5. Η ΠΕΡΙΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

5. Η ΠΕΡΙΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

 «λάβετε την περικεφαλαίαν της σωτηρίας» (προς Εφεσίους Σ/6: 17α).

        Πέμπτο εξάρτημα της πανοπλίας του Θεού είναι η περικεφαλαία. Πρόκειται για πολύ σπουδαίο εξάρτημα που προορίζεται να προστατεύσει το κεφάλι του στρατιώτη από τα εχθρικά πυρά. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο και η περικεφαλαία της σωτηρίας προστατεύει του νου του Χριστιανού από τα εχθρικά πυρά που είναι οι διάφορες πλανεμένες θεωρίες, η γενική σύγχυση που έχει επικρατήσει γύρω μας εξαιτίας της άγνοια του λόγου του Θεού από τις εσωτερικές και εξωτερικές μάχες που καλείται να δώσει ο πιστός άνθρωπος. Το Πνεύμα το Άγιο, καθώς μπαίνει μέσα στη ζωή του Χριστιανού δια της πίστεως και της αναγεννήσεως, έρχεται να μεταμορφώσει το νου του πιστού ανθρώπου (Ρωμαίους ΙΒ/12: 2) έτσι, ώστε να μη σκέπτεται πια, όπως σκεπτόταν, πριν αναγεννηθεί. «Όθεν εάν τις ήναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγειναν νέα» (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 17). Όταν ο νους αλλάζει, ολόκληρος ο άνθρωπος αλλάζει. Όταν κάποιος γίνεται νέο κτίσμα εν Χριστώ, είναι ανάγκη σύμφωνα με το λόγο του Θεού να αποβλέπει «εις τα άνω» (Κολοσσαείς Γ/3: 1), να δίνει προτεραιότητα στα πράγματα που αφορούν τη σχέση του με το Χριστό (Β’ Κορινθίους Ε/5: 17,18). Όταν ο χριστιανός οδηγείται από το Άγιο Πνεύμα, τότε προστατεύει το νου του από λανθασμένες επιλογές. Ο χριστιανός φορώντας την πανοπλία του Θεού γίνεται ικανός να αγωνιστεί «τον καλό αγώναν της πίστεως» (Β’ Τιμοθέου Δ/4: 6-8) έχοντας ως εφόδια κάθε στιγμή το λόγο του Θεού και την προσευχή (Εφεσίους Σ/6: 18). 

       Παρά το γεγονός ότι μέσω της πίστεως στο Θεό και τον αιώνιο λόγο Του έχουμε ανακαινίσει το νου μας, δεν παύουμε να είμαστε άνθρωποι ατελείς και αδύναμοι, επειδή το διεφθαρμένο σύστημα που λειτουργεί γύρω μας μπορεί να αποσπάσει την προσοχή μας. Ο Απ. Παύλος αναφέρει σχετικά: «ξέρω ότι μέσα μου (δηλαδή, μέσα στη σάρκα μου) δεν κατοικεί αγαθό επειδή, το να θέλω, βρίσκεται κοντά μου, το να κάνω, όμως, το καλό, δεν το βρίσκω, επειδή, δεν κάνω το αγαθό, που θέλω αλλά, το κακό, που δεν θέλω, αυτό κάνω» (Ρωμαίους Ζ/7: 18-19). Ο διάβολος μέχρι και τον Κύριο Ιησού πείραξε με σκοπό να τον κάνει να παρεκκλίνει από το σκοπό Του προσφέροντάς Του «όλα τα βασίλεια του κόσμου και τη δόξα τους» (Ματθαίος Δ/4: 8). Όμως ο Ιησούς με τη δύναμη του Θεού αντιστάθηκε στα σχέδια του εχθρού αποβλέποντας σε έναν οραματισμό τον οποίον μας αναφέρει ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 2) «όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού». 

     Είναι ανάγκη να στηριχθούμε στις υποσχέσεις του Θεού και να διατηρήσουμε άσβεστη την ελπίδα που έχει βάλει ο Θεός μέσα μας για το αιώνιο μέλλον μας. Ας προσέξουμε να μη γεμίζουμε το μυαλό μας, τη διάνοιά μας με όλα αυτά τα εφήμερα και απατηλά που προσφέρει το διεφθαρμένο σύστημα πραγμάτων που μας περιβάλλει. Αντίθετα ας φροντίζουμε να γεμίζουμε το μυαλό μας με το λόγο του Θεού, με τις θαυμαστές υποσχέσεις Του και με τα μεγάλα και θαυμαστά σχέδια που έχει ο Θεός για το κάθε δικό Του παιδί. (Αποκάλυψη Α/1: 6 & Ε/5: 10). Ο λόγος του Θεού μας προτρέπει να μένουμε «εις την ελπίδα χαίροντες, εις την θλίψιν υπομένοντες, εις την προσευχήν προσκαρτερούντες» (Ρωμαίους ΙΒ/12: 12). Αυτή είναι η ασφαλής πνευματική στάση στην οποία θα πρέπει να βρίσκεται ο πιστός άνθρωπος. 

     Είναι αναγκαίο να υπάρξει συνταύτιση του νου του πιστού ανθρώπου με το νου του Χριστού. Το Πνεύμα το Άγιο είναι εκείνο που ανανεώνει και μεταμορφώνει το νου του ανθρώπου. Στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 2) αναφέρει ο Απ. Παύλος: «και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον». Όταν ο χριστιανός οδηγείται από το Πνεύμα το Άγιο, έχει προστατευμένο το νου του και τη σκέψη του από λανθασμένα, εφήμερα, σαρκικά πράγματα. Στο βιβλίο των «Παροιμιών» (κεφ. ΚΕ/25, εδ. 28) αναφέρεται: «Όστις δεν κρατεί το πνεύμα αυτού, είναι ως πόλις κατεδαφισμένη και ατείχιστος». Τι θα κάνει ο εχθρός σε μια πόλη που είναι κατεδαφισμένη και ατείχιστη; Θα μπει μέσα και θα «αλωνίσει». Θα φέρει μέσα στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου πάθη, επιθυμίες κακές, εγωισμούς, υπερηφάνεια, θυμό, ματαιότητα καθώς και το υπερόπλο του εχθρού, για να καταλάβει το νου του ανθρώπου, που είναι το «εγώ». Πίσω από «εγώ» κρύβονται σαρκικά πάθη, επιθυμίες, διανοήματα και πολλά άλλα με τα οποία ο εχθρός χρησιμοποιεί κατάλληλα για να απομακρύνει, όσο γίνεται πιο πολύ, τον άνθρωπο από το Θεό με σκοπό βεβαίως να τον καταστρέψει. Εκείνος που δεν κυριαρχεί στο πνεύμα του, που δεν έχει την κυριαρχία του εαυτού του είναι σαν πόλη κατεδαφισμένη χωρίς τείχη. Είναι ένας εύκολος στόχος για τον εχθρό. Θα έρθει, θα τον καταλάβει και αφού του αφαιρέσει ό,τι καλό υπάρχει, θα τον οδηγήσει στην αιώνια απώλεια. Μόνον, όταν ο άνθρωπος οδηγείται από το Πνεύμα το Άγιο εξουσιάζει το πνεύμα του, μπορεί να ελέγχει τις «ορέξεις» του, να βάζει χαλινό στις επιθυμίες του, τις σκέψεις του και να κρατάει πάντα σε τάξη τον εαυτόν του. Επίσης στο βιβλίο των «Παροιμιών» (κεφ. ΙΣ/16, εδ. 32) αναφέρεται: «Καλύτερος ο μακρόθυμος παρά ο δυνατός κι αυτός που εξουσιάζει το πνεύμα του, παρά αυτός που εκπορθεί μια πόλη». Ο άνθρωπος που μπορεί να κρατήσει την ψυχραιμία του σε μια δύσκολη ώρα και να εξουσιάσει πάνω στο πνεύμα του είναι μεγαλύτερος ήρωας από έναν που κατακτάει μια ολόκληρη πόλη. Λέγεται ότι ο Τσάρος της Ρωσίας Μέγας Πέτρος κάποτε θύμωσε και χτύπησε έναν κηπουρό τόσο πολύ, που μετά από λίγο ο κηπουρός πέθανε. «Αλίμονο», είπε ο Πέτρος με θλίψη, «κατέκτησα τόσα έθνη και δεν μπόρεσα να κατακτήσω τον εαυτόν μου». 

       Ο Απ. Παύλος στην επιστολή "Α΄ προς Θεσσαλονικείς" (κεφ. Ε/5, εδ. 8,9) αναφέρει: «εμείς, όμως, καθώς είμαστε της ημέρας, ας εγκρατευόμαστε, αφού ντυθούμε τον θώρακα της πίστης και της αγάπης και για περικεφαλαία την ελπίδα τής σωτηρίας. Δεδομένου ότι, ο Θεός δεν μας προσδιόρισε για οργή, αλλά για απόλαυση σωτηρίας, διαμέσου τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού». Η περικεφαλαία της ελπίδας της σωτηρίας μας δεν είναι μια αβέβαιη, συγκεχυμένη ελπίδα που μπορεί κάποια στιγμή και να μας απογοητεύσει. Όχι, είναι βεβαιότητα, είναι ζωντανή ελπίδα που θα μας προστατεύσει από κάθε παγίδα του εχθρού. 

     Το κεφάλι του πολεμιστή είναι από τα μέρη που θα πρέπει να προστατευθεί όχι μόνον διότι αποτελεί κύριο ζωτικό σημείο του σώματος, αλλά και διότι αποτελεί το βασικό στόχο του εχθρού, επειδή καθώς είπαμε, ο εχθρός προσπαθεί να κάνει τον άνθρωπο να αμαρτήσει διανοητικά, ώστε να τον αποκόψει ψυχικά από το Θεό. Εκείνος που θα ακουμπήσει με εμπιστοσύνη πάνω στον αιώνιο λόγο του Θεού είναι ως ισχυρό και απόρθητο φρούριο από τον εχθρό. Σε κάθε περίπτωση η ζωντανή ελπίδα που μας οδηγεί στη βεβαιότητα της σωτηρίας μας θα πρέπει να είναι ως περικεφαλαία μας. Αυτή θα μας διαφυλάξει από τα σχέδια του ανθρωποκτόνου εχθρού, θα μας στηρίξει, θα μας παρηγορήσει, θα μας ελευθερώσει από τις παγίδες. 

      Όταν ο λόγος του Θεού μας λέγει: «λάβετε την περικεφαλαίαν της σωτηρίας» εννοεί ότι θα πρέπει να αποκτήσουμε συνείδηση και να πιστέψουμε μέσα από την καρδιά μας ότι έχουμε σωθεί. Ο πιστός άνθρωπος δεν είναι «ως και οι λοιποί, οι μη έχοντες ελπίδα…». Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο δεν θα πρέπει να συμπεριφέρεται όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι. Θα πρέπει να έχει άλλες σκέψεις, άλλες επιδιώξεις, άλλο τρόπο ζωής, άλλη συμπεριφορά. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να προστατεύσουμε τη διάνοιά μας από τις κακές σκέψεις και επιθυμίες του εχθρού. Όταν είμαστε ντυμένοι με την περικεφαλαία, δεν μπορεί ο διάβολος να προσβάλει τη διάνοιά μας. Το πιο ευαίσθητο σημείο του ανθρώπου είναι το κεφάλι και περισσότερο από κάθε άλλο σημείο εκεί σημαδεύει ο εχθρός. Επειδή η κεφαλή μας είναι ο Χριστός, η προσπάθεια του εχθρού επικεντρώνεται στο να μας κλέψει το Χριστό μέσα από το κεφάλι μας, δηλαδή να αποσπάσει το νου και τη σκέψη μας από τα πράγματα του Θεού και να προσηλώσει τη σκέψη μας στα γήινα, τα εφήμερα και γενικά σε ό,τι είναι αντίθετο προς το Θεό. Αν αυτό το καταφέρει, τότε γινόμαστε εύκολα θύματα στα χέρια του. Είναι ανάγκη λοιπόν να προστατεύσουμε τον τρόπο σκέψης μας και αυτό θα το επιτύχουμε, όταν έχουμε στραμμένο το νου μας στα πράγματα του Θεού και κυρίως να έχουμε σταθερή μέσα στο μυαλό μας την ελπίδα της σωτηρίας μας, την ελπίδα της αιώνιας ζωής, που υπόσχεται ο Θεός σε κάθε δικό Του παιδί (Α΄ Ιωάννου Β/2: 25). Μόνον τότε το μυαλό μας θα είναι προστατευμένο και πάνω στην περικεφαλαία της σωτηρίας μας θα χτυπήσει και θα εξοστρακιστεί κάθε αρνητική σκέψη, κάθε ψεύτικη διδαχή, κάθε πλάνη, κάθε πειρασμός του εχθρού. 

      Ο Απ. Παύλος γράφει προς τους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης: (Α΄ Θεσσαλονικείς» (Ε/5: 8) «αλλ' ημείς, όντες της ημέρας, ας εγκρατευώμεθα, ενδυθέντες τον θώρακα της πίστεως και αγάπης και περικεφαλαίαν την ελπίδα της σωτηρίας». Και εδώ η ελπίδα της σωτηρίας μας, εν Χριστώ Ιησού, παρομοιάζετε με περικεφαλαία, επειδή ακριβώς έχει σκοπό να προστατεύσει τη διάνοιά μας. 

     Ο λόγος του Θεού μας καλεί να έχουμε ως περικεφαλαία στην πνευματική μας ζωή δια της πίστεως την ελπίδα της σωτηρίας μας. Είναι μια σωτηρία που προσφέρεται από το Θεό, δια Ιησού Χριστού, δωρεάν, κατά χάριν. «Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον, ουχί εξ έργων, διά να μη καυχηθή τις» (Εφεσίους Β/2: 8,9) και η οποία έρχεται να καλύψει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του πιστού ανθρώπου. 

     Ο Απ. Παύλος μας αναφέρει: «επειδή, σωθήκαμε με την ελπίδα» (Ρωμαίους Η/8: 24). Εδώ γίνεται αναφορά στο παρελθόν, όπου ο Θεός μας έσωσε, όταν πιστέψαμε στο Χριστό και αναφέρεται κυρίως στην ενοχή της αμαρτίας μας την οποία ο Θεός μας συγχώρησε. «και τας αμαρτίας αυτών και τας ανομίας αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον» (Εβραίους Ι/10: 17). 

   Στους Κορινθίους χριστιανούς αναφέρεται σε ενικό αριθμό και τους λέει: «για μας που βρισκόμαστε στο δρόμο της σωτηρίας». (Α΄ Κορινθίους Α/1: 18). Εδώ ο Απόστολος αναφέρεται στο παρόν και θέλει να μας τονίσει τη δύναμη της αμαρτίας, η οποία πολύ εύκολα μας κάνει να αστοχούμε. Στον αγώνα αυτόν ο Κύριος μας προσφέρει τη δύναμη, ώστε να σταθούμε και να νικήσουμε. Στους Εβραίους Χριστιανούς γράφει ο Απ. Παύλος: «ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ' υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα» (Εβραίους ΙΒ/12: 1). 

     Στην επιστολή «προς Ρωμαιους» (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 11) αναφέρεται: «είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ' ότε επιστεύσαμεν». Εδώ γίνεται αναφορά στη σωτηρία μας, την οποία θα λάβουμε στο μέλλον. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι με τη χάρη του Χριστού σωθήκαμε, με τη δύναμή Του κάθε μέρα σωζόμαστε και με τη χάρη Του ζούμε τη ζωντανή ελπίδα ότι μια μέρα θα σωθούμε και θα ζήσουμε μαζί με τον Ιησού Χριστό στον ουρανό. «και περικεφαλαίαν την ελπίδα της σωτηρίας». 

    Ο στρατιώτης μάχεται, κακουχείται, δεινοπαθεί, συνθλίβεται την ώρα της μάχης, αγωνίζεται σκληρά, γιατί έχει μέσα του ελπίδα. Αποβλέπει στη νίκη και σ’ ένα ευτυχές μέλλον που εκτείνεται μετά τη νίκη. Το ίδιο ισχύει και για το Χριστιανό. Στηριζόμενος στις ζωντανές υποσχέσεις του Θεού, ζει έχοντας ζωντανή, ασάλευτη ελπίδα μέσα του ότι μία μέρα θα δει το Θεό «πρόσωπο προς πρόσωπο». Γράφει ο Απ. Παύλος στους χριστιανούς της Κορίνθου: «Διότι τώρα βλέπομεν διά κατόπτρου αινιγματωδώς, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε δε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθην». (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 12). 

     Την ελπίδα μέσα στην καρδιά του πιστού ανθρώπου την έβαλε ο Χριστός. Εκείνο το θλιβερό, τελευταίο βράδυ του Κυρίου γύρω από το πασχαλινό τραπέζι ο Κύριος έδωσε μία υπόσχεση στους μαθητές Του και διαχρονικά σε όλους όσους είναι δικοί Του. Τους είπε λοιπόν: «Στο σπίτι του πατέρα μου υπάρχουν πολλοί χώροι διαμονής, διαφορετικά θα σας το έλεγα. Πηγαίνω, λοιπόν, να σας ετοιμάσω τόπο και αφού πάω και σας ετοιμάσω τόπο, θα έρθω πάλι και θα σας πάρω κοντά μου, για να είστε και εσείς όπου είμαι εγώ» (Ιωάννης ΙΔ/14: 2). Τι ωραία, τι τρυφερά, τι παρήγορα λόγια, τι όμορφη ελπίδα έβαλε μέσα στην καρδιά τους ο Κύριος! 

    Μ’ αυτήν την περικεφαλαία της ελπίδας της σωτηρίας κατέβηκε στις μάχες η εκκλησία του Χριστού και μ’ αυτήν θα αγωνίζεται μέχρι εκείνη την ώρα που στον ουρανό θα ηχήσει η σάλπιγγα του Θεού, που θα ακουστεί η φωνή του αρχαγγέλου, που θα σημάνει ότι ήρθε η μεγάλη ώρα, ότι ήρθε η ώρα της αρπαγής της Εκκλησίας του Θεού, εν Χριστώ Ιησού. Τότε, μας λέει ο λόγος του Θεού, «όσοι έχουν πεθάνει και είχαν πιστέψει στο Χριστό, θα αναστηθούν πρώτα. Έπειτα οι ζωντανοί που είναι του Χριστού θα αρπαγούν πάνω από την πολύπαθη τούτη γη, για να συναντήσουν τον Κύριο στις νεφέλες» (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 16-17). Από το ξερονήσι της Πάτμου αποκαλύπτει ο Ιωάννης: «Και ήκουσα φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού, λέγουσαν Ιδού, η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ' αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ' αυτών Θεός αυτών και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον διότι τα πρώτα παρήλθον». (Αποκάλυψη ΚΑ/21: 3,4). 

      Ας προσέξουμε να μην ξεχνάμε τις υποσχέσεις του Θεού που είναι πάντοτε ζωντανές, αληθινές και οι οποίες θα εκπληρωθούν κατά γράμμα. Ας μην ξεχνάμε την περικεφαλαία της ελπίδας της σωτηρίας μας για να μη χάνουμε ποτέ την ελπίδα μας, για να βαδίζουμε με δύναμη, με αυτοπεποίθηση, «αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως» (Εβραίους ΙΒ/12: 2). Πάντοτε την επίθεση του εχθρού να την αντιμετωπίζουμε με την ζωντανή ελπίδα στην καρδιά. 

     Πάντοτε στις μάχες τις πνευματικές να κατεβαίνουμε έχοντας την περικεφαλαία της ελπίδας της σωτηρίας μας. ---

6. Η ΜΑΧΑΙΡΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

6. Η ΜΑΧΑΙΡΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.

 

«και την μάχαιραν του Πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού» (προς Εφεσίους Σ/6: 17β).

       Σαν εισήγηση σ’ αυτή τη μελέτη θα ήθελα να μεταφέρω αυτούσιο ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ιωάννη Βουνιάνου (1628 – 1688), που επιγράφεται: «το μεγάλο ταξίδι»:

       Τότε ο Απολλύων (ο διάβολος) ξέσπασε άγρια θυμωμένος και φώναξε: 

-- Εγώ είμαι εχθρός αυτού του Βασιλιά (του Θεού). Μισώ κι Εκείνον και τους νόμους Του και τους ανθρώπους Του. Γι’ αυτό βγήκα έξω για να σε χτυπήσω. 

-- Πρόσεχε Απολλύων τι κάνεις είπε ο Χριστιανός. Βρίσκομαι πάνω στο βασιλικό δρόμο, στο δρόμο του αγιασμού. Ο Απολλύων τότε άπλωσε τα τεράστια πόδια του από το ένα μέρος του δρόμου ως το άλλο για ν’ αποκλείσει το δρόμο και φώναξε: Δε φοβάμαι τίποτε. Ετοιμάσου τώρα γιατί θα σε σκοτώσω! Ορκίζομαι στα καταχθόνια του καταφυγίου μου δε θα σε αφήσω να προχωρήσεις πιο πέρα. Εδώ θα σου βγάλω την ψυχή! Λέγοντας αυτά έριξε ένα φλογισμένο βέλος στο στήθος του Χριστιανού. Μα ο Χριστιανός πρόβαλε την ασπίδα που κρατούσε στο χέρι, απέκρουσε μ’ αυτήν το πυρωμένο βέλος και ξέφυγε τον κίνδυνο. 

-- Ο Χριστιανός τότε, βλέποντας πως έφτασε η στιγμή να πολεμήσει έσυρε το σπαθί του. Κι ο Απολλύων χίμηξε πάνω του ρίχνοντας βέλη σαν το χαλάζι. Μ’ όλες τις προσπάθειές του, ο Χριστιανός δε μπόρεσε να ξεφύγει. Πληγώθηκε στο κεφάλι, στο χέρι και στο πόδι. Αυτό τον ανάγκασε να οπισθοχωρήσει λίγο γιατί ο Απολλύων του έριχνε με μεγαλύτερη μανία. Πήρε θάρρος όμως κι ο Χριστιανός και αντιστάθηκε όσο πιο γενναία μπορούσε. Η φοβερή αυτή μάχη κράτησε μισή μέρα και πιο πολύ, ώσπου ο Χριστιανός εξαντλήθηκε και δε μπορούσε πια ν’ αντέξει. Οι πληγές του τον έκαναν ολοένα και πιο αδύναμο. 

-- Τότε ο Απολλύων, βλέποντας πως έχει την κατάλληλη ευκαιρία άρχισε να ζυγώνει προς το Χριστιανό που παλεύοντας κατάφερε να τον ρίξει κάτω. Τη στιγμή που έπεφτε κάτω ξέφυγε και το σπαθί από το χέρι του. Τότε ο Απολλύων είπε: «Σ’ έχω τώρα στα χέρια μου» και τον έσφιξε τόσο πολύ που ο Χριστιανός άρχισε να χάνει τις ελπίδες του πως θα ζήσει. Μα όπως ο Θεός θέλησε, την ώρα που ο Απολλύων πήγαινε να δώσει το τελειωτικό χτύπημα και να αποτελειώσει τον καλό εκείνο οδοιπόρο, ο Χριστιανός άπλωσε το χέρι του και με μια επιδέξια κίνηση άρπαξε από κάτω το σπαθί του και φώναξε: «Μη χαίρεσαι για μένα εχθρέ μου κι έπεσα πάλι θα σηκωθώ!» (Μιχαίας Ζ/7: 8). Λέγοντας αυτά του έφερε ένα δυνατό χτύπημα με το σπαθί του και τον έκανε να συρθεί πίσω βαριά πληγωμένος. Βλέποντάς τον έτσι ο Χριστιανός όρμισε ξανά επάνω του λέγοντας: «Σε όλα αυτά υπερνικούμε με την βοήθεια Εκείνου που μας αγάπησε». (Ρωμαίους Η/8: 37). 

-- Τότε ο Απολλύων άπλωσε τα μαύρα απαίσια φτερά του κι έφυγε βιαστικός κι ο Χριστιανός δεν τον ξαναείδε ποτέ πια. Ο Απ. Ιάκωβος μας προτρέπει: «Αντισταθείτε εις τον διάβολον και θέλει φύγει από σας» (Ιακώβου Δ/4: 7). 

     Μέχρι τώρα τα όπλα τα οποία αναφέραμε ήταν αμυντικά. Στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Σ/6, εδ. 17) αναφέρεται ένα ακόμα όπλο που ξεχωρίζει από όλα τα’ άλλα, γιατί είναι το μόνο επιθετικό της πανοπλίας του Θεού. Το μόνο επιθετικό όπλο που διαθέτει ο Χριστιανός, το οποίο μας καλεί ο λόγος του Θεού να λάβουμε, είναι «η μάχαιρα του πνεύματος». Τούτο το όπλο η Αγία Γραφή το παρομοιάζει με μάχαιρα, γιατί τρυπά, διαπερνά, συνθλίβει τον εχθρό και ακυρώνει τα σχέδιά του. Με το όπλο αυτό θα επιτιθέμεθα εναντίον του εχθρού και θα καταστρέφουμε τις μεθοδίες του και θα ελευθερώνουμε τους ανθρώπους που είναι δέσμιοι σ’ αυτόν (Ησαΐας ΞΑ/61: 1) και θα τους οδηγούμε στην ελευθερία και στην αλήθεια του Ιησού Χριστού. Όταν εφαρμόζουμε το λόγο του Θεού, τοποθετούμε τον εαυτόν μας μέσα στις σκέψεις του Θεού. Έτσι βλέπουμε τα διάφορα πράγματα της ζωής, τον κόσμο, την αμαρτία κλπ όπως τα βλέπει και ο Θεός και μέσα από τον αιώνιο λόγο Του βρίσκουμε τα σχέδιά Του για τον καθένα μας. Μέσα στο γραπτό λόγο του Θεού θα βρούμε τι μας ζητάει ο Θεός και αφού το βρούμε, αφού μας το αποκαλύψει το Πνεύμα το Άγιο, θα πρέπει να ζητήσουμε τη δύναμη από το Θεό, για να το εκτελέσουμε. 

       Συνοπτικά μπορούμε να πούμε ότι ο λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει την αλήθεια, μας δείχνει το σωστό δρόμο, την «οδόν της ζωής» (Ψαλμός ΙΣ/16: 11), μας στηρίζει, μας δυναμώνει με τις ζωντανές και αιώνιες υποσχέσεις Του. Μια από τις μεγάλες υποσχέσεις του Κυρίου είναι: «τα δικά μου πρόβατα ακούν τη φωνή μου και εγώ τα γνωρίζω και με ακολουθούν. Και εγώ δίνω σ’ αυτά αιώνια ζωή και δεν θα χαθούν στον αιώνα και κανένας δεν θα τα αρπάξει από το χέρι μου» (Ιωάννης Ι/10: 27,28). Ποιος τα λέει αυτά; Τα λέει Εκείνος που είναι Πιστός & αληθινός (Αποκάλυψη ΙΘ/19: 11). 
      Στο βιβλίο της «Αποκάλυψης» (κεφ. Α/1, εδ. 16) ο Απ. Ιωάννης, που είδε σε όραμα τον Ιησού στη δόξα Του σαν Κύριο της Εκκλησίας, αναφέρει: «και είχεν εν τη δεξιά αυτού χειρί επτά αστέρας και εκ του στόματος αυτού εξήρχετο ρομφαία δίστομος οξεία και η όψις αυτού έλαμπεν ως ο ήλιος λάμπει εν τη δυνάμει αυτού». Αυτή η δίστομη ρομφαία είναι ο λόγος του Θεού, που εξέρχεται από το στόμα του Κυρίου Ιησού. Oταν γνωρίζουμε την αλήθεια του Θεού, όταν εκτελούμε το θέλημά Του, όταν πιστεύουμε στις υποσχέσεις Του και όλα αυτά τα εφαρμόζουμε μέσα στη ζωή μας, τότε έχουμε τοποθετημένο στο χέρι μας το "ξίφος του Θεού", έχουμε τη "μάχαιρα του Πνεύματος" και με αυτό το σπαθί μπορούμε με σιγουριά να κατέβουμε στη μάχη και σίγουρα να νικήσουμε. 

     Αν έχουμε πίστη και θάρρος. Το μόνο όπλο που μπορεί να καταστρέψει το διάβολο και τα ανθρωποκτόνα σχέδιά του είναι «η μάχαιρα του πνεύματος», που είναι ο λόγος του Θεού. Ο Συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους», κεφ. Δ, εδ. 12, αναφέρει: «Επειδή, ο λόγος τού Θεού είναι ζωντανός, και ενεργός, και κοφτερότερος περισσότερο από κάθε δίκοπη μάχαιρα, και εισχωρεί βαθιά, μέχρι διαίρεσης και της ψυχής και του πνεύματος, μέχρι τους συνδέσμους και τους μυελούς, και διερευνάει τούς συλλογισμούς και τις έννοιες της καρδιάς». Εδώ πρόκειται για το γραπτό λόγο του Θεού, τη Βίβλο, που είναι: 

Ζωντανός – έχει ζωή μέσα του. Είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68). 

Ενεργός – μπορεί να δράσει, να ενεργήσει και να επηρεάσει κάθε περιοχή της ανθρώπινης ύπαρξης.

Δραστικός – έχει δύναμη μέσα του και η δύναμη αυτή τον κάνει «να μη δεσμεύεται» (Β΄ Τιμοθέου Β/2: 9). «Είναι δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα» (Ρωμαίους Α/1: 16). 

Κοφτερός - και μάλιστα πιο κοφτερός από κάθε δίκοπο μαχαίρι ή σπαθί. 

Διαιρετικός – εισχωρεί βαθιά και χωρίζει την ψυχή από το πνεύμα, τα δύο αόρατα, άυλα τμήματα της ανθρώπινης οντότητας. Χωρίζει το κόκαλο απ’ το μεδούλι, δηλ. αγγίζει και τα πλέον εσωτερικά πράγματα της φυσικής ύπαρξής μας. 

Διεισδυτικός – εισχωρεί στα βάθη της καρδιά του ανθρώπου, αντιλαμβάνεται και κρίνει τους διαλογισμούς και τις προθέσεις της καρδιάς του ανθρώπου. 

       Αυτό είναι το ξίφος που το χέρι του Θεού προσέθεσε στην πανοπλία μας. Χωρίς το όπλο αυτό είναι αδιανόητο να τολμήσει ο Χριστιανός να κατέβει στο πεδίο της μάχης. Γιατί θα υποστεί ήττα βαριά και ανεπανάληπτη. Μ’ αυτό θα πολεμήσει, μ’ αυτό θα διαλύσει το θρησκευτικό ψεύδος και θα οδηγήσει τους ταπεινούς στην καρδιά να βρουν την ελευθερία τους. Ο Απ. Ιωάννης (κεφ. Η/8, εδ.32) μεταφέροντας τα λόγια του Χριστού αναφέρει: «Εάν σεις μείνετε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει». Είναι δέσμιος του εχθρού ο άνθρωπος μέσα από τα πάθη και τις επιθυμίες και μόνον η αλήθεια του λόγου του Θεού μπορεί να τον ελευθερώσει. Επίσης με αυτό το πνευματικό σπαθί μπορούμε να αμυνόμαστε, όταν αντιμετωπίζουμε πειρασμούς ή άλλα εμπόδια στην πνευματική μας ζωή και γενικά μπορούμε να αντιμετωπίζουμε «πάσαν την δύναμην του εχθρού». Πόσο θα πρέπει να ευχαριστούμε το Θεό για το γραπτό λόγο που μας έχει δώσει και για τον οποίο μας διαβεβαιώνει: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης, διά να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 17). 

      Αν υπήρξε ποτέ ένας, ο οποίος δε θα είχε ανάγκη να κάνει χρήση αυτού του ξίφους στην πάλη του εναντίον του κακού, αν υπήρξε ποτέ ένας, ο οποίος δε θα είχε ανάγκη το γραπτό λόγο του Θεού, αυτός ήταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που ίδιος ήταν ο ζωντανός Λόγος του Θεού. Ας προσέξουμε όμως πως ενήργησε ο Κύριος και απέκρουσε αποτελεσματικά τον τριπλό πειρασμό του εχθρού. Κράτησε σφιχτά στο χέρι Του το σπαθί του πνεύματος, το γραπτό λόγο του Θεού. Σε κάθε πρόκληση του εχθρού ο Κύριος απαντούσε: 

-- «Και ελθών προς αυτόν ο πειράζων είπεν. Εάν είσαι Υιός του Θεού, ειπέ να γείνωσιν άρτοι οι λίθοι ούτοι» (Ματθαίος Δ/4: 3). 

Όχι, απαντάει ο Κύριος, γιατί είναι γραμμένο ότι ο άνθρωπος δε θα ζει μόνο για το ψωμί, αλλά για να εφαρμόζει κάθε λόγο που βγαίνει από το λόγο του Θεού (Ματθαίος Δ/4: 4). 

 -- «Λέγει προς αυτόν, εάν είσαι Υιός του Θεού, ρίψον σεαυτόν κάτω διότι είναι γεγραμμένον, ότι θέλει προστάξεις εις τους αγγέλους αυτού περί σου και θέλουσι σε σηκώνει επί των χειρών αυτών, δια να μη προσκόψεις προς λίθον τον πόδα σου». 

Όχι, γιατί είναι γραμμένο: Δε θα πειράξεις Κύριον το Θεό σου (Ματθαίος Δ/4: 7). 

-- «Πάλιν παραλαμβάνει αυτόν ο διάβολος εις όρος πολύ υψηλόν, και δεικνύει εις αυτόν πάντα τα βασίλεια του κόσμου και την δόξαν αυτών και λέγει προς αυτόν Ταύτα πάντα θέλω σοι δώσει, εάν πεσών προσκυνήσης με» (Ματθαίος Δ/4: 8,9). 

Όχι, γιατί είναι γραμμένο: Κύριο το Θεό σου θα προσκυνήσεις και μόνο αυτόν θα λατρέψεις. (Ματθαίος Δ/4: 10). Μετά από το τρίτο κτύπημα μ’ αυτήν τη δίστομη μάχαιρα ο σατανάς έφυγε. 

       Οι ερωτήσεις που έκανε ο διάβολος προς τον Κύριο είναι μέσα από εδάφια του λόγους του Θεού και αναφέρονται στον Ψαλμό 91. Ο Κύριος απαντά μέσα από εδάφια του βιβλίου του «Δευτερονομίου». Οι τρεις εκείνοι άνθρωποι που είχαν έρθει, για να παρηγορήσουν τον Ιώβ, προσπαθούσαν να τον πείσουν ότι έχει αμαρτήσει και εξ’ αιτίας των αμαρτιών του βρίσκεται σε πολύ δύσκολη κατάσταση, χρησιμοποιώντας εδάφια μέσα από το λόγο του Θεού. Αν ο διάβολος προσπάθησε να χρησιμοποιήσει εδάφια από την Αγία Γραφή, εναντίον του Κυρίου Ιησού, μπορεί να το κάνει και σε όλους εμάς. Γι’ αυτό θα πρέπει να έχουμε γνώση του λόγου του Θεού και να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί. Υπάρχουν άνθρωποι που εφαρμόζουν λανθασμένα το λόγο του Θεού, πονηροί, γόητες, «πλαόντες και πλανόμενοι» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 13). Υπάρχουν άνθρωποι που κηρύττουν λανθασμένα το λόγο του Θεού, «χάριν αισχρού κέρδους» (επιστολή Τίτο Α/1: 11). Ο Κύριος δεν χρησιμοποιεί θεολογικούς όρους, για να απαντήσει στον διάβολο, αλλά πηγαίνει κατευθείαν στο λόγο του Θεού και εξηγεί «τι είναι γεγραμμένον». 

   Πέρα από την τριπλή αυτή νίκη ο Κύριος Ιησούς Χριστός χρησιμοποίησε την μάχαιραν του Πνεύματος για να βοηθήσει και άλλα άτομα να ξεφύγουν από τις παγίδες του εχθρού. Ας θυμηθούμε την περίπτωση εκείνου του νομικού που ρώτησε τον Κύριο: «Διδάσκαλε, τι πράξας θέλω κληρονομήσει ζωήν αιώνιον; Ο δεν είπε προς αυτόν. Εν των νόμω τι είναι γεγραμμένον; Πως αναγινώσκεις;» (Λουκάς Ι/10: 26). Θα μπορούσε ο Κύριος Ιησούς που είναι ο ζωντανός Λόγος του Θεού να μην κάνει χρήση της Αγίας Γραφής όμως, επειδή είχε ενανθρωπήσει τη ζωή Του, έπρεπε να ζήσει με τέλεια υποταγή στον Πατέρα στηριζόμενος στον αιώνιο λόγο του Θεού. Και το ερώτημα για τον καθένα από μας είναι: Αν Εκείνος, που ήταν ο Υιός του Θεού, κατέβηκε στο πεδίο της μάχης κρατώντας σφιχτά στο χέρι Του «την μάχαιραν του Πνεύματος», πόσο ανόητος θα ήταν ο Χριστιανός που θα τολμούσε να κατέβει στο πεδίο της μάχης, για να αντιμετωπίσει τον εχθρό, χωρίς να κρατάει γερά στο χέρι του το ξίφος της νίκης και του θριάμβου, χωρίς να στηρίζεται στον αιώνιο και αψευδή λόγο του Θεού.
    Μόνον όταν πάρουμε στα χέρια το φοβερό αυτό όπλο του λόγου του Θεού, δε θα έχουμε να φοβηθούμε κανέναν εχθρό, γιατί όλοι οι εχθροί έχουν ήδη νικηθεί πάνω στο σταυρό του Χριστού. Εκεί συν τρίφτηκε η κεφαλή του αρχαίου όφεως, του διαβόλου, εκεί θριάμβευσε ο «νικητής του Άδη και του θανάτου» (Αποκάλυψη Α/1: 18), Κύριος Ιησούς Χριστός. Σ’ Αυτόν θα πρέπει πάντοτε να αποβλέπουμε γιατί χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα (Ιωάννης ΙΕ/15: 5). Δεν μπορούμε με τις δικές μας δυνάμεις να πολεμήσουμε τα πονηρά πνεύματα. Όλη μας την ελπίδα θα πρέπει να τη στηρίζουμε στον Ιησού Χριστό. Ας προσέξουμε μαζί με όλα αυτά και μια σημαντική λεπτομέρεια. Η βάση για κάθε πειρασμό εναντίον του Κυρίου Ιησού ήταν ο πειρασμός της αμφιβολίας. Κάθε φορά που ο εχθρός θέλει να μας πειράξει ξεκινάει την προσπάθειά του με τη λέξη «εάν» για να μας προκαλέσει αμφιβολία. «εάν είσαι Υιός του Θεού». Εδώ χρειάζεται η βαθιά και εμπεριστατωμένη γνώση του γραπτού λόγου του Θεού, που θα διαλύσει κάθε αμφιβολία και θα μας κάνει να ρίξουμε πιο βαθιά τις ρίζες μας μέσα στο λόγο του Θεού. 

     Μόνον ο λόγος του Θεού μπορεί να καταστρέψει το διάβολο και τα σχέδιά του. Μπορεί ο άνθρωπος να ζει μακριά από το Θεό εξαιτίας της αμαρτίας του, εγκλωβισμένος μέσα στα ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα, όμως ο λόγος του Θεού, που έχει δύναμη από το Πνεύμα το Άγιο, έρχεται και νικάει το ψέμα και ελευθερώνει το σκλαβωμένο άνθρωπο. Γι’ αυτό άλλωστε ο διάβολος φοβάται το λόγο του Θεού. Το σπαθί του λόγου του Θεού, τη μάχαιρα του Πνεύματος, την Αγία Γραφή δεν πρόκειται ποτέ να τη φοβηθεί ο διάβολος, όσο αυτή βρίσκεται τοποθετημένη στο ράφι της βιβλιοθήκης μας ή μέσα σε κάποιο κομοδίνο. Αν όμως μελετάμε το λόγο του Θεού, τον κρατάμε γερά μέσα στο μυαλό μας και τον εφαρμόζουμε στην καθημερινή μας ζωή, τότε δε θα έχουμε να φοβηθούμε από κανέναν εχθρό, δε θα πρέπει να δειλιάσουμε σε οποιαδήποτε δύσκολη στιγμή της ζωής μας, γιατί οι μάχες είναι του Κυρίου, σε μας ανήκει μόνον το «θέλω», Ας μην ξεχνάμε ότι σε κάθε πνευματικό πόλεμο, σε κάθε κρίσιμη στιγμή της ζωή μας, αυτοί που θα είναι με μας θα είναι πολλοί περισσότεροι απ’ αυτούς που διαθέτει ο εχθρός. Ας θυμόμαστε πάντα εκείνο το περιστατικό με τον Προφήτη του Θεού τον Ελισσαιέ και τον υπηρέτη του: «Και ότε εξηγέρθη το πρωΐ ο υπηρέτης του ανθρώπου του Θεού και εξήλθεν, ιδού, στράτευμα είχε περικυκλωμένην την πόλιν με ίππους και αμάξας. Και είπεν ο υπηρέτης αυτού προς αυτόν, Ω, κύριε, τι θέλομεν κάμει; Ο δε είπε, Μη φοβού διότι πλειότεροι είναι οι μεθ' ημών παρά τους μετ' αυτών. Και προσηυχήθη ο Ελισσαιέ και είπε, Κύριε, Άνοιξον, δέομαι, τους οφθαλμούς αυτού, διά να ίδη. Και ήνοιξεν ο Κύριος τους οφθαλμούς του υπηρέτου, και είδε και ιδού, το όρος ήτο πλήρες ίππων και αμαξών πυρός περί τον Ελισσαιέ» (Β΄ Βασιλέων Σ/6: 15-17). 

     Ας προσέξουμε ιδιαίτερα μια λεπτομέρεια που έχει σχέση με το λόγο του Θεού. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες καθημερινά εξασκούνταν πολύ σκληρά σε πολεμικές ασκήσεις, ώστε να είναι έτοιμοι εν καιρώ πολέμου να δράσουν επιδέξια, ώστε να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τον εχθρό. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το λόγο του Θεού. Δεν αρκεί μόνον να κρατούμε το λόγο του Θεού, αλλά πρέπει μέσα από τη συστηματική μελέτη να ασκούμεθα σ’ αυτόν τότε θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις μεθόδους του διαβόλου και να τον νικήσουμε. Ο Απ. Παύλος συμβουλεύει τον Τιμόθεο: «Σπούδασον να παραστήσης σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας» (Β΄ Τιμοθέου Β/2: 15). Για να είναι κάποιος εργάτης του Θεού που δε θα έχει να ντραπεί για τίποτα μέσα στη ζωή του, για να είναι άμεμπτος και ακέραιος, θα πρέπει να σπουδάζει – μελετάει συστηματικά και αδιάκοπα το γραπτό λόγω του Θεού. Θα πρέπει κάθε στιγμή στη ζωή του να γνωρίζει «τι είναι γεγραμμένον», ώστε να μπορεί να στέκεται πάνω σ’ αυτό και να ευθυγραμμίζει πάνω σ’ αυτό την πνευματική του ζωή. 

      Κλείνοντας τούτη τη μελέτη θα ήθελα να αναφερθώ και σε μια άλλη «μάχαιρα» που αναφέρει ο λόγος του Θεού. Ας θυμηθούμε εκείνες τις σκοτεινές, τις τραγικές ώρες το τελευταίο βράδυ του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Σε λίγο… προδοσία … μοναξιά… εμπαιγμοί…. Ο Πέτρος ακολουθεί τον Κύριο και έχει κρύψει μέσα στα ρούχα του ένα μαχαίρι. Την ώρα που συλλαμβάνουν τον Κύριο βγάζει το μαχαίρι και καταφέρνει να κόψει το αυτί ενός υπηρέτη του Αρχιερέα που τον έλεγαν Μάλχο. Στηρίχτηκε στις δικές του δυνάμεις ο Πέτρος και έκανε χρήση δικών του τρόπων και δικών του μέσων, για να υπερασπιστεί τον εαυτόν του, όπως φανταζόταν και να υπερασπιστεί και τον Κύριό του. Πέτρο, πρόσεχε, η εκκλησία του Θεού έχει ανάγκη τη συμβολή σου μόνον, όταν αυτή είναι κάτω από την οδηγία του Αγίου Πνεύματος. Μην προσπαθείς, ψυχή, να δικαιωθείς με τον έναν ή τον άλλο δικό σου τρόπο, που εσύ νομίζεις σωστό. Εκείνη τη δύσκολη ώρα, την πιο σκοτεινή μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, έρχεται ο Χριστός να πει στον Πέτρο: «βάλε την μάχαιραν εις την θήκην». Αυτό, Πέτρο, σημαίνει αυτοδικαίωση. Αυτή Πέτρο δεν είναι «η μάχαιρα του Αγίου Πνεύματος». Αυτό το μαχαίρι δε θα φέρει νίκες αλλά αλλεπάλληλες ήττες μέσα στη ζωή σου. 

      Άραγε το κατάλαβε αυτό το μάθημα ο Πέτρος; Η απάντηση είναι ΝΑΙ, το κατάλαβε. Μόλις πενήντα μέρες είχαν περάσει από εκείνη την τραγική μέρα και την ημέρα της Πεντηκοστής ο Πέτρος κατέβηκε στους δρόμους της Ιερουσαλήμ οπλισμένος όχι με εκείνο το παλιό μαχαίρι αλλά με την «μάχαιρα του πνεύματος». Μίλησε ο Πέτρος για τον αναστημένο και δοξασμένο Χριστό και ο Απ. Λουκάς στο βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων» (κεφ. Β/2, εδ. 37) μας δίνει μια πληροφορία για τα αποτελέσματα που υπήρξαν. «Αφού δε ήκουσαν ταύτα, ήλθεν εις κατάνιξιν η καρδία αυτών, και είπον προς τον Πέτρον και τους λοιπούς Αποστόλους τι πρέπει να κάνωμεν άνδρες αδελφοί;» Ήταν η «μάχαιρα του Αγίου Πνεύματος» που έσκισε τις καρδιές των ανθρώπων με θαυμαστά αποτελέσματα. «και προσετέθησαν εν εκείνη τη ημέρα έως τρις χιλιάδες ψυχαί». 

       Εάν γερά και σταθερά κρατήσουμε μέσα στην καρδιά μας τη «μάχαιρα του Πνεύματος» που είναι ο γραπτός λόγος του Θεού, τέτοια θα είναι και τα αποτελέσματα και της δικής μας πνευματικής ζωής και ακόμα περισσότερα. Ας προσέξουμε ιδιαίτερα να μη λείψει αυτό το όπλο από την πανοπλία μας. ---

ΔΑΝΙΗΛ Α΄ Πνευματικοί στόχοι.

            βιβλίο προφήτη  "ΔΑΝΙΗΛ",  κεφ.  Α/1,  εδ. 1 - 20.        (Παλαιά Διαθήκη). 

1 Εν τω τρίτω έτει της βασιλείας του Ιωακείμ, βασιλέως του Ιούδα, ήλθε Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς της Βαβυλώνος εις Ιερουσαλήμ και επολιόρκησεν αυτήν. 

2 Και παρέδωκε Κύριος εις την χείρα αυτού τον Ιωακείμ, βασιλέα του Ιούδα, και μέρος των σκευών του οίκου του Θεού και έφερεν αυτά εις γην Σενναάρ, εις τον οίκον του θεού αυτού και εισήγαγε τα σκεύη εις το θησαυροφυλάκιον του θεού αυτού. 

3 Και είπεν ο βασιλεύς προς τον Ασφενάζ τον αρχιευνούχον αυτού, να φέρη εκ των υιών Ισραήλ και εκ του σπέρματος του βασιλικού και εκ των αρχόντων 

4 νεανίσκους μη έχοντας μηδένα μώμον και ωραίους την όψιν και νοήμονας εν πάση σοφία και ειδήμονας πάσης γνώσεως και έχοντας φρόνησιν και δυναμένους να ίστανται εν τω παλατίω του βασιλέως και να διδάσκη αυτούς τα γράμματα και την γλώσσαν των Χαλδαίων. 

5 Και διέταξεν εις αυτούς ο βασιλεύς καθημερινήν μερίδα από των βασιλικών εδεσμάτων και από του οίνου, τον οποίον αυτός έπινε και αφού ανατραφώσι τρία έτη, να ίστανται μετά ταύτα ενώπιον του βασιλέως. 

6 Και μεταξύ τούτων ήσαν, εκ των υιών Ιούδα, Δανιήλ, Ανανίας, Μισαήλ και Αζαρίας 

7 εις τους οποίους ο αρχιευνούχος επέθηκεν ονόματα και τον μεν Δανιήλ ωνόμασε Βαλτασάσαρ τον δε Ανανίαν Σεδράχ τον δε Μισαήλ Μισάχ και τον Αζαρίαν Αβδέ-νεγώ. 

8 Αλλ' ο Δανιήλ έβαλεν εν τη καρδία αυτού να μη μιανθή από των εδεσμάτων του βασιλέως ουδέ από του οίνου τον οποίον εκείνος έπινε διά τούτο παρεκάλεσε τον αρχιευνούχον να μη μιανθή. 

9 Και έκαμεν ο Θεός τον Δανιήλ να εύρη χάριν και έλεος ενώπιον του αρχιευνούχου. 

10 Και είπεν ο αρχιευνούχος προς τον Δανιήλ, Εγώ φοβούμαι τον κύριόν μου τον βασιλέα, όστις διέταξε το φαγητόν σας και το ποτόν σας, μήποτε ίδη τα πρόσωπά σας σκυθρωπότερα παρά των νεανίσκων των συνομηλίκων σας, και ενοχοποιήσητε την κεφαλήν μου εις τον βασιλέα. 

11 Και είπεν ο Δανιήλ προς τον Αμελσάρ, τον οποίον ο αρχιευνούχος κατέστησεν επί τον Δανιήλ, τον Ανανίαν, τον Μισαήλ και τον Αζαρίαν, 

12 Δοκίμασον, παρακαλώ, τους δούλους σου δέκα ημέρας και ας δοθώσιν εις ημάς όσπρια να τρώγωμεν και ύδωρ να πίνωμεν 

13 έπειτα ας θεωρηθώσι τα πρόσωπα ημών ενώπιόν σου και το πρόσωπον των νεανίσκων, οίτινες τρώγουσιν από των εδεσμάτων του βασιλέως και όπως ίδης, κάμε με τους δούλους σου. 

14 Και εισήκουσεν αυτών εις τούτο το πράγμα και εδοκίμασεν αυτούς δέκα ημέρας. 

15 Και μετά το τέλος των δέκα ημερών τα πρόσωπα αυτών εφάνησαν ώραιότερα και παχύτερα εις την σάρκα παρά πάντων των νεανίσκων, οίτινες έτρωγον τα εδέσματα του βασιλέως. 

16 Και αφήρει ο Αμελσάρ το φαγητόν αυτών και τον οίνον τον οποίον έπρεπε να πίνωσι και έδιδεν εις αυτούς όσπρια. 

17 Και εις τους τέσσαρας τούτους νεανίσκους έδωκεν ο Θεός γνώσιν και σύνεσιν εις πάσαν μάθησιν και σοφίαν, και κατέστησε τον Δανιήλ νοήμονα εις πάσαν όρασιν και ενύπνιον. 

18 Και εν τω τέλει των ημερών, ότε ο βασιλεύς είπε να εισάξωσιν αυτούς, ο αρχιευνούχος εισήξεν αυτούς ενώπιον του Ναβουχοδονόσορ. 

19 Και ελάλησε μετ' αυτών ο βασιλεύς και δεν ευρέθη μεταξύ πάντων αυτών όμοιος του Δανιήλ, του Ανανία, του Μισαήλ και του Αζαρία, και ίσταντο ενώπιον του βασιλέως. 

20 Και εν πάση υποθέσει σοφίας και νοήσεως, περί της οποίας ο βασιλεύς ηρώτησεν αυτούς, εύρηκεν αυτούς δεκαπλασίως καλητέρους παρά πάντας τους μάγους και επαοιδούς, όσοι ήσαν εν παντί τω βασιλείω αυτού. 

 

      Επιστολή "Α' Κορινθίους", κεφ. Ι/10, εδ. 21.

    "Δεν δύνασθε να ήσθε μέτοχοι της τραπέζης του Κυρίου και της τραπέζης των δαιμονίων".  

       ΣΧΟΛΙΑ : 

     Ο Δανιήλ υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους προφήτες αλλά και ένας από τους τρεις πιο δίκαιους ανθρώπους της Παλαιάς Διαθήκης. Οι άλλοι δύο ήταν ο Νώε και ο Ιωβ (Ιεζεκιήλ ΙΔ/14: 14). Η ζωή του υπήρξε μια ζωντανή μαρτυρία για το Θεό, μέσα σε μια μολυσμένη πνευματικά ατμόσφαιρα στα βάθη της ανατολής. Έζησε στη Βαβυλώνα από το έτος 606 π.Χ. που ανέλαβε τη βασιλεία ο Ναβουχοδονόσωρ B' έως το 536 π.Χ. που υπήρξε το τρίτο έτος της βασιλείας του Κύρου Β' του Μέγα (600 π.Χ. έως 530 π.Χ.). Έτσι έζησε εβδομήντα ολόκληρα χρόνια μακριά από τον τόπο του, σε μια κοινωνία αμαρτίας και αποστασίας, που κανένας δε γνώριζε και κανένας δε μιλούσε για το ζωντανό, τον αληθινό Θεό. Σ’ αυτόν τον πνευματικό χώρο βρέθηκε εξόριστος μαζί με τρεις ακόμα συμπατριώτες του ο Δανιήλ, τον Σεδράχ, τον Μισάχ και τον Αβδενεγώ.

     Συνηθίσαμε στη δύναμη του όγκου και των αριθμών. Πού πάνε οι πολλοί, πώς φέρονται, πώς ντύνονται, πώς μιλάνε, πως ενεργούν; Πώς ν' αντισταθείς στη δύναμη των πολλών, τι μπορείς να κάνεις εσύ, ένας άνθρωπος; Οι πολλοί έχουν τη δύναμη, τα μέσα και έτσι μία λύση φαίνεται εφικτή, να υποχωρήσεις, να συμβιβαστείς μαζί τους. Όμως ο άνθρωπος που πλάστηκε «κατ’ εικόναν Θεού» (Γένεση Α/1: 27) δεν είναι ένα νούμερο μέσα στο κοπάδι. Ο Κύριος πολλές φορές άφησε τον όχλο που τον ακολουθούσε και στάθηκε μπροστά σ’ ένα Βαρτίμαιο (Μάρκος Ι/10: 49), σ’ ένα Ζακχαίο (Λουκάς ΙΘ/19: 2-10), σ’ ένα Νικόδημο (Ιωάννης Γ/3: 1), σε μια Σαμαρείτισσα (Ιωάννης Δ/4: 1-30), σ’ ένα νεκρό Λάζαρο (Ιωάννης ΙΑ/11: 43), σ’ ένα ληστή (Μάρκος ΙΕ/15: 27). 

       Εάν είσαι με τους πολλούς και τους ακολουθείς τυφλά στις επιλογές τους, είσαι κοπάδι, εάν έχεις το Χριστό, είσαι προσωπικότητα, είσαι επώνυμο άτομο, είσαι ξεχωριστός. Ο Χριστός γνωρίζει το κάθε δικό Του παιδί προσωπικά. Έχει αριθμήσει τις τρίχες της κεφαλής του (Ματθαίος Ι/10: 30), τον έχει ζωγραφίσει στις παλάμες Του (Ησαΐας ΜΘ/49: 16) και είναι Εκείνος που θα σεβαστεί και θα διαφυλάξει την προσωπικότητά του. 

      Όλοι οι μεγάλοι πνευματικοί άνθρωποι είπαν «ΟΧΙ» στο συμβιβασμό, "ΟΧΙ" στην κοπαδοποίηση. Ας δούμε τι μας λέει ο Λόγος του Θεού για το Μωυσή: 

24 Διά πίστεως ο Μωυσής, αφού εμεγάλωσεν, ηρνήθη να λέγηται υιός της θυγατρός του Φαραώ, 

25 προκρίνας μάλλον να κακουχήται με τον λαόν του Θεού παρά να έχη πρόσκαιρον απόλαυσιν αμαρτίας, 

26 κρίνας τον υπέρ του Χριστού ονειδισμόν μεγαλήτερον πλούτον παρά τους εν Αιγύπτω θησαυρούς διότι απέβλεπεν εις την μισθαποδοσίαν (προς Εβραίους, ΙΑ/11: 24-26). 

     Ο Απ. Παύλος είπε «ΟΧΙ» στο θρησκευτικό συμβιβασμό (προς Γαλάτας, Β/2: 17-21) και δε δίστασε να παρατηρήσει τον Απόστολο Πέτρο για κάποιες τάσεις συμβιβασμού του (Γαλάτας Β/2: 11-16). 

       Ο Δανιήλ είπε «ΟΧΙ» στην προσκύνηση της εικόνας του Βασιλιά Ναβουχοδονόσωρ και "συνέχισε να προσεύχεται ως πρότερον" (Δανιήλ Σ/6: 10). Όλοι οι μεγάλοι της πίστεως κέρδισαν μύριες μάχες εξωτερικές, όμως πρώτα είχαν κερδίσει τη μάχη μέσα τους. Αυτή η μάχη δίνεται πάντοτε σε κάποια «Γεθσημανή». Ο Κύριός μας, Ιησούς Χριστός, τη μάχη του Σταυρού την κέρδισε στον κήπο της Γεθσημανή, όταν προσευχόμενος είπε «ΟΧΙ» στα σχέδια του εχθρού της ψυχής και προέβαλε το θέλημα του Πατέρα Θεού. (Μάρκος ΙΔ/14: 32). Οι μεγάλες μάχες κερδίζονται στη "Γεθσημανή", στα γόνατα, στην πίστη, στην προσευχή. 

       Οι τρεις νέοι που διαβάσαμε είπαν το δικό τους «ΟΧΙ» καθώς έβαλαν στερεή απόφαση μέσα στην καρδιά τους να μη μολυνθούν από τις συνήθειες και τον τρόπο ζωής του αμαρτωλού περιβάλλοντός τους, κάνοντας αρχή από τα φαγητά που έτρωγαν στα ανάκτορα και τα οποία προέρχονταν συνήθως από τις θυσίες στα είδωλα. Ίσως πει κάποιος ήταν τόσο σοβαρό το θέμα της καθημερινής τροφής, ώστε να αντιδράσουν κατ’ αυτόν τον τρόπον; Ας έχουμε υπόψη μας ότι όλα ξεκινάνε από τα μικρά πράγματα. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει να «μη περιφρονούμε την ημέρα των μικρών πραγμάτων» (Ζαχαρίας Δ/4: 10). Στο βιβλίο «Άσμα Ασμάτων» (κεφ. Β/2, εδ. 15) αναφέρεται: «μικρές αλεπούδες, που αφανίζουν τις αμπέλους». Η απόφασή τους αυτή ήταν το "πρώτο βήμα" που έκανε ο Δανιήλ και οι τρεις φίλοι του σε μια ζωή υπηρεσίας και τέλειας υπακοής στο θέλημα του Θεού. Από τις μικρές αυτές πράξεις ξεκίνησαν τούτοι οι νέοι και έτσι βρήκαν τη δύναμη να σταθούν μπροστά στο καμίνι με τη φωτιά που είχε καεί επταπλασίως (Δανιήλ Γ/3: 19) και μπροστά στο λάκκο των λεόντων (Δανιήλ Σ/6: 16). Ας μην περιμένουμε τη δύσκολη, τη μεγάλη στιγμή μέσα στη ζωή μας, για να εμπιστευτούμε το Θεό. Ας ξεκινήσουμε από τα μικρά πράγματα, δείχνοντας την αγάπη μας και την εμπιστοσύνη μας σ’ Εκείνον. 

     Ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδενεγώ, μαζί με τον προφήτη του Θεού τον Δανιήλ, έβαλαν βαθιά μέσα στην καρδιά τους να μη μολυνθούν από τα συμπόσια του βασιλιά Ναβουχοδονόσωρ B', όχι μόνον γιατί τα φαγητά προέρχονταν από ειδωλολατρικές θυσίες, αλλά και γιατί στα συμπόσια αυτά ήταν έκδηλη η έκχυσης της αμαρτίας, η λατρεία της σάρκας, η λατρείας των ειδώλων. Όποιος συμμετείχε στο φαγητό, συμμετείχε και σε όλα όσα οργάνωνε η αυλή του Βασιλιά για να τιμήσει τους έμπιστους αξιωματούχους του. Τα πιστά αυτά παιδιά δεν είπαν ένα απλό και εύκολο "όχι" σε κάποια φαγητά, αλλά απείχαν από έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, καταδικάζοντας και αρνούμενοι την ειδωλολατρία του παλατιού του Βασιλιά. Αυτή η απόφαση δεν ήταν καθόλου μικρή και καθόλου εύκολη, γιατί "όχι" στα εδέσματα του βασιλιά, ήταν σα να έλεγες όχι στον ίδιο το βασιλιά.  

     Ας διερωτηθούμε ειλικρινά έχουμε ξεκαθαρίσει τα πράγματα στη ζωή μας; Έχουμε βάλει  στόχους στην καρδιά μας; Το τι τρώνε, τι πίνουν, πώς διασκεδάζουν, πώς ντύνονται οι άνθρωποι του κόσμου, τι λέει η μόδα, τι διαβάζουν, τι βλέπουν αργά το βράδυ στην τηλεόραση, δε μπορεί να είναι υπόδειγμα ζωής για έναν άνθρωπο που θέλει να λέγεται Χριστιανός, ιδιαίτερα σήμερα που έχει χαθεί κάθε μέτρο και κάθε έννοια ηθικής. Ο Λόγος του Θεού προτρέπει τον πιστό άνθρωπο ως εξής: «Όστις αδικεί ας αδικήση έτι, και όστις είναι μεμολυσμένος ας μολυνθή έτι, και ο δίκαιος ας γείνη έτι δίκαιος, και ο άγιος ας γείνη έτι άγιος» (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 11). 

      Η προτροπή και η οδηγία του Αγίου Πνεύματος προς τον πιστό άνθρωπο είναι: «έτι άγιοι» (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 11). Τούτο το μήνυμα έχει ιδιαίτερη σημασία στις ημέρες μας, καθώς κορυφώνεται πάνω στη γη η μεγαλύτερη μάχη που δόθηκε ποτέ. Είναι η μάχη μεταξύ του καλού και του κακού. Ο Θεός μάχεται, για να σώσει τον άνθρωπο, ενώ ο εχθρός (ο σατάν) μάχεται, για να τον καταστρέψει. Ο διάβολος είναι «ανθρωποκτόνος» (Ιωάννης Η/8: 44), μισεί τα έργα του Θεού και πάνω απ’ όλα μισεί την κορωνίδα της κτίσεως του Θεού, που είναι ο άνθρωπος. Προσπαθεί να πλανήσει ακόμα και τους εκλεκτούς (Ματθαίος ΚΔ/24: 24). Στις ημέρες μας αριθμεί τους δικούς του, τους μαρκάρει με τα «τσιπάκια» και τ' άλλα μέσα της τεχνολογίας (Αποκάλυψη ΙΔ/14: 9-10). 

    Στις κρίσιμες στιγμές και καταστάσεις τις οποίες ζούμε ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει: 

--«Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, οποίοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν» (Β΄ Πέτρου, Γ/3: 11). 

--«Παιδία, εσχάτη ώρα είναι, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και τώρα πολλοί αντίχριστοι υπάρχουσιν όθεν γνωρίζομεν ότι είναι εσχάτη ώρα» (Α΄ Ιωάννου Β/2: 18).

--«Και μάλιστα, εξεύροντες τον καιρόν, ότι είναι ήδη ώρα να εγερθώμεν εκ του ύπνου διότι είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ' ότε επιστεύσαμεν. Η νυξ προεχώρησεν, η δε ημέρα επλησίασεν ας απορρίψωμεν λοιπόν τα έργα του σκότους και ας ενδυθώμεν τα όπλα του φωτός. Ας περιπατήσωμεν ευσχημόνως ως εν ημέρα, μη εις συμπόσια και μέθας, μη εις κοίτας και ασελγείας, μη εις έριδα και φθόνον αλλ' ενδύθητε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και μη φροντίζετε περί της σαρκός εις το να εκτελήτε τας επιθυμίας αυτής (Ρωμαίους ΙΓ/13: 11-14). 

      Είναι καιρός να ακούσουμε τη φωνή του Θεού που μας ψάχνει και κράζει και σήμερα: «Αδάμ που είσαι;» (Γένεση Γ/3: 9). Γιώργη, Κώστα, Μαρία…… "που είσαι;" Ας ελέγξουμε τους εαυτούς μας και ας βάλουμε στόχους πνευματικούς λαμβάνοντας τις αποφάσεις που πρέπει μέσα στη ζωή μας. Πότε πρέπει να γίνει αυτό; Ο Λόγος του Θεού μας συμβουλεύει: «ιδού, τώρα καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού, τώρα ημέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). Με τη βοήθεια του Θεού να σταθούμε ξεχωριστοί και ας βάλουμε μέσα στην καρδιά μας σκοπό, ώστε να μη μολυνθούμε από το πνεύμα του κόσμου τούτου, τις καταχρήσεις, τις διασκεδάσεις, το κάπνισμα, τα ποτά, τα ναρκωτικά, που φθείρουν την υγεία και υποδουλώνουν τον άνθρωπο στην αμαρτία. Ας βγούμε έξω απ' όλα αυτά και ας γεμίσουμε τις καρδιές μας με την επιθυμία να γνωρίσουμε πιο πολύ το Πρόσωπο του Χριστού, το Έργο του σταυρού, που είναι το μεγάλο και μοναδικό Έργο που έκανε ο Θεός για τη σωτηρία του ανθρώπου (Πράξεις Δ/4: 12). 

      Έχουμε πάρα πολλά πράγματα να βάλουμε ως στόχους και να γεμίσουμε με αυτά την καρδιά μας και τη ζωή μας. Να βάλουμε στόχο τη συστηματική μελέτη του Λόγου του Θεού που είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68), που είναι "είναι δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα" (Ρωμαίους Α/1: 16). Ας βάλουμε στόχο τη συμμόρφωσή μας με το θέλημα του Θεού, για να μπορέσουμε να σταθούμε στο περιβάλλον μας «λαμπάδες αναμμένες», που θα φωτίζουν μέσα σ’ έναν κόσμο που όλο και πιο πολύ σκοτεινιάζει, εξαιτίας της αμαρτίας και της αποστασίας από τον Αληθινό Θεό. 

      Είναι ανάγκη να «βγούμε έξω» πνευματικά από τον "κόσμο" και τις συνήθειές του. Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει στους Χριστιανούς της Κορίνθου: «Διά τούτο. Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε, λέγει Κύριος, και μη εγγίσητε ακάθαρτον, και εγώ θέλω σας δεχθή, και θέλω είσθαι Πατήρ σας, και σεις θέλετε είσθαι υιοί μου και θυγατέρες, λέγει Κύριος παντοκράτωρ» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 17). Θα έλεγε κανείς ότι η σωστή σχέση με το Θεό περνά μέσα από μία έξοδο. Άλλωστε και η ετυμολογία της λέξεως «εκκλησία» είναι «εκ» και «καλώ», δηλ. "καλώ έξω". 

      Πολλές φορές δικαιολογούμε καταστάσεις προβάλλοντας διάφορα προσχήματα: "Δεν μπορώ τώρα….. δεν είναι το περιβάλλον κατάλληλο…, θα εκτεθώ στη δουλειά μου…, θα γίνω αποσυνάγωγος" (Ιωάννης Θ/9: 22) και πολλά άλλα. Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο Δανιήλ και οι τρεις φίλοι του δε ζούσαν κάτω από ιδανικές συνθήκες, αντίθετα ζούσαν μέσα σ’ ένα ξένο και εχθρικό περιβάλλον, χωρίς να μπορούν να κάνουν ο,τιδήποτε για να το αλλάξουν. Λέει ο Κύριος προς τον Ιωάννη το μαθητή της αγάπης, καθώς στη νήσο Πάτμο του υπαγορεύει την «Αποκάλυψη». «Και προς τον άγγελον της εν Περγάμω εκκλησίας γράψον Ταύτα: λέγει ο έχων την ρομφαίαν την δίστομον, την οξείαν, Εξεύρω τα έργα σου και που κατοικείς όπου είναι ο θρόνος του Σατανά και κρατείς το όνομά μου, και δεν ηρνήθης την πίστιν μου και εν ταις ημέραις, εν αις υπήρχεν Αντίπας ο μάρτυς μου ο πιστός, όστις εφονεύθη παρ' υμίν, όπου κατοικεί ο Σατανάς».(Αποκάλυψη Β/2: 13,14). Τα μέλη της Εκκλησίας της Περγάμου στην οποία συμμετείχε και ο Αντίπας, ο πιστός δούλος του Θεού, κατοικούσαν εκεί που είχε την έδρα του ο σατανάς. Μπορεί να υπάρξει πιο σκοτεινό, πιο σκληρό, πιο απάνθρωπο, πιο αποκρουστικά περιβάλλον; Σ’ αυτό το περιβάλλον οι άνθρωποι αυτοί κράτησαν την πίστη τους! Πώς τα κατάφεραν; Ήταν δυνατοί; Ήταν αποφασιστικοί; Είναι βέβαιο ότι ήταν άνθρωποι «ομοιοπαθείς με ημάς», (Ιακώβου Ε/5: 17), αλλά «τι είναι αδύνατον στον Κύριο;» (Γένεση ΙΗ/18: 14 & Λουκάς Α/1: 37).

     Μέσα σ' ένα τέτοιο περιβάλλον ζούσε και ο Δανιήλ με τους φίλους του και μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον της αμαρτίας και της ειδωλολατρίας, έβαλαν οι άνθρωποι αυτοί στην καρδιά τους να μη μολυνθούν. Εμείς κάτω από τελείως διαφορετικές συνθήκες, ιδιαίτερα ευνοϊκές, ιδανικές θα λέγαμε, τι στόχους βάζουμε, πού αποβλέπουμε και κυρίως οι νέοι μας; Μπαίνει – βγαίνει ο νέος σωματικά από την Εκκλησία, τα συνέδρια, τις χριστιανικές εκδηλώσεις και αν του μετρήσεις την "πνευματική πίεση", βλέπεις το πιεσόμετρο κολλημένο στο τέσσερα. Μα τέσσερα ίσα που προλαβαίνει και ζει! Αυτή πολλές φορές είναι η πνευματική κατάσταση μέσα στην Εκκλησία, μια Εκκλησία που, ενώ περίμενε το νυμφίο, κοιμήθηκε. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Και επειδή ο νυμφίος καθυστερούσε, νύσταξαν όλες και κοιμόνταν» (Ματθαίος ΚΕ/25: 5). 

     Παρατηρώντας όλα αυτά λες «γιατί;». Μήπως το συνέδριο δεν είχε οργανωθεί καλά, μήπως ο κήρυκας δεν ήταν χαρισματικός, μήπως ….. κατηγορηματικά “όχι”. Δεν έχουμε βάλει στόχους μέσα στην καρδιά μας, στόχους υψηλούς, πνευματικούς ώστε να μη μιανθούμε, να μην «εγγίσουμε ακάθαρτον», να εξέλθουμε. Στη ζωή του Δανιήλ και των φίλων του βλέπουμε άλλα πράγματα. Τους βλέπουμε να είναι συσπειρωμένοι, ενωμένοι, μια ομάδα, μία γροθιά, ένα πνεύμα με σύνδεσμο την αγάπη. Ο Απ. Παύλος προτρέπει τους χριστιανούς στην πόλη των "Κολοσσών": «ντυθείτε την αγάπη, που είναι ο σύνδεσμος της τελειότητας» (Κολοσσαείς Γ/3: 14). Κάτω από αυτές τις συνθήκες τους βλέπουμε να αποτελούν μια ανυπέρβλητη δύναμη αντίστασης στο διεφθαρμένο περιβάλλον που ζούσαν. Έτσι δίνονται οι μάχες και έτσι κερδίζονται. Ίσως πει κάποιος: Ήταν τόσο πολύ ενωμένοι; Εγωισμό δεν είχαν; Ο Δανιήλ, που φαίνεται να ξεχώριζε, δε ζητούσε πρωτοκαθεδρία; Όχι, ήταν όλοι τους "νεκροί" ως προς αυτά. Είχαν κοινή πορεία, κοινούς στόχους, κοινά οράματα και γι’ αυτό τ' αποτελέσματα ήταν συντριπτικά. 

      Αλήθεια έχουμε μια τέτοια πνευματική ζωή; Μήπως μένουμε κολλημένοι με όλα τα αρνητικά που αναφέραμε παραπάνω και αρκούμαστε να περιφέρουμε ένα ερώτημα: "Γιατί δε βλέπουμε αναζωπύρωση; Γιατί δεν προοδεύουμε πνευματικά;" Όταν ο Δανιήλ κλήθηκε από το βασιλιά Ναβουχοδονόσορα για να του εξηγήσει ένα όνειρο που είδε και που τον είχε αναστατώσει (Δανιήλ, κεφ. Β/2), τι έκανε ο Δανιήλ; Μας αναφέρει ο Λόγος του Θεού: «και υπήγεν ο Δανιήλ εις τον οίκον αυτού και εγνωστοποίησε το πράγμα προς τον Ανανίαν, προς τον Μισαήλ και προς τον Αζαρίαν, τους συντρόφους αυτού, διά να ζητήσωσιν έλεος παρά του Θεού του ουρανού περί του μυστηρίου τούτου, ώστε να μη απολεσθή ο Δανιήλ και οι σύντροφοι αυτού μετά των επιλοίπων σοφών της Βαβυλώνος.

     Πήγε στ’ αδέλφια του και τους είπε το πρόβλημά του, για να σταθούν κοντά του και να το αντιμετωπίσουν από κοινού. Το ερώτημα για μένα είναι: Είμαι τόσο σοβαρός, τόσο σταθερός, ώστε, αν έρθει ένας αδελφός, να μου εμπιστευτεί το πρόβλημά του και αν μου το πει, θα κρατήσω τη σωστή στάση; Θα προσευχηθώ, θα νηστέψω ή μήπως το ξεχάσω μετά από λίγο και επαναλάβω τους στίχους ενός τραγουδιού που λέει: « … βρε δε βαριέσαι, αδελφέ…». 

       Επανέρχομαι στο θέμα της μεγάλης απόφασης που τούτοι οι νέοι έλαβαν μέσα στη ζωή τους να κρατήσουν τους εαυτούς τους καθαρούς και να μη μιανθούν από το διεφθαρμένο περιβάλλον τους. Τούτοι οι λαμπροί νέοι μας καλούν όλους να δώσουμε τη δική μας προσωπική μάχη, να βάλουμε υψηλούς πνευματικούς στόχους και να τους υποστηρίξουμε όχι με ωραία και μεγάλα λόγια, αλλά με συνέπεια και με συνέχεια ζωής. Τι ωραία απάντησαν στον Κύριο εκείνοι οι δύο ταξιδιώτες που έφευγαν από την Ιερουσαλήμ και πήγαιναν προς την πόλη Εμμαούς! (Λουκάς ΚΔ/24: 13-35). «Οι δε είπον προς αυτόν τα περί Ιησού του Ναζωραίου, όστις εστάθη ανήρ προφήτης δυνατός εν έργω και λόγω ενώπιον του Θεού και παντός του λαού». 

   Καλούμαστε να σταθούμε διαφορετικοί, να βάλουμε υψηλούς πνευματικούς στόχους στη ζωή μας και να τους υποστηρίξουμε πρώτα με τα έργα μας και μετά με τα λόγια μας. Καλούμαστε και να πούμε: 

• «Όχι» σε μια χριστιανική ζωή χωρίς Χριστό, όπως ζει ο χριστεπώνυμος κόσμος γύρω μας. 
• «Όχι» σε ό,τι σκεπάζει ή υποβαθμίζει το πρόσωπο του Χριστού που είναι «χορτασμός ευφροσύνης» (Ψαλμός ΙΣ/16: 11), που είναι «η οδός, η ζωή και η αλήθεια» (Ιωάννης ΙΔ/14: 6), που είναι το μοναδικό πρόσωπο που δόθηκε από τον ουρανό για τη σωτηρία των ανθρώπων (Πράξεις Δ/4: 12) και που μέσα σ’ Αυτόν και το θέλημά Του είμαστε πλήρεις (Κολοσσαείς Β/2: 10). 
• «Όχι» στη νοοτροπία του κόσμου, τη μόδα, τα ντυσίματα, που είναι γδυσίματα και που υποβαθμίζουν τον άνθρωπο στο ζωώδες επίπεδο. 
• «Να μη μιανθούμε». Να φυλάξουμε την πνευματική μας ταυτότητα, να αρνηθούμε το συμβιβασμό και την κοπαδοποίηση. 

      Ας  μη  μας   παρασύρει   η   "βιτρίνα"  του   κόσμου.  Μη   ζηλεύουμε  τη  δόξα  των  ασεβών,   μην ευθυγραμμιζόμαστε με τον τρόπο ζωής τους, γιατί αυτός είναι έξω από το θέλημα του Θεού και θα  μας μολύνει. Ο ψαλμωδός, καθώς βλέπει την προσωρινή, την εφήμερη δόξα των ασεβών και ομολογεί στον ΟΓ/73 ψαλμό : 

2 Εμού δε, οι πόδες μου σχεδόν εκλονίσθησαν παρ' ολίγον ωλίσθησαν τα βήματά μου. 

3 Διότι εζήλευσα τους μωρούς, βλέπων την ευτυχίαν των ασεβών. 

4 Επειδή δεν είναι λύπαι εις τον θάνατον αυτών, αλλ' η δύναμις αυτών είναι στερεά. 

5 Δεν είναι εν κόποις, ως οι άλλοι άνθρωποι ουδέ μαστιγόνονται μετά των λοιπών ανθρώπων. 

6 διά τούτο περικυκλόνει αυτούς η υπερηφανία ως περιδέραιον η αδικία σκεπάζει αυτούς ως ιμάτιον. 

7 Οι οφθαλμοί αυτών εξέχουσιν εκ του πάχους εξεπέρασαν τας επιθυμίας της καρδίας αυτών. 

8 Εμπαίζουσι και λαλούσιν εν πονηρία καταδυναστείαν λαλούσιν υπερηφάνως. 

9 Θέτουσιν εις τον ουρανόν το στόμα αυτών, και η γλώσσα αυτών διατρέχει την γην. 

10 Διά τούτο θέλει στραφή ενταύθα ο λαός αυτού και ύδατα ποτηρίου πλήρους εκθλίβονται δι' αυτούς. 

11 Και λέγουσι, Πως γνωρίζει ταύτα ο Θεός; και υπάρχει γνώσις εν τω Υψίστω; 

12 Ιδού, ούτοι είναι ασεβείς και ευτυχούσι διαπαντός αυξάνουσι τα πλούτη αυτών. 

13 Άρα, ματαίως εκαθάρισα την καρδίαν μου και ένιψα εν αθωότητι τας χείρας μου. 

14 Διότι εμαστιγώθην όλην την ημέραν και ετιμωρήθην πάσαν αυγήν. 

15 Αν είπω, Θέλω ομιλεί ούτως ιδού, εξυβρίζω εις την γενεάν των υιών σου. 

16 Και εστοχάσθην να εννοήσω τούτο, πλην μ' εφάνη δύσκολον

17 εωσού εισελθών εις το αγιαστήριον του Θεού, ενόησα τα τέλη αυτών. 

     Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει : 

--«Διά τούτο αναζωσθέντες τας οσφύας της διανοίας σας, εγκρατεύεσθε και έχετε τελείαν ελπίδα εις την χάριν την ερχομένην εις εσάς, όταν αποκαλυφθή ο Ιησούς Χριστός» (Α΄ Πέτρου Α/1: 13).

--«Συ όμως, ω άνθρωπε του Θεού, ταύτα φεύγε ζήτει δε δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα. Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως, κράτει την αιώνιον ζωήν, εις την οποίαν και προσεκλήθης και ώμολόγησας την καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων» (Α΄ Τιμοθέου Σ/6: 11,12).

    Καθημερινά δύο τραπέζια είναι στρωμένα μπροστά μας. Το ένα στρωμένο από τον εχθρό με πολλά στολίδια, φαινομενικά έτοιμο να προσφέρει ό,τι μπορούμε να ποθήσουμε σε τούτη τη ζωή. Επιθυμίες της σάρκας, στόχοι ανθρώπινοι, σχέδια προκλητικά, εφήμερα, επιδιώξεις γήινες. Όλα αυτά για να καλύψουν το "σήμερα", την εφημερότητα τούτης της ζωής. 

    Το άλλο τραπέζι είναι στρωμένο από τον Κύριο και φιλοξενεί τελείως διαφορετικές αξίες. Απευθύνεται στην ψυχή του ανθρώπου, το αιώνιο μέλλον του, αποκαλύπτει τις μεγάλες αλήθειες του Λόγου του Θεού, την αγάπη Του, την προσφορά της σωτηρίας μας από τον αιώνιο θάνατο.    

    Πολλές φορές ο άνθρωπος, μέσα στην ελευθερία επιλογής που του έχει δώσει ο Θεός, προσπαθεί να κάθετε επιλεκτικά και στα δύο τραπέζια και στο τραπέζι του εχθρού και στο τραπέζι του Θεού, ανάλογα πως εξυπηρετείται κάθε φορά. Αυτή η επιλογή αποτελεί έσχατο πνευματικό ατόπημα. Συγχώνευση των τραπεζιών δεν γίνεται. Η επιλογή μέσα στη ζωή μας θα  πρέπει  να  είναι  ξεκάθαρη.  Αυτή  ακριβώς  τη  σύγχυση  εφάρμοζε  η  Εκκλησία της Λαοδικείας.  Ας  προσέξουμε  ιδιαίτερα  αυτόν  τον  τρόπο  ζωής.  Ο  Θεός,  που  "δεν εμπαίζεται"  (Γαλάτας Σ/6: 7) παραγγέλλει προς την Εκκλησία αυτή: "Ξέρω τα έργα σου, ότι ούτε ψυχρός είσαι ούτε ζεστός είθε να ήσουν ψυχρός ή ζεστός έτσι, επειδή είσαι χλιαρός, και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, πρόκειται να σε ξεράσω από το στόμα μου" (Αποκάλυψη Γ/3: 15,16). Επίσης το Πνεύμα του Θεού μας υπενθυμίζει: "κανένας δούλος δεν μπορεί να δουλεύει δύο κυρίους επειδή, ή τον έναν θα μισήσει, και τον άλλον θα αγαπήσει ή στον έναν θα προσκολληθεί, και τον άλλον θα καταφρονήσει. Δεν μπορείτε να δουλεύετε τον Θεό και τον μαμωνά" (Λουκάς ΙΣ/16: 13).

     Είναι καιρός να θέσουμε υψηλούς στόχους, να ανεβούμε στις κορυφές των πνευματικών βουνών, να μη μείνουμε στην πεδιάδα των μικρών, ασήμαντων συμβιβασμών,  αλλά ν' αποβλέπουμε πάντοτε στον Ιησού, «τον αρχηγό και τελειωτή της πίστεώς μας» (Εβραίους ΙΒ/12: 2). Ν' αποβλέπουμε σ' Εκείνον ο οποίος «εξήλθε νικών και διά να νικήση» (Αποκάλυψη Σ/6: 2), σ’ Εκείνον που είναι «ο ων και ο ην και ο ερχόμενος» (Αποκάλυψη ΙΑ/11: 17). 

    Ας προσέξουμε να μην αγνοήσουμε το κόστος μιας συνεπούς πνευματικής ζωής. Ο Απόστολος Παύλος συμβουλεύει το πνευματικό του τέκνο τον Τιμόθεο: «Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 12), ενώ προς τους Φιλιππησίους χριστιανούς αναφέρει: «επειδή, σε σας χαρίστηκε το υπέρ τού Χριστού όχι μονάχα να πιστεύετε σ' αυτόν, αλλά και να πάσχετε υπέρ αυτού» (Φιλιππήσίους Α/1: 29). 

   Η όποια μεγάλη απόφαση στα πνευματικά πράγματα περνά μέσα από δοκιμασία, μέσα από "καμίνι" που έχει επταπλασίως καεί (Δανιήλ Γ/3: 19), μέσα από έναν λάκκο λεόντων (Δανιήλ Σ/6: 16). Τα πυρά θα έρθουν, οι δυσκολίες θα υπάρξουν, όμως το παρήγορο μήνυμα μας έρχεται από τον Απόστολο Παύλο: «τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντός με Χριστού» (Φιλιππησίους Δ/4: 13). ---

Το νόημα της παραβολής των δέκα παρθένων.

Ευαγγέλιον "κατά Ματθαίον", κεφ. ΚΕ/25, εδ. 1 – 13.

1 Τότε θέλει ομοιωθή η βασιλεία των ουρανών με δέκα παρθένους, αίτινες λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών εξήλθον εις απάντησιν του νυμφίου. 

2 Πέντε δε εξ αυτών ήσαν φρόνιμοι και πέντε μωραί. 

3 Αίτινες μωραί, λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών, δεν έλαβον μεθ' εαυτών έλαιον 

4 αι φρόνιμοι όμως έλαβον έλαιον εν τοις αγγείοις αυτών μετά των λαμπάδων αυτών. 

5 Και επειδή ο νυμφίος εβράδυνεν, ενύσταξαν πάσαι και εκοιμώντο. 

6 Εν τω μέσω δε της νυκτός έγεινε κραυγή Ιδού, ο νυμφίος έρχεται, εξέλθετε εις απάντησιν αυτού. 

7 Τότε εσηκώθησαν πάσαι αι παρθένοι εκείναι και ητοίμασαν τας λαμπάδας αυτών. 

8 Και αι μωραί είπον προς τας φρονίμους Δότε εις ημάς εκ του ελαίου σας, διότι αι λαμπάδες ημών σβύνονται. 

9 Απεκρίθησαν δε αι φρόνιμοι, λέγουσαι Μήποτε δεν αρκέση εις ημάς και εις εσάς όθεν υπάγετε κάλλιον προς τους πωλούντας και αγοράσατε εις εαυτάς. 

10 Ενώ δε απήρχοντο διά να αγοράσωσιν, ήλθεν ο νυμφίος και αι έτοιμοι εισήλθον μετ' αυτού εις τους γάμους, και εκλείσθη η θύρα. 

11 Ύστερον δε έρχονται και αι λοιπαί παρθένοι, λέγουσαι Κύριε, Κύριε, άνοιξον εις ημάς. 

12 Ο δε αποκριθείς είπεν Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω. 

13 Αγρυπνείτε λοιπόν, διότι δεν εξεύρετε την ημέραν ουδέ την ώραν, καθ' ην ο Υιός του ανθρώπου έρχεται. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

       Ο Ιησούς συνεχίζοντας την απάντησή Του σχετικά με το σημείο της παρουσίας Του και της τελικής περιόδου του συστήματος πραγμάτων και μετά από την ερώτηση που Του έκαναν οι μαθητές: «Ειπέ προς ημάς πότε θέλουσι γείνει ταύτα, και τι το σημείον της παρουσίας σου και της συντελείας του αιώνος;» (Ματθαίος ΚΔ/24: 3), ανέφερε την "παραβολή των δέκα παρθένων" λέγοντας: «Η Βασιλεία των ουρανών θα μοιάζει με δέκα παρθένες που πήραν τα λυχνάρια τους και βγήκαν να συναντήσουν τον γαμπρό. Πέντε από αυτές ήταν ανόητες και πέντε ήταν φρόνιμες». 

     Η παραβολή αφορά μια ομάδα νέων κοριτσιών που ξεκίνησαν μαζί, είχαν την ίδια πίστη, τις ίδιες, ιδέες, τις ίδιες προσδοκίες. Με την ίδια πίστη πορεύτηκαν στη ζωή τους, όμως λίγο πριν από το τέρμα χώρισαν για πάντα, καθώς πάνω στην κρίσιμη στιγμή της υλοποίησης των στόχων τους, που ήταν η συνάντησή τους με τον Νυμφίο, οι μισές διαπίστωσαν ότι δεν είχαν ικανό φως καθώς  δεν είχαν μεριμνήσει να λάβουν το αναγκαίο λάδι για τις λαμπάδες τους. 

    Την παραβολή αυτή θα πρέπει να τη δούμε ως μια πολύ σημαντική προφητεία σχετικά με τους "έσχατους καιρούς" και τον ερχομό του Κυρίου Ιησού Χριστού. Εδώ γίνεται μια έμμεση αναφορά στην "αρπαγή της Εκκλησίας" (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-17), για να συναντήσει τον Κύριο Ιησού στο "εν νεφέλες" και στη συνέχεια να μεταφερθεί στον ουρανό μέχρι τη δεύτερη έλευση του Κυρίου (Αποκάλυψη ΙΣ/16: 16). Σ’ αυτήν την παραβολή ο Ιησούς διδάσκει ένα σημαντικό και τρομακτικό μάθημα: Ορισμένοι από αυτούς του ονομάζονται χριστιανοί θα χάσουν την Αρπαγή, θα μείνουν πίσω και θα βιώσουν την οργή του Θεού που θα εκχυθεί πάνω στη γη κατά την ημέρα του Κυρίου τη μεγάλη και επιφανή (Πράξεις Β/2: 20 & Ιωήλ Β/2: 31). 

     Ο Κύριος μας λέγει ότι δέκα παρθένες βγήκαν για να συναντήσουν τον ερχόμενο Νυμφίο. Όλες τους είχαν λυχνάρια, αλλά μόνον πέντε απ' αυτές είχαν περίσσεια προμήθεια λαδιού. Καθώς περίμεναν κοιμήθηκαν, αλλά μέσα στα μεσάνυχτα άκουσαν μια δυνατή φωνή: «ιδού ο νυμφίος έρχεται»! Όλες σηκώθηκαν κι ετοίμασαν τα λυχνάρια τους, αλλά τα λυχνάρια των πέντε παρθένων έσβηναν. Οι φρόνιμες παρθένες είχαν γεμίσει τα λυχνάρια τους με λάδι, ενώ οι μωρές ήταν ελλιπείς σαν όλους εκείνους τους πιστούς που ομολογούν πίστη στο Χριστό, χωρίς τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Είναι μια κατηγορία ανθρώπων τους οποίους ο Απ. Παύλος χαρακτηρίζει ως εξής: «έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 5). Οι άνθρωποι αυτοί στερούνται επάρκειας του Αγίου Πνεύματος γιατί ζουν μέσα σε συμβιβασμούς και σε ανυπακοή του θελήματος του Θεού, για να διαπιστώσουν στο τέλος ότι έχουν ένα λυχνάρι χωρίς λάδι, που σε τίποτα δε μπορεί να τους χρησιμεύσει. Έχουν μόνο το όνομα του Χριστού στη ζωή τους και όχι το ζωντανό, αναστημένο και δοξασμένο Ιησού Χριστό. Ο πιστός άνθρωπος για να έχει το Άγιο Πνεύμα στη ζωή του θα πρέπει να έχει «αναγεννηθεί άνωθεν» (Ιωάννης Γ/3: 7) και μόνον τότε θα είναι έτοιμος για την Αρπαγή και μόνον τότε θα μπορέσει να παρασταθεί στο γαμήλιο Δείπνο του Αρνίου, που θα γίνει στον ουρανό (Αποκάλυψη ΙΘ/19: 9). 

      Δέκα παρθένες ξεκίνησαν με αναμμένα τα λυχνάρια τους, για να προϋπαντήσουν το Νυμφίο, όπως ήταν το έθιμο της εποχής. Ήταν εκλεκτές νέες, απαστράπτουσες, καθώς όλες μαζί περίμεναν να πάρουν μέρος στην τελετή του γάμου. Αν κάποιος τις παρατηρούσε δε θα μπορούσε να διακρίνει καμία διαφορά ανάμεσά τους. Ωστόσο ο Ιησούς αποκάλυψε μια ζωτική διαφορά μεταξύ τους: Οι πέντε ήταν φρόνιμες και οι άλλες πέντε ήταν μωρές. Άραγε τι ήταν αυτό που έκανε τις πέντε φρόνιμες και τις άλλες πέντε μωρές; Η διαφορά ήταν ότι οι φρόνιμες πήραν επιπλέον λάδι, σ' ένα ξεχωριστό δοχείο, εκτός απ' αυτό που έβαλαν στα λυχνάρια τους, ενώ οι μωρές δεν φρόντισαν γι’ αυτό.  

       Η ώρα του γάμου είχε οριστεί κι αν δεν υπήρχαν καθυστερήσεις ίσως το λάδι να τους έφτανε και η ανεπάρκειά τους δε θα γινόταν φανερή. Όμως ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο γαμπρός θ' αργούσε να πάει στο γάμο; Την εποχή εκείνη επειδή ο γαμπρός ήταν αυτός που προγραμμάτιζε όλη τη γιορτή θα μπορούσε ν' αργήσει όσο ήθελε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Ιησούς χρησιμοποίησε αυτήν την ιστορία, για να μας πει πώς είναι η βασιλεία των ουρανών και ότι Αυτός που είναι ο Νυμφίος, μπορεί να καθυστερήσει, όσο θέλει. Ο Λόγος του Θεού μας εξηγεί γιατί «καθυστερεί» να έρθει ο Κύριος: «ο Κύριος δεν βραδύνει την υπόσχεσή του, όπως μερικοί το θεωρούν αυτό βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί σε μας, μη θέλοντας μερικοί να απολεστούν, αλλά όλοι νάρθουν σε μετάνοια» (Β΄ Πέτρου Γ/3: 9). 

     Ο Κύριος θέλει από μας να έχουμε αποθέματα -περισσεύματα- στην πνευματική μας ζωή, αποθέματα αγάπης, ελέους, πίστης, δικαιοσύνης, καθαρότητας ζωής, προσφοράς, καλοσύνης για το συνάνθρωπο και όχι να αρκούμαστε κάθε φορά στο ελάχιστο, για να μη χάσουμε τη θέση του πιστού. Ο Κύριος συμβούλευσε κάποτε τους μαθητές με τα λόγια: «και αν σε αγγαρεύση τις μίλιον εν, ύπαγε μετ' αυτού δύο» (Ματθαίος Ε/5: 41). Το ένα μίλι ήταν υποχρεωτικό γι’ αυτούς που δεν ήταν Ρωμαίοι πολίτες, το δεύτερο μίλι ήταν προαιρετικό. Ο Κύριος Ιησούς πάντοτε επέμενε και έδινε ιδιαίτερη σημασία στο επιπλέον: «Επειδή σας λέγω, ότι, εάν μη περισσεύσει η δικαιοσύνη σας πλειότερον της των Γραμματέων και Φαρισαίων, δεν θέλετε εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθαίος Ε/5: 20). Η ευσέβεια των Γραμματέων και των Φαρισαίων ήταν μεγάλη, αλλά ήταν τυπική, εξωτερική, χωρίς εσωτερικό πνευματικό περιεχόμενο. Όλα τα έκαναν για να τους δουν οι άνθρωποι και να τους επαινέσουν. Με τα λόγια αυτά ο Κύριος θέλει να τονίσει ότι η εξωτερική ευσέβεια, χωρίς την εσωτερική πραγματικότητα, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εξασφαλίσει τη δικαίωση του ανθρώπου απέναντι στο Θεό.

     Σκοπός της αρπαγής είναι ο «πνευματικός γάμος», η ένωση του Ιησού Χριστού με την Εκκλησία Του, που στην Αγία Γραφή ονομάζεται «η νύφη του Χριστού» (Αποκάλυψη ΚΑ/21: 2). Στο ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον» (κεφ. ΚΔ/24 & ΚΕ/25) ο Ιησούς μιλάει στους μαθητές Του και στον καθένα από εμάς σήμερα και φωτογραφίζει δύο ομάδες μέσα στην Εκκλησία – αυτούς που είναι αληθινοί, πιστοί, οι αληθινοί προσκυνητές, οι οποίοι "εν πνεύματι και αληθεία" (Ιωάννης Δ/4: 23) λατρεύουν το Θεό και σε εκείνους που αυτοαποκαλούνται Χριστιανοί, αλλά δεν είναι και οι οποίοι βεβαίως δε θα λάβουν μέρος στην Αρπαγή της Εκκλησίας. Αυτοί μπορεί να ξεκίνησαν καλά, αλλά στην πορεία πλανήθηκαν είτε από την αμαρτία, είτε από ποικίλες διδαχές αντίθετες με το Λόγο του Θεού  (Εβραίους ΙΓ/13: 9).  

     Η παραβολική αφήγηση των παρθένων και του γαμπρού είναι μια ξεκάθαρη αναφορά στο γαμήλιο δείπνο του Αρνίου στο οποίο ο Ιησούς Χριστός, που είναι ο Νυμφίος, θα  ενωθεί πνευματικά στον ουρανό με τη νύφη Του που είναι Εκκλησία Του. Τώρα η νύμφη βρίσκεται σε στάση αναμονής περιμένοντας το γαμπρό, τον Ιησού Χριστό.  Η φωνή μέσα στα μεσάνυχτα ότι ο Νυμφίος έρχεται είναι ένα στοιχείο του παραδοσιακού Εβραϊκού γάμου, όπου ο γαμπρός, αφού δίνει την προίκα, πηγαίνει στο σπίτι του πατέρα του για να προετοιμάσει το νυφικό δωμάτιο για τη νύφη του και επιστρέφει για να την παραλάβει. Ο Ιησούς αναφέρθηκε σ’ αυτήν ακριβώς την παράδοση στο «κατά Ιωάννην» (κεφ. ΙΔ, εδ. 1-3) με τα λόγια: 

1 Ας μη ταράττηται η καρδία σας πιστεύετε εις τον Θεόν, και εις εμέ πιστεύετε. 

2 Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα ει δε μη, ήθελον σας ειπεί υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον 

3 και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να είσθε και σεις, όπου είμαι εγώ. 

      Ο Ιησούς έχει ετοιμάσει τόπο για τη νύφη Του, την Εκκλησία Του (Ιωάννης ΙΓ/13: 36). Στην αρπαγή θα έρθει στο μεσουράνημα (εν νεφέλες) για να την παραλάβει και να την φέρει στον ουρανό, στον τόπο που έχει ετοιμάσει για να ζήσει αιώνια μαζί Του. Ο Νυμφίος στην παραβολή μας επιστρέφει μια ώρα και μια μέρα που επιλέγει ο Πατέρας Θεός. Η νύφη δεν ξέρει πότε θα είναι αυτή η ώρα και έτσι πρέπει να είναι πάντοτε έτοιμη για την επιστροφή του Νυμφίου. Η άφιξη αυτή σηματοδοτείται από μια φωνή, την οποία ο Λόγος του Θεού αναφέρει ως «κέλευσμα, φωνή αρχαγγέλου και σάλπιγγα Θεού». 

       Καθώς ο Νυμφίος πλησιάζει μόνο πέντε από τις παρθένες είναι προετοιμασμένες για την άφιξή Του. Οι άλλες, βρίσκονται απροετοίμαστες και πάνω στην κρίσιμη ώρα ζητάνε από τις φρόνιμες να τους δώσουν λάδι για τα λυχνάρια τους. Αυτές απαντάνε λέγοντας: «Μήποτε δεν αρκέση εις ημάς και εις εσάς όθεν υπάγετε κάλλιον προς τους πωλούντας και αγοράσατε εις εαυτάς. Ενώ δε απήρχοντο διά να αγοράσωσιν, ήλθεν ο νυμφίος και αι έτοιμοι εισήλθον μετ' αυτού εις τους γάμους, και εκλείσθη η θύρα». 

    «Ύστερον δε έρχονται και αι λοιπαί παρθένοι, λέγουσαι: Κύριε, Κύριε, άνοιξον εις ημάς. Ο δε αποκριθείς είπεν: Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω». Η απάντηση του Νυμφίου θα πρέπει να μελετηθεί προσεκτικά. Οι μωρές παρθένες, που δεν ήταν παρούσες επειδή είχαν φύγει να πάνε να αγοράσουν λάδι, όταν έφτασε ο Νυμφίος ήρθαν μπροστά στην κλειστή πόρτα και παρακαλούσαν το γαμπρό να τις αφήσει να μπουν μέσα. Η απάντηση του Κυρίου ήταν: «Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω». Την ίδια απάντηση θα δώσει μια μέρα στον ουρανό σε όλους εκείνους που ψεύτικα και δόλια χρησιμοποίησαν τ' Όνομά Του για προσωπικά, οικονομικά, πολιτικά ή άλλα οφέλη (Ματθαίος Ζ/7: 21-23). Ο Κύριος είναι κατηγορηματικός: «Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε, αλλ' ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς. Πολλοί θέλουσιν ειπεί προς εμέ εν εκείνη τη ημέρα, Κύριε δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν δαιμόνια, και εν τω ονόματί σου εκάμομεν θαύματα πολλά; Και τότε θέλω ομολογήσει προς αυτούς ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα φεύγετε απ' εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν». Εδώ παρατηρούμε να υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων που διακηρύττουν ότι είναι Χριστιανοί, που αποκαλούν το Χριστό "Κύριε, Κύριε", αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι.  

     Αυτή  η  ομάδα  των  ανθρώπων  έχει  ένα χαρακτηριστικό,  συνεχώς προβάλλουν τα έργα τους  σαν βάση  για  τη σωτηρία  τους λέγοντας στον Ιησού  για τα  θαύματα  και άλλα   «μεγάλα  πράγματα»  που έκαναν  στο  όνομά   Του,  επειδή  πίστευαν  ότι  αυτά θα ήταν  τα  διαπιστευτήρια  της  σωτηρίας  τους.  Η απάντηση  του  Ιησού  στον  ισχυρισμό   τους  είναι  ακριβώς  η  ίδια και στις δύο περιπτώσεις: «δεν σας  γνωρίζω».  Με   άλλα  λόγια   δεν   τους  αναγνωρίζει   ως   μέλη  της  πραγματικής  χριστιανικής Εκκλησίας. Αυτό  το  κομμάτι  υπογραμμίζει  ένα  πολύ  σημαντικό  σημείο,  ότι  σ’ αυτό  που  σήμερα  ονομάζεται Χριστιανισμός   υπάρχουν   πολλοί   που   νομίζουν   και   φαίνεται   να   είναι  Χριστιανοί,   αλλά  στην πραγματικότητα ο Ιησούς Χριστός δεν τους γνωρίζει. 

     Μη χάσεις ψυχή το γάμο. Ζήτησε από το Θεό μετάνοια, επιστροφή, δύναμη όσο  υπάρχει ακόμα χρόνος. Ο Λόγος Του μας αποκαλύπτει: «τώρα καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού, τώρα ημέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). Πρόκειται για μια συγκλονιστική προειδοποίηση που αφορά όλους εκείνους που πιστεύουν ότι είναι Χριστιανοί, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι και για το λόγο αυτό δεν θα λάβουν μέρος στην αρπαγή της Εκκλησίας του Χριστού. 

       Είναι ζωτικής σημασίας για τους χριστιανούς σήμερα να βεβαιωθούν ότι πιστεύουν στο αληθινό ευαγγέλιο. Η σωτηρία είναι μόνο μέσω της πίστης στον Ιησού Χριστό και στην εξιλαστήρια θυσία Του στο σταυρό. Μόνον το πολύτιμό Του αίμα μπορεί να καθαρίζει τις αμαρτίες των ανθρώπων (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7). Ο Ιησούς κατέστησε σαφές ότι πολλοί άνθρωποι είναι στις εκκλησίες σήμερα που δεν τους γνωρίζει. Με πολυάριθμες αιρετικές διδασκαλίες, εκκλησίες αλλάζουν το Λόγο του Θεού, για να ταιριάξει στις προτιμήσεις τους, τις οικονομικές και πολιτικές επιδιώξεις τους. Ποιμένες επικεντρώνονται μάλλον στην κοσμική ψυχαγωγία παρά στην Αγία Γραφή, ευαγγέλια ευημερίας ρέουν ανεξέλεγκτα, οι εκκλησίες ανατρέφουν μια γενιά ανθρώπων που ονομάζουν τον Ιησού, «Κύριε, Κύριε», αλλά δεν Τον γνωρίζουν Γραφικά. Πρόσεξε μην εξαπατηθείς. Μελετώντας τη Βίβλο (Καινή & Παλαιά Διαθήκη) αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα πάντα στο Χριστιανισμό είναι επικεντρωμένα στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού & και στο Έργο που Εκείνος έκανε πάνω στο σταυρό για τη δική μας σωτηρία. Ο Θεός  συγκεφαλαίωσε τα πάντα "εν τω Χριστώ" και τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης (Εφεσίους Α/1: 10). "Δεν υπάρχει σωτηρία από κανένα άλλο όνομα" (Πράξεις Δ/4: 12). Είναι ανάγκη να διατηρήσουμε τη σωστή πίστη η οποία  παραδόθηκε μια φορά στους αγίους (επιστολή Ιούδα Α/1: 3). 

       Η σωτηρία σ’ αυτή τη ζωή προσφέρεται μέσω της θυσίας του Ιησού στο σταυρό. Αυτός νίκησε πάνω στο σταυρό για μας, από μας χρειάζεται  η θέληση, τη δύναμη θα μας τη δώσει Εκείνος για να σταθούμε, να νικήσουμε και να λάβουμε τα αιώνια βραβεία του ουρανού. Ας ομολογούμε το Όνομα του Ιησού Χριστού στον κόσμο και είναι βέβαιο ότι ο Ιησούς θα μας φυλάξει από την ερχόμενη ώρα του πειρασμού, που ήδη άρχισε να εξαπλώνεται πάνω στον κόσμο. Η υπόσχεση του Κυρίου είναι: «πας όστις με ομολογήση έμπροσθεν των ανθρώπων, και ο Υιός του ανθρώπου θέλει ομολογήσει αυτόν έμπροσθεν των αγγέλων του Θεού» (Λουκάς ΙΒ/12: 8). Αυτό που εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς σ’ αυτή την παραβολή είναι ότι ο Χριστός θα επιστρέψει σε μια άγνωστη ώρα και ότι οι δικοί Του θα πρέπει να είναι έτοιμοι. Είμαι «έτοιμος» σημαίνει : Μετανοώ ειλικρινά, δέχομαι το Λυτρωτικό Έργο που πραγματοποίησε ο Χριστός επί του Σταυρού για μένα και στη συνέχει με την δύναμή Του βαδίζω στα χνάρια Του. Βαδίζω στην έρημο τούτης της ζωής «αποβλέποντας στον Ιησού» (Εβραίους ΙΒ/12: 2), περιμένοντας με ανυπομονησία τον ερχομό Του (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). 

    Από το γεγονός ότι όλες οι παρθένες κοιμόντουσαν, όταν ακούστηκε η φωνή, καταλαβαίνουμε ότι δεν έχει σημασία τι θα κάνουμε, όταν ο Χριστός επιστρέψει. Μπορεί να είμαστε στη δουλειά μας, να τρώμε, να κοιμόμαστε, ή να διασκεδάζουμε με ψυχαγωγικές δραστηριότητες. Ό,τι και να κάνουμε, πρέπει να το κάνουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να μη φανούμε ελλιπείς και χρειαστεί εκείνη την ώρα να τρέξουμε να βρούμε "λάδι". Ο Λόγος του Θεού σχετικά αναφέρει: «Σας λέγω, εν τη νυκτί εκείνη θέλουσιν είσθαι δύο επί μιας κλίνης, ο εις παραλαμβάνεται και ο άλλος αφίνεται, δύο γυναίκες θέλουσιν αλέθει ομού, η μία παραλαμβάνεται και η άλλη αφίνεται, δύο θέλουσιν είσθαι εν τω αγρώ, ο εις παραλαμβάνεται και ο άλλος αφίνεται» (Λουκάς ΙΖ/17: 34-36). 

     Για να είναι έτοιμη μια ψυχή την ώρα της αρπαγής, θα πρέπει να έχει αναγεννηθεί «άνωθεν» μέσω της πίστης στον Ιησού Χριστό, που πέθανε πάνω στο σταυρό ως αντικαταστάτης μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας, που ετάφη και την τρίτη ημέρα αναστήθηκε από τους νεκρούς, καθεζόμενος εκ δεξιών του Πατρός (Ιωάννης Γ/3: 16 -- Α' Κορινθίους ΙΕ/15: 1-4 -- Εφεσίους Β/2: 1-10). Όταν η πίστη στον Ιησού Χριστό θα εκδηλωθεί σε κάθε πτυχή της ζωής μας, τότε το Πνεύμα το Άγιο θα γεμίσει την καρδιά μας και θα αισθανθούμε την παρουσία Του καθώς θα κράζει μέσα μας «αββά ο πατήρ» (Γαλάτας Δ/4: 6). Η επιθυμία για περισσότερο αγιασμό και αποστροφή προς την αμαρτία θα πρέπει να είναι εμφανής στη ζωή μας καθώς θα περιμένουμε Εκείνον να έρθει να μας παραλάβει. «Διότι εφανερώθη η χάρις του Θεού η σωτήριος εις πάντας ανθρώπους, διδάσκουσα ημάς να αρνηθώμεν την ασέβειαν και τας κοσμικάς επιθυμίας και να ζήσωμεν σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς εν τω παρόντι αιώνι, προσμένοντες την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, όστις έδωκεν εαυτόν υπέρ ημών, διά να μας λυτρώση από πάσης ανομίας και να μας καθαρίση εις εαυτόν λαόν εκλεκτόν, ζηλωτήν καλών έργων». (επιστολή Τίτο Β/2: 11-14). 

     Οι πέντε φρόνιμες παρθένες που είχαν το επιπλέον λάδι συμβολίζουν τους πραγματικά αναγεννημένους χριστιανούς που περιμένουν με ανυπομονησία τον Ερχομό του Χριστού και έχουν ακλόνητη πίστη στο Λόγο του Θεού ό,τι κι αν συμβεί στη ζωή τους, είτε καθυστερήσει ο Κύριος, είτε συμβούν απρόβλεπτες δυσκολίες.  

   Οι πέντε μωρές παρθένες που ξέμειναν από λάδι αντιπροσωπεύουν τους ψεύτικους πιστούς, που απολαμβάνουν τα οφέλη της χριστιανικής κοινότητας, χωρίς ειλικρινή αγάπη για το Χριστό. Τους ενδιαφέρει περισσότερο "το γλέντι" από το να συναντήσουν το γαμπρό. Νομίζουν και ελπίζουν ότι, επειδή βρίσκονται ανάμεσα σε πραγματικά πιστούς αυτό θα τους βοηθήσει τελικά να μπουν στη Βασιλεία του Θεού, όμως αυτό σε καμία περίπτωση δε θα συμβεί. Η πίστη ενός ατόμου στον Ιησού δεν μπορεί να σώσει κάποιο άλλο άτομο. Ας προσέξουμε μη χρειαστεί και εμείς να «απέλθουμε δια να αγοράσουμε» (εδ.10), όταν ο Χριστός επιστρέψει. Ας εκμεταλλευτούμε τώρα τις πλούσιες ευκαιρίες που μας δίδονται, ώστε να γεμίσουμε το λυχνάρι μας με λάδι και ας φροντίσουμε να πάρουμε και επιπλέον για κάθε ανάγκη που θα προκύψει, δηλαδή να γεμίσουμε με το Πνεύμα το Άγιο ώστε να είμαστε «πλήρεις Πνεύματος Αγίου» (Πράξεις Σ/6: 3). Ο Ιησούς εδώ απευθύνεται στους μαθητές Του, δε μιλά στους αντιπάλους του, στους Εβραίους θρησκευτικούς ηγέτες, ούτε στα πλήθη. Έτσι αυτή η παραβολή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια προειδοποίηση προς τους αληθινούς μαθητές Του, προς την Εκκλησία του Θεού, εν Χριστώ Ιησού. 

   Οι μωρές παρθένες απευθύνονται στο γαμπρό με τις λέξεις: «Κύριε, Κύριε». Οι πέντε μωρές παρθένες έμοιαζαν ακριβώς με τις πέντε φρόνιμες παρθένες και κανείς δεν μπορούσε να τις ξεχωρίσει. Και οι δέκα προσκλήθηκαν στο εορτασμό του γάμου και όλες ήρθαν περιμένοντας να συμμετέχουν στο γάμο και δε θα είχε αποκαλυφθεί καμία διαφορά μεταξύ τους αν έφεραν και αυτές επιπλέον λάδι. Όλες κοιμήθηκαν, όλες ξύπνησαν όταν άκουσαν ότι ο Νυμφίος έρχεται. Ο Ιησούς μας προειδοποιεί σ’ αυτήν την παραβολή ότι θα υπάρξουν κάποιοι άνθρωποι που θα  είναι μέσα στις εκκλησίες, που θα συνδέονται με τους Χριστιανούς και που ακόμη θα νομίζουν ότι είναι Χριστιανοί, αλλά ο Κύριος δεν θα τους αναγνωρίσει εκείνη την ημέρα. Θα προσπαθούν να ανάψουν μπροστά στην παρουσία του Κυρίου κάποιες λαμπάδες καλών έργων, αυτοδικαίωσης κλπ που όμως δεν θα ανάβουν. Θα παραμείνουν σβηστές για πάντα. 

     Σκοπός της παραβολής είναι να προειδοποιήσει και να "ξυπνήσει"  κάποιους που αισθάνονται ασφαλείς, αλλά δεν έχουν λάβει τη σωτηρία τους και δεν διαπιστώνεται μέσα στη ζωή τους  η παρουσία του Αγίου Πνεύματος.

      Ο Κύριος μας προτρέπει: «Προσέχετε δε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς εσάς με ενδύματα προβάτων, έσωθεν όμως είναι λύκοι άρπαγες». (Ματθαίος Ζ/7: 15). 

   Καθώς οι μουσικές ακούγονται από μακριά, τα βήματα του ερχόμενου Νυμφίου πλησιάζουν, ας κοιτάξουμε τις λαμπάδες μας, ας εξετάσουμε το περιεχόμενο της πνευματικής μας ζωής αν είναι πλήρες από το Πνεύμα το Άγιο. Ας αναλογισθούμε την κλειστή πόρτα και ας μη ξεχνάμε εκείνη την τραγική φωνή: «Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω».

     Αυτό που αποτελεί το κεντρικό νόημα της παραβολής των «δέκα παρθένων» είναι ότι πάντοτε η σχέση του πιστού ανθρώπου με το Θεό θα πρέπει να είναι σε εγρήγορση, σε ετοιμότητα και κυρίως σε πνευματική επάρκεια.

   Ας προσέξουμε καλά ώστε να μη χρειαστεί εμείς να «απέλθουμε δια να αγοράσουμε....» όταν ο Χριστός επιστρέψει και ας έχουμε πάντοτε υπόψη μας ότι η πνευματική προετοιμασία για τη συνάντηση με τον Κύριο είναι ατομική υπόθεση του καθενός και δεν δανείζεται. --- 

 Υ.Γ. 

 Σχετική ανάλυση της παραβολής των "δέκα παρθένων" έχει δημοσιευθεί στο blog: giorgoskomninos.blogspot.com στις 26-04-2016.

ΟΙ ΕΠΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ. (ΕΙΣΑΓΩΓΗ)

 

ΟΙ ΕΠΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ. 

(ΕΙΣΑΓΩΓΗ) 

    Το   δεύτερο   και   το  τρίτο   κεφάλαιο  του   βιβλίο   της   "Αποκάλυψης"    αναφέρονται σε μια  σειρά  μηνυμάτων   προς   επτά  εκκλησίες,  που  βρίσκονταν  σε επτά πόλεις  της Μικράς Ασίας, την Έφεσο, τη Σμύρνη, την Πέργαμο, τα Θυάτειρα, τις

 Σάρδεις, τη Φιλαδέλφεια και τη Λαοδικεία. 

     Μπορεί οι άνθρωποι σαν επικεφαλίδα στο τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης να έχουν γράψει «Αποκάλυψη Ιωάννου του θεολόγου», όμως ο Ιωάννης δεν είναι ο αποστολέας αλλά ο «γράφων» και στην περίπτωση της αποστολής των ανωτέρω επιστολών προς τις εκκλησίες είναι και ο ταχυδρομικός διανομέας. 

     Το βιβλίο της αποκάλυψης αρχίζει με τα λόγια: «Αποκάλυψις Ιησού Χριστού, την οποίαν έδωκεν εις αυτόν ο Θεός, διά να δείξη εις τους δούλους αυτού όσα πρέπει να γείνωσι ταχέως, και εφανέρωσεν αυτά αποστείλας διά του αγγέλου αυτού εις τον δούλον αυτού Ιωάννην». Συνεπώς δεν πρόκειται για αποκάλυψη του Ιωάννη, αλλά για "αποκάλυψη του Ιησού Χριστού" και εδώ ακριβώς έγκειται το κύρος και η αυθεντία των αναφερομένων λόγων. Πρόκειται για επιστολές που τις στέλνει ο ίδιος ο Χριστός στις ανωτέρω εκκλησίες και είναι λόγια ελέγχου, προτροπής αλλά και ελπίδας. 

     Ο ίδιος ο Ιωάννης μας εξηγεί πώς βρέθηκαν τούτες οι επιστολές στα χέρια του. «Εγώ ο Ιωάννης, ο και αδελφός σας και συγκοινωνός εις την θλίψιν και εις την βασιλείαν και την υπομονήν του Ιησού Χριστού, ήμην εν τη νήσω τη καλουμένη Πάτμω διά τον λόγον του Θεού και διά την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού». (Αποκάλυψη Α/1: 9). Τι έκανε στη νήσο Πάτμο ο Ιωάννης και πως βρέθηκε εκεί; Βρισκόταν εκεί ως εξόριστος μετά από σκληρό διωγμό που είχε εξαπολύσει ο Αυτοκράτορας Τίτος, Φλάβιος, Δομιτιανός (51 μ.Χ. - 96 μ.Χ.), πολύ μακριά από την Εκκλησία της Εφέσου, της οποίας τα τελευταία εκείνα χρόνια υπήρξε ποιμένας. Εκεί λοιπόν ευρισκόμενος ο Ιωάννης μας λέγει: «Κατά την κυριακήν ημέραν ήλθον εις έκστασιν πνευματικήν, και ήκουσα οπίσω μου φωνήν μεγάλην ως σάλπιγγος» (Αποκάλυψη Α/1: 10). Τούτη τη φωνή δεν την άκουσε κανένας άλλος. Είναι γεγονός ότι το σάλπισμα του Θεού μόνο η ψυχή του πιστού ανθρώπου μπορεί να το ακούσει. Στις πιο δύσκολες, στις πιο σκοτεινές ώρες επέλεξε ο Χριστός να στείλει στην εκκλησία Του τα πιο πλούσια πνευματικά μηνύματα, μηνύματα αγάπης πάνω απ’ όλα, ελέγχου, καθαρισμού, αγιασμού. 

     Η σημασία των επτά μηνυμάτων που ο ίδιος ο Κύριος στέλνει δια του Ιωάννη του μαθητή είναι διαχρονική και πολυεπίπεδη. Απευθύνονταν σε πραγματικές εκκλησίες που κατά την εποχή εκείνη αντιμετώπιζαν πολλά και σοβαρά προβλήματα. Αυτά τα προβλήματα είναι κοινά στις εκκλησίες σε κάθε εποχή, γι’ αυτό οι συμβουλές και οι προειδοποιήσεις Του έχουν ιδιαίτερη διαχρονική σημασία. Τούτες οι επιστολές προς τις επτά εκκλησίες έχουν και προφητική σημασία και καλύπτουν ολόκληρη την ιστορία της Χριστιανικής Εκκλησίας από τότε που τα έγραψε ο Ιωάννης (περίπου 95 μ. Χ.) μέχρι το τέλος του κόσμου. 

     Οι επιστολές μπορεί να απευθύνονται στους μηνυτές ή κήρυκες ή εργάτες των επτά εκκλησιών, όμως δεν είναι μόνο γι’ αυτούς αλλά είναι και για κάθε έναν ο οποίος «έχει ώτα για να ακούει τι λέει το Πνεύμα στην εκκλησία». 

      Υπάρχει μία ανθρώπινη εκτίμηση αρκετά διαδεδομένη ότι οι επτά εκκλησίες της Μικράς Ασίας, καθώς αναφέρονται στο βιβλίο της Αποκάλυψης, συμβολίζουν η μία μετά την άλλη τις διάφορες ιστορικές περιόδους της εκκλησίας από την ημέρα της Πεντηκοστής και μέχρι της ελεύσεως του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. Σύμφωνα με την άποψη αυτή οι εποχές της ιστορίας της εκκλησίας χωρίζονται γενικά ως εξής: 

      Έφεσος. Η αποστολική εκκλησία, η εκκλησία του 1ου αιώνα ήταν γενικά αξιόλογη, αλλά είχε χάσει την πρώτη αγάπη για το Χριστό. 

     Σμύρνη. Από τον 1ο έως τον 4ο αιώνα μ.Χ. η εκκλησία υπέφερε το διωγμό των Ρωμαίων αυτοκρατόρων. 

       Πέργαμος. Κατά τον 4ο και τον 5ο αιώνα μ.Χ. ο χριστιανισμός θεωρήθηκε ως επίσημη θρησκεία υπό την προστασία του Μ. Κωνσταντίνου. 

     Θυάτειρα. Από τον 6ο έως τον 15ο αιώνα η ρωμαιοκαθολική εκκλησία επηρέασε αποφασιστικά το δυτικό χριστιανισμό μέχρι της εμφάνισης της Μεταρρύθμισης. 

       Σάρδεις. Ο 16ος και ο 17ος αιώνας ήταν η περίοδος μετά τη μεταρρύθμιση. Το φως της αλήθειας βγήκε στην επιφάνεια, όμως σύντομα άρχισε να θαμπώνει και πάλι. 

    Φιλαδέλφεια. Κατά τον 18ο και το 19ο αιώνα υπήρξαν μεγάλες αναζωπυρώσεις και σπουδαία ιεραποστολικά κινήματα. 

   Λαοδίκεια. Η εκκλησία των τελευταίων ημερών, η οποία παρουσιάζεται χλιαρή πνευματικά και αποστάτισσα. Είναι η εκκλησία του φιλελευθερισμού που στις ημέρες μας εργάζεται πυρετωδώς για την επικράτηση του οικουμενισμού και της «πανθρησκείας». 

      Πέρα απ' αυτά θα μπορούσαμε να δούμε τις επτά αυτές εκκλησίες σαν τύπους αντιπροσωπευτικούς της Εκκλησίας καθώς συναντάμε πάρα πολλά από τα στοιχεία των επτά εκκλησιών να βρίσκονται κατά καιρούς στην παγκόσμια εκκλησία, αλλά και σε κάθε επιμέρους Εκκλησία του Χριστού.

   Σε κάθε εκκλησία υπάρχουν χριστιανοί του κλίματος της Εφέσου, άνθρωποι που με προσοχή διαφύλαξαν τη δογματική ορθότητα της πίστης τους, αλλά όμως έχασαν την πρώτη τους αγάπη για το Χριστό. Επίσης υπάρχουν χριστιανοί του πνεύματος της Σμύρνης, που πολλά υποφέρουν για το Χριστό, αλλά έχουν ανάγκη να μείνουν πιστοί μέχρι θανάτου. Υπάρχουν πιστοί του «χαλαρού» πνεύματος της Λαοδίκειας και ούτω καθεξής. Παρατηρώντας μ' αυτό τον τρόπο διαπιστώνουμε ότι οι επιστολές αυτές αφορούν και σήμερα όλους μας. Ποτέ δεν έπαυσε ο ουρανός να στέλνει τα μηνύματά του προς την Εκκλησία Του, προς κάθε δικό Του παιδί. Υπό την άποψη αυτή Εκείνα που εγράφησαν «τω καιρώ εκείνω» αφορούν ασφαλώς και μας σήμερα και είναι το ίδιο επίκαιρα. 

      Η κάθε επιστολή αρχίζει με τη φράση: «εξεύρω τα έργα σου» και τελειώνει με μια υπόσχεση: «εις τον νικώντα». Πόσο θα πρέπει να μας στηρίζει, να μας ενθαρρύνει και να μας παρηγορεί το γεγονός ότι τούτες οι επιστολές γράφτηκαν από κάποιον που μας ξέρει. Γράφτηκαν από Εκείνον που γνωρίζει και τις τελευταίες λεπτομέρειες της ζωής μας και παρότι τα γνωρίζει όλα δεν παύει να μας αγαπά και να ενδιαφέρεται για μας. Γνωρίζει ο Χριστός τις Εκκλησίες Του και γνωρίζει τα έργα τους, τα σχέδιά τους. Είναι ο Κύριος «ο κρατών τους επτά αστέρας εν τη δεξιά αυτού, ο περιπατών εν μέσω των επτά λυχνιών των χρυσών» (Αποκάλυψη Β/2: 1). Τα μάτια Του ήταν «ως φλοξ πυρός». Ο Κύριος βλέπει τα κρυφά και τα φανερά μέσα στις εκκλησίες σαν σύνολο, αλλά και μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Η τελική φράση του Κυρίου προς τις εκκλησίες είναι: «όστις έχει ωτίον ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας». 

      Από τις Επτά Εκκλησίες ο Κύριος τις δύο τις δύο καταδικάζει απόλυτα. Πρόκειται για την εκκλησία των Σάρδεων την οποία χαρακτηρίζει «νεκρή». Ο Κύριος της τονίζει: «το όνομα έχεις ότι ζεις, αλλά είσαι νεκρή» και πρόκειται και για την εκκλησία της Λαοδίκειας, στην οποία  παραγγέλνει ότι θα την «εξεμέσει εκ του στόματός Του». 

     Δύο εκκλησίες επαινεί, την εκκλησία της Σμύρνης και την εκκλησία της Φιλαδέλφειας. Οι δύο αυτές εκκλησίες υπήρξαν δια μέσω των αιώνων πρωτοπόροι του Χριστιανισμού. 

      Στην εκκλησία της Περγάμου και των Θυατείρων ο Κύριος απευθύνει έπαινο και έλεγχο μαζί. Οι δύο αυτές εκκλησίες συνεχίζουν να ακμάζουν και σήμερα. 

     Στην εκκλησία της Εφέσου ο Κύριος είπε: «Ενθυμού λοιπόν πόθεν εξέπεσες και μετανόησον και κάμε τα πρώτα έργα ει δε μη, έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν δεν μετανοήσης». 

     Παραλήπτες των επιστολών του Κυρίου είναι οι «άγγελοι» των εκκλησιών. Ο φάκελος απ’ έξω γράφει το όνομά τους και είναι αυτοί υπεύθυνοι να λάβουν και να διαβάσουν το γράμμα στην εκκλησία τους. Ποιοι άραγε είναι αυτοί οι «άγγελοι»; Ασφαλώς πρόκειται για τους Ποιμένες των εκκλησιών τους οποίους επίσης αποκαλεί και με τη φράση «άστρο». 

     Σύμφωνα με τη Βιβλική Εγκυκλοπαίδεια του Halley στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα μετά από αρχαιολογικές ανασκαφές που έγιναν από Άγγλους και Αυστριακούς αποκαλύφτηκαν στην Έφεσο τα ερείπια του ναού της Αρτέμιδος, το θέατρο, το στάδιο και μερικοί δρόμοι της πόλης, τα ερείπια των Ρωμαϊκών λουτρών φτιαγμένα εξ’ ολοκλήρου από μάρμαρο. Αποκαλύφθηκε επίσης και ένας ναός μέσα στον οποίο υπήρχε ένα άγαλμα του αυτοκράτορα Δομιτιανού πέντε φορές μεγαλύτερο από το μέγεθός του. Ο Δομιτιανός ονόμαζε τον εαυτόν του Θεό και υπενθυμίζουμε ότι ήταν εκείνος που είχε εξορίσει τον Ιωάννη στην Πάτμο. 

     Την Πέργαμο την ανέσκαψε μια Γερμανική αποστολή η οποία αποκάλυψε τα ερείπια του ναού του Αυγούστου και ένα μεγάλο βωμό προς τιμήν του Δία. Στις Σάρδεις βρέθηκαν τα ερείπια του ναού της Κυβέλης και μιας χριστιανικής εκκλησίας. Στα ερείπια των άλλων πόλεων δε βρέθηκε κάτι που να έχει σχέση με τις επτά επιστολές που αναφέρουμε. 

 (ακολουθεί σε επτά ενότητες ανάλυση των  επιστολών)