ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ : ΘΑΝΑΣΙΜΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ (Ανανίας & Σάπφιρα).

ΑΝΑΝΙΑΣ & ΣΑΠΦΙΡΑ.

Βιβλίο  "ΠΡΑΞΕΩΝ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ", κεφ. Δ/4, εδ. 37.

 "...έχοντας ένα χωράφι, το πούλησε, και έφερε τα χρήματα, και τα έβαλε στα πόδια των αποστόλων"

βιβλίο "ΠΡΑΞΕΩΝ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ", κεφ. Ε/5, εδ. 1 – 11.

1. Κάποιος δε άνθρωπος, με το όνομα Ανανίας, μαζί με τη γυναίκα του, τη Σαπφείρα, πούλησε ένα κτήμα

2 και κράτησε από την τιμή, εν γνώσει και της γυναίκας του, και φέρνοντας ένα μέρος, το έβαλε στα πόδια των αποστόλων.

3 Και ο Πέτρος είπε: Ανανία, γιατί γέμισε ο σατανάς την καρδιά σου, ώστε να πεις ψέματα στο Άγιο Πνεύμα, και να κρατήσεις από την τιμή τού χωραφιού;

4 Ενώ έμενε απούλητο, δεν ήταν δικό σου; Και όταν πουλήθηκε, δεν ήταν στην εξουσία σου; Γιατί έβαλες μέσα στην καρδιά σου αυτό το πράγμα; Δεν είπες ψέματα σε ανθρώπους, αλλά στον Θεό.

 5 Και όταν ο Ανανίας άκουσε αυτά τα λόγια, έπεσε και ξεψύχησε και μεγάλος φόβος έπεσε επάνω σε όλους εκείνους που τα άκουγαν αυτά.

6 Και οι νεότεροι, αφού σηκώθηκαν, τον τύλιξαν, και, καθώς τον έβγαλαν έξω, τον έθαψαν.

7 Ύστερα δε από περίπου τρεις ώρες, μπήκε μέσα η γυναίκα του, μη ξέροντας το γεγονός.

 8 Και ο Πέτρος αποκρίθηκε σ' αυτήν: Πες μου, για τόσο πουλήσατε το χωράφι; Και εκείνη είπε: Ναι, για τόσο.

9 Και ο Πέτρος είπε σ' αυτήν: Γιατί συμφωνήσατε να πειράξετε το Πνεύμα τού Κυρίου; Δες, στη θύρα είναι τα πόδια εκείνων που έθαψαν τον άνδρα σου, και θα βγάλουν κι εσένα.

10 Και έπεσε αμέσως νεκρή στα πόδια του, και ξεψύχησε και όταν οι νεανίσκοι μπήκαν μέσα τη βρήκαν νεκρή, και αφού την έβγαλαν έξω, την έθαψαν κοντά στον άνδρα της.

11 Και μεγάλος φόβος έπεσε επάνω σε όλη την εκκλησία, κι επάνω σε όλους που τα άκουγαν.

         ΣΧΌΛΙΑ :

      Μιλάμε πολλές φορές για την πρώτη εκκλησία και για τη δύναμη την οποία είχε ώστε να πραγματοποιεί θαυμάσια. Πρόκειται για την Εκκλησία που με ένα κήρυγμά της πίστεψαν 3000 ψυχές (Πράξεις Β/2: 41). Απορούμε όμως πως γίνεται σήμερα με 3.000 κηρύγματα να μην πιστεύει ένας άνθρωπος. Στην πρώτη εκκλησία, όπως μας πληροφορεί ο Λόγος του Θεού, άνθρωποι είχαν φόβο να προσκολληθούν σ’ αυτή, φοβούμενοι τη δύναμη του  Αγίου Πνεύματος. 

       Αλήθεια ποιο ήταν άραγε το μυστικό της παντοδυναμίας τούτης της εκκλησίας; Το μυστικό ήταν ο τρόπος με τον οποία αντιμετώπιζε την αμαρτία. Από το πώς η εκκλησία αντιμετωπίζει την αμαρτία εξαρτάται ουσιαστικά η ύπαρξή της. Μόνον η αμαρτία μπορεί να αποδυναμώσει μία Εκκλησία και ουσιαστικά να την αποκόψει από την πηγή, που είναι ο Θεός. Όταν μιλάμε για το πρόβλημα της αμαρτίας, δεν εννοούμε την αμαρτία του κόσμου, ο οποίος βαδίζοντας χωρίς Θεό, χωρίς Χριστό, κατά συνέπεια, χωρίς Ελπίδα, είναι βουτηγμένος μέσα στην αμαρτία. Μιλάμε για εκείνη την αμαρτία που έρχεται να χτυπήσει την πόρτα της Εκκλησίας και προσπαθεί να μπει μέσα σ’ αυτή.

      Στο σημερινό μας ανάγνωσμα βλέπουμε ένα ζευγάρι να πουλάει ένα χωράφι το οποίο κατείχε και να παίρνει κάποια χρήματα. Αυτά τα χρήματα τα παίρνει ο σύζυγος και έρχεται στο χώρο που ήταν συγκεντρωμένοι μερικοί από τους Αποστόλους και κάποιοι πιστοί, προχωράει φτάνει σ’ ένα τραπέζι που υπήρχε, ακουμπάει τα χρήματα και απομακρύνεται απ’ αυτό. Με την ενέργεια αυτή αφήνει να εννοηθεί ότι αυτά ήταν όλα τα χρήματα τα οποία έλαβε. Όμως δεν ήταν αυτή η αλήθεια. Ένα μέρος από τα χρήματα τα είχαν κρατήσει για να τα χρησιμοποιήσουν για τον εαυτόν τους.

      Δημιουργήθηκε τεράστιο ηθικό θέμα. Θα έλεγε κανείς ότι τούτος ο άνθρωπος και στη συνέχεια η γυναίκα του που προσπάθησε να τον καλύψει έπραξαν τρία αμαρτήματα:

1/ Πάνω απ’ όλα θα έλεγε κανείς ότι διέπραξαν το μεγάλο αμάρτημα της ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ, ένα στοιχείο που θα πρέπει να βρίσκεται μακριά από τη ζωή του χριστιανού, ένα στοιχείο το οποίο με ιδιαίτερη σφοδρότητα καταδίκασε ο Κύριος κατά την πορεία του πάνω στη γη. "Ουέ υμίν Φαρισαίοι υποκριτές" (Ματθαίος ΚΓ/23: 13).

2/ Διέπραξαν το αμάρτημα της ΨΕΥΤΙΑΣ. Είπαν ψέματα όχι σε ανθρώπους, αλλά στον Θεό. Πόσο κατηγορηματικός είναι στο σημείο αυτό ο Απ. Πέτρος! Ένα ψέμα το διέπραξε ο Ανανίας, αλλά το είπε η γυναίκα του. Συνενοχή και συμμετοχή σ’ ένα μεγάλο αμάρτημα με ολέθρια αποτελέσματα.

3/ Διέπραξαν την αμαρτία της ΚΛΟΠΗΣ. Ενός κακού μύρια έπονται. Το ένα φέρνει το άλλο. (εδαφ.2).

      Ο Κύριος θέλει η προσφορά μας και η εν γένει συμπεριφορά μας να διακρίνεται από αγνότητα, ειλικρίνεια, πραγματικό ενδιαφέρον για την Εκκλησία Του. Άλλωστε «τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός» (Β' Κορινθίους Θ/9: 7). Βεβαίως δικά τους ήταν τα χρήματα. Κανείς δεν τους υποχρέωσε να πουλήσουν το κτήμα τους. Κανείς δεν τους υποχρέωσε να δώσουν όλα τα χρήματα για τις ανάγκες των αδελφών. Λογικό και ηθικό θα ήταν να δώσουν ένα μέρος από τα χρήματα που εισέπραξαν ή και καθόλου απ’ αυτά. Όμως προσπάθησαν να δώσουν στην Εκκλησία ψεύτικες εντυπώσεις, ότι αυτά είναι όλα τα χρήματα και αυτοί τα προσέφεραν όλα για την Εκκλησία. Πίστευαν προφανώς ότι έτσι θα αποσπούσαν κολακευτικά σχόλια και μεγαλύτερες εντυπώσεις από τους άλλους πιστούς. Ένα μικρό ψέμα ήταν η αμαρτία τους.

      Κι όμως αυτό το μικρό ψέμα δημιούργησε την πρώτη κρίση ηθικού περιεχομένου μέσα στη νεοσύστατη Εκκλησία του Χριστού. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για μια Εκκλησία. Αναλογιζόμενοι τούτο το μικρό ψέμα, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε πόσο λεπτή ήταν η συνείδηση της πρώτης Χριστιανικής Εκκλησίας. Τούτη η Εκκλησία τα έβαλε με μια ολόκληρη Αυτοκρατορία. Διωγμοί, στερήσεις, εμπόδια και πολλές άλλες δυσκολίες δεν στάθηκαν ικανές να σβήσουν το φως της. Αντίθετα η Εκκλησία σιγά – σιγά όλο και πιο πολύ αύξανε. Όλο και πιο πολλοί άνθρωποι ομολογούσαν το Όνομα του Ιησού Χριστού. Η δύναμή τους ήταν ότι δεν έπαιζαν με την αμαρτία. Ήταν άνθρωποι που έπαιρναν πολύ σοβαρά τη σχέση τους με το Θεό. Πραγματικά είχαν "φόβο Θεού" (ψαλμός ΡΙΑ/111: 10).

      Ένα μικρό ψέμα μέσα στην Εκκλησία. Το ψέμα του Ανανία σήμερα δυσκολευόμαστε να το χαρακτηρίσουμε ψέμα. Ε! και τι κακό έκανε, λέμε πολλές φορές. Ψέμα ήταν αυτό; Το λέμε, για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα, πρώτα τους εαυτούς μας και μετά τους άλλους. Όμως για να δούμε εδώ πώς αντιμετωπίζει τούτο το θέμα ο Απ. Πέτρος: Στρέφεται προς τον αδελφό του τον Ανανία και με σοβαρό τρόπο (μετράει και το πώς θα το πούμε κάτι) του λέει: "Ανανία δεν εψεύσθης σε ανθρώπους αλλά στο Θεό". Ενώ όταν λίγο αργότερα έρχεται και η γυναίκα του, της λέει: "Γιατί συμφωνήσατε να πειράξετε το πνεύμα του Κυρίου;"

     Κάθε αμαρτία δε στρέφεται μόνον εναντίον των ανθρώπων, είναι μια απευθείας προσβολή στο πρόσωπο του Θεού. Είναι μία αιτία να λυπήσουμε το Πνεύμα το Άγιο (Εφεσίους Δ/4: 30). Είναι ένας λόγος, για να ταραχθεί μια ολόκληρη εκκλησία. Το ανθρώπινο μυαλό αναζητάει να βρει ορατά αποτελέσματα της αμαρτίας, τι συνέπειες είχε σε άλλους κλπ, όμως δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι κάθε αμαρτία μας στρέφεται, πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα εναντίον του Θεού. Το μυστικό της πρώτη εκκλησία ήταν, ότι ήταν ασυμβίβαστη με την αμαρτία, γι’ αυτό και πάντα έβγαινε νικήτρια και δοξαζόταν το όνομα του Θεού στα μάτια των ανθρώπων.

      Αλήθεια σε πόσο δύσκολη θέση θα πρέπει να ήταν ο Απ. Πέτρος, ο οποίος βρέθηκε στη δύσκολη θέση να παρατηρήσει τον αδελφό του. Τούτη η θέση και τούτη η ώρα, δεν είναι εύκολη σε κανέναν, όμως αποτελεί καθήκον και υποχρέωση έναντι του Θεού, του υπευθύνου της εκκλησίας.

      Μελετώντας την περικοπή βλέπουμε πόσο τραγικά ήταν τα αποτελέσματα τούτης της πράξης. Για άλλη μία φορά παίρνουμε μια εικόνα των επιπτώσεων και των σοβαρών αποτελεσμάτων που μπορεί να έχει η αμαρτία στη ζωή όλων μας.

      Μεγάλο το ξάφνιασμα του Απ. Πέτρου, καθώς βλέπει τον Ανανία κεραυνοβολημένο από το πνεύμα το Άγιο να πέφτει νεκρός μπρος στα πόδια του. Η Εκκλησία είχε εκφέρει την κρίση της, αλλά την τελευταία λέξη την είπε ο ουρανός. Ίσως κάποιος ρωτήσει τι έγιναν ο Ανανίας και η Σάπφειρα, χάθηκαν για πάντα; Ήταν άνθρωποι της Εκκλησίας, ήταν πιστοί. Και τι γίνεται σ’ αυτή την περίπτωση; Χάνεται η σωτηρία, δε χάνεται; Αυτό είναι ένα θέμα που ο Κύριος το γνωρίζει και δεν αφορά εμάς. Εκείνο που βγαίνει σαν συμπέρασμα από όλα αυτά είναι ότι στην πρώτη κρίση που αντιμετώπισε η Εκκλησία, την αντιμετώπισε με πολύ σοβαρότητα και τούτη την αντιμετώπιση την επικύρωσε ο ουρανός.

      Αποτέλεσμα αυτής της στάσης της Εκκλησίας και η σοβαρότητα με την οποία αντιμετώπιζε την αμαρτία ήταν, όπως μας την περιγράφει ο Απ. Λουκάς: «Και επέπεσε φόβος μέγας σε όλη την Εκκλησία και σε όλους όσους άκουγαν αυτά» (Πράξεις Β/2: 43). Ο μεγάλος εχθρός που αντιμετώπισε η Εκκλησία ανάμεσα στους αιώνες δεν ήταν οι εξωτερικοί κίνδυνοι, δεν ήταν οι διωγμοί. Όλα αυτά πολλές φορές είχαν ευεργετικά αποτελέσματα. Ο μεγάλος κίνδυνος για την Εκκλησία βρίσκεται μέσα σ’ αυτήν. Τη μεγαλύτερη φθορά την υπέστη η Εκκλησία από την κακή αντιμετώπιση της αμαρτίας μέσα στην ζωή της. Μία Εκκλησία που παραβλέπει ή που συγκαλύπτει την αμαρτία, που δεν τολμά να την καταδικάσει, ακόμα και αν αυτό το κάνει με τα καλύτερα ελατήρια (να μην προσβάλει, να μην σκανδαλίσει κλπ) χάνει σιγά – σιγά την επαφή της με το Πνεύμα το Άγιο.

    Ο Κύριος να φυλάξει κάθε Εκκλησία από μια τέτοια τύχη. Παρατηρώντας τις ενέργειες του Βαρνάβα και του Ανανία – Σαπφείρας, θα λέγαμε ότι οι χαρακτήρες αυτών των ανθρώπων αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικούς κόσμους. Ο ένας ειλικρινής, πουλάει το κτήμα του, δηλ. εγκαταλείπει τα φθαρτά πράγματα και αποβλέπει στα αιώνια, ενώ οι άλλοι αφήνουν κατά μέρος τα πνευματικά, για να κερδίσουν μερικά ακόμα "σκύβαλα" από τούτο τον κόσμο. Ο ένας κάνει ολοκληρωτική αφιέρωση στο Θεό, ο άλλος προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, "Θεό και Μαμωνά" (Λουκάς ΙΣ/16: 13). Ο ένας αγαπά ολοκληρωτικά τον Κύριο, ο άλλος αγαπά βεβαίως και αυτός τον Κύριο, αλλά αποβλέπει ταυτόχρονα και στον κόσμο. Είναι η εικόνα της μοιρασμένης καρδιάς, την οποία ο Κύριος απεχθάνεται περισσότερο (Αποκάλυψη Γ/3: 16). Είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι, που πολλές φορές βλέπουμε να συστεγάζονται κάτω από την ίδια Εκκλησία του Χριστού. Θα έρθει η ώρα της κρίσης,  η ώρα του ουρανού, όπου θα ξεχωρίσουν οι "μωρές" από τις "φρόνιμες" παρθένες (Ματθαίος ΚΕ/25: 1-13). Η κρίση του ουρανού θα είναι αλάνθαστη. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να είναι αλάνθαστοι, καθώς αποβλέπουν στο φαινόμενο, όμως ο Θεός αποβλέπει στην καρδιά του ανθρώπου (Α' Σαμουήλ  ΙΣ/16: 7).

       Συνοψίζοντας θα λέγαμε ότι το μήνυμα που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε από τούτη την περικοπή είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν αντιστάθηκαν στην αμαρτία (Εβραίους ΙΒ/12: 4), δε στάθηκαν όπως ο Θεός ήθελε, με αποτέλεσμα να γεμίσει την καρδιά τους ο σατανάς. Γιατί λέει ο Απ. Πέτρος στον Ανανία, "γέμισε ο σατανάς την καρδιά σου, ώστε να ψευσθείς εις το Άγιο Πνεύμα".

      Πόση προσοχή χρειάζεται. Μια χαραμάδα να βρει ανοικτή ο εχθρός είναι έτοιμος να εισβάλει στη ζωή μας με απρόβλεπτες συνέπειες. Πέθαναν και οι δύο. Ασφαλώς και δεν τους σκότωσε ο Θεός. Ο Θεός αγαπάει τον αμαρτωλό και θέλει να έρθει σε μετάνοια για να ζήσει (Β' Πέτρου Γ/3: 9). Ο ένας πέθανε γιατί ελέχθη από τη συνείδησή του, η γυναίκα γιατί είπε ψέματα. Και οι δύο πέθαναν γιατί «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος».

      Ο Κύριος να βάλει έλεγχο μέσα στις καρδιές μας και ας απορρίψουμε κάθε ρίζα υποκρισίας μέσα από την πνευματική μας ζωή. Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι "ο Θεός δεν εμπαίζεται. Διότι ότι αν σπείρει ο άνθρωπος, τούτο και θα θερίσει". (Γαλάτες Σ/6: 7). Νόμος αναλλοίωτος, νόμος αιώνιος, νόμος υπέρτατος. ---

ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ : ΔΕΝ ΤΗΝ ΔΙΝΕΙΣ -- ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΙΡΝΕΙΣ.

ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ.

Ευαγγέλιον "κατά ΜΑΡΚΟΝ", κεφ.  ΙΑ/11, εδ. 24 – 26.

24 Γι' αυτό, σας λέω: Όλα όσα ζητάτε, καθώς προσεύχεστε, πιστεύετε ότι τα παίρνετε, και θα γίνει σε σας. 

25 Και όταν στέκεστε προσευχόμενοι, συγχωρείτε, αν έχετε κάτι εναντίον κάποιου, για να συγχωρήσει σε σας και ο Πατέρας σας, που είναι στους ουρανούς τα δικά σας παραπτώματα. 

26 Αν, όμως, εσείς δεν συγχωρείτε, ούτε ο Πατέρας σας, που είναι στους ουρανούς, θα συγχωρήσει τα αμαρτήματά σας.

Ευαγγέλιον "κατά ΜΑΤΘΑΙΟΝ", κεφ.  Σ/6,  εδ.  14 – 15.

14 Επειδή, αν συγχωρήσετε στους ανθρώπους τα πταίσματά τους, θα συγχωρήσει και σε σας ο ουράνιος Πατέρας σας. 

15 Αν, όμως, δεν συγχωρήσετε στους ανθρώπους τα πταίσματά τους, ούτε ο Πατέρας σας θα συγχωρήσει σε σας τα πταίσματά σας.

Ευαγγέλιον "κατά ΛΟΥΚΑΝ", κεφ.  Σ/6, εδ.  37 - 37.

Και μη κρίνετε, και δεν θα κριθείτε και μη καταδικάζετε, και δεν θα καταδικαστείτε, συγχωρείτε, και θα συγχωρηθείτε.

Ευαγγέλιον "κατά ΜΑΤΘΑΙΟΝ", κεφ. Σ/6, εδ.  12.

 και συγχώρεσε σε μας τις αμαρτίες μας, όπως κι εμείς συγχωρούμε σ' αυτούς που αμαρτάνουν σε μας.

           ΣΧΌΛΙΑ:

     Ο Πέτρος ρώτησε κάποτε τον Κύριο: «Κύριε, πόσες φορές, αν ο αδελφός μου αμαρτήσει σε μένα, θα τον συγχωρήσω; Μέχρι επτά φορές;». Ο Πέτρος νόμιζε ότι έτσι έδειχνε πολύ μεγάλη μεγαλοψυχία, όμως ο Κύριος του απάντησε: «Δεν σου λέω μέχρι επτά φορές, αλλά μέχρι 70 φορές επτά», δηλαδή 490 φορές. (Ματθαίος ΙΗ/18: 21). Ο Κύριος ήθελε να πει ότι δεν θα πρέπει να βάζουμε όρια, αλλά να συγχωρούμε και εμείς, όπως ακριβώς έκανε ο Θεός και συγχώρησε σε μας το μεγάλο χρέος των αμαρτιών μας, δια Ιησού Χριστού (Α'  Ιωάννου Α/1: 7).

      Πάνω στο θέμα της συγχώρησης, που είναι θεμελιώδες, για τη ζωή και την πνευματική πορεία του πιστού ανθρώπου, ο Ιησούς είπε μία παραβολή, για να δώσει έμφαση στο θέμα της ολοκληρωτικής και χωρίς όρους και όρια συγχώρησης. Πρόκειται για την γνωστή παραβολή που αναφέρεται στο Ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον» (κεφ. ΙΗ/18, εδ. 23-35), και η οποία κάνει λόγο για δύο ανθρώπους οι οποίοι ήταν οφειλέτες. Ο ένας χρωστούσε το υπερβολικά μεγάλο ποσό των 10.000 ταλάντων και ο άλλος χρωστούσε ένα πολύ μικρότερο ποσό, που ανήρχετο σε 100 δηνάρια.

      Πολλές φορές έχουμε συγχωρήσει κάποιον για κάτι που μας έκανε. Το ερώτημα είναι   η συγχώρηση που εμείς προσφέρουμε, κατά πόσο είναι πλήρης; Κατά πόσο είναι ολοκληρωτική; Είναι όπως ο Θεός θέλει να συγχωρούμε ο ένας τον άλλον; Θα θέλαμε από το Θεό να μας έχει συγχωρήσει, με τον ίδιο τρόπο, που εμείς πολλές φορές συγχωρούμε τους άλλους; Πολλές φορές θα λέγαμε όχι. Όμως μην έχουμε αυταπάτες, είναι βέβαιο ότι ο τρόπος με τον οποίο συγχωρούμε και αποκαθιστούμε κάποιον είναι ο ίδιος τρόπος με τον οποίο θα συγχωρηθούμε κι εμείς. "διότι με οποίαν κρίσιν κρίνετε θέλετε κριθή, και με οποίον μέτρον μετρείτε θέλει αντιμετρηθή εις εσάς" (Ματθαίος Ζ/7: 2).

       Ευαγγέλιον "κατά ΜΑΤΘΑΙΟΝ", κεφ.  ΙΗ/18, εδ. 23 – 35).

23.Γι' αυτό, η βασιλεία των ουρανών ομοιώθηκε με έναν άνθρωπο βασιλιά, που θέλησε να εξετάσει τους λογαριασμούς του με τους δούλους του. 

24. Και όταν άρχισε να εξετάζει, φέρθηκε σ' αυτόν ένας οφειλέτης 10.000 ταλάντων.

      ΜΕΡΟΣ 1ο.   

    Η Χριστιανική πίστη στηρίζεται σε δύο βασικούς πυλώνες: Αγάπη προς το Θεό και αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Ο ίδιος ο Κύριος είναι η ενσάρκωση της Αγάπης, του Ελέους και της Χάριτος του Θεού. Στην παραβολή βλέπουμε έναν βασιλιά, που δεν είναι άλλος από τον Πατέρα Θεό, ο οποίος γνωρίζει τις υποθέσεις των υπηκόων του, ενδιαφέρεται γι’ αυτές και ζητά λογαριασμό από τους υπηρέτες Του. Μπροστά στον βασιλιά αυτόν φέρανε έναν δούλο, ο οποίος όφειλε το τεράστιο ποσό των 10.000 ταλάντων.  

      Πόσο σαφής και διευκρινιστικός είναι ο Λόγος του Θεού όταν αναφέρει ότι ο υπηρέτης αυτός χρωστούσε ένα πολύ μεγάλο ποσό, που δεν μπορούσε ποτέ και με κανένα τρόπο, να το ξεπληρώσει. Αυτή είναι η εικόνα του ανθρώπου μακριά από το Θεό. Λόγω της αμαρτίας του ο κάθε άνθρωπος, είναι χρεώστης προς τον Θεό. Οφείλει ένα χρέος, που αρχίζει από την ώρα της γέννησής του και που, μέρα με τη μέρα, τοκίζεται και σωρεύεται. Αυτός που οφείλει τα πολλά είναι ο τύπος του ανθρώπου που έχει ζήσει μακριά από το Θεό, μέσα στη λάσπη, μέσα στα γουρούνια της αμαρτίας, η ζωή του ήταν μονίμως στην αμαρτία και την αποστασία, στην ανταρσία και την αποδοκιμασία του Θεού.

25. Και επειδή δεν είχε να τα αποδώσει, ο κύριός του πρόσταξε να πουληθεί αυτός, και η γυναίκα του, και τα παιδιά του, και όλα όσα είχε, και να αποδοθεί αυτό που χρωστούσε.

26. Καθώς, λοιπόν, ο δούλος, έπεσε στα πόδια του, τον προσκυνούσε, λέγοντας: Κύριε, μακροθύμησε σε μένα, και θα σου τα αποδώσω όλα. 

27. Και επειδή ο κύριος εκείνου τού δούλου τον σπλαχνίστηκε, τον άφησε ελεύθερο, του χάρισε μάλιστα και το δάνειο.

      Ο Κύριος έχει κάθε δικαίωμα να απαιτήσει το χρέος. Ο οφειλέτης αναγνώρισε το χρέος, δεν το αμφισβήτησε, αλλά δεν είχε τα χρήματα και δεν υπήρχε τρόπος να πληρώσει αυτό.

     Υπάρχει ένα μεγάλο χρέος από τον άνθρωπο, το οποίο μέρα με τη μέρα μεγαλώνει ώστε με κανένα τρόπο ο άνθρωπος να μην μπορεί να το αποδώσει. Μετά όμως από ικεσίες του οφειλέτη, ο Βασιλιάς, μέσα στην αγάπη του, την ευσπλαχνία του, την γενναιοδωρία του, αποφάσισε να διαγράψει το μεγάλο αυτό χρέος.

    Ο Βασιλιάς είναι η εικόνα του Πατέρα Θεού, ο οποίος συγχώρησε και διέγραψε στον υπηρέτη εκείνο, ένα πολύ μεγάλο χρέος, που ήταν αδύνατον να πληρώσει. Στην επιστολή «προς Κολοσσαείς» (κεφ. Β/2, εδαφ. 13-14) διαβάζουμε : «Κι εσάς, που ήσασταν νεκροί στα αμαρτήματα και στην ακροβυστία τής σάρκας σας, σας ζωοποίησε μαζί του, καθώς σας συγχώρησε όλα τα πταίσματα, όταν εξάλειψε το χειρόγραφο με τα διατάγματα, που ήταν εναντίον σας, και το αφαίρεσε από το μέσον, καρφώνοντάς το επάνω στον σταυρό».

     Το χρέος που μας συγχωρέθηκε δεν μπορούσαμε να το πληρώσουμε. Δεν υπήρχε τρόπος να πληρώσουμε στο Θεό, όλα εκείνα τα οποία του χρωστούσαμε. Δεν υπήρχε τρόπος να απαλλαγούμε από το μεγάλο φορτίο των αμαρτιών μας. Και επειδή δεν μπορούσαμε να ξεπληρώσουμε το χρέος, ο Θεός από αγάπη και μόνον, μας χάρισε την οφειλή και μας έκανε τη σωτηρία Του δώρο (Εφεσίους Β/2: 8).  

      Πόσο παραστατικά φαίνεται η αγάπη, η επιείκεια του Θεού, για όλους τους αμαρτωλούς που μετανοούν και πιστεύουν στον κεχρησμένο Αυτού Σωτήρα. Όταν ο άνθρωπος ταπεινωθεί και αναγνωρίσει το χρέος του, καθώς και την τέλεια αναξιότητά του για να το πληρώσει, όταν παραδοθεί στο Έλεος του Θεού, εν Χριστώ Ιησού, όταν ειλικρινά ζητήσει συγχώρηση, τότε ο Θεός κινούμενος από αγάπη και ενδιαφέρον για τον άνθρωπο, έρχεται να διαλύσει το σύννεφο των αμαρτιών. «Εξήλειψα, ως πυκνή ομίχλη τις παραβάσεις σου και ως νέφος τις αμαρτίες σου» (Ησαΐας ΜΔ/44: 22). Επίσης, «παρά σοι όμως είναι συγχώρησης» (Ψαλμός ΡΛ/130). «Ο κρύπτων τας αμαρτίας αυτού, δεν θέλει ευοδωθεί, ο δε εξομολογούμενος και παραιτών αυτάς, θέλει ελεηθεί» (Παροιμίαι ΚΗ/28: 13).

     Ανεξάρτητα από το μέγεθος του χρέους η διαχρονική πρόσκληση του Θεού είναι: «Ελάτε τώρα, και ας διαδικαστούμε, λέει ο Κύριος, αν οι αμαρτίες σας είναι σαν το πορφυρούν, θα γίνουν άσπρες σαν χιόνι αν είναι ερυθρές σαν κόκκινο, θα γίνουν σαν άσπρο μαλλί» (Ησαΐας Α/1: 18).

      ΜΕΡΟΣ Β'

28. Όταν, όμως, εκείνος ο δούλος βγήκε έξω, βρήκε έναν από τους συνδούλους του, που του χρωστούσε 100 δηνάρια και αφού τον έπιασε τον έπνιγε, λέγοντας: Απόδωσέ μου ό,τι μου χρωστάς. 

29. Πέφτοντας, λοιπόν, ο σύνδουλός του στα πόδια του, τον παρακαλούσε, λέγοντας: Μακροθύμησε σε μένα, και θα σου τα αποδώσω όλα.

30. Εκείνος, όμως, δεν ήθελε, αλλά φεύγοντας, τον έβαλε σε φυλακή, μέχρις ότου αποδώσει εκείνο που χρωστούσε..

     Κάποιος είπε: «τα χρέη μας στον Θεό είναι εξοφλητέα στους ανθρώπους». Αυτό άλλωστε αναφέρεται και στην Καινή Διαθήκη, που είναι ο Λόγος του Θεού. Όταν ο Κύριος έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του, τους είπε: «εάν εγώ ο διδάσκαλος σας ένιψα τους πόδας και σεις χρεωστείτε να νίπτητε τους πόδας αλλήλων» (Ιωάννης ΙΓ/13: 14). Αυτός ο άνθρωπος, στον οποίο ο Κύριός του διέγραψε μια τόσο μεγάλη οφειλή, συνάντησε έναν σύνδουλό του, ο οποίος του χρωστούσε ένα πολύ μικρό χρηματικό ποσό, το οποίο ανήρχετο σε εκατό δηνάρια.

     Ένα δηνάριο την εποχή εκείνη ήταν ίσο με το μεροκάματο ενός εργάτη. Τα 100 δηνάριο λοιπόν ήταν 100 ημερομίσθια. Σήμερα το ημερομίσθιο έχει 35 €, άρα με τα σημερινά δεδομένα θα λέγαμε ότι του χρωστούσε 3.500 €.

     Το χρέος που όφειλε ο συνάνθρωπός του ήταν ελάχιστο, σε σχέση με το χρέος, που αυτός όφειλε και που του είχε χαριστεί. Αυτός που οφείλει τα λίγα, μπορεί να είναι εκείνος, προς τον οποίο ο Κύριος είπε: «εν σοι λείπει...» (Λουκάς ΙΗ/18: 22).

     Και τούτος ο άνθρωπος, αν και το χρέος του ήταν σχετικά μικρό, δεν είχε και αυτός τη δυνατότητα να το εξοφλήσει. Αναγνώριζε την οφειλή του και ήταν πρόθυμος να κάνει ότι ήταν δυνατόν για να το εξοφλήσει, αν του δινόταν μια προθεσμία. Τότε ο σύνδουλος έπεσε στα πόδια του και τον παρακαλούσε: «δείξε μου μακροθυμία και θα σου τα ξεπληρώσω». Με τον ποιο ταπεινό και ειλικρινή τρόπο του ζήτησε να τον σπλαχνιστεί.

    Όμως ο οφειλέτης εκείνος, που του είχε χαριστεί ένα τόσο μεγάλο χρέος, ήταν ανένδοτος. Ενήργησε με τον πιο βίαιο, τον πιο σκληρό και απάνθρωπο τρόπο και αφού τον έπιασε, τον έσφιγγε για να τον πνίξει λέγοντάς του: «ξόφλησέ μου όλα όσα μου χρωστάς». Δεν έδειξε αγάπη, δεν μακροθύμησε, αλλά τι έκανε, πήγε και τον έβαλε στη φυλακή, ώσπου να ξεπληρώσει, όλα όσα του χρωστούσε.

     Ένας άνθρωπος που δε μπορεί να συγχωρήσει, έχει ξεχάσει το μεγάλο χρέος από το οποίο συγχωρέθηκε. Όταν συνειδητοποιήσεις ότι ο Ιησούς σε ελευθέρωσε από αιώνιο θάνατο και βασανισμό και σου χάρισε αιώνια ζωή (Ιωάννης Γ/3: 36), θα ελευθερώνεις και συ άλλους, χωρίς όρους και όρια. Αν δυσκολεύεσαι να συγχωρήσεις, σκέψου την πραγματικότητα της κόλασης και την αγάπη του Θεού, που σε γλύτωσε από αυτή.

31 Βλέποντας, όμως, οι σύνδουλοί του αυτά που έγιναν, λυπήθηκαν υπερβολικά και καθώς ήρθαν, φανέρωσαν στον κύριό τους όλα όσα έγιναν. 

32 Τότε, αφού τον προσκάλεσε ο κύριός του, του λέει: Δούλε πονηρέ, όλο εκείνο το χρέος σού το χάρισα, επειδή με παρακάλεσες

33 δεν έπρεπε κι εσύ να ελεήσεις τον σύνδουλό σου, όπως κι εγώ σε ελέησα;

    Ο Κύριος, ο οποίος πάντοτε έχει τον τελευταίο λόγο, εντυπωσιασμένος από τη σκληρότητα, την αγνωμοσύνη του ανθρώπου τον οποίον είχε ευεργετήσει, ένα ερώτημα υποβάλει : «δεν έπρεπε εσύ να ελεήσεις τον σύνδουλόσου, καθώς και εγώ σε ελέησα;». Ο Βασιλιάς θύμωσε πολύ από τη συμπεριφορά τούτου του ανθρώπου και πάνω στο θυμό του αναίρεσε την απόφαση της χάριτος, την οποίαν είχε λάβει και παρέδωσε τούτον τον άσπλαχνο άνθρωπο, στους βασανιστές. Αυτός είναι ο τρόπος, που ο δίκαιος Θεός, θα φερθεί σε όλους τους ανελεήμονες και άσπλαχνους ανθρώπους. Σε όλους εκείνους που πεισματικά αρνούνται να συγχωρέσουν τον αδελφό τους, τον συνάνθρωπό τους.

34 Και επειδή ο κύριός του οργίστηκε, τον παρέδωσε στους βασανιστές, μέχρις ότου αποδώσει σ' αυτόν, ολόκληρο εκείνο που όφειλε.

35 Έτσι και ο ουράνιος Πατέρας μου θα κάνει σε σας, αν δεν συγχωρήσετε από την καρδιά σας, κάθε ένας στον αδελφό του τα παραπτώματά τους.

      Στην παραβολή αυτή ο Κύριος δεν αναφέρεται σε απίστους. Μιλάει για υπηρέτες του Βασιλιά. Ο άνθρωπος αυτός που του είχε χαριστεί, ένα μεγάλο χρέος ονομάζεται δούλος του Κυρίου. Εκείνον που δεν ήθελε να συγχωρήσει ήταν ένας σύνδουλός του. Από τα παραπάνω εδάφια μπορούμε να συμπεράνουμε ποια θα είναι η «ποινή» ενός πιστού, που αρνείται να συγχωρήσει.

     Ποιες και πόσο σκληρές θα είναι οι επιπτώσεις μιας τέτοιας άκαρδης και σκληρής συμπεριφοράς, προς τον συνάνθρωπό μας;

 1/ Ο υπηρέτης που δεν συγχωρούσε παραδίνεται σε τιμωρία (βασανισμό). Αυτό θέλει, αυτό επιδιώκει ο εχθρός της ψυχής, ο οποίος είναι ανθρωποκτόνος. Συνεπώς με την άρνησή μας να συγχωρήσουμε τους άλλους, δεν κάνουμε τίποτα άλλο, παρά να υπηρετούμε τα σχέδια του εχθρού, του σατάν, του διαβόλου.

2/ Πρέπει να πληρώσει εξ’ ολοκλήρου το τεράστιο αρχικό του χρέος.

Αφού μας έχει χαριστεί το χρέος, δια Ιησού Χριστού, είναι ποτέ δυνατόν να μας ξανά χρεωθεί. Στην επιστολή "Β' Πέτρου" (Β/2: 20-21) αναφέρεται: «Επειδή, αν, αφού απέφυγαν τα μολύσματα του κόσμου, διαμέσου τής επίγνωσης του Κυρίου και Σωτήρα, του Ιησού Χριστού, μπλέχτηκαν ξανά σ' αυτά και πέφτουν νικημένοι, έγιναν σ' αυτούς τα τελευταία χειρότερα από τα πρώτα. Επειδή, ήταν καλύτερα σ' αυτούς να μη γνωρίσουν τον δρόμο τής δικαιοσύνης, παρά, αφού τον γνώρισαν, να κάνουν πίσω από την άγια εντολή που τους παραδόθηκε». Συνέβη δε σ' αυτούς εκείνο τής αληθινής παροιμίας: «Ο σκύλος, γύρισε ξανά, στο δικό του ξέρασμα και το γουρούνι, αφού λούστηκε, γύρισε ξανά στο κύλισμα του βούρκου» (Β' Πέτρου Β/2: 22).

     Ο Πέτρος μιλάει για ανθρώπους, που είχαν ξεφύγει από την αμαρτία, μέσω της σωτηρίας του Ιησού Χριστού. Όμως μπλέχτηκαν και πάλι μέσα στην αμαρτία και νικήθηκαν απ’ αυτήν. Το ότι νικήθηκαν, σημαίνει ότι δεν επέστρεψαν στον Κύριο, για να μετανοήσουν για την αμαρτία τους. Ο Πέτρος είπε ότι το να απομακρυνθείς από της δικαιοσύνης, που προσφέρει ο Θεός, δια Ιησού Χριστού, είναι χειρότερο από το να μην την είχες ποτέ γνωρίσει. Με άλλα λόγια, ο Θεός μας λέει ότι είναι καλύτερα για κάποιον, να μην είχε ποτέ σωθεί, από το να δεχτεί το δώρο της αιώνιας ζωής και μετά να στραφεί μακριά από αυτό για πάντα.

     Ο Ιούδας, ο αδελφόθεος, αναφέρεται σε ανθρώπους στην εκκλησία που ήταν «δις αποθανόντες», δηλαδή είχαν πεθάνει δύο φορές. Τι σημαίνει να πεθάνει κάποιος δύο φορές. Σημαίνει ότι κάποτε ήταν νεκρός, χωρίς τον Χριστό, μετά ζωοποιήθηκε, επειδή δέχτηκε Αυτόν ως προσωπικό Σωτήρα και λυτρωτή και μετά πέθανε ξανά, απομακρυνόμενος μόνιμα απ’ Αυτόν.  

     Να γιατί ο Λόγος τους Θεού μας λέει ότι πολλοί θα έρθουν δικαιώνοντας τους εαυτούς τους και θα πουν: «Κύριε, Κύριε, δεν προφητεύσαμε στο όνομά Σου και στο Όνομά Σου δεν εκβάλαμε δαιμόνια, και στο όνομά Σου δεν κάναμε θαύματα πολλά; Και τότε θέλω ομολογήσει προς αυτούς. Ότι ποτέ δεν σας γνώρισα, φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν» (Ματθαίος Ζ/7: 22-23). Τον γνώριζαν, Τον ονόμαζαν Κύριο, έκαναν θαύματα στο όνομά Του. Εκείνος όμως δεν τους γνώριζε ή μάλλον τους γνώριζε, αλλά δεν τους αναγνώριζε για δικούς Του.

      Δεν μπορείς να πεις: Αγαπώ το Θεό, αλλά δεν αγαπώ τον αδελφό μου, γιατί αυτός με πλήγωσε. Αν ισχυριστείς αυτό τότε είσαι πλανημένος και εξαπατάς τον εαυτόν σου, επειδή είναι γραμμένο: «Αν κάποιος πει, ότι αγαπάω τον Θεό, όμως μισεί τον αδελφό του, είναι ψεύτης, επειδή όποιος δεν αγαπάει τον αδελφό του, που τον είδε, τον Θεό που δεν τον είδε, πώς μπορεί να τον αγαπάει;». (Α' Ιωάννου Δ/4: 20). Το χειρότερο πράγμα για έναν άνθρωπο είναι να βρίσκεται σε πλάνη. Είναι τρομερό, με μεγάλες και σοβαρές συνέπειες, να νομίζει κάποιος κάτι, αλλά τα πράγματα να είναι τελείως διαφορετικά. Νόμιζε ο Σαμψών ότι ο Θεός ήταν μαζί του και θα ξυπνούσε και πάλι δυνατός. Δεν είχε αντιληφθεί ότι εξαιτίας της άστοχης και επιπόλαιας ζωής του, ο Θεός είχε απομακρυνθεί απ’ αυτόν (Κριταί ΙΣ/16: 20) και τα αποτελέσματα τραγικά.

      Ο Θεός θέλει να είμαστε συγχωρητικοί προς όλους, ακόμα και προς τους εχθρούς μας (Ματθαίος Ε/5: 44) και αυτό θα πρέπει να γίνεται εκ καρδίας, με ειλικρίνεια και πάνω απ’ όλα με αγάπη. Το ζητάει ο Θεός, όχι σαν αποτέλεσμα της καλοσύνης μας, αλλά ως αποτέλεσμα της αγάπης μας και της ευγνωμοσύνης μας, προς Αυτόν και ως καρπόν του Αγίου Πνεύματος, που κατοικεί μέσα μας (Β' Τιμοθέου Α/1: 14).

     3/ Ο Πατέρας Θεός θα ενεργήσει με συγκεκριμένο τρόπο και θα κάνει το ίδιο σε καθένα, που δεν συγχωρεί το λάθος του αδελφού του.

     Ο Κύριος διατύπωσε καθαρά ότι αν δεν συγχωρήσουμε τον αδελφό μας, δεν πρόκειται ούτε εμείς να συγχωρεθούμε από τον Θεό. Ο άνθρωπος που δεν έμαθε να συγχωρεί δεν είναι κατάλληλος, τόσο για την επί γης βασιλεία του Θεού, όσο και για την ουράνια Αυτού βασιλεία.

     Ένα είναι το συμπέρασμα, το ηθικό δίδαγμα, που βγαίνει από τούτη την παραβολή: «έπρεπε να ελεήσεις τον σύνδουλό σου» (εδάφ. 33). Η αρχική χειρονομία προέρχεται από τον Κύριο.  "Ημείς αγαπώμεν αυτόν, διότι αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς" (Α' Ιωάννου Δ/4: 19).

     Συνεπώς θα πρέπει να μας διακατέχει μια πολύ μεγάλη ευγνωμοσύνη; Άλλωστε Αυτός δεν είχε καμία οφειλή απέναντί μας. Παρ’ όλα αυτά και ενώ είμαστε εχθροί Του και οφειλέτες, εξαιτίας της αμαρτίας και της αποστασίας μας, «τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16).

    Ελεημένοι λοιπόν του Θεού, οφείλουμε να δείχνουμε αγάπη και έλεος στους συνανθρώπους μας. Και έτσι θα παίρνουμε δύναμη και θα μπορούμε να ζητάμε από τον Θεό τη δική Του συγχώρηση  μέσα στη ζωή μας. ---

"κατά ΛΟΥΚΑΝ, κεφ. Η (8), εδ. 40 – 48. Η Αιμοροούσα. Το άγγιγμα της πίστης.

Ευαγγέλιον "κατά ΛΟΥΚΑΝ", κεφ.  Η/8, εδ. 40 – 48.

40 Και όταν ο Ιησούς επέστρεψε, τον υποδέχθηκε το πλήθος επειδή, όλοι βρίσκονταν εκεί περιμένοντας αυτόν. 
41 Και ξάφνου, ήρθε ένας άνθρωπος, με το όνομα Ιάειρος, που ήταν άρχοντας της συναγωγής, και πέφτοντας στα πόδια τού Ιησού, τον παρακαλούσε να μπει μέσα στο σπίτι του 
42 επειδή, είχε μια μονογενή θυγατέρα, περίπου δώδεκα χρόνων, κι αυτή πέθαινε. Και ενώ πορευόταν, τα πλήθη τον συμπίεζαν. 
43 Και μια γυναίκα, που για δώδεκα χρόνια είχε αιμορραγία, η οποία δαπάνησε σε γιατρούς ολόκληρη την περιουσία της, δεν μπόρεσε να θεραπευθεί από κανέναν, 
44 καθώς πλησίασε από πίσω, άγγιξε την άκρη τού ιματίου του κι αμέσως σταμάτησε η αιμορραγία της. 
45 Και ο Ιησούς είπε: Ποιος με άγγιξε; Και ενώ όλοι αρνούνταν, είπε ο Πέτρος, και εκείνοι που ήσαν μαζί του: Κύριε, τα πλήθη σε συμπιέζουν, και σε συνθλίβουν, και λες: Ποιος με άγγιξε; 
46 Και ο Ιησούς είπε: Κάποιος με άγγιξε επειδή, εγώ κατάλαβα ότι δύναμη βγήκε από μένα. 
47 Και η γυναίκα, όταν είδε ότι δεν κρύφτηκε, ήρθε τρέμοντας, και πέφτοντας μπροστά του, ανήγγειλε σ' αυτόν μπροστά σε ολόκληρο τον λαό για ποια αιτία τον άγγιξε, και ότι αμέσως γιατρεύτηκε. 
48 Και εκείνος τής είπε: Θυγατέρα μου, έχε θάρρος, η πίστη σου σε έσωσε πήγαινε σε ειρήνη.

      Το περιστατικό αναφέρεται και στο «κατά Ματθαίον» ευαγγέλιο, κεφ. Θ/9, εδαφ. 18-26 καθώς και στο «κατά Μάρκον», κεφ. Ε/5, εδάφ. 22 – 34.

        ΣΧΟΛΙΑ :

      Καθώς ο Κύριος επιστρέφει στη δυτική ακτή της θάλασσας της Γαλιλαίας, συγκεντρώθηκε κοντά Του πολύς κόσμος. Ένας πατέρας ευρισκόμενος σε έξαλλη κατάσταση  πλησίασε τον Ιησού, έπεσε στα πόδια του και τον παρακαλούσε  να έρθει στο σπίτι του να βάλει τα χέρια Του πάνω στην κόρη του, για να γιατρευτεί.. Ήταν ο Ιάειρος, ένας από τους άρχοντες της συναγωγής, του οποίου η η μονογενής κόρη του που ήταν δώδεκα χρονών βρισκόταν στα πρόθυρα του θανάτου. Ο Κύριος δέχτηκε και ξεκίνησε να πάει μαζί του στο σπίτι. Ένα μεγάλο πλήθος τον ακολουθούσε και τον στρίμωχνε από παντού.

        Καθώς βάδιζαν προς το σπίτι μία γυναίκα, που υπέφερε από αιμορραγία δώδεκα ολόκληρα χρόνια, ευρισκόμενη σε απόγνωση διέκοψε την πορεία τους. Πρόκειται για μια μοναδική ιστορία πίστης που αποτελεί  έναν καθρέπτη στον οποίο ο καθένας μπορεί να δει τις δικές του ανάγκες. Αισθάνομαι να με χωρίζει μια μεγάλη απόσταση από την πίστη τούτης της γυναίκας. Η πίστη του Δαβίδ είναι αναμφισβήτητα μεγάλη, καθώς βαδίζει εναντίον του σιδηρόφρακτου Γολιάθ, "στο Όνομα του Κυρίου των δυνάμεων", με πέντε λίθους και μία σφεντόνα. (Α' Σαμουήλ, κεφ. ΙΖ/17). Η πίστη της Χαναναίας (Ματθαίος ΙΕ/15: 22-28) είναι ιδιαίτερα συγκινητική, καθώς έχει έντονα τα στοιχεία της υπομονής και της επιμονής. Η πίστη του Βαρτίμαιου (Μάρκος Ι/10: 46) είναι και αυτή πολύ συγκινητική, όμως η πίστη τούτης της γυναίκας είναι διαφορετική. Αυτή η πίστη είναι που της δίνει την βεβαιότητα ότι, αν πλησιάσει τον Κύριο και αγγίξει το φόρεμά του, θα αποσπάσει δύναμη απ’ Αυτόν και θα γίνει καλά. Αυτή η πίστη πραγματικά δεν έχει προηγούμενο.

     Τι να πει κανείς για τούτη τη γυναίκα; Πώς να την χαρακτηρίσει; Νομίζω ότι ο αιώνιος Λόγος του Θεού τα λέει όλα και μας δίνει την πλήρη περιγραφή της. «Και γυνή τις, έχουσα ρύσιν αίματος δώδεκα έτη και πολλά παθούσα, υπό πολλών ιατρών και δαπανήσασα πάσαν την περιουσίαν αυτής και μηδέν ωφεληθείσα, αλλά μάλλον εις το χείρον ελθούσα». Μέσα σε τούτες τις λίγες λέξεις περιγράφεται το δράμα μιας δυστυχισμένης ανθρώπινης ύπαρξης. Όμως παράλληλα περιγράφεται και το δράμα μια ολόκληρης ανθρωπότητας που αιμορραγεί και ευρίσκεται στη πλήρες αδιέξοδο, σε μεγάλη απόγνωση. Μιας ανθρωπότητας που αιμορραγεί, που  τα δοκίμασε όλα, αλλά τίποτα δεν απέδωσε και με κανέναν τρόπο δεν μπόρεσε να σταματήσει την ρύση του αίματος, με αποτέλεσμα μετά από τόσα χρόνια αγώνων και πολιτισμού να βρίσκεται στην κυριολεξία στο χείλος του γκρεμού. Αν ρίξουμε μια ματιά στον παγκόσμιο χάρτη, θα δούμε να υπάρχει μεγάλη αιμορραγία πάνω στη γη μας, μεγάλη ρύση ανθρώπινου αίματος. Ας παρατηρήσουμε τα γεγονότα που συμβαίνουν στη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Αφρική, την Ασία, ας παρατηρήσουμε την τρέλα των εξοπλισμών και τις τεράστιες δαπάνες που διατίθενται γι’ αυτές. Όπου δεν υπάρχει πόλεμος, υπάρχει η ισορροπία του τρόμου. Παντού και πάντοτε αιωρείται ο εφιάλτης του πυρηνικού ολέθρου. Κάθε ώρα, κάθε στιγμή το αίμα ρέει άφθονο. Διαβάζουμε στην ιστορία μας για μια απελπισμένη γυναίκα. Βλέπουμε στις τηλεοράσεις και διαβάζουμε για μια απελπισμένη και ανίσχυρη ανθρωπότητα που βρίσκεται σε τεχνολογικό "ζενίθ", ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται σε ηθικό "ναδίρ". Συσκέψεις επί συσκέψεων, συμφωνίες ειρήνης, συνεργασίας, τόσοι σοφοί του αιώνος τούτου προσπαθούν, υποδεικνύουν λύσεις και μέτρα,  χωρίς κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Το αίμα συνεχίζει να ρέει άφθονο. 

    Όπως διαβάσαμε, τούτη η δυστυχισμένη γυναίκα, υπέφερε πολλά, ξόδεψε πολλά χωρίς να υπάρξει θετικό αποτέλεσμα για την υγεία της. Η ιατρική επιστήμη της εποχής της δε στάθηκε ικανή να τη θεραπεύσει. Δεν μπόρεσε να θεραπευτεί από κανέναν (Λουκάς Η/8: 43). Αντίθετα μέρα με την ημέρα η κατάστασή της πήγαινε όλο και χειρότερα. Κάποτε είχε ελπίδα ότι θα γιατρευόταν. Πολλές φορές πάνω στον κόσμο φάνηκε να υπάρχει ελπίδα λύτρωσης, ειρήνης, συνεργασίας των λαών, όμως τίποτα απ' όλα αυτά δεν απέδωσε. 

     Καθώς τελείωσε ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος, ένα μεγάλο γιατί;;;; πλημμύρισε το στόμα όλων των ανθρώπων. Γιατί να χαθούν 20 εκατομμύρια ψυχές; Το σύνθημα που επικράτησε ήταν ας προχωρήσουμε μπροστά για μια παγκόσμια ειρήνη και συνεργασία όλων των λαών της γης. Δεν πέρασαν παρά μόνον 20 χρόνια και ένα μεγαλύτερο κακό ξέσπασε πάνω στον κόσμο, ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος, με 40 εκατομμύρια νεκρούς. Μετά απ’ αυτά η κατάσταση χειροτέρεψε. Ήρθαν τα πυρηνικά, η ισορροπία του τρόμου, ο τρόμος και ο φόβος βασίλεψαν παντού πάνω στη γη.

     Τούτη η γυναίκα, καθώς έχει φτάσει στο έσχατο σημείο, καθώς όλοι την γέλασαν και την εκμεταλλεύτηκαν σκληρά, τούτη η απελπισμένη και βαθιά πονεμένη ψυχή, όταν άκουσε για το Χριστό, δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Αλήθεια πόσοι άνθρωποι γύρω μας ακούν καθημερινά για το Χριστό, για τη σωτηρία που ΜΟΝΟΝ Αυτός προσφέρει (Πράξεις Δ/4: 12) δωρεάν, κατά χάριν (Εφεσίους Β/2: 8) και μένουν αδιάφοροι; Πόσες φορές ο Κύριος διαβαίνει από μπροστά τους, όμως δεν έχουν την πίστη να αρπαχτούν απ’ Αυτόν και να σωθούν αιωνίως;

     Μια ολόκληρη ανθρωπότητα, καθώς χάνεται μέσα στην αμαρτία και την αποστασία της, δεν επιλέγει το δρόμο της επιστροφής της στον Χριστό, για να θεραπευτεί από τις μάστιγές της. Τούτη η γυναίκα από κάποιον είχε ακούσει για το Χριστό και μέσα στην απελπισία της δεν έχασε καθόλου χρόνο και πήγε να Τον συναντήσει. Πόσοι άνθρωποι καθημερινά ακούν γύρω μας για το Χριστό και αφήνουν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Ήρθε λοιπόν αυτή η γυναίκα κρυφά, μπήκε ανάμεσα στον όχλο, πλησίασε από πίσω τον Ιησού και άγγιξε το ρούχο Του με την πίστη ότι θα γίνει καλά και ότι θα απαλλαγεί από την αρρώστια της. Ίσως εδώ αρχίσει μια ακατάσχετη φιλολογία. Γιατί να έρθει κρυφά; Γιατί τόσο δειλά; Μήπως δεν είχε εκτιμήσει σωστά την καλοσύνη του Κυρίου; Δε γνώριζε ότι ο ίδιος ο Κύριος ήταν Εκείνος που καλούσε όλους τους κουρασμένους και φορτωμένους να έρθουν κοντά Του, για να τους αναπαύσει; (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Μία παροιμία λέει: "χίλιοι άνθρωποι, χίλιες γνώμες". Ας μη μείνουμε σ’ αυτά, γιατί κινδυνεύουμε να κάνουμε το ίδιο λάθος που έκαναν και οι μαθητές στην περίπτωση του «εκ γενετούς τυφλού» (Ιωάννης Θ/9: 2), δηλαδή να μην αγγίξουμε το πρόβλημα, αλλά να το αποφύγουμε με διάφορα ανούσια σχόλια.

     Το θέμα δεν είναι πως θα πας στον Κύριο. Το θέμα είναι να ταπεινωθείς και να πας στον Κύριο, όπως κι αν είσαι, σε όποια κατάσταση απελπισίας, όσο χαμηλά κι αν έχεις πέσει. Είναι βέβαιο ότι   Αυτός θα σε δεχθεί με τον ίδιο τρόπο, με την ίδια χαρά, με τον ίδιο πόθο, που δέχτηκε εκείνον το νέο, το λεγόμενο "άσωτο", που επέστρεψε βρώμικος και ταλαιπωρημένος από τα γουρούνια και παρά την άθλια κατάστασή του ο Πατέρας τον δέχτηκε, τον καταφίλησε και προσέφερε τα πάντα γι' αυτόν (Λουκάς ΙΕ/15: 11-32).

    Ο τρόπος με τον οποίον η γυναίκα τούτη διεκδίκησε τη σωτηρία της, είναι πραγματικά θαυμαστός. Δεν πήγε στους μαθητές του Κυρίου, όπως έκανε ο πατέρας του δαιμονιζόμενου. (Μάρκος Θ/9: 17-29). Δεν έστειλε προς τον Κύριο μεσίτες, όπως έκανε ο εκατόνταρχος. Δεν πήγε ούτε καν μπροστά στο Χριστό, να πέσει στα πόδια Του, να τον παρακαλέσει. Τίποτα απ’ όλα αυτά. Ξέφυγε απ' όλα τα τυπικά μέσα και κατέστρωσε ένα δικό της σχέδιο το οποίο και απέδωσε, γιατί στηριζόταν στην πίστη. Πίστεψε ότι ο Χριστός δε θα την απογοητεύσει, όπως την απογοήτευσαν οι άνθρωποι. Άλλωστε ποιον απογοήτευσε ο Κύριος; Σε ποιόν υποσχέθηκε κάτι και δεν το έκανε; Ποιος έκραξε προς Αυτόν και δεν απάντησε και μάλιστα στον κατάλληλο χρόνο; Όμως πώς να Τον πλησιάσει μια φτωχή, μια άσημη, μια δυστυχισμένη γυναίκα τον Κύριο μέσα σε έναν τόσο μεγάλο συνωστισμό την ώρα μάλιστα που Αυτός συζητάει με τον αρχισυνάγωγο της πόλης, τον Ιάειρο, που ζητά από τον Κύριο να θεραπεύσει την κόρη του, που "πνέει τα λοίσθια", όμως για το Χριστό δεν υπάρχουν διακρίσεις. Κοντά στο Χριστό υπάρχει θέση ασφαλώς για τον Ιάειρο, όμως υπάρχει θέση και για τούτη τη φτωχή και ταλαίπωρη γυναίκα. Όλους τους θέλει ο Κύριος, όλους τους καλεί, όλους τους αγαπάει.

     Ο πόθος της γυναίκας αυτής να συναντήσει το Χριστό ήταν μεγάλος και εκείνο που τον έκανε πιο μεγάλο ήταν η ατέρμονη ταλαιπωρία της. Ύστερα από δώδεκα χρόνια προσπαθειών, ύστερα από τη διασπάθιση όλων των χρημάτων και των περιουσιακών της στοιχείων βρίσκεται ακριβώς εκεί που ξεκίνησε. Φαντάζομαι μέσα στο μυαλό της μια σκέψη θα κυριαρχούσε. Οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να κάνουν κάτι, κάποιοι τη γέλασαν, όμως πίστεψε ότι ο Χριστός δε θα τη γελάσει. Αυτός δεν πρόδωσε κανέναν, δεν απογοήτευσε ποτέ κανέναν, και σκέφτηκε ότι αν πάει κοντά Του και αγγίξει το ρούχο Του, θα γίνει καλά. Αυτό θα πει πίστη. Έτσι λοιπόν  «πλησιάσα όπισθεν ήγγισε το άκρον του ιματίου Αυτού και παρευθύς εστάθη η ρύσις του αίματος αυτής».

     Μέσα σ’ εκείνον τον μεγάλο συνωστισμό που τα πλήθη συνέθλιβαν τον Ιησού, η γυναίκα αυτή σύρθηκε πίσω από τον Ιησού και άγγιξε το άκρον από το ρούχο Του και αμέσως έγινε αποκατάσταση της υγείας της και σταμάτησε η ρύση του αίματος. Ο Κύριος αντιλήφτηκε τη δύναμη που έφυγε από πάνω Του και στράφηκε προς τον όχλο λέγοντας: "Ποιος άγγιξε τα ιμάτιά μου;". Στην ερώτηση αυτή οι μαθητές ρώτησαν με δικαιολογημένη απορία τον Κύριο: Εδώ τόσοι άνθρωποι σε συνθλίβουν και συ, Κύριε, λέγεις, ποιος με άγγιξε; "Ναι", λέει ο Κύριος, απ' όλους αυτούς που με σπρώχνουν και με συνθλίβουν, μόνον ένας πραγματικά με "άγγιξε". Ήταν ένα άγγιγμα πίστεως, που είχε σαν αποτέλεσμα να αποσπαστεί από πάνω Του δύναμη τέτοια, που την αισθάνθηκε αμέσως ο Κύριος. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη φυσική επαφή και την επαφή που γίνεται  με πίστη, με βεβαιότητα, με απόλυτη σιγουριά ότι Αυτός δε θα με γελάσει. 

      Μπορεί να βρίσκεσαι πολύ κοντά στο Χριστό, ακόμα και να Τον ακουμπάς, χωρίς όμως να Τον εμπιστεύεσαι. Θλιβερό παράδειγμα εκείνος ο ληστής πάνω στο σταυρό που βρέθηκε πολύ κοντά στο Χριστό, αλλά δεν Τον εμπιστεύτηκε. Πόσο τραγικά τα λόγια του: "Εις δε των κρεμασθέντων κακούργων εβλασφήμει αυτόν, λέγων Εάν συ είσαι ο Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς" (Λουκάς ΚΓ/23: 39). Τούτος ο τρόπος προσέγγισης στην κυριολεξία απενεργοποιεί τις δυνάμεις του ουρανού. Σ' αυτή την ψυχή που Τον πλησιάζει μ' αυτόν το τρόπο ο Κύριος δε μπορεί να προσφέρει τίποτα. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στην πατρίδα του Κυρίου τη Ναζαρέτ. "δεν έκαμεν εκεί πολλά θαύματα διά την απιστίαν αυτών" (Ματθαίος ΙΓ/13: 58). Ο άλλος ληστής πλησιάζει το Χριστό με έναν άλλο τρόπο, τελείως διαφορετικό. "Αποκριθείς δε ο άλλος, επέπληττεν αυτόν, λέγων· Ουδέ τον Θεόν δεν φοβείσαι συ, όστις είσαι εν τη αυτή καταδίκη; και ημείς μεν δικαίως διότι άξια των όσα επράξαμεν απολαμβάνομεν· ούτος όμως ουδέν άτοπον έπραξε. Και έλεγε προς τον Ιησούν· Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου. Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς· Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω" (Λουκάς ΚΓ/23: 40-43). Αυτό είναι ένα άλλο πλησίασμα, είναι ένα διαφορετικό "άγγιγμα" του Ιησού. Τα αποτελέσματα πάντοτε θα είναι εκ διαμέτρου αντίθετα. Κατά βάθος όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν στο Θεό, όμως δεν Τον πλησιάζουν με τον τρόπο της πίστεως που ο Θεός θέλει. Ο Κάιν ήταν πιστός στο Θεό, ίσως πιο πιστός και από τον αδελφό του τον Άβελ, αφού αυτός τον παρακίνησε για να προσευχηθούν, όμως δεν πλησίασε το Θεό με το τρόπο που ο Θεός είχε υποδείξει γι' αυτό και ο Θεός δε δέχτηκε την προσφορά του (Γένεση Γ/3: 5).

(σχετική μελέτη έχει δημοσιευτεί στο blog: giorgoskomninos.blogspot.com στις 07-09-2013 με τον τίτλο: "ΚΑΊΝ -- ΑΒΕΛ").

       Η  γνήσια   πίστη   ποτέ   δεν  περνάει   απαρατήρητη  από   τον   Κύριο.   Μπορεί   πλήθη   να συνωστίζονται γύρω από το Χριστό, όμως μόνον η πίστη μπορεί να Τον αγγίξει. Την αισθάνθηκε  ο Κύριος, αλλά την αισθάνθηκε  και  τούτη  η  γυναίκα,  καθώς μπήκε μέσα στο σώμα της και της χάρισε την υγεία της.  Συνεχίζοντας  να είναι  φοβισμένη,  αφού έλαβε τη θεραπεία της προσπαθεί αθόρυβα να φύγει, να απομακρυνθεί, όπως είχε έρθει. Όμως ο Κύριος, που θαύμασε την πίστη τούτης της γυναίκας, δε θέλει να την αφήσει στην αφάνεια. Θέλει να την αποκαλύψει την πίστη  της και να την παρουσιάσει ως ένα υπόδειγμα για μίμηση. Πάνω απ’ όλα θέλει να δώσει την ευκαιρία στη γυναίκα αυτή  να Τον γνωρίσει  προσωπικά.  Αυτή  άλλωστε  είναι  και  η  μεγαλύτερη  ανάγκη του ανθρώπου, να γνωρίσει προσωπικά το Χριστό, που είναι ο μόνος Σωτήρας (Πράξεις Δ/4: 12),  που είναι  ο μόνος που πέθανε για μας πάνω στο σταυρό και πλήρωσε Αυτός για τις αμαρτίες μας (Α' Πέτρου  Β/2: 24).

    Η γυναίκα της περικοπής μας μέσα στο φόβο και τον τρόμο της κατάλαβε ότι γι’ αυτήν ρωτάει ο Κύριος και πήρε θάρρος και αφού πλησίασε σ’ Αυτόν, του είπε όλη την αλήθεια για τον εαυτό της. Καθώς έλαβε τη θεραπεία της, έδωσε μια δημόσια ομολογία γεμάτη ευγνωμοσύνη για ό,τι της είχε συμβεί. Η δημόσια ομολογία της είχε σαν αποτέλεσμα ο Κύριος να επαινέσει την πίστη της και να της πει κι Αυτός δημόσια ότι η ειρήνη Του ήταν μαζί της.

    Κανένας και ποτέ δεν άγγιξε με πίστη τον Ιησού, χωρίς Εκείνος να το γνωρίζει και χωρίς αυτός που τον άγγιξε να φύγει με κάποια ευλογία στην καρδιά του. Κανένας δεν ομολόγησε ποτέ δημόσια τον Χριστό χωρίς να πάρει τη διαβεβαίωση της αιώνιας σωτηρίας. Ψυχή, που είσαι "φορτωμένη και κουρασμένη", πήγαινε στον Χριστό που σε καλεί, που είναι δίπλα σου, στο σπίτι, στο γραφείο και πες του όλη την αλήθεια για τον εαυτό σου. Πες του κάθε τι που σε αφορά, το πρόβλημά σου, τον πόνο σου, όσο βαθύς και αν είναι. Ποτέ μην ξεχάσεις ότι ο Κύριος ενδιαφέρεται προσωπικά για σένα και θέλει να έχει μια επαφή και επικοινωνία μαζί σου. Ψυχή, μόνον η προσωπική σου γνωριμία με το Χριστό θα σε γιατρέψει από την όποια σου μάστιγα  η οποία σε βασανίζει. Όταν γνωρίζεσαι με το Χριστό και ζεις κάτω από τη σκιά της δικής Του φιλίας, δεν μπορεί να παραμένεις "άρρωστος". Αντίθετα θα λάβεις από Εκείνον τέλεια και ολοκληρωτική θεραπεία. Πολλοί πεθαίνουν όχι γιατί δεν υπάρχει γιατρός και φάρμακο, αλλά γιατί δεν προσφεύγουν στο γιατρό. Το ίδιο ακριβώς ισχύσει και για τα πνευματικά. Σήμερα υπάρχουν τόσα ναυάγια και τόσες συντετριμμένες καρδιές γύρω μας, γιατί αρνήθηκαν το Χριστό στη ζωή τους. Στο εδάφ. 36, κεφ. ΙΔ/14, του "κατά Ματθαίον" Ευαγγελίου, αναφέρεται το εξής χαρακτηριστικό «όσοι (Τον) άγγιξαν, γιατρεύτηκαν».

     Πλήθη μεγάλα δια μέσου των αιώνων που είχαν πάθει πολλά και είχαν δαπανήσει πολλά και η κατάστασή τους πήγαινε προς το χειρότερο, καθώς μια μέρα άγγιξαν με πίστη, με μετάνοια, τον «ιατρό των ψυχών και των σωμάτων", γιατρεύτηκαν.

      Σ’ εκείνον που με αληθινή πίστη αγγίζει το Χριστό έρχεται ο Κύριος να διοχετεύσει τις δικές Του δυνάμεις και να πει στην ψυχή: «…. η πίστις σου σε έσωσεν. Ύπαγε με ειρήνη και έσω υγιείς από της μάστιγός σου». Στην προσευχή μας να έχουμε πάντοτε ένα σοβαρό αίτημα: "Κύριε δεν θέλω να είμαι ανάμεσα σ’ αυτούς που μαζεύονται απλώς τριγύρω Σου στην εκκλησία την Κυριακή ή μια άλλη μέρα. Η ανάγκη μου είναι πολύ μεγαλύτερη. Χρειάζομαι την άμεση προσωπική Σου επέμβαση". Πιστεύω, Κύριε, όπως πίστεψε τούτη η γυναίκα πως το μυστικό της γιατρειάς μου βρίσκεται στα ματωμένα Σου χέρια. Με μοναδικό μου εφόδιο την πίστη που νιώθω μέσα στην ψυχή μου αγγίζω και εγώ δειλά – δειλά το άκρον του ιματίου Σου και σε ευχαριστώ για τη δύναμη που διοχετεύεις και στη δική μου ανήμπορη ψυχή. Σ’ ευχαριστώ για τα λόγια που ψιθυρίζεις και στη δική μου καρδιά : «…. η πίστη σου σε έσωσε, πήγαινε με ειρήνη και έσο υγιής από της μάστιγός σου». ---

ΙΩΑΝΝΗΣ Η : 1 – 8. Η ΜΟΙΧΑΛΙΔΑ

                                                                    Η ΜΟΙΧΑΛΙΔΑ.

 

"Για κοίτα κάτι αναμάρτητοι που συνωστίζονται για να λιθοβολήσουν πρώτοι......"

Ευαγγέλιον "κατά  ΙΩΑΝΝΗΝ", κεφ.  Η/8,  εδ. 1 – 8.

 1 Ο δε Ιησούς πήγε στο βουνό των Ελαιών.

2 Και την αυγή ήρθε πάλι στο ιερό, και ολόκληρος ο λαός ερχόταν σ' αυτόν και αφού κάθισε, τους δίδασκε.

3 Οι δε γραμματείς και οι Φαρισαίοι φέρνουν προς αυτόν μια γυναίκα που συνελήφθη να διαπράττει μοιχεία, και, αφού την έστησαν στο μέσον,

4 του λένε: Δάσκαλε, αυτή η γυναίκα συνελήφθη επ' αυτοφώρω διαπράττοντας μοιχεία.

5 Και στον νόμο ο Μωυσής πρόσταξε σε μας, οι γυναίκες αυτού τού είδους να λιθοβολούνται εσύ, λοιπόν, τι λες;

6 Και το έλεγαν αυτό δοκιμάζοντας τον, για να έχουν να τον κατηγορούν. Ο δε Ιησούς, σκύβοντας κάτω, έγραφε με το δάχτυλό του στη γη.

7 Και επειδή επέμεναν ρωτώντας τον, σηκώνοντας το κεφάλι, είπε σ' αυτούς: Όποιος από σας είναι αναμάρτητος, ας ρίξει πρώτος την πέτρα εναντίον της.

8 Και πάλι, σκύβοντας κάτω, έγραφε στη γη.

9 Και εκείνοι, όταν το άκουσαν, και ελεγχόμενοι από τη συνείδηση, έβγαινε ένας-ένας, αρχίζοντας από τους πρεσβύτερους μέχρι τους τελευταίους και ο Ιησούς έμεινε μόνος, και η γυναίκα που στεκόταν στο μέσον.

10 Και όταν ο Ιησούς σήκωσε το κεφάλι, και μη βλέποντας κανέναν, εκτός από τη γυναίκα, της είπε: Γυναίκα, πού είναι εκείνοι οι κατήγοροί σου; Δεν σε καταδίκασε κανένας;

11 Και εκείνη είπε: Κανένας, Κύριε. Και ο Ιησούς είπε σ' αυτήν: Ούτε εγώ σε καταδικάζω πήγαινε, και στο εξής μη αμάρτανε.

       ΣΧΟΛΙΑ :

     Αν και ολόκληρο το Ευαγγέλιο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια ιστορία αγάπης, τούτη η σελίδα αποτελεί  ένα ξεχωριστό γεγονός που δείχνει ανάγλυφα το χαρακτήρα του Ιησού, καθώς και την αποστολή Του, που ήταν: "όχι για να κρίνει τον κόσμο, αλλά να σωθεί ο κόσμος δι’ Αυτού" (Ιωάννης Γ/3: 17). Θα έρθει μια μέρα, που ο κόσμος όλος θα σταθεί μπροστά Του, για να κριθεί (Α΄ Πέτρου, Δ/4: 5). Όμως στην πρώτη Του έλευση υπήρξε η αγάπη προσωποποιημένη και σαν τέτοιον μας Τον παρουσιάζουν τα Ευαγγέλια και ιδιαίτερα τούτη η καταπληκτική ιστορία.

     Η μεγάλη γιορτή των Ιουδαίων, αυτή της "σκηνοπηγίας" (Δευτερονόμιο ΙΣ/16: 13) είχε τελειώσει και ο κόσμος επέστρεφε στα σπίτια τους. Πρόκειται για την τρίτη κατά σειρά εορτή των Ιουδαίων, μετά το Πάσχα και την Πεντηκοστή.  Η διάρκειά της ήταν επτά ημερών, από τέλη Σεπτεμβρίου έως αρχές Οκτωβρίου και σηματοδοτούσε το τέλος του ετήσιου γεωργικού κύκλου. Εκτελείτο σύμφωνα με την εντολή του Θεού: «Θέλεις κάμνει την εορτήν της σκηνοπηγίας επτά ημέρας, αφού συνάξης τον σίτόν σου και τον οίνόν σου» (Δευτερονόμιο ΙΣ/16: 13).   

      Κατά τη διάρκεια της εορτής κάποιοι άνθρωποι είχαν συναντήσει τον Κύριο αυτοπροσώπως, είχαν ακούσει τα λόγια Του και είχαν πιστέψει σ’ Αυτόν. Όμως η πλειοψηφία του λαού, με πρωτεργάτες τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους, ήταν αποφασισμένοι περισσότερο από κάθε άλλη φορά να θανατώσουν τον Κύριο. Τον θεωρούσαν ως μια μεγάλη απειλή για τη θρησκεία τους και για το βολεμένο υποκριτικό τρόπο ζωής τους. Καθώς λοιπόν ο καθένας έφυγε για το σπίτι του, ο Κύριος κατέφυγε στο όρος των Ελαιών. Ο Ίδιος είχε πει: «Οι αλεπούδες έχουν καταφύγιο και τα πουλιά έχουν φωλιές, ο Υιός όμως του ανθρώπου δεν έχει που να γείρει το κεφάλι του» (Ματθαίος Η/8: 20). Το όρος των Ελαιών δεν απείχε πολύ από το Ναό. Νωρίς το πρωί ο Κύριος κατέβηκε από το βουνό, πέρασε από την "κοιλάδα των Κέδρων" (Ιωάννης ΙΗ/18: 1) και επέστρεψε στην πόλη, όπου ήταν ο Ναός. Εκεί πλήθη ανθρώπων ερχόταν κοντά Του και Εκείνος καθόταν κάτω και τους δίδασκε.

     Οι γραμματείς (οι άνδρες που αντέγραφαν τις Γραφές και δίδασκαν το Νόμο) καθώς και οι Φαρισαίοι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να κάνουν τον Κύριο να πει ή να κάνει κάτι, ώστε να λάβουν αφορμή και να στηρίξουν κατηγορίες εναντίον Του. Τους είχε δε ιδιαίτερα ενοχλήσει το γεγονός ότι ο Κύριος διακήρυττε ότι ήταν "Υιός του Θεού" και με την ιδιότητά Του αυτή συγχωρούσε τις αμαρτίες των ανθρώπων που πίστευαν στα λόγια Του (Λουκάς Ε/5: 24). Για να πετύχουν το σκοπό τους αυτό ενεργούσαν συνωμοτικά και έψαχναν να βρουν κατηγορίες. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι στα σκοτεινά ετοίμαζαν τα καρφιά, το σταυρό, για να απαλλαγούν απ’ Αυτόν. Πώς να φανταστούν οι μοιραίοι εκείνοι άνθρωποι ότι μέσα στην αδικία και τη σκληρότητά τους θα γίνονταν τα τραγικά όργανα για την εκπλήρωση των αιωνίων σχεδίων του Θεού, για τη σταύρωση του Λυτρωτή και την πραγματοποίηση του μοναδικού Έργου για τη σωτηρία των ανθρώπων;

     Στην προσπάθειά τους λοιπόν αυτή έφεραν μια γυναίκα που την είχαν πιάσει επ' αυτοφώρω να διαπράττει μοιχεία. Η αμαρτία της ήταν πολύ βαριά. Ο Νόμος απόλυτος, καθώς προέβλεπε τη διαδικασία και τις συνέπειες, οι οποίες ήταν θάνατος δια λιθοβολισμού. Αυτός ο λιθοβολισμός δεν έγινε ποτέ μετά την παρέμβαση του Κυρίου Ιησού. Έβαλαν λοιπόν τη γυναίκα εκείνη να σταθεί στη μέση, πρόσωπο με πρόσωπο με τον Ιησού. Τι τραγικό αληθινά! Να κρύβουμε τις αμαρτίες τις δικές μας και να παρουσιάζουμε επιδεικτικά τις αμαρτίες των άλλων και μάλιστα με απαίτηση παραδειγματικής τους τιμωρίας. Ιδιαίτερα δε ας είμαστε προσεκτικοί, όταν βλέπουμε κάποιον άνθρωπο να είναι "πεσμένος" πνευματικά και να έχει υποπέσει σε κάποια τραγικά λάθη. Ας μη σπεύδουμε να τον καταδικάσουμε, αλλά ας προσευχηθούμε εξετάζοντας κάθε στιγμή την κατάσταση στην οποία εμείς βρισκόμαστε. Ο Κύριος ήταν ιδιαίτερα επικριτικός σε μια τέτοια συμπεριφορά: "διά τι βλέπεις το ξυλάριον το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε δοκόν την εν τω ιδίω σου οφθαλμώ δεν παρατηρείς; ή πως δύνασαι να λέγης προς τον αδελφόν σου· Αδελφέ, άφες να εκβάλω το ξυλάριον το εν τω οφθαλμώ σου, ενώ συ δεν βλέπεις την δοκόν την εν τω οφθαλμώ σου; Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε θέλεις ιδεί καθαρώς διά να εκβάλης το ξυλάριον το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου" (Λουκάς Σ/6: 41,42).

    Ο Θεός είχε απαγορεύσει τη μοιχεία στο λαό Ισραήλ με σκοπό να τον διαφυλάξει από μια τέτοια αμαρτωλή πράξη και να καθιερώσει ανάμεσά τους ένα υψηλότερο επίπεδο οικογενειακής ζωής από αυτό το οποίο υπήρχε μεταξύ των Εθνικών. Γι' αυτό στην έβδομη εντολή του δεκαλόγου δήλωνε κατηγορηματικά: "Μη μοιχεύσης" (Έξοδος Κ/20: 14). Τούτη τη γυναίκα που είχε συλληφθεί για μοιχεία όλοι τη δείχνουν υποκριτικά με το δάκτυλο, όχι από αποστροφή και αγανάκτηση για την πράξη της, αλλά νομίζοντας ότι βρήκαν τη μεγάλη ευκαιρία, για να "παγιδεύσουν" τον Κύριο. Στην περίπτωση αυτή η ετυμηγορία του Μωσαϊκού Νόμου ήταν σαφής: "άνθρωπος, όστις μοιχεύση την γυναίκα τινός, όστις μοιχεύση την γυναίκα του πλησίον αυτού, εξάπαντος θέλει θανατωθή, ο μοιχεύων και η μοιχευομένη" (Λευιτικό Κ/20: 10 & Δευτερονόμιο ΚΒ/22: 22). Αν και γνωρίζουν το Νόμο, αν και ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, αποσιωπούν την ευθύνη του άνδρα, ο οποίος θα έπρεπε να δεχτεί την ίδια καταδίκη και ρωτούν με πονηρό σκοπό τον Κύριο: "Εσύ, λοιπόν, τι λες; επειδή γνώριζαν ότι είναι φιλεύσπλαχνος και συμπαθής ο Κύριος προς τους αμαρτωλούς τους οποίους δίδασκε να μετανιώσουν για την αμαρτωλή ζωή τους και να πιστέψουν στο Θεό  (Πράξεις Γ/3: 19). 

     "εσύ, λοιπόν, τι λες; Φοβάμαι ειλικρινά πως αν ρωτούσαν εμάς θα την είχαμε λιθοβολήσει τη γυναίκα της ιστορίας μας. Θα την είχαμε κάνει ένα σωρό πέτρες και θα την είχαμε αφήσει να πεθάνει αιμόφυρτη. Και όχι μόνον αυτό, αλλά θα φεύγαμε και από τον τόπο του εγκλήματος, γυρνώντας απαξιωτικά την πλάτη, απόλυτα ικανοποιημένοι ότι ενεργήσαμε κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο και πράξαμε το καθήκον μας. Ενεργώντας μάλιστα με τον τρόπο αυτό θα θεωρούσαμε ότι είμαστε σύμφωνοι με το θέλημα του Κυρίου. Μια τέτοια στάση θεωρώ ότι δείχνει έλλειψη αγάπης πάνω απ' όλα, που στις μέρες μας εκλείπει και "παγώνει" όλο και πιο πολύ (Ματθαίος ΚΔ/24: 12). Δείχνει εγωισμό, που πολλές φορές μας τυφλώνει και μας κάνει άκαμπτους, σκληρούς δικαστές, εφαρμόζοντας απόλυτα το "γράμμα" και όχι το "πνεύμα" του Ευαγγελίου του Χριστού, λησμονώντας ότι "ήμεθα διάκονοι της Kαινής Διαθήκης" (Β' Κορινθίους Γ/3: 6), της Χάρης και του Ελέους του Θεού (Εφεσίους Β/2: 8). 

      "Κύριε τι γνώμη έχεις γι' αυτό που συνέβη με αυτή τη γυναίκα;" Στην προκειμένη περίπτωση  πίσω από την υποκριτική συμπεριφορά τους υπήρχε μία μεγάλη παγίδα. Εάν ο Κύριος από αγάπη έλεγε να "συγχωρεθεί" τούτη η γυναίκα, θα τον ανάγκαζαν να έρθει σε αντίθεση με το Νόμο του Μωυσή και με τον τρόπο αυτό θα έστρεφαν απλούς ανθρώπους εναντίον Του, με την κατηγορία ότι δε σέβεται και παραβιάζει το Νόμο τον οποίο τους έδωσε ο Θεός. Αν ο Κύριος έλεγε να "λιθοβοληθεί", τότε οι κατήγοροί Του θα έλεγαν, που είναι η αγάπη και το Έλεος για τα οποία καθημερινά μας μιλάει;

     Ο Κύριος Ιησούς, ο οποίος "ερευνά νεφρούς και καρδίας" (Αποκάλυψη Β/2: 23), που γνωρίζει "τα κρύφια της ανθρώπινης καρδιάς" (Ψαλμός ΜΔ/44: 21), ήξερε πολύ καλά ότι οι Φαρισαίοι που κατηγορούσαν τη γυναίκα για μοιχεία ήταν υποκριτές. Δεν τους ενδιέφερε η τήρηση του Νόμου, αλλά το μόνον ενδιαφέρον τους ήταν να βρουν μια αφορμή να κατηγορήσουν τον Κύριο (Ιωάννης Η/8: 6). Ο Κύριος έσκυψε κάτω και έγραφε με το δάχτυλό Του στη γη. Τι ακριβώς έγραφε δε μας το αποκαλύπτει ο Λόγος του Θεού. Ίσως να έγραφε τις αμαρτίες που είχε κάνει καθένας από τους κατηγόρους. Με την πράξη αυτή ο Κύριος εκπλήρωσε τα αναφερόμενα στο βιβλίο του προφήτη "Ιερεμία" (κεφ. ΙΖ/17, εδ. 13) "Κύριε η ελπίς του Ισραήλ, πάντες οι εγκαταλείποντές Σε θέλουσι καταισχυνθεί και οι αποστάται Εμού θέλουσι γραφεί εν τη γη, διότι εγκατέλειπον τον Κύριο, την πηγή των ζωντανών υδάτων".  Απογοητευμένοι οι Ιουδαίοι Τον πίεζαν για να τους δώσει κάποια απάντηση. Τότε η Ιησούς τους λέει απλά ότι η ποινή που προβλέπει ο Νόμος θα έπρεπε να εκτελεστεί, αλλά θέλοντας να τους προβληματίσει τους είπε ότι θα έπρεπε μάλιστα να την εκτελέσει όποιος ήταν αναμάρτητος.

    Οι παραβάτες του Νόμου, οι Φαρισαίοι, απαιτούσαν την εφαρμογή του, ενώ οι ίδιοι είχαν αποστατήσει και δεν εφάρμοζαν το Νόμο στην καθημερινή τους ζωή  ή τον εφάρμοζαν υποκριτικά "κατά το δοκούν". Κάποτε ο Κύριος είχε πει: "Ο Μωυσής δεν σας έδωσε το Νόμο και κανένας από σας δεν εκπληρώνει το νόμο" (Ιωάννης Ζ/7: 19). Με τη ζωή τους είχαν γράψει τα ονόματά τους στη γη και όχι "βιβλίο της ζωής" του ουρανού (Λουκάς Ι/10: 20). Ο Κύριος βρήκε μια εξαιρετική ευκαιρία να τους αποκαλύψει  και να τους ντροπιάσει για την αμαρτία τους και την αποστασία τους λέγοντάς τους τα εξής λόγια: "όποιος είναι αναμάρτητος πρώτος ας ρίξει τον λίθον επ' αυτήν".

      Με την απάντησή του αυτή ο Κύριος τήρησε το Νόμο. Δεν είπε πως η γυναίκα θα έπρεπε να αφεθεί ελεύθερη χωρίς τιμωρία. Με αυτά που είπε όμως έμμεσα τους κατηγόρησε όλους πως ήταν αμαρτωλοί. Όσοι επιθυμούν να κρίνουν τους άλλους, θα πρέπει να είναι οι ίδιοι καθαροί. Πολλές φορές οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τούτο το εδάφιο, για να δικαιολογήσουν την αμαρτία τους. Προβάλουν την εντύπωση ότι δεν μπορεί κανένας να τους κατηγορήσει για κάτι, επειδή όλοι οι άνθρωποι κάνουμε λάθη. Το εδάφιο αυτό σε καμία περίπτωση δε δικαιολογεί την αμαρτία, αντίθετα καταδικάζει όλους τους ενόχους, είτε έχουν συλληφθεί επ’ αυτοφώρω, είτε όχι.

     Και πάλι ο Κύριος έσκυψε κάτω και έγραφε στο χώμα. Η απάντηση του Κυρίου χτύπησε σαν βέλος μέσα στην καρδιά και συνείδηση των παρευρισκόμενων. Ποιος μπορούσε να αντισταθεί; Ποιος μπορούσε να ξεφύγει; Οι κατήγοροι της γυναίκας, ελεγχόμενοι από τη συνείδησή τους, άρχισαν να έχουν τύψεις για τις αμαρτίες τους και δίχως να πουν τίποτα άλλο άρχισαν σιγά – σιγά ο ένας μετά τον άλλον να ρίχνουν κάτω την πέτρα που κράταγαν και να φεύγουν. Κανένας από τους Φαρισαίους δεν ήταν άξιος να λιθοβολήσει τη γυναίκα αυτή, αφού κανένας δεν τηρούσε το Νόμο. Ήταν όλοι ένοχοι, από τους γεροντότερους μέχρι τους νεότερους.  Τούτος ο σωρός από τις αχρησιμοποίητες πέτρες μας δείχνει τι έχει κάνει ο Χριστός για μας, αλλά και πόσο Χριστό έχουμε εμείς μέσα στην καρδιά μας. Δίπλα ακριβώς σ' αυτούς που ήταν έτοιμοι να πετάξουν τις πέτρες θα φανεί η διαφορά μας. 

     Μέσα σε λίγο χρόνο έμεινε μόνος ο Ιησούς με τη γυναίκα εκείνη. Τότε ακριβώς ξετυλίχτηκε μια μεγάλη σκηνή συμπάθειας και αγάπης. Τότε άνοιξε η καρδιά του Θεού και ξεχύθηκε η Αγάπη και το Έλεός Του. Καθώς σηκώθηκε ο Ιησούς και είδε πως όλοι είχαν φύγει, είπε στη γυναίκα: «Που είναι οι κατήγοροί σου, δεν σε καταδίκασε κανείς;» Και εκείνη απάντησε: «Κανένας Κύριε». Δεν υπήρχε κανένας αναμάρτητος να δώσει το σύνθημα του λιθοβολισμού. Κάποιος όμως ίσως πει "λάθος". Υπήρχε ένας αναμάρτητος που ήταν ο Υιός του Θεού, ο Ιησούς Χριστός. Ο Απ. Πέτρος αναφέρει: "όστις αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού" (Α' Πέτρου Β/2: 22), όμως Αυτός δεν την καταδικάζει, γιατί δεν είχε έρθει για να κρίνει, αλλά για να σώσει τον κόσμο "δεδομένου ότι, ο Θεός δεν απέστειλε τον Υιόν του στον κόσμο, για να κρίνει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος διά μέσου Αυτού" (Ιωάννης Γ/3: 17). 

    Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: 1/ Οι θρησκευόμενοι που δείχνουν με το δάκτυλο και είναι έτοιμοι να κατακεραυνώσουν την αμαρτία των άλλων, που υποκριτικά προσπαθούν να εκβάλουν το ξυλάριον από το μάτι του αδελφού τους, ενώ δε βλέπουν την δοκό που είναι στο δικό τους μάτι (Ματθαίος Ζ/7: 5).  2/ Μία άλλη κατηγορία είναι οι αδιάφοροι , δεν ασχολούνται, δεν ενδιαφέρονται. Ο Κύριος όμως έρχεται να δείξει έναν τρίτο δρόμο. Δεν κρύβει την αμαρτία κάτω από το χαλί, δεν υψώνει το δάκτυλο για να δείξει τον αμαρτωλό, αλλά πλησιάζει με αγάπη τον άνθρωπο, σε όποια κατάσταση αμαρτίας και αποστασίας κι αν ευρίσκεται και του λέει: "Μετανόησε".

      Ας προσέξουμε με πόσο λεπτό, ευαίσθητο, αλλά και σοφό τρόπο ο Κύριος αντιμετωπίζει  τούτη την αμαρτωλή γυναίκα: «Ούτε εγώ σε καταδικάζω, πήγαινε και στο εξής μη αμάρτανε». Με την πράξη του αυτή θα λέγαμε, ο Κύριος πήρε την "πιστωτική κάρτα" της γυναίκας, που ήταν χρεωμένη ηθικά μέχρι το λαιμό, και της την εξόφλησε. Υπόλοιπο μηδέν. "Πλήρωσα Εγώ πάνω στο σταυρό του Γολγοθά για σένα ψυχή, λέει ο Ιησούς Χριστός και σήμερα στον κάθε άνθρωπο που θα αισθανθεί το βάρος της ενοχής του". Ο Κύριος της χάρισε όλη την οφειλή. Δεν την καταδίκασε, όμως την προειδοποίησε ότι θα έπρεπε να σταματήσει να αμαρτάνει. Αυτός είναι ο Κύριος Ιησούς που μας καλεί να Του μοιάσουμε. Με τον ίδιο τρόπο ενεργεί και στη δική μας ζωή και για το λόγο αυτό θα πρέπει και εμείς να ενεργούμε ομοίως.   

     Ο διάβολος και εδώ κατά την προσφιλή του μέθοδο θέλησε να θολώσει τα νερά και να επιφέρει σύγχυση. Πολλοί μένουν στην πρώτη φράση του Κυρίου: «ούτε εγώ σε καταδικάζω».  Τούτα τα λόγια πολλοί τα παρερμηνεύουν διαστρέφοντας την αλήθεια και λέγοντας: "ο Θεός που είναι αγάπη όλα τα συγχωρεί, όλα τα καλύπτει. Κάνε όσες αμαρτίες θέλεις, ο Θεός θα σε συγχωρήσει". Όμως θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι δεν υπάρχει σωτηρία για τον άνθρωπο, όταν δεν υπάρχει αλλαγή στον τρόπο ζωής του, όταν η ζωή του δε διακρίνεται από μια νέα πορεία αγιότητας και περπατήματος στα ίχνη Εκείνου. 

      Τονίζοντας τα παραπάνω λόγια οι αρνητές παραβλέπουν την εντολή του Κυρίου: «πήγαινε και από δω και πέρα μην αμαρτάνεις πια». Ο Κύριος μαζί με τη συγχώρηση δίνει και την πρόσκληση για έναν καινούργιο δρόμο, για μια νέα πορεία, που θα πρέπει ν' ακολουθήσει ο άνθρωπος που έχει "εν αληθεία" επικαλεστεί τ' Όνομά Του και έχουν συγχωρεθεί οι αμαρτίες του. Με την πρόσκληση αυτή ένα μέλλον ανοίγεται στη ζωή τούτης της γυναίκα, που κανένα μέλλον δεν είχε μέχρι τότε. Τούτα τα λόγια αφορούν τον καθένα που η δύναμη του πειρασμού τον έχει καταβάλει και προσπαθεί να τον έχει εξοντώσει.  

    Έτσι λοιπόν ο Θεός μαζί με τη διαγραφή του χρέους μας δίνει την ευκαιρία να κάνουμε μια καινούργια αρχή μαζί Του και μας προτρέπει να προσέχουμε, ώστε να μην δημιουργήσουμε άλλα χρέη. Ταυτόχρονα μας δίνει μια θαυμαστή ευκαιρία και ένα κίνητρο να συγχωρούμε και εμείς τις αμαρτίες των άλλων προς εμάς. Πόσο αρνητικό και απάνθρωπο είναι το παράδειγμα εκείνου του δούλου που, ενώ ο κύριός του χάρισε το μεγάλο χρέος του, εκείνος, όταν συνάντησε έναν σύνδουλό του, που του χρωστούσε ελάχιστα χρήματα, του τα ζητούσε επίμονα και ήθελε να τον πάει στη φυλακή (Ματθαίος ΙΗ/18: 23- 35).

    Συγχωρούμε τους άλλους επειδή τους αγαπάμε και τους αγαπάμε γιατί Εκείνος πρώτος μας αγάπησε (Α΄ Ιωάννου Δ/4: 19) και όχι επειδή είναι αθώοι απέναντί μας. Πολλά δεινά έχουμε δημιουργήσει γύρω μας, γιατί δεν έχουμε μάθει να συγχωρούμε και να ξεχνάμε. Ένα ζωντανό παράδειγμα χάριτος και αληθείας είναι τούτη η ιστορία της μοιχαλίδας. Εδώ φαίνεται καθαρά η διαφορά του Ιησού Χριστού από το θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής Του. Ο Κύριος επισημαίνει την αμαρτία και την καταδικάζει – μη αμάρτανε  - όμως ξεχωρίζει την αμαρτία από τον αμαρτωλό άνθρωπο.  

    Για τον Ιησού ο αμαρτωλός είναι μια πολύτιμη ψυχή, που θέλει να τη σώσει και να της προσφέρει τη σωτηρία Του. Ο Θεός από αγάπη "δεν θέλει το θάνατο του αμαρτωλού" (Β΄ Σαμουήλ ΙΔ/14: 14), αλλά επιζητεί την μετάνοια και την επιστροφή του στο Θεό, για να ζήσει. Ο Θεός μισεί την αμαρτία, αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό. Κάτι ανάλογο δεν υπάρχει σε καμία θρησκεία του κόσμου. Ο σταυρός του Χριστού δείχνει την αποστροφή του Θεού, προς την αμαρτία και ταυτόχρονα δείχνει την αγάπη του Θεού για τον αμαρτωλό. Μόνον η κραυγή του Λυτρωτή μας πάνω στο σταυρό: «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες» (Ματθαίος ΚΖ/27: 46), μπορεί να δείξει πόσο βαριά τιμωρήθηκε Εκείνος που είχε αναλάβει να πληρώσει για τις αμαρτίες μας.

     Ο σταυρός του Γολγοθά είναι η αποκάλυψη της αγάπης του Θεού για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Ο Θεός βρίσκει τρόπο, για να τον αντικαταστήσει στην κρίση. Οι κεραυνοί της δικαιοσύνης του Θεού πέφτουν πάνω στον Άγιο, τον Αναμάρτητο Υιόν Του, για να γλιτώσουν τον ένοχο άνθρωπο από την αιώνια απώλεια και να τον σώσουν. Καθώς κάποιος κοιτάζει τον εσταυρωμένο του Γολγοθά, δεν μπορεί να μη θυμηθεί τα λόγια του Ιησού εκείνο το βράδυ στο νομοδιδάσκαλο το Νικόδημο: «τόσον αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωκε τον Υιόν Του τον μονογενή, για να μη απολεσθεί κάθε ένας που πιστεύει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή» (Ιωάννης Γ/3: 16).

    Είναι ανάγκη να φύγουμε μακριά από την αμαρτία. Είναι ανάγκη να μισήσουμε την αμαρτία, γιατί και ο ίδιος ο Θεός τη μισεί. Μην ξεχνάμε ποτέ ότι η κρίση του Θεού εκείνη την ημέρα που θα σταθούμε στην παρουσία Του αμετανόητοι θα είναι τρομερή. "η κρίσις θέλει είσθαι ανίλεως σ' αυτόν που δεν έκαμεν έλεος" (επιστολή Ιακώβου Β/2: 13). Είναι φοβερό "να πέσει κανείς στα χέρια Θεού ζώντος" (Εβραίους Ι/10: 31). Μην ξεχνάμε ότι ο Θεός είναι «πυρ καταναλίσκον» (Εβραίους ΙΒ/12: 29) και επίσης ότι "ο Θεός δεν εμπαίζεται" (Γαλάτας Σ/6: 7).

     Τούτη η ιστορία έχει να στείλει ένα μήνυμα και σε κάθε άνθρωπο που δε γνώρισε μέχρι σήμερα στη ζωή του το Θεό. Σου δίνει τη βεβαιότητα ότι, αν πας κοντά Του, αν ειλικρινά Τον εκζητήσεις, Αυτός θα σε δεχτεί, γιατί σε αγαπάει. Δε θέλει το θάνατό σου, περιμένει την επιστροφή σου, για να σε σώσει αιωνίως. Μην ξεχνάς ποτέ ότι ο Θεός, για να σώσει εμένα και εσένα, θυσίασε πάνω στον σταυρό τον Υιόν Του το μονογενή, τον Άγιο, τον Αναμάρτητο, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Αυτή είναι η Αγάπη του Θεού, αυτή είναι η σωτήριος "χάρις" του Κυρίου. Όσο πολλές, όσο μεγάλες και αν είναι οι αμαρτίες σου, μην ξεχνάς ότι πιο μεγάλος είναι ο Σωτήρας σου και η συγχώρεση την οποία Αυτός, "δωρεάν", "κατά χάριν" σου προσφέρει (Εφεσίους Β/2: 8).

     Μη διστάσεις, ψυχή, να Τον πλησιάσεις. Είναι ο ίδιος Εκείνος που δέχτηκε την μοιχαλίδα, το Ματθαίο και το Ζακχαίο, τους τελώνες και πάρα πολλούς άλλους. Έτσι θα δεχτεί και σένα. Ζήτησε τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, γιατί χωρίς το Πνεύμα το Άγιο, με τις δικές του δυνάμεις κανένας δεν μπορεί να σταθεί και να νικήσει. Χωρίς τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος θα  χρεώσεις και πάλι την κάρτα σου, γιατί είναι αδύνατο να γίνει μια καινούργια αρχή, χωρίς Εκείνον. Άλλωστε ο Κύριος ήταν κατηγορηματικός: "άνευ εμού ου δύνασθε  ποιείν ουδέν" (Ιωάννης ΙΕ/15: 5).

     Και μην ξεχνάμε τα λόγια του Κυρίου: «Ούτε εγώ σε καταδικάζω, πήγαινε και στο εξής μη αμάρτανε». Αυτά πάνε μαζί, δεν ξεχωρίζουν, είναι μια ενότητα, που δείχνει την αγάπη του Θεού, αλλά και το θέλημά Του μέσα στη ζωή μας. ---

ΣΠΑΤΑΛΗΜΕΝΕΣ ΑΞΙΕΣ (πρωτοτόκια)

Βιβλίο "ΓΕΝΕΣΗΣ", κεφ. ΚΕ/25, εδ.  19 – 34.

19 Κι αυτή είναι η γενεαλογία τού Ισαάκ, του γιου τού Αβραάμ ο Αβραάμ γέννησε τον Ισαάκ 

20 και ο Ισαάκ ήταν 40 χρόνων, όταν πήρε για τον εαυτό του γυναίκα τη Ρεβέκκα, τη θυγατέρα τού Βαθουήλ, του Σύριου, από την Παδάν-αράμ, αδελφή τού Λάβαν τού Σύριου. 

21 Και ο Ισαάκ προσευχόταν στον Κύριο για τη γυναίκα του, επειδή ήταν στείρα και ο Κύριος τον εισάκουσε, και η Ρεβέκκα, η γυναίκα του, συνέλαβε. 

22 Και τα παιδιά συγκρούονταν μέσα της και είπε: Αν έτσι πρόκειται να γίνει, γιατί εγώ να συλλάβω; Και πήγε να ρωτήσει τον Κύριο. 

23 Και ο Κύριος της είπε: Δύο έθνη είναι στην κοιλιά σου και δύο λαοί θα διαχωριστούν από τα σπλάχνα σου Και ο ένας λαός θα είναι δυνατότερος από τον άλλο λαό και ο μεγαλύτερος θα δουλέψει στον μικρότερο. 

24 Και όταν συμπληρώθηκαν οι ημέρες της για να γεννήσει, να, στην κοιλιά της ήσαν δίδυμα. 

25 Και ο πρώτος βγήκε κόκκινος, και ήταν ολόκληρος δασύτριχος σαν δέρμα και αποκάλεσαν το όνομά του Ησαύ. 

26 Και έπειτα βγήκε ο αδελφός του και το χέρι του κρατούσε τη φτέρνα τού Ησαύ γι' αυτό ονομάστηκε Ιακώβ και ο Ισαάκ ήταν 60 χρόνων, όταν τους γέννησε. 

27 Και μεγάλωσαν τα παιδιά και ο μεν Ησαύ έγινε άνθρωπος έμπειρος στο κυνήγι, ένας άνθρωπος του χωραφιού ο δε Ιακώβ, ένας άνθρωπος απλός, που κατοικούσε σε σκηνές. 

28 Και ο μεν Ισαάκ αγαπούσε τον Ησαύ, επειδή το κυνήγι ήταν σ' αυτόν τροφή ενώ η Ρεβέκκα αγαπούσε τον Ιακώβ. 

29 Και ο Ιακώβ μαγείρευε ένα μαγείρεμα και ο Ησαύ ήρθε από το χωράφι, και ήταν αποκαμωμένος 

30 και ο Ησαύ είπε στον Ιακώβ: Δώσε μου, παρακαλώ, να φάω, από το κόκκινο, τούτο το κόκκινο, επειδή είμαι αποκαμωμένος γι' αυτό, αποκάλεσαν το όνομά του Εδώμ. 

31 Και ο Ιακώβ είπε: Πούλησέ μου σήμερα τα πρωτοτόκιά σου. 

32 Και ο Ησαύ είπε: Δες, εγώ πάω να πεθάνω, και σε τι με ωφελούν αυτά τα πρωτοτόκια; 

33 Και ο Ιακώβ είπε: Να μου ορκιστείς σήμερα και του ορκίστηκε και πούλησε τα πρωτοτόκιά του στον Ιακώβ. 

34 Τότε, ο Ιακώβ έδωσε στον Ησαύ ψωμί, και μαγείρεμα της φακής και έφαγε και ήπιε, και αφού σηκώθηκε αναχώρησε έτσι ο Ησαύ καταφρόνησε τα πρωτοτόκιά του.

  Επιστολή "προς ΕΒΡΑΙΟΥΣ¨, κεφ.  ΙΒ/12, εδ. 14-17.

14 Επιδιώκετε ειρήνη με όλους, και τον αγιασμό, χωρίς τον οποίο κανένας δεν θα δει τον Κύριο 

15 παρατηρώντας μήπως κάποιος στερείται τη χάρη τού Θεού «μήπως κάποια ρίζα πικρίας, που αναφύεται, φέρνει ενόχληση», και διαμέσου αυτής μολυνθούν πολλοί 

16 μήπως υπάρχει κάποιος πόρνος ή βέβηλος, όπως ο Ησαύ, ο οποίος για ένα πιάτο φαγητό πούλησε τα πρωτοτόκιά του 

17 ξέρετε, βέβαια, ότι και μετέπειτα, θέλοντας να κληρονομήσει την ευλογία, αποδοκιμάστηκε δεδομένου ότι, δεν βρήκε τόπο μετάνοιας, αν και την εκζήτησε με δάκρυα.

       ΣΧΟΛΙΑ :

    Στην οικογένεια της εποχής εκείνης μετά τον πατέρα ο πρωτότοκος γιός ήταν ο αρχηγός της οικογένειας, ο οποίος ήταν κύριος πάνω στους μικρότερους αδελφούς του. Ο Ησαύ σαν πρωτότοκος ήταν φυσικός κληρονόμος του Ισαάκ και μέσω αυτού επρόκειτο να εκπληρωθούν όλες οι υποσχέσεις που είχε δώσει ο Θεός στους προπάτορές του, τον Αβραάμ, τον Ισαάκ....

     Ο κάθε πιστός άνθρωπος είναι πρωτότοκος του Θεού, προορισμένος να εξαγγείλει με τη ζωή του τις αρετές του Θεού ζώντας ανάμεσα σε μία γενεά "σκολιά και διεστραμμένη" (Φιλιππησίους Β/2: 15) και να γευθεί την κληρονομιά και το δώρο του Θεού, που είναι "αιώνια ζωή". (Ρωμαίους Σ/6: 22). Η σειρά που ήταν τότε παραμένει και σήμερα στα πνευματικά πράγματα, μια σειρά που ο Θεός έχει βάλει και η οποία περιέχει ένα μεγάλο ηθικό βάρος, για τον κάθε πιστό του Θεού, εν Χριστώ Ιησού. Δια Ιησού Χριστού είμαστε "παιδιά του Θεού", κληρονόμοι του Θεού (Ρωμαίους Η/8: 17) και οι υποσχέσεις του Θεού θα εκπληρωθούν κατά γράμμα μέσα στη ζωή μας, εάν πάρουμε σοβαρά το Λόγου του Θεού, που είναι "ναι" και "αμήν", αψευδής και αιώνιος.  

     Ο Θεός έχει θαυμαστά σχέδια για το κάθε δικό Του παιδί. Όμως, πολλές φορές αυτά τα σχέδια ερχόμαστε με τη ζωή μας να τα αλλάξουμε, ερχόμαστε να εμποδίσουμε το Θεό να τα υλοποιήσει. Υπάρχει ένα φωτεινό παράδειγμα μέσα στο Λόγο του Θεού ενός ανθρώπου που η ζωή του ήταν τόσο προσεγμένη, ώστε επέτρεπε στο Θεό να εφαρμόζει τα σχέδια που είχε γι’ αυτόν. Το όνομά του Ιωσήφ. (Γένεση, κεφ. ΛΖ/37). Ακολουθούσε πιστά το Θεό, ήταν απόλυτα αφημένος και αφοσιωμένος στην Πρόνοια του Θεού. Ζούσε στην πράξη τους στίχους εκείνου του τόσο ωραίου ύμνου : «όπου Αυτός με οδηγήσει θα υπάγω ασφαλώς…..».

     Συνεπώς μια άστατη σχέση με το Θεό που θα τη διακρίνει η απιστία, η αμαρτία, η μη συμμόρφωση με το θέλημα Του μπορεί να κάνει το Θεό να αλλάξει τα σχέδιά Του μέσα στη ζωή μας. Ένα ποίημα είχε την επιγραφή : «το πουλάκι με το σπασμένο φτερό». Το περιεχόμενό του είχε ως εξής: Ένα πουλάκι πέταγε πολύ ψηλά και τραγουδούσε. Όμως μια μέρα δεν πρόσεξε και λαβώθηκε στο φτερό από την παγίδα ενός κυνηγού. Το βρήκε κάποιος άνθρωπος με σπασμένη τη φτερούγα του, το πήρε, το περιποιήθηκε και σιγά – σιγά το πουλάκι άρχισε να γίνεται και πάλι καλά. Κάποια στιγμή που ένιωσε τελείως καλά αποφάσισε να πετάξει και να φύγει από το σπίτι του ανθρώπου που το είχε περιποιηθεί. Προσπάθησε να πετάξει και πάλι ψηλά, αλλά δεν μπόρεσε να φτάσει πολύ ψηλά, όσο πέταγε πριν από την περιπέτειά του. Το πουλάκι κατάλαβε ότι μια στιγμή απροσεξίας του είχε αφαιρέσει μέσα στη ζωή του την ευκαιρία να πετά σε μεγάλα ύψη. Ποτέ πλέον δε θα ξαναπετούσε όπως πριν. Το πουλάκι με το σπασμένο φτερό μη μπορώντας λοιπόν να φτάσει τα μεγάλα ύψη,  , στεκόταν κοντά στην παγίδα και με το κελάηδημά του προφύλαγε τα άλλα πουλιά να μην πέσουν στην παγίδα. Ήταν μια σπασμένη ζωή, μια χαμένη ζωή, που όμως έγινε μια θαυμαστή ευκαιρία και προφυλάγε πολλά άλλα πουλιά, ώστε να μην πέσουν στην παγίδα.

    Σ΄ ένα παλαιοπωλείο ήταν πολλά στοιβαγμένα, σκονισμένα άχρηστα αντικείμενα. Καθώς τα παρατηρεί ένας μεγάλος μουσικός, το μάτι του πέφτει πάνω σε ένα παλιό σκονισμένο βιολί. Το πήρε με τρυφερότητα στα χέρια του, το καθάρισε, το στήριξε κάτω από το πηγούνι του και άρχισε να παίζει. Τι γλυκιά μοναδική μουσική άρχισε να βγάζει εκείνο το πεταμένο και εγκαταλειμμένο, εκείνο το άχρηστο αντικείμενο! Ήταν μια μουσική που δεν την είχαν ακούσει όλοι όσοι ευρίσκονταν εκεί. Έπρεπε να το δει το έμπειρο μάτι του μουσικού και έπρεπε να το ακουμπήσουν εκείνα τα τρυφερά του χέρια, για να βγει η τόσο ωραία μουσική που ακούστηκε.

    Ένα πεταμένο και καταφρονημένο αντικείμενο ήμουν και ήσουν στο παλαιοπωλείο τούτης της ζωής. Το έμπειρο μάτι Εκείνου που πάντα σ' έβλεπε, που πάντα σε ήξερε, μια μέρα εστίασε πάνω σου. "Λάζαρε…. φώναξε ο Αρχηγός της ζωής, βγες έξω από τον τάφο σου". Αυτό και αν είναι θαύμα! Το παλιό το πεταμένο, το άχρηστο αντικείμενο, ο άνθρωπος της παλιάς ζωής, της αμαρτίας και της αποστασίας, τώρα να είναι μια μοναδική αξία και ομολογεί τις αρετές του Σωτήρα Του. Τι θαυμαστό αληθινά!

    Στην ιστορία που διαβάσαμε παρατηρούμε μια τραγωδία μέσα στη ζωή του πρωτότοκου υιού του Ισαάκ και της Ρεβέκκας, εξαιτίας της ζωής του και της εν γένει συμπεριφοράς του απέναντι στα πράγματα του Θεού. Πρόκειται για τραγωδία που αποτελεί ζωντανή προειδοποίηση για τον κάθε άνθρωπο. Έρχεται ο μεγαλύτερος υιός από το κυνήγι, κουρασμένος, ταλαιπωρημένος, εξαθλιωμένος. Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε και κάτι ιδιαίτερα σημαντικό. Τέτοιες ώρες δύσκολες, αδυναμίας κλπ ο εχθρός τις εκμεταλλεύεται ιδιαίτερα, με σκοπό να κάνει τον άνθρωπο να αμαρτήσει και κατά συνέπεια, να απομακρυνθεί από το Θεό και το θέλημά Του.

   Ενώ λοιπόν ο άνθρωπος της ιστορίας βρίσκεται σ’ αυτήν τη δύσκολη κατάσταση, παίρνει μια σημαντική απόφαση μέσα στη ζωή του, έχοντας βάλει τα πρώτα πράγματα στην τελευταία θέση και τα τελευταία πράγματα στην πρώτη θέση. Η απόφασή του είναι να πουλήσει τα πρωτοτόκιά του στον αδελφό του για ένα πιάτο φαγητό. Στην πράξη τι κάνει ο άνθρωπος αυτός; Υποτιμά τις υποσχέσεις του Θεού μέσα στη ζωή του και δίνει προτεραιότητα στα φθαρτά, τα υλικά, τα προσωρινά, τα εφήμερα και έτσι επιβάλλεται μέσα στη ζωή του η λαιμαργία, ο ατομικισμός, ο εγωισμός. Αντίθετα ενεργεί ο αδελφός του ο Ιακώβ, ο οποίος αν και δεν εδικαιούτο τα πρωτοτόκια, εν τούτοις τα εκζητεί με ενδιαφέρον, με ζήλο, με δύναμη. Είναι βέβαιο ότι ο Θεός εκτίμησε τη στάση του και του τα χάρισε. 

     Ας προσέξουμε τα απαξιωτικά λόγια του πρωτότοκου γιου: «ιδού εγώ υπάγω να αποθάνω και τι με οφελούσι ταύτα τα προωτοτόκια;». Λες στον άλλο: Αδελφέ μου, ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «ο ακούων τον Λόγον μου και πιστεύων εις τον πέμψαντά με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη, εκ του θανάτου εις την ζωήν" (Ιωάννης Ε/5: 24). Σκέφτεται για λίγο και σου απαντάει : «… μα εγώ έχω τόσα προβλήματα, κυριολεκτικά χάνομαι, δεν έχω δουλειά, είμαι άρρωστος, δεν έχω καθόλου χρόνο, τι μου λες τώρα με αυτά θα ασχοληθώ;». Υποτιμούν οι άνθρωποι τον αιώνιο και αψευδή Λόγο του Θεού, δηλαδή τον ίδιο το Θεό και υπερτιμούν τα χωμάτινα, τα προσωρινά, τα εφήμερα. Δικαιολογούνται πολλές φορές οι άνθρωποι: "Εγώ τώρα φτιάχνω σπίτι, επεκτείνω τις επιχειρήσεις μου, γκρεμίζω τις παλιές μου αποθήκες και φτιάχνω νέες, (Λουκάς ΙΒ/12: 18), φέτος πήγα πολύ καλά, δεν έχω χρόνο τώρα να ασχοληθώ με άλλα πράγματα". 

     Θυμάστε εκείνες τις φτηνές και γήινες δικαιολογίες των ανθρώπων προς τον οικοδεσπότη (τον Θεό), που τους καλούσε σε ένα μεγάλο τραπέζι. "Κύριε δεν θα έλθω, γιατί ζεύγη βοών αγόρασα, δεν θα έλθω γιατί γυναίκα έλαβα, δεν θα έλθω γιατί κτήμα αγόρασα" (Λουκάς ΙΔ/14: 19). Το βασικότερο στοιχείο μέσα στη ζωή μας θα πρέπει να είναι η σωστή ιεράρχηση. Πρώτα τα βόδια, πρώτα τα υλικά, τα χωμάτινα, τα εφήμερα, η δουλειά μου, η οικογένειά μου …. και μετά κάπου προς το τέλος, αν βρεθεί τόπος ο Κύριος;

     «Εγώ χάνομαι και τι με ωφελούν τα πρωτοτόκια;». Την ώρα του χαμού, τη δύσκολη ώρα τι θα σε ωφελήσει ο Κύριος;; Δώσε προτεραιότητα σε Εκείνον, πες "Κύριε, προπορεύσου Εσύ μέσα στη ζωή μου, δώσε Εσύ λύσεις στα προβλήματά μου, κατά το θέλημά Σου το Άγιο," και ο Κύριος θα σου συμπαρασταθεί και θα πολεμήσει για σένα και θα νικήσει για σένα (Ησαΐας ΜΘ/49: 25) και θα μετατρέψει τη θάλασσα των προβλημάτων, σε ξηρά γη, για να περάσεις, όπως ακριβώς έκανε και στην πορεία του λαού Ισραήλ, όταν βρέθηκε μπροστά στην Ερυθρά θάλασσα (Εβραίους ΙΑ/11: 29).

    Δεν ήταν τυχαία η απόφαση που πήρε ο πρωτότοκος γιος, να υποτιμήσει τα πράγματα του Θεού μέσα στη ζωή του και να τους δώσει μικρότερη σημασία και από ένα πιάτο φακής. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα μιας ζωής που στηριζόταν στα ορατά, στα γήινα στοιχεία, στα προσωρινά, μιας ζωής που είχε εκβάλει από μέσα της  κάθε πνευματικό ενδιαφέρον, τις μεγάλες αλήθειες του Θεού. Η έλλειψη πνευματικότητας φαίνεται και από το γεγονός ότι δε μετανόησε για την πράξη του, δε ζήτησε συγχώρηση από το Θεό, αλλά ζήτησε από το πατέρα του να μετανοήσει, επειδή έδωσε τα πρωτοτόκια στον Ιακώβ και να τα δώσει σ' αυτόν. Ο λόγος του Θεού μας αναφέρει ότι ο Ησαύ ήταν βέβηλος, γιατί απαξίωσε τις ευλογίες του Θεού, την κληρονομιά που ο Θεός έδωσε στον Αβραάμ, τον Ισαάκ. Ήταν άνθρωπος της σάρκας, της μια βρώσης. Όλοι οι στόχοι και οι επιδιώξεις του ήταν για το "σήμερα",  για ό,τι μπορούσαν να δουν τα μάτια του, για το τώρα. Για να ικανοποιήσει αυτή τη φτωχή ζωή του, αρνήθηκε τους αιώνιους θησαυρούς, που ο Κύριος είχε επιφυλάξει γι’ αυτόν, αλλά και για τον κάθε «νικώντα» (Αποκάλυψη Β: 7). Ζούσε για το παρόν χωρίς να ενδιαφέρεται για το μέλλον. Ζούσε για τον εαυτόν του, για το εγώ του (εγώ χάνομαι), και αρνήθηκε τον προορισμό τον οποίον ο Κύριος του είχε επιφυλάξει. Ζούσε χωρίς ιεράρχηση, χωρίς σωστή αξιολόγηση, χωρίς σωστό προσανατολισμό, χωρίς πνευματικότητα. Περιφρόνησε την τιμητική θέση, που ο Κύριος είχε επιφυλάξει γι’ αυτόν και το αποτέλεσμα ήταν να συμβεί μια μεγάλη τραγωδία. Στο βιβλίο της "Γένεσης", κεφ. ΚΖ/27, εδάφ. 37, αναφέρεται: «Και ο Ισαάκ αποκρίθηκε, και είπε στον Ησαύ: Δες, τον έκανα κύριό σου, και όλους τους αδελφούς του τούς έκανα δούλους του, και τον στήριξα με σιτάρι και κρασί και τι να κάνω, λοιπόν, σε σένα, παιδί μου;».

     Αν υπάρχει μια επικεφαλίδα σε τούτο το μάθημα είναι: «σπαταλημένες αξίες». Ο άνθρωπος της ιστορίας μας, αλλά και πόσοι άνθρωποι στις ημέρες μας θεωρούν τις ζωντανές και αιώνιες υποσχέσεις του Θεού μέσα στη ζωή τους σαν κάτι μηδαμινό, άνευ αξίας και το ανταλλάσσουν με το τίποτα, μ' ένα πιάτο φακή. Πόσο φθηνά, πόσο μηδαμινά πληρώνει η αμαρτία τον άνθρωπο! Θα έλεγα ότι αυτή είναι η υπέρτατη αμαρτία, είναι "η βλασφημία του Αγίου Πνεύματος", για την οποία ο Κύριος είπε: "Πάσα αμαρτία και βλασφημία θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους, η κατά του Πνεύματος όμως βλασφημία δεν θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους"  (Ματθαίος ΙΒ/12: 31). 

      Πόσο φτηνά,  μηδαμινά,  πληρώνει η αμαρτία τον άνθρωπο!  Πόσο φθηνά πληρώθηκε εκείνος ο νέος που πρόβαλε το δικό του θέλημα, που ζήτησε τη δική του  ελευθερία  και έφυγε μέσα από το σπίτι του  πατέρα του  (Λουκάς ΙΕ/15: 13 - 32)! Το αποτέλεσμα:  "γουρούνια, ξυλοκέρατα, πείνα...".  Το παιδί του Θεού, ο κληρονόμος της δόξας, ο πρωτότοκος γιος στη λάσπη με τα γουρούνια; Να τσακώνεται με τα  γουρούνια  για  το  ποιος  θα  αρπάξει  πρώτο ς το  ξυλοκέρατο  για να το φάει;  Ναι,   τόσο   φτηνά πληρώνει  η  αμαρτία   τους   υπηρέτες   της.    Τούτο   το  περιστατικό    στη    ζωή    του   Ησαύ,   στη    ζωή του  λεγόμενου  «άσωτου» μήπως  πολλές  φορές  βρίσει  εφαρμογή  και στη δική μας ζωή;    Ο Ησαύ  έχασε  τα  πρωτοτόκια  για  μια  βρώση,  αλλά  ό,τι  ο  διάβολος  μπορεί να  προσφέρει δεν είναι περισσότερο  από  μία  βρώση.  Το πιάτο  της  φακής   θα   φέρει   μια  στιγμιαία  ευχαρίστηση,  για  να ακολουθήσει  μια   ατέρμονη   απογοήτευση.   Ο ίδιος   ο   Κύριος  ρωτάει :  «τι   θα   ωφελήσει    τον  άνθρωπο,  εάν τον κόσμο ολόκληρο κερδίσει, την δε ψυχή αυτού ζημιωθεί; (Μάρκος Η/8: 36).

    Τι χρειάζεται; Σωστή ιεράρχηση, ανεπιφύλακτη παραχώρηση ολόκληρης της ζωής μας και της πνευματικής μας δραστηριότητας στον Κύριο προκειμένου Αυτός, και όχι εμείς να δουλέψει μέσα στη ζωή μας, για να μας καταστήσει άξιους της αιώνιας κληρονομιάς Του. Η οδός πράγματι είναι «στενή και τεθλημένη» (Ματθαίος Ζ/7: 14). Υπομονή, επιμονή, προσευχή και θα έρθει η ευλογημένη μέρα των υποσχέσεων του Θεού, που ο Κύριος θα καλέσει την κάθε δική Του ψυχή, για να την στεφανώσει και της πει: «εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ, εις τα ολίγα στάθηκες πιστός, σε πολλά θέλω σε καταστήσει» (Ματθαίος ΚΕ/25: 23). Και ενώ μέσα στην αμαρτία ο άνθρωπος κατεβαίνει, κατεβαίνει, για να φτάσει το μηδέν, κοντά στο Θεό ανεβαίνει όλο και πιο πολύ, μέχρι που κάποια μέρα θα δει τον πλάστη και δημιουργό του, "πρόσωπο προς πρόσωπο" (Α'  Κορινθίους  ΙΓ/13: 12).

    Πριν κλείσω, θα ήθελα να πω δυο λόγια ακόμα, για τις δύσκολες στιγμές της ζωής που ο εχθρός, ο «μεθοδεύων την πλάνην» (Εφεσίους Δ/4: 14). έρχεται να μας κάνει να πέσουμε. Σε αυτές τις αδύνατες στιγμές της ζωής μας, ας στηριζόμαστε μόνον στον Κύριο. Αυτός, είναι ο "δυνάμενος" (Ιακώβου Δ/4: 12), εμείς είμαστε οι αδύναμοι μπροστά στις μεθοδίες του διαβόλου. Αποκλειστικά στον Κύριο. Ας μη μας επηρεάζουν οι συνθήκες, το περιβάλλον κλπ στις αιώνιες αποφάσεις μας.

    Ας μην ξεχνάμε ποτέ κάτω από πόσο δυσμενείς συνθήκες κάποιοι κράτησαν την πίστη τους ακέραια ενώπιον του Θεού. Ο Δανιήλ, (κεφ. Σ, εδαφ. 10), οι πιστοί της Περγάμου. Ας θυμηθούμε τα λόγια που της απευθύνει ο Κύριος: "Και προς τον άγγελον της εν Περγάμω εκκλησίας γράψον. Ταύτα λέγει ο έχων την ρομφαίαν την δίστομον, την οξείαν. Εξεύρω τα έργα σου και που κατοικείς όπου είναι ο θρόνος του Σατανά και κρατείς το όνομά μου" (Αποκάλυψη Β/2: 12). Διαβάζουμε στην επιστολή ότι ακόμα και εκεί που ο σατανάς έχει το θρόνο του, μπορείς, ψυχή, να ομολογήσεις το όνομα του Θεού και αυτό θα το πετύχεις όχι με τις δικές σου δυνάμεις, αλλά τη δύναμη του Θεού. Στην Πέργαμο όλες οι συνθήκες ήταν ενάντια στους Χριστιανούς και όμως παρέμειναν πιστοί μάρτυρες του Θεού. Τι μεγάλη ντροπή, για μένα, που κάτω από τις ιδανικότερες συνθήκες ελευθερίας, δημοκρατίας, νομικής κατοχύρωσης, προάγω άλλα πράγματα στη ζωή μου και δε μαρτυρώ το Όνομα το Άγιο Αυτού, που είναι η μοναδική ελπίδα σωτηρίας για τον κάθε χαμένο. (Πράξεις Δ/4: 12).

    Οι σχέσεις με το Θεό και γενικότερα η πνευματική μας ζωή δε θα πρέπει να εξαρτάται από το περιβάλλον μας και από τις περιστάσεις της ζωής, που πάντα θα είναι δύσκολες. Δύσκολες για τον κόσμο της αμαρτίας, γιατί απέρριψε τον Θεό, αλλά και δύσκολες για το παιδί του Θεού, γιατί έτσι θα τον δοκιμάσει ο Κύριος και θα δει πόσο ευθεία είναι η καρδιά του ενώπιόν Του. Η διαφορά μεταξύ των δύο είναι ότι το παιδί του Θεού δεν είναι μόνο του, έχει τον Κύριο και σ΄ Αυτόν στηρίζεται.

    Στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, "Β' Χρονικών", κεφ. Κ, εδάφ. 15, αναφέρεται : «..... ακούστε, ολόκληρος ο Ιούδας, και εκείνοι που κατοικείτε στην Ιερουσαλήμ, και εσύ, βασιλιά Ιωσαφάτ: Έτσι λέει σε σας ο Κύριος: Μη φοβάστε ούτε να τρομάζετε από το πρόσωπο αυτού τού μεγάλου πλήθους επειδή, η μάχη δεν είναι δική σας, αλλά του Θεού». Επίσης στο βιβλίο του "Δευτερονομίου", κεφ. ΛΑ, εδάφ. 7 & 8, αναφέρεται : «Και ο Μωϋσής κάλεσε τον Ιησού τ. Ναυή, και του είπε μπροστά σε ολόκληρο τον Ισραήλ: Να γίνεσαι ανδρείος και να έχεις θάρρος επειδή, εσύ θα φέρεις αυτόν τον λαό μέσα στη γη, την οποία ο Κύριος ορκίστηκε στους πατέρες τους να δώσει σ' αυτούς, κι εσύ θα την κληροδοτήσεις σ' αυτούς και ο Κύριος, Αυτός είναι που προπορεύεται μπροστά από σένα, Αυτός θα είναι μαζί σου δεν θα σε αφήσει ούτε θα σε εγκαταλείψει, μη φοβάσαι ούτε να δειλιάζεις». Τίποτα δε θα πρέπει να μας κάνει να υποτιμούμε το θέλημα του Θεού μέσα στη ζωή μας.  

     Συμπέρασμα: Ας μάθουμε να μη στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις. Ας βάλουμε μέσα στη ζωή μας τα πρώτα στην πρώτη θέση και ας «αποβλέπουμε εις τον Ιησού, που είναι ο αρχηγός και τελειώτης της πίστεώς μας» (Εβραίους ΙΒ/12: 2). "όπου Αυτός με οδηγήσει, θα υπάγω ασφαλώς". Η πρόσκλησή του ισχύει και σήμερα. «Ελάτε σε Μένα οι κουρασμένοι και οι φορτωμένοι και Εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). ---