Αββακούμ Γ/3

Βιβλίο προφήτη Αββακούμ, κεφ. Γ/3, εδάφ. 17 – 19.        (Παλαιά Διαθήκη).

17 Αν και η συκή δεν θέλει βλαστήσει, μηδέ θέλει είσθαι καρπός εν ταις αμπέλοις ο κόπος της ελαίας θέλει ματαιωθή, και οι αγροί δεν θέλουσι δώσει τροφήν, το ποίμνιον θέλει εξολοθρευθή από της μάνδρας, και δεν θέλουσιν είσθαι βόες εν τοις σταύλοις 

18 Εγώ όμως θέλω ευφραίνεσθαι εις τον Κύριον, θέλω χαίρει εις τον Θεόν της σωτηρίας μου. 

19 Κύριος ο Θεός είναι η δύναμίς μου, και θέλει κάμει τους πόδας μου ως των ελάφων και θέλει με κάμει να περιπατώ επί τους υψηλούς τόπους μου. 

    «κι αν… κι αν….    εγώ όμως….».

        Σχόλια: 

     Καθημερινά διαπιστώνουμε τις εξωτερικές συνθήκες όλο και πιο πολύ να χειροτερεύουν, τις αντιξοότητες να πληθαίνουν, τη ζωή να γίνεται δυσκολότερη, πιο αβέβαιη και πιο επικίνδυνη. 

     Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν αποβλέπει σε όλη αυτή την αβέβαιη προσωρινότητα, αλλά προσηλώνει το πνεύμα του στο Θεό. Ελπίζει σ’ Αυτόν, περιμένει απ’ Αυτόν να ενεργήσει θαυμάσια. «εγώ όμως θέλω ευφραίνεσθαι εις τον Κύριον». 

    Ο Κύριος σώζει, δια της πίστεως γίνεται ο προσωπικός Θεός της σωτηρίας μας. 

     --Αυτός είναι η δύναμή μου, θα κάνει τους πόδας μου ως των ελάφων, θα με κάνει να περιπατώ σε υψηλούς τόπους. 

    --Καθ' ην ημέραν φοβηθώ, επί Σε θέλω ελπίζει {Ψαλμός ΝΣ (56), εδάφ.3. 

  --Και αν παραταχθή εναντίον μου στράτευμα, η καρδία μου δεν θέλει φοβηθή και αν πόλεμος σηκωθή επ' εμέ, και τότε θέλω ελπίζει. {Ψαλμός ΚΖ (27), εδ.3}. 

   --Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου και έλπιζε επ' αυτόν, και αυτός θέλει ενεργήσει. {ψαλμός ΛΖ (37), εδ. 5. --Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου και έλπιζε επ' αυτόν, και αυτός θέλει ενεργήσει. {ψαλμός ΞΒ (62), εδ. 8}. 

   --Θέλω λέγει προς τον Κύριον, Συ είσαι καταφυγή μου και φρούριόν μου Θεός μου επ' αυτόν θέλω ελπίζει. {ψαλμός 91, εδ. 2}.

 Στίχοι παράλληλοι 

πάνω στην προσευχή Αββακούμ του προφήτη.

Κι αν δεν βλαστήσει η συκιά

Και το αμπέλι αν δεν καρπίσει, 

Κι’ αν μείνει ολόξερη η ελιά, 

Ούτε καρπό η γη χαρίσει 

και το μαντρί χωρίς αρνιά, 

κι’ ο στάβλος άδειος από βόδια, 

εγώ θα ψάλλω στον Θεό,  

που με στηρίζει στα δυο πόδια

σαν το ελάφι ν’ ανεβώ 

στην γη την άγια του θριάμβου, 

στου Πνεύματός Του τις κορφές, 

πάνω απ’ τη σκοτεινιά του κάμπου. 

 Κι’ αν δίχως γλύκα η ζωή, 

 Καμία χαρά κι’ αν δεν τρυγήσω,

 Κι’ αν η γαλήνη ξεχαστεί

 και το ψωμί λειψό να ζήσω,

 κι αν δίχως σύντροφου φωνή

 στη μοναξιά κυλούν

 οι ώρες κι’ η δύναμις κουρλιαστεί 

 απ’ την αρρώστια και τις μπόρες,

 θάνε γεμάτη η καρδιά 

 απ’ τη θωριά του Βασιλιά μου,

 έστω κι’ αν δάκρυα καυτά 

 κατακρυλούν στα μάγουλά μου.

Είν’ ο Θεός για με η ζωή

κι’ η ευτυχία μου, το ξέρω! 

Και με’ στου πόνου τη βουή 

μου δίνει δύναμη να χαίρω! ---