Η άρνηση του Πέτρου.

Ευαγγέλιον "κατά ΛΟΥΚΑΝ", κεφ.   ΚΒ/22,  εδάφ. 31 – 33.  

31 Και ο Κύριος είπε:  Σίμωνα,  Σίμωνα, δες, ο σατανάς σάς ζήτησε, για να σας κοσκινίσει σαν το σιτάρι.

32 Πλην, εγώ δεήθηκα για σένα για να μη εκλείψει η πίστη σου κι εσύ, όταν κάποτε επιστρέψεις, στήριξε τους αδελφούς σου.

33 Και εκείνος είπε σ' αυτόν: Κύριε, είμαι έτοιμος να πάω μαζί σου και στη φυλακή και στον θάνατο.

34 Ο δε είπε Σοι λέγω, Πέτρε, δεν θέλει φωνάξει σήμερον ο αλέκτωρ, πριν απαρνηθής τρίς ότι δεν με γνωρίζεις.

Ευαγγέλιον "κατά ΛΟΥΚΑΝ", κεφ. ΚΒ/22, εδάφ. 52 - 62.

52 Είπε δε ο Ιησούς προς τους ελθόντας επ' αυτόν αρχιερείς και στρατηγούς του ιερού και πρεσβυτέρους. Ως επί ληστήν εξήλθετε μετά μαχαιρών και ξύλων;

53 καθ' ημέραν ήμην μεθ' υμών εν τω ιερώ και δεν ηπλώσατε τας χείρας επ' εμέ. Αλλ' αύτη είναι η ώρα σας και η εξουσία του σκότους.

54 Συλλαβόντες δε αυτόν, έφεραν και εισήγαγον αυτόν εις τον οίκον του αρχιερέως. Ο δε Πέτρος ηκολούθει μακρόθεν.

55 Αφού δε ανάψαντες πυρ εν τω μέσω της αυλής συνεκάθησαν, εκάθητο ο Πέτρος εν μέσω αυτών.

56 Ιδούσα δε αυτόν μία τις δούλη καθήμενον προς το φως και ενατενίσασα εις αυτόν, είπε και ούτος ήτο μετ' αυτού.

57 Ο δε ηρνήθη, λέγων, Γύναι, δεν γνωρίζω αυτόν.

58 Και μετ' ολίγον άλλος τις ιδών αυτόν, είπε: Και συ εξ αυτών είσαι. Ο δε Πέτρος είπεν: Άνθρωπε, δεν είμαι.

59 Και αφού επέρασεν ως μία ώρα, άλλος τις διϊσχυρίζετο, λέγων: Επ' αληθείας και ούτος μετ' αυτού ήτο,  διότι Γαλιλαίος είναι.

60 Είπε δε ο Πέτρος, Άνθρωπε, δεν εξεύρω τι λέγεις. Και παρευθύς, ενώ αυτός ελάλει έτι, εφώναξεν ο αλέκτωρ.

61 Και στραφείς ο Κύριος ενέβλεψεν εις τον Πέτρον, και ενεθυμήθη ο Πέτρος τον λόγον του Κυρίου, ότι είπε προς αυτόν ότι πριν φωνάξη ο αλέκτωρ, θέλεις με απαρνηθή τρίς.

62 Και εξελθών έξω ο Πέτρος έκλαυσε πικρώς.

     ΣΧΌΛΙΑ :

    Ημέρα Πέμπτη, ώρες πραγματικά σκότους. Το δείπνο του Κυρίου με τους μαθητές του σε εκείνο το ανώγειο της Ιερουσαλήμ έχει ήδη τελειώσει. Ο Κύριος, αφού τους έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του, έδωσε τις τελευταίες νουθεσίες και τους αποκάλυψε ότι «ο Υιός του ανθρώπου υπάγει πλέον κατά το ορισμένον» (Λουκάς ΚΒ/22: 22). Τούτη την ώρα έρχεται ο Κύριος να φανερώσει στον Πέτρο ένα γεγονός που σε λίγες ώρες θα συνέβαινε σ’ αυτόν. «Σίμων ο σατανάς ζήτησε να σε κοσκινίσει όπως το σιτάρι, αλλά εγώ προσευχήθηκε για σένα να μην εκλείψει η πίστη σου» (Λουκάς ΚΒ/22: 31). 

     Ο σατανάς ζήτησε και πήρε άδεια από τον Θεό όπως είχε κάνει και  με τον Ιώβ (κεφ. Α), για να κοσκινίσει τον Πέτρο και επετράπη σ’ αυτόν να τον στεναχωρήσει, να τον ταπεινώσει, να προσβάλει την υπερηφάνεια του και την αυτοπεποίθησή του. Να του μάθει εκείνο το μεγάλο μάθημα: «Άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν (Ιωάννης ΙΕ/15: 5).

      Ανάμεσα στους αιώνες αλλά και σήμερα κατά ιδιαίτερο τρόπο ο σατανάς ζητάει να «κοσκινίσει» τον κάθε πιστό άνθρωπο με σκοπό να χάσει την πίστη του. Έρχεται πολλές φορές ο Κύριος και λέει: «σου επιτρέπω», μετατρέποντας τούτες τις άσχημες και τραγικές πολλές φορές εμπειρίες σε μάθημα, σε μοναδική ευλογία για τον πιστό άνθρωπο.

      Έρχεται ο Πέτρος με φουσκωμένη την αυτοπεποίθησή του να πει ρητά και κατηγορηματικά: «Κύριε, είμαι έτοιμος μαζί σου να πάω και στη φυλακή, ακόμη και στο θάνατο» (ΚΒ/22: 23). Τούτα τα ωραία και μεγάλα λόγια πόσες φορές τα επαναλάβαμε, στηριζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις και πόσο τραγικά τα γεγονότα που ακολούθησαν μας διέψευσαν. Ακούγοντας όλα τούτα και γνωρίζοντας τι θα συμβεί, έρχεται ο Κύριος να πει στον Πέτρο και στον κάθε πιστό άνθρωπο, που προσπαθεί να σταθεί σωστός με τις δικές του δυνάμεις: «πριν λαλήσει σήμερα ο αλέκτωρ, θα με έχεις απαρνηθεί τρις φορές». Όχι μία, όχι δύο …..

     Στη σειρά των γεγονότων ακολουθεί εκείνη η συγκλονιστική προσευχή του Κυρίου στον κήπο της Γεσθημανή, το τραγικό εκείνο φιλί από το μαθητή του Ιούδα, του οποίου λίγο πριν είχε πλύνει τα πόδια, η σύλληψη και η προσαγωγή του Κυρίου αρχικά ενώπιον του πρώην Αρχιερεά Άννα για ανάκριση και στη συνέχεια ενώπιον του Καϊάφα. Πρόκειται για το γαμπρό του Άννα που είχε εκείνη τη χρονιά το αξίωμα του Αρχιερέα και ήταν πρόεδρος του Μεγάλου Εβραϊκού Συνεδρίου. Στο μεγαλοπρεπές κτίριο που χρησίμευε και ως κατοικία του Αρχιερέα συνήλθαν τα μέλη του Συνεδρίου, για να βγάλουν την απόφαση για τη θρησκευτική καταδίκη του Κυρίου. Την οριστική απόφαση θα ελάμβαναν οι Ρωμαϊκές αρχές ενώπιον των οποίων οι Ιουδαίοι κατηγορούσαν τον Κύριο ότι "δεν είναι φίλος του Καίσαρα". Καθώς οι Ιουδαίοι ήταν κάτω από την εξουσία των Ρωμαίων, έπρεπε να ενεργήσουν μέσα από τα Ρωμαϊκά δικαστήρια. Δε μπορούσαν από μόνοι τους να εφαρμόσουν τη θανατική ποινή. Αυτό ήταν αρμοδιότητα του Πόντιου Πιλάτου, ο οποίος είχε οριστεί το έτος 26 μ.Χ. από το Ρωμαίο Αυτοκράτορα Τιβέριο ως επίτροπος της επαρχίας της Ιουδαίας.

      Στην αυλή του Αρχιερέως, πέρα από τους αυλικούς και τους ψευδομάρτυρες που κατέθεταν εναντίον του Κυρίου και οι οποίοι πολλές φορές δε συμφωνούσαν μεταξύ τους, είχαν συρρεύσει και πλήθη κόσμου, για να παρακολουθήσουν τούτο το γεγονός της δίκης. Όλοι αυτοί, για να ανταπεξέλθουν στο κρύο, είχαν ανάψει μια μεγάλη φωτιά στο μέσον της αυλής.

     Ο Πέτρος, καθώς οδηγούσαν τον Κύριο στο Αρχιερατικό μέγαρο, ακολουθούσε μπλεγμένος μέσα στο πλήθος τον Κύριο «μακρόθεν» θέλοντας να περάσει απαρατήρητος. Πόσες φορές δε δικαιολογούμε καταστάσεις με ανθρώπους γύρω μας και λέμε: "Ε! αφού ακολουθεί έστω και από μακριά, αφού δεν είναι αντίθετος.....". Όπως ο Πέτρος έτσι και πολλοί άνθρωποι επιδιώκουν να ακολουθούν το Χριστό "από αρκετή απόσταση". Ο Απ. Πέτρος πολύ αργότερα αναφέρει στην επιστολή του "Α' Πέτρου" (Β/2: 21): "Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς διά να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού". Για να βαδίζουμε στα ίχνη Του, χρειάζεται να είμαστε κοντά Του και να μην τον ακολουθούμε από μακριά

     Μια παροιμία λέει: «Το πρώτο βήμα στον κατήφορο κάνει το δεύτερο εύκολο και το τρίτο δεν είναι παρά μια συνέχεια του δεύτερου». Το «μακρόθεν» υπήρξε το πρώτο παραπάτημα του Πέτρου. Το επόμενο ολισθηρό βήμα ακολουθεί λίγο μετά, καθώς βρίσκεται «εν μέσω αυτών». Βρέθηκε  ανάμεσα σ’ ένα σύμμεικτο πλήθος και άρχισε να ζεσταίνεται από τη φωτιά του. Ο μαθητής του Κυρίου βρίσκεται ανάμεσα στους εχθρούς, στους διώκτες του διδασκάλου του.

    Διερωτάται κανείς αν θα κατέβει ακόμα πιο χαμηλά τούτος ο άνθρωπος! Δυστυχώς ναι. Το διαπιστώνουμε σε λίγο, όταν μια δούλη τον κοίταξε και  είπε: «Και ούτος ήτο μετ’ αυτού». Ο δε ηρνήθη αυτόν λέγων: "Γύναι δεν γνωρίζω αυτόν"!  Πόσο φοβερά τούτα  τα λόγια του Πέτρου! Συνήθως τούτο το μεγάλο ολίσθημα ο εχθρός δε θα το ζητήσει πρώτο στη ζωή μας, θα έχουν προηγηθεί άλλα προηγούμενα βήματα, για να φτάσουμε εκεί. Και  μετά από λίγο άλλος τις ειδών αυτόν είπε: "Και συ εξ’ αυτών είσαι;"  Ο Πέτρος αγανακτεί: "Άνθρωπε δεν είμαι". Ένα ακόμα βήμα προς τα κάτω. Αφού πέρασε κάπου μια ώρα κάποιος άλλος είπε: "Κι αυτός μετ’ αυτού ήτο, διότι είναι Γαλιλαίος". Από την προφορά που είχε ο Πέτρος κατάλαβαν ότι ήταν από τη Γαλιλαία. Παρά ταύτα ο Πέτρος συνεχίζει να αρνείται το Δάσκαλό του: "Άνθρωπε, δεν εξεύρω τι λέγεις".

     Ας σταθούμε για λίγο σ' αυτό το μεγάλο κεφάλαιο της "προφοράς" του πιστού ανθρώπου. Ο τρόπος, η προφορά, που ομιλούσε ο Πέτρος τον μαρτύρησε. Ο ξένος, ο πάροικος, (Εφεσίους Β/2: 19) ο πολίτης του ουρανού, εκείνος που "δεν έχει πόλιν διαμένουσαν, αλλά περιμένει την ώρα για να κατοικήσει στην πόλη, της οποία τεχνίτης και δημιουργός είναι ο ίδιος ο Θεός"  (Εβραίους ΙΑ/11: 10), αναγνωρίζεται σε τούτη τη ζωή από την "προφορά" του, από τα λόγια του, από το τι θα πει, πώς θα το πει. Ο άνθρωπος του Θεού έχει δική του προφορά. Δε συμμερίζεται τα σαχλά και ανόητα λόγια των ανθρώπων του κόσμου. Ο Απ. Παύλος γράφει στους Χριστιανούς που κατοικούν στην πόλη των Κολοσσών και δίνει το στίγμα της ομιλίας του Χριστιανού: "Ο λόγος σας ας ήναι πάντοτε με χάριν, ηρτυμένος με άλας, διά να εξεύρητε πως πρέπει να αποκρίνησθε προς ένα έκαστον" (Κολοσσαείς Δ/4: 6). Την προφορά του Χριστιανού αμέσως τη διακρίνει ο ντόπιος, ο γήινος, ο αρνητής. Μόλις ακούμε κάποιον και μιλάει, λέμε: Αυτός είναι Μακεδόνας, αυτός είναι από τη Ρούμελη. "Αυτός είναι από τη Γαλιλαία είπαν για τον Πέτρο", για να ακολουθήσει η ολοκληρωτική άρνηση του διδασκάλου του. "Άνθρωπε, δεν εξεύρω τι λέγεις".

      Όλα αυτά συμβαίνουν στην πιο κρίσιμη ώρα της ανθρώπινης ιστορίας. Μέχρι τώρα οι μαθητές είχαν ανάγκη το διδάσκαλο, τώρα όμως που ο Κύριος έχει ανάγκη τους μαθητές έχει μείνει τελείως μόνος ανάμεσα σ’ ένα λυσσασμένο πλήθος. Τούτη την ώρα έχει ανάγκη κάποιον κοντά Του και δεν υπάρχει κανείς για να Του συμπαρασταθεί!

       "Δεν ήμουν μαζί του......".   --   "Δεν γνωρίζω αυτόν......."   --   "Δεν είμαι δικός του......"

      Και παρευθύς, ενώ ακόμα μιλούσε ο Πέτρος, λάλησε ο αλέκτωρ. Καθώς τον άκουσαν οι αυλικοί του Αρχιερέως, θα είπαν ότι πλησιάζει το ξημέρωμα και ο καθένας απ’ αυτούς, έφερνε διάφορα σχέδια στο μυαλό του για το τι θα κάνει την ημέρα, που θα ξημέρωνε. Όμως για τον Πέτρο τούτο το λάλημα σήμαινε κάτι άλλο, κάτι τελείως διαφορετικό. «ενεθυμίθει τον λόγον του Κυρίου». Καθώς άκουσε τούτο το λάλημα του πετεινού, ξαφνικά κάποιες μνήμες ξύπνησαν μέσα του, κάποια λόγια, που πριν από λίγες ώρες του είχε πει ο Δάσκαλός του, ένας πόνος του σφίγγει την καρδιά, μια θλίψη τον γεμίζει, τύψεις τον καταλαμβάνουν. Εκείνη την ώρα ο Πέτρος συναισθάνθηκε τη μικρότητά του, το μέγεθος της αποτυχίας του. Είχε απαρνηθεί τον αγαπημένο του Δάσκαλο. Ζούσε πραγματικά τη χειρότερη στιγμή της ζωής του. 

      Εκείνη την τραγική ώρα, ενώ είχε τελειώσει η προανάκριση στον Άννα, ο Κύριος οδηγούμενος στο Συνέδριο, περνά δεμένος με τα χέρια πίσω κοντά στη φωτιά που ήταν ο Πέτρος. Κοίταξε ο Κύριος και σε ελάχιστο χρόνο διασταυρώθηκε το βλέμμα του Δασκάλου με το βλέμμα του μαθητή. Πολλοί μεγάλοι ζωγράφοι κατά καιρούς δημιούργησαν αριστουργηματικούς πίνακες με περιστατικά από τη ζωή και το Έργο του Χριστού, το μυστικό δείπνο, τη σταύρωση, την ανάσταση. Κανέναςόμως δεν μπόρεσε να αποδώσει τούτη τη σκηνή, καθώς συναντούνται για λίγο τούτα τα δύο βλέμματα. Το βλέμμα το πονεμένο του δασκάλου, με το ντροπιασμένο βλέμμα του μαθητή.

      Τι αποτέλεσμα είχε μέσα στην καρδιά του Πέτρου τούτο το βλέμμα ίσως κανένας, όσο μορφωμένος και αν είναι, να μην μπορέσει να το αποδώσει με ακρίβεια. Εκείνο το βλέμμα του Κυρίου είχε πολλά μηνύματα να δώσει στον Πέτρο και έχει πολλά μηνύματα να δώσει και στον καθένα από μας.

      Το πρώτο μήνυμα: Πέτρο, τα ξέρω όλα. Τα είδα όλα. Πόσες φορές δε βρισκόμαστε στην ίδια θέση και παρηγορούμεθα με την ιδέα ότι ο Κύριος δε μας είδε, δε μας άκουσε. Όλα τα ξέρω, Πέτρο. Και τους όρκους σου και τους αναθεματισμούς σου και τις διαβεβαιώσεις σου, ότι δε με ξέρεις, δε με γνώρισες ποτέ......

      Αλήθεια πόσο πονάει τον Κύριο η άρνηση εκείνων που ομολογούν ότι τον αγαπούν, ότι είναι δικοί Του. Πόσες φορές τούτη η σκηνή έχει επαναληφθεί στη ζωή όλων μας! Πόσο το κατάλαβε τούτο το μάθημα ο Πέτρος. Μετά την Ανάσταση σε μια συζήτηση με τον Κύριο για το αν τον αγαπάει, έρχεται ο Πέτρος να του πει: "Κύριε εσύ τα ξέρεις όλα. Εσύ ξέρεις πως σ’ αγαπώ" (Ιωάννης ΚΑ/21: 17).

      Μέσα σε λίγες ώρες πόσο μακριά βρέθηκε ο Πέτρος από εκείνο το τραπέζι με τον Κύριο! Ήταν τόσο πλούσιες οι υποσχέσεις του, οι όρκοι του, οι διαβεβαιώσεις του στον Κύριο. Ας προσέξουμε μην τον αδικήσουμε, γιατί δεν έλεγε ψέματα εκείνο το βράδυ. Ό,τι είπε από αγάπη το είπε για το διδάσκαλο. Μπορεί να ήταν παλικαράς, αλλά δεν το έκανε από παλικαροσύνη.

      Ήρθε το βλέμμα του διδάσκαλου να του θυμίσει εκείνα τα μεγάλα λόγια. Ήρθε να του θυμίσει ότι  "η καρδιά του ανθρώπου είναι απατηλή υπέρ πάντα και σφόδρα διεφθαρμένη, τις δύναται να γνωρίσει αυτήν;" (Ιερεμίας ΙΖ/17: 9). Όταν ο άνθρωπος στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις αυτά είναι τ' αποτελέσματα. Η χριστιανική ζωή, για να είναι καρποφόρα και αποτελεσματική, θα πρέπει να προηγείται ο διδάσκαλος και να ακολουθεί ο μαθητής. Το αντίθετο έχει τραγικά αποτελέσματα. Ο Κύριος ρίχνει ένα βλέμμα πόνου, ελέγχου, υπόμνησης, αλλά πάνω απ’ όλα βλέμμα αγάπης, συγχώρησης για το μαθητή. Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί: «Αγαπήσας τους ιδικούς του μέχρι τέλους αγάπησε αυτούς» (Ιωάννης ΙΓ/13: 1).

     Κάποτε ο Πέτρος είχε ρωτήσει τον Κύριο: "Κύριε, ποσάκις αν αμαρτήσει εις εμέ ο αδελφός μου θέλω συγχωρήσει αυτόν; έως επτάκις; Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς. Δεν σοι λέγω έως επτάκις, αλλ' έως εβδομηκοντάκις επτά" (Ματθαίος ΙΗ/18: 21,22). Με τα λόγια αυτά ο Κύριος στάθηκε πάνω από τα  νούμερα θέλοντας να εξηγήσει ότι η αγάπη δεν μας επιτρέπει να θέτουμε αυθαίρετα όριο στη συγχώρηση. Λίγο αργότερα έρχεται ο Απ. Παύλος να γράψει στους Κορίνθιους Χριστιανούς: "Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί, η αγάπη δεν φθονεί, η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν, πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει" (Α' Κορινθίους ΙΓ/13: 4,5).

     Μπορεί ο Κύριος να πόνεσε από την εγκατάλειψη του Πέτρου στην πιο κρίσιμη ώρα της ζωής Του, αλλά πιο πολύ πόνεσε για τον ίδιο τον Πέτρο, καθώς τον είδε ανάμεσα στους διώκτες του μαζεμένο, φοβισμένο, νικημένο, ντροπιασμένο. Θα ήθελε να του μιλήσει ο Κύριος, να του πει δυο λόγια παρήγορα για να τον στηρίξει, αλλά, αν του μιλούσε, υπήρχε φόβος να τον ενοχοποιήσει. Γι’ αυτό ό,τι είχε να του πει τα έβαλε όλα μαζί μέσα σε κείνο το βλέμμα της αγάπης.

      "Εσύ, Πέτρο, πριν από λίγο αναθεμάτιζες ότι δεν με ξέρεις, όμως εγώ σε ξέρω, σ’ αγαπάω και εξακολουθώ να σε θεωρώ δικό Μου". Πολλά μηνύματα είχε να δώσει τούτο το βλέμμα του Κυρίου. Πάνω απ’ όλα ήταν ένα βλέμμα παρηγοριάς, στήριξης προς τον πεσμένο μαθητή, προς το  νικημένο από τον εχθρό της ψυχής άνθρωπο. Καθώς τα δύο βλέμματα συναντήθηκαν, μια λέξη είχε να πει το βλέμμα του μαθητή: "Κύριε σώσε με". Και έρχεται το βλέμμα του διδασκάλου να του θυμίσει εκείνη την τραγική ώρα. "Πέτρο εγώ προσευχήθηκα για σένα για μην εκλείψει η πίστη σου".

     «Και εξελθών έξω ο Πέτρος έκλαυσε πικρώς». Αυτό είναι ένα άλλο, μεγάλο κεφάλαιο μέσα στη ζωή του πιστού ανθρώπου. Μην αρνηθείς, ψυχή, τούτα τα δάκρυα της μετάνοιας. Τα περιμένει ο Κύριος. Τούτα τα δάκρυα ποτέ δεν πάνε χαμένα. Σύμφωνα με το Λόγο του Θεού είναι φυλαγμένα μέσα σε φιάλες του ουρανού (Αποκάλυψη Ε/5: 8). Είναι κατάθεση στον ουρανό με πολύ υψηλό επιτόκιο. Θα πρέπει να μάθουμε το μεγάλο μάθημα ότι η αυτοπεποίθηση οδηγεί στην ταπείνωση και γι' αυτό δε θα πρέπει να εμπειστευόμαστε τον εαυτόν μας, αλλά να στηριζόμαστε απόλυτα στη δύναμη του Θεού. 

      Όταν ένας πιστός άνθρωπος "πέσει", δε μετράει πόσο μεγάλη είναι η πτώση του, αλλά πόσο μεγάλη είναι η θέλησή του για να σηκωθεί και να συνεχίσει τον πνευματικό του δρόμο. Στο βιβλίο των "Παροιμιών" (κεφ. ΚΔ/24: 16) αναφέρεται: "ο δίκαιος πίπτει επτάκις και σηκώνεται· αλλ' οι ασεβείς θέλουσι πέσει εις όλεθρον". Σ' ένα ποίημά του ο Αντώνης Σαμαράκης αναφέρει: "Μην πεις ποτέ σου: Είναι αργά - κι αν χαμηλά έχεις πέσει - κι αν λύπη τώρα σε τρυγά - κι έχεις βαθιά πονέσει - κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά - κι έρημος έχεις μείνει - μη πεις ποτέ σου: Είναι αργά - τ' ακούς, ότι κι αν γίνει........ Είναι αργά, λοιπόν μην πεις - ό,τι κι αν σου συμβαίνει - φτάνει να προσευχηθείς - κι αμέσως σ' ανασταίνει".       

     "Και εξελθών έξω ο Πέτρος έκλαυσε πικρώς". Αυτό θα πει "μετάνοια". "Ζει Κύριος". "Δε θέλει το θάνατο του αμαρτωλού" (Ιεζεκιήλ ΛΓ/33: 11). Περιμένει τη μετάνοια, το κλάμα, την ομολογία του Δαβίδ: "Αμάρτησα" (Β' Σαμουήλ ΙΒ/12: 13). Πόσο χαρακτηριστικά μας περιγράφει ο Λόγος του Θεού την μετάνοια μιας αμαρτωλής γυναίκας! (Λουκάς Ζ/7: 38) «και σταθείσα πλησίον των ποδών αυτού οπίσω κλαίουσα, ήρχισε να βρέχει τους πόδας αυτού με τα δάκρυα και εσπόγγιζε με τας τρίχας της κεφαλής αυτής, και κατεφίλει τους πόδας αυτού και ήλειφε με το μύρον».

     Το ίδιο βλέμμα απευθύνει ο Κύριος σε σένα, σε μένα, καθώς δεν είναι προσωπολήπτης (Πράξεις Ι/10: 34), αλλά θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια (Ρωμαίους ΙΑ/11: 32). Μέσα στον κόσμο της αμαρτίας και των πειρασμών τούτο το βλέμμα, είναι η μόνη μας ελπίδα. Είναι βλέμμα ελέγχου, αλλά και βλέμμα αγάπης. Αλίμονο αν αυτό το βλέμμα λείψει μέσα από τη ζωή μας, αλίμονο αν μέσα από τη ζωή μας λείψει η ειλικρινής μετάνοια.---   

"Πέτρο, μη κλαις... Τα δάκρυα δεν ωφελούν...

κι ούτε τα λόγια πάντοτε μιλούν...

Δεν Τον ανέβασε στο ξύλο η άρνησή σου.

Είχε δεχτεί το Γολγοθά πριν... απ' τη γέννησή σου!"

                                                   (Σπύρος Πορτινός)

«κατά Λουκάν», κεφ. ΙΘ, εδάφ. 28 – 44).

         Ευαγγέλιον «κατά Λουκάν», κεφ. ΙΘ/19, εδάφ. 28 – 44.

         Το κλάμα του Κυρίου...

       Βρισκόμαστε μια Κυριακή πριν από τη σταύρωση. Ο Ιησούς, με τη συνοδεία μιας μικρής ομάδας μαθητών, έφτασαν από την Ιεριχώ στη Βηθανία. Ήταν το τελευταίο ταξίδι της ομάδας των μαθητών με το δάσκαλό τους. Εκείνη τη νύχτα έμειναν στη Βηθανία, για να ξεκουραστούν και την άλλη μέρα το πρωί ξεκίνησαν για την Ιερουσαλήμ, περνώντας από τη πόλη Βηθφαγή.

       Όταν έφθασαν κοντά στο όρος των Ελαιών, ο Κύριος έστειλε δύο μαθητές και έφεραν ένα θηλυκό γαϊδούρι, μαζί με ένα πουλάρι, πάνω στο οποίο έστρωσαν από τα ρούχα τους και ανέβηκε ο Χριστός στο πουλάρι, με προορισμό την Ιερουσαλήμ. Έτσι εκπληρώθηκε η προφητεία των προφητών Ησαΐα & Ζαχαρία (Θ/9: 9) : «Πέστε στην πόλη της Σιών, έρχεται σε σένα ο Βασιλιάς σου, πράος καβάλα πάνω σε γαϊδούρι, πάνω σε πουλάρι, γέννημα υποζυγίου».

     Καθώς πλησιάζει στην Ιερουσαλήμ δύο μεγάλα πλήθη συναντιούνται. Το ένα συνοδεύει το Χριστό, που έφυγε από τη Βηθανία και το άλλο βγαίνει από την Ιερουσαλήμ για να υποδεχθεί το Χριστό. Το πλήθος που βγήκε από την Ιερουσαλήμ κρατούσε στα χέρια του βάϊα (κλαδιά) φοινίκων. Όταν τα δύο τούτα πλήθη συναντήθηκαν επικράτησε μεγάλη χαρά και πολύ μεγάλος ενθουσιασμός. Όλοι έψαλαν: «Ωσαννά, στον Υιό του Δαβίδ. Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο. Δόξα στον Κύριο. Δόξα στον ύψιστο Θεό». Η λέξη «Ωσαννά» είναι εβραϊκή λέξη και σημαίνει: «σώσε μας τώρα» και είναι παρμένο από τον ΡΙΗ/118  ψαλμό, που οι Εβραίοι τον διάβαζαν στη γιορτή της σκηνοπηγίας, (Δευτερονόμιο ΙΣ/16: 13), που γινόταν σε ανάμνηση της απελευθέρωσης του Ισραήλ, από την δουλεία της Αιγύπτου και της κατοίκισής τους σε σκηνές, μέσα στην έρημο. Συμβόλιζε την απελευθέρωση, που ο Μεσσίας θα έφερνε στο λαό Του.

     Μεγάλη χαρά, μεγάλος ο ενθουσιασμός του κόσμου, τα πλήθη έστρωναν τα ρούχα τους κάτω, μαζί με κλαδιά από δένδρα, για να περάσει πάνω τους ο Χριστός. Μέσα σ’ αυτόν τον άκρατο ενθουσιασμό, η πομπή με τον Κύριο προχωράει προς την Ιερουσαλήμ. Όλοι χαίρουν, όλοι ψάλουν, όλοι είναι ενθουσιασμένοι. Όλοι δοξάζουν και ευχαριστούν το Θεό, για την τόσο μεγάλη αγάπη Του. «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον». (Ιωάννης Γ/3: 16). Όλοι μαζί κράζουν: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου».

       Όλες οι Ευαγγελικές αφηγήσεις (Ματθαίος ΚΑ/21: 1-11, Μάρκος ΙΑ/11: 1-10, Λουκάς ΙΘ/19: 29-44, Ιωάννης ΙΒ/12: 12-19), που αναφέρονται σε τούτη την θριαμβευτική πορεία του Κυρίου Ιησού, προς τα Ιεροσόλυμα, κατά έναν ιδιαίτερο τρόπο, τονίζουν την απερίγραπτη χαρά, την ευγνωμοσύνη και την αγαλλίαση που έχει επικρατήσει σε όλο το λαό.

      Και ενώ όλοι είναι χαρούμενοι, όλοι είναι ευτυχισμένοι, ο Κύριος, καθώς από μακριά βλέπει από μακριά την Ιερουσαλήμ κλαίει, ψελλίζοντας κάποια λόγια : Συγκλονιστικό, μεγάλη αντίφαση. Γιατί ενώ όλοι χαίρονται, ο Κύριος κλαίει; Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει : «καθώς ο Ιησούς πλησίαζε στην Ιερουσαλήμ, όταν είδε την πόλη, έκλαψε γι’ αυτή». Τι μεγάλη αντίφαση, όλοι να χαίρονται και ο Χριστός να κλαίει, τούτο το γεγονός δεν μπορεί να το συλλάβει ο νους μας. Αλήθεια κλαίει ο Χριστός; Ο Κύριος στην επίγεια διακονία Του, σκούπισε πολλά ανθρώπινα δάκρυα, στάθηκε δίπλα τους και παρηγόρησε πολλούς ανθρώπους, πονεμένους, πικραμένους, δυστυχισμένους, άρρωστους, ταλαιπωρημένους. Τώρα καθώς βλέπει από μακριά την Ιερουσαλήμ κλαίει.

     Το ερώτημα που ορθώνεται γιατί κλαίει ο Κύριος; Γιατί δε χαίρεται, όπως όλοι οι άνθρωποι γύρω του; Κλαίει ο Κύριος και μέσα στο κλάμα του, ψελλίζει τα λόγια: «Μακάρι να είχες καταλάβει κι εσύ και μάλιστα τούτο τον καιρό που διέρχεσαι, τα όσα θα συντελούσαν πραγματικά για την ειρήνη σου». Όμως δεν κατάλαβες. Κι αυτό είναι το μεγάλο παράπονο του Ιησού. Παρά τις αμέτρητες ευκαιρίες που έδωσε στο λαό Ισραήλ, για να τον γνωρίσουν και να τον πιστέψουν, αυτοί έμειναν αδιάφοροι, σκληροί, αρνησίθεοι. «δεν θέλομεν ούτως βασιλεύσει εφ’ ημών» (Ιωάννης ΙΘ/19: 15). Στους δικούς Του ήρθε και οι δικοί Του δεν τον δέχτηκαν (Ιωάννης Α/1: 11). Δεν γνώρισαν τον καιρό της επίσκεψής Του. Δεν γνώρισαν ότι Αυτός ήταν η ειρήνη τους. «Διότι αυτός είναι η ειρήνη ημών…..». (προς Εφεσίους Β/2: 14). Ο Ιησούς Χριστός είναι ο «άρχοντας της ειρήνης» (Ησαΐας Θ/9: 6). «Είθε να γνώριζες τα προς ειρήνην σου αποβλέποντα».

      Το ίδιο κλάμα, ο ίδιος στεναγμός από τότε έως σήμερα, για όλους εκείνους που δεν θέλησαν να γνωρίσουν το Χριστό, δεν θέλησαν να γνωρίσουν το λυτρωτικό Έργο, που Αυτός έκανε πάνω στο σταυρό, για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων (Πράξεις Δ/4: 12). Έκλαψε ο Κύριος για την Ιερουσαλήμ. Κάποιοι λένε ότι ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο και τον έχει αφήσει μόνον του και μένει απαθής στα προβλήματά του. Μεγάλη πλάνη. Ο Λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει ότι ο Χριστός, όχι μόνον δεν είναι αδιάφορος, αλλά καθώς βλέπει τα πάντα γύρω μας, καθώς βλέπει μια κοινωνία να είναι «ως πρόβατα μη έχοντας ποιμένα» (Μάρκος Σ/6: 34), κλαίει για τη ζωή μου και για τη ζωή σου. Ρίξτε μια ματιά να δείτε τι γίνεται γύρω μας. Παντού πόλεμος. Πόλεμος στη ζωή των εθνών, πόλεμος μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, πόλεμος στις εργασιακές σχέσεις, στις οικογενειακές σχέσεις, αλλά ο χειρότερος πόλεμος είναι αυτός, που γίνεται βαθιά μέσα στην καρδιά του ανθρώπου.

      Γιατί αυτό το τόσο μεγάλο κακό; Ο Λόγος του Θεού στην επιστολή «προς Ρωμαίους»  (κεφ. Γ/3, εδ. 11-17) αναφέρει:

11. "δεν υπάρχει κάποιος που να έχει σύνεση, δεν υπάρχει κάποιος που να εκζητάει τον Θεό.

12 Όλοι παρεξέκλιναν, μαζί εξαχρειώθηκαν, δεν υπάρχει αυτός που πράττει το αγαθό, δεν υπάρχει ούτε ένας».

13 «Τάφος ανοιγμένος είναι το λαρύγγι τους, με τις γλώσσες τους μιλούσαν δόλια», «δηλητήριο από οχιές υπάρχει κάτω από τα χείλη τους».

14 Των οποίων «το στόμα είναι γεμάτο από κατάρα και πικρία».

15 «Τα πόδια τους είναι γρήγορα στο να χύσουν αίμα».

16 «Ερήμωση και ταλαιπωρία είναι στους δρόμους τους

17 και οδόν ειρήνης δεν γνώρισαν».

     Γι’ αυτό κλαίει ο Χριστός, τότε και τώρα, καθώς βλέπει τον άνθρωπο, γυμνό, νεκρό, ταλαιπωρημένο, αιώνια χαμένο, μακριά Του. Τι έφταιξε και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε; Ο ίδιος ο Θεός έρχεται να δώσει την απάντηση : «Εμένα εγκατέλειψαν, την πηγή των ζωντανών νερών και έσκαψαν λάκκους σε άνυνδρα μέρη» (Ιερεμίας Β/2: 13). Κλαίει ο Κύριος καθώς βλέπει την Ιερουσαλήμ, κλαίει καθώς βλέπει τη ζωή του συγχρόνου, του "προοδευμένου" ανθρώπου και παράλληλα εκφράζει, μέσα από την καρδιά Του, ένα μεγάλο παράπονο. «…… πόσες φορές θέλησα να συγκεντρώσω τα παιδιά σου, με τον ίδιο τρόπο που η κότα συγκεντρώνει τα μικρά της κάτω από τις φτερούγες της, αλλά δεν θελήσατε;». (Ματθαίος ΚΓ/23: 37). Δεν θέλησαν οι Ισραηλίτες τότε, δεν θέλησε ο άνθρωπος, δια μέσω των αιώνων, να γνωρίσει το Σωτήρα και Λυτρωτή, Ιησού Χριστό. Ο Κύριος όμως από αγάπη δεν τον εγκαταλείπει, τον περιμένει. Κρούει την πόρτα της καρδιάς (Αποκάλυψη Γ/3: 20) και περιμένει τον άνθρωπο να του ανοίξει.

     Πόσο μεγάλη εντύπωση θα πρέπει να μας κάνει τούτος ο σεβασμός, από την πλευρά του Θεού της ανθρώπινης ελευθερίας. Δεν επεμβαίνει, δεν την παραβιάζει. Έκανε τον άνθρωπο ελεύθερο ο Θεός και σέβεται αυτή την ελευθερία που του έδωσε. Χωρίς αυτή την ελευθερία ο άνθρωπος θα ήταν ένα πρόβατο. Δεν θα ήταν «κατ’ εικόνα» του Θεού (Γένεσις Α/1: 27) και δεν θα έφτανε ποτέ να γίνει «καθ’ ομοίωσιν» Αυτού (Γένεσις Α/1: 26). Προσκαλεί ο Κύριος, δεν εκβιάζει, δεν αναγκάζει, δεν επιβάλλει. Καλεί με πολύ αγωνία και σήμερα ο Θεός τον άνθρωπο. Διαχρονική η φωνή Του. «Αδάμ που είσαι» (Γένεσις Γ/3: 8).

     Που είσαι ψυχή ρωτάει ο Θεός και σήμερα τον άνθρωπο. Επισκέπτεται και σήμερα ο Θεός τον άνθρωπο με έναν ευλογημένο σκοπό, να τον σώσει αιωνίως (Α΄ Ιωάννου Α/1: 2). Είναι βέβαιο όμως ότι οι επισκέψεις του Χριστού δεν θα διαρκέσουν για πάντα. Εκείνη η επίσκεψή του στην Ιερουσαλήμ ήταν η τελευταία. Γι’ αυτό έκλαψε ο Κύριος. Γιατί τελείωσαν οι ευκαιρίες. Δεν θα υπήρχε άλλη ευκαιρία. Τι θα ακολουθούσε από δω και πέρα; «Ιδού τώρα αφήνεται έρημος ο οίκος σας» (Λουκάς ΙΓ/13: 35). Τι τραγωδία, δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι χειρότερο για έναν άνθρωπο, για μια οικογένεια, για μια εκκλησία!! 

     «Ηθέλησα…… ουκ ηθελήσατε». Μία διαχρονική αντίφαση. Ο Θεός «ηθέλησε», έκανε τα πάντα για τη σωτηρία του ανθρώπου, αλλά ο άνθρωπος υπακούοντας στον εχθρό της ψυχής, τον απ’ αρχής ανθρωποκτόνο (Ιωάννης Η/8: 44), τον σατάν, «δεν ηθέλησε». Στο Ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην» (κεφ, ΚΓ/23, εδ. 37) ο Κύριος αναφέρει: «Όμως, δεν θέλετε να έρθετε σε μένα, για να έχετε ζωή».

      Στο ευαγγέλιο του "Ματθαίου" (κεφ. ΚΓ/23, εδ. 2–6) αναφέρει ο Κύριος. «Η βασιλεία των ουρανών ομοιώθηκε με έναν άνθρωπο βασιλιά, που έκανε γάμους στον γιο του, και έστειλε τους δούλους του να καλέσουν τους προσκαλεσμένους στους γάμους και εκείνοι δεν ήθελαν νάρθουν. Έστειλε ξανά άλλους δούλους, λέγοντας: Πείτε στους προσκαλεσμένους: Δέστε, ετοίμασα το γεύμα μου, οι ταύροι μου και τα θρεφτάρια μου είναι σφαγμένα, και όλα είναι έτοιμα, ελάτε στους γάμους. Εκείνοι, όμως, δείχνοντας αμέλεια, αναχώρησαν, ο ένας μεν στο χωράφι του, ο άλλος δε στο εμπόριό του και οι υπόλοιποι, αφού έπιασαν τους δούλους του, τους κακοποίησαν και τους φόνευσαν».

     Διαχρονική, σκληρή και σταθερή, η άρνηση του ανθρώπου, προς το Θεό. Ο Κύριος γνωρίζει τούτη την άρνηση, αλλά γνωρίζει και τις συνέπειές της. Γι’ αυτό ο Ιησούς καθώς πλησίαζε στην Ιερουσαλήμ και είδε την πόλη, καθώς γνώριζε τις συνέπειες της απόριψής Του, έκλαψε γι’ αυτήν. Είχε χάσει ο λαός τούτης της πόλης μια τελευταία χρυσή ευκαιρία . Αν ο λαός της τον είχε δεχτεί σαν Μεσσία, αυτό θα σήμαινε ειρήνη γι’ αυτή. Τώρα ήταν πολύ αργά. Είχαν αρνηθεί το Χριστό και επειδή τον είχαν απορρίψει, δεν μπορούσαν να τον αναγνωρίσουν.

     Κλαίει ο Χριστός και σήμερα για την κάθε ψυχή, για τον κάθε άνθρωπο, που ενώ του έδωσε πολλές ευκαιρίες για να Τον γνωρίσει, εκείνος έμεινε αδιάφορος, δεν Τον δέχτηκε, δεν Τον αναγνώρισε, δεν κατάλαβε την επίσκεψή Του, δεν ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση της αγάπης Του. Κλαίει ο Κύριος μπροστά στην άρνηση και το ανθρώπινο πείσμα.

     Στην παραβολή του οικοδεσπότη που είχε φυτέψει έναν αμπελώνα (Ματθαίος ΚΑ:33-41), ο Ιησούς μίλησε για τις επισκέψεις του Θεού στον άνθρωπο, με τα εξής λόγια :

33 Ακούστε μια άλλη παραβολή: Υπήρχε κάποιος άνθρωπος οικοδεσπότης, ο οποίος φύτεψε έναν αμπελώνα, και έβαλε ολόγυρά του φράχτη, και έσκαψε μέσα σ' αυτόν ένα πατητήρι, και οικοδόμησε έναν πύργο και τον μίσθωσε σε γεωργούς, και αποδήμησε.

34 Όταν δε πλησίασε ο καιρός των καρπών, έστειλε τους δούλους του προς τους γεωργούς, για να πάρουν τούς καρπούς του.

35 Και οι γεωργοί, αφού έπιασαν τους δούλους του, άλλον μεν έδειραν, και άλλον φόνευσαν, και άλλον λιθοβόλησαν.

36 Έστειλε ξανά άλλους δούλους περισσότερους από τους πρώτους και σ' αυτούς έκαναν κατά παρόμοιο τρόπο.

37 Έπειτα, όμως, έστειλε σ' αυτούς τον γιο του, λέγοντας: Θα ντραπούν τον γιο μου.

38 Οι γεωργοί, όμως, βλέποντας τον γιο, είπαν μεταξύ τους: Αυτός είναι ο κληρονόμος, ελάτε, ας τον φονεύσουμε, και ας κατακρατήσουμε την κληρονομιά του.

39 Και αφού τον έπιασαν, τον έβγαλαν έξω από τον αμπελώνα, και τον φόνευσαν.

40 Όταν, λοιπόν, έρθει ο ιδιοκτήτης τού αμπελώνα, τι θα κάνει σ' εκείνους τους γεωργούς;

41 Του λένε: Τους κακούς θα τους απωλέσει με κακό τρόπο και τον αμπελώνα θα τον μισθώσει σε άλλους γεωργούς, που θα του αποδώσουν τους καρπούς στις εποχές τους.

       Πολλές και ποικίλες οι επισκέψεις του Θεού για την Ιερουσαλήμ. «Πολυμερώς και πολυτρόπως», ο Θεός την επισκέφθηκε. Από τότε που ο Δαβίδ την ξεχώρισε και την έκανε πρωτεύουσά του (Β΄ Σαμουήλ, κεφ. Σ/6 & Ζ/7  - περίπου το 1.000 π.Χ.), ως τις ημέρες του Χριστού, πόσες ευλογίες, πόσες ευκαιρίες, πόσα προνόμια της είχε χαρίσει. Όμως τώρα ήταν η τελευταία ευκαιρία, πριν ξεσπάσει η μεγάλη κρίση. Το να καταφρονείς τον πλούτο τής αγαθότητάς Του και της υπομονής και της μακροθυμίας, αγνοώντας ότι η αγαθότητα του Θεού σε φέρνει σε μετάνοια, (Ρωμαίους Β/2: 4), τούτο είναι πολύ επικίνδυνο πράγμα και μοιραία θα έχει τρομακτικές συνέπειες.

      Στην επιστολή «προς Εβραίους» (κεφ. Α/1, εδ. 1) αναφέρεται : «Ο Θεός, τον παλιό καιρό, αφού, πολλές φορές και με πολλούς τρόπους, μίλησε στους πατέρες μας διαμέσου των προφητών, σ' αυτές τις έσχατες ημέρες μίλησε σε μας διαμέσου τού Υιού». Ο Ιώβ στην παλαιά οικονομία αναφέρει : «διότι ο Θεός λαλεί άπαξ και δις, αλλ' ο άνθρωπος δεν προσέχει» (Ιώβ ΛΓ/34: 14).

     Στον κάθε άνθρωπο έρχεται η στιγμή στη ζωή του, που καλείται «η ώρα της επισκέψεώς Του». Τι κρίμα, τι τραγωδία, να σε επισκεφθεί το Πνεύμα του Θεού και να μην αντιληφθείς το μήνυμα, να μην Τον αναγνωρίσεις, να μείνεις αδιάφορος ή να πεις εκείνο που είπαν οι «σοφοί» Αθηναίοι στον Απόστολο Παύλο, όταν τους μίλησε για την ανάσταση των νεκρών. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Μόλις, όμως, άκουσαν για ανάσταση νεκρών, άλλοι μεν χλεύαζαν, άλλοι δε είπαν: Για το θέμα αυτό, θα σε ακούσουμε ξανά». (Πράξεις ΙΖ/17: 32). Ήταν και γι’ αυτούς η τελευταία ευκαιρία, δεν άκουσαν ξανά.

     Ο ευαγγελιστής Λουκάς μας αναφέρει στο κεφ. ΙΘ/19, εδάφ. 41 – 43: «Και όταν πλησίασε, βλέποντας την πόλη, έκλαψε γι' αυτή, λέγοντας: Είθε να γνώριζες κι εσύ, τουλάχιστον κατά την ημέρα σου τούτη, αυτά που αποβλέπουν για την ειρήνη σου αλλά, τώρα κρύφτηκαν από τα μάτια σου, επειδή, θάρθουν ημέρες επάνω σου και οι εχθροί σου θα κάνουν χαράκωμα γύρω από σένα, και θα σε περικυκλώσουν, και θα σε στενοχωρήσουν από παντού και θα σε κατεδαφίσουν και τα παιδιά σου μέσα σε σένα, και δεν θα αφήσουν μέσα σε σένα πέτρα επάνω σε πέτρα, επειδή, δεν γνώρισες την ημέρα τής επίσκεψής σου».

    Ιερουσαλήμ, αν γνώριζες, αν είχες μάτια να δεις μόλις 40 χρόνια μπροστά τη φοβερή εκείνη καταστροφή, που έγινε από τα Ρωμαϊκά στρατεύματα, το έτους 70 μ.Χ. **(Υστ/φο). Αν γνώριζες, αν άκουγες, αν είχες καταλάβει, τότε θα έκανες τουλάχιστον εκείνο που έκαναν οι κάτοικοι της Νινευή, από το βασιλιά μέχρι τον τελευταίο ζητιάνο «μετανόησαν εν σάκκω και σποδώ». (Ιωνάς Γ/3: 6,7). Μπροστά στην συγκλονιστική αυτή μετάνοια, ο Κύριος μεταμελήθηκε και δεν κατάστρεψε την Νινευή (Ιωνάς Γ/3: 10). Στο βιβλίο του Ιεζεκιήλ, βλέπει κανείς για άλλη μία φορά, το κλάμα και την αγωνία του Θεού, για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Πες τους λέει ο Θεός στον Προφήτη Του: «Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του, και να ζει, επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους, γιατί να πεθάνετε;» (Ιεζεκιήλ ΛΓ/34: 11).

      Κλαίει ο Κύριος. Οι μαθητές του Κυρίου  μένουν έκπληκτοι, καθώς παρατηρούν την τελειότητα της κατασκευής του ναού του Σολομώντος. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «και ενώ έβγαινε από το ιερό, ένας από τους μαθητές του λέει σ' αυτόν: Δάσκαλε, δες, πόσο θαυμάσιες πέτρες και πόσο θαυμάσια οικοδομήματα! Και ο Ιησούς, απαντώντας, είπε σ' αυτόν: Βλέπεις όλα αυτά τα μεγάλα οικοδομήματα; Δεν θα μείνει πέτρα επάνω σε πέτρα, που δεν θα κατάγκρεμιστεί». (Μάρκος ΙΓ/13: 1,2).

      Ο Κύριος βλέπει πέρα από το σήμερα, πέρα από τα πρόσκαιρα, βλέπει τα ερείπια της Ιερουσαλήμ, βλέπει ότι δεν θα μείνει «πέτρα πάνω στην πέτρα», σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Οι άνθρωποι εξωραΐζουν τη ζωή τους, προσπαθούν να την κάνουν λαμπρή και φωτεινή, αλλά στο τέλος όλα τα γίηνα φεύγουν και  μένουν ερείπια. Τι έμεινε άραγε από την πολυτελή ζωή του Ωνάση και πολλών άλλων διάσημων, λαμπρών αστέρων, που έζησαν μέσα στην απίστευτη χλιδή και τον πλούτο; Ερείπια. Μόνον όταν ο άνθρωπος κτίσει πάνω στην αιώνια πέτρα, που είναι ο Χριστός, δεν θα καταλήξει η ζωή του σε ερείπια, αλλά θα μείνει ακλόνητη. Λέγει Κύριος: «Πας λοιπόν όστις ακούει τους λόγους μου τούτους και κάνει αυτούς, θέλω ομοιώσει αυτόν με άνδρα φρόνιμον, όστις ωκοδόμησε την οικίαν αυτού επί την πέτραν και κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι και προσέβαλον εις την οικίαν εκείνην και δεν έπεσε, διότι ήτο τεθεμελιωμένη επί την πέτραν». (Ματθαίος Ζ/7: 24, 25).

     Να τι έχει ανάγκη ο άνθρωπος στη ζωή του. Να γνωρίσει τον μοναδικό Σωτήρα του (Πράξεις Δ/4: 12), τον Ιησού Χριστό, που τον καλεί, που τον περιμένει να έρθει κοντά Του. Έξω από το Χριστό, μακριά από το Χριστό, ο άνθρωπος είναι ένα ερείπιο. Είναι τοίχος κεκλιμένος και φραγμός ετοιμόρροπος. (Ψαλμός ΞΒ/62: 3).

    Με τούτες τις σκέψεις θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους τους αναγνώστες του blog, σε όλους τους φίλους: «καλό & ευλογημένο ΠΑΣΧΑ». Οι άνθρωποι γύρω μας θα συνεχίσουν να κοστολογούν φθηνά το Πάσχα. Τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις κάθε χρόνο λένε ότι, φέτος το πασχαλινό τραπέζι θα είναι 10 ή 15% ακριβότερο από πέρυσι. Όμως ποιος μπορεί να κοστολογήσει το πραγματικό νόημα του Πάσχα. Ποιος μπορεί να αποτιμήσει το αίμα του Χριστού, ποιος μπορεί να κοστολογήσει την πολυτιμότατα της ανθρώπινης ψυχής. Ποιος μπορεί να συλλάβει, στην έκτασή της, την Βιβλική έκφραση: «το Πάσχα ημών, θυσιάστηκε για μας ο Χριστός» (Α΄ Κορινθίους Ε/5: 7).

   Ας προετοιμάσουμε τις καρδιές μας για να γιορτάσουμε το Πάσχα, «εν πνεύματι & αληθεία» (Ιωάννης Δ : 24), ας μην ξεχάσουμε ποτέ ότι, «ο Πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν». Τέτοιους προσκυνητές ζητάει και σήμερα να βρει ο Κύριος, για να σταματήσει τι κλάμα Του και να νοιώσει χαρά, ανάμεσα στους δικούς Του. Όλους μας ας μας συνοδεύει, τούτες τις ξεχωριστές, άγιες μέρες, η σκέψη: «παραδόθηκε εξαιτίας των παραπτωμάτων μας, και αναστήθηκε για την δικαίωσής μας (Ρωμαίους Δ/4: 25). ---

      ** Υστ/φο :

     Αναφέρει ο ιστορικός Ιώσηπος σχετικά με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, τα εξής :

«Κι ενώ ο ναός καιγόταν, οι νικητές άρπαζαν κάθε τι που έπεφτε στα χέρια τους και φόνευαν ομαδικά όσους έπιαναν. Δεν έδειχναν έλεος, ούτε σε ηλικιωμένους, ούτε σε σεβαστά πρόσωπα, αλλά παιδιά, γέροντες, λαϊκούς και ιερείς, με τον ίδιο τρόπο τους περνούσαν από μαχαίρι. Κάθε τάξη καταδιωκόταν και περικλειόταν στην τσιμπίδα του πολέμου, είτε αυτοί έρχονταν και ζητούσαν έλεος, είτε πρόβαλλαν αντίσταση. Η βοή της φωτιάς ακουγόταν μακριά και πλατιά, ανακατεμένη με τις γοερές κραυγές των θυμάτων που έπεφταν. Και εξ’ αιτίας του μεγέθους της πυρκαγιάς, θα νόμιζε κανείς ότι ολόκληρη η πόλη ήταν κάτω από τις φλόγες. Κι έπειτα, εκείνη η βοή, τίποτε δεν μπορούσε κανείς να επινοήσει ότι ήταν μεγαλύτερο ή φοβερότερο απ’ αυτό. Υπήρχαν οι πολεμικές κραυγές των Ρωμαϊκών λεγεώνων, που προχωρούσαν σύσσωμές μπροστά, οι γοερές κραυγές των στασιαστών, που ήσαν περικυκλωμένοι από φωτιά και ρομφαίες, οι κραυγές του πλήθους, που έτρεχαν πανικόβλητοι και με βιασύνη, που αποκομμένοι έπεφταν στα χέρια του εχθρού, καθώς συναντούσαν το τυχερό τους. Με τις κραυγές στο λόφο είχαν αναμιχθεί και εκείνες του πλήθους, μέσα στην πόλη. Και τώρα πολλοί, που ήσαν εξαντλημένοι και με κολλημένη τη γλώσσα από την πείνα, όταν είδαν το αγιαστήριο να καίγεται, ανέκτησαν ξανά δύναμη για θρήνο και οδυρμούς. Η Περαία και τα ολόγυρα βουνά, συνέβαλαν με την ηχώ τους να βαθύνουν τη βουή. Αλλά τρομερότερο από το θόρυβο ήσαν τα παθήματα. Μπορούσες πραγματικά να σκεφθείς ότι ο λόφος, που ήταν ο ναός, έβραζε ολόκληρος από τις φλόγες, όντας γεμάτος από παντού με φωτιά, αλλά και το αίμα χυνόταν περισσότερο απ’ ότι η φωτιά κι οι φονευμένοι ήταν περισσότερο απ’ ότι η φωτιά κι οι φονευμένοι ήταν περισσότερο από τους φονευτές. Επειδή, η γη δε διακρινόταν πουθενά, εξαιτίας των πτωμάτων, οι Ρωμαίοι στρατιώτες έπρεπε να περνούν πάνω από τα πτώματα, για να κυνηγήσουν όσους προσπαθούσαν να διαφύγουν. Το ληστρικό πλήθος κατάφερε να απωθήσει τους Ρωμαίους και με δυσκολία διάνοιξε βίαια το δρόμο προς την εξωτερική αυλή του ναού, κι από κει προς την πόλη, ενώ το υπόλοιπο του λαού κατέφυγε στην εξωτερική στοά. Μερικοί από τους ιερείς, αρχικά απέσπασαν τις άκρες από το ναό, μαζί με τις μολυβένιες βάσεις τους και τις πέταξαν ενάντια στους Ρωμαίους, αλλά μετά βλέποντας ότι οι προσπάθειές τους ήταν άκαρπες κι η φωτιά εξαπλωνόταν, κατέφυγαν στο τείχος, που ήταν οχτώ πήχες πλατύ κι έμειναν εκεί. Δύο μάλιστα απ’ αυτούς, επίσημα πρόσωπα, που είχαν την εκλογή να πάνω στους Ρωμαίους ή να περιμένουν νάχουν την τύχη των υπολοίπων, ρίχτηκαν στη φωτιά και κάηκαν μέσα στις φλόγες, μαζί με το Ναό, ήσαν ο Μηιρός, ο γιος του Γελγά κι ο Ιώσηπος, ο γιος του Δαλαίου. Οι Ρωμαίοι, βλέποντας ότι ήταν μοιραίο, τώρα που καιγόταν ο Ναός να λυπηθούν τα υπόλοιπα κτίρια, έβαλαν σ’ αυτά φωτιά κι έτσι οι υπόλοιπες στοές και οι πύλες, εκτός από τα δύο της ανατολικής και της μεσημβρινής. Αργότερα δε τις κατέκαψαν κι αυτές. Έκαιγαν ακόμα και τα θησαυροφυλάκια, στα οποία βρισκόταν μεγάλη ποσότητα χρυσού, τεράστιες ποσότητες ενδυμάτων κι άλλα πολύτιμα κειμήλια. Όλος ο πλούτος των Ιουδαίων συσσωρευόταν εκεί, όπου οι πλούσιοι είχαν αφήσει για διαφύλαξη, απογυμνώνοντας τα σπίτια τους. Έπειτα προχώρησαν στην τελευταία στοά, έξω από το ιερό. Εκεί είχαν καταφύγει χιλιάδες φτωχές γυναίκες και παιδιά του λαού κι ένα ανάμικτο πλήθος κόσμου. Και πριν ο Καίσαρας να αποφασίσει γι’ αυτούς ή να δώσει οδηγίες στους αξιωματικούς για την τύχη αυτών των ανθρώπων, οι στρατιώτες, γεμάτοι έξαψη θυμού, έβαλαν φωτιά στη στοά, από το κάτω μέρος, με αποτέλεσμα, μερικοί να θανατωθούν από τις φλόγες, καθώς προσπαθούσαν να διαφύγουν και άλλοι να απολεσθούν. Μέσα εκεί κι από όλο αυτό το πλήθος δεν διάφυγε ούτε ένας» (Ιουδαϊκοί πόλεμοι 6/5, 1-2).

Ψαλμός Ε.

ΨΑΛΜΟΣ  Ε/5.       Ψαλμός του Δαβίδ.

1 ΕΙΣΑΚΟΥΣΕ, Κύριε, τα λόγια μου, κατάλαβε τον στεναγμό μου.

2 Πρόσεξε στη φωνή τής κραυγής μου, Βασιλιά μου, και Θεέ μου επειδή, σε Σένα θα προσευχηθώ.

3 Κύριε, το πρωί θα ακούσεις τη φωνή μου, το πρωί θα παρασταθώ σε σένα, και θα προσδοκώ.

4 Επειδή, εσύ δεν είσαι Θεός, που θέλεις την ασέβεια, ο πονηρευόμενος δεν θα κατοικεί κοντά σου.

5 Ούτε οι άφρονες θα σταθούν μπροστά στα μάτια σου, μισείς όλους τους εργάτες τής ανομίας.

6 Θα εξολοθρεύσεις εκείνους που μιλούν το ψέμα, ο Κύριος βδελύσσεται τον άνθρωπο τον αιμοβόρο και τον δόλιο.

7 Εγώ, όμως, με το πλήθος τού ελέους σου θα μπω μέσα στον οίκο σου, θα προσκυνήσω προς τον ναό τής αγιότητάς σου, με φόβο προς Εσένα.

8 Κύριε, οδήγησέ με στη δικαιοσύνη σου, εξαιτίας των εχθρών μου, κατεύθυνε τον δρόμο σου μπροστά μου.

9 Επειδή, αλήθεια δεν υπάρχει στο στόμα τους,  η καρδιά τους είναι πονηρία, τάφος ανοιγμένος είναι ο λάρυγγάς τους, με τη γλώσσα τους κολακεύουν.

10 Καταδίκασέ τους, Θεέ, ας αποτύχουν στις σκευωρίες τους, έξωσέ τους εξαιτίας τού πλήθους των παραβάσεών τους, επειδή, αποστάτησαν εναντίον Σου.

11 Ας ευφραίνονται, όμως, όλοι εκείνοι που ελπίζουν σε Σένα, ας χαίρονται παντοτινά, επειδή εσύ τους περισκεπάζεις, ας καυχώνται, όμοια, σε σένα εκείνοι που αγαπούν το όνομά σου.

12 Επειδή, εσύ, Κύριε, θα ευλογήσεις τον δίκαιο, θα τον περισκεπάσεις με ευμένεια, σαν με ασπίδα.

          ΣΧΟΛΙΑ :

     Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τούτον τον Ψαλμό ως μια πρωινή προσευχή σύμφωνα με το εδ. 3 «Κύριε, το πρωί θέλεις ακούσει τη φωνή μου, το πρωί θέλω παρασταθεί εις σε, θέλω προσδοκά». Καθώς μια καινούργια ημέρα ξημερώνει, ο Δαυίδ υψώνει και πάλι φωνή δεήσεως, ευχαριστίας, δοξολογίας στον Κύριο και στην οποία συλλογίζεται πόσο διαφορετική θα είναι η στάση του Θεού απέναντι στους δικαίους και στους ασεβείς.

     Παρά τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί εξαιτίας της συνωμοσίας του υιού του Αβεσσαλώμ, (βιβλίο "Β΄Σαμουήλ", κεφ. ΙΓ/13-20), ο Κύριος του χάρισε έναν ήσυχο ύπνο. Ο ίδιος ομολογεί: «εν ειρήνη θέλω πλαγιάσει και κοιμηθεί, διότι συ μόνος, Κύριε, με κατοικίζεις εν ασφαλεία» (Ψαλμός Δ/4: 8).

     Ξεκινάει μια καινούργια ημέρα και ο Δαυίδ την αρχίζει προσευχόμενος στον Κύριο.

     Εδ. 1. Το πρώτο που ζητάει ο Δαυίδ είναι να ακουστεί από το Θεό η προσευχή του. Ζει κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, χωρίς να διαφαίνεται καμία αλλαγή ή μεταβολή προς το καλύτερο. Η αποστασία του υιού του Αβεσσαλώμ καθώς και όλων αυτών που τον ακολουθούν, πρώην συνεργατών του Δαυίδ και με πρωταγωνιστή τον πρώην αρχηγό του στρατού τον Αχιτόλεφ, τον έχουν φέρει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση.

     Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο Δαυίδ αισθάνεται έντονη την ανάγκη να επικοινωνήσει με τον Κύριο. Να ζητήσει την θεία οδηγία, πριν αποφασίσει για οτιδήποτε. Η τελευταία σκέψη, πριν κοιμηθεί, ήταν ο Κύριος και τώρα καθώς ξυπνάει η σκέψη του είναι και πάλι σε Εκείνον. «Κύριε, ακροάσθητι τους λόγους μου, νόησον τον στεναγμαμό μου».

    Εδ. 2. Μέσα από τούτα τα λόγια φαίνεται καθαρά η στενή σχέση του Δαυίδ με το Θεό. Αυτή η στενή προσωπική σχέση φαίνεται μέσα από την επανάληψη της προσωπικής αντωνυμίας «μου». "Βασιλεύ μου, Θεέ μου, σε σένα θέλω προσευχηθεί".

    Εδώ φαίνεται η προσωπική σχέση του με τον αληθινό Θεό, μια σχέση ολοκληρωτική, αποκλειστική. Τι ζητά ο Δαβίδ; Να ακούσει ο Θεός τη φωνή του, τα λόγια του, να ακούσει την κραυγή του. Έρχεται μπροστά στο Θεό με θάρρος, με παρρησία, με δύναμη, με σιγουριά, με βεβαιότητα γνωρίζοντας πολύ καλά σε ποιον απευθύνεται. Τον γνωρίζει από παλιά, θυμάται τις επεμβάσεις Του μέσα στη ζωή του. Είναι αναγκαίο να κάνουμε και εμείς μία αναδρομή στο παρελθόν και να μην ξεχνάμε «πάσας τα ευεργεσίας Αυτού» στη ζωή μας (Ψαλμός ΡΓ/103).

    Πού να απευθυνθεί ο άνθρωπος, με ποιον να επικοινωνήσει, από πού, να λάβει βοήθεια, ποιος να ακούσει τη φωνή του σήμερα που όλα γκρεμίζονται γύρω μας; Πού να κράξει ο άνθρωπος σήμερα; Πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά συστήματα καταρρέουν. Ο ίδιος ο άνθρωπος βρίσκεται στην πλήρη κατάρρευση. Πού να απευθυνθεί ο άνθρωπος; Όμως υπάρχει ελπίδα και υπάρχει ελπίδα, διότι υπάρχει το Έλεος και η Χάρις του Θεού εκεί μπορεί να απευθυνθεί ο άνθρωπος και να βγει νικητής.

     Ο Απ. Παύλος αναφέρει : «τα όπλα μας δεν είναι σαρκικά, αλλά είναι δυνατά, μέσα από το Θεό να καθαιρέσουν οχυρώματα, λογισμούς και παν ύψωμα επαιρόμενον κατά της γνώσεως του Θεού» (Β΄ Κορινθίους Ι/10: 5). Η τελευταία σκέψη το βράδυ, πριν κοιμηθεί ο Δαυίδ, δεν είναι ο Αχιτόλεφ και οι μηχανορραφίες του αλλά ο Θεός. Το πρωί δεν κάθεται να καταστρώσει σχέδια για το πώς θα τους αντιμετωπίσει, αλλά εμπιστεύεται τον Κύριο.

    Εδ. 3. Οι προσευχές του Δαυίδ δεν ήταν περιστασιακές, αλλά τακτικές. Κάθε πρωί ο Κύριος άκουγε τη φωνή του. Κάθε πρωί ο άνθρωπος του Θεού ετοίμαζε θυσία δοξολογίας και προσευχής και περιμένει να λάβει την οδηγία του Κυρίου για κάθε του πρόβλημα. Ο ίδιος λέει: "Το πρωί θέλω παρασταθεί εις σε και θέλω προσδοκά". Κοιτάξτε πώς ξεκινά την ημέρα του ο Δαυίδ, λαχταρά να επικοινωνήσει με τον Κύριο. «Θέλω παρασταθεί εις σε και θέλω προσδοκά». Λέει ότι όχι μόνον θα σταθεί μόνον ενώπιόν του Θεού, αλλά και με υπομονή θα περιμένει (προσδοκά) την ανταπόκριση του Θεού. Η υπομονή και η προσδοκία είναι στοιχεία που πολλές φορές λείπουν από την προσευχή μας.

     Εδ. 4.  Μέσα στην προσευχή του ο Δαυίδ θυμάται την αγιότητα και τη δικαιοσύνη του Θεού. Οι πιστοί είναι εκείνοι οι οποίοι έχουν πρόσβαση στο θρόνο του Θεού. Αυτό δεν ισχύει για τους ασεβείς και τους αμετανόητους. Ο Θεός δεν μπορεί να δεχθεί καμία πονηρία, δεν μπορεί να παραβλέψει το κακό. Γι’ αυτό και ο Θεός, που είναι κυρίαρχος πάντων, θα επιτρέψει την επικράτηση του κακού. Ο Δαυίδ με σιγουριά διακηρύττει : «Διότι δεν είσαι Θεός θέλων την ασέβειαν, πονηρευόμενος, δεν θέλει κατοικεί πλησίον σου». (Ψαλμός Ε : 4)).

      Η απόρριψη του «κεχρισμένου του Κυρίου» (που στην περίπτωση αυτή είναι ο Δαυίδ), αποτελεί την μεγαλύτερη απόδειξη της ασέβειας των στασιαστών. Είναι αυτή μια εικόνα ότι η απόρριψη του Ιησού Χριστού, που είναι «κεχρισμένος Σωτήρας» από το Θεό (προς Ρωμαίους Γ/3: 23–25) αποτελεί το μεγαλύτερο στοιχείο ασέβειας και ανομίας. Ο άνθρωπος της πονηρίας και της ασέβειας δε θα «φιλοξενηθεί» ποτέ στον οίκο του Κυρίου. Μισεί ο Θεός όποιον πράττει την ανομία. (Ψαλμός ΙΑ/11: 5).

     Αυτό σημαίνει ότι κάθε σχέση με την αμαρτία (μικρή ή μεγάλη), αποτελεί βδέλυγμα στα μάτια του δίκαιου και Άγιου Θεού. Έτσι καταρρίπτεται ο μύθος των ανθρώπων ότι ο Θεός είναι όλος αγάπη και επομένως δεν μπορεί να αποστραφεί κανέναν. Αντίθετα ο Θεός είναι Άγιος, είναι Δίκαιος και η αγιοσύνη και η δικαιοσύνη Του επιβάλουν την τιμωρία του αμετανόητου του αμαρτωλού ανθρώπου.

    Εδ. 5. Αυτοί που αποστάτησαν και κυνηγούν το Δαυίδ να του πάρουν την εξουσία δεν είναι τυχαίοι άνθρωποι, έχουν ευφυΐα, πολλές γνώσεις, μεγάλες ικανότητες, έχουν ανθρώπινη σοφία, όμως δεν έχουν το φόβο (σεβασμό) και τη γνώση του Θεού. Αυτούς ο ψαλμωδός τους κατατάσσει στους άφρονες, σε εκείνους  τους οποίους δεν ευαρεστείται ο Κύριος.

    Μπορεί οι άνθρωποι να τους τιμούν και να τους αποδέχονται, όμως ο Θεός τους απορρίπτει, εφ’ όσον συνεχίζουν να ζουν μέσα στην αμαρτία και την αποστασία τους «ουδέ θέλουσι σταθεί οι άφρονες έμπροσθεν των οφθαλμών σου» (Ψαλμός Ε/5: 5). Γιατί συμβαίνει αυτό; «μισείς πάντας τους εργάτες της ανομίας». Δε συμβιβάζεται ο Θεός με την αμαρτία. Αγαπάει τον αμαρτωλό και τον ψάχνει για να τον οδηγήσει στη μετάνοια και στην αλήθεια, αλλά μισεί την αμαρτία.

    Από την ώρα που ο άνθρωπος αμάρτησε και έφυγε από το Θεό ο άνθρωπος τον ψάχνει. «Αδάμ, που είσαι» (Γένεσις Γ/3: 9). Ο άνθρωπος φεύγει και τρέχει να κρυφτεί και να καλυφθεί με τα φύλα της συκιάς, όμως ο Θεός δεν τον αφήνει μέσα στην αμαρτία και την αποστασία του, τον ψάχνει, για να τον επαναφέρει κοντά του και να τον σώσει αιωνίως. Στο βιβλίο "Β΄ Σαμουήλ" (κεφ. ΙΔ/14, εδ. 14), αναφέρεται: «Επειδή, αναπόφευκτα θα πεθάνουμε, και είμαστε σαν το χυμένο νερό επάνω στη γη, που δεν μαζεύεται ξανά και ο Θεός δεν θέλει να χαθεί μια ψυχή, αλλ' εφευρίσκει μέσα, ώστε ο εξόριστος να μη μένει εξωσμένος απ' Αυτόν».

     Εδ. 6.  Το κύριο, το βασικό στοιχείο μέσα στον κόσμο της ασέβειας, το μεγάλο όπλο του εχθρού είναι το «ψεύδος». Ο ίδιος ο διάβολος έχει χαρακτηριστεί ως ο «πατήρ του ψεύδους» (Ιωάννης Η/8: 44). Από την πρώτη στιγμή πόσο έντεχνα το χρησιμοποίησε ο εχθρός, για να κάνει μια ψεύτικη εισήγηση στους πρωτόπλαστους! Ο Θεός τους είχε προειδοποιήσει: «Από την ημέρα που θα φάγεις από το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει» (Γένεσις Β/2: 17).

     Τούτο ο σατανάς έρχεται, όχι να το διαψεύσει, αλλά να το αλλάξει, να το τροποποιήσει. Ποτέ δεν έρχεται κατ’ ευθείαν να πει στον άνθρωπο: "δεν υπάρχει Θεός", αλλά έρχεται με έναν έντεχνο τρόπο να αμφισβητήσει την ύπαρξη του Θεού. Πράγματι είπε ο Θεός "ότι θα πεθάνετε;" «…δεν θέλετε βεβαίως πεθάνει, αλλά ξέρει ο Θεός, ότι από την ημέρα που θα φάτε από το δένδρο αυτό, θα ανοιχθούν τα μάτια σας και θα είσθε ως Θεοί, γνωρίζοντες το καλό και το κακό» (Γένεσις Γ/3: 4,5).

     Εδώ ο εχθρός είπε το μεγαλύτερο ψέμα όλων των εποχών, καθώς αμφισβήτησε την αγάπη του Θεού προς αυτούς. Τις μεγάλες αλήθειες ο εχθρός δεν τις αμφισβητεί, γιατί δεν μπορεί να τις αμφισβητήσει, όμως διαστρέφει την έννοια τους, για να οδηγήσει σε σύγχυση τον άνθρωπο. Γι’ αυτό υπάρχει ο γραπτός Λόγος του Θεού, που θα πρέπει πάντα να αποτελεί τον οδηγό μας και κάθε στιγμή μέσα στη ζωή μας θα πρέπει κάθε στιγμή να ζητάμε και να βρίσκουμε: «τι είναι γεγραμμένον».

    Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστό απαντούσε κάθε φορά, επικαλούμενος το «τι είναι γεγραμμένον» (Ματθαίος Δ/4: 4-7), (Λουκάς Ι/10: 26). Τις ίδιες μεθόδους ακολουθούν όλοι οι εργάτες της ανομίας. Με τον ίδιο τρόπο ενεργεί και ο υιός του Δαβίδ, ο Αβεσσαλώμ. Κάθεται στην πύλη και υπονομεύει τη νόμιμη εξουσία του πατέρα του με ψέματα και με υποσχέσεις. Ο συγγραφέας μας αναφέρει χαρακτηριστικά. «… και υπέκλεπτεν ο Αβεσσαλώμ τις καρδιές των ανδρών Ισραήλ» (Β΄ Σαμουήλ ΙΕ/15 : 1- 6).

     Ανειλικρίνεια, ανακρίβεια, ψεύδος, είναι τα όπλα του εχθρού. Ο ψαλμωδός, γνωρίζοντας το χαρακτήρα του Θεού, καταλήγει : «θέλεις εξολοθρεύσει τους λαλούντας το ψεύδος» (Ψαλμός Ε/5: 6). Μπορεί το «ψεύδος» να είναι το κύριο όπλο του εχθρού και γι’ αυτό το μισεί ο Κύριος δεν είναι όμως  μόνον αυτό, κατά τον ίδιο τρόπο ο Κύριος βδελύττεται τον άνθρωπο τον αιμοβόρο και τον δόλιο. (Β΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 13). Πρόκειται για στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους εχθρούς του Δαυίδ. Πρόκειται για στοιχεία που χρησιμοποιεί ο εχθρός και τα οποία χαρακτηρίζουν τους εργάτες της ανομίας. Ο Κάιν φονεύει τον αδελφό του Άβελ από φθόνο, με όπλο του την ύπουλεία και τη δολιότητα (Γένεσις Δ/4: 8). Από τότε μέχρι σήμερα και μέχρι να έρθει ο Κύριος να παραλάβει την Εκκλησία Του ο άδικος θα κυνηγάει το δίκαιο.  Πόσο αίμα χύθηκε μέσα από τους πολέμους και τις διαμάχες, που πάντα μέσα τους είχαν το φθόνο, τη δολιότητα, την αιμοβορία του ανθρώπου! Όμως ο Κύριος βδελύττεται τον άνθρωπο τον αιμοβόρο και τον δόλιο.

     Εδ. 7. Σε αντίθεση με το δαιμονικό αυτό πνεύμα ο ψαλμωδός καταφεύγει στο Έλεος του Θεού, που μέσα του έχει αγάπη για τον άνθρωπο. Ο Δαυίδ εκδηλώνει τη λατρεία του και το σεβασμό του στο Θεό, όπως όλοι οι Εβραίοι, με το πρόσωπο στραμμένο στον "Άγιο Ναό". Εδώ πρόκειται για την σκηνή του μαρτυρίου (Έξοδος ΚΖ/27: 21), καθώς ο Ναός κτίστηκε μετά από τον Δαυίδ. Ο Δαβίδ γνωρίζει ότι ο Θεός θα εξολοθρεύσει τους εργάτες της ανομίας, τον πονηρό, τον δόλιο, τον άφρονα, αυτόν που λαλεί ψεύδος, τον αιμοβόρο. Άραγε αυτός εξαιρείται από όλα αυτά, άνθρωπος δεν είναι αυτός, μέσα στην αμαρτία δεν γεννήθηκε; Στο ερώτημα: "πως εγώ θα γίνω δικό Σου, Κύριε, και θα απολαμβάνω την αγάπη Σου και την προστασία Σου" ο ψαλμωδός ένα πράγμα διακρίνει: «Αλλά εγώ δια του πλήθους του ελέους σου, θέλω εισέλθει εις τον οίκον σου».

     Εδώ ο Δαυίδ δεν επικαλείται την αρετή του, αλλά επικαλείται μόνον το πλήθος του Ελέους του Θεού. Χίλια χρόνια μετά ο Απ. Παύλος έρχεται να διατυπώσει : «κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι, δια πίστεως και τους δεν είναι είναι από σας, Θεού το δώρο» (Εφεσίους Β/2: 8). Αυτό είναι το μυστικό της δύναμης του πιστού ανθρώπου, να επικαλεστεί το Έλεος του Θεού, το οποίο προσφέρεται και σήμερα σε όλους τους ανθρώπους που θα έρθουν σε επίγνωση και θα μετανοήσουν για το αμαρτωλό παρελθόν τους.

    Εδ. 8. Ο ψαλμωδός δε σταματάει να αναγνωρίζει την πλήρη αναξιότητα του. Γνωρίζει τις δυσκολίες που υπάρχουν και ζητά τη δύναμη και το Πνεύμα του Θεού, για να παραμερίσει όλα εκείνα τα εμπόδια, που ο εχθρός θα προβάλει. Ένα είναι το αίτημα της καρδιά του, ο Κύριος να προπορεύεται στη ζωή του, να ανοίγει δρόμο και να δίνει Εκείνος τη μάχη και να αντιμετωπίζει τους κινδύνους και τις παγίδες, που ο εχθρός θέτει.

    Εδ. 9. Οι άνθρωποι της ασέβειας δε μιλούν αλήθεια. Όλος ο κόσμος γύρω μας στηρίζεται στο ψέμα. «διότι δεν είναι εν τω στόματι αυτών αλήθεια» (Ε/5: 9). Αυτό έχει επεκταθεί και έχει καλύψει τα πάντα. «η καρδία αυτών είναι πονηρά». Στις βάσεις αυτές στηρίχτηκε ο άνθρωπος μακριά από το Θεό και το αποτέλεσμα είναι συντριπτικό, το βλέπουμε καθημερινά. Εξευτελίστηκαν τα πάντα, όλα ξεγυμνώθηκαν, όλα γύρω μας γκρεμίζονται. Η γλώσσα των ανθρώπων είναι μέσα στην απρέπεια, τη χυδαιότητα, την ακαθαρσία «τάφος ανεωγμένος ο λάρυξ αυτών» (Ρωμαίους Γ/3: 13). Δηλητήριο βγαίνει μέσα από τα στόματα των ανθρώπων. Οι άνθρωποι «δια της γλώσσης αυτών κολακεύσουσι», όμως «δια της καρδιάς αυτών καταρώνται». (Ψαλμός ΞΒ/62:  4).

    Εδ. 10. Πώς να αντιμετωπίσει τους εχθρούς του ο Δαβίδ, που είναι πολλοί και δυνατοί. Καταφεύγει στον Κύριο και ζητά απ’ αυτόν, τον μόνον δυνάμενον (Εφεσίους Γ/3: 20): «καταδίκασον αυτούς, Θεέ, ας αποτύχωσι των διαβουλιών των». Ο ίδιος ο Δαυίδ δεν σπεύδει να τους καταδικάσει, ζητά από το Θεό να κρίνει την αμαρτία τους και την αποστασία τους. Δεν γίνεται ο ίδιος ο Δαβίδ κριτής, παρότι είναι βασιλιάς, διότι γνωρίζει ότι δεν ανήκει σ’ αυτόν η κρίση, αλλά ο Κύριος είναι ο μοναδικός κριτής. (Πράξεις Αποστόλων Ι/10: 42).

    Ο Κύριος είναι αυτός που εξετάζει «νεφρούς και καρδιάς» (Αποκάλυψις Β/2: 23), «έξωσον αυτούς δια το πλήθος των παραβάσεων αυτών». Δεν ζητά να τους κατακεραυνώσει ο Θεός, αλλά να τους καταστήσει ανίκανους να τον βλάψουν. Και αυτό, όχι γιατί αποστάτησαν από τον Δαβίδ, αλλά «διότι Κύριε αποστάτησαν εναντίον Σου». Πολλές φορές αντιδρούμε, όταν γίνεται κάτι εναντίον μας, όμως πόσο πιο μεγάλη θα πρέπει να είναι η αντίδρασή μας και η προσευχή μας, όταν προσβάλλεται το άγιο Όνομα του Θεού!

     Εδ.11. Δεν πρόκειται εδώ για μια ανθρωποκεντρική εκτίμηση, ούτε έχει ένα στενό ατομικιστικό χαρακτήρα, αλλά συμπεριλαμβάνει ολόκληρο το λαό του Θεού. «Ας ευφραίνονται πάντες οι ελπίζοντες επί σε, ας χαίρονται δια παντός, διότι περισκεπάζεις αυτούς, ας καυχώνται ομοίως επί σε οι αγαπώντες το όνομά σου». Πόσο ευλογημένα & ενθαρρυντικά στοιχεία : Ευφροσύνη, ελπίδα, χαρά βεβαίωση της θείας αγάπης και προστασίας από τον Κύριο.

    Εδ. 12. Για το δίκαιο, εκείνον δηλαδή που έχει δικαιωθεί δια της Θείας Χάριτος θα υπάρχει ευλογία, θα υπάρχει προστασία «θέλεις περισκεπάσει αυτόν», θα υπάρχει ευμένεια. Για τον άδικο θα υπάρξει «κατάρα», για το δίκαιο θα υπάρξει «ευλογία» και αντί για απόρριψη από το Θεό θα υπάρξει προστασία, αντί για κρίση θα υπάρξει ευμένεια.

   Αυτές είναι οι ζωντανές και αιώνιες υποσχέσεις του Θεού, το μάτι του οποίου και σήμερα περιτρέχει τη γη, ζητώντας να βρει μια ψυχή που θα αφεθεί σ’ Αυτόν, το Θεό της σωτηρίας. (Αβακούμ Γ/3: 18).

      "Ο Κύριος είναι ο υπερασπιστής, από τίνα θέλω δειλιάσει. Από τους πλήθους του ελέους του, θέλω εισέλθει εις τον οίκον του".

     Τι πίστη, τι σιγουριά, τι ελπίδα, κοντά στο Θεό !!!

ΕΠΑΦΡΑΣ.

     Επιστολή "προς KOΛΟΣΣΑΕΙΣ", κεφ. Δ/4,  εδάφ.  12, 13.

 12. Σας χαιρετάει ο Επαφράς, ο οποίος είναι από σας, ο δούλος τού Χριστού, που πάντοτε αγωνίζεται για σας στις προσευχές, για να σταθείτε τέλειοι και πλήρεις σε κάθε θέλημα του Θεού.
13. Επειδή, δίνω μαρτυρία γι' αυτόν ότι, έχει πολύ ζήλο για σας, και για όσους είναι στη Λαοδίκεια, και για όσους είναι στην Ιεράπολη.

      ΣΧΟΛΙΑ :

     Καθώς ο Απ. Παύλος κλείνει την επιστολή του προς τους Χριστιανούς των Κολοσσών, ο Επαφράς του θυμίζει να στείλει τους προσωπικούς του χαιρετισμούς στους αγαπητούς αδελφούς, που βρίσκονται στις Κολοσσές. Ο Επαφράς, γεννημένος στις Κολοσσές, θυμόταν συνέχεια τους πιστούς στις προσευχές του, ζητώντας από τον Κύριο να τους κάνει να είναι τέλειοι και να εκπληρώνουν σε όλες τις δραστηριότητές τους το θέλημα του Θεού.

     Ο Παύλος βεβαιώνει ότι ο Εφαφράς αγωνιούσε στην προσευχή. Είχε πολύ μεγάλο ζήλο για την πνευματική προκοπή των αδελφών του, όχι μόνο για κείνους που ζούσαν στις Κολοσσές, αλλά και για τους χριστιανούς της Λαοδίκειας και της Ιεράπολης….. Ο Επαφράς ενδιαφερόταν προσωπικά για το λαό του Θεού, ενδιαφερόταν προσωπικά για την Εκκλησία. Είναι βέβαιο ότι είχε ένα μακρύ κατάλογο προσευχής και έφερνε τους αδελφούς του ενώπιον του Θεού με προσευχή. Μοχθούσε στην προσευχή. Είναι γεμάτες οι εκκλησίες μας από κήρυκες, από ωραία μεγάλα λόγια, από ιεροκήρυκες, από ανθρώπους που τρέχουν να ευαγγελίσουν, να δώσουν φυλλάδια, να οργανώσουν εκδηλώσεις, εράνους κλπ. Γι’ αυτό θα πρέπει να ευχαριστούμε το Θεό, όλα τούτα είναι αναγκαία και θα πρέπει να γίνονται. Όμως πάνω απ’ όλα έχουμε ανάγκη, και εδώ υστερούμε πολύ, από ανθρώπους προσευχής.

    Όλα τα έχουμε ανάγκη σαν εκκλησία, αλλά πάνω απ’ όλα έχουμε ανάγκη από το έργο της προσευχής. Τι μπορεί να κάνει ένας ιεροκήρυκας ή  ένας καλός συγγραφέας χωρίς προσευχή;; Έχουμε ανάγκη από ανθρώπους προσευχής, όπως ήταν ο Επαφράς. Μας εντυπωσιάζουν τα μεγάλα χαρίσματα, αλλά ξεχνάμε ότι οι μάχες κερδίζονται στην ταπεινή προσευχή. Έκλεινε την πόρτα, έπεφτε στα γόνατα και προσευχόταν ο Επαφράς για τους αδελφούς του.

     Δε προσευχόταν και αράδιαζε έναν κατάλογο στο Θεό: "Κύριε δώσε μου αυτό, εκείνο, το άλλο, τα παιδιά μου, τη δουλειά μου, την υγεία μου". Ζητούσε από τον Κύριο να βοηθήσει τους αδελφούς του, να σταθούν τέλειοι σε κάθε θέλημα του Θεού. Θεωρώ ότι το σοβαρότερο και υψηλότερο χάρισμα είναι το χάρισμα της προσευχής για τα αδέλφια μας. Δεν απαιτεί ιδιαίτερες γνώσεις, δεν απαιτεί ιδιαίτερες διανοητικές ικανότητες. Ο καθένας μπορεί να ασχοληθεί με αυτό το έργο. Ένας πιστός μπορεί να μην έχει τη δυνατότητα να κηρύττει, να διδάσκει, να ταξιδεύει, όμως κάθε πιστός έχει τη δυνατότητα να προσεύχεται.

     Πολλές φορές προσευχόμαστε γρήγορα και επαναλαμβάνουμε τα ίδια λόγια που έχουμε αποτυπώσει στο νου μας. Ο Επαφράς δεν προσευχόταν έτσι. Ήταν οπαδός της θερμής, της αγωνιστικής, της επίμονης, της ειλικρινούς προσευχής. Είναι αυτή η προσευχή, που βγαίνει μέσα από την καρδιά του ανθρώπου, που σχίζει τον ουρανό και φτάνει κατ’ ευθείαν στα αυτιά του Κυρίου. Είναι η προσευχή, που η δύναμή της είναι τόσο μεγάλη, ώστε μπορεί να κινήσει το χέρι του Κυρίου. Να αλλάξει τη γνώμη του Θεού και να κάνει τον Κύριο να ενεργήσει να ενεργήσει, σύμφωνα με το αίτημα του πιστού ανθρώπου.

    Έχουμε ανάγκη από πιστούς ανθρώπους, που θα έχουν ένα πραγματικό, ειλικρινές πνεύμα προσευχής. Να πάρει τα προβλήματα των αδελφών, των εκκλησιών και να τα φέρει με προσευχή μπροστά στο θρόνο της χάριτος του Θεού. Τούτη η μεγάλη υπηρεσία της προσευχής δεν έχει ώρες, δεν έχει μέρες, δεν έχει τρόπους. Απευθύνεται σε έναν Θεό, ο οποίος περιμένει να ακούσει τη φωνή των δικών του παιδιών, έναν Θεό που είναι έτοιμος να ακούσει και είναι έτοιμος και να απαντήσει στη φωνή των δικών Του παιδιών. (Ψαλμός ΞΕ/65, εδάφ. 2). Αυτό άλλωστε είναι το νόημα του: «αιτείται..., ζητείτε...., κρούετε....», (Λουκάς ΙΑ/11: 9) «παν ότι προσευχόμενοι ζητείτε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε» (Μάρκος ΙΑ/11: 24), «εάν κάποιος είναι ελλιπής σοφίας, ας ζητεί από το Θεό». (επιστολή Ιακώβου Α/1: 5).

      Τι πρέπει να ζητάμε από το Θεό; Ο Κύριος μας προτρέπει : «Εάν λοιπόν συνανέστητε μετά του Χριστού, τα άνω ζητείτε, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος εν δεξιά του Θεού» (Κολοσσαείς Γ/3: 1). Επίσης: «ζητάτε πρώτα τη βασιλεία τού Θεού, και τη δικαιοσύνη Του και όλα αυτά θα σας προστεθούν» (Ματθαίος Σ/6: 33). Στην προσευχή μας θα ζητάμε "τα άνω", έχοντας πάντοτε τη βεβαιότητα ότι ο Κύριος θα μας προσφέρει και ό,τι έχουμε ανάγκη από "τα κάτω". Τούτα τα λόγια δεν απευθύνονται μόνον σε ποιμένες, σε διδασκάλους, σε κήρυκες, απευθύνονται ανεξαιρέτως σε όλα τα παιδιά του Θεού. Το πιο αδύναμο παιδί του Θεού μπορεί να προσεύχεται και να παίρνει απαντήσεις και να στέλνει ευχαριστίες στο Θεό.

     Ο Επαφράς ενδιαφερόταν πάρα πολύ για τους χριστιανούς, που ήταν στις Κολοσσαίς, στη Λαοδίκεια, στην Ιεράπολη.... Το ενδιαφέρον του για τους αδελφούς τον έκανε να προσεύχεται και η προσευχή τον έκανε να έχει όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τους αδελφούς του. Όσο περισσότερο ενδιαφερόμαστε για κάποιον, τόσο περισσότερο προσευχόμαστε.

    Ο Επαφράς, «δούλος του Κυρίου», προσέφερε τη μεγαλύτερη υπηρεσία στο λαό του Θεού. Προσευχόταν γι’ αυτούς. Τι θαυμαστό! «Τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός διά να καταισχύνη τους σοφούς, και τα ασθενή του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός διά να καταισχύνη τα ισχυρά (Α’ Κορινθίους Α/1: 27). Είναι εντυπωσιακό ότι τα "μικρά και τα εξουθενωμένα" του κόσμου τούτου μπορούν να στέκονται με την προσευχή μπροστά στο θρόνο του Πατέρα Θεού. Τι ευλογημένο αίτημα: "Κύριε, βοήθησε τους  αδελφούς μου να σταθούν τέλειοι και πλήρεις, στο θέλημά σου".

    Αυτό θέλει ο Κύριος, αυτό εννοεί, όταν λέει: "Τα άνω ζητείτε" και όλα τα άλλα θα προστεθούν σε σας. Τούτη την υπηρεσία του Επαφρά ας την προσέξουμε ιδιαίτερα. Η ζωή του και η συμπεριφορά του θα πρέπει είναι ένα φωτεινό παράδειγμα για όλους μας.

    Προσευχόταν για τους αδελφούς του. Ακολουθούσε τον παντού και πάντοτε διωκόμενο Απόστολο Παύλο και του προσέφερε τις υπηρεσίες του με θέρμη, με ζήλο, με πολλή προσευχή.

   Είθε ο Κύριος να χαρίσει πνεύμα θερμής προσευχής σε όλους μας και είθε όλοι μας προσευχόμαστε ο ένας για τον άλλο. Αυτή είναι η μεγαλύτερη και πλέον αδάπανη υπηρεσία, που μπορεί ο καθένας να προσφέρει στον αδελφό του.

   Επαφράς, η εκκλησιαστική ιστορία έγραψε γι΄ αυτόν: πάντοτε, (δηλ. κάτω από όλες τις συνθήκες, ανελλιπώς), αγωνιζόταν στις προσευχές, για να μπορέσουν οι άνθρωποι του Θεού, να σταθούν στη ζωή τους τέλειοι και πλήρεις ικανοποιώντας κάθε θέλημα του Θεού.

    Είθε το παράδειγμά του, η ζωή του, να προβληματίσει όλους μας.  ---

ΞΕΝΟΣ, ΠΑΡΟΙΚΟΣ.ψαλμός ΡΙΘ

      ΨΑΛΜΟΣ ΡΙΘ / 119, εδάφ. 19.

      "Πάροικος είμαι εγώ στη γη, μη κρύψεις από μένα τα προστάγματά σου".

   Πάροικος. Σημαίνει άτομο που κατοικεί προσωρινά σε ξένη χώρα, χωρίς να έχει πολιτικά δικαιώματα. Στη δεκαετία του 1950 & του 1960 κατά τη διάρκεια της β’ βιομηχανικής επανάστασης, πολλά δυτικά κράτη ζητούσαν εργατικά χέρια. Πολλοί συμπατριώτες μας τότε έφυγαν και εγκαταστάθηκαν στη Γερμανία στην Αυστραλία και αλλού. Εκεί εργάσθηκαν, έριξαν ρίζες, απόκτησαν περιουσίες, όμως ποτέ δεν ξέχασαν ότι σε κείνον τον τόπο ήταν ξένοι, ήσαν προσωρινοί.

      Είχαν έλθει για κάποιο σκοπό. Άλλη ήταν η πατρίδα τους. Και μόλις κανένας απ’ αυτούς έφτανε στη σύνταξη, άλλη φροντίδα δεν είχε παρά να γυρίσει στην Πατρίδα του. Την πατρίδα του ζήταγε, τον τόπο του επιθυμούσε. Στο εδάφιο 19 ο ψαλμωδός σκεπτόμενος τη θέση του μέσα σε τούτον τον κόσμο, κάνει μία διαπίστωση: «Πάροικος είμαι εγώ στη γη». Για τον ποιητή ολόκληρη η γη είναι ξενιτιά γι’ αυτόν, είναι προσωρινή κατοικία. Τούτα τα λόγια έρχεται να επιβεβαιώσει στην Καινή Διαθήκη και ο Απ. Παύλος καθώς γράφει προς τους Φιλιππησίους Χριστιανούς : «Διότι το πολίτευμά μας είναι στον ουρανό, απ’ όπου προσμένουμε Σωτήρα τον Κύριο Ιησού Χριστό» (Φιλιππησίους Γ/3: 20). 

     Ο Χριστιανός είναι πάροικος, Είναι ο ξενιτεμένος του ουρανού. Αυτή είναι η πατρίδα του, ο ουρανός. Ζει σ’ αυτή τη ζωή, περπατάει πάνω σ' αυτή τη γη, αλλά οι στόχοι του είναι για την άλλη, την πραγματική του Πατρίδα. Πόσες φορές μας τράβηξε, μας απέσπασε όλο το ενδιαφέρον τούτη η προσωρινή πατρίδα! Πόσες φορές ασχολούμενοι με τα πράγματα του κόσμου τούτου, ξεχάσαμε ότι είμαστε "ξένοι", ξεχάσαμε ότι είμαστε ξενιτεμένοι του ουρανού. 

      Ο πάροικος έχει το δικό του τρόπο ζωής. Είναι επισκέπτης, σε λίγο θα φύγει. Η μεγάλη φροντίδα που τον απασχολεί είναι να ετοιμάσει το ταξίδι της επιστροφής στην πατρίδα του. Επίσης ο ξένος και πάροικος έχει τη δική του προφορά. Δεν μιλάει όπως οι ντόπιοι, όπως μιλούν εκείνοι που έχουν ρίξει τις ρίζες τους στη γη και πιστεύουν ότι αιώνια θα είναι πάνω σ’ αυτήν. Δεν μιλά όπως μιλούν «…..οι λοιποί, οι μη έχοντες ελπίδα…..» (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13). 

      Ο Χριστιανός έχει τη δική του προφορά, η οποία θα πρέπει να είναι τελείως διαφορετική από την προφορά του κόσμου. Τι τραγωδία πραγματικά, να μην σε καταλάβουν οι ντόπιοι ότι εσύ είσαι ξένος! Ο πάροικος στην ξένη γη που βρίσκεται λαχταράει να συναντήσει έναν δικό του, έναν πατριώτη του. Προχωράει στο δρόμο, ακούει μύριες φωνές και ξαφνικά ακούει και μια φωνή από την πατρίδα του. Την αναγνωρίζει αμέσως, αγάλλεται η καρδιά του, ψάχνει να βρει ποιος μίλησε. Τον βρίσκει, τον αγκαλιάζει, τον φιλάει. Τι κάνεις, πες μου για την Πατρίδα. 

      Πόσο ταιριάζει τούτο στο χριστιανό άνθρωπο. Μέσα στην έρημο τούτης της ζωής, που όλοι μιλάνε για χρηματιστήρια, ποδόσφαιρο, παράγκες και απάτες, ακούς μια ψυχή να μιλάει για το Χριστό. Πήγαινε κοντά, αγκάλιασέ τον. Είναι πατριώτης σου, θα ζήσεις μαζί στον ουρανό. Στο βιβλίο του προφήτη "Μαλαχία", το οποίο γράφτηκε σε δύσκολες εποχές, εποχές αμαρτίας, αθεΐας, αποστασία, σαν αυτές που ζούμε σήμερα, αναφέρεται κάτι χαρακτηριστικό: «Τότε οι φοβούμενοι τον Κύριο ελάλουν προς αλλήλους και ο Κύριος προσείχε και ήκουε». (Μαλαχίας Γ/3: 16). Πήγαιναν έβρισκαν ο ένας τον άλλο και μίλαγαν και έπαιρναν θάρρος και δύναμη για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα και να σταθούν, όπως ο Θεός τους ήθελε. 

     Μεγάλο κεφάλαιο η χριστιανική συντροφιά. Δεν μπορείς να κάνεις χωρίς αυτή. Δεν μπορείς να σταθείς, χωρίς αυτή, στην "ξένη χώρα" που βρίσκεσαι. Δύο απαραίτητα στοιχεία θα πρέπει να έχει η χριστιανική ζωή για να είναι νικηφόρα στην ξενιτιά: 

1/ Συντροφιά με τους πατριώτες, με τους πιστούς, μ’ αυτούς που θα ζήσεις αιώνια στον ουρανό. (Α’ Ιωάννου Β/2: 25). 

2/ Νοσταλγία και προετοιμασία για την Πατρίδα. Την ουράνια πατρίδα. Την πόλη που ο Κύριος έχει προετοιμάσει. (προς Εβραίους ΙΑ/11: 10). 

    Δεν ανήκουμε στη γη αυτή που ζούμε. Ανήκουμε στον ουρανό, απ’ όπου θα έλθει να μας παραλάβει ο ίδιος Κύριος του ουρανού (Ιωάννης ΙΔ/14: 2), ο άρχοντας της ειρήνης (Ησαΐας Θ/9: 6). Ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς Χριστός. Στην ξένη πατρίδα που βρισκόμαστε, ας είμαστε έτοιμοι; Η εντολή του Κυρίου προς τους Ισραηλίτες το τελευταίο εκείνο βράδυ πριν από την έξοδο ήταν : «Και ούτω θέλετε φάγει αυτό (το αρνί). Εζωσμένοι τας οσφύας σας, έχοντες τα υποδήματά σας είς τους πόδας σας και την ράβδον σας είς την χείρα σας και θέλετε φάγει αυτόι μετά σπουδής, είναι πάσχα του Κυρίου». (Έξοδος ΙΒ/12: 11). 

      Σ’ αυτή τη γη είμαστε ξένοι και πάροικοι. Η έξοδός προς την αιώνια πατρίδα μας πλησιάζει. Είθε ο Κύριος να το βάλει βαθιά μέσα στην καρδιά μας, για να μην ξεχνάμε ποτέ πως πρέπει να στεκόμαστε, που πρέπει να αποβλέπουμε. Πως πρέπει να μιλάμε, πως πρέπει να περπατάμε και τι θα πρέπει να ψιθυρίζουν τα χείλη μας: «Ναι έρχου Κύριε» (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 20). ---

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΑΘΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ;;;

 Ευαγγέλιον "κατά ΛOYKAΝ", κεφ.  Β/2, εδ.  39 – 51.

39 Και αφού τα τελείωσαν όλα, σύμφωνα με τον νόμο τού Κυρίου, επέστρεψαν στη Γαλιλαία, στην πόλη τους, τη Ναζαρέτ.

40 Το δε παιδί αύξανε, και δυναμωνόταν στο πνεύμα, γεμίζοντας με σοφία και χάρη Θεού ήταν επάνω του.

41 Και οι γονείς του πήγαιναν κάθε χρόνο στην Ιερουσαλήμ, κατά τη γιορτή τού Πάσχα. 42 Και όταν έγινε δώδεκα χρόνων, αφού είχαν ανέβει στα Ιεροσόλυμα, σύμφωνα με τη συνήθεια της γιορτής,

43 και τελείωσαν τις ημέρες, ενώ αυτοί επέστρεφαν, το παιδί, ο Ιησούς, είχε μείνει πίσω στην Ιερουσαλήμ και δεν κατάλαβε ο Ιωσήφ και η μητέρα του.

44 Νομίζοντας, όμως, ότι ήταν στη συνοδεία, ήρθαν μιας ημέρας δρόμο και τον αναζητούσαν ανάμεσα στους συγγενείς και τους γνώριμους.

45 Και επειδή δεν τον βρήκαν, ξαναγύρισαν στην Ιερουσαλήμ αναζητώντας τον.

46 Και ύστερα από τρεις ημέρες τον βρήκαν μέσα στο ιερό, να κάθεται ανάμεσα στους δασκάλους, και να τους ακούει, και να τους ρωτάει.

47 Και όλοι όσοι τον άκουγαν, έμεναν εκστατικοί για τη σύνεση και τις απαντήσεις του.

48 Και όταν τον είδαν, έμειναν έκπληκτοι και η μητέρα του είπε σ' αυτόν: Παιδί μου, γιατί μας έκανες αυτό το πράγμα; Δες, ο πατέρας σου και εγώ σε αναζητούσαμε με οδύνη.

49 Και τους είπε: Γιατί με αναζητούσατε; Δεν ξέρετε ότι πρέπει να είμαι στα πράγματα του Πατέρα μου;

50 Κι αυτοί δεν κατάλαβαν τον λόγο, που τους μίλησε.

51 Και κατέβηκε μαζί τους, και ήρθε στη Ναζαρέτ και ήταν συνεχώς υποταγμένος σ' αυτούς. Η μητέρα του, όμως, διατηρούσε όλα αυτά τα λόγια μέσα στην καρδιά της.

         ΣΧΟΛΙΑ :

       Σύμφωνα με τον Ιουδαϊκό νόμο ένα αγόρι ενηλικιωνόταν, όταν έφθανε στην ηλικία των 13 ετών, είχε όμως επικρατήσει η συνήθεια πλέον το αγόρι να θεωρείται ενήλικο από το Πάσχα, μετά τη συμπλήρωση του 12ου έτους. Από δω και μπρος πλέον ήταν άνδρας, ήταν «γιος του Νόμου», «γιος της Διαθήκης».

      Σ΄ αυτήν την ηλικία οι γονείς του Ιησού Χριστού, ο Ιωσήφ και η Μαρία, τον πήραν μαζί τους και ανέβηκαν από τη Ναζαρέτ όπου κατοικούσαν, στα Ιεροσόλυμα. Για πρώτη φορά ο Κύριος επισκεπτόταν το Ναό στα Ιεροσόλυμα και μπορεί να φανταστεί καθένας ότι για τον Κύριο θα ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό. Μεγάλες θεολογικές συζητήσεις γίνονταν μέσα στο Ναό, που τράβηξαν όλο το ενδιαφέρον του Κυρίου και Τον απορρόφησαν τόσο πολύ, ώστε τρεις ολόκληρες ημέρες μετά την αναχώρηση των γονέων Του δε φρόντισε να τους αναζητήσει.

     Όταν ήρθε η ώρα της επιστροφής,  ο Ιωσήφ και η Μαρία, χωρίς να αντιληφθούν την απουσία του μικρού Ιησού, μπήκαν και αυτοί σε ένα πολυάνθρωπο καραβάνι και πήραν το δρόμο, που θα τους οδηγούσε και πάλι στη Ναζαρέτ. Ήταν σίγουροι ότι το φρόνιμο και υπάκουο παιδί τους θα ακολουθούσε και αυτό το καραβάνι και θα ήταν μαζί τους. Σ' αυτήν την πορεία της επιστροφής κυριαρχούσαν συζητήσεις, απόψεις, εντυπώσεις για τις τόσο ωραίες εμπειρίες, που όλοι είχαν από τούτη την επίσκεψη στην πόλη του Θεού, την Ιερουσαλήμ.

     Απορροφημένοι απ’ όλα αυτά οι γονείς του Κυρίου, προχώρησαν μια ολόκληρη ημέρα, χωρίς να αντιληφθούν ότι το παιδί  δεν ήταν ανάμεσά τους. Μονάχα, όταν άρχισε να βραδιάζει, αντιλήφθηκαν ξαφνικά ότι το παιδί δεν ήταν μαζί τους. Έτρεξαν ανήσυχοι πάνω κάτω, μέσα στο πλήθος των προσκυνητών, ρώτησαν δεξιά – αριστερά, πουθενά δεν μπόρεσαν να βρουν το παιδί. Ξαφνικά συνειδητοποίησαν ότι είχαν αφήσει τον παιδί πίσω στην Ιερουσαλήμ.

     Τούτο το επεισόδιο φαίνεται παράξενο, απροσδόκητο, πλην όμως τυχαίνει να συμβαίνει πολλές φορές μέσα στη ζωή Χριστιανών ανθρώπων. Να προχωράει κανείς μέσα στους δρόμους τούτης της ζωής χωρίς το Χριστό, γιατί δεν Τον γνώρισε και αφού δεν τον γνώρισε δεν τον αναζητεί και έτσι βαδίζει πολλές φορές πορεία μια ζωής χωρίς Εκείνον, χωρίς Θεό, χωρίς Χριστό και κατά συνέπεια, χωρίς καμία ελπίδα. Τραγωδία τούτη η πορεία, τούτη η ζωή.

     Όμως, υπάρχει και η έσχατη τραγωδία. Υπάρχει κάτι που είναι πολύ χειρότερο από αυτό, να έχει γνωρίσει ο άνθρωπος το Χριστό, να έχει γευθεί τις επεμβάσεις Του μέσα στη ζωή του, να είναι αναγεννημένος, δικός Του, να έχει μπει ο Χριστός στο δρόμο της ζωής του, να έχει προχωρήσει μαζί με το Χριστό στη ζωή του και ξαφνικά να τον χάσει τον Κύριο, τούτο είναι πραγματικά ακόμα μεγαλύτερη τραγωδία!

    Να βαδίζεις μέσα στη δύσκολη και κακοτράχαλη πορεία της ζωής, να χρειαστείς τον Κύριο, για τον οποίο νόμιζες ότι ήταν μαζί σου και ξαφνικά να διαπιστώσεις ότι δεν είναι κοντά σου. Τι ασύλληπτη τραγωδία! Βεβαίως μπορεί να έχεις πάρει μαζί σου το όνομα του Χριστού, μπορεί μαζί σου να έχεις πάρει και την ταυτότητά σου, η οποία με κεφαλαία γράμματα να γράφει: ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, να έχεις μαζί σου όλες εκείνες τις θαυμαστές εμπειρίες του παρελθόντος από την προγενέστερη πορεία σου με τον Ιησού Χριστό, αλλά τώρα να μην έχεις τον Χριστό κοντά σου.

      Δυστυχώς υπάρχει αυτή η δυνατότητα και αυτή η πιθανότητα. Θα ήθελα ιδιαίτερα να προσέξουμε κάποιες βασικές εκφράσεις αυτού του ατυχούς γεγονότος. Νόμιζαν ότι ο Ιησούς ήταν μαζί τους. «Επειδή νόμιζαν ότι ήταν στη συντροφιά». Τι τραγικό να βαδίζεις στη ζωή και να νομίζεις ότι ο Χριστός είναι μαζί σου, αλλά αυτός να μην είναι! Πιστεύω ότι τούτη είναι η καλύτερη κατάσταση και το πιο επιθυμητό αποτέλεσμα για τον εχθρό της ψυχής, τον αιώνιο πλάνο.

      Μέσα από τα ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα, κλπ τούτο προσπάθησε να επιτύχει ο εχθρός. Να εξαπατήσει τον άνθρωπο να τον πλανήσει και να τον παραπλανήσει. Και έρχεται ο άλλος και λέει: "Εγώ, δεν είμαι εγώ Χριστιανός, δεν είμαι εγώ του Χριστού;"  Πόσοι άνθρωποι οδηγήθηκαν σε ναυάγια, γιατί «νόμιζαν» ότι στην πορεία της ζωής τους ήταν μαζί τους ο Χριστός, αλλά δεν ήταν.

     Τι είναι εκείνο που μπορεί να μας κάνει να χάσουμε το Χριστό στη ζωή μας, να διαρρήξει τις σχέσεις μας με το Θεό και να χάσουμε το πρόσωπό Του και την επικοινωνία μαζί Του; Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίούς», (κεφ. Η/8, εδάφ. 35), ερωτά: «Τις θέλει μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στεναχώρια ή διωγμός ή πείνα ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;" Τίποτα απολύτως από όλα αυτά δεν μπορούν να μας χωρίσουν από την πηγή της ζωής, από τον Κύριο Ιησού Χριστό. Οι δικοί Του είναι απόλυτα ασφαλείς και κανένας και καμία περίσταση στη ζωή τούτη δεν μπορεί να μας χωρίσει από το Χριστό. Ο πιστός άνθρωπος χωρίζεται από το Θεό μόνον, όταν μπει στη ζωή του η αμαρτία. Η παρακοή του θελήματός Του που πολλές φορές έχει σαν αποτέλεσμα μια άστατη ζωή που είναι βέβαιο ότι θα μας οδηγήσει μοιραία στην απομάκρυνσή μας από τον Θεό.

    Στο βιβλίο των "ΚΡΙΤΩΝ", (κεφ. ΙΣ/16, εδάφ. 20), (Παλαιά Διαθήκη)  αναφέρεται κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Ο Σαμψών, το παιδί του Θεού, ο ορισμένος από το Θεό Κριτής στον Ισραήλ, ο άνθρωπος που είχε ζήσει φοβερές εμπειρίες και είχε κάνει μεγάλους άθλους, με τη δύναμη του Θεού, κάποια στιγμή μέσα στη ζωή του "νόμιζε ότι ο Θεός ήταν μαζί του", αλλά δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Εξαιτίας των άστοχων επιλογών του ο Θεός είχε απομακρυνθεί από τη ζωή του και ο Σαμψών δεν το είχε καταλάβει. Νόμιζε ότι ο Θεός ήταν μαζί του. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει χαρακτηριστικά: «Κι αυτή (η Δαλιδά) είπε: Οι Φιλισταίοι επάνω σου, Σαμψών. Κι αυτός ξύπνησε από τον ύπνο του, και είπε: Θα βγω όπως και άλλοτε, και θα εκτιναχθώ. Αλλ' αυτός δεν γνώρισε ότι ο Κύριος είχε απομακρυνθεί απ' αυτόν». Νόμιζε ότι ο Θεός ήταν μαζί του, αλλά διαψεύστηκε. Είχε προδώσει το μυστικό του Θεού στον εχθρό, είχε διαρρήξει τη σχέση του με το Θεό εξαιτίας των άστοχων και επιπόλαιων επιλογών του. Είχε παραβιάσει τη σχέση του με το Θεό και κοιμόταν ήσυχος με την απατηλή ψευδαίσθηση ότι, όπως γινόταν και τις άλλες φορές, θα σηκωνόταν πάλι δυνατός και θα νικούσε τους εχθρούς του. Εξωτερικά δεν είχε αλλάξει τίποτα ήταν ο ίδιος ο Σαμψών, αλλά με μία θλιβερή διαφορά. Ο Κύριος είχε απομακρυνθεί απ’ αυτόν και η τραγωδία ήταν ότι ο Σαμψών δεν το είχε καταλάβει, δεν το είχε αντιληφθεί. Το αποτέλεσμα τραγικό.

      Η Εκκλησία της Λαοδίκειας νόμιζε ότι ο Χριστός ήταν μέσα σ’ αυτήν και ότι Τον υπηρετούσε. Ήταν μια εκκλησία με μεγάλο όνομα, με πλούτο, με παρελθόν. Είχε τα πάντα αλλά δεν είχε αντιληφθεί ότι ο Χριστός δεν ήταν μέσα στην εκκλησία. Δεν είχε αντιληφθεί ότι ο Κύριος στεκόταν έξω από την πόρτα και χτυπούσε. Ο Λόγος του Θεού, μέσα από το βιβλίο της "Αποκάλυψης" (κεφ. Γ, εδάφ. 20), μας αναφέρει : «Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω εάν τις ακούσει της φωνής μου και ανοίξει την θύραν, θέλω εισέλθει προς αυτόν και θέλω δειπνήσει μετ' αυτού και αυτός μετ' εμού».

      Τι ακριβώς είχε συμβεί. Επειδή η εκκλησία μιλούσε, κήρυττε για το Χριστό, νόμιζε ότι ο Κύριος ήταν μαζί της. Ο Κύριος ιδιαιτέρως επισημαίνει τούτο το τραγικό γεγονός. Πολλοί εκείνη την ημέρα θα πουν πολλά ενώπιον του Κυρίου. "Τότε, θα αρχίσετε να λέτε: "Φάγαμε μπροστά σου και ήπιαμε, και δίδαξες στις πλατείες μας" (Λουκάς ΙΓ/13: 26). Η απάντηση του Κυρίου θα είναι σκληρή και κατηγορηματική. Ποτέ δε σας γνώρισα. Στο ευαγγέλιο του "Ματθαίου" (κεφ. Ζ/7, εδάφ. 21-23) αναφέρει την απάντηση του Κυρίου: «Δεν θα μπει μέσα στη βασιλεία των ουρανών καθένας που λέει σε μένα: Κύριε, Κύριε, αλλ' αυτός που πράττει το θέλημα του Πατέρα μου, ο οποίος είναι στους ουρανούς. Πολλοί θα μου πουν κατά την ημέρα εκείνη: Κύριε, Κύριε, δεν προφητεύσαμε στο Όνομά σου, και στο Όνομά σου εκβάλαμε δαιμόνια, και στο Όνομά σου κάναμε πολλά θαύματα; Και, τότε, θα ομολογήσω σ' αυτούς, ότι: Ποτέ δεν σας γνώρισα φεύγετε από μένα εσείς που εργάζεστε την ανομία». Νόμιζαν ότι ο Χριστός ήταν μαζί τους, αλλά τον είχαν αφήσει πίσω και είχαν κάνει πολλών ημερών οδοιπορία στο δρόμο της  ζωής τους προχωρώντας χωρίς το Χριστό.

      Όταν βαδίζεις στη ζωή σου χωρίς το Χριστό, να θυμάσαι εκείνον τον άνθρωπο που «κατέβαινε» από την Ιερουσαλήμ προς την Ιεριχώ (παραβολή του Καλού Σαμαρείτη Λουκάς Ι/10: 30–37). Ο άνθρωπος αυτός της παραβολής άφηνε το χώρο της παρουσίας του Θεού που ήταν η Ιερουσαλήμ και πήγαινε προς την "καταραμένη" από το Θεό Ιεριχώ (Ιησούς τ. Ναυή, κεφ. Σ/6, εδ. 26) εκεί που δεν υπήρχε η παρουσία του Θεού. Το αποτέλεσμα της άστοχη αυτής επιλογής μας το αναφέρει ο Ευαγγελιστής "Λουκάς" (κεφ. Ι/10, εδάφ. 30): «αποκριθείς ο Ιησούς είπεν, άνθρωπος τις κατέβαινεν από Ιερουσαλήμ εις Ιεριχώ και περιέπεσεν εις ληστάς, οίτινες και γυμνώσαντες αυτόν και καταπληγώσαντες, ανεχώρησαν αφήσαντες αυτόν ημιθανή».

      Αυτά είναι τα αποτελέσματα μιας ζωής, μιας πορείας χωρίς το Χριστό. Ο Ιωσήφ και η Μαρία, μπλεγμένοι μέσα στο πλήθος έχασαν τον Χριστό. Αχ τούτο το πλήθος, ο κόσμος, τι μεγάλο εμπόδιο είναι για να βαδίσεις προς το Χριστό και με το Χριστό.

      Έναν παραλυτικό ήθελαν να τον οδηγήσουν στο Χριστό, για να τον θεραπεύσει, αλλά το πλήθος τους εμπόδιζε και αναγκάστηκαν να τον κατεβάσουν από τα κεραμίδια (Λουκάς Ε/5: 19). «Και μη βρίσκοντας από ποια είσοδο να τον φέρουν μέσα, εξαιτίας τού πλήθους, ανέβηκαν επάνω στη στέγη, και, ανάμεσα από τα κεραμίδια, τον κατέβασαν, μαζί με το μικρό κρεβάτι, στο μέσον, μπροστά από τον Ιησού».

    Ένας τελώνης στην Ιεριχώ, που άκουγε στο όνομα Ζακχαίος, ήθελε να δει το Χριστό, αλλά το πλήθος τον εμπόδιζε και αναγκάστηκε να ανέβει πάνω σε μια συκομουριά. (Λουκάς ΙΘ/19: 1-10). 

     Για έναν τυφλό ζητιάνο στην Ιεριχώ, ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Και έρχονται εις Ιεριχώ. Και ενώ εξήρχετο από της Ιεριχώ αυτός και οι μαθηταί αυτού και όχλος ικανός, ο υιός του Τιμαίου Βαρτίμαιος ο τυφλός εκάθητο παρά την οδόν ζητών. Και ακούσας ότι είναι Ιησούς ο Ναζωραίος, ήρχισε να κράζει και να λέγει Υιέ του Δαβίδ Ιησού, ελέησόν με. Και επέπληττον αυτόν πολλοί διά να σιωπήση, αλλ' εκείνος πολλώ μάλλον έκραζεν Υιέ του Δαβίδ, ελέησόν με». (Μάρκος Ι/10: 46-48). Και εδώ βλέπουμε το πλήθος να είναι ένα εμπόδιο, για να συναντήσει το Χριστό. "Μη φωνάζεις" του έλεγαν, όμως αυτός τους αγνοούσε φώναζε όλο και πιο πολύ. Το αρχαίο κείμενο αναφέρει: "και επετίμων αυτώ πολλοί ίνα σιωπήσει ο δε πολλώ μάλλον έκραζεν:  Υιε Δαβίδ ελεησόν με".

      Αυτό είναι το πλήθος και αυτή είναι η δύναμη του πλήθους. Όμως παντού και πάντοτε, όσο δυνατό και αν φαίνεται το σύστημα, θα υπάρχει κάποιος τρόπος, για να πλησιάσει ο άνθρωπος το Χριστό. Μέσα σ’ αυτό το πλήθος μας έχει βάλει ο Κύριος, για να ζήσουμε. Εκείνο το τελευταίο βράδυ της ζωής του ο Κύριος προσευχήθηκε θερμά προς τον Πατέρα και είπε : «Δεν παρακαλώ να τους σηκώσεις από τον κόσμο, αλλά να τους διαφυλάξεις από τον πονηρό» (Ιωάννης ΙΖ/17: 15). Και είναι η δύναμη του Κυρίου που μας φυλάει καθημερινά. Στην επιστολή "Α΄ Πέτρου" (κεφ. Α, εδάφ. 4) αναφέρεται: «οίτινες με την δύναμιν του Θεού φυλαττόμεθα, διά της πίστεως, εις σωτηρίαν ετοίμην να αποκαλυφθή εν τω εσχάτω καιρώ».

      Στην εποχή μας υπάρχει ένας ακόμα ύπουλος παράγοντας που μπορεί να με κάνει και να σε κάνει να χάσεις ή να ξεχάσεις το Χριστό στη ζωή σου. Ασχολίες, πολλές ασχολίες, μέριμνες βιοτικές απορροφούν καθημερινά όλο μας το χρόνο. Ο Κύριος ήταν ιδιαίτερα επικριτικός στο σημείο αυτό. Τα λόγια Του ήταν λιτά, σοβαρά και κατανοητά: «Προσέχετε δε εις εαυτούς μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ' υμάς η ημέρα εκείνη» (Λουκάς ΚΑ/21: 34). Μεγάλο όπλο του εχθρού οι μέριμνες. Δε μένει χρόνος για μελέτη και για προσευχή. Όσο πιο πολυάσχολη είναι η ζωή, τόσο πιο κενή είναι. Μόνον με το Χριστό μπορεί να γεμίσει η ζωή του ανθρώπου και με τίποτα άλλο.  Ο κόσμος δίνει μια πρόσκαιρη χαρά τόσο σύντομη και τόσο προσωρινή, για να ακολουθήσει μια ατέλειωτη πίκρα.

    Θυμηθείτε εκείνον το νέον που έχει απαιτήσει και έχει λάβει «το επιβάλλον μέρος της ουσίας». (Λουκάς ΙΕ/15: 11-32). "Χαρά στο δρόμο, χαρά στην αρχή της νέας ζωής, όμως πολύ σύντομα, λάσπη, γουρούνια, ξυλοκέρατα, τσακωμός με τους χοίρους, αγωνία πρόλαβαν τα γουρούνια και έφαγαν όλα τα ξυλοκέρατα, νηστικό το παιδί του Θεού". Πώς μπορεί να κατρακυλήσει ο άνθρωπος μακριά από το Χριστό, αλλά και ένα ζωντανό παράδειγμα για το πόσο φτηνά η αμαρτία πληρώνει τον άνθρωπο.

     Αξίζει ιδιαίτερα να τονιστεί για το πού έχασαν το Χριστό η Μαρία και ο Ιωσήφ. Δεν τον έχασαν μέσα στους "δρόμους του κόσμου", μέσα στις γήινες και εφήμερες απολαύσεις τους. Τον έχασαν μέσα σ' ένα περιβάλλον θρησκευτικού χαρακτήρα. Επέστρεφαν από την Ιερουσαλήμ, από το Ναό, όπου είχαν πάει για να προσευχηθούν. Επέστρεφαν μαζί με άλλους πιστούς και λογικό είναι να φανταστεί κανείς ότι οι συζητήσεις τους ήταν γύρω από τις αναμνήσεις τους, από τις τελετές του Ναού.

     Φαίνεται παράξενο αλλά δεν είναι ασυνήθιστο. Δεν αρκεί που πηγαίνω στην εκκλησία, να ψάλλω, να κηρύττω, να κάνω υπηρεσίες κλπ Ακόμα και σ' ένα περιβάλλον έντονα θρησκευτικό μπορεί να χάσεις την επαφή σου με τον Χριστό. Ας είμαστε προσεκτικοί, γιατί εκεί χάνεται ευκολότερα χωρίς ο άνθρωπος να το αντιληφθεί, όταν ο άνθρωπος εγκαταλείψει την πορεία κατά το "πνεύμα"  και βαδίζει κατά "σάρκα", ξεκινώντας από μικρά, αλλά κρίσιμα λάθη. Όταν η χριστιανική ζωή, που αποβλέπει σε ένα Πρόσωπο και ένα σωτήριο Έργο, μετατραπεί σε φανατισμό, θρησκοληψία, σε τυπικές θρησκευτικές τελετές κλπ, τα αποτελέσματα είναι τραγικά. Τα βλέπουμε γύρω μας. Όταν αρχίζει κανείς να επιλέγει εκκλησίες. Αυτή, όχι εκείνη.... Τότε παραμένει το θρησκευτικό περιβάλλον, αλλά δεν παραμένει ο Κύριος.

     Όμως μέσα σε τούτη την τραγική ιστορία υπάρχει και ένα μεγάλο μήνυμα: «Έχασαν το Χριστό, αλλά τον ξανά βρήκαν». Όλοι οι δρόμοι μπορούν στη ζωή να κλείσουν. Ένας μόνο δεν μπορεί να κλείσει, ο δρόμος που οδηγεί στον Πατέρα. Ο δρόμος της επικοινωνίας, δια της προσευχής, με το  Θεό. Τούτο το δρόμο, που ήταν κλειστός και τον άνοιξε με τη θυσία του ο Ιησούς Χριστός, κανένας πλέον δε μπορεί να τον κλείσει. Ο δρόμος της επιστροφής, της μετάνοιας, είναι και θα είναι, πάντοτε ανοιχτός. Ο Θεός περιμένει πάντοτε το παιδί του να γυρίσει πίσω.

   Παρατηρώντας τους δύο αυτούς ανθρώπους, τον Ιωσήφ και τη Μαρία, από τη στιγμή που αντιλήφθηκαν ότι ο Χριστός δεν ήταν μαζί τους, διαπιστώνουμε ότι :

    1/ Επέστρεψαν πίσω, πήραν τον ίδιο δρόμο, που είχαν διανύσει. Γύρισαν πίσω και δεν σταμάτησαν, παρά μόνον όταν έφθασαν στο σημείο που είχαν χάσει τον Ιησού Χριστό. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος, για να βρει ο αποστατημένος άνθρωπος και πάλι το Χριστό στη ζωή του. Γύρνα πίσω. Σκέψου, πού δε στάθηκες, όπως ο Κύριος σε ήθελε, τι ήταν εκείνο που στάθηκε εμπόδιο στην πορεία μαζί Του. Ποια ήταν η αιτία της πτώσης σου. Ήταν μια «μικρή» αμαρτία; Μια παραμέληση της σχέσης με το Θεό;

   2/ Τούτοι οι άνθρωποι, για μια μέρα απροσεξίας πέρασαν τρεις μέρες θλίψης. Από πόσες περιπέτειες στη ζωή θα είχαμε γλυτώσει, αν είμαστε περισσότερο προσεκτικοί. Η επιστροφή έχει θλίψη, έχει μετάνοια, έχει συντριβή. «Καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη δεν θα την καταφρονήσει ο Κύριος» (Ψαλμός ΝΑ/51, εδ.. 17). Επί τέλους, αφού γύρισαν πίσω, αφού τον αναζήτησαν, βρήκαν τον Κύριο στο Ναό.

    Ενώ εκεί θα έπρεπε να πάνε κατευθείαν, έψαξαν όμως οπουδήποτε αλλού και ταλαιπωρήθηκαν για τρεις ολόκληρες ημέρες. Τούτο το γεγονός συμβαίνει πολλές φορές μέσα στην ζωή ανθρώπων που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση. Δοκιμάζει ο άνθρωπος διάφορες λύσεις εκτός από τη σωστή, που είναι "ο ναός" και ο ναός δεν είναι κάποιο χρυσοποίκιλτο κτίριο, αλλά είναι εκεί που είναι η παρουσία του Θεού. Είναι το αυθόρμητο, το ταπεινό άνοιγμα της καρδιάς στην παρουσία του Θεού. Εκεί ο Θεός περιμένει την κάθε ψυχή που θα μετανοήσει., που θα Τον εκζητήσει, που θα νιώσει και θα αισθανθεί την απουσία Του μέσα στη ζωή της. Αυτός είναι ο Κύριος.

     Αυτός είναι ο δρόμος της επιστροφής, αυτός είναι ο Ναός, εκεί θα τον ξαναβρεί η ψυχή, για να συνεχίσει μαζί Του πλέον, τον ανηφορικό και δύσβατο δρόμο τούτης της ζωής. ---