ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΚΥΒΑΛΑ.

 Τα πάντα "σκύβαλα".  

Επιστολή «προς ΦΙΛIΠΠΗΣΙΟΥΣ», κεφ. Γ/3, εδ. 1 – 11. 

1 Το λοιπόν, αδελφοί μου, χαίρετε εν Κυρίω. Το να σας γράφω τα αυτά εις εμέ μεν δεν είναι οχληρόν, εις εσάς δε ασφαλές. 

2 Προσέχετε τους κύνας, προσέχετε τους κακούς εργάτας, προσέχετε την κατατομήν 

3 διότι ημείς είμεθα η περιτομή, οι λατρεύοντες τον Θεόν εν Πνεύματι και καυχώμενοι εις τον Χριστόν Ιησούν και μη έχοντες την πεποίθησιν εν τη σαρκί, 

4 αν και εγώ έχω πεποίθησιν και εν τη σαρκί. Εάν τις άλλος νομίζη ότι έχει πεποίθησιν εν τη σαρκί, εγώ περισσότερον 

5 περιτετμημένος την ογδόην ημέραν, εκ γένους Ισραήλ, εκ φυλής Βενιαμίν, Εβραίος εξ Εβραίων, κατά νόμον Φαρισαίος, 

6 κατά ζήλον διώκτης της εκκλησίας, κατά την δικαιοσύνην την διά του νόμου διατελέσας άμεμπτος. 

7 Πλην εκείνα, τα οποία ήσαν εις εμέ κέρδη, ταύτα ενόμισα ζημίαν διά τον Χριστόν 

8 μάλιστα δε και νομίζω τα πάντα ότι είναι ζημία διά το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου μου, διά τον οποίον εζημιώθην τα πάντα, και λογίζομαι ότι είναι σκύβαλα διά να κερδήσω τον Χριστόν 

9 και να ευρεθώ εν αυτώ μη έχων ιδικήν μου δικαιοσύνην την εκ του νόμου, αλλά την διά πίστεως του Χριστού, την δικαιοσύνην την εκ Θεού διά της πίστεως, 

10 διά να γνωρίσω αυτόν και την δύναμιν της αναστάσεως αυτού και την κοινωνίαν των παθημάτων αυτού, συμμορφούμενος με τον θάνατον αυτού, 

11 ίσως καταντήσω εις την εξανάστασιν των νεκρών. 

      ΣΧΟΛΙΑ: 

      Γενικά θα λέγαμε ότι η επιστολή «προς Φιλιππησίους» είναι η επιστολή της χαράς. Ο Απ. Παύλος μέσα από τη φυλακή που βρίσκεται προς το τέλος του έτους 61 μ.Χ. γράφει στους Χριστιανούς των Φιλίππων: «Το λοιπόν αδελφοί μου χαίρετε εν Κυρίω». Τα λόγια αυτά αποτελούν το απόσταγμα των εμπειριών του Απ. Παύλου και σημαίνουν απλά ότι κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες θα πρέπει οι Χριστιανοί να είναι χαρούμενοι και τη χαρά τους αυτή να την αντλούν από την ακλόνητη πίστη τους στον Ιησού Χριστό το μόνο Σωτήρα και Λυτρωτή του κόσμου. (Πράξεις Δ/4: 14). Η πηγή της χαρά για έναν πιστό άνθρωπο είναι το Πρόσωπο του Χριστού, είναι το Έργο του σταυρού. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο λυτρωτής του κόσμου, Αυτός που πέθανε πάνω στο σταυρό και πλήρωσε για τις αμαρτίες των ανθρώπων. Πέθανε Αυτός στη θέση μας και εξασφάλισε για τον κάθε πιστό άνθρωπο «αιώνια ζωή» κοντά Του. «Κι αυτή είναι η υπόσχεση, που αυτός υποσχέθηκε σε μας: Την αιώνια ζωή». (Α΄ Ιωάννου Β/2: 25). Τώρα είναι αναστημένος και δοξασμένος στον ουρανό και κάθεται θριαμβευτής στα δεξιά του θρόνου του Πατέρα Θεού (Εβραίους ΙΒ/12: 2). Η υπόσχεσή Του σε κάθε δικό Του παιδί είναι: «Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα ει δε μη, ήθελον σας ειπεί, υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να είσθε και σεις, όπου είμαι εγώ». (Ιωάννης ΙΔ/14: 2-3). Αυτά τα λόγια τα έχει πει πολλές φορές ο Απόστολος και για να μην παρεξηγηθεί γι’ αυτό ότι λέει συνεχώς τα ίδια, αναφέρει: Το να σας γράφω τα ίδια πράγματα και σε μένα δεν είναι βαρετό μα και σε σας παρέχει ασφάλεια και σιγουριά. Η επανάληψη έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες είναι η μητέρα της μαθήσεως. 

     Καλεί ο Απ. Παύλος τους πιστούς ανθρώπους να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί, από όλους αυτούς που έχουν διεισδύσει μέσα στην εκκλησία και οι οποίοι με τη δράση τους κάνουν κακό στην υπόθεση του ευαγγελίου. Πρόκειται για ψευδοδιδασκάλους, οι οποίοι ποτέ δεν έλειψαν και ούτε θα λείψουν μέχρι να έρθει ο Χριστός να αποκαταστήσει τα πάντα. Κύριο στοιχείο της διδασκαλίας των πλανεμένων αυτών ανθρώπων ήταν ότι δεν αρκεί η «χάρις του Θεού», δεν αρκεί το Έργο του Χριστού για τη σωτηρία του ανθρώπου, απαιτείται παράλληλα με όλα αυτά και η τήρηση του Μωσαϊκού Νόμου και των τελετών αυτού. Οι άνθρωποι αυτοί με τη δράση τους και τις πλανεμένες αντιλήψεις τους κάνουν κακό στην εκκλησία του Χριστού. Δίδασκαν ότι ένα άτομο, για να σωθεί, θα έπρεπε να κάνει και περιτομή περιορίζοντάς την αποκλειστικά στην απλή σωματική πράξη, χωρίς να εξετάζουν το πνευματικό περιεχόμενο αυτής που είναι ο θάνατος του πιστού ανθρώπου ως προς τη σάρκα και ως προς την αμαρτία. Δεν πίστευαν ότι η "σάρκα" είχε νεκρωθεί πάνω στο σταυρό του Χριστού. Τυπικά ακρωτηρίαζαν τη σάρκα τους χωρίς να διακρίνουν το ουσιαστικό, το βαθύτερο νόημα της περιτομής. 

     Σε αντίθεση με όλους αυτούς ο Απ. Παύλος αναφέρει ότι εμείς που είμαστε οι αληθινοί πιστοί, που πιστεύουμε στον Πατέρα Θεό και Εκείνον τον οποίον απέστειλε τον Κύριο Ιησού Χριστό, είμαστε οι πραγματικά περιτετμημένοι και όχι εκείνοι που έτυχε να γεννηθούν από Εβραίους γονείς και που είχαν κάνει περιτομή στη σάρκα τους. Στη συνέχεια ο Απόστολος δίνει τα χαρακτηριστικά που θα πρέπει να έχουν εκείνοι που έχουν κάνει πνευματική περιτομή της καρδιάς και έχουν νεκρώσει τη σάρκα τους και τις απαιτήσεις της σάρκας τους, η οποία πάντοτε θα ζητάει τα εαυτής. «Επειδή, η σάρκα επιθυμεί ενάντια στο Πνεύμα, και το Πνεύμα ενάντια στη σάρκα αυτά, μάλιστα, αντιμάχονται το ένα προς το άλλο, ώστε εκείνα που θέλετε, να μη τα πράττετε». (Γαλάτας Ε/5: 17). Τα κύρια χαρακτηριστικά λοιπόν των πνευματικών ανθρώπων είναι: 

1/ Λατρεύουν το Θεό με το Πνεύμα. Δηλαδή η λατρεία τους είναι πραγματικά πνευματική και όχι μια απλή τυπική τελετουργία. Με την πνευματική λατρεία ο άνθρωπος έρχεται μπροστά στο Θεό με πίστη και προσφέρει την ευχαριστία του και τη δοξολογία του στο Θεό για την δωρεάν σωτηρία του Θεού, για την αγάπη και το έλεός του μέσα στη ζωή του. 

2/ Στηρίζουν την καύχησή τους αποκλειστικά στο Ιησού Χριστό. Δεν υπερηφανεύονται για τα κατορθώματά τους, ούτε για την καταγωγή τους, ούτε για την αφοσίωσή τους σε κάποιες τυπικές θρησκευτικές εκδηλώσεις. 

3/ Δεν πιστεύουν ότι μπορούν να σωθούν με τις δικές τους ανθρώπινες προσπάθειες. 

      Ο Απ. Παύλος, καθώς σκεφτόταν όλους αυτούς τους ανθρώπους που είχαν την καύχησή τους στα σαρκικά πλεονεκτήματά τους και στα κατορθώματά τους, αισθανόταν ότι και ο ίδιος θα μπορούσε να καυχιέται και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό, γιατί είχε πολύ περισσότερα τυπικά προσόντα από τον καθέναν.

   --Ήταν Εβραίος προερχόμενος από Εβραίους γονείς. Είχε μια καθαρή καταγωγή, πράγμα που είχε ιδιαίτερη βαρύτητα μεταξύ των συμπατριωτών του. 

 --Ήταν από την ποιο εκλεκτή φατρία της εποχής του, Φαρισαίους. Οι Φαρισαίοι ήταν μια ξεχωρισμένη ομάδα, προσηλωμένοι αυστηρά τις παραδόσεις και τους τύπους του Νόμου. Θεωρούσαν δε ότι είναι ανώτεροι από τους υπόλοιπους και ασκούσαν ισχυρή επιρροή στη κοινωνία του Ισραήλ. Στην εποχή μας η λέξη αυτή χτυπάει άσχημα στ’ αυτιά μας, όμως οι Φαρισαίοι την εποχή εκείνη ήταν ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει ο Ισραήλ. Οι Φαρισαίοι ήταν οι «ορθόδοξοι» της εποχής και πίστευαν και στη ζωή μετά θάνατον, σε αντίθεση με τους ορθολογιστές Σαδουκαίους που δεν πίστευαν στην ανάσταση των νεκρών. 

  -- Είχε πολύ μεγάλη μόρφωση, δάσκαλός του ήταν ο περίφημος Γαμαλιήλ. Είχε λάβει μόρφωση και Ιουδαϊκή και Ελληνική. Η κατάρτισή του άλλωστε φαίνεται και μέσα από τις επιστολές τις οποίες έγραψε. 

 -- Επίσης είχε σχέση και με το συνέδριο που αποτελούσε το ανώτατο όργανο διοίκησης των Ιουδαίων. 

 --Είχε λάβει την Ρωμαϊκή υπηκοότητα, που τον καθιστούσε Ρωμαίο πολίτη. 

--Ο ίδιος ομολογεί: «κατά την δικαιοσύνην την διά του νόμου διατελέσας άμεμπτος». 

      Αυτή η ομολογία δε σημαίνει ότι είχε τηρήσει πλήρως τον Μωσαϊκό νόμο και δεν είχε πέσει σε κανένα λάθος και σε καμία παράβαση. Άλλωστε ο ίδιος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Ζ/7, εδ. 24, 25) ομολογεί: «Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ τις θέλει με ελευθερώσει από του σώματος του θανάτου τούτου; Ευχαριστώ εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών. Άρα λοιπόν αυτός εγώ με τον νούν μεν δουλεύω εις τον νόμον του Θεού, με την σάρκα δε εις τον νόμον της αμαρτίας». Ως προς το Νόμο ήταν άμεμπτος, όμως δεν ήταν αναμάρτητος. Όταν ο Παύλος παραβίαζε οποιοδήποτε μέρος του νόμου δεν παρέλειπε ποτέ να φέρει την απαιτούμενη θυσία αποκατάστασης, όπως ακριβώς προέβλεπε ο Μωσαϊκός Νόμος. Με άλλα λόγια ήταν σχολαστικός στην τήρηση του Νόμου. 

    Και ο κατάλογος των προσόντων του πρώην Σαύλου δε σταματά εδώ, στη ζωή του υπήρξαν και πολλά άλλα «προσόντα» τα οποία εκτιμούσε, πριν ακόμα γνωρίσει το Χριστό. Ήταν τότε που στηριζόταν σε όλα τα παραπάνω προσόντα και ζητούσε την άδεια από τις τοπικές αρχές, για να πάει και να διώξει τους Χριστιανούς. Απευθυνόμενος κάποτε προς τους Γαλάτας τους εξομολογείται: «Διότι ηκούσατε την ποτέ διαγωγήν μου εν τω Ιουδαϊσμώ, ότι καθ' υπερβολήν εδίωκον την εκκλησίαν του Θεού και εκακοποίουν αυτήν». (Γαλάτας Α/1: 13). 

    Όμως μια ευλογημένη μέρα η ζωή του Σαύλου άλλαξε. Καθώς βάδιζε στο δρόμο προς τη Δαμασκό με την καρδιά σφιγμένη σαν πέτρα ήρθε και τον συνάντησε ο μεγαλύτερος εχθρός του, ο Ιησούς Χριστός. Μια κραυγή ακούστηκε από τον ουρανό: «Σαούλ, τι με διώκεις; σκληρόν σοι είναι να λακτίζεις προς κέντρα». (Πράξεις ΚΣ/26: 14). Ας μην ξεχνάμε μέσα στη ζωή μας την ευλογημένη εκείνη ώρα που μας συνάντησε ο Χριστός, καθώς βαδίζαμε ο καθένας στο δικό του δρόμο και με το κραταιό Του χέρι μας έβγαλε μέσα από ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα και μας στήριξε πάνω στην «αιώνια πέτρα» που είναι ο Χριστός. Πρόκειται για την πέτρα εκείνη που μια μέρα θα αποκοπεί «άνευ χειρών» και θα κατασυντρίψει τον σίδηρον, τον χαλκόν, τον πηλόν, τον άργυρον και τον χρυσόν, δηλαδή όλα βασίλεια της γης (Δανιήλ Β/2: 45), για να βασιλεύσει πλέον Αυτός εις τον αιώνα.

   "Σαούλ, τι με διώκεις;" Από εκείνη την ώρα και μετά η ζωή του Σαύλου άλλαξε τελείως. Αποτέλεσμα αυτής της βαθιάς αλλαγής ήταν να αλλάξει μέσα του και η ιεράρχηση στα ενδιαφέροντα και τις επιδιώξεις του. Άλλαξαν τόσο πολύ τα πράγματα στη ζωή του, όταν γνώρισε το Χριστό που θα λέγαμε ότι ήρθαν τα “πάνω κάτω”. Καθώς γνώρισε την αγάπη του Θεού, το Έλεός Του, τη δύναμή Του, γύρισε τα μάτια του νου του προς τα πίσω και είδε όλα εκείνα που μέχρι εκείνη την ώρα φαίνονταν πολύ σπουδαία και τα οποία του είχαν χαρίσει μια ξεχωριστή θέση μέσα στο λαό του. Καθώς όλα είχαν αλλάξει μέσα του, τα έβλεπε όλα πλέον με άλλο μάτι. Όλα εκείνα τα παντοδύναμα προνόμια που κατείχε δεν είχαν πλέον καμία δύναμη μέσα στη ζωή του και κανένα μεγαλείο. Θα έλεγε κανείς ότι μίκρυναν απότομα, θάμπωσαν τελείως, δεν ήταν πλέον όπως τα ήξερε, όπως παλιότερα φάνταζαν στα μάτια του. Μάλιστα για να μας δώσει ένα χαρακτηριστικό για το πώς έβλεπε τα πράγματα, χρησιμοποιεί μια ευτελή φράση και τα χαρακτηρίζει «σκύβαλα».

     Όχι μόνον ήταν «ευτελή», αλλά όλα αυτά αποδείχτηκαν ζημιά μπροστά στο έξοχον της γνώσεως του Θεού. Ο ίδιος ομολογεί: «Εκείνα, τα οποία ήσαν εις εμέ κέρδη, ταύτα νόμισα ζημίαν δια τον Χριστόν». Αξιολογεί τα προσόντα του και τις περγαμηνές του ο Απ. Παύλος σε σύγκριση με τη γνώση του Χριστού και όχι μόνον τα θεωρεί ευτελή, όχι μόνον δε βρίσκει κάποιο κέρδος σ’ αυτά, αλλά τα χαρακτηρίζει και ζημιά. Ίσως πει κάποιος ευτελή “ναι”, αλλά και ζημιά γιατί; Ας σκεφτούμε πόσες ψυχές έχουν χαθεί μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, γιατί στηρίχτηκαν στα πλούτη τους, στη μόρφωσή τους η οποία τους έφερε έπαρση και εγωισμό, την ευγενή καταγωγή τους. Όλα αυτά έγιναν εμπόδια τα οποία ο εχθρός τα «φούσκωσε» μέσα στο μυαλό τους και που τους έφραξαν το δρόμο προς το Χριστό.

     Ίσως παρερμηνεύοντας όλα αυτά πει κάποιος: "Ο Χριστιανός δεν πρέπει να μορφώνεται, δεν πρέπει να είναι πλούσιος, δεν πρέπει να μεριμνά γι’ αυτή τη ζωή;" Η απάντηση είναι: Ασφαλώς και χρειάζονται όλα αυτά, αλλά δε θα πρέπει να έχουν την πρώτη θέση μέσα στη ζωή του, δε θα πρέπει να προσκολλάται σε όλα αυτά, αλλά να τα χρησιμοποιεί έτσι, ώστε να ενδυναμώνει τη σχέση του με το Χριστό. Ο Κύριος δεν κατέκρινε τον άνθρωπο της παραβολής, γιατί είχε πλούτο πολύ και πήγαν και τα χωράφια του καλά. Τον κατέκρινε και τον χαρακτήρισε «άφρονα» γιατί αντί να ευχαριστήσει το Θεό και να ζητήσει την οδηγία Του, έτρεξε στους μηχανικούς και στους πολεοδόμους, για να κάνει σχέδια νέων αποθηκών. Ήθελε να γκρεμίσει….. για να φτιάξει…. (Λουκάς ΙΒ/12: 16-21). Πουθενά δεν υπήρχε ο Θεός μέσα στη ζωή του. Αν έβαζε πρώτα το Θεό, τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά. 

    Η αξιολόγηση των διαφόρων πραγμάτων μέσα στη ζωή μας θα πρέπει να γίνεται με ένα και μοναδικό μέτρο, κατά το πόσο συμβάλει στη σωστή σχέση μας με το Χριστό. Αν μας φέρνουν κοντά στο Χριστό ή μας δυσκολεύουν και μας απομακρύνουν απ’ Αυτόν. Μ’ αυτό το μέτρο θα πρέπει να μετράμε το κάθε τι γύρω μας. Ο Απ. Παύλος με τις τόσες περγαμηνές ομολογεί: «θεώρησα τα πάντα σκύβαλα». Τι είναι τα σκύβαλα; Είναι η κατώτερη τροφή που προσφέρεται σε ζώα. Είναι ό,τι έχει απομείνει από το κοσκίνισμα του σιταριού ή άλλων δημητριακών. Να σημειώσουμε ότι δεν άλλαξε ο Απ. Παύλος τις αξίες μέσα στη ζωή του, αυτές άλλαξαν από μόνες τους, όταν μπροστά στα μάτια του έλαμψε το μεγαλείο του Χριστού, γι’ αυτόν πλέον αξία είχε μόνον ο Χριστός και τίποτα άλλο. Οι παλιές αξίες συγκρινόμενες με τη μοναδική αξία του Χριστού ήταν πλέον «σκύβαλα». 

     Τι φοβερή ομολογία! Το ερώτημα είναι αν αυτήν την ομολογία μπορεί να την κάνει ο καθένας από μας. Μπορούμε να πούμε με ειλικρίνεια ότι όλα γύρω μου για μένα είναι σκύβαλα και ότι ο Χριστός έχει την πρώτη θέση μέσα στην καρδιά μας και στη ζωή μας; Μπορούμε το θέμα να το θέσουμε κι αλλιώς. Γιατί εγώ μέσα στην καρδιά μου να μη νιώθω σαν τον απόστολο Παύλο; Γιατί να μην έχω στην εκτίμησή μου τόσο ψηλά το Χριστό, όσο τον είχε εκείνος; Γιατί τα πράγματα του κόσμου να μη φαίνονται και στα δικά μου μάτια σαν «σκύβαλα;» Η απάντηση εδώ είναι μία και μοναδική. Γιατί δε γνώρισα σε βάθος τον Ιησού Χριστό, το μοναδικό σωτήρα του κόσμου (Πράξεις Δ/4: 14). Βεβαίως η πλήρης γνωριμία του πιστού ανθρώπου με το Χριστό δεν είναι θέμα δικής μας αποκλειστικά προσπάθειας, αλλά θέμα αποκάλυψης από τον ίδιο το Θεό. Γι’ αυτό θα πρέπει να ζητάμε από το Θεό στην προσευχή μας να μας αποκαλύψει το Πρόσωπο του Χριστού, που σύμφωνα με το λόγο του είναι «χορτασμός ευφροσύνης» (Ψαλμός ΙΣ/16: 11), ώστε να μπορούμε και εμείς να πούμε μαζί με τον Απ. Παύλος ότι όλα τα επιτεύγματα τούτης της ζωής μπροστά στο Χριστό δεν είναι παρά «σκύβαλα» και εμπόδια στην πνευματική μας ζωή και πορεία. Ο Απ. Παύλος που έκανε τούτη την εκτίμηση δεν ήταν ούτε τυχαίος, ούτε κάποιο άτομο κοινωνικά ασήμαντο. Αυτή η ομολογία του Αποστόλου θα πρέπει να δίνει κουράγιο και δύναμη σε όλους μας να αντιληφθούμε ότι όλα είναι ματαιότητα σε τούτη τη ζωή. Ο βασιλιάς Σολομώντας κάνοντας μια ανασκόπηση τούτης της ζωής καταλήγει: «ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης». Ένα μόνον δεν είναι ματαιότητα σε τούτη τη ζωή: «Ας ακούσωμεν το τέλος της όλης υποθέσεως φοβού τον Θεόν και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν του ανθρώπου». (Εκκλησιαστής ΙΒ/12: 13). 

    Όλα είναι εφήμερα, είναι προσωρινά, είναι "σκύβαλα" και ζημιά σε τούτη τη ζωή. Ο Δαβίδ αναφέρει: «Οι ημέρες τού ανθρώπου είναι σαν το χορτάρι, σαν το άνθος τού χωραφιού, έτσι ανθίζει, επειδή, ο άνεμος περνάει από πάνω του, και δεν υπάρχει πλέον και ο τόπος του δεν το γνωρίζει πλέον». (Ψαλμός ΡΓ/103: 15,16). Τι μεγάλη αλήθεια! Σ’ αυτή τη ζωή ένα μένει, ένα είναι καθαρό, είναι αληθινό, είναι παντοτινό, είναι αιώνιο, μία αληθινή σχέση μας με το Θεό, μία σχέση με το Θεό, όπως ακριβώς Αυτός την ορίζει: «ότε οι αληθινοί προσκυνηταί θέλουσι προσκυνήσει τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία διότι ο Πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν». (Ιωάννης Δ : 23). Πρόκειται για μία αληθινή σχέση που θα είναι εσωτερική, πνευματική. Αυτούς ζητάει να βρει το άγρυπνο μάτι του Θεού και σήμερα. Ας εκτιμήσουμε ειλικρινά το μεγάλο θησαυρό που έχουμε στην κατοχή μας και που λέγεται: Ιησούς Χριστός, εσταυρωμένος, αναστημένος από τους νεκρούς, καθεζόμενος εκ δεξιών του Πατρός και πάλιν ερχόμενος…. ---

Το πρόβλημα του πόνου.

  Ευαγγέλιον «κατά ΜΑΡΚΟΝ», κεφ. Δ/4, εδ. 35-41. 

35 Και λέγει προς αυτούς εν εκείνη τη ημέρα, ότε έγεινεν εσπέρα. Ας διέλθωμεν εις το πέραν. 

36 Και αφήσαντες τον όχλον, παραλαμβάνουσιν αυτόν ως ήτο εν τω πλοίω και άλλα δε πλοιάρια ήσαν μετ' αυτού. 

37 Και γίνεται μέγας ανεμοστρόβιλος και τα κύματα εισέβαλλον εις το πλοίον, ώστε αυτό ήδη εγεμίζετο. 

38 Και Αυτός ήτο επί της πρύμνης κοιμώμενος επί το προσκεφάλαιον και εξυπνούσιν αυτόν και λέγουσι προς αυτόν: Διδάσκαλε, δεν σε μέλει ότι χανόμεθα; 

39 Και σηκωθείς επετίμησε τον άνεμον και είπε προς την θάλασσαν: Σιώπα, ησύχασον. Και έπαυσεν ο άνεμος, και έγεινε γαλήνη μεγάλη. 

40 Και είπε προς αυτούς Διά τι είσθε ούτω δειλοί; πως δεν έχετε πίστιν; 

41 Και εφοβήθησαν φόβον μέγαν και έλεγον προς αλλήλους Τις λοιπόν είναι ούτος, ότι και ο άνεμος και η θάλασσα υπακούουσιν εις αυτόν; 

 Ευαγγέλιον  «κατά ΙΩΑΝΝΗΝ», κεφ. Σ/6, εδ. 16-19.

16 Καθώς δε έγεινεν εσπέρα, κατέβησαν οι μαθηταί αυτού εις την θάλασσαν, 

17 και εμβάντες εις το πλοίον, ήρχοντο πέραν της θαλάσσης εις Καπερναούμ. Και είχεν ήδη γίνει σκότος και ο Ιησούς δεν είχεν ελθεί προς αυτούς, 

18 και η θάλασσα υψώνετο, επειδή έπνεε δυνατός άνεμος. 

19 Αφού λοιπόν εκωπηλάτησαν ως εικοσιπέντε ή τριάκοντα στάδια βλέπουσι τον Ιησούν περιπατούντα επί της θαλάσσης και πλησιάζοντα εις το πλοίον, και εφοβήθησαν. 

20 Εκείνος δε λέγει προς αυτούς Εγώ είμαι μη φοβείσθε. 

             ΣΧΟΛΙΑ:

       Πρόκειται για δύο θαυμάσια περιστατικά μέσα από τον αιώνιο Λόγο του Θεού. Μοιάζουν να είναι ξεχωριστά, να είναι διαφορετικά. Στο πρώτο αναφέρεται σε μία μεγάλη τρικυμία, όμως είναι μέρα και το κυριότερο είναι κοντά ο Κύριος. Τον βλέπεις, Του μιλάς, αισθάνεσαι την παρουσία Του, την ασφάλειά Του. Στη δεύτερη βλέπουμε να ξεσπά μια, ακόμα μεγαλύτερη τρικυμία. Αλήθεια πόσες κρύβει η ζωή! Παντού να απλώνεται σκοτάδι και ο Ιησούς να είναι μακριά. Ζητάς τον Κύριο, πας να πιαστείς απ’ Αυτόν και διαπιστώνεις ότι ο Κύριος δεν είναι μαζί σου, δεν είναι μέσα στο καράβι της ζωής σου. Εύλογα φθάνει στα χείλη το ερώτημα των μαθητών: «Δεν σε μέλει Κύριε που χανόμαστε;» Δε σε νοιάζει, Κύριε, για μένα που χάνομαι; Είναι η ώρα του εχθρού, η ώρα του πονηρού, είναι η ώρα που θα έρθει να σου ψιθυρίσει : «Ελπισες στο Θεό. Ω πόσο λάθος έκανες, που είναι ο Θεός σου τώρα που τον έχεις ανάγκη, τώρα που η τρικυμία πάει να καταπιεί το καράβι σου». 

       Σ΄ ένα κινηματογραφικό έργο με θέμα την κατοχή (1940) μια ομάδα Εβραίων οδηγείται στα κρεματόρια. Είναι γυμνοί, σκυθρωποί, ένα βήμα από τον πιο εξευτελιστικό θάνατο και ένας απ’ αυτούς, καθώς σέρνει το κορμί του προς το θάνατο, σηκώνει τα μάτια προς τον ουρανό ψιθυρίζοντας τον ΚΓ/23 ψαλμό του Δαυίδ. (εδ. 4) «Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω, δεν θέλω φοβηθεί κακόν, διότι Εσύ Κύριε είσαι μετ’ εμού». Μπορεί με τα σάρκινα μάτια ο Δαβίδ να μην έβλεπε τον Κύριο, όμως με τα πνευματικά μάτια, με τα μάτια της πίστης τον είχε δίπλα του, τον είχε πάντα κοντά του. 

       Κοιτάζεις στον καταγάλανο ουρανό, βλέπεις τον ήλιο και θαυμάζεις αυτό το τέλειο δημιούργημα του Θεού που δίνει τη ζωή στα πάντα γύρω μας. Κοιτάζεις την επόμενη μέρα που έχει συννεφιά, αντάρα, τρικυμία και μόνο μαυρίλα βλέπεις. Ο ήλιος δε φαίνεται πουθενά, όμως αυτό τι σημαίνει; Ότι χάθηκε ο ήλιος, ότι δεν υπάρχει ήλιος; Ο ήλιος υπάρχει, συνεχίζει να στέλνει το πολύτιμό του φως, είναι την κάθε ώρα στο σημείο που πρέπει να βρίσκεται. Δε χάνεται ο ήλιος από τη ζωή μας, απλά έρχονται τα σύννεφα (οι δυσκολίες) πολλές φορές και τον κρύψουν, με αποτέλεσμα να μην τον βλέπουμε. Το ίδιο και με το Χριστό. Δε χάνεται, δεν εγκαταλείπει την ψυχή που θα Τον επικαλεστεί στη ζωή της. Αφήνει τα 99 πρόβατα, για να ψάξει στα βουνά και τα λαγκάδια, όπου επέλεξες για να ζήσεις τη ζωή σου ψυχή, για να βρει το ένα χαμένο πρόβατο (Ματθαίος ΙΗ/18: 11-14). Ο Θεός θέλει όλους να τους σώσει και να τους φέρει σε μετάνοια (Εβραίους Σ/6 : 6). 

      Μπορεί με τα χρόνια οι συνθήκες της ζωής να αλλάζουν, αλλά ο Χριστός παραμένει ο ίδιος. Δεν αλλάζει, δεν αλλοιώνεται η δύναμή Του, δε μικραίνει το χέρι Του, δε βαρύνεται το αυτί Του (Ησαΐας ΝΘ/59 : 1). Πόσο ευτυχισμένη είναι εκείνη η ψυχή, που σε πείσμα της συννεφιάς, της τρικυμίας, σε πείσμα των δύσκολων εξωτερικών συνθηκών, ακουμπάει με απόλυτη εμπιστοσύνη επάνω Του, Τον βλέπει με τα μάτια της πίστης και Τον εμπιστεύεται. Έντονο το παράπονο του Κυρίου : «Θωμά με είδες και πίστεψες. Μακάριοι οι μη ειδόντες και πιστεύσαντες». (Ιωάννης Κ/20 : 29). 

      Οι περιστάσεις της ζωής, οι δυσκολίες, το σκοτάδι που απλώνεται γύρω μας, πνευματικό σκοτάδι πάνω απ’ όλα, έρχονται να κρύψουν πολλές φορά το Χριστό από τη ζωή μας. Αυτό μπορεί να συμβεί, ένα όμως πράγμα δε μπορεί να συμβεί, όποια κι αν είναι τα γεγονότα, να μας κρύψουν από τα μάτια του Χριστού. Το μυστικό της σωτηρίας του πιστού ανθρώπου δεν έγκειται στο γεγονός ότι εμείς έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε πάντοτε το Χριστό, αλλά ότι Εκείνος ποτέ δε μας χάνει από τα μάτια Του, ποτέ δε μας ξεχνά. Ένα καράβι, ένα καρυδότσουφλο καλύτερα μέσα στην τρικυμία, είναι η ζωή του ανθρώπου. Έτσι κατάντησε τη ζωή η αμαρτία και η αποστασία του ανθρώπου από το Θεό. Και είναι τυφλή τούτη η τρικυμία. Δεν ξεχωρίζει, δεν ξέρει να διαβάσει, δεν μπορεί να διακρίνει. Μόνο να χτυπήσει ξέρει, όσο μπορεί πιο σκληρά, για να εξουθενώσει τον άνθρωπο. 

   Ο άνθρωπος είχε πλαστεί από το Δημιουργό για να ζει αιώνια κοντά Του. Ρητή ήταν η προειδοποίηση του Θεού. «Πρόσεξε δεν θα φας απ’ αυτόν τον καρπό (δεν θα παρακούσεις, δεν θα αμαρτήσεις), γιατί αν το κάνεις, θέλεις εξάπαντος αποθάνει» (Γένεση Β/2: 16,17). Το ίδιο λέει σε κάθε ψυχή και σήμερα ο Θεός. Ο άνθρωπος αμάρτησε. Από εκείνη την ώρα δεν είχε μόνον ο Θεός δικαιώματα μέσα στη ζωή του, δικαιώματα είχε πλέον και ο εχθρός της ψυχής ο διάβολος. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της αμαρτίας. Να πώς μπήκαν οι τρικυμίες μέσα στη ζωή του ανθρώπου, ο πόνος, η θλίψη, το κακό. Μάλιστα φτάσαμε στο σημείο ζωή να σημαίνει θλίψη και πόνος. Απέκτησε δικαιώματα πάνω στον άνθρωπο ο διάβολος, ο οποίος είναι «απ’ αρχής ανθρωποκτόνος» (Ιωάννης Η/8: 44). Ένα στόχο έχει ο διάβολος για την κάθε ψυχή, που είναι δημιούργημα του Θεού, να την ταλαιπωρήσει και να την πάρει μαζί του αιωνίως. 

     Ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστό, ήταν «άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας» (Ησαΐας ΝΓ/53: 3). Ο πολύπαθος Ιώβ έρχεται να μας πει κάτι χαρακτηριστικό για τον ανθρώπινο πόνο: «Ο άνθρωπος γεννάται για τη θλίψη και οι νεοσσοί των αετών για να πετούν ψηλά» (Ιώβ. Ε/5: 7). Πόσο παρήγορα αντηχούν τα λόγια του Κυρίου μέσα στον κόσμο των δακρύων! Αναφέρεται σχετικά στο βιβλίο της "Αποκάλυψης": «Δεν θέλουσι πεινάσει πλέον, ουδέ θέλει πέσει επ’ αυτούς ο ήλιος, ουδέ κανέν καυμα, διότι το Αρνίον (ο Ιησούς Χριστός) το ανάμεσον του θρόνου θέλει ποιμάνει αυτούς και οδηγήσει αυτούς εις ζώσας πηγάς υδάτων, και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών» (Αποκάλυψη Ζ/7: 16,17). Αυτή είναι η υπόσχεση του Θεού στους δικούς Του (Θεσσαλονικείς Δ/4: 16-17). Αυτή τη ζωή υπόσχεται ο Θεός στους δικούς Του; Άραγε αυτή είναι η πιο παρήγορη υπόσχεση του Θεού στον άνθρωπο; Θα έλεγα όχι. Η πιο παρήγορη υπόσχεση του Θεού, θεωρώ ότι αναφέρεται στο «κατά Λουκάν» (ΙΣ/16 : 17)  & «κατά Ματθαίον» (Ε/5: 18)  και είναι : «Η γη και ουρανός θα παρέλθουν ένα (ι ) δεν θα υπάρξει που να μην εκπληρωθεί από το Λόγο του Θεού».

     Με μπουνάτσα, με καλό καιρό ξεκίνησαν οι μαθητές, για να περάσουν τη θάλασσα της Γαλιλαίας. Ήταν όλα καλά, όλα ευχάριστα. Ξαφνικά, τελείως απρόσμενα, εκεί που κανένας δεν το περίμενε, ξέσπασε μεγάλος ανεμοστρόβιλος. Και τούτο είναι ένα μεγάλο χαρακτηριστικό της ζωής. Απρόσμενες οι μπόρες και ξαφνικές έρχονται, για να φέρουν τα “πάνω κάτω”. Εύλογα την ώρα της μεγάλης δοκιμασίας ένα “γιατί” ανεβαίνει στα χείλη όλων μας, ένα πανανθρώπινο «γιατί;» Δεν υπάρχει καρδιά που να μην ανέβηκε, χείλη που να μην ψιθύρισαν τούτο το «γιατί». Γιατί Θεέ μου; Γιατί το επέτρεψες αυτό; Ακόμα και ο Υιός του Θεού πάνω στο σταυρό του Γολγοθά το ψιθύρισε: “Θεέ μου γιατί με εγκατέλειπες” (Ματθαίος ΚΖ/27: 46 & Μάρκος ΙΕ/15: 34). 

    Κατά καιρούς πολλοί προσπάθησαν να δώσουν μια εξήγηση σε τούτο το τρομερό «γιατί» σκεπτόμενοι επιπόλαια και επιφανειακά. Ακόμα και οι μαθητές, όταν βρέθηκαν κάποτε μπροστά σ’ έναν εκ γενετής τυφλό, ρώτησαν τον Κύριο: «Γιατί Κύριε γεννήθηκε αυτός ο άνθρωπος τυφλός. Αυτός αμάρτησε ή οι γονείς του». Εύκολα οι άνθρωποι δίνουν εξηγήσεις για τον πόνο και τις τρικυμίες της ζωής, όμως ο Χριστός δεν τη δέχτηκε αυτή την εξήγηση των μαθητών, γιατί δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. (Ιωάννης Θ/9 : 1-3). 

   Καθώς ο Απ. Παύλος αναλύει στους Κορίνθιους τον «ύμνο της Αγάπης», έρχεται να τους ομολογήσει μια μεγάλη αλήθεια: Σ’ αυτή τη ζωή «εν κατόπτρω βλέπουμε τα πράγματα, αινιγματοδώς, τότε δε πρόσωπο προς πρόσωπο, τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθην». (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 12). Μέσα στην αιωνιότητα θα υπάρξει τούτη η ώρα που στην παρουσία του Θεού θα γνωρίσουμε τα πάντα. Σ’ αυτή τη ζωή κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες μην προσπαθούμε να λύσουμε το μυστήριο του πόνου. Ο Λόγος του Θεού για δύο πράγματα μας διαβεβαιώνει: 

1/ «Όταν κρινώμεθα, παιδευόμεθα υπό του Κυρίου, διά να μη κατακριθώμεν μετά του κόσμου» (Α΄ Κορινθίους ΙΑ/11 : 32). 

2/ «Τα πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν» (Ρωμαίους Η/8: 28). 

     Από κάθε τρικυμία ας βγάζουμε τα αναγκαία συμπεράσματα, ας αποκτήσουμε μεγαλύτερη πείρα, ωριμότερο χαρακτήρα, βαθύτερη πίστη και πάνω απ’ όλα στενότερο δεσμό με το Χριστό. Κι Αυτός πόνεσε πάνω στο σταυρό. Στη ολιγόχρονη πορεία του πάνω στη γη δεν υπήρξε τρικυμία που να μην Τον χτύπησε, αν και δεν είχε κάνει αμαρτία. Ο προφήτης Ησαΐας έρχεται να μας πει χαρακτηριστικά στο ΝΓ/53 κεφάλαιο του βιβλίου του (εδ. 5 & 6). «Αυτός ετραυματίσθη για τις παραβάσεις μας, ταλαιπωρήθηκε για τις ανομίες μας, η τιμωρία ήτις έφερε την ειρήνη ημων, ήτο επ’ αυτόν και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν». (γιατρευτήκαμε). 

    Ξαφνική, απρόσμενη η τρικυμία. Ο φόβος και ο τρόμος γέμισε τις καρδιές των μαθητών. Στο βιβλίο των «Παροιμιών», (κεφ. ΚΔ/24, εδ. 10), αναφέρεται: «Εάν μικροψυχήσης εν τη ημέρα της συμφοράς, μικρά είναι η δύναμή σου». Στο πρώτο περιστατικό ο Ιησούς Χριστός μέσα στη βάρκα, κοντά στους δικούς Του κοιμόταν. «Πνιγόμαστε, Κύριε, χανόμαστε, δεν σε νοιάζει που χανόμαστε». Απ’ εδώ και πέρα αρχίζουν οι ανθρώπινες δικαιολογίες: «Κύριε, εσύ που μας είπες ότι ήρθες από τον ουρανό, για να μας σώσεις και μας μίλησες για αγάπη και μας είπες ότι μας έχεις ετοιμάσει τόπο και ότι θα έλθεις, για να μας παραλάβεις (Ιωάννης ΙΔ/14 : 3) και μείς πιστέψαμε σε Σένα». Για Σένα Κύριε, είπε ο Πέτρος, εμείς αφήσαμε τα πάντα. (Λουκάς ΙΗ/18 : 28), χλευαστήκαμε, διωχτήκαμε…… Και τώρα, Κύριε, που έχουμε ανάγκη από τη βοήθειά Σου, τη συμπαράστασή Σου, Εσύ κοιμάσαι; Όλα τελειώνουν γύρω μας, τα κύματα μας πνίγουν κι Εσύ δεν νοιάζεσαι;» 

    Δύο διαφορετικοί κόσμοι ταξίδευαν μέσα σε τούτου το καράβι. 

   Ο ένας κόσμος ανήσυχος και ταραγμένος, δεν ξέρει που να πάει και τι να κάνει. Είναι ο ίδιος κόσμος που βλέπει τους υιούς Ανάκ και τρομάζει. «Δευτερόμιο» κεφ. Α, & «Αριθμοί» ΛΒ/32 : 6-15. Το κοινό χαρακτηριστικό της ζωής του: «ΑΠΙΣΤΙΑ». 

   Και υπάρχει και ένας άλλος κόσμος που βλέπει τα ίδια ακριβώς πράγματα, που βλέπει τους υπερμεγέθεις εκείνους άνδρες Ανάκ και δεν κάνει πίσω, προχωράει, γαλήνιος, ήρεμος, ήσυχος, μακάριος. Τούτος ο κόσμος δε στηρίζεται στη δύναμη τη δική του, ούτε στα εξωτερικά γεγονότα, αλλά στηρίζεται αποκλειστικά στη δύναμη του Θεού. 

    Όλοι θα πεθάνουν στην έρημο, είπε ο Θεός, γιατί απίστησαν και δε Με εμπιστεύτηκαν. Φοβήθηκαν και νικήθηκαν, πριν δώσουν τη μάχη, γιατί στηρίχτηκαν στις δικές τους δυνάμεις και αγνόησαν τη δύναμη του Θεού. Ο Χάλεβ, ο υιός του Ιεφωνή και ο Ιησούς, ο υιός του Ναυί, που πίστεψαν σε Μένα, που ακολούθησαν το λόγια Μου κατά γράμμα, αυτοί μόνον αυτοί θα μπουν μέσα στη γη των υποσχέσεων, γιατί μόνον αυτοί είναι άξιοι για το Θεό. «βιβλίο Αριθμών» κεφ. ΙΔ/14 & «προς Εβραίους» Γ/3: 7-11). 

   Αλήθεια γιατί να ζηλέψω στη ζωή, τον πετυχημένο πολιτικό, τον μεγαλοεπιχειρηματία, το μορφωμένο των πτυχίων και των μεταπτυχιακών σπουδών; Καλά είναι όλα αυτά, αλλά για να σκεφτούμε λίγο τον Ιησού που «κοιμότανε» μέσα στην αντάρα. Να σκεφτούμε εκείνον τον πιστό άνθρωπο, που παρότι τον χτύπησαν αλύπητα οι τρικυμίες της ζωής και αλλεπάλληλες οι συμφορές στέκεται όρθιος. Τον πλησιάζεις, του λες «τι κάνεις;» και με πίστη, με γαλήνιο ύφος απαντάει: «καλά, Δόξα σοι ο Θεός». Σ’ Αυτόν αποβλέπει, σ’ Αυτόν στηρίζεται, από Αυτόν παίρνει δυνάμεις. «Και σηκωθείς επετίμησε τον άνεμο και είπε στη θάλασσα, σιώπα, ησύχασον» (Μάρκος Δ/4: 39).

      Όταν ζει κανείς κοντά στο Χριστό, όταν πιστεύει στη δύναμή Του, ποτέ δεν πρέπει να αποκλείει το θαύμα. Με ένα Του πρόσταγμα γαλήνεψε τη θάλασσα. Είναι η ειδικότητά Του, θα λέγαμε, αυτή. Να γαληνεύει κάθε και όποια τρικυμία, όσο μεγάλη, όσο ξαφνική κι’ αν είναι. Ψυχή ποτέ μην πιστέψεις ότι η μπόρα που σε χτυπάει είναι τόσο μεγάλη που ούτε ο Κύριος δεν μπορεί να την τιθασεύσει. Είναι πιο μεγάλος και από την πιο μεγάλη τρικυμία. «Κύριε ένα λόγο πες μόνο και θα γιατρευτεί ο δούλος μου» (Λουκάς Ζ/7: 7). Μ’ ένα λόγο μόνο ο Κύριος των δυνάμεων γαλήνεψε η θάλασσα. Και ας μην ξεχνάμε ότι πάντοτε οι επεμβάσεις του Κυρίου φέρουν τη σφραγίδα της τελειότητας. 

     "Σιώπα, ησύχασον. Και έπαυσεν ο άνεμος, και έγεινε γαλήνη μεγάλη". 

    Με ένα μόνο λόγο που είπε ο Κύριος ακολούθησε γαλήνη στη θάλασσα, αλλά και στις καρδιές των μαθητών. Είναι ο Μόνος που μπορεί να φέρει τη γαλήνη. Είναι ο Μόνος που καλεί και σήμερα ψυχές για να τις γαληνέψει, για να τις ξεκουράσει, για να τις ξεφορτώσει από τα μεγάλα βάρη της ζωής (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Και μέσα σ’ αυτόν τον πανικό, μέσα σ’ αυτή τη μεγάλη θλίψη και ανησυχία έρχεται παραπονεμένος ο Κύριος να κοιτάξει την ψυχή στα μάτια και να της πει: «Δειλέ, ολιγόπιστε», γιατί φοβήθηκες, γιατί δείλιασες, γιατί απελπίστηκες. Πού είναι η πίστη σου, γιατί δε Μου δείχνεις εμπιστοσύνη; Αλήθεια τι τραγική στιγμή! Αυτό είναι το παράπονο του Κυρίου για κάθε ψυχή που θα λυγίσει, που θα δειλιάσει, που θα ολιγοπιστήσει, που δε θα Τον εμπιστευτεί την ώρα της μεγάλης τρικυμίας. Αυτός είναι πάντοτε ο στόχος του εχθρού της ψυχής. Πόσο εύκολα ξεχνάμε τη μεγάλη εκείνη υπόσχεση του Θεού: «πας ο πιστεύων επ’ αυτόν (Ιησου Χριστό) δεν θέλει καταισχυνθεί». Όποιος εμπιστευτεί Αυτόν δε θα ντραπεί, δε θα μετανιώσει. Αυτός είναι το μοναδικό πρόσωπο που έδωσε ο ουρανός για τη σωτηρία των ανθρώπων (Πράξεις Δ : 12). Τον έδωσε ο Θεός από αγάπη για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου (Ιωάννης Γ : 16). Έρχεται να μας θυμίσει ο Κύριος το εδαφ. 7 από το Α΄ κεφ. της Β΄ «προς Τιμόθεον» επιστολής «δεν έδωκεν εις ημάς ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού». 

         «Ολιγόπιστε γιατί δείλιασες;» Τι τραγικό το παράπονο του Κυρίου! 

    Μέσα από τη φουρτουνιασμένη θάλασσα τούτης της ζωής, μέσα από τις δυσκολίες που καθημερινά όλοι αντιμετωπίζουμε δίνει ο καθένας τις δικές του εξετάσεις πίστης. Είναι η ώρα που καλούμαστε να κοιτάξουμε όχι τα μεγάλα κύματα που απειλητικά ορθώνονται μπροστά μας, αλλά το Δοξασμένο κι Αναστημένο Ιησού Χριστό, το νικητή του Άδη και του Θανάτου (Αποκάλυψη Α: 18). Μόνο τότε θα έρθει γαλήνη μέσα στην ψυχή μας. 

      Ας εμπιστευόμαστε τον Κύριο. Είναι πιο μεγάλος και από την πιο μεγάλη τρικυμία. Δεν υπάρχει καρδιά πονεμένη που να έκραξε μάταια στον Κύριο. Η ειρήνη η δική Του (Ιωάννης ΙΔ/14: 27) & (Φιλιππησίους Δ/4: 7) και η γαλήνη Του ας βασιλεύσει μέσα στην καρδιά μας. Τούτα τα λόγια ποτισμένα με δάκρυα αγάπης, εκτίμησης, κατανόησης, γράφτηκαν για μένα πρώτα απ’ όλα. Θεωρώ ότι τα έχω ανάγκη, καθώς «εις πολλά πταίωμεν άπαντες» (Ιάκωβος Γ/3: 2). Γράφτηκαν για τη μάνα, για τον πατέρα, για τον αδελφό και είναι μια προσφορά αγάπης. Εύχομαι το Πνεύμα το Άγιο να τα ερμηνεύσει μέσα στις καρδιές όλων μας. ---

Στοχεύουντας στο άπειρο.

Βιβλίο "Β΄ Βασιλέων", κεφ. ΙΓ/13, εδ. 14 – 20.        (Παλαιά Διαθήκη).

14 Και ο Ελισσαιέ αρρώστησε την αρρώστια του από την οποία και πέθανε. Και ο Ιωάς, ο βασιλιάς τού Ισραήλ, κατέβηκε σ' αυτόν, και έκλαψε μπροστά του, και είπε: Πατέρα μου, πατέρα μου, άμαξα του Ισραήλ, και ιππικό του! 

15 Και ο Ελισσαιέ είπε σ' αυτόν: Πάρε ένα τόξο και βέλη. Και πήρε κοντά του ένα τόξο και βέλη. 

16 Και είπε στον βασιλιά τού Ισραήλ: Βάλε το χέρι σου επάνω στο τόξο. Και έβαλε το χέρι του και ο Ελισσαιέ έβαλε τα χέρια του επάνω στα χέρια τού βασιλιά. 

17 Και είπε: Άνοιξε το παράθυρο προς ανατολάς. Και το άνοιξε. Και ο Ελισσαιέ είπε: Τόξευσε. Κι εκείνος τόξευσε. Και είπε: Το βέλος τής σωτηρίας τού Κυρίου, και το βέλος τής σωτηρίας από τους Συρίους! Και θα πατάξεις τους Συρίους στην Αφέκ, μέχρις ότου τους συντελέσεις. 

18 Και είπε: Πάρε βέλη. Και πήρε. Και είπε στον βασιλιά τού Ισραήλ: Ρίξε επάνω στη γη. Και έριξε τρεις φορές, και σταμάτησε. 

19 Και ο άνθρωπος του Θεού οργίστηκε γι' αυτόν, και είπε: Έπρεπε να ρίξεις πέντε ή έξι φορές τότε θα χτυπούσες τους Συρίους μέχρις ότου τους συντελέσεις τώρα, όμως, θα πατάξεις τους Συρίους μόνον τρεις φορές. 

20 Και ο Ελισσαιέ πέθανε, και τον έθαψαν. Και τον επόμενο χρόνο τάγματα των Μωαβιτών έκαναν εισβολή στη γη. 

……………… 

25 Και ο Ιωάς, ο γιος τού Ιωάχαζ, πήρε ξανά από το χέρι τού Βεν-αδάδ, του γιου τού Αζαήλ, τις πόλεις, που ο Αζαήλ είχε πάρει στον πόλεμο από το χέρι τού Ιωάχαζ, του πατέρα του. Τρεις φορές τον πάταξε ο Ιωάς, και ξαναπήρε τις πόλεις τού Ισραήλ. 

           ΣΧΟΛΙΑ: 

       Όταν ο προφήτης Ελισαιέ κόντευε να πεθάνει, τον επισκέφτηκε ο Ιωάς που ήταν βασιλιάς στο βόρειο βασίλειο του Ισραήλ και έκλαιγε μπροστά του λέγοντας: «Πατέρα μου, πατέρα μου! Εσύ είσαι η άμαξα του Ισραήλ και το ιππικό του». Εννοούσε ότι άνθρωποι με το ηθικό και πνευματικό ανάστημα του Ελισαιέ αποτελούσαν την καλύτερη και πιο σίγουρη προστασία του Ισραήλ. Με τα ίδια λόγια και ο Ελισαιέ είχε θρηνήσει για την αναχώρηση του Ηλία (Β/2: 12). Καταλάβαινε ότι ο θάνατος του προφήτη θα ήταν μεγάλη απώλεια για το βασίλειο του Ισραήλ. Από το κρεβάτι της αρρώστιας του ο Ελισαιέ έδωσε οδηγίες στον Ιωάς να πάρει το τόξο του και βέλη, να τοξεύσει ανατολικά και έπειτα να χτυπήσει το έδαφος με τα βέλη. Το βέλος που σημάδευσε ανατολικά συμβόλιζε τη νίκη κατά των Συρίων που είχαν καταλάβει τη χώρα των Ισραηλιτών ανατολικά του Ιορδάνη. Επειδή ο Ιωάς χτύπησε το έδαφος μόνο τρεις φορές, θα νικούσε τη Συρία μόνο τρεις φορές. Αν είχε χτυπήσει πέντε ή έξι φορές, η απειλή της Συρίας θα μπορούσε να είχε περιοριστεί δραστικά. Του έλειπε όμως η επιμονή, η υπομονή και η διορατικότητα. Ο Ιωάς όφειλε να ξέρει τη σημασία των πράξεών του, διαφορετικά δε θα έπρεπε να είχε αναλάβει τέτοιες ευθύνες. Ο θάνατος του Ελισαιέ δεν προμήνυε καλό για το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ. 

       Ενώ ο Αζαήλ, ο βασιλιάς της Συρίας συνέχιζε να καταδυναστεύει το λαό Ισραήλ, ωστόσο ο Θεός για μια ακόμα φορά τους έδειξε την εύνοιά του για χάρη της διαθήκης που είχε κάνει με τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ και δε θέλησε να τους καταστρέψει. Τελικά ο Αζαήλ, ο βασιλιάς της Συρίας, πέθανε και στη θέση του βασίλευσε ο γιος του ο Βεν-αδάδ. Σε εκπλήρωση της προφητείας του Ελισαιέ, ο Ιωάς ανέκτησε και πάλι τις πόλεις του Ισραήλ, που είχε κυριεύσει ο Βεν – Αδάδ, ο βασιλιάς της Συρίας κάτι που συνέβη μετά από τρεις διαδοχικές νίκες. 

      Σε λίγες ώρες ένας καινούργιος χρόνος αρχίζει. Η αλλαγή κάθε χρόνου είναι ένα ορόσημο, ένας σταθμός, ένα σημείο αναφοράς μέσα στη ζωή. Ο καινούργιος χρόνος είναι ένας καινούργιος επικίνδυνος δρόμος, αφού έχει 365 επικίνδυνες στροφές. Όλοι οι άνθρωποι τούτο το μεταίχμιο το θεωρούν ως ένα σημαντικό σταθμό στον οποίο σταματούν, για να κάνουν απολογισμό των προσπαθειών τους, να αναθεωρήσουν καταστάσεις, να καταστρώσουν νέα σχέδια, να προγραμματίσουν νέες δραστηριότητες, να βάλουν νέους στόχους για τους οποίους θα αγωνιστούν να πετύχουν μέσα στο νέο χρόνο. Προγραμματίζουν πως θα αξιοποιήσουν το χρόνο τους καλύτερα με κάθε τρόπο. 

    Πόσο σωστά σκέπτονται οι άνθρωποι, για να αυξήσουν τα κέρδη τους, για να πετύχουν στις δραστηριότητές τους, ενώ γνωρίζουν ότι όλα τούτα είναι προσωρινά, είναι εφήμερα. Ο Κύριος προειδοποίησε τα δικά του παιδιά να προσέχουν ιδιαίτερα, διότι «οι υιοί του αιώνος τούτου είναι φρονιμότεροι εις την εαυτών γενεά, παρά τους υιούς του φωτός» (Λουκάς ΙΣ/16: 8). Τι τραγικό αλήθεια! Πόσο μεγάλη σοφία, πόσο μεγάλη προσοχή χρειάζεται, για να σταθούμε όπως πρέπει και να μην φανούμε «άσοφοι»! Να θυμόμαστε και εκείνον τον άδικο οικονόμο που τον επαίνεσε ο Κύριος για την προνοητικότητά του, για να εξασφαλίσει το μέλλον του. Ο Κύριος με τον «έπαινό Του» στον άδικο διαχειριστή θέλει να πει σε κάθε δικό Του παιδί: «Μακάρι και συ να είχες την ίδια σπιρτάδα, την ίδια οξυδέρκεια, την ίδια εξυπνάδα στα πνευματικά, που έχουν εκείνοι που κυνηγούν τα υλικά πράγματα». Όπως ο διαχειριστής έλαβε μέτρα, για να σιγουρέψει ότι θα είχε φίλους, όταν θα έβγαινε στη σύνταξη, έτσι ακριβώς και ο χριστιανός θα πρέπει να χρησιμοποιεί τα αγαθά του Κυρίου με τέτοιον τρόπο που να σιγουρέψει ότι θα τον υποδεχτούν με ανοιχτές αγκαλιές, όταν θα πάει στον ουρανό. 

       Μεταίχμιο είναι και για το Χριστιανό η μετάβαση από τον ένα χρόνο στον άλλο, ορόσημο, που θα πρέπει να το δει κάτω από μία διαφορετική σκοπιά από τους «υιούς του αιώνος τούτου». Θα πρέπει να είναι ώρες απολογισμού, αλλά και ώρες προγραμματισμού στον τομέα τον πνευματικό και στον τομέα της σχέσης του με το Θεό και δημιουργό του. Καλείται ο πιστός άνθρωπος να θέσει στόχους όχι προσωρινούς σαν των ανθρώπων, αλλά στόχους που θα επεκτείνονται μέσα στην αιωνιότητα. 

    Αρχίζοντας από τον απολογισμό, στην καρδιά του κάθε ανθρώπου έρχεται μια κραυγή ευχαριστίας για το Θεό και μία ομολογία. Σ’ ευχαριστώ, Κύριε, γιατί και τούτο το χρόνο που πέρασε ήσουν μαζί μας. Το ότι φτάσαμε στο τέλος ενός ακόμα χρόνου δεν είναι αποτέλεσμα δικών μας ενεργειών, είναι αποτέλεσμα της Αγάπης, της μακροθυμίας και του Ελέους του Θεού. Στο διάστημα που πέρασε ο Κύριος ήταν μαζί μας. Ο Κύριος επέτρεψε να ζήσουμε. 

   Καθώς βρισκόμαστε στο μεταίχμιο της αλλαγής του καινούργιου χρόνου και καλούμαστε να προγραμματίσουμε νέους στόχους, ας είμαστε προσεκτικοί, αντικειμενικοί έχοντας σε κάθε απόφασή μας λάβει τη γνώμη Εκείνου του «θαυμαστού συμβούλου» (Ησαΐας Η/8 : 6) που δεν είναι άλλος από τον Κύριο Ιησού Χριστό. Ας θυμηθούμε τα λόγια του προφήτη «Διότι παιδίον εγεννήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης». 

    Ας ταυτίσουμε το θέλημά μας με το θέλημα Εκείνου και ας συναποφασίσουμε. Το Πνεύμα του Θεού μας καλεί να βάλουμε μεγάλους, υψηλούς στόχους που θα είναι αντάξιοι των προσδοκιών του ζωντανού Θεού. Μη διστάσουμε να κοιτάξουμε ψηλά, να στοχεύσουμε προς το άπειρο, γιατί ο Θεός που συνεργάζεται μαζί μας είναι Θεός άπειρων προοπτικών και δυνατοτήτων. Η ιστορία που αναφέρουμε από το κεφ. ΙΓ/13 του βιβλίου «Β’ Βασιλέων» της Παλαιάς Διαθήκης είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική για τον τρόπο με τον οποίον θα πρέπει να σκεπτόμαστε στα πνευματικά πράγματα και για τους στόχους που θα πρέπει να βάζουμε. Είναι δε βέβαιο ότι η νίκη στον πνευματικό τομέα και κάθε επιτυχία βασίζεται στο μέτρο της υπακοής στο Θεό και τον αιώνιο λόγο Του. Ας τοξεύσουμε μαζί με το Θεό όσο πιο μακριά μπορούμε. Ας βάλουμε ως στόχο το άπειρο, το μεγάλο, το ασύλληπτο για τον ανθρώπινο νου, γιατί ο Θεός που αγωνίζεται μαζί μας είναι Θεός άπειρων προοπτικών και δυνατοτήτων. Ας προσέξουμε να μη μετράμε πράγματα και καταστάσεις στηριζόμενοι στη δική μας μικρότητα και αδυναμία. Τα σχέδια και οι οραματισμοί μας, όσον αφορά τη σχέση μας με το Θεό, μέσα στον καινούργιο χρόνο να μην είναι περιορισμένα. Ας γνωρίζουμε ότι τα πάντα είναι δυνατά «συν Θεώ». Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Φιλιππησίους» (κεφ. Δ/4, εδ. 13) αναφέρει: «Τα πάντα δύναμαι δια τους ενδυναμούντος με Χριστού». 

      Ας θυμηθούμε άλλη μια φορά, για να πάρουμε θάρρος, δύναμη, σιγουριά, τα λόγια τα οποία είπε ο Θεός στον Ιησού του Ναυή, όταν μαζί με το λαό διάβηκαν τον Ιορδάνη ποταμό και πλέον μπροστά τους είχαν τη γη των υποσχέσεων, τη γη της επαγγελίας, που έπρεπε να κατακτήσουν: 

3 Πάντα τον τόπον, επί του οποίου πατήσει το ίχνος των ποδιών σας, εις εσάς έδωκα αυτόν, καθώς είπα προς τον Μωυσή 

4 από της ερήμου και του Λιβάνου τούτου και έως του ποταμού του μεγάλου, του ποταμού του Ευφράτου, πάσα η γη των Χετταίων, και έως της θαλάσσης της μεγάλης προς δυσμάς του ηλίου, θέλει είσθαι το όριόν σας. 

5 Δεν θέλει δυνηθή άνθρωπος να σταθή εναντίον σου πάσας τας ημέρας της ζωής σου καθώς ήμην μετά του Μωϋσέως, θέλω είσθαι μετά σού δεν θέλω σε αφήσει ουδέ σε εγκαταλείψει. 

6 Ίσχυε και ανδρίζου διότι συ θέλεις κληροδοτήσει εις τον λαόν τούτον την γην, την οποίαν ώμοσα προς τους πατέρας αυτών να δώσω εις αυτούς. (Ιησούς τ. Ναυή Α : 3-6). 

      Τι παρήγορα λόγια είναι τούτα, καθώς μπαίνουμε μέσα σε ένα χρόνο αστάθειας, αβεβαιότητας, οικονομικής δυσπραγίας, κοινωνικών ανακατατάξεων, φόβου για τα επερχόμενα δεινά, με φήμες πολέμων κυριαρχούν παντού και ιδιαίτερα στον ευαίσθητο χώρο της Μέσης Ανατολής. Ας στηριχθούμε στις υποσχέσεις του Θεού, που είναι πάντοτε ζωντανές, αληθινές και ας βαδίσουμε με θάρρος, με αισιοδοξία, ας κοιτάξουμε μπροστά, ας στοχεύσουμε μακριά έχοντας πάντοτε υπόψη ότι δεν υπάρχουν όρια στις δυνατότητες του Θεού. 

      Καθώς ο Ιησούς τ. Ναυή παρατηρούσε από μακριά τη γη των υποσχέσεων τα νέα έρχονταν το ένα μετά το άλλο και ήταν καταλυτικά, αποτρεπτικά, τρομακτικά. Υπήρχαν μεγάλες οχυρωμένες πόλεις, υπήρχαν άνδρες γιγαντόσωμοι, υιοί Ανάκ με μεγάλη εμπειρία στον πόλεμο, υπήρχαν μεγάλες φυσικές δυσκολίες. Ανθρωπίνως όλα τούτα είναι ακατόρθωτα, είναι αδύνατον να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, όμως μαζί με το Θεό είναι εύκολα, «ψωμάκι» είναι όλα τούτα. (Αριθμοί ΙΔ/14: 9). 

     Ας ακούσουμε και πάλι τον Κύριο, καθώς διαβαίνουμε προς έναν καινούργιο χρόνο. 

1 Άκουε, Ισραήλ συ διαβαίνεις σήμερον τον Ιορδάνην, διά να εισέλθης να κληρονομήσης έθνη μεγαλήτερα και ισχυρότερά σου, πόλεις μεγάλας και τετειχισμένας έως του ουρανού, 

2 λαόν μέγαν και υψηλόν το ανάστημα, υιούς των Ανακείμ, τους οποίους γνωρίζεις και ήκουσας, Τις δύναται να σταθή έμπροσθεν των υιών του Ανάκ; 

3 Γνώρισον λοιπόν σήμερον, ότι Κύριος ο Θεός σου είναι ο προπορευόμενος έμπροσθέν σου είναι πυρ καταναλίσκον αυτός θέλει εξολοθρεύσει αυτούς και αυτός θέλει καταστρέψει αυτούς απ' έμπροσθέν σου και θέλεις εκδιώξει αυτούς και ταχέως εξολοθρεύσει αυτούς, καθώς σοι είπεν ο Κύριος. (Δευτερονόμιον Θ/9: 1-3). 

      Στο νέο χρόνο που μπαίνουμε ο Θεός θέλει να κάνει μεγαλεία ανάμεσά μας. (Λουκάς Α : 49). Όλη η δύναμη στην επίτευξη των στόχων μας θα είναι του Κυρίου. Εκείνο που ζητά από μας ο Θεός είναι το «θέλω», την ελεύθερη συμμετοχή μας στην τήρηση του θελήματός Του. Και συνεχίζει ο Κύριος προς τον Ιησού τ. Ναυή: 

7 Μόνον ίσχυε και ανδρίζου σφόδρα, διά να προσέχης να κάμνης κατά πάντα τον νόμον, τον οποίον προσέταξεν εις σε Μωϋσής ο θεράπων μου μη εκκλίνης απ' αυτού δεξιά ή αριστερά, διά να φέρησαι μετά συνέσεως πανταχού όπου αν υπάγης. 

8 Δεν θέλει απομακρυνθή τούτο το βιβλίον του νόμου από του στόματός σου, αλλ' εν αυτώ θέλεις μελετά ημέραν και νύκτα, διά να προσέχης να κάμνης κατά πάντα όσα είναι γεγραμμένα εν αυτώ διότι τότε θέλεις ευοδούσθαι εις την οδόν σου, και τότε θέλεις φέρεσθαι μετά συνέσεως. 

9 Δεν σε προστάζω εγώ; ίσχυε και ανδρίζου μη φοβηθής μηδέ δειλιάσης διότι είναι μετά σου Κύριος ο Θεός σου όπου αν υπάγης. (Ιησούς τ. Ναυή Α : 7-9). 

      Όλα τούτα αποτελούν αρχές αναλλοίωτες που αφορούν όλους τους καιρούς και όλους τους ανθρώπους. Αν μέσα στο χρόνο που έρχεται δώσουμε ολοκληρωτικά την καρδιά μας στο Θεό, αν σταθούμε δίπλα Του ως συνεργάτες με αληθινό πνεύμα, με ταπείνωση και συντριβή ενώπιόν Του, όλα τα θέματα που μας απασχολούν θα είναι και θέματα του Κυρίου. Γι’ αυτό μη δειλιάσουμε, ας θέσουμε υψηλούς πνευματικούς στόχους, ας κοιτάξουμε και ας στοχεύσουμε μακριά, ψηλά, δυνατά ενθυμούμενοι κάθε στιγμή τα λόγια του Κυρίου: «Εμβλέψας δε ο Ιησούς, είπε προς αυτούς Παρά ανθρώποις τούτο αδύνατον είναι, παρά τω Θεώ όμως τα πάντα είναι δυνατά». (Ματθαίος ΙΘ/19 : 26).

       Ένας πονεμένος πατέρας φέρνει το παιδί του μπροστά στον Κύριο. «Διδάσκαλε, έφερα προς σε τον υιόν μου, έχοντα πνεύμα άλαλον και όπου πιάση αυτόν σπαράττει αυτόν, και αφρίζει και τρίζει τους οδόντας αυτού και ξηραίνεται και είπον προς τους μαθητάς σου να εκβάλωσιν αυτό, αλλά δεν ηδυνήθησαν». «Και ο Ιησούς είπε σ' αυτόν, το: Αν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά σ' αυτόν που πιστεύει». (Μάρκος Θ/9: 23). Σ’ αυτόν που πιστεύει χωρίς όρους και όρια στη δύναμη του αληθινού Θεού όλα είναι δυνατά. Ο Προφήτης Σαμουήλ υπενθυμίζει στο λαό: «μόνον φοβείσθε τον Κύριον και λατρεύετε αυτόν εν αληθεία εξ όλης καρδίας σας διότι είδετε πόσα μεγαλεία έκαμεν υπέρ υμών» (Β΄ Σαμουήλ ΙΒ/12 : 24). 

    «Έπρεπε να ρίξεις πέντε ή έξι φορές τότε θα χτυπούσες τους Συρίους μέχρις ότου τους συντελέσεις τώρα, όμως, θα πατάξεις τους Συρίους μόνον τρεις φορές». Μ’ αυτά τα λόγια εύχομαι σε όλους μέσα από την καρδιά μου να έχουμε μια χρονιά καλή και ευλογημένη μαζί με τον Κύριο των δυνάμεων, το Θεό του ουρανό, το ζωντανό, τον αληθινό, τον αιώνιο Θεό. Στο νέο χρόνο που έρχεται ας κοιτάξουμε ψηλά, ας στοχεύσουμε μακριά πέρα από τα βλεπόμενα, έχοντας πάντοτε υπόψη μας ότι "οι μάχες είναι του Κυρίου" και ας μη ξεχάσουμε ποτέ: "ότι οι οφθαλμοί του Κυρίου περιτρέχουσι διά πάσης της γης, διά να δειχθή δυνατός υπέρ των εχόντων την καρδίαν αυτών τελείαν προς αυτόν". (Β΄ Χρονικών ΙΣ/16: 9). Ας μην εμποδίσουμε τον Κύριο με άστοχες πράξεις μας, με ανόητες επιλογές μας, με κοντόφθαλμους οραματισμούς μας, να ικανοποιήσει τη μεγάλη Του επιθυμία, που είναι να φανεί δυνατός "εν τω μέσω ημών".  ---

ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ.

         

        Ενώ ο άνθρωπος είχε αμαρτήσει, αποστατήσει, είχε προσβάλλει το Θεό και Δημιουργό Του, ενώ δεν υπήρχε ελπίδα σωτηρίας και ο άνθρωπος ήταν καταδικασμένος σε αιώνιο θάνατο εξαιτίας της αμαρτίας του (Ρωμαίους Σ/6: 23), για την οποία ο Θεός τον είχε προειδοποιήσει: «εάν φάγεις εξάπαντος θέλεις αποθάνει» (Γένεση Β/2: 17) πριν από 2.000 χρόνια περίπου, άνοιξαν οι ουρανοί και ο Άγιος Πατέρας και Δημιουργός έδωσε τη λύση για το χαμένο άνθρωπο. 

      Ένα ασήμαντο γεγονός της γέννησης ενός βρέφους σε μία φάτνη αλόγων σε μια μικρή πόλη, τη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, όπως ακριβώς είχε προφητεύσει δια πνεύματος Αγίου 400 περίπου χρόνια προ Χριστού ο προφήτης Μιχαίας, (κεφ. Ε/5, εδ. 2), έμελλε να αναστατώσει και κυριολεκτικώς να αλλάξει τη ροή της ιστορίας και τον κόσμο ολόκληρο. 

      Ευαγγέλιον  "κατά ΛΟΥΚΑΝ",  κεφ.  Β/2,   εδ. 1 – 20. 

1 ΚΑΙ κατά τις ημέρες εκείνες βγήκε διάταγμα από τον Καίσαρα Αύγουστο να απογραφεί ολόκληρη η οικουμένη. 

2 Αυτή η απογραφή ήταν η πρώτη που έγινε, όταν στη Συρία ηγεμόνευε ο Κυρήνιος. 

3 Και όλοι έρχονταν για να απογράφονται κάθε ένας στη δική του πόλη. 

4 Ανέβηκε δε από τη Γαλιλαία και ο Ιωσήφ, από την πόλη Ναζαρέτ, στην Ιουδαία, στην πόλη τού Δαβίδ, που αποκαλείται Βηθλεέμ, (επειδή, αυτός ήταν από την οικογένεια και την πατριά τού Δαβίδ), 

5 για να απογραφεί μαζί με τη Μαριάμ, που ήταν αρραβωνιασμένη μ' αυτόν για γυναίκα, η οποία ήταν έγκυος. 

6 Και ενώ βρίσκονταν εκεί, συμπληρώθηκαν οι ημέρες για να γεννήσει 

7 και γέννησε τον γιο της τον πρωτότοκο, και τον σπαργάνωσε, και τον έβαλε να πλαγιάσει μέσα στη φάτνη επειδή, δεν υπήρχε γι' αυτούς τόπος μέσα στο κατάλυμα. 

8 Και κοντά στην ίδια περιοχή υπήρχαν ποιμένες, που διανυχτέρευαν στα χωράφια, και φύλαγαν βάρδιες τής νύχτας στο κοπάδι τους. 

9 Και τότε, ένας άγγελος του Κυρίου φάνηκε σ' αυτούς ξαφνικά, και δόξα τού Κυρίου έλαμψε ολόγυρά τους, και φοβήθηκαν με μεγάλον φόβο. 

10 Και ο άγγελος είπε σ' αυτούς: Μη φοβάστε επειδή, δέστε, σας φέρνω ένα χαρμόσυνο μήνυμα μεγάλης χαράς, που θα είναι σε ολόκληρο τον λαό 

11 επειδή, σήμερα, στην πόλη τού Δαβίδ, γεννήθηκε σε σας σωτήρας, που είναι ο Χριστός, ο Κύριος. 

12 Κι αυτό θα είναι σε σας το σημάδι: Θα βρείτε ένα βρέφος σπαργανωμένο, να κείτεται μέσα στη φάτνη. 

13 Και ξαφνικά, μαζί με τον άγγελο, φάνηκε ένα πλήθος ουράνιας στρατιάς, που υμνούσαν τον Θεό, και έλεγαν: 

14 Δόξα στον Θεό εν υψίστοις, και επάνω στη γη ειρήνη, σε ανθρώπους ευδοκίας. 

15 Και καθώς οι άγγελοι αναχώρησαν απ' αυτούς στον ουρανό, οι άνθρωποι, οι ποιμένες, είπαν αναμεταξύ τους: Ας πάμε, λοιπόν, στη Βηθλεέμ, και ας δούμε αυτόν τον λόγο, αυτό που συνέβηκε, το οποίο ο Κύριος μας φανέρωσε. 

16 Και ήρθαν με βιασύνη, και βρήκαν, και τη Μαριάμ και τον Ιωσήφ, και το βρέφος να κείτεται μέσα στη φάτνη. 

17 Και καθώς το είδαν, διακήρυξαν τον λόγο, που ειπώθηκε σ' αυτούς για τούτο το παιδί. 

18 Και όλοι εκείνοι που άκουσαν για όσα οι ποιμένες μίλησαν σ' αυτούς, θαύμασαν. 

19 Η Μαριάμ, όμως, διατηρούσε όλα αυτά τα λόγια, σκεφτόμενη γι' αυτά μέσα στην καρδιά της. 

20 Και οι ποιμένες γύρισαν πίσω, δοξάζοντας και υμνώντας τον Θεό, για όλα όσα άκουσαν και είδαν, όπως ειπώθηκαν σ' αυτούς. 

Βιβλίο "Γένεσης", κεφ.  Γ/3, εδ. 15. 

«Και έχθραν θέλω στήσει ανάμεσον σου και της γυναικός, και ανάμεσον του σπέρματος σου και του σπέρματος αυτής. Αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού». 

 Βιβλίο "Γένεσης", κεφ.  ΜΘ/49, εδ.  10, 11.

«Δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον εκ του Ιούδα, ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού, εωσού έλθει ο ΣΗΛΩ και εις αυτόν θέλει είσθε η υπακοή των λαών». 

Επιστολή "Α΄ Τιμοθέου", κεφ. Γ/3, εδ. 16. 

 «Και αναντίρρητα, το μυστήριο της ευσέβειας είναι μεγάλο. ο Θεός φανερώθηκε με σάρκα, δικαιώθηκε με Πνεύμα, φάνηκε σε αγγέλους, κηρύχθηκε στα έθνη, έγινε αποδεκτός με πίστη στον κόσμο, αναλήφθηκε με δόξα». 

Επιστολή "προς Γαλάτας", κεφ.  Δ/4, εδ. 4,5. 

«όταν, όμως, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο για να εξαγοράσει αυτούς που ήσαν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία». 

Ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην", κεφ. Γ/3, εδ. 16. 

«Τόσον αγάπησε ο Θεός τον κόσμον ώστε έδωκε τον υιόν αυτού τον μονογενή ίνα μη απολεσθεί πας το πιστεύων εις αυτόν». 

 Επιστολή "Α΄ Κορινθίους", κεφ.  Γ/3, εδ. 11. 

«Επειδή, άλλο θεμέλιο δεν μπορεί να βάλει κανένας, παρά εκείνο που έχει τεθεί, το οποίο είναι ο Ιησούς Χριστός». 

         ΣΧΟΛΙΑ: 

       Γιατί ήρθε «το παιδίον» αυτό στον κόσμο μας; Γιατί ο Θεός Λόγος έγινε σαρξ; Γιατί ο Υιός του Θεού του ζώντος, άφησε την δόξα Του στον ουρανό και έλαβε δούλου μορφή, έγινε όμοιος με ημάς, παρ’ εκτός αμαρτίας; (Φιλιππησίους Β/2: 7). Σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή "Λουκά"  «ήρθε, για να ζητήσει και να σώσει το απολωλός» (Λουκάς ΙΘ/19: 10). Ήρθε για να αποκαλύψει την άπειρη αγάπη και ευσπλαχνία του Θεού για τον αμαρτωλό κόσμο, για να «ελευθερώσει τους δεσμίους» και να λύσει τον άνθρωπο από τα δεσμά της αμαρτίας και από δούλο να τον κάνει ελεύθερο (Ιωάννης Η/8: 32). Τούτο το μοναδικό για τη σωτηρία του ανθρώπου Έργο το πραγματοποίησε με τη θυσία του πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά ο Ιησούς Χριστός. «Οποίος πιστέψει εις Αυτόν έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 36). Ήρθε για να φέρει την Ειρήνη πάνω στον κόσμο και να δώσει χαρά και μάλιστα «χαράν μεγάλην» εις τον άνθρωπο, όπως ακριβώς ο άγγελος του Θεού ανήγγειλε στους ποιμένες. «Μη φοβείσθε διότι ιδού ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθε εις πάντα τον λαόν» (Λουκάς Β/2: 10). 

       Μετά την πτώση του ανθρώπου, όπου ο φόβος και ο τρόμος βασίλευσε μέσα στην καρδιά του, για πρώτη φορά ακούγεται πάνω στην πολύπαθη γη μας η λέξη «μη φοβάστε». Τι παρήγορη λέξη! Πόσες φορές ο Κύριος επαναλαμβάνει τούτη την παρήγορη λέξη στ’ αυτί του κάθε δικού του παιδιού. Μέσα στον κόσμο της σύγχυσης, της ταραχής, της αβεβαιότητας και του φόβου για το σήμερα και για το αύριο έρχεται το πνεύμα του Θεού να σου πει: "μη φοβάσαι ψυχή", "ιδού Εγώ θα είμαι μαζι σου πάσας τας ημέρας της ζωής σου" (Ματθαίος ΚΗ/28: 20). "Και αν η μάνα αφήσει το θηλάζον τέκνο αυτής, Εγώ δεν θα σε αφήσω, λέγει ο Κύριος" (Ησαΐας ΜΘ/49: 15). 

    Και εξαίφνης μετά του Αγγέλου εφάνει πλήθος στρατιάς ουρανίου, υμνούντων το Θεό και λεγόντων: «Δόξα εν υψίστοις Θεόν και επι γής Ειρήνη εν ανθρώποις Ευδωκία» (Λουκάς Β/2: 14). Επρόκειτο για μια μεγάλη εξαγγελία για ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους, η οποία έμεινε ανεκπλήρωτη. Γιατί άραγε; Τούτη η αγγελία μιας νέας ειρηνικής εποχής, μιας ειρηνικής συμβίωσης των ανθρώπων γιατί δεν εκπληρώθηκε; Μήπως ήταν λάθος η εξαγγελία των αγγέλων εκείνη τη μαγική νύκτα στα λιβάδια της Βηθλεέμ; Γιατί, ενώ ο Θεός μας υποσχέθηκε, ειρήνη και ευδοκία μέχρι σήμερα ο άνθρωπος δε γνώρισε Ειρήνη και Ευτυχία μέσα στη ζωή του; Η απάντηση είναι καταλυτική. Δε γνώρισε ο άνθρωπος Ειρήνη και Ευτυχία, γιατί δεν έδωσε πρώτα τη δόξα στο Θεό. Ο Άγγελος ήταν κατηγορηματικός: Πρώτα ο άνθρωπος θα δώσει τη δόξα στο Θεό και ύστερα θα έρθει η ειρήνη και η ευτυχία στους ανθρώπους. Μέχρι σήμερα ο άνθρωπος προσπαθεί να κάνει ειρήνη, αγνοώντας το Θεό, τον «Άρχοντα της Ειρήνης» τον Ιησού Χριστό. (Ησαΐας Θ/9: 6). Τα αποτελέσματα είναι τραγικά, συντριπτικά: Πόλεμος ταραχή, αγωνία, έσχατη δυστυχία, απόλυτη αδικία. Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς το Θεό! Η να το πούμε αλλιώς: «Ειρήνη δεν υπάρχει στους ασεβείς» (Ησαΐας ΜΗ/48: 22). 

     Ας ρίξουμε μια ματιά προς τα πίσω και θα δούμε παντού ερείπια, κρεματόρια, πόνο, κακία, μοχθηρία, σφαγές ολόκληρων λαών και μάλιστα από λεγόμενους «πολιτισμένους» λαούς. Δεν έδωσε τη δόξα ο άνθρωπος στον ύψιστο Θεό. Δόξασε τον εαυτόν του, το εγώ του και αγνόησε το Δημιουργό του, μίσησε το συνάνθρωπό του. Μόνον ο Θεός μπορεί να φέρει την Ειρήνη, γιατί μόνον ο Θεός μπορεί να αλλάξει την πέτρινη και σκληρή καρδιά του ανθρώπου. (Ιεζεκιήλ ΙΗ/18: 31), (Ψαλμός ΝΑ/51: 10). Δεν μπορεί η παιδεία, δεν μπορούν οι φυλακές, δεν μπορούν τα αγαθά του υλικού Πολιτισμού να αλλάξουν το εσωτερικό του ανθρώπου. Αυτά πολλές φορές, αφού δεν έχει αλλάξει εσωτερικά ο άνθρωπος, τον κάνουν να είναι πιο εγωιστής, πιο σκληρόκαρδος, πιο απάνθρωπος. 

       Αυτός ήταν ο κύριος σκοπός για τον οποίον γεννήθηκε «το παιδίον» εκείνο εκείνη την παγερή και μυστηριώδη νύκτα. Ήρθε, για να αναγεννήσει (Ιωάννης Γ/3: 3) τον ξεπεσμένο εξαιτίας της αμαρτίας, άνθρωπο. Ήρθε, για να του αλλάξει τη σκληρή και διεφθαρμένη καρδιά του και να τον συμφιλιώσει με το Θεό, να του χαρίσει σωτηρία, ειρήνη στην καρδιά και αληθινή ευτυχία. 

       Γιατί ήρθε μας το λέει Λόγος του Θεού: 

11 Καθότι κι αυτός που αγιάζει κι αυτοί που αγιάζονται, όλοι από έναν Πατέρα προέρχονται. Γι' αυτό και δεν ντρέπεται να τους ονομάζει αδελφούς 

12 λέγοντας: «Θα διακηρύξω στ' αδέλφια μου τ' όνομά σου. Μέσα σε σύναξη ανθρώπων θα σε εξυμνήσω». 

13 Κι αλλού: «Εγώ θα εμπιστευθώ σ' αυτόν». Επίσης αλλού: «Ορίστε, εγώ και τα παιδιά που μου έδωσε ο Θεός». 

14 Αφού, λοιπόν, «τα παιδιά» ήταν άνθρωποι με σάρκα και αίμα, έτσι κι αυτός, για να βρεθεί πλάι - πλάι μ' αυτούς, πήρε σάρκα και αίμα σαν κι αυτούς, ώστε με το θάνατό του να καταργήσει τον κυρίαρχο του θανάτου, δηλαδή το διάβολο, 

15 και να ελευθερώσει αυτούς που για όλη τη ζωή τους ήταν καταδικασμένοι να ζουν στη σκλαβιά εξαιτίας του φόβου του θανάτου. 

16 Και δεν υπάρχει αμφιβολία, βέβαια, πως δεν ασχολείται εδώ με αγγέλους, αλλά με τους απογόνους του Αβραάμ. 

17 Γι' αυτό και ήταν αναγκαίο να εξομοιωθεί σε όλα με τ' αδέλφια του, ώστε να γίνει σπλαχνικός και πιστός αρχιερέας προς το Θεό για την εξιλέωση των αμαρτιών του λαού. 

18 Επειδή λοιπόν ο ίδιος έχει υποφέρει, περνώντας από δοκιμασίες, μπορεί να βοηθήσει αυτούς που περνούν από δοκιμασίες. (Επιστολή προς Εβραίους. Β/2: 11-18). 

      Για να γίνει ο άνθρωπος παιδί του Θεού, έπρεπε πρώτα να γίνει η συμφιλίωση με το Θεό, η οποία είχε διαταραχθεί εξαιτίας της αμαρτίας. Για να γίνει η συμφιλίωση, έπρεπε να γίνει εξιλασμός, να χυθεί αίμα, διότι «άνευ χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεση αμαρτιών» (Εβραίους Θ/9: 22). Για να γίνει εξιλασμός, έπρεπε πρώτα να βρεθεί ο κατάλληλος αντικαταστάτης (χωρίς αμαρτία), ο οποίος θα έπρεπε να είναι συγγενής με τον άνθρωπο, να έχει σάρκα και αίμα και με την ιδιότητα αυτή να πάρει πάνω την αμαρτία του κόσμου. Να γιατί άνοιξε ο ουρανός και έδωκε ό,τι πιο πολύτιμο είχε, για να μη χαθεί αιωνίως ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας του. Τέτοιο πρόσωπο δεν μπορούσε να δώσει η γη, διότι «πάντες ήμαρτον και υστερούντο της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία είχε μπει σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος και διά της αμαρτίας ο θάνατος», (Ρωμαίους Ε/5: 12), κανένας δεν μπορούσε να σώσει αδελφό. 

       Για αυτό μίκρυνε ο Θεός και έγινε ένα μικρό βρέφος. Γι’ αυτό φόρεσε την ανθρώπινη σάρκα εκείνη την παγερή νύκτα. Έλαβε σάρκα, για να τη θυσιάσει. Ήρθε για να πεθάνει, στη θέση τη δική μου και τη δική σου. Ήρθε, για να δώσει τη ζωή του «Λύτρον αντί πολλών». Γι’ αυτό φόρεσε το ακάνθινο στεφάνι. Δεν είχε ο άνθρωπος τίποτα άλλο να προσφέρει στο Θεό της Αγάπης. Ο ερχομός Του ήταν η απάντηση του Θεού στην προσφορά της κακίας, του πάθους, της σκληροκαρδίας, της άρνησης του ανθρώπου για το Θεό, για τον πλάστη και δημιουργό του. Πάνω στο σταυρό Τον οδήγησαν οι αμαρτίες μας (Ρωμαίους Δ/4: 25). Πέθανε ως αντικαταστάτης μας στο θάνατο, πέθανε για να μην πεθάνουμε εμείς, έχυσε το πολύτιμό Του αίμα και μας εξαγόρασε από τον εχθρό και μας έπλυνε και μας καθάρισε από κάθε αμαρτία (Α' Ιωάννου Α/1: 7). Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Η/8 εδ. 1-4) μας εξηγεί τι θα πει Χριστούγεννα. Θα πει «Εμμανουήλ», που σημαίνει «ο Θεός μεθ’ ημών». 

      Θέλεις, ψυχή, να γνωρίσεις πόσο ο Θεός σε αγαπάει; Κοίταξε στη φάτνη της Βηθλεέμ. Βάλε μέσα στην καρδιά σου την υπέρτατη προσφορά του ουρανού, προσφορά θαυμαστή, πιο πολύτιμη και από αυτή τη δημιουργία ακόμη. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίσει το Θεό, αν πρώτα δεν εννοήσει το μεγάλο γεγονός της ενσάρκωσης του Ιησού Χριστού. Άλλωστε ο Χριστός είναι ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στον Πατέρα Θεό (Ιωάννης ΙΔ/14: 6). Ο Ιησούς Χριστός περπάτησε πάνω στη γη μας κουρασμένος και ταλαιπωρημένος από την άρνηση και την αντιλογία έχοντας ένα σκοπό, να σώσει τον καταδικασμένο εξαιτίας της αμαρτίας άνθρωπο. Δε σκεπτόταν κόπους και κινδύνους προκειμένου να πλησιάσει μια αμαρτωλή Σαμαρείτισσα (Ιωάννης Δ/4: 1-30). Από αγάπη για τον άνθρωπο και από μίσος για την αμαρτία δέχτηκε να έρθει στην παγερή και αφιλόξενη γη μας, να γεννηθεί μέσα σε φτωχική φάτνη, έτσι που και το πιο φτωχό παιδί του κόσμου να μην μπορεί να πει ότι ο Κύριός του είχε καλύτερη κούνια απ’ αυτό. 

     "ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι". Δεν υπήρχε τόπος για να καταλύσουν. Το πανδοχείο, το μοναδικό ίσως της Βηθλεέμ, ήταν γεμάτο. Τα σπίτια των ανθρώπων ήταν όπως και οι καρδιές τους, ερμητικά κλειστά, αμπαρωμένα. Αλήθεια, πόσο μελαγχολικό είναι τούτο! «εις τα ίδια ήλθε και οι ίδιοι δεν εδέχθηκαν Αυτόν» (Ιωάννης Α/1: 11). Πόσες φορές τούτο επαναλήφθηκε μέσα στη ζωή μας! Πόσοι άνθρωποι σήμερα στη Χριστιανική εποχή μας γιορτάζουν Χριστούγεννα, χωρίς Χριστό! Δεν υπάρχει τόπος γι’ Αυτόν μέσα στη ζωή τους. Πόσοι άνθρωποι και σήμερα επαναλαμβάνουν τα λόγια εκείνου του τραγικού πανδοχέα: «με συγχωρείτε πολύ, θέλω να σας φιλοξενήσω, αλλά δεν έχω τόπο». Πρόκειται για μία διαχρονική απάντηση. Πόσες φορές την επαναλάβαμε και εμείς! "Ναι, Κύριε, θέλω να σε φιλοξενήσω μέσα στη ζωή μου, αλλά δεν έχω τόπο μέσα στην καρδιά μου. Έχω τη δουλειά μου, τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου, την ψυχαγωγία μου, τα ενδιαφέροντά μου και δε μένει τόπος, Κύριε, μέσα στη ζωή μου για Σένα. Είμαι πλήρης". Ο Χριστός ήρθε κοντά του, χτύπησε την πόρτα του, όμως δε βρέθηκε τόπος, γιατί η καρδιά του, όπως το πανδοχείο του, ήταν πλήρης. 

     Στηρίχτηκε ο άνθρωπος στις δικές του δυνάμεις, στην επιστήμη στην τεχνολογία, όμως ο φόβος δεν έλειψε, ο πόλεμος δεν εξαλείφθηκε, η θλίψη δε νικήθηκε. Ζούμε σε μια εποχή ιδιαίτερα δύσκολη. Τα γεγονότα που έρχονται το ένα μετά το άλλο είναι πάνω από τις δυνάμεις μας, συντριπτικά και καταστροφικά για την ανθρωπότητα. Στο κεφάλαιο ΚΑ/21 του Ευαγγελίου του "Λουκά" μας δίνεται μία εικόνα: "Πόλεμοι, φήμες πολέμων, λιμοί, λοιμοί, σεισμοί ….". Όμως, ας μην απελπιζόμαστε. Το μήνυμα των αγγέλων προς τους βοσκούς είναι διαχρονικό και έρχεται να μας ενθαρρύνει και σήμερα: «Μη φοβείσθε διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος». Μη φοβάσαι, ψυχή, εφόσον υπάρχει Αυτός, ο αναστημένος & δοξασμένος Ιησούς Χριστός, υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει ο Ιησούς Χριστός της φάτνης, της ταπείνωσης, της δόξας. Υπάρχει ο αδελφός μας στον ουρανό. Εμένα και σένα δεν ντρέπεται να μας αποκαλεί «αδελφούς Του» (Εβραίους Β/2: 11) Υπάρχει ο μεσίτης μας (Α' Τιμοθέου Β/2: 5), ο δικός μας άνθρωπος, ο δικός μας Σωτήρας. Αυτός είναι η χαρά, η ελπίδα, η ειρήνη, μέσα στον κόσμο της ταραχής. 

    Ο Ιησούς Χριστός, λέγει ο Απόστολος Παύλος, είναι «η ανεκδιήγητη δωρεά του Θεού» (Β' Κορινθίους  Θ/9: 15). Είναι η φανέρωση της ζωής. Είναι ο «Θεός εν σαρκί», είναι ο «εν αρχή λόγος που έγινε σάρξ» (Ιωάννης Α/1: 14). Είναι ο πλούσιος που πτώχευσε, «για να πλουτίσουμε εμείς με την πτωχεία Εκείνου» (Β' Κορινθίους  Η/8: 9). Είναι ο Υιός του Θεού, που έγινε «υιός ανθρώπου» (Ιωάννης Ε/5: 27). 

      Αλήθεια τι άλλο μπορούμε να πούμε μπροστά σε μια τέτοια πράξη υπέρτατης Αγάπης. (Ιωάννης Γ/3: 16). Ας επαναλάβουμε τα λόγια εκείνα των ποιμένων: «Ας υπάγωμεν λοιπόν έως Βηβλεέμ και ας ίδωμεν το πράγμα τούτο το γεγονός, το οποίο ο Κύριος εφανέρωσε εις ημάς». Με ευλάβεια, με ταπείνωση ας έλθουμε ενώπιον του γεννηθέντος παιδιού και ας κλείνουμε το γόνυ των καρδιών μας ενώπιόν Του και ας προσκυνήσουμε "Αυτό" (Ματθαίος Β/2: 11). 

     Ας είναι τούτη μια πράξη ελάχιστης αναγνώρισης και ευγνωμοσύνης για την πρόνοια του Θεού, για τη Θεία συγκατάβασή Του. Από αγάπη και μόνον για σένα και για μένα κατέβηκε τόσο χαμηλά, μίκρυνε τόσο πολύ, Εκείνος, τον οποίο «οι ουρανοί των ουρανών δεν τον χωράνε», μίκρυνε τόσο πολύ και χώρεσε μέσα σε μια φάτνη. Μπορεί ο άνθρωπος να τον απέρριψε, (Ιωάννης ΙΘ/19: 15), όμως Αυτός από αγάπη δεν έφυγε μακριά του. Δε μας εγκατέλειψε, συγκαταβαίνει και σήμερα. Πράος και ταπεινός στέκεται μπροστά στην πόρτα της κάθε ανθρώπινης καρδιάς, κρούει με υπομονή και περιμένει να του ανοίξεις το σπήλαιο της βρώμικης καρδιά σου, για να γεννηθεί μέσα σ’ αυτό, για να κάνει τα πάντα νέα μέσα στη ζωή σου. 

    Τούτο το «παιδίον» της φάτνης της Βηθλεέμ, αναστημένο και δοξασμένο στον ουρανό, Θεός Κύριος ισχυρός, θα ξανάρθει στην αφιλόξενη γη μας. Θα ξανάρθει τούτη τη φορά όχι ταπεινός και ενδεής, θα έρθει «με κέλευσμα, με σάλπιγγα Θεού, με φωνή Αρχαγγέλου», όπως ακριβώς αναφέρεται στην «Α΄ προς Θεσσαλονικείς» επιστολή» (κεφ. Δ/4: 13 – 18), για να παραλάβει τους «δικούς Του», εκείνους που Τον δέχθηκαν και στους οποίου έδωκε εξουσία να γίνουν «παιδιά του Θεού» (Ιωάννης Α : 12). Θα έρθει για να παραλάβει «τους προσμένοντας Αυτόν». (Εβραίους Θ/9: 28).  

     Πλημμυρισμένοι από το εορταστικό πνεύμα των Χριστουγέννων, ας ψάλλουμε μέσα από την καρδιά μας εκείνον τον πολύ ωραίο χριστιανικό ύμνο : “Η παρθένος σήμερον, τον υπερούσιον τίκτει και η γη το σπήλαιον το απροσίτω προσάγει, Άγγελοι μετά ποιμένων δοξολογούσι, μάγοι μετά αστέρος οδοιπορούσι, δι’ ημάς γαρ εγεννήθη παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός”. Μέσα στην καρδιά μας ας μείνει βαθιά ριζωμένο τούτο το : «δι’ ημάς γαρ», που σημαίνει για σένα, για μένα, για τον άσπρο, για το μαύρο, για τον κίτρινο, για κάθε άνθρωπο όπου γης, που ειλικρινά θα Τον εκζητήσει. 

      Ας ευχαριστήσουμε το Θεό για την «ανεκδιήγητη δωρεά Του» (Β΄ Κορινθίους Θ/9 : 15), «για την «τόσο μεγάλη σωτηρία Του». (Εβραίους Β/2: 3). ---

Η ΠΑΝΟΠΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ (εισαγωγή)

 
Επιστολή  «προς Εφεσίους»,  κεφ. Σ/6,  εδ.  10 – 20.

10 Το λοιπόν, αδελφοί μου, ενδυναμούσθε εν Κυρίω και εν τω κράτει της ισχύος αυτού. 

11 Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, διά να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του διαβόλου 

12 διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις. 

13 Διά τούτο αναλάβετε την πανοπλίαν του Θεού, διά να δυνηθήτε να αντισταθήτε εν τη ημέρα τη πονηρά και αφού καταπολεμήσητε τα πάντα, να σταθήτε. 

14 Σταθήτε λοιπόν περιεζωσμένοι την οσφύν σας με αλήθειαν και ενδεδυμένοι τον θώρακα της δικαιοσύνης 

15 και έχοντες υποδεδημένους τους πόδας με την ετοιμασίαν του ευαγγελίου της ειρήνης 

16 επί πάσι δε αναλάβετε την ασπίδα της πίστεως, διά της οποίας θέλετε δυνηθή να σβέσητε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα 

17 και λάβετε την περικεφαλαίαν της σωτηρίας και την μάχαιραν του Πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού, 

18 προσευχόμενοι εν παντί καιρώ μετά πάσης προσευχής και δεήσεως διά του Πνεύματος, και εις αυτό τούτο αγρυπνούντες με πάσαν προσκαρτέρησιν και δέησιν υπέρ πάντων των αγίων, 

19 και υπέρ εμού, διά να δοθή εις εμέ λόγος να ανοίξω το στόμα μου μετά παρρησίας, διά να κάμω γνωστόν το μυστήριον του ευαγγελίου, 

20 υπέρ του οποίου είμαι πρέσβυς, φορών άλυσιν, διά να λαλήσω περί αυτού μετά παρρησίας καθώς πρέπει να λαλήσω. 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ 

     Πλούσια τα μηνύματα της επιστολής του Απ. Παύλου προς τους Εφέσιους Χριστιανούς με κορυφαίο απ’ όλα ότι οι Ιουδαίοι και οι Εθνικοί που πιστεύουν στο Χριστό πλέον είναι «ένα». Είναι όλοι μέλη της μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, που αποτελεί τη νύμφη του Χριστού. Μια μέρα όλοι αυτοί οι πιστοί θα βασιλεύσουν μαζί Του στον ουρανό. 

  Παρατηρώντας κανείς τα ερείπια της Εφέσου ακόμα και σήμερα μιλάνε για τη μεγαλοπρέπειά της. Ήταν ένα από τα μεγάλα κέντρα του αρχαίου κόσμου, ένα σπουδαίο εμπορικό κέντρο που αποτελούσε σημείο επαφής δύο κόσμων, του κόσμου της βαρβαρότητας της Ανατολής και του κόσμου της Ελληνικής Δύσης. Μέσα στα πολλά μηνύματα που έχει να δώσει η επιστολή «προς Εφεσίους» είναι ότι η αληθινή χριστιανική ζωή δεν είναι ένας αμέριμνος και εύκολος περίπατος, αντίθετα είναι ένας συνεχής πόλεμος. O δρόμος της ζωής του πιστού ανθρώπου σ’ αυτόν κόσμο περνά μέσα από εχθρικό έδαφος και συνεπώς είναι αναπόφευκτο να δέχεται συνεχείς επιθέσεις από τους εχθρούς του. Η ζωή του πιστού ανθρώπου είναι μία μάχη, είναι ένας επαναλαμβανόμενος αγώνας, που κάθε φορά παρουσιάζεται όλο και με μεγαλύτερη ένταση. 

     Ο πόλεμος αυτός έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό και αυτό μας το επισημαίνει ο Λόγος του Θεού. Δεν είναι ενάντια σε «σάρκα και αίμα», δηλ. σε ανθρώπινες δυνάμεις, άθεους φιλόσοφους, πανούργους ιερείς, αιρετικούς, αρνητές του Χριστού ή άπιστους άρχοντες, αλλά είναι ενάντια σε δαιμονικές δυνάμεις, ενάντια σε τάγματα ξεπεσμένων αγγέλων, ενάντια στα πονηρά πνεύματα που έχουν τρομερή δύναμη. 

      Ο πόλεμος είναι ενάντια σε: 

     «αρχές & εξουσίες». Όπως στις επουράνιες δυνάμεις υπάρχουν οι άγγελοι, οι αρχές, οι εξουσίες, οι θρόνοι, οι κυριότητες κλπ έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τις δαιμονικές δυνάμεις. Υπάρχει και στο δαιμονικό χώρο ολόκληρη ιεραρχία. Έχουμε στρατιώτες, επιτελείς, αρχηγούς κλπ. οργανωμένες δαιμονικές δυνάμεις. 

     «προς τους κοσμοκράτορες». Η φράση δεν έχει την έννοια ότι είναι κύριοι του κόσμου αυτού αλλά ότι κυριαρχούν πάνω στους πονηρούς ανθρώπους, που είναι μακριά από το Θεό. 

    «του σκότους». Εννοεί το πνευματικό σκοτάδι της πονηρίας που επικρατεί σ’ αυτή τη ζωή και που κάνει τον άνθρωπο να μην έχει συναίσθηση του αληθινού Θεού. Φθάνει τον άνθρωπο στο σημείο να χαρακτηρίζει καλό το κακό και αντιθέτως. 

    «του αιώνος τούτου». Το κακό μόνον σ’ αυτήν την περίοδο έχει θέση, εξαιτίας της αμαρτίας του ανθρώπου. Όταν έρθει ο Χριστός όλα θα αποκατασταθούν. 

     «προς τα πνεύματα της πονηρίας». Πνευματικά πονηρά στοιχεία. Η φράση αυτή αντιτίθεται προς τη φράση «σάρκα και αίμα». 

    Για να βγούμε νικητές από το σκληρό τούτον αγώνα, για να μπορέσουμε να εξουδετερώσουμε τα πυρακτωμένα βέλη του εχθρού, για να μπορέσουμε να νικήσουμε, έχουμε ανάγκη από πολύ ισχυρά πνευματικά όπλα. Στην επιστολή «προς Εφεσίους» ο Απ. Παύλος μας κατονομάζει ποια είναι αυτά τα όπλα. Είναι η αλήθεια, η δικαιοσύνη, η ειρήνη, η πίστη, η σωτηρία, ο Λόγος του Θεού και το υπέρ όπλο που ονομάζεται προσευχή. 

      Στην καθημερινή μας ζωή διαπιστώνουμε ότι στις πνευματικές μάχες που καλούμαστε να δώσουμε έχουμε νίκες, αλλά έχουμε και θλιβερές ήττες. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει ότι ο Χριστός πάνω στο σταυρό «απογύμνωσε από τη δύναμή τους τις αρχές και τις εξουσίες, και το έδειξε αυτό φανερά, νικώντας τους θριαμβευτικά πάνω στο σταυρό» (Κολοσσαείς Β/2: 15). Ο νικητής του Άδη και του θανάτου είναι ο Ιησούς Χριστός και αν και εμείς είμαστε «εν Χριστώ» θα είμαστε με τη δύναμη τη δική Του πάντοτε νικητές. Το ερώτημα είναι γιατί τόσες ήττες μέσα στη ζωή μας, γιατί νικάνε οι "Φιλισταίοι" στη ζωή μας, γιατί ο λαός του Θεού γνωρίζει τόσες ήττες; 

    Ο Απ. Παύλος, απευθυνόμενος στους Χριστιανούς της Εφέσου και μέσω αυτών διαχρονικά σε ολόκληρη την Εκκλησία του Θεού, κάνει μια συγκλονιστική έκκληση: «Γι’ αυτό πάρτε στα χέρια σας την πανοπλία του Θεού για να μπορέσετε να αντισταθείτε μέσα στην πονηρή εποχή που ζείτε» (Εφεσίους Σ/6: 13). Κάθε εποχή για το χριστιανό ήταν πονηρή, όμως οι ημέρες που ζούμε είναι ιδιαίτερα πονηρές, είναι "καιροί κακοί" (Β' Τιμοθέου Γ/3: 1) και γι’ αυτό απαιτείται πολύ μεγαλύτερη αφοσίωση και εξάρτηση από το Θεό. Και ο Απ. Παύλος συνεχίζει «κι αφού φέρετε αισίως εις πέρας όλο τον αγώνα σας, να παραμείνετε όρθιοι». 

     Ποιοι είναι οι εχθροί τους οποίους καλείται να αντιμετωπίσει ο Χριστιανός; Σύμφωνα με τον αιώνιο Λόγο του Θεού, είναι ο «κόσμος», ο «διάβολος» και το διεφθαρμένο «εγώ» του ανθρώπου. 

     1/ Πρώτος εχθρός «ο κόσμος». Τι είναι ο «κόσμος», τι είναι το «κοσμικό φρόνημα», τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε «κόσμος»; Είναι το σύστημα αυτό της ζωής που κυλά γύρω μας και το οποίο είναι κορεσμένο και ακραία διαβρωμένο από το κακό, την αμαρτία, την άρνηση του αληθινού Θεού. Είναι γεγονός ότι έχει νόμους «ο κόσμος» τους οποίους δεν μπορείς ακίνδυνα και χωρίς συνέπειες να τους αγνοήσεις στη ζωή. Οι Χριστιανοί καλούνται να ζήσουν μέσα σ’ ένα κόσμο του οποίου βασιλιάς (άρχοντας) είναι ο διάβολος (Ιωάννης ΙΒ/12: 31). Ας θυμηθούμε την πρόταση την οποία έκανε ο διάβολος στον Κύριό μας, όταν θέλησε να τον πειράξει: «Και ο διάβολος, ανεβάζοντάς τον σε ένα ψηλό βουνό, του έδειξε όλα τα βασίλεια της οικουμένης μέσα σε μια στιγμή χρόνου και είπε σ' αυτόν: Σε σένα θα δώσω ολόκληρη αυτή την εξουσία και τη δόξα τους επειδή, σε μένα είναι παραδομένη, και τη δίνω σε όποιον θέλω εσύ, λοιπόν, αν προσκυνήσεις μπροστά μου, όλα θα είναι δικά σου» (Λουκάς Δ/4: 6,7). Ζούμε καθημερινά μέσα σ’ ένα περιβάλλον ανήθικο, αμαρτωλό, άδικο, διαβρωμένο από το κακό και την αμαρτία. Ο κόσμος αυτός δεν ανέχεται κάποια αντίθετη συμπεριφορά, δεν μπορεί να ανεχθεί καμία αντίρρηση στο θέλημά του. Με τις θρησκείες που έφτιαξε, τα έθιμά του, με τις παραδόσεις του, τα συμφέροντά του, ωθεί τον άνθρωπο όλο και πιο πολύ προς την αμαρτία και την άρνηση του αληθινού Θεού. 

       Εκείνο το τελευταίο δραματικό βράδυ που ο Κύριος συνέφαγε με τους μαθητές του, λίγο πριν τον συλλάβουν οι στρατιώτες και τον οδηγήσουν στο σταυρό. Καθώς ήταν συγκεντρωμένοι γύρω από το πασχαλινό αποχαιρετιστήριο τραπέζι απευθύνθηκε προς τους μαθητές δίνοντας τις τελευταίες νουθεσίες Του και τους είπε: «Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη, αλλά να έχετε θάρρος, τον έχω νικήσει εγώ τον κόσμο» (Ιωάννης ΙΣ/16: 33). Στην επιστολή "Α' Ιωάννου" (κεφ. Ε/5, εδ. 19) αναφέρεται: «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται». Ολόκληρος ο κόσμος βρίσκεται κάτω από την εξουσία του πονηρού και στο κεφ. Β/2 εδ. 15 αναφέρεται: 

15 Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω. Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ 

16 διότι παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ' είναι εκ του κόσμου. 

17 Και ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία αυτού όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα. 

      Στην ίδια επιστολή (κεφ. Ε/5, εδ. 4) αναφέρεται «παν ό,τι εγεννήθη εκ του Θεού νικά τον κόσμον». Και στο (κεφ. Δ/4, εδ. 4) «Σεις εκ του Θεού είσθε, τεκνία, και ενικήσατε αυτούς, διότι μεγαλήτερος είναι εκείνος όστις είναι εν υμίν παρά όστις είναι εν τω κόσμω». 

      Ο Απ. Ιάκωβος στην επιστολή του (κεφ. Δ/4, εδ. 4) αναφέρει: «δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται».

      Αυτός είναι ο κόσμος. Με τα θέλγητρά του, με τα σιδερένια πλοκάμια του προσπαθεί να αγκαλιάσει σφιχτά το χριστιανό, για να πνίξει μέσα στην καρδιά την πνευματική του ζωή, να τον αποξενώσει από τον αληθινό Θεό. Αυτός ο εχθρός είναι ο υπ’ αριθμόν ένα. Το «κοσμικό πνεύμα» είναι μεγαλύτερος εχθρός ακόμη και από το διάβολο, γιατί μας παρασύρει γλυκά, σιγά και μαλακά μακριά από το Θεό, ενώ αν βλέπαμε τον ίδιο τον διάβολο, θα μας έπιανε τρόμος, θα αναγκαζόμασταν να καταφύγουμε στο Θεό και θα εξασφαλίζαμε τότε τον Παράδεισο. 

     Κάποιος έλεγε ότι το κοσμικό φρόνημα μπαίνει μέσα στη ζωή μας, όπως ο σκαντζόχοιρος μπήκε μέσα στη φωλιά του λαγού. Σύμφωνα με τη Μυθολογία στην αρχή ο σκαντζόχοιρος παρακάλεσε το λαγό να βάλει λίγο το κεφάλι του μέσα στη φωλιά του, για να μη βρέχεται. Έπειτα έβαλε το ένα πόδι, ακολούθησε το άλλο και τελικά μπήκε ολόκληρος μέσα στη φωλιά και με τα αγκάθια του έβγαλε τελείως έξω το λαγό. Έτσι και το κοσμικό φρόνημα μας ξεγελάει μέσα από μικρές παραχωρήσεις και σιγά – σιγά μας κυριεύει. 

       2/ Δεύτερος εχθρός είναι ο διάβολος. Ο «κοσμοκράτωρ του σκότους του αιώνος τούτου» (εδ. 12). Ένα αόρατο αλλά ζωντανό πρόσωπο, που σκοπό έχει να κάνει το Χριστιανό να αμαρτήσει, με σκοπό να τον απομακρύνει από το Θεό. Η Έφεσος ήταν γεμάτη από μεγαλοπρεπή μαρμάρινα κτίρια, ένα όμως κτίριο ξεχώριζε μέσα απ’ όλα και αυτό ήταν ο ναός της θεάς Αρτέμιδος. Ήταν ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου και ήταν τρεις φορές μεγαλύτερος από τον Παρθενώνα. Εκεί ήταν το κέντρο της ειδωλολατρικής λατρείας και της σατανικής δράσης. Εκεί ο διάβολος είχε στήσει την έδρα του. Μπορεί η φαντασία του Μεσαίωνα να κόσμησε το διάβολο με ουρά και με κέρατα, όμως η προσφιλής του μέθοδος είναι να μετασχηματίζεται «ως άγγελος φωτός» (Β΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 14) και να προσπαθεί «να αποπλανήσει ακόμα και τους εκλεκτούς» (Ρωμαίους Η/8: 8). Είναι πραγματικός και ζωντανός ο διάβολος και έχει ένα στόχο να παροπλίσει, να βγάλει εκτός μάχης τον κάθε στρατιώτη του Χριστού. Όσο πιο αποτελεσματικός είναι ένας πιστός για τον Κύριο, τόσο περισσότερο θ’ αντιμετωπίσει τις άγριες επιθέσεις του εχθρού. Με τη δική μας δύναμη είναι αδύνατον να τον αντιμετωπίσουμε. Ο στρατιώτης του Χριστού θα πρέπει να έχει συνείδηση της αδυναμίας του και να στηρίζεται αποκλειστικά σε Εκείνον, που είναι «ο Κύριος των δυνάμεων». Για τον τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο σατανάς ο λόγος του Θεού αναφέρει: 

       Κάποτε ο Κύριος είπε στον Πέτρο: 

31 Σίμων, Σίμων, ιδού, ο Σατανάς σας εζήτησε διά να σας κοσκινίση ως τον σίτον 

32 πλην εγώ εδεήθην περί σου διά να μη εκλείψη η πίστις σου και συ, όταν ποτέ επιστρέψης, στήριξον τους αδελφούς σου (Λουκάς ΚΒ/22: 31,32). 

    Ο σατανάς είχε ζητήσει να δοκιμάσει τους μαθητές σαν το σιτάρι στο κόσκινο. Ο Χριστός μίλησε στον Πέτρο σαν εκπρόσωπο όλων. Ο Κύριος όμως είχε προσευχηθεί για τον Πέτρο να μην τον εγκαταλείψει η πίστη του. «Εγώ» του λέει ο Κύριος, «προσευχήθηκα για σένα». Όταν ο ίδιος θα ξανά έβρισκε την πίστη του, θα έπρεπε να στηρίξει τους αδελφούς του. 

    Ο Κύριος, καθώς εξηγούσε στους μαθητές την "παραβολή του σπορέως", ανέφερε: «Από τον καθένα που ακούει το κήρυγμα της βασιλείας και δεν καταλαβαίνει, έρχεται ο πονηρός και αρπάζει εκείνο που έχει σπαρθεί στην καρδιά του» (Ματθαίος ΙΓ/13: 19). 

  Ο Απ. Ιάκωβος παραγγέλλει προς τους πιστούς: «υποταχτείτε, λοιπόν, στο Θεό, αντισταθείτε στο διάβολο και θα φύγει από σας» (Ιακώβου Δ/4: 7). 

     Ο Απ. Πέτρος αναφέρει: «εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε διότι ο αντίδικός σας διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιέρχεται ζητών τίνα να καταπίη» (Α΄ Πέτρου Ε/5: 8). 

     Πάντοτε θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται» (Α΄ Ιωάννου Ε/5: 19) και μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο ο χριστιανός θα πρέπει να αγωνίζεται ασυμβίβαστα εναντίον του κακού. Ο διάβολος είναι ένας ζωντανός, πραγματικός εχθρός, που συνεχώς εκζητεί μέσα και τρόπους για να μπορέσει να ωθήσει τον πιστό άνθρωπο στην αμαρτία και έτσι να τον απομακρύνει από το Θεό. Είναι «ο πατήρ του ψεύδους»  και «είναι απ’ αρχής ανθρωποκτόνος» (Ιωάννης Η/8: 44). 

       3/ Τρίτος εχθρός είναι το «εγώ». Στους δύο πρώτους μεγάλους εχθρούς έρχεται να προστεθεί και ένας τρίτος, πολύ ύπουλος και πολύ επικίνδυνος. Πρόκειται για την παλιά εκείνη φύση η οποία διαρκώς παρακινεί το Χριστιανό στην αμαρτία. Κάποιος, συλογιζόμενος τα παραπάνω θα μπορούσε να πει ότι θα πάει να μείνει σε ένα σπιτάκι πάνω στο βουνό, για να είναι μακριά από τον κόσμο και τις προκλήσεις του, μακριά από το "Ναό της Αρτέμιδος", μακριά από την επίδραση των παραπάνω δύο εχθρών. Όμως καθώς θα κλείσει την πόρτα μακριά απ’ όλα αυτά, θα διαπιστώσει ότι δεν είναι μόνος του. Όπου κι αν πας, λέει ο ποιητής, «η πόλη θα σ’ ακολουθεί....». Ένας άλλος εχθρός έχει μπει μέσα στο σπιτάκι, έχει καταλάβει την καρδιά του και ο εχθρός αυτός λέγεται «Εγώ», λέγεται «σάρκα». Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Γαλάτας» (κεφ. Ε/5, εδ. 24) αναφέρει. «όσοι δε είναι του Χριστού εσταύρωσαν την σάρκα ομού με τα πάθη και τας επιθυμίας». Τούτος ο εχθρός αναφέρεται μέσα στο Λόγο του Θεού και ως «παλαιός άνθρωπος» (Ρωμαίους Σ/6: 6). Πρόκειται για την παλιά ανθρώπινη φύση που κληρονομήσαμε από τον Αδάμ και η οποία μας ωθεί πάντοτε προς την αμαρτία. Το «εγώ» είναι ο εσωτερικός μας αντίπαλος, για τον οποίον μας έχει προειδοποιήσει ο λόγος του Θεού. Κάποιος φιλόσοφος είχε πει: «αν θέλουμε να αναπτύξουμε πιο πολύ την αγάπη μέσα μας θα πρέπει να ξεκλειδώσουμε τις φυλακές του «εγώ» μας. Αυτό όμως εμπεριέχει πόνο και απαιτεί συνεχή προσπάθεια». Οι μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε στην πνευματική μας ζωή, στη σχέση μας δηλαδή με το Θεό, προέρχονται κυρίως από το «εγώ» μας. 

      Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο που ζούμε της αμαρτίας και της αποστασίας έρχεται ο αιώνιος λόγος του Θεού να μας ενισχύσει και να μας εμψυχώσει με μηνύματα νίκης. Ο Γολγοθάς είναι ένας μόνιμος πομπός που εκπέμπει μηνύματα νίκης και αισιοδοξίας. Το μεγαλύτερο μήνυμα που εστάλη ποτέ σε κάθε πονεμένη θλιμμένη και καταβεβλημένη ψυχή είναι το «τετέλεσται» που είπε ο Χριστός πάνω στο σταυρό. Το μήνυμα έλεγε ότι το Έργο της λύτρωσης ολοκληρώθηκε. Πάνω στο σταυρό ο Κύριος νίκησε τον εχθρό, νίκησε την αμαρτία, νίκησε τις δυνάμεις του σκότους και πλέον ο εχθρός είναι νικημένος. Η νίκη ανήκει στο Χριστό και τη μοιράζεται με όλους όσους είναι δικοί Του. 

      Αυτοί είναι οι μεγάλοι εχθροί που αντιμετωπίζει ο πιστός άνθρωπος. Είναι πράγματι τρομεροί και ύπουλοι τούτοι οι εχθροί, αλλά ο Κύριος μπορεί να δίνει συνεχώς στο χριστιανό τη νίκη, φτάνει να κάνει συνεχώς χρήση των μέσων, που ο Θεός θέτει στη διάθεσή του. Για να μπορέσουν να «σταθούν» και να «νικήσουν» τα αδύναμα «τα αγενή του κόσμου τα εξουθενημένα τα οποία εξέλεξεν ο Θεός, και τα μη όντα, διά να καταργήση τα όντα;» (Α΄ Κορινθίους Α/1: 28), ο Θεός έδωσε την πανοπλία Του, την οποία λεπτομερώς ο Απ. Παύλος μας περιγράφει στην επιστολή του «προς Εφεσίους». 

    Μέσα στη φυλακή που βρίσκεται ο Απ. Παύλος συνεχώς στρατιώτες βλέπει μπροστά του να φορούν κράνος, σιδερένιο θώρακα, να φέρουν ξίφος και άλλα εξαρτήματα. Καθώς παρατηρεί όλα αυτά, τα μεταφέρει στον πνευματικό χώρο και κάνει αναφορά στην πανοπλία την οποία ο Θεός έχει ετοιμάσει για κάθε δικό Του παιδί. Η πανοπλία του Θεού έχει όπλα αμυντικά, αλλά και όπλα επιθετικά, γιατί ο Θεός δε θέλει τα δικά Του παιδιά να είναι διαρκώς σε άμυνα, αλλά θέλει σε ορισμένες περιπτώσεις να περνούν και στην επίθεση. Το μεγαλύτερο επιθετικό όπλο είναι «η ρομφαία του Λόγου του Θεού». Μ’ αυτήν θα επιτεθεί ο Χριστιανός και τίποτα δε θα μπορέσει να σταθεί μπροστά του. Για να είναι όμως αποτελεσματική, θα πρέπει να είναι "τροχισμένη" η ρομφαία. Θα πρέπει να μελετούμε το λόγο του Θεού, για να μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε σωστά τη ρομφαία και να νικήσουμε. 

     Μια πανοπλία, για να μπορέσει να τη χρησιμοποιήσει ο στρατιώτης, θα πρέπει να έχει εξοικειωθεί μαζί της, διαφορετικά θα του είναι βάρος και εμπόδιο στη μάχη. Πήγαν να φορέσουν την πανοπλία του βασιλιά Σαούλ στο Δαβίδ. Ο Δαβίδ αισθάνθηκε τόσο άβολα που αμέσως την έβγαλε από πάνω του. 

38 Και ο Σαούλ όπλισε τον Δαβίδ με την πανοπλία του, και έβαλε στο κεφάλι του μια χάλκινη περικεφαλαία και τον έντυσε με θώρακα. 

39 Και ο Δαβίδ ζώστηκε τη ρομφαία του επάνω από την πανοπλία του και θέλησε να περπατήσει επειδή, δεν είχε δοκιμάσει. Και ο Δαβίδ είπε στον Σαούλ: Δεν μπορώ μ' αυτά να περπατήσω επειδή, ποτέ δεν έχω δοκιμάσει. Και τα ξεντύθηκε ο Δαβίδ από πάνω του (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 38,39). 

      Ας δούμε όμως έναν άλλο διάλογο του Δαβίδ: 

8 Και ο Δαβίδ είπε στον Αχιμέλεχ, δεν έχεις εδώ κανένα πρόχειρο δόρυ ή ρομφαία; Επειδή, ούτε τη ρομφαία μου ούτε τα όπλα μου πήρα στο χέρι μου, επειδή η υπόθεση του βασιλιά ήταν κατεπείγουσα. 

9 Και ο ιερέας είπε: Η ρομφαία τού Γολιάθ τού Φιλισταίου, που χτύπησες στην κοιλάδα Ηλά, δες, είναι περιτυλιγμένη σε ύφασμα πίσω από το εφόδ αν θέλεις να την πάρεις, πάρ' την επειδή, εδώ δεν υπάρχει άλλη εκτός από εκείνη. Και ο Δαβίδ είπε: Δεν υπάρχει καμιά, σαν κι αυτή δώσε μου αυτή (Α΄ Σαμουήλ ΚΑ/21: 8,9). Δεν υπήρχε καλύτερη απ’ αυτή, γιατί την είχε δοκιμάσει στο παρελθόν, είχε εξοικειωθεί μαζί της και γνώριζε πολύ καλά πώς να τη χρησιμοποιήσει. 

      Είναι ανάγκη όχι μόνο να λάβουμε την πανοπλία του Θεού, όχι μόνον να τη φορέσουμε, αλλά και να εξοικειωθούμε μαζί της, γιατί μόνον τότε θα μπορέσουμε να τη χρησιμοποιήσουμε αποτελεσματικά στον καθημερινό μας αγώνα εναντίον του εχθρού. Στον πνευματικό μας αγώνα η πανοπλία που θα μας οδηγήσει από νίκη σε νίκη είναι ο ίδιος ο Χριστός και γι’ αυτό απαιτείται καθημερινή συνταύτιση μαζί Του. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 14) αναφέρει: «ντυθείτε τον Κύριο Ιησού Χριστό», ενώ στην επιστολή «προς Γαλάτας» (κεφ. Γ/3, εδ. 27) αναφέρει: «όσοι βαπτιστήκατε τον Χριστό, ντυθήκατε τον Χριστό». Η πανοπλία μας λοιπόν είναι ο Χριστός και αυτά είναι τα διάφορα τμήματα αυτής: Η ζώνη της αλήθειας, ο θώρακας της δικαιοσύνης, η περικεφαλαία της σωτηρίας και τα άλλα είναι οι διάφορες πλευρές της σχέσης μας με το Χριστό. Η πανοπλία του Θεού είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός και όσο θα κατεβαίνει η ψυχή στο πεδίο της μάχης με το Χριστό, ο Χριστός θα μάχεται γι’ αυτήν και θα εξασφαλίζει καθημερινά τη νίκη, γιατί «οι μάχες είναι του Κυρίου» (Β΄ Χρονικών Κ/20: 15). 

      Ένα άλλο μήνυμα που έχει να μας δώσει ο λόγος του Θεού για την πανοπλία είναι ότι όχι μόνον νικητές μπορούμε να βγούμε με αυτήν στην καθημερινή μας ζωή, αλλά και “περισσότερο από νικητές”. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Η/8, εδ. 37) αναφέρει: «Αλλ' εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς». Ο εχθρός για να μας χωρίσει, να μας αποκόψει από την πηγή της δύναμής μας που είναι ο Χριστός, χρησιμοποιεί όλα τα μέσα, όμως ο Απ. Παύλος απευθύνει ένα ερώτημα: 

35 Τις θέλει μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή πείνα ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα; 

36 Καθώς είναι γεγραμμένον, Ότι ένεκα σου θανατούμεθα όλην την ημέραν. Ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής. 

37 Αλλ' εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς. 

38 Επειδή είμαι πεπεισμένος ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα 

39 ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε άλλη τις κτίσις θέλει δυνηθή να χωρίση ημάς από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών. (Ρωμαίους Η/8 : 35-39). 

     Μπορεί ο εχθρός να μας επιτίθεται κάθε στιγμή, όμως εμείς «υπερνικώμεν». Με τη δύναμη του Αναστημένου και δοξασμένου Ιησού Χριστού θα είμαστε περισσότερο από νικητές. Ας προσέξουμε να μην απογοητευόμαστε από τραύματα των μαχών, αλλά να τα χρησιμοποιούμε, για να ανεβαίνουμε σε υψηλότερα επίπεδα στη σχέση μας με το Θεό. 

     Το κυριότερο συμπέρασμα απ' όλα αυτά είναι ότι χάρη στην πανοπλία του Θεού, όχι μόνον θα είμαστε νικητές, όχι μόνον θα είμαστε κάτι παραπάνω από νικητές, αλλά θα είμαστε και οι τελικοί θριαμβευτές. Θα είμαστε εκείνοι για τους οποίους μια μέρα ο ουρανός θα ανοίξει τις πύλες του και θα στρώσει ένα μεγάλο τραπέζι νίκης και χαράς. Ο λόγος του Θεού και εδώ είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικός. «και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου, λοιπόν παρηγορείτε αλλήλους με τους λόγους τούτους» (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 17). 

     Στην παρούσα μελέτη μας θα εξετάσουμε προσεκτικά ένα – ένα τα εξαρτήματα της ουράνιας αυτής πανοπλίας που αποτελεί την μοναδική μας ελπίδα και εγγύηση για τη νίκη μας απέναντι στις μεθοδίες του εχθρού. Ας είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί. Τα τείχη (Ιεριχώ) θα τα ισοπεδώσει ο Θεός, όμως εμείς θα πρέπει να «σαλπίσουμε» και να ενεργήσουμε σύμφωνα με τις δικές Του οδηγίες (Ιησούς του Ναυή Σ/6: 20). 

      Ο Θεός προσφέρει την πανοπλία Του, εμείς όμως πρέπει να την «ενδυθώμεν» (εδ. 11). ---