Η άρνηση του Πέτρου.

Ευαγγέλιον "κατά ΛΟΥΚΑΝ", κεφ.   ΚΒ/22,  εδάφ. 31 – 33.  

31 Και ο Κύριος είπε:  Σίμωνα,  Σίμωνα, δες, ο σατανάς σάς ζήτησε, για να σας κοσκινίσει σαν το σιτάρι.

32 Πλην, εγώ δεήθηκα για σένα για να μη εκλείψει η πίστη σου κι εσύ, όταν κάποτε επιστρέψεις, στήριξε τους αδελφούς σου.

33 Και εκείνος είπε σ' αυτόν: Κύριε, είμαι έτοιμος να πάω μαζί σου και στη φυλακή και στον θάνατο.

34 Ο δε είπε Σοι λέγω, Πέτρε, δεν θέλει φωνάξει σήμερον ο αλέκτωρ, πριν απαρνηθής τρίς ότι δεν με γνωρίζεις.

Ευαγγέλιον "κατά ΛΟΥΚΑΝ", κεφ. ΚΒ/22, εδάφ. 52 - 62.

52 Είπε δε ο Ιησούς προς τους ελθόντας επ' αυτόν αρχιερείς και στρατηγούς του ιερού και πρεσβυτέρους. Ως επί ληστήν εξήλθετε μετά μαχαιρών και ξύλων;

53 καθ' ημέραν ήμην μεθ' υμών εν τω ιερώ και δεν ηπλώσατε τας χείρας επ' εμέ. Αλλ' αύτη είναι η ώρα σας και η εξουσία του σκότους.

54 Συλλαβόντες δε αυτόν, έφεραν και εισήγαγον αυτόν εις τον οίκον του αρχιερέως. Ο δε Πέτρος ηκολούθει μακρόθεν.

55 Αφού δε ανάψαντες πυρ εν τω μέσω της αυλής συνεκάθησαν, εκάθητο ο Πέτρος εν μέσω αυτών.

56 Ιδούσα δε αυτόν μία τις δούλη καθήμενον προς το φως και ενατενίσασα εις αυτόν, είπε και ούτος ήτο μετ' αυτού.

57 Ο δε ηρνήθη, λέγων, Γύναι, δεν γνωρίζω αυτόν.

58 Και μετ' ολίγον άλλος τις ιδών αυτόν, είπε: Και συ εξ αυτών είσαι. Ο δε Πέτρος είπεν: Άνθρωπε, δεν είμαι.

59 Και αφού επέρασεν ως μία ώρα, άλλος τις διϊσχυρίζετο, λέγων: Επ' αληθείας και ούτος μετ' αυτού ήτο,  διότι Γαλιλαίος είναι.

60 Είπε δε ο Πέτρος, Άνθρωπε, δεν εξεύρω τι λέγεις. Και παρευθύς, ενώ αυτός ελάλει έτι, εφώναξεν ο αλέκτωρ.

61 Και στραφείς ο Κύριος ενέβλεψεν εις τον Πέτρον, και ενεθυμήθη ο Πέτρος τον λόγον του Κυρίου, ότι είπε προς αυτόν ότι πριν φωνάξη ο αλέκτωρ, θέλεις με απαρνηθή τρίς.

62 Και εξελθών έξω ο Πέτρος έκλαυσε πικρώς.

     ΣΧΌΛΙΑ :

    Ημέρα Πέμπτη, ώρες πραγματικά σκότους. Το δείπνο του Κυρίου με τους μαθητές του σε εκείνο το ανώγειο της Ιερουσαλήμ έχει ήδη τελειώσει. Ο Κύριος, αφού τους έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του, έδωσε τις τελευταίες νουθεσίες και τους αποκάλυψε ότι «ο Υιός του ανθρώπου υπάγει πλέον κατά το ορισμένον» (Λουκάς ΚΒ/22: 22). Τούτη την ώρα έρχεται ο Κύριος να φανερώσει στον Πέτρο ένα γεγονός που σε λίγες ώρες θα συνέβαινε σ’ αυτόν. «Σίμων ο σατανάς ζήτησε να σε κοσκινίσει όπως το σιτάρι, αλλά εγώ προσευχήθηκε για σένα να μην εκλείψει η πίστη σου» (Λουκάς ΚΒ/22: 31). 

     Ο σατανάς ζήτησε και πήρε άδεια από τον Θεό όπως είχε κάνει και  με τον Ιώβ (κεφ. Α), για να κοσκινίσει τον Πέτρο και επετράπη σ’ αυτόν να τον στεναχωρήσει, να τον ταπεινώσει, να προσβάλει την υπερηφάνεια του και την αυτοπεποίθησή του. Να του μάθει εκείνο το μεγάλο μάθημα: «Άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν (Ιωάννης ΙΕ/15: 5).

      Ανάμεσα στους αιώνες αλλά και σήμερα κατά ιδιαίτερο τρόπο ο σατανάς ζητάει να «κοσκινίσει» τον κάθε πιστό άνθρωπο με σκοπό να χάσει την πίστη του. Έρχεται πολλές φορές ο Κύριος και λέει: «σου επιτρέπω», μετατρέποντας τούτες τις άσχημες και τραγικές πολλές φορές εμπειρίες σε μάθημα, σε μοναδική ευλογία για τον πιστό άνθρωπο.

      Έρχεται ο Πέτρος με φουσκωμένη την αυτοπεποίθησή του να πει ρητά και κατηγορηματικά: «Κύριε, είμαι έτοιμος μαζί σου να πάω και στη φυλακή, ακόμη και στο θάνατο» (ΚΒ/22: 23). Τούτα τα ωραία και μεγάλα λόγια πόσες φορές τα επαναλάβαμε, στηριζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις και πόσο τραγικά τα γεγονότα που ακολούθησαν μας διέψευσαν. Ακούγοντας όλα τούτα και γνωρίζοντας τι θα συμβεί, έρχεται ο Κύριος να πει στον Πέτρο και στον κάθε πιστό άνθρωπο, που προσπαθεί να σταθεί σωστός με τις δικές του δυνάμεις: «πριν λαλήσει σήμερα ο αλέκτωρ, θα με έχεις απαρνηθεί τρις φορές». Όχι μία, όχι δύο …..

     Στη σειρά των γεγονότων ακολουθεί εκείνη η συγκλονιστική προσευχή του Κυρίου στον κήπο της Γεσθημανή, το τραγικό εκείνο φιλί από το μαθητή του Ιούδα, του οποίου λίγο πριν είχε πλύνει τα πόδια, η σύλληψη και η προσαγωγή του Κυρίου αρχικά ενώπιον του πρώην Αρχιερεά Άννα για ανάκριση και στη συνέχεια ενώπιον του Καϊάφα. Πρόκειται για το γαμπρό του Άννα που είχε εκείνη τη χρονιά το αξίωμα του Αρχιερέα και ήταν πρόεδρος του Μεγάλου Εβραϊκού Συνεδρίου. Στο μεγαλοπρεπές κτίριο που χρησίμευε και ως κατοικία του Αρχιερέα συνήλθαν τα μέλη του Συνεδρίου, για να βγάλουν την απόφαση για τη θρησκευτική καταδίκη του Κυρίου. Την οριστική απόφαση θα ελάμβαναν οι Ρωμαϊκές αρχές ενώπιον των οποίων οι Ιουδαίοι κατηγορούσαν τον Κύριο ότι "δεν είναι φίλος του Καίσαρα". Καθώς οι Ιουδαίοι ήταν κάτω από την εξουσία των Ρωμαίων, έπρεπε να ενεργήσουν μέσα από τα Ρωμαϊκά δικαστήρια. Δε μπορούσαν από μόνοι τους να εφαρμόσουν τη θανατική ποινή. Αυτό ήταν αρμοδιότητα του Πόντιου Πιλάτου, ο οποίος είχε οριστεί το έτος 26 μ.Χ. από το Ρωμαίο Αυτοκράτορα Τιβέριο ως επίτροπος της επαρχίας της Ιουδαίας.

      Στην αυλή του Αρχιερέως, πέρα από τους αυλικούς και τους ψευδομάρτυρες που κατέθεταν εναντίον του Κυρίου και οι οποίοι πολλές φορές δε συμφωνούσαν μεταξύ τους, είχαν συρρεύσει και πλήθη κόσμου, για να παρακολουθήσουν τούτο το γεγονός της δίκης. Όλοι αυτοί, για να ανταπεξέλθουν στο κρύο, είχαν ανάψει μια μεγάλη φωτιά στο μέσον της αυλής.

     Ο Πέτρος, καθώς οδηγούσαν τον Κύριο στο Αρχιερατικό μέγαρο, ακολουθούσε μπλεγμένος μέσα στο πλήθος τον Κύριο «μακρόθεν» θέλοντας να περάσει απαρατήρητος. Πόσες φορές δε δικαιολογούμε καταστάσεις με ανθρώπους γύρω μας και λέμε: "Ε! αφού ακολουθεί έστω και από μακριά, αφού δεν είναι αντίθετος.....". Όπως ο Πέτρος έτσι και πολλοί άνθρωποι επιδιώκουν να ακολουθούν το Χριστό "από αρκετή απόσταση". Ο Απ. Πέτρος πολύ αργότερα αναφέρει στην επιστολή του "Α' Πέτρου" (Β/2: 21): "Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς διά να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού". Για να βαδίζουμε στα ίχνη Του, χρειάζεται να είμαστε κοντά Του και να μην τον ακολουθούμε από μακριά

     Μια παροιμία λέει: «Το πρώτο βήμα στον κατήφορο κάνει το δεύτερο εύκολο και το τρίτο δεν είναι παρά μια συνέχεια του δεύτερου». Το «μακρόθεν» υπήρξε το πρώτο παραπάτημα του Πέτρου. Το επόμενο ολισθηρό βήμα ακολουθεί λίγο μετά, καθώς βρίσκεται «εν μέσω αυτών». Βρέθηκε  ανάμεσα σ’ ένα σύμμεικτο πλήθος και άρχισε να ζεσταίνεται από τη φωτιά του. Ο μαθητής του Κυρίου βρίσκεται ανάμεσα στους εχθρούς, στους διώκτες του διδασκάλου του.

    Διερωτάται κανείς αν θα κατέβει ακόμα πιο χαμηλά τούτος ο άνθρωπος! Δυστυχώς ναι. Το διαπιστώνουμε σε λίγο, όταν μια δούλη τον κοίταξε και  είπε: «Και ούτος ήτο μετ’ αυτού». Ο δε ηρνήθη αυτόν λέγων: "Γύναι δεν γνωρίζω αυτόν"!  Πόσο φοβερά τούτα  τα λόγια του Πέτρου! Συνήθως τούτο το μεγάλο ολίσθημα ο εχθρός δε θα το ζητήσει πρώτο στη ζωή μας, θα έχουν προηγηθεί άλλα προηγούμενα βήματα, για να φτάσουμε εκεί. Και  μετά από λίγο άλλος τις ειδών αυτόν είπε: "Και συ εξ’ αυτών είσαι;"  Ο Πέτρος αγανακτεί: "Άνθρωπε δεν είμαι". Ένα ακόμα βήμα προς τα κάτω. Αφού πέρασε κάπου μια ώρα κάποιος άλλος είπε: "Κι αυτός μετ’ αυτού ήτο, διότι είναι Γαλιλαίος". Από την προφορά που είχε ο Πέτρος κατάλαβαν ότι ήταν από τη Γαλιλαία. Παρά ταύτα ο Πέτρος συνεχίζει να αρνείται το Δάσκαλό του: "Άνθρωπε, δεν εξεύρω τι λέγεις".

     Ας σταθούμε για λίγο σ' αυτό το μεγάλο κεφάλαιο της "προφοράς" του πιστού ανθρώπου. Ο τρόπος, η προφορά, που ομιλούσε ο Πέτρος τον μαρτύρησε. Ο ξένος, ο πάροικος, (Εφεσίους Β/2: 19) ο πολίτης του ουρανού, εκείνος που "δεν έχει πόλιν διαμένουσαν, αλλά περιμένει την ώρα για να κατοικήσει στην πόλη, της οποία τεχνίτης και δημιουργός είναι ο ίδιος ο Θεός"  (Εβραίους ΙΑ/11: 10), αναγνωρίζεται σε τούτη τη ζωή από την "προφορά" του, από τα λόγια του, από το τι θα πει, πώς θα το πει. Ο άνθρωπος του Θεού έχει δική του προφορά. Δε συμμερίζεται τα σαχλά και ανόητα λόγια των ανθρώπων του κόσμου. Ο Απ. Παύλος γράφει στους Χριστιανούς που κατοικούν στην πόλη των Κολοσσών και δίνει το στίγμα της ομιλίας του Χριστιανού: "Ο λόγος σας ας ήναι πάντοτε με χάριν, ηρτυμένος με άλας, διά να εξεύρητε πως πρέπει να αποκρίνησθε προς ένα έκαστον" (Κολοσσαείς Δ/4: 6). Την προφορά του Χριστιανού αμέσως τη διακρίνει ο ντόπιος, ο γήινος, ο αρνητής. Μόλις ακούμε κάποιον και μιλάει, λέμε: Αυτός είναι Μακεδόνας, αυτός είναι από τη Ρούμελη. "Αυτός είναι από τη Γαλιλαία είπαν για τον Πέτρο", για να ακολουθήσει η ολοκληρωτική άρνηση του διδασκάλου του. "Άνθρωπε, δεν εξεύρω τι λέγεις".

      Όλα αυτά συμβαίνουν στην πιο κρίσιμη ώρα της ανθρώπινης ιστορίας. Μέχρι τώρα οι μαθητές είχαν ανάγκη το διδάσκαλο, τώρα όμως που ο Κύριος έχει ανάγκη τους μαθητές έχει μείνει τελείως μόνος ανάμεσα σ’ ένα λυσσασμένο πλήθος. Τούτη την ώρα έχει ανάγκη κάποιον κοντά Του και δεν υπάρχει κανείς για να Του συμπαρασταθεί!

       "Δεν ήμουν μαζί του......".   --   "Δεν γνωρίζω αυτόν......."   --   "Δεν είμαι δικός του......"

      Και παρευθύς, ενώ ακόμα μιλούσε ο Πέτρος, λάλησε ο αλέκτωρ. Καθώς τον άκουσαν οι αυλικοί του Αρχιερέως, θα είπαν ότι πλησιάζει το ξημέρωμα και ο καθένας απ’ αυτούς, έφερνε διάφορα σχέδια στο μυαλό του για το τι θα κάνει την ημέρα, που θα ξημέρωνε. Όμως για τον Πέτρο τούτο το λάλημα σήμαινε κάτι άλλο, κάτι τελείως διαφορετικό. «ενεθυμίθει τον λόγον του Κυρίου». Καθώς άκουσε τούτο το λάλημα του πετεινού, ξαφνικά κάποιες μνήμες ξύπνησαν μέσα του, κάποια λόγια, που πριν από λίγες ώρες του είχε πει ο Δάσκαλός του, ένας πόνος του σφίγγει την καρδιά, μια θλίψη τον γεμίζει, τύψεις τον καταλαμβάνουν. Εκείνη την ώρα ο Πέτρος συναισθάνθηκε τη μικρότητά του, το μέγεθος της αποτυχίας του. Είχε απαρνηθεί τον αγαπημένο του Δάσκαλο. Ζούσε πραγματικά τη χειρότερη στιγμή της ζωής του. 

      Εκείνη την τραγική ώρα, ενώ είχε τελειώσει η προανάκριση στον Άννα, ο Κύριος οδηγούμενος στο Συνέδριο, περνά δεμένος με τα χέρια πίσω κοντά στη φωτιά που ήταν ο Πέτρος. Κοίταξε ο Κύριος και σε ελάχιστο χρόνο διασταυρώθηκε το βλέμμα του Δασκάλου με το βλέμμα του μαθητή. Πολλοί μεγάλοι ζωγράφοι κατά καιρούς δημιούργησαν αριστουργηματικούς πίνακες με περιστατικά από τη ζωή και το Έργο του Χριστού, το μυστικό δείπνο, τη σταύρωση, την ανάσταση. Κανέναςόμως δεν μπόρεσε να αποδώσει τούτη τη σκηνή, καθώς συναντούνται για λίγο τούτα τα δύο βλέμματα. Το βλέμμα το πονεμένο του δασκάλου, με το ντροπιασμένο βλέμμα του μαθητή.

      Τι αποτέλεσμα είχε μέσα στην καρδιά του Πέτρου τούτο το βλέμμα ίσως κανένας, όσο μορφωμένος και αν είναι, να μην μπορέσει να το αποδώσει με ακρίβεια. Εκείνο το βλέμμα του Κυρίου είχε πολλά μηνύματα να δώσει στον Πέτρο και έχει πολλά μηνύματα να δώσει και στον καθένα από μας.

      Το πρώτο μήνυμα: Πέτρο, τα ξέρω όλα. Τα είδα όλα. Πόσες φορές δε βρισκόμαστε στην ίδια θέση και παρηγορούμεθα με την ιδέα ότι ο Κύριος δε μας είδε, δε μας άκουσε. Όλα τα ξέρω, Πέτρο. Και τους όρκους σου και τους αναθεματισμούς σου και τις διαβεβαιώσεις σου, ότι δε με ξέρεις, δε με γνώρισες ποτέ......

      Αλήθεια πόσο πονάει τον Κύριο η άρνηση εκείνων που ομολογούν ότι τον αγαπούν, ότι είναι δικοί Του. Πόσες φορές τούτη η σκηνή έχει επαναληφθεί στη ζωή όλων μας! Πόσο το κατάλαβε τούτο το μάθημα ο Πέτρος. Μετά την Ανάσταση σε μια συζήτηση με τον Κύριο για το αν τον αγαπάει, έρχεται ο Πέτρος να του πει: "Κύριε εσύ τα ξέρεις όλα. Εσύ ξέρεις πως σ’ αγαπώ" (Ιωάννης ΚΑ/21: 17).

      Μέσα σε λίγες ώρες πόσο μακριά βρέθηκε ο Πέτρος από εκείνο το τραπέζι με τον Κύριο! Ήταν τόσο πλούσιες οι υποσχέσεις του, οι όρκοι του, οι διαβεβαιώσεις του στον Κύριο. Ας προσέξουμε μην τον αδικήσουμε, γιατί δεν έλεγε ψέματα εκείνο το βράδυ. Ό,τι είπε από αγάπη το είπε για το διδάσκαλο. Μπορεί να ήταν παλικαράς, αλλά δεν το έκανε από παλικαροσύνη.

      Ήρθε το βλέμμα του διδάσκαλου να του θυμίσει εκείνα τα μεγάλα λόγια. Ήρθε να του θυμίσει ότι  "η καρδιά του ανθρώπου είναι απατηλή υπέρ πάντα και σφόδρα διεφθαρμένη, τις δύναται να γνωρίσει αυτήν;" (Ιερεμίας ΙΖ/17: 9). Όταν ο άνθρωπος στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις αυτά είναι τ' αποτελέσματα. Η χριστιανική ζωή, για να είναι καρποφόρα και αποτελεσματική, θα πρέπει να προηγείται ο διδάσκαλος και να ακολουθεί ο μαθητής. Το αντίθετο έχει τραγικά αποτελέσματα. Ο Κύριος ρίχνει ένα βλέμμα πόνου, ελέγχου, υπόμνησης, αλλά πάνω απ’ όλα βλέμμα αγάπης, συγχώρησης για το μαθητή. Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί: «Αγαπήσας τους ιδικούς του μέχρι τέλους αγάπησε αυτούς» (Ιωάννης ΙΓ/13: 1).

     Κάποτε ο Πέτρος είχε ρωτήσει τον Κύριο: "Κύριε, ποσάκις αν αμαρτήσει εις εμέ ο αδελφός μου θέλω συγχωρήσει αυτόν; έως επτάκις; Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς. Δεν σοι λέγω έως επτάκις, αλλ' έως εβδομηκοντάκις επτά" (Ματθαίος ΙΗ/18: 21,22). Με τα λόγια αυτά ο Κύριος στάθηκε πάνω από τα  νούμερα θέλοντας να εξηγήσει ότι η αγάπη δεν μας επιτρέπει να θέτουμε αυθαίρετα όριο στη συγχώρηση. Λίγο αργότερα έρχεται ο Απ. Παύλος να γράψει στους Κορίνθιους Χριστιανούς: "Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί, η αγάπη δεν φθονεί, η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν, πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει" (Α' Κορινθίους ΙΓ/13: 4,5).

     Μπορεί ο Κύριος να πόνεσε από την εγκατάλειψη του Πέτρου στην πιο κρίσιμη ώρα της ζωής Του, αλλά πιο πολύ πόνεσε για τον ίδιο τον Πέτρο, καθώς τον είδε ανάμεσα στους διώκτες του μαζεμένο, φοβισμένο, νικημένο, ντροπιασμένο. Θα ήθελε να του μιλήσει ο Κύριος, να του πει δυο λόγια παρήγορα για να τον στηρίξει, αλλά, αν του μιλούσε, υπήρχε φόβος να τον ενοχοποιήσει. Γι’ αυτό ό,τι είχε να του πει τα έβαλε όλα μαζί μέσα σε κείνο το βλέμμα της αγάπης.

      "Εσύ, Πέτρο, πριν από λίγο αναθεμάτιζες ότι δεν με ξέρεις, όμως εγώ σε ξέρω, σ’ αγαπάω και εξακολουθώ να σε θεωρώ δικό Μου". Πολλά μηνύματα είχε να δώσει τούτο το βλέμμα του Κυρίου. Πάνω απ’ όλα ήταν ένα βλέμμα παρηγοριάς, στήριξης προς τον πεσμένο μαθητή, προς το  νικημένο από τον εχθρό της ψυχής άνθρωπο. Καθώς τα δύο βλέμματα συναντήθηκαν, μια λέξη είχε να πει το βλέμμα του μαθητή: "Κύριε σώσε με". Και έρχεται το βλέμμα του διδασκάλου να του θυμίσει εκείνη την τραγική ώρα. "Πέτρο εγώ προσευχήθηκα για σένα για μην εκλείψει η πίστη σου".

     «Και εξελθών έξω ο Πέτρος έκλαυσε πικρώς». Αυτό είναι ένα άλλο, μεγάλο κεφάλαιο μέσα στη ζωή του πιστού ανθρώπου. Μην αρνηθείς, ψυχή, τούτα τα δάκρυα της μετάνοιας. Τα περιμένει ο Κύριος. Τούτα τα δάκρυα ποτέ δεν πάνε χαμένα. Σύμφωνα με το Λόγο του Θεού είναι φυλαγμένα μέσα σε φιάλες του ουρανού (Αποκάλυψη Ε/5: 8). Είναι κατάθεση στον ουρανό με πολύ υψηλό επιτόκιο. Θα πρέπει να μάθουμε το μεγάλο μάθημα ότι η αυτοπεποίθηση οδηγεί στην ταπείνωση και γι' αυτό δε θα πρέπει να εμπειστευόμαστε τον εαυτόν μας, αλλά να στηριζόμαστε απόλυτα στη δύναμη του Θεού. 

      Όταν ένας πιστός άνθρωπος "πέσει", δε μετράει πόσο μεγάλη είναι η πτώση του, αλλά πόσο μεγάλη είναι η θέλησή του για να σηκωθεί και να συνεχίσει τον πνευματικό του δρόμο. Στο βιβλίο των "Παροιμιών" (κεφ. ΚΔ/24: 16) αναφέρεται: "ο δίκαιος πίπτει επτάκις και σηκώνεται· αλλ' οι ασεβείς θέλουσι πέσει εις όλεθρον". Σ' ένα ποίημά του ο Αντώνης Σαμαράκης αναφέρει: "Μην πεις ποτέ σου: Είναι αργά - κι αν χαμηλά έχεις πέσει - κι αν λύπη τώρα σε τρυγά - κι έχεις βαθιά πονέσει - κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά - κι έρημος έχεις μείνει - μη πεις ποτέ σου: Είναι αργά - τ' ακούς, ότι κι αν γίνει........ Είναι αργά, λοιπόν μην πεις - ό,τι κι αν σου συμβαίνει - φτάνει να προσευχηθείς - κι αμέσως σ' ανασταίνει".       

     "Και εξελθών έξω ο Πέτρος έκλαυσε πικρώς". Αυτό θα πει "μετάνοια". "Ζει Κύριος". "Δε θέλει το θάνατο του αμαρτωλού" (Ιεζεκιήλ ΛΓ/33: 11). Περιμένει τη μετάνοια, το κλάμα, την ομολογία του Δαβίδ: "Αμάρτησα" (Β' Σαμουήλ ΙΒ/12: 13). Πόσο χαρακτηριστικά μας περιγράφει ο Λόγος του Θεού την μετάνοια μιας αμαρτωλής γυναίκας! (Λουκάς Ζ/7: 38) «και σταθείσα πλησίον των ποδών αυτού οπίσω κλαίουσα, ήρχισε να βρέχει τους πόδας αυτού με τα δάκρυα και εσπόγγιζε με τας τρίχας της κεφαλής αυτής, και κατεφίλει τους πόδας αυτού και ήλειφε με το μύρον».

     Το ίδιο βλέμμα απευθύνει ο Κύριος σε σένα, σε μένα, καθώς δεν είναι προσωπολήπτης (Πράξεις Ι/10: 34), αλλά θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια (Ρωμαίους ΙΑ/11: 32). Μέσα στον κόσμο της αμαρτίας και των πειρασμών τούτο το βλέμμα, είναι η μόνη μας ελπίδα. Είναι βλέμμα ελέγχου, αλλά και βλέμμα αγάπης. Αλίμονο αν αυτό το βλέμμα λείψει μέσα από τη ζωή μας, αλίμονο αν μέσα από τη ζωή μας λείψει η ειλικρινής μετάνοια.---   

"Πέτρο, μη κλαις... Τα δάκρυα δεν ωφελούν...

κι ούτε τα λόγια πάντοτε μιλούν...

Δεν Τον ανέβασε στο ξύλο η άρνησή σου.

Είχε δεχτεί το Γολγοθά πριν... απ' τη γέννησή σου!"

                                                   (Σπύρος Πορτινός)