Ο τυφλός της Βηθσαϊδά.

Ευαγγέλιον «κατά Μάρκον», κεφ. Η/8, εδ. 22 – 25.

22 Και έρχεται εις Βηθσαϊδάν. Και φέρουσι προς αυτόν τυφλόν και παρακαλούσιν αυτόν να εγγίση αυτόν. 

23 Και πιάσας την χείρα του τυφλού, έφερεν αυτόν έξω της κώμης και πτύσας εις τα όμματα αυτού, επέθεσεν επ' αυτόν τας χείρας και ηρώτα αυτόν αν βλέπη τι. 

24 Και αναβλέψας έλεγε. Βλέπω τους ανθρώπους, ό,τι ως δένδρα βλέπω περιπατούντας. 

25 Έπειτα πάλιν επέθεσε τας χείρας επί τους οφθαλμούς αυτού και έκαμεν αυτόν να αναβλέψη, και αποκατεστάθη η όρασις αυτού, και είδε καθαρώς άπαντας. 

          ΣΧΟΛΙΑ : 

       Ο Κύριος έρχεται στη Βηθσαϊδά. Δεν πρόκειται για την περιβόητη Βηθσαϊδα, που βρισκόταν στη δυτική όχθη της λίμνης Γεννησαρέτ, την πατρίδα των Αποστόλων: Ανδρέα, Φιλίππου και Πέτρου και στην οποία ο Κύριος είχε κάνει το θαύμα της διατροφής των 5.000 ατόμων (Μάρκος Σ/6: 32 & Λουκάς Θ/9: 10). Πρόκειται για μια ομώνυμη τοποθεσία στα Β.Α. της λίμνης, που βρισκόταν σε μικρή απόσταση από το σημείο εκβολής του Ιορδάνη. Την κωμόπολη αυτή είχε εξωραΐσει με διάφορα έργα ο Φίλιππος ο Τετράρχης (ή Ηρώδης Φίλιππος Β΄), ο οποίος διετέλεσε στο αξίωμα αυτό από το έτος 4 π.Χ. έως το 34 μ.Χ. που πέθανε. 

      «και φέρουσι προς αυτόν τυφλόν και παρακαλούσιν αυτόν να εγγίση αυτόν» (εδ.22). Το θαύμα που θα ακολουθήσει αναφέρεται μόνον από τον Ευαγγελιστή "Μάρκο" και είναι το μοναδικό θαύμα που αναφέρεται ότι έκανε ο Κύριο σταδιακά. Η ιστορία έχει ως εξής: Κάποιοι φίλοι, γνωστοί, συγγενείς οδήγησαν ένα τυφλό μπροστά στον Κύριο και Τον παρακαλούσαν να αγγίξει με το χέρι Του τον ασθενή για να τον θεραπεύσει και να αποκαταστήσει την όρασή του. Οι άνθρωποι που μετέφεραν τον τυφλό ασφαλώς και πίστευαν στο Χριστό, καθώς είχαν δει τα έργα Του και είχαν γνωρίσει τη δύναμή Του. Όμως ο ταλαίπωρος αυτός τυφλός, εξαιτίας της παθήσεώς του δεν είχε δει τίποτα. Δε γνώριζε τον Ιησού, δεν είχε δει ότι στο διάβα Του «τυφλοί αναβλέπουσι, χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται, κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται, πτωχοί ευαγγελίζονται» (Λουκάς Ζ/7: 22). Είχε ανάγκη κι αυτός να δει όλα αυτά για να αφυπνιστεί η πίστη του, που ήταν βυθισμένη μέσα στο σκοτάδι, για να δει και να γνωρίσει κι αυτός το Χριστό, το Σωτήρα και Λυτρωτή του κόσμου. Είχε ανάγκη να αποκτήσει προσωπική αντίληψη της δύναμής Του. 

       Ο Κύριος που δεν καταφρονεί κανέναν, που "θέλει όλοι να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια"  (Β΄ Πέτρου Γ/3: 9), απομάκρυνε τους συνοδούς του τυφλού, τον έπιασε από το χέρι και τον οδήγησε έξω από την πόλη. Είναι ανάγκη ο άνθρωπος να μείνει μόνος μαζί με το Χριστό. Αλήθεια τι ωραία εικόνα! Τούτη την εικόνα την έχω ξανά δει. Ο Κύριος να απλώνει το χέρι Του να πιάνει το δικό μου, που ήμουν τυφλός ως προς τα πράγματα τα δικά Του, μπερδεμένος μέσα στις ανθρώπινες θρησκείες, παραδόσεις και νουθεσίες, να βαδίζει μαζί μου, να συζητεί, να εξηγεί να αναλύει, να αποκαλύπτει. 

     Τι να συζητούσε ο Κύριος με τούτο τον άνθρωπο τον τυφλό της ιστορίας μας; Μία είναι η συζήτηση του Κυρίου, ένα είναι το θέμα που Τον απασχολεί. Είναι βέβαιο ότι θα έλεγε τα ίδια ακριβώς πράγματα που είπε και προς τους δύο εκείνους ανθρώπους που έφευγαν από την Ιερουσαλήμ και βάδιζαν προς την πόλη Εμμαούς: «και αρχίσας από Μωϋσέως και από πάντων των προφητών, διηρμήνευεν εις αυτούς τα περί εαυτού γεγραμμένα εν πάσαις ταις γραφαίς» (Λουκάς ΚΔ/24: 18). Αφού πήρε τα πράγματα από την αρχή ο Κύριος, τα ερμήνευε προσεκτικά, τα εξηγούσε, ήταν όλα γραμμένα, αλλά οι άνθρωποι αδιαφορούσαν, όπως ακριβώς κάνουν και σήμερα και πολλές φορές λένε: "Ε! Τι έγινε; Άνθρωποι τα έγραψαν αυτά...." Η απάντηση αναφέρεται στο βιβλίο των "Πράξεων των Αποστόλων" (κεφ. Α/1, εδ. 2) «διά Πνεύματος Αγίου έδωκεν εντολάς εις τους αποστόλους, τους οποίους εξέλεξεν». Τα έγραψε το Πνεύμα το Άγιο του Θεού και για το σκοπό αυτό χρησιμοποίησε κάποιους ψαράδες, αγράμματος ανθρώπους. Θα πει κάποιος γιατί αγράμματοι; Δεν υπήρχαν μορφωμένοι; Δεν υπήρχαν καθηγητές Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ; Ασφαλώς και υπήρχαν. Την απάντηση και εδώ τη δίνει ο Λόγος του Θεού: 

19 «επειδή είναι γεγραμμένον θέλω απολέσει την σοφίαν των σοφών, και θέλω αθετήσει την σύνεσιν των συνετών. 

20 Που ο σοφός; που ο γραμματεύς; που ο συζητητής του αιώνος τούτου; δεν εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου;» (Α΄ Κορινθίους Α/1: 19, 20). 

       Ο Κύριος χέρι χέρι βαδίζει με τον τυφλό της ιστορίας μας. Ο άνθρωπος αυτός δεν αρνείται να βαδίσει με τον Κύριο, δεν αντιτάσσεται σ’ Αυτόν, Τον ακολουθεί, Τον εμπιστεύεται. Ω! πόσο σημαντικό είναι αυτό! Είναι αλήθεια ότι ο Θεός μπορεί να κάνει τα πάντα. Τη δύναμή Του δεν μπορεί να τη συλλάβει το ανθρώπινο πεπερασμένο μυαλό. Είναι Παντογνώστης, είναι Παντοδύναμος, όμως υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να το κάνει ο Θεός. Δεν μπορεί να βαδίσει και να σταθεί δίπλα σ’ ένα άνθρωπο, αν αυτός δε θέλει την παρουσία Του και τη συντροφιά Του. Αν ο άνθρωπος έχει αντίρρηση, ο Θεός δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Σέβεται απόλυτα την ηθική ελευθερία του ανθρώπου που Αυτός του έχει χαρίσει και δεν τον υποχρεώνει ποτέ διά της βίας. Η αρχή του Κυρίου είναι: «Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού και ας με ακολουθή» (Ματθαίος ΙΣ/16: 24). 

     Χέρι, χέρι βγήκαν έξω από την πόλη και βρέθηκαν μόνοι. Είναι ανάγκη ο άνθρωπος να βρεθεί μόνος με το Χριστό, να έχει προσωπική επαφή μαζί Του, για να γνωρίσει προσωπικά Εκείνον. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Φιλιππησίους» (κεφ. Γ/3, εδ. 10) αναφέρει: «διά να γνωρίσω αυτόν και την δύναμιν της αναστάσεως αυτού και την κοινωνίαν των παθημάτων αυτού, συμμορφούμενος με τον θάνατον αυτού». Έχει ανάγκη ο άνθρωπος να ακούσει από Εκείνον, για να μπορέσουν να ανοίξουν τα μάτια του και να βγει από τα αδιέξοδα της πνευματικής τύφλωσης, που ο εχθρός έχει επιβάλει πάνω στον κόσμο μέσα από τις "παραδόσεις" και τα ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα. 

     Αφού η ψυχή δεν αρνήθηκε να Τον ακολουθήσει, δεν αρνήθηκε να ακούσει τις νουθεσίες Του, τώρα έρχεται η ώρα του Κυρίου. Πήρε σάλιο ο Κύριος το έβαλε στα μάτια του τυφλού και ακούμπησε πάνω του τα χέρια Του. Ο Κύριος συνήθιζε να κάνει θαύματα λέγοντας μόνον ένα λόγο. «Σήκω και περπάτα...» (Ιωάννης Ε/5: 11), "να καθαριστείς" (Λουκάς Ε/5: 13), "Λάζαρε έβγα έξω" (Ιωάννης ΙΑ/11: 43). Στην περίπτωση που αναφέρουμε δεν ενεργεί με τον ίδιο τρόπο και επί πλέον χρησιμοποιεί κάποιο υλικό μέσο (σάλιο), για να θεραπεύσει τούτο τον δυστυχισμένο άνθρωπο. Και σε άλλες περιπτώσεις ο Κύριος χρησιμοποίησε υλικά μέσα, για να θεραπεύσει και να θαυματουργήσει, όπως στην περίπτωση του «εκ γενετούς τυφλού» (Ιωάννης Θ/9: 6). Σ’ αυτήν την περίπτωση είχε κάνει πηλό και είχε χρήσει τα μάτια του τυφλού. Με ανάλογο τρόπο ενήργησε για τη θεραπεία κάποιου κωφάλαλου (Μάρκος Ζ/7: 33). 

     Η μέθοδος που ακολούθησε ο Κύριος είχε σκοπό να ξυπνήσει την πίστη μέσα στην καρδιά του τυφλού και να τον πείσει ότι ο Κύριος ασχολείται μαζί του με σκοπό να τον θεραπεύσει. Είχε σκοπό να τον αφυπνίσει και να δείξει στον άνθρωπο αυτό τη δύναμη του Χριστού. 

     Ο Κύριος τον άγγιξε και του υπέβαλε ένα ερώτημα: "Βλέπεις κάτι;" Παράξενο τούτο το ερώτημα. Τι ρωτάς, Κύριε; Εσύ γνωρίζεις τα πάντα, δύνασαι να κάνεις τα πάντα, γνωρίζεις πολύ καλά τι έχεις κάνει σ’ αυτόν τον άνθρωπο και τον ρωτάς αν βλέπει κάτι; Ο ανθρώπινος λογισμός αναπόφευκτα σ’ αυτές τις σκέψεις οδηγείται. 

   «ηρώτα αυτόν αν βλέπη τι». Είναι πολλά τα μαθήματα του Κυρίου, αναρίθμητες οι επεμβάσεις και τα θαυμάσια στη ζωή του κάθε πιστού ανθρώπου. Ο Δαβίδ δεν μπορεί να απαριθμήσει τις ατέλειωτες επεμβάσεις του Θεού στη ζωή του και τον ευχαριστεί «διά πάσας τας ευεργεσίας αυτού» (Ψαλμός ΡΓ/103). Παρά τις επεμβάσεις του Θεού στη ζωή μας το αποτέλεσμα πολλές φορές είναι απογοητευτικό. Ο μαθητής δεν έχει προχωρήσει, πρέπει να πάει στην ίδια τάξη, να παρακολουθήσει τα ίδια μαθήματα … 

     Ο Κύριος ρωτάει: "Βλέπεις κάτι;" Και η απάντηση αποκαρδιωτική: "Βλέπω πολύ θαμπά, βλέπω τους ανθρώπους σαν δένδρα που περπατάνε. Βλέπω λίγα πράγματα, βλέπω συγκεχυμένα, κάτι βλέπω, αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω καλά". Μπορεί να έρχεται μια ψυχή χρόνια στην Εκκλησία, να έχει ακούσει μύρια κηρύγματα, αλλά να μην έχει προχωρήσει στην πίστη. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Ε/5, εδ. 12) αναφέρει: «Επειδή ενώ ως προς τον καιρόν έπρεπε να ήσθε διδάσκαλοι, πάλιν έχετε χρείαν του να σας διδάσκη τις τα αρχικά στοιχεία των λόγων του Θεού, και κατηντήσατε να έχητε χρείαν γάλακτος και ουχί στερεάς τροφής». Κάποιες παρθένες που ήταν μέσα στην Εκκλησία και συμμετείχαν σε όλες τις δραστηριότητές της δεν είχαν δει καθαρά τα πράγματα. Νόμιζαν ότι θα συναντήσουν τον νυμφίο, επειδή και μόνον ήταν μέλη της Εκκλησίας. Έβλεπαν όμως θαμπά τα πράγματα, δε μπόρεσαν να αντιληφθούν μέσα στην πνευματική τους ανωριμότητα ότι είχαν ανάγκη αναγέννησης, είχαν ανάγκη να πληρωθούν από το Πνεύμα το Άγιο. Έβλεπαν τα πράγματα θαμπά, ανώριμα και το αποτέλεσμα υπήρξε τραγικό.

      Ποιος φταίει που τούτος ο άνθρωπος της ιστορίας μας δεν μπορεί να δει καλά; Φταίει ο Κύριος; Όχι βέβαια. Φταίει η ολιγοπιστία του τυφλού ανθρώπου. Φταίει η ολιγοπιστία η δική μου και η δική σου, όταν δε βλέπουμε θεαματικά πράγματα μέσα στη ζωή μας. Λίγη εμπιστοσύνη έδωσε στον Κύριο, λίγη θεραπεία πήρε. Υπάρχουν άνθρωποι που σε όλη τους τη ζωή έχουν μια πνευματική όραση συγκεχυμένη για τις μεγάλες και αναλλοίωτες αλήθειες της Βίβλου, όπως : 

---Η δωρεάν κατά χάριν σωτηρία, που ο Θεός προσφέρει σε κάθε άνθρωπο διά Ιησού Χριστού. «Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον» (Εφεσίους Β/2: 8), 

--- Το Έργο εξιλασμού που ο Χριστός έκανε πάνω στο σταυρό. «εν τούτω είναι η αγάπη, ουχί ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ' ότι αυτός ηγάπησεν ημάς και απέστειλε τον Υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών» (Α΄ Ιωάννου Δ : 10). 

--- Η υιοθεσία την οποία λάβαμε από το Θεό διά Ιησού Χριστού. «διά να εξαγοράση τους υπό νόμον, διά να λάβωμεν την υιοθεσίαν» (Γαλάτας Δ/4: 5). «προορίσας ημάς εις υιοθεσίαν διά Ιησού Χριστού εις εαυτόν, κατά την ευδοκίαν του θελήματος αυτού (Εφεσίους Α/1: 5). 

--- Η υπέρτατη αλήθεια ότι Ένας είναι ο Σωτήρας του κόσμου, ο Ιησούς Χριστός. «και δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν» (Πράξεις Δ/4: 12). 

--- Ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο μοναδικός Μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων. «Διότι είναι εις Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 5). 

--- Ότι ένας Χριστός πέθανε για όλους. «Επειδή η αγάπη του Χριστού συσφίγγει ημάς, διότι κρίνομεν τούτο, ότι εάν εις απέθανεν υπέρ πάντων, άρα οι πάντες απέθανον και απέθανεν υπέρ πάντων, διά να μη ζώσι πλέον δι' εαυτούς οι ζώντες, αλλά διά τον αποθανόντα και αναστάντα υπέρ αυτών» (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 14,15). 

       Τούτες τις μεγάλες, τις μοναδικές αλήθειες τις βλέπουν αμυδρά, ακαθόριστα, σκοτεινά, σαν τον τυφλό της ιστορίας μας, που έβλεπε τους ανθρώπους σαν δένδρα. Κάποιοι άνθρωποι είναι "κακοί" μαθητές, με αποτέλεσμα να παραμένουν τυφλοί, ενώ ο Χριστός θέλει να τους χαρίσει άπλετο φως γύρω τους. Αρνούνται όμως να αναγνωρίσουν τον Ιησού ως τον κεχρισμένο από το Θεό Σωτήρα, Λυτρωτή και Κύριο (Λουκάς Γ/3: 22). 

       Εάν κάτι τέτοιο διαπιστώνεις στην πνευματική σου ζωή, ζήτησε από τον Κύριο να σου ανοίξει τα μάτια! Κάποιοι είναι μέτριοι μαθητές -μύωπες- που δεν ξεχωρίζουν το Χριστό σαν το μοναδικό Σωτήρα του κόσμου (Πράξεις Δ/4: 12). Αν αισθάνεσαι έτσι, μη διστάζεις γύρισε πίσω, όπως ακριβώς έκανε ο Ιωσήφ και η Μαρία ,όταν καθώς γυρνούσαν από την Ιερουσαλήμ, αντιλήφθηκαν ότι ο Χριστός δεν ήταν μαζί τους (Λουκάς Β/2: 45). Αν κάπου στην δύσκολη πορεία της ζωής αντιληφθείς ότι έχασες το Χριστό, γύρνα πίσω και αναζήτησέ Τον και αφού τον βρεις, ζήτησέ Του να απλώσει το χέρι Του και να σε αγγίξει ακόμα μια φορά! 

       Ο μαθητής που ευαρεστεί τον Κύριο είναι αυτός που βλέπει καθαρά, που βλέπει μπροστά, αυτός που βαδίζει στα χνάρια Εκείνου, που αναγνωρίζει το σταυρό του Χριστού σαν δικό του! Είναι εκείνος που ακολουθεί και ζει, όπως ο Κύριος του! Είναι αυτός που «αποβλέπει εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού» (Εβραίους ΙΒ/12: 2).  

      Ο Κύριος που βλέπει την κατάστασή μας από αγάπη μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες. Ο πολύπαθος Ιώβ (ΛΓ/33: 14) αναφέρει: «ο Θεός λαλεί άπαξ και δις, αλλ' ο άνθρωπος δεν προσέχει». Είναι Θεός και της δεύτερης ευκαιρίας. Ο καθένας μας μπορεί να ομολογήσει ότι είναι Θεός της «χιλιοστής» ευκαιρίας. Μας δίνει πολλές ευκαιρίες, αλλά μας δίνει και μια προειδοποίηση: «Δεν θέλει δικολογεί διαπαντός ουδέ θέλει φυλάττει την οργήν αυτού εις τον αιώνα» (Ψαλμός ΡΓ/103: 9). Κάποια μέρα ο Κύριος θα σηκωθεί από το θρόνο Του και θα κλείσει την πόρτα της κιβωτού. Η συνέχεια τραγική; «και ήλθεν ο κατακλυσμός και απώλεσεν άπαντας» (Λουκάς ΙΖ/17: 27). 

     Ο Κύριος δεν παραιτείται, επιμένει: «έπειτα πάλιν επέθεσε τας χείρας επί τους οφθαλμούς αυτού». Βλέπει την κατάστασή μας και επανέρχεται. Βάζει και πάλι το χέρι Του στα μάτια του τυφλού. Τούτη τη φορά το αποτέλεσμα είναι θριαμβευτικό. «και έκαμεν αυτόν να αναβλέψη, και αποκατεστάθη η όρασις αυτού, και είδε καθαρώς άπαντας». Η συνεχής επικοινωνία διά της προσευχής, η συστηματική μελέτη (όχι διάβασμα) του Λόγου του Θεού, η αύξηση της εμπιστοσύνης μας στη δύναμη του Κυρίου, η κοινωνία με άλλους πιστούς ανθρώπους θα φέρει θεαματικά αποτελέσματα στην πνευματική μας ζωή, στη σχέση μας με το Θεό. Τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε και πώς να σταθούμε μας το λέει ο Λόγος του Θεού: 

14 Έχοντες λοιπόν αρχιερέα μέγαν, όστις διήλθε τους ουρανούς, Ιησούν τον Υιόν του Θεού, ας κρατώμεν την ομολογίαν. 

15 Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ' ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας. 

16 Ας πλησιάζωμεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος, διά να λάβωμεν έλεος και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας «προς Εβραίους» (Δ/4: 14-16). 

       Οι άνθρωποι στις ημέρες μας είναι τυφλοί και άλαλοι πνευματικά. Έχουν ανάγκη από το Χριστό, για να τους βγάλει μέσα από τα σκοτάδια της αμαρτίας, όμως επιμένουν και δεν Τον καλούν στη ζωή τους. Κάποιοι αφελείς λένε μέσα στην άγνοιά τους. "Ο Θεός δεν βλέπει τι γίνεται στη Συρία; Πού είναι  να επέμβει;" Άραγε φταίει ο Θεός ή φταίει αποκλειστικά ο άνθρωπος που αρνείται να υποταχθεί στο Θεό, που Τον έβγαλε μέσα από τη ζωή του. Που διαχρονικά βροντοφώναξε: «δεν θέλομεν ούτος βασιλεύσει εφ’ ημών, άρον, άρον σταύρωσον αυτόν». Οι άνθρωποι του «πολιτισμένου» αιώνα μας έχουν αποβάλει το Θεό, βαδίζουν χωρίς Αυτόν, έχουν σκύψει το κεφάλι προς τα κάτω και αλληλοσπαράσσονται. Παντού αίμα και δάκρυα. Όμως η ώρα που ο «κύριος του αμπελώνος» (Ματθαίος ΚΑ/21: 33) θα επιστρέψει στην ιδιοκτησία Του, που είναι η γη και "πάντα τα εν αυτή", πλησιάζει. 

    Ο Κύριος έρχεται για να βάλει τέλος στην απέραντη δυστυχία και τον αλληλοσπαραγμό. "Μακάριος ο δούλος ον ευρίσκει γρηγορούντα”. Πώς θα βρίσκεται ο άνθρωπος σε εγρήγορση; Ο λόγος τους Θεού μας αναφέρει:

2 τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης. 

3 Διότι απεθάνετε, και η ζωή σας είναι κεκρυμμένη μετά του Χριστού εν τω Θεώ. 

4 όταν ο Χριστός, η ζωή ημών, φανερωθή, τότε και σεις μετ' αυτού θέλετε φανερωθή εν δόξη. επιστολή «προς Κολοσαείς» (κεφ. Γ/3, εδ. 2-4). 

      Μακάρια η ψυχή που μέσα από την προσωπική της εμπειρία με το Χριστό θα μπορεί να επαναλάβει τα λόγια ενός άλλου τυφλού που ευεργέτησε ο Κύριος και του χάρισε το φως του (Ιωάννης Θ/9: 25), «εν εξεύρω, ότι ήμην τυφλός και τώρα βλέπω». ---

Ο άνθρωπος που είχε μεγάλη πίστη.

  Η θεραπεία του δούλου του εκατόνταρχου.

 Ευαγγέλιον «κατά Λουκάν», κεφ. Ζ/7, εδάφ. 1 - 10. 

 1 Αφού δε ετελείωσε πάντας τους λόγους αυτού εις τας ακοάς του λαού, εισήλθεν εις Καπερναούμ.

2 Εκατοντάρχου δε τινός δούλος, όστις ήτο πολύτιμος εις αυτόν, κακώς έχων έμελλε να αποθάνη.

3 Και ακούσας περί του Ιησού, απέστειλε προς αυτόν πρεσβυτέρους των Ιουδαίων, παρακαλών αυτόν να έλθη να διασώση τον δούλον αυτού.

4 Οι δε ελθόντες προς τον Ιησούν, παρεκάλουν αυτόν επιμόνως, λέγοντες ότι είναι άξιος εκείνος, εις τον οποίον θέλεις κάμει τούτο

5 διότι αγαπά το έθνος υμών, και την συναγωγήν αυτός ωκοδόμησεν εις ημάς.

6 Ο δε Ιησούς επορεύετο μετ' αυτών. Ενώ δε απείχεν ήδη ου μακράν από της οικίας, έπεμψε προς αυτόν ο εκατόνταρχος φίλους, λέγων προς αυτόν· Κύριε, μη ενοχλείσαι· διότι δεν είμαι άξιος να εισέλθης υπό την στέγην μου·

7 όθεν ουδέ εμαυτόν έκρινα άξιον να έλθω προς σέ· αλλά ειπέ λόγον, και θέλει ιατρευθή ο δούλός μου.

8 Διότι και εγώ είμαι άνθρωπος υποκείμενος εις εξουσίαν, έχων υπ' εμαυτόν στρατιώτας, και λέγω προς τούτον, Ύπαγε, και υπάγει; και προς άλλον, Έρχου, και έρχεται, και προς τον δούλον μου, Κάμε τούτο, και κάμνει.

9 Ακούσας δε ταύτα ο Ιησούς εθαύμασεν αυτόν, και στραφείς προς τον όχλον τον ακολουθούντα αυτόν, είπε· Σας λέγω, Ουδέ εν τω Ισραήλ εύρον τοσαύτην πίστιν.

10 Και υποστρέψαντες οι απεσταλμένοι εις τον οίκον, εύρον τον ασθενή δούλον υγιαίνοντα.

         ΣΧΟΛΙΑ : 

       Το επεισόδιο αναφέρεται και από τον Ευαγγελιστή "Ματθαίο" (κεφ. Η/8, εδάφ. 5 – 13). Όταν ο Κύριος Ιησούς ήρθε στην Καπεραναούμ, τον πλησίασε ένας Ρωμαίος Εκατόνταρχος και Τον παρακαλούσε να θεραπεύσει το δούλο του, που υπέραγαπουσε και τον είχε σαν παιδί του και ο οποίος υπέφερε από μια σκληρή και επίπονη ασθένεια. 

      Ο Ευαγγελιστής "Λουκάς" αναφέρει ότι ο Εκατόνταρχος απέστειλε κάποιους πρεσβυτέρους στον Ιησού, ενώ ο Ευαγγελιστής "Ματθαίος" αναφέρει ότι πήγε ο ίδιος στον Κύριο. Και τα δύο είναι σωστά. Πρώτα έστειλε τους πρεσβυτέρους και μετά πήγε και ο ίδιος στον Ιησού. Ήταν πολύ δύσκολο για τους Ιουδαίους να προβούν σε μια τέτοια ενέργεια, να πάνε να συναντήσουν και να παρακαλέσουν τον Ιησού να επισκεφθεί το σπίτι του Εκατόνταρχου και αυτό για το λόγο ότι δεν πίστευαν στον Ιησού Χριστό και τις δυνάμεις τις οποίες Εκείνος είχε από το Θεό. Όμως ο συγκεκριμένος Εκατόνταρχος φαίνεται να ήταν ένα πρόσωπο πάρα πολύ αγαπητό στους Ιουδαίους, γιατί τους είχε χτίσει τη συναγωγή τους στην Καπερναούμ (Λουκάς Ζ/7: 5). Για το λόγο αυτό, προκειμένου να τον ευαρεστήσουν, είχαν έρθει και παρακαλούσαν τον Κύριο να σπλαχνιστεί και να θεραπεύσει  το δούλο του. 

      Στη συναγωγή που αναφέρουμε παραπάνω ο Ιησούς είχε κατ’ επανάληψιν διδάξει και μάλιστα είχε θεραπεύσει εκεί και ένα δαιμονιζόμενο (Μάρκος Α/1: 21-27). Μία Γερμανική αποστολή αποκάλυψε το 1905 τα ερείπια μιας συναγωγής που φαινόταν να είχε κτιστεί κατά τον 4ο μ.Χ. αιώνα και κάτω από τη συναγωγή αυτή το δάπεδο μιας άλλης ακόμα αρχαιότερης συναγωγής, για την οποία πιστεύεται ότι ίσως να είναι αυτή η συναγωγή στην οποία δίδαξε ο Ιησούς Χριστός (Μάκρος Α/1: 21 & Λουκάς Ζ/7: 5). 

      Διευκρινίζουμε ότι Εκατόνταρχος λεγόταν ο αξιωματικός του Ρωμαϊκού στρατού που είχε κάτω από τις διαταγές του εκατό στρατιώτες. Την εποχή εκείνη η Παλαιστίνη βρισκόταν κάτω από τον έλεγχο της Ρώμης για έναν αιώνα περίπου. Κατά γενικό σχεδόν κανόνα οι Ρωμαίοι αξιωματικοί ήταν όλοι τους άνθρωποι σκληροί και αλαζόνες, όμως ανάμεσά τους υπήρχαν και διαλλακτικοί άνθρωποι. Θα πρέπει επίσης να διευκρινίσουμε ότι ο εκατόνταρχος της ιστορίας δεν ήταν Ιουδαίος, ώστε να γνωρίζει το ζωντανό, τον αληθινό Θεό του Ισραήλ, αλλά ήταν εθνικός και κατά συνέπεια ήταν ένας ειδωλολάτρης πολυθεϊστής. Ο πρώτος εκατόνταρχος που έγινε δεκτός σαν μέλος της Εκκλησίας του Χριστού ήταν ο Κορνήλιος (Πράξεις, κεφ. Ι/10). Εδώ φαίνεται και η αντίθεση. Ο λαός του Θεού (Ισραήλ) να μην πιστεύει στο Χριστό και να έρχεται να επιδείξει πίστη ένας άνθρωπος μέσα από τα ειδωλολατρικά έθνη, ένας Ρωμαίος, σε μια άλλη περίπτωση ένας Σαμαρείτης….. Τούτοι οι άνθρωποι μέσα από αυτά που είδαν και άκουσαν για το Χριστό Τον είχαν γνωρίσει και είχαν πιστέψει στη δύναμή Του. 

    «λέγει προς αυτόν ο Ιησούς Εγώ ελθών θέλω θεραπεύσει αυτόν». Ο εκατόνταρχος καθώς άκουσε ότι ο Χριστός θα έρθει στο σπίτι του εξεπλάγη. Οι Εβραίοι δεν έμπαιναν στα σπίτια των Εθνικών γιατί τα θεωρούσαν ακάθαρτα εξαιτίας της απιστίας τους στον αληθινό Θεό. Όμως ο Κύριος δεν περιορίζεται από τις ανθρώπινες συνήθειες και τους ανθρώπινους διαχωρισμούς. Μπορούσε να πάει παντού, όπου υπήρχε ανάγκη, για να ακουστεί το μήνυμα της Αγάπης και της Σωτηρίας του Θεού προς όλους τους ανθρώπους. Ο Θεός θέλει «να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4). Τέτοια είναι η επιθυμία του Θεού για τη Σωτηρία του λαού Του που ρωτάει και με έκπληξη: «Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του, και να ζει επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους γιατί να πεθάνετε, οίκος Ισραήλ;» (Ιεζεκιήλ ΛΓ/33, εδ. 11).

      «Κύριε, ο δούλος μου κείται εν τη οικία παραλυτικός, δεινώς βασανιζόμενος». Το αρχαίο κείμενο αναφέρει: «Κύριε ο παίς μου βέβληται εν τη οικία παραλυτικός δεινώς βασανιζόμενος». Τόσο μεγάλη ήταν η αγάπη για το δούλο του, ώστε τον αποκαλεί «παιδί του» και παρακαλούσε τον Ιησού να κάνει ένα θαύμα για να τον θεραπεύσει. Πρόκειται για μια ασυνήθιστη πράξη αγάπης, συμπόνιας, ευαισθησίας για ένα δούλο. Ο δούλος την εποχή για την οποία μιλάμε δεν είχε αξία ως άνθρωπος. Εθεωρείτο πράγμα, εργαλείο, μηχανή. Ο Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης μιλώντας για τη φιλία έλεγε πως δεν μπορεί να υπάρξει φιλία ή δικαιοσύνη προς άψυχα πράγματα, ούτε ζώα, ούτε προς δούλο. 

      "Κύριε μόνον έναν λόγο πές και το παιδί μου θα γίνει καλά".

    Πολλοί νομίζουν ότι ο Θεός ζητάει πολλά πράγματα από τον άνθρωπο, ενώ σύμφωνα με το Λόγο Του δε ζητάει τίποτα απολύτως. Αυτό οι άνθρωποι δυσκολεύονται να το πιστέψουν. Στα ανθρώπινα πράγματα κάθε τι για να αποκτηθεί θα πρέπει να καταβληθεί η αξία του, όμως στα πράγματα του Θεού δε συμβαίνει το ίδιο. Ό,τι προσφέρει ο Θεός είναι "δωρεάν", "κατά χάριν" (Εφεσίους Β/2: 8). Τούτος ο εκατόνταρχος, βλέποντας τον Κύριο να θέλει να πάει στο σπίτι του, μέσα στην έκπληξή του από την ευγένεια και προθυμία Του, ταπεινώθηκε μπροστά Του και του είπε: «Κύριε, δεν είμαι άξιος να μπεις κάτω από τη στέγη μου, αλλά μια προσταγή δώσε μονάχα και θα γιατρευτεί ο δούλος μου. Γιατί είμαι κι εγώ κάτω από εξουσία κι έχω στρατιώτες στις διαταγές μου και λέω στον έναν: πήγαινε, και πηγαίνει, και στον άλλο: έλα, κι έρχεται, και στο δούλο μου: κάνε τούτο, και το κάνει». Μια προσταγή, ένα λόγο πές, Κύριε, και όλα μπορούν να συμβούν, ο δούλος μου μπορεί να γιατρευτεί. Αυτή είναι πίστη. Ο Εκατόνταρχος συνεχίζει και εξηγεί στον Ιησού ότι ο ίδιος ήξερε από εξουσία και ευθύνες, γιατί ήταν κι αυτός κάτω από την εξουσία της Ρωμαϊκής διοίκησης και είχε την ευθύνη να διεκπεραιώνει διαταγές που έπαιρνε, αλλά και να δίνει διαταγές στους υφιστάμενούς του κι αυτοί αμέσως και σύμφωνα με την εντολή του να εκτελούν. 

     «είναι άξιος» (εδ. 4). Σε τούτα τα λόγια υπάρχει μια φαινομενική αντίθεση. Για τον κόσμο που καθημερινά τον περιέβαλε ήταν ένας άξιος και θαυμάσιος άνθρωπος τούτος ο Εκατόνταρχος. Ακόμα και οι Ιουδαίοι, για τους οποίους ήταν κατακτητής τους και με τους οποίους είχε διαφορετικές θρησκευτικές αντιλήψεις, τον θεωρούσαν άξιο. Τους είχε φτιάξει τη συναγωγή και αγαπούσε το λαό τους. Τι άλλο να επιθυμούσε τούτος ο άνθρωπος; Ήταν κοινά αποδεκτός, ήταν παντού αγαπητός, ήταν ιδιαίτερα άξιος. Έτσι κρίνει ο κόσμος, αυτά είναι τα κριτήρια. Ας μην ξεχνάμε ποτέ εκείνη την ωραία και διαχρονικά αληθινή φράση που είπε ο Θεός στον προφήτη "Σαμουήλ". «ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενον, ο δε Κύριος βλέπει την καρδίαν» (Α' Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Ο άνθρωπος βλέπει τις υλικές πράξεις, την υλική συμβολή, βλέπει κάθε τι που φαίνεται.

     «δεν είμαι άξιος». Ολόκληρο το μεγαλείο τούτης της ιστορίας βρίσκεται σε δύο φράσεις; «δεν είμαι άξιος» -- «μόνον ειπέ λόγον».Τούτος ο άνθρωπος στέκεται με ταπείνωση μπροστά στο Χριστό και του λέει: «δεν είμαι άξιος». Μα πώς όλοι οι άνθρωποι που σε περιβάλουν λένε ότι είσαι άξιος; Δε μετράνε οι ανθρώπινοι τίτλοι και τα παράσημα μπροστά στο Θεό. Τι κι αν έφτιαξες τη συναγωγή, τι αν προσέφερες εκ του περισσεύματος μάλιστα, για να καλυφθεί μια ανάγκη, τι κι αν ήσουν κοινωνικά αποδεκτός; Όλα αυτά μπροστά στο Θεό είναι "λαμπάδες που δεν ανάβουν", μένουν σβηστές, μένουν σκοτεινές, δε μετράνε. Ο Απ. Παύλος προειδοποιεί τους Χριστιανούς της Γαλατίας: «μη πλανάσθε, ο Θεός δεν εμπαίζεται επειδή ό,τι αν σπείρει ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει» (Γαλάτας Σ/6: 7). Ούτε μπορείς να σταθείς μπροστά στο Θεό με ένα πνεύμα υποκριτικό, εγωιστικό. Μπροστά στο Θεό μία φράση δεν μπορείς ποτέ και με τίποτα να πεις: «εγώ». Αυτό ήταν το μεγάλο λάθος του Φαρισαίου που στάθηκε μπροστά στο ιερό για να προσευχηθεί: 

11 Ο Φαρισαίος σταθείς προσηύχετο καθ' εαυτόν ταύτα Ευχαριστώ σοι, Θεέ, ότι δεν είμαι καθώς οι λοιποί άνθρωποι, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή και καθώς ούτος ο τελώνης 

12 νηστεύω δις της εβδομάδος, αποδεκατίζω πάντα όσα έχω. 

13 Και ο τελώνης μακρόθεν ιστάμενος, δεν ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς να υψώση εις τον ουρανόν, αλλ' έτυπτεν εις το στήθος αυτού, λέγων. Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ. 

14 Σας λέγω, κατέβη ούτος εις τον οίκον αυτού δεδικαιωμένος μάλλον παρά εκείνος διότι πας ο υψών εαυτόν θέλει ταπεινωθή, ο δε ταπεινών εαυτόν θέλει υψωθή. 

      Τούτος ο Εκατόνταρχος συνάντησε προσωπικά τον Κύριο και έθεσε σ' Αυτόν το πρόβλημά του. Είναι ανάγκη ο άνθρωπος να γνωρίσει προσωπικά το Θεό, να έρθει «ενώπιον ενωπίω», γιατί μόνο τότε θα γνωρίσει την Αγάπη Του, τη Σωτηρία Του. Δε χρειάζεται ο Θεός κάποιους για να μεσολαβήσουν σ' Αυτόν. Μεσίτης όλων των ανθρώπων μπροστά στο Θεό είναι μόνον ο Ιησούς Χριστός (Α' Τιμοθέου Β/2: 5). Όλοι θα θυμώμαστε τι είπε εκείνος ο νέος που βρέθηκε μέσα στην ασωτία και μέσα στα γουρούνια της αμαρτίας. «θα υπάγω στον Πατέρα μου….» (Λουκάς ΙΕ/15: 18).  

    Υπάρχει Πατέρας στον ουρανό που περιμένει κάθε ψυχή να μετανοήσει και να επιστρέψει σ’ Αυτόν δια Ιησού Χριστού, γιατί Αυτός είναι «η οδός» που οδηγεί κατ’ ευθείαν στον Πατέρα. Ο ίδιος ο Κύριος καλούσε τους ανθρώπους λέγοντας: «ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Γι’ αυτό ο Χριστός ήρθε στη γη, για να μας συναντήσει προσωπικά, για να πεθάνει, ν’ αναστηθεί και να δικαιώσει τον καθένα από μας. «όστις παρεδόθη διά τας αμαρτίας ημών και ανέστη διά την δικαίωσιν ημών» (Ρωμαίους Δ/4: 25). 

      «Κύριε πες μόνον ένα λόγο».

     Είναι εκπληκτικό ότι ο άνθρωπος αυτός, αφού συνάντησε το Χριστό, έδειξε απόλυτη εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν. Αυτό θα πει πίστη, αυτό θα πει τέλεια εμπιστοσύνη. Τόσο πολύ πιστεύει, που είναι πεπεισμένος ότι Αυτός που έχει απέναντί του έχει τόση δύναμη, ώστε να μπορεί να κάνει τα πάντα, μπορεί να θεραπεύσει το δούλο του ακόμα και χωρίς να είναι παρών. Αλήθεια, πόσο μεγάλο ηθικό δίδαγμα είναι αυτό για όλους μας, καθώς μας δείχνει την έκταση και το βάθος της αληθινής πίστης. Όταν λέω: "πιστεύω στο Θεό" θα πρέπει να τον εμπιστεύομαι απόλυτα ότι μπορεί να καταφέρει ο,τιδήποτε, αντίθετα σε όλα τα δεδομένα, πέρα από τις συνθήκες που υπάρχουν και πέρα απ' όσα μπορεί να χωρέσει η ανθρώπινη λογική.   

      Ο Κύριος, βλέποντας την όλη συμπεριφορά του εθνικού Εκατόνταρχου, θαύμασε την πίστη του, για την απόλυτη εμπιστοσύνη που έδειξε στη δύναμή Του, στην απόλυτη εξουσία Του. Αυτήν την ταπείνωση και αυτήν την πίστη ο ίδιος ο Κύριος ομολογεί ότι δεν τη βρήκε μέσα στο λαό Του, τον Ισραήλ. Τι τραγικό κι αυτό! Να μη βρίσκει ο Κύριος μέσα στο λαό Του έναν άνθρωπο πίστεως και να παίρνει ως παράδειγμα έναν Εθνικό! Να μη βρίσκει έναν άνθρωπο Ελέους και να καταφεύγει σε έναν αλλογενή Σαμαρείτη! (Λουκάς Ι/10: 25-37). 

      Σε δύο περιπτώσεις αναφέρει ο Λόγος του Θεού ότι ο Κύριος έμεινε έκθαμβος από θαυμασμό. Μία φορά με την πίστη τούτου του Εκατόνταρχου και μια άλλη φορά με την απιστία του λαού Ισραήλ. Στο Ευαγγέλιο του "Μάρκου", (κεφ. Σ/6, εδ. 6) αναφέρεται: 

4 Έλεγε δε προς αυτούς ο Ιησούς ότι δεν είναι προφήτης άνευ τιμής ειμή εν τη πατρίδι αυτού και μεταξύ των συγγενών και εν τη οικία αυτού. 

5 Και δεν ηδύνατο εκεί ουδέν θαύμα να κάμη, ειμή ότι επί ολίγους αρρώστους επιθέσας τας χείρας εθεράπευσεν αυτούς 

6 και εθαύμαζε διά την απιστίαν αυτών. 

     Το γεγονός της τόσο μεγάλης σκληρότητας και απιστίας του λαού Του οδήγησε τον Κύριο να τονίσει ότι στην ερχόμενη βασιλεία των ουρανών θα συγκεντρωθούν Εθνικοί, αλλογενείς από διάφορα μέρη του κόσμου και θα απολαύσουν την κοινωνία με το Θεό και με όλους τους Πατριάρχες του Ισραήλ που επέδειξαν ακλόνητη πίστη στη ζωή τους, όπως ο πατέρας της πίστεως ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ. Αντίθετα όμως οι κληρονόμοι της Βασιλείας θα πεταχτούν έξω στο σκοτάδι, όπου "θα κλαίνε και θα τρίζουν τα δόντια τους" (Ματθαίος Η/8: 12).

     Κληρονόμοι της βασιλείας των ουρανών που θα πεταχτούν έξω είναι όλοι εκείνοι που είχαν γεννηθεί Ιουδαίοι, που ομολογούσαν με τα χείλη ότι γνώριζαν το Θεό και ότι ήταν παιδιά Του, αλλά ποτέ δεν είχαν πιστέψει με όλη τους την καρδιά σ’ Αυτόν. Πολλοί άνθρωποι θα χαθούν αιώνια, γιατί εναρμονισμένοι με το αθεϊστικό πνεύμα της εποχής μας απορρίπτουν το Σωτήρα Χριστό. Όμως κάποιοι άγριοι, πρώην ανθρωποφάγοι από τη ζούγκλα της Νέας Γουινέας, όπου είχε πάει ως ιεραπόστολος ο αείμνηστος Κώστας Μακρής και με κίνδυνο της ζωής του τους μίλησε για το Χριστό, θα απολαύσουν τη δόξα του ουρανού, γιατί πίστεψαν στο κήρυγμα του Ευαγγελίου.

      «Ύπαγε, και ως επίστευσας, ας γείνει εις σε». 

     Αφού λοιπόν ο Κύριος είχε θαυμάσει την πίστη και την ταπεινότητα του εθνικού Εκατόνταρχου, τον κοίταξε και του είπε: «πήγαινε, κι όπως πίστεψες έτσι ας γίνει για σένα». Τα αποτελέσματα των επεμβάσεων του Θεού μέσα στη ζωή μας θα είναι πάντοτε ανάλογα της πίστης μας. Αν πας σε μία πηγή με ένα μικρό δοχείο, λίγο νερό θα πάρεις. Αν πας με ένα μεγάλο δοχείο πολύ νερό, θα πάρεις. 

      Στην επιστολή «προς Εβραίους» (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 8) αναφέρεται: «Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αυτός χθες και σήμερον και εις τους αιώνας». Ο ίδιος ο Χριστός που ήταν «τω καιρώ εκείνω» είναι και σήμερα και όπου βρει την ειλικρινή πίστη και την ταπείνωση από τον άνθρωπο ενεργεί κατά τον ίδιο τρόπο και σήμερα. Είναι έτοιμος να σταθεί δυνατός ανάμεσά μας και να ενεργήσει «κατά την πίστη μας». Άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος ανέφερε: «Διά τούτο σας λέγω, πάντα όσα προσευχόμενοι ζητείτε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε, και θέλει γίνει εις εσάς» (Μάρκος ΙΑ/11: 24). 

    «και ιατρεύθει ο δούλος αυτού εν τη ώρα εκείνη». Αυτή είναι η παντοδυναμία του Αναστημένου και δοξασμένου Ιησού Χριστού. Καμία αρρώστια, όσο προχωρημένη κι αν είναι, δεν είναι δύσκολο να τη γιατρέψει. Καμία αμαρτία δεν υπάρχει, που να μη μπορεί να την πλύνει και να την καθαρίσει με το πολύτιμό Του αίμα (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7). Κανένας εχθρός δε θα μπορέσει να Τον νικήσει, ακόμα και ο θάνατος. Είναι Παντοδύναμος, είναι "πανταχού παρών" και γι’ αυτό δε χρειάστηκε να μεταβεί στην οικία, όπου βρισκόταν ο παραλυτικός. Ένα λόγο είπε ο Κύριος: «ως επίστευσας ας γίνει εις σε». 

      Το αποτέλεσμα ήταν θαυμαστό. Όταν οι απεσταλμένοι επέστρεψαν στο σπίτι του εκατόνταρχου, βρήκαν τον άρρωστο δούλο θεραπευμένο εντελώς. Αυτός είναι ο Χριστός, αυτή είναι η δύναμή Του. Δε ζητάει μεγάλα και ανυπέρβλητα πράγματα από τον άνθρωπο. Ζητάει από τον άνθρωπο να τον εμπιστευτεί, να πιστέψει σ’ Αυτόν, για να απολαύσει μαζί Του στον ουρανό όλα εκείνα τα οποία έχει ετοιμάσει ο Θεός για εκείνους που πραγματικά Τον αγαπάνε και ποθούν τη Βασιλεία Του. Πρόκειται για όλα «εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν». (Α΄ Κορινθίους Β/2: 9). Επίσης στην επιστολή του αδελφόθεου "Ιακώβου" (κεφ. Β/2, εδάφ. 5) αναφέρεται: «Ακούσατε, αδελφοί μου αγαπητοί, δεν εξέλεξεν ο Θεός τους πτωχούς του κόσμου τούτου πλουσίους εν πίστει και κληρονόμους της βασιλείας, την οποίαν υπεσχέθη προς τους αγαπώντας αυτόν;». 

       Ουδέ εν τω Ισραήλ εύρον τοσαύτην πίστιν.  Όπως είπαμε ο άνθρωπος αυτός, που έδειξε τόσο μεγάλη πίστη, είναι εθνικός, ειδωλολάτρης. Είναι "ξένος των διαθηκών της επαγγελίας" (Εφεσίους Β/2: 12). Ο Κύριος στρέφεται στο πλήθος που Τον ακολουθεί, τον επαινεί δημόσια και τον προβάλει ως παράδειγμα πίστεως στους Ιουδαίους. Αναγνωρίζει δημόσια την πίστη αυτού του ανθρώπου, για να προβληματίσει τους Ιουδαίου και να παραδειγματίσει τους υπόλοιπους. Ταυτόχρονα ο Κύριος, όπως έχει κάνει και άλλες φορές, προειδοποιεί τους Ιουδαίους να μην επαναπαύονται στην καταγωγή τους και να μην εφησυχάζουν για τη σωτηρία τους λέγοντας ότι είναι "τέκνα του Αβραάμ" (Ιωάννης Η/8: 33). Αυτή η τόσο σοβαρή προειδοποίηση αφορά όλους μας. Αφού λάβαμε τη σωτηρία μας, να μην επαναπαυόμαστε σ' αυτήν. Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει: "... μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν" (Φιλιππησίους Β/2: 12).

         Συμπέρασμα:

        Ένας εθνικός με ελάχιστη γνώση για το Θεό πίστεψε ότι ο Ιησούς είχε την απόλυτη εξουσία από το Θεό πάνω στις δυνάμεις του σύμπαντος, όπως ακριβώς αυτός είχε στους στρατιώτες του. Μ' αυτό το πνεύμα ταπεινώθηκε ενώπιόν Του και Του ζήτησε να θεραπεύσει το δούλο του. Εμείς σήμερα με πολύ περισσότερο φως, καθώς έχουμε το Λόγο Του, θα έπρεπε να έχουμε πολύ μεγαλύτερη πίστη και περισσότερο ταπεινό πνεύμα. Αυτό περιμένει ο Κύριος, για να μπει στο σπίτι μας, για να καταλάβει τα βάθη της καρδιάς μας, για να κάνει θαυμάσια μέσα στη ζωή μας. Αλήθεια πόσοι μπορούμε να Τον εμπιστευθούμε στις δυσκολίες μας. Πόσοι μπορούμε ν' αποδείξουμε την εμπιστοσύνη μας ελπίζοντας σ' Εκείνον; Γιατί λυγίζουμε μπροστά στις δυσκολίες και χάνουμε την ελπίδα μας, ενώ ο Κύριος είναι μαζί μας, είναι δίπλα μας, σύμφωνα με την υπόσχεσή Του (Ματθαίος ΚΗ/28: 20) και νοιάζεται για μας; 

     Σύμφωνα με τον συγγραφέας της επιστολής "προς Εβραίους" (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 8) "ο Ιησούς Χριστός είναι ο αυτός χθες και σήμερον και εις τους αιώνας". Επομένως όχι μόνον τότε με τον συγκεκριμένο εκατόνταρχοί, αλλά και πάντοτε, όταν θα βρίσκει την πίστη στην καρδιά κάποιου ανθρώπου, θα θαυματουργεί, θα ενεργεί κατά τον ίδιο αποτελεσματικό τρόπο. ---

Προειδοπο 

 

 

 

Ο άνθρωπος που είχε μικρή πίστη.

       Ευαγγέλιον  «κατά Ιωάννην», κεφ. Δ/4,  εδάφ. 46 – 54.

46 Ήλθε λοιπόν ο Ιησούς πάλιν εις την Κανά της Γαλιλαίας, όπου έκαμε το ύδωρ οίνον. Και ήτο τις βασιλικός άνθρωπος, του οποίου ο υιός ησθένει εν Καπερναούμ 

47 ούτος ακούσας ότι ο Ιησούς ήλθεν εκ της Ιουδαίας εις την Γαλιλαίαν, υπήγε προς αυτόν και παρεκάλει αυτόν να καταβή και να ιατρεύση τον υιόν αυτού διότι έμελλε να αποθάνη. 

48 Είπε λοιπόν ο Ιησούς προς αυτόν Εάν δεν ίδητε σημεία και τέρατα, δεν θέλετε πιστεύσει. 

49 Λέγει προς αυτόν ο βασιλικός Κύριε, κατάβα πριν αποθάνη το παιδίον μου. 

50 Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς Ύπαγε, ο υιός σου ζη. Και επίστευσεν ο άνθρωπος εις τον λόγον, τον οποίον είπε προς αυτόν ο Ιησούς, και ανεχώρει. 

51 Ενώ δε ούτος ήδη κατέβαινεν, απήντησαν αυτόν οι δούλοι αυτού και απήγγειλαν λέγοντες ότι ο υιός σου ζη. 

52 Ηρώτησε λοιπόν αυτούς την ώραν, καθ' ην έγεινε καλήτερα. Και είπον προς αυτόν ότι χθες την εβδόμην ώραν αφήκεν αυτόν ο πυρετός. 

53 Ενόησε λοιπόν ο πατήρ ότι έγινε τούτο κατ' εκείνην την ώραν, καθ' ην ο Ιησούς είπε προς αυτόν ότι ο υιός σου ζή και επίστευσεν αυτός και όλη η οικία αυτού. 

54 Τούτο πάλιν δεύτερον θαύμα έκαμεν ο Ιησούς, αφού ήλθεν εκ της Ιουδαίας εις την Γαλιλαίαν.

        ΣΧΟΛΙΑ :

      Η επίγεια διακονία του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού χαρακτηρίζεται από μία συνεχή, αδιάκοπη κίνηση. Παντού έτρεχε για να διακονήσει, να θεραπεύσει, να προσφέρει, να σταθεί κοντά στην ανάγκη, τον πόνο του ανθρώπου. Βρέθηκε κοντά σε κείνη τη χήρα στην πόλη Ναϊν που πήγαινε, για να θάψει το μονάκριβο παιδί της και της είπε: «μη κλαίς» (Λουκάς Ζ/7: 13). Στάθηκε μπροστά σε χωλούς, σε τυφλούς, σε νεκρούς και έκανε θαυμάσια έργα. Σκοπός του Κυρίου πάνω απ’ όλα ήταν να αποκαλύψει στους ανθρώπους την Αγάπη του Θεού. Είναι η αγάπη που περιμένει τον άνθρωπο να «έλθει εις εαυτόν», να συναισθανθεί την αμαρτωλότητά του, την αμαρτία και την αποστασία του από τον αληθινό Θεό, να μετανοήσει ειλικρινά και να έρθει κοντά στο Θεό, για να γνωρίσει την αιώνια Σωτηρία, που Αυτός δια Ιησού Χριστού προσφέρει σε κάθε άνθρωπο «δωρεάν, κατά χάριν, ουχί εξ’ έργων ίνα μη καυχηθεί τις» (Εφεσίους Β/2: 8). 

      Τελευταία συναντάμε τον Κύριο να περνάει από τη Σαμάρεια με τελικό προορισμό τη Γαλιλαία. Ήταν εκεί που εντελώς συμπτωματικά συνάντησε μία γυναίκα και της ζήτησε να του δώσει νερό για να πιει. Αυτή η συνάντηση στάθηκε μέσα στη βιβλική ιστορία ακρογωνιαίος λίθος και μέγιστο σημείο αναφοράς. Ήταν η μεγάλη ευκαιρία στον Κύριό μας να διακηρύξει: «Ο Θεός είναι Πνεύμα, και οι προσκυνούντες αυτόν εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι» (Ιωάννης Δ/4: 24). Δεν ευαρεστείται ο Θεός με υλικές προσφορές ή ανθρώπινες δραστηριότητες, αλλά με αυτούς που Tον εκζητούν αληθινά με το πνεύμα τους δια της πίστεως. Γι’ αυτό και Δαβίδ στον ψαλμό της μετάνοιας (ψαλμός ΝΑ/51) τονίζει: «Θυσίαι του Θεού είναι πνεύμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει». 

       Αφήνοντας τη Σαμάρεια ο Κύριος φτάνει στην πόλη Κανά της Γαλιλαίας. Την πόλη αυτή ο Κύριος είχε επισκεφθεί και πριν από ένα χρόνο περίπου, για να παραβρεθεί σε κάποιο γάμο και είχε κάνει το πρώτο Του θαύμα, μετατρέποντας το νερό σε κρασί για το γλέντι των καλεσμένων (Ιωάννης Β/2: 1-11). Τώρα δίνεται μια ακόμα ευκαιρία στους κατοίκους να γνωρίσουν ακόμα καλύτερα τον Κύριο, καθώς ένα ακόμα θαύμα πραγματοποιείται στην περιοχή τους. 

       Πρόκειται για τη θεραπεία του γιου κάποιου αξιωματικού, ο οποίος ήταν πολύ βαριά άρρωστος στην Καπερναούμ. Ο αξιωματικός αυτός ήταν Ιουδαίος και υπηρετούσε στα ανάκτορα του βασιλιά Ηρώδη Αντύπα του Τετράρχη. (έζησε από 20 π.Χ. έως 39 μ.Χ.). Ήταν αξιωματούχος, ήταν εύπορος και σίγουρα θα είχε επισκεφθεί τους καλύτερους γιατρούς. Όμως τίποτα απ' όλα αυτά δε μπόρεσε να αποσοβήσει την τραγωδία που ήταν σε εξέλιξη στο σπίτι του. Το παιδί του ήταν άρρωστο και η κατάστασή του ήταν συνεχώς επιδεινούμενη. Η αρρώστια είναι μια σκληρή και στυγνή πραγματικότητα που δε λογαριάζει τίτλους, τιμές, αξιώματα, μια πραγματικότητα που "περνάει" με την ίδια ευκολία και στα ανάκτορα και σε μία καλύβα. 

       Στο πρόσωπο αυτού του παιδιού θα μπορούσε κάποιος να δει σήμερα τα νέα παιδιά. Θα τα χαρακτήριζε κανείς στη συντριπτική τους πλειοψηφία "άρρωστα", ευρισκόμενα μάλιστα και αυτά σε μια ολοένα επιδεινούμενη κατάσταση. Είναι χαμένα, αποπροσανατολισμένα, από τα έντυπα, την τηλεόραση, τα ναρκωτικά, το ψέμα, την αδικία, την υποκρισία, συμβιβασμένα, υποταγμένα, εξαρτημένα. Πρόκειται για μια κατάσταση αδιέξοδη που καθημερινά γίνεται όλα και χειρότερη. Διερωτάται κανείς: Άραγε τι φταίει; Απαιτείται καλύτερη μόρφωση, κοινωνική εκπαίδευση, καλύτερη ψυχαγωγία; Όλοι οι «γιατροί», όλα τα «γιατροσόφια» δεν μπορούν να αναχαιτίσουν το κακό και η κατάσταση γύρω μας συνεχώς επιδεινώνεται. Ο Θεός παρατηρώντας την αδιέξοδη κατάσταση δια του προφήτη του "Ιερεμία"  (Β/2: 13) εντοπίζει ακριβώς την αιτία του κακού. «Επειδή, δύο κακά έπραξε ο λαός μου εγκατέλειψαν εμένα, την πηγή των ζωντανών νερών, και έσκαψαν για τον εαυτό τους λάκκους συντετριμμένους, που δεν μπορούν να κρατήσουν νερό».  

      Κουρασμένος, απελπισμένος είναι τούτος ο πατέρας, όπως και πολλοί άλλοι γονείς που βρίσκονται στη θέση του. Πάνω στο βαρύ πόνο του για το παιδί του θυμήθηκε όλα όσα είχε ακούσει για τον Ιησού Χριστό και καθώς έμαθε ότι ο Κύριος ήρθε από την Ιουδαία στη Γαλιλαία, θεώρησε ότι ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία στη ζωή του να συναντήσει τον Κύριο και να του πει το πρόβλημά του. Για να γνωρίσουμε το Χριστό πρέπει να περάσουμε από ανάλογες καταστάσεις; Ασφαλώς όχι, αλλά θα πρέπει πάντοτε να έχουμε υπόψη μας τα λόγια του Κυρίου: «Εξεύρομεν δε ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού» (Ρωμαίους Η/8: 28). 

       Τούτος ο πατέρας κάτω από το βάρος της μεγάλης στεναχώριας του πήρε την απόφαση και ήρθε μπροστά στον Ιησού. Ερχόμενος μπροστά στον Κύριο έκανε μια πολύ σωστή κίνηση, μια κίνηση που θα λέγαμε άγγιξε την καρδιά του Χριστού, ο οποίος τον συμπάθησε και συμμερίστηκε τον πόνο του. Ποια ήταν αυτή η κίνηση; Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: "Ταπεινώθηκε ενώπιόν Του" και τον παρακαλούσε να κατέβει στην Καπερναούμ και να έρθει στον οίκον του, για να γιατρέψει το ετοιμοθάνατο παιδί του. «ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερηφάνους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν» (Α΄ Πέτρου Ε/5: 5). 

     Τούτος ο άνθρωπος είχε πίστη στο Χριστό και γι’ αυτό άλλωστε είχε διατρέξει περίπου τριάντα χιλιόμετρα για να Τον συναντήσει. Όμως είχε μία μικρή πίστη θα λέγαμε περιορισμένη. Νόμιζε ότι μόνον η προσωπική και άμεση επαφή του Χριστού με το αρρωστημένο παιδί του θα μπορούσε να του δώσει την υγεία του και όχι από απόσταση τριάντα χιλιομέτρων. Ας μη μας καταλαμβάνουν τέτοιου είδους σκέψεις και τέτοιου είδους εισηγήσεις του εχθρού της ψυχής. Να θυμόμαστε τις προτροπές του Κυρίου: «μη φοβού, μόνον πίστευε» (Λουκάς Η/8: 50) καθώς και «είναι τι αδύνατον εις τον Κύριον»; (Γένεση ΙΗ/18: 14).

    Σε μια παρόμοια περίπτωση ένας εκατόνταρχος (Ρωμαίος αξιωματικός) είχε δείξει πολύ μεγαλύτερη πίστη στο πρόσωπο και τις δυνάμεις του Ιησού Χριστού. Όχι μόνον δε ζήτησε από τον Κύριο να πάει στο σπίτι του για να θεραπεύσει τον άρρωστο δούλο του, αντίθετα τον σταμάτησε λέγοντάς Του «μην έρθεις Κύριε, γιατί δεν είμαι άξιος να μπεις στο σπίτι μου, μονάχα πες ένα λόγο»  (Λουκάς Ζ/7: 1-10). Οι δύο τούτοι άνθρωποι έχουν ένα κοινό στόχο, απευθύνονται στο ίδιο Πρόσωπο, όμως έχουν μεγάλη διαφορά ως προς την πίστη τους,  στη δύναμη του Κυρίου Ιησού. 

     Ο Κύριος, όπου συνάντησε μεγάλη πίστη, δεν άφησε την ευκαιρία να την επαινέσει, να την τονίσει, να την αναδείξει. Όμως και όπου συνάντησε και μικρή πίστη δεν την απέρριψε, τη δέχτηκε. Όπου συνάντησε την ειλικρίνεια της καρδιάς του ανθρώπου, προσπάθησε να φουντώσει τούτη τη μικρή πίστη, να τη μεγαλώσει. Ο προφήτης Ησαΐας μας δίνει όλο το μεγαλείο της αγάπης του Θεού και προς εκείνον που έχει μικρή πίστη: «καλάμι σπασμένο δεν θα το συντρίψει, και λινάρι που καπνίζει δεν θα το σβήσει, θα εκφέρει κρίση με αλήθεια» (Ησαΐας ΜΒ/42: 3). 

      Στο πρόσωπο του πονεμένου αυτού πατέρα ο Κύριος εξέφρασε την αντίθεσή Του, το παράπονό Του προς όλους εκείνους τους ανθρώπους που, για να πεισθούν για τη δύναμη του Θεού, εκζητούν υλικά, φαινομενικά στοιχεία «σημεία και τέρατα». Ο Κύριος παρατηρώντας τη σκληρότητα την ανθρώπινης καρδιάς είχε τονίσει: «είπε δε σ' αυτόν: Αν δεν ακούν τον Μωυσή και τους προφήτες, ούτε αν κάποιος αναστηθεί από τους νεκρούς θα πειστούν» (Λουκάς ΙΣ/16: 31). Όσο πιο πνευματικός είναι ο άνθρωπος, τόσο λιγότερο χρειάζεται το υλικό θαύμα για να ικανοποιηθεί. 

     «Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς. Ύπαγε, ο υιός σου ζη». Μα, Κύριε, δε θα έρθεις στο σπίτι μου; Πολλές φορές η πίστη μας μπαίνει σε δοκιμασία, όταν βλέπουμε το Θεό να ενεργεί με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που εμείς του υποδεικνύουμε. Εδώ φαίνεται η έλλειψη της πίστης, που δημιουργεί την ανάγκη να δούμε με τα υλικά μας μάτια και όχι να ατενίσουμε με τα πνευματικά μας μάτια, στηριζόμενοι στο Λόγο και τις υποσχέσεις του Θεού. 

       Ο άνθρωπος της ιστορίας μας δείχνει εμπιστοσύνη στα λόγια του Κυρίου. Καθώς παίρνει το δρόμο της επιστροφής, κρατάει βαθιά μέσα στην καρδιά του τα λόγια Του. Ακούμπησε πάνω στα λόγια του Κυρίου, όπως ο ναυαγός ακουμπάει πάνω σ’ ένα σωσίβιο, ευρισκόμενος στη μέση της θάλασσας. Το είπε ο Κύριος, είναι λόγια του Κυρίου. «ο Θεός αληθής, πας δε άνθρωπος ψεύστης» (Ρωμαίους Γ/3: 4). 

       Θα λέγαμε ότι από την ώρα που ξεκινάει η επιστροφή μέχρι να φτάσει τούτος ο χρόνος ανήκει στον εχθρό. Αλλεπάλληλες είναι οι εισηγήσεις του. "Α! σου έδωσε μια υπόσχεση για να σε αποφύγει. Δεν ήθελε να κατεβεί μαζί σου. Πώς θα γίνει να θεραπευτεί ο γιος σου χωρίς να τον αγγίξει, χωρίς να του πει δυο λόγια;" Αρκεί ένας λόγος, για να έρθει η θεραπεία, όταν η κατάσταση της υγείας είναι τόσο σοβαρή; Εδώ χρειάζεται να επαναλάβουμε τα λόγια του Κυρίου. «Ύπαγε οπίσω μου, σατανά» (Λουκάς Δ/4: 8). Να γιατί στη ζωή του ανθρώπου είναι αναγκαία «η ασπίδα της πίστεως». Ο Λόγος του Θεού στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Σ/6, εδ. 16) αναφέρει: «επί πάσι δε αναλάβετε την ασπίδα της πίστεως, δια της οποίας θέλετε δυνηθή να σβέσητε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα». Πυρωμένα βέλη είναι οι εισηγήσεις του εχθρού κάθε στιγμή μέσα στη ζωή μας, που όμως θα προσκρούσουν πάνω στην ασπίδα της πίστεως και θα διαλυθούν. 

      Σε λίγο ο δρόμος τελειώνει, ο άνθρωπος της ιστορίας μας φτάνει στο σπίτι του. Η πορεία δια της πίστεως κλείνει. Πολύ σύντομα θα δει όλα εκείνα που του υποσχέθηκε ο Κύριος και που προσπάθησε να αναιρέσει ο εχθρός κατά την πορεία του. Τούτες οι τρεις σειρές μπορούν να χαρακτηρίσουν ολόκληρη την πορεία του Χριστιανού. Καθώς πλησιάζει από μακριά, οι δούλοι που υπήρχαν στο σπίτι του τον αντελήφθησαν και έτρεξαν να του φέρουν τα ευχάριστα νέα. Το παιδί ζει, είναι καλά. Άκουσε τα ίδια λόγια που του είχε πει ο Κύριος πριν από αρκετές ώρες και που τα κράταγε σαν φυλαχτό μέσα στην καρδιά του, καθώς βάδιζε. Είναι η ώρα της δικαίωσης. Είναι η ώρα που τελειώνει το «δια πίστεως» και αρχίζει «δια της όψεως». 

     Το αποτέλεσμα πάντοτε θα είναι ανάλογο της πίστεώς μας. «τότε ήγγισε τους οφθαλμούς αυτών, λέγων, κατά την πίστιν σας ας γείνη εις εσάς». (Ματθαίος Θ/9: 29). Την πίστη μας, την εμπιστοσύνη μας σ’ Αυτόν ζητάει ο Θεός να δει μέσα στην καρδιά μας. Τίποτα περισσότερο. Ο Λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει ότι άνθρωποι δια της πίστεως «κατεπολέμησαν βασιλείας, ειργάσθησαν δικαιοσύνην, επέτυχον τας επαγγελίας, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, έγειναν ισχυροί εν πολέμω, έτρεψαν εις φυγήν στρατεύματα αλλοτρίων» (προς Εβραίους ΙΑ/11: 33,34). Επίσης «χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν πρέπει να πιστεύη ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν» (Εβραίους ΙΑ/11: 6). 

        Ως χριστιανοί, σαν τον πατέρα εκείνου του παιδιού, βαδίζουμε στην έρημο τούτης της ζωής με σκοπό να φτάσουμε μια μέρα στη γη της επαγγελίας που μας έχει υποσχεθεί ο Θεός και κρατάμε μέσα στην καρδιά μας τις ζωντανές υποσχέσεις, που  έχουμε λάβει μέσα από τον αιώνιο και αψευδή Λόγο Του. Κρατούμε την υπόσχεση του Θεού ότι «εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα ει δε μη, ήθελον σας ειπεί, υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να είσθε και σεις, όπου είμαι εγώ» (Ιωάννης ΙΔ/14: 2).

      Στηριζόμενοι στο Λόγο του Θεού περιμένουμε τον Κύριο να έρθει από τον ουρανό, για να μας παραλάβει. Επίσης μας διαβεβαιώνει: «είς υπέρ πάντων απέθανεν» (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 15). Ο Απόστολος Παύλος είναι επιτιμητικός προς τους Χριστιανούς της Κορίνθου. Δεν μπορείτε να λέτε  ότι «εγώ είμαι του Παύλου, εγώ του Απολλώ, εγώ του Κηφά, εγώ του Χριστού». Ο Χριστός πέθανε για σας και γι’ αυτό θα πρέπει όλοι να είστε του Χριστού. «λέγω δε τούτο, διότι έκαστος από σας λέγει. Εγώ μεν είμαι του Παύλου, εγώ δε του Απολλώ, εγώ δε του Κηφά, εγώ δε του Χριστού. Διεμερίσθη ο Χριστός; μήπως ο Παύλος εσταυρώθη διά σας; ή εις το όνομα του Παύλου εβαπτίσθητε;» (Α΄ Κορινθίους Α/1: 12,13). «ο Χριστός πέθανε εξαιτίας των αμαρτιών μας σύμφωνα με τις γραφές» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 3). «το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7). «αλλ' ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών» (Ρωμαίους Ε/5: 8). «αυτός είναι το μέσο εξιλέωσης των αμαρτιών μας κι όχι μόνο των δικών μας, αλλά και όλου του κόσμου» (Α΄ Ιωάννου Β/2: 2). «όστις παρεδόθη δια τας αμαρτίας ημών και ανέστη δια την δικαίωσιν ημών» (Ρωμαίους Δ/4: 25). 

         Κρατούμε την υιοθεσία μας από το Θεό. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «δια να εξαγοράση τους υπό νόμον, δια να λάβωμεν την υιοθεσίαν» (Γαλάτες Δ/4: 5), «προορίσας ημάς εις υιοθεσίαν δια Ιησού Χριστού εις εαυτόν, κατά την ευδοκίαν του θελήματος αυτού» (Εφεσίους Α/1: 5). Ο Απ. Παύλος μας διαβεβαιώνει ότι δια πίστεως είμαστε κληρονόμοι του Θεού: «Εάν δε τέκνα και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού, εάν συμπάσχωμεν, διά να γείνωμεν και συμμέτοχοι της δόξης αυτού» (Ρωμαίους Η/8: 17). 

     Κρατούμε τη διαβεβαίωση ότι το όνομά μας γράφτηκε στο βιβλίο του ουρανού. Κάποτε απεσταλμένοι του Κυρίου επέστρεψαν με χαρά και είπαν στον Κύριο: «Και οι 70 επέστρεψαν με χαρά, λέγοντας Κύριε, και τα δαιμόνια υποτάσσονται σε μας στο όνομά σου» (Λουκάς Ι/10: 17). Η απάντηση του Κυρίου ήταν: «Εντούτοις, μη χαίρεστε σ' αυτό, ότι τα πνεύματα υποτάσσονται σε σας αλλά, να χαίρεστε περισσότερο ότι, τα ονόματά σας γράφτηκαν στους ουρανούς» (Λουκάς Ι/10: 20).

        Κρατούμε τη διαβεβαίωση ότι: «δύο σπουργίτια δεν πουλιούνται για ένα ασσάριο; Ένα απ' αυτά, όμως, δε θα πέσει επάνω στη γη, χωρίς το θέλημα του Πατέρα σας. Για σας, πάντως, και οι τρίχες τού κεφαλιού σας είναι όλες αριθμημένες» (Ματθαίος Ι/10: 29,30). Επίσης «ιδού, επί των παλαμών μου σε ζωγράφισα τα τείχη σου είναι πάντοτε ενώπιόν μου» (Ησαΐας, κεφ. ΜΘ/49, εδ. 16). Όλες αυτές τις υποσχέσεις έρχεται να καλύψει μία ακόμα υπόσχεση: «ιδού, εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθαίος ΚΗ/28: 20). 

      Όλοι αυτοί είναι ανεκτίμητοι θησαυροί, είναι «ανεκλάλητα λόγια» (Β΄ Κορινθίους ΙΒ/12: 4). Είναι ζωντανές και αληθινές υποσχέσεις που μας έχει δώσει ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μέσα από το Λόγο Του και που τις κρατάμε σφιχτά μέσα στην καρδιά μας παρά τα βέλη του πονηρού τα «πεπυρωμένα» (Εφεσίους Σ/6: 16), που θέλει να μας κάνει να αμφιβάλουμε για τις υποσχέσεις Του. 

     Ο πατέρας, όταν έμαθε τα ευχάριστα νέα, ρωτούσε τους δούλους να μάθει πότε ακριβώς θεραπεύτηκε το παιδί του. Η απάντηση ήταν ότι την προηγούμενη μέρα στη μία το μεσημέρι τον άφησε ο πυρετός. Ήταν η ώρα που τον διαβεβαίωσε ο Κύριος: «ο υιός σου ζη». Το αποτέλεσμα τούτης της εμπειρίας; «και επίστευσεν αυτός και όλη η οικία αυτού» (εδ. 53). 

       Ας δούμε τις διαβαθμίσεις της πίστης προς το Θεό. Ο άνθρωπος της ιστορίας άκουσε από άλλους ανθρώπους που είχαν δει τη θαυματουργική δύναμη του Χριστού, κάποια πράγματα για τον Κύριο. Αυτά τα λόγια που είχε ακούσει έβαλαν μέσα του μια μικρή πίστη και τούτη η μικρή πίστη τον έκανε να πάρει την απόφαση να διανύσει 30 χλμ, για να συναντήσει προσωπικά τον Ιησού Χριστό. Όταν γνώρισε το Χριστό, η πίστη του δυνάμωσε και πίστεψε στις υποσχέσεις Του. Όταν είδε το παιδί του να είναι καλά, διαπίστωσε στην πράξη πόσο αληθινά ήταν τα λόγια του Κυρίου, πόσο μεγάλη είναι η δύναμή Του και η πίστη του μεγάλωσε ακόμα πιο πολύ, έχοντας πλέον προσωπική εμπειρία. 

      Έτσι ο άνθρωπος ξεκινάει, έχοντας στην αρχή μια μικρή πίστη, η οποία σιγά – σιγά μεγαλώνει μέσα από την επαφή του με το Χριστό, με τη μελέτη του Λόγου του Θεού, της προσευχής, της κοινωνίας με άλλους πιστούς ανθρώπους και κορυφώνεται με την προσωπική του πείρα από τις επεμβάσεις του Θεού μέσα στη ζωή του. Μέχρι να φτάσει να επαναλάβει τα λόγια του Δαβίδ «ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον, και μη λησμονής πάσας τας ευεργεσίας αυτού» (Ψαλμός ΡΓ/103: 2), είναι πολλές οι επεμβάσεις και οι ευεργεσίες του Θεού στον πιστό άνθρωπο. 

     Ο δρόμο τούτης της ζωής σε λίγο τελειώνει. Στον ουρανό αυτά που τώρα κρατάμε μέσα στην καρδιά μας με την πίστη μας, θα τα δούμε να εκπληρώνονται ένα, προς ένα. «Διότι τώρα βλέπομεν δια κατόπτρου αινιγματωδώς, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε δε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθην» (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 12). Καθώς θα φτάνουμε στον ουρανό θα σηκωθεί ο Κύριος από το θρόνο του για να μας προϋπαντήσει, όπως ακριβώς οι δούλοι προϋπάντησαν τον αυλικό της ιστορίας μας. 

      Ευτυχισμένη η ψυχή που θα ακούσει γι’ Αυτόν και δε θα τον παραβλέψει, αλλά θα επιδιώξει να τον γνωρίσει προσωπικά. Αυτήν την ψυχή μια μέρα στον ουρανό ο ίδιος ο Κύριος θα την υπηρετήσει. «Διότι τις είναι μεγαλήτερος, ο καθήμενος εις την τράπεζαν ή ο υπηρετών; ουχί ο καθήμενος; αλλ' εγώ είμαι εν μέσω υμών ως ο υπηρετών» (Λουκάς ΚΒ/22: 27). Τάδε λέγει Κύριος. ---

ΟΙ ΕΒΔΟΜΉΝΤΑ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

          Βιβλίο προφήτη ΔΑΝΙΗΛ, κεφ. Θ/9, εδάφ. 24 – 27.

 24 Εβδομήκοντα εβδομάδες διωρίσθησαν επί τον λαόν σου και επί την πόλιν την αγίαν σου, δια να συντελεσθή η παράβασις και να τελειώσωσιν αι αμαρτίαι, και να γείνη εξιλέωσις περί της ανομίας και να εισαχθή δικαιοσύνη αιώνιος και να σφραγισθή όρασις και προφητεία και να χρισθή ο Άγιος των αγίων. 

25 Γνώρισον λοιπόν και κατάλαβε ότι από της εξελεύσεως της προσταγής του να ανοικοδομηθή η Ιερουσαλήμ έως του Χριστού του ηγουμένου θέλουσιν είσθαι εβδομάδες επτά και εβδομάδες εξήκοντα δύο, θέλει οικοδομηθή πάλιν η πλατεία και το τείχος, μάλιστα εν καιροίς στενοχωρίας. 

26 Και μετά τας εξήκοντα δύο εβδομάδας θέλει εκκοπή ο Χριστός, πλην ουχί δι' εαυτόν και ο λαός του ηγουμένου, όστις θέλει ελθεί, θέλει αφανίσει την πόλιν και το αγιαστήριον και το τέλος αυτής θέλει ελθεί μετά κατακλυσμού, και έως του τέλους του πολέμου είναι διωρισμένοι αφανισμοί. 

27 Και θέλει στερεώσει την διαθήκην εις πολλούς εν μιά εβδομάδι και εν τω ημίσει της εβδομάδος θέλει παύσει η θυσία και η προσφορά, και επί το πτερύγιον του Ιερού θέλει είσθαι το βδέλυγμα της ερημώσεως, και έως της συντελείας του καιρού θέλει δοθή διορία επί την ερήμωσιν. 

            ΣΧΟΛΙΑ :  

     Ολόκληρο το βιβλίο του προφήτη ΔΑΝΙΗΛ γράφτηκε κατά το διάστημα της αιχμαλωσίας του  βασιλείου του Ιούδα από τους Βαβυλώνιους (νότιο βασίλειο του Ισραήλ). Το κύρος και η αυθεντικότητα των αναφερομένων στο βιβλίο του Δανιήλ επιβεβαίωσε ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός (Ματθαίος ΚΔ/24: 15). Ο Δανιήλ ήταν ένας από τρεις πιο δίκαιους ανθρώπους της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ οι άλλοι δύο ήταν ο Νώε και ο Ιώβ (Ιεζεκιήλ ΙΔ/14: 14). 

      Ο Ναβουχοδονόσωρ Β' ο Μέγας (634 - 562 π.Χ.), ο οποίος ήταν βασιλιάς της Βαβυλώνας (605 - 562 π.Χ.) κατέλυσε το έτος 586 π.Χ. το νότιο βασίλειο του Ιούδα, όπως ονομάζεται, και οδήγησε σε αιχμαλωσία το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του. Το έτος 538 π.Χ. οι Μηδοπέρσες κατέλαβαν τη Βαβυλώνα και ο βασιλιάς "Κύρος Β', ο Μέγας" (600 – 530 π.Χ.), με διάταγμά του επέτρεψε την επιστροφή των Ιουδαίων στα Ιεροσόλυμα και την ελεύθερη λατρεία τους Θεού τους (Έσδρας Α/1: 1-4).

      Η προφητεία δίνεται τον 6ο αιώνα π. Χ. και αναφέρεται σε κοσμοϊστορικά γεγονότα που έχουν σχέση με το Πρόσωπο και το Έργο του Ιησού Χριστού και που επεκτείνονται μέχρι τις έσχατες ημέρες. 

     Αρχίζει δίνοντας πληροφορίες για την έλευση του Μεσσία Χριστού στον κόσμο καθώς και για το λυτρωτικό Έργο που έκανε πάνω στο σταυρό. Από τη στάση του ανθρώπου μπροστά σ’ αυτό το Πρόσωπο και το Έργο Του απορρέουν οι συνέπειες ευλογίας ή κρίσης. 

      Αναφέρεται επίσης στην προφητεία η ολοκληρωτική καταστροφή της Ιερουσαλήμ από ξένη δύναμη καθώς και η εμφάνιση μιας άλλης ηγετικής μορφής στα τέλη των καιρών του αντίχριστου. Ακολουθούν γεγονότα όπως η συνθήκη του αντίχριστου με το λαό Ισραήλ, η επανάληψη των τελετουργιών, θυσιών και προσφορών στο Ναό, που πρόκειται να ξαναχτιστεί στους έσχατους χρόνους και η ξαφνική διακοπή της συνθήκης αυτής εξαιτίας του ότι ο ηγέτης αυτός ζητάει θεϊκή λατρεία στο πρόσωπό του. Ακολουθεί μια τρομακτική περίοδος διωγμών, θλίψεων, καταστροφών και αφανισμών, κυρίως για το λαό Ισραήλ και τέλος μιλάει για μια περίοδο βασιλείας "χιλίων ετών" πάνω στη γη από τον Κύριο Ιησού Χριστό. 

      Η προφητεία έχει σχέση με το λαό Ισραήλ και την Ιερουσαλήμ. Αναφέρεται στο Δανιήλ και μιλάει «για το λαό σου» και για την «αγία πόλη» (εδ. 24). Η έναρξη της περιόδου των 70 εβδομάδων καθορίζεται με απόλυτη χρονική ακρίβεια: «από την έκδοση του προστάγματος για να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ» (εδ. 25). Η μεγάλη περίοδος των 69 εβδομάδων (7+62) θα έχει ως χαρακτηριστικό της την εμφάνιση του Μεσσία Χριστού. Μετά την περίοδο και των 62 εβδομάδων ο Χριστός Ηγήτορας «θα εκκοπεί», δηλαδή θα θανατωθεί και η Ιερουσαλήμ θα καταστραφεί ξανά από το λαό του δεύτερου «Ηγήτορα» (εδ. 26). Μετά από αυτά τα γεγονότα θα ακολουθήσει μια χρονική περίοδος με μεγάλες αναστατώσεις, καταστροφές, με πόλεμο και διορισμένους αφανισμούς (εδ. 26).

      Ακολουθεί η 70η εβδομάδα που είναι και η τελευταία. Χαρακτηριστικό αυτής της εβδομάδας θα είναι η «στέρεη διαθήκη» ανάμεσα στο δεύτερο Ηγήτορα (Αντίχριστο) που θα έρθει και το λαό Ισραήλ (εδ. 27α). Όμως «στη μέση» αυτής της 70ης εβδομάδας ο δεύτερος Ηγήτορας θα αθετήσει τη διαθήκη του και θα σταματήσει τις θυσίες και προσφορές που θα γίνονται στο Ναό. Αυτή η δεύτερη χρονική περίοδος θα είναι 3,5 έτη ή 1.260 ημέρες σύμφωνα με το βιβλίο της "Αποκάλυψης" (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 6 & ΙΑ/11, εδ. 3). Την περίοδο αυτή «πάνω στο πτερύγιο του Ιερού του Ναού θα βρίσκεται το βδέλυγμα της ερημώσεως». Αμέσως μετά θα ακολουθήσει μια σκοτεινή και οδυνηρή περίοδος «συντέλειας» και «ερήμωσης» (εδ. 27β). Τέλος, όταν αυτή η σκοτεινή και τρομακτική εποχή φτάσει στο διορισμένο τέλος της, θα «χριστεί ο Άγιος των Αγίων» (Ιησούς Χριστός) και θα ακολουθήσει μια μεγάλη αλλαγή, μια "χιλιετής περίοδος" ευημερίας με πλούσιες ευλογίες. 

       Η προφητεία των "εβδομήντα εβδομάδων" δίνεται στον προφήτη Δανιήλ ενώ αυτός βρίσκεται εξόριστος μαζί με πολλούς άλλους Ιουδαίους από το νότιο βασίλειο του Ιούδα. Ο Θεός επέτρεψε την αιχμαλωσία του λαού του για «εβδομήντα έτη», τόσο για να τον προβληματίσει εξαιτίας της αμαρτίας και της αποστασίας του απ’ Αυτόν, όσο και για το γεγονός ότι δε σταμάτησαν την καλλιέργεια της γης κατά τον έβδομο χρόνο αυτής, παραβιάζοντας έτσι την εντολή του Θεού (Λευιτικό ΚΣ/26, εδ. 33-35). «Και θέλω σας διασπείρει μεταξύ των εθνών και θέλω σύρει οπίσω σας μάχαιραν και η γη σας θέλει μένει έρημος και αι πόλεις σας θέλουσιν είσθαι έρημοι. Τότε η γη θέλει απολαύσει τα σάββατα αυτής καθ' όλον τον καιρόν όσον αυτή μείνη έρημος και σεις εν τη γη των εχθρών σας τότε θέλει αναπαυθή η γη και θέλει απολαύσει τα σάββατα αυτής. Καθ' όλον τον καιρόν της ερημώσεως αυτής θέλει αναπαύεσθαι διότι δεν ανεπαύετο εις τα σάββατά σας, ότε κατωκείτε επ' αυτής». Επίσης στο βιβλίο "Β΄ Χρονικών" (κεφ. ΛΣ/36, εδ. 20-21) αναφέρεται: «Και τους εκφυγόντας την μάχαιραν μετώκισεν εις Βαβυλώνα, όπου ήσαν δούλοι εις αυτόν και εις τους υιούς αυτού, μέχρι του καιρού της βασιλείας των Περσών, διά να πληρωθή ο λόγος του Κυρίου ο διά στόματος Ιερεμίου, εωσού η γη χαρή τα σάββατα αυτής διότι πάντα τον καιρόν της ερημώσεως αυτής εφύλαττε σάββατον, εωσού συμπληρωθώσιν εβδομήκοντα έτη». 

      Οι «εβδομήντα επτάδες» σύμφωνα με αναλύσεις στοιχείων της Βίβλου είναι εβδομήντα επτάδες ετών, δηλ. χρονική περίοδος (70 χ 7 = 490) χρόνων και κάθε έτος είναι περίοδος 360 ημερών σύμφωνα με το σεληνιακό έτος και όχι το ηλιακό έτος που είναι 365 μέρες.

        Όλα αρχίζουν μετά από κάποιο "πρόσταγμα". Όμως ποιο είναι αυτό το πρόσταγμα που αναφέρει η προφητεία; Στο βιβλίο του "Νεεμία" έχουμε την εξής θαυμαστή περιγραφή: 

1 Και εν τω μηνί Νισάν, εν τω εικοστώ έτει Αρταξέρξου του βασιλέως, ήτο οίνος έμπροσθεν αυτού και λαβών τον οίνον, έδωκα εις τον βασιλέα. Ποτέ δε δεν είχον σκυθρωπάσει ενώπιον αυτού. 

2 Όθεν ο βασιλεύς είπε προς εμέ, Διά τι το πρόσωπόν σου είναι σκυθρωπόν, ενώ συ άρρωστος δεν είσαι; τούτο δεν είναι ειμή λύπη καρδίας. Τότε εφοβήθην πολύ σφόδρα. 

3 Και είπα προς τον βασιλέα, Ζήτω ο βασιλεύς εις τον αιώνα διά τι το πρόσωπόν μου να μη ήναι σκυθρωπόν, ενώ η πόλις, ο τόπος των τάφων των πατέρων μου, κείται ηρημωμένος, και αι πύλαι αυτής κατηναλωμέναι υπό του πυρός; 

4 Τότε ο βασιλεύς είπε προς εμέ, Περί τίνος κάμνεις συ αίτησιν; Και προσηυχήθην εις τον Θεόν του ουρανού. 

5 Και είπα προς τον βασιλέα, Εάν ήναι αρεστόν εις τον βασιλέα, και εάν ο δούλός σου εύρηκε χάριν ενώπιόν σου, να με πέμψης εις τον Ιούδαν, εις την πόλιν των τάφων των πατέρων μου, και να ανοικοδομήσω αυτήν. 

6 Και είπεν ο βασιλεύς προς εμέ, καθημένης πλησίον αυτού της βασιλίσσης, Πόσον μακρά θέλει είσθαι η πορεία σου; και πότε θέλεις επιστρέψει; Και ευηρεστήθη ο βασιλεύς και με έπεμψε και έδωκα εις αυτόν προθεσμίαν. 

7 Και είπα προς τον βασιλέα, Εάν ήναι αρεστόν εις τον βασιλέα, ας μοι δοθώσιν επιστολαί προς τους πέραν του ποταμού επάρχους, διά να με συμπαραπέμψωσιν, εωσού έλθω εις τον Ιούδαν 

8 και επιστολή προς τον Ασάφ τον φύλακα του βασιλικού δάσους, διά να μοι δώση ξύλα να κατασκευάσω τας πύλας του φρουρίου του ναού και το τείχος της πόλεως και τον οίκον, εις τον οποίον θέλω εισέλθει. Και εχάρισεν ο βασιλεύς εις εμέ πάντα, κατά την επ' εμέ αγαθήν χείρα του Θεού μου. 

9 Ήλθον λοιπόν προς τους πέραν του ποταμού επάρχους και έδωκα εις αυτούς τας επιστολάς του βασιλέως. Είχε δε αποστείλει ο βασιλεύς αρχηγούς δυνάμεως και ιππείς μετ' εμού. 

10 Ότε δε Σαναβαλλάτ ο Ορωνίτης και Τωβίας ο δούλος, ο Αμμωνίτης, ήκουσαν, ελυπήθησαν καθ' υπερβολήν ότι ήλθεν άνθρωπος να ζητήση το καλόν των υιών Ισραήλ. 

11 Και ήλθον εις Ιερουσαλήμ και ήμην εκεί τρεις ημέρας. 

12 Και εσηκώθην την νύκτα, εγώ και ολίγοι τινές μετ' εμού και δεν εφανέρωσα εις ουδένα τι είχε βάλει ο Θεός μου εν τη καρδία μου να κάμω εις την Ιερουσαλήμ και άλλο κτήνος δεν ήτο μετ' εμού, ειμή το κτήνος επί του οποίου εκαθήμην. 

13 Και εξήλθον την νύκτα διά της πύλης της φάραγγος, και ήλθον απέναντι της πηγής του δράκοντος και προς την θύραν της κοπρίας, και παρετήρουν τα τείχη της Ιερουσαλήμ, τα οποία ήσαν κατακεκρημνισμένα, και τας πύλας αυτής κατηναλωμένας υπό του πυρός. 

14 Έπειτα διέβην εις την πύλην της πηγής και εις την βασιλικήν κολυμβήθραν και δεν ήτο τόπος διά να περάση το κτήνος το υποκάτω μου. 

15 Και ανέβην την νύκτα διά του χειμάρρου και αφού παρετήρησα το τείχος, εστράφην και εισήλθον διά της πύλης της φάραγγος και επέστρεψα. 

16 Οι δε προεστώτες δεν ήξευρον που υπήγα και τι έκαμον ουδέ είχον φανερώσει έτι τούτο ούτε εις τους Ιουδαίους, ούτε εις τους ιερείς, ούτε εις τους προκρίτους, ούτε εις τους προεστώτας, ούτε εις τους λοιπούς τους εργαζομένους το έργον. 

17 Και είπα προς αυτούς, Σεις βλέπετε την δυστυχίαν εις την οποίαν είμεθα, πως η Ιερουσαλήμ κείται ηρημωμένη και αι πύλαι αυτής είναι κατηναλωμέναι υπό του πυρός έλθετε και ας ανοικοδομήσωμεν το τείχος της Ιερουσαλήμ, διά να μη ήμεθα πλέον όνειδος. 

18 Και απήγγειλα προς αυτούς περί της επ' εμέ αγαθής χειρός του Θεού μου, και έτι τους λόγους του βασιλέως, τους οποίους είπε προς εμέ. Οι δε είπον, Ας σηκωθώμεν και ας οικοδομήσωμεν. Ούτως ενίσχυσαν τας χείρας αυτών προς το αγαθόν. 

19 Αλλ' ότε ήκουσαν ο Σαναβαλλάτ ο Ορωνίτης και Τωβίας ο δούλος, ο Αμμωνίτης, και ο Γησέμ ο Άραψ, περιεγέλασαν ημάς και περιεφρόνησαν ημάς, λέγοντες, Τι είναι το πράγμα τούτο το οποίον κάμνετε; θέλετε να επαναστατήσητε κατά του βασιλέως; 

20 Και εγώ απεκρίθην προς αυτούς και είπα προς αυτούς, Ο Θεός του ουρανού, αυτός θέλει ευοδώσει ημάς διά τούτο ημείς οι δούλοι αυτού θέλομεν σηκωθή και οικοδομήσει σεις όμως δεν έχετε μερίδα ουδέ δικαίωμα ουδέ μνημόσυνον εν Ιερουσαλήμ (Νεεμίας, κεφ. Β/2, εδ. 1-20). 

      Στο ανωτέρω κείμενο αναφέρεται ξεκάθαρα : «την πόλη των τάφων των πατέρων μου….. ΝΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΩ», δηλαδή την Ιερουσαλήμ. Η χρονολογία που εκδόθηκε το διάταγμα ήταν: «Τον μήνα Νισάν, τον εικοστό χρόνο του βασιλιά Αρταξέρξη» (Νεεμίας Β/2: 1). 

     Μέχρις στιγμής έχουμε τα εξής στοιχεία: 

1/ Το πρόσταγμα για το οποίο μιλάει η προφητεία εκδόθηκε από τον Αρταξέρξη Α΄, τον Μακρόχειρα, που βασίλευσε συνολικά 42 έτη από το έτος 465 έως 423 π.Χ. 

2/ Έχουμε την ακριβή χρονολογία έκδοσης του προστάγματος, που ήταν «ο εικοστός χρόνος του βασιλιά Αρταξέρξη» (Νεεμίας Β/2: 1), δηλαδή το έτος 445 π.Χ. 

3/ Μας δίνεται ο μήνας αυτού του χρόνου, που είναι ο μήνας "Νισάν" και μάλιστα χωρίς κάποια συγκεκριμένη ημέρα, που σημαίνει σύμφωνα με την παράδοση ότι αναφέρεται στην 1η μέρα του μήνα. Η πρώτη του μήνα Νισάν αντιστοιχεί στην 14η Μαρτίου εκείνου του έτους 445 π.Χ.

      Σύμφωνα με την προφητεία έχουμε: 7 + 62 = 69 προφητικές επτάδες ετών χ 7 έτη = 483 προφητικά χρόνια χ 360 μέρες = 173.880 μέρες. Οι 173.880 μέρες μετά το διάταγμα του 445 μας φέρνουν στην 6η Απριλίου του έτους 33 μ.Χ. Άραγε τι μπορεί να σημαίνει η χρονολογία αυτή; Σύμφωνα με την προφητεία μετά την ημερομηνία αυτή «ΘΑ  ΕΚΚΟΠΕΙ» ο Χριστός, ο Μεσσίας. Αυτό σημαίνει ότι θα πεθάνει πάνω στο σταυρό ως αντικαταστάτης μια ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας. Η προφητεία φωτίζει ξεκάθαρα το μεγαλύτερο γεγονός της Ιστορίας, τη Σταύρωση του Κυρίου Ιησού Χριστού, η οποία έλαβε χώρα λίγες μέρες μετά την 6η Απριλίου του έτους 33 μ.Χ. Η ημερομηνία αυτή στο Εβραϊκό ημερολόγιο ήταν η 10η μέρα του μήνα Νισάν του έτους 33 μ.Χ. και ήταν αυτή η επίσημη μέρα εισόδου του Κυρίου Ιησού στα Ιεροσόλυμα, όταν μπήκε καθισμένος πάνω σε «πώλον όνου». 

       Ήταν όλα προφητευμένα με μεγάλη ακρίβεια και γι’ αυτό τα δάκρυα του Κυρίου και το μεγάλο Του παράπονο, καθώς αντίκρισε την Ιερουσαλήμ: «Είθε να γνώριζες και συ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ σ’ αυτή τη μέρα σου, τα ΟΣΑ ΑΠΟΒΛΕΠΟΥΝ για την ειρήνη σου» (Λουκάς ΙΘ/19: 42). Η ημέρα αυτή ήταν η 173.880 η μέρα της προφητείας του Δανιήλ που μελετήσαμε η 10η του μήνα Νισάν ή 6η Απριλίου του 33 μ.Χ. μετά την οποία ο κεχρισμένος Μεσσίας του Θεού θα φανερωνόταν πλέον επίσημα στο λαό και θα παραδινόταν σε θάνατο για τη δική μας σωτηρία. Από την έκδοση του διατάγματος μέχρι τον ερχομό του Μεσσία, του Ηγήτορα Χριστού επρόκειτο να παρέλθει χρονικό διάστημα 69 εβδομάδων (επτάδων ετών), δηλ. 483 χρόνια. Οι 69 εβδομάδες χωρίζονται σε 7 & 62. Οι πρώτες 7 δηλ, 49 χρόνια μετά το διάταγμα είχαν οριστεί, για να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ, η πλατεία και το τείχος και μάλιστα σε καιρούς στενοχώριας και δυσκολιών. Από κει και πέρα θα συνέχιζε το υπόλοιπο κομμάτι της προφητείας, δηλ. των άλλων 62 εβδομάδων. Μετά τις 62 εβδομάδες και πριν από την τελευταία, την 70η εβδομάδα, θα θανατωνόταν ο Χριστός. Αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός πραγματοποιήθηκε το 33 μ.Χ. 

    Ο θάνατος του Χριστού δεν ήταν για τον εαυτόν Του. Πέθανε πάνω στο σταυρό ως αντικαταστάτης μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας. Πέθανε «για να γίνει εξιλέωση για την ανομία» (εδ. 24). Πέθανε πάνω στο σταυρό φορτωμένος με όλη την αμαρτία όλων των ανθρώπων, όλων των εποχών. Πλήρωσε Αυτός τα λύτρα της δικής μας αμαρτίας και με τον τρόπο αυτό έσβησε το αμαρτωλό παρελθόν μας. Στο βιβλίο των "Πράξεων των Αποστόλων" (κεφ. ΙΖ/17, εδ. 30) αναφέρεται: «Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι». 

      Μετά από το θάνατο του Μεσσία Χριστού ο λαός του δεύτερου ηγήτορα (Αντίχριστος) εχθρικός προς το λαό Ισραήλ «θα έρθει για να αφανίσει την πόλη και το αγιαστήριο». Με τα λόγια αυτά έξι αιώνες πριν προμηθεύτηκε η καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του Ναού, η οποία έγινε το 70 μ.Χ. Δεν αναφέρεται σε καταστροφή, αλλά σε αφανισμό, σε ισοπέδωση, σε ολοκληρωτικό γκρέμισμα της πόλης και του Ναού. Αυτή η καταστροφή ήρθε ως «κατακλυσμός» μετά από 40 χρόνια περίπου από τη θανάτωση και απόρριψη του Μεσσία Ιησού Χριστού. Ήταν οι Ρωμαϊκές στρατιές των οποίων ηγείτο ο στρατηγός Τίτο, γιος του Αυτοκράτορα της Ρώμης Βεσπασιανού, που επέφεραν τον αφανισμό. Η πολιορκία είχε αρχίσει από το έτος 66 μ.Χ. Η Ρώμη είχε αποφασίσει να δώσει ένα τέλος στις συνεχείς εξεγέρσεις των Ιουδαίων και ανέθεσε το θέμα στον έμπειρο Βεσπασιανό, που ήταν ένας από τους μεγαλύτερους στρατηγούς της, ώστε να αποκατασταθεί η ηρεμία. 

     Μετά από συστηματική πολιορκία και τον αφανισμό χιλιάδων Ιουδαίων ο Βεσπασιανός ήταν έτοιμος να επιτεθεί και να αφανίσει την πόλη. Όμως δεν προχώρησε, γιατί ο ξαφνικός θάνατος του Νέρωνα τον ανάγκασε να επιστρέψει εσπευσμένα στη Ρώμη, όπου και  ανακηρύχτηκε  Αυτοκράτορας. Μετά απ’ αυτά την αρχηγία της επιχείρησης ανέλαβε ο γιος του Τίτο και μετά από πέντε μήνες πολιορκίας και τρομερών διωγμών, το 70 μ.Χ., η Ιερουσαλήμ έπεσε στα χέρια των Ρωμαϊκών λεγεώνων. Το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται. Ο Εβραίος ιστορικός Ιώσηπος Φλάβιος (37 μ.Χ. 100 μ.Χ) περιγράφει σκηνές φρίκης και ανεπανάληπτης καταστροφής. Εκείνο που η προφητεία είχε εξαγγείλει για τον αφανισμό της πόλης και του αγιαστηρίου της πραγματοποιήθηκε με τόσο φρικιαστικό και δραματικό τρόπο.

      Δίκαιο το παράπονο του Κυρίου, καθώς πλησιάζει προς την πόλη της Ιερουσαλήμ. 

41 Και ότε επλησίασεν, ιδών την πόλιν έκλαυσεν επ' αυτήν, 

42 λέγων, Είθε να εγνώριζες και συ, τουλάχιστον εν τη ημέρα σου ταύτη, τα προς ειρήνην σου αποβλέποντα αλλά τώρα εκρύφθησαν από των οφθαλμών σου 

43 διότι θέλουσιν ελθεί ημέραι επί σε και οι εχθροί σου θέλουσι κάμει χαράκωμα περί σε, και θέλουσι σε περικυκλώσει και θέλουσι σε στενοχωρήσει πανταχόθεν, 

44 και θέλουσι κατεδαφίσει σε και τα τέκνα σου εν σοι, και δεν θέλουσιν αφήσει εν σοι λίθον επί λίθον, διότι δεν εγνώρισας τον καιρόν της επισκέψεώς σου (Λουκάς ΙΘ/19: 41-44). 

    Στο εδάφ. 26 της προφητείας προδιαγράφεται η πορεία του λαού Ισραήλ μετά από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του Ναού της και που αφορά τη μεγάλη περίοδο μέχρι την 70η εβδομάδα. Αυτή είναι μια περίοδος που επρόκειτο να συνοδεύεται από ατέλειωτους διωγμούς, κρίσεις, καταστροφές, αναστατώσεις, αφανισμούς. Όλα συνέβησαν ακριβώς, όπως τα ανέφερε η προφητεία του Δανιήλ: «θα είναι διορισμένοι αφανισμοί». 

       Ακολουθεί το εδάφ. 27 της προφητείας, το οποίο αναφέρεται στην τελευταία, την 70η εβδομάδα και το οποίο αναφέρει : «Και θέλει στερεώσει την διαθήκην εις πολλούς εν μιά εβδομάδι και εν τω ημίσει της εβδομάδος θέλει παύσει η θυσία και η προσφορά, και επί το πτερύγιον του Ιερού θέλει είσθαι το βδέλυγμα της ερημώσεως, και έως της συντελείας του καιρού θέλει δοθή διορία επί την ερήμωσιν». 

    Τα γεγονότα που αναφέρονται στην 70η εβδομάδα αναστέλλονται και δεν εκπληρώνονται αμέσως μετά το θάνατο του Κυρίου, αλλά θ' ακολουθήσει ένα χρονικό διάστημα 2.000 ετών περίπο, λόγω της παρεμβολής της "οικονομίας της Χάριτος", η οποία αρχίζει την ημέρα της Πεντηκοστής και θα τελειώσει με την αρπαγή της Εκκλησίας του Χριστού.

      Ο σκοπός του Θεού ήταν να χρησιμοποιήσει το λαό Ισραήλ ως παράδειγμα, για να γνωρίσουν όλα τα ειδωλολατρικά έθνη τον Αληθινό Θεό. Όμως ο λαός αυτός δε στάθηκε, όπως ο Θεός τον ήθελε. Αποστάτησε από το Θεό και σύρθηκε πίσω από τους ψεύτικους θεούς των εθνών. Συνέργησε, ώστε να διωχθεί και να σταυρωθεί ο Σωτήρας του κόσμου, ο Ιησούς Χριστός. Ο Θεός, επειδή θέλει "όλοι οι άνθρωποι να έρθουν σε επίγνωση του Προσώπου Του για να σωθούν" (Α' Τιμοθέου Β/2: 4), στράφηκε αρχικά δια του Απ. Παύλου προς τα Έθνη, στα οποία κηρύττεται μέχρι σήμερα, η δωρεάν κατά χάριν σωτηρία δια Ιησού Χριστού (Εφεσίους Β/2: 8). 

      Λόγω ακριβώς αυτής της αναστολής τα γεγονότα της 70ης εβδομάδας δεν έχουν εκπληρωθεί μέχρι σήμερα, αλλά πρόκειται να εκπληρωθούν στο μέλλον. Στην προφητεία θα δούμε εκπληκτικές λεπτομέρειες που έχουν σχέση με την εποχή μας και με τους καιρούς του τέλους. 

      Εδώ έχουμε την εμφάνιση στην παγκόσμια σκηνή ενός δεύτερου ηγήτορα που θα προέρχεται μέσα από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και που θα αναβιώσει στους έσχατους καιρούς. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Βίβλος μας μιλάει για τη μορφή αυτή του μελλοντικού αυτού ηγήτορα, που φυσικά δεν είναι ο Μεσσίας Χριστός. Πρόκειται για το «μικρόν κέρας», που την περιγραφή του βρίσκουμε στο 7ο κεφάλαιο του προφήτη "Δανιήλ", όπου διαβάζουμε τα εξής καταπληκτικά λόγια: «περί του κέρατος λέγω εκείνου, το οποίον είχεν οφθαλμούς και στόμα λαλούν μεγάλα πράγματα, του οποίου η όψις ήτο ρωμαλεωτέρα παρά των συντρόφων αυτού». 

      Επίσης: «Παρετήρουν τα κέρατα και ιδού, έτερον μικρόν κέρας ανέβη μεταξύ αυτών, έμπροσθεν του οποίου τρία εκ των πρώτων κεράτων εξερριζώθησαν και ιδού, εν τω κέρατι τούτω ήσαν οφθαλμοί ως οφθαλμοί ανθρώπου και στόμα λαλούν πράγματα μεγάλα» (Δανιήλ Ζ/7: 8). Στο εδάφ. 21 στο έβδομο κεφάλαιο ο "Δανιήλ" περιγράφει το δεύτερο ηγήτορα με τα πιο μελανά χρώματα: «Εθεώρουν, και το κέρας εκείνο έκαμνε πόλεμον μετά των αγίων και υπερίσχυε κατ' αυτών». 

      Η πιο συγκλονιστική μαρτυρία για το πρόσωπο του δεύτερου ηγήτορα, που όπως είπαμε δεν είναι ο Χριστός, αναφέρεται τόσο στην επιστολή «Β' Θεσσαλονικείς» (κεφ. Β/2, εδ. 3) που τον ονομάζει «ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απωλείας», όσο και στο βιβλίο της Αποκάλυψης, όπου λαμβάνει το χαρακτηρισμό «το θηρίο το αναβαίνον εκ της θαλάσσης» (Αποκάλυψη ΙΓ/13: 1). Αυτός ο "δεύτερος ηγήτορας" θα πάρει στα χέρια του τις τύχες των λαών, θα γίνει ένας παγκόσμιος Δικτάτορας και θα στραφεί ενάντια στον Κύριο Ιησού Χριστό. Πρόκειται για την πιο σκοτεινή μορφή της παγκόσμιας ιστορίας. Η εποχή του δεύτερου ηγήτορα, δηλαδή του αντίχριστου, θα έχει κάποια ξεχωριστά χαρακτηριστικά στοιχεία:

   -- Θα είναι η εποχή του τέλους. Αν παρατηρήσουμε τα παγκόσμια φαινόμενα στην οικονομία, την κοινωνία κλπ, θα δούμε ότι οι άνθρωποι εναγωνίως ζητούν τη δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης που θα τους βγάλει από τα καθημερινά αδιέξοδα προβλήματα και αυτό είναι το πιο σημαντικό στοιχείο, για να δούμε πόσο κοντά είναι η ανάδειξη του αντίχριστου και ο ερχομός του τέλους. 

    -- Η διάρκεια διακυβέρνησης του δεύτερου ηγήτορα. Σύμφωνα με το Λόγο του Θεού η διάρκεια της διακυβέρνησης θα είναι επτά (7) έτη. Αυτή η επταετία του αντίχριστου θα έχει δύο τμήματα ίσης χρονικής διάρκειας, δηλ. από 3,5 χρόνια ή 42 μήνες, ή 1260 ημέρες. Το πρώτο μισό της επταετίας γι' αυτούς θ' αρνηθούν το Χριστό  θα είναι χρόνια ειρηνικά, με επιτυχίες σε πάρα πολλούς τους τομείς, πολιτικής, οικονομίας, κοινωνικής ευημερίας, επιστημονικής προόδου με εκπληκτικά αποτελέσματα. Τ' αποτελέσματα αυτά θα κάνουν τους ανθρώπους να διερωτώνται: «τις όμοιος του θηρίου;» (Αποκάλυψη ΙΓ/13: 4). Αντίθετα την περίοδο αυτή οι πιστοί  του Χριστού ανηλεώς θα διώκονται και "εν ειρήνη θέλει αφανίσει πολλούς" (Δανιήλ Η/8: 25).

    Τα δεύτερα 3,5 χρόνια θα είναι μια μαύρη και σκοτεινή περίοδος που θα φέρει πάνω στους ανθρώπους πόνο, ανείπωτη δυστυχία, οδύνη και μια σειρά τεράστιων καταστροφών. Την περίοδο αυτή η Βίβλος τη χαρακτηρίζει ως τη «μεγάλη θλίψη», για την οποία ο ίδιος ο Κύριος είχε πει: «γιατί θα υπάρξει μεγάλη θλίψη τότε, τέτοια που δεν έχει γίνει από την αρχή του κόσμου ως τώρα κι ούτε μετά θα ξαναγίνει» (Ματθαίος ΚΔ/24: 21». Πρόκειται για τη χειρότερη και την σκοτεινή εποχή της ανθρώπινης ιστορίας. 

      -- Ο αντίχριστος, αυτός ο μελλοντικός ηγήτορας, δεν μπορεί να εμφανιστεί κι επομένως ούτε η "Εβδομηκοστή Εβδομάδα" μπορεί ν' αρχίσει, αν πρώτα δε συμβεί ένα μεγάλο και συνταρακτικό γεγονός. Πρέπει σύμφωνα με τις Γραφές να λάβει χώρα ένα μεγάλο γεγονός, που θα συνταράξει τον κόσμο όλο. Πρόκειται για τη μεγάλη στιγμή της "αρπαγής της εκκλησίας" των λυτρωμένων του Ιησού Χριστού. Δεν μπορεί να εμφανιστεί ο αντίχριστος στο προσκήνιο, αν δεν «εκβληθεί εκ μέσου ο κωλύων» (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 7). Ο «κωλύων» είναι αναμφισβήτητα η Εκκλησία του Θεού δια Ιησού Χριστού, δηλ. το σύνολο των λυτρωμένων με το αίμα του Αρνίου. Συνεπώς ο ηγήτορας των εσχάτων καιρών, που θα έχει ως χαρακτηριστικό στοιχείο την αποστασία από τον αληθινό Θεό, θα φανερωθεί αμέσως μετά αφού γίνει η "αρπαγή της Εκκλησίας". Ο κόσμος στις ημέρες μας ετοιμάζεται να υποδεχθεί τον αντίχριστο, καθώς η ανομία και η αμαρτία πληθαίνουν, όμως οι λυτρωμένοι με το αίμα του Ιησού Χριστού, η "νύμφη του Χριστού" (Αποκάλυψη ΚΒ/22, εδάφ. 17), περιμένει να έρθει ο Ιησούς Χριστός για να την παραλάβει και να την οδηγήσει στην αιώνια δόξα. Το γεγονός αναλυτικά αναφέρεται στην επιστολή «Α' Θεσσαλονικείς» (κεφ. Δ/4, εδάφ. 13-18) καθώς και στο ευαγγέλιο του "Λουκά" (κεφ. ΙΖ/17, εδάφ. 34-36).

      Ένα ακόμα στοιχείο που θα πρέπει να μελετήσουμε από την παραπάνω προφητεία είναι ότι στην αρχή της επταετίας ο αντίχριστος θα κάνει συνθήκη "με πολλούς", δηλ. με πολλά κράτη, μεταξύ των οποίων θα είναι και το κράτος του Ισραήλ. Η συνθήκη αυτή θα εγγυάται την ασφάλεια του Ισραήλ και την επαναφορά των τελετουργικών διαδικασιών λατρείας (θυσίες) της Παλαιάς Διαθήκης. Τη συνθήκη αυτή την οποία θα έχει υπογράψει θα την παραβιάσει ο αντίχριστός και στο μέσον της εβδομάδος των επτά ετών, δηλ. μετά από 3,5 χρόνια, θα σταματήσει κάθε θυσία και προσφορά που θα γίνεται στο Ναό από τον λαό  Ισραήλ. Ο ίδιος θα εγκατασταθεί μέσα στο Ναό και πάνω στο πτερύγιο του ιερού θα παρουσιαστεί το "βδέλυγμα της ερήμωσης" και μέχρι τη συντέλεια του καιρού θα δοθεί διορία στην ερήμωση (Δανιήλ Θ/9: 27).

      Το ιδιαίτερα φορτισμένο κλίμα που επικρατεί στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, ο αντίχριστος θα το χειριστεί κατάλληλα και θα φέρει τους εμπλεκόμενους (Ισραήλ, Αραβικά κράτη και άλλους) σε μία ψεύτικη συμφωνία ειρήνης. Το γεγονός αυτό θα κάνει όλη την ανθρωπότητα να τον θαυμάσει και να τον αναγνωρίσει ως τον μεγάλο και μοναδικό ηγέτη του πλανήτη. Μέσα σ' αυτό το κλίμα της "ειρήνης" θα κτιστεί και πάλι ο Ναός στην Ιερουσαλήμ και θα αρχίσουν να γίνονται οι θυσίες και ολόκληρο το τελετουργικό σύστημα της Παλαιάς Διαθήκης θα τεθεί και πάλι σε εφαρμογή. Στην ανοικοδόμηση του Ναού θα συμβάλει πολύ ο αντίχριστος και το μεγαλύτερο μέρος του λαού Ισραήλ θα πιστέψει ότι αυτός ο μεγάλος πολιτικός ο ηγέτης είναι ο άνθρωπος κλειδί για την εθνική τους ασφάλεια. 
     Από τις προφητικές περιγραφές πληροφορούμαστε ότι, καθώς θα περάσουν τα πρώτα 3,5 "ειρηνικά" χρόνια της εβδομηκοστής εβδομάδας και ακριβώς στη μέση αυτής της χρονικής περιόδου, στο μέσον δηλαδή της επταετίας, η θυσία στο Ναό και η προσφορά θα σταματήσουν ξαφνικά με απόφαση του αντίχριστου. Στην επιστολή «β΄ προς Θεσσαλονικείς» (κεφ. Β/2, εδ. 4) αναφέρεται: «Ας μη σας εξαπατήση τις κατ' ουδένα τρόπον διότι δεν θέλει ελθεί η ημέρα εκείνη, εάν δεν έλθη πρώτον η αποστασία και αποκαλυφθή ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απωλείας, ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος εναντίον εις πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα, ώστε να καθήση εις τον ναόν του Θεού ως Θεός, αποδεικνύων εαυτόν ότι είναι Θεός». 

     Ξαφνικά ο αντίχριστος θα ζητήσει να τον λατρεύσουν και να τον προσκυνήσουν ως θεό όλα τα έθνη της γης και ιδιαίτερα ο "εκλεκτός λαός" του Θεού, ο λαός Ισραήλ από τον οποίον προήλθε ο Μεσσίας Χριστός. Για το σκοπό αυτό θα στήσει «θεϊκό» θρόνο μέσα στο Ναό καθώς και στο πτερύγιο του Ναού και θα απαιτήσει από όλους τους ανθρώπους να τον λατρεύσουν ως θεό και έτσι όλα τα έθνη θ' αρχίσουν να τον λατρεύουν. Βεβαίως θα υπάρχουν και άνθρωποι που με αντίτιμο της ζωής τους δε θα τον λατρεύουν. Πρόκειται για τους πιστούς της μεγάλης θλίψης και αυτά τα πλήθη θα είναι αναρίθμητα (Αποκάλυψη Ζ/7:  9-17). 

    Το υπόλοιπο πιστό των Εβραίων σύντομα θα αντιληφθούν τις προθέσεις του και θα αρνηθούν να τον προσκυνήσουν, με αποτέλεσμα ο αντίχριστος να στραφεί εναντίον τους με μεγάλη λύσσα. Στο βιβλίο του προφήτη "Ιερεμία" αναφέρεται ως «η μεγάλη ημέρα εκείνη, όμοια της οποία δεν υπήρξε» και «καιρός της στεναχωρίας του Ιακώβ» (Ιερεμίας Λ/30: 7). Αυτό θα συμβεί επειδή ο λαός Ισραήλ θα αρνηθεί να τον προσκυνήσει ως Θεό, εφαρμόζοντας την πρώτη πασών των εντολών του Θεού: "άκουε Ισραήλ, κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος" (Μάρκος ΙΒ/12: 29). Ο Αντίχριστος θα αθετήσει την υπογραφή του και κάθε συμφωνία που θα έχει κάνει και θα εισβάλει στην Ιερουσαλήμ εξαπολύοντας μεγάλο διωγμό εναντίον του Ισραήλ. Τότε θα αρχίσει η μεγάλη παγκόσμια σύρραξη που θα οδηγήσει στη μάχη του Αρμαγεδώνα. Με την εισβολή αυτή ο αντίχριστος θα εγκατασταθεί μέσα στο ιερό του Ναού της Ιερουσαλήμ και θα αποδειχθεί ως το "βδέλυγμα της ερημώσεως". Θα είναι η εποχή που το υπόλοιπο πιστό του λαού Ισραήλ μέσα στη θλίψη και το διωγμό θα αναγνωρίσουν τον αληθινό Μεσσία τον Κύριο Ιησού Χριστό. Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι θα «αποβλέψουν εις εκείνον τον οποίον εξεκέντησαν»  και θα σωθούν (Ιωάννης ΙΘ/19: 37).

      Η εξουσία του αντίχριστου, οι επιτυχίες του καθώς και η επιβολή του πάνω στα έθνη θα είναι από υπερφυσική δύναμη την οποία θα λαμβάνει από το διάβολο. Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί: «ο δράκων ου έδωσε τη δύναμή του και το θρόνο του και μεγάλη εξουσία….» (Αποκάλυψη ΙΓ/13: 2-3). Θα είναι η εποχή που θα εκπληρωθούν όλα εκείνα τα γεγονότα που αναφέρονται στο ευαγγέλιο "κατά Ματθαίον" (κεφ. ΚΔ/24). Εκείνη την εποχή ο Θεός θα δώσει δύο έξοχους προφήτες, για να κηρύξουν την αγάπη  Του και να στηρίξουν όσους θα αντιστέκονται στον αντίχριστο και οι οποίοι θα κάνουν μεγάλες κρίσεις πάνω στο βασίλειο του αντίχριστου (Αποκάλυψη, κεφ. ΙΑ/11).
      Ο αντίχριστος και το βασίλειό του στα τέλη των καιρών θα δεχθούν μεγάλες και αλλεπάλληλες κρίσεις του Θεού, που θα δείξουν την αδυναμία του και θα τον ξεσκεπάσουν στα μάτια των λατρευτών του και αυτό θα γιγαντώσει το μίσος του εναντίον όλων εκείνων που θα αρνούνται να τον αποδεχτούν και να τον προσκυνήσουν. Όμως αυτό δε θα κρατήσει πολύ, γιατί οι ημέρες του είναι μετρημένες και το σκοτεινό μέρος της βασιλείας του δε θα ξεπεράσει τις 1260 ημέρες, ή 42 μήνες, ή 3,5 χρόνια. 

      Στο τέλος αυτής της περιόδου θα ακολουθήσει η παρέμβαση του Ιησού Χριστού και σύμφωνα με την περιγραφή της επιστολής "Β' Θεσσαλονικείς" (κεφ. Β/2, εδ. 1-12) ο αντίχριστος θα δεχθεί άμεσο πλήγμα από τον Υιό του Θεού και μαζί με τον ψευδοπροφήτη θα ριχτεί στη λίμνη της φωτιάς, που καίει με θειάφι (Αποκάλυψη (κεφ. ΙΘ/19, εδ. 20). 

     Εδώ τελειώνει η "εβδομηκοστή εβδομάδα" του Δανιήλ στην οποία όμως προαναγγέλλεται και μια ένδοξη συνέχεια. Πρόκειται για την ένδοξη προσωπική Δεύτερη Παρουσία του Ιησού Χριστού στη γη μας, στην οποία πρόκειται να βασιλεύσει και να κυβερνήσει με δικαιοσύνη και ευθύτητα για "χίλια χρόνια" (Αποκάλυψη, κεφ. ΙΘ/19, εδ. 11). Θα είναι η εποχή όπου πλούσιες και μεγάλες ευλογίες θα ξεχυθούν όχι μόνον στο λαό Ισραήλ αλλά και σε όλα τα έθνη. Θα είναι μια εποχή που ο νικητής Ιησούς Χριστός θα κυβερνήσει τον κόσμο με ασφάλεια και με δικαιοσύνη. Μετά από αυτήν την περίοδο των χιλίων ετών θα αναστηθούν οι νεκροί που δεν είχαν πιστέψει στο Θεό (2η ανάσταση) και θα κριθούν από τον Κριτή του κόσμου, τον Κύριο Ιησού Χριστό. 

      Η παραπάνω προφητεία του Δανιήλ που, όπως παρατηρούμε, εκπληρώνεται και στις πιο μικρές της λεπτομέρειές της δείχνει πόσο θεόπνευστος, αιώνιος και αψευδής είναι ο Λόγος του Θεού, τόσο η Παλαιά όσο και η Καινή Διαθήκη. ---