Η ΚΥΡΙΑΚΉ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ - ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ;

Ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον»,  κεφ. ΚΑ/21,  εδ. 1 – 11. 

1 Και ότε επλησίασαν εις Ιεροσόλυμα και ήλθον εις Βηθφαγή προς το όρος των ελαιών, τότε ο Ιησούς απέστειλε δύο μαθητάς, 

2 λέγων προς αυτούς Υπάγετε εις την κώμην την απέναντι υμών, και ευθύς θέλετε ευρεί όνον δεδεμένην και πωλάριον μετ' αυτής λύσατε και φέρετέ μοι. 

3 Και εάν τις σας είπη τι, θέλετε ειπεί ότι ο Κύριος έχει χρείαν αυτών και ευθύς θέλει αποστείλει αυτά. 

4 Τούτο δε όλον έγεινε διά να πληρωθή το ρηθέν διά του προφήτου, λέγοντος 

5 Είπατε προς την θυγατέρα Σιών, Ιδού, ο βασιλεύς σου έρχεται προς σε πραΰς και καθήμενος επί όνου και πώλου υιού υποζυγίου. 

6 Πορευθέντες δε οι μαθηταί και ποιήσαντες καθώς προσέταξεν αυτούς ο Ιησούς, 

7 έφεραν την όνον και το πωλάριον, και έβαλον επάνω αυτών τα ιμάτια αυτών και επεκάθισαν αυτόν επάνω αυτών. 

8 Ο δε περισσότερος όχλος έστρωσαν τα ιμάτια εαυτών εις την οδόν, άλλοι δε έκοπτον κλάδους από των δένδρων και έστρωνον εις την οδόν. 

9 Οι δε όχλοι οι προπορευόμενοι και οι ακολουθούντες έκραζον, λέγοντες Ωσαννά τω υιώ Δαβίδ ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου Ωσαννά εν τοις υψίστοις. 

10 Και ότε εισήλθεν εις Ιεροσόλυμα, εσείσθη πάσα η πόλις, λέγουσα Τις είναι ούτος; 

11 Οι δε όχλοι έλεγον Ούτος είναι Ιησούς ο προφήτης ο από Ναζαρέτ της Γαλιλαίας.

        ΣΧΟΛΙΑ : 

     Έκπληξη και θαυμασμός, ευχαριστία και δοξολογία καταλαμβάνει την καρδιά κάθε ανθρώπου, όταν αναλογίζεται το μέγεθος της ταπείνωσης του Ιησού Χριστού και τα παθήματά Του, καθώς μέσα από τον αιώνιο Λόγο Του τον βλέπουμε να διανύει την τελευταία εβδομάδα της πορείας Του πάνω στη γη μας. Μοναδική είναι στην ιστορία και ανείπωτη η ταπείνωση του Κυρίου για τη δική μας σωτηρία.

     Της τελευταίας εβδομάδος είχε προηγηθεί ένα μεγάλο γεγονός που είχε συνταράξει όλους τους ανθρώπους. Πρόκειται για την ανάσταση του Λαζάρου, η οποία έγινε στην πόλη Βηθανία, η οποία απείχε από την Ιερουσαλήμ 15 στάδια, περίπου τρία χιλιόμετρα. Τέσσερις ολόκληρες ημέρες ήταν νεκρός μέσα στον τάφο ο Λάζαρος, όταν ο Χριστός με τους μαθητές του έφθασε στη Βηθανία. Αυτό το γεγονός καθώς και τα λόγια της αδελφής του Μάρθας: «Κύριε όζει» δεν εμπόδισαν τον Αρχηγό της ζωής να σταθεί μπροστά στον τάφο και με μεγάλη φωνή να πει : «Λάζαρε, δεύρο έξω». Και σηκώθηκε ο πεθαμένος, πήρε ζωή, μιλούσε και συμπεριφερόταν όπως πρώτα. Όλοι είχαν μείνει έκπληκτοι. Κάποιοι μελετητές λένε πως αν ο Κύριος δεν είχε αναφέρει το όνομα του Λαζάρου, όλοι οι νεκροί θα είχαν βγει από τους τάφους τους. 

      Ο Χριστός ανάστησε το Λάζαρο από τους νεκρούς. Πάντες κατέλαβε έκπληξη και θαυμασμός για το ανείπωτο τούτο γεγονός. Μόνον οι αρχιερείς, οι οποίοι έλεγαν ότι γνωρίζουν το Λόγο του Θεού, βυθισμένοι και πνιγμένοι μέσα στο θρησκευτικό φανατισμό τους και το μίσος τους για τον Αρχηγό της ζωής, τον Κύριο Ιησού Χριστό, είχαν λυπηθεί από το μοναδικό αυτό γεγονός και αποφάσισαν να θανατώσουν το Χριστό, αλλά και το Λάζαρο, για να εξαφανίσουν τη ζωντανή απόδειξη της θεότητας και παντοδυναμίας του Ιησού Χριστού. 

    Το γεγονός της Ανάστασης του Λαζάρου είχε συγκλονίσει τα πλήθη. Πολλοί Εβραίοι προσκυνητές είχαν έρθει στην Ιερουσαλήμ για να γιορτάσουν το Πάσχα. Όταν διαδόθηκε το μεγάλο αυτό γεγονός της ανάστασης του Λαζάρου από τους νεκρούς, αρκετοί ξεκίνησαν από τα Ιεροσόλυμα για να πάνε στη Βηθανία να δούνε το μεγάλο θαύμα. 

     Εν τω μεταξύ ο Κύριος φεύγει από τη Βηθανία για να πάει στα Ιεροσόλυμα, καθώς περνάει από την πόλη Βηθφαγή, όταν έφθασαν κοντά στο όρος των Ελαιών, έστειλε δύο μαθητές Του και έφεραν ένα θηλυκό γαϊδούρι μαζί με ένα πουλάρι πάνω στο οποίο έστρωσαν από τα ρούχα τους. Σ΄ αυτό ανέβηκε ο Χριστός με προορισμό την Ιερουσαλήμ. Έτσι εκπληρώθηκε η προφητεία των προφητών: "Ησαΐα" και "Ζαχαρία": «Πέστε στην πόλη της Σιών έρχεται σε σένα ο Βασιλιάς σου, πράος καβάλα πάνω σε γαϊδούρι, πάνω σε πουλάρι, γέννημα υποζυγίου». 

    Καθώς πλησιάζει στην Ιερουσαλήμ, δύο μεγάλα πλήθη συναντιούνται. Το ένα συνοδεύει το Χριστό που έφυγε από τη Βηθανία και το άλλο βγαίνει από την Ιερουσαλήμ για να υποδεχθεί το Χριστό. Το πλήθος που βγήκε από την Ιερουσαλήμ κρατούσε στα χέρια του βάια (κλαδιά) φοινίκων. Όταν τα δύο τούτα πλήθη συναντήθηκαν, επικράτησε μεγάλη χαρά και μεγάλος ενθουσιασμός. Όλοι έψαλαν: «Ωσανά, στον Υιό του Δαβίδ. Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο. Δόξα στον Κύριο. Δόξα στον ύψιστο Θεό». Η λέξη «Ωσανά» είναι εβραϊκή λέξη και σημαίνει: «σώσε μας τώρα» και είναι παρμένο από τον ΡΙΗ / 118 ψαλμό, που οι Εβραίοι τον διάβαζαν στη γιορτή της σκηνοπηγίας, η οποία γινόταν σε ανάμνηση της απελευθέρωσης του Ισραήλ από τη δουλεία της Αιγύπτου και της κατοίκισής τους σε σκηνές μέσα στην έρημο. Συμβόλιζε την απελευθέρωση που ο Μεσσίας θα έφερνε στο λαό του. 

        Τρία διαφορετικά κίνητρα ωθούσαν τον κόσμο σε δοξολογία. 

-- Κάποιοι κινούμενοι από πολιτικούς λόγους έβλεπαν το Χριστό σαν τον επερχόμενο βασιλιά που θα τους ελευθέρωνε από το Ρωμαϊκό ζυγό. 

-- Κάποιοι άλλοι τον έβλεπαν σαν ένα μεγάλο μεταρρυθμιστή. Ήταν φιλάνθρωπος, θεράπευε, έδινε τροφή, θεράπευε αρρώστιες. Προσέφερε ασφάλεια. Αυτό ακριβώς ήθελαν. 

-- Κάποιοι άλλοι, και αυτοί ασφαλώς ήταν οι λιγότεροι, κινούνταν από θρησκευτικά ελατήρια, πίστευαν ότι ο Χριστός είναι ο απεσταλμένος Μεσσίας από το Θεό, που ερχόταν για να ιδρύσει μια βασιλεία, όχι επίγεια, αλλά μέσα στην καρδιά του ανθρώπου εκείνου που θα τον δεχόταν Σωτήρα και Κύριο στη ζωή του. 

      Και καθώς ο Ιησούς πλησίαζε στην Ιερουσαλήμ και "είδε την πόλη, έκλαψε γι’ αυτήν". Όλο το πλήθος έχαιρε, όλοι ήταν χαρούμενοι κι ενθουσιασμένοι, φώναζαν, επευφημούσαν, αλάλαζαν, όμως ο Κύριος, καθώς από μακριά βλέπει την πόλη, δε γελάει, αντίθετα κλαίει. Αυτή είναι η μοναδική φορά που αναφέρεται ότι ο Κύριος έκλαψε. Η πόλη χαίρεται, ο Κύριος πονάει, μονολογεί: «Ιερουσαλήμ, μακάρι να γνώριζες....». Μήπως αυτό συμβαίνει και στη δική μας ζωή; Είμαστε χαρούμενοι που θα γιορτάσουμε το Πάσχα; Μήπως ο Κύριος βλέποντας μέσα στην καρδιά μας κλαίει για μας; «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ…». Αν ο λαός της Τον είχε δεχθεί ως απεσταλμένο από τον Θεό Σωτήρα, θα ζούσε με ειρήνη. Τώρα όμως ήταν πολύ αργά πλέον. "Θα σε περικυκλώσουν…. θα σε πολιορκήσουν…. δε θα μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα…." (Μάρκος ΙΓ/13: 2). Και όλα αυτά, γιατί δεν έδωσε σημασία την ημέρα που την επισκέφθηκε ο Κύριος. 

      Και όταν εισήλθε στην Ιερουσαλήμ, σείστηκε ολόκληρη η πόλη και όλοι έλεγαν : «Τίς είναι ούτος». Μέσα στην πόλη υπήρχε μεγάλη σύγχυση ως προς το ποιος ήταν ο Ιησούς! Όσοι ρωτούσαν, έπαιρναν από τα πλήθη την απάντηση ότι Αυτός είναι ο προφήτης Ιησούς από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας. Από τη διήγηση του Ευαγγελίου του Απ. "Μάρκου" (ΙΑ/11: 10) φαίνεται ότι ο λαός πίστευε ότι πολύ σύντομα θα ιδρύονταν μία επίγεια βασιλεία με το Χριστό στο θρόνο του Δαβίδ. Το πλήθος δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι Αυτός ήταν ο απεσταλμένος από το Θεό Μεσσίας και ότι δεν ήταν ένα επίγειος βασιλιάς. Γι’ αυτό μετά από λίγο τούτο το ευμετάβλητο πλήθος, καθώς θα έβλεπε τον Ιησού να συλλαμβάνεται από τους Ρωμαίους, κάτω από τις πλεκτάνες, τις συκοφαντίες και τα ψεύδη των Ιουδαίων, θα φώναζε: «δεν θέλομεν ούτος βασιλεύσει εφ’ ημών, άρον, άρον σταύρωσον Αυτόν» (Ιωάννης ΙΘ/19: 15). Οι καρδιές είναι μοιρασμένες οι συνειδήσεις ρευστές. Τη μία επικαλούνται, την άλλη αρνούνται. Αλήθεια δεν είναι αυτός ο κόσμος σήμερα; Αυτή δεν είναι η καρδιά του ανθρώπου; Γι’ αυτό ο άνθρωπος δε θα πρέπει να στηρίζεται στην καρδιά του και τα συναισθήματά του, αλλά να στηρίζεται με πίστη στον Ιησού Χριστό, που ήρθε στη γη και έκανε ένα τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο σωτηρίας, για μας. 

     Οι άνθρωποι ρωτούν, «ποιος είναι αυτός». Ο ίδιος ο Κύριος, όταν είχε έλθει στα μέρη της Καισαρείας, ρώτησε τους μαθητές τι έλεγαν οι άνθρωποι για το ποιος ήταν. Οι απαντήσεις ήταν πολλές. Άλλοι έλεγαν ότι ήταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, άλλοι ο Ηλίας, άλλοι ο Ιερεμίας και άλλοι κάποιος προφήτης. Πάντα οι άνθρωποι θα είναι διασπασμένοι, πάντα θα υπάρχει σύγχυση και πολυμορφία στις απόψεις των ανθρώπων. Τότε ο Κύριος ρωτάει τους μαθητές, «εσείς ποιος λέγετε ότι είμαι;». Ήταν η ώρα που ο Απ. Πέτρος πήρε το λόγο και έδωσε μια ιστορική ομολογία. «Εσύ είσαι ο Μεσσίας, ο Υιός του αληθινού Θεού». 

      Ψυχή, καθώς ετοιμάζεσαι να γιορτάσεις το Πάσχα, έχεις δεχθεί μέσα στην καρδιά σου το Χριστό ως «ερχόμενον Κυρίου» ή μήπως βρίσκεσαι μέσα στην ανθρώπινη άγνοια και σύγχυση; Τον έχεις γνωρίσει προσωπικά ή Τον έχεις αγνοήσει; Ο Βολτέρος, γνωστός άθεος, περνώντας κάποτε ο εσταυρωμένος από μπροστά του, έβγαλε από σεβασμό το καπέλο του. Στην απορία ενός φίλου του που ήταν μαζί του απάντησε: «Χαιρετιόμαστε κάθε τόσο, αλλά νταραβέρια δεν έχουμε». Μήπως είσαι σ’ αυτή θέση; 

      Ποιος είναι αυτός που, ενώ δεν έχει «πού την κεφαλήν κλίναι» (Λουκάς Θ/9: 58), έχει τη δύναμη να γαληνεύει την τρικυμισμένη θάλασσα; (Μάρκος Δ/4: 39). Ποιος είναι αυτός που θα χωρίσει την ιστορία στη μέση. π. Χ. και μ. Χ; Ποιος είναι Αυτός, ο οποίος 2.000 χρόνια μετά το θάνατό του, παραμένει μοναδική μορφή στην ιστορία; 

      Στο ερώτημα: «ποιος είναι αυτός;», ποια θα πρέπει να είναι η δική μας απάντηση; Θεωρώ ότι για να οδηγηθούμε σε ασφαλή συμπεράσματα θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να ρωτήσουμε τον ίδιο το Χριστό. Ο ίδιος ο Χριστός διακηρύττει : 

 

«Εγώ είμαι το φως του κόσμου» (Ιωάννης Θ/9: 5). 

«Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιωάννης ΙΔ/14: 6). 

«Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή» (Ιωάννης ΙΑ/.11: 25). 

"Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής, το νερό της ζωής" (Ιωάννης Σ/6: 51), 

"Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός" (Ιωάννης Ι/10: 11).  

 

      Ο Ιησούς Χριστός είναι το παν για μας και γι' αυτό ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει ότι: «εν Χριστώ είστε πλήρεις» (Κολοσσαείς Β/2: 10). 

      Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι ένας κοινός θνητός. Μιλάει με εξουσία. Πλησιάζει ένα τελώνη και του λέει: «Ακολούθα με» (Μάρκος Β/2: 14). Ο Ίδιος διακηρύττει ότι όποιος θέλει μπορεί να Τον ακολουθήσει. (Μάρκος Η/8: 34). Τονίζει επίσης «ελάτε σε μένα όλοι οι κουρασμένοι και οι φορτωμένοι και Εγώ θα σας αναπαύσω» (Ιωάννης ΚΑ/21: 22). «Ακούσατε ότι ερρέθη παλιά….. Εγώ όμως σας λέγω....» (Ματθαίος Ε/5: 43). «Οστις αγαπά πατέρα ή μητέρα περισσότερο από μένα, δεν είναι άξιος για μένα και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα περισσότερο από μένα δεν είναι άξιος εμού» (Ματθαίος Ι/10: 37). Όλα αυτά δείχνουν ότι ο άνθρωπος Αυτός έχει εξουσία και είναι απόλυτα Κύριος. Μπαίνει μέσα στο Ναό, παίρνει το φραγγέλιο και μαστιγώνει την υποκρισία και την ανθρώπινη εκμετάλλευση (Ιωάννης Β/2: 16). 

      Ο ταπεινός και πράος βασιλιάς που μπαίνει στην Ιερουσαλήμ δεν έρχεται από μόνος Του. Έρχεται απεσταλμένος από τον Πατέρα Θεό (Ιωάννης Γ/3: 16). Αυτό το γεγονός το επιβεβαίωσε ο ίδιος ο Πατέρας : «Ούτος είναι ο υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην, αυτού να ακούετε» (Ματθαίος ΙΖ/17: 5 & ΙΒ/12: 18). Έρχεται από τον Πατέρα, για να υλοποιήσει ένα σχέδιο, που προ καταβολής κόσμου (Α΄ Πέτρου Α/1: 20) είχε ο Θεός συλλάβει, μέσα στην Πανσοφία Του για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου. Έρχεται, για να πεθάνει πάνω στο Σταυρό για τις δικές μας αμαρτίες. Πάνω στο σταυρό παίρνει τη θέση του κάθε ανθρώπου, καθώς «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). Αναμάρτητος ων. Ο προφήτης Ησαΐας αναφέρει: «δεν έκαμεν ανομίαν ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» (Ησαΐας ΝΓ/53: 9), πληρώνει για τις δικές μας αμαρτίες και πεθαίνει  Αυτός, για να μην πεθάνεις εσύ και εγώ (Ρωμαίους Ε/5: 8).

      Στην επιστολή "προς Εβραίους" (κεφ. Ι/10, εδ.7) αναφέρεται: «τότε είπα: ναι Θεέ, έρχομαι να κάνω το θέλημά σου, όπως είναι γραμμένο για μένα στο νόμο». Αφήνει τη δόξα την οποία είχε ως μονογενής Υιός του Θεού και παίρνει "δούλου μορφή" (Φιλιππησίους Β/2: 7) ταπεινώνεται έως θανάτου, θανάτου δε σταυρού και έρχεται στην αφιλόξενη και εχθρική γη μας, εξαιτίας της αμαρτίας, για να ψάξει και να βρει «το απολωλός» (Λουκάς ΙΘ/19: 10), δηλαδή τον χαμένο εξαιτίας της αμαρτίας του άνθρωπο. 

     Ο προφήτης Ησαΐας στο κεφ. ΝΓ/53, το «μικρό ευαγγέλιο» όπως ονομάστηκε, οχτακόσια χρόνια προ Χριστού, διακηρύττει : 

     «Δεν πίστεψαν πολλοί στο κήρυγμα του Μεσσία, γι’ αυτό και η δύναμη του Κυρίου δεν φανερώθηκε σε πολλούς. Ο Κύριος Ιησούς αναπτύχθηκε κάτω από το βλέμμα του Θεού σαν τρυφερό φυτό, μέσα στον κόσμο της αμαρτίας. Ήταν σαν τη ρίζα που φυτρώνει στην ξεραμένη γη. Το έθνος τους Ισραήλ (οι δικοί του στους οποίους ήρθε), δεν μπόρεσαν να δουν οποιαδήποτε ομορφιά σ’ αυτόν. Περιφρονημένος, εγκαταλελειμμένος, άνθρωπος φορτωμένος με θλίψεις, άνθρωπος που ήξερε τι σημαίνει πόνος. 

      Για τους ανθρώπους ήταν αποκρουστικός. Όμως αυτός (και τούτη είναι η ομολογία όλων των πιστών, όλων των αιώνων). Φορτώθηκε τις δικές μας θλίψεις και υπέφερε τους δικούς μας πόνους. Εμείς, καθώς τον βλέπαμε πάνω στο σταυρό, νομίζαμε ότι όλα όσο έπαθε ήταν τιμωρία από το Θεό. Όμως όλα αυτά ήταν για τις δικές μας αμαρτίες, για χάρη της δικής μας σωτηρίας και να βρούμε εμείς τη γιατρειά από την ανίατη αρρώστια της αμαρτίας. Η αλήθεια είναι ότι εμείς είχαμε πλανηθεί και ο καθένας είχε πάρει το δικό του δρόμο. Όμως ο Θεός επέτρεψε να πέσει πάνω του όλη η αμαρτία όλων μας και έτσι να γίνει ο αντικαταστάτης μας, ενώπιον της Θείας Δικαιοσύνης. 

       Για τις δικές μας παραβάσεις τραυματίστηκε και φορτώθηκε στο σώμα του τις αμαρτίες μας πάνω στο ξύλο. Πήρε την ενοχή μας και μας έδωσε ειρήνη, πήρε τα βάρη μας για να μας αναπαύσει. Με τις πληγές του έφερε γιατρειά στην ψυχή μας. Τον έβαλαν μαζί με τους παράνομους και πιστέψαμε ότι τον ξέχασε ο Θεός. Όμως Εκείνος θυσιάστηκε για χάρη μας, για να βρει ικανοποίηση ο νόμος και όλη η αμαρτία μας φορτώθηκε πάνω στους άγιους ώμους του. 

     Σαν πρόβατο άφωνο μπροστά σ’ αυτόν που το κουρεύει υπέμεινε το σταυρό. Από καταθλίψεως και κρίσεως ανηπάρχθει. Κακόπαθε, καταδικάστηκε και οδηγήθηκε μακριά. Έμοιαζε αδύνατο να έχει απογόνους, αφού τον εξαφάνισαν από το ζωντανό κόσμο, καθώς πέθανε για τις αμαρτίες του λαού. Δεν είχε πράξει ανομία, δεν είχε πει ποτέ κανένα ψέμα. Ο Κύριος όμως θέλησε να τον συντρίψει με τον πόνο. Και όταν θα προσφέρει τη ζωή του θυσία εξιλέωσης, τότε θα δει απογόνους, δηλαδή όλους εκείνους που θα πιστέψουν σ’ αυτόν κι ο Θεός θα του δώσει πολλά χρόνια να ζήσει με τη δύναμη της αιώνιας ζωής. Όλοι οι σκοποί του Θεού θα εκπληρωθούν μέσα σ’ αυτόν. Καθώς θα βλέπει τα πλήθη εκείνων που θα έχουν λυτρωθεί με το αίμα του, η ψυχή του θα χορτάσει φως. Ο δίκαιος ο δούλος μου, με τη γνώση του θελήματός μου, θα ελευθερώσει πολλούς από την ενοχή». 

      Αυτό σημαίνει πως ο Μεσσίας ήξερε το θέλημα του Πατέρα ν’ ανέβει στο σταυρό και πως με το θάνατό Του και την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς, θα θεωρούσε τον κάθε πιστό δικαιωμένο.    

      Μια στροφή από έναν ύμνο λέει : 

"Τους απογόνους του να τους μετρήσει, ποιος μπορεί; 

Ποιος θα διακηρύξει του σταυρού του, τους θριάμβους όλους; 

Εκατομμύρια που πέθαναν, τώρα είναι πάλι ζωντανοί 

Μυριάδες Τον ακολουθούν μεσ’ τους αιώνες". 

    Ο Κύριος είναι νικητής, είναι ο βασιλιάς που έρχεται. 

     Εξαιτίας του Έργου Του και της υπακοής Του ο Θεός θα του δώσει θέση ανάμεσα στους μεγάλους, ανάμεσα στους πιστούς. Και θα μοιράσει αυτός τα λάφυρα στους ισχυρούς. Ποιοι είναι οι ισχυροί. Είναι οι πρώην ανίσχυροι! «τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξέλεξεν ο Θεός, και τα μη όντα» (Α' Κορινθίους Α/1: 28) που όμως συνδέθηκαν δια της πίστεως με Αυτόν και πλέον θα είναι ισχυροί, εις τους αιώνες των αιώνων. 

       Γιατί θα δοξαστεί ο δούλος και θα θριαμβεύσει, τόσο πολύ; 

1/ Γιατί ο Ίδιος με τη δική Του θέληση, έδωσε τη ζωή του στο θάνατο, υπέρ των εχθρών αυτού. 

2/ Δέχθηκε να λογιστεί με τους άνόμους. 

3/ Αυτός βάσταξε τις αμαρτίες πολλών. 

4/ Θα μεσιτεύει υπέρ των αμαρτωλών (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 5). 

     «ποιος είναι αυτός;». 

    Αυτός που μπαίνει πράος και ταπεινός στην Ιερουσαλήμ είναι: «Ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος. Ο μάρτυς ο πιστός, ο πρωτότοκος εκ των νεκρών και ο άρχων των βασιλέων της γης, εις τον αγαπήσαντα ημάς και λούσαντα ημάς από των αμαρτιών ημών με το αίμα αυτού, και όστις έκαμεν ημάς βασιλείς και ιερείς, εις τον Θεόν και Πατέρα αυτού. Εις Αυτόν είη η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων» (Αποκάλυψη Α/1: 5,6). 

     Στον πρώτο ερχομό Του ο Κύριος ήρθε πράος και ταπεινός. Ήρθε, για να δώσει τον εαυτόν του "ως λύτρον για την εξαγορά πολλών μέσα από το στρατόπεδο του εχθρού" (Ματθαίος Κ/20: 28 & Μάρκος Ι/10: 45). Όμως θα έρθει καιρός, που οι ουρανοί θα ανοίξουν και πάλι και Αυτός, που χτες ήρθε ταπεινός, καβάλα πάνω σ' ένα μικρό γαϊδουράκι, επευφημούμενος από τα ενθουσιασμένα, αλλά ευμετάβλητα πλήθη, θα φανεί να έρχεται πάνω σε ένδοξη νεφέλη, λαμπρός και φωτεινός, ένδοξος βασιλιάς, ακολουθούμενος από τις στρατιές του ουρανού, που θα τον συνοδεύουν (Αποκάλυψη ΙΔ/14: 14). Τότε, σύμφωνα με την περιγραφή του 19ου κεφαλαίου του βιβλίου της "Αποκάλυψης": «Το κεφάλι Του θα το στολίζουν διαδήματα πολλά, τα μάτια Του θα είναι σαν φλόγα πύρινη, τα ρούχα Του θα είναι βαμμένα στο αίμα, που θα συμβολίζει το αίμα της θυσίας του για την κάθε ψυχή και θα έχει το όνομα: «ο Λόγος του Θεού» και στο μηρό του θα είναι γραμμένο: «Βασιλιάς Βασιλιάδων και Κύριος Κυρίων» (εδ. 16).

     Θα κρίνει και θα πολεμάει τα έθνη των ασεβών, που θα έχουν συγκεντρωθεί στον Αρμαγεδώνα και από τα χείλη Του θα βγαίνει «ρομφαία κοφτερή, ο λόγος Του» (Αποκάλυψη ΙΘ/19: 15). Θα χτυπά τα έθνη, ώστε σύμφωνα με τον αρχαίο ψαλμό: «θα τους ποιμάνει με σιδερένιο ραβδί» και Αυτός θα πατήσει το πατητήρι του οίνου του θυμού και της οργής του Θεού. Δηλαδή, θα κάνει κρίση στα έθνη, σε όλους εκείνους που Τον αποδοκίμασαν, που δεν Τον δέχτηκαν, που δεν Τον αναγνώρισαν, σαν προσωπικό Σωτήρα, Λυτρωτή και Κύριο. 

     Μπροστά σ’ αυτή την ένδοξη παρουσία, μπροστά στον ερχόμενο Κύριο, ας μη σαλεύει η καρδιά μας. Ας σταθούμε σταθεροί με πίστη σ’ Αυτόν, ψάλλοντας, μέσα από την καρδιά μας: 

     «Ωσαννά, στον Υιό του Δαβίδ. Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Πατέρα. Δόξα στον Κύριο. Δόξα στον ύψιστο Θεό». ---

 

Η πτωχή χήρα.

Ευαγγέλιο «κατά Μάρκον»,   κεφ. ΙΒ/12,   εδάφ. 35 – 44.

35 Και αποκριθείς ο Ιησούς, έλεγε διδάσκων εν τω ιερώ. Πως λέγουσιν οι γραμματείς ότι ο Χριστός είναι υιός του Δαβίδ;

36 Διότι αυτός ο Δαβίδ είπε διά του Πνεύματος του Αγίου. Είπεν ο Κύριος προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου.

37 Αυτός λοιπόν ο Δαβίδ λέγει αυτόν Κύριον και πόθεν είναι υιός αυτού; Και ο πολύς όχλος ήκουεν αυτόν ευχαρίστως.

38 Και έλεγε προς αυτούς εν τη διδαχή αυτού. Προσέχετε από των γραμματέων, οίτινες θέλουσι να περιπατώσιν εστολισμένοι και αγαπώσι τους ασπασμούς εν ταις αγοραίς

39 και πρωτοκαθεδρίας εν ταις συναγωγαίς και τους πρώτους τόπους εν τοις δείπνοις.

40 Οίτινες κατατρώγουσι τας οικίας των χηρών, και τούτο επί προφάσει ότι κάμνουσι μακράς προσευχάς, ούτοι θέλουσι λάβει μεγαλητέραν καταδίκην.

41 Και καθήσας ο Ιησούς απέναντι του γαζοφυλακίου, εθεώρει πως ο όχλος έβαλλε χαλκόν εις το γαζοφυλάκιον. Και πολλοί πλούσιοι έβαλλον πολλά.

42 και ελθούσα μία χήρα πτωχή έβαλε δύο λεπτά, τουτέστιν, ένα κοδράντην.

43 Και προσκαλέσας τους μαθητάς αυτού, λέγει προς αυτούς. Αληθώς σας λέγω ότι η χήρα αύτη η πτωχή έβαλε περισσότερον πάντων, όσοι έβαλον εις το γαζοφυλάκιον.

44 διότι πάντες εκ του περισσεύοντος εις αυτούς έβαλον αύτη όμως εκ του υστερήματος αυτής έβαλε πάντα όσα είχεν, όλην την περιουσίαν αυτής.

      ΣΧΟΛΙΑ :

  Γραμματείς, Φαρισαίοι, Σαδδουκαίοι καθώς και οι περί αυτών, συνεχώς υπέβαλαν διάφορες ερωτήσεις στον Κύριο. Φαινομενικά ο σκοπός τους ήταν για να γνωρίσουν την αλήθεια, όμως ο πραγματικός σκοπός του ήταν να παγιδεύσουν τον Κύριο, ώστε να βρουν κατηγορία εναντίον Του και να τον οδηγήσουν στο Δικαστήριο και στην καταδίκη.

    Ο Κύριος κάθε φορά απαντούσε εμπνευσμένος από το πνεύμα του Θεού και κανένας απ’ όλους αυτούς τους υποκριτές, δεν μπορούσε όχι να Τον καταδικάσει, αλλά και να σταθεί μπροστά Του. Για να τους φανερώσει την άγνοια την οποία είχαν σχετικά με τον αναμενόμενο Μεσσία, τους ερωτά υπενθυμίζοντάς τους ένα απόσπασμα από το βιβλίο των Ψαλμών προσπαθώντας να ανατρέψει το επιχείρημά τους ότι ο Χριστός είναι υιός του Δαυίδ.

     Τους ερωτά λοιπόν: Γιατί ο Δαυίδ, διά πνεύματος Αγίου προφήτευσε και είπε: «Είπεν ο Κύριος εις τον Κύριό μου, κάθου εξ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου». (Mάρκος ΙΒ/12: 36). Και το ερώτημα του Κυρίου είναι πως μπορεί κάποιος να ονομάζει τον ίδιο του τον γιό, Κύριο; Άρα ο Μεσσίας δεν είναι γιός του Δαυίδ τη στιγμή μάλιστα που ο Μεσσίας προϋπήρχε του Δαυίδ.

    Κανένας από τους μεγαλοσχήμονες διδασκάλους του Ισραήλ δεν μπορούσε να απαντήσει. Οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις του Κυρίου ήταν πάντοτε εύστοχες και αποδείκνυαν κάθε φορά, όχι την άγνοια γιατί γνώση είχαν, αλλά κυρίως την έλλειψη κατανόησης των γραφών. Μιλούσε ο Κύριος και όπως μας αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, κεφ. ΚΒ/22, εδ. 46 «ουδείς υδύνατο να αποκριθεί προς αυτόν λόγον, ουδ’ ετόλμησε τις απ’ εκείνης της ημέρας να ερωτήσει πλέον αυτόν».

     Τίποτα δεν μίσησε περισσότερο ο Κύριος και τίποτα δεν στιγμάτισε περισσότερο, από την αμαρτία της υποκρισίας. Εκείνα τα ηχηρά «ουέ» δεν προορίζονταν, ούτε για κλέφτες, ούτε για ψεύτες, ούτε… αλλά για τους υποκριτές. "Ουέ ημίν Φαρισαίοι υποκριτές" (Λουκάς ΙΑ/11: 44). Γνωστές σε όλους οι συνήθειές τους. Δεν λείπουν και στις ημέρες μας. Θέλουν να περιπατούν στολισμένοι, αγαπούν τις τιμές και τους επαίνους των ανθρώπων, παρά του Θεού, είναι φιλάργυροι και με πρόφαση ότι ενδιαφέρονται για τις χήρες προβάλουν δημόσια τις πράξεις τους, ώστε να πείσουν τους ανθρώπους ότι είναι θεοσεβείς.
     Όλοι όσοι απέρριψαν το Θεό μέσα στη ζωή τους "θα λάβουν δικαίαν μισθαποδοσίαν". Ο συγγραφέας της επιστολής "προς Εβραίους" αναφέρει: "Διότι εάν ο λόγος ο λαληθείς δι' αγγέλων έγεινε βέβαιος, και πάσα παράβασις και παρακοή έλαβε δικαίαν μισθαποδοσίαν".(Εβραίους Β/2: 2). Όμως  οι υποκριτές θα λάβουν μεγαλύτερη τιμωρία τονίζει ο Κύριος. Τον άνθρωπο του Θεού δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να διακρίνει υποκρισία. Πρέπει να είναι ευθύς, έντιμος, ανυπόκριτος, ειλικρινής. (Ιακώβου Γ/3: 17). Μία αυστηρή προειδοποίηση υπάρχει μέσα στο Λόγο του Θεού: Προσέξτε γιατί "ο Θεός δεν εμπαίζεται. Ότι αν σπείρει ο άνθρωπος, τούτο θέλει και θερίσει". (Γαλάτες Σ/6: 7). Νόμος διαχρονικός, νόμος υπέρτατος. Στο βιβλίο του Ιώβ, κεφ. Κ/20, εδάφ. 5, αναφέρεται: «Η χαρά του υποκριτού είναι στιγμιαία».
      Θα έρθει η στιγμή που ο Κύριος, που "ερευνά νεφρούς και καρδίας" (Αποκάλυψις Β/2: 23), που αποβλέπει πέρα από τα φαινόμενα, θα φέρει στο φως την αμαρτία της υποκρισίας και θα την καταδικάσει με ιδιαίτερη αυστηρότητα. Το φαινόμενο της υποκρισίας στις ημέρες μας έχει λάβει τεράστιες, ανυπολόγιστες διαστάσεις. Καλούμεθα να δείξουμε το Χριστό, με αγνότητα, πίστη ειλικρίνεια. Να γνωρίσει ο κόσμος ότι υπάρχουν και ""αληθινοί προσκυνητές"" και είναι αυτοί τους οποίους εκζητεί ο Κύριος. (Ιωάννης Δ/4: 23). Τα πάντα βλέπει το μάτι του Κυρίου. Βλέπει τα έξω του ανθρώπου, αλλά κυρίως βλέπει και τα μέσα, τα οποία ο άνθρωπος δεν μπορεί να δει.
     Αναζητά και σήμερα το Πνεύμα του Θεού, ψυχές που έχουν καλή πρόθεση και που είναι ειλικρινείς. Βλέπει έναν τελώνη στο τελώνιο και τρέχει κοντά του (Μάρκος Β/2: 14). Βλέπει δέκα λεπρούς και τους δίνει τη θεραπεία τους (Λουκάς ΙΖ/17: 12-19), βλέπει ένα νέο να έρχεται κοντά του με σκοπό να τον πειράξει, (Μάρκος Ι/10: 17), βλέπει το Ζακχαίο να έχει ανέβει πάνω σε μία συκομουριά. (Λουκάς ΙΘ/19: 2-10). Βλέπει τον καθένα ο Κύριος, που τολμάει να ξεχωρίσει από το πλήθος και ζητάει να Τον δει, να Τον γνωρίσει.

       Ιστάμενος κάποια φορά ο Κύριος μέσα στο Ναό, βλέπει πολλούς πλούσιους να προσέρχονται και να προσφέρουν πολλές δωρεές για την υπηρεσία του Ναού και το έργο του Κυρίου. Άρχοντες, με πλούσια, πολύτιμα, βασιλικά δώρα προσέρχονται και τα καταθέτουν στο γαζοφυλάκειο (θησαυροφυλάκιο). Αυτό αποτελείτο από 13 κιβώτια. Το καθένα απ' αυτά έφερε μία επιγραφή που έδειχνε το σκοπό συλλογής των χρημάτων που ήταν οι ανάγκες του Ναού, η βοήθεια πτωχών, για θυσίες, για θυμίαμα κλπ.  

       Ο Κύριος παραβρισκόταν στο Ναό και παρατηρούσε όλους εκείνους που πρόσφεραν. Τι μπορεί να  βλέπει άραγε ο Κύριος. Ο Κύριος βλέπει τα πάντα καθώς ενώπιόν Του είναι τα πάντα "γυμνά και τετραχιλισμένα" (Εβραίους Δ/4: 13). Βλέπει ποιοι θέλουν να επιδειχθούν μέσα από τις προσφορές τους, ποιοι ενδιαφέρονται πραγματικά για το έργο του Κυρίου. Καθώς λοιπόν παρατηρεί τους προσερχομένους βλέπει μεταξύ των άλλων και μια φτωχή χήρα να πλησιάζει και αυτή μόνη, προφανώς ντροπιασμένη καθώς έβλεπε "πολλούς να βάζουν πολλά" χρήματα και να καταθέτει όλα όσα χρήματα είχε για την καθημερινή συντήρησή της.  Η κατάθεσή της ήταν δύο λεπτά (Λουκάς ΚΑ/21: 3), δηλ. έναν Ρωμαϊκό κοδράντη. Στα Ελληνικά το μικρότερο Ιουδαϊκό νόμισμα λεγόταν "λεπτό". Ήταν πολύ ελαφρύ και πολύ λεπτό, από εκεί είχε λάβει και την ονομασία του και ισοδυναμούσε με το 1/60 του δηναρίου (Ρωμαϊκό νόμισμα). Ένα δηνάριο ήταν ο μισθός ενός εργάτη για την εργασία μιας ημέρας (Ματθαίος Κ/20: 2). Τούτη η αξία των δύο λεπτών, με τον ανθρώπινο νου, δεν μπορεί να συγκριθεί με τα αργυρά και των χρυσά δώρα των πλουσίων, όμως ο Κύριος καθώς βλέπει τούτη τη χήρα και την προσφορά της, πραγματικά συγκινείται. Κάλεσε τους μαθητές Του και δείχνοντας τη χήρα τους αποκαλύπτει ότι: «Η χήρα αύτη η πτωχή έβαλε περισσότερον πάντων». Ο Κύριος βλέπει τον δωρητή και όχι το δώρο. 
       Πτωχή στα ανθρώπινα μάτια, πτωχή με τα ανθρώπινα κριτήρια. Καθώς ο άνθρωπος μετράει τα δίλεπτα σε τούτη τη χήρα και τη βρίσκει πολύ φτωχή, όμως ο Κύριος μετράει τον πλούτο της καρδιάς της και την βρίσκει πολύ πλούσια. Αλήθεια πόσοι πλούσιοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας, που όμως έχουν φτωχή καρδιά! Και ποιος πραγματικά είναι ο πλούσιος και ποιος είναι ο φτωχός; Η χήρα της ιστορίας μας, το ομολόγησε ο Κύριος, ήταν πιο πλούσια από πολλούς πάμπλουτους, αφού αυτή έδωσε "όλα όσα είχε". Αυτό είναι το μέτρο με το οποίο μετράει ο Κύριος. Το μέγεθος της προσφοράς δεν μετριέται από εκείνα που δίνεις, αλλά από εκείνα που μένουν, μετά την προσφορά. Η φράση "όλα όσα είχε" αποδεικνύουν όχι μόνον την αγάπη της φτωχής αυτής χήρας για τον οίκο του Κυρίου, αλλά και την πλήρη εξάρτησή της από Εκείνον. Δέχεται την προσφορά της καρδιάς μας όσο φτωχή και αν είναι. Αυτή θα την κάνει να καρποφορήσει και εδώ στη γη, αλλά και στον ουρανό. 
      Αν μπορούσαμε πραγματικά να αντιληφθούμε τούτο το μέτρο, πόσο πιο ταπεινοί θα γινόμαστε! Ο Κύριος αποβλέπει στο πώς προσφέρουμε και όχι στο πόσο προσφέρουμε. Άλλωστε "τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός" (Β΄ Κορινθίους Θ/9: &). Ένα παιδάκι είχε 5 ψάρια και 2 ψωμιά και τα έδωσε όλα στον Κύριο. Ο Κύριος τα ευλόγησε και το αποτέλεσμα θαυμαστό! Έφαγε το παιδάκι, η οικογένειά του, άλλες 5.000 άνθρωποι και περίσσεψαν και αρκετά κοφίνια (Λουκάς Θ/9: 13-17). 

      Φέρε την προσφορά σου στον Κύριο, με θάρρος, με δύναμη, με αισιοδοξία, με πίστη, με αγάπη και ο Κύριος θα σε ευλογήσει και θα γίνεις ευλογία και για πολλούς άλλους ανθρώπους. Τούτη η φτωχιά χήρα κατέθεσε όλη της την περιουσία στα χέρια του Θεού. Δε σκέφτηκε να δώσω το ένα λεπτό για τον Κύριο και με το άλλο να πάρω λίγο ψωμί για να φάω. Και αυτό θα το εκτιμούσε ο Κύριος, όμως έδωσε τη πρώτη θέση μέσα στη ζωή της στο έργο του Κυρίου. "Κύριε πάρτα όλα, στα χέρια σου τα αποθέτω". Μια κατάθεση ψυχής που δεν πήγε χαμένη. Ο Κύριος την είδε, την εκτίμησε, χάρηκε και για να μοιραστεί τη χαρά του κάλεσε τους μαθητές και τους είπε: «Αληθώς σας λέγω ότι η χήρα αύτη η πτωχή έβαλε περισσότερον πάντων, όσοι έβαλον εις το γαζοφυλάκιον διότι πάντες εκ του περισσεύοντος εις αυτούς έβαλον αύτη όμως εκ του υστερήματος αυτής έβαλε πάντα όσα είχεν, όλην την περιουσίαν αυτής». Είναι η αναγνώριση του Κυρίου, είναι η αμοιβή του Κυρίου, η οποία ποτέ δεν αργεί να έρθει. Ο Κύριος δεν αποβλέπει εις το μέγεθος και την αξία της προσφοράς, αλλά αποβλέπει εις τα ελατήρια της καρδιάς εκείνου που προσφέρει. 

     Τούτη η φτωχή χήρα είχε μεγάλη αγάπη για το Θεό. Αγαπούσε χωρίς όρους και όρια και ήταν αυτό  που την έκανε να είναι τόσο πολύ γενναιόδωρη. Είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού, στο ενδιαφέρον Του για κάθε δικό Του παιδί, γι' αυτό και δεν έκανε ανθρώπινους υπολογισμούς για το σήμερα ή το αύριο. Η προτροπή του Κυρίου είναι: "Παρατηρήσατε τους κόρακας, ότι δεν σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν, οίτινες δεν έχουσι ταμείον ουδέ αποθήκην, και ο Θεός τρέφει αυτούς πόσω μάλλον σεις διαφέρετε των πτηνών" (Λουκάς ΙΒ/12: 24). 

      Υπάρχουν μεγάλες ανάγκες για το έργο του Θεού. Ιεραποστολές, φυλλάδια, διακονίες και όλα αυτά έχουν ανάγκη την προσφορά μας. Σπαταλούμε πολλά για τον ευατόν μας και δεν προσφέρουμε τίποτα για τον Κύριο και την υπόθεση του Ευαγγελίου Του, για τις ανάγκες του συνανθρώπου μας. Ο Κύριος που είναι μισθαποδότης (Εβραίους ΙΑ/11: 6), που αγαπά τον «ιλαρόν δότη» (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 7). μας παρατηρεί και θλίβεται με τη συμπεριφορά μας.  

   Καθώς έχει  ολοκληρωθεί η κατασκευή του Ναού στην Ιερουσαλήμ από τον Βασιλιά Σολομώντα και το χρυσάφι λάμπει απ' άκρου εις άκρον στο Ναό, έρχεται ο βασιλιάς την ώρα των εγκαινίων μπροστά στο Θεό με τα λόγια: Τι σου προσφέραμε Κύριε, ""τα σα εκ των σών"" (Α΄ Χρονικών ΚΘ/29: 14). Κύριε τα πάντα έρχονται από Σένα και μεις προσφέρουμε τα δικά Σου, από τα δικά Σου. Τα δικά Του ζητάει ο Θεός από τα δικά Του, τα οποία τόσο πλούσια καθημερινά μας προσφέρει.

    Κρατάμε για τον εαυτόν μας "τα δικά Του" . Ο Θεός δια του προφήτη  Μαλαχία  κράζει και σήμερα: "Με κλέβετε. Και λέτε σε τι σε κλέψαμε. Εις τα δέκατα και εις τα προσφοράς" (Μαλαχίας Γ/3: 8). "Φέρετε πάντα τα δέκατα στην αποθήκη, δια να είναι τροφή εις τον οίκον μου και δοκιμάσατέ με τώρα εις τούτο, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων, εάν δεν σας ανοίξω τους καταρράκτες του ουρανού και εκχέω την ευλογίας εις εσάς".

      Ο Θεός θέλει να μας ευλογήσει και να μας προσφέρει "κατά τον πλούτον αυτού" (Εφεσίους Γ/3: 6), όμως εμείς με τη διστακτικότητά  μας, με την απιστία μας, με την μικροψυχία μας και την φιλαργυρία μας κλείνουμε τους καταρράκτες του ουρανού, εμποδίζουμε τον Κύριο. Ο Απ. Παύλος καθώς νουθετεί στην πίστη τον Τιμόθεο αναφέρει: "ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία, την οποίαν τινές ορεγόμενοι απεπλανήθησαν από της πίστεως και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς" (Α' Τιμοθέου Σ/6: 10). Θα πρέπει να ζητήσουμε από το Θεό αφυπνίσει τις καρδιές μας και να βάλει μέσα μας "αγαθό πνεύμα προσφοράς", ώστε ο καθένας μας να φέρει εις πέρας τούτη την υποχρέωση και τούτο το ιερό καθήκον το οποίο έχει. Να μας φυλάξει ο Κύριος από την τυπική και υποκριτική προσφορά. Το άγρυπνο μάτι Του τα βλέπει όλα μέσα στη ζωή μας. Ο Κύριος έρχεται και "μετ' Αυτού φέρει τον μισθόν Αυτού" για τον καθένα μας (Αποκάλυψις ΙΒ/12: 12).  ---

Ο καθαρισμός του Ναού.

 Ευαγγέλιον "κατά ΜΑΤΘΑΙΟΝ", κεφ. ΚΑ/21,  εδάφ. 12, 13.

12 Και εισήλθεν ο Ιησούς εις το ιερόν του Θεού και εξέβαλε πάντας τους πωλούντας και αγοράζοντας εν τω ιερώ, και τας τραπέζας των αργυραμοιβών ανέτρεψε και τα καθίσματα των πωλούντων τας περιστεράς, 

13 και λέγει προς αυτούς Είναι γεγραμμένον, Ο οίκός μου οίκος προσευχής θέλει ονομάζεσθαι, σεις δε εκάμετε αυτόν σπήλαιον ληστών. 

       ΣΧΟΛΙΑ : 

     Το επεισόδιο που διαβάσαμε αναφέρεται επίσης στο «κατά Μάρκον» ευαγγέλιο (ΙΑ/11: 15-18) και στο «κατά Λουκάν» (ΙΘ/19: 45-47). Έγινε ημέρα Δευτέρα και έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της τελευταίας εβδομάδος του Κυρίου. Το ίδιο ακριβώς επεισόδιο είχε συμβεί και πριν από τρία (3) χρόνια, καθώς ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εγκαινίαζε τη δημόσια διακονία του (Ιωάννης Β/2: 13-16). Το παράπονο του Χριστού είναι: «ο οίκος μου, πρέπει να είναι οίκος προσευχής, (Ησαΐας ΝΣ/56: 7), διά πάντας τους λαούς, εσείς όμως τον κάνατε σπήλαιο ληστών» (Ιερεμίας Ζ/7: 8-11). 

     Ακούγοντας "οίκος προσευχής", μην πάει το μυαλό μας σε κανένα «σπίτι». "Ο Κύριος δεν κατοικεί εν χειροποιήτοις ναοίς" (Πράξεις ΙΖ/17: 24). Στο βιβλίο του πρ. "Ησαΐα", (κεφ. ΞΣ/66: 1-2), ο ίδιος ο Κύριος λέει: «Ο ουρανός είναι ο θρόνος μου και η γη υποπόδιο των ποδών μου, τι είδους κατοικία μπορείτε εσείς να μου οικοδομήσετε, για να μείνω εκεί. Όλα αυτά Εγώ τα έκανα». "Οίκος Θεού" σημαίνει εκεί που δημόσια λατρεύεται ο Θεός. Και άγιος δεν είναι ο τόπος, αλλά ο Θεός, ο αγιάζων με την παρουσία Του τον τόπο. Χωρίς το Θεό ο «Ναός» είναι ένα οικοδόμημα σαν τα άλλα. Όταν ο Θεός φανερώθηκε στον Ιακώβ κοντά σε έναν ξεροπόταμο (Γένεση ΚΗ/28: 10-22), ο Ιακώβ ονόμασε τον τόπο εκείνο «Βαιθήλ», που σημαίνει «οίκος Θεού». 

     Οίκος Θεού είναι εκεί που είναι η παρουσία του Θεού. Οι άνθρωποι φτιάχνουν χρυσοποίκιλτα κτίρια και τα ονομάζουν: «οίκος Θεού». Όμως Χριστός και χρυσός δε συγκατοικούν. Άλλωστε τι νόημα έχει να πας σε ένα μεγαλοπρεπές κτίριο, ακόμα και να ατενίσεις εκείνους τους θαυμαστούς πίνακες του Μιχαήλ Άγγελου, του Νταβίντσι ή άλλων θαυμαστών καλλιτεχνών, όμως να μην ακούσεις το μήνυμα του Θεού, να μην υψωθεί το πνεύμα σου προς τα «άνω;». Εδώ ασφαλώς δε μιλάμε για «οίκο Θεού». 

      Στην Έφεσο «οίκος Θεού» δεν ήταν ο περίλαμπρος "ναός της Αρτέμιδος" (ένα από τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου, τρεις φορές μεγαλύτερος από τον Παρθενώνα), αλλά ήταν η απλή και ταπεινή αίθουσα ιδιοκτησίας κάποιου λεγόμενου Τυράννου, στην οποία διελέγετο ο Απόστολος Παύλος (Πράξεις ΙΘ/19: 9). Από εκείνο το χώρο «πάντες οι κατοικούντες την Ασίαν, άκουσαν το λόγο του Κυρίου, Ιουδαίοι και Ελληνες». 

      “Οίκος Θεού” ή “Ναός του Θεού”, είναι εκεί που ορθοτομείται ο Λόγος της αληθείας, εκεί όπου άνθρωποι με απλότητα «εν πνεύματι και αληθεία» επικαλούνται το όνομα το Άγιο του Θεού. Κάνοντας μια αναδρομή, βλέπουμε ότι μέσα στον παράδεισο που ήταν οι πρωτόπλαστοι, υπάρχουν τα πάντα εκτός από ναό. Εκεί υπήρχε η ελεύθερη επικοινωνία με το Θεό. Ο Θεός «περιπατούσε στον Παράδεισο και συνομιλούσε με τον άνθρωπο» (Γένεσις Γ/3: 8) και ο άνθρωπος προσέφερε απευθείας τη λατρεία του σ’ Αυτόν. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο δε θα υπάρχει και ναός στον ουρανό. Στο βιβλίο της "Aποκάλυψης" (κεφ. ΚΑ/21: 22) αναφέρεται: «ναόν δεν είδον εν αυτή, ο γαρ Κύριος ο Θεός, ο Παντοκράτωρ ναός αυτής εστίν και το Αρνίον». 

     Μετά την πτώση του ανθρώπου και την απομάκρυνσή του από τον αληθινό Θεό, καθώς η απευθείας επικοινωνία του ανθρώπου με το Θεό λόγω της αμαρτίας είχε διακοπεί, ο άνθρωπος αισθάνεται την ανάγκη επικοινωνίας με το Θεό και έτσι οικοδομούνται οι πρώτοι ναοί, που είναι τα θυσιαστήρια, του Αβελ και του Καϊν, του Νώε, του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ για τη λατρεία του Θεού. Αργότερα καθιερώνεται "η σκηνή του Μαρτυρίου" σαν τόπος συλλογικής λατρείας του λαού και μαζί μ’ αυτήν καθιερώνεται και το ιερατείο της Παλαιός Διαθήκης. Με την εγκατάσταση του λαού στη γη της επαγγελίας έχουμε το Ναό του Σολομώντα, ο οποίος λεηλατήθηκε το 587 π.Χ. από τους Βαβυλώνιους. Στη συνέχεια κτίζεται ο δεύτερος ναός του Ζοροβάβελ μετά από διάταγμα του Κύρου Β' (600-530 π.Χ), βασιλιά της Περσίας, ο οποίος μάλιστα υπήρξε κατώτερος του πρώτου ναού. Το έτος 19 π. Χ. έγιναν προσθήκες και σοβαρές επιδιορθώσεις από τον Ηρώδη Α΄ (37 π.Χ.- 4 μ.Χ.), ενώ το έτος 70 μ. Χ. ο ναός καταστράφηκε από τις ορδές του στρατηγού Τίτο, γιου του Αυτοκράτορα της Ρώμης Βεσπασιανού.

      Συνεπώς στην Εδέμ (παράδεισο) Ναός ήταν ο Θεός. Στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχει ο τυπικός ναός. Στην Καινή Διαθήκη ο Χριστός «καταργεί το μεσότοιχο του φραγμού και δια του καταπετάσματος τουτέστιν της σαρκός αυτού» και έτσι ο άνθρωπος μπορεί να παρουσιάζεται μπροστά στο Θεό (Εφεσίους Β/2: 14 & Εβραίους Ι/10: 19-20). Απόδειξη αποτελεί το σχίσιμο του καταπετάσματος του Ναού που χώριζε τα Άγια από τα Άγια των Αγίων, κατά τη σταύρωση του Χριστού (Ματθαίος ΚΖ/27:  51). 

      Τώρα ο πιστός άνθρωπος δια Ιησού Χριστού μπορεί να μπαίνει με παρρησία μέσα στα "Άγια των Αγίων" και να αποκαλεί το Θεό Πατέρα. Η πρώτη επικοινωνία που κατέστρεψε η αμαρτία αποκαταστάθηκε από την προσφορά του Χριστού (Εβραίους Θ/9: 12). "Μία θυσία, που έγινε μια φορά, για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων" (Εβραίους Ι/10: 10). Είχε έρθει πλέον η ώρα της λατρείας του Θεού «εν πνεύματι & αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 21). Το Πνεύμα του Θεού πλέον κατοικεί μέσα στον πιστό άνθρωπο (Α΄ Κορινθίους Σ/6: 19) και πλέον ο ίδιος ο άνθρωπος γίνεται "Ναός του Θεού" (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 16). 

      Ολόκληρο το μήνυμα του Ευαγγελίου είναι τούτο: "Ο άνθρωπος που έχει γεννηθεί μέσα στην αμαρτία και είναι δούλος αυτής, όταν δεχτεί τον καθαρισμό από το αίμα του Ιησού Χριστού, γίνεται κατοικητήριο του Θεού δια του Αγίου Πνεύματος" (Εφεσίους Β/2: 22). Έτσι η υμνωδία, η προσευχή, η μελέτη του Λόγου του Θεού γίνονται πρώτα μέσα στο ναό της λυτρωμένης ψυχής και έπειτα στον Οίκο του Θεού. Στην ουσία η Εκκλησία είναι άθροισμα πνευματικών ναών, που είναι λυτρωμένες ψυχές. 

       Επανερχόμαστε στην εποχή του Κυρίου και επανερχόμαστε στη σημασία του ναού στην Παλαιά Διαθήκη, που είναι να επικοινωνήσει ο άνθρωπος με το Θεό μέσω του Ιερέα και της προσφερόμενης θυσίας. Ήταν χώρος Άγιος, γιατί ήταν η παρουσία του Θεού. Μοναδικός σκοπός του Ναού ήταν να είναι αυτός αποκλειστικά ένας χώρος προσευχής. Όμως στην εποχή του Χριστού είχε κορυφωθεί ένας ηθικός και πνευματικός ξεπεσμός. Γινόταν στο όνομα του Θεού μια απαίσια εκμετάλλευση της θρησκευτικότητας του λαού. Μέσα στο ναό είχαν εισχωρήσει αργυραμοιβοί, μεσάζοντες, έμποροι και με τις δραστηριότητές τους είχαν μετατρέψει το ναό από οίκο προσευχής σε οίκο εμπορίου και σπήλαιο ληστών. 

   Αποτελεί βασικό θεσμό της ζωής η αγοραπωλησία. Με τη μεσολάβηση του χρήματος ανταλλάσσεις τα προϊόντα σου με τα προϊόντα κάποιου άλλου. Αυτό είναι θεμιτό και αναγκαίο στη ζωή. Όμως αυτό δεν μπορεί να έχει θέση μέσα στην εκκλησία του Χριστού και σε καμία περίπτωση στη σωτηρία του ανθρώπου, η οποία είναι δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Ο Απ. Παύλος στην Επιστολή "προς Εφεσίους", (κεφ. Β/2, εδ. 8), αναφέρει : «Διότι κατά χάριν είστε σεσωσμένοι, δια της πίστεως και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρο, ουχί εξ’ έργων, δια να μη καυχηθεί τις». 

   Αυτό λοιπόν το δώρο του Θεού δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να γίνεται αντικείμενο αγοραπωλησίας από τους ανθρώπους. Πώς ο διάβολος μεταστρέφει τα πράγματα και τους δίνει όχι απλά άλλη σημασία, αλλά τους δίνει την εντελώς αντίθετη σημασία. “Κακό λέει ο Θεός”, “πολύ καλό λέει ο διάβολος”, για να πλανήσει τον άνθρωπο και να τον απομακρύνει από το Θεό. 

     Βεβαίως οι θυσίες, η μετατροπή των νομισμάτων, η αγορά ζώων κλπ για τις θυσίες έπρεπε να γίνονται, ήταν αναγκαίες, για να μπορέσουν οι άνθρωποι να θυσιάσουν και να προσευχηθούν στο Θεό. Επειδή ο άνθρωπος ήταν αμαρτωλός και ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος (Ρωμαίους Σ/6: 23), ήταν αναγκαίο σύμφωνα με τις υποδείξεις του Θεού να μπαίνει ανάμεσα στον αμαρτωλό άνθρωπο και το δίκαιο Θεό ένας δίκαιος (το αρνί), που θα έχυνε το αίμα του και θα πέθαινε στη θέση του ανθρώπου, για να μην πεθάνει ο άνθρωπος. Γι’ αυτό γίνονταν οι θυσίες στην Παλαιά Διαθήκη. Όλα αυτά ήταν συμβολισμοί και προεικόνιση του Ιησού Χριστού, που μια μέρα θα ερχόταν από τον ουρανό, για να μπει ανάμεσα στον αμαρτωλό άνθρωπο και το δίκαιο Θεό και να πεθάνει Αυτός, για να μην πεθάνει ο άνθρωπος. 

     Όλα αυτά λοιπόν ήταν αναγκαία, όμως θα έπρεπε να γίνονται έξω και μακριά από το Ναό. Ο Ναός θα έπρεπε να είναι αποκλειστικά χώρος της λατρείας και της προσευχής και σε καμία περίπτωση χώρος εμπορίου. Αυτοί λοιπόν με πρωτοβουλία των λεγόμενων «πνευματικών ηγετών» είχαν βάλει μέσα στο ναό όλα εκείνα τα οποία θα έπρεπε να είναι έξω και μακριά από το ναό. Είχαν μετατρέψει τον ιερό χώρο του ναού σε χώρο εμπορίου. Μάλιστα από το εμπόριο αυτό αποκόμιζαν κέρδη τόσο μεγάλα, που η λατρεία του Θεού είχε καταλήξει αντικείμενο εμπορίου και αιτία σκανδαλισμού του λαού. Πρόκειται για τη χειρότερη μορφή εκμετάλλευσης και ληστρικού εμπορίου. Ήταν ένα εμπόριο που μόνο σκοπό του είχε το κέρδος και τίποτα άλλο, που θυμίζει στις ημέρες μας την αφροσύνη αυτών που τάιζαν τις αγελάδες κρέας, για να παχύνουν γρήγορα να τις πουλήσουν και να κερδίσουν χρήματα. Κάπως έτσι σκέπτονταν και οι έμποροι του ναού, ασχολούνταν με το εμπόριο χωρίς φραγμούς και όρια. Όλα γίνονταν μέσα στον ιερό χώρο «χάριν αισχρού κέρδους» (Τίτος Α/1: 11) και όχι για τη δόξα του Θεού. 

     Οι άνθρωποι και σήμερα, οργανωμένοι εμπορικά, πουλάνε καθημερινά εκείνο το οποίο ο Θεός προσφέρει δωρεάν, κατά χάριν και επικολλούν τιμές πάνω στα δώρα του Θεού, αγνοώντας επιδεικτικά το «δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δότε» (Ματθαίος Ι/10: 8). 

     Οι έμποροι της πίστης είχαν παραπλανήσει τους ανθρώπους και είχαν εκτρέψει την αληθινή πίστη, που είναι «εν πνεύματι και αληθεία», υποβιβάζοντας αυτή σε τυπικές προσφορές και δοσοληψίες.

     Το θρησκευτικό κατεστημένο είχε στήσει ένα ληστρικό εμπόριο μέσα στο "σπίτι" του Θεού και εμπορεύονταν όχι την πίστη ή τη θρησκευτικότητα που δεν υπήρχε, αλλά τη θρησκοληψία και την άγνοια των απλών και απληροφόρητων ανθρώπων, που οι ίδιοι τους καλλιέργησαν, για να μπορούν να τους εκμεταλλεύονται. Αλήθεια πόσο έντονα το βλέπουμε αυτό το φαινόμενο και στις ημέρες μας! 

      Καθώς λοιπόν παρακολουθούμε το οδοιπορικό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, πριν ο Κύριος ανεβεί στο σταυρό, για να χύσει το πολύτιμό Του αίμα για τη σωτηρία όλων ανθρώπων, έρχεται στο Ναό, παρατηρεί όλη αυτή την άνομη δραστηριότητα και αφού μπήκε μέσα στο ιερό, άρχισε να εκβάλλει τους πωλούντας και τους αγοράζοντας. Δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ αυτών που πουλάνε και αυτών που αγοράζουν. Η τηλεόραση μπορεί να πουλάει ένα αισχρό θέαμα, όμως και αυτός που το κοιτάζει είναι εξίσου αισχρός. Στη συνέχεια ο Κύριος ανέτρεψε τα τραπέζια των αργυραμοιβών και τα καθίσματα αυτών που πούλαγαν τα περιστέρια και δεν άφηνε να περάσει κάποιο σκεύος δια του ιερού. 

      Ο Απ. Ιωάννης στο Ευαγγέλιό του, καθώς αναφέρεται στο ίδιο περιστατικό που είχε συμβεί πριν από 3 χρόνια στην αρχή της διακονίας του Κυρίου μας, μετά το γάμο στην Κανά, αναφέρει: «και ποιήσας μάστιγα εκ σχοινίων, εδίωξε πάντας εκ του Ιερού και τα πρόβατα και τους βόας, και τα νομίσματα των αργυραμοιβών έχυσε, και τα τραπέζας ανέτρεψε και προς τους πωλούντας τας περιστεράς είπε, σηκώσατε ταύτα εντεύθεν μη κάμνετε τον οίκον του Πατρός μου, οίκον εμπορίου» (Ιωάννης Β/2: 15, 16). 

      Το μαστίγιο του Κυρίου χτύπησε, σκόρπισε, αναποδογύρισε. Στο τέλος είπε ο Κύριος: "Φτάνει πια, ως εδώ, ντροπή γι’ αυτά που κάνετε". Ο Θεός δεν είναι έμπορος, αλλά Πατέρας, την αγάπη Tου δεν την εμπορεύεται, αλλά την προσφέρει δωρεάν σε όλους τους ανθρώπους. Αυτή είναι η «ανεκδιήγητη προσφορά του Θεού». (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 15). Αυτοί μπροστά στον Κύριο δεν αντιστάθηκαν, δε διαμαρτυρήθηκαν, αλλά συνωμότησαν εναντίον του Κυρίου, έτσι όπως συνηθίζουν να ενεργούν οι άνθρωποι του σκότους. Αυτοί ήταν «οι λέγοντες ότι βλέπουν» (Ιωάννης Θ/9: 41). Ήταν όμως, όπως ακριβώς τους αποκάλεσε ο Κύριος: «τυφλοί, οδηγοί τυφλών» (Ματθαίος ΙΕ/15: 14). Ήταν τάφοι εξωτερικά ασβεστωμένοι και τίποτα άλλο. 

      Πόσο επικριτικός ο Κύριος στη νοοτροπία αυτών των ανθρώπων! «Ουαί εις εσάς γραμματείες και Φαρισαίοι υποκριταί, διότι παρομοιάζετε με τάφους ασβεστωμένους, οίτινες έξωθεν μεν φαίνονται ωραίοι, έσωθεν όμως γέμουσιν οστέων νεκρών και πάσης ακαθαρσίας» (Ματθαίος ΚΓ/23: 27). Λίγο πριν ο Κύριος (Ματθαίος ΚΓ/23: 25) τους είχε πει: «καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και του πινακίου, έσωθεν όμως γέμουσιν εξ’ αρπαγής και ακρασίας (αδικίας)». Τι τραγωδία! Να νομίζεις ότι «ίστασαι», όμως στην πραγματικότητα να είσαι «τοίχος κεκλιμένος και φραγμός ετοιμόρροπος» (Ψαλμός ΞΒ/62: 3). Όλοι αυτοί αντί να μετανιώσουν, έσφιξαν τα δόντια και ορκίστηκαν εκδίκηση.

     Έρχεται ο Κύριος λοιπόν και ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Έρχεται να δώσει τέλος στην υποκριτική στάση των πνευματικών ηγετών, αλλά και του λαού, που με απάθεια, με αδιαφορία για τα πράγματα του Θεού (όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα), συμμετείχαν σ’ αυτά. Ο Κύριος διώχνει μέσα από το ναό ό,τι δεν έπρεπε να ευρίσκεται εκεί. Σημειωτέων ότι τα κάνει με τρόπο άμεσο και όχι σιγά – σιγά ή σταδιακά. Έτσι θα πρέπει να ενεργούμε στα πράγματα του Θεού και όχι με λογικές που πολλές φορές έχουμε χρησιμοποιήσει, όπως: "να του πούμε ότι με τη συμπεριφορά του προσβάλει το Θεό; να μην του το πούμε; μήπως τον προσβάλουμε; να το πούμε με άλλον τρόπο,  μήπως σκανδαλιστεί αυτός ή η πεθερά του;" Aυτά είναι όλα αποτυχημένα και στην ουσία αποτελούν ανεπίτρεπτους συμβιβασμούς και «προφάσεις εν αμαρτίες». 

     Με αποφασιστικό τρόπο ο Κύριος ελέγχει τους παραβάτες και καλεί το λαό σε μετάνοια, καθώς τους υπενθυμίζει: «ο οίκος μου, οίκος προσευχής θέλει ονομάζεσθαι, σεις δε εκάμετε αυτόν σπήλαιον ληστών» και υποδεικνύει τον αληθινό τρόπο λατρείας, που είναι η αληθινή λατρεία και η πνευματική επικοινωνία του ανθρώπου με το Θεό, μέσω της προσευχής. 

     Πριν κλείσουμε, να κάνουμε και ένα σχόλιο για τα «περιστέρια». Θα πει κανείς: “καλά έκανε στους χρηματιστές, καλά έκανε σ’ αυτούς που πούλαγαν βόδια, καλά και σε εκείνους που πούλαγαν πρόβατα, (συμβολίζουν τις μεγάλες, τις χοντρές αμαρτίες), όμως η ίδια συμπεριφορά και σε αυτούς που πούλαγαν τα «αθώα» περιστέρια;;”. Ναι, γιατί από τα μικρά και τα αθώα αρχίζουν όλα. Αποτελούν την αιτία να γίνεται το πρώτο βήμα προς το κακό, γιατί πάντα λέμε: «Ε΄ τι είναι αυτό, είναι μικρό αυτό, είναι αθώο, δεν πειράζει». 

    Όμως πολλές φορές «μικρές» και «λευκές» αμαρτίες έρχονται να «μαυρίσουν» την ψυχή του ανθρώπου. Μπορεί τα «βόδια» να είναι απαράδεκτα, όμως τα «περιστέρια» είναι εξίσου επικίνδυνα. Ας μην προχωρήσουμε άλλο, ας μείνουμε εδώ, καθώς τα γεγονότα είναι τόσο γνωστά. Ας θυμηθούμε ότι ζούμε την περίοδο της Καινής Διαθήκης και ότι κάθε πιστός άνθρωπος είναι "ναός του Θεού" (Α΄ Κορινθίους Γ/3: 16). Να μείνουμε και να κοιτάξουμε μέσα μας. Άραγε τι θα βρούμε μέσα στην καρδιά μας, που σύμφωνα με το Λόγο του Θεού η καρδιά του ανθρώπου θα πρέπει να είναι ένας ναός λατρείας του Θεού; Όμως είναι τέτοιος;; Λατρεύουμε μέσα στα βάθη της καρδιά μας το Θεό με τον τρόπο που Εκείνος ζητάει και που ταιριάζει σ’ Αυτόν; Μήπως ενεργούμε με τρόπο μη πνευματικό, μήπως προσπαθούμε με δικούς μας τρόπους και με δικές μας προσφορές ή αγοραπωλησίες να εξευμενίσουμε το Θεό, όπως ακριβώς έκανε ο Κάϊν (Γένεση Δ/4: 3-5) του οποίου την προσφορά (προσευχή) δεν την δέχτηκε ο Κύριος. "επί δε τον Κάϊν και επί την προσφοράν αυτού δεν επέβλεψε" (Γένεση Δ/4: 5).

       Ο Κύριος με το παράδειγμά Του, καθώς μπήκε μέσα στο Ναό, μας έδειξε διαχρονικά τι πρέπει να γίνει μέσα στο δικό μας ναό, που είναι η καρδιά μας, ώστε η προσφορά και η λατρεία μας να είναι αποδεκτή απ' Αυτόν. 

1/ Έτσι λοιπόν πρώτα – πρώτα μέσα στην καρδιά μας θα πρέπει να γίνει ένα έργο ανατροπής, να έρθουν “τα πάνω κάτω”. Τότε ο Κύριος μπήκε μέσα στο ναό και ανέτρεψε τα πάντα, σήμερα θέλει να μπει μέσα στην καρδιά του κάθε ανθρώπου και να κάνει το ίδιο. Θέλει ο Κύριος να ανατρέψει όλα τα «τραπέζια» μέσα στην καρδιά μας, εκεί που έχουμε τοποθετήσει τις δικές μας πραμάτειες. Η όλη αυτή εικόνα δείχνει τη συντριβή της ανθρώπινης καρδιάς, καθώς ο αμαρτωλός άνθρωπος έρχεται σε συνάντηση με τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος ξεσκεπάζει την αθλιότητα της ψυχής του. Πρέπει πρώτα απ’ όλα να γκρεμιστούν μέσα μας και να ανατραπούν οι αγάπες για κάθε τι προηγούμενο που είναι αμαρτωλό στα μάτια του Θεού. Έργο πλήρους ανατροπής έρχεται να κάνει ο Κύριος στην παραχωρημένη σ’ Εκείνον καρδιά. 

2/ Αφού γίνει η ανατροπή των πάντων, ακολουθεί ένα έργο καθαρισμού. Ο Κύριος μέσα από το Ναό έδιωξε όλους εκείνους που ήταν η αιτία του κακού, όλους εκείνους από τους οποίους ξεκινούσε η παρεκτροπή και η αμαρτία. Το ίδιο κάνει και σήμερα ο Κύριος στην κάθε καρδιά που θα Τον δεχτεί. Καθαρίζει αυτήν από κάθε τι βρώμικο και αμαρτωλό, την πλένει την καθαρίζει σε βάθος, ώστε πλέον καθαρή και λυτρωμένη η καρδιά να έχει απευθείας επικοινωνία με το Θεό. Ο ίδιος ο Κύριος λέει: «οι καθαροί την καρδίαν θα δουν το Θεό» (Ματθαίος Ε/5: 8). Την καθαρή καρδιά τη δίνει μόνον ο Χριστός, δεν μπορεί ο άνθρωπος να την καθαρίσει με τις δικές του ενέργειες, καθώς η καρδιά του ανθρώπου είναι «αμαρτωλή και σφόδρα διεφθαρμένη» (Ιερεμίας ΙΖ/17: 9). 

3/ Αφού ανατραπούν τα πάντα, αφού γίνει ο καθαρισμός με το μοναδικό λευκαντικό που υπάρχει και που είναι το αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7) τι ακολουθεί πλέον; Ακολουθεί μια ζωή σύμφωνη με το θέλημα του Θεού, μια ζωή που ευαρεστεί και τον πιστό άνθρωπο, αλλά και τον ίδιο τον Κύριο. Μια ψυχή στην οποία ακουμπάει το Πνεύμα του Θεού, που ο Κύριος αποκαλύπτει όλα τα μυστικά του ουρανού και όλα τα αιώνια σχέδια, που έχει «δια τους αγαπώντας Αυτόν» (Α΄ Κορινθίους Β/2: 9). 

        Αποκαλύπτεται λοιπόν στον άνθρωπο : 

1/ Πόσο ο Θεός αγάπησε τον κόσμο και έστειλε τον Υιόν Αυτού το μονογενή «για να μην απωλεσθεί πας ο πιστεύων εις Αυτόν» (Ιωάννης Γ/3: 16). 

2/ O άνθρωπος που είναι λυτρωμένος του Χριστού, έχει πλήρη άφεση αμαρτιών και ο Θεός δεν πρόκειται ποτέ να τις θυμηθεί πλέον. Τις έχει θέσει στα βάθη των ωκεανών. "Θα γυρίσει, και θα μας σπλαχνιστεί, θα καταστρέψει τις ανομίες μας· και όλες τις αμαρτίες τους θα τις ρίξει στα βάθη τής θάλασσας" (Μιχαίας Η/8: 19). 

 3/ Ο λυτρωμένος έχει δικαιωθεί, που σημαίνει ότι ο Θεός τον βλέπει σαν να μην έχει φταίξει ποτέ και σε τίποτα. Τόσο τέλειο είναι το Έργο της αποκατάστασης, που ο Ιησούς Χριστός έκανε πάνω στο Σταυρό για κάθε αμαρτωλό που επιστρέφει σ' Αυτόν και ζητάει ειλικρινά το Έλεος και τη σωτηρία Του. 

4/ Ο λυτρωμένος έχει αποκτήσει «υιοθεσία» και έχει "ίσα δικαιώματα" με τον Ιησού Χριστό. Έχει γίνει "κληρονόμος του Θεού και συγκληρονόμος του Ιησού Χριστού" (Ρωμαίους Η/8: 17). Γι’ αυτό ακριβώς το Έργο της σωτηρίας του Χριστού αποκαλείται ""μυστήριο" (Εφεσίους Γ/3: 9). 

        Μεγάλα είναι τα προνόμια όχι για κάποιους εκλεκτούς, αλλά για όλους τους πρώην αμαρτωλούς, οι οποίοι άφησαν το Χριστό να μπει μέσα στην καρδιά τους και να ανατρέψει "τα τραπέζια της αμαρτίας" και να κάνει τα πάντα νέα. Ο Κύριος περιμένει με πολλή αγάπη. Μη θέλοντας το θάνατο του αμαρτωλού (Ιεζεκιήλ ΛΓ/34: 11), εφευρίσκει τρόπους για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου (Β΄ Σαμουήλ ΙΔ/14: 14). Είναι πραγματικά φίλος "των αμαρτωλών και των τελωνών" (Λουκάς Ζ/7: 34), άρα είναι και δικός σου και δικός μου φίλος. 

       Πόσο θαυμαστό είναι το Έργο της λύτρωσης του ανθρώπου από την αμαρτία! Πόσο μεγάλη είναι η σωτηρία που ο Θεός προσφέρει δια του Ιησού Χριστού, όταν ο Κύριος μπει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Ανατρέπει τα πάντα και κάνει τη λατρεία πνευματική, ευπρόσδεκτη στον Κύριο. Τότε η ψυχή γίνεται «ναός του Θεού», οίκος λατρείας και προσευχής. «Όθεν εάν τις είναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγιναν νέα» (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 17). ---

ΟΙ ΔΥΟ ΛΗΣΤΕΣ.

 Ευαγγέλιον «κατά Ματθαίον»,  κεφ. ΚΖ/27, εδάφ. 38-44. 

38 Τότε, σταυρώθηκαν μαζί του δύο ληστές, ο ένας από δεξιά και ο άλλος από αριστερά. 

39 Και όσοι διάβαιναν, τον βλασφημούσαν, κουνώντας τα κεφάλια τους, 

40 και λέγοντας: Αυτός που γκρεμίζει τον ναό, και που σε τρεις ημέρες τον κτίζει, σώσε τον εαυτό σου• αν είσαι Υιός τού Θεού, κατέβα από τον σταυρό. 

41 Το ίδιο και οι αρχιερείς, μαζί με τους γραμματείς και τους πρεσβύτερους, εμπαίζοντας έλεγαν: 

42 Άλλους έσωσε, τον εαυτό του δεν μπορεί να τον σώσει αν είναι βασιλιάς τού Ισραήλ, ας κατέβει τώρα από τον σταυρό, και θα πιστέψουμε σ' αυτόν 

43 εμπιστεύθηκε στον Θεό ας τον σώσει τώρα, αν τον θέλει επειδή, είπε: Είμαι Υιός τού Θεού. 

44 Το ίδιο μάλιστα και οι δύο ληστές που είχαν συσταυρωθεί μαζί του, τον ονείδιζαν. 

  Ευαγγέλιον «κατά Μάρκον»,  κεφ. ΙΕ/15, εδάφ. 27-32. 

27 Και μαζί του σταυρώνουν δύο ληστές, έναν από τα δεξιά και έναν από τα αριστερά του. 

28 Και εκπληρώθηκε η γραφή, που λέει: «Και λογαριάστηκε μαζί με τους ανόμους». 

29 Και εκείνοι που διάβαιναν, τον βλασφημούσαν, κουνώντας τα κεφάλια τους, και λέγοντας: Μπα! Αυτός που χαλάει τον ναό, και μέσα σε τρεις ημέρες τον κτίζει, 

30 σώσε τον εαυτό σου, και κατέβα από τον σταυρό. 

31 Παρόμοια, μάλιστα, και οι αρχιερείς, εμπαίζοντας ο ένας προς τον άλλον, μαζί με τους γραμματείς, έλεγαν: Άλλους έσωσε, τον εαυτό του δεν μπορεί να τον σώσει 

32 ο Χριστός, ο βασιλιάς τού Ισραήλ, ας κατέβει τώρα από τον σταυρό, για να δούμε και να πιστέψουμε.

 Ευαγγέλιον «κατά Λουκάν»,  κεφ. ΚΓ/23, εδάφ. 39-43. 

39 Ένας, μάλιστα, από τους κακούργους που κρεμάστηκαν, τον βλασφημούσε, λέγοντας: Αν εσύ είσαι ο Χριστός, σώσε τον εαυτό σου κι εμάς. 

40 Αποκρινόμενος, όμως, ο άλλος τον επέπληττε, λέγοντας: Ούτε τον Θεό δεν φοβάσαι εσύ, που είσαι μέσα στην ίδια καταδίκη; 

41 Κι εμείς μεν δίκαια επειδή, απολαμβάνουμε άξια των όσων πράξαμε αυτός, όμως, δεν έπραξε τίποτε το άτοπο. 

42 Και έλεγε στον Ιησού: Κύριε, θυμήσου με, όταν έρθεις στη βασιλεία σου. 

43 Και ο Ιησούς είπε σ' αυτόν: Σε διαβεβαιώνω, σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο. 

             ΣΧΟΛΙΑ :

       Για το Θεό δυο κατηγορίες ανθρώπων υπάρχουν, oι σωσμένοι και οι χαμένοι. Σωσμένοι για το Θεό είναι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που πίστεψαν στον Ιησού Χριστό, το μοναδικό Σωτήρα του κόσμου (Πράξεις Δ/4: 12). Χαμένοι όλοι εκείνοι που στάθηκαν μακριά Του, δεν Τον αναγνώρισαν και δεν πίστεψαν ειλικρινά σ’ Αυτόν. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει πιο θα είναι το κριτήριο της Θεϊκής κρίσης: "αυτή είναι η κρίση, ότι το φως ήρθε στον κόσμο, και οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως· για τον λόγο ότι, τα έργα τους ήταν πονηρά" (Ιωάννης Γ/3: 19).

      Σύμφωνα με το Λόγο του Θεού δύο δρόμοι υπάρχουν που μπορεί να ακολουθήσει ο άνθρωπος σ’ αυτή τη ζωή. Ο ένας είναι "πλατύς" και ευρύχωρος, ο άλλος είναι "στενός" και τεθλιμμένος. Ο πρώτος οδηγεί στην αιώνια απώλεια, ο δεύτερος οδηγεί στην αιώνια ζωή. «Μπείτε μέσα από τη στενή πύλη επειδή, πλατιά είναι η πύλη, και ευρύχωρος ο δρόμος που φέρνει στην απώλεια, και πολλοί είναι αυτοί που μπαίνουν μέσα απ' αυτή» (Ματθαίος Ζ/7: 13). 

     Απ’ όλα αυτά φαίνεται καθαρά ότι υπάρχουν δυο κόσμοι που είναι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους. Ίσως ρωτήσει κάποιος: Πού έγκειται η διαφορά; Τι χωρίζει αυτούς τους δύο κόσμους; Μήπως οι μεν είναι πολύ αμαρτωλοί και οι άλλοι λιγότερο; Όχι. Μήπως οι μεν είναι καλοί και οι άλλοι κακοί; Όχι. Μήπως η εκκλησία που πηγαίνουν; Όχι. Τι χωρίζει αυτούς τους δύο κόσμους; Η διαφορά έγκειται σε μια στάση και μόνο, απέναντι σε ένα Πρόσωπο και μόνον που λέγεται Ιησούς Χριστός. Όσοι δέχτηκαν τον Ιησού Χριστό και πίστεψαν στο Έργο το οποίο έκανε πάνω στο σταυρό, για τη σωτηρία κάθε αμαρτωλού ανθρώπου είναι σωσμένοι. Από τώρα; Ναι, από τώρα! Όσοι Τον απέρριψαν και δε δέχτηκαν τη δωρεάν προσφορά Του για σωτηρία είναι χαμένοι. 

       Ο μεγάλος διαιρέτης είναι ο Ιησούς Χριστός. Με τον ερχομό του ο Χριστός διαίρεσε το χρόνο. Κάθε γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία υπολογίζεται σύμφωνα με τη γέννηση του Ιησού Χριστού (προ Χριστού ή μετά το Χριστό). Με τη γέννηση του διαίρεσε την ιστορία και με το θάνατό Του διαίρεσε ολόκληρη την ανθρωπότητα. 

     Μαζί με τον Κύριο σταυρώθηκαν και δύο ληστές, ο ένας δεξιά Του και ο άλλος αριστερά Του. Τούτοι οι δύο άνθρωποι αντιπροσωπεύουν όλους τους ανθρώπους. Ένας από τους δύο είναι η φωτογραφία μου και η φωτογραφία σου. Ο Ιησούς Χριστός, μπαίνοντας ανάμεσά τους, τους διαίρεσε. Έμοιαζαν σαν δυο σταγόνες νερό: Ήταν ληστές, κακούργοι, αμαρτωλοί και οι δύο ένοχοι και οι δύο καταδικασμένοι και υψωμένοι πάνω στο σταυρό όπου και πέθαναν! Όμως ο ένας από αυτούς βρίσκεται σήμερα κοντά στο Θεό και ο άλλος πολύ μακριά απ’ Αυτόν, αιώνια χαμένος. Άραγε τι έγινε; Τι άλλαξε; Άλλαξε η στάση τους σχετικά με το Πρόσωπο του εσταυρωμένου Ιησού Χριστού, που βρισκόταν ανάμεσα τους. 

     Οι δύο ληστές ήταν εξίσου ένοχοι. Όμως λίγο πριν πεθάνουν, ο ένας πίστεψε στο Χριστό, ενώ ο άλλος Τον απέρριψε. Ας εξετάσει ο καθένας από μας τον εαυτόν του, για να διαπιστώσει αν είναι σωσμένος ή χαμένος, ανάλογα με την στάση που έχεις τηρήσει απέναντι στον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού. 

      Βλέπουμε τους δύο ληστές, σύμφωνα με τις αναφορές των Ευαγγελίων, κρεμασμένους πάνω στο σταυρό. Τους βαραίνει ένα εγκληματικό παρελθόν, ένα ανόητο και κουτό σήμερα, αφού και οι δύο ονείδιζαν τον Ιησού Χριστό (Μάρκος ΙΕ/15: 32) καθώς και ένα «αύριο» βέβαιου χαμού, αιώνιας απώλειας. 

    Εκείνη την κρίσιμη ώρα «...που δεν υπάρχει ύστερα», που σταματάει ο χρόνος, που αρχίζει η αιωνιότητα, καθώς βρίσκονταν πάνω στο σταυρό, έγινε κάτι τρομερό, κάτι ασύλληπτο. Ο ένας ληστής έπαψε να ονειδίζει το Χριστό και άλλαξε στάση απέναντι Του. «Ήλθεν εις εαυτόν», όπως μας λέει ο Λόγος του Θεού στη γνωστή παραβολή του λεγόμενου "άσωτου υιού" (Λουκάς ΙΕ/15: 17). Στην ουσία ο άνθρωπος αυτός έκανε δύο καταπληκτικά, απόλυτα καθοριστικά βήματα. 

--Βήμα πρώτο: Κοιτάζει μέσα του με όλη του την ειλικρίνεια και απευθυνόμενος στον άλλο ληστή, του λέει: «.... εμείς δίκαια βρισκόμαστε σε αυτή την θέση». Αναγνώρισε ποιος ήταν, αναγνώρισε ότι ήταν άξιος θανάτου εξαιτίας της αμαρτωλής ζωής του. 

--Βήμα δεύτερο: Μετανόησε για το αμαρτωλό παρελθόν του. 

     Πολύ καλά και αναγκαία αυτά τα βήματα, αλλά κανένα από αυτά, ούτε και τα δυο μαζί, δεν οδηγούν τον άνθρωπο στη σωτηρία. Δεν αρκεί να πεις: «ναι ήμουν αμαρτωλός, έφταιξα, αγνόησα τον Θεό στην ζωή μου». Δεν αρκεί να μετανοήσεις και να πεις: «από σήμερα αλλάζω ζωή» και να το πράξεις. Χρειάζεται να απευθυνθείς προσωπικά στον Ιησού Χριστό, για να λάβεις απ’ Αυτόν τη σωτηρία, διότι όπως μας εξηγεί και ο Απ. Πέτρος στο βιβλίο των "Πράξεων των Αποστόλων" (κεφ. Δ/4, εδ. 12) «Δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία, διότι ούτε άλλο όνομα είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, δια του οποίου πρέπει να σωθώμεν». 

       Ναι στην αναγνώριση και στη μεταμέλεια, αλλά μη μένουμε εκεί, καθώς πρέπει να προχωρήσουμε, να γνωρίσουμε και να απευθυνθούμε προσωπικά στο Μόνο δυνάμενο να ανοίξει τους ουρανούς και να μας πάρει μαζί Του «εν τω παραδείσω», στον Κύριο Ιησού Χριστό. 

     Ναι, αλλά εγώ από τη θέση που ήμουν πάνω στο σταυρό (υποθετικά λέγω) έβλεπα καλύτερα τον αγαπητό μαθητή του Χριστού, τον Ιωάννη… Θα μπορούσα να απευθυνθώ σ’ αυτόν; Όχι. Όλοι οι πιστοί, όλοι οι άγιοι όλων των εποχών ήταν και είναι στην ρίζα του σταυρού, αλλά δεν είναι επάνω στον σταυρό. Επάνω στο σταυρό ανέβηκε, πέθανε και πλήρωσε για την αμαρτία τη δική μου και τη δική σου μόνον ο Ιησούς Χριστός. Έδωσε τη ζωή του ο Υιός του Θεού του ζώντος, ως «λύτρον αντί πολλών» (Ματθαίος Κ/20: 28), για να εξαγοράσει εσένα και εμένα από την αμαρτία. Εγώ έπρεπε να πεθάνω, γιατί εγώ είχα αμαρτήσει, αλλά ο Ιησούς Χριστός πέθανε στη θέση μου και πλήρωσε, Αυτός, ο Άγιος, ο Αναμάρτητος, ο Δίκαιος για τις δικές μου αμαρτίες. Ο Απ. Παύλος, απευθυνόμενος στους Χριστιανούς της Κορίνθου, οι οποίοι είχαν διαιρεθεί μεταξύ τους και άλλος υποστήριζε τον Παύλο, άλλος τον Απολλώ, άλλος του Κηφά (Πέτρο)  κλπ, αναφέρει : 

4 Επειδή, όταν κάποιος λέει: Εγώ μεν είμαι τού Παύλου και άλλος: Εγώ είμαι τού Απολλώ δεν είστε σαρκικοί; 

5 Ποιος είναι, λοιπόν, ο Παύλος, και ποιος είναι ο Απολλώς, παρά υπηρέτες διαμέσου των οποίων πιστέψατε, και όπως ο Κύριος έδωσε σε κάθε έναν; 

6 Εγώ φύτεψα, ο Απολλώς πότισε, αλλά ο Θεός αύξησε. 

7 Ώστε, ούτε αυτός που φυτεύει είναι κάτι ούτε αυτός που ποτίζει, αλλά ο Θεός που αυξάνει. 

8 Αυτός, μάλιστα, που φυτεύει, κι αυτός που ποτίζει είναι το ίδιο και κάθε ένας θα πάρει τον δικό του μισθό, σύμφωνα με τον κόπο του. 

9 Επειδή, είμαστε συνεργοί τού Θεού, εσείς είστε χωράφι τού Θεού, οικοδομή τού Θεού (Α΄ Κορινθίος Γ/3: 4 – 9). 

    Ποια είναι η θέση όλων αυτών που βρίσκονται στη ρίζα του σταυρού; Αυτοί αποτελούν την Εκκλησία του Θεού, εν Χριστώ Ιησού, είναι εκείνοι που με τη ζωή τους πρώτα και με τα λόγια τους έπειτα θα αποκαλύψουν και θα οδηγήσουν τους ανθρώπους στο μοναδικό Πρόσωπο που μπορεί να τους προσφέρει τη σωτηρία, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Ο ληστής λοιπόν, ο «σωσμένος», που, όπως φαίνεται καθαρά, είχε μέσα του φόβο Θεού, «αρχή σοφίας φόβος Κυρίου» (Ψαλμός ΡΙΑ/111: 10) κάνει και το τελευταίο σωτήριο βήμα. Παραδέχεται την αναμαρτησία του Ιησού Χριστού και τον ομολογεί σαν Κύριο: «Μνήσθητι μου Κύριε…». 

     Τούτος ο ληστής αναγνωρίζει στον Ιησού Χριστό την ικανότητα να τον σώσει. Παραδέχεται ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν χωρίς αμαρτία και για αυτό μπορεί να εξιλεώσει και να σώσει άλλους ανθρώπους. Πιστεύει στο Χριστό και ομολογεί την πίστη του σ’ Αυτόν και την Ανάστασή Του από τους νεκρούς (Ρωμαίους Ι/10: 9). Ενώ ο Χριστός πέθαινε, ο ληστής του λέει: «....όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου». Πίστεψε ότι ο Χριστός που σε λίγο θα πέθαινε θα ξαναερχόταν στη βασιλεία Του, αφού θα ανασταινόταν από τους νεκρούς, σύμφωνα με αυτά που είχε πει. Όταν ο ληστής ομολόγησε τον Χριστό, σαν Κύριο και πίστεψε μέσα από την καρδιά του, ότι θα ανασταινόταν από τους νεκρούς,  ο Κύριος τον έσωσε.

     Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος σωτηρίας. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. 10, εδ. 9) αναφέρει: «εάν ομολογήσεις με το στόμα σου ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος και πιστέψεις με την καρδιά σου ότι ο θεός τον ανέστησε εκ νεκρών, τότε θα σωθείς». 

      Μετά   από μια τέτοια αναγνώριση,  μετά από μια τέτοια ομολογία, ο Ιησούς Χριστός δεν περιμένει τίποτα άλλο. Είναι η δική Του πλέον σειρά να μιλήσει και να σου πει: «αλήθεια σου λέω, από σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». “Σήμερα Κύριε;” “Ναι σήμερα”. "Μα δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα, καμία καλή πράξη, κανένα καλό έργο". Η σωτηρία μας δεν έρχεται από τα δήθεν καλά μας έργα, έρχεται από την Αγάπη του Θεού και προσφέρεται σε κάθε αμαρτωλό που θα μετανοήσει, “κατά χάριν”, ως δώρο. Στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Β/2, εδ. 8 και 9) αναφέρεται: «κατά χάριν είστε σεσωσμένοι, δια της πίστεως και αυτό δεν είναι από σας, Θεού το δώρον, ουχί εξ’ έργων, δια να μην καυχηθεί τις». Η χάρις και το έλεος του Θεού μας έσωσε. Και τα έργα; τα καλά έργα θα ακολουθήσουν μετά στη ζωή μας και θα είναι αψευδής μάρτυρες της χάρης του Θεού, μιας «τόσο μεγάλης σωτηρίας» (Εβραίους, κεφ. Β/2, εδάφ. 3) που προσφέρει ο Θεός σε κάθε έναν που μετανοεί και ομολογεί τ' Όνομά Του.

      Ο άλλος ληστής τι έγινε; Χάθηκε αιώνια. Δε θα αναφερόμουν καθόλου σε αυτόν, εάν καθημερινά δεν αντίκριζα το φαινόμενο, άνθρωποι να πεθαίνουν, να χάνονται από ώρα σε ώρα και να μη στρέφουν ένα βλέμμα πίστεως προς Εκείνον, τον μόνον δυνάμενο να τους σώσει, τον μόνο δυνάμενο να ανοίξει τις πύλες του παραδείσου και να τους πάρει μαζί Του. Αν Τον επικαλεστούν αληθινά θα τους χαρίσει από σήμερα αιώνια ζωή. Τι τραγικό! Οι άνθρωποι ακόμα και την τελευταία στιγμή τρέχουν στους ανθρώπους, για να λάβουν βοήθεια, για να δικαιωθούν, για να τους ευλογήσουν, να τους ξορκίσουν… και αγνοούν παντελώς το μοναδικό Πρόσωπο, που μόνον αυτό μπορεί να τους χαρίσει αιώνια σωτηρία, αιώνια ζωή κοντά Του (Α' Ιωάννου Ε/5: 13).

    Είδαμε δυο κόσμους εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους. Ο ένας κόσμος ζει με ελπίδα στο Πρόσωπο και τις υποσχέσεις του Χριστού, ο άλλος κόσμος είναι, "οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα" (Α' Θεσσαλονικείς Δ/4: 13). Οι δύο αυτοί κόσμοι ποτέ δε θα συναντηθούν, γιατί «χάσμα μέγα» θα τους χωρίζει για μια ολόκληρη αιωνιότητα. 

   Πόσο χαρακτηριστική είναι η εικόνα που δίνει ο Λόγος του Θεού!: «Και εκτός όλων τούτων, ανάμεσα σε μας και σε σας είναι ένα μεγάλο χάσμα στηριγμένο, ώστε αυτοί που θέλουν να διαβούν από εδώ προς εσάς, να μη μπορούν, ούτε και οι από εκεί να διαπεράσουν προς εμάς» (Λουκάς ΙΣ/16: 26).---

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΤΑΥΡΟΙ.

  

  Ευαγγέλιον «κατά Μάρκον», κεφ. ΙΕ/15, εδάφ. 22 – 39. 

22 Και φέρουσιν αυτόν εις τον τόπον Γολγοθά, το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι, Κρανίου τόπος. 

23 Και έδιδον εις αυτόν να πίη οίνον μεμιγμένον με σμύρναν αλλ' εκείνος δεν έλαβε. 

24 Και αφού εσταύρωσαν αυτόν, διεμερίζοντο τα ιμάτια αυτού, βάλλοντες κλήρον επ' αυτά τι έκαστος να λάβη. 

25 Ήτο δε ώρα τρίτη και εσταύρωσαν αυτόν. 

26 Και η επιγραφή της κατηγορίας αυτού ήτο επιγεγραμμένη, Ο βασιλεύς των Ιουδαίων. 

27 Και μετ' αυτού σταυρόνουσι δύο ληστάς, ένα εκ δεξιών και ένα εξ αριστερών αυτού. 

28 Και επληρώθη η γραφή η λέγουσα Και μετά ανόμων ελογίσθη. 

29 Και οι διαβαίνοντες εβλασφήμουν αυτόν, κινούντες τας κεφαλάς αυτών και λέγοντες Ουά, ο χαλών τον ναόν και διά τριών ημερών οικοδομών, 30 σώσον σεαυτόν και κατάβα από του σταυρού. 31 Ομοίως δε και οι αρχιερείς, εμπαίζοντες προς αλλήλους μετά των γραμματέων, έλεγον Άλλους έσωσεν, εαυτόν δεν δύναται να σώση. 

32 Ο Χριστός ο βασιλεύς του Ισραήλ ας καταβή τώρα από του σταυρού, διά να ίδωμεν και πιστεύσωμεν. Και οι συνεσταυρωμένοι μετ' αυτού ωνείδιζον αυτόν. 

33 Ότε δε ήλθεν η έκτη ώρα, σκότος έγεινεν εφ' όλην την γην έως ώρας εννάτης 

34 και την ώραν την εννάτην εβόησεν ο Ιησούς μετά φωνής μεγάλης, λέγων Ελωΐ, Ελωΐ, λαμά σαβαχθανί; το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι, Θεέ μου, Θεέ μου, διά τι με εγκατέλιπες; 

35 Και τινές των παρεστώτων ακούσαντες, έλεγον Ιδού, τον Ηλίαν φωνάζει. 

36 Δραμών δε εις και γεμίσας σπόγγον από όξους και περιθέσας αυτόν εις κάλαμον, επότιζεν αυτόν, λέγων Αφήσατε, ας ίδωμεν αν έρχηται ο Ηλίας να καταβιβάση αυτόν. 

37 Ο δε Ιησούς, εκβαλών φωνήν μεγάλην, εξέπνευσε. 

38 Και το καταπέτασμα του ναού εσχίσθη εις δύο από άνωθεν έως κάτω. 

39 Ιδών δε ο εκατόνταρχος ο παριστάμενος απέναντι αυτού ότι ούτω κράξας εξέπνευσεν, είπεν Αληθώς ο άνθρωπος ούτος ήτο Υιός Θεού. 

       ΣΧΟΛΙΑ :

     Η διαδικασία της σταύρωσης είχε ολοκληρωθεί. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες απομάκρυναν βίαια τον όχλο από τα ικριώματα. Μια μικρή συντροφιά γυναικών που συνόδευε τον Ιησού στεκόταν πιο κοντά απ' όλους τους άλλους κάτω από το σταυρό του Χριστού. Οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς, πρωτεργάτες στο ανοσιούργημα, πρωτοστατούσαν τώρα και στη χλεύη λέγοντας: «Ουαί ο χαλών τον ναόν και διά τριών ημερών οικοδομών» (Μάρκος ΙΕ/15: 29). 

    Ο Κύριός μας κατά τη γέννησή Του είχε τη συντροφιά κάποιων άκακων ζώων. Στη σύντομη πορεία του πάνω στη γη αντιμετώπισε μόνο κακία, μόνον εμπαιγμό, μόνον συκοφαντία. Μολονότι πολέμησε στη ζωή του όλα τούτα τα αρνητικά συναισθήματα, αγάπησε τους κακούς, τους εμπαίκτες, τους συκοφάντες….. Ο Θεός μισεί την αμαρτία, αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό και θέλει να έρθει σε μετάνοια, για να σωθεί αιωνίως. 

    Τώρα στο θάνατό του ο Κύριος, «ο φίλος των τελωνών και των αμαρτωλών» (Λουκάς, Ζ/7, εδ.34), βρίσκεται κρεμασμένος ανάμεσα σε δύο κακούργους, για τους οποίους ποτέ δε μάθαμε ούτε καν τα ονόματά τους. Αυτός, που, όταν γεννήθηκε, τον δοξολογούσαν τα ουράνια, θανατώνεται ως πιο επικίνδυνος ληστής, ακόμα πιο επικίνδυνος και από τον επώνυμο ληστή Βαραββά, ο οποίος κατηγορείτο για στάση και φόνο (Λουκάς ΚΓ/23: 25). 

   Για τον Ιουδαίο της εποχής το φαινόμενο της σταύρωσης ήταν κάτι συνηθισμένο. Κάθε μέρα κρεμούσαν κακούργους και συνωμότες στον «τόπο του Κρανίου». Ο ανυποψίαστος άνθρωπος εκείνη τη Μεγάλη Παρασκευή, καθώς έβλεπε τους τρεις υψωμένους σταυρούς, καμία διαφορά δεν μπορούσε να διακρίνει ανάμεσά τους. 

     Ο Άγιος, ο Κύριος, ο Υιός του Θεού του ζώντος, βρισκόταν κρεμασμένος ανάμεσα σε δύο ληστές. Γιατί άραγε; Ήταν μέρος του σατανικού σχεδίου των Φαρισαίων, για να προσθέσουν μια ακόμα προσβολή στον Ναζωραίο; Ήταν για να προσθέσουν στον τρόμο και την ντροπή; Ή μήπως ήταν απλή σύμπτωση; Σύμφωνα με τον αψευδή και αιώνιο Λόγο του Θεού ήταν η εκπλήρωση της προφητείας του Ησαΐα, κεφ. ΝΓ/53: 12) «….. και μετά ανόμων ελογίσθη» (700 χρόνια π.Χ.),

      Τρεις κρεμασμένοι, τρεις σταυροί, που καθένας τους εκπέμπει ένα δικό του μήνυμα :

         1ος Ο σταυρός της απόρριψης. 

       Τούτοι οι δύο ληστές είχαν μια κοινή πορεία. Όλη τους τη ζωή την έζησαν μέσα στην αμαρτία, μέσα στην απόρριψη του Θεού, σκληροί, κακοί, αδίστακτοι, κακούργοι. Ίσως και να ήταν γνώριμοι μεταξύ τους, ίσως κάποιες από τις βδελυρές πράξεις τους να τις είχαν μαζί σχεδιάσει και εκτελέσει. Είναι βέβαιο, καθώς είχε «βουίξει ο κόσμος» από την παρουσία και τα θαύματα του Ιησού Χριστού, ότι και αυτοί κάποια πράγματα θα είχαν ακούσει για τον Ιησού Χριστό. Ο Κύριος "διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου, διότι ο Θεός ήτο μετ' αυτού" (Πράξεις Ι/10: 38).

      Κάποτε ο Κύριος, για να διαλύσει κάθε αμφιβολία του Ιωάννη του Βαπτιστή, είπε στους μαθητές του: "πηγαίνετε και πέστε στον Ιωάννη τυφλοί ξαναβλέπουν, χωλοί περπατούν, λεπροί καθαρίζονται, κουφοί ακούν, νεκροί ανασταίνονται, και φτωχοί ευαγγελίζονται" (Ματθαίος ΙΑ/11: 5). Μία επανάσταση ήταν η πορεία πάνω στη γη του ταπεινού Ναζωραίου. Η ζωή των δύο αυτών ληστών ήταν τόσο παραβατική, που η κοινωνία τους συνέλαβε με τα όργανά της και τους οδήγησε στο σταυρό, για να τους εξοντώσει και ν' απαλλαγεί απ’ αυτούς. Τώρα και οι δύο βρίσκονται κρεμασμένοι πάνω σ' έναν σταυρό, ο ένας δεξιά και ο άλλος αριστερά από τον Κύριο Ιησού Χριστό. Και ενώ βρίσκονταν σε τόσο δεινή κατάσταση, ενώ σε λίγο όλα τελειώνουν και οι δύο, μαζί με τους Αρχιερείς και τους Γραμματείς, "ονείδιζαν τον Χριστό". Στο ευαγγέλιο «κατά Μάρκον», (κεφ. ΙΕ/15: 29-32), αναφέρεται: 

29 Και οι διαβαίνοντες εβλασφήμουν αυτόν, κινούντες τας κεφαλάς αυτών και λέγοντες Ουά, ο χαλών τον ναόν και διά τριών ημερών οικοδομών, 

30 σώσον σεαυτόν και κατάβα από του σταυρού. 

31 Ομοίως δε και οι αρχιερείς, εμπαίζοντες προς αλλήλους μετά των γραμματέων, έλεγον Άλλους έσωσεν, εαυτόν δεν δύναται να σώση. 

32 Ο Χριστός ο βασιλεύς του Ισραήλ ας καταβή τώρα από του σταυρού, διά να ίδωμεν και πιστεύσωμεν.  Και οι συνεσταυρωμένοι μετ' αυτού ωνείδιζον αυτόν. 

       Και ενώ βρίσκονται ο ένας πλάι στον άλλον λίγο πριν από το θάνατο, πιεσμένοι από την ενοχή, την αμαρτία, την άστοχη ζωή τους, αρχίζουν να γίνονται κάποιες διεργασίες μέσα στην καρδιά και το νου τους, που τους κάνουν να βλέπουν τα πράγματα για πρώτη φορά με διαφορετικό τρόπο. Παρατηρούμε εκείνη την ύστατη ώρα να συμβαίνουν αλλαγές στο χαρακτήρα τους, που διαμορφώνουν δύο κόσμους τελείως αντίθετους, τελείως διαφορετικούς, που ποτέ δε θα συναντηθούν στην αιωνιότητα, που θα ζήσουν πολύ μακριά ο ένας από τον άλλο. 

      Ο ένας οδηγείται στην πώρωση, σκληραίνει το περίβλημα της ψυχής του και δεν  αφήνει να περάσουν τα βέλη της Θείας χάριτος, της Θείας αγάπης του Χριστού, που αγωνιά για να τον σώσει. Μέσα στη σκληρότητά του και αμετανοησία του γυρίζει προς το Χριστό και του λέει: «Αν εσύ είσαι ο Χριστός, σώσε τον εαυτό σου και σώσε και μας». Δεν πίστευε ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας, απλά ήθελε να γλιτώσει το θάνατο. Έτσι ακριβώς σκέφτεται και η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων. Δεν πιστεύουν καν στην ύπαρξη του Θεού, αλλά στην πρώτη δυσκολία τον παρακαλούν να τους σώσει. Να είσαι τόσο κοντά στην Αλήθεια, να είσαι τόσο κοντά στη σωτηρία και να την αρνηθείς, γιατί δεν την πίστεψες! Τούτος ο ληστής ακόμα και στην πιο δύσκολη και τραγική ώρα της ζωής του μένει σκληρός, απόμακρος, προκαλεί, απορρίπτει το Χριστό. Το αποτέλεσμα υπήρξε τραγικό γι’ αυτόν. Πέθανε αιώνια μέσα στην αμαρτία του. Άραγε κάτι χειρότερο δεν μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο;

       2ος ο σταυρός της μετάνοιας. 

      Και ενώ ο πρώτος ληστής συνέχιζε να περιφρονεί το Χριστό, ο δεύτερος ληστής, λίγο πριν πεθάνει, αφήνει την καρδιά του να μαλακώσει. Θυμάται όλο το παρελθόν του, συναισθάνεται ότι όλη η ζωή του υπήρξε μάταιη, τιποτένια, χαμένη, ένα ολόκληρο μηδενικό. Νοιώθει ότι πνίγεται μέσα στη θάλασσα των ανομημάτων του και ζητεί απεγνωσμένα σανίδα σωτηρίας. Είχε πολλές ευκαιρίες στη ζωή του, για να μετανιώσει, όμως αμέλησε και δεν το έπραξε. Τώρα σε μια τελευταία αναλαμπή του μυαλού του συλλαμβάνει το μήνυμα, σπάει το κέλυφος, που ο άλλος κρατάει κλειστό, πεισματικά ζηλότυπα, εγωιστικά σκληρά και επικαλείται το Έλεος του Θεού. Ο Λόγος τους Θεού μας αποκαλύπτει: «καθένας που θα επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου, θα σωθεί» (Ρωμαίους Ι/10: 13). 

       Τούτος ο άνθρωπος μετανοεί, πιστεύει στη δύναμη του Θεού και ο Κύριος, που «βρέχει επί δικαίους και αδίκους» (Ματθαίος Ε/5: 45), που μισεί την αμαρτία αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό, δεν τον αγνοεί, δεν τον περιφρονεί, δεν τον εγκαταλείπει μέσα στην αμαρτία του και στον αιώνιο θάνατο, γιατί ο «μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Εις τους αιώνας των αιώνων δεν υπάρχει ψυχή που να έκραξε αληθινά προς Αυτόν και να μην πήρε απάντηση από Εκείνον.

      Καθώς μια "επανάσταση" δημιουργήθηκε μέσα του, ο άνθρωπος αυτός σταμάτησε να λοιδορεί το Χριστό, στράφηκε προς τον πρώτο ληστή και του είπε επιτιμητικά: «καλά δεν ντρέπεσαι; Ούτε το Θεό δε φοβάσαι; Εμάς καλά μας κάνουν, τέτοιοι που είμαστε, Αυτός όμως κανένα κακό δεν έκανε». Τα λόγια του δείχνουν βαθιά και ειλικρινή μετάνοια.
      Το πρώτο πράγμα, για να πλησιάσει ο άνθρωπος το Θεό, είναι να αναγνωρίσει την ενοχή του, την αμαρτωλότητά του και να μετανοήσει γι' αυτήν (Πράξεις Γ/3: 19). Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν την αμαρτωλότητα τους και μάλιστα βάζουν τον πήχη πολύ ψηλά. "Τι έκανα, σκότωσα κανέναν;" Όμως ο άνθρωπος γεννιέται με την αμαρτία. Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει ότι: «καθώς δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον» (Ρωμαίους Ε/5: 12) και «επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). Επίσης ο προφήτης Ησαΐας (700 χρόνια π.Χ), στο κεφ. ΝΓ/53, εδ. 6-7, αναφέρει : 

 6 Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα εστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού και ο Κύριος έθεσεν επ' αυτόν την ανομίαν πάντων ημών. 

7 Αυτός ήτο κατατεθλιμμένος και βεβασανισμένος αλλά δεν ήνοιξε το στόμα αυτού εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν, και ως πρόβατον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ήνοιξε το στόμα αυτού. 

       Άφωνος ο Κύριος - έμφωνος ο άνθρωπος. Συνήθως λένε οι άνθρωποι: "δεν φταίω εγώ, ο άλλος φταίει….. και ξέρεις υπάρχουν και άλλοι που είναι πολύ χειρότεροι από εμένα, κλπ…" Ο Θεός θέλει ο άνθρωπος να ταπεινωθεί και να αναγνωρίσει την ενοχή του απέναντί Του. Μετά απ’ αυτά τα λόγια της συντριβής και της ταπείνωσης στράφηκε τούτος ο ληστής προς τον Ιησού και του είπε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου». Θυμήσου με Κύριε, όταν θα γίνεις βασιλιάς. Ποιος να ξέρει τι είχε ακούσει, πόσα ήξερε, τι ακριβώς πίστευε για τον Χριστό, σίγουρα κάποτε κάποιος σπόρος θα είχε πέσει μέσα στην καρδιά του και τώρα να ήρθε η ώρα της καρποφορίας.
      Ο άνθρωπος από τον κήπο της Εδέμ μέχρι σήμερα, παρασυρμένος από τον εχθρό της ψυχής το διάβολο, αδικεί τον Θεό. "Ο Θεός φταίει που μου έδωσε τη γυναίκα και με παρέσυρε, είπε ο Αδάμ" (Γένεση Γ/3: 12), "ο Θεός φταίει για τη φτώχεια και το κακό που συμβαίνει γύρω μας, ο Θεός φταίει για την αδικία, τον πόλεμο". Αν υπάρχει ο Θεός, γιατί δεν κάνει κάτι να σταματήσει το κακό; Αν είσαι ο Μεσσίας, έλεγαν στον Κύριο, γιατί δεν σώζεις τον εαυτόν σου και εμάς; (Λουκάς ΚΓ/23: 39).
     Ο δεύτερος ληστής αναγνώρισε ότι ο Ιησούς άδικα βρισκόταν ανάμεσά τους. Μετανόησε ειλικρινά, πίστεψε, Τον αναγνώρισε ως Κύριο και εμπιστεύτηκε σ’ Αυτόν την ψυχή του, το αιώνιο μέλλον του. «Πάρε με μαζί σου του είπε στη βασιλεία σου». Δυο λόγια απλά, ειλικρινή περιμένει ο Κύριος, για να επέμβει στη ζωή μας. Τούτος ο άνθρωπος, αφού αναγνώρισε την αμαρτωλότητά του, πίστεψε και εμπιστεύτηκε τη ζωή του στα χέρια του Χριστού. 
    Δεν αρκεί να ομολογήσει ο άνθρωπος τα δίκια του Θεού, θα πρέπει και να Τον εμπιστευτεί. Η εμπιστοσύνη που έδειξε τούτος ο ληστής στο Χριστό ήταν η σωτήρια κίνηση γι’ αυτόν. Τούτη την κίνηση εμπιστοσύνης διστάζουν να τη δείξουν ακόμα και άνθρωποι που έχουν πολλά χρόνια στην πίστη. Να γιατί στον πειρασμό της αμαρτίας βγαίνουμε νικημένοι, στη θλίψη βγαίνουμε συντετριμμένοι, απογοητευμένοι, ντροπιασμένοι. Χάνουμε τις πνευματικές μας μάχες, «νικάνε οι Φιλισταίοι....» στις μάχες της ζωής μας, γιατί δεν εμπιστευόμαστε τον παντοδύναμο Χριστό, το νικητή του Άδη και του θανάτου. Ένας ληστής, ένας άνθρωπος που δεν είχε κάνει μια καλή πράξη στη ζωή του σώθηκε χάρη στη δωρεάν «κατά χάριν» Σωτηρία του Ιησού Χριστού. 
Τι έκανε για τη σωτηρία του; 
-- Αναγνώρισε την αμαρτία του.
-- Ομολόγησε την αμαρτωλότητά του.
-- Μετανόησε για τη ζωή του. 
-- Αναγνώρισε τη δύναμη του Ιησού Χριστού.  
-- Πίστεψε ότι Αυτός είναι ο κεχρισμένος από το Θεό Σωτήρας. 
-- Ομολόγησε δημόσια την πίστη του επιπλήττοντας τον άλλο ληστή. 
    Με δυο λόγια ο άνθρωπος αυτός πίστεψε «στη Χάρη και το Έλεος του Θεού» (Εφεσίους Β/2: 8) και μάλιστα κάτω από τις πλέον δύσκολες και δυσμενείς συνθήκες.

         3ος ο σταυρός της σωτηρίας. Πάνω στο μεσαίο σταυρό ήταν κρεμασμένος ο Υιός του Θεού. Ο Κύριος ανταποκρίθηκε αμέσως στην παράκληση του ληστή και του έδωσε μια μεγάλη υπόσχεση. «Σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». «σήμερα;;». Mα Κύριε, μήπως δεν κατάλαβες; Είναι ληστής, είναι κακούργος. «Από σήμερα λέει ο Κύριος». Τόσο γρήγορα απαντάει ο Κύριος; Ναι. Οι άνθρωποι δίνουν υποσχέσεις αόριστες: «…θα δούμε..., όταν υπάρχουν οι συνθήκες, όταν έρθει η κατάλληλη ώρα.... κλπ». ο Κύριος είναι σαφής και συγκεκριμένος: «από σήμερα». "Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι ο ακούων τον λόγον μου και πιστεύων εις τον πέμψαντά με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν" (Ιωάννης Ε/5: 24).

      Αυτή είναι η αλήθεια της Βίβλου. Από την ώρα που ο άνθρωπος θα πιστέψει στο Χριστό και στη «δωρεάν σωτηρία» που Εκείνος προσφέρει «κατά χάριν», όχι από δικά μας έργα (Εφεσίους Β/2: 8), ο άνθρωπος ζει πλέον στον Παράδεισο του Θεού. Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Φιλιππησίους» (κεφ. Α/1, εδ. 21) διακηρύττει: «Διότι εις εμέ το ζην είναι ο Χριστός και το αποθανείν κέρδος». 

    «Σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». Όλα αυτά έγιναν τόσο γρήγορα και δεν χρειάστηκε κανένας άλλος παράγοντας για να ενωθεί εκείνος ο άνθρωπος με το Θεό. Τι ακριβώς είναι ο παράδεισος κανένας δε γνωρίζει. Ένα είναι σίγουρο, το αναφέρει παντού η Βίβλος από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κεφάλαιο, ότι στον παράδεισο Βασιλιάς θα είναι ο Θεός. Στην επιστολή «προς Εβραίους» (κεφ. 11, εδάφ. 9,10) αναφέρεται: «Διά πίστεως παρώκησεν (ο Αβραάμ) εις την γην της επαγγελίας ως ξένην, κατοικήσας εν σκηναίς μετά Ισαάκ και Ιακώβ των συγκληρονόμων της αυτής επαγγελίας, διότι περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός». Υπάρχει μία πόλη που περιμένει τον μετανοημένο, πιστό άνθρωπο για να κατοικήσει σ' αυτήν. Τεχνίτης και δημιουργός της είναι ο ίδιος ο Θεός!

 

        ΕΠΙΛΟΓΟΣ.

    Δύο άνθρωποι που είχαν ζήσει μέσα στην αμαρτία βρέθηκαν κάτω από τις ίδιες συνθήκες, πλάι στο Χριστό, κατέληξαν σε διαφορετικούς δρόμους, με αποκλειστική δική τους ευθύνη. Το Έλος του Θεού ξεχύθηκε από το σταυρό για όλους τους ανθρώπους, πριν από δύο χιλιάδες χρόνια. Οι δύο ληστές, σταυρωμένοι δεξιά & αριστερά του Χριστού, πήραν μέσα στην ελευθερία εκλογής που ο Θεός έχει δώσει σε κάθε άνθρωπο, αντίθετες κατευθύνσεις. Ακολούθησαν τελείως διαφορετικούς δρόμους. Και οι δύο θα ζήσουν αιώνια, ο πρώτος μακριά από το Θεό και αυτό λέγεται "κόλαση", ο άλλος κοντά στο Θεό και αυτό λέγεται "παράδεισος". 
       Στην κόλαση δε θα πάνε οι αμαρτωλοί, αλλά οι αρνητές του Χριστού, εκείνοι που ποτέ δεν Τον αναγνώρισαν και ποτέ δεν επικαλέστηκαν ειλικρινά το Έλεός Του. Το κριτήριο για την τελική έκβαση της Κρίσης του Θεού, για τον κάθε άνθρωπο δε θα είναι ποιες και πόσες αμαρτίες έκανε στη ζωή του, αλλά αν δέχτηκε ή απέρριψε τον Χριστό, το Μοναδικό Πρόσωπο που έδωσε ο ουρανός για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων (Πράξεις Δ/4: 12). Ο Λόγος του Θεού στο Ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην», (κεφ. Γ/3, εδ. 19), μας διαβεβαιώνει: «και αύτη είναι η κρίσις, ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον, και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φως, διότι ήσαν πονηρά τα έργα αυτών». 

Η ψυχή που απέρριψε το Χριστό, μοιραία θα ήταν και κλέφτης και φονιάς και κακούργος και ληστής...... ---