Ο ΓΩΓ ΤΟΥ ΜΑΓΩΓ

 .
 Προφήτης "ΙΕΖΕΚΙΗΛ", κεφ. ΛΗ / 38.

 1 Και έγεινε λόγος Κυρίου προς εμέ, λέγων, 

2 Υιέ ανθρώπου, στήριξον το πρόσωπόν σου επί Γωγ, την γην του Μαγώγ, του ηγεμόνος της Ρως, Μεσέχ και Θουβάλ, και προφήτευσον κατ' αυτού, 

3 και ειπέ, Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός Ιδού, εγώ είμαι εναντίον σου, Γωγ, ηγεμών της Ρως, Μεσέχ και Θουβάλ 

4 και θέλω σε περιστρέψει και βάλει άγκιστρα εις τας σιαγόνας σου, και θέλω εκβάλει σε και πάσαν την δύναμίν σου, ίππους και ιππέας, πάντας τούτους εντελώς ώπλισμένους, μέγα άθροισμα μετά θυρεών και ασπίδων, πάντας τούτους μεταχειριζομένους μαχαίρας. 

5 Πέρσας, Αιθίοπας και Λίβυας μετ' αυτών πάντας τούτους μετ' ασπίδων και περικεφαλαιών 

6 τον Γομέρ και πάντα τα τάγματα αυτού, τον οίκον Θωγαρμά από των εσχάτων του βορρά και πάντα τα τάγματα αυτού και πολλούς λαούς μετά σου. 

7 Ετοιμάσθητι και ετοίμασον σεαυτόν, συ και παν το άθροισμά σου το συναθροισθέν εις σε και έσο φύλαξ εις αυτούς 

8 μετά πολλάς ημέρας θέλει γίνει επίσκεψις εις σέ εν τοις εσχάτοις χρόνοις θέλεις ελθεί εις την γην, ήτις ηλευθερώθη εκ της μαχαίρας και συνήχθη εκ πολλών λαών, εναντίον των ορέων του Ισραήλ, τα οποία κατεστάθησαν έρημα διαπαντός αυτός όμως μετεφέρθη εκ μέσου των λαών, και θέλουσι κατοικήσει πάντες ασφαλώς. 

9 Και θέλεις αναβή και ελθεί ως ανεμοζάλη θέλεις είσθαι ως νέφος, διά να σκεπάσης την γην, συ και πάντα τα τάγματά σου και πολύς λαός μετά σου. 

10 Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός Και εν εκείνη τη ημέρα θέλουσιν αναβή πράγματα επί την καρδίαν σου και θέλεις βουλευθή βουλάς πονηράς 

11 και θέλεις ειπεί, Θέλω αναβή εις γην πόλεων ατειχίστων θέλω ελθεί προς ησυχάζοντας, κατοικούντας εν ασφαλεία, πάντας τούτους κατοικούντας πόλεις ατειχίστους και μη εχούσας μοχλούς και πύλας 

12 διά να λεηλατήσης λεηλασίαν και να λαφυραγωγήσης λάφυρον, διά να επαναστρέψης την χείρα σου επί ερημώσεις κατοικισθείσας και επί λαόν συνηγμένον εκ των εθνών αποκτήσαντα κτήνη και αγαθά, κατοικούντα εν μέσω της γης. 

13 Σεβά και Δαιδάν και οι έμποροι της Θαρσείς, μετά πάντων των σκύμνων αυτής, θέλουσιν ειπεί προς σε, Ηλθες να λεηλατήσης λεηλασίαν; συνήθροισας το πλήθoς σου διά να λαφυραγωγήσης λάφυρον; διά να αρπάσης αργύριον και χρυσίον, διά να λάβης κτήνη και αγαθά, διά να κάμης λείαν μεγάλην; 

14 Διά τούτο, υιέ ανθρώπου, προφήτευσον και ειπέ προς τον Γωγ, Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός Εν εκείνη τη ημέρα, ότε ο λαός μου Ισραήλ θέλει κατοικεί εν ασφαλεία, συ δεν θέλεις μάθει τούτο; 

15 Και θέλεις ελθεί εκ του τόπου σου, εκ των εσχάτων του βορρά, συ και πολλοί λαοί μετά σου, άπαντες αναβάται ίππων, πλήθος μέγα και δύναμις πολλή 

16 και θέλεις αναβή εναντίον του λαού μου Ισραήλ ως νέφος, διά να σκεπάσης την γήν• τούτο θέλει είσθαι εν ταις εσχάταις ημέραις και θέλω σε φέρει εναντίον της γης μου, διά να με γνωρίσωσι τα έθνη, όταν αγιασθώ εν σοι, Γωγ, ενώπιον αυτών. 

17 Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός Συ είσαι εκείνος, περί του οποίου ελάλησα εν ταις αρχαίαις ημέραις, διά των δούλων μου των προφητών του Ισραήλ, οίτινες προεφήτευσαν εν εκείναις ταις ημέραις διά πολλών ετών, ότι έμελλον να σε φέρω εναντίον αυτών; 

18 Αλλ' εν εκείνη τη ημέρα, εν τη ημέρα καθ' ην ο Γωγ έλθη εναντίον της γης Ισραήλ, η οργή μου θέλει αναβή επί το πρόσωπόν μου, λέγει Κύριος ο Θεός. 

19 Διότι εν τω ζήλω μου, εν τω πυρί της οργής μου ελάλησα, Εξάπαντος εν τη ημέρα εκείνη θέλει είσθαι σεισμός μέγας εν γη Ισραήλ 

20 και οι ιχθύες της θαλάσσης και τα πετεινά του ουρανού και τα θηρία του αγρού και πάντα τα ερπετά τα έρποντα επί της γης και πάντες οι άνθρωποι οι επί του προσώπου της γης θέλουσι σεισθή από της παρουσίας μου και τα όρη θέλουσιν ανατραπή και οι πύργοι θέλουσι πέσει και παν τείχος θέλει κατεδαφισθή. 

21 Και θέλω καλέσει εναντίον αυτού μάχαιραν κατά πάντα τα όρη μου, λέγει Κύριος ο Θεός η μάχαιρα εκάστου ανθρώπου θέλει είσθαι κατά του αδελφού αυτού. 

22 Και θέλω ελθεί εις κρίσιν εναντίον αυτού εν λοιμώ και εν αίματι και θέλω βρέξει επ' αυτόν και επί τα τάγματα αυτού και επί τον πολύν λαόν τον μετ' αυτού βροχήν κατακλυσμού και λίθους χαλάζης, πυρ και θείον. 

23 Και θέλω μεγαλυνθή και αγιασθή, και θέλω γνωρισθή ενώπιον πολλών εθνών και θέλουσι γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Κύριος. 

         Προφήτης "ΙΕΖΕΚΙΗΛ", κεφ. ΛΘ / 39. 

1 Και συ, υιέ ανθρώπου, προφήτευσον κατά του Γωγ και ειπέ, Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός Ιδού, εγώ είμαι εναντίον σου, Γωγ, ηγεμών της Ρως, Μεσέχ και Θουβάλ 

2 και θέλω σε περιστρέψει και σε περιπλανήσει, και θέλω σε αναβιβάσει εκ των εσχάτων του βορρά και φέρει επί τα όρη του Ισραήλ 

3 και θέλω εκτινάξει το τόξον σου από της αριστεράς σου χειρός και κάμει τα βέλη σου να εκπέσωσιν από της δεξιάς σου χειρός. 

4 Θέλεις πέσει επί των ορέων του Ισραήλ, συ και πάντα τα τάγματά σου και οι λαοί οι μετά σού θέλω σε δώσει εις τα πτερωτά όρνεα παντός είδους και εις τα θηρία του αγρού, εις κατάβρωμα 

5 θέλεις πέσει επί του προσώπου του αγρού διότι εγώ ελάλησα, λέγει Κύριος ο Θεός. Και θέλω αποστείλει πυρ επί τον Μαγώγ και μεταξύ των κατοικούντων εν ασφαλεία, τας νήσους και θέλουσι γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Κύριος. 

6 Και θέλω κάμει το όνομά μου το άγιον γνωστόν εν μέσω του λαού μου Ισραήλ. 

7 Και δεν θέλω αφήσει να βεβηλώσωσι πλέον το όνομά μου το άγιον και θέλουσι γνωρίσει τα έθνη, ότι εγώ είμαι ο Κύριος, ο Άγιος εν Ισραήλ 

8 Ιδού, ήλθε και έγεινε, λέγει Κύριος ο Θεός αύτη είναι η ημέρα, περί της οποίας ελάλησα. 

9 Και οι κατοικούντες τας πόλεις του Ισραήλ θέλουσιν εξέλθει και θέλουσι βάλει εις το πυρ και καύσει τα όπλα και τας ασπίδας και τους θυρεούς, τα τόξα και τα βέλη και τα ακόντια και τας λόγχας και θέλουσι καίει με αυτά πυρ επτά έτη 

10 και δεν θέλουσι λάβει ξύλα εκ του αγρού ουδέ θέλουσι κόψει εκ των δρυμών, διότι θέλουσι καίει πυρ εκ των όπλων και θέλουσι λεηλατήσει τους λεηλατήσαντας αυτούς και λαφυραγωγήσει τους λαφυραγωγήσαντας αυτούς, λέγει Κύριος ο Θεός. 

11 Και εν εκείνη τη ημέρα θέλω δώσει εις τον Γωγ τόπον ταφής εκεί εν Ισραήλ, την φάραγγα των διαβατών, προς ανατολάς της θαλάσσης και αυτή θέλει κλείει την οδόν των διαβαινόντων και εκεί θέλουσι χώσει τον Γωγ και άπαν το πλήθος αυτού και θέλουσιν ονομάσει αυτήν, Η φάραγξ του Αμών-γωγ. 

12 Και ο οίκος Ισραήλ θέλει χόνει αυτούς επτά μήνας, διά να καθαρίσωσι την γην. 

13 Και άπας ο λαός της γης θέλει χόνει αυτούς και θέλει είσθαι εις αυτούς ονομαστή η ημέρα καθ' ην εδοξάσθην, λέγει Κύριος ο Θεός. 

14 Και θέλουσι διαχωρίσει άνδρας, οίτινες περιερχόμενοι ακαταπαύστως την γην θέλουσι θάπτει με την βοήθειαν των διαβατών τους μείναντας επί του προσώπου της γης, διά να καθαρίσωσιν αυτήν μετά το τέλος των επτά μηνών θέλουσι κάμει ακριβή αναζήτησιν. 

15 Και εκ των διαβατών των διαβαινόντων την γην, όταν τις ίδη οστούν ανθρώπου, τότε θέλει στήνει σημείον πλησίον αυτού, εωσού οι ενταφιασταί θάψωσιν αυτό εν τη φάραγγι του Αμών-γωγ. 

16 Και της πόλεως δε το όνομα θέλει είσθαι Αμωνά. Ούτω θέλουσι καθαρίσει την γην. 

17 Και συ, υιέ ανθρώπου, ούτω λέγει Κύριος ο Θεός Ειπέ προς τα όρνεα παντός είδους και προς πάντα τα θηρία του αγρού, συνάχθητε και έλθετε συναθροίσθητε πανταχόθεν εις την θυσίαν μου, την οποίαν εγώ εθυσίασα διά σας, θυσίαν μεγάλην επί των ορέων του Ισραήλ, διά να φάγητε σάρκα και να πίητε αίμα. 

18 Θέλετε φάγει την σάρκα των ισχυρών και πίει το αίμα των αρχόντων της γης, των κριών, των αρνίων και των τράγων και των μόσχων, πάντων σιτευτών της Βασάν 

19 και θέλετε φάγει πάχος εις χορτασμόν και πίει αίμα εις μέθην εκ της θυσίας μου την οποίαν εθυσίασα διά σάς 

20 και θέλετε χορτασθή επί της τραπέζης μου, από ίππων και αναβατών, από ισχυρών και από παντός ανδρός πολεμιστού, λέγει Κύριος ο Θεός. 

21 Και θέλω θέσει την δόξαν μου μεταξύ των εθνών, και πάντα τα έθνη θέλουσιν ιδεί την κρίσιν μου την οποίαν εξετέλεσα και την χείρα μου, την οποίαν επέβαλον επ' αυτά. 

22 Και θέλει γνωρίσει ο οίκος Ισραήλ ότι εγώ είμαι Κύριος ο Θεός αυτών, από της ημέρας ταύτης και εις το εξής. 

23 Και τα έθνη θέλουσι γνωρίσει ότι ο οίκος Ισραήλ ηχμαλωτίσθη διά την ανομίαν αυτών επειδή εστάθησαν παραβάται προς εμέ, διά τούτο έκρυψα το πρόσωπόν μου απ' αυτών και παρέδωκα αυτούς εις την χείρα των εχθρών αυτών και έπεσον πάντες εν μαχαίρα. 

24 Κατά τας ακαθαρσίας αυτών και κατά τας παραβάσεις αυτών έπραξα εις αυτούς, και έκρυψα απ' αυτών το πρόσωπόν μου. 

25 Διά τούτο ούτω λέγει Κύριος ο Θεός Τώρα θέλω επιστρέψει την αιχμαλωσίαν του Ιακώβ και ελεήσει άπαντα τον οίκον Ισραήλ, και θέλω είσθαι ζηλότυπος διά το όνομά μου το άγιον, 

26 και θέλουσι βαστάσει την αισχύνην αυτών και πάσας τας παραβάσεις αυτών, διά των οποίων έγειναν παραβάται προς εμέ, ότε κατώκουν ασφαλώς εν τη γη αυτών και δεν υπήρχεν ο εκφοβών. 

27 Όταν επαναφέρω αυτούς εκ των λαών και συνάξω αυτούς εκ των τόπων των εχθρών αυτών και αγιασθώ εν αυτοίς ενώπιον εθνών πολλών, 

28 τότε θέλουσι γνωρίσει ότι εγώ είμαι Κύριος ο Θεός αυτών, όταν, αφού κάμω αυτούς να φερθώσιν εις αιχμαλωσίαν μεταξύ των εθνών, συνάξω αυτούς εις την γην αυτών και δεν αφήσω εξ αυτών πλέον εκεί υπόλοιπον 

29 και δεν θέλω κρύψει πλέον το πρόσωπόν μου απ' αυτών, διότι εξέχεα το πνεύμα μου επί τον οίκον Ισραήλ, λέγει Κύριος ο Θεός.

        ΣΧΟΛΙΑ : 

     Τα παραπάνω γεγονότα, όπως αναφέρονται, γράφτηκαν έξι αιώνες προ Χριστού και σ’ αυτά γίνεται λόγος για ένα εσχατολογικό συμβάν το οποίο δεν έχει εκπληρωθεί μέχρι τις ημέρες μας. Πρόκειται για μια μεγάλη στρατιωτική εισβολή, η οποία θα συμβεί «στο τέλος των καιρών» (Ιεζεκιήλ ΛΗ/38: 8-16).

      Ο Θεός αποκάλυψε στον προφήτη Του ότι ένας γιγαντιαίος στρατός από τον «απώτατο βορρά» εννοώντας βόρεια του Ισραήλ, θα ξεκινήσει και θα «εγερθεί ενάντια στο λαό μου Ισραήλ» (εδ. 15-16). Η επιδρομή αυτή στην Αγία γη θα πραγματοποιηθεί από μία μεγάλη δύναμη που περιγράφεται μέσα στο Λόγο του Θεού ως «Γωγ, η γη του Μαγώγ» (Ιεζεκιήλ ΛΗ/38: 2). 

     Πριν προχωρήσουμε, θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι, όταν αναφερόμαστε στον «Γωγ του Μαγώγ» δεν εννοούμε τον αντίχριστο, για τον οποίο υπάρχουν άλλες προφητείες στη Βίβλο, άλλωστε και η κρίση που θα υποστούν αυτοί οι δύο θα είναι τελείως διαφορετική. 

    Τα γεγονότα που αφορούν τον Γωγ του Μαγώγ θα προηγηθούν της εμφάνισης του αντιχρίστου και του τρομακτικού του βασιλείου. Ο Γωγ του Μαγώγ στην προφητεία του Ιεζεκιήλ αναφέρεται με πέντε ονόματα: Ρως, Μεσέχ, Θουβάλ, Γωγ, Μαγώγ (Ιεζεκιήλ ΚΗ/38: 1-3). Από τα ονόματα αυτά συμπεραίνουμε ότι πρόκειται για ένα πολυφυλετικό κράτος στα βόρεια του Ισραήλ (Ιεζεκιήλ ΛΗ/38: 15).

   Σύμφωνα με τον Ιουδαίο ιστορικό Ιώσηππο οι απόγονοι του Μαγώγ ζούσαν βόρεια της Μαύρης θάλασσας και στο βιβλίο της "Γένεσις"  (κεφ. Ι/10, εδ. 2) περιγράφονται τα ονόματα Μαγώγ, Θουβάλ, Μεσέχ, Ιαυάν (Έλληνες) και Γομέρ ως γιοί του Ιάφεθ, ενός από τα τρία παιδιά του Νώε (Γένεση Ι/10: 2,3). Από τους Μαγώγ, Θουβάλ και Μεσέχ κατάγονται οι σλαβικοί λαοί, αντίθετα από το Γομέρ οι γερμανικοί.

   Όλες αυτές οι φυλές βρίσκονται κυρίως βόρεια και ανατολικά του Έλβα και του Δούναβη, άρα στα ανατολικά κράτη δηλαδή έξω από τα όρια του βασιλείου του αντίχριστου. Για το λόγο αυτό οι λαοί του Γωγ και του Μαγώγ δεν ταυτίζονται καθόλου με τα έθνη του αντίχριστου, αλλά σχηματίζουν ένα μεγάλο μπλοκ δυνάμεων στους έσχατους καιρούς. 

   Πίσω από το πέντε ονόματα : Ρως, Μεσέχ, Θουβάλ, Γώγ και Μαγώγ κρύβεται ένα βαθύτερο νόημα. Τα ονόματα αυτά αποκαλύπτουν ότι στους καιρούς του τέλους, πριν από την εμφάνιση του αντίχριστου, θα προκύψει ένα μπλοκ δυνάμεων το οποίο θα επιτεθεί εναντίον του Ισραήλ. Το ανατολικό Ρωσικό βασίλειο με πρωτεύουσα το Κίεβο, ονομαζόταν κατά το μεσαίωνα Ρώς, που σημαίνει κάτι σαν «κεφαλή, αρχή, πρώτος, ηγεμόνας». Από το «Ρως» θα πρέπει να προήλθε το «Ρώσοι». Το Μεσέχ σημαίνει «κτήση, κατάληψη» και μερικοί είναι της άποψης ότι το όνομα Μόσχα προέκυψε από αυτό. Το Θουβάλ έχει τη σημασία «οπλοποιός», απ’ όπου πρέπει να προέρχεται το Τομπόλσκ. Από το Γωγ έγιναν τα Kahn, Kauk, Καύκασος, που σημαίνει «ο υψηλός». 

   Σύμφωνα με τον Ιώσηππο οι απόγονοι του Ιάφεθ εγκαταστάθηκαν βόρεια του Καυκάσου. Το Μαγώγ σημαίνει «εξάπλωση, αύξηση της οικογένειας». Καθώς πίσω από τα Ρως, Μεσέχ, Θουβάλ, Γωγ και Μαγώγ κρύβεται μια κρατική σύνδεση με τη Ρωσία, η οποία θα παίξει έναν ιδιαίτερο ηγεμονικό ρόλο. Ο Γωγ του Μαγώγ θα έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τα Αραβικά κράτη, τα οποία από την πλευρά τους ανήκουν στους μεγαλύτερους εχθρούς του Ισραήλ. Σύμφωνα με τον πρ. "Ιεζεκιήλ" ορισμένα από αυτά τα κράτη θα συμμετάσχουν στην εισβολή που θα γίνει στους Αγίους τόπους: Περσία, Αιθιοπία, Λιβύη, Γομέρ και Θωμαργά. 

    Ο Γομέρ ήταν γιός του Ιάφεθ, εγγονός του Νώε. Απ’ αυτόν θεωρείται ότι προήλθαν οι Κιμμέριοι, μια φυλή που εγκαταστάθηκε βόρεια της Μαύρης θάλασσας. Πολλοί σχολιαστές τη συνδέουν με τη Γερμανία, καθώς επίσης συνδέουν τον Θωμαργά με τους Αρμένιους. Οποιαδήποτε όμως και αν είναι η σωστή ταυτότητα των παραπάνω λαών ο Ιεζεκιήλ μιλά γι’ αυτούς σαν κατοίκους «των εσχάτων του βορά» (38: 6 & 39: 2) και είναι φανερό ότι εννοεί την περιοχή που σήμερα λέγεται Ρωσία με τα πλησίον κράτη αυτής. 

    Οι λαοί αυτοί ήταν βάρβαροι και καλούνταν με το όνομα Σκύθες. Μετά απ’ αυτά οδηγούμαστε στο συμπέρασμα της δημιουργίας ενός άξονα Βορρά – Ανατολής μεταξύ του Γωγ του Μαγώγ και ορισμένων αραβικών κρατών. Ο άξονας αυτός έχει πλήρως διαμορφωθεί στις ημέρες μας. Ολόκληρη η δύναμη αυτή θα κάνει επιδρομή εναντίον του λαού Ισραήλ, ο οποίος θα έχει συγκεντρωθεί στη γη του και σαν ανεμοζάλη, σαν σύννεφο θα σκεπάσει ολόκληρη τη γη (ΛΗ/38: 9). 

  Ένας άλλος επίσης μεγάλος συνασπισμός, που θα αποτελείται προφανώς από τη Βρετανική Κοινοπολιτεία (οι έμποροι της Θαρσείς με τους συμμάχους τους), καθώς και η Σεβά (Σαουδαραβία) και Δεθάν (Άντεν) θα εναντιωθούν στην επίθεση αυτή (ΛΗ/38: 13). 

   Σύμφωνα με τον πρ. "Ιεζεκιήλ" (κεφ. ΛΗ/38, εδάφ. 18-23) ολόκληρη η στρατιωτική δύναμη του Γωγ του Μαγώγ πρόκειται να κριθεί και να αφανιστεί από τον ίδιο το Θεό, μετά από την εισβολή στην Αγία Γη, στο Ισραήλ. Αυτό θα συμβεί εξαιτίας ενός μεγάλου σεισμού που θα γίνει στη γη Ισραήλ  που μπορεί να προέλθει και από πυρηνική έκρηξη (εδ. 19). Ο σεισμός αυτός θα φέρει μια μεγάλη σύγχυση  μεταξύ των επιτιθεμένων (εδ. 21), ενώ θα ακολουθήσουν επιδημικές αρρώστιες (εδ. 22) καθώς και ένα πλήθος φυσικών καταστροφών, κατά τις οποίες θα συμβούν θαλάσσιες και ατμοσφαιρικές αναταραχές και θα κατέβει χαλάζι, θειάφι, φωτιά και νεροποντές από την ατμόσφαιρα πάνω στα εχθρικά στρατεύματα. Επιπλέον επέρχονται γεγονότα μέσα στο στράτευμα καταλυτικά, όπως μία εντελώς ανεξήγητη σύγχυση ανάμεσα στους στρατιώτες η οποία θα συντείνει στο να αρχίσουν οι επιτιθέμενοι να μάχονται μεταξύ τους. «η μάχαιρα εκάστου ανθρώπου θέλει είσθαι κατά τους αδελφού αυτού» (Ιεζεκιήλ ΛΗ/38: 21). 

     Από όλα αυτά προκύπτει μια φρικώδης αιματοχυσία μέσα στις δικές τους γραμμές. (εδ.22). Επίσης το ξέσπασμα μίας φοβερής επιδημίας θα οδηγήσει στην εξολόθρευση των επιτιθέμενων στρατών εκ των έσω και θα συμβάλλει στον ολικό αφανισμό αυτών των στρατιωτικών μαζών. Τούτη η ολοκληρωτική καταστροφή των εχθρών του λαού Ισραήλ θυμίζει την υπόσχεση του Κυρίου προς το λαό Ισραήλ, δια του προφήτου "Ησαΐα" (κεφ. ΝΔ/54, εδ. 17): 

15 Ιδού, βεβαίως θέλουσι συναχθή ομού εναντίον σου, πλην ουχί δι' εμού Όσοι συναχθώσιν ομού εναντίον σου, ένεκα σου, θέλουσι πέσει. 

16 Ιδού, εγώ έκαμον τον χαλκέα, όστις φυσά τους άνθρακας εν τω πυρί και εξάγει το εργαλείον δια το έργον αυτού και εγώ έκαμον τον πορθητήν δια να καταστρέφη. 

17 Ουδέν όπλον κατασκευασθέν εναντίον σου θέλει ευοδωθή και πάσαν γλώσσαν, ήτις ήθελε κινηθή κατά σου, θέλεις νικήσει εν τη κρίσει. Αύτη είναι η κληρονομία των δούλων του Κυρίου και η δικαιοσύνη αυτών είναι εξ εμού, λέγει ο Κύριος.  

    Τονίζουμε ότι η κρίση πάνω στο Γωγ του Μαγώγ θα γίνει με διάφορες καταστροφές που θα προκύψουν κυρίως από τη χρήση πυρηνικής ενέργειας. Η κρίση πάνω στον αντίχριστο θα είναι τελείως διαφορετική. Στην επιστολή "Β΄ προς Θεσσαλονικές" (κεφ. Β/2, εδ. 8) αναφέρεται γι’ αυτόν: «τον οποίον ο Κύριος θέλει απωλέσει με το πνεύμα του στόματος αυτού». Αυτό θα συμβεί, όταν ο Κύριος επιστρέψει με δύναμη και με δόξα (Ματθαίος ΚΔ/24: 30). Εδώ πλέον δε γίνεται καμία αναφορά για το Γωγ του Μαγώγ. 

    Είναι φανερό ότι πρώτα θα βρει το τέλος ο Γωγ του Μαγώγ, και ύστερα θα έρθει ο αντίχριστος. Πέρα απ’ όλα αυτά είναι διαφορετικοί και οι τόποι, αλλά και η κρίση που θα υποστούν. Ο τόπος ταφής του Γωγ του Μαγώγ είναι το φαράγγι του "Αμών – Γωγ" (Ιεζεκιήλ ΛΘ/39 : 11-15) και βρίσκεται στα ανατολικά της Νεκράς Θάλασσας. Ο αντίχριστος όμως εξολοθρεύεται στον Αρμαγεδώνα, δηλαδή πάνω από 250 χλμ βορειότερα (Αποκάλυψη ΙΣ/16 : 12-16  &  ΙΘ/19 : 11-21). 

     Θα πρέπει να τονιστεί ότι ο Γωγ του Μαγώγ πηγαίνει προς το Ισραήλ μόνο «για να λεηλατήσει και να λαφυραγωγήσει» (Ιεζεκιήλ ΛΗ/38: 12). Ο σκοπός του αντιχρίστου είναι η παγκόσμια κυριαρχία και η λατρεία του εκ μέρους όλων των ανθρώπων (Αποκάλυψη ΙΓ/13: 3-8). Συμπερασματικά θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο Γωγ του Μαγώγ είναι ένας συνασπισμός δυνάμεων, που αγνοεί το Θεό και ο οποίος θα εμφανιστεί στους έσχατους καιρούς ως αυτοτελής πολιτικός και στρατιωτικός συνασπισμός, πριν ακόμα από τον ερχομό του αντίχριστου και ο οποίος θα κριθεί από το Θεό «επί των ορέων του Ισραήλ» (Ιεζεκιήλ ΛΘ/39: 4).

     Μετά την πτώση  αυτού του συνασπισμού αρχίζει η αυτοκρατορία του αντίχριστου να αναπτύσσεται με γρήγορους ρυθμούς, η οποία όμως θα διαλυθεί, «εις τα εξ ων συνετέθη», με τον ερχομό του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ο σκοπός του Θεού πίσω από όλα αυτά τα γεγονότα είναι :

• Να διδαχτούν όλα τα έθνη και να φοβηθούν το Θεό (εδ.23) 

• Να γνωρίσει ο Ισραήλ την αγιότητα του Θεού και να επιστρέψει σ’ Αυτόν (εδ. 22).

• Να γνωρίσει ο κόσμος ότι ο διασκορπισμένος σε όλα τα έθνη Ισραήλ και η παίδευση αυτών, δεν έγινε γιατί ο Θεός δεν μπορούσε να τους σώσει, αλλά έγινε εξαιτίας των παραβάσεών τους και της αποστασίας τους από τον αληθινό Θεό (εδ. 23, 24). 

     Τα όπλα του Γωγ που θα είναι διάσπαρτα στα βουνά, θα παρέχουν καύσιμα για επτά χρόνια. Η ταφή των νεκρών σωμάτων θα γίνει στην Κοιλάδα του Στρατού του Γωγ ανατολικά της Νεκράς θάλασσας. Το έργο αυτό θα χρειαστεί επτά μήνες για να ολοκληρωθεί. Τα πτώματα θα αποτελέσουν τροφή για τα πουλιά και τα θηρία της πεδιάδας. 

     Μετά από αυτά τα γεγονότα η αποκατάσταση του λαού Ισραήλ θα είναι πλήρης. Θα ξεχάσουν την ντροπή τους, για ότι έπραξαν αντίθετο με το θέλημα του Θεού και θα δώσει σ’ αυτούς ο Θεός εκ του Πνεύματός Του. Μέσα από αυτά τα συνταρακτικά γεγονότα θα γίνουν γνωστές οι ιδιότητες της δικαιοσύνης και της αγιότητας του Θεού, ώστε οι λαοί της γης αλλά και ο Ισραήλ, που σήμερα βρίσκονται πολύ μακριά από το Θεό, να επιστρέψουν και να υπακούσουν σ’ Αυτόν. 

    Αλήθεια πόσο θα πρέπει όλα αυτά τα γεγονότα να τα προσέξει η Εκκλησία του Θεού, εν Χριστώ Ιησού, ώστε «να επιτελεί αγιοσύνην εν φόβω Θεού» (Β' Κορινθίους, κεφ. Ζ/9, εδ.1). ---

          *Υστ/φο: 

       1/ Στο βιβλίο του πρ. "Ιεζεκιήλ" (κεφ. ΛΗ/38, εδ. 19) αναφέρεται: "Εξάπαντος εν τη ημέρα εκείνη θέλει είσθαι σεισμός μέγας εν γη Ισραήλ". Συμπεραίνουμε ότι μάλλον πρόκειται για πυρηνική έκρηξη διότι στο επόμενο κεφάλαιο και στο εδ. 15, αναφέρεται: "Και εκ των διαβατών των διαβαινόντων την γην, όταν τις ίδη οστούν ανθρώπου, τότε θέλει στήνει σημείον πλησίον αυτού, εωσού οι ενταφιασταί θάψωσιν αυτό εν τη φάραγγι του Αμών-γωγ". Όταν θα βρίσκουν κάποιο οστό δεν θα το περιμαζεύουν, αλλά θα βάζουν σημάδι και θα καλούν τους αρμόδιους για να το λάβουν και να το θάψουν. Πιθανόν σε εφαρμογή της εντολής του Θεού: "Όστις εγγίση νεκρόν σώμα ανθρώπου, ούτος θέλει είσθαι ακάθαρτος επτά ημέρας" (βιβλίο "Αριθμών" (κεφ. ΙΘ/19: 11) ή λόγω εκτεταμένης μόλυνσης. 

       

       2/ Στο Ευαγγέλιο "κατά Λουκάν" (κεφ. ΚΑ/21, εδ. 36 αναφέρεται: "Αγρυπνείτε, λοιπόν, δεόμενοι σε κάθε καιρό, για να καταξιωθείτε να ξεφύγετε όλα τούτα που πρόκειται να γίνουν, και να σταθείτε μπροστά στον Υιό τού ανθρώπου". Των ανωτέρω γεγονότων φαίνεται να έχει προηγηθεί η "αρπαγή της Εκκλησίας" (Α' Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Έτσι οι πιστοί του Χριστού θα καταξιωθούν να ξεφύγουν, απ' όλα αυτά που θα συμβούν, αφού θα έχουν αρπαχτεί από τον Κύριο Ιησού και θα βρίσκονται στην παρουσία Του. Επίσης στο βιβλίο του πρ. "Ιεζεκιήλ" (ΛΘ/39: 22-29) γίνεται λόγος για τον Ισραήλ και τα Έθνη και όχι για την Εκκλησία του Χριστού. ---

 

Ο ΙΑΒΗΣ.

Βιβλίο "Α΄ Χρονικών", κεφ. Δ/4, εδάφ. 9-10.

 9 Και ο Ιαβής ήταν ενδοξότερος απ' ό,τι οι αδελφοί του και η μητέρα του αποκάλεσε το όνομά του Ιαβής, λέγοντας: Επειδή τον γέννησα με λύπη. 

10 Και ο Ιαβής επικαλέστηκε τον Θεό τού Ισραήλ, λέγοντας: Είθε με ευλογία να με ευλογήσεις, και να απλώσεις τα όριά μου, και το χέρι σου να είναι μαζί μου, και να με φυλάττεις από κακό, ώστε να μη έχω λύπη! Και ο Θεός χάρισε σ' αυτόν όσα ζήτησε. 

       ΣΧΟΛΙΑ :

      Ο Θεός έχει θαυμαστά σχέδια και μεγάλες ευλογίες για το κάθε δικό Του παιδί (Ιωάννης Α/1: 12). Θα πρέπει να προσέχουμε μήπως με τη ζωή μας εμποδίζουμε ή καμιά φορά ακυρώνουμε τα σχέδια του Θεού. Τούτες οι ευλογίες δε θα έρθουν από μόνες τους. Θα πρέπει να τις ζητάμε και να τις διεκδικούμε κάθε στιγμή και όχι να παραμένουν στα αζήτητα. Δεν ζητάτε (επιστολή Ιακώβου Δ/4: 2).

     Ο Ιαβής μεγάλωσε μαθαίνοντας για το Θεό του Ισραήλ, ότι με θαυμαστό τρόπο «διά κραταιάς χειρός» (Εξοδος ΙΓ/13: 14) ελευθέρωσε τους προγόνους του από τη σκλαβιά της Αιγύπτου, με θαυματουργικό τρόπο τους έκανε να περάσουν μέσα από την Ερυθρά θάλασσα, «ως διά ξηράς» (Εβραίους ΙΑ/11: 29), τους έθρεψε μέσα στην έρημο με το «μάνα» (Έξοδος ΙΣ/16: 15), τους έδωσε νερό για να ποιούν και να μην πεθάνουν, μέσα από την «πέτρα» (Έξοδος ΙΖ/17: 6), τους έσωσε από ισχυρούς εχθρούς, εξαφάνισε επτά έθνη (Δευτερονόμιο Ζ/7: 1) και τους εγκατέστησε σε μια γη αφθονίας, μια γη που «έρεε μέλι & γάλα» (Λευιτικό Κ/20: 24).

      Καθώς ο Ιαβής μεγάλωνε, στήριζε όλες τις ελπίδες του σ’ Αυτόν το Θεό, το δυνατό, τον κραταιό, τον αιώνιο, το αληθινό. Γνωρίζοντας τις επεμβάσεις και τα θαύματα του Θεού, σκέφτηκε να διεκδικήσει κι αυτός τα «δικαιώματά του», να ζητήσει τις υποσχέσεις του Θεού να έρθουν μέσα στη ζωή του. Ήρθε λοιπόν ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκε λέγοντας τα παρακάτω θαυμαστά λόγια. «Είθε με ευλογία να με ευλογήσεις», που σημαίνει «Κύριε τώρα που ενηλικιώθηκα και ξεκινάω τη ζωή μου σε παρακαλώ να με ευλογήσεις πλουσιοπάροχα». Έρχεται μπροστά στο Θεό με αδυναμία, με ταπείνωση, με θλίψη, με πόνο, με αναξιότητα, υψώνει τα χέρια του στον ουρανό με κραυγή αγωνίας, που βγαίνει μέσα από την καρδιά του, κράζει προς το Θεό «Πατέρα, σε παρακαλώ ευλόγησέ με, ευλόγησέ με πολύ μέσα στη ζωή μου». 

     Αυτό ήταν το αίτημά του. Καλούσε το Θεό να έρθει μέσα στη ζωή του, να τον οδηγήσει, να τον νουθετήσει, να τον διδάξει, να του αποκαλύψει τη δύναμή Του. Τι θαυμαστό παράδειγμα για έναν νέο άνθρωπο να ξεκινάει τη ζωή του με το Θεό! Πόσο θαυμαστό παράδειγμα για τη νεολαία μας, που στις μέρες μας τη βλέπουμε τόσο ατονισμένη, χαμένη, μακριά από το Θεό. Ένας στίχος λέει: «τα νιάτα χάνονται στα βρώμικα σοκάκια, για να μετρήσουν με το μπόι τους τη γη». Αυτή πραγματικά είναι η εικόνα των νέων ανθρώπων, που αγνόησαν το Θεό μέσα στη ζωή τους, που επέλεξαν να ζήσουν χωρίς Χριστό, χωρίς Θεό και συνεπώς χωρίς ελπίδα. 

    Μ’ έχει εντυπωσιάσει το γεγονός ότι ένας νέος στην πόλη Κανά της Γαλιλαίας αποφάσισε να παντρευτεί και κάλεσε στο γάμο του τον Κύριο (Ιωάννης Β/2: 1-10). "Έλα, Κύριε, να ευλογήσεις το γάμο μου, έλα μέσα στη ζωή μου, έλα να κάνεις θαύματα, να φανείς δυνατός….." και ο Κύριος πήγε. Δεν υπάρχει ψυχή που να έκραξε ειλικρινά προς Αυτόν, που τον κάλεσε και να μην ανταποκρίθηκε. 

   Ο Ιαβής, ο αδύναμος, ο άνθρωπος της θλίψης, του πόνου έρχεται μπροστά στο Θεό, όχι σαν ζητιάνος, αλλά με θάρρος, με παρρησία (Πράξεις Θ/9: 28), για να διεκδικήσει τις υποσχέσεις του Θεού μέσα στη ζωή του. Έρχεται για να καλέσει το Θεό μέσα στη ζωή του. Καθώς ξεκινούσε τη ζωή, έβαλε πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα το Θεό. Αυτή και μόνον η επιλογή του τον κατέστησε ενδοξότερο από όλα τα αδέλφια του. Δεν όρισε στο Θεό τι να κάνει. Την επιλογή και τον τρόπο επέμβασης του Θεού στη ζωή του την άφησε σ’ Αυτόν, γιατί ο Κύριος γνωρίζει τι έχουμε ανάγκη,  πριν καν εμείς ανοίξουμε το στόμα μας (Κολοσσαείς Γ/3: 1) και θα μας το προσφέρει πλούσια, πάντα στο χρόνο και με τον τρόπο που Αυτός γνωρίζει. 

     Ο Ιαβής ακούμπησε στο Θεό με εμπιστοσύνη, απευθύνθηκε σ’ Αυτόν που έχει τη δύναμη να κάνει μέσα στη ζωή μας πολύ περισσότερα απ' αυτά που εμείς ζητάμε ή μπορούμε με το πεπερασμένο μυαλό μας να σκεφτούμε. (Εφεσίους Γ/3: 20). Ταύτισε το θέλημά του με το θέλημα του Θεού. Μόνον έτσι μπορεί να ενεργήσει ο Θεός και να κάνει θαυμάσια στη ζωή μας. Η αστείρευτη δύναμη του Θεού μπορεί να κάνει μεγάλα πράγματα, αν εμείς ταυτιστούμε με το θέλημα του Θεού και δεν το εμποδίζουμε με την απιστία και τις αμφιβολίες μας στη ζωή μας. 

     Φωτεινό και αιώνιο παράδειγμα ταύτισης του θελήματός του με το θέλημα του Θεού υπήρξε ο ζωή του Ιωσήφ, ενός από τους 12 γιούς του Ιακωβ. Είμαι «Δούλος Κύριε», αφού έτσι θέλεις μέσα στη ζωή μου. Στην κατοικία του Πεντεφρή, ναι Κύριε, αφού Εσύ έτσι θέλεις, στη φυλακή …. (Γένεση Μ/40: 3), στο παλάτι του Φαραώ, ναι Κύριε…. (Γένεση ΜΖ/47: 14). Ο Απόστολος των Εθνών, ο πρώτος μετά τον Έναν, ο Απ. Παύλος, οδηγείται από φυλακή σε φυλακή, άρρωστος (Β΄ Κορινθίους ΙΒ/12: 7), μη έχοντας ένα παλτό να βάλει στους κουρασμένους ώμους του (Β΄ Τιμοθέου Δ/4: 13). "Παύλο έχασες…., που είναι ο Θεό σου;;" έρχεται ο εχθρός να του ψιθυρίσει τη δύσκολη ώρα, την ώρα της δοκιμασίας. Η απάντηση του Απ. Παύλου, μέσα από τη φυλακή ήταν: «δεν ντρέπομαι επειδή, ξέρω σε ποιον πίστεψα, και είμαι πεπεισμένος ότι είναι δυνατός να φυλάξει την παρακαταθήκη μου μέχρι εκείνη την ημέρα» (Β΄ Τιμοθέου Α/1: 12). 

      Ο Ιαβής έρχεται μπροστά στο Θεό με πίστη, με προσευχή, με δέηση, με ειλικρινή εκζήτηση μπροστά στο Θεό. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει : «Ζητάτε, και θα σας δοθεί, ψάχνετε, και θα βρείτε, κρούετε, και θα σας ανοιχτεί, επειδή, καθένας που ζητάει, παίρνει, κι αυτός που ψάχνει, βρίσκει, και σ' αυτόν που κρούει, θα ανοιχτεί» (Ματθαίος Ζ : 7-8). Ο Θεός θέλει να ζητάμε απ’ Αυτόν. Γιατί; Αφού ο Θεός ξέρει τις ανάγκες μας…., για να γνωρίζουμε εμείς από πού προέρχεται «πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον». Πρέπει να γνωρίζουμε ότι δεν προέρχεται τίποτα από τις δικές μας δυνάμεις, αλλά από τη δύναμη Εκείνου. 

    Επίσης αναφέρει ο λόγος του Θεού: «Ζητάτε, και θα σας δοθεί, ψάχνετε, και θα βρείτε, κρούετε, και θα σας ανοιχτεί, επειδή, καθένας που ζητάει, παίρνει, κι αυτός που ψάχνει, βρίσκει, και σ' αυτόν που κρούει, θα ανοιχτεί». (Ιακώβου Ζ/7: 7-8). Μπορεί να μην υπάρχει όριο στην καλοσύνη του Θεού, μπορεί ο Θεός να είναι έτοιμος να προσφέρει «κατά τον πλούτον Αυτού» (Φιλιππησίους Δ/4: 19), όμως αν δεν τα ζητήσουμε, αν δεν τα διεκδικήσουμε μέσα στη ζωή μας, δεν πρόκειται να λάβουμε όλα εκείνα που Θεός θέλει να μας προσφέρει. 

     Πολλές φορές ο εχθρός έρχεται να μας τονίσει την αναξιότητά μας και επεξεργάζεται διάφορα σενάρια, για να μας αποτρέψει από την προσευχή, την επικοινωνία με το Θεό, από το να ζητάμε απ’ Αυτόν και να λαμβάνουμε ευλογίες. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι από τη στιγμή που σώζεται ο άνθρωπος δια της πίστεως στο Θεό (Εφεσίους Β/2: 8 ), τότε πλέον όλες οι ευλογίες θα έρθουν στη ζωή μας και θα μας βρουν, χωρίς αυτός να κάνει τίποτα άλλο. Πρέπει να θυμίζουμε στο Θεό τις υποσχέσεις Του. «δε θα σε αφήσω, δεν θα σε εγκαταλείψω» (Ιησούς του Ναυή Α/1: 5). «Εγώ είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες, μέχρι τη συντέλεια του αιώνα» (Ματθαίος ΚΗ/28: 20). «Και ο Θεός χάρισε σ' αυτόν όσα ζήτησε».

     Ο Θεός θέλει να μας χαρίσει τις ευλογίες Του, να μας τις προσφέρει πλούσια. Τη γενναιοδωρία Του μόνον εμείς μπορούμε να περιορίσουμε. Πολλές φορές πηγαίνουμε μπροστά στο Θεό με ένα δοχείο, γεμάτο από τις μέριμνες, τα εδιαφέροντά μας κλπ και δε δίνουμε την ευκαιρία στο Θεό να προσθέσει κάτι μέσα στη ζωή μας. Άλλες φορές πηγαίνουμε με μισοάδεια δοχείο και αναγκάζουμε το Θεό να προσθέσει πολύ λίγα πράγματα στη ζωή μας. Θα πρέπει να πηγαίνουμε με ένα άδειο δοχείο, με μια άδεια καρδιά και να ζητάμε από το Θεό να μας τη γεμίσει με δικά Του πράγματα, με δικά Του ενδιαφέροντα. Γιατί η φύση του Θεού είναι να ευλογεί και να προσφέρει. Ο Λόγος του Θεού μας θυμίζει: «Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν» (Α΄ Κορινθίους Ι/10: 11). 

      Ένα φωτεινό παράδειγμα για τον καθένα μας είναι τούτη η διεκδικητική προσευχή του Ιαβή. Θέλει να μας δείξει με τον καλύτερο τρόπο ότι όσο μικρός κι αν είσαι, όσο ταπεινή και αν είναι η καταγωγή σου, όσο κι αν είσαι θλιμμένος ή κουρασμένος από τις δυσκολίες της ζωής, όποιοι κι αν ήσαν οι γονείς σου, η καταγωγή σου, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μετράει μπροστά στο Θεό. Προσδιόρισε μόνος σου ποιος θέλεις να είσαι στη σχέση σου μαζί Του και ζήτησε από το Θεό να σε ικανώσει και να σου προσφέρει πλούσιες ευλογίες. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει : «Ακούσατε, αδελφοί μου αγαπητοί, δεν εξέλεξεν ο Θεός τους πτωχούς του κόσμου τούτου πλουσίους εν πίστει και κληρονόμους της βασιλείας, την οποίαν υπεσχέθη προς τους αγαπώντας αυτόν;» (Ιακώβου Β/2: 5). 

    Πλούσιος στην πίστη, πλούσιος στα πάντα….. Αυτή είναι η λογική του Θεού, αυτός είναι ο μόνος δρόμος της επιτυχίας. Κάποτε ο Πέτρος κοίταξε το Χριστό και του είπε : «δεν αξίζω Κύριε να μπεις στο καράβι μου...» (Λουκάς Ε/5: 8). «της δόξας προπορεύεται η ταπείνωση» (Παροιμίαι ΙΗ/18: 12). Μπορεί, Πέτρο, να είσαι αγράμματος, να είσαι ένας ψαράς, του μόχθου και του πόνου, όμως αξίζεις πολλά και μόνον ο Χριστός μπορεί να αναδείξει την αξία σου. 

    «Και ο Θεός χάρισε σ' αυτόν (τον Ιαβή) όσα ζήτησε». Τι παρήγορο, τι ενθαρρυντικό. --

ΝΗΣΤΕΙΑ.

 Ευαγγέλιον "κατά ΜΑΤΘΑΙΟΝ",  κεφ.  ΙΖ  (17),  εδάφ.  14 – 21. 

14 Και ότε ήλθον προς τον όχλον, επλησίασεν εις αυτόν άνθρωπός τις γονυπετών εις αυτόν και λέγων 

15 Κύριε, ελέησόν μου τον υιόν, διότι σεληνιάζεται και κακώς πάσχει διότι πολλάκις πίπτει εις το πυρ και πολλάκις εις το ύδωρ. 

16 Και έφερα αυτόν προς τους μαθητάς σου, αλλά δεν ηδυνήθησαν να θεραπεύσωσιν αυτόν. 

17 Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη, έως πότε θέλω είσθαι μεθ' υμών; έως πότε θέλω υποφέρει υμάς; φέρετέ μοι αυτόν εδώ. 

18 Και επετίμησεν αυτόν ο Ιησούς, και εξήλθεν απ' αυτού το δαιμόνιον και εθεραπεύθη το παιδίον από της ώρας εκείνης. 

19 Τότε προσελθόντες οι μαθηταί προς τον Ιησούν κατ' ιδίαν, είπον Διά τι ημείς δεν ηδυνήθημεν να εκβάλωμεν αυτό; 

20 Ο δε Ιησούς είπε προς αυτούς Διά την απιστίαν σας. Διότι αληθώς σας λέγω, Εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, θέλετε ειπεί προς το όρος τούτο, Μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και θέλει μεταβή και δεν θέλει είσθαι ουδέν αδύνατον εις εσάς. 

21 Τούτο δε το γένος δεν εξέρχεται, ειμή διά προσευχής και νηστείας. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

     Στους πρόποδες του όρους της Μεταμόρφωσης ένας έξαλλος πατέρας σε κατάσταση μεγάλης θλίψης περίμενε τον Κύριο. Όταν τον συνάντησε, γονάτισε μπροστά του και άρχισε να τον παρακαλεί να θεραπεύσει το γιο του, που είχε καταληφθεί από δαιμόνια. Το παιδί υπέφερε από βαριές επιληψίες, που πολλές φορές τον έκαναν να πέφτει, άλλοτε στη φωτιά και άλλοτε στο νερό κάτι που επιδείνωνε την κατάστασή μου, πότε με εγκαύματα ή και με τον κίνδυνο του πνιγμού. Κάποιος είπε ότι το πιο σκληρό αφεντικό είναι ο διάβολος. 

     Εδώ βλέπουμε τι προβλήματα μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς. Πριν συναντήσει τον Κύριο ο θλιμμένος αυτός πατέρας είχε συναντήσει τους μαθητές του Κυρίου και είχε ζητήσει να τον βοηθήσουν στο πρόβλημα του παιδιού του, όμως αυτοί δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν το παιδί. Ο Κύριος καθώς ακούει τούτον τον ταλαιπωρημένο πατέρα, απευθύνεται στους μαθητές με τα λόγια (εδ. 17) : «Γενιά άπιστη και διεφθαρμένη, έως πότε θα είμαι μαζί σας. Ως πότε θα σας ανέχομαι». 

     Οι μαθητές δεν είχαν την πίστη να θεραπεύσουν τούτο το επιληπτικό παιδί. Όταν έφεραν το άρρωστο παιδί στον Ιησού, εκείνος επιτίμησε το δαιμόνιο και ο ασθενής γιατρεύτηκε αμέσως. Καθώς είδαν τούτο το γεγονός οι μαθητές έμειναν έκπληκτοι και γεμάτοι απορία ρώτησαν ιδιαιτέρως τον Κύριο : Η απάντηση του Κυρίου ήταν σαφής. «Απιστία». Αν είχαν πίστη ως κόκκου σιναπιού, τότε θα μπορούσαν τα βουνά των δυσκολιών να τα μετακινήσουν με θαυμαστό τρόπο, γιατί για εκείνους που πιστεύουν τίποτα δεν είναι αδύνατο. (Λουκάς Α : 37). Συνεχίζει ο Κύριος και τους λέει: «Αυτό το δαιμονικό γένος δεν βγαίνει παρά μόνον με προσευχή και νηστεία». 

     Ο Λόγος του Θεού μας λέει ότι ο εχθρός (ο σατάν, ο διάβολος, ο αντίδικος, αυτός που μας διαβάλλει στο Θεό «ημέρα και νύκτα» (Αποκάλυψη ΙΒ : 10), περιέρχεται «ως λέων ωρυόμενος» προσπαθώντας ποιόν να καταπιεί. (Α΄ Πέτρου Ε : 8). Προσπαθεί να απομακρίνει από το Θεό ακόμα και τους εκλεκτούς. (Μάρκος ΙΓ : 22). Ποτέ δεν παρουσιάζεται με την πραγματική του μορφή, αλλά παρουσιάζεται «ως άγγελος φωτός» (Ρωμαίους ΙΓ : 12). Με κάθε τρόπο προσπαθεί να παγίδευσει τον άνθρωπο, να τον μπλέξει στην αμαρτία, με σκοπό να διαρρήξει τη σχέση του με το Θεό και να ανακόψει την πνευματική του πορεία του. 

     Πρόκειται για έναν καθημερινό αγώνα, για μια μάχη που γίνεται κάθε στιγμή, για έναν πόλεμο που γίνεται γύρω μας. Στον αγώνα αυτόν πως θα σταθεί ο αδύναμος άνθρωπος και θα νικήσει; Δύο είναι τα κύρια μέσα που ο Θεός μας χάρισε, για να στεκόμαστε δυνατοί κάθε φορά και να νικάμε. 

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ και η ΝΗΣΤΕΙΑ. 

    Στην παρούσα μελέτη θα εξετάσουμε με ιδιαίτερη προσοχή για το τι είναι η νηστεία και τι αναφέρει ο Λόγος του Θεού γι’ αυτήν. Η νηστεία ξεκινάει από την Παλαιά Διαθήκη. Σύμφωνα με το Μωσαϊκό Νόμο όλοι οι Ισραηλίτες είχαν εντολή από το Θεό να νηστεύουν μια φορά το χρόνο, την ημέρα του εξιλασμού. (Λευιτικό ΚΓ : 27). Αυτή η νηστεία ήταν υποχρεωτική και για όλο το έθνος. Αργότερα οι Ισραηλίτες πρόσθεσαν και άλλες μέρες νηστείας.

     Όταν ο λαός είχε αποστατήσει από τον αληθινό Θεό και ακολουθούσε τον Βάαλ, ο Σαμουήλ τους κάλεσε να ταπεινωθούν και να νηστέψουν (Α΄Σαμουήλ Ζ : 6). Η Εσθήρ, πριν εμφανιστεί στο βασιλιά για να του ζητήσει την ακύρωση του δολοφονικού σχεδίου του Αμάν, συνέστησε τους Ιουδαίους να νηστέψουν τρεις μέρες. (βιβλίο Εσθήρ Δ : 16). Ο βασιλιά της Νινευή κήρυξε νηστεία μόλις άκουσε το μήνυμα της μετάνοιας από τον Ιωνά. (Ιωνάς Γ : 5) και ποιο ήταν το αποτέλεσμα της ειλικρινούς αυτής μετάνοιας, νηστείας και προσευχής του λαού : «Και είδεν ο Θεός τα έργα αυτών, ότι επέστρεψαν από της οδού αυτών της πονηράς και μετεμελήθη ο Θεός περί του κακού, το οποίον είπε να κάμει εις αυτούς και δεν έκαμεν αυτό».   

      Άλλαξε γνώμη ο Θεός και δεν τους κατάστρεψε. Όταν ο λαός ήταν αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα, οι άρχοντες των Ιουδαίων καθιέρωσαν τέσσερις ακόμα ημέρες νηστείας μέσα στο έτος. (Ζαχαρίας Η : 19). Στην Καινή Διαθήκη, βλέπουμε τους Φαρισαίους να νηστεύουν δύο φορές την εβδομάδα Δευτέρα και Πέμπτη (Λουκάς ΙΗ : 12). Με τον τρόπο αυτό ήθελαν να δείξουν δήθεν τον υπερβολικό τους ζήλο στο θέλημα του Θεού. 

      Η νηστεία δεν είχε καμιά αξία, αν δεν συνοδεύονταν από ταπείνωση και μετάνοια. Ουσιαστικά η νηστεία είναι η εξωτερική έκφραση της εσωτερικής λύπης, του πένθους. 

• Η νηστεία είναι εντολή του Θεού. 

• Ο ίδιος ο Κύριος νήστεψε. 

• Η εκκλησία νήστεψε. 

• Αποτελεί ένδειξη ταπείνωσης. 

• Οδηγεί αυτόν που νηστεύει σε μία πρόσκαιρη αποξένωση από το χώρο της ύλης, με παράλληλη προσέγγιση στον πνευματικό χώρο και στην παρουσία του Θεού. 

      Στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, κεφ. Θ : 14,15, διαβάζουμε : Ήρθαν τότε και οι μαθητές του Ιωάννη και τον βρήκαν του λένε : «Γιατί εμείς και οι Φαρισαίοι νηστεύουμε συχνά, ενώ οι μαθητές σου δεν νηστεύουν». Ο Ιησούς τους είπε : «Μπορούν οι φίλοι του γαμπρού να πενθούν, όσο καιρό είναι μαζί τους ο γαμπρός. Θα έρθουν όμως ημέρες που θα τους πάρουν από κοντά τους το γαμπρό και τότε θα νηστέψουν". Φανερά εδώ ο Κύριος τάσσεται υπέρ της νηστείας. 

      Στο «κακτά Ματθαίον», κεφ. Σ , εδάφ. 17 ο Κύριος επιδοκιμάζει τη νηστεία και δίνει οδηγίες γι’ αυτήν. «Εσύ όταν νηστεύεις, περιποιήσου τα μαλλιά σου και νίψε το πρόσωπό σου». Άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος νήστεψε 40 ημέρες & 40 νύκτες, όταν ήταν στην έρημο και πειραζόταν από το σατανά. (Μάρκος Α : 13). Ο Απόστολος Παύλος στην Β΄ προς Κορινθίους επιστολή, κεφ. Σ, εδ. 4, 5, αναφέρει : «αλλά εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέται Θεού, εν υπομονή πολλή, εν θλίψεσιν, εν ανάγκαις, εν στενοχωρίαις, εν ραβδισμοίς, εν φυλακαίς, εν ακαταστασίαις, εν κόποις, εν αγρυπνίαις, εν νηστείαις». 

      Μέσα σε όλες αυτές τις δύσκολες καταστάσεις που ζούσε ο Απόστολος Παύλος, δεν ξεχνούσε να κάνει νηστείες. Όμως τι ακριβώς είναι η νηστεία; Ο άνθρωπος αποτελείται από σώμα - ψυχή - πνεύμα. Τα τρία αυτά συνδέονται στενά μεταξύ τους και το ένα επηρεάζει το άλλο. Η Βίβλος μας διδάσκει ότι νηστεία είναι η αποχή από οποιαδήποτε τροφή γίνεται δε για πνευματικούς σκοπούς και για ορισμένο χρονικό διάστημα. Οι λόγοι μπορεί να είναι η προσευχή, η περισυλλογή, η εκζήτηση της επέμβασης του Θεού σε ορισμένες υποθέσεις που μας απασχολούν. 

    Δεν είναι νηστεία η αλλαξοφαγία. Δεν τρώμε λάδι, αλλά τρώμε ελιές. Δεν τρώμε κοτόπουλο, αλλά τρώμε ψάρι κλπ. Όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τη νηστεία του Λόγου του Θεού. Επίσης η προγραμματισμένη, υποχρεωτική νηστεία δεν έχει κανένα νόημα και καμία αξία. Είναι ένας τύπος, χωρίς ουσία. 

  Η νηστεία είναι κάτι που δε θα πρέπει να φαίνεται. Είναι κάτι που δε θα πρέπει να το επιδεικνύουμε. Ο Κύριος στο θέμα αυτό υπήρξε ιδιαίτερα αυστηρός προς τους Φαρισαίους. Αυτοί κάθε Δευτέρα και Πέμπτη που γινόταν λαϊκή αγορά στην Ιερουσαλήμ αντί να μένουν στα σπίτια τους κατέβαιναν επίτηδες στους δρόμους, αναμειγνύονταν μέσα στον κόσμο και ήταν άπλυτοι, αχτένιστοι, και γενικά ατημέλητοι. Περπατούσαν αργά, έκαναν τους στεναχωρημένους και με σκυμμένο το κεφάλι σε ένδειξη ταπείνωσης. Όλα αυτά δεν ήταν τίποτα άλλο από μια επίδειξη μπροστά στους ανθρώπους χωρίς ουσία και πνευματικό περιεχόμενο. Γι’ αυτούς ο Κύριος με ιδιαίτερη αυστηρότητα είπε: «έχουν ήδη λάβει την ανταμοιβή τους από τους ανθρώπους». (Ματθαίος Σ : 2). 

    Θα νηστεύουμε και θα ζητάμε την επιδοκιμασία του Θεού, όχι των ανθρώπων. Ο Κύριος είπε : «Εσύ όταν νηστεύεις, περιποιήσου τα μαλλιά σου και νίψε το πρόσωπό σου, για να μη φανεί στους ανθρώπους η νηστεία σου, αλλά στον Πατέρα σου, που βλέπει τις κρυφές πράξεις σου. Και ο Πατέρας σου, που βλέπει στις κρυφές πράξεις, θα σου το ανταποδώσει φανερά» (Ματθαίος Σ : 17,18). 

    Στο βιβλίο του Προφήτη Ησαϊα ο Θεός αναφέρει κάτι ακόμα πολύ ενδιαφέρον : «Εσείς την ημέρα που νηστεύετε παλεύεται για τα συμφέροντά σας και καταπιέζετε, όλους αυτούς που σας δουλεύουν. Νηστεύετε και ταυτόχρονα μαλώνετε και φιλονικείτε. Έτσι που νηστεύετε δεν πρόκειται να εισακουστεί η προσευχή σας. Η νηστεία όπως Εγώ τη θέλω, δεν είναι να κακουχείστε για μια μέρα και να σκύβετε κάτω το κεφάλι και με ρούχα πένθιμα να κάθεστε στη στάχτη. Νηστεία το λέτε εσείς αυτό; Ημέρα που ευαρεστεί τον Κύριο τη λέτε εσείς αυτή; Η νηστεία που εγώ θέλω είναι τούτη: «Να σπάτε τα δεσμά των αδικημένων, να λύνετε τα φορτία που τους βαραίνουν, να απελευθερώνετε τους καταπιεσμένους και να συντρίβετε κάθε ζυγό. Νηστεία είναι με τον πεινασμένο να μοιράζετε το ψωμί σας, να φέρνετε τον άστεγο στο σπίτι σας, αν βλέπετε κάποιον γυμνό να τον ντύνετε και να μην αρνείστε στη βοήθεια στο συνάνθρωπό σας» (Ησαΐας 58 : 4-7). 

      Η νηστεία είναι μια απόφαση προσωπική και μια ελεύθερη επιλογή που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Οι λόγοι της νηστείας πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα θα πρέπει να είναι πνευματικοί. Θα νηστέψω όταν θα νοιώσω ότι το πνεύμα του Θεού με οδηγεί να νηστέψω για κάποιο σοβαρό πνευματικό σκοπό. Θα νηστέψω όχι γιατί το λένε οι άλλοι  αλλά όταν υπάρχει μια ειδική ανάγκη για μένα, για τους αδελφούς, για την εκκλησία, για να εκζητήσω το Έλεος του Θεού και τη Χάρη Του. Ο Λόγος του Θεού δεν μας λέει πότε να νηστέψουμε ή πόσες φορές να νηστέψουμε. Αυτό θα το κρίνουμε εμείς, σ’ αυτό θα μας οδηγήσει το Πνεύμα το Άγιο. Ποιοι θα πρέπει να είναι οι στόχοι της νηστείας : 

1/ Η ενίσχυση της προσευχής και η εκζήτηση του θελήματος του θελήματος του Θεού μέσα στη ζωή μας. Με τη νηστεία δηλώνουμε την αλλαγή της καρδιά μας, την ειλικρίνειά μας και την προθυμία μας να ακολουθήσουμε το θέλημα του Θεού, το οποίο προβάλουμε, εγκαταλείποντας κάθε τι άλλο ακόμα και την τροφή μας. Ένα παράδειγμα. Όταν ο Έσδρας ετοιμαζόταν να οδηγήσει μετά από το διάταγμα του βασιλιά Κύρου των Περσών, (Έσδρας Α : 3), μια ομάδα Ιουδαίων που ήταν αιχμάλωτοι και όδευαν από τη Βαβυλώνα πίσω στην Ιερουσαλήμ, κήρυξε νηστεία για να ζητήσουν ένθερμα την παρουσία του Θεού για την ασφαλή επιστροφή τους. «Νηστέψαμε και παρακαλέσαμε το Θεό μας να μας προστατεύσει. Και αυτός άκουσε την παράκλησή μας» (Εσδρας Η : 23). Στις Πράξεις των Αποστόλων (ΙΔ : 23) βλέπουμε ότι ο Παύλος και ο Βαρνάβας περνώντας από τις Εκκλησίες που είχαν ιδρύσει : «χειροτόνησαν πρεσβυτέρους σε κάθε εκκλησία τους, νήστεψαν και προσευχήθηκαν και τους εμπιστεύτηκαν στον Κύριο, στον οποίο είχαν πιστέψει». 

2/ Η νηστεία είναι μία έκφραση ειλικρινούς μετάνοιας, λύπης, ταπείνωσης για την αμαρτία και επιστροφής στο Θεό. Της νηστείας θα πρέπει να έχει προηγηθεί εξομολόγηση των αμαρτιών μας ενώπιον του Θεού. Η νηστεία δεν είναι αυτοτιμωρία, αλλά είναι μια έκφραση σοβαρότητας με την οποία αντιμετωπίζουμε το μεγάλο πρόβλημα της αμαρτίας. Να μην ξεχνάμε ότι η αμαρτία κόστισε το θάνατο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Όταν ο Δαυίδ έμαθε για το θάνατο του Σαούλ, μας αναφέρει Β΄ Σαμουήλ, κεφ. Α : 11, 12, «τότε ο Δαβίδ έσκισε με απόγνωση τα ρούχα του και όλοι οι άντρες του έκαναν το ίδιο. Θρήνησαν, έκλαψαν και νήστεψαν ως το βράδυ για το Σαούλ και για τον Ιωνάθαν, το γιό του, και για όσους από το λαό του Κυρίου, είχαν σκοτωθεί στη μάχη». Στο βιβλίο του προφήτη Ιωήλ (Β : 12) διαβάζουμε : «και τώρα, λέει Κύριος, μπρορείτε να επιστρέψετε σε μένα με όλη σας την καρδιά. Νηστέψατε, κλάψατε και θρηνήσατε. Ξεσκίστε την καρδιά σας και όχι τα ρούχα σας». Η νηστεία δεν έχει κανένα νόημα, αν δεν συνοδεύεται από ειλικρινή μετάνοια, καταδίκη, αποστροφή, απέχθεια, προς την αμαρτία. «καρδία συντετριμμένη και ταπεινωμένη δεν θα την αφήσει ο Κύριος». {Ψαλμός ΝΑ (51), εδ. 17}. 

3/ Η νηστεία είναι ένα μέσο για να αποφύγουμε τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες, αλλά και να νικήσουμε, όταν όλα αυτά έλθουν στη ζωή μας. Υπάρχουν περίοδοι στη ζωή μας, που αντιμετωπίζουμε ιδιαίτερες δυσκολίες και συναντάμε πολύ μεγάλα προβλήματα. Βουνά ολόκληρα δυσκολιών θα λέγαμε ότι εμφανίζονται πολλές φορές στη ζωή μας. Πως θα τα μετατοπίσουμε; Πειρασμοί, δοκιμασίες, και άλλα μας δημιουργούν μια μεγάλη καθημερινή πίεση. Πως θα σταθούμε; πως θα τα αντιμετωπίσουμε; Ο τρόπος είναι ένας, η λύση είναι μία : «Προσευχή και νηστεία». 

4/ Χρειάζεται νηστεία συνοδευμένη από προσευχή για να προχωρήσει το έργο του Θεού για τη σωτηρία και άλλων ψυχών που βρίσκονται στο σκοτάδι μακριά από το θέλημα του Θεού. Όταν τα δυσάρεστα νέα για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, έφθασαν στα αυτιά του Νεεμία, ο Νεεμίας έπεσε σε βαρύτατο πένθος για μέρες πολλές. Προσευχήθηκε στο Θεό του ουρανού. Το ίδιο έκανε και ο Δανιήλ για την επιστροφή των αιχμαλώτων : «Άρχισα τότε νηστεία ντυμένος στα πένθιμα. Είχα ρίξει στάχτη στο κεφάλι μου και προσευχόμουν με στεναγμούς στον Κύριο το Θεό μου». (Δανιήλ Θ : 3). 

5/ Η νηστεία αποτελεί έκφραση αγάπης και λατρείας για το Θεό και δείχνει την πλήρη αφιέρωσή μας σ’ Αυτόν. Μέχρι τώρα είδαμε τη νηστεία να συνοδεύει δύσκολες περιστάσεις στη ζωή μας. Όμως δε θα πρέπει να περιμένουμε τα δύσκολα, για να κάνουμε νηστεία. Η νηστεία είναι και μία πράξη πίστης, υποταγής, αφιέρωσης στο Θεό. Ένα τέτοιο παράδειγμα αναφέρεται στο Ευαγγέλιο του Λουκά (Β : 37). Πρόκειται για την προφήτισσα Άννα, η οποία δεν έφευγε από το ναό, αλλά λάτρευε το Θεό νύχτα και μέρα με νηστείες και προσευχές. Λοιπόν η νηστεία είναι ένα βασικό κεφάλαιο στην πνευματική μας ζωή. Δε θα πρέπει να το υποτιμούμε, αντίθετα να το υπερτιμούμε και θα πρέπει να έχει θεοκεντρικό στόχο. Ο Θεός δε μας χρωστάει τίποτα, ούτε και εμείς μπορούμε να απαιτήσουμε κάτι από το Θεό. Ζούμε και οφείλουμε τα πάντα στη Χάρη, στο Έλεος, στην Αγάπη του Θεού. 

     Για το λόγο αυτό η προσευχή και η νηστεία μας θα πρέπει να αποβλέπουν στη δόξα του Θεού και τη δική μας πνευματική αύξηση. Για να γνωρίσουμε Εκείνον και την δύναμη της αναστάσεως Αυτού». (προς Φιλιππησίους Γ : 10). 

    Στο βιβλίο του Προφήτη Ιωήλ, κεφ. Β, εδ. 12-14, αναφέρεται: 

12 Και τώρα, γι' αυτό ο Κύριος λέει, επιστρέψτε σε μένα από όλη σας την καρδιά, και με νηστεία, και με θρήνο, και με πένθος. 

13 Και σχίστε την καρδιά σας, και όχι τα ιμάτιά σας, και επιστρέψτε στον Κύριο τον Θεό σας επειδή, είναι ελεήμονας και οικτίρμονας, μακρόθυμος και πολυέλεος, και ο οποίος μεταμελείται για το κακό. 14 Ποιος γνωρίζει, αν θα επιστρέψει και μεταμεληθεί, και αφήσει πίσω του ευλογία, προσφορά και σπονδή στον Κύριο τον Θεό μας; --

Η ΑΒΙΓΑΙΑ.

 βιβλίο  Σαμουήλ  Α', κεφ. ΚΕ / 25. 

1 ΚΑΙ ο Σαμουήλ πέθανε και ολόκληρος ο Ισραήλ συγκεντρώθηκαν, και τον έκλαψαν, και τον ενταφίασαν στο σπίτι του στη Ραμά. Και ο Δαβίδ σηκώθηκε, και κατέβηκε στην έρημο Φαράν. 

2 Υπήρχε δε στη Μαών ένας άνθρωπος, του οποίου τα κτήματα ήσαν στον Κάρμηλο, και ο άνθρωπος αυτός ήταν υπερβολικά πλούσιος, και είχε 3.000 πρόβατα, και 1.000 γίδες και κούρευε τα πρόβατά του στον Κάρμηλο. 

3 Και το όνομα του ανθρώπου ήταν Νάβαλ το δε όνομα της γυναίκας του ήταν Αβιγαία και η μεν γυναίκα του ήταν καλή σε σύνεση, και ωραία στην όψη ο άνθρωπος, όμως, αυτός ήταν σκληρός, και κακός στις πράξεις του καταγόταν δε από τη γενεά τού Χάλεβ. 

4 Και ο Δαβίδ στην έρημο άκουσε, ότι ο Νάβαλ κούρευε τα πρόβατά του. 

5 Και έστειλε ο Δαβίδ δέκα νέους, και είπε ο Δαβίδ στους νέους: Ανεβείτε στον Κάρμηλο, και πηγαίνετε στον Νάβαλ, και χαιρετήστε τον εξ ονόματός μου

6 και πείτε του: Πολύχρονος να είσαι! Ειρήνη και σε σένα, ειρήνη και στο σπίτι σου, ειρήνη και σε όλα όσα έχεις! 

7 Και, τώρα, άκουσα ότι έχεις κουρευτές δες, τους ποιμένες σου, που ήσαν μαζί μας, δεν τους βλάψαμε ούτε χάθηκε σ' αυτούς κάτι, όλο τον καιρό που ήσαν στον Κάρμηλο

8 ρώτησε τους νέους σου, και θα σου πουν ας βρουν, λοιπόν, χάρη στα μάτια σου αυτοί οι νέοι επειδή, σε καλή ημέρα ήρθαμε δώσε, παρακαλούμε, στους δούλους σου ό,τι έρθει στο χέρι σου, και στον γιο σου τον Δαβίδ. 

9 Και καθώς οι νέοι τού Δαβίδ ήρθαν, μίλησαν στον Νάβαλ, σύμφωνα με όλα αυτά τα λόγια, στο όνομα του Δαβίδ, και σταμάτησαν. 

10 Αλλ' ο Νάβαλ απάντησε στους δούλους τού Δαβίδ, και είπε: Τι είναι ο Δαβίδ; Και ποιος είναι ο γιος του Ιεσσαί; Πολλοί δούλοι είναι σήμερα, που αποσκιρτούν κάθε ένας από τον κύριό του 

11 Θα πάρω, λοιπόν, το ψωμί μου, και το νερό μου, και το σφαχτό μου, που έσφαξα για τους κουρευτές μου, και θα τα δώσω σε ανθρώπους που δεν ξέρω από πού είναι; 

12 Και οι νέοι τού Δαβίδ στράφηκαν στον δρόμο τους, και αναχώρησαν, και καθώς ήρθαν ανήγγειλαν σ' αυτόν όλα αυτά τα λόγια. 

13 Και ο Δαβίδ είπε στους άνδρες του: Ζωστείτε κάθε ένας τη ρομφαία του και ο Δαβίδ παρόμοια ζώστηκε τη δική του ρομφαία κι ανέβηκαν πίσω από τον Δαβίδ περίπου 400 άνδρες 200, όμως, έμειναν κοντά στην αποσκευή. 

14 Ένας από τους νέους, όμως, ανήγγειλε στην Αβιγαία, τη γυναίκα τού Νάβαλ, λέγοντας: Δες, ο Δαβίδ έστειλε μηνυτές από την έρημο για να χαιρετήσουν τον κύριό μας, κι εκείνος τους έδιωξε 

15 οι άνδρες, όμως, στάθηκαν σε μας πολύ καλοί, και δεν υποστήκαμε βλάβη ούτε χάσαμε κανένα ζώο, όσον καιρό συναναστραφήκαμε μαζί τους,όταν ήμασταν στα χωράφια 

16 ήσαν σαν ένα τείχος γύρω μας, και νύχτα και ημέρα, όλο τον καιρό που ήμασταν μαζί τους βόσκοντας τα πρόβατα 

17 Τώρα, λοιπόν, γνώρισε και δες τι θα κάνεις εσύ επειδή, αποφασίστηκε κακό ενάντια στον κύριό μας, και ενάντια σε ολόκληρο το σπίτι του μια που είναι άνθρωπος δύστροπος, ώστε κανένας δεν μπορεί να του μιλήσει. 

18 Τότε, η Αβιγαία βιάστηκε, και πήρε 200 ψωμιά, και δύο αγγεία κρασί, και πέντε ετοιμασμένα πρόβατα, και πέντε μέτρα φρυγανισμένο σιτάρι, και 100 δέσμες σταφίδες, και 200 πίττες από σύκα, και τα έβαλε επάνω σε γαϊδούρια. 

19 Και είπε στους νέους της: Προπορεύεστε μπροστά μου δέστε, εγώ έρχομαι έπειτα από σας. Στον Νάβαλ, όμως, τον άνδρα της, δεν το φανέρωσε. 

20 Και καθώς αυτή, καθισμένη επάνω σε ένα γαϊδούρι, κατέβαινε κάτω από τη σκέπη τού βουνού, να, ο Δαβίδ και οι άνδρες του κατέβαιναν προς αυτήν και τους συνάντησε. 

21 Και ο Δαβίδ είχε πει: Στ' αλήθεια, μάταια φύλαξα όλα όσα αυτός είχε στην έρημο, και δεν χάθηκε τίποτε από όλα τα αποκτήματά του και μου ανταπέδωσε κακό αντί για καλό 

22 έτσι να κάνει ο Θεός στους εχθρούς του Δαβίδ, και έτσι να προσθέσει, αν μέχρι το πρωί αφήσω αρσενικό από όλα τα πράγματά του. 

23 Και καθώς η Αβιγαία είδε τον Δαβίδ, βιάστηκε, και κατέβηκε από το γαϊδούρι, και έπεσε μπροστά στον Δαβίδ μπρούμυτα, και προσκύνησε μέχρι το έδαφος. 

24 Και έπεσε στα πόδια του, και είπε: Επάνω μου, επάνω μου, κύριέ μου, ας είναι αυτή η αδικία και ας μιλήσει, παρακαλώ, η δούλη σου στα αυτιά σου, και άκουσε τα λόγια της δούλης σου. 

25 Ας μη δώσει καμιά προσοχή, παρακαλώ, ο κύριός μου σε τούτον τον δύστροπο άνθρωπο, τον Νάβαλ επειδή, σύμφωνα με το όνομά του, τέτοιος είναι Νάβαλ είναι το όνομά του, και αφροσύνη είναι μαζί του εγώ, όμως, η δούλη σου δεν είδα τους νέους τού κυρίου μου, που είχες στείλει. 

26 Τώρα, λοιπόν, κύριέ μου, ζει ο Κύριος και ζει η ψυχή σου, ο Κύριος βέβαια σε κράτησε από το να μπεις σε αίμα, και να εκδικηθείς με το χέρι σου τώρα, μάλιστα, οι εχθροί σου, κι εκείνοι που ζητούν κακό στον κύριό μου, ας είναι όπως ο Νάβαλ! 

27 Και, τώρα, αυτή η προσφορά, που η δούλη σου έφερε στον κύριό μου, ας δοθεί στους νέους που ακολουθούν τον κύριό μου. 

28 Συγχώρεσε, παρακαλώ, το αμάρτημα της δούλης σου επειδή, ο Κύριος θα κάνει στον κύριό μου κατοικία ασφαλή, για τον λόγο ότι, ο κύριός μου μάχεται τις μάχες τού Κυρίου, και σε σένα κακία δεν βρέθηκε ποτέ. 

29 Αν και σηκώθηκε άνθρωπος που σε καταδιώκει, και ζητάει την ψυχή σου, η ψυχή όμως του κυρίου μου θα είναι δεμένη στον δεσμό τής ζωής κοντά στον Κύριο τον Θεό σου τις δε ψυχές των εχθρών σου, αυτές θα τις εκσφενδονίσει μέσα από τη σφενδόνη. 

30 Και όταν ο Κύριος κάνει στον κύριό μου σύμφωνα με όλα τα αγαθά που μίλησε για σένα, και σε κάνει κυβερνήτη επάνω στον Ισραήλ, 

31 δεν θα είναι αυτό σκάνδαλο σε σένα ούτε πρόσκομμα καρδιάς στον κύριό μου ή ότι έχυσες αναίτιο αίμα ή ότι ο κύριός μου εκδίκησε τον εαυτό του όμως, όταν ο Κύριος αγαθοποιήσει τον κύριό μου, τότε θυμήσου τη δούλη σου. 

32 Και ο Δαβίδ είπε στην Αβιγαία: Ευλογητός ο Κύριος ο Θεός τού Ισραήλ, που σε έστειλε αυτή την ημέρα σε συντάντησή μου 

33 και ευλογημένη η βουλή σου, και ευλογημένη εσύ, που με φύλαξες αυτή την ημέρα από το να μπω σε αίματα, και να εκδικηθώ με το χέρι μου 

34 επειδή, στ' αλήθεια, ζει ο Κύριος ο Θεός τού Ισραήλ, που με εμπόδισε από το να κακοποιήσω, αν δεν έσπευδες να έρθεις σε συνάντησή μου, δεν θα έμενε στον Νάβαλ μέχρι την αυγή αρσενικός άνθρωπος. 

35 Και ο Δαβίδ πήρε από το χέρι της τα όσα τού έφερε και της είπε: Πήγαινε στο σπίτι σου με ειρήνη δες, εισάκουσα τη φωνή σου, και τίμησα το πρόσωπό σου. 

36 Και η Αβιγαία ήρθε στον Νάβαλ και να, είχε στο σπίτι του συμπόσιο, σαν συμπόσιο βασιλιά και η καρδιά τού Νάβαλ ήταν μέσα του εύθυμη, και ήταν υπερβολικά μεθυσμένος γι' αυτό δεν του ανήγγειλε τίποτε, μικρό ή μεγάλο, μέχρι την αυγή. 

37 Το πρωί, όμως, αφού ο Νάβαλ είχε ξεμεθύσει, η γυναίκα του φανέρωσε σ' αυτόν αυτά τα πράγματα και η καρδιά του νεκρώθηκε μέσα του, και έγινε σαν πέτρα. 

38 και ύστερα από δέκα ημέρες, ο Κύριος χτύπησε τον Νάβαλ, και πέθανε. 

39 Και όταν ο Δαβίδ άκουσε ότι ο Νάβαλ πέθανε, είπε: Ευλογητός ο Κύριος, που έκρινε την κρίση μου για τον ονειδισμό μου, που έγινε από τον Νάβαλ, και εμπόδισε τον δούλο του από κακό και την κακία τού Νάβαλ ο Κύριος έστρεψε επάνω στο κεφάλι του! Και ο Δαβίδ έστειλε και μίλησε στην Αβιγαία, για να την πάρει ως γυναίκα στον εαυτό του. 

40 Και καθώς οι δούλοι τού Δαβίδ ήρθαν στην Αβιγαία, στον Κάρμηλο, της μίλησαν, λέγοντας: Ο Δαβίδ μάς έστειλε σε σένα, για να σε πάρει ως γυναίκα στον εαυτό του. 

41 Και σηκώθηκε, και προσκύνησε μπρούμυτα μέχρι το έδαφος, και είπε: Δες, ας είναι η δούλη σου υπηρέτρια για να πλένει τα πόδια των δούλων τού Κυρίου μου. 

42 Και η Αβιγαία έσπευσε, και σηκώθηκε, και ανέβηκε σε ένα γαϊδούρι, με πέντε κορίτσια της, που ακολουθούσαν από πίσω της και πήγε πίσω από τους απεσταλμένους τού Δαβίδ, και έγινε γυναίκα του. 

       ΣΧΟΛΙΑ :

      Βρισκόμαστε στην εποχή που το πάθος , το μίσος του βασιλιά Σαούλ κατά του Δαβίδ έχει φθάσει στο κατακόρυφο. Ο Δαβίδ ήδη είχε λάβει τους «ηγιασμένους άρτους» από τον ιερέα στην πόλη Νωδ. (Α΄ Σαμουήλ ΚΑ: 6). Το γεγονός μας το αναφέρει και ο Κύριος Ιησούς Χριστός στο ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον», κεφ. ΙΒ, εδ. 4). «Δεν ανεγνώσατε τι έπραξεν ο Δαβίδ ότε επείνασεν αυτός και οι μετ' αυτού; πως εισήλθεν εις τον οίκον του Θεού και έφαγε τους άρτους της προθέσεως, τους οποίους δεν ήτο συγκεχωρημένον εις αυτόν να φάγη, ούτε εις τους μετ' αυτού, ειμή εις τους ιερείς μόνους;». 

     Στη συνέχεια ο Δαβίδ διέφυγε για να γλιτώσει από το βασιλιά Σαούλ στο στρατόπεδο των Φιλισταίων προσποιούμενος τον τρελό. (Α΄ Σαμουήλ ΚΑ: 10-15). 

10 Και ο Δαβίδ σηκώθηκε, και έφυγε εκείνη την ημέρα μπροστά από τον Σαούλ, και πήγε στον Αγχούς, τον βασιλιά τής Γαθ. 

11 Και οι δούλοι τού Αγχούς είπαν σ' αυτόν: Δεν είναι αυτός ο Δαβίδ, ο βασιλιάς τού τόπου; Δεν είναι αυτός, στον οποίο έψαλλαν αμοιβαία σε χορούς γυναίκες, που έλεγαν: Ο Σαούλ χτύπησε τις χιλιάδες του, και ο Δαβίδ τις μυριάδες του; 

12 Και ο Δαβίδ έβαλε αυτά τα λόγια στην καρδιά του, και φοβήθηκε υπερβολικά από τον Αγχούς, τον βασιλιά τής Γαθ. 

13 Και άλλαξε τον τρόπο μπροστά τους, και προσποιήθηκε τον τρελό ανάμεσα στα χέρια τους και έξυνε επάνω στις πόρτες τής πύλης, και άφηνε το σάλιο του να πέφτει κάτω στα γένια του. 

14 Τότε, ο Αγχούς είπε στους δούλους του: Να, εσείς βλέπετε τον άνθρωπο ότι είναι τρελός γιατί τον φέρατε σε μένα; 

15 Μήπως εγώ στερούμαι από τρελούς, ώστε να τον φέρετε για να κάνει τον τρελό μπροστά μου; Αυτός θα έμπαινε μέσα στο σπίτι μου; 

      Στη συνέχεια ο Δαβίδ περιπλανήθηκε και σε άλλες περιοχές μαζί με 600 οπαδούς, που τον ακολουθούσαν παντού. Καθώς περιφερόταν στην περιοχή, με τη μικρή δύναμη που διέθετε, προστάτευε τους παραγωγούς και τους κτηνοτρόφους της περιοχής από τις επιθέσεις ληστών και αυτοί του ανταπέδιδαν από τα προϊόντα τους για να συντηρηθεί με τους ανθρώπους του. 

      Στο περιστατικό που διαβάσαμε ο Δαβίδ βρίσκεται στο όρος Κάρμηλος και έστειλε σε έναν πλούσιο κτηνοτρόφο της περιοχής, τον Νάβαλ, δέκα στρατιώτες για να ζητήσουν τρόφιμα για τους άντρες του. Ο Νάβαλ είχε 3.000 πρόβατα, 3.000 κατσίκια και εκείνη η εποχή ήταν που κούρευαν τα πρόβατα. Όπως και σήμερα εκείνη η εποχή το κούρεμα των προβάτων ήταν ένα σημαντικό γεγονός και κάθε βράδυ τσοπάνηδες και κουρευτές γλεντοκοπούσαν. Ο Ναβαλ μπορεί να ήταν πλούσιος αλλά ήταν και πολύ κακός, δύστροπος, τσιγκούνης, «στραβόξυλο».

       Όταν έφτασαν οι σύντροφοι του Δαβίδ, συνάντησαν το Ναβαλ και του ζήτησαν προμήθειες. Η απάντηση του Νάβαλ ήταν βάναυση, σκληρή, κατηγορηματική και ταυτόχρονα απαξιωτική και προσβλητική για το Δαβίδ και τους συντρόφους τους. Τι λέτε, βρε τους απάντησε! Να πάρω εγώ το ψωμί μου και το νερό μου ( σπάνιο είδος για τα μέρη εκείνα) και τα σφαχτά μου που έχω ετοιμάσει για τους κουρευτές μου και για τη μεγάλη γιορτή του κουρέματος και να τα δώσω στους αντάρτες του Δαβίδ; Και ποιος είναι αυτός ο Δαβίδ; Το βρήκαμε τώρα να ξεσηκώνονται οι δούλοι και να βαράνε τα αφεντικά τους με τα λόγια αυτά τους έδιωξε. 

    Οι σύντροφοι του Δαβίδ γύρισαν πίσω άπρακτοι, ντροπιασμένοι και όταν ο Δαβίδ πληροφορήθηκε τα γεγονότα, ετοίμασε στρατό, για να κατέβει στους καταυλισμούς του Νάβαλ και να τα κάνει όλα στάχτη. Κάποιος από τους βοσκούς του Νάβαλ όμως πήγε και προειδοποίησε τη γυναίκα του που ονομαζόταν Αβιγαία. Ήταν μια πλούσια, όμορφη γυναίκα και από ό,τι φαίνεται από την ιστορία μας με φρόνηση και με πολύ μυαλό. Όταν λοιπόν πληροφορήθηκε τα γεγονότα, σκέφτηκε γρήγορα, σωστά και ψύχραιμα. Χωρίς καν να πει τίποτα στον άντρα της ετοίμασε 200 καρβέλια αχνιστό ψωμί, 2 μεγάλα ασκιά κρασί, 5 πρόβατα καλοψημένα, 20 κιλά σιτάρι, 100 μπάλες ξερές σταφίδες και 200 τσαπέλες ξερά σύκα. όλα αυτά τα φόρτωσε σε γαϊδούρια και ξεκίνησε με μια ομάδα βοσκών να συναντήσει το Δαβίδ που ερχόταν μανιασμένος για να πάρει εκδίκηση. 

    Μόλις έφτασε στο Δαβίδ, έπεσε στα πόδια του και τον παρακάλεσε και ανέλαβε η ίδια όλες τις ευθύνες για την επιπόλαια συμπεριφορά του άντρα της. «μην τον παρεξηγείς αφέντη μου» Νάβαλ τον λένε και Νάβαλ (άφρων) είναι. Εσύ δέξου τα δώρα μου και μην μας καταστρέψεις. Εσύ είσαι ο εκλεκτός του Θεού μας. Ο Κύριος θα ζητήσει εκδίκηση για σένα, θα εξοντώσει τους εχθρούς σου και θα σε κάνει βασιλιά. Ο Δαβίδ, που δεν ήταν κακός άνθρωπος, άκουσε με πολλή προσοχή τα λόγια της γυναίκας και εντυπωσιάστηκε για τη διπλωματική της συμπεριφορά και την όλη της ενέργεια την έλαβε ως εμπόδιο από το Θεό για να μην ανακατευτεί με φόνους. Έτσι δέχθηκε τα δώρα της γυναίκας και αποσοβήθηκε το μεγάλο κακό που θα γινόταν. 

    Αλήθεια τι στάση ήταν αυτή που κράτησε αυτή η γυναικά! Με φόβο θεού, με λογική και σύνεση εργάστηκε για την ειρήνη. Όταν ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός έλεγε: «μακάριοι οι ειρηνοποιοί» (Ματθαίος Ε : 9), τέτοια παραδείγματα ασφαλώς θα είχε στο μυαλό του. Εργάστηκε με υπευθυνότητα, με σύνεση, με πνευματική ωριμότητα για την ειρήνη, ενάντια στο κακό και ακύρωσε όλα τα σχέδια του ανθρωποκτόνου άρχοντα, (Ιωάννης Η : 44), του εχθρού της ψυχής. 

    Πόσες φορές σαν πιστοί του θεού σταθήκαμε με τόση σύνεση και πνευματική ωριμότητα μέσα στην οικογένειά μας, μέσα στην κοινωνία, για να δούνε οι άνθρωποι τα ειρηνοποιά μας σχέδια, για να ξεχωρίσουμε από το πνεύμα και τους ανθρώπους της εποχής μας που είναι: πόλεμος, μάχες, αίμα. Έτσι θα εκτιμήσουν οι άνθρωποι τα έργα μας και καθώς θα μας υποδεικνύουν για τα ειρηνοποιά μας έργα και τη σύνεσή μας, εμείς να δείχνουμε Εκείνον και να λέμε «ο Θεός είναι η ειρήνη μας». (Εφεσίους Β : 14). Πόσες φορές με την απερίσκεπτη τακτική μας εμποδίσαμε ανθρώπους από το να έρθουν πιο κοντά και να γνωρίσουν τον άρχοντα της ειρήνης (Ησαϊας Θ : 6) τον Κύριο Ιησού Χριστό! Ο Κύριος είπε στους μαθητές του : «Ειρήνην αφήνω εις εσάς, ειρήνην την εμήν δίδω εις εσάς, ουχί καθώς ο κόσμος δίδει, σας δίδω εγώ. Ας μη ταράττηται η καρδία σας μηδέ ας δειλιά». (Ιωάννης ΙΔ:27). 

     Ο Θεός προσφέρει άφθονη ειρήνη, όχι όπως η ειρήνη των ανθρώπων, που στην ουσία είναι ταραχή και πόλεμος, αλλά προσφέρει την ειρήνη τη δική Του. Πόσες φορές σε κάτι που έπραξε ο ένας ή ο άλλος εναντίον μας δε σκεφτήκαμε να απαντήσουμε αλλά και να ενεργήσουμε βιβλικά, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και να κρατήσουμε έτσι τη σωστή στάση; Αντίθετα φανήκαμε ταχείς προς την ανταπόδοση, προς το κακό, προς εκείνο που είναι αντίθετο με το θέλημα του θεού. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει : «Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου πάντες οι πράττοντες αυτάς έχουσι σύνεσιν καλήν, η αίνεσις αυτού μένει εις τον αιώνα». {Ψαλμός ΡΙΑ (111), εδ. 10}. 

     Η γυναίκα αυτή είχε φόβο (σεβασμό) προς το θεό. Το συμπεραίνουμε από την όλη στάση που τήρησε. Ενώ θα μπορούσε να σταθεί στο πλευρό του συζύγου της και να τον επαινέσει για τη συμπεριφορά που τήρησε, κάτι το οποίο πολλές φορές εμείς συμβιβασμένοι με το πνεύμα του κόσμου έχουμε κάνει στη ζωή μας, αυτή έκανε κάτι άλλο, κάτι μεγάλο και επικίνδυνο για μια γυναίκα της εποχή. 

     Εργάστηκε για την ειρήνη.

   Εργάστηκε για το καλό, εφάρμοσε στη ζωή της πρακτικά το Πνεύμα του Λόγου του Θεού που κράζει προς κάθε άνθρωπο : «ξέκλινε από το κακό, και πράττε το αγαθό, ζήτα ειρήνη, και κυνήγα την». {Ψαλμός ΛΔ (34), εδάφ. 14}. Να από που συμπεραίνουμε ότι ήταν παιδί του θεού, συνετός, ώριμος, πνευματικός άνθρωπος. Αλήθεια πόσες φορές οι άνθρωποι γύρω μας οδηγήθηκαν σε παρόμοια συμπεράσματα για τη δική μας ζωή; 

    Όταν η Αβιγαία αργά το βραδύ γύρισε στον καταυλισμό βρήκε τον άντρα της να τρώει και να πίνει τύφλα στο μεθύσι. Τι να του πει εκείνη την ώρα. Τον άφησε και πήγε για ύπνο. Πόσο συνετή στάθηκε και αυτή την ώρα. Την άλλη μέρα του διηγήθηκε τα καθέκαστα και πως τον είχε γλυτώσει από βέβαιο θάνατο. Αυτός ακόμα και κείνη τη στιγμή έγινε θηρίο. Πόσο δύσκολα ταπεινώνεται ο ασεβής! Μετά από δέκα μέρες του ήρθε αποπληξία και πέθανε. 

     Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει : «Επειδή, λίγο ακόμα και ο ασεβής δεν θα υπάρχει πλέον και θα ζητήσεις τον τόπο του, και δεν θα βρεθεί». {Ψαλμός ΛΖ (37), εδάφ. 10}. Επίσης στο βιβλίο των παροιμιών, κεφ. Ι, εδάφ. 25, αναφέρεται : «Όπως παρέρχεται ο ανεμοστρόβιλος, έτσι και ο ασεβής δεν υπάρχει, ενώ ο δίκαιος θα είναι θεμελιωμένος στον αιώνα». Την κρίση θα την κάνει ο Θεός στην κατάλληλη ώρα, ας μη σπεύδουμε να εκδικηθούμε για το δίκιο μας, ας περιμένουμε την ώρα του Κυρίου, την ώρα του αλάθητου Κριτή. 

    Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει : «Μη εκδικήτε εαυτούς, αγαπητοί, αλλά δότε τόπον τη οργή, διότι είναι γεγραμμένον, εις εμέ ανήκει η εκδίκησις, εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει Κύριος». (προς Ρωμαίους ΙΒ : 19). Όταν ο Δαβίδ πληροφορήθηκε το θάνατο του Νάβαλ, έστειλε μηνυτές και της ζήτησε από την Αβιγαία να γίνει γυναίκα του. Μια τέτοια στάση και μια τέτοια ζωή ο Κύριος δε θα τη λησμονήσει. Την ψυχή εκείνη που αγαπά την ειρήνη, που στέκεται σύνδεσμος αγάπης με τα ειρηνοποιά της έργα, μια μέρα θα την καλέσει κοντά Του. Εκεί είναι η θέση της «μακάριοι οι ειρηνοποιοί υιοί θεού κληθήσονται» (Ματθαίος Ε : 9), δηλαδή θα ξεχωρίσουν, θα πάρουν τιμητική θέση δίπλα στο Θεό και θα ονομαστούν παιδιά Του. Ο προφήτης Ησαϊας στο κεφ. ΝΒ (52), εδ. 7, αναφέρει : «Πόσον ωραίοι είναι επί των ορέων οι πόδες του ευαγγελιζομένου, του κηρύττοντος ειρήνην». 

     Ω! τι δόξα, τι τιμή, για την Αβιγαία, αλλά και για τον καθένα από μας που θα περπατήσει στη ζωή με τον ίδιο ειρηνοποιό τρόπο. Πολλές φορές, καθώς βλέπουμε μια διαμάχη μεταξύ συνανθρώπων μας, ας είμαστε έτοιμοι να βοηθήσουμε και να εργαστούμε για την ειρήνη, να σταθούμε ανάμεσά τους με πνεύμα ειρηνοποιό. Μπορεί κάποιος να μας έβλαψε σε κάτι, ο συμβιβασμός δεν είναι πάντα αμαρτία. Υπάρχουν λύσεις που είναι σύμφωνες με το Πνεύμα του Θεού και που οδηγούν στην ειρήνη, αλλά χρειάζεται να υπάρχει μία εσωτερική διάθεση για ειρήνη, Πνεύμα θεού θα το λέγαμε, να υπάρχει πολλή προσευχή, ώστε να μπορεί ο Κύριος να μας χρησιμοποιήσει στο δύσκολο ρόλο του ειρηνοποιού. Τότε δε θα είμαστε απλά κερδισμένοι, αλλά θα είμαστε «μακάριοι» και η θέση μας θα είναι δίπλα σε Εκείνον τον πλάστη και δημιουργό μας. 

    «Και έλαβεν ο Δαβίδ εκ της χειρός αυτής τα όσα έφερε προς αυτόν και είπε προς αυτήν: Ανάβα προς τον οίκόν σου εν ειρήνη». Γύρισε στο σπίτι της με γεμάτη καρδιά, έγινε με τη στάση της μέσα σ’ έναν κόσμο πολέμου και συμφοράς μία ειρηνοποιός. Βλέπουμε άλλη μια φορά να εφαρμόζεται ο διαχρονικός νόμος του Κυρίου : «όποιος υψώνει τον εαυτό του, θα ταπεινωθεί και όποιος ταπεινώνει τον εαυτό του, θα υψωθεί». (Λουκάς ΙΔ : 11). Ο Νάβαλ καθώς ύψωσε τον εαυτόν του, τον ταπείνωσε ο Θεός. Εκείνη που ταπείνωσε τον εαυτόν της υψώθηκε και έγινε γυναίκα του Βασιλιά. --

Η ΠΑΡΆΒΟΛΗ ΤΩΝ ΖΙΖΑΝΙΩΝ

Ευαγγέλιον «κατά Ματθαίον», κεφ. ΙΓ/13, εδάφ. 24 – 30. 

24 Άλλην παραβολήν παρέθηκεν εις αυτούς, λέγων Ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπον, όστις έσπειρε καλόν σπόρον εν τω αγρώ αυτού 

25 αλλ' ενώ εκοιμώντο οι άνθρωποι, ήλθεν ο εχθρός αυτού και έσπειρε ζιζάνια ανά μέσον του σίτου και ανεχώρησεν. 

26 Ότε δε εβλάστησεν ο χόρτος και έκαμε καρπόν, τότε εφάνησαν και τα ζιζάνια. 

27 Προσελθόντες δε οι δούλοι του οικοδεσπότου είπον προς αυτόν Κύριε, καλόν σπόρον δεν έσπειρας εν τω αγρώ σου; πόθεν λοιπόν έχει τα ζιζάνια; 

28 Ο δε είπε προς αυτούς Εχθρός άνθρωπος έκαμε τούτο οι δε δούλοι είπον προς αυτόν Θέλεις λοιπόν να υπάγωμεν και να συλλέξωμεν αυτά; 

29 Ο δε είπεν Ουχί, μήποτε συλλέγοντες τα ζιζάνια εκριζώσητε μετ' αυτών τον σίτον 

30 αφήσατε να συναυξάνωσιν αμφότερα μέχρι του θερισμού, και εν τω καιρώ του θερισμού θέλω ειπεί προς τους θεριστάς Συλλέξατε πρώτον τα ζιζάνια και δέσατε αυτά εις δέσμας διά να κατακαύσητε αυτά, τον δε σίτον συνάξατε εις την αποθήκην μου.

         Ευαγγέλιον  «κατά Ματθαίον», κεφ. ΙΓ/13, εδάφ. 36 – 43. 

36 Τότε, ο Ιησούς, αφού άφησε τα πλήθη, ήρθε στο σπίτι, και ήρθαν κοντά του οι μαθητές του, λέγοντας: Εξήγησέ μας την παραβολή των ζιζανίων τού χωραφιού. 

37 Και εκείνος αποκρινόμενος τους είπε: Αυτός που σπέρνει τον καλό σπόρο, είναι ο Υιός τού ανθρώπου 

38 και το χωράφι είναι ο κόσμος και ο καλός σπόρος είναι οι γιοι τής βασιλείας και τα ζιζάνια είναι οι γιοι τού πονηρού 

39 και ο εχθρός, που τα έσπειρε, είναι ο διάβολος και ο θερισμός είναι η συντέλεια του αιώνα και οι θεριστές είναι οι άγγελοι. 

40 Όπως, λοιπόν, μαζεύονται τα ζιζάνια και κατακαίγονται στη φωτιά, έτσι θα είναι στη συντέλεια αυτού του αιώνα

41 ο Υιός τού ανθρώπου θα στείλει τούς αγγέλους του, και θα μαζέψουν από τη βασιλεία του όλα τα σκάνδαλα, και εκείνους που πράττουν την ανομία 

42 και θα τους ρίξουν στο καμίνι τής φωτιάς εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών. 

43 Τότε, οι δίκαιοι θα λάμψουν σαν τον ήλιο, μέσα στη βασιλεία τού Πατέρα τους. Αυτός που έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει. 

       ΣΧΟΛΙΑ : 

     Ο Χριστός, όταν βρισκόταν στη γη, μιλούσε συχνά στους ανθρώπους που μαζεύονταν γύρω του, θέλοντας να τους αποκαλύψει ποιο είναι το θέλημα του Θεού και πόσο μεγάλη είναι η Αγάπη Του και το ενδιαφέρον Του για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου. Ήταν μια αγάπη που έκανε το Θεό να αδειάσει τον ουρανό, να στείλει «τον Υιόν Του τον Μονογενή, ώστε να μη χαθεί καθένας που θα πιστέψει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή» (Ιωάννης Γ/3: 16). 

    Ο Κύριος μιλούσε με πολλούς τρόπους. Άλλοτε συζητούσε με τους ανθρώπους για τα προβλήματα και τις απορίες τους και άλλες φορές μιλούσε με παραβολές. Οι παραβολές ήταν απλές ιστορίες, που αφηγείτο  ο Χριστός και θύμιζαν την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Μέσα από αυτές ήθελε να τους διδάξει κάτι σπουδαίο για το Θεό, την Εκκλησία και πάνω απ’ όλα το θέλημα Του.

     Ο Λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει γιατί ο Κύριος μιλούσε και με παραβολές. Όταν ανέφερε στους μαθητές την «παραβολή του σπορέως» (Ματθαίος ΙΓ/13: 1-23 & Μάρκος Δ/4: 1-20), οι μαθητές ζήτησαν να μάθουν τι σημαίνει η παραβολή αυτή και τότε ο Κύριος τους απάντησε: «Σε σας δόθηκε να γνωρίσετε τα μυστήρια της βασιλείας τού Θεού στους υπόλοιπους όμως με παραβολές, για να μη βλέπουν ενώ βλέπουν, και να μη καταλαβαίνουν ενώ ακούν» (Λουκάς Η/8: 10). 

   Τους εξήγησε δηλαδή ότι τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού δεν μπορούν να τα καταλάβουν όλοι. Στην περίπτωσή τους, επειδή οι μαθητές ήταν πρόθυμοι να εμπιστευτούν και να υπακούσουν, ο Κύριος θα τους έδινε τη δυνατότητα να καταλάβουν τη διδασκαλία Του. Ο Ιησούς παρουσίαζε πολλές αλήθειες με παραβολές, ώστε εκείνοι που δεν είχαν πραγματική αγάπη προς Αυτόν, που Τον πλησίαζαν χωρίς ενδιαφέρον και Τον εξυμνούσαν με «φωνή χειλέων» (Ησαΐας κεφ. ΚΘ/29, εδ. 13) και οι οποίοι νόμιζαν τους εαυτούς τους ότι ήταν σοφοί, αυτοί να μην μπορούν να καταλάβουν.  

   Μία από τις παραβολές που ανέφερε ο Κύριος είναι και η παραβολή των ζιζανίων: Είπε συγκεκριμένα στους μαθητές Του ότι κάποτε ένας άνθρωπος έσπειρε με χαρά στο χωράφι του καλό σπόρο και περίμενε να βλαστήσουν οι καρποί. Το ίδιο βράδυ όμως συνέβη το εξής φοβερό: Ένας εχθρός του ανθρώπου πήγε στο χωράφι και έσπειρε ζιζάνια ανάμεσα στο σιτάρι και αμέσως, χωρίς να τον δουν, έφυγε! Περνάει έτσι λίγος καιρός και μόλις βλάστησαν τα σπαρτά, φάνηκαν μαζί και τα ζιζάνια. 

     Οι δούλοι του καλού οικοδεσπότη, μόλις βλέπουν τι έχει συμβεί, γεμάτοι απορία πηγαίνουν να τον βρουν και του λένε: «Κύριε, δεν έσπειρες καλό σπόρο στο χωράφι σου; Πώς λοιπόν έχει ζιζάνια;». Ο οικοδεσπότης αμέσως κατάλαβε πως κάποιος εχθρός το έκανε αυτό και το λέει στους δούλους, που με αγωνία περίμεναν την αντίδρασή του: "Ο δε είπε προς αυτούς Εχθρός άνθρωπος έκαμε τούτο". Τότε εκείνοι του προτείνουν: «Θέλεις να πάμε να τα μαζέψουμε;». Αυτός όμως ήρεμα τους απαντά: Όχι, μη βιάζεστε, γιατί μπορεί μαζεύοντας τα ζιζάνια να ξεριζώσετε μαζί μ' αυτά και το σιτάρι. Αφήστε να μεγαλώσουν και τα δύο μαζί μέχρι να έρθει η ώρα του θερισμού. Όταν έρθει αυτή η ώρα, θα πω στους θεριστές: «Μαζέψτε πρώτα τα ζιζάνια και κάντε τα δεμάτια για να τα κάψετε. Το σιτάρι όμως να το μαζέψετε και να το βάλετε στην αποθήκη μου». 

    Η παραβολή των ζιζανίων απαντά σε ένα καίριο διαχρονικό ερώτημα. Γιατί ο Θεός επιτρέπει οι κακοί άνθρωποι να ζουν και όχι μόνο να ζουν, αλλά και να ευημερούν προσωρινά μέσα στην Εκκλησία του Χριστού; Ο Λόγος είναι ότι μια βίαιη αποπομπή μέσα από την εκκλησία του Χριστού όλων εκείνων των ανθρώπων που ζουν και δε συμμορφώνονται με το θέλημα του Θεού, που δημιουργούν σκάνδαλα και διάφορα άλλα προβλήματα, σίγουρα θα σκανδαλίσει και θα αποκόψει κάποιους από τους δίκαιους. Ένας άλλος λόγος είναι ότι τα ζιζάνια μέσα στην Εκκλησία με τη ζωή τους και τη συμπεριφορά τους, που είναι έξω από το θέλημα του Θεού, συνεργούν πολλές φορές στην ενδυνάμωση της πίστης των δικαίων, οι οποίοι παρατηρώντας τη ζωή τους και την ηθική τους κατάπτωση αποφεύγουν το παράδειγμά τους και ενισχύονται στην πίστη και τον Αγιασμό. 

    Ο Χριστός διηγήθηκε αυτήν την παραβολή στους μαθητές και σε όλο τον κόσμο που ήταν γύρω Του, γιατί ήθελε να δώσει να καταλάβουν οι άνθρωποι με τι μοιάζει η Εκκλησία Του. Μοιάζει με ένα χωράφι στο οποίο φυτρώνουν καλοί καρποί αλλά και ζιζάνια. 

    Σιτάρι είναι ο άνθρωπος που αγαπά το Θεό και το συνάνθρωπό του και βγάζει καλό καρπό, είναι εκείνος που δέχεται και χαίρεται τα δώρα του Θεού και ακολουθεί το θέλημά Του, αγαπώντας τον ίδιο το Θεό αλλά και τους ανθρώπους. 

    Ζιζάνια είναι αυτοί που δεν αγαπούν, καλλιεργούν κακούς λογισμούς, θαμπώνουν την εικόνα του Θεού με τη ζωή τους, ζώντες χωρίς χαρά και αγάπη, μακριά από το Θεό και τους ανθρώπους. Ο οικοδεσπότης και ιδιοκτήτης του είναι ο ίδιος ο Θεός, ο οποίος δε βιάζεται να ξεριζώσει αυτά, αλλά πολύ υπομονετικά περιμένει να έρθει ο κατάλληλος καιρός, για να τα ξεχωρίσει και να χαρεί την καλή σοδειά. Όταν ο Χριστός ξανάρθει, τότε θα ξεχωρίσουν αυτοί που είναι του Θεού από αυτούς που έχουν κακία μέσα τους και δεν έχουν ζήλο για τα πράγματα του Θεού. Θα ξεχωρίσουν οι ευσεβείς από  εκείνους που «έχουν μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 5). Τα ζιζάνια μοιάζουν τόσο πολύ με το σιτάρι, ώστε ήταν πολύ δύσκολο να το διακρίνει κανείς. Το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να κάνει είναι να περιμένει μέχρι την εποχή του θερισμού, οπότε και θα γίνει το ξεκαθάρισμα. 

      Γι’ αυτό το λόγο και δε θα πρέπει να κρίνουμε και πολύ περισσότερο να καταδικάζουμε τους άλλους. Η κρίση ανήκει στον Υιόν (Πράξεις ΙΖ/17: 31). Ας είμαστε προσεκτικοί, γιατί "ο άνθρωπος αποβλέπει στο φαινόμενο, ενώ ο Θεός αποβλέπει εις την καρδίαν" (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). 

      Στην παραβολή των «δέκα παρθένων» (Ματθαίος ΚΕ/25: 13) αναφέρονται δέκα νέες κοπέλες που είχαν την ίδια πίστη και τους ίδιους σκοπούς στη ζωή τους. Μέσα αλλά και έξω από την εκκλησία δεν μπορούσε κανείς να διαπιστώσει καμία διαφορά μεταξύ τους. Πήγαιναν στην ίδια εκκλησία, έψαλλαν τους ίδιους ύμνους, συμμετείχαν στις ίδιες εκδηλώσεις, όλες έδειχναν πιστές, ίδιες και απαράλλαχτες. Κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να διαπιστώσει καμία διαφορά. Όμως όταν ήρθε ο νυμφίος, οι μισές από αυτές αποδείχτηκαν μωρές. Στην εποχή μας κανείς δε γνωρίζει πόσο πάνω είναι το ποσοστό. 

    Η βασιλεία των ουρανών. 

    Ο Κύριός μας ο Ιησούς Χριστός, σύμφωνα με το Λόγο Του, «έχει υπάγει να ετοιμάσει τόπον και πάλι θα έρθει να παραλάβει όλους εκείνους που τον περιμένουν, για να είναι και αυτοί εκεί που είναι Αυτός» (Ιωάννης ΙΔ/14: 2-3). Ο πόθος κάθε ανθρώπου είναι να ζήσει αιώνια στην βασιλεία των ουρανών. Ο Λόγος του Θεού μας δίνει μια διευκρίνηση: «Δε θα μπει μέσα στη βασιλεία των ουρανών καθένας που λέει σε μένα: Κύριε, Κύριε αλλ' αυτός που πράττει το θέλημα του Πατέρα μου, ο οποίος είναι στους ουρανούς» (Ματθαίος Ζ/7: 21). 

    Στη βασιλεία των ουρανών θα κατοικίσουν "οι αληθινοί προσκυνητές" (Ιωάννης Δ/4: 23), «οι υιοί της βασιλείας» (Ματθαίος ΙΓ/13: 38) στους οποίους έχει ανατεθεί από τον Κύριο η διάδοση του Ευαγγελίου. «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθαίος ΚΗ/28: 19). Είναι ο χώρος και ο τόπος όπου βασιλεύει ο Χριστός, ενώ υπήκοοι είναι όλοι εκείνοι που αποδέχτηκαν τη σταυρική Του θυσία, το έργο του σταυρού, το έργο της αντικατάστασης στο θάνατο του αμαρτωλού ανθρώπου. Ο Χριστός, αφού έγινε άνθρωπος και ήρθε ανάμεσά μας, αφού μας μίλησε για τη Θεία προέλευσή μας, για την πτώση μας, για την αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, υψώθηκε πάνω στο σταυρό ως λυτρωτής και αντικαταστάτης μας στο θάνατο και πέθανε Αυτός, Άγιος ων και αναμάρτητος, για να μην πεθάνουμε εμείς οι αμαρτωλοί, αλλά να έχουμε αιώνια ζωή κοντά Του (Μάρκος Ι/10: 30).

       Καλό σπόρο. 

    Στην παραβολή μας ο καλός σπόρος είναι οι υιοί της Βασιλείας. Ο άνθρωπος της παραβολή φύτεψε καλό σπόρο στο χωράφι του. Ο Θεός έκανε μια τέλεια δημιουργία "και είδεν ο Θεό πάντα όσα εποίησε και ιδού, ήσαν καλά λίαν" (Γένεση Α/1: 31). Ο Θεός της Αγάπης και του Ελέους δημιούργησε τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική Του εικόνα και ομοίωση προσφέροντάς του όλα τα δώρα της αγάπης Του. Δημιούργησε τον άνθρωπο ελεύθερο και μέσα σ’ αυτόν έθεσε όλες τις δυνατότητες για μια πλούσια καρποφορία πίστης και υπακοής στο θέλημά Του. 

    Στην πορεία ο άνθρωπος αστόχησε, αμάρτησε, απομακρύνθηκε από το Θεό. Τα πράγματα άλλαξαν ο άνθρωπος βρέθηκε υπόδικος εξαιτίας της αμαρτίας, "ο μισθός της οποίας είναι θάνατος" (Ρωμαίους Σ : 23). Όμως για να μην πεθάνει ο άνθρωπος, ήρθε και πέθανε ο Χριστός στη θέση του, ικανοποιώντας έτσι τη δικαιοσύνη του Πατέρα Θεού. Πλέον "ο καλός σπόρος" είναι όλοι εκείνοι οι οποίοι δέχτηκαν Αυτόν, δέχτηκαν τη Θυσία, αναγνώρισαν την παντοδυναμία του αίματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, το οποίο «καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας». (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7). 

     Ο καλός σπόρος είναι όλοι εκείνοι που αναγεννήθηκαν «δια του Πνεύματος του Θεού» και ζουν «εν Χριστώ». Στην επιστολή "Α΄ Πέτρου" (κεφ. Α/1, εδ. 23) αναφέρεται: «επειδή ανεγεννήθητε ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, δια του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα». Όλοι οι άλλοι για τους οποίους θα μιλήσουμε παρακάτω χαρακτηρίζονται μέσα στο Λόγο του Θεού «οι εν τω κόσμω» (Α΄ Ιωάννου Δ/4: 4). Καλός σπόρος μέσα στον αγρό του Κυρίου είναι όλοι εκείνοι που δέχονται το θέλημά Του και γίνονται συνεργάτες του Θεού στην ορθοτόμηση και διάδοση του ευαγγελίου. Αυτοί είναι ανακηρυγμένοι από το Θεό «ιερείς και βασιλείς εις τον αιώνα» (Αποκάλυψη Ε/5: 10). 

    Ο ίδιος ο Κύριος τους έχει προειδοποιήσει για τις δυσκολίες και τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουν σ’ αυτή τη ζωή. «Ταύτα ελάλησα προς εσάς, δια να έχητε ειρήνην εν εμοί. Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν αλλά θαρσείτε, εγώ ενίκησα τον κόσμον» (Ιωάννης ΙΣ/16: 33). Καλός σπόρος είναι όλοι εκείνοι που «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 24) προσκυνούν το Θεό και κατευθυνόμενοι από το Πνεύμα το Άγιο εργάζονται για τη δόξα της βασιλείας του Θεού. Είναι η Εκκλησία του Θεού, εν Χριστώ Ιησού, είναι όλοι εκείνοι που προέρχονται από κάθε φυλή και κάθε έθνος (Αποκάλυψη Ε/5: 9), αποτελούν «τους καρπούς του πόνου της ψυχής Αυτού» (Ησαΐας ΝΓ/53: 11). 

      Ο εχθρός έσπειρε ζιζάνια. 

     Τα ζιζάνια είναι οι υιοί του διαβόλου. Στην παλαιά εποχή, όταν ένα πρόσωπο ήθελε να εκδικηθεί μια οικογένεια, πήγαινε κρυφά το βράδυ στο χωράφι και έσπερνε ζιζάνια ανάμεσα στο σιτάρι που είχαν σπείρει. Η σπορά των ζιζανίων είναι έργο του εχθρού. Ξεκίνησε την προσπάθεια από τον κήπο της Εδέμ. Εκεί παραπλάνησε τους πρωτόπλαστους, διέστρεψε την καρδιά τους, έβαλε αμφιβολία μέσα τους για την αγάπη και την αγαθότητα του Θεού, τους έκανε να αμαρτήσουν, να αποστατήσουν από το Θεό και από τότε ξεκίνησε ο χωρισμός του κόσμου σε δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, στους «υιούς της βασιλείας» και στους «υιούς του πονηρού». 

    Μ’ αυτόν τον τρόπο μπήκε το κακό και η αμαρτία μέσα στον κόσμο. Λυσσαλέος είναι ο αγώνα του εχθρού, για να καταστρέψει την τέλεια δημιουργία του Θεού και να καταργήσει το σχέδιό Του για τον άνθρωπο που ήταν να ολοκληρωθεί ο «κατ’ εικόνα» Θεού άνθρωπος και «καθ’ ομοίωσιν». Ρίχνοντας μια ματιά γύρω μας και παρατηρώντας το κακό που έχει επικρατήσει, δε μένει παρά να πούμε : «εχθρός άνθρωπος έκαμε τούτο». Έτσι σιγά – σιγά σε όλον τον αγρό επικράτησαν τα ζιζάνια και ο κόσμος ολόκληρος απομακρύνθηκε από το Θεό, βαδίζοντας προς τον αιώνιο θάνατο.

     Με πρωτοβουλία του Θεού και μέσα από το Σωτήριο Έργο που έκανε, διά Ιησού Χριστού, ο αγρός σπάρθηκε και πάλι με καλό σπόρο. Η σπορά ξεκίνησε την ημέρα της Πεντηκοστής το έτος 33 μ.Χ. και η συγκομιδή θα ολοκληρωθεί με την αρπαγή της εκκλησίας του Χριστού. (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 17). Όμως και πάλι ο εχθρός δεν έμεινε αδρανής. Από το 2ο αιώνα μ.Χ. άρχισαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους μέσα στην εκκλησία οι κατ’ απομίμησιν Χριστιανοί. Κατά τον 4ο αιώνα μ.Χ. τα ζιζάνια, οι κατ’ όνομα χριστιανοί, είχαν ξεπεράσει κατά πολύ τους "αληθινούς προσκυνητές", που είχαν απομείνει ένα «μικρό ποίμνιο» (Λουκάς ΙΒ/12: 32). 

    Τα ζιζάνια μοιάζουν τόσο πολύ με το σιτάρι, ώστε είναι πολύ δύσκολο να τα διακρίνει κανείς. Αν θέλει να τα ξεχωρίσει κανείς, θα πρέπει να περιμένει την εποχή του θερισμού. Γι’ αυτό ο Κύριος μας προτρέπει να μην κρίνουμε. Είναι πολύ πιθανόν εμείς, αποβλέποντες πολλές φορές στο φαινόμενο, να νομίζουμε κάποιον ότι είναι αδιάφορος για τα πράγματα του Θεού, τελικά όμως να «έλθει εις εαυτόν» και να εκζητήσει ειλικρινά τη Σωτηρία Του. 

   Πόσοι άνθρωποι μέσα στην ιστορία, ενώ έζησαν «ασώτως», όμως ήρθε εκείνη η ευλογημένη ώρα μέσα στη ζωή τους και έλαβαν μια σταθερή απόφαση : «θα υπάγω εις τον Πατέρα μου» (Λουκάς ΙΕ/15: 18). Υπάρχει Πατέρας, υπάρχει Θεός Αγάπης και Ελέους, που περιμένει το κάθε "ζιζάνιο" για να το μετατρέψει σε καλό σπόρο. 

    Προσελθόντες οι δούλοι του οικοδεσπότη. 

   Ερμηνεύοντας ο ίδιος ο Κύριος την παραβολή, αναφέρει πως οι δούλοι αυτοί είναι οι άγγελοι του Θεού. Τους βλέπουμε να μένουν έκπληκτοι και να απορούν για την κατάσταση του αγρού. 

   Θα έπρεπε το κτήμα να είχε γεμίσει με σιτάρι, όμως αντίθετα είχε γεμίσει με ζιζάνια, τα οποία είχαν πνίξει το σιτάρι. Και το παράπονο του Θεού, δια στόματος του προφήτη Ησαΐα (κεφ. Ε/5. εδ. 2) είναι : «Ο ηγαπημένος μου είχεν αμπελώνα επί λόφου παχυτάτου. Και περιέφραξεν αυτόν, και συνήθροισεν εξ αυτού τους λίθους και εφύτευσεν αυτόν με τα πλέον εκλεκτά κλήματα και έκτισε πύργον εν τω μέσω αυτού και κατεσκεύασεν έτι ληνόν εν αυτώ και περιέμενε να κάμη σταφύλια, αλλ' έκαμεν αγριοστάφυλα». 

   Λυπούνται και απορούν οι άγγελοι του Θεού, λυπάται και απορεί και ο ίδιος ο Θεός. «Τι ήταν δυνατόν να κάνω ακόμα στον αμπελώνα μου, και δεν του το έκανα σ' αυτόν;» (Ησαΐας Ε/5: 4).  Και ενώ ο Θεός είχε κάθε δικαίωμα και κάθε λόγο να απορρίψει τον αμαρτωλό άνθρωπο, δεν το κάνει, αλλά συνεχίζει να προσκαλεί και σήμερα. «Πες τους, λέει στον προφήτη "Ιεζεκιήλ" (κεφ. ΛΓ/33, εδ 11): Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του, και να ζει επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους, γιατί να πεθάνετε, οίκος Ισραήλ;». Ο Θεός μιλάει «άπαξ και δις» αναφέρει ο Ιώβ, αλλά ο άνθρωπος δεν ακούει. 

        «εχθρός άνθρωπος έκαμε τούτο». 

     Ο εχθρός σπέρνει ζιζάνια ανάμεσα στο Άγιο και το καθαρό του Κυρίου με σκοπό να διαφθείρει, ν' απομακρύνει από την παρουσία του Θεού, ακόμα και τους εκλεκτούς (Μάρκος ΙΓ/13: 22). Ανάμεσα στον κόσμο που δημιούργησε ο Λόγος του Θεού, αλλά και ανάμεσα στην εκκλησία του Θεού, που είναι αγορασμένη με το Τίμιο Αίμα του Υιού Του, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο εχθρός δεν έπαψε στο Άγιο και το καθαρό του Θεού να σπέρνει ζιζάνια, με σκοπό να συκοφαντήσει το Θεό και να ακυρώσει τα σχέδιά Του. Σκοπός του είναι να παρασύρει τον άνθρωπο μακριά από το Θεό, ώστε να τον εξοντώσει, γιατί τον μισεί ως υπέρτατο δημιούργημα του Θεού, γιατί είναι ανθρωποκτόνος. (Ιωάννης Η/8: 44). 

   Οι δούλοι ζήτησαν από τον Κύριό τους την άδεια να ξεριζώσουν τα ζιζάνια. Η απάντηση του Κυρίου ήταν αυστηρή και κατηγορηματική. «Αφήστε να αυξάνονται και τα δύο μέχρι το θερισμό». Ήσαν τόσο κοντά και τόσο σφιχτά πλεγμένα, το ένα με το άλλο, που δε γινόταν να ξεριζωθούν τα αγριοχόρταρα χωρίς να ξεριζωθούν πρόωρα και τα στάχυα. Γι’ αυτό θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι την ώρα του θερισμού, οπότε το σιτάρι θα συναχθεί στην αποθήκη τα δε ζιζάνια θα κατακαούν στη φωτιά. Μέχρι τότε ας μην παραπονούμαστε ότι ζούμε σ' ένα τοξικό περιβάλλον, περιτριγυσμένοι από κακούς ανθρώπους. Η ευθύνη που έχουμε να σταθούμε ακέραιοι, Άγιοι ανάμεσά τους δεν αλλάζει. Ο Κύριος απευθυνόμενος δια του Ιωάννη στην εκκλησία της Περγάμου αναφέρει: "εξεύρω τα έργα σου και που κατοικείς όπου είναι ο θρόνος του σατανά και κρατείς το Όνομά μου και δεν ηρνήθεις  την πίστη μου και εν ταις ημέρες εν ες υπήρχε Αντύπας, ο μάρτυς μου ο πιστός, όστις εφονεύθει παρ' υμίν, όπου κατοικεί ο σατανάς" (Αποκάλυψη Β/2: 13). Οι Χριστιανοί της Περγάμου ζούσαν εκεί που είχε το θρόνο του ο σατανάς και όμως μέσα σ' αυτό το τοξικό περιβάλλον ομολογούσαν το Όνομα του Θεού. Μέσα σ' αυτό το δαιμονικό περιβάλλον φονεύθηκε ο Αντύπας, ο μάρτυράς μου ο πιστός, λέει ο Κύριος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή και δόξα για έναν άνθρωπο από το να βάλει ο Θεός δίπλα στο όνομά του τη φράση "μου". Ο Γιώργος μου, ο Αντύπας μου, η Μαρία μου........ ο δικός μου άνθρωπος. Η ευθύνη είναι δική μας σε όποιο περιβάλλον και αν βρισκόμαστε, όσο βρώμικο και αν μας φαίνεται. Αντί να  να κάνουμε συνεχώς παράπονα, ας καθαρίζουμε την καρδιά μας και ας ζητάμε από το Θεό να μας ενισχύσει σε Άγια ζωή, σε μια ζωή που θα φανερώνει και θα δοξάζει Εκείνον. 

     Βλέπουμε στη ζωή το δίκαιο και τον άδικο να ζουν και να κινούνται μαζί. Βλέπουμε το Θεό «να βρέχει επί δικαίων και αδίκων» (Ματθαίος Ε/5: 45) και όλοι να λαμβάνουν τα δώρα του Θεού και μάλιστα πολλές φορές βλέπουμε τον άδικο να ευημερεί και είναι πολύ δύσκολο να τους ξεχωρίσει κανείς. 

     Ο Ασάφ (Λευίτης, γιος του Βαραχία) παρατηρώντας τους ασεβείς να ευημερούν και να έχουν επιτυχίες στη ζωή τους εκφράζει μία απορία την οποία διατυπώνει στον  ΟΓ / 73) ψαλμό : 

1 ΑΓΑΘΟΣ, πραγματικά, είναι ο Θεός στον Ισραήλ, στους καθαρούς στην καρδιά. 

2 Εμένα, όμως, τα πόδια μου σχεδόν κλονίστηκαν παρολίγο τα βήματά μου γλίστρησαν. 

3 Επειδή, ζήλεψα τους μωρούς, βλέποντας την ευτυχία των ασεβών. 

4 Για τον λόγο ότι, δεν υπάρχουν λύπες στον θάνατό τους, αλλά η δύναμή τους είναι στερεή. 

5 Δεν είναι με κόπους, όπως οι άλλοι άνθρωποι ούτε μαστιγώνονται μαζί με τους υπόλοιπους ανθρώπους. 

6 Γι' αυτό, η υπερηφάνεια τους περικυκλώνει σαν περιδέραιο η αδικία τούς σκεπάζει σαν ιμάτιο. 

7 Τα μάτια τους εξέχουν από το πάχος ξεπέρασαν τις επιθυμίες τής καρδιάς τους. 

8 Εμπαίζουν, και με πονηριά μιλούν καταδυναστεία μιλούν υπερήφανα. 

9 Βάζουν το στόμα τους στον ουρανό, και η γλώσσα τους διατρέχει τη γη. 

10 Γι' αυτό, ο λαός του θα στραφεί εδώ και γι' αυτούς εκπιέζονται νερά ενός γεμάτου ποτηριού. 

11 Και λένε: Πώς τα γνωρίζει αυτά ο Θεός; Και: Υπάρχει γνώση στον Ύψιστο; 

12 Δέστε, αυτοί είναι ασεβείς, και ευτυχούν για πάντα αυξάνουν τα πλούτη τους. 

13 Επομένως, μάταια καθάρισα την καρδιά μου, και ένιψα τα χέρια μου με αθωότητα. 

14 Επειδή, ολόκληρη την ημέρα μαστιγώθηκα, και κάθε αυγή τιμωρήθηκα. 

15 Αν πω: Θα μιλάω έτσι δες, εξυβρίζω τη γενεά των γιων σου. 

16 Και στοχάστηκα να το καταλάβω, εντούτοις μού φάνηκε δύσκολο 

17 μέχρις ότου, καθώς μπήκα μέσα στο αγιαστήριο του Θεού, κατάλαβα τα τέλη τους.

     Όλα αυτά θα ισχύουν μέχρι το θερισμό. "καθώς μπήκα μέσα στο αγιαστήριο του Θεού, κατάλαβα τα τέλη τους". Τότε θα γίνει το ξεδιάλεγμα κατά το οποίο θα γίνει η απόρριψη των ζιζανίων και η περισυλλογή του σιταριού στην αποθήκη.  Μέχρι τότε ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει: "ο άγιος ας γίνεται πιο πολύ άγιος και ο άδικος ας γίνεται πιο άδικος" (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 11). Μπορεί σήμερα η  εκκλησία να αγκαλιάζεται με τους πολιτικούς και να ταυτίζεται σε πολλά σημεία με την πολιτική και να νομίζει ότι κάθεται σαν βασίλισσα "επί στερεού θρόνου¨" (Αποκάλυψη ΙΗ/18: 7), όμως στην παρουσία Εκείνου, όταν θα έρθει ως θεριστής, όλα αυτά θα αλλάξουν. Ο Κύριος έρχεται και μαζί του φέρει τον μισθόν αυτού. "προσέχετε εις εαυτούς διά να μην χάσουμε εκείνα, τα οποία ηργάσθημεν, αλλά να απολάβωμεν πλήρη τον μισθόν" (Β΄ Ιωάννου Α/1: 8). Η εκκλησία του Θεού, δια Ιησού Χριστού, η εκκλησία της Αρπαγής (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18), είναι "ένας λαός από κάθε φυλή και γλώσσα και έθνος" (Αποκάλυψη Ε/5: 9). Η υπόσχεση του Κυρίου προς το λαό αυτό δια στόματος του προφήτη "Ιερεμία" (κεφ. Α/1, εδ. 19) είναι: "και θέλουσι σε πολεμήσει αλλά δεν θέλουσι υπερισχύσει εναντίον σου διότι εγώ είμαι μετά σου δια να σε ελευθερώνω, λέγει Κύριος". Γι' αυτό: "μη φοβού μικρόν ποίμνιον διότι ο πατήρ σας ηυδόκησεν να σας δώσει την βασιλείαν" (Λουκάς ΙΒ/12: 32).

     Ας μην απελπιζόμαστε, μπορεί τα ζιζάνια να πολλαπλασιάζονται, αλλά δε θα μετατραπεί ολόκληρο το χωράφι σε αγριόχορτα, θα παραμείνουν και τα στάχυα, τα οποία θα πρέπει να υπομείνουν «έως τέλους» (Ιωάννης ΙΓ/13: 1), στερεωμένοι στη βάση του Λόγου του Θεού και να μη μετακινηθούν μέχρι την ώρα του θερισμού, δηλ. μέχρι το τέλος του κόσμου. «Τότε οι δίκαιοι θέλουσιν εκλάμψει ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών. Ο έχων ώτα δια να ακούη ας ακούη». (Ματθαίος ΙΓ/13: 43).---