Ο ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ.

      Ευαγγέλιον  «κατά Λουκάν»,  κεφ. Ε/5,  εδάφ. 17 – 26. 

17 Και εν μιά των ημερών, ενώ αυτός εδίδασκεν, εκάθηντο Φαρισαίοι και νομοδιδάσκαλοι, οίτινες είχον ελθεί εκ πάσης κώμης της Γαλιλαίας και Ιουδαίας και Ιερουσαλήμ και δύναμις Κυρίου ήτο εις το να ιατρεύη αυτούς. 

18 Και ιδού, άνδρες φέροντες επί κλίνης άνθρωπον, όστις ήτο παραλυτικός, και εζήτουν να φέρωσιν αυτόν έσω και να θέσωσιν ενώπιον αυτού 

19 και μη ευρόντες διά ποίας εισόδου να φέρωσιν αυτόν έσω εξ αιτίας του όχλου, ανέβησαν επί το δώμα και διά των κεραμίδων κατεβίβασαν αυτόν μετά του κλινιδίου εις το μέσον έμπροσθεν του Ιησού. 

20 Και ιδών την πίστιν αυτών, είπε προς αυτόν Άνθρωπε, συγκεχωρημέναι είναι εις σε αι αμαρτίαι σου. 

21 Και ήρχισαν να διαλογίζωνται οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι, λέγοντες Τις είναι ούτος, όστις λαλεί βλασφημίας; τις δύναται να συγχωρή αμαρτίας ειμή μόνος ο Θεός; 

22 Νοήσας δε ο Ιησούς τους διαλογισμούς αυτών, απεκρίθη και είπε προς αυτούς Τι διαλογίζεσθε εν ταις καρδίαις σας; 

23 τι είναι ευκολώτερον, να είπω, Συγκεχωρημέναι είναι εις σε αι αμαρτίαι σου, ή να είπω, Σηκώθητι και περιπάτει; 

24 αλλά διά να γνωρίσητε ότι εξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης να συγχωρή αμαρτίας, είπε προς τον παραλυτικόν Προς σε λέγω, Σηκώθητι και σήκωσον το κλινίδιόν σου και ύπαγε εις τον οίκόν σου. 

25 Και παρευθύς εγερθείς ενώπιον αυτών, εσήκωσε το κλινίδιον εφ' ου κατέκειτο και ανεχώρησεν εις τον οίκον αυτού, δοξάζων τον Θεόν. 

26 Και έκστασις κατέλαβεν άπαντας και εδόξαζον τον Θεόν, και επλήσθησαν φόβου, λέγοντες ότι είδομεν παράδοξα σήμερον. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

      Το θαύμα αναφέρεται και από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο (κεφ. Θ/9, εδάφ. 2- 8) καθώς και από τον Ευαγγελιστή Λουκά (κεφ. Ε/5, εδάφ. 18-26). Ο Κύριος λίγο πριν είχε διωχθεί από τους Γαδαρινούς. Οι άνθρωποι αυτοί είδαν με τα ίδια τους τα μάτια ένα δαιμονιζόμενο άνθρωπο που διέμενε στα νεκροταφεία, που ξεγυμνωνόταν, έναν αγριάνθρωπο, που δεν μπορούσαν να τον συγκρατήσουν ούτε με αλυσίδες, να γίνεται καλά από τον Ιησού και να στέκεται πλέον στα πόδια του Ιησού «ενδεδυμένος» και «σώφρων». Αυτοί οι άνθρωποι αντί να προβληματιστούν, αντί να ευχαριστήσουν τον Κύριο, αντί να αναγνωρίσουν τη δύναμή Του και να πιστέψουν σ’ Αυτόν, Tον παρακαλούν να φύγει από την πόλη τους. «Και άπαν το πλήθος της περιχώρου των Γαδαρηνών παρεκάλεσαν αυτόν να αναχωρήση απ' αυτών» (Λουκάς Η/8: 38). 

                (σχετική αναφορά  έχει δημοσιευθεί στο blog:  giorgoskomninos.blogspot.com                 

                                    στις 14-02-2015 με τίτλο: "Η θεραπεία του Γαδαρινού").

      Διωγμένος λοιπόν ο Κύριος από τους Γαδαρινούς διασχίζει τη θάλασσα της Γαλιλαίας και έρχεται στην Καπερναούμ, που πλέον είχε γίνει η πόλη Του, μετά την προσπάθεια των κατοίκων της Ναζαρέτ να τον εξοντώσουν (Λουκάς Δ/4: 29 -31). 

29 και σηκωθέντες εξέβαλον αυτόν έξω της πόλεως και έφεραν αυτόν έως της οφρύος του όρους, επί του οποίου η πόλις αυτών ήτο ωκοδομημένη, διά να κατακρημνίσωσιν αυτόν 

30 αυτός όμως περάσας διά μέσου αυτών επορεύετο. 

31 Και κατέβη εις Καπερναούμ, πόλιν της Γαλιλαίας, και εδίδασκεν αυτούς εν τοις σάββασι. 

     Καθώς ο Κύριος ήρθε και πάλι στην Καπερναούμ, μαθεύτηκε το νέο και μαζεύτηκε πολύς κόσμος, μέσα και έξω από το σπίτι που έμενε. Αυτό ήταν άλλη μια ευκαιρία για τον Κύριο να διδάξει στους ανθρώπους το μήνυμα της Σωτηρίας του Θεού και της Αγάπης Toυ για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Με τη δράση αυτή του Ιησού, καθώς το ενδιαφέρον του πλήθους γι’ Αυτόν συνεχώς αυξάνεται, οι Φαρισαίοι, οι Σαδουκαίοι καθώς και οι άλλοι διδάσκαλοι του Μωσαϊκού Νόμου γίνονται όλο και πιο εχθρικοί για τον Κύριο Ιησού Χριστό. 

      Καθώς ακολουθούν το πλήθος, παρατηρούν τα πάντα γύρω τους έχοντας έναν και μόνο σκοπό, να βρουν κάποια κατηγορία εναντίον του Κυρίου, για να Τον οδηγήσουν στο δικαστήριο και να μεθοδεύσουν την εξόντωσή Του. Όμως τι κατηγορία να βρουν; Ο Κύριος «διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου, διότι ο Θεός ήτο μετ' αυτού» (Πράξεις Ι/10: 38). Κάποτε οι Φαρισαίοι έστειλαν υπηρέτες, για να συλλάβουν τον Ιησού και αυτοί γύρισαν πίσω άπρακτοι και έκθαμβοι και «Απεκρίθησαν οι υπηρέται ουδέποτε ελάλησεν άνθρωπος ούτω, καθώς ούτος ο άνθρωπος» (Ιωάννης Ζ/7: 46). 

      Παρά τα θαύματα και τα σημεία που είδαν με τα μάτια τους, παρέμεναν σκληροί, αμετανόητοι, υβριστές του Κυρίου και του Θεού. Κάποτε στη συναγωγή όπου βρισκόταν ο Κύριος υπήρχε και ένας άνθρωπος του οποίου η δεξιά χείρα ήταν ξερή και αναφέρει ο Λόγος του Θεού: «Παρετήρουν δε αυτόν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι, αν εν τω σαββάτω θέλη θεραπεύσει, διά να εύρωσι κατηγορίαν κατ' αυτού». (Λουκάς Σ/6: 7). Ο Κύριος είχε την εξουσία και τη δύναμη από το Θεό να κάνει θαύματα, όμως οι περιστάσεις δεν ήταν πάντοτε ευνοϊκές. Στη Ναζαρέτ, την πατρίδα Του, παραδείγματος χάριν δεν μπόρεσε ο Κύριος να κάνει πολλά θαύματα, εξαιτίας της απιστίας των ανθρώπων εκεί (Ματθαίος ΙΓ/13: 58) και  αναγκάστηκε ο Κύριο να πει εκείνο το διαχρονικό: «Δεν είναι προφήτης άνευ τιμής ειμή εν τη πατρίδι αυτού και εν τη οικία αυτού».

     Η ιστορία μας αναφέρει ότι μια μέρα, καθώς ο Ιησούς δίδασκε, εμφανίστηκαν κάποιοι άντρες, οι οποίοι επάνω σ' ένα κρεβάτι κουβαλούσαν έναν άνθρωπο που ήταν παράλυτος και προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να μπουν μέσα στο σπίτι και να τον αποθέσουν μπροστά Του, για να τον θεραπεύσει. 

    Η Ευαγγελική περικοπή δεν αναφέρει τα ονόματα τούτων των ανθρώπων, όμως κάποιος μελετητής της Βίβλου τους ονόμασε ως εξής : Αγάπη, Πίστη, Επιμονή, Προσευχή. 

     Η Αγάπη ήταν αυτή που βρήκε τούτο το δυστυχισμένο άνθρωπο και μίλησε και στους άλλους για το δράμα του. Όλη η πόλη περνούσε έξω από την καλύβα του ανθρώπου που υπέφερε. Κάποιοι όχι μόνον δε γνώριζαν το πρόβλημα, αλλά ούτε που είχαν καν προσέξει ότι υπήρχε κάποιο κατάλυμα στο δρόμο τους. Κρυμμένοι μέσα στον εγωισμό τους προχωρούσαν ατάραχοι. Άλλοι που γνώριζαν το πρόβλημα, καθώς περνούσαν, έκαναν μια φευγαλέα σκέψη, εξέφραζαν κάποια ωραία λόγια συμπαράστασης, όμως πάντα βιαστικοί κάτω από το βάρος των δικών τους προβλημάτων έφευγαν μακριά. Ήταν πάρα πολύ απασχολημένοι. Είχαν τόσα πολλά στο μυαλό τους, που δεν είχαν χρόνο για τίποτα άλλο. Μία μέρα πέρασε έξω από την καλύβα κάποιος που το όνομά του ήταν Αγάπη. Στάθηκε, σκέφτηκε, ένιωσε τον πόνο του ανθρώπου, τη μοναξιά, την ανημποριά, ήρθε κοντά του, έσκυψε, κοίταξε μέσα στη καλύβα, έτρεξε για να βρει και άλλους ανθρώπους με σκοπό να τον βοηθήσουν. 

    Η πίστη. Η Αγάπη μίλησε σε κάποιον που το όνομά του ήταν Πίστη, για το πρόβλημα του ανθρώπου και αμέσως ο άνθρωπος αυτός πίστεψε ότι ο Χριστός μπορούσε να τον θεραπεύσει. Είχε δει με τα μάτια του, είχε ακούσει με τα αυτιά του ότι: «τυφλοί αναβλέπουσι, χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται, κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται, πτωχοί ευαγγελίζονται». (Λουκάς Ζ/7: 22). Έτσι προσφέρθηκε να βοηθήσει το φίλο του στο έργο που είχε αναλάβει. Αγάπη & Πίστη ενώθηκαν και πήγαν μαζί. Αυτά πάντα θα πηγαίνουν μαζί, γιατί χωρίς την πίστη η αγάπη δε μπορεί να φέρει αποτέλεσμα. 

     Εκεί που πραγματικά υπάρχει πίστη, ακόμα και όταν οι πόρτες κλείσουν και όταν τα παράθυρα σφραγιστούν και όταν τείχη υψωθούν, πάντα θα υπάρχει κάποια «τρύπα στο ταβάνι». Η πίστη σε συνεργασία με την αγάπη εφευρίσκει τρόπους, εφευρίσκει δρόμους, όσο δύσκολες και αν είναι οι συνθήκες, έτσι ώστε διαχρονικά ο «παραλυτικός άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας» να μην μείνει μακριά, αλλά να έρθει κοντά και να βρεθεί μπροστά στο Σωτήρα Χριστό. 

    Πόσο μεγάλη χαρά είναι να πάρεις έναν άνθρωπο πνευματικά «παράλυτο», που ζει μέσα στην άγνοια του Λόγου του Θεού, μέσα στις θρησκείες του κόσμου και τις ανθρώπινες παραδόσεις, έναν άνθρωπο χωρίς Χριστό, χωρίς Θεό και συνεπώς χωρίς καμία ελπίδα και να τον φέρεις μπροστά στο Χριστό, που είναι η ζωή και η ανάσταση, η μόνη οδός που οδηγεί στον Πατέρα Θεό, η μόνη ελπίδα για την ανθρώπινη σωτηρία (Πράξεις Δ/4: 12). Πόσο μεγάλη ικανοποίηση να τον οδηγήσεις μπροστά «στον ιατρό των ψυχών και των σωμάτων». Στο βιβλίο του Προφήτη "Ησαΐα" (κεφ. ΜΓ/43, εδάφ. 25), αναφέρεται : «Εγώ είμαι, όστις εξαλείφω τας παραβάσεις σου ένεκεν εμού, και δεν θέλω ενθυμηθή τας αμαρτίας σου». 

     Ένας πιστός άνθρωπος έλεγε: Όταν φύγω από τη ζωή και πάω στον ουρανό θα πέσω στα πόδια του Χριστού και θα τον ευχαριστήσω για τη Σωτηρία που μου χάρισε, μέσω της σταυρικής Του θυσίας και αμέσως μετά θα ψάξω να βρω τον άνθρωπο που με βρήκε "παράλυτο" μέσα στην αμαρτία και με οδήγησε στο Χριστό, για να πω και σ' εκείνον ένα μεγάλο ευχαριστώ. 

     Ο Ευαγγελιστής "Λουκάς" (κεφ. ΙΕ/15, εδ. 10) αναφέρει : «Ούτω, σας λέγω, χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού διά ένα αμαρτωλόν μετανοούντα». Τόσο μεγάλη χαρά στον ουρανό για έναν άνθρωπο, που θα μετανοήσει και θα επικαλεστεί το Έλεος του Θεού; Γιατί; Διότι ο Θεός από Αγάπη δε θέλει να χαθεί κανένας άνθρωπος, αλλά θέλει «πάντες να έλθωσιν εις μετάνοια και να σωθούν». (Β΄ Πέτρου Γ/3: 9). 

      Ο Κύριος παρατήρησε την πίστη των ανθρώπων αυτών, των τεσσάρων που τον μετέφεραν καθώς και του ασθενούς. Μεγάλο κεφάλαιο είναι η πίστη ή μάλλον το μεγαλύτερο που υπάρχει, για να αποκτήσει ο άνθρωπος αληθινή σχέση με το Θεό. Τι είναι πίστη; Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Είναι δε η πίστις ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων». (Εβραίους ΙΑ/11: 1). 

    Τι μπορεί να πετύχει η πίστη; "Ανθρωποι, διά της πίστεως, κατεπολέμησαν βασιλείας, ειργάσθησαν δικαιοσύνην, επέτυχον τας επαγγελίας, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, έγειναν ισχυροί εν πολέμω, έτρεψαν εις φυγήν στρατεύματα αλλοτρίων" (Εβραίους ΙΑ/11: 34). 

     "Ο άνθρωπος δικαιούται δια της πίστεως, χωρίς των έργων του νόμου". (Ρωμαίους Γ/3: 28). 

    "Δεν αθετώ την χάριν του Θεού διότι αν η δικαίωσις γίνηται διά του νόμου, άρα ο Χριστός εις μάτην απέθανε" (Γαλάτας Β/2: 21). 

      Η Επιμονή. Η δύσκολη ώρα των εμποδίων δε θα λείψει ποτέ από τη ζωή μας, γι’ αυτό χρειάζεται να συνεισφέρει και η επιμονή. Αυτή ήταν που σοφίστηκε τη λύση μπροστά στο αδιέξοδο του μεγάλου πλήθους. Ας μην αφήσουμε τα εμπόδια να μας αποθαρρύνουν. Η επιμονή άνοιξε το δρόμο για να έρθει ο άνθρωπος της ιστορίας μας μπροστά στο Χριστό. Αν απουσίαζε η Αγάπη ή η Πίστη, ο άνθρωπος αυτός ποτέ δε θα έφτανε στην εξώπορτα του Χριστού, όμως αν απουσίαζε η επιμονή, εκεί θα έμενε και δε θα προχωρούσε ούτε ένα βήμα μέσα από την πόρτα. Πόσες φορές δε φέραμε το πρόβλημά μας μέχρι την εξώπορτα του Χριστού και εκεί σταματήσαμε, υποχωρήσαμε, κουραστήκαμε, αμελήσαμε, δεν επιμείναμε; 

     Καθώς λοιπόν ο Κύριος δίδασκε μία ημέρα σε κάποια οικία, πλησίασαν κάποιοι άνθρωποι που μετέφεραν έναν παραλυτικό πάνω σε ένα κρεβάτι με σκοπό να τον φέρουν μπροστά στον Ιησού και να τον παρακαλέσουν να τον κάνει καλά. Όμως οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούσαν να προχωρήσουν εξαιτίας του μεγάλου πλήθους. Πάντα το πλήθος θα είναι απροσπέλαστο. Πάντα ο κόσμος και οι δοξασίες του θα είναι ένα μεγάλο εμπόδιο, για να συναντήσει και να γνωρίσει ο άνθρωπος το Χριστό. Όλοι μπροστά στο "μέγα πλήθος" είμαστε «κοντοί» και αδύναμοι, όπως ήταν και ο Ζακχαίος. «και ιδού, άνθρωπος ονομαζόμενος Ζακχαίος, όστις ήτο αρχιτελώνης, και ούτος ήτο πλούσιος και εζήτει να ίδη τον Ιησούν τις είναι, και δεν ηδύνατο διά τον όχλον, διότι ήτο μικρός το ανάστημα». (Λουκάς ΙΘ/19: 2,3). Όμως η βαθιά, η ειλικρινής πίστη, που πηγάζει μέσα από την αγάπη, θα είναι πάντοτε εφευρετική. Οι τέσσερις άνδρες ανέβηκαν από την εξωτερική σκάλα στην οροφή, παραμέρισαν μερικά κεραμίδια και από το άνοιγμα που δημιουργήθηκε κατέβασαν τον άρρωστο μπροστά στον Ιησού. 

     Η Προσευχή. Ο τέταρτος της «παρέας». Νικήθηκαν τα εμπόδια και ο ασθενής έφτασε μπροστά στο Χριστό. Οι τρεις πρώτοι είχαν κάνει το χρέος τους, τώρα το λόγο πήρε η Προσευχή που μίλησε στο Χριστό για την καλύβα, τα χρόνια της μοναξιάς, του πόνου, της ατέλειωτης ταλαιπωρίας του ανήμπορου αυτού ανθρώπου. Η Προσευχή πήρε το «κλειδί» και άνοιξε την καρδιά του Χριστού. Αυτό το κλειδί ο Θεός το έχει βάλει στα χέρια αδύναμων ανθρώπων, που μπορούν να ανοίξουν τα θησαυροφυλάκια του ουρανού και να φέρουν ευλογίες στη ζωή και άλλων ανθρώπων. 

     Αφού οι άνθρωποι είχαν κάνει το δικό τους μέρος, ήρθε η ώρα να ενεργήσει ο Κύριος και να κάνει εκείνα που δε μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι. Έτσι λοιπόν, καθώς ο Κύριος είδε την πίστη των ανθρώπων αυτών, που ήταν ικανή να κάνει τα πάντα για να φέρει μπροστά Του μια περίπτωση ανάγκης, είπε στον παραλυτικό: «άνθρωπέ μου, έχε θάρρος σου συγχωρήθηκαν οι αμαρτίες σου». Μα, Κύριε, εμείς τον φέραμε, για να τον κάνεις καλά από την αρρώστια του. Το πρόβλημά του είναι η παράλυση, μήπως δεν κατάλαβες; Ο μεγάλος γιατρός, ο αλάνθαστος Κύριος, θεράπευσε πρώτα την αιτία για την οποία ο άνθρωπος αυτός είχε ασθενήσει και είχε παραλύσει και στη συνέχεια θεράπευσε τα συμπτώματα της ασθενείας που τον ταλαιπωρούσε. Δεν θα μπορούσε ποτέ ο Κύριος να θεραπεύσει το σώμα του ανθρώπου και να παραμελήσει τη θεραπεία της ψυχής του. Ποτέ δε θα θεράπευε μία προσωρινή κατάσταση και θα παρέβλεπε την αιώνια. 

    «Σου συγχωρήθηκαν οι αμαρτίες σου». Πρόκειται για μία εκπληκτική εξαγγελία με απρόβλεπτες συνέπειες. Πρόκειται για μια μεγάλη διακήρυξη του ίδιου του Κυρίου ότι τώρα σ’ αυτόν κόσμο, σ’ αυτήν τη ζωή, οι αμαρτίες του ανθρώπου που θα εξομολογηθεί, συγχωρούνται. Άραγε υπάρχει κάτι πιο δυνατό, πιο παρήγορο, πιο ελπιδοφόρο από το να λάβει ο άνθρωπος τη διαβεβαίωση της συγχώρεσης των αμαρτιών του όσο βρίσκεται σε τούτη τη ζωή; Ασφαλώς όχι και αυτό είναι το κέρδος όλων εκείνων που εμπιστεύονται τη ζωή τους στο μόνο Σωτήρα, Λυτρωτή και Κύριο, Ιησού Χριστό. 

    Όταν κάποιοι από τους Γραμματείς και Φαρισαίους άκουσαν τον Ιησού ν’ ανακοινώνει ότι οι αμαρτίες του ανθρώπου συγχωρήθηκαν, θορυβήθηκαν. Ήταν διαβασμένοι και εκπαιδευμένοι στα δόγματα των Γραφών και ήξεραν ότι κανένας δεν μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες παρά μόνον ένας, ο Θεός. Συνεπώς οποιοσδήποτε διακήρυττε ότι συγχωρούσε αμαρτίες είναι σαν να ισχυριζόταν ότι είναι Θεός. Θα λέγαμε ότι το σκεπτικό τους ήταν σωστό, αλλά αντί να αναγνωρίσουν τη Θεότητα του Κυρίου Ιησού Χριστού μέσα απ’ όλα όσα εξελίσσονταν μπροστά στα μάτια τους, Τον κατηγόρησαν μέσα τους για βλασφημία και ότι με τα λόγια Του προσβάλλει το Θεό. 

      Ο Κύριος, ο οποίος «ερευνά νεφρούς και καρδίας» (Ιερεμίας Κ/20: 12), διάβασε τις σκέψεις τους και τους έκανε την προκλητική ερώτηση: «Τι είναι ευκολότερο να διακηρύξω τη συγχώρηση των αμαρτιών ενός ανθρώπου ή να τον θεραπεύσω;». Στην πραγματικότητά είναι το ίδιο εύκολο να πω και να κάνω το ένα ή το άλλο. 

     Ο Κύριος είχε ήδη διακηρύξει τη συγχώρηση των αμαρτιών του ανθρώπου εκείνου. Ναι αλλά πώς μπορούσαν να ξέρουν ότι η συγχώρηση είχε επιτευχθεί; Οι Γραμματείς δεν μπορούσαν να δουν τις αμαρτίες να συγχωρούνται και συνεπώς δικαίως θα λέγαμε ότι δεν το πίστευαν. Έτσι, για να δείξει ο Κύριος ότι οι αμαρτίες εκείνου του ανθρώπου είχαν συγχωρεθεί και ότι ως Κύριος είχε εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες "επί της γης", έδωσε στους Γραμματείς κάτι χειροπιαστό, για να πιστέψουν. Είπε στον παραλυτικό να σηκωθεί, να πάρει το κρεβάτι του και να περιπατήσει. Ο άνθρωπος αμέσως ανταποκρίθηκε και αφού σηκώθηκε, άρχισε να περπατάει κουβαλώντας το κρεβάτι στους ωμούς του. Με τον τρόπο αυτό απέδειξε σε όλους τους παρευρισκόμενους που έκαναν σκοτεινές σκέψεις και είχαν αμφιβολία μέσα στην καρδιά τους ότι πραγματικά έχει συγχωρήσει τις αμαρτίες αυτού του ανθρώπου και ότι ο «Υιός του Ανθρώπου» έχει εξουσία από το Θεό να συγχωράει αμαρτίες στους ανθρώπους που ακόμα βρίσκονται στη ζωή (επί της γης). 

    Οι άνθρωποι στην προσπάθειά τους να θεραπεύσουν κάποια ασθένεια ακολουθούν συνήθως μακροχρόνια θεραπευτική, ο Θεός όμως ενεργεί άμεσα με τέλεια αποτελέσματα μέσα στη ζωή μας. Να θυμηθούμε την αιμορροούσα, όπως αναφέρεται στο ευαγγέλιο του Μάρκου (κεφ. Ε/5, εδάφ. 25-28). 

25 Και γυνή τις, έχουσα ρύσιν αίματος δώδεκα έτη 

26 και πολλά παθούσα υπό πολλών ιατρών και δαπανήσασα πάσαν την περιουσίαν αυτής και μηδέν ωφεληθείσα, αλλά μάλλον εις το χείρον ελθούσα, 

27 ακούσασα περί του Ιησού, ήλθε μεταξύ του όχλου όπισθεν και ήγγισε το ιμάτιον αυτού 

28 διότι έλεγεν ότι και αν τα ιμάτια αυτού εγγίσω, θέλω σωθή. 

    Δώδεκα χρόνια μέσα στους γιατρούς ολόκληρη η περιουσία εξανεμίστηκε και όχι μόνον δεν μπόρεσε να θεραπευτεί, αλλά η κατάστασή της όλο και πιο πολύ χειροτέρευε, όταν όμως με πίστη ακούμπησε πάνω στον Κύριο, τα πράγματα άλλαξαν. Ο άνθρωπος που ζει σε τούτη τη ζωή έναν τρόπο έχει να απαλλαγεί από το αμαρτωλό παρελθόν του και την αιώνια απομάκρυνση από τον Θεό (δηλ. την κόλαση) που τον περιμένει. «Επειδή, ο μισθός τής αμαρτίας είναι θάνατος το χάρισμα, όμως, του Θεού αιώνια ζωή διαμέσου τού Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας» (προς Ρωμαίους Σ/6: 23).

     Θα πρέπει ο άνθρωπος να μετανοήσει για το αμαρτωλό παρελθόν του και να επικαλεστεί το Όνομα του Ιησού Χριστού για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες του. Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Ι/10, εδ. 12,13) αναφέρει : 

12 Επειδή δεν είναι διαφορά Ιουδαίου τε και Έλληνος διότι ο αυτός Κύριος είναι πάντων, πλούσιος προς πάντας τους επικαλουμένους αυτόν 

13 διότι Πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου θέλει σωθή». 

     Αυτός είναι ο Χριστός και αυτά είναι τα αποτελέσματα της εξουσίας που έχει να συγχωρεί αμαρτίες επί της γης. Φεύγοντας από αυτή τη ζωή αμετανόητος ο άνθρωπος δεν μπορούν να συγχωρεθούν οι αμαρτίες του. Εκεί πλέον τον περιμένει η κρίση της δικαιοσύνης του Θεού. Ο συγγραφέας της επιστολής "προς Εβραίους" (κεφ. Θ/9, εδάφ. 27), αναφέρει: «Και καθώς είναι αποφασισμένον εις τους ανθρώπους άπαξ να αποθάνωσι, μετά δε τούτο είναι κρίσις».

    Όταν τα πλήθη που παρευρίσκονταν, είδαν τον παραλυτικό να πηγαίνει στο σπίτι του κουβαλώντας το κρεβάτι του, τους κατέλαβε φόβος και θαυμασμός! Τα συγκλονιστικά γεγονότα που συνέβησαν τους είχαν αφήσει κατάπληκτους. Ποτέ δεν είχαν δει κάτι παρόμοιο στη ζωή τους και μαζί με το θεραπευμένο άνθρωπο δόξαζαν το Θεό και ομολογούσαν ότι είδαν παράδοξα πράγματα εκείνη την ημέρα. Εννοούσαν τη συγχώρεση των αμαρτιών του παραλυτικού καθώς και το θαύμα που αποδείκνυε αυτή τη συγχώρεση. 

      Παρά τα συγκλονιστικά γεγονότα, οι Γραμματείς και οι ακόλουθοι αυτών δεν πίστεψαν. Η πίστη περιλαμβάνει τη θέληση και εκείνοι δεν ήθελαν να πιστέψουν. Ο μεγαλύτερος κουφός, λέει ο λαός, είναι εκείνος που δε θέλει να ακούσει. Παραφράζοντας θα λέγαμε ότι ο μεγαλύτερος άπιστος είναι εκείνος που δε θέλει να πιστέψει. «Ού με πείσεις, καν με πείσεις», όπως έλεγε και ο Αριστοφάνης. 

     Η έλλειψη πίστης είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο, για να γνωρίσει ο άνθρωπος το Θεό. Περιορίζει το Θεό και δεν τον αφήνει να ενεργήσει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου και να κάνει έργο σωτηρίας. Η απιστία των ανθρώπων ήταν εκείνη που εμπόδισε τον Κύριο να κάνει πολλά θαύματα στη Ναζαρέτ. Τούτοι οι άνθρωποι, που όχι μόνον γνώριζαν το Νόμο και τα γραμμένα υπό των Προφητών, αλλά τα δίδασκαν κιόλας στους ανθρώπους, καθώς είδαν ένα μεγάλο θαύμα να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια τους, έναν αδύναμο παραλυτικό να σηκώνεται όρθιος, με μιας να γίνεται δυνατός και φεύγοντας να σηκώνει και το κρεβάτι στο ωμό του, δεν πίστεψαν σ’ Αυτόν.

     Είχαν μεγάλο παράπονο οι Γραμματείς, οι Φαρισαίοι και οι ακόλουθοι αυτών από το Χριστό, ανυπολόγιστη πικρία γι’ Αυτόν, που εκδηλωνόταν μέσα από την αντίδραση και τη μισαλλοδοξία. Θα πει κάποιος «γιατί αυτά τα τόσο αρνητικά συναισθήματα για έναν άνθρωπο που υπήρξε η προσωποποίηση της Αγάπης και του Ελέους»; Διότι ο Χριστός με την εξουσία που είχε από το Θεό, όχι μόνον δεν τους αναγνώρισε ως «μεσάζοντες», ως μεσίτες ανάμεσα σε Εκείνον και τον αμαρτωλό άνθρωπο, αλλά τους αποκάλυψε ότι ήταν αμαρτωλοί. ότι ήταν τυφλοί, οδηγοί τυφλών «τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθρον θέλουσι πέσει». (Ματθαίος ΙΕ/15: 14). 

      Όπου υπάρχουν μεσάζοντες, υπάρχει και κερδοσκοπία ακόμα και στα πνευματικά πράγματα, μια κερδοσκοπία που στις ημέρες του Χριστού είχε μετατρέψει ακόμα και «τον οίκον του Θεού, σε οίκον εμπορίου» (Ιωάννης Β/2: 16). μία κερδοσκοπία που στις ημέρες μας έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Κάποιος είπε ότι ο Χριστός πέθανε πάνω στο Σταυρό και οι «ποιμένες» Του ζουν απ’ αυτό. 

    Ο Λόγος του Θεού διακηρύττει: «Διότι είναι εις Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός». (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 5). Όταν ο λεγόμενος «άσωτος» ήρθε «εις εαυτόν», είπε : «θα υπάγω εις τον Πατέρα μου» (Λουκάς ΙΕ/15: 18). 

    Υπάρχει Πατέρας στον ουρανό έτοιμος να αγκαλιάσει, να θεραπεύσει, να καταφιλήσει τον αμαρτωλό άνθρωπο στο βρώμικο από τα γουρούνια της αμαρτίας τράχηλό του και υπάρχει και ο Υιός που με τη θυσία Του πάνω στο σταυρό και την ένδοξή  ανάστασή Του από τους νεκρούς έγινε η «οδός» που οδηγεί κατευθείαν στην αγκαλιά του Πατέρα. «Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς: Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή, ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι' εμού» (Ιωάννης ΙΔ : 6). 

         Τι ωραία και πόσο αληθινή διακήρυξη! ---

Ο ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ

      Βιβλίο «Πράξεων Αποστόλων», κεφ. Ι / 10.

    Ο Κορνήλιος ήταν ένας αξιωματικός του Ρωμαϊκού στρατού που διοικούσε εκατό άνδρες και ανήκε στην Ιταλική μονάδα. Διέμενε με την οικογένειά του στην Καισάρεια, όπου διέθετε δικό του σπίτι. Το ρωμαϊκό όνομά του δείχνει ότι ίσως ανήκε σε οικογένεια ευγενών της αυτοκρατορικής πόλης. Ο Κορνήλιος, παρά το γεγονός ότι ήταν αλλόθρησκος και υπηρετούσε στο στρατό των κατακτητών, είχε μια πολύ καλή «έξωθεν μαρτυρία». Ήταν άνθρωπος που είχε «φόβο Θεού» και άνθρωπος που «έκανε πολλά δώρα ελέους στο λαό και προσευχόταν στο Θεό». Ο λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει ότι ήταν «άνδρας δίκαιος που φοβόταν το Θεό και είχε καλή φήμη μεταξύ όλου του έθνους των Ιουδαίων». (εδ. 22). Ο Απ. Πέτρος στην Α΄ επιστολή του μας προτρέπει: «να έχητε καλήν την διαγωγήν σας μεταξύ των εθνών, ίνα ενώ σας καταλαλούσιν ως κακοποιούς, εκ των καλών έργων, όταν ίδωσιν αυτά, δοξάσωσι τον Θεόν εν τη ημέρα της επισκέψεως». 

     Μπορεί ο Κορνήλιος να ήταν ένας επιτυχημένος στρατιωτικός, μπορεί να είχε μια καλή οικογένεια και ακόμα να είχε ένα πολύ καλό όνομα και μια πολύ καλή μαρτυρία στο περιβάλλον του, να έκανε πολλά καλά έργα, όμως όλα τούτα δε μπόρεσαν να ικανοποιήσουν την καρδιά του και να τον κάνουν να αισθανθεί πλήρης. Όλα αυτά δε μπόρεσαν να του χαρίσουν τη βεβαιότητα της δικαίωσής του απέναντι στο Θεό και να του χαρίσουν τη σωτηρία του. Αισθανόταν μέσα του να υπάρχει ένα κενό. Πόσοι άνθρωποι γύρω μας ζουν μέσα στον πλούτο, τη χλιδή, τις ανέσεις και παρ’ όλα αυτά αισθάνονται κενοί και μόνοι. Γιατί άραγε; Την απάντηση την είχε δώσει κάποτε ο μεγάλος φυσικομαθηματικός Πασκάλ, ο οποίος είχε πει: «η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα άπειρο και μόνον με ένα άλλο άπειρο, που είναι ο Θεός, μπορεί να γεμίσει». 

      Ο άνθρωπος αυτός, αν και δεν ήταν Ιουδαίος, προσευχόταν ειλικρινά στο Θεό και είχε την επιθυμία να Τον γνωρίσει. Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει ψυχή που με ειλικρίνεια και με ταπείνωση να ζήτησε το Θεό και να μην ανταποκρίθηκε. Είναι Θεός «ακούων προσευχήν» (Ψαλμός ΞΕ/65: 2). Ο Δαβίδ στον ψαλμό ΛΓ/33, εδ.18, αναφέρει: «Ιδού, ο οφθαλμός του Κυρίου είναι επί τους φοβουμένους αυτόν επί τους ελπίζοντας επί το έλεος αυτού». Δεν υπάρχει ψυχή που να έκραξε ειλικρινά προς Αυτόν και ο Κύριος να μην την άκουσε. Ο λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει: «Αιτείτε, και θέλει σας δοθή, ζητείτε, και θέλετε ευρεί, κρούετε, και θέλει σας ανοιχθή. Διότι πας ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και εις τον κρούοντα θέλει ανοιχθή» (Ματθαίος Ζ/7: 7, 8). 

      Ο Κορνήλιος ήταν ένας ταπεινός άνθρωπος. Η ταπεινότητα είναι ένα στοιχείο που θα πρέπει να χαρακτηρίζει τον πιστό άνθρωπο. Ο Απ. Πέτρος στην πρώτη επιστολή του, κεφ. Ε/5, εδ. 5 αναφέρει: «ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερηφάνους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν». Επίσης στο βιβλίο των «Παροιμιών», κεφ. ΙΕ/15, εδ. 33, αναφέρεται: «η ταπείνωση προπορεύεται της δόξης». Ο Δαβίδ διαβεβαιώνει ότι: «θυσίαι του Θεού είναι πνεύμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει». (Ψαλμός ΝΑ/51: 17) και ο Ευαγγελιστής "Ματθαίος" (κεφ. Ε/5, εδ. 3), αναφέρει τα λόγια του Κυρίου: «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών». 

     Το φθινόπωρο του έτους 36 μ.Χ. δέκα χρόνια μετά την ίδρυση της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ και αφού το ευαγγέλιο είχε κηρυχτεί ανάμεσα στους Ιουδαίους και τους προσήλυτους του Ιουδαϊσμού, σε ολόκληρη την Ιουδαία, τη Σαμάρεια και τη Γαλιλαία εμφανίστηκε στον Κορνήλιο σε όραμα ένας άγγελος και του είπε: «Οι προσευχές και τα δώρα του ελέους σου ανέβηκαν ως ενθύμηση ενώπιον του Θεού» και συνέχισε: «Και τώρα, στείλε ανθρώπους στην Ιόππη, και προσκάλεσε τον Σίμωνα, που αποκαλείται Πέτρος, αυτός φιλοξενείται σε κάποιον Σίμωνα βυρσοδέψη, που έχει το σπίτι του κοντά στη θάλασσα αυτός θα σου μιλήσει τι πρέπει να κάνεις» (εδ. 5,6). Χωρίς να προβάλει αντιρρήσεις ο Εκατόνταρχος στέλνει αμέσως δύο από τους υπηρέτες του και ένα στρατιώτη ευσεβή στην Ιόππη, για να προσκαλέσουν τον Πέτρο τον οποίον δε γνώριζε. 

     Γι΄ αυτή λοιπόν τη συγκεκριμένη διακονία, να μιλήσει στον Κορνήλιο για την Σωτηρία και τον Σωτήρα Ιησού Χριστό, ο Θεός επέλεξε τον Πέτρο, αν και δεν είχε τις περισσότερες πιθανότητες να εκτελέσει μια τέτοια αποστολή. Οι μαθητές και όσοι ακολουθούσαν τον Κύριο ήταν Ιουδαίοι, ο Κορνήλιος ήταν εθνικός και πέραν αυτού ήταν και αξιωματικός του Ρωμαϊκού στρατού, που τόσο πολύ καταπίεζε τους υπόδουλους Ιουδαίους. 

     Ο Πέτρος είχε μάθει από μικρό παιδί να ευχαριστεί το Θεό που δεν ήταν ένας από αυτούς. Η αντίληψή του για το ποιοι μπορούσαν να σωθούν δεν πήγαινε μακρύτερα από τους ομοεθνείς του Ιουδαίους. Όμως «ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να έρθουν σε επίγνωση της αλήθειας». (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4). Ο Θεός στην Παλαιά Οικονομία εξέλεξε τους Εβραίους για να ομολογήσουν το Όνομά Του και να δώσουν μαρτυρία για το Θεό σε όλα τα έθνη, για να σωθούν «και θέλουσιν ευλογηθή εν σοι πάσαι αι φυλαί της γης» (Γένεση ΙΒ/12: 3). 

      Μία Βιβλική, διαχρονική αλήθεια είναι ότι Θεός δεν κάνει φυλετικές διακρίσεις. Επιδίωξή Του είναι να σώσει όλους τους ανθρώπους. Οι Σαμαρείτες σέβονταν το Μωσαϊκό Νόμο και για το λόγο αυτό δεν υπήρχε ιδιαίτερος δισταγμός για την αποδοχή τους. Όμως, όταν ήρθε η σειρά του απερίτμητου εθνικού Κορνήλιου, αξιωματικού του Ρωμαϊκού στρατού, χρειάστηκε να αποκαλυφθεί από το Θεό στον Απ. Πέτρο ένα θαυματουργικό όραμα, για να πειστεί να πλησιάσει τον Κορνήλιο και να του μεταφέρει το μήνυμα του Ευαγγελίου. Πλέον είχε έρθει η ώρα να ακούσουν το λόγο του Θεού και οι άνθρωποι που ήταν έξω το Ιουδαϊκό έθνος. 

      Ο Πέτρος δε θέλει να ακούσει για τους εθνικούς και ο Θεός προετοιμάζει την καρδιά του με ένα όραμα. Να προσευχόμαστε ο Θεός να προετοιμάζει καρδιές, για να ακούσουν το λόγο Του, για να εργαστούν στον αγρό Του. Ενώ είχε ανέβει στο υπερώο του σπιτιού του Σίμωνα γύρω στο μεσημέρι της επόμενης ημέρας, για να προσευχηθεί, εκεί πείνασε και ήθελε να φάει, όμως το φαγητό δεν ήταν ακόμα έτοιμο. Καθώς βρισκόταν εκεί, έπεσε σε έκσταση και είδε ένα σεντόνι να κατεβαίνει στη γη. Μέσα σ’ αυτό υπήρχαν όλα τα τετράποδο ζώα, τα ερπετά και τα πουλιά, τα καθαρά και τα ακάθαρτα για έναν Ιουδαίο. Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή που έλεγε: «Και έγινε φωνή προς αυτόν, σηκωθείς, Πέτρε, σφάξον και φάγε» (εδ. 13). Ο Πέτρος, γνωρίζοντας ότι ο Μωσαϊκός Νόμος απαγόρευε στους Ιουδαίους να τρώνε οποιοδήποτε ακάθαρτο ζώο (Λευιτικό ΙΑ/11: 8), καθώς είδε και άκουσε όλα αυτά, είπε τη φράση: «Ποτέ Κύριε». Κάποιος σχολιαστής αναφέρει: Όποιος λέει «ποτέ» δεν πρέπει να προσθέτει το «Κύριε» και όποιος με ειλικρίνεια λέει «Κύριε» ποτέ δεν πρέπει να προσθέτει το «ποτέ». Όταν ο Πέτρος εξήγησε πως ποτέ του δεν είχε φάει κάποιες από τις απαγορευμένες τροφές, μια φωνή από τον ουρανό του απάντησε: «αυτά που ο Θεός καθάρισε, εσύ να μην τα θεωρείς ακάθαρτα». Αυτό έγινε τρεις φορές και έπειτα το σεντόνι γύρισε στον ουρανό. Είναι φανερό ότι το όραμα αυτό είχε βαθύτερο νόημα πέρα από τις καθαρές ή ακάθαρτες τροφές. Η πραγματική σημασία του οράματος ήταν ότι ο Θεός θα άνοιγε την πόρτα της πίστης και στους εθνικούς που θεωρούνταν από τους Ιουδαίους, ακάθαρτοι. Η χριστιανική πίστη όλες αυτές τις διατάξεις, που είχαν να κάνουν με το φαγητό και κάποιους άλλους εξωτερικούς τύπους, τις κατάργησε. 

      Πλέον ο Θεός ανοίγει την πόρτα της σωτηρίας προς όλους και δίνει τις ίδιες ευκαιρίες και στους Ιουδαίους και στους εθνικούς, για να σωθούν με την πίστη τους. Οι εθνικοί που αντιπροσωπεύονται από τα «ακάθαρτα» ζώα θα λάμβαναν και αυτοί το Άγιο Πνεύμα όπως το είχαν ήδη λάβει και οι Ιουδαίοι «καθαρά ζώα». Οι εθνικές και θρησκευτικές διακρίσεις θα καταργούνταν και όλοι οι πραγματικοί πιστοί του Κυρίου Ιησού θα είχαν την ίδια θέση μέσα στη χριστιανική κοινότητα. Το γεγονός αυτό το είχε αποκαλύψει ο Κύριος στους μαθητές του με την τελευταία εντολή Του που ήταν: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθαίος ΚΗ/28: 19). Η εντολή του Κυρίου ήταν ότι οι μαθητές θα έπρεπε να κηρύξουν το Ευαγγέλιο σε όλα τα έθνη για σωτηρία, όμως δεν τους είχε αποκαλυφτεί ότι θα έπρεπε να δεχτούν τους εθνικούς σαν εθνικούς. Νόμιζαν πως οι εθνικοί θα έπρεπε πρώτα να κάνουν περιτομή και να γίνουν Ιουδαίοι προσήλυτοι και μετά να γίνουν Χριστιανοί. Η πεποίθηση αυτή ήταν βαθιά ριζωμένη στη συνείδηση των Ιουδαίων. Το πόσο δύσκολο ήταν να ξεριζωθεί φαίνεται από την επιστολή του Απ. Παύλου «προς Γαλάτας», όπου ο Απόστολος συναντάει μεγάλη αντίδραση από τους Ιουδαίους πάνω σ’ αυτό το θέμα. 

      Καθώς ο Πέτρος σκεφτόταν τη σημασία του οράματος, οι απεσταλμένοι του Κορνήλιου έφτασαν στην εξώπορτα και τον αναζητούσαν. Ο Πέτρος οδηγούμενος από το Άγιο Πνεύμα κατέβηκε να τους συναντήσει. Όταν έμαθε το σκοπό της επίσκεψής τους, τους κάλεσε και τους φιλοξένησε το βράδυ. Έτσι λοιπόν την επόμενη μέρα ο Πέτρος πήρε το δρόμο για την Καισάρεια μαζί με τους τρεις υπηρέτες του Κορνήλιου και με μερικούς από τους αδερφούς που έμειναν στην Ιόππη. Ταξίδεψαν όλη την ημέρα και την επόμενη έφτασαν στην Καισάρεια. Ο Κορνήλιος τους περίμενε και είχε μαζέψει στο σπίτι του τους συγγενείς και τους στενούς του φίλους. 

      Πέρα από όλα τα άλλα παρατηρούμε ότι ο Κορνήλιος είναι και ένας άφοβος ομολογητής. Έχει δώσει τη μαρτυρία του και έχει αποκαλύψει την πίστη του στο Θεό σε συγγενείς και φίλους. Για την εποχή εκείνη και για το αξίωμα το οποίο είχε, αυτή ήταν μια επικίνδυνη ομολογία. Όπως είπαμε ο Κορνήλιος ήταν ταπεινός άνθρωπος και, καθώς αντίκρισε τον Πέτρο, έπεσε στα πόδια του, για να τον προσκυνήσει, εκδηλώνοντας έτσι την ταπείνωσή του και το σεβασμό του. Ο Απόστολος αρνήθηκε αυτή την εκδήλωση λατρείας. «Ως δε εισήλθεν ο Πέτρος, ελθών ο Κορνήλιος εις συνάντησιν αυτού, έπεσεν εις τους πόδας αυτού και προσεκύνησεν. Αλλ' ο Πέτρος εσήκωσεν αυτόν, λέγων Σηκώθητι και εγώ αυτός άνθρωπος είμαι». (Πράξεις Ι/10: 25,26). Τούτη η απάντηση πόσο θα έπρεπε να είχε προβληματίσει τους "διαδόχους" του Πέτρου που με κάθε τρόπο επιδιώκουν την προσκύνηση των ανθρώπων! 

28 Και τους είπε: Εσείς ξέρετε ότι είναι ασυγχώρητο σε έναν άνθρωπο Ιουδαίο να συναναστρέφεται ή να πλησιάζει σ' έναν αλλόφυλο ο Θεός, όμως, έδειξε σε μένα να μη λέω κανέναν άνθρωπο βέβηλον ή ακάθαρτον 

29 γι' αυτό, και όταν προσκλήθηκα, ήρθα χωρίς καμιά αντιλογία ρωτάω, λοιπόν, για ποιον λόγο με προσκαλέσατε; (Πράξεις Ι/10: 28,29). 

     Ο Πέτρος βρίσκοντας όλο εκείνο το πλήθος μέσα στο σπίτι εξήγησε πως σαν Ιουδαίος δε θα έμπαινε ποτέ σε σπίτι εθνικών, αλλά του έδειξε ο Θεό πως δεν πρέπει πλέον να θεωρούμε τους εθνικούς ακάθαρτους και έτσι κατάλαβε ότι ο Θεός ενδιαφέρεται για ειλικρινείς και ταπεινές καρδιές και όχι για την εθνικότητα κάποιου ανθρώπου. 

      Ο Κορνήλιος πρόθυμα περιέγραψε το όραμα που είδε τρεις μέρες νωρίτερα με τον άγγελο που τον διαβεβαίωσε πως ο Θεός άκουσε την προσεχή του και τον οδήγησε να στείλει να φωνάξει τον Πέτρο. Πραγματικά είναι εντυπωσιακό το ενδιαφέρον του Κορνήλιου για τα πράγματα του Θεού. Παρατηρούμε με τι πόθο απευθύνεται στον Πέτρο: «Τώρα, λοιπόν, εμείς όλοι παραστεκόμαστε μπροστά στον Θεό, για να ακούσουμε όλα όσα προστάχθηκαν σε σένα από τον Θεό» (εδ. 33). 

     Παρά την αφοσίωσή του στο Θεό και την ειλικρινή του εκζήτηση, τις ελεημοσύνες του, την καθολική αναγνώρισή του, ο Κορνήλιος αισθανόταν μέσα του ότι δεν ήταν σωσμένος. Υπήρχε ένα μεγάλο κενό που δεν μπορούσε με τίποτα να το καλύψει. Για να λάβει ο άνθρωπος τη βεβαιότητα της σωτηρίας από το Θεό πρέπει να γνωρίσει το Χριστό και να αποδεχτεί το Έργο το οποίο έκανε πάνω στο σταυρό για τη λύτρωση των ανθρώπων, εξαιτίας της αμαρτίας. Ήταν ανάγκη ένας άνθρωπος, ένας αγγελιοφόρος να μεταφέρει στον Κορνήλιο το μήνυμα της σωτηρίας. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους», κεφ. Ι/10, εδ. 17, αναφέρει: «η πίστις είναι εξ ακοής, η δε ακοή δια του λόγου του Θεού». Είναι γεγονός ότι, όταν ζει κάποιος ειλικρινά και εκζητεί το Θεός στη ζωή του, ο Θεός θα του δώσει ευκαιρίες να ακούσει το Ευαγγέλιο και να σωθεί. 

34 Τότε, καθώς ο Πέτρος άνοιξε το στόμα, είπε: Γνωρίζω στ' αλήθεια ότι, ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης 

35 αλλά, σε κάθε έθνος όποιος τον φοβάται, και εργάζεται δικαιοσύνη, είναι σ' αυτόν δεκτός. 

      Ο Απ. Πέτρος θυμίζει σε όλους τους παρευρισκόμενους ότι ο Θεός δεν αποβλέπει σε πρόσωπα ανθρώπων και παρά το γεγονός ότι το ευαγγέλιο στάλθηκε πρώτα στους Ιουδαίους, ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος πάντων τόσο των εθνικών όσο και των Ιουδαίων. 

36 Τον λόγο που έστειλε στους γιους Ισραήλ, ευαγγελιζόμενος ειρήνη διαμέσου τού Ιησού Χριστού (αυτός είναι ο Κύριος όλων) 

37 εσείς ξέρετε αυτό τον λόγο, που κηρύχθηκε σε ολόκληρη την Ιουδαία, αρχίζοντας από τη Γαλιλαία, ύστερα από το βάπτισμα που κήρυξε ο Ιωάννης Μίλησε στο ακροατήριο για τον Ιησού από τη Ναζαρέτ αρχίζοντας από τον Ιωάννη το Βαπτιστή και το κήρυγμά του για τον ερχομό του Μεσσία που εξαπλώθηκε σε όλη την Ιουδαία. 

38 πώς ο Θεός, τον Ιησού, αυτόν από τη Ναζαρέτ, τον έχρισε με Πνεύμα Άγιο και με δύναμη, ο οποίος πέρασε ευεργετώντας και θεραπεύοντας όλους εκείνους που καταδυναστεύονταν από τον διάβολο επειδή, ο Θεός ήταν μαζί του. Αυτός ο Ιησούς χρισμένος με Άγιο Πνεύμα, έζησε ευεργετώντας και θεραπεύοντας ανθρώπους που είχαν ανάγκη. 

39 Κι εμείς είμαστε μάρτυρες όλων όσων έκανε, και στη γη των Ιουδαίων και στην Ιερουσαλήμ τον οποίο φόνευσαν, αφού τον κρέμασαν επάνω σε ξύλο 

40 τούτον ο Θεός τον ανέστησε την τρίτη ημέρα, και τον έκανε να εμφανιστεί, 

41 όχι σε ολόκληρο τον λαό, αλλά σε μάρτυρες, που ήσαν προσδιορισμένοι από τον Θεό, σε μας, που μαζί του φάγαμε και μαζί του ήπιαμε, μετά την ανάστασή του από τους νεκρούς 

     Σε όλα αυτά τα οποία έκανε ο Κύριος οι Απόστολοι, οι οποίοι Τον ακολουθούσαν, ήταν μάρτυρες. Παρά το γεγονός ότι η ζωή του Κυρίου ήταν τέλεια και υποδειγματική, οι άνθρωποι τον σκότωσαν καρφώνοντάς στον σταυρό. Ο Θεός όμως την τρίτη ημέρα Τον ανάστησε από τους νεκρούς και Τον είδαν μάρτυρες που ο Θεός τους είχε διαλέξει από πριν. Οι Απόστολοι όχι μόνον τον είδαν τον Κύριο, αλλά έφαγαν και ήπιαν μαζί Του. 

42 και μας παρήγγειλε να κηρύξουμε στον λαό, και να δώσουμε μαρτυρία, ότι αυτός είναι ο ορισμένος από τον Θεό κριτής ζωντανών και νεκρών 

    Η εντολή του αναστημένου και δοξασμένου Ιησού Χριστού προς τους μαθητές Του ήταν να διακηρύξουν ότι αυτός είναι ο ορισμένος από το Θεό κριτής ζωντανών και νεκρών. Αυτό αναφέρεται σε πολλά σημεία μέσα στο λόγο του Θεού. «Επειδή ουδέ κρίνει ο Πατήρ ουδένα, αλλ' εις τον Υιόν έδωκε πάσαν την κρίσιν, διά να τιμώσι πάντες τον Υιόν καθώς τιμώσι τον Πατέρα. Ο μη τιμών τον Υιόν δεν τιμά τον Πατέρα τον πέμψαντα αυτόν» (Ιωάννης Ε/5: 22,23). 

43 σε τούτον όλοι οι προφήτες δίνουν μαρτυρία, ότι διαμέσου τού ονόματός του θα λάβει άφεση αμαρτιών καθένας που πιστεύει σ' αυτόν. 

     Ο Πέτρος δε μένει στην κρίση, αλλά εξηγεί πώς μπορεί κάποιος άνθρωπος να αποφύγει την κρίση. Σύμφωνα και με τους προφήτες της Π.Δ. καθένας που πιστεύει στο όνομα του Μεσσία θα λάβει συγχώρηση των αμαρτιών του. Αυτό δεν αφορά μόνον τον Ισραήλ, αλλά όλο τον κόσμο. Η συγχώρηση των αμαρτιών του ανθρώπου γίνεται μόνον από τον Ιησού Χριστό. «διά να γνωρίσητε ότι εξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης να συγχωρή αμαρτίας» (Ματθαίος Θ/9: 6). «εις τον οποίον έχομεν την απολύτρωσιν διά του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτιών» (Κολοσσαείς Α: 14). Εδώ ο Πέτρος κάνει μια μεγάλη αποκάλυψη ότι η πίστη στον Ιησού Χριστό είναι πλέον ο παγκόσμιος τρόπος σωτηρίας. Λίγα χρόνια αργότερα ο Απ. Παύλος μιλώντας στον Άρειο Πάγο προς του Αθηναίους ήταν κατηγορηματικός: «Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι, διότι προσδιώρισεν ημέραν εν ή μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη, δια ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών». (Πράξεις ΙΖ/17: 30-31). 

44 Ενώ ο Πέτρος ακόμα μιλούσε αυτά τα λόγια, το Πνεύμα το Άγιο ήρθε επάνω σε όλους αυτούς που άκουγαν τον λόγο. 

45 Και οι πιστοί, που ήσαν από την περιτομή, εκπλάγηκαν, όσοι είχαν έρθει μαζί με τον Πέτρο, ότι η δωρεά τού Αγίου Πνεύματος ξεχύθηκε και επάνω στα έθνη. 

46 Επειδή, τους άκουγαν να μιλούν γλώσσες, και να μεγαλύνουν τον Θεό.

     Ενώ ακόμα ο Πέτρος ακόμα έλεγε αυτά τα λόγια, κατέβηκε το Άγιο Πνεύμα πάνω στους εθνικούς, οι οποίοι άρχισαν να μιλούν γλώσσες και να δοξάζουν το Θεό. 

   Τότε, ο Πέτρος αποκρίθηκε: 

47 Μήπως μπορεί κανείς να εμποδίσει το νερό, ώστε να μη βαπτιστούν αυτοί, οι οποίοι έλαβαν το Πνεύμα το Άγιο όπως κι εμείς; 

48 Και τους πρόσταξε να βαπτιστούν στο όνομα του Κυρίου. Τότε, τον παρακάλεσαν να παραμείνει μερικές ημέρες. 

    Ο Πέτρος κατάλαβε ότι ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ Ιουδαίων και εθνικών πιστών στον Ιησού Χριστό και πρότεινε να βαπτιστεί όλο το σπιτικό του Κορνήλιου. Ας προσέξουμε τα λόγια: «αυτοί που έλαβαν το Άγιο Πνεύμα όπως κι εμείς». Δηλαδή οι εθνικοί αυτοί σώθηκαν με τον ίδιο τρόπο λαμβάνοντας το Πνεύμα το Άγιο, όπως ακριβώς σώθηκαν και ο Πέτρος με τους υπόλοιπους Ιουδαίους που τον ακολουθούσαν, μέσα από την πίστη. Καμία αναφορά δε γίνεται για τήρηση του Μωσαϊκού Νόμου, για περιτομή ή άλλο τι. 

    Έτσι ο Κορνήλιος ήταν ο πρώτος απερίτμητος, μη Ιουδαίους που έγινε χριστιανός. Έτσι λοιπόν άνθρωποι εθνικοί σώθηκαν με τον ίδιο τρόπο όπως και οι Ιουδαίοι, αποκλειστικά και μόνον με την πίστη τους στο Χριστό. 

    Ας μη μας διαφεύγει η σειρά με την οποία έγιναν τα γεγονότα: 

1/ Πρώτα άκουσαν για το Χριστό και πίστεψαν (εδ. 44). 

2/ Έλαβαν το Άγιο Πνεύμα (εδ. 44, 47). 

3/ Βαπτίστηκαν (εδ. 48). 

     Μετά απ’ όλα αυτά τα γεγονότα οι πιστοί παρακαλούσαν τον Πέτρο να μείνει μαζί τους μερικές μέρες. ---

  «Πράξεις Αποστόλων» , κεφ. Ι/10. 

1 Ήτο δε τις άνθρωπος εν Καισαρεία ονόματι Κορνήλιος, εκατόνταρχος εκ του τάγματος του λεγομένου Ιταλικού,

2 ευσεβής και φοβούμενος τον Θεόν μετά παντός του οίκου αυτού, όστις και έκαμνεν ελεημοσύνας εις τον λαόν πολλάς και εδέετο του Θεού διαπαντός·

3 ούτος είδε φανερά δι' οράματος περί την εννάτην ώραν της ημέρας άγγελον του Θεού, ότι εισήλθε προς αυτόν και είπε προς αυτόν· Κορνήλιε.

4 Ο δε ατενίσας εις αυτόν και έμφοβος γενόμενος, είπε· Τι είναι, Κύριε; Και είπε προς αυτόν· Αι προσευχαί σου και αι ελεημοσύναι σου ανέβησαν εις μνημόσυνόν σου ενώπιον του Θεού.

5 Και τώρα πέμψον εις Ιόππην ανθρώπους και προσκάλεσον τον Σίμωνα, όστις επονομάζεται Πέτρος·

6 ούτος ξενίζεται παρά τινί Σίμωνι βυρσοδέψη, έχοντι οικίαν πλησίον της θαλάσσης. Ούτος θέλει σοι λαλήσει τι πρέπει να κάμνης.

7 Καθώς δε ανεχώρησεν ο άγγελος ο λαλών προς τον Κορνήλιον, εφώναξε δύο εκ των υπηρετών αυτού και ένα στρατιώτην ευσεβή εκ των διαμενόντων πάντοτε πλησίον αυτού,

8 και διηγηθείς προς αυτούς τα πάντα, απέστειλεν αυτούς εις την Ιόππην.

9 Τη δε επαύριον, ενώ εκείνοι ώδοιπόρουν και επλησίαζον εις την πόλιν, ανέβη ο Πέτρος εις το δώμα διά να προσευχηθή περί την έκτην ώραν.

10 Και πεινάσας ήθελε να φάγη· ενώ δε ητοίμαζον, επήλθεν επ' αυτόν έκστασις,

11 και θεωρεί τον ουρανόν ανεωγμένον και καταβαίνον επ' αυτόν σκεύος τι ως σινδόνα μεγάλην, το οποίον ήτο δεδεμένον από των τεσσάρων άκρων και κατεβιβάζετο επί την γην,

12 εντός του οποίου υπήρχον πάντα τα τετράποδα της γης και τα θηρία και τα ερπετά και τα πετεινά του ουρανού.

13 Και έγεινε φωνή προς αυτόν· Σηκωθείς, Πέτρε, σφάξον και φάγε·

14 Ο δε Πέτρος είπε· Μη γένοιτο, Κύριε· διότι ουδέποτε έφαγον ουδέν βέβηλον ή ακάθαρτον.

15 Και πάλιν εκ δευτέρου έγεινε φωνή προς αυτόν· Όσα ο Θεός εκαθάρισε, συ μη λέγε βέβηλα.

16 Έγεινε δε τούτο τρίς, και πάλιν ανελήφθη το σκεύος εις τον ουρανόν.

17 Ενώ δε ο Πέτρος ήτο εν απορία καθ' εαυτόν τι εσήμαινε το όραμα, το οποίον είδεν, ιδού, οι άνθρωποι οι απεσταλμένοι παρά του Κορνηλίου ερωτήσαντες και μαθόντες την οικίαν του Σίμωνος έφθασαν εις την πύλην,

18 και φωνάξαντες ηρώτων αν ο Σίμων ο επονομαζόμενος Πέτρος ξενίζεται ενταύθα.

19 Και ενώ ο Πέτρος διελογίζετο περί του οράματος, είπε προς αυτόν το Πνεύμα· Ιδού, τρεις άνθρωποι σε ζητούσι·

20 σηκωθείς λοιπόν κατάβηθι και ύπαγε μετ' αυτών, μηδόλως διστάζων, διότι εγώ απέστειλα αυτούς.

21 Καταβάς δε ο Πέτρος προς τους ανθρώπους τους απεσταλμένους προς αυτόν από του Κορνηλίου, είπεν· Ιδού, εγώ είμαι εκείνος τον οποίον ζητείτε· τις η αιτία διά την οποίαν ήλθετε;

22 Οι δε είπον· Κορνήλιος ο εκατόνταρχος, ανήρ δίκαιος και φοβούμενος τον Θεόν και μαρτυρούμενος υπό όλου του έθνους των Ιουδαίων, διετάχθη θεόθεν υπό αγίου αγγέλου να σε προσκαλέση εις τον οίκον αυτού και να ακούση λόγους παρά σου.

23 Προσκαλέσας λοιπόν αυτούς έσω, εφιλοξένησε. Τη δε επαύριον εξήλθεν ο Πέτρος μετ' αυτών, και τινές των αδελφών των από της Ιόππης υπήγον μετ' αυτόν,

24 και τη επαύριον εισήλθον εις την Καισάρειαν. Ο δε Κορνήλιος περιέμενεν αυτούς, συγκαλέσας τους συγγενείς αυτού και τους οικείους φίλους.

25 Ως δε εισήλθεν ο Πέτρος, ελθών ο Κορνήλιος εις συνάντησιν αυτού, έπεσεν εις τους πόδας αυτού και προσεκύνησεν.

26 Αλλ' ο Πέτρος εσήκωσεν αυτόν, λέγων· Σηκώθητι· και εγώ αυτός άνθρωπος είμαι.

27 Και συνομιλών μετ' αυτού εισήλθε και ευρίσκει συνηγμένους πολλούς,

28 και είπε προς αυτούς· Σεις εξεύρετε ότι είναι ασυγχώρητον εις άνθρωπον Ιουδαίον να συναναστρέφηται ή να πλησιάζη εις αλλόφυλον· ο Θεός όμως έδειξεν εις εμέ να μη λέγω μηδένα άνθρωπον βέβηλον ή ακάθαρτον·

29 όθεν και προσκληθείς ήλθον χωρίς αντιλογίας. Ερωτώ λοιπόν διά τίνα λόγον με προσεκαλέσατε;

30 Και ο Κορνήλιος είπε· Από τεσσάρων ημερών ήμην νηστεύων μέχρι της ώρας ταύτης, και την εννάτην ώραν προσηυχόμην εν τω οίκω μου· και ιδού, εστάθη ενώπιόν μου ανήρ με ενδύματα λαμπρά,

31 και λέγει· Κορνήλιε, εισηκούσθη η προσευχή σου και αι ελεημοσύναι σου εμνημονεύθησαν ενώπιον του Θεού.

32 Πέμψον λοιπόν εις Ιόππην και προσκάλεσον τον Σίμωνα, όστις επονομάζεται Πέτρος· ούτος ξενίζεται εν τη οικία Σίμωνος του βυρσοδέψου πλησίον της θαλάσσης· όστις ελθών θέλει σοι λαλήσει.

33 Ευθύς λοιπόν έπεμψα προς σε, και συ έκαμες καλά ότι ήλθες. Τώρα λοιπόν ημείς πάντες παριστάμεθα ενώπιον του Θεού, διά να ακούσωμεν πάντα όσα προσετάχθησαν εις σε υπό του Θεού.

34 Τότε ο Πέτρος ανοίξας το στόμα είπεν· Επ' αληθείας γνωρίζω ότι δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός,

35 αλλ' εν παντί έθνει, όστις φοβείται αυτόν και εργάζεται δικαιοσύνην, είναι δεκτός εις αυτόν.

36 Τον λόγον, τον οποίον απέστειλε προς τους υιούς Ισραήλ ευαγγελιζόμενος ειρήνην διά Ιησού Χριστού· ούτος είναι ο Κύριος πάντων·

37 τον λόγον τούτον σεις εξεύρετε, όστις εκηρύχθη καθ' όλην την Ιουδαίαν, αρχίσας από της Γαλιλαίας, μετά το βάπτισμα, το οποίον εκήρυξεν ο Ιωάννης,

38 πως ο Θεός έχρισε τον Ιησούν τον από Ναζαρέτ με Πνεύμα Άγιον και με δύναμιν, όστις διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου, διότι ο Θεός ήτο μετ' αυτού·

39 και ημείς είμεθα μάρτυρες πάντων όσα έκαμε και εν τη γη των Ιουδαίων και εν Ιερουσαλήμ· τον οποίον εφόνευσαν κρεμάσαντες επί ξύλου.

40 Τούτον ο Θεός ανέστησε την τρίτην ημέραν και έκαμεν αυτόν να εμφανισθή

41 ουχί εις πάντα τον λαόν, αλλ' εις μάρτυρας τους προδιωρισμένους υπό του Θεού, εις ημάς, οίτινες συνεφάγομεν και συνεπίομεν μετ' αυτού, αφού ανέστη εκ νεκρών·

42 και παρήγγειλεν εις ημάς να κηρύξωμεν προς τον λαόν και να μαρτυρήσωμεν ότι αυτός είναι ο ωρισμένος υπό του Θεού κριτής ζώντων και νεκρών.

43 Εις τούτον πάντες οι προφήται μαρτυρούσιν, ότι διά του ονόματος αυτού θέλει λάβει άφεσιν αμαρτιών πας ο πιστεύων εις αυτόν.

44 Ενώ έτι ελάλει ο Πέτρος τους λόγους τούτους, επήλθε το Πνεύμα το Άγιον επί πάντας τους ακούοντας τον λόγον.

45 Και εξεπλάγησαν οι εκ περιτομής πιστοί, όσοι ήλθον μετά του Πέτρου, ότι η δωρεά του Αγίου Πνεύματος εξεχύθη και επί τα έθνη·

46 διότι ήκουον αυτούς λαλούντας γλώσσας και μεγαλύνοντας τον Θεόν. Τότε απεκρίθη ο Πέτρος·

47 Μήπως δύναταί τις να εμποδίση το ύδωρ, ώστε να μη βαπτισθώσιν ούτοι, οίτινες έλαβον το Πνεύμα το Άγιον καθώς και ημείς;

48 Και προσέταξεν αυτούς να βαπτισθώσιν εις το όνομα του Κυρίου. Τότε παρεκάλεσαν αυτόν να διαμείνη ημέρας τινάς.

«…… και επί γης ειρήνη……»

          Η Γέννηση του Χριστού.     
        Ο πολύπαθος Ιώβ βρίσκεται σε μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Έχει χάσει τα παιδιά του, τα υπάρχοντά του, την υγεία του, στέκεται μακριά από τους ανθρώπους, πονάει και θλίβεται. Στην κατάσταση αυτή ζητάει κάπου να στηριχτεί, να παρηγορηθεί, αισθάνεται την ανάγκη να επικοινωνήσει με το Θεό, αλλά αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει, γιατί κάθε επικοινωνία του ανθρώπου με το Θεό έχει διακοπεί. Ο άνθρωπος όσο βρισκόταν μέσα στον Παράδεισο, ήταν σε συνεχή και αδιατάρακτη επικοινωνία με το Θεό. Όταν όμως μέσα στη ζωή του μπήκε η αμαρτία, τότε χάθηκαν όλα. Κάθε επικοινωνία μεταξύ του αμαρτωλού ανθρώπου και του δίκαιου Θεού ήταν πλέον αδύνατη. Η αμαρτία είχε ορθώσει απροσπέλαστα τείχη. 
      Ο Ιώβ στη δεινή κατάσταση που βρίσκεται, χωρίς να μπορεί να κατανοήσει αυτά που συμβαίνουν γύρω του, θέλει να επικοινωνήσει με το Θεό, να συμφιλιωθεί μαζί Του, να ζητήσει τη βοήθειά Του. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει, γιατί όπως ο ίδιος αναφέρει, "ο Θεός δεν είναι άνθρωπος όπως εγώ για να αποκριθώ προς Αυτόν και να έλθωμεν εις κρίσιν ομού. Δεν υπάρχει μεσίτης μεταξύ ημών δια να βάλει την χείρα αυτού επ' αμφοτέρους ημάς;"
   Εκζητεί το Θεό, θέλει να συμφιλιωθεί μαζί Του, όμως δεν υπάρχει μεσίτης ικανός να τους συμφιλιώσει. Δεν υπάρχει κάποιος που να μπορεί να μπει στη μέση, να πιάσει το χέρι του Θεού και το χέρι του Ιώβ, να τους ενώσει και έτσι να τους φέρει σε επικοινωνία. Πλήρες αδιέξοδο και το τέλος της ζωής αιώνιος θάνατος. Επιτακτική λοιπόν είναι η ανάγκη ενός μεσίτη. Δεν μπορούσε να δώσει η γη τούτο  το πρόσωπο, γιατί η αμαρτία δι' ενός ανθρώπου είχε μπει σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος και δια της αμαρτίας ο θάνατος (Ρωμαίους Ε/5: 12), γιατί "ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος" (Ρωμαίους Σ/6: 23). 
    Ο Θεός μετά την παρακοή, απευθυνόμενος προς το φίδι, ανέφερε: «και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού». Η υπόσχεση του Θεού είναι ότι ο Θεός θα στείλει κάποιον στη γη που θα συντρίψει το κεφάλι του φιδιού (του διαβόλου), ενώ ο διάβολος θα τον «κεντήσει» στην πτέρνα.  

      Ενώ λοιπόν ο άνθρωπος βρέθηκε μακριά από το Θεό, εξαιτίας της αμαρτίας, πριν από 2.000 χρόνια άνοιξαν οι ουρανοί και ο Θεός και δημιουργός έδωσε την πολυπόθητη λύση για το χαμένο, για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Ένα ασήμαντο γεγονός της γέννησης ενός βρέφους σε μία φάτνη  ζώων σε μια μικρή πόλη, τη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, όπως ακριβώς είχε προφητεύσει, δια πνεύματος Αγίου, ο προφήτης Μιχαίας τετρακόσια περίπου χρόνια προ Χριστού (Μιχαίας Ε/5 :2), έμελλε να αναστατώσει και κυριολεκτικώς να αλλάξει τη ροή της ιστορίας, να αλλάξει τον κόσμο ολόκληρο.
      Η μεγάλη εκείνη ευχή του προφήτη Ησαϊα "είθε να έσχιζες τους ουρανούς, να κατέβαινες, να διαλύοντο τα όρη εν τη παρουσία σου" (Ησαίας ΞΔ/64: 1) βρήκε την εκπλήρωσή της. Ο Θεός άνοιξε τους ουρανούς και έδωσε ένα μεσίτη, τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό. Ο προφήτης "Αγγαίος", κεφ. Β, εδ. 7 τον χαρακτηρίζει ως "τον εκλεκτόν πάντων των λαών".  Με αφορμή το γεγονός αυτό ο Απ. Παύλος διακηρύττει: "διότι είναι είς Θεός και είς μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός.". (Α΄ Τιμοθέου Β: 5). Ο συγγραφέας της επιστολής "προς Εβραίους" στο κεφ. Η/8, εδ. 5, αναφέρει: "τώρα, όμως, ο Χριστός έλαβε μία εξοχότερη υπηρεσία, καθόσον είναι και μεσίτης μιας ανώτερης διαθήκης, που νομοθετήθηκε με ανώτερες υποσχέσεις".
      Στο κεφ. ΙΒ/12, εδ. 24, αναφέρεται: "προσήλθατε σε μία καινούργια διαθήκη με μεσίτη τον Ιησού Χριστό το αίμα καθαρισμού του οποίου λαλεί καλύτερα από εκείνο του Άβελ". 

      Ευαγγέλιον  "κατά ΛΟΥΚΑΝ", κεφ. Β/2, εδ. 1 – 20. 

1 ΚΑΙ κατά τις ημέρες εκείνες βγήκε διάταγμα από τον Καίσαρα Αύγουστο να απογραφεί ολόκληρη η οικουμένη. 

2 Αυτή η απογραφή ήταν η πρώτη που έγινε, όταν στη Συρία ηγεμόνευε ο Κυρήνιος. 

3 Και όλοι έρχονταν για να απογράφονται κάθε ένας στη δική του πόλη. 

4 Ανέβηκε δε από τη Γαλιλαία και ο Ιωσήφ, από την πόλη Ναζαρέτ, στην Ιουδαία, στην πόλη τού Δαβίδ, που αποκαλείται Βηθλεέμ, (επειδή, αυτός ήταν από την οικογένεια και την πατριά τού Δαβίδ),

5 για να απογραφεί μαζί με τη Μαριάμ, που ήταν αρραβωνιασμένη μ' αυτόν για γυναίκα, η οποία ήταν έγκυος. 

6 Και ενώ βρίσκονταν εκεί, συμπληρώθηκαν οι ημέρες για να γεννήσει 

7 και γέννησε τον γιο της τον πρωτότοκο, και τον σπαργάνωσε, και τον έβαλε να πλαγιάσει μέσα στη φάτνη επειδή, δεν υπήρχε γι' αυτούς τόπος μέσα στο κατάλυμα. 

8 Και κοντά στην ίδια περιοχή υπήρχαν ποιμένες, που διανυχτέρευαν στα χωράφια, και φύλαγαν βάρδιες τής νύχτας στο κοπάδι τους. 

9 Και τότε, ένας άγγελος του Κυρίου φάνηκε σ' αυτούς ξαφνικά, και δόξα τού Κυρίου έλαμψε ολόγυρά τους, και φοβήθηκαν με μεγάλον φόβο. 

10 Και ο άγγελος είπε σ' αυτούς: Μη φοβάστε επειδή, δέστε, σας φέρνω ένα χαρμόσυνο μήνυμα μεγάλης χαράς, που θα είναι σε ολόκληρο τον λαό 

11 επειδή, σήμερα, στην πόλη τού Δαβίδ, γεννήθηκε σε σας σωτήρας, που είναι ο Χριστός, ο Κύριος. 12 Κι αυτό θα είναι σε σας το σημάδι: Θα βρείτε ένα βρέφος σπαργανωμένο, να κείτεται μέσα στη φάτνη. 

13 Και ξαφνικά, μαζί με τον άγγελο, φάνηκε ένα πλήθος ουράνιας στρατιάς, που υμνούσαν τον Θεό, και έλεγαν: 

14 Δόξα στον Θεό εν υψίστοις, και επάνω στη γη ειρήνη, σε ανθρώπους ευδοκίας. 

15 Και καθώς οι άγγελοι αναχώρησαν απ' αυτούς στον ουρανό, οι άνθρωποι, οι ποιμένες, είπαν αναμεταξύ τους: Ας πάμε, λοιπόν, στη Βηθλεέμ, και ας δούμε αυτόν τον λόγο, αυτό που συνέβηκε, το οποίο ο Κύριος μας φανέρωσε. 

16 Και ήρθαν με βιασύνη, και βρήκαν, και τη Μαριάμ και τον Ιωσήφ, και το βρέφος να κείτεται μέσα στη φάτνη. 

17 Και καθώς το είδαν, διακήρυξαν τον λόγο, που ειπώθηκε σ' αυτούς για τούτο το παιδί. 

18 Και όλοι εκείνοι που άκουσαν για όσα οι ποιμένες μίλησαν σ' αυτούς, θαύμασαν. 

19 Η Μαριάμ, όμως, διατηρούσε όλα αυτά τα λόγια, σκεφτόμενη γι' αυτά μέσα στην καρδιά της. 

20 Και οι ποιμένες γύρισαν πίσω, δοξάζοντας και υμνώντας τον Θεό, για όλα όσα άκουσαν και είδαν, όπως ειπώθηκαν σ' αυτούς. 

    Ευαγγέλιον "κατά Ιωάννην", κεφ. Γ/3, εδ. 16. 

Τόσον αγάπησε ο Θεός τον κόσμον ώστε έδωκε τον υιόν αυτού τον μονογενή ίνα μη απολεσθεί πας το πιστεύων εις αυτόν.

    Επιστολή  "προς Γαλάτας", κεφ. Δ/4, εδ. 4,5. 

4 όταν, όμως, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο 5 για να εξαγοράσει αυτούς που ήσαν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία.

     Επιστολή  "προς Εφεσίους" κεφ. Β/2, εδ. 3,4.

13 Τώρα όμως δια του Ιησού Χριστού σεις οι ποτέ όντες μακράν εγίνετε πλησίον δια του αίματος του Χριστού.
14 διότι αυτός είναι η ειρήνη ημών, όστις έκανε τα δύο έν και έλυσε τον μεσότοιχο του φραγμού.

       Επιστολή "Α΄ Τιμοθέου", κεφ. Γ/3, εδ. 16. 

16. Και αναντίρρητα, το μυστήριο της ευσέβειας είναι μεγάλο ο Θεός φανερώθηκε με σάρκα, δικαιώθηκε με Πνεύμα, φάνηκε σε αγγέλους, κηρύχθηκε στα έθνη, έγινε αποδεκτός με πίστη στον κόσμο, αναλήφθηκε με δόξα. 

     Επιστολή  "Α΄ Κορινθίους" κεφ. Γ/3, εδ. 11.

Επειδή, άλλο θεμέλιο δεν μπορεί να βάλει κανένας, παρά εκείνο που έχει τεθεί, το οποίο είναι ο Ιησούς Χριστός. 

          ΣΧΟΛΙΑ : 

       Γιατί ήρθε το "παιδίον" αυτό στον κόσμο μας; Γιατί ο Θεός Λόγος έγινε σαρξ; Γιατί ο Υιός του Θεού του ζώντος άφησε τη δόξα Του στον ουρανό και «έλαβε δούλου μορφή, έγινε όμοιος με ημάς, παρ’ εκτός αμαρτίας;» (Φιλιππησίους Β/2 : 7). Σύμφωνα με το λόγο του Θεού,
-- Ήρθε για να γίνει μεσίτης μιας καινούργιας διαθήκης μεταξύ του Θεού και του ανθρώπου. "και διά τούτο είναι μεσίτης διαθήκης καινής, ίνα δια του θανάτου, όστις έγινεν προς απολύτρωσιν των επί της πρώτης διαθήκης παραβάσεων, λάβωσιν οι κεκλημμένοι την επαγγελίαν της αιωνίου κληρονομιάς".

-- Ήρθε, για «να ζητήσει και να σώσει το απολωλός". (Λουκάς ΙΘ/19 : 10). 

-- Ήρθε, για να αποκαλύψει την άπειρη αγάπη και ευσπλαχνία του Θεού για τον αμαρτωλό κόσμο, για να λύσει τον άνθρωπο από τα δεσμά της αμαρτίας και από δούλο να τον κάνει ελεύθερο. (Ιωάννης Η/8 : 32). 

-- Τούτο το μοναδικό για τη σωτηρία του ανθρώπου ΈΡΓΟ το πραγματοποίησε ο Ιησούς Χριστός με τη ζωντανή θυσία Του πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά. Ο αιώνιος και αψευδής λόγος του Θεού διακηρύττει: "Οποίος πιστέψει εις Αυτόν έχει ζωήν αιώνιον". (Ιωάννης Γ/3 : 36). 

-- Ήρθε για να φέρει την Ειρήνη πάνω στον κόσμο και να δώσει χαρά και μάλιστα «χαράν μεγάλην» εις τον άνθρωπο, όπως ακριβώς ο άγγελος του Θεού ανήγγειλε στους ποιμένες. «Μη φοβείσθε διότι ιδού ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθε εις πάντα τον λαόν». (Λουκάς Β/2 : 10).
     Ο ίδιος ο Κύριος ομολογεί: "Πνεύμα Κυρίου του Θεού είναι πάνω μου επειδή, ο Κύριος με έχρισε για να ευαγγελίζομαι στους φτωχούς, με απέστειλε για να γιατρέψω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω ελευθερία στους αιχμαλώτους και άνοιγμα δεσμοτηρίου στους δεσμίους. Για να κηρύξω χρόνον ευπρόσδεκτον εις τον Κύριον, και ημέρα εκδίκησης του Θεού μας, για να παρηγορήσω όλους αυτούς που πενθούν". (Ησαϊας ΞΑ/61: 1,2). 

     Μετά την πτώση του ανθρώπου, όπου ο φόβος και ο τρόμος βασίλευσε μέσα στην καρδιά του, για πρώτη φορά πάνω στην πολύπαθη γη ακούγεται η λέξη «μη φοβάσθε». Αλήθεια τι παρήγορη λέξη! Πόσες φορές ο Κύριος επαναλαμβάνει τούτη την παρήγορη λέξη στ’ αυτί του κάθε δικού του παιδιού! Μέσα στον κόσμο της σύγχυσης, της ταραχής και του φόβου για το σήμερα και για το αύριο έρχεται το Πνεύμα του Θεού να σου πει: "μη φοβάσαι ψυχή, ιδού Εγώ θα είμαι μαζί σου πάσας τας ημέρας της ζωής σου". (Ματθαίος ΚΗ/28 : 20). "Και αν η μάνα αφήσει το τέκνο αυτής, εγώ δεν θα σε αφήσω, λέγει ο Κύριος". (Ησαϊας ΜΘ/49 : 15). 

    Και εξαίφνης μετά του αγγέλου εφάνει πλήθος στρατιάς ουρανίου, υμνούντων τον θεόν και λεγόντων: «Δόξα εν υψίστοις Θεόν και επι γής Ειρήνη εν ανθρώποις Ευδωκία». (Λουκάς Β/2 : 14).

     Πρόκειται για μια μεγάλη εξαγγελία του ουρανού για  ειρήνη, ανάμεσα στους ανθρώπους, η οποία έμελλε να μείνε ανεκπλήρωτη. Γιατί άραγε, τούτη η χαρμόσυνη αγγελία μιας νέας εποχής, μιας ειρηνικής συνύπαρξης των ανθρώπων δεν εκπληρώθηκε ποτέ; Μήπως ήταν λάθος η εξαγγελία των αγγέλων εκείνη τη μαγική νύκτα στα λιβάδια της Βηθλεέμ; 

     Γιατί, ενώ ο Θεός μας υποσχέθηκε ειρήνη και ευδοκία, μέχρι σήμερα δε γνώρισε ο άνθρωπος ούτε Ειρήνη ούτε Ευτυχία μέσα στη ζωή του; 

    Η απάντηση είναι καταλυτική. Δε γνώρισε ο άνθρωπος Ειρήνη και Ευτυχία, γιατί δεν έδωσε πρώτα τη δόξα στο Θεό. Ο Άγγελος ήταν κατηγορηματικός: Πρώτα ο άνθρωπος θα δώσει τη δόξα στο Θεό και ύστερα θα έρθει η ειρήνη και η ευτυχία στους ανθρώπους. Μέχρι σήμερα ο άνθρωπος προσπαθεί να κάνει ειρήνη, αγνοώντας το Θεό, αγνοώντας τον «Άρχοντα της Ειρήνης» τον Ιησού Χριστό. (Ησαΐας Θ/9 : 6). Τα αποτελέσματα υπήρξαν τραγικά, συντριπτικά, πόλεμος ταραχή, αγωνία, δυστυχία. Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς το Θεό. Η να το πούμε αλλιώς: "ειρήνη δεν υπάρχει στους ασεβείς". (Ησαΐας ΜΗ/48 : 22). 

    Αν ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν, θα δούμε παντού ερείπια, κρεματόρια, πόνοι, κακία, μοχθηρία, σφαγές ολόκληρων λαών και μάλιστα από λεγόμενους «Πολιτισμένους» ή και "Χριστιανικούς" λαούς. Δεν έδωσε τη δόξα ο άνθρωπος στον ύψιστο Θεό. Δόξασε τον εαυτόν του, το εγώ του και αγνόησε το Δημιουργό Του. Μόνον ο Θεός μπορεί να φέρει την Ειρήνη, γιατί μόνον ο Θεός μπορεί να αλλάξει την πέτρινη και σκληρή καρδιά του ανθρώπου. (Ιεζεκιήλ ΙΗ/17 : 31), (Ψαλμός ΝΑ/51: 10). Δε μπορεί η παιδεία, δε μπορούν τα αγαθά του υλικού Πολιτισμού να αλλάξουν το εσωτερικό του ανθρώπου. Αυτά πολλές φορές, αφού δεν έχει αλλάξει εσωτερικά ο άνθρωπος, τον κάνουν να είναι πιο εγωιστής, πιο σκληρόκαρδος, πιο απάνθρωπος. 

     Αυτός ήταν ο κύριος σκοπός για τον οποίον γεννήθηκε το "παιδίον" της Βηθλεέμ εκείνη την παγερή και μυστηριώδη νύκτα. Ήρθε για να αναγεννήσει (Ιωάννης Γ/3: 3) τον ξεπεσμένο εξαιτίας της αμαρτίας, άνθρωπο. Ήρθε για να του αλλάξει τη σκληρή και διεφθαρμένη καρδιά του και να τον συμφιλιώσει με τον Θεό, να του χαρίσει σωτηρία, ειρήνη στην καρδιά και αληθινή ευτυχία. 

      Ο λόγος του Θεού μας αναφέρει: "προς Εβραίους", κεφ. Β/2, εδ. 11-18. 

11 Επειδή και ο αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός είναι πάντες δι' ην αιτίαν δεν επαισχύνεται να ονομάζει αυτούς αδελφούς, 

12 λέγων Θέλω απαγγείλει το όνομά σου προς τους αδελφούς μου, εν μέσω εκκλησίας θέλω σε υμνήσει 

13 και πάλιν Εγώ θέλω έχει την πεποίθησίν μου επ' αυτόν και πάλιν Ιδού, εγώ και τα παιδία, τα οποία μοι έδωκεν ο Θεός. 

14 Επειδή λοιπόν τα παιδία εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός παρομοίως μετέλαβεν από των αυτών, δια να καταργήσει δια του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον, 

15 και ελευθερώσει εκείνους, όσοι δια τον φόβον του θανάτου ήσαν δια παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν. 

16 Διότι βεβαίως δεν ανέλαβεν αγγέλων φύσιν, αλλά σπέρματος Αβραάμ ανέλαβεν. 

17 Όθεν έπρεπε να ομοιωθεί κατά πάντα με τους αδελφούς, δια να γίνει ελεήμων και πιστός αρχιερεύς εις τα προς τον Θεόν, δια να κάμνει εξιλέωσιν υπέρ των αμαρτιών του λαού. 

18 Επειδή καθ' ότι αυτός έπαθε πειρασθείς, δύναται να βοηθήσει τους πειραζομένους. 

      Για να γίνει ο άνθρωπος παιδί του Θεού (Ιωάννης Α:12), έπρεπε πρώτα να γίνει η συμφιλίωση με το Θεό, η οποία είχε διαταραχθεί εξαιτίας της αμαρτίας. Για να γίνει η συμφιλίωση, έπρεπε να γίνει εξιλασμός, να χυθεί αίμα, διότι "άνευ χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεση αμαρτιών" (Εβραίους Θ/9: 22). Για να γίνει εξιλασμός έπρεπε πρώτα να βρεθεί ο κατάλληλος "αντικαταστάτης", χωρίς αμαρτία, αλλά  να είναι και συγγενής με τον άνθρωπο. Έπρεπε να έχει σάρκα και αίμα και με την ιδιότηταά του αυτή να πάρει πάνω του την αμαρτία του κόσμου. Να γιατί άνοιξε ο ουρανός και έδωκε ό,τι πιο πολύτιμο είχε, για να μη χαθεί αιωνίως ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας του.
    Για αυτό μίκρυνε ο Θεός και έγινε ένα μικρό βρέφος. Γι’ αυτό φόρεσε την ανθρώπινη σάρκα εκείνη την παγερή νύκτα. Έλαβε σάρκα, για να τη θυσιάσει. Ήρθε για να πεθάνει, στη θέση τη δική μου και τη δική σου. Ήρθε, για να δώσει τη ζωή Του «Λύτρον αντί πολλών». Για αυτό φόρεσε τον ακάνθινο στεφάνι. Δεν είχε ο άνθρωπος τίποτα άλλο να προσφέρει στο Θεό της Αγάπης. Ο ερχομός του ήταν η απάντηση του Θεού στην προσφορά της κακίας, του πάθους, της σκληροκαρδίας, της άρνησης του ανθρώπου για το Θεό, για τον πλάστη και δημιουργό του. Πάνω στο σταυρό τον έφεραν οι αμαρτίες μας. (Ρωμαίους Δ/4 : 25). 

    Πέθανε ως αντικαταστάτης μας στο θάνατο, πέθανε, για να μην πεθάνουμε εμείς, έχυσε το πολύτιμό του αίμα και μας εξαγόρασε από τον εχθρό και μας έπλυνε και μας καθάρισε από κάθε αμαρτία. (Α΄ Ιωάννου Α : 7). Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους», κεφ. Η/8, εδ. 1-4. μας εξηγεί τι θα πει Χριστούγεννα. Θα πει «Εμμανουήλ» που σημαίνει «ο Θεός μεθ’ ημών». 

     Θέλεις, ψυχή, να γνωρίσεις πόσο ο Θεός σε αγαπάει; Κοίταξε στη φάτνη της Βηθλεέμ. Βάλε μέσα στην καρδιά σου την υπέρτατη προσφορά του ουρανού, προσφορά θαυμαστή, πιο πολύτιμη και από αυτή τη δημιουργία ακόμη. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίσει το Θεό, αν πρώτα δεν εννοήσει το μεγάλο γεγονός της ενσάρκωσης του Ιησού Χριστού. Άλλωστε ο Χριστός είναι ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στον Πατέρα Θεό. (Ιωάννης ΙΔ/14 : 6). Ο Ιησούς Χριστός περπάτησε πάνω στη γη μας κουρασμένος και ταλαιπωρημένος από την άρνηση και την αντιλογία έχοντας ένα σκοπό, να σώσει τον καταδικασμένο εξαιτίας της αμαρτίας άνθρωπο. Δε σκεπτόταν κόπους, κινδύνους, προκειμένου να πλησιάσει μια αμαρτωλή Σαμαρείτισσα. (Ιωάννης Α : 1-30). Από αγάπη για τον άνθρωπο (Ιωάννης Γ/3 : 16) και από αποτροπιασμό για την αμαρτία δέχτηκε να έρθει στην παγερή και αφιλόξενη γη μας, να γεννηθεί μέσα σε φτωχική φάτνη, έτσι που και το πιο φτωχό παιδί του κόσμου να μην μπορεί να πει ότι ο Κύριός Του είχε καλύτερη κούνια απ’ αυτό. 

     Δεν υπήρχε τόπος, για να καταλύσουν. Το πανδοχείο, το μοναδικό ίσως της Βηθλεέμ, ήταν γεμάτο. Τα σπίτια των ανθρώπων ήταν όπως και οι καρδιές τους ερμητικά κλειστά, αμπαρωμένα. Αλήθεια, πόσο μελαγχολικό και ταυτόχρονα τραγικό είναι τούτο: «εις τα ίδια ήλθε και οι ίδιοι δεν εδέχθηκαν Αυτόν». (Ιωάννης Α : 11). Πόσες φορές τούτο επαναλήφθηκε μέσα στη ζωή μας! Πόσοι άνθρωποι σήμερα στη Χριστιανική εποχή μας γιορτάζουν Χριστούγεννα χωρίς Χριστό! Δεν υπάρχει τόπος γι’ Αυτόν μέσα στη ζωή τους. Δεν έχω τόπο μέσα στη ζωή μου, Κύριε, απαντάει ο άνθρωπος. Έχω την οικογένειά μου, τη δουλειά μου, τη διασκέδασή μου και τόσα άλλα. "Λυπάμαι" είπε ο πανδοχέας, θέλω να σε φιλοξενήσω Κύριο, αλλά "δεν έχω τόπο". 

    Στηρίχτηκε ο άνθρωπος στις δικές του δυνάμεις, στην επιστήμη στην τεχνολογία, όμως ο φόβος δεν έλειψε, ο πόλεμος δεν εξαλείφθηκε, η θλίψη δε νικήθηκε. Ζούμε σε μια εποχή ιδιαίτερα δύσκολη. Τα γεγονότα που έρχονται θα είναι πάνω από τις δυνάμεις μας, συντριπτικά και καταστροφικά για την ανθρωπότητα. Στο κεφάλαιο ΚΑ/21 του "κατά Λουκάν" ευαγγελίου μας δίνεται μία εικόνα. Όμως ας μην απελπιζόμαστε. Εφόσον υπάρχει ο αναστημένος & δοξασμένος Ιησούς Χριστός, υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει ο Ιησούς Χριστός της φάτνης, της ταπείνωσης, της δόξας. Υπάρχει ο μεσίτης μας στον ουρανό, ο δικός μας άνθρωπος, ο δικός μας σωτήρας. Αυτός είναι η χαρά, η ελπίδα, η ειρήνη μέσα στον ταραγμένο κόσμο μας. 

    Ο Ιησούς Χριστός, λέγει ο Απόστολος Παύλος, είναι "η ανεκδιήγητη δωρεά του Θεού". (Β΄ Κορινθίους Θ : 15). Είναι η φανέρωση της ζωής. Είναι ο «Θεός εν σαρκί», είναι ο «εν αρχή λόγος που έγινε σάρξ», (Ιωάννης Α: 14). Είναι ο πλούσιος που πτώχευσε, για να πλουτίσουμε εμείς. (Β΄ Κορινθίους Η/8 : 9). Είναι ο Υιός του Θεού, που έγινε υιός ανθρώπου. (Ιωάννης Ε/5 : 27). 

     Αλήθεια τι άλλο μπορούμε να πούμε μπροστά σε μια τέτοια πράξη υπέρτατης Αγάπης! (Ιωάννης Γ/3: 16). Θα επαναλάβω τα λόγια εκείνα των ποιμένων: «Ας υπάγωμεν λοιπόν έως Βηβλεέμ και ας ίδωμεν το πράγμα τούτο το γεγονός, το οποίο ο Κύριος εφανέρωσε εις ημάς». Με ευλάβεια, με ταπείνωση και πάνω απ’ όλα με αληθινή πίστη, ας έλθουμε ενώπιον του γεννηθέντος «παιδιού», ας κλείνουμε το γόνυ των καρδιών μας ενώπιόν Του και ας προσκυνήσουμε Αυτό. (Ματθαίος Β: 11). 

    Ας είναι τούτη μια πράξη ελάχιστης αναγνώρισης και ευγνωμοσύνης για την πρόνοια του Θεού, για τη Θεία συγκατάβασή Του. Από αγάπη και μόνον για σένα και για μένα κατέβηκε τόσο χαμηλά, μίκρυνε τόσο πολύ, εκείνος τον οποίο οι ουρανοί των ουρανών δεν τον χωράνε, μίκρυνε τόσο πολύ και χώρεσε μέσα σε μια φάτνη. Μπορεί ο άνθρωπος με τη ζωή του να απέρριψε το Χριστό (Ιωάννης ΙΘ/19 : 15), όμως Αυτός από αγάπη δεν έφυγε μακριά του. Δε μας εγκατέλειψε, συγκαταβαίνει και σήμερα, πράος και ταπεινός, στέκεται μπροστά στην πόρτα της κάθε ανθρώπινης καρδιάς, κρούει με υπομονή (Αποκάλυψη Γ/3: 20) και περιμένει να του ανοίξεις το σπήλαιο της βρόμικης καρδιά σου, για να γεννηθεί μέσα σ’ αυτό και έτσι να κάνει τα πάντα νέα μέσα στη ζωή σου. 

    Τούτο το "παιδίον" της φάτνης της Βηθλεέμ, ο αναστημένος και δοξασμένος στον ουρανό Ιησούς Χριστός, θα ξανάρθει στην αφιλόξενη και πολύπαθη γη μας. (Ιωάννης ΙΔ/14: 2 & Πράξεις Α : 11). Σύμφωνα με το βιβλίο της Αποκάλυψης, κεφ. ΙΑ/11, εδ. 17 «είναι «ο ων και ο ην και ο ερχόμενος». Θα ξανάρθει όχι ταπεινός και ενδεείς, αλλά θα έρθει με κέλευσμα, με σάλπιγγα Θεού, με φωνή Αρχαγγέλου, όπως ακριβώς αναφέρει  ο λόγος του Θεού στην επιστολή "Α΄ Θεσσαλονικείς", κεφ. Δ/4, εδ.13 – 18), για να παραλάβει τους δικούς Του, όλους εκείνους που Τον δέχθηκαν και στους οποίους έδωκε εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού (Ιωάννης Α : 12). Θα ξανάρθει για να παραλάβει «τους προσμένοντας Αυτόν προς σωτηρίαν» (προς Εβραίους Θ/9 : 28).

    Πλημμυρισμένοι από το εορταστικό πνεύμα των Χριστουγέννων ας ψάλλουμε : 

""Η παρθένος σήμερον, τον υπερούσιον τίκτει, και η γη το σπήλαιον το απροσίτω προσάγει, Άγγελοι μετά ποιμένων δοξολογούσι, μάγοι μετά αστέρος οδοιπορούσι, δι’ ημάς γαρ εγεννήθη παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός"". 

    Μέσα στην καρδιά μας ας μείνει βαθιά ριζωμένο τούτο : «δι’ ημάς γαρ», που σημαίνει αδελφέ μου, για σένα, για μένα, για τον κάθε άνθρωπο, που ειλικρινά θα μετανοήσει και θα εκζητήσει το Χριστό μέσα στη ζωή του. 

    Ας ευχαριστούμε το Θεό  και ας αναλογιστούμε άλλη μια φορά, τα λόγια Του: "εάν ο λόγος ο λαληθείς δι' αγγέλων έγεινε βέβαιος και πάσα παράβασις και παρακοή έλαβε δικαίαν μισθαποδοσίαν, πως ημές θέλομεν εκφύγει, εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν;" (προς Εβραίους Β/2: 3). ---

Η ΓΥΝΑΙΚΆ ΤΟΥ ΛΩΤ.

Ευαγγέλιον «κατά Λουκάν», κεφ. ΙΖ/17, εδ. 32.

 «Ενθυμείσθε την γυναίκα του Λωτ». 

      ΣΧΟΛΙΑ :

      Σύμφωνα με το βιβλίο της «Γένεσης» (κεφ. ΙΑ/11, εδ. 27) ο Θάρα γέννησε τρία παιδιά, τον Άβραμ (Αβραάμ), το Ναχώρ, και τον Αρράν. Ο Αρράν γέννησε το Λωτ. Συνεπώς ο Λώτ είναι εγγονός του Θάρα και παιδί του γιου του, Αρράν. Ο Αρράν πέθανε στην Ούρ των Χαλδαίων και ο Λωτ πήρε τον παππού του Θάρα, το θείο του Άβραμ με τη γυναίκα του Σάρα και πήγε στην πόλη Χαρράν. Η Σάρα ήταν και αυτή κόρη του Θάρα με άλλη γυναίκα και ήταν δέκα χρόνια μικρότερη από τον άντρα της. (Γένεση Κ/20: 12). Δηλαδή ήταν ετεροθαλής αδελφή του Αβραάμ. Ενώ ήταν στη Χαράν, πέθανε ο Θάρα και ο Λωτ συνέχισε το ταξίδι προς τη Χαναάν μαζί τον Άβραμ και τη γυναίκα του. Καθώς ο καιρός περνούσε, τα ζώα του Άβραμ και του Λωτ είχαν πολλαπλασιαστεί και δεν υπήρχε αρκετός χώρος για τη βοσκή τους και πολλές φορές δημιουργείτο φιλονικία ανάμεσα στους βοσκούς τους. Έτσι λοιπόν ο Αβραάμ είπε στο Λώτ: "Δε μπορούμε πια να ζούμε μαζί στο ίδιο μέρος". 

8 Και ο Άβραμ είπε στον Λωτ: Ας μη είναι, παρακαλώ, φιλονικία ανάμεσα σε μένα και σε σένα, κι ανάμεσα στους βοσκούς μου και στους βοσκούς σου επειδή, εμείς είμαστε αδελφοί 

9 δεν είναι ολόκληρη η γη μπροστά σου; Διαχώρισε, λοιπόν, τον εαυτό σου από μένα αν εσύ πας στα αριστερά, εγώ πηγαίνω στα δεξιά και αν εσύ στα δεξιά, εγώ στα αριστερά. 

10 Και αφού ο Λωτ σήκωσε τα μάτια του ψηλά, είδε ολόκληρη την περίχωρο του Ιορδάνη, ότι ποτιζόταν ολόκληρη, πριν ο Κύριος να καταστρέψει τα Σόδομα και τα Γόμορρα, ήταν σαν παράδεισος του Κυρίου, όπως η γη της Αιγύπτου, μέχρι να πάει κανείς στη Σηγώρ. 

11 Και ο Λωτ διάλεξε για τον εαυτό του ολόκληρη την περίχωρο του Ιορδάνη και ο Λωτ μετασκήνωσε προς τα ανατολικά, και διαχωρίστηκαν ο ένας από τον άλλον. 

12 Ο μεν Άβραμ κατοίκησε στη γη Χαναάν ο δε Λωτ κατοίκησε ανάμεσα στις πόλεις τής περιχώρου, και έστησε τις σκηνές του μέχρι τα Σόδομα. 

13 Και οι άνθρωποι των Σοδόμων ήσαν κακοί και υπερβολικά αμαρτωλοί μπροστά στον Κύριο (Γένεση ΙΓ/13: 8-13). 

     Ο λόγος του Θεού αναφέρει: «Είπε δε Κύριος, Η κραυγή των Σοδόμων και των Γομόρρων επλήθυνε, και η αμαρτία αυτών έγινε βαρεία σφόδρα» (Γένεση ΙΗ/18: 20). Στο βιβλίο του προφήτη «Ιεζεκιήλ» (κεφ. ΙΣ/16: 49) αναφέρεται: «Ιδού, αύτη ήτο η ανομία της αδελφής σου Σοδόμων, υπερηφανία, πλησμονή άρτου και αφθονία τρυφηλότητας, αυτής και των θυγατέρων αυτής, τον πτωχόν δε και τον ενδεή δεν εβοήθει». 

      Ο Απ. Πέτρος στην επιστολή «Β΄ Πέτρου» (κεφ. Β/2, εδ. 8) αναφέρει: «ο δίκαιος Λωτ κατοικώντας ανάμεσά τους, με το βλέμμα και με την ακοή βασάνιζε από ημέρα σε ημέρα τη δίκαιη ψυχή του, εξαιτίας των άνομων έργων τους». Οι άνθρωποι ήταν τόσο κακοί, που ο Θεός αποφάσισε να καταστρέψει τις πόλεις των Σοδόμων και των Γομόρρων. Ο λόγος του Θεού αναφέρει χαρακτηριστικά: «και κατέκρινεν εις καταστροφήν τας πόλεις των Σοδόμων και της Γομόρρας και ετέφρωσε, καταστήσας παράδειγμα των μελλόντων να ασεβώσι» (Β΄ Πέτρου Β/2: 6). Όμως ο Θεός ήθελε να σώσει το Λωτ και την οικογένειά του και για το σκοπό αυτό έστειλε δύο αγγέλους να τους προειδοποιήσουν να φύγουν γρήγορα από τις πόλεις, γιατί ο Θεός επρόκειτο να τις καταστρέψει. 

     Είναι χαρακτηριστικό ότι, όταν οι άγγελοι ως απεσταλμένοι του Θεού επισκεφθήκαν τον Λωτ για να τον ενημερώσουν για το κακό που θα ερχόταν, προτιμούσαν να περάσουν τη νύχτα στο δρόμο παρά να μπουν μέσα στο σπίτι του Λώτ, που απ’ ότι φαίνεται ο άνθρωπος αυτός δεν είχε μια ειλικρινή και ξεκάθαρη σχέση με το Θεό (Γένεση ΙΘ/19: 29). Στην περιοχή εκείνη το κλίμα ήταν θερμό και δεν ήταν παράδοξο να κοιμηθεί κάποιος έξω, όμως ο Λώτ, γνωρίζοντας τους κινδύνους που υπήρχαν τους πίεσε να δεχτούν τη φιλοξενία του. Δεν ήταν η ζωή του Λώτ που συγκίνησε το Θεό και ήθελε να τον σώσει, αλλά αυτό έγινε εξαιτίας του θείου του, του Αβραάμ (Γένεση ΙΘ/19: 29). 

   Ενώ οι άγγελοι του Θεού βρισκόταν στο σπίτι του Λώτ, οι άντρες της πόλης περικύκλωσαν το σπίτι του απαιτώντας από το Λώτ να φέρει τους επισκέπτες έξω με ανήθικους σκοπούς. Ο Λώτ προσπάθησε να προστατεύσει τους ξένους φτάνοντας στο έσχατο σημείο να προσφέρει στον όχλο τις δύο αγνές κόρες του. Οι Σοδομίτες δεν ικανοποιούνταν μ’ αυτόν τον τρόπο και επέμεναν να πάρουν τους ξένους ανθρώπους. Τότε ο Λώτ τους παρακαλούσε και τους έλεγε: «μην τους κάνετε κανένα κακό, γιατί είναι φιλοξενούμενοι μου κι ήρθαν να προστατευτούν στο σπίτι μου». Εκείνοι όμως τον κατηγορούσαν και φώναζαν: «Ήρθες ένας ξένος και θέλει να μας κρίνει!» «Τώρα θα σου κάνουμε χειρότερα απ' ότι σ' εκείνους». Και σπρώχνοντας με βία το Λώτ προσπαθούσαν να του σπάσουν την πόρτα. Έτσι λοιπόν οι Άγγελοι έφεραν μέσα το Λώτ και πάταξαν τους πονηρούς Σοδομίτες με τύφλωση (Γένεση ΙΘ/19: 1-11). 

15 Και ότε έγεινεν αυγή, εβίαζον οι άγγελοι τον Λωτ, λέγοντες Σηκώθητι, λάβε την γυναίκα σου και τας δύο σου θυγατέρας, τας ευρισκομένας εδώ, διά να μη συναπολεσθής και συ εν τη ανομία της πόλεως. 

16 Επειδή δε εβράδυνεν, οι άνδρες πιάσαντες την χείρα αυτού και την χείρα της γυναικός αυτού και τας χείρας των δύο θυγατέρων αυτού, διότι εσπλαγχνίσθη αυτόν ο Κύριος, εξήγαγον αυτόν και έθεσαν αυτόν έξω της πόλεως. 

17 Και ότε εξήγαγον αυτούς έξω, είπεν ο Κύριος, Διάσωσον την ζωήν σου μη περιβλέψης οπίσω σου, και μη σταθής καθ' όλην την περίχωρον διασώθητι εις το όρος, διά να μη απολεσθής (Γένεση ΙΘ/19: 15-17). Αυτή είναι οδηγία του Θεού σε κάθε ψυχή και σήμερα: «Σώσε τη ζωή σου και μην κοιτάξεις πίσω». 

     Οι άγγελοι του Θεού, καθώς γνώριζαν ότι από σε στιγμή σε στιγμή θα ξεσπάσει η καταστροφή, σχεδόν τον εξανάγκασαν να βγει μέσα από τα Σόδομα. Έτσι τον πήραν από το χέρι μαζί με τη γυναίκα του και τις δύο κόρες του και τους έβγαλαν έξω. Είναι φανερό ότι ο Λώτ λυπάται για τον τόπο που υποχρεώνεται να εγκαταλείψει. Είχε ζήσει αρκετό καιρό εκεί, περίπου είκοσι χρόνια και είχε κάνει μεγάλη περιουσία, γνωριμίες κλπ. Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να αφήσουν τα πράγματα του κόσμου, όμως εμείς σαν τους αγγέλους πρέπει να τους βιάζουμε, να τους εφιστούμε ιδιαίτερα την προσοχή και να προσπαθούμε να τους σώσουμε από τη μεγάλη καταστροφή που έρχεται πάνω στον κόσμο (Ματθαίος ΚΔ/24: 21). Να τους θυμίζουμε το λόγο του Θεού: «τώρα καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού, τώρα ημέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). Από την καταστροφή αυτή θα σωθούν μόνον εκείνοι που θα υπακούσουν τέλεια σε όσα μας καλεί ο Λόγος του Θεού. "Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθεί" (Ματθαίος ΚΔ/24: 13). 

     Επισημαίνουμε το γεγονός ότι οι δύο άγγελοι δεν παραβίασαν την ελευθερία και τη βούληση του Λώτ και των ανθρώπων του, τους πίεζαν, γιατί δεν υπήρχε διαθέσιμος χρόνος. Αν ο Λώτ δεν ήθελε να φύγει, οι άγγελοι θα τον άφηναν. Ο Θεός σέβεται απόλυτα τις επιλογές του ανθρώπου, που λαμβάνονται μέσα στην ελευθερία που Εκείνος μας έχει δώσει. Όμως εμείς θα πρέπει να προσέξουμε τις συνέπειες των επιλογών μας, διότι παντού και πάντοτε ισχύει ο διαχρονικός νόμος «διότι ό,τι αν σπείρει ο άνθρωπος τούτο και θα θερίσει» (Γαλάτας Σ/6: 7). 

    Και συνεχίζει ο λόγος του Θεού: Όταν ο Λώτ απομακρύνθηκε, τότε ο Κύριος επέτρεψε να βρέξει από τον ουρανό θειάφι και φωτιά στα Σόδομα και στα Γόμορρα. Οι πόλεις εκείνες και οι κάτοικοί τους καθώς και όλη η γύρω περιοχή και η βλάστηση της καταστράφηκαν. Σε όλη την περιοχή ανέβαινε από τη γη καπνός, σαν να έβγαινε από καμίνι. 

24 Και έβρεξεν ο Κύριος επί τα Σόδομα και Γόμορρα θείον και πυρ παρά Κυρίου εκ του ουρανού 

25 και κατέστρεψε τας πόλεις ταύτας, και πάντα τα περίχωρα και πάντας τους κατοίκους των πόλεων και τα φυτά της γης. και κατέκρινεν εις καταστροφήν τας πόλεις των Σοδόμων και της Γομόρρας και ετέφρωσε, καταστήσας παράδειγμα των μελλόντων να ασεβώσι, 

       26 Αλλ' γυνή αυτού περιβλέψασα όπισθεν αυτού έγεινε στήλη άλατος (Γένεση ΙΘ/19: 24-26). 

     Η γυναίκα του Λώτ, καθώς έφευγε μέσα από τα Σόδομο και είχε απομακρυνθεί αρκετά  απ' αυτά, δε μπόρεσε ν' αντισταθεί στην αγάπη της για τα πράγματα που άφηνε πίσω της και στάθηκε για λίγο και κοίταξε πίσω. Τι θανατηφόρο βλέμμα! Έδειχνε όχι μόνο ανυπακοή στην εντολή του Θεού αλλά και προσκόλληση στα εφήμερα πράγματα του κόσμου τούτου, που μια μέρα θα χαθούν, θα διαλυθούν και θα κατακαούν (Β' Πέτρου Γ/3: 10 & 12). Έτσι λοιπόν παρακούοντας την εντολή του Θεού, που ήταν προϋπόθεση της σωτηρίας της κοίταξε πίσω και αυτό είχε σαν συνέπεια να γίνει στήλη άλατος. 

      Ο Κύριος Ιησούς Χριστός επιβεβαίωσε ως αληθινά όλα αυτά τα τραγικά γεγονότα και χρησιμοποίησε αυτή τη γυναίκα για να προειδοποιήσει τους ακροατές Του, λέγοντας: «Να θυμάστε τη γυναίκα του Λωτ» (Λουκάς, ΙΖ/17: 32). Ο Κύριος θεώρησε τόσο σπουδαίο αυτό το γεγονός που συνέβη σε τούτη τη γυναίκα ώστε έδωσε μια συμβουλή προς τους ακροατές Του, που αφορά και μας σήμερα: "να μην ξεχάσουν ποτέ στη ζωή τους αυτό που συνέβη στη ζωή  τούτης της γυναίκας". 

      Άραγε τι να θυμόμαστε από μία γυναίκα που, ούτε το όνομά της δε γνωρίζουμε και που έμεινε γνωστή στην ιστορία με το όνομα του άντρα της; 

      Να θυμόμαστε ότι αν μια ψυχή χάθηκε άδικα αυτή ήταν η γυναίκα του Λωτ. Οι άλλοι κάτοικοι των Σοδόμων δε γνώριζαν, δεν είχαν ειδοποιηθεί για την καταστροφή που θα ερχόταν και αμέριμνοι συνέχιζαν να ζουν μέσα στην αμαρτία και την κραιπάλη, χωρίς να γνωρίζουν τι θ' ακολουθούσε. Η γυναίκα όμως αυτή προειδοποιήθηκε για την επερχόμενη καταστροφή με επείγουσα πρόσκληση που είχε στείλει ο ίδιος ο Θεό. Ένιωσε το κραταιό χέρι το Θεού να την πιάνει και να την βγάζει έξω από την καταδικασμένη πόλη καθώς και να της δίνει οδηγίες πως ακριβώς να πορευθεί, παρ' όλα αυτά όμως η καρδιά της είχε επηρεαστεί τόσο πολύ από το κοσμικό πνεύμα των κατοίκων των Σοδόμων, που τα αγνόησε όλα. Τι κρίμα να χάνεται κάποιος ενώ γνωρίζει την αλήθεια και είναι πλησίον της βασιλείας του Θεού.

    Θα θέλαμε περισσότερο να ερευνήσουμε για τη ζωή της γυναίκας του Λωτ, όμως ο Λόγος του Θεού δεν μας δίνει περισσότερες πληροφορίες πάνω στο θέμα αυτό. Έτσι δε μπορούμε να γνωρίζουμε κάτι σχετικά με την καταγωγή της καθώς και για το χρόνο της ένωσής της με τον Λωτ. Από την έλλειψη περεταίρω αναφοράς στο Λόγο του Θεού θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι η γυναίκα αυτή ήταν Σοδομίτισσα και θα γνωρίστηκαν με τον Λωτ στον "επίγειο παράδεισο" τον οποίο προτίμησε να κατοικήσει, όταν κλήθηκε να κάνει εκλογή κατοικίας (Γένεση ΙΓ/13: 10,11). Θεωρούμε ότι ο Λωτ θα είχε μιλήσει στη γυναίκα του για τον αληθινό Θεό, κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης σχέσης τους, αφού  την εποχή της καταστροφής είχαν δύο κορίτσια αρραβωνιασμένα (Γένεση ΙΘ/19: 14). Παρ' όλα αυτά ό,τι κι αν άκουσε τούτη η γυναίκα δε φαίνεται να επηρεάστηκε και παρέμεινε πιστή στις πατροπαράδοτες πεποιθήσεις της, με τις οποίες είχε γαλουχηθεί και μεγαλώσει.  

       Να θυμόμαστε ότι  ο Θεός έδειξε αγαθή πρόνοια, αγάπη, ενδιαφέρον, για τούτη τη γυναίκα όσο έδειξε και για τον Λωτ και τις θυγατέρες του. Όταν ήρθαν οι άγγελοι και έφεραν το μήνυμα της καταστροφής είπαν στο Λωτ: "Και όταν έγινε αυγή, οι άγγελοι βίαζαν τον Λωτ, λέγοντας: Σήκω, πάρε τη γυναίκα σου, και τις δύο θυγατέρες σου, που βρίσκονται εδώ, για να μη καταστραφείς κι εσύ μαζί με την ανομία τής πόλης" (Γένεση ΙΘ/19: 15). Του είπαν να πάρει όλη την οικογένειά του και να φύγουν εσπευσμένα για να μην τους προλάβει η επερχόμενη καταστροφή. 

      "Και επειδή καθυστερούσε, πιάνοντας οι άνδρες το χέρι του, και το χέρι τής γυναίκας του, και τα χέρια των δύο θυγατέρων του (επειδή, ο Κύριος τον σπλαχνίστηκε), τον έβγαλαν και τον πήγαν έξω από την πόλη" (εδ. 16). Αντικείμενο χάριτος τούτη η γυναίκα, όμως αντί να εκμεταλλευτεί τη μεγάλη ευκαιρία που της δίνει ο Θεός, αυτή "περί άλλων τυρβάζει" με αποτέλεσμα να καθυστερεί την αναχώρησή της. Πώς να εγκαταλείψει όλα εκείνα που τόσο πολύ αγάπησε, που αποτελούσαν τον κόσμο της, τ' αγαθά της, το περιβάλλον, τη ζωή της;

  Ο Κύριος μας συμβουλεύει: "ενθυμείσθε τη γυναίκα του Λωτ". Δεν μας λέει "ενθυμηθείτε", αλλά μας ζητάει να έχουμε συνεχώς στη μνήμη μας τούτη τη γυναίκα και όχι να την φέρνουμε στο μυαλό μας κάπου - κάπου, από καιρού εις καιρόν. Να θυμόμαστε πάντοτε τη γυναίκα αυτή καθώς και τη μεγάλη  τραγωδία που συνέβη μέσα στη ζωή της. Οι κάτοικοι των Σοδόμων χάθηκαν μέσα στην πόλη της καταστροφής, της ειδωλολατρίας και της δεισιδαιμονίας, όμως αυτή η γυναίκα χάθηκε πάνω στο δρόμο της σωτηρίας. Ενώ είχε περάσει τη μεθοριακή γραμμή, ενώ είχε βγει έξω από την καταδικασμένη πόλη, ενώ βάδιζε πάνω στο δρόμο που θα την οδηγούσε στη σωτηρία, παρ' όλα αυτά δε σώθηκε, αλλά μοιράστηκε την ίδια τύχη με τους υπόλοιπους πατριώτες της. Μέσα σε μια στιγμή γύρισε και κοίταξε πίσω και αυτό το βλέμμα της την κατέστρεψε. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή και γι' αυτό ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να μην εφησυχάζουμε, αλλά "με φόβο και τρόμο να εργαζόμαστε τη σωτηρία μας" (Φιλιππησίους Β/2: 12).

      "Αλλ' γυνή αυτού περιβλέψασα όπισθεν αυτού έγεινε στήλη άλατος". Άραγε ήταν τόσο μεγάλη η αμαρτίας της ώστε άξιζε να της στοιχίσει τη ζωή; Ασφαλώς ναι, γιατί έχει να κάνει με την υπακοή στο Λόγο του Θεού. Ο προφήτης Σαμουήλ είναι κατηγορηματικός απέναντι στον αποστάτη βασιλιά Σαούλ και του λέει: "Μήπως ο Κύριος αρέσκεται εις τα ολοκαυτώματα και εις τας θυσίας, καθώς εις το να υπακούωμεν της φωνής του Κυρίου; ιδού, η υποταγή είναι καλυτέρα παρά την θυσίαν η υπακοή, παρά το πάχος των κριών" (Α' Σαμουήλ ΙΕ/15: 22). Στην υπακοή στηρίζεται η σχέση μας με το Θεό και αυτή πολεμάει περισσότερο από κάθε άλλο ο εχθρός. Καθώς κοίταξε πίσω, έμεινε πίσω και έγινε στήλη άλατος. Κανένας δε μπόρεσε να την δει ή να την βοηθήσει, ούτε ο Λωτ, ούτε οι θυγατέρες της  καθώς ήταν υποχρεωμένοι να κοιτάζουν μπροστά και να προχωρούν ώστε να σώσουν τους εαυτούς τους. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ο ένας για τον άλλον εκείνη την ώρα ήταν να τον παρακινεί να προχωράει γρήγορα και να του θυμίζει την εντολή του Θεού να μην κοιτάξει προς τα πίσω. 

        Ο Λόγος του Θεού αναφέρει ότι «ο λύχνος του σώματος είναι ο οφθαλμός» (Ματθαίος Σ/6: 2). Με τα μάτια εκτός του ότι βλέπουμε τι συμβαίνει γύρω μας, αποκαλύπτουμε και τι υπάρχει μέσα στην καρδιά μας. Αυτή η ματιά, "προς τα πίσω", ήταν αποτέλεσμα απιστίας στα λόγια του Θεού, ήταν ένα βλέμμα συμπάθειας σε όλες εκείνες τις «αξίες» που αντιπροσωπεύουν τα Σόδομα. Το καταστροφικό αυτό βλέμμα έδειξε πόσο η καρδιά τούτης της γυναίκας ήταν προσκολλημένη στα Σόδομα. Παρ’ ότι την είχαν προειδοποιήσει οι άγγελοι ότι ο Θεός θα φέρει καταστροφή, αυτή κατά βάθος δεν το είχε πιστέψει. «Ε! τώρα μην είστε και φανατικοί» απαντούν κάποιοι. Άλλωστε αυτοί είπαν αυτά, κάποιοι άλλοι λένε: «Που είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού; διότι αφ' ης ημέρας οι πατέρες εκοιμήθησαν, τα πάντα διαμένουσιν ούτως απ' αρχής της κτίσεως» (Β΄ Πέτρου Γ/3: 9). Βαθιά μέσα στην καρδιά της γυναίκας του Λώτ υπήρχε «πονηρή καρδιά απιστίας» (Εβραίους Γ/3: 12), απέβλεπε στα «βλεπόμενα», στα εφήμερα, στα προσωρινά. Εκεί είχε την ελπίδα της. Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να αποβλέπουμε «εις τα μη βλεπόμενα» (Β΄ Κορινθίους Δ/4: 14). 

     Ήταν μια γυναίκα θα λέγαμε απόλυτα συγχρονισμένη με το πνεύμα και τη νοοτροπία των Σοδόμων έχοντας και κάποια σχετική οικονομική άνεση. Στην ίδια ακριβώς κατάσταση βρισκόταν και οι δύο κόρες της και αυτό γίνεται φανερό από την μετέπειτα διαγωγή τους, όταν μέθυσαν τον πατέρα τους τον Λωτ και κοιμήθηκαν μαζί του και έμειναν έγκυοι απ' αυτόν (Γένεση ΙΘ/19: 30-38). Από την αιμομιξία αυτή βγήκαν δύο λαοί, οι Μωαβίτες και οι Αμμωνίτες, που υπήρξαν διαχρονικά μεγάλα αγκάθια για το λαό του Θεού. 

      Οι δύο αυτές κοπέλες είχαν βρει νέους ανθρώπους και ήταν έτοιμες κάποια στιγμή να παντρευτούν και να αποκατασταθούν. Σίγουρα οι άντρες τους θα ήταν όμορφοι, μορφωμένοι, έξυπνοι, πλούσιοι, από πολύ καλές οικογένειες, όμως δε γνώριζαν το Θεό και ήταν και αυτοί πλήρως προσηλωμένοι στην νοοτροπία της αμαρτωλής ζωής των Σοδόμων. «Εξήλθε λοιπόν ο Λωτ και ελάλησε προς τους γαμβρούς αυτού, τους μέλλοντας να λάβωσι τας θυγατέρας αυτού, και είπε, Σηκώθητε, εξέλθετε εκ του τόπου τούτου διότι καταστρέφει ο Κύριος την πόλιν. Αλλ' εφάνη εις τους γαμβρούς αυτού ως αστεϊζόμενος» (Γένεση ΙΘ/19: 14). Όταν ο πεθερός τους ενημέρωσε για την επερχόμενη κρίση του Θεού, αυτοί πήραν τα λόγια του σαν αστείο. «Πλάκα έχεις, πεθερέ..., ανέκδοτα μας λες....». Πόσοι άνθρωποι επαναλαμβάνουν τούτα τα λόγια και στις ημέρες μας, όταν τους λες για τον ερχομό του Χριστού και για την αιώνια ζωή, που ο Θεός χαρίζει δια Ιησού Χριστού (Α΄ Ιωάννου Ε/5: 11). 

     Ποια ήταν η επιρροή του Λώτ στο κοινωνικό του περιβάλλον, παρά το γεγονός ότι κατείχε και αξίωμα και ως εκ τούτου «εκάθητο παρά την πύλην των Σοδόμων» (Γένεση ΙΘ/19: 1). Ούτε δέκα συμπολίτες του δεν είχε προσελκύσει στη λατρεία του αληθινού Θεού, έτσι που να μην καταστρέψει ο Θεός την πόλη. «…. και είπεν ο Αβραάμ, Ας μη παροξυνθή ο Κύριός μου, εάν λαλήσω έτι άπαξ εάν ευρεθώσιν εκεί δέκα; και είπε, Δεν θέλω απολέσει αυτήν χάριν των δέκα» (Γένεση ΙΗ/18: 32). Καμία απολύτως ζωντανή μαρτυρία για το Θεό. 

     Όταν ξημέρωσε, οι άγγελοι είπαν στο Λώτ: «Σήκω, πάρε τη γυναίκα σου και τις δυο σου κόρες, για να μην καταστραφείς για τις αμαρτίες της πόλης. Φύγε και μην κοιτάξεις πίσω σου και μη σταθείς πουθενά σε όλη την περιοχή». Πρέπει να τα παίρνουμε σοβαρά αυτά που λέει ο Θεός; Σαφέστατα ναι, διότι «ο Θεός είναι αληθής, και κάθε είναι άνθρωπος ψεύτης» (Ρωμαίους Γ/3: 4). Ο Θεός εννοεί πάντοτε αυτά που αναφέρει μέσα στο Λόγο Του και από αυτά μας έχει διαβεβαιώσει ότι "έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γη, ιώτα εν ή μία κεραία δεν θέλει παρέλθει από του νόμου, εωσού εκπληρωθώσι πάντα" (Ματθαίος Ε/5: 18). Θα πρέπει να εκμεταλλευόμαστε όλες τις ευκαιρίες που μας δίνει ο Θεός για να σωθούμε από την επερχόμενη μεγάλη μεγάλη κρίση που θα γίνει εναντίον των ασεβών ανθρώπων. 

     Όταν ο Θεός, ψυχή, σε βγάζει μέσα από τα Σόδομα, μην κοιτάζεις πίσω. Ο Απ. Παύλος αναφέρει: «τα μεν οπίσω λησμονών, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος» (Φιλιππησίους Γ/3: 13). Πίσω είναι ο εχθρός και οι θανατηφόροι μέθοδοί του. Η εντολή του Θεού είναι: «διασώθητι εις το όρος». Με τον τρόπο αυτό παροτρύνει τον άνθρωπο να εξέλθει μέσα από το δαιμονικό σύστημα, ν' ανέβει ψιλά, να φτάσει στην παρουσία του Θεού, για να σωθεί.  

      Ο Θεός που βλέπει την κατάστασή της, που «γνωρίζει τα έργα της»,  δίνει μια μεγάλη ευκαιρία σε τούτη τη γυναίκα για να σωθεί. Την έβγαλε μέσα από την πόλη της αμαρτίας και της έδωσε μια τελευταία προειδοποίηση: «μην περιβλέψεις οπίσω σου, δια να μην απολεσθείς» (Γένεση ΙΘ/19: 17). Ο Θεός δίνει ευκαιρίες στον άνθρωπο. Ο Ιώβ λέγει ότι «ο Θεός μιλάει άπαξ και δις, αλλά ο άνθρωπος δεν προσέχει» (Ιώβ ΛΓ/33: 14). Άραγε τι να ήταν εκείνο που την έκανε να παραβεί στο Λόγο του Θεού; Περιέργεια, δυσπιστία, αδυναμία να βγάλει από το μυαλό της όλα εκείνα που άφησε πίσω της; Ποιος μπορεί να πει; Μπορεί να ήταν όλα αυτά μαζί. Το αποτέλεσμα ήταν ότι έγινε "στήλη άλατος". 

      Τραγικό! Μπορεί τούτη γυναίκα να βγήκε μέσα από τα Σόδομα, όμως τα Σόδομα δεν είχαν βγει μέσα από την καρδιά της και γι’ αυτό το λόγο γύρισε και κοίταξε πίσω της. Μπορεί σωματικά να είχε βγει από την πόλη της αμαρτίας, όμως η καρδιά της είχε μείνει εκεί, είχε μείνει κολλημένη «εις τα οπίσω». Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο κρίθηκε άξια ίδιας τιμωρίας με τους αμαρτωλούς κατοίκους των Σοδόμων. Είναι φανερό ότι δεν είχε εκτίμηση στο Θεό, δεν είχε φόβο (σεβασμό) στο Θεό και δεν έπαιρνε στα σοβαρά τα λόγια Του. Μέσα της προφανώς θα επικρατούσε η άποψη: «ε! κακό είναι κι αυτό; Αυτό είναι μικρό πράγμα, δε θα σκοτώσω και κανέναν...», όπως λένε οι άνθρωποι και σήμερα. Λες στον άλλον ότι ο λόγος του Θεού αναφέρει: «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). Συνεπώς είσαι αμαρτωλός και έχεις ανάγκη μετάνοιας και η στερεότυπη απάντηση είναι: «τι έχω κάνει, έχω σκοτώσει κανέναν.....;». 

       Το αποτέλεσμα για τούτη τη γυναίκα, αλλά και για όποιον διαχρονικά αγνοεί το Λόγο του Θεού είναι ιδιαίτερα τραγικό: «Αλλ' γυνή αυτού περιβλέψασα όπισθεν αυτού έγεινε στήλη άλατος» (Γένεση ΙΘ/19: 26). Την τιμώρησε ο Θεός τούτη τη γυναίκα; Ασφαλώς όχι, υπέστη τις συνέπειες των επιλογών της. Η γυναίκα του Λώτ είναι ένα αρνητικό διαχρονικό παράδειγμα που δείχνει έναν τυπικό χριστιανό, που ενώ γνωρίζει το Λόγο του Θεού, αδιαφορεί για την εφαρμογή του μέσα στη ζωή του. Αυτό ακριβώς έκαναν οι Φαρισαίοι στην εποχή του Χριστού. Γι’ αυτό ο Κύριος τους επιτίμησε λέγοντας: «τα λόγια τους να τ' ακούτε και να τα πράττετε, από των πράξεων αυτών να απέχετε επειδή λέγουσι και δεν πράττουσι» (Ματθαίος ΚΓ/23: 3). 

      Η γυναίκα του Λώτ γνώριζε για το Θεό, αλλά δεν είχε μέσα της βαθιά πίστη σ' Αυτόν. Πόσοι άνθρωποι κατακλύζουν τις εκκλησίες τις Κυριακές, τις γιορτές, εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και δεν πιστεύουν σε τίποτα απ' όλα εκείνα που ακούνε! Παρατηρούμε ανθρώπους να συμμετέχουν στην τελετή της ανάστασης, χωρίς να πιστεύουν ότι υπάρχει "ανάσταση νεκρών" (Α' Κορινθίους ΙΕ/15: 23) και "αιώνια ζωή" (Α' Ιωάννου Β/2: 25).  

      Σύμφωνα με το Λόγο του Θεού και σύμφωνα με τα «σημεία των καιρών» ο Κύριος πολύ σύντομα θα έρθει και πάλι, σύμφωνα με την υπόσχεσή Του (Ιωάννης ΙΔ/14: 2,3). Αν Τον πιστεύεις, αν Τον περιμένεις, μην κοιτάξεις πίσω σου, μην σε νοιάζει τι αφήνεις πίσω σου, προχώρα μπροστά και ακολούθησέ Τον. Αν γυρίσεις πίσω, η προειδοποίηση του Κυρίου είναι: «Ουδείς βαλών την χείρα αυτού επί άροτρον και βλέπων εις τα οπίσω είναι αρμόδιος διά την βασιλείαν του Θεού» (Λουκάς Θ/9: 62). Όλα όσα αναφέρονται στον αψευδή και αιώνιο Λόγο του Θεού για τη μέλλουσα κρίση δεν είναι σχήματα λόγου, δεν είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα, είναι μεγάλες αιώνιες αλήθειες που θα εκπληρωθούν "κατά γράμμα". Γι’ αυτό κανένας δε μπορεί να "παίζει" με το Θεό (Γαλάτας Σ/6: 7). Ο Θεός μιλάει πολύ σοβαρά, όταν αναφέρεται στην ανάγκη μετάνοιας, στην ανάγκη να τ' αφήσει όλα ο άνθρωπος για χάρη Του και να Τον εμπιστευθεί. Τα σχέδιά Του θα εκπληρωθούν με μεγάλη ακρίβεια και καμία ανθρώπινη αντίσταση ή ανυπακοή δεν θα τα ακυρώσει.

      Ο Λώτ και οι κόρες του υπάκουσαν στα λόγια του Θεού, δε γύρισαν να κοιτάξουν πίσω, βάδισαν στο δρόμο της σωτηρίας που τους υπέδειξε ο Θεός και σώθηκαν. Η γυναίκα του εξαιτίας της ανυπακοής της έγινε στήλη άλατος. Καθώς η αμαρτία γύρω μας πληθύνεται, ο Θεός θα επιτρέψει να καταστραφεί τούτος ο κόσμος μέσα στην άρνηση την ανταρσία του και την ανυπακοή του. Όμως πριν γίνει το μεγάλο κακό ο Θεός, σύμφωνα με τις υποσχέσεις Του, αλλά και την πάγια πρακτική Του, θα  βγάλει όλα τα δικά Του παιδιά μέσα απ’ αυτόν τον κόσμο. Ας είμαστε έτοιμοι, ας είμαστε ξάγρυπνοι. Ο Κύριος έρχεται, για «να παραλάβει τους προσμένοντας Αυτόν για σωτηρία» (Εβραίους Θ/9: 28). Να θυμόμαστε τη γυναίκα του Λώτ γιατί αποτελεί ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, που φέρει την επιγραφή: «Ενθυμίστε τη γυναίκα του Λώτ». Πρόκειται για ένα μνημείο που υπάρχει, για να θυμίζει σε όλους μας τα λόγια του Κυρίου: «Όστις πιστεύει εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον, όστις όμως απειθεί εις τον Υιόν δεν θέλει ιδεί ζωήν, αλλ' η οργή του Θεού μένει επάνω αυτού» (Ιωάννης Γ/3: 36). 

     Αλήθεια τι είναι εκείνο, ψυχή, που δε θέλεις να το αφήσεις πίσω σου; Καθώς σήμερα ακούς τη φωνή του Θεού, τρέξε στο βουνό του Γολγοθά, αγκάλιασε τη θυσία του Υιού του Θεού, επικαλέσου το "αθώο αίμα" που χύθηκε για τη σωτηρία μας. Μόνον έτσι θα σωθείς. Τι είναι εκείνο που σε κάνει να κοιτάζεις πίσω; Τι είναι εκείνο που σε εμποδίζει να πας στο Χριστό σήμερα; «Σήμερα που είναι καιρός ευπρόσδεκτος που είναι ημέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορινθίους Σ/6 : 2). Ίσως το κοινωνικό περιβάλλον, η οικογένεια, «ο φόβος των Ιουδαίων»; Αν θέλεις να ζήσεις κοντά στο Θεό, αν θέλεις να γλυτώσεις από το κακό που έρχεται, προχώρα μπροστά και μην κοιτάζεις πίσω, ενθυμούμενος παντού και πάντοτε τη γυναίκα του Λωτ. 

      Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ τη γυναίκα αυτή. Η ανάμνησή της είναι αναγκαία για να μας κρατάει ταπεινούς και να μας βοηθάει να ερχόμαστε πιο κοντά στον ερχόμενο μετά δόξης Κύριο Ιησού Χριστό. Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει και σήμερα: "Διάσωσον την ζωήν σου". Η σωτηρία μας είναι δώρο από το Θεό (Εφεσίους Β/2: 8), όμως χρειάζεται και η δική μας συγκατάθεση και η δική μας πλήρη συμμόρφωση με το θέλημά Του. Η γυναίκα του Λωτ συμμορφώθηκε με ένα μικρό μέρος από εκείνα που της είχε πει ο Κύριος, γι' αυτό και απέτυχε. Ας τη θυμόμαστε........---