοπό να τον διαφυλάξει από μια τέτοια αμαρτωλή πράξη και να καθιερώσει ανάμεσά τους ένα υψηλότερο επίπεδο οικογενειακής ζωής από αυτό το οποίο υπήρχε μεταξύ των Εθνικών. Γι' αυτό στην έβδομη εντολή του δεκαλόγου δήλωνε κατηγορηματικά: "Μη μοιχεύσης" (Έξοδος Κ/20: 14). Τούτη τη γυναίκα που είχε συλληφθεί για μοιχεία όλοι τη δείχνουν υποκριτικά με το δάκτυλο, όχι από αποστροφή και αγανάκτηση για την πράξη της, αλλά νομίζοντας ότι βρήκαν τη μεγάλη ευκαιρία, για να "παγιδεύσουν" τον Κύριο. Στην περίπτωση αυτή η ετυμηγορία του Μωσαϊκού Νόμου ήταν σαφής: "άνθρωπος, όστις μοιχεύση την γυναίκα τινός, όστις μοιχεύση την γυναίκα του πλησίον αυτού, εξάπαντος θέλει θανατωθή, ο μοιχεύων και η μοιχευομένη" (Λευιτικό Κ/20: 10 & Δευτερονόμιο ΚΒ/22: 22). Αν και γνωρίζουν το Νόμο, αν και ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, αποσιωπούν την ευθύνη του άνδρα, ο οποίος θα έπρεπε να δεχτεί την ίδια καταδίκη και ρωτούν με πονηρό σκοπό τον Κύριο: "Εσύ, λοιπόν, τι λες; επειδή γνώριζαν ότι είναι φιλεύσπλαχνος και συμπαθής ο Κύριος προς τους αμαρτωλούς τους οποίους δίδασκε να μετανιώσουν για την αμαρτωλή ζωή τους και να πιστέψουν στο Θεό (Πράξεις Γ/3: 19).
"εσύ, λοιπόν, τι λες; Φοβάμαι ειλικρινά πως αν ρωτούσαν εμάς θα την είχαμε λιθοβολήσει τη γυναίκα της ιστορίας μας. Θα την είχαμε κάνει ένα σωρό πέτρες και θα την είχαμε αφήσει να πεθάνει αιμόφυρτη. Και όχι μόνον αυτό, αλλά θα φεύγαμε και από τον τόπο του εγκλήματος, γυρνώντας απαξιωτικά την πλάτη, απόλυτα ικανοποιημένοι ότι ενεργήσαμε κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο και πράξαμε το καθήκον μας. Ενεργώντας μάλιστα με τον τρόπο αυτό θα θεωρούσαμε ότι είμαστε σύμφωνοι με το θέλημα του Κυρίου. Μια τέτοια στάση θεωρώ ότι δείχνει έλλειψη αγάπης πάνω απ' όλα, που στις μέρες μας εκλείπει και "παγώνει" όλο και πιο πολύ (Ματθαίος ΚΔ/24: 12). Δείχνει εγωισμό, που πολλές φορές μας τυφλώνει και μας κάνει άκαμπτους, σκληρούς δικαστές, εφαρμόζοντας απόλυτα το "γράμμα" και όχι το "πνεύμα" του Ευαγγελίου του Χριστού, λησμονώντας ότι "ήμεθα διάκονοι της Kαινής Διαθήκης" (Β' Κορινθίους Γ/3: 6), της Χάρης και του Ελέους του Θεού (Εφεσίους Β/2: 8).
"Κύριε τι γνώμη έχεις γι' αυτό που συνέβη με αυτή τη γυναίκα;" Στην προκειμένη περίπτωση πίσω από την υποκριτική συμπεριφορά τους υπήρχε μία μεγάλη παγίδα. Εάν ο Κύριος από αγάπη έλεγε να "συγχωρεθεί" τούτη η γυναίκα, θα τον ανάγκαζαν να έρθει σε αντίθεση με το Νόμο του Μωυσή και με τον τρόπο αυτό θα έστρεφαν απλούς ανθρώπους εναντίον Του, με την κατηγορία ότι δε σέβεται και παραβιάζει το Νόμο τον οποίο τους έδωσε ο Θεός. Αν ο Κύριος έλεγε να "λιθοβοληθεί", τότε οι κατήγοροί Του θα έλεγαν, που είναι η αγάπη και το Έλεος για τα οποία καθημερινά μας μιλάει;
Ο Κύριος Ιησούς, ο οποίος "ερευνά νεφρούς και καρδίας" (Αποκάλυψη Β/2: 23), που γνωρίζει "τα κρύφια της ανθρώπινης καρδιάς" (Ψαλμός ΜΔ/44: 21), ήξερε πολύ καλά ότι οι Φαρισαίοι που κατηγορούσαν τη γυναίκα για μοιχεία ήταν υποκριτές. Δεν τους ενδιέφερε η τήρηση του Νόμου, αλλά το μόνον ενδιαφέρον τους ήταν να βρουν μια αφορμή να κατηγορήσουν τον Κύριο (Ιωάννης Η/8: 6). Ο Κύριος έσκυψε κάτω και έγραφε με το δάχτυλό Του στη γη. Τι ακριβώς έγραφε δε μας το αποκαλύπτει ο Λόγος του Θεού. Ίσως να έγραφε τις αμαρτίες που είχε κάνει καθένας από τους κατηγόρους. Με την πράξη αυτή ο Κύριος εκπλήρωσε τα αναφερόμενα στο βιβλίο του προφήτη "Ιερεμία" (κεφ. ΙΖ/17, εδ. 13) "Κύριε η ελπίς του Ισραήλ, πάντες οι εγκαταλείποντές Σε θέλουσι καταισχυνθεί και οι αποστάται Εμού θέλουσι γραφεί εν τη γη, διότι εγκατέλειπον τον Κύριο, την πηγή των ζωντανών υδάτων". Απογοητευμένοι οι Ιουδαίοι Τον πίεζαν για να τους δώσει κάποια απάντηση. Τότε η Ιησούς τους λέει απλά ότι η ποινή που προβλέπει ο Νόμος θα έπρεπε να εκτελεστεί, αλλά θέλοντας να τους προβληματίσει τους είπε ότι θα έπρεπε μάλιστα να την εκτελέσει όποιος ήταν αναμάρτητος.
Οι παραβάτες του Νόμου, οι Φαρισαίοι, απαιτούσαν την εφαρμογή του, ενώ οι ίδιοι είχαν αποστατήσει και δεν εφάρμοζαν το Νόμο στην καθημερινή τους ζωή ή τον εφάρμοζαν υποκριτικά "κατά το δοκούν". Κάποτε ο Κύριος είχε πει: "Ο Μωυσής δεν σας έδωσε το Νόμο και κανένας από σας δεν εκπληρώνει το νόμο" (Ιωάννης Ζ/7: 19). Με τη ζωή τους είχαν γράψει τα ονόματά τους στη γη και όχι "βιβλίο της ζωής" του ουρανού (Λουκάς Ι/10: 20). Ο Κύριος βρήκε μια εξαιρετική ευκαιρία να τους αποκαλύψει και να τους ντροπιάσει για την αμαρτία τους και την αποστασία τους λέγοντάς τους τα εξής λόγια: "όποιος είναι αναμάρτητος πρώτος ας ρίξει τον λίθον επ' αυτήν".
Με την απάντησή του αυτή ο Κύριος τήρησε το Νόμο. Δεν είπε πως η γυναίκα θα έπρεπε να αφεθεί ελεύθερη χωρίς τιμωρία. Με αυτά που είπε όμως έμμεσα τους κατηγόρησε όλους πως ήταν αμαρτωλοί. Όσοι επιθυμούν να κρίνουν τους άλλους, θα πρέπει να είναι οι ίδιοι καθαροί. Πολλές φορές οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τούτο το εδάφιο, για να δικαιολογήσουν την αμαρτία τους. Προβάλουν την εντύπωση ότι δεν μπορεί κανένας να τους κατηγορήσει για κάτι, επειδή όλοι οι άνθρωποι κάνουμε λάθη. Το εδάφιο αυτό σε καμία περίπτωση δε δικαιολογεί την αμαρτία, αντίθετα καταδικάζει όλους τους ενόχους, είτε έχουν συλληφθεί επ’ αυτοφώρω, είτε όχι.
Και πάλι ο Κύριος έσκυψε κάτω και έγραφε στο χώμα. Η απάντηση του Κυρίου χτύπησε σαν βέλος μέσα στην καρδιά και συνείδηση των παρευρισκόμενων. Ποιος μπορούσε να αντισταθεί; Ποιος μπορούσε να ξεφύγει; Οι κατήγοροι της γυναίκας, ελεγχόμενοι από τη συνείδησή τους, άρχισαν να έχουν τύψεις για τις αμαρτίες τους και δίχως να πουν τίποτα άλλο άρχισαν σιγά – σιγά ο ένας μετά τον άλλον να ρίχνουν κάτω την πέτρα που κράταγαν και να φεύγουν. Κανένας από τους Φαρισαίους δεν ήταν άξιος να λιθοβολήσει τη γυναίκα αυτή, αφού κανένας δεν τηρούσε το Νόμο. Ήταν όλοι ένοχοι, από τους γεροντότερους μέχρι τους νεότερους. Τούτος ο σωρός από τις αχρησιμοποίητες πέτρες μας δείχνει τι έχει κάνει ο Χριστός για μας, αλλά και πόσο Χριστό έχουμε εμείς μέσα στην καρδιά μας. Δίπλα ακριβώς σ' αυτούς που ήταν έτοιμοι να πετάξουν τις πέτρες θα φανεί η διαφορά μας.
Μέσα σε λίγο χρόνο έμεινε μόνος ο Ιησούς με τη γυναίκα εκείνη. Τότε ακριβώς ξετυλίχτηκε μια μεγάλη σκηνή συμπάθειας και αγάπης. Τότε άνοιξε η καρδιά του Θεού και ξεχύθηκε η Αγάπη και το Έλεός Του. Καθώς σηκώθηκε ο Ιησούς και είδε πως όλοι είχαν φύγει, είπε στη γυναίκα: «Που είναι οι κατήγοροί σου, δεν σε καταδίκασε κανείς;» Και εκείνη απάντησε: «Κανένας Κύριε». Δεν υπήρχε κανένας αναμάρτητος να δώσει το σύνθημα του λιθοβολισμού. Κάποιος όμως ίσως πει "λάθος". Υπήρχε ένας αναμάρτητος που ήταν ο Υιός του Θεού, ο Ιησούς Χριστός. Ο Απ. Πέτρος αναφέρει: "όστις αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού" (Α' Πέτρου Β/2: 22), όμως Αυτός δεν την καταδικάζει, γιατί δεν είχε έρθει για να κρίνει, αλλά για να σώσει τον κόσμο "δεδομένου ότι, ο Θεός δεν απέστειλε τον Υιόν του στον κόσμο, για να κρίνει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος διά μέσου Αυτού" (Ιωάννης Γ/3: 17).
Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: 1/ Οι θρησκευόμενοι που δείχνουν με το δάκτυλο και είναι έτοιμοι να κατακεραυνώσουν την αμαρτία των άλλων, που υποκριτικά προσπαθούν να εκβάλουν το ξυλάριον από το μάτι του αδελφού τους, ενώ δε βλέπουν την δοκό που είναι στο δικό τους μάτι (Ματθαίος Ζ/7: 5). 2/ Μία άλλη κατηγορία είναι οι αδιάφοροι , δεν ασχολούνται, δεν ενδιαφέρονται. Ο Κύριος όμως έρχεται να δείξει έναν τρίτο δρόμο. Δεν κρύβει την αμαρτία κάτω από το χαλί, δεν υψώνει το δάκτυλο για να δείξει τον αμαρτωλό, αλλά πλησιάζει με αγάπη τον άνθρωπο, σε όποια κατάσταση αμαρτίας και αποστασίας κι αν ευρίσκεται και του λέει: "Μετανόησε".
Ας προσέξουμε με πόσο λεπτό, ευαίσθητο, αλλά και σοφό τρόπο ο Κύριος αντιμετωπίζει τούτη την αμαρτωλή γυναίκα: «Ούτε εγώ σε καταδικάζω, πήγαινε και στο εξής μη αμάρτανε». Με την πράξη του αυτή θα λέγαμε, ο Κύριος πήρε την "πιστωτική κάρτα" της γυναίκας, που ήταν χρεωμένη ηθικά μέχρι το λαιμό, και της την εξόφλησε. Υπόλοιπο μηδέν. "Πλήρωσα Εγώ πάνω στο σταυρό του Γολγοθά για σένα ψυχή, λέει ο Ιησούς Χριστός και σήμερα στον κάθε άνθρωπο που θα αισθανθεί το βάρος της ενοχής του". Ο Κύριος της χάρισε όλη την οφειλή. Δεν την καταδίκασε, όμως την προειδοποίησε ότι θα έπρεπε να σταματήσει να αμαρτάνει. Αυτός είναι ο Κύριος Ιησούς που μας καλεί να Του μοιάσουμε. Με τον ίδιο τρόπο ενεργεί και στη δική μας ζωή και για το λόγο αυτό θα πρέπει και εμείς να ενεργούμε ομοίως.
Ο διάβολος και εδώ κατά την προσφιλή του μέθοδο θέλησε να θολώσει τα νερά και να επιφέρει σύγχυση. Πολλοί μένουν στην πρώτη φράση του Κυρίου: «ούτε εγώ σε καταδικάζω». Τούτα τα λόγια πολλοί τα παρερμηνεύουν διαστρέφοντας την αλήθεια και λέγοντας: "ο Θεός που είναι αγάπη όλα τα συγχωρεί, όλα τα καλύπτει. Κάνε όσες αμαρτίες θέλεις, ο Θεός θα σε συγχωρήσει". Όμως θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι δεν υπάρχει σωτηρία για τον άνθρωπο, όταν δεν υπάρχει αλλαγή στον τρόπο ζωής του, όταν η ζωή του δε διακρίνεται από μια νέα πορεία αγιότητας και περπατήματος στα ίχνη Εκείνου.
Τονίζοντας τα παραπάνω λόγια οι αρνητές παραβλέπουν την εντολή του Κυρίου: «πήγαινε και από δω και πέρα μην αμαρτάνεις πια». Ο Κύριος μαζί με τη συγχώρηση δίνει και την πρόσκληση για έναν καινούργιο δρόμο, για μια νέα πορεία, που θα πρέπει ν' ακολουθήσει ο άνθρωπος που έχει "εν αληθεία" επικαλεστεί τ' Όνομά Του και έχουν συγχωρεθεί οι αμαρτίες του. Με την πρόσκληση αυτή ένα μέλλον ανοίγεται στη ζωή τούτης της γυναίκα, που κανένα μέλλον δεν είχε μέχρι τότε. Τούτα τα λόγια αφορούν τον καθένα που η δύναμη του πειρασμού τον έχει καταβάλει και προσπαθεί να τον έχει εξοντώσει.
Έτσι λοιπόν ο Θεός μαζί με τη διαγραφή του χρέους μας δίνει την ευκαιρία να κάνουμε μια καινούργια αρχή μαζί Του και μας προτρέπει να προσέχουμε, ώστε να μην δημιουργήσουμε άλλα χρέη. Ταυτόχρονα μας δίνει μια θαυμαστή ευκαιρία και ένα κίνητρο να συγχωρούμε και εμείς τις αμαρτίες των άλλων προς εμάς. Πόσο αρνητικό και απάνθρωπο είναι το παράδειγμα εκείνου του δούλου που, ενώ ο κύριός του χάρισε το μεγάλο χρέος του, εκείνος, όταν συνάντησε έναν σύνδουλό του, που του χρωστούσε ελάχιστα χρήματα, του τα ζητούσε επίμονα και ήθελε να τον πάει στη φυλακή (Ματθαίος ΙΗ/18: 23- 35).
Συγχωρούμε τους άλλους επειδή τους αγαπάμε και τους αγαπάμε γιατί Εκείνος πρώτος μας αγάπησε (Α΄ Ιωάννου Δ/4: 19) και όχι επειδή είναι αθώοι απέναντί μας. Πολλά δεινά έχουμε δημιουργήσει γύρω μας, γιατί δεν έχουμε μάθει να συγχωρούμε και να ξεχνάμε. Ένα ζωντανό παράδειγμα χάριτος και αληθείας είναι τούτη η ιστορία της μοιχαλίδας. Εδώ φαίνεται καθαρά η διαφορά του Ιησού Χριστού από το θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής Του. Ο Κύριος επισημαίνει την αμαρτία και την καταδικάζει – μη αμάρτανε - όμως ξεχωρίζει την αμαρτία από τον αμαρτωλό άνθρωπο.
Για τον Ιησού ο αμαρτωλός είναι μια πολύτιμη ψυχή, που θέλει να τη σώσει και να της προσφέρει τη σωτηρία Του. Ο Θεός από αγάπη "δεν θέλει το θάνατο του αμαρτωλού" (Β΄ Σαμουήλ ΙΔ/14: 14), αλλά επιζητεί την μετάνοια και την επιστροφή του στο Θεό, για να ζήσει. Ο Θεός μισεί την αμαρτία, αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό. Κάτι ανάλογο δεν υπάρχει σε καμία θρησκεία του κόσμου. Ο σταυρός του Χριστού δείχνει την αποστροφή του Θεού, προς την αμαρτία και ταυτόχρονα δείχνει την αγάπη του Θεού για τον αμαρτωλό. Μόνον η κραυγή του Λυτρωτή μας πάνω στο σταυρό: «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες» (Ματθαίος ΚΖ/27: 46), μπορεί να δείξει πόσο βαριά τιμωρήθηκε Εκείνος που είχε αναλάβει να πληρώσει για τις αμαρτίες μας.
Ο σταυρός του Γολγοθά είναι η αποκάλυψη της αγάπης του Θεού για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Ο Θεός βρίσκει τρόπο, για να τον αντικαταστήσει στην κρίση. Οι κεραυνοί της δικαιοσύνης του Θεού πέφτουν πάνω στον Άγιο, τον Αναμάρτητο Υιόν Του, για να γλιτώσουν τον ένοχο άνθρωπο από την αιώνια απώλεια και να τον σώσουν. Καθώς κάποιος κοιτάζει τον εσταυρωμένο του Γολγοθά, δεν μπορεί να μη θυμηθεί τα λόγια του Ιησού εκείνο το βράδυ στο νομοδιδάσκαλο το Νικόδημο: «τόσον αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωκε τον Υιόν Του τον μονογενή, για να μη απολεσθεί κάθε ένας που πιστεύει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή» (Ιωάννης Γ/3: 16).
Είναι ανάγκη να φύγουμε μακριά από την αμαρτία. Είναι ανάγκη να μισήσουμε την αμαρτία, γιατί και ο ίδιος ο Θεός τη μισεί. Μην ξεχνάμε ποτέ ότι η κρίση του Θεού εκείνη την ημέρα που θα σταθούμε στην παρουσία Του αμετανόητοι θα είναι τρομερή. "η κρίσις θέλει είσθαι ανίλεως σ' αυτόν που δεν έκαμεν έλεος" (επιστολή Ιακώβου Β/2: 13). Είναι φοβερό "να πέσει κανείς στα χέρια Θεού ζώντος" (Εβραίους Ι/10: 31). Μην ξεχνάμε ότι ο Θεός είναι «πυρ καταναλίσκον» (Εβραίους ΙΒ/12: 29) και επίσης ότι "ο Θεός δεν εμπαίζεται" (Γαλάτας Σ/6: 7).
Τούτη η ιστορία έχει να στείλει ένα μήνυμα και σε κάθε άνθρωπο που δε γνώρισε μέχρι σήμερα στη ζωή του το Θεό. Σου δίνει τη βεβαιότητα ότι, αν πας κοντά Του, αν ειλικρινά Τον εκζητήσεις, Αυτός θα σε δεχτεί, γιατί σε αγαπάει. Δε θέλει το θάνατό σου, περιμένει την επιστροφή σου, για να σε σώσει αιωνίως. Μην ξεχνάς ποτέ ότι ο Θεός, για να σώσει εμένα και εσένα, θυσίασε πάνω στον σταυρό τον Υιόν Του το μονογενή, τον Άγιο, τον Αναμάρτητο, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Αυτή είναι η Αγάπη του Θεού, αυτή είναι η σωτήριος "χάρις" του Κυρίου. Όσο πολλές, όσο μεγάλες και αν είναι οι αμαρτίες σου, μην ξεχνάς ότι πιο μεγάλος είναι ο Σωτήρας σου και η συγχώρεση την οποία Αυτός, "δωρεάν", "κατά χάριν" σου προσφέρει (Εφεσίους Β/2: 8).
Μη διστάσεις, ψυχή, να Τον πλησιάσεις. Είναι ο ίδιος Εκείνος που δέχτηκε την μοιχαλίδα, το Ματθαίο και το Ζακχαίο, τους τελώνες και πάρα πολλούς άλλους. Έτσι θα δεχτεί και σένα. Ζήτησε τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, γιατί χωρίς το Πνεύμα το Άγιο, με τις δικές του δυνάμεις κανένας δεν μπορεί να σταθεί και να νικήσει. Χωρίς τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος θα χρεώσεις και πάλι την κάρτα σου, γιατί είναι αδύνατο να γίνει μια καινούργια αρχή, χωρίς Εκείνον. Άλλωστε ο Κύριος ήταν κατηγορηματικός: "άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν" (Ιωάννης ΙΕ/15: 5).
Και μην ξεχνάμε τα λόγια του Κυρίου: «Ούτε εγώ σε καταδικάζω, πήγαινε και στο εξής μη αμάρτανε». Αυτά πάνε μαζί, δεν ξεχωρίζουν, είναι μια ενότητα, που δείχνει την αγάπη του Θεού, αλλά και το θέλημά Του μέσα στη ζωή μας. ---
