3. ΤΑ ΥΠΟΔΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ.

3. ΤΑ ΥΠΟΔΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ. 

«έχοντες υποδεδημένους τους πόδας με την ετοιμασίαν του ευαγγελίου της ειρήνης» (εδ.15). 

        Καθώς ο Απ. Παύλος παρατηρεί το Ρωμαίο στρατιώτη μετά από τη «ζώνη της αλήθειας» και τον «θώρακα της δικαιοσύνης», το βλέμμα του πέφτει στα υποδήματα που φοράει στα πόδια του. Οι Ρωμαίοι έδιναν ιδιαίτερη σημασία στα υποδήματα των στρατιωτών τους και τα κατασκεύαζαν με μεγάλη τεχνική και επιμέλεια, διότι οι λεγεώνες της αυτοκρατορίας είχαν μεγάλες, ατέλειωτες πορείες να κάνουν και τεράστιες αποστάσεις να διανύσουν. Σκοπός τους ήταν να μπορούν οι στρατιώτες να μετακινούνται γρήγορα, εύκολα και με ασφάλεια από τη μία άκρη της αυτοκρατορίας στην άλλη κάθε φορά που παρουσιαζόταν κάποιο πρόβλημα. Ένα ζευγάρι από καλά και στερεά υποδήματα ήταν πολύ μεγάλο εφόδιο για το στρατιώτη ιδιαίτερα της εποχής εκείνης. 

    Καθώς όλα όσα αναφέρουμε είναι συμβολισμοί, θα λέγαμε μεταφέροντας τα πράγματα στον πνευματικό τομέα ότι και ο στρατιώτης του Χριστού έχει ανάγκη από ένα ζευγάρι καλά και γερά υποδήματα, για να τρέξει να διακηρύξει το Ευαγγέλιο του Χριστού σε οποιονδήποτε θέλει να ακούσει. Το να μιλήσεις στον άνθρωπο για το Χριστό είναι πολύ σημαντικό, διότι πώς θα γνωρίσουν οι άνθρωποι το Θεό, αν εμείς δεν είμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι να Τον κηρύξουμε; (Ρωμαίους Ι/10: 13-15). Άλλωστε σύμφωνα με το λόγο του Θεού «η πίστη είναι διαμέσου τής ακοής, η δε ακοή διαμέσου τού λόγου τού Θεού» (Ρωμαίους Ι/10: 17). 

      Μιλάμε για πορείες στρατιωτών, όμως στην περίπτωση του Χριστιανού θα πρέπει να μιλάμε στον ενικό για πορεία, γιατί ολόκληρη η ζωή του Χριστιανού είναι μια μεγάλη πορεία. Τούτη την πορεία πόσο ωραία και πόσο χαρακτηριστικά μας την παρουσιάζει ο Ιωάννης Βουνιάνος στο βιβλίο του «ο Χριστιανός αποδημητής». Ολόκληρο το έργο του είναι μια αλληγορία και δείχνει την πορεία ενός ανθρώπου που ξεκινά από την πόλη της απώλειας, περνά μέσα από μεγάλες περιπέτειες και αμέτρητους κινδύνους, συναντά διάφορα κάστρα, πότε εχθρικά και πότε φιλικά, δίνει σκληρές μάχες, συνδέεται με άλλους οδοιπόρους και τους ενισχύει ώστε να μπορέσουν κι αυτοί να συνεχίσουν την πορεία τους. Από τη συναναστροφή μαζί τους ενισχύεται και ο ίδιος, ώσπου επί τέλους μετά απ’ όλα αυτά φτάνει στο όμορφο τέρμα της πορείας του, την πόλη του ουρανού. 

       Συνεπώς μια πορεία είναι η χριστιανική ζωή και αυτό μας το τονίζει ιδιαίτερα ο λόγος του Θεού. Ο Απ. Παύλος μας επισημαίνει στην πορεία αυτή «να περιπατούμε αξίως της πρόσκλησής, με την οποία προσκληθήκαμε» (Εφεσίους Δ/4: 1) και στην ίδια επιστολή μας συμβουλεύει πως να περιπατούμε στην καθημερινή μας πορεία: «προσέχετε λοιπόν πως να περιπατείτε ακριβώς, μη ως άσοφοι, αλλ' ως σοφοί εξαγοραζόμενοι τον καιρό, επειδή οι ημέρες είναι πονηρές» (Εφεσίους Ε/5: 15-16). Και συνεχίζει ο Απόστολος «Διότι αυτού ποίημα είμεθα, κτισθέντες εν Χριστώ Ιησού προς έργα καλά, τα οποία προητοίμασεν ο Θεός διά να περιπατήσωμεν εν αυτοίς» (Εφεσίους Β/2: 10). Τα υποδήματα θα τα χρησιμοποιήσουμε, για να περπατήσουμε σε "έργα καλά" τα οποία ετοίμασε ο Θεός. 

     Αλήθεια ποια είναι αυτά τα καλά έργα; Ασφαλώς πρόκειται για την καθημερινή βίωση και εφαρμογή του λόγου του Θεού στη ζωή μας, αλλά και για τη διάδοση του Ευαγγελίου της ειρήνης του Χριστού και σε άλλες ψυχές που ζουν μέσα στο σκοτάδι της άγνοιας, μέσα στο σκοτάδι των ανθρώπινων θρησκευτικών συστημάτων που κρατάνε εγκλωβισμένο τον άνθρωπο, μακριά από το Θεό. Είναι ανάγκη τούτοι οι άνθρωποι που είναι δέσμιοι του εχθρού να γνωρίσουν την αλήθεια του ευαγγελίου, η οποία έχει τη δύναμη να τους ελευθερώσει (Ιωάννης Η/8: 32). Πόσες φορές και για πόσο χρονικό διάστημα τούτα τα υποδήματα τα αφήσαμε αχρησιμοποίητα, πεταμένα σε μια γωνιά στηριζόμενοι στη δική μας εγωιστική απόλαυση και αγνοώντας τις πνευματικές ανάγκες που υπάρχουν γύρω μας.

       Ας θυμηθούμε άλλη μια φορά την όμορφη εκείνη λεπτομέρεια της παραβολής του λεγόμενου «ασώτου υιού» (Λουκάς ΙΕ/15: 11 - 32). Όταν ο μικρότερος γιος επιστρέφοντας από τη μακρινή χώρα της ασωτίας εξομολογήθηκε στον πατέρα του την αμαρτία του, ο πατέρας έδωσε εντολή να φέρουν και να τον ντύσουν με τη στολή την πρώτη, να του βάλουν δαχτυλίδι στο δάχτυλο και να του φορέσουν υποδήματα στα πόδια του. Όχι μόνον η στολή η πρώτη με την οποία αντικατέστησε για πάντα τα ράκη της αμαρτίας του, όχι μόνον δαχτυλίδι στο χέρι, που θα δείχνει σε όλους ότι είναι γιος και κληρονόμος του πατέρα του, αλλά και υποδήματα στα πόδια του για να τρέξει και ένα εργαστεί στα χωράφια του Πατέρα του. Αυτός που τόσα χρόνια δούλεψε μέσα στην αμαρτία και δαπάνησε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του μέσα στην ασωτία, τώρα θα πρέπει να εργαστεί με επιμέλεια και υπομονή μέσα στα χωράφια του πατέρα του. Για να το πετύχει αυτό χρειάζεται ένα ζευγάρι στερεά υποδήματα. Ούτε λοιπόν του ασώτου η νέα στολή, αλλά ούτε και η δική μας η πανοπλία είναι πλήρης χωρίς τα υποδήματα. 

       Ο Προφήτης "Ησαΐα  (κεφ. ΝΒ/52, εδ. 7) αναφέρει: «πόσο ωραία είναι επάνω στα βουνά τα πόδια εκείνου που ευαγγελίζεται, εκείνου που κηρύττει ειρήνη! Εκείνου που ευαγγελίζεται αγαθά, εκείνου που κηρύττει σωτηρία, εκείνου που λέει στη Σιών: Ο Θεός σου βασιλεύει!» Μιλάει εδώ ο Ησαΐας προφητικά για την ημέρα εκείνη που αγγελιοφόροι θα διέσχιζαν κάμπους και βουνά, ατέλειωτους δρόμους για να έρθουν στη Βαβυλώνα και να αναγγείλουν στους εξόριστους του Ισραήλ, που βρίσκονταν εκεί, ότι η περίοδος της εξορίας τους έληξε και πλέον από δω και στο εξής αρχίζει μια περίοδος ειρήνης και ελευθερίας. Είχαν περάσει εβδομήντα ολόκληρα χρόνια σκλαβιάς, ερήμωσης του βασιλείου του Ιούδα από το έτος 586 π.Χ. που καταλήφθηκε από το βασιλιά της Βαβυλώνας τον Ναυουχοδονόσορα, σύμφωνα με τις προφητείες (Β΄ Βασιλέων ΚΕ/25, εδ. 22-26 & Β΄ Χρονικών ΛΣ/36, εδ. 20,21). Τώρα βρισκόμαστε στο έτος 536 π.Χ. και η αυτοκρατορία της Βαβυλώνας έχει υποταχθεί στους Μηδο – Πέρσες βασιλιάς της οποίας είναι ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα της παγκόσμιας ιστορίας, ο Κύρος ο Μέγας (600 – 530 π.Χ.) και με διάταγμά του ο Βασιλιάς επιτρέπει την απελευθέρωση των Ιουδαίων και την επιστροφή τους στην Ιερουσαλήμ. 

     Αυτό που έγινε τότε στους υπόδουλος Ισραηλίτες γίνεται και σήμερα σε σχέση με την πνευματική εξορία. Τα ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα, που συμβολίζουν τα φύλλα της συκιάς με τα οποία προσπάθησε να ντυθεί ο άνθρωπος (Γένεση Γ/3: 7) και δεν μπόρεσε, έχουν βυθίσει τον κόσμο σε μια σύγχυση και σ’ ένα σκοτάδι πνευματικό. Οι ανθρώπινες θρησκείες αντί να «ντύσουν» τον άνθρωπο τον άφησαν γυμνό ανάμεσα στους αιώνες και καθώς η ιστορία φθάνει στο τέλος της, βλέπουμε στις ημέρες μας ο άνθρωπος να είναι περισσότερο «γυμνός» από κάθε άλλη εποχή. Ο εχθρός εκμεταλλευόμενος την αμαρτία του ανθρώπου επέβαλε παντού σύγχυση και άγνοια. Όμως ο Θεός δεν εγκαταλείπει τον άνθρωπο στα χέρια του εχθρού. Στέλνει και σήμερα αγγελιοφόρους Του σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, να μιλήσουν για την Αλήθεια, για την αιώνια σωτηρία που προσφέρει δια Ιησού Χριστού, να δείξουν την Αγάπη και το Έλεός Του στον εξόριστο, στον υποδουλωμένο πνευματικά άνθρωπο. Αμέτρητοι αγγελιοφόροι του Θεού πάνω στον κόσμο διακηρύττουν και σήμερα τη μεγάλη αλήθεια ότι «μόνον ο Χριστός σώζει» (Πράξεις Δ/4: 12). 

      Ο Κύριος καλεί κάθε δικό Του παιδί να γίνει αγγελιοφόρος Του. Η εντολή προς τους μαθητές ήταν και είναι: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς και ιδού, εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος». (Ματθαιος ΚΗ/28: 19,20). «Πορευθέντες», σημαίνει ότι έχει πορεία η ζωή του Χριστιανού. Πρόκειται για μια πορεία που γίνεται κάτω από δύσκολες συνθήκες και η οποία συνοδεύεται από μια μεγάλη υπόσχεση. «Θα είμαι μαζί σας», λέγει Κύριος, «πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος». Σε όλους αυτούς που θα υπακούσουν, σ’ αυτούς που θα βάλουν τα υποδήματά τους και θα βαδίσουν, για να φέρουν τα καλά νέα της σωτηρίας του Χριστού και σε άλλους ανθρώπους ο Κύριος έχει υποσχεθεί ότι θα είναι μαζί τους όχι για κάποια χρονική περίοδο, αλλά «πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος». Η φράση “συντέλεια του αιώνα” σημαίνει το “τέλος του κόσμου”. Σ’ αυτήν την αποστολή και σ’ αυτή τη διαβεβαίωση που τους έδωσε ο Κύριος τι έκαναν οι μαθητές, που θα πρέπει να κάνει και ο κάθε πιστός μαθητής Του σήμερα; «Εκείνοι δε εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού, συνεργούντος του Κυρίου, και βεβαιούντος το κήρυγμα διά των επακολουθούντων θαυμάτων» (Μάρκος ΙΣ/16: 20). 

      Ένας «επίλεκτος» Εβραίος, που άκουγε στο όνομα Σαύλος, τρέχει μαζί με τη συνοδεία του στο δρόμο της Δαμασκού για να υπηρετήσει τη θρησκεία του, για να εξοντώσει τους Χριστιανούς. Μια αστραπή και μια φωνή από τον ουρανό τον έκαναν να γίνει βουβός και να μείνει τυφλός (Πράξεις ΚΒ/22: 6-13). Καθώς ο Σαύλος συνειδητοποιεί τη δύναμη του Θεού, δύο κρίσιμες ερωτήσεις βγαίνουν από τα χείλη του: 

1/ «Ποιος είσαι Κύριε;». Για να έρθει αμέσως η απάντηση: «Εγώ είμαι ο Ιησούς τον οποίον εσύ διώκεις». 

2/ «τι θέλεις να κάνω;» 

       Αυτά είναι τα πρώτα λόγια του τρομαγμένου Σαύλου. Ο Θεός τότε σηκώνει έναν αγγελιοφόρο Του και του λέει: «Ανανία σήκω, φόρεσε τα υποδήματά σου, τα υποδήματα της ετοιμασίας του Ευαγγελίου και πήγαινε να συναντήσεις το Σαύλο που τούτη την ώρα προσεύχεται και να του εξηγήσεις ποιος Είμαι και τι θέλω απ’ αυτόν». 

      Ένας Αιθίοπας (Πράξεις Η/8: 27) έχει γνωρίσει τους δικούς του Θεούς και έχει διαπιστώσει ότι οι θεοί του δεν μπορούν «ούτε να αγαθοποιήσουν, ούτε να κακοποιήσουν» (Ιερεμίας Ι/10: 5), γιατί είναι ψεύτικοι, γιατί είναι διανοήματα και έργα χειρών ανθρώπων. Ο πόθος του για να γνωρίσει τον αληθινό Θεό τον φέρνει στην Ιερουσαλήμ. Εκεί έπεσε στα χέρια του ένα χειρόγραφο από προφητείες του Ησαΐα (κεφ. ΝΓ/53) και άρχιζε να διαβάζει. Το δε χωρίον της γραφής, το οποίον ανεγίνωσκεν, ήτο τούτο. «Εφέρθη ως πρόβατον επί σφαγήν και ως αρνίον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ανοίγει το στόμα αυτού. Εν τη ταπεινώσει αυτού αφηρέθη η κρίσις αυτού την δε γενεάν αυτού τις θέλει διηγηθή; διότι σηκώνεται από της γης η ζωή αυτού» (Πράξεις Η/8: 26-35). Ο άνθρωπος διάβαζε, αλλά δεν καταλάβαινε τι ήθελε να πει ο προφήτης. Ο Θεός έδωσε εντολή στο Φίλιππο και του είπε: «Σήκω, βάλε τα υποδήματά σου και πήγαινε στην ερημιά της Γάζας». Εκεί θα βρεις μια διψασμένη ψυχή που εκζητά το Θεό. Πήγαινε να του εξηγήσεις ότι το πρόβατο που σφαγιάστηκε άφωνο, που δεν άνοιξε το στόμα Του να διαμαρτυρηθεί, είναι ο Χριστός. Θυσιάστηκε Αυτός και πλήρωσε για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, πέθανε πάνω στο σταυρό ως αντικαταστάτης μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας. Η συνάντηση έγινε και το αποτέλεσμα μας το περιγράφει ο λόγος του Θεού: «επορεύετο την οδόν αυτού χαίρων». Έφυγε χαρούμενος ο Αιθίοπας, γιατί γνώρισε το Χριστό, βαπτίστηκε, αναγεννήθηκε από το Πνεύμα το Άγιο και πλέον επιστρέφει στην πατρίδα του «νέον κτίσμα» (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 17). 

    Στον ουρανό θα δούμε ανθρώπους με σκονισμένα, ταλαιπωρημένα, φθαρμένα από το πολύ περπάτημα υποδήματα. Θα δούμε τον Ιεραπόστολο Ιωάννη Πάτον που «περπάτησε» και έφερε το Ευαγγέλιο σε νησιά ανθρωποφάγων του Ειρηνικού, για να πέσει στο τέλος θύμα της αποστολής του. Θα δούμε τον Ιεραπόστολο Κώστα Μακρή που έφθασε στη Νέα Γουινέα μέσα σε μολυσματικές ασθένειες και κινδύνους, για να μεταφέρει το Ευαγγέλιο στους Ιθαγενείς. Στην κηδεία του που έγινε πριν από μερικά χρόνια, στην οποία παραβρέθηκα, είδα να έχουν έρθει ιθαγενείς από τη Νέα Γουινέα. Έτσι προχώρησε και προχωράει και σήμερα το Ευαγγέλιο του Χριστού και στην Αφρική, στην Ασία, στην Κίνα. Θα δούμε στον ουρανό ανθρώπους με φθαρμένα υποδήματα που έτρεξαν, για να φέρουν παρηγοριά σε κάποιες ψυχές που την είχαν ανάγκη, να στηρίξουν, να ενθαρρύνουν, να φέρουν το μήνυμα της αγάπης του Χριστού. Τι τραγική εικόνα, βαθιά χαραγμένη μέσα μου, να σε κοιτάξει στα μάτια ο αδελφός, ο φίλος, ο συγγενής, ο δικός σου άνθρωπος που περνάει μέσα από μια σκληρή δοκιμασία και να σου πει: «Σε ζητούσα, σε είχα ανάγκη, σε ήθελα κοντά μου……. και δεν ήρθες». 

      Εκείνος που χρησιμοποιεί τακτικά τα υποδήματά του, για να φέρει τα καλά νέα του Ευαγγελίου, έχει πολύ υψηλό πνευματικό ανοσοποιητικό σύστημα και δεν προσβάλλεται εύκολα από τις επιθέσεις του εχθρού. Αντίθετα ο οκνηρός χριστιανός είναι εκτεθειμένος στις επιθέσεις του εχθρού και βρίσκεται διαρκώς σε μεγάλο κίνδυνο. Ας είμαστε προσεκτικοί. Έχει μεγάλη σημασία στη ζωή μας η πνευματική μας υπόδηση. Αν θέλουμε να έχουμε νίκες, θα πρέπει κάθε στιγμή να είμαστε υποδεμένοι τους πόδας με την ετοιμασία του ευαγγελίου της ειρήνης. Ας προσέξουμε πώς βαδίζουμε, αλλά και πού βαδίζουμε. Ο Κύριος θα μας προστατεύσει και θα μας χαρίσει ειρήνη μόνον, αν βαδίζουμε στους δρόμους του δικούς Του. Να θυμόμαστε πάντοτε εκείνον τον άνθρωπο που αναφέρεται στην «παραβολή του καλού Σαμαρείτη» (Λουκάς Ι/10: 30). Ο άνθρωπος αυτός «κατέβαινε από Ιερουσαλήμ εις Ιεριχώ». Δηλαδή άφηνε την Ιερουσαλήμ που ήταν ο Ναός και η παρουσία του Θεού και πήγαινε στην Ιεριχώ η οποία ήταν μία καταραμένη πόλη, εξαιτίας της απιστίας της (Ιησούς τ. Ναυή Σ/6: 26). Ο άνθρωπος αυτός, που είναι ο εκπρόσωπος μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας, επέλεξε να βαδίσει σ’ ένα δρόμο που όλο και πιο πολύ τον απομάκρυνε από το Θεό. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας πορείας είναι προδιαγεγραμμένο: «και εις ληστάς περιέπεσεν». Ληστές και λήσταρχοι περιμένουν τον άνθρωπο που βαδίζει σε δρόμους μακριά από το Θεό. 

       Ας βαδίζουμε στους δρόμους του Θεού, γεμάτοι από προσευχή, από λόγια αγάπης, ενθάρρυνσης, ευαγγελισμού, με συνεχή επικοινωνία με το Θεό έχοντας σαν αίτημα μέσα στην καρδιά μας ο Θεός να «ανοίξει θύρα» μέσα στη ζωή μας, για να μιλήσουμε σύμφωνα με το λόγο Του. Ο Απ. Παύλος προς τους Χριστιανούς των Κολοσσών αναφέρει: «προσεύχεστε και για μας, για να μας ανοίξει ο Θεός θύρα τού λόγου, για να μιλήσουμε το μυστήριο του Χριστού, για το οποίο και είμαι φυλακισμένος» (Κολοσσαείς Δ/4: 3). Μα, Παύλε, τόσα προβλήματα έχεις με την υγεία σου, τα μάτια σου αμαυρώθηκαν και δε βλέπεις καλά (Β΄ Κορινθίους ΙΒ/12: 9), διώκεσαι από τον κοινωνικό περίγυρο (Β΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 25-27), είσαι μέσα στη φυλακή, δεν έχεις ένα παλτό να βάλεις τους ώμους σου (Β΄ Τιμοθέου Δ/4: 13) και βάζεις μοναδικό σκοπό στη ζωή σου και στην προσευχή σου «να μας ανοίξει ο Θεός θύρα τού λόγου, για να μιλήσουμε το μυστήριο του Χριστού». Ναι. Μάθαμε να προσευχόμαστε για μας, για την οικογένειά μας, για θέματα γύρω από την καθημερινή μας ζωή που έχουμε ανάγκη, όμως ο Κύριος μας προτρέπει: «ζητάτε πρώτα τη βασιλεία τού Θεού, και τη δικαιοσύνη του και όλα αυτά θα σας προστεθούν» (Ματθαίος Σ/6: 33). 

      Μπορεί ανά πάσα στιγμή ο Θεός να μας χρησιμοποιήσει για τα σχέδια τα δικά Του. Μπορεί να «ανοίξει θύρα» στον καθέναν από μας για θαυμαστά πράγματα, να μιλήσουμε για την Αγάπη Του, να τρέξουμε, να κυνηγήσουμε τον εχθρό και να ελευθερώσουμε ανθρώπους που είναι δέσμιοι του εχθρού της ψυχής, του ανθρωποκτόνου σατανά. Ο Κύριος θέλει να δοξαστεί «εν τω μέσω ημών» (Ιερεμίας ΙΔ/14: 9). ---

4. Η ΑΣΠΙΔΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ.

4. Η ΑΣΠΙΔΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ. 

«επί πάσι δε αναλάβετε την ασπίδα της πίστεως, διά της οποίας θέλετε δυνηθή να σβέσητε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα» (εδ. 16). 

    Τέταρτο και πολύ σπουδαίο στοιχείο της πανοπλίας του στρατιώτη είναι η ασπίδα. Η Ρωμαϊκή ασπίδα ήταν ορθογώνια παραλληλόγραμμη, περίπου 75 εκατ. πλάτος και με 1,30 μέτρα μήκος. Ήταν φτιαγμένη από ξύλο ή πλεκτή λυγαριά. Συνήθως ήταν καλυμμένη με μέταλλο κυρίως από χαλκό. Την κρατούσαν με το αριστερό χέρι και με το δεξί κρατούσαν το ξίφος. 

     Ο Απ. Παύλος μας μιλάει για “βέλη πεπυρωμένα”. Τι ακριβώς είναι αυτά; Ήταν βέλη, τυλιγμένα στην άκρη με πανιά και στουπιά, τα οποία βουτούσαν σε κάτι σαν πίσσα ή άλλο εύφλεκτο υγρό, άναβαν φωτιά και το έριχναν εναντίον του αντιπάλου. Ποτέ κανείς δεν ήξερε πότε και από πού θα ερχόταν εναντίον του μια τέτοια ιπτάμενη φλόγα. Μάλιστα υπήρχαν και ειδικά τόξα, πολύ μεγάλα και βαριά, με βέλη μεγάλα στα οποία έβαζαν μεγάλη ποσότητα εύφλεκτου υλικού, ώστε, όταν πέσει αυτό πάνω σε άνθρωπο ή σε πολιορκητική μηχανή που συνήθως ήταν φτιαγμένη από ξερά ξύλα, να σκορπίσει το υγρό και να πάρει φωτιά. 

       Αν ένα στρατιώτης τον πετύχαινε ένα τέτοιο βέλος και είχε μόνον το θώρακα και δεν κρατούσε την ασπίδα του, το βέλος θα τρυπούσε το θώρακα και η φωτιά απ’ αυτό θα τον έκαιγε. Κατά τον ίδιο τρόπο επιτίθεται και ο διάβολος και δεν μπορεί ο άνθρωπος να ξεφύγει, αν δεν έχει την πίστη, η οποία ενεργεί ως ασπίδα και αποκρούει τις επιθέσεις του εχθρού. Όταν βλέπουμε τα πυρωμένα βέλη του εχθρού να έρχονται καταπάνω μας, ο μόνος τρόπος για να σωθούμε είναι να κρατάμε σταθερά την ασπίδα μας, που είναι η πίστη μας. Η πίστη στο Θεό και στην αγάπη Του μας προστατεύει σαν ασπίδα και μας βγάζει νικητές στον καθημερινό μας αγώνα. 

      Ο εχθρός προσπαθεί να σπείρει έριδες, διχογνωμίες, διχοστασίες, προσπαθεί να αμφισβητήσει το λόγο του Θεού και τις υποσχέσεις του Θεού προς τον άνθρωπο και γενικά με κάθε τρόπο να βάλει αμφιβολία μέσα μας για να μας απομακρύνει από το Θεό με έναν και μοναδικό σκοπό, να μας καταστρέψει. Τι θα κάνουμε, πώς θα σταθούμε και πώς θα νικήσουμε; Ένας τρόπος υπάρχει: Η πίστη μας. Είναι η πίστη στον Πατέρα Θεό και σε Εκείνον τον οποίον έστειλε εδώ στη γη τον Κύριο Ιησού Χριστό, που είναι «ο αρχηγός και τελειωτής της πίστεώς μας» (Εβραίους ΙΒ/12: 2). Αν πιστεύουμε στις επαγγελίες του Θεού και εμπιστευόμαστε στη χάρη Του, τότε δεν μπορεί να μας καταστρέψει κανένας πειρασμός, κανένα διανόημα, καμία δύναμη από το εξωτερικό περιβάλλον. 

      Ο διάβολος προσπαθεί να επιτύχει το στόχο του επιτιθέμενος κυρίως εσωτερικά στον άνθρωπο. Φέρνει διάφορες σκέψεις στο νου του, παρουσιάζει εικόνες στο μυαλό του ανθρώπου ελκυστικές και προσπαθεί να τον κάνει να αμαρτήσει διανοητικά. Πάγια τακτική του είναι να προσπαθεί να σπείρει αμφιβολίες σχετικά με το αν πράγματι ο Θεός είναι πιστός και κατά πόσο εκείνα τα οποία αναφέρει το Πνεύμα του Θεού μέσα στο λόγο Του είναι αληθινά και ορθά. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει: «Ε! άνθρωποι τα έγραψαν……» και πολλά άλλα. Η ασπίδα της πίστης αναιρεί τις προσπάθειες του σατανά να σπείρει αμφιβολίες σχετικά με το ότι ο Θεός είναι πιστός και αληθινός. Η πίστη μας είναι ασπίδα, πολύτιμη, γερή και στερεή. Τούτη την ασπίδα χρειάζεται να την κρατάμε καλά, γερά και δυνατά, γιατί είναι η μόνη ικανή να αποτρέψει αυτές τις προσπάθειες. Δεν υπάρχει νίκη σε καμία φάση της χριστιανικής ζωής που να μη στηρίζεται στην πίστη. Ο  στην επιστολή "Α' Ιωάννου" (κεφ. Ε/5, εδ. 4) αναφέρεται: «και αύτη είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών». Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι η πίστη ήταν η ασπίδα που προστάτευσε το Δαβίδ και του έδωσε τη νίκη εναντίον του γίγαντα Γολιάθ. (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 32-50). Η πίστη που φέρνει τη νίκη δε στηρίζεται στη σοφία των ανθρώπων, αλλά στη δύναμη του Θεού (Α’ Κορινθίους Β/2: 5). 

      Ζούμε στις έσχατες ημέρες των εσχάτων ημερών. Η παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού στις νεφέλες, για να «αρπάξει» την Εκκλησία Του, πλησιάζει. (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Ο Κύριος Ιησούς έρχεται με εντολή από το Θεό: «με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού», για να συνάξει το λαό Του, τους δικούς Του, «τους προσμένοντας Αυτόν». Ένα λαό που εξαγόρασε από τον εχθρό με το ίδιο Του το αίμα (Εβραίους Θ/9: 12). Λαός που είναι από «κάθε φυλή και κάθε γλώσσα» (Αποκάλυψη Ε/5: 9) και αποτελεί για το Θεό «γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φώς» (Α΄ Πέτρου Β/2: 9). 

      Μετά από την «αρπαγή» της εκκλησίας του Χριστού το τι θα ακολουθήσει πάνω σε τούτη την πολύπαθη γη είναι γνωστό μέσα από τον αιώνιο λόγο του Θεού. Μιας αρνησίθεης ανθρωπότητας για επτά χρόνια θα ηγηθεί «ο άνομος», «ο υιός της απωλείας» (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 3). Πρόκειται για ένα βασιλιάς που θα κάνει «κατά την θέλησιν αυτού, και θέλει υψωθή και μεγαλυνθή υπεράνω παντός Θεού, και θέλει μεγαλορρημονήσει κατά του Θεού των θεών, και θέλει ευημερεί, εωσού συντελεσθή η οργή, διότι το ωρισμένον θέλει γείνει» (Δανιήλ ΙΑ/11: 36). Καθώς γύρω μας καθημερινά συμβαίνουν τραγικά πράγματα τα οποία ο λόγος του Θεού ονομάζει «αρχαί ωδίνων» (Μάρκος ΙΓ/13: 8), ας μη καμφθούμε, αλλά ας σηκώσουμε ψηλά τα κεφάλια μας, επειδή πλησιάζει η απολύτρωσή μας (Λουκάς ΚΑ/21: 28). Να θυμόμαστε κάθε στιγμή τα λόγια του Απ. Πέτρου: «εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε διότι ο αντίδικός σας διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιέρχεται ζητών τίνα να καταπίη» (Α΄ Πέτρου Ε/5: 8) και καθώς καθημερινά βρισκόμαστε «εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης» (Φιλιππησίους Β/2: 15), έχουμε ανάγκη από δυνατά «όπλα», για να σταθούμε και να νικήσουμε. Τα όπλα του Χριστιανού σ’ αυτή τη ζωή είναι τρία : «πίστις, ελπίς, αγάπη» (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 13). Πίστη στο Θεό, ελπίδα ότι θα εκπληρώσει το λόγο Του, αγάπη στο Θεό και τον συνάνθρωπο. Τα τρία αυτά όπλα θωρακίζουν την άμυνα της ψυχής μας και κάνουν τον άνθρωπο δυνατό, αποφασιστικό, τον οδηγούν στη νίκη και τον πνευματικό θρίαμβο. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» μας επισημαίνει: «Χωρίς πίστη είναι αδύνατον να ευαρεστήσει τις εις τον Θεό» (Εβραίους ΙΑ/11: 6). Αυτός που προσέρχεται στο Θεό πρέπει να πιστεύει ότι ο Θεός είναι μισθαποδότης. Επίσης μας προτρέπει: «εαυτούς εξετάζετε αν ήσθε εν τη πίστει, εαυτούς δοκιμάζετε». "Β΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 5). Χρειάζεται ένας καθημερινός αγώνας και ένας καθημερινός έλεγχος, για να μπορέσουμε να μείνουμε στην αληθινή πίστη του Θεού. 

     «Είναι δε η πίστις ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων» (Εβραίους ΙΑ/11: 1). Πίστη είναι η εμπιστοσύνη που δείχνουμε σε κάποιον ότι αυτά που λέει είναι αληθινά και ότι αυτά που μας υπόσχεται θα τα πραγματοποιήσει. Πίστη στο Θεό είναι η ελπίδα πως στη ζωή μας μπορούν να συμβούν εξαιρετικά πράγματα που να μην ερμηνεύονται πάντα με τις αισθήσεις μας και την σοφία του κόσμου τούτου. «Πιστός είναι εκείνος όστις σας καλεί όστις και θέλει εκτελέσει» (Α΄ Θεσσαλονικείς Ε/5: 2424). Πιστεύω στον Θεό σημαίνει ότι Τον εμπιστεύομαι. Εμπιστεύομαι ότι αυτά που λέει μέσα στο Λόγο Του είναι αληθινά και αυτά που υπόσχεται μπορεί και θέλει να τα κάνει. Είναι δηλαδή αξιόπιστος συνομιλητής. Πιστεύω στο Θεό σημαίνει ότι Τον εμπιστεύομαι, αλλά πως να εμπιστευτώ κάποιον όταν δεν τον γνωρίζω; Όπως γίνεται και με τους ανθρώπους γύρω μας η σχέση και η εμπιστοσύνη χτίζεται σιγά -σιγά. Έτσι και με το Θεό, όσο περισσότερο τον γνωρίζουμε το Θεό μέσα από το λόγο του και τον βλέπουμε να ενεργεί στη ζωή μας, τόσο περισσότερο Τον εμπιστευόμαστε. Το πρώτο πράγμα που παίρνουμε από το Θεό με την πίστη είναι η σωτηρία μας. Λέμε στο Χριστό: “είμαι αμαρτωλός, συχώρεσε με, πλύνε με και καθάρισε με το πολύτιμο αίμα σου” και επειδή πιστεύουμε, νιώθουμε αμέσως καθαροί και Άγιοι, όπως ο Χριστός. Τούτη τη βεβαιότητα έρχεται να τη σφραγίσει μέσα μας το Πνεύμα του Θεού (Γαλάτας Δ/4: 6). 

      Για να λάβει ο άνθρωπος κάτι από το Θεό, χρειάζεται πίστη. Χωρίς πίστη δεν μπορεί να λάβει τίποτα. Θα λέγαμε ότι η πίστη είναι το μέσον, είναι ο αγωγός που μεταφέρει τη δύναμη του Θεού στον άνθρωπο.  Στην επιστολή του "Ιακώβου" (κεφ. Α/1, εδ. 6-8) αναφέρεται: «Ας ζητεί όμως μετά πίστεως, χωρίς να διστάζει παντελώς διότι ο διστάζων ομοιάζει με κύμα θαλάσσης κινούμενον υπό ανέμων και συνταραττόμενον. Διότι ας μη νομίζει ο άνθρωπος εκείνος ότι θέλει λάβει τι παρά του Κυρίου. Άνθρωπος δίγνωμος είναι ακατάστατος εν πάσαις ταις οδοίς αυτού». Η πίστη είναι ο σπουδαιότερος παράγοντας στη σχέση μας με το Θεό. Ας φέρουμε στη μνήμη μας την εικόνα εκείνης της ταλαιπωρημένης γυναίκας που επί δώδεκα έτη αιμορραγούσε. Καθώς την κοίταξε ο Κύριος της είπε: «Θάρρει, θύγατερ η πίστις σου σε έσωσε. Και εσώθη η γυνή από της ώρας εκείνης» (Ματθαίος Θ/9: 22). Όταν κάποιοι τυφλοί πλησίασαν τον Κύριο, για να τους δώσει το φως τους, ο Κύριος τους είπε: «πιστεύετε ότι μπορώ να το κάνω αυτό;». Η απάντηση ήταν «ναι Κύριε, Τότε ήγγισε τους οφθαλμούς αυτών, λέγων Κατά την πίστιν σας ας γείνη εις εσάς» (Ματθαίος Θ/9: 29). 

      «επί πάσι δε αναλάβετε την ασπίδα της πίστεως δια της οποίας θέλετε δυνηθή να σβέσητε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμέν». Η πίστη μας είναι η ασπίδα που θα μας προστατέψει την ώρα της επίθεσης του εχθρού, την ώρα του προβλήματος, την ώρα της δοκιμασίας, όταν θα έρχονται οι σκέψεις μέσα στο μυαλό μας και θα μας λένε: “σε εγκατέλειψε ο Θεός”. Τότε μόνο η δύναμη της πίστης μπορεί να μας προστατέψει. Πάνω στην ασπίδα της πίστεως θα σβήσουν τα πυρωμένα βέλη του εχθρού και θα βγούμε νικητές. Η πίστη είναι το μεγάλο δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Β/2, εδ. 8) αναφέρει: «Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι δια της πίστεως και τούτο δεν είναι από εσας, Θεού το δώρο». Ο Θεός ευαρεστείται με τη ζωή μας, αν ό,τι κάνουμε το κάνουμε με μοναδικό κίνητρο την πίστη μας και όχι για επίδειξη ή άλλους λόγους. Για να το πετύχουμε αυτό, χρειάζεται να είμαστε σε σύνδεση με το Θεό δια του λόγου Του και διά του Πνεύματος του Αγίου. Έτσι θα γνωρίζουμε κάθε μέρα και πιο πολύ το Θεό και κάθε μέρα θα τον εμπιστευόμαστε περισσότερο. Γι’ αυτό πάντοτε στην προσευχή μας θα πρέπει να ζητάμε από το Θεό: «Κύριε αύξησε μου την πίστη». 

     Αναμφισβήτητα η κινητήριος δύναμη πάντων είναι η αληθινή πίστη μας στο Θεό. Με αυτή παίρνουμε τη συγχώρηση, λαμβάνουμε τη σωτηρία μας, τα χαρίσματα του Πνεύματος του Θεού, τη λύση στα προβλήματά μας. Σ’ αυτήν στηρίχτηκαν «οι ήρωες της πίστεως», όπως μας τους παρουσιάζει ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους»  (κεφ. ΙΑ/11). 

4 Δια πίστεως ο Άβελ προσέφερε προς τον Θεόν καλητέραν θυσίαν παρά τον Κάϊν, διά της οποίας εμαρτυρήθη ότι ήτο δίκαιος, επειδή ο Θεός έδωκε μαρτυρίαν περί των δώρων αυτού, και δι' αυτής καίτοι αποθανών έτι λαλεί. 

5 Δια πίστεως μετετέθη ο Ενώχ, διά να μη ίδη θάνατον, και δεν ευρίσκετο, διότι μετέθεσεν αυτόν ο Θεός επειδή προ της μεταθέσεως αυτού εμαρτυρήθη ότι ευηρέστησεν εις τον Θεόν 

6 χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν πρέπει να πιστεύη ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν. 

7 Δια πίστεως ο Νώε, ειδοποιηθείς θεόθεν περί των μη βλεπομένων έτι, εφοβήθη και κατεσκεύασε κιβωτόν προς σωτηρίαν του οίκου αυτού, δι' ης κατέκρινε τον κόσμον και έγεινε κληρονόμος της διά πίστεως δικαιοσύνης. 

8 Δια πίστεως υπήκουσεν ο Αβραάμ, ότε εκαλείτο να εξέλθη εις τον τόπον τον οποίον έμελλε να λάβη εις κληρονομίαν, και εξήλθε μη εξεύρων που υπάγει. 

9 Δια πίστεως παρώκησεν εις την γην της επαγγελίας ως ξένην, κατοικήσας εν σκηναίς μετά Ισαάκ και Ιακώβ των συγκληρονόμων της αυτής επαγγελίας 

10 διότι περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός. 

11 Δια πίστεως και αυτή η Σάρρα έλαβε δύναμιν εις το να συλλάβη σπέρμα και παρά καιρόν ηλικίας εγέννησεν, επειδή εστοχάσθη πιστόν τον υποσχεθέντα. 

12 Δια τούτο και εξ ενός, μάλιστα νενεκρωμένου, εγεννήθησαν καθώς τα άστρα του ουρανού κατά το πλήθος, και ως η άμμος η παρά το χείλος της θαλάσσης, ήτις δεν δύναται να αριθμηθή. 

13 Εν πίστει απέθανον ούτοι πάντες, μη λαβόντες τας επαγγελίας, αλλά μακρόθεν ιδόντες αυτάς και πεισθέντες και εγκολπωθέντες και ομολογήσαντες ότι είναι ξένοι και παρεπίδημοι επί της γης. 

      Είναι βέβαιο ότι η αληθινή, η ακλόνητη πίστη θα μας καταστήσει τελικούς νικητές, όμως σε καμία περίπτωση δε θα περάσουμε σε τούτη τη ζωή «αβρόχοις ποσί». Ο Θεός μέσα στην αγάπη Του και μέσα στην πρόνοιά Του και σύμφωνα με την παιδεία Του θα επιτρέψει προβλήματα μέσα στη ζωή μας και μέσα απ’ αυτά θα φανούν οι δόκιμοι. Ο Απ. Παύλος, άνθρωπος πίστεως και πλήρους αφιέρωσης στο Θεό, ας δούμε πως περιγράφει τη ζωή του: «Πέντε φορές μαστιγώθηκα από τους Ιουδαίους με τριάντα εννιά μαστιγώματα κάθε φορά. Τρεις φορές δάρθηκα με βέργες. Μια φορά λιθοβολήθηκα. Τρεις φορές ναυάγησα. Ένα μερόνυχτο έμεινα ναυαγός στο πέλαγος. Οδοιπόρησα πολλές φορές. Αντιμετώπισα κινδύνους σε ποτάμια, κινδύνους από ληστές, κινδύνους από τους ομοεθνείς μου, κινδύνους από τους εθνικούς, κινδύνους σε πόλεις, κινδύνους σε ερημιές, κινδύνους στη θάλασσα, κινδύνους από ψευδαδέλφους. Εργάσθηκα κοπιάζοντας και μοχθώντας συνέχεια, ξαγρυπνώντας πολλές φορές, αντιμετωπίζοντας πείνα και δίψα, μένοντας πολλές φορές νηστικός, αντιμετωπίζοντας κρύο και γυμνότητα» (Β΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 24-27). Δε μπορεί να βρεθεί σε άνθρωπο μεγαλύτερος κατάλογος πόνου, δακρύων και αίματος. 

   Και συνεχίζει ο Απόστολος: «για να μη υπερηφανεύομαι, εξαιτίας τής υπερβολής των αποκαλύψεων, μου δόθηκε ένα αγκάθι (σκόλωπας) στο σώμα μου» (Β΄ Κορινθίους ΙΒ/12 : 7-8). Πρόκειται για μια πολύ σοβαρή περιπέτεια της υγεία του. Τρεις φορές παρακάλεσε ο Παύλος το Θεό, για να τον θεραπεύσει, χωρίς αποτέλεσμα. Και ο μακρύς κατάλογος δεν τελειώνει εδώ. Απογοητεύσεις από αδελφούς, διαμάχες μεταξύ τους και πολλά άλλα. Το ερώτημα που προκύπτει είναι: Καλά η ασπίδα της πίστεως που θα προφύλασσε τον Απ. Παύλο από τα πυρακτωμένα βέλη του πονηρού πού είναι; Γιατί δεν τον προστάτευσε; Πώς μπορεί αυτός ο άνθρωπος μετά από τόσες περιπέτειες να μιλάει για την «ασπίδα της πίστεως» θα διερωτηθεί κάποιος; 

      Γιατί ο Θεός επέτρεψε όλη αυτή την ασύλληπτη ταλαιπωρία για τον Ιώβ, για τον οποίον ο Ίδιος είχε πεί: «δεν υπάρχει όμοιος αυτού εν τη γη, άνθρωπος άμεμπτος και ευθύς, φοβούμενος τον Θεόν και απεχόμενος από κακού;» (Ιώβ Α/1: 8). Γιατί ο Θεός επέτρεψε ο Δαβίδ, για τον οποίον ο Θεός είχε πει: «άνδρας κατά την καρδίαν μου» (Πράξεις ΙΓ/13: 22), να τρέχει επί δεκατρία χρόνια στα βουνά κυνηγημένος από το βασιλιά Σαούλ και μάλιστα ενώ είχε ήδη χριστεί βασιλιάς; Γιατί ο Δανιήλ, ένας πολύ πιστός άνθρωπος, να βρεθεί μέσα στο λάκκο των λεόντων; (Δανιήλ Σ/6: 16). Γιατί ο Ιωσήφ, ένας τόσο πιστός και αφιερωμένος στο Θεό άνθρωπος, να πουληθεί σαν δούλος και να βρεθεί άδικα στην φυλακή της Αιγύπτου. Πολλοί άγιοι άνθρωποι αν και κράτησαν ψηλά και δυνατά την ασπίδα της πίστεως, όμως δε γλίτωσαν από τα πυρωμένα βέλη του εχθρού. Ας ψάξουμε τις απαντήσεις μέσα στην αγάπη και την πρόνοια του ουράνιου Πατέρα μας. 

    Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι «η ασπίδα της πίστεως» δεν προστατεύει αναγκαστικά τον άνθρωπο από τις εξωτερικές συνθήκες της ζωής. Πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα έχει σκοπό να προστατεύσει την εσωτερική πνευματική μας σχέση του ανθρώπου με το Θεό. Έχει σκοπό να διαφυλάξει ακέραιη και απρόσβλητη την ψυχή του πιστού ανθρώπου. Ο Απ. Παύλος διερωτάται: 

35 Τις θέλει μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή πείνα ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα; 

36 Καθώς είναι γεγραμμένον, Ότι ένεκα σου θανατούμεθα όλην την ημέραν. Ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής. 

37 Αλλ' εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς (Ρωμαίους Η/8: 35-37). 

      Όλα αυτά είναι ενδεχόμενο να συμβούν στη ζωή μας μέσα στην πρόνοια του Θεού, μέσα στην αγάπη Του, μέσα στο αδιάλειπτο ενδιαφέρον του για την πνευματική ολοκλήρωση του ανθρώπου, μέσα στην παιδεία Του. Ο Θεός ποτέ δεν υποσχέθηκε ότι θα τραβήξει τους δικούς Του από τον κόσμο του πόνου και των δακρύων. Το χριστιανό ο Θεός δεν τον έβαλε μέσα σ’ ένα θερμοκήπιο. Αντίθετα ένα δενδράκι που μεγαλώνει στην πλαγιά του βουνού είναι ο χριστιανός. Εκεί και ο άνεμος θα το χτυπήσει και η βροχή και ο αέρας και το χιόνι θα του σπάσει κάποια κλαριά. Όμως το δενδράκι, για να μην ξεριζωθεί κάτω απ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες, θα ρίξει τις ρίζες του όλο και πιο βαθιά μέσα στο βουνό. Πόσοι άνθρωποι μέσα στις εξωτερικές δυσκολίες, μέσα στον πόνο, τη θλίψη δεν ήρθαν πιο κοντά και δεν έριξαν βαθιά τις ρίζες τους μέσα στο Θεό και τις υποσχέσεις Του!

      Κλείνοντας θα επαναλάβουμε ότι η ασπίδα της πίστης είναι αναπόσπαστο τμήμα της πανοπλίας του Θεού, η οποία είναι αναγκαία για την πάλη μας με το κακό. Δεν μπορούμε να προστατεύσουμε μόνοι μας τον εαυτόν μας. Μόνον ο Χριστός μπορεί να μας προστατεύσει και γι’ αυτό θα πρέπει να είμαστε πάντοτε σε στενή και ζωντανή επαφή με το Χριστό. Αυτός είναι η ασπίδα μας και η λαβή της ασπίδας, πάνω στην οποία θα πρέπει να έχει «κολλήσει» το χέρι μας, είναι η πίστη μας. Δεν σώζει τον άνθρωπο η πίστη του, τον σώζει ο Χριστός, όμως η πίστη είναι εκείνη που μας φέρνει κοντά στο Χριστό, μας ταυτίζει μαζί Του και μας κρατά κάτω από την προστασία Του. ---

5. Η ΠΕΡΙΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

5. Η ΠΕΡΙΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

 «λάβετε την περικεφαλαίαν της σωτηρίας» (προς Εφεσίους Σ/6: 17α).

        Πέμπτο εξάρτημα της πανοπλίας του Θεού είναι η περικεφαλαία. Πρόκειται για πολύ σπουδαίο εξάρτημα που προορίζεται να προστατεύσει το κεφάλι του στρατιώτη από τα εχθρικά πυρά. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο και η περικεφαλαία της σωτηρίας προστατεύει του νου του Χριστιανού από τα εχθρικά πυρά που είναι οι διάφορες πλανεμένες θεωρίες, η γενική σύγχυση που έχει επικρατήσει γύρω μας εξαιτίας της άγνοια του λόγου του Θεού από τις εσωτερικές και εξωτερικές μάχες που καλείται να δώσει ο πιστός άνθρωπος. Το Πνεύμα το Άγιο, καθώς μπαίνει μέσα στη ζωή του Χριστιανού δια της πίστεως και της αναγεννήσεως, έρχεται να μεταμορφώσει το νου του πιστού ανθρώπου (Ρωμαίους ΙΒ/12: 2) έτσι, ώστε να μη σκέπτεται πια, όπως σκεπτόταν, πριν αναγεννηθεί. «Όθεν εάν τις ήναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγειναν νέα» (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 17). Όταν ο νους αλλάζει, ολόκληρος ο άνθρωπος αλλάζει. Όταν κάποιος γίνεται νέο κτίσμα εν Χριστώ, είναι ανάγκη σύμφωνα με το λόγο του Θεού να αποβλέπει «εις τα άνω» (Κολοσσαείς Γ/3: 1), να δίνει προτεραιότητα στα πράγματα που αφορούν τη σχέση του με το Χριστό (Β’ Κορινθίους Ε/5: 17,18). Όταν ο χριστιανός οδηγείται από το Άγιο Πνεύμα, τότε προστατεύει το νου του από λανθασμένες επιλογές. Ο χριστιανός φορώντας την πανοπλία του Θεού γίνεται ικανός να αγωνιστεί «τον καλό αγώναν της πίστεως» (Β’ Τιμοθέου Δ/4: 6-8) έχοντας ως εφόδια κάθε στιγμή το λόγο του Θεού και την προσευχή (Εφεσίους Σ/6: 18). 

       Παρά το γεγονός ότι μέσω της πίστεως στο Θεό και τον αιώνιο λόγο Του έχουμε ανακαινίσει το νου μας, δεν παύουμε να είμαστε άνθρωποι ατελείς και αδύναμοι, επειδή το διεφθαρμένο σύστημα που λειτουργεί γύρω μας μπορεί να αποσπάσει την προσοχή μας. Ο Απ. Παύλος αναφέρει σχετικά: «ξέρω ότι μέσα μου (δηλαδή, μέσα στη σάρκα μου) δεν κατοικεί αγαθό επειδή, το να θέλω, βρίσκεται κοντά μου, το να κάνω, όμως, το καλό, δεν το βρίσκω, επειδή, δεν κάνω το αγαθό, που θέλω αλλά, το κακό, που δεν θέλω, αυτό κάνω» (Ρωμαίους Ζ/7: 18-19). Ο διάβολος μέχρι και τον Κύριο Ιησού πείραξε με σκοπό να τον κάνει να παρεκκλίνει από το σκοπό Του προσφέροντάς Του «όλα τα βασίλεια του κόσμου και τη δόξα τους» (Ματθαίος Δ/4: 8). Όμως ο Ιησούς με τη δύναμη του Θεού αντιστάθηκε στα σχέδια του εχθρού αποβλέποντας σε έναν οραματισμό τον οποίον μας αναφέρει ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 2) «όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού». 

     Είναι ανάγκη να στηριχθούμε στις υποσχέσεις του Θεού και να διατηρήσουμε άσβεστη την ελπίδα που έχει βάλει ο Θεός μέσα μας για το αιώνιο μέλλον μας. Ας προσέξουμε να μη γεμίζουμε το μυαλό μας, τη διάνοιά μας με όλα αυτά τα εφήμερα και απατηλά που προσφέρει το διεφθαρμένο σύστημα πραγμάτων που μας περιβάλλει. Αντίθετα ας φροντίζουμε να γεμίζουμε το μυαλό μας με το λόγο του Θεού, με τις θαυμαστές υποσχέσεις Του και με τα μεγάλα και θαυμαστά σχέδια που έχει ο Θεός για το κάθε δικό Του παιδί. (Αποκάλυψη Α/1: 6 & Ε/5: 10). Ο λόγος του Θεού μας προτρέπει να μένουμε «εις την ελπίδα χαίροντες, εις την θλίψιν υπομένοντες, εις την προσευχήν προσκαρτερούντες» (Ρωμαίους ΙΒ/12: 12). Αυτή είναι η ασφαλής πνευματική στάση στην οποία θα πρέπει να βρίσκεται ο πιστός άνθρωπος. 

     Είναι αναγκαίο να υπάρξει συνταύτιση του νου του πιστού ανθρώπου με το νου του Χριστού. Το Πνεύμα το Άγιο είναι εκείνο που ανανεώνει και μεταμορφώνει το νου του ανθρώπου. Στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 2) αναφέρει ο Απ. Παύλος: «και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον». Όταν ο χριστιανός οδηγείται από το Πνεύμα το Άγιο, έχει προστατευμένο το νου του και τη σκέψη του από λανθασμένα, εφήμερα, σαρκικά πράγματα. Στο βιβλίο των «Παροιμιών» (κεφ. ΚΕ/25, εδ. 28) αναφέρεται: «Όστις δεν κρατεί το πνεύμα αυτού, είναι ως πόλις κατεδαφισμένη και ατείχιστος». Τι θα κάνει ο εχθρός σε μια πόλη που είναι κατεδαφισμένη και ατείχιστη; Θα μπει μέσα και θα «αλωνίσει». Θα φέρει μέσα στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου πάθη, επιθυμίες κακές, εγωισμούς, υπερηφάνεια, θυμό, ματαιότητα καθώς και το υπερόπλο του εχθρού, για να καταλάβει το νου του ανθρώπου, που είναι το «εγώ». Πίσω από «εγώ» κρύβονται σαρκικά πάθη, επιθυμίες, διανοήματα και πολλά άλλα με τα οποία ο εχθρός χρησιμοποιεί κατάλληλα για να απομακρύνει, όσο γίνεται πιο πολύ, τον άνθρωπο από το Θεό με σκοπό βεβαίως να τον καταστρέψει. Εκείνος που δεν κυριαρχεί στο πνεύμα του, που δεν έχει την κυριαρχία του εαυτού του είναι σαν πόλη κατεδαφισμένη χωρίς τείχη. Είναι ένας εύκολος στόχος για τον εχθρό. Θα έρθει, θα τον καταλάβει και αφού του αφαιρέσει ό,τι καλό υπάρχει, θα τον οδηγήσει στην αιώνια απώλεια. Μόνον, όταν ο άνθρωπος οδηγείται από το Πνεύμα το Άγιο εξουσιάζει το πνεύμα του, μπορεί να ελέγχει τις «ορέξεις» του, να βάζει χαλινό στις επιθυμίες του, τις σκέψεις του και να κρατάει πάντα σε τάξη τον εαυτόν του. Επίσης στο βιβλίο των «Παροιμιών» (κεφ. ΙΣ/16, εδ. 32) αναφέρεται: «Καλύτερος ο μακρόθυμος παρά ο δυνατός κι αυτός που εξουσιάζει το πνεύμα του, παρά αυτός που εκπορθεί μια πόλη». Ο άνθρωπος που μπορεί να κρατήσει την ψυχραιμία του σε μια δύσκολη ώρα και να εξουσιάσει πάνω στο πνεύμα του είναι μεγαλύτερος ήρωας από έναν που κατακτάει μια ολόκληρη πόλη. Λέγεται ότι ο Τσάρος της Ρωσίας Μέγας Πέτρος κάποτε θύμωσε και χτύπησε έναν κηπουρό τόσο πολύ, που μετά από λίγο ο κηπουρός πέθανε. «Αλίμονο», είπε ο Πέτρος με θλίψη, «κατέκτησα τόσα έθνη και δεν μπόρεσα να κατακτήσω τον εαυτόν μου». 

       Ο Απ. Παύλος στην επιστολή "Α΄ προς Θεσσαλονικείς" (κεφ. Ε/5, εδ. 8,9) αναφέρει: «εμείς, όμως, καθώς είμαστε της ημέρας, ας εγκρατευόμαστε, αφού ντυθούμε τον θώρακα της πίστης και της αγάπης και για περικεφαλαία την ελπίδα τής σωτηρίας. Δεδομένου ότι, ο Θεός δεν μας προσδιόρισε για οργή, αλλά για απόλαυση σωτηρίας, διαμέσου τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού». Η περικεφαλαία της ελπίδας της σωτηρίας μας δεν είναι μια αβέβαιη, συγκεχυμένη ελπίδα που μπορεί κάποια στιγμή και να μας απογοητεύσει. Όχι, είναι βεβαιότητα, είναι ζωντανή ελπίδα που θα μας προστατεύσει από κάθε παγίδα του εχθρού. 

     Το κεφάλι του πολεμιστή είναι από τα μέρη που θα πρέπει να προστατευθεί όχι μόνον διότι αποτελεί κύριο ζωτικό σημείο του σώματος, αλλά και διότι αποτελεί το βασικό στόχο του εχθρού, επειδή καθώς είπαμε, ο εχθρός προσπαθεί να κάνει τον άνθρωπο να αμαρτήσει διανοητικά, ώστε να τον αποκόψει ψυχικά από το Θεό. Εκείνος που θα ακουμπήσει με εμπιστοσύνη πάνω στον αιώνιο λόγο του Θεού είναι ως ισχυρό και απόρθητο φρούριο από τον εχθρό. Σε κάθε περίπτωση η ζωντανή ελπίδα που μας οδηγεί στη βεβαιότητα της σωτηρίας μας θα πρέπει να είναι ως περικεφαλαία μας. Αυτή θα μας διαφυλάξει από τα σχέδια του ανθρωποκτόνου εχθρού, θα μας στηρίξει, θα μας παρηγορήσει, θα μας ελευθερώσει από τις παγίδες. 

      Όταν ο λόγος του Θεού μας λέγει: «λάβετε την περικεφαλαίαν της σωτηρίας» εννοεί ότι θα πρέπει να αποκτήσουμε συνείδηση και να πιστέψουμε μέσα από την καρδιά μας ότι έχουμε σωθεί. Ο πιστός άνθρωπος δεν είναι «ως και οι λοιποί, οι μη έχοντες ελπίδα…». Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο δεν θα πρέπει να συμπεριφέρεται όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι. Θα πρέπει να έχει άλλες σκέψεις, άλλες επιδιώξεις, άλλο τρόπο ζωής, άλλη συμπεριφορά. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να προστατεύσουμε τη διάνοιά μας από τις κακές σκέψεις και επιθυμίες του εχθρού. Όταν είμαστε ντυμένοι με την περικεφαλαία, δεν μπορεί ο διάβολος να προσβάλει τη διάνοιά μας. Το πιο ευαίσθητο σημείο του ανθρώπου είναι το κεφάλι και περισσότερο από κάθε άλλο σημείο εκεί σημαδεύει ο εχθρός. Επειδή η κεφαλή μας είναι ο Χριστός, η προσπάθεια του εχθρού επικεντρώνεται στο να μας κλέψει το Χριστό μέσα από το κεφάλι μας, δηλαδή να αποσπάσει το νου και τη σκέψη μας από τα πράγματα του Θεού και να προσηλώσει τη σκέψη μας στα γήινα, τα εφήμερα και γενικά σε ό,τι είναι αντίθετο προς το Θεό. Αν αυτό το καταφέρει, τότε γινόμαστε εύκολα θύματα στα χέρια του. Είναι ανάγκη λοιπόν να προστατεύσουμε τον τρόπο σκέψης μας και αυτό θα το επιτύχουμε, όταν έχουμε στραμμένο το νου μας στα πράγματα του Θεού και κυρίως να έχουμε σταθερή μέσα στο μυαλό μας την ελπίδα της σωτηρίας μας, την ελπίδα της αιώνιας ζωής, που υπόσχεται ο Θεός σε κάθε δικό Του παιδί (Α΄ Ιωάννου Β/2: 25). Μόνον τότε το μυαλό μας θα είναι προστατευμένο και πάνω στην περικεφαλαία της σωτηρίας μας θα χτυπήσει και θα εξοστρακιστεί κάθε αρνητική σκέψη, κάθε ψεύτικη διδαχή, κάθε πλάνη, κάθε πειρασμός του εχθρού. 

      Ο Απ. Παύλος γράφει προς τους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης: (Α΄ Θεσσαλονικείς» (Ε/5: 8) «αλλ' ημείς, όντες της ημέρας, ας εγκρατευώμεθα, ενδυθέντες τον θώρακα της πίστεως και αγάπης και περικεφαλαίαν την ελπίδα της σωτηρίας». Και εδώ η ελπίδα της σωτηρίας μας, εν Χριστώ Ιησού, παρομοιάζετε με περικεφαλαία, επειδή ακριβώς έχει σκοπό να προστατεύσει τη διάνοιά μας. 

     Ο λόγος του Θεού μας καλεί να έχουμε ως περικεφαλαία στην πνευματική μας ζωή δια της πίστεως την ελπίδα της σωτηρίας μας. Είναι μια σωτηρία που προσφέρεται από το Θεό, δια Ιησού Χριστού, δωρεάν, κατά χάριν. «Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον, ουχί εξ έργων, διά να μη καυχηθή τις» (Εφεσίους Β/2: 8,9) και η οποία έρχεται να καλύψει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του πιστού ανθρώπου. 

     Ο Απ. Παύλος μας αναφέρει: «επειδή, σωθήκαμε με την ελπίδα» (Ρωμαίους Η/8: 24). Εδώ γίνεται αναφορά στο παρελθόν, όπου ο Θεός μας έσωσε, όταν πιστέψαμε στο Χριστό και αναφέρεται κυρίως στην ενοχή της αμαρτίας μας την οποία ο Θεός μας συγχώρησε. «και τας αμαρτίας αυτών και τας ανομίας αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον» (Εβραίους Ι/10: 17). 

   Στους Κορινθίους χριστιανούς αναφέρεται σε ενικό αριθμό και τους λέει: «για μας που βρισκόμαστε στο δρόμο της σωτηρίας». (Α΄ Κορινθίους Α/1: 18). Εδώ ο Απόστολος αναφέρεται στο παρόν και θέλει να μας τονίσει τη δύναμη της αμαρτίας, η οποία πολύ εύκολα μας κάνει να αστοχούμε. Στον αγώνα αυτόν ο Κύριος μας προσφέρει τη δύναμη, ώστε να σταθούμε και να νικήσουμε. Στους Εβραίους Χριστιανούς γράφει ο Απ. Παύλος: «ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ' υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα» (Εβραίους ΙΒ/12: 1). 

     Στην επιστολή «προς Ρωμαιους» (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 11) αναφέρεται: «είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ' ότε επιστεύσαμεν». Εδώ γίνεται αναφορά στη σωτηρία μας, την οποία θα λάβουμε στο μέλλον. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι με τη χάρη του Χριστού σωθήκαμε, με τη δύναμή Του κάθε μέρα σωζόμαστε και με τη χάρη Του ζούμε τη ζωντανή ελπίδα ότι μια μέρα θα σωθούμε και θα ζήσουμε μαζί με τον Ιησού Χριστό στον ουρανό. «και περικεφαλαίαν την ελπίδα της σωτηρίας». 

    Ο στρατιώτης μάχεται, κακουχείται, δεινοπαθεί, συνθλίβεται την ώρα της μάχης, αγωνίζεται σκληρά, γιατί έχει μέσα του ελπίδα. Αποβλέπει στη νίκη και σ’ ένα ευτυχές μέλλον που εκτείνεται μετά τη νίκη. Το ίδιο ισχύει και για το Χριστιανό. Στηριζόμενος στις ζωντανές υποσχέσεις του Θεού, ζει έχοντας ζωντανή, ασάλευτη ελπίδα μέσα του ότι μία μέρα θα δει το Θεό «πρόσωπο προς πρόσωπο». Γράφει ο Απ. Παύλος στους χριστιανούς της Κορίνθου: «Διότι τώρα βλέπομεν διά κατόπτρου αινιγματωδώς, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε δε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθην». (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 12). 

     Την ελπίδα μέσα στην καρδιά του πιστού ανθρώπου την έβαλε ο Χριστός. Εκείνο το θλιβερό, τελευταίο βράδυ του Κυρίου γύρω από το πασχαλινό τραπέζι ο Κύριος έδωσε μία υπόσχεση στους μαθητές Του και διαχρονικά σε όλους όσους είναι δικοί Του. Τους είπε λοιπόν: «Στο σπίτι του πατέρα μου υπάρχουν πολλοί χώροι διαμονής, διαφορετικά θα σας το έλεγα. Πηγαίνω, λοιπόν, να σας ετοιμάσω τόπο και αφού πάω και σας ετοιμάσω τόπο, θα έρθω πάλι και θα σας πάρω κοντά μου, για να είστε και εσείς όπου είμαι εγώ» (Ιωάννης ΙΔ/14: 2). Τι ωραία, τι τρυφερά, τι παρήγορα λόγια, τι όμορφη ελπίδα έβαλε μέσα στην καρδιά τους ο Κύριος! 

    Μ’ αυτήν την περικεφαλαία της ελπίδας της σωτηρίας κατέβηκε στις μάχες η εκκλησία του Χριστού και μ’ αυτήν θα αγωνίζεται μέχρι εκείνη την ώρα που στον ουρανό θα ηχήσει η σάλπιγγα του Θεού, που θα ακουστεί η φωνή του αρχαγγέλου, που θα σημάνει ότι ήρθε η μεγάλη ώρα, ότι ήρθε η ώρα της αρπαγής της Εκκλησίας του Θεού, εν Χριστώ Ιησού. Τότε, μας λέει ο λόγος του Θεού, «όσοι έχουν πεθάνει και είχαν πιστέψει στο Χριστό, θα αναστηθούν πρώτα. Έπειτα οι ζωντανοί που είναι του Χριστού θα αρπαγούν πάνω από την πολύπαθη τούτη γη, για να συναντήσουν τον Κύριο στις νεφέλες» (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 16-17). Από το ξερονήσι της Πάτμου αποκαλύπτει ο Ιωάννης: «Και ήκουσα φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού, λέγουσαν Ιδού, η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ' αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ' αυτών Θεός αυτών και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον διότι τα πρώτα παρήλθον». (Αποκάλυψη ΚΑ/21: 3,4). 

      Ας προσέξουμε να μην ξεχνάμε τις υποσχέσεις του Θεού που είναι πάντοτε ζωντανές, αληθινές και οι οποίες θα εκπληρωθούν κατά γράμμα. Ας μην ξεχνάμε την περικεφαλαία της ελπίδας της σωτηρίας μας για να μη χάνουμε ποτέ την ελπίδα μας, για να βαδίζουμε με δύναμη, με αυτοπεποίθηση, «αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως» (Εβραίους ΙΒ/12: 2). Πάντοτε την επίθεση του εχθρού να την αντιμετωπίζουμε με την ζωντανή ελπίδα στην καρδιά. 

     Πάντοτε στις μάχες τις πνευματικές να κατεβαίνουμε έχοντας την περικεφαλαία της ελπίδας της σωτηρίας μας. ---

6. Η ΜΑΧΑΙΡΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

6. Η ΜΑΧΑΙΡΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.

 

«και την μάχαιραν του Πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού» (προς Εφεσίους Σ/6: 17β).

       Σαν εισήγηση σ’ αυτή τη μελέτη θα ήθελα να μεταφέρω αυτούσιο ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ιωάννη Βουνιάνου (1628 – 1688), που επιγράφεται: «το μεγάλο ταξίδι»:

       Τότε ο Απολλύων (ο διάβολος) ξέσπασε άγρια θυμωμένος και φώναξε: 

-- Εγώ είμαι εχθρός αυτού του Βασιλιά (του Θεού). Μισώ κι Εκείνον και τους νόμους Του και τους ανθρώπους Του. Γι’ αυτό βγήκα έξω για να σε χτυπήσω. 

-- Πρόσεχε Απολλύων τι κάνεις είπε ο Χριστιανός. Βρίσκομαι πάνω στο βασιλικό δρόμο, στο δρόμο του αγιασμού. Ο Απολλύων τότε άπλωσε τα τεράστια πόδια του από το ένα μέρος του δρόμου ως το άλλο για ν’ αποκλείσει το δρόμο και φώναξε: Δε φοβάμαι τίποτε. Ετοιμάσου τώρα γιατί θα σε σκοτώσω! Ορκίζομαι στα καταχθόνια του καταφυγίου μου δε θα σε αφήσω να προχωρήσεις πιο πέρα. Εδώ θα σου βγάλω την ψυχή! Λέγοντας αυτά έριξε ένα φλογισμένο βέλος στο στήθος του Χριστιανού. Μα ο Χριστιανός πρόβαλε την ασπίδα που κρατούσε στο χέρι, απέκρουσε μ’ αυτήν το πυρωμένο βέλος και ξέφυγε τον κίνδυνο. 

-- Ο Χριστιανός τότε, βλέποντας πως έφτασε η στιγμή να πολεμήσει έσυρε το σπαθί του. Κι ο Απολλύων χίμηξε πάνω του ρίχνοντας βέλη σαν το χαλάζι. Μ’ όλες τις προσπάθειές του, ο Χριστιανός δε μπόρεσε να ξεφύγει. Πληγώθηκε στο κεφάλι, στο χέρι και στο πόδι. Αυτό τον ανάγκασε να οπισθοχωρήσει λίγο γιατί ο Απολλύων του έριχνε με μεγαλύτερη μανία. Πήρε θάρρος όμως κι ο Χριστιανός και αντιστάθηκε όσο πιο γενναία μπορούσε. Η φοβερή αυτή μάχη κράτησε μισή μέρα και πιο πολύ, ώσπου ο Χριστιανός εξαντλήθηκε και δε μπορούσε πια ν’ αντέξει. Οι πληγές του τον έκαναν ολοένα και πιο αδύναμο. 

-- Τότε ο Απολλύων, βλέποντας πως έχει την κατάλληλη ευκαιρία άρχισε να ζυγώνει προς το Χριστιανό που παλεύοντας κατάφερε να τον ρίξει κάτω. Τη στιγμή που έπεφτε κάτω ξέφυγε και το σπαθί από το χέρι του. Τότε ο Απολλύων είπε: «Σ’ έχω τώρα στα χέρια μου» και τον έσφιξε τόσο πολύ που ο Χριστιανός άρχισε να χάνει τις ελπίδες του πως θα ζήσει. Μα όπως ο Θεός θέλησε, την ώρα που ο Απολλύων πήγαινε να δώσει το τελειωτικό χτύπημα και να αποτελειώσει τον καλό εκείνο οδοιπόρο, ο Χριστιανός άπλωσε το χέρι του και με μια επιδέξια κίνηση άρπαξε από κάτω το σπαθί του και φώναξε: «Μη χαίρεσαι για μένα εχθρέ μου κι έπεσα πάλι θα σηκωθώ!» (Μιχαίας Ζ/7: 8). Λέγοντας αυτά του έφερε ένα δυνατό χτύπημα με το σπαθί του και τον έκανε να συρθεί πίσω βαριά πληγωμένος. Βλέποντάς τον έτσι ο Χριστιανός όρμισε ξανά επάνω του λέγοντας: «Σε όλα αυτά υπερνικούμε με την βοήθεια Εκείνου που μας αγάπησε». (Ρωμαίους Η/8: 37). 

-- Τότε ο Απολλύων άπλωσε τα μαύρα απαίσια φτερά του κι έφυγε βιαστικός κι ο Χριστιανός δεν τον ξαναείδε ποτέ πια. Ο Απ. Ιάκωβος μας προτρέπει: «Αντισταθείτε εις τον διάβολον και θέλει φύγει από σας» (Ιακώβου Δ/4: 7). 

     Μέχρι τώρα τα όπλα τα οποία αναφέραμε ήταν αμυντικά. Στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Σ/6, εδ. 17) αναφέρεται ένα ακόμα όπλο που ξεχωρίζει από όλα τα’ άλλα, γιατί είναι το μόνο επιθετικό της πανοπλίας του Θεού. Το μόνο επιθετικό όπλο που διαθέτει ο Χριστιανός, το οποίο μας καλεί ο λόγος του Θεού να λάβουμε, είναι «η μάχαιρα του πνεύματος». Τούτο το όπλο η Αγία Γραφή το παρομοιάζει με μάχαιρα, γιατί τρυπά, διαπερνά, συνθλίβει τον εχθρό και ακυρώνει τα σχέδιά του. Με το όπλο αυτό θα επιτιθέμεθα εναντίον του εχθρού και θα καταστρέφουμε τις μεθοδίες του και θα ελευθερώνουμε τους ανθρώπους που είναι δέσμιοι σ’ αυτόν (Ησαΐας ΞΑ/61: 1) και θα τους οδηγούμε στην ελευθερία και στην αλήθεια του Ιησού Χριστού. Όταν εφαρμόζουμε το λόγο του Θεού, τοποθετούμε τον εαυτόν μας μέσα στις σκέψεις του Θεού. Έτσι βλέπουμε τα διάφορα πράγματα της ζωής, τον κόσμο, την αμαρτία κλπ όπως τα βλέπει και ο Θεός και μέσα από τον αιώνιο λόγο Του βρίσκουμε τα σχέδιά Του για τον καθένα μας. Μέσα στο γραπτό λόγο του Θεού θα βρούμε τι μας ζητάει ο Θεός και αφού το βρούμε, αφού μας το αποκαλύψει το Πνεύμα το Άγιο, θα πρέπει να ζητήσουμε τη δύναμη από το Θεό, για να το εκτελέσουμε. 

       Συνοπτικά μπορούμε να πούμε ότι ο λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει την αλήθεια, μας δείχνει το σωστό δρόμο, την «οδόν της ζωής» (Ψαλμός ΙΣ/16: 11), μας στηρίζει, μας δυναμώνει με τις ζωντανές και αιώνιες υποσχέσεις Του. Μια από τις μεγάλες υποσχέσεις του Κυρίου είναι: «τα δικά μου πρόβατα ακούν τη φωνή μου και εγώ τα γνωρίζω και με ακολουθούν. Και εγώ δίνω σ’ αυτά αιώνια ζωή και δεν θα χαθούν στον αιώνα και κανένας δεν θα τα αρπάξει από το χέρι μου» (Ιωάννης Ι/10: 27,28). Ποιος τα λέει αυτά; Τα λέει Εκείνος που είναι Πιστός & αληθινός (Αποκάλυψη ΙΘ/19: 11). 
      Στο βιβλίο της «Αποκάλυψης» (κεφ. Α/1, εδ. 16) ο Απ. Ιωάννης, που είδε σε όραμα τον Ιησού στη δόξα Του σαν Κύριο της Εκκλησίας, αναφέρει: «και είχεν εν τη δεξιά αυτού χειρί επτά αστέρας και εκ του στόματος αυτού εξήρχετο ρομφαία δίστομος οξεία και η όψις αυτού έλαμπεν ως ο ήλιος λάμπει εν τη δυνάμει αυτού». Αυτή η δίστομη ρομφαία είναι ο λόγος του Θεού, που εξέρχεται από το στόμα του Κυρίου Ιησού. Oταν γνωρίζουμε την αλήθεια του Θεού, όταν εκτελούμε το θέλημά Του, όταν πιστεύουμε στις υποσχέσεις Του και όλα αυτά τα εφαρμόζουμε μέσα στη ζωή μας, τότε έχουμε τοποθετημένο στο χέρι μας το "ξίφος του Θεού", έχουμε τη "μάχαιρα του Πνεύματος" και με αυτό το σπαθί μπορούμε με σιγουριά να κατέβουμε στη μάχη και σίγουρα να νικήσουμε. 

     Αν έχουμε πίστη και θάρρος. Το μόνο όπλο που μπορεί να καταστρέψει το διάβολο και τα ανθρωποκτόνα σχέδιά του είναι «η μάχαιρα του πνεύματος», που είναι ο λόγος του Θεού. Ο Συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους», κεφ. Δ, εδ. 12, αναφέρει: «Επειδή, ο λόγος τού Θεού είναι ζωντανός, και ενεργός, και κοφτερότερος περισσότερο από κάθε δίκοπη μάχαιρα, και εισχωρεί βαθιά, μέχρι διαίρεσης και της ψυχής και του πνεύματος, μέχρι τους συνδέσμους και τους μυελούς, και διερευνάει τούς συλλογισμούς και τις έννοιες της καρδιάς». Εδώ πρόκειται για το γραπτό λόγο του Θεού, τη Βίβλο, που είναι: 

Ζωντανός – έχει ζωή μέσα του. Είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68). 

Ενεργός – μπορεί να δράσει, να ενεργήσει και να επηρεάσει κάθε περιοχή της ανθρώπινης ύπαρξης.

Δραστικός – έχει δύναμη μέσα του και η δύναμη αυτή τον κάνει «να μη δεσμεύεται» (Β΄ Τιμοθέου Β/2: 9). «Είναι δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα» (Ρωμαίους Α/1: 16). 

Κοφτερός - και μάλιστα πιο κοφτερός από κάθε δίκοπο μαχαίρι ή σπαθί. 

Διαιρετικός – εισχωρεί βαθιά και χωρίζει την ψυχή από το πνεύμα, τα δύο αόρατα, άυλα τμήματα της ανθρώπινης οντότητας. Χωρίζει το κόκαλο απ’ το μεδούλι, δηλ. αγγίζει και τα πλέον εσωτερικά πράγματα της φυσικής ύπαρξής μας. 

Διεισδυτικός – εισχωρεί στα βάθη της καρδιά του ανθρώπου, αντιλαμβάνεται και κρίνει τους διαλογισμούς και τις προθέσεις της καρδιάς του ανθρώπου. 

       Αυτό είναι το ξίφος που το χέρι του Θεού προσέθεσε στην πανοπλία μας. Χωρίς το όπλο αυτό είναι αδιανόητο να τολμήσει ο Χριστιανός να κατέβει στο πεδίο της μάχης. Γιατί θα υποστεί ήττα βαριά και ανεπανάληπτη. Μ’ αυτό θα πολεμήσει, μ’ αυτό θα διαλύσει το θρησκευτικό ψεύδος και θα οδηγήσει τους ταπεινούς στην καρδιά να βρουν την ελευθερία τους. Ο Απ. Ιωάννης (κεφ. Η/8, εδ.32) μεταφέροντας τα λόγια του Χριστού αναφέρει: «Εάν σεις μείνετε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει». Είναι δέσμιος του εχθρού ο άνθρωπος μέσα από τα πάθη και τις επιθυμίες και μόνον η αλήθεια του λόγου του Θεού μπορεί να τον ελευθερώσει. Επίσης με αυτό το πνευματικό σπαθί μπορούμε να αμυνόμαστε, όταν αντιμετωπίζουμε πειρασμούς ή άλλα εμπόδια στην πνευματική μας ζωή και γενικά μπορούμε να αντιμετωπίζουμε «πάσαν την δύναμην του εχθρού». Πόσο θα πρέπει να ευχαριστούμε το Θεό για το γραπτό λόγο που μας έχει δώσει και για τον οποίο μας διαβεβαιώνει: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης, διά να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 17). 

      Αν υπήρξε ποτέ ένας, ο οποίος δε θα είχε ανάγκη να κάνει χρήση αυτού του ξίφους στην πάλη του εναντίον του κακού, αν υπήρξε ποτέ ένας, ο οποίος δε θα είχε ανάγκη το γραπτό λόγο του Θεού, αυτός ήταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που ίδιος ήταν ο ζωντανός Λόγος του Θεού. Ας προσέξουμε όμως πως ενήργησε ο Κύριος και απέκρουσε αποτελεσματικά τον τριπλό πειρασμό του εχθρού. Κράτησε σφιχτά στο χέρι Του το σπαθί του πνεύματος, το γραπτό λόγο του Θεού. Σε κάθε πρόκληση του εχθρού ο Κύριος απαντούσε: 

-- «Και ελθών προς αυτόν ο πειράζων είπεν. Εάν είσαι Υιός του Θεού, ειπέ να γείνωσιν άρτοι οι λίθοι ούτοι» (Ματθαίος Δ/4: 3). 

Όχι, απαντάει ο Κύριος, γιατί είναι γραμμένο ότι ο άνθρωπος δε θα ζει μόνο για το ψωμί, αλλά για να εφαρμόζει κάθε λόγο που βγαίνει από το λόγο του Θεού (Ματθαίος Δ/4: 4). 

 -- «Λέγει προς αυτόν, εάν είσαι Υιός του Θεού, ρίψον σεαυτόν κάτω διότι είναι γεγραμμένον, ότι θέλει προστάξεις εις τους αγγέλους αυτού περί σου και θέλουσι σε σηκώνει επί των χειρών αυτών, δια να μη προσκόψεις προς λίθον τον πόδα σου». 

Όχι, γιατί είναι γραμμένο: Δε θα πειράξεις Κύριον το Θεό σου (Ματθαίος Δ/4: 7). 

-- «Πάλιν παραλαμβάνει αυτόν ο διάβολος εις όρος πολύ υψηλόν, και δεικνύει εις αυτόν πάντα τα βασίλεια του κόσμου και την δόξαν αυτών και λέγει προς αυτόν Ταύτα πάντα θέλω σοι δώσει, εάν πεσών προσκυνήσης με» (Ματθαίος Δ/4: 8,9). 

Όχι, γιατί είναι γραμμένο: Κύριο το Θεό σου θα προσκυνήσεις και μόνο αυτόν θα λατρέψεις. (Ματθαίος Δ/4: 10). Μετά από το τρίτο κτύπημα μ’ αυτήν τη δίστομη μάχαιρα ο σατανάς έφυγε. 

       Οι ερωτήσεις που έκανε ο διάβολος προς τον Κύριο είναι μέσα από εδάφια του λόγους του Θεού και αναφέρονται στον Ψαλμό 91. Ο Κύριος απαντά μέσα από εδάφια του βιβλίου του «Δευτερονομίου». Οι τρεις εκείνοι άνθρωποι που είχαν έρθει, για να παρηγορήσουν τον Ιώβ, προσπαθούσαν να τον πείσουν ότι έχει αμαρτήσει και εξ’ αιτίας των αμαρτιών του βρίσκεται σε πολύ δύσκολη κατάσταση, χρησιμοποιώντας εδάφια μέσα από το λόγο του Θεού. Αν ο διάβολος προσπάθησε να χρησιμοποιήσει εδάφια από την Αγία Γραφή, εναντίον του Κυρίου Ιησού, μπορεί να το κάνει και σε όλους εμάς. Γι’ αυτό θα πρέπει να έχουμε γνώση του λόγου του Θεού και να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί. Υπάρχουν άνθρωποι που εφαρμόζουν λανθασμένα το λόγο του Θεού, πονηροί, γόητες, «πλαόντες και πλανόμενοι» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 13). Υπάρχουν άνθρωποι που κηρύττουν λανθασμένα το λόγο του Θεού, «χάριν αισχρού κέρδους» (επιστολή Τίτο Α/1: 11). Ο Κύριος δεν χρησιμοποιεί θεολογικούς όρους, για να απαντήσει στον διάβολο, αλλά πηγαίνει κατευθείαν στο λόγο του Θεού και εξηγεί «τι είναι γεγραμμένον». 

   Πέρα από την τριπλή αυτή νίκη ο Κύριος Ιησούς Χριστός χρησιμοποίησε την μάχαιραν του Πνεύματος για να βοηθήσει και άλλα άτομα να ξεφύγουν από τις παγίδες του εχθρού. Ας θυμηθούμε την περίπτωση εκείνου του νομικού που ρώτησε τον Κύριο: «Διδάσκαλε, τι πράξας θέλω κληρονομήσει ζωήν αιώνιον; Ο δεν είπε προς αυτόν. Εν των νόμω τι είναι γεγραμμένον; Πως αναγινώσκεις;» (Λουκάς Ι/10: 26). Θα μπορούσε ο Κύριος Ιησούς που είναι ο ζωντανός Λόγος του Θεού να μην κάνει χρήση της Αγίας Γραφής όμως, επειδή είχε ενανθρωπήσει τη ζωή Του, έπρεπε να ζήσει με τέλεια υποταγή στον Πατέρα στηριζόμενος στον αιώνιο λόγο του Θεού. Και το ερώτημα για τον καθένα από μας είναι: Αν Εκείνος, που ήταν ο Υιός του Θεού, κατέβηκε στο πεδίο της μάχης κρατώντας σφιχτά στο χέρι Του «την μάχαιραν του Πνεύματος», πόσο ανόητος θα ήταν ο Χριστιανός που θα τολμούσε να κατέβει στο πεδίο της μάχης, για να αντιμετωπίσει τον εχθρό, χωρίς να κρατάει γερά στο χέρι του το ξίφος της νίκης και του θριάμβου, χωρίς να στηρίζεται στον αιώνιο και αψευδή λόγο του Θεού.
    Μόνον όταν πάρουμε στα χέρια το φοβερό αυτό όπλο του λόγου του Θεού, δε θα έχουμε να φοβηθούμε κανέναν εχθρό, γιατί όλοι οι εχθροί έχουν ήδη νικηθεί πάνω στο σταυρό του Χριστού. Εκεί συν τρίφτηκε η κεφαλή του αρχαίου όφεως, του διαβόλου, εκεί θριάμβευσε ο «νικητής του Άδη και του θανάτου» (Αποκάλυψη Α/1: 18), Κύριος Ιησούς Χριστός. Σ’ Αυτόν θα πρέπει πάντοτε να αποβλέπουμε γιατί χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα (Ιωάννης ΙΕ/15: 5). Δεν μπορούμε με τις δικές μας δυνάμεις να πολεμήσουμε τα πονηρά πνεύματα. Όλη μας την ελπίδα θα πρέπει να τη στηρίζουμε στον Ιησού Χριστό. Ας προσέξουμε μαζί με όλα αυτά και μια σημαντική λεπτομέρεια. Η βάση για κάθε πειρασμό εναντίον του Κυρίου Ιησού ήταν ο πειρασμός της αμφιβολίας. Κάθε φορά που ο εχθρός θέλει να μας πειράξει ξεκινάει την προσπάθειά του με τη λέξη «εάν» για να μας προκαλέσει αμφιβολία. «εάν είσαι Υιός του Θεού». Εδώ χρειάζεται η βαθιά και εμπεριστατωμένη γνώση του γραπτού λόγου του Θεού, που θα διαλύσει κάθε αμφιβολία και θα μας κάνει να ρίξουμε πιο βαθιά τις ρίζες μας μέσα στο λόγο του Θεού. 

     Μόνον ο λόγος του Θεού μπορεί να καταστρέψει το διάβολο και τα σχέδιά του. Μπορεί ο άνθρωπος να ζει μακριά από το Θεό εξαιτίας της αμαρτίας του, εγκλωβισμένος μέσα στα ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα, όμως ο λόγος του Θεού, που έχει δύναμη από το Πνεύμα το Άγιο, έρχεται και νικάει το ψέμα και ελευθερώνει το σκλαβωμένο άνθρωπο. Γι’ αυτό άλλωστε ο διάβολος φοβάται το λόγο του Θεού. Το σπαθί του λόγου του Θεού, τη μάχαιρα του Πνεύματος, την Αγία Γραφή δεν πρόκειται ποτέ να τη φοβηθεί ο διάβολος, όσο αυτή βρίσκεται τοποθετημένη στο ράφι της βιβλιοθήκης μας ή μέσα σε κάποιο κομοδίνο. Αν όμως μελετάμε το λόγο του Θεού, τον κρατάμε γερά μέσα στο μυαλό μας και τον εφαρμόζουμε στην καθημερινή μας ζωή, τότε δε θα έχουμε να φοβηθούμε από κανέναν εχθρό, δε θα πρέπει να δειλιάσουμε σε οποιαδήποτε δύσκολη στιγμή της ζωής μας, γιατί οι μάχες είναι του Κυρίου, σε μας ανήκει μόνον το «θέλω», Ας μην ξεχνάμε ότι σε κάθε πνευματικό πόλεμο, σε κάθε κρίσιμη στιγμή της ζωή μας, αυτοί που θα είναι με μας θα είναι πολλοί περισσότεροι απ’ αυτούς που διαθέτει ο εχθρός. Ας θυμόμαστε πάντα εκείνο το περιστατικό με τον Προφήτη του Θεού τον Ελισσαιέ και τον υπηρέτη του: «Και ότε εξηγέρθη το πρωΐ ο υπηρέτης του ανθρώπου του Θεού και εξήλθεν, ιδού, στράτευμα είχε περικυκλωμένην την πόλιν με ίππους και αμάξας. Και είπεν ο υπηρέτης αυτού προς αυτόν, Ω, κύριε, τι θέλομεν κάμει; Ο δε είπε, Μη φοβού διότι πλειότεροι είναι οι μεθ' ημών παρά τους μετ' αυτών. Και προσηυχήθη ο Ελισσαιέ και είπε, Κύριε, Άνοιξον, δέομαι, τους οφθαλμούς αυτού, διά να ίδη. Και ήνοιξεν ο Κύριος τους οφθαλμούς του υπηρέτου, και είδε και ιδού, το όρος ήτο πλήρες ίππων και αμαξών πυρός περί τον Ελισσαιέ» (Β΄ Βασιλέων Σ/6: 15-17). 

     Ας προσέξουμε ιδιαίτερα μια λεπτομέρεια που έχει σχέση με το λόγο του Θεού. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες καθημερινά εξασκούνταν πολύ σκληρά σε πολεμικές ασκήσεις, ώστε να είναι έτοιμοι εν καιρώ πολέμου να δράσουν επιδέξια, ώστε να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τον εχθρό. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το λόγο του Θεού. Δεν αρκεί μόνον να κρατούμε το λόγο του Θεού, αλλά πρέπει μέσα από τη συστηματική μελέτη να ασκούμεθα σ’ αυτόν τότε θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις μεθόδους του διαβόλου και να τον νικήσουμε. Ο Απ. Παύλος συμβουλεύει τον Τιμόθεο: «Σπούδασον να παραστήσης σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας» (Β΄ Τιμοθέου Β/2: 15). Για να είναι κάποιος εργάτης του Θεού που δε θα έχει να ντραπεί για τίποτα μέσα στη ζωή του, για να είναι άμεμπτος και ακέραιος, θα πρέπει να σπουδάζει – μελετάει συστηματικά και αδιάκοπα το γραπτό λόγω του Θεού. Θα πρέπει κάθε στιγμή στη ζωή του να γνωρίζει «τι είναι γεγραμμένον», ώστε να μπορεί να στέκεται πάνω σ’ αυτό και να ευθυγραμμίζει πάνω σ’ αυτό την πνευματική του ζωή. 

      Κλείνοντας τούτη τη μελέτη θα ήθελα να αναφερθώ και σε μια άλλη «μάχαιρα» που αναφέρει ο λόγος του Θεού. Ας θυμηθούμε εκείνες τις σκοτεινές, τις τραγικές ώρες το τελευταίο βράδυ του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Σε λίγο… προδοσία … μοναξιά… εμπαιγμοί…. Ο Πέτρος ακολουθεί τον Κύριο και έχει κρύψει μέσα στα ρούχα του ένα μαχαίρι. Την ώρα που συλλαμβάνουν τον Κύριο βγάζει το μαχαίρι και καταφέρνει να κόψει το αυτί ενός υπηρέτη του Αρχιερέα που τον έλεγαν Μάλχο. Στηρίχτηκε στις δικές του δυνάμεις ο Πέτρος και έκανε χρήση δικών του τρόπων και δικών του μέσων, για να υπερασπιστεί τον εαυτόν του, όπως φανταζόταν και να υπερασπιστεί και τον Κύριό του. Πέτρο, πρόσεχε, η εκκλησία του Θεού έχει ανάγκη τη συμβολή σου μόνον, όταν αυτή είναι κάτω από την οδηγία του Αγίου Πνεύματος. Μην προσπαθείς, ψυχή, να δικαιωθείς με τον έναν ή τον άλλο δικό σου τρόπο, που εσύ νομίζεις σωστό. Εκείνη τη δύσκολη ώρα, την πιο σκοτεινή μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, έρχεται ο Χριστός να πει στον Πέτρο: «βάλε την μάχαιραν εις την θήκην». Αυτό, Πέτρο, σημαίνει αυτοδικαίωση. Αυτή Πέτρο δεν είναι «η μάχαιρα του Αγίου Πνεύματος». Αυτό το μαχαίρι δε θα φέρει νίκες αλλά αλλεπάλληλες ήττες μέσα στη ζωή σου. 

      Άραγε το κατάλαβε αυτό το μάθημα ο Πέτρος; Η απάντηση είναι ΝΑΙ, το κατάλαβε. Μόλις πενήντα μέρες είχαν περάσει από εκείνη την τραγική μέρα και την ημέρα της Πεντηκοστής ο Πέτρος κατέβηκε στους δρόμους της Ιερουσαλήμ οπλισμένος όχι με εκείνο το παλιό μαχαίρι αλλά με την «μάχαιρα του πνεύματος». Μίλησε ο Πέτρος για τον αναστημένο και δοξασμένο Χριστό και ο Απ. Λουκάς στο βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων» (κεφ. Β/2, εδ. 37) μας δίνει μια πληροφορία για τα αποτελέσματα που υπήρξαν. «Αφού δε ήκουσαν ταύτα, ήλθεν εις κατάνιξιν η καρδία αυτών, και είπον προς τον Πέτρον και τους λοιπούς Αποστόλους τι πρέπει να κάνωμεν άνδρες αδελφοί;» Ήταν η «μάχαιρα του Αγίου Πνεύματος» που έσκισε τις καρδιές των ανθρώπων με θαυμαστά αποτελέσματα. «και προσετέθησαν εν εκείνη τη ημέρα έως τρις χιλιάδες ψυχαί». 

       Εάν γερά και σταθερά κρατήσουμε μέσα στην καρδιά μας τη «μάχαιρα του Πνεύματος» που είναι ο γραπτός λόγος του Θεού, τέτοια θα είναι και τα αποτελέσματα και της δικής μας πνευματικής ζωής και ακόμα περισσότερα. Ας προσέξουμε ιδιαίτερα να μη λείψει αυτό το όπλο από την πανοπλία μας. ---

ΔΑΝΙΗΛ Α΄ Πνευματικοί στόχοι.

            βιβλίο προφήτη "ΔΑΝΙΗΛ",  κεφ.  Α/1.        (Παλαιά Διαθήκη). 

1 Εν τω τρίτω έτει της βασιλείας του Ιωακείμ, βασιλέως του Ιούδα, ήλθε Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς της Βαβυλώνος εις Ιερουσαλήμ και επολιόρκησεν αυτήν. 

2 Και παρέδωκε Κύριος εις την χείρα αυτού τον Ιωακείμ, βασιλέα του Ιούδα, και μέρος των σκευών του οίκου του Θεού και έφερεν αυτά εις γην Σενναάρ, εις τον οίκον του θεού αυτού και εισήγαγε τα σκεύη εις το θησαυροφυλάκιον του θεού αυτού. 

3 Και είπεν ο βασιλεύς προς τον Ασφενάζ τον αρχιευνούχον αυτού, να φέρη εκ των υιών Ισραήλ και εκ του σπέρματος του βασιλικού και εκ των αρχόντων 

4 νεανίσκους μη έχοντας μηδένα μώμον και ωραίους την όψιν και νοήμονας εν πάση σοφία και ειδήμονας πάσης γνώσεως και έχοντας φρόνησιν και δυναμένους να ίστανται εν τω παλατίω του βασιλέως και να διδάσκη αυτούς τα γράμματα και την γλώσσαν των Χαλδαίων. 

5 Και διέταξεν εις αυτούς ο βασιλεύς καθημερινήν μερίδα από των βασιλικών εδεσμάτων και από του οίνου, τον οποίον αυτός έπινε και αφού ανατραφώσι τρία έτη, να ίστανται μετά ταύτα ενώπιον του βασιλέως. 

6 Και μεταξύ τούτων ήσαν, εκ των υιών Ιούδα, Δανιήλ, Ανανίας, Μισαήλ και Αζαρίας 

7 εις τους οποίους ο αρχιευνούχος επέθηκεν ονόματα και τον μεν Δανιήλ ωνόμασε Βαλτασάσαρ τον δε Ανανίαν Σεδράχ τον δε Μισαήλ Μισάχ και τον Αζαρίαν Αβδέ-νεγώ. 

8 Αλλ' ο Δανιήλ έβαλεν εν τη καρδία αυτού να μη μιανθή από των εδεσμάτων του βασιλέως ουδέ από του οίνου τον οποίον εκείνος έπινε διά τούτο παρεκάλεσε τον αρχιευνούχον να μη μιανθή. 

9 Και έκαμεν ο Θεός τον Δανιήλ να εύρη χάριν και έλεος ενώπιον του αρχιευνούχου. 

10 Και είπεν ο αρχιευνούχος προς τον Δανιήλ, Εγώ φοβούμαι τον κύριόν μου τον βασιλέα, όστις διέταξε το φαγητόν σας και το ποτόν σας, μήποτε ίδη τα πρόσωπά σας σκυθρωπότερα παρά των νεανίσκων των συνομηλίκων σας, και ενοχοποιήσητε την κεφαλήν μου εις τον βασιλέα. 

11 Και είπεν ο Δανιήλ προς τον Αμελσάρ, τον οποίον ο αρχιευνούχος κατέστησεν επί τον Δανιήλ, τον Ανανίαν, τον Μισαήλ και τον Αζαρίαν, 

12 Δοκίμασον, παρακαλώ, τους δούλους σου δέκα ημέρας και ας δοθώσιν εις ημάς όσπρια να τρώγωμεν και ύδωρ να πίνωμεν 

13 έπειτα ας θεωρηθώσι τα πρόσωπα ημών ενώπιόν σου και το πρόσωπον των νεανίσκων, οίτινες τρώγουσιν από των εδεσμάτων του βασιλέως και όπως ίδης, κάμε με τους δούλους σου. 

14 Και εισήκουσεν αυτών εις τούτο το πράγμα και εδοκίμασεν αυτούς δέκα ημέρας. 

15 Και μετά το τέλος των δέκα ημερών τα πρόσωπα αυτών εφάνησαν ώραιότερα και παχύτερα εις την σάρκα παρά πάντων των νεανίσκων, οίτινες έτρωγον τα εδέσματα του βασιλέως. 

16 Και αφήρει ο Αμελσάρ το φαγητόν αυτών και τον οίνον τον οποίον έπρεπε να πίνωσι και έδιδεν εις αυτούς όσπρια. 

17 Και εις τους τέσσαρας τούτους νεανίσκους έδωκεν ο Θεός γνώσιν και σύνεσιν εις πάσαν μάθησιν και σοφίαν, και κατέστησε τον Δανιήλ νοήμονα εις πάσαν όρασιν και ενύπνιον. 

18 Και εν τω τέλει των ημερών, ότε ο βασιλεύς είπε να εισάξωσιν αυτούς, ο αρχιευνούχος εισήξεν αυτούς ενώπιον του Ναβουχοδονόσορ. 

19 Και ελάλησε μετ' αυτών ο βασιλεύς και δεν ευρέθη μεταξύ πάντων αυτών όμοιος του Δανιήλ, του Ανανία, του Μισαήλ και του Αζαρία, και ίσταντο ενώπιον του βασιλέως. 

20 Και εν πάση υποθέσει σοφίας και νοήσεως, περί της οποίας ο βασιλεύς ηρώτησεν αυτούς, εύρηκεν αυτούς δεκαπλασίως καλητέρους παρά πάντας τους μάγους και επαοιδούς, όσοι ήσαν εν παντί τω βασιλείω αυτού. 

21 Και διέμενεν ο Δανιήλ ούτως έως του πρώτου έτους Κύρου του βασιλέως. 

      Επιστολή "Α' Κορινθίους", κεφ. Ι/10, εδ. 21.

    "Δεν δύνασθε να ήσθε μέτοχοι της τραπέζης του Κυρίου και της τραπέζης των δαιμονίων".  

       ΣΧΟΛΙΑ : 

     Ο Δανιήλ υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους προφήτες αλλά και ένας από τους τρεις πιο δίκαιους ανθρώπους της Παλαιάς Διαθήκης. Οι άλλοι δύο ήταν ο Νώε και ο Ιωβ (Ιεζεκιήλ ΙΔ/14: 14). Η ζωή του υπήρξε μια ζωντανή μαρτυρία για το Θεό, μέσα σε μια μολυσμένη πνευματικά ατμόσφαιρα στα βάθη της ανατολής. Έζησε στη Βαβυλώνα από το έτος 606 π.Χ. που ανέλαβε τη βασιλεία ο Ναβουχοδονόσωρ έως το 536 π.Χ. που υπήρξε το τρίτο έτος της βασιλείας του Κύρου Β' του Μέγα (600 π.Χ. έως 530 π.Χ.). Έτσι έζησε εβδομήντα ολόκληρα χρόνια μακριά από τον τόπο του, σε μια κοινωνία αμαρτίας και αποστασίας, που κανένας δε γνώριζε και κανένας δε μιλούσε για το ζωντανό, τον αληθινό Θεό. Σ’ αυτόν τον πνευματικό χώρο βρέθηκε αιχμάλωτος μαζί με τρεις ακόμα συμπατριώτες του ο Δανιήλ. 

     Συνηθίσαμε στη δύναμη του όγκου και των αριθμών. Πού πάνε οι πολλοί, πώς φέρονται, πώς ντύνονται, πώς μιλάνε, πως ενεργούν; Πώς ν' αντισταθείς στη δύναμη των πολλών, τι μπορείς να κάνεις εσύ, ένας άνθρωπος; Οι πολλοί έχουν τη δύναμη, τα μέσα και έτσι μία λύση φαίνεται εφικτή, να υποχωρήσεις, να συμβιβαστείς μαζί τους. Όμως ο άνθρωπος που πλάστηκε «κατ’ εικόναν Θεού» (Γένεση Α/1: 27) δεν είναι ένα νούμερο μέσα στο κοπάδι. Ο Κύριος πολλές φορές άφησε τον όχλο που τον ακολουθούσε και στάθηκε μπροστά σ’ ένα Βαρτίμαιο (Μάρκος Ι/10: 49), σ’ ένα Ζακχαίο (Λουκάς ΙΘ/19: 2-10), σ’ ένα Νικόδημο (Ιωάννης Γ/3: 1), σε μια Σαμαρίτισσα (Ιωάννης Δ/4: 1-30), σ’ ένα νεκρό Λάζαρο (Ιωάννης ΙΑ/11: 43), σ’ ένα ληστή (Μάρκος ΙΕ/15: 27). 

       Εάν είσαι με τους πολλούς και τους ακολουθείς τυφλά στις επιλογές τους, είσαι κοπάδι. Εάν έχεις το Χριστό, είσαι προσωπικότητα, είσαι επώνυμο άτομο, είσαι ξεχωριστός. Ο Χριστός γνωρίζει το κάθε δικό Του παιδί προσωπικά. Έχει αριθμήσει τις τρίχες της κεφαλής του (Ματθαίος Ι/10: 30), τον έχει ζωγραφίσει στις παλάμες Του (Ησαΐας ΜΘ/49: 16) και είναι Εκείνος που θα σεβαστεί και θα διαφυλάξει την προσωπικότητά του. 

      Όλοι οι μεγάλοι πνευματικοί άνθρωποι είπαν «ΟΧΙ» στο συμβιβασμό, "ΟΧΙ" στην κοπαδοποίηση. Ας δούμε τι μας λέει ο Λόγος του Θεού για το Μωυσή: 

24 Διά πίστεως ο Μωυσής, αφού εμεγάλωσεν, ηρνήθη να λέγηται υιός της θυγατρός του Φαραώ, 

25 προκρίνας μάλλον να κακουχήται με τον λαόν του Θεού παρά να έχη πρόσκαιρον απόλαυσιν αμαρτίας, 

26 κρίνας τον υπέρ του Χριστού ονειδισμόν μεγαλήτερον πλούτον παρά τους εν Αιγύπτω θησαυρούς διότι απέβλεπεν εις την μισθαποδοσίαν. (προς Εβραίους, ΙΑ : 24-26). 

     Ο Απ. Παύλος είπε «ΟΧΙ» στο θρησκευτικό συμβιβασμό (προς Γαλάτας, Β/2: 17-21) και δε δίστασε να παρατηρήσει τον Απόστολο Πέτρο για κάποιες τάσεις συμβιβασμού (Γαλάτας Β/2: 11-16). 

       Ο Δανιήλ είπε «ΟΧΙ» στην προσκύνηση της εικόνας του Βασιλιά Ναβουχοδονόσωρ και συνέχισε να προσεύχεται «ως πρότερον» (Δανιήλ Σ/6: 10). Όλοι οι μεγάλοι της πίστεως κέρδισαν χίλιες μάχες εξωτερικές, όμως πρώτα είχαν κερδίσει τη μάχη μέσα τους. Αυτή η μάχη δίνεται πάντοτε σε κάποια «Γεθσημανή». Ο Κύριός μας, Ιησούς Χριστός, τη μάχη του Σταυρού την κέρδισε στον κήπο της Γεθσημανή, όταν προσευχόμενος είπε «ΟΧΙ» στα σχέδια του εχθρού της ψυχής και προέβαλε το θέλημα του Πατέρα και όχι το δικό Του. (Μάρκος ΙΔ/14: 32). Οι μεγάλες μάχες κερδίζονται στη "Γεθσημανή", στην προσευχή. 

       Οι νέοι που διαβάσαμε είπαν το δικό τους «ΟΧΙ» και έβαλαν στερεή απόφαση μέσα στην καρδιά τους να μη μολυνθούν από τις συνήθειες και τον τρόπο ζωής του αμαρτωλού περιβάλλοντός τους, κάνοντας αρχή από τα φαγητά που έτρωγαν στα ανάκτορα και τα οποία προέρχονταν συνήθως από τις θυσίες στα είδωλα. Ίσως πει κάποιος ήταν τόσο σοβαρό το θέμα της καθημερινής τροφής, ώστε να αντιδράσουν κατ’ αυτόν τον τρόπον; Ας έχουμε υπόψη μας ότι όλα ξεκινάνε από τα μικρά πράγματα. Ο λόγος του Θεού μας αναφέρει να «μη περιφρονούμε την ημέρα των μικρών πραγμάτων» (Ζαχαρίας Δ/4: 10). Στο βιβλίο «Άσμα Ασμάτων» (κεφ. Β/2, εδ. 15) αναφέρεται: «μικρές αλεπούδες, που αφανίζουν τις αμπέλους». Η απόφασή τους αυτή ήταν το πρώτο βήμα που έκανε ο Δανιήλ και οι τρεις φίλοι του σε μια ζωή υπηρεσίας και τέλειας υπακοής στο θέλημα του Θεού. Από τις μικρές αυτές πράξεις ξεκίνησαν τούτοι οι νέοι και έτσι βρήκαν τη δύναμη να σταθούν μπροστά στο καμίνι με τη φωτιά που είχε καεί επταπλασίως (Δανιήλ Γ/3: 19) και μπροστά στο λάκκο των λεόντων (Δανιήλ Σ/6: 16). Ας μην περιμένουμε τη δύσκολη, τη μεγάλη στιγμή μέσα στη ζωή μας, για να εμπιστευτούμε το Θεό. Ας ξεκινήσουμε από τα μικρά πράγματα, δείχνοντας την αγάπη μας και την εμπιστοσύνη μας σ’ Εκείνον. 

       Αλήθεια εμείς έχουμε βάλει τέτοιους στόχους στην καρδιά μας και στη ζωή μας; Το τι τρώνε, τι πίνουν, πώς διασκεδάζουν, πώς ντύνονται οι άνθρωποι του κόσμου, τι λέει η μόδα, τι διαβάζουν, τι βλέπουν αργά το βράδυ στην τηλεόραση δε μπορεί να είναι υπόδειγμα ζωής για έναν άνθρωπο που θέλει να λέγεται Χριστιανός, ιδιαίτερα σήμερα που έχει χαθεί κάθε μέτρο και κάθε ηθική έννοια. Ο Λόγος του Θεού προτρέπει τον πιστό άνθρωπο ως εξής : «Όστις αδικεί ας αδικήση έτι, και όστις είναι μεμολυσμένος ας μολυνθή έτι, και ο δίκαιος ας γείνη έτι δίκαιος, και ο άγιος ας γείνη έτι άγιος» (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 11). 

      Η προτροπή και η οδηγία του Αγίου Πνεύματος προς τον πιστό άνθρωπο είναι: «έτι άγιοι» (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 11). Τούτο το μήνυμα έχει ιδιαίτερη σημασία στις ημέρες μας, καθώς κορυφώνεται πάνω στη γη η μεγαλύτερη μάχη που δόθηκε ποτέ. Είναι η μάχη μεταξύ του καλού και του κακού. Ο Θεός μάχεται, για να σώσει τον άνθρωπο, ενώ ο εχθρός (ο σατάν) μάχεται, για να τον καταστρέψει. Ο διάβολος είναι «ανθρωποκτόνος» (Ιωάννης Η/8: 44), μισεί τα έργα του Θεού και πάνω απ’ όλα μισεί την κορωνίδα της κτίσεως του Θεού, που είναι ο άνθρωπος. Προσπαθεί να πλανήσει ακόμα και τους εκλεκτούς (Ματθαίος ΚΔ/24: 24). Στις ημέρες μας αριθμεί τους δικούς του, τους μαρκάρει με τα «τσιπάκια» και τα άλλα μέσα της τεχνολογίας (Αποκάλυψη ΙΔ/14: 9-10). 

       Στις δύσκολες στιγμές και καταστάσεις τις οποίες ζούμε ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει : 

--«Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, οποίοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν». (Β΄ Πέτρου, Γ/3: 11). 

--«Παιδία, εσχάτη ώρα είναι, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και τώρα πολλοί αντίχριστοι υπάρχουσιν όθεν γνωρίζομεν ότι είναι εσχάτη ώρα». (Α΄ Ιωάννου Β/2: 18).

--«Και μάλιστα, εξεύροντες τον καιρόν, ότι είναι ήδη ώρα να εγερθώμεν εκ του ύπνου διότι είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ' ότε επιστεύσαμεν. Η νυξ προεχώρησεν, η δε ημέρα επλησίασεν ας απορρίψωμεν λοιπόν τα έργα του σκότους και ας ενδυθώμεν τα όπλα του φωτός. Ας περιπατήσωμεν ευσχημόνως ως εν ημέρα, μη εις συμπόσια και μέθας, μη εις κοίτας και ασελγείας, μη εις έριδα και φθόνον αλλ' ενδύθητε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και μη φροντίζετε περί της σαρκός εις το να εκτελήτε τας επιθυμίας αυτής (Ρωμαίους ΙΓ/13: 11-14). 

      Είναι καιρός να ακούσουμε τη φωνή του Θεού που κράζει και σήμερα: «Αδάμ που είσαι;» (Γένεση Γ/3: 9). Γιώργη, Κώστα, Μαρία…… που είσαι; Ας ελέγξουμε τους εαυτούς μας και ας βάλουμε στόχους πνευματικούς λαμβάνοντας τις αποφάσεις που πρέπει μέσα στη ζωή μας. Πότε πρέπει να γίνει αυτό; Ο Λόγος του Θεού μας συμβουλεύει: «ιδού, τώρα καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού, τώρα ημέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). Με τη βοήθεια του Θεού να σταθούμε ξεχωριστοί και ας βάλουμε μέσα στην καρδιά μας σκοπό, ώστε να μη μολυνθούμε από το πνεύμα του κόσμου τούτου, τις καταχρήσεις, τις διασκεδάσεις, το κάπνισμα, τα ναρκωτικά, που φθείρουν την υγεία και υποδουλώνουν τον άνθρωπο στην αμαρτία. Ας βγούμε έξω από όλα αυτά και ας γεμίσουμε τις καρδιές μας με την επιθυμία να γνωρίσουμε πιο πολύ το Πρόσωπο του Χριστού, το Έργο του σταυρού, που είναι το μοναδικό Έργο που έκανε ο Θεός για τη σωτηρία του ανθρώπου (Πράξεις Δ/4: 12). 

      Έχουμε πάρα πολλά πράγματα να βάλουμε ως στόχους και να γεμίσουμε με αυτά την καρδιά μας και τη ζωή μας. Να βάλουμε στόχο τη συστηματική μελέτη του Λόγου του Θεού που είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68), τη συμμόρφωση με το θέλημα του Θεού, για να μπορέσουμε να σταθούμε στο περιβάλλον μας «λαμπάδες αναμμένες» που θα φωτίζουν μέσα σ’ έναν κόσμο που όλο και πιο πολύ σκοτεινιάζει εξαιτίας της αμαρτίας και της αποστασίας από τον αληθινό Θεό. 

      Είναι ανάγκη να «βγούμε έξω» πνευματικά από τον κόσμο και τις συνήθειές του. Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει στους Χριστιανούς της Κορίνθου: «Διά τούτο. Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε, λέγει Κύριος, και μη εγγίσητε ακάθαρτον, και εγώ θέλω σας δεχθή, και θέλω είσθαι Πατήρ σας, και σεις θέλετε είσθαι υιοί μου και θυγατέρες, λέγει Κύριος παντοκράτωρ» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 17). Θα έλεγε κανείς ότι η σωστή σχέση με το Θεό περνά μέσα από μία έξοδο. Άλλωστε και η ετυμολογία της λέξεως «εκκλησία» είναι «εκ» και «καλώ», δηλ. καλώ έξω. 

     Πολλές φορές δικαιολογούμε καταστάσεις με τα προσχήματα: "Δεν μπορώ τώρα….. δεν είναι το περιβάλλον κατάλληλο…, θα εκτεθώ στη δουλειά μου…." και πολλά άλλα. Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο Δανιήλ και οι τρεις φίλοι του δε ζούσαν κάτω από ιδανικές συνθήκες, αντίθετα ζούσαν μέσα σ’ ένα ξένο και εχθρικό περιβάλλον, χωρίς να μπορούν να κάνουν ο,τιδήποτε για να το αλλάξουν. Λέει ο Κύριος προς τον Ιωάννη, καθώς στη νήσο Πάτμο του υπαγορεύει την «Αποκάλυψη». «Και προς τον άγγελον της εν Περγάμω εκκλησίας γράψον Ταύτα: λέγει ο έχων την ρομφαίαν την δίστομον, την οξείαν, Εξεύρω τα έργα σου και που κατοικείς όπου είναι ο θρόνος του Σατανά και κρατείς το όνομά μου, και δεν ηρνήθης την πίστιν μου και εν ταις ημέραις, εν αις υπήρχεν Αντίπας ο μάρτυς μου ο πιστός, όστις εφονεύθη παρ' υμίν, όπου κατοικεί ο Σατανάς».(Αποκάλυψη Β/2: 13,14). Τα μέλη της εκκλησίας της Περγάμου στην οποία συμμετείχε και ο Αντίπας, ο πιστός δούλος του Θεού, κατοικούσαν εκεί που είχε την έδρα του ο σατανάς. Μπορεί να υπάρξει πιο σκοτεινό, πιο σκληρό, πιο απάνθρωπο περιβάλλον; Σ’ αυτό το περιβάλλον κράτησαν την πίστη τους. Πώς τα κατάφεραν; Ήταν δυνατοί; Ήταν αποφασιστικοί; Είναι βέβαιο ότι ήταν άνθρωποι «ομοιοπαθείς με ημάς», (Ιακώβου Ε/5: 17), αλλά «τι είναι αδύνατον στον Κύριο;» (Γένεση ΙΗ/18: 14 & Λουκάς Α/1: 37).

     Μέσα σε ένα όμοιο περιβάλλον ζούσε και ο Δανιήλ με τους φίλους του και μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον της αμαρτίας και της ειδωλολατρίας, έβαλαν μέσα στην καρδιά τους σκοπό να μη μολυνθούν. Εμείς κάτω από τελείως διαφορετικές συνθήκες, ιδανικές θα λέγαμε, τι στόχους βάζουμε, πού αποβλέπουμε και κυρίως οι νέοι μας; Μπαίνει – βγαίνει ο νέος σωματικά από την εκκλησία, τα συνέδρια, τις χριστιανικές εκδηλώσεις και αν του μετρήσεις την "πνευματική πίεση", βλέπεις το πιεσόμετρο κολλημένο στο τέσσερα. Μα τέσσερα ίσα που προλαβαίνει και ζει. Αυτή πολλές φορές είναι η πνευματική κατάσταση μέσα στην εκκλησία, μια εκκλησία που, ενώ περίμενε το νυμφίο, κοιμήθηκε. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Και επειδή ο νυμφίος καθυστερούσε, νύσταξαν όλες και κοιμόνταν» (Ματθαίος ΚΕ/25: 5). 

     Παρατηρώντας όλα αυτά λες «γιατί;». Μήπως το συνέδριο δεν είχε οργανωθεί καλά, μήπως ο κήρυκας δεν ήταν χαρισματικός, μήπως ….. κατηγορηματικά “όχι”. Δεν έχουμε βάλει στόχους μέσα στην καρδιά μας, στόχους υψηλούς, πνευματικούς ώστε να μη μιανθούμε, να μην «εγγίσουμε ακάθαρτον», να εξέλθουμε. Στη ζωή του Δανιήλ και των φίλων του βλέπουμε άλλα πράγματα. Τους βλέπουμε να είναι συσπειρωμένοι, ενωμένοι, μια ομάδα, μία γροθιά, ένα πνεύμα με σύνδεσμο την αγάπη. Ο Απ. Παύλος προτρέπει τους χριστιανούς στην πόλη των Κολοσσών: «ντυθείτε την αγάπη, που είναι ο σύνδεσμος της τελειότητας» (Κολοσσαείς Γ/3: 14). Κάτω από αυτές τις συνθήκες τους βλέπουμε να αποτελούν μια ανυπέρβλητη δύναμη αντίστασης στο διεφθαρμένο περιβάλλον που ζούσαν. Έτσι δίνονται οι μάχες και έτσι κερδίζονται. Θα πει κάποιος: Ήταν τόσο ενωμένοι; Εγωισμό δεν είχαν; Ο Δανιήλ, που φαίνεται να ξεχώριζε, δε ζητούσε πρωτοκαθεδρία; Όχι, ήταν όλοι τους "νεκροί" ως προς αυτά. Είχαν κοινή πορεία, κοινούς στόχους, κοινά οράματα και γι’ αυτό τα αποτελέσματα ήταν συντριπτικά. 

      Αλήθεια έχουμε μια τέτοια πνευματική ζωή; Μήπως μένουμε κολλημένοι με όλα τα αρνητικά που αναφέραμε παραπάνω και αρκούμαστε να περιφέρουμε ένα ερώτημα: "Γιατί δε βλέπουμε αναζωπύρωση; Γιατί δεν προοδεύουμε πνευματικά;" Όταν ο Δανιήλ κλήθηκε από το βασιλιά Ναβουχοδονόσωρ, για να του εξηγήσει ένα όνειρο που είδε και που τον είχε αναστατώσει (Δανιήλ, κεφ. Β/2), τι έκανε ο Δανιήλ; Μας αναφέρει ο Λόγος του Θεού: «και υπήγεν ο Δανιήλ εις τον οίκον αυτού και εγνωστοποίησε το πράγμα προς τον Ανανίαν, προς τον Μισαήλ και προς τον Αζαρίαν, τους συντρόφους αυτού, διά να ζητήσωσιν έλεος παρά του Θεού του ουρανού περί του μυστηρίου τούτου, ώστε να μη απολεσθή ο Δανιήλ και οι σύντροφοι αυτού μετά των επιλοίπων σοφών της Βαβυλώνος.

     Πήγε στ’ αδέλφια του και τους είπε το πρόβλημά του, για να σταθούν κοντά του και να το αντιμετωπίσουν από κοινού. Το ερώτημα για μένα είναι : Είμαι τόσο σοβαρός, τόσο σταθερός, ώστε, αν έρθει ένας αδελφός, να μου εμπιστευτεί το πρόβλημά του και αν μου το πει, θα κρατήσω τη σωστή στάση; Θα προσευχηθώ, θα νηστέψω ή μήπως το ξεχάσω μετά από λίγο και επαναλάβω τους στίχους ενός τραγουδιού που λέει: « … βρε δε βαριέσαι, αδελφέ…». 

       Επανέρχομαι στο θέμα της μεγάλης απόφασης που τούτοι οι νέοι έλαβαν μέσα στη ζωή τους να κρατήσουν τους εαυτούς τους καθαρούς και να μη μιανθούν από το διεφθαρμένο περιβάλλον τους. Τούτοι οι λαμπροί νέοι μας καλούν όλους να δώσουμε τη δική μας προσωπική μάχη, να βάλουμε υψηλούς πνευματικούς στόχους και να τους υποστηρίξουμε όχι με ωραία και μεγάλα λόγια, αλλά με συνέπεια και με συνέχεια ζωής. Τι ωραία απάντησαν στον Κύριο εκείνοι οι δύο ταξιδιώτες που βάδιζαν προς την πόλη Εμμαούς! (Λουκάς ΚΔ/24: 13-35). «Οι δε είπον προς αυτόν τα περί Ιησού του Ναζωραίου, όστις εστάθη ανήρ προφήτης δυνατός εν έργω και λόγω ενώπιον του Θεού και παντός του λαού». 

   Καλούμαστε να σταθούμε διαφορετικοί, να βάλουμε υψηλούς πνευματικούς στόχους στη ζωή μας και να τους υποστηρίξουμε πρώτα με τα έργα μας και μετά με τα λόγια μας και να πούμε: 

• «Όχι» σε μια χριστιανική ζωή χωρίς Χριστό, όπως ζει ο κόσμος γύρω μας. 
• «Όχι» σε ό,τι σκεπάζει ή υποβαθμίζει το πρόσωπο του Χριστού που είναι «χορτασμός ευφροσύνης» (Ψαλμός ΙΣ/16: 11), που είναι «η οδός και η αλήθεια» (Ιωάννης ΙΔ/14: 6), που είναι το μοναδικό πρόσωπο που δόθηκε από τον ουρανό για τη σωτηρία των ανθρώπων (Πράξεις Δ/4: 12) και που μέσα σ’ Αυτόν και το θέλημά Του είμαστε πλήρεις (Κολοσσαείς Β/2: 10). 
• «Όχι» στη νοοτροπία του κόσμου, τη μόδα, τα ντυσίματα, που είναι γδυσίματα και που υποβαθμίζουν τον άνθρωπο στο ζωώδες επίπεδο. 
• «Να μη μιανθούμε». Να φυλάξουμε την πνευματική μας ταυτότητα, να αρνηθούμε το συμβιβασμό και την κοπαδοποίηση. 

      Ας  μη  μας   παρασύρει   η   "βιτρίνα"  του   κόσμου.  Μη   ζηλεύουμε  τη  δόξα  των  ασεβών,   μην ευθυγραμμιζόμαστε με τον τρόπο ζωής τους, γιατί αυτός είναι έξω από το θέλημα του Θεού και θα  μας μολύνει. Ο ψαλμωδός, καθώς βλέπει τη δόξα των ασεβών, ομολογεί στον ΟΓ/73 ψαλμό : 

2 Εμού δε, οι πόδες μου σχεδόν εκλονίσθησαν παρ' ολίγον ωλίσθησαν τα βήματά μου. 

3 Διότι εζήλευσα τους μωρούς, βλέπων την ευτυχίαν των ασεβών. 

4 Επειδή δεν είναι λύπαι εις τον θάνατον αυτών, αλλ' η δύναμις αυτών είναι στερεά. 

5 Δεν είναι εν κόποις, ως οι άλλοι άνθρωποι ουδέ μαστιγόνονται μετά των λοιπών ανθρώπων. 

6 διά τούτο περικυκλόνει αυτούς η υπερηφανία ως περιδέραιον η αδικία σκεπάζει αυτούς ως ιμάτιον. 

7 Οι οφθαλμοί αυτών εξέχουσιν εκ του πάχους εξεπέρασαν τας επιθυμίας της καρδίας αυτών. 

8 Εμπαίζουσι και λαλούσιν εν πονηρία καταδυναστείαν λαλούσιν υπερηφάνως. 

9 Θέτουσιν εις τον ουρανόν το στόμα αυτών, και η γλώσσα αυτών διατρέχει την γην. 

10 Διά τούτο θέλει στραφή ενταύθα ο λαός αυτού και ύδατα ποτηρίου πλήρους εκθλίβονται δι' αυτούς. 

11 Και λέγουσι, Πως γνωρίζει ταύτα ο Θεός; και υπάρχει γνώσις εν τω Υψίστω; 

12 Ιδού, ούτοι είναι ασεβείς και ευτυχούσι διαπαντός αυξάνουσι τα πλούτη αυτών. 

13 Άρα, ματαίως εκαθάρισα την καρδίαν μου και ένιψα εν αθωότητι τας χείρας μου. 

14 Διότι εμαστιγώθην όλην την ημέραν και ετιμωρήθην πάσαν αυγήν. 

15 Αν είπω, Θέλω ομιλεί ούτως ιδού, εξυβρίζω εις την γενεάν των υιών σου. 

16 Και εστοχάσθην να εννοήσω τούτο, πλην μ' εφάνη δύσκολον

17 εωσού εισελθών εις το αγιαστήριον του Θεού, ενόησα τα τέλη αυτών. 

     Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει : 

• «Διά τούτο αναζωσθέντες τας οσφύας της διανοίας σας, εγκρατεύεσθε και έχετε τελείαν ελπίδα εις την χάριν την ερχομένην εις εσάς, όταν αποκαλυφθή ο Ιησούς Χριστός» (Α΄ Πέτρου Α/1: 13). 
• «Συ όμως, ω άνθρωπε του Θεού, ταύτα φεύγε ζήτει δε δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα. Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως, κράτει την αιώνιον ζωήν, εις την οποίαν και προσεκλήθης και ώμολόγησας την καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων» (Α΄ Τιμοθέου Σ/6: 11,12). 

      Είναι καιρός να θέσουμε υψηλούς στόχους, να ανεβούμε στις κορυφές των πνευματικών βουνών, να μη μείνουμε στην πεδιάδα, μικροί, ασήμαντοι, συμβιβασμένοι, αλλά να αποβλέπουμε πάντοτε στον Ιησού, «τον αρχηγό και τελειωτή της πίστεώς μας» (Εβραίους ΙΒ/12: 2). Να αποβλέπουμε σ' Εκείνον ο οποίος «εξήλθε νικών και διά να νικήση» (Αποκάλυψη Σ/6: 2), σ’ Εκείνον που είναι «ο ων και ο ην και ο ερχόμενος» (Αποκάλυψις ΙΑ/11: 17). 

    Να μην αγνοήσουμε το κόστος μιας συνεπούς πνευματικής ζωής. Ο Απόστολος Παύλος συμβουλεύει το πνευματικό του τέκνο τον Τιμόθεο: «Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή». (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 12), ενώ προς τους Φιλιππησίους χριστιανούς αναφέρει: «επειδή, σε σας χαρίστηκε το υπέρ τού Χριστού όχι μονάχα να πιστεύετε σ' αυτόν, αλλά και να πάσχετε υπέρ αυτού» (Φιλιππήσίους Α/1: 29). 

   Η όποια μεγάλη απόφαση στα πνευματικά πράγματα περνά μέσα από δοκιμασία, μέσα από καμίνι που έχει επταπλασίως καεί (Δανιήλ Γ/3: 19), μέσα από έναν λάκκο λεόντων (Δανιήλ Σ/6: 16). Τα πυρά θα έρθουν, οι δυσκολίες θα υπάρξουν, όμως το παρήγορο μήνυμα μας έρχεται από τον Απόστολο Παύλο : «τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντός με Χριστού» (Φιλιππησίους Δ/4: 13). ---