Ευαγγέλιον «κατά Λουκάν, κεφ. Β/2, εδάφ. 1 – 7.
"δεν ήτο τόπος δι' αυτούς εν τω καταλύματι"
1 Εν εκείναις δε ταις ημέραις εξήλθε διάταγμα παρά του Καίσαρος Αυγούστου να απογραφή πάσα η οικουμένη.
2 Αύτη η απογραφή έγεινε πρώτη, ότε ηγεμόνευε της Συρίας ο Κυρήνιος.
3 Και ήρχοντο πάντες να απογράφωνται, έκαστος εις την εαυτού πόλιν.
4 Ανέβη δε και Ιωσήφ από της Γαλιλαίας εκ της πόλεως Ναζαρέτ εις την Ιουδαίαν εις την πόλιν του Δαβίδ, ήτις καλείται Βηθλεέμ, επειδή αυτός ήτο εκ του οίκου και της πατριάς του Δαβίδ,
5 διά να απογραφή μετά της Μαριάμ της ηρραβωνισμένης με αυτόν εις γυναίκα, ήτις ήτο έγκυος.
6 Και ενώ ήσαν εκεί, επληρώθησαν αι ημέραι του να γεννήση
7 και εγέννησε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εσπαργάνωσεν αυτόν και κατέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη, διότι δεν ήτο τόπος δι' αυτούς εν τω καταλύματι.
ΣΧΟΛΙΑ :
Ο Ιωσήφ και η Μαρία ζουν στην πατρίδα τους, τη Ναζαρέτ. Η Κυβέρνηση της Ρώμης διέταξε να γίνει απογραφή πληθυσμού σε όλη την επικράτεια του Ρωμαϊκού κράτους. Τη διαταγή την εξέδωσε ο Οκταβιανός Καίσαρας Αύγουστος (63 π.Χ. – 14 μ.Χ) και την εκτέλεσε στην περιοχή της Παλαιστίνης ο ηγεμόνας της Συρίας Κυρήνειος. Σκοπός ήταν η γνωστοποιηθεί ο πληθυσμός κάθε επαρχίας καθώς και η συλλογή στοιχεία που αφορούσαν τους πολίτες, όπως η κατοικία, η ηλικία, η οικογενειακή κατάσταση των πολιτών κλπ.
Έτσι ο Ιωσήφ, που ήταν απόγονος του Δαβίδ και καταγόταν από τη Βηθλεέμ, βρέθηκε από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας, όπου κατοικούσε στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Η συνολική απόσταση ήταν 110 χιλ. και αυτό έγινε για να απογραφεί με τη γυναίκα του Μαριάμ, που ήταν έγκυος.
Στη μικρή αυτή πόλη είχε συγκεντρωθεί πολύς κόσμος λόγω της απογραφής. Όλα τα καταλύματα που υπήρχαν ήταν γεμάτα και, επειδή δεν υπήρχε χώρος προσωρινής διαμονής, ο πανδοχέας τους τοποθέτησε σε ένα σταύλο με ζώα που υπήρχε.
«Δεν υπήρχε τόπος γι’ αυτούς εν των καταλύματι.»
Καθώς παρατηρούμε τη ζωή του Κυρίου Ιησού Χριστού, παρατηρούμε ότι δεν υπήρχε τόπος γι’ Αυτόν. Ήταν ένα ξένος ανάμεσα στους ανθρώπους. Ο Ιωάννης στο Ευαγγέλιό του, κεφ. Α, εδάφ. 11 αναφέρει : «Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν». Ήρθε ανάμεσα στους δικούς του, στο λαό του και οι δικοί του δεν τον δέχτηκαν, δεν τον αναγνώρισαν, τον απέρριψαν. Οι Ιουδαίοι περίμεναν ένα Μεσσία ένδοξο, ισχυρό που θα ηγείτο επανάστασης και θα οδηγούσε στην απελευθέρωση των Ιουδαίων από το Ρωμαϊκό ζυγό.
Ο Προφήτης Ησαΐας 700 χρόνια προ Χριστού στο κεφ. ΝΓ/53, εδάφ. 3, αναφέρει: «Καταπεφρονημένος και απερριμμένος υπό των ανθρώπων, άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας και ως άνθρωπος από του οποίου αποστρέφει τις το πρόσωπον, κατεφρονήθη και ως ουδέν ελογίσθημεν αυτόν».
Ο Κύριος δε ζούσε απομονωμένος και δεν αποστρεφόταν τους ανθρώπους, ήθελε να έχει κοινωνία μαζί τους, να τους μιλάει για το θέλημα του Θεού, για την αιώνια ζωή, για την αγάπη του Θεού, για πεσμένο και αμαρτωλό άνθρωπο. Δεν ήθελε να ενεργεί μόνος Του και γι’ αυτό από την αρχή της διακονίας Του εξέλεξε ανθρώπους που θα τους είχε μαζί του και θα ήταν συνεργάτες του. Οι εχθροί του Κυρίου, όταν ήθελαν να τον συκοφαντήσουν και να τον κακολογήσουν, έλεγαν ότι είναι «άνθρωπος φάγος και οινοπότης, φίλος τελωνών και αμαρτωλών». (Λουκάς Ζ : 34).
Παρά ταύτα όμως ο Κύριος ήταν μόνος. Δεν υπήρχε τόπος για το Χριστό. Όταν κήρυξε στη Ναζαρέτ όπου μεγάλωσε, ξεσηκώθηκαν και Τον έδιωξαν, αναγκάζοντας τον Κύριο να πει : «Αληθώς σας λέγω ότι ουδείς προφήτης είναι δεκτός εν τη πατρίδι αυτού». (Λουκάς Δ : 24). Στα Γάδαρα θεράπευσε έναν δαιμονισμένο που κοιμόταν μέσα στα νεκροταφεία, που τον έδενα με αλυσίδες και δεν μπορούσαν να τον συγκρατήσουν και που με ένα λόγο του Κυρίου είδαν τούτον τον άνθρωπο να αλλάζει, να λογικεύεται, να ντύνεται και να σοβαρεύεται. (Λουκάς Η : 27 - 40).
Ο Κύριος ήταν μόνος. Κάποτε τον πλησίασε ένας άνθρωπος και του είπε : «Διδάσκαλε, θέλω σοι ακολουθήσει όπου αν υπάγης». Η απάντηση του Κυρίου προς αυτόν ήταν : «Αι αλώπεκες έχουσι φωλεάς και τα πετεινά του ουρανού κατοικίας, ο δε Υιός του ανθρώπου δεν έχει που να κλίνη την κεφαλήν». (Ματθαίος Η : 20).
Καθώς βρισκόταν στον κήπο της Γεθσημανή για να προσευχηθεί και να δώσει τη μάχη για το «πικρό ποτήρι» που σε λίγο θα έπινε, πήρε μαζί του τρεις ιδιαίτερα αγαπητούς φίλους του, οι οποίοι όμως μετά από λίγο τον εγκατέλειψαν. (Ματθαίος ΚΣ : 36).
Σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχει τόπος για πλούτη, για διασκεδάσεις, για φιλοδοξίες, υπάρχει τόπος για το ληστή Βαραβά, για πόρνες και για τελώνες αμαρτωλούς, αλλά δεν υπάρχει τόπος για το Χριστό. Αυτό που συνέβη τότε συνέχισε να συμβαίνει ανάμεσα στους αιώνες και θα λέγαμε ότι στις «πολιτισμένες» κοινωνίες μας, που δε θέλουν καν να λέγονται χριστιανικές, κορυφώνεται.
Μεγάλοι ναοί, επιβλητικοί, αξίας εκατομμυρίων φτιάχνονται από τους ανθρώπους για να στεγάσουν Εκείνον. Ο ναός του «Αγίου Πέτρου» στη Ρώμη λάμπει μέσα στο χρυσάφι και την πολυτέλεια. Το ίδιο και η εκκλησία του «Αγίου Παύλου» στο Λονδίνο, του «Αγίου Στεφάνου» στη Βιέννη και άλλα σπουδαία έργα, που θα τα χαρακτηρίζαμε θαύματα αρχιτεκτονικής. Όλοι αυτοί οι περίλαμπροι ναοί χτίστηκαν προς τιμήν του Κυρίου Ιησού Χριστού, χτίστηκαν για να αναδείξουν και να τονίσουν τη δόξα και το μεγαλείο Εκείνου, που πέθανε πάνω στο σταυρό για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, όλων των εποχών, που αναστήθηκε από τους νεκρούς και έγινε η «απαρχή των κεκοιμημένων» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ:20), που κάθισε στα δεξιά του Πατέρα και που θα έρθει και πάλι, για να παραλάβει όλους όσοι τον περιμένουν για σωτηρία. (Εβραίους Θ : 28).
Υπέρλαμπρος ήταν και ο Ναός του Σολομώντα. Ο πρώτος Ναός είχε αρχικά κτιστεί το 955 π.Χ. και καταστράφηκε το 587 π.Χ. από τους Βαβυλώνιους. Ο δεύτερος ναός οικοδομήθηκε από τον Ζοροβάβελ μετά από διάταγμα του Κύρου, του Μεγάλου βασιλιά των Περσών, το έτος 516 π.Χ. και ανοικοδομήθηκε από τον Ηρώδη το Μέγα, βασιλιά της Ιουδαίας, το έτος 20 π.Χ. Ο ναός αυτός καταστράφηκε από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ.
Σ’ αυτόν το δεύτερο ναό μπήκε ο Κύριος και ο Ευαγγελιστής Ματθαίος μας αναφέρει το εξής περιστατικό: «και όταν ο Ιησούς βγήκε έξω, αναχωρούσε από το ιερό και ήρθαν κοντά του οι μαθητές του για να του επιδείξουν τις οικοδομές τού ιερού. Και ο Ιησούς είπε σ' αυτούς: Δεν βλέπετε όλα αυτά; Σας διαβεβαιώνω, δεν θα αφεθεί εδώ πέτρα επάνω σε πέτρα, που δεν θα καταγκρεμιστεί». (Ματθαίος ΚΔ : 1,2).
Τι νόημα και τι λόγο ύπαρξης είχε ο ναός όταν ο λαός του Θεού πόρνευε με τους ψεύτικους θεούς του κόσμου και η καρδιά του ήταν προσκολλημένη στο κέρδος, τα υλικά αγαθά, πολύ μακριά από το Θεό και το Νόμο Του;
Στις ημέρες μας πλούτος και πολυτέλεια κυριαρχεί, πολύς τόπος για το χρυσό, πουθενά τόπος για το Χριστό.
Οι άνθρωποι που ανήκαν στην εκκλησία του Χριστού που υπήρχε στην Λαοδίκεια τον 1ο αιώνα μ.Χ. έλεγαν ότι ήταν πλούσιοι και ότι δεν είχε ανάγκη από τίποτα απολύτως, όμως έρχεται ο Κύριος να της αποκαλύψει μια μεγάλη αλήθεια : «…δεν ξέρεις ότι εσύ είσαι ο ταλαίπωρος, και ο ελεεινός, και ο φτωχός, και ο τυφλός και ο γυμνός…» (Αποκάλυψις Γ : 17).
Ο Προφήτης Ησαϊας 700 π.Χ. έρχεται να πει : «Διότι ούτω λέγει ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, ο κατοικών την αιωνιότητα, του οποίου το όνομα είναι Ο Αγιος Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς και εν αγίω τόπω και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν και του ταπεινού το πνεύμα, διά να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών και να ζωοποιώ την καρδίαν των συντετριμμένων». {Ησαϊας, κεφ. ΝΖ (57), εδ. 15}.
Ο Άγιος, ο Ύψιστος δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς, αλλά κατοικεί ψηλά, σε Άγιους τόπους και μετά του συντετριμμένου την καρδία και του ταπεινού το πνεύμα. Ο Βασιλιάς Δαβίδ στο ψαλμό της μετάνοιας, ψαλμό ΝΑ (51), εδάφ. 17, αναφέρει : «Θυσίαι του Θεού είναι πνεύμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει».
Αυτή είναι η κατοικία στην οποία ευαρεστείται να κατοικεί ο Κύριος. Μόνον εκεί μπορεί να βρεθεί τόπος για τον Κύριο.
Τα Χριστούγεννα έρχονται για άλλη μία φορά και οι υπέρλαμπροι ναοί θα κατακλιστούν από κόσμο που θα ψάλλει, θα υμνεί, θα δοξολογεί. Όμως ο Κύριος της δόξας για άλλη μια φορά θα ζητήσει το ζεστό πανδοχείο της καρδιά μας για να γεννηθεί. Η φωνή Του ακούγεται, τα βήματά Του πλησιάζουν, σκύβει απλά, ευγενικά στο αυτί κάθε ανθρώπου για να του ψυθιρίσει: «Γιε μου, δώσε την καρδιά σου σε μένα, και τα μάτια σου ας προσέχουν στους δρόμους μου». (Παροιμίες ΚΓ : 26). Όμως, όπως αναφέρει και ο πολύπαθος Ιώβ, «ο Θεός λαλεί άπαξ και δις, αλλ' ο άνθρωπος δεν προσέχει». (Ιώβ ΛΓ/: 33 - 14).
Οι άνθρωποι ετοιμάζονται για να προσφέρουν ιεροτελεστίες. Οι καμπάνες των εκκλησιών άρχισαν να κτυπούν, χαρισματικοί, φλογεροί ιεροκήρυκες θα μιλήσουν για Κείνον, θα τονίσουν τη δόξα Του και το μεγαλείο Του. Απανταχού της γης οι χορωδίες θα ψάλλουν τους καλύτερους ύμνους μεγάλων συνθετών. Οι άνθρωποι, γιορτινοί περισσότερο από κάθε άλλη φορά, μέσα στις καινούργιες τουαλέτες τους θα στολίζουν τα σπίτια τους, τα χριστουγεννιάτικα δένδρα τους με ωραίους και ποικίλους φωτισμούς.
Κάποια ψυχή θα μπορεί να ομολογήσει: Κύριε «δες τι ετοιμάσαμε για σένα απόψε», μείνε μαζί μας σ’ αυτή τη γιορτή.
Όμως ο Κύριος καθώς βλέπει τον άνθρωπο να κρατάει την καρδιά του κλειστή σε Εκείνον δεν ευαρεστείται σε όλα αυτά. Θέλει να γεννηθεί στην καρδιά του ανθρώπου, αλλά ο άνθρωπος την κρατάει πεισματικά κλειστή και ο Κύριος δε βρίσκει τόπο για να γεννηθεί. Στέκεται έξω από την πόρτα της καρδιά του ανθρώπου και κρούει υπομονετικά.
Η τόσο πλούσια εκκλησία της Λαοδίκειας, πλούσια σε χρυσό, σε εκδηλώσεις και άλλα είχε βγάλει το Χριστό απ’ έξω. Ο Κύριος καθώς βλέπει όλες αυτές τις εκδηλώσεις που γίνονται για Εκείνον, αγωνιά και στέκεται έξω από την πόρτα της και κρούει. Πόσο χαρακτηριστικά μας τον παρουσιάζει ο Ιωάννης στο βιβλίο της Αποκάλυψης: «Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, θέλω εισέλθει προς αυτόν και θέλω δειπνήσει μετ' αυτού και αυτός μετ' εμού». (Αποκάλυψις Γ : 20).
Η εκκλησία είχε βγάλει το Χριστό απ’ έξω, ενώ μέσα έψελνε γι’ Αυτόν.
Υπάρχουν χριστιανοί που δε δυσκολεύονται να κάνουν δέκα προσευχές την ώρα, αλλά και δε δυσκολεύονται να πουν χίλια ψέματα και άλλες τόσες βρισιές στον ίδιο χρόνο. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Μπορεί μία βρύση να βγάλει γλυκό και πικρό νερό ταυτόχρονα; Στα ανθρώπινα πράγματα θα λέγαμε «ναι». Γιατί; Οι άνθρωποι αυτοί δίνουν τόπο στο Χριστό, στις προσευχές τους, τις εκδηλώσεις τους, αλλά δε δίνουν την καρδιά τους. Το κατάλυμα που ζητάει ο Χριστός, το πανδοχείο της ψυχής μας, είναι κατειλημμένο μέσα στη ζωή μας. Κατειλημμένο από κακία, απιστία, μέριμνες, ιδιοτέλεια, αδιαφορία, μίσος, έριδες, μάχες, προσωπικά ενδιαφέροντα κλπ. και έτσι δεν υπάρχει τόπος για το Χριστό μέσα στη ζωή μας.
Στην ουσία ο άνθρωπος θέλει το Χριστό έξω από τη ζωή του. Μέσα στον παράδεισο ο Θεός είπε στον άνθρωπο: «από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θέλεις φάγει απ' αυτού διότι καθ' ην ημέραν φάγης απ' αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει». (Γένεσις Β : 17). Σε λίγο ήρθε ο εχθρός και του είπε: «Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει, αλλ' εξεύρει ο Θεός, ότι καθ' ην ημέραν φάγητε απ' αυτού, θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας, και θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν». (Γένεσις Γ : 5). «Φάτε» τους είπε ο εχθρός και οι άνθρωποι υπακούοντας σ’ αυτόν έφαγαν. Εδώ και 2000 χρόνια ο Θεός κράζει : Φάτε απ’ αυτόν τον καρπό που λέγεται «Ιησούς Χριστός», ο εχθρός έρχεται πάλι να πει στον καθένα: «Μη φας». Μη φας γιατί θα χάσεις την ελευθερία σου, θα γίνεις αποσυνάγωγος, θα διωχθείς, δε θα έχεις την εξέλιξη που σου πρέπει στη ζωή και πολλά άλλα ψέματα, γιατί είναι «ο πατήρ του ψεύδους». (Ιωάννης Η : 44).
Έτσι ο άνθρωπος δεν πλησιάζει το Χριστό. Είναι ικανός δε να κάνει τα πάντα γι’ Αυτόν, όμως χωρίς Αυτόν κι έτσι η πίστη και η λατρεία στο Χριστό μετατρέπεται σ’ ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα που λέγεται θρησκεία.
Όλες οι θρησκείες όλων των εποχών άφησαν τον άνθρωπο ανάμεσα στους αιώνες γυμνό, νεκρό πνευματικά, τον άφησαν χωρίς Χριστό, χωρίς Θεό και δεν του έδωσαν καμία ελπίδα. Είναι τα φύλα της συκιάς με τα οποία προσπάθησε ο άνθρωπος να ντυθεί μετά από την πτώση του και δεν τα κατάφερε. Επενέβη όμως ο Θεός και αφού θανάτωσε δύο αθώα ζώα έντυσε τον άνθρωπο με τα δέρματά τους. (Γένεσις Γ : 21). Τούτη η θυσία ήταν μια προεικόνιση της θυσίας του Αθώου Εκείνου που θα ερχόταν μια μέρα να πεθάνει για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων και να ντύσει τον άνθρωπο.
Σήμερα στο αποκορύφωνα της ανθρώπινης ανταρσίας κατά του Θεού ο άνθρωπος έμεινε πιο γυμνός από κάθε άλλη φορά και από κάθε άλλη εποχή. Πόλεμοι, μάχες, φήμες πολέμων, πόνος, δάκρυα, αίμα, προσφυγιά, απελπισία για την επόμενη μέρα είναι τα χαρακτηριστικά της εποχής μας. Και μέσα σ’ αυτό το κλίμα του τρόμου ο χριστιανικός κόσμος ετοιμάζεται να γιορτάσει Χριστούγεννα. Για άλλη μια φορά θα γιορτάσει Χριστούγεννα χωρίς Χριστό.
Ο Κύριος μέσα στην αγωνία του για το κατάντημα του ανθρώπου, όλο και πιο πολύ κράζει: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει». (Ματθαίος ΙΑ : 28).
Όμως ας μη ξεχνάμε μέσα στη ζοφερή κατάσταση που ζούμε ότι ακόμα υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει ελπίδα για τον άνθρωπο, γιατί υπάρχει ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς Χριστός. Υπάρχει ο μόνος Σωτήρας του κόσμου (Πράξεις Δ : 12).
Πριν από 2000 χρόνια ο Θεός από αγάπη για τον άνθρωπο, άνοιξε μια «περίοδος χάριτος», για τη σωτηρία του ανθρώπου. Αυτή η περίοδος σιγά - σιγά κλείνει, καθώς τα βήματα του ερχομού του Κυρίου ακούγονται. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ' ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον, έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θέλομεν αρπαχθή μετ' αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα, και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου». (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ : 16,17).
Πρόκειται για την αρπαγή της Εκκλησίας του Χριστού, πρόκειται για το τέλος της περιόδου της χάριτος του Θεού. Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος μας προτρέπει : «τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, τώρα είναι ημέρα σωτηρίας». (Β΄ Κορινθίους Σ : 2).
Καθώς μελετούμε τη διήγηση της γέννησης του Κυρίου Ιησού Χριστού, όπως την περιγράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς στο κεφ. Β΄, λυπούμαστε, γιατί δε βρέθηκε τόπος στο Πανδοχείο για τον Ιωσήφ και τη Μαρία και έτσι ο Χριστός γεννήθηκε μέσα σε ένα σταύλο ζώων. Όμως ας σκεφτούμε μήπως εμείς είμαστε χειρότεροι, μήπως θέλουμε το Χριστό, αλλά έξω από τη ζωή μας.
Ας προσέξουμε μήπως οι καρδιές μας είναι γεμάτες και δεν υπάρχει τόπος γι’ Αυτόν. Γεμάτες από τα ποικίλα ενδιαφέροντά μας, τις διασκεδάσεις μας, τις ασχολίες μας, τις καθημερινές βοιωτικές μας μέριμνες, για τις οποίες ο ίδιος ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει : «Προσέχετε δε εις εαυτούς μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ' υμάς η ημέρα εκείνη». (Λουκάς ΚΑ : 34).
Ας προβληματιστούμε από τη Θεία συγκατάβαση. «διότι εξεύρετε την χάριν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ότι πλούσιος ων επτώχευσε διά σας, διά να πλουτήσητε σεις με την πτωχείαν εκείνου». (Β΄ Κορινθίους Η : 9). Ας ακούσουμε τη φωνή του Προφήτη Ιωήλ, κεφάλ. Β, εδάφ. 13, που μας προτρέπει: «διαρρήξατε την καρδίαν σας και μη τα ιμάτιά σας και επιστρέψατε προς Κύριον τον Θεόν σας διότι είναι ελεήμων και οικτίρμων, μακρόθυμος και πολυέλεος και μεταμελούμενος διά το κακόν». Ας προσέξουμε «την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν» (Εβραίους ΙΒ : 1), που έρχεται να μας αποκόψει από το Θεό με όλες τις τραγικές επιπτώσεις.
Τούτα τα Χριστούγεννα που έρχονται ας δώσουμε τόπο μέσα στην καρδιά μας, για να γεννηθεί ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Τα φετινά Χριστούγεννα για κανέναν μας να μην είναι χωρίς Χριστό, όπως συνήθως γίνεται από τον κόσμο, αλλά να είναι Χριστούγεννα πίστης, αγάπης, προβληματισμού για τον Λυτρωτή του κόσμου και Σωτήρα Ιησού Χριστό. Μόνον αν ειλικρινά Τον εκζητήσουμε, θα έρθει μέσα στη ζωή μας και θα αλλάξει τα πάντα μέσα μας και γύρω μας, καθώς ο σκοπός του Κυρίου είναι να μας κάνει ένα «νέον κτίσμα τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγειναν νέα». (Β΄ Κορινθίους Ε:17).
Αν αυτό ειλικρινά συμβεί, τότε τα Χριστούγεννα θα είναι για τον καθένα μας πραγματικά χαρούμενα κι ευτυχισμένα και η νέα χρονιά που σε λίγες μέρες αρχίζει θα φέρει ξανά την ελπίδα μέσα μας, τη χαρά και την ευτυχία. Μια ευτυχία που την ανήγγειλαν οι άγγελοι εκείνη την ευλογημένη νύχτα στα λιβάδια της Βηθλεέμ: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία». Μια ειρήνη που ποτέ δε στέριωσε, μία ευδοκία που ποτέ δεν ήρθε κι όλα αυτά γιατί οι άνθρωποι αρνήθηκαν να δοξάσουν με τη ζωή τους το Θεό, που είναι προϋπόθεση για την ειρήνη και την ευτυχία μας. ---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου