Ο ΤΥΦΛΟΣ ΠΡΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ.
Τι είν’ η βολή στο Γολγοθά που κόσμος τρέχει απάνω;
-Πηγαίνουν να σταυρώσουν δυό, μαζί με κάποιον πλάνο.
-Ποιοι νάν οι δυό, που εκδικητής ο χάρος τους προσμένει;
-Κλέφτες, φονιάδες, άρπαγες, κακούργοι ξακουσμένοι.
-Και ποιος ο πλάνος που κι’ αυτός θα σταυρωθεί μαζί τους ;
-Τους Φαρισαίους ρώτησε, είναι δουλειά δική τους !
-Θα πάω να δω …..
Είπα να δω κι’ ήρθαν στο νου μου πάλι,
τα χρόνια που ήμουνα τυφλός!
Εσείς οι άλλοι δεν ξέρετε πόσο η ψυχή στα στήθη ειν’ άδεια,
όταν με μάτια ορθάνοιχτα βαδίζει στα σκοτάδια !
Πως τη θυμούμαι τη στιγμή, που εστάθει Aυτός μπροστά μου
και μ’ ευσπλαχνίστει, κι’ έσκυψε, πήρε πηλό από χάμου
κι’ αλείφοντας τα μάτια μου με τον πηλό εκείνο,
μου είπε να πάω στου Σιλωάμ τη στέρνα να τα πλύνω!
Όταν τον πρωταντίκρυσα τον Φωτοδότη εμπρός μου,
στην όψη του είδα όλες μαζί τις ομορφιές του κόσμου.
Μοσχοβολούσε κι’ έλαμπε το κάθε κίνημά του ….
Φως και τα χείλη, κι’ η φωνή, τα μάτια κι’ η ματιά του.
Στα χείλη του η παρηγοριά, στα μάτια του η ελπίδα…
Έστρεψα τότε ολόγυρα τα δύο μου μάτια κι’ είδα,
κάθε που ζη και που δεν ζη κι’ είδα παντού γραμμένη
την όψη του, λες κι’ ήτανε καθρέπτης του η οικουμένη.
Φως η ζωή, χαρά το φως! Ας πάω να δω τον πλάνο
που θα καρφώσουν στο σταυρό.
Κατά το λόφο επάνω κόσμος, περιγελάσματα κι’ οχλοβοή κι’ αντάρα
χίλιες φωνές σαν μια φωνή κι’ όλες σαν μια κατάρα.
Που πάει; Σπρώχνει και σπρώχνεται και πνίγεται και πνίγει,
και σταματά προσμένοντας.
Παράμερα ξανοίγει τρεις μαυροφόρες που κρατούν μια λιγοθυμισμένη.
Θε νάναι μάννα η δύστυχη!
Ξάφνoυ, με μιας σωπαίνει το πλήθος που ανταριάζονταν.
Γκάπ! Γκούπ! Καρφώνουν, κρότοι πνιγμένοι μέσ’ τα βογγητά !
Υψώνονται οι δύο πρώτοι σταυροί, κανείς δεν στρέφεται.
Γκάπ! Γκούπ! Ξανακαρφώνουν μα βόγγος δεν ακούγεται.
Να, και τον τρίτον υψώνουν
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Πως; Συ που μούδωσες το φως, εσένα πλάνο λένε ;
Κι’ ήταν γραφτό στα μάτια μου να βλέπουν για να κλαίνε;
Τι να τα κάνω και της γης και τα’ ουρανού τα κάλλη ;
Πάρε το φως που μούδωκες και τύφλωσέ με πάλι !
-- I. Πολέμης --
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝ' ΑΥΤΟΣ.
Ποιος είν’ Αυτός που στέκει επάνω,
Σ’ αυτό το λόφο το γυμνό,
τα χέρια του είναι καρφωμένα
πάνω σ’ ένα σκληρό σταυρό.
Το πρόσωπό Του ματωμένο,
μα και το σώμα Του γυμνό
και απ’ την πλευρά τη λογχισμένη
το αίμα τρέχει και νερό.
Είν’ η θυσία του Πατέρα,
Είναι ο άμωμος Αμνός,
Είν’ η αλήθεια της αγάπης,
Είναι ο Ιησούς Χριστός
Τέτοια αγάπη δεν μπορούσα
Ω! ποτέ να φανταστώ,
Να πεθάνει καρφωμένος
Και για μένα ο Χριστός.
ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΆΛΗ ΣΟΥ ΑΓΑΠΗ
ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΆΛΗ ΣΟΥ ΑΓΑΠΗ
Για τη μεγάλη Σου αγάπη
που έδειξες για με Χριστέ
Σ΄ ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου
Άμωμε του Θεού Αμνέ
Για με γεννήθηκες στη φάτνη
για με εβάσταξες Σταυρό
για με τα’ ακάνθινο στεφάνι
για με τον τόσο αμαρτωλό.
Κανείς και τίποτε στον κόσμο
δεν μπόρεσε χαρά αγνή
να δώσει μέσα στην καρδιά μου
που ήταν πάντα αδειανή
Κι ήλθες Εσύ, ω, Λυτρωτά μου,
μες τη ζωή μου τη φτωχιά
να δώσεις τη γλυκιά γαλήνη,
χαρά, αγάπη κι ομορφιά.
Εσύ θυσιάστηκες για μένα
στο ξύλο επάνω του Σταυρού
και τη δική μου αμαρτία
συγχώρεσες, ω, Ιησού.
Γι’ αυτό κι εγώ παντού θα λέω
πως μ’ έσωσες απ’ το χαμό
εσύ που ήρθες για να σώσεις
κάθε θλιμμένο αμαρτωλό.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΨΑΛΛΩ ΛΥΤΡΩΤΑ
Θέλω να ψάλλω Λυτρωτά,
για την αγάπη τη βαθιά,
που έδειξες Εσύ για με,
κι ήρθες στη γη να σταυρωθείς.
Για μένα τον αμαρτωλό,
ανέβηκες εις τον Σταυρόν,
πήρες στους ώμους Σου Εσύ,
την ιδική μου ενοχή.
Θέλω να ψάλλω Λυτρωτά,
για την αγάπη τη βαθιά,
που έδειξες Εσύ για με,
Άμωμε του Θεού Αμνέ.
Ω! δεν μπορώ να κρατηθώ,
αμέσως τρέχω στον Σταυρό,
με δάκρυα για να σου πω,
Σωτήρα μου, Σ' ευχαριστώ.
Πόσο μ' αγάπησες Χριστέ,
και πέθανες Εσύ για με,
Εσύ το άκακο αρνί,
πήρες τη θέση του ληστή.
Για να σωθώ απ' την οργή,
κατάρα έγινες Εσύ.
Επάνω στον σκληρό Σταυρό,
πεθαίνεις σαν αμαρτωλός.
Λόγια του πάσχοντος Δούλου του Θεού.
Ολημερίς και ολονυχτίς
κράζω σε Σένα Θεέ μου
στιγμή δεν σιωπώ άκου της ψυχής μου τον θρήνο
πλήθος κακών την πολιορκούν
και προς τον Άδη την ωθούν.
Ο πόνος κι η θλίψη μου
στο θάνατο βασανιστικά με βυθίζουν
νοιώθω βαθειά πληγωμένος
αβοήθητος και αδύναμος
παρατημένος ανάμεσα σε νεκρούς
ο θυμός σου σε λάκκο βαθύ
και σκοτεινό με ρίχνει,
η οργή σου μανιασμένα κύματα
αλύπητα στα βράχια του θανάτου
με χτυπούν και μάτα με χτυπούν.
Ο τρόμος σου διέλυσε την ψυχή μου σαν ύδατα πολλά με περιεκύκλωσε
χέρι δεν βρίσκω να πιαστώ
να κρατηθώ
κι είναι πλησίον ο αφανισμός μου.
Φόβος και τρόμος σφίγγουν την ψυχή μου
κι ο πυρωμένος θυμός Σου
μ’ έφερε σ’ αδιέξοδο
να διαφύγω αδυνατώ,
τα μάτια μου θολώσανε
φως πλέον δεν θωρώ.
Φόβο έβαλες στις καρδιές φίλων και αγαπητών μου
και μ’ άφησαν, κι απομακρύνθηκαν
κι είμαι μόνος
στην απεραντοσύνη της θλίψης μου.
Αλλά εγώ τα μάτια μου
δεν πήρα από Σε.
Δεν έπαυσα Σε να επικαλούμαι
σε Σένα χέρια να υψώνω
στο Έλεός Σου να ελπίζω
το φως του προσώπου Σου να προσμένω
να αποδιώξει τα ζοφερά σκοτάδια
της θλίψης και του θανάτου
και στο φως της ζωής
ξανά να βρεθώ
τ’ όνομά Σου Ύψιστε να υμνώ.
Σημείωση : Με βάση τον ψαλμό ΠΗ (88) γράφτηκαν τα ανωτέρω λόγια.
Α. Π. Κ.
* Όστις εν ταις ημέρες της σαρκός Αυτού, αφού μετά κραυγής δυνατής και δακρύων προσέφερε δεήσεις και ικεσίας προς τον Δυνάμενον να σώζη Αυτόν εκ του θανάτου και εισηκούσθη δια την ευλάβειαν Αυτού (προς Εβραίους, κεφ. Ε, εδ. 7).
ΓΙΑΤΙ ;
Μυστήρια η ζωή μας κλείνει
Λίγες χαρές και φως μας δίνει
Ελπίδες, όνειρα τα σβήνει.
Μόνο ο Θεός ξέρει «γιατί».
Χωρίς απάντηση περνάνε
Οι προσευχές φεύγουν και πάνε
Καινούργιοι πειρασμοί κυλάνε.
Μόνο ο Θεός ξέρει «γιατί».
Μια πάχνη όλα τα σκεπάζει
Ο ανθός πεθαίνει μόλις σκάζει
Ο θάνατος κάποιον αρπάζει
Μόνο ο Θεός ξέρει «γιατί».
Προσμένω κείνη την ημέρα
που η αγάπη του Πατέρα
Θα φανερώσει καθετί.
Τότε θα μάθω το «γιατί».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου