ΟΙ ΔΥΟ ΛΗΣΤΕΣ.

 Ευαγγέλιον «κατά Ματθαίον»,  κεφ. ΚΖ/27, εδάφ. 38-44. 

38 Τότε, σταυρώθηκαν μαζί του δύο ληστές, ο ένας από δεξιά και ο άλλος από αριστερά. 

39 Και όσοι διάβαιναν, τον βλασφημούσαν, κουνώντας τα κεφάλια τους, 

40 και λέγοντας: Αυτός που γκρεμίζει τον ναό, και που σε τρεις ημέρες τον κτίζει, σώσε τον εαυτό σου• αν είσαι Υιός τού Θεού, κατέβα από τον σταυρό. 

41 Το ίδιο και οι αρχιερείς, μαζί με τους γραμματείς και τους πρεσβύτερους, εμπαίζοντας έλεγαν: 

42 Άλλους έσωσε, τον εαυτό του δεν μπορεί να τον σώσει αν είναι βασιλιάς τού Ισραήλ, ας κατέβει τώρα από τον σταυρό, και θα πιστέψουμε σ' αυτόν 

43 εμπιστεύθηκε στον Θεό ας τον σώσει τώρα, αν τον θέλει επειδή, είπε: Είμαι Υιός τού Θεού. 

44 Το ίδιο μάλιστα και οι δύο ληστές που είχαν συσταυρωθεί μαζί του, τον ονείδιζαν. 

  Ευαγγέλιον «κατά Μάρκον»,  κεφ. ΙΕ/15, εδάφ. 27-32. 

27 Και μαζί του σταυρώνουν δύο ληστές, έναν από τα δεξιά και έναν από τα αριστερά του. 

28 Και εκπληρώθηκε η γραφή, που λέει: «Και λογαριάστηκε μαζί με τους ανόμους». 

29 Και εκείνοι που διάβαιναν, τον βλασφημούσαν, κουνώντας τα κεφάλια τους, και λέγοντας: Μπα! Αυτός που χαλάει τον ναό, και μέσα σε τρεις ημέρες τον κτίζει, 

30 σώσε τον εαυτό σου, και κατέβα από τον σταυρό. 

31 Παρόμοια, μάλιστα, και οι αρχιερείς, εμπαίζοντας ο ένας προς τον άλλον, μαζί με τους γραμματείς, έλεγαν: Άλλους έσωσε, τον εαυτό του δεν μπορεί να τον σώσει 

32 ο Χριστός, ο βασιλιάς τού Ισραήλ, ας κατέβει τώρα από τον σταυρό, για να δούμε και να πιστέψουμε.

 Ευαγγέλιον «κατά Λουκάν»,  κεφ. ΚΓ/23, εδάφ. 39-43. 

39 Ένας, μάλιστα, από τους κακούργους που κρεμάστηκαν, τον βλασφημούσε, λέγοντας: Αν εσύ είσαι ο Χριστός, σώσε τον εαυτό σου κι εμάς. 

40 Αποκρινόμενος, όμως, ο άλλος τον επέπληττε, λέγοντας: Ούτε τον Θεό δεν φοβάσαι εσύ, που είσαι μέσα στην ίδια καταδίκη; 

41 Κι εμείς μεν δίκαια επειδή, απολαμβάνουμε άξια των όσων πράξαμε αυτός, όμως, δεν έπραξε τίποτε το άτοπο. 

42 Και έλεγε στον Ιησού: Κύριε, θυμήσου με, όταν έρθεις στη βασιλεία σου. 

43 Και ο Ιησούς είπε σ' αυτόν: Σε διαβεβαιώνω, σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο. 

             ΣΧΟΛΙΑ :

       Για το Θεό δυο κατηγορίες ανθρώπων υπάρχουν, oι σωσμένοι και οι χαμένοι. Σωσμένοι για το Θεό είναι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που πίστεψαν στον Ιησού Χριστό, το μοναδικό Σωτήρα του κόσμου (Πράξεις Δ/4: 12). Χαμένοι όλοι εκείνοι που στάθηκαν μακριά Του, δεν Τον αναγνώρισαν και δεν πίστεψαν ειλικρινά σ’ Αυτόν. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει πιο θα είναι το κριτήριο της Θεϊκής κρίσης: "αυτή είναι η κρίση, ότι το φως ήρθε στον κόσμο, και οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως· για τον λόγο ότι, τα έργα τους ήταν πονηρά" (Ιωάννης Γ/3: 19).

      Σύμφωνα με το Λόγο του Θεού δύο δρόμοι υπάρχουν που μπορεί να ακολουθήσει ο άνθρωπος σ’ αυτή τη ζωή. Ο ένας είναι "πλατύς" και ευρύχωρος, ο άλλος είναι "στενός" και τεθλιμμένος. Ο πρώτος οδηγεί στην αιώνια απώλεια, ο δεύτερος οδηγεί στην αιώνια ζωή. «Μπείτε μέσα από τη στενή πύλη επειδή, πλατιά είναι η πύλη, και ευρύχωρος ο δρόμος που φέρνει στην απώλεια, και πολλοί είναι αυτοί που μπαίνουν μέσα απ' αυτή» (Ματθαίος Ζ/7: 13). 

     Απ’ όλα αυτά φαίνεται καθαρά ότι υπάρχουν δυο κόσμοι που είναι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους. Ίσως ρωτήσει κάποιος: Πού έγκειται η διαφορά; Τι χωρίζει αυτούς τους δύο κόσμους; Μήπως οι μεν είναι πολύ αμαρτωλοί και οι άλλοι λιγότερο; Όχι. Μήπως οι μεν είναι καλοί και οι άλλοι κακοί; Όχι. Μήπως η εκκλησία που πηγαίνουν; Όχι. Τι χωρίζει αυτούς τους δύο κόσμους; Η διαφορά έγκειται σε μια στάση και μόνο, απέναντι σε ένα Πρόσωπο και μόνον που λέγεται Ιησούς Χριστός. Όσοι δέχτηκαν τον Ιησού Χριστό και πίστεψαν στο Έργο το οποίο έκανε πάνω στο σταυρό, για τη σωτηρία κάθε αμαρτωλού ανθρώπου είναι σωσμένοι. Από τώρα; Ναι, από τώρα! Όσοι Τον απέρριψαν και δε δέχτηκαν τη δωρεάν προσφορά Του για σωτηρία είναι χαμένοι. 

       Ο μεγάλος διαιρέτης είναι ο Ιησούς Χριστός. Με τον ερχομό του ο Χριστός διαίρεσε το χρόνο. Κάθε γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία υπολογίζεται σύμφωνα με τη γέννηση του Ιησού Χριστού (προ Χριστού ή μετά το Χριστό). Με τη γέννηση του διαίρεσε την ιστορία και με το θάνατό Του διαίρεσε ολόκληρη την ανθρωπότητα. 

     Μαζί με τον Κύριο σταυρώθηκαν και δύο ληστές, ο ένας δεξιά Του και ο άλλος αριστερά Του. Τούτοι οι δύο άνθρωποι αντιπροσωπεύουν όλους τους ανθρώπους. Ένας από τους δύο είναι η φωτογραφία μου και η φωτογραφία σου. Ο Ιησούς Χριστός, μπαίνοντας ανάμεσά τους, τους διαίρεσε. Έμοιαζαν σαν δυο σταγόνες νερό: Ήταν ληστές, κακούργοι, αμαρτωλοί και οι δύο ένοχοι και οι δύο καταδικασμένοι και υψωμένοι πάνω στο σταυρό όπου και πέθαναν! Όμως ο ένας από αυτούς βρίσκεται σήμερα κοντά στο Θεό και ο άλλος πολύ μακριά απ’ Αυτόν, αιώνια χαμένος. Άραγε τι έγινε; Τι άλλαξε; Άλλαξε η στάση τους σχετικά με το Πρόσωπο του εσταυρωμένου Ιησού Χριστού, που βρισκόταν ανάμεσα τους. 

     Οι δύο ληστές ήταν εξίσου ένοχοι. Όμως λίγο πριν πεθάνουν, ο ένας πίστεψε στο Χριστό, ενώ ο άλλος Τον απέρριψε. Ας εξετάσει ο καθένας από μας τον εαυτόν του, για να διαπιστώσει αν είναι σωσμένος ή χαμένος, ανάλογα με την στάση που έχεις τηρήσει απέναντι στον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού. 

      Βλέπουμε τους δύο ληστές, σύμφωνα με τις αναφορές των Ευαγγελίων, κρεμασμένους πάνω στο σταυρό. Τους βαραίνει ένα εγκληματικό παρελθόν, ένα ανόητο και κουτό σήμερα, αφού και οι δύο ονείδιζαν τον Ιησού Χριστό (Μάρκος ΙΕ/15: 32) καθώς και ένα «αύριο» βέβαιου χαμού, αιώνιας απώλειας. 

    Εκείνη την κρίσιμη ώρα «...που δεν υπάρχει ύστερα», που σταματάει ο χρόνος, που αρχίζει η αιωνιότητα, καθώς βρίσκονταν πάνω στο σταυρό, έγινε κάτι τρομερό, κάτι ασύλληπτο. Ο ένας ληστής έπαψε να ονειδίζει το Χριστό και άλλαξε στάση απέναντι Του. «Ήλθεν εις εαυτόν», όπως μας λέει ο Λόγος του Θεού στη γνωστή παραβολή του λεγόμενου "άσωτου υιού" (Λουκάς ΙΕ/15: 17). Στην ουσία ο άνθρωπος αυτός έκανε δύο καταπληκτικά, απόλυτα καθοριστικά βήματα. 

--Βήμα πρώτο: Κοιτάζει μέσα του με όλη του την ειλικρίνεια και απευθυνόμενος στον άλλο ληστή, του λέει: «.... εμείς δίκαια βρισκόμαστε σε αυτή την θέση». Αναγνώρισε ποιος ήταν, αναγνώρισε ότι ήταν άξιος θανάτου εξαιτίας της αμαρτωλής ζωής του. 

--Βήμα δεύτερο: Μετανόησε για το αμαρτωλό παρελθόν του. 

     Πολύ καλά και αναγκαία αυτά τα βήματα, αλλά κανένα από αυτά, ούτε και τα δυο μαζί, δεν οδηγούν τον άνθρωπο στη σωτηρία. Δεν αρκεί να πεις: «ναι ήμουν αμαρτωλός, έφταιξα, αγνόησα τον Θεό στην ζωή μου». Δεν αρκεί να μετανοήσεις και να πεις: «από σήμερα αλλάζω ζωή» και να το πράξεις. Χρειάζεται να απευθυνθείς προσωπικά στον Ιησού Χριστό, για να λάβεις απ’ Αυτόν τη σωτηρία, διότι όπως μας εξηγεί και ο Απ. Πέτρος στο βιβλίο των "Πράξεων των Αποστόλων" (κεφ. Δ/4, εδ. 12) «Δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία, διότι ούτε άλλο όνομα είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, δια του οποίου πρέπει να σωθώμεν». 

       Ναι στην αναγνώριση και στη μεταμέλεια, αλλά μη μένουμε εκεί, καθώς πρέπει να προχωρήσουμε, να γνωρίσουμε και να απευθυνθούμε προσωπικά στο Μόνο δυνάμενο να ανοίξει τους ουρανούς και να μας πάρει μαζί Του «εν τω παραδείσω», στον Κύριο Ιησού Χριστό. 

     Ναι, αλλά εγώ από τη θέση που ήμουν πάνω στο σταυρό (υποθετικά λέγω) έβλεπα καλύτερα τον αγαπητό μαθητή του Χριστού, τον Ιωάννη… Θα μπορούσα να απευθυνθώ σ’ αυτόν; Όχι. Όλοι οι πιστοί, όλοι οι άγιοι όλων των εποχών ήταν και είναι στην ρίζα του σταυρού, αλλά δεν είναι επάνω στον σταυρό. Επάνω στο σταυρό ανέβηκε, πέθανε και πλήρωσε για την αμαρτία τη δική μου και τη δική σου μόνον ο Ιησούς Χριστός. Έδωσε τη ζωή του ο Υιός του Θεού του ζώντος, ως «λύτρον αντί πολλών» (Ματθαίος Κ/20: 28), για να εξαγοράσει εσένα και εμένα από την αμαρτία. Εγώ έπρεπε να πεθάνω, γιατί εγώ είχα αμαρτήσει, αλλά ο Ιησούς Χριστός πέθανε στη θέση μου και πλήρωσε, Αυτός, ο Άγιος, ο Αναμάρτητος, ο Δίκαιος για τις δικές μου αμαρτίες. Ο Απ. Παύλος, απευθυνόμενος στους Χριστιανούς της Κορίνθου, οι οποίοι είχαν διαιρεθεί μεταξύ τους και άλλος υποστήριζε τον Παύλο, άλλος τον Απολλώ, άλλος του Κηφά (Πέτρο)  κλπ, αναφέρει : 

4 Επειδή, όταν κάποιος λέει: Εγώ μεν είμαι τού Παύλου και άλλος: Εγώ είμαι τού Απολλώ δεν είστε σαρκικοί; 

5 Ποιος είναι, λοιπόν, ο Παύλος, και ποιος είναι ο Απολλώς, παρά υπηρέτες διαμέσου των οποίων πιστέψατε, και όπως ο Κύριος έδωσε σε κάθε έναν; 

6 Εγώ φύτεψα, ο Απολλώς πότισε, αλλά ο Θεός αύξησε. 

7 Ώστε, ούτε αυτός που φυτεύει είναι κάτι ούτε αυτός που ποτίζει, αλλά ο Θεός που αυξάνει. 

8 Αυτός, μάλιστα, που φυτεύει, κι αυτός που ποτίζει είναι το ίδιο και κάθε ένας θα πάρει τον δικό του μισθό, σύμφωνα με τον κόπο του. 

9 Επειδή, είμαστε συνεργοί τού Θεού, εσείς είστε χωράφι τού Θεού, οικοδομή τού Θεού (Α΄ Κορινθίος Γ/3: 4 – 9). 

    Ποια είναι η θέση όλων αυτών που βρίσκονται στη ρίζα του σταυρού; Αυτοί αποτελούν την Εκκλησία του Θεού, εν Χριστώ Ιησού, είναι εκείνοι που με τη ζωή τους πρώτα και με τα λόγια τους έπειτα θα αποκαλύψουν και θα οδηγήσουν τους ανθρώπους στο μοναδικό Πρόσωπο που μπορεί να τους προσφέρει τη σωτηρία, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Ο ληστής λοιπόν, ο «σωσμένος», που, όπως φαίνεται καθαρά, είχε μέσα του φόβο Θεού, «αρχή σοφίας φόβος Κυρίου» (Ψαλμός ΡΙΑ/111: 10) κάνει και το τελευταίο σωτήριο βήμα. Παραδέχεται την αναμαρτησία του Ιησού Χριστού και τον ομολογεί σαν Κύριο: «Μνήσθητι μου Κύριε…». 

     Τούτος ο ληστής αναγνωρίζει στον Ιησού Χριστό την ικανότητα να τον σώσει. Παραδέχεται ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν χωρίς αμαρτία και για αυτό μπορεί να εξιλεώσει και να σώσει άλλους ανθρώπους. Πιστεύει στο Χριστό και ομολογεί την πίστη του σ’ Αυτόν και την Ανάστασή Του από τους νεκρούς (Ρωμαίους Ι/10: 9). Ενώ ο Χριστός πέθαινε, ο ληστής του λέει: «....όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου». Πίστεψε ότι ο Χριστός που σε λίγο θα πέθαινε θα ξαναερχόταν στη βασιλεία Του, αφού θα ανασταινόταν από τους νεκρούς, σύμφωνα με αυτά που είχε πει. Όταν ο ληστής ομολόγησε τον Χριστό, σαν Κύριο και πίστεψε μέσα από την καρδιά του, ότι θα ανασταινόταν από τους νεκρούς,  ο Κύριος τον έσωσε.

     Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος σωτηρίας. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. 10, εδ. 9) αναφέρει: «εάν ομολογήσεις με το στόμα σου ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος και πιστέψεις με την καρδιά σου ότι ο θεός τον ανέστησε εκ νεκρών, τότε θα σωθείς». 

      Μετά   από μια τέτοια αναγνώριση,  μετά από μια τέτοια ομολογία, ο Ιησούς Χριστός δεν περιμένει τίποτα άλλο. Είναι η δική Του πλέον σειρά να μιλήσει και να σου πει: «αλήθεια σου λέω, από σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». “Σήμερα Κύριε;” “Ναι σήμερα”. "Μα δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα, καμία καλή πράξη, κανένα καλό έργο". Η σωτηρία μας δεν έρχεται από τα δήθεν καλά μας έργα, έρχεται από την Αγάπη του Θεού και προσφέρεται σε κάθε αμαρτωλό που θα μετανοήσει, “κατά χάριν”, ως δώρο. Στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Β/2, εδ. 8 και 9) αναφέρεται: «κατά χάριν είστε σεσωσμένοι, δια της πίστεως και αυτό δεν είναι από σας, Θεού το δώρον, ουχί εξ’ έργων, δια να μην καυχηθεί τις». Η χάρις και το έλεος του Θεού μας έσωσε. Και τα έργα; τα καλά έργα θα ακολουθήσουν μετά στη ζωή μας και θα είναι αψευδής μάρτυρες της χάρης του Θεού, μιας «τόσο μεγάλης σωτηρίας» (Εβραίους, κεφ. Β/2, εδάφ. 3) που προσφέρει ο Θεός σε κάθε έναν που μετανοεί και ομολογεί τ' Όνομά Του.

      Ο άλλος ληστής τι έγινε; Χάθηκε αιώνια. Δε θα αναφερόμουν καθόλου σε αυτόν, εάν καθημερινά δεν αντίκριζα το φαινόμενο, άνθρωποι να πεθαίνουν, να χάνονται από ώρα σε ώρα και να μη στρέφουν ένα βλέμμα πίστεως προς Εκείνον, τον μόνον δυνάμενο να τους σώσει, τον μόνο δυνάμενο να ανοίξει τις πύλες του παραδείσου και να τους πάρει μαζί Του. Αν Τον επικαλεστούν αληθινά θα τους χαρίσει από σήμερα αιώνια ζωή. Τι τραγικό! Οι άνθρωποι ακόμα και την τελευταία στιγμή τρέχουν στους ανθρώπους, για να λάβουν βοήθεια, για να δικαιωθούν, για να τους ευλογήσουν, να τους ξορκίσουν… και αγνοούν παντελώς το μοναδικό Πρόσωπο, που μόνον αυτό μπορεί να τους χαρίσει αιώνια σωτηρία, αιώνια ζωή κοντά Του (Α' Ιωάννου Ε/5: 13).

    Είδαμε δυο κόσμους εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους. Ο ένας κόσμος ζει με ελπίδα στο Πρόσωπο και τις υποσχέσεις του Χριστού, ο άλλος κόσμος είναι, "οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα" (Α' Θεσσαλονικείς Δ/4: 13). Οι δύο αυτοί κόσμοι ποτέ δε θα συναντηθούν, γιατί «χάσμα μέγα» θα τους χωρίζει για μια ολόκληρη αιωνιότητα. 

   Πόσο χαρακτηριστική είναι η εικόνα που δίνει ο Λόγος του Θεού!: «Και εκτός όλων τούτων, ανάμεσα σε μας και σε σας είναι ένα μεγάλο χάσμα στηριγμένο, ώστε αυτοί που θέλουν να διαβούν από εδώ προς εσάς, να μη μπορούν, ούτε και οι από εκεί να διαπεράσουν προς εμάς» (Λουκάς ΙΣ/16: 26).---

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΤΑΥΡΟΙ.

  

  Ευαγγέλιον «κατά Μάρκον», κεφ. ΙΕ/15, εδάφ. 22 – 39. 

22 Και φέρουσιν αυτόν εις τον τόπον Γολγοθά, το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι, Κρανίου τόπος. 

23 Και έδιδον εις αυτόν να πίη οίνον μεμιγμένον με σμύρναν αλλ' εκείνος δεν έλαβε. 

24 Και αφού εσταύρωσαν αυτόν, διεμερίζοντο τα ιμάτια αυτού, βάλλοντες κλήρον επ' αυτά τι έκαστος να λάβη. 

25 Ήτο δε ώρα τρίτη και εσταύρωσαν αυτόν. 

26 Και η επιγραφή της κατηγορίας αυτού ήτο επιγεγραμμένη, Ο βασιλεύς των Ιουδαίων. 

27 Και μετ' αυτού σταυρόνουσι δύο ληστάς, ένα εκ δεξιών και ένα εξ αριστερών αυτού. 

28 Και επληρώθη η γραφή η λέγουσα Και μετά ανόμων ελογίσθη. 

29 Και οι διαβαίνοντες εβλασφήμουν αυτόν, κινούντες τας κεφαλάς αυτών και λέγοντες Ουά, ο χαλών τον ναόν και διά τριών ημερών οικοδομών, 30 σώσον σεαυτόν και κατάβα από του σταυρού. 31 Ομοίως δε και οι αρχιερείς, εμπαίζοντες προς αλλήλους μετά των γραμματέων, έλεγον Άλλους έσωσεν, εαυτόν δεν δύναται να σώση. 

32 Ο Χριστός ο βασιλεύς του Ισραήλ ας καταβή τώρα από του σταυρού, διά να ίδωμεν και πιστεύσωμεν. Και οι συνεσταυρωμένοι μετ' αυτού ωνείδιζον αυτόν. 

33 Ότε δε ήλθεν η έκτη ώρα, σκότος έγεινεν εφ' όλην την γην έως ώρας εννάτης 

34 και την ώραν την εννάτην εβόησεν ο Ιησούς μετά φωνής μεγάλης, λέγων Ελωΐ, Ελωΐ, λαμά σαβαχθανί; το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι, Θεέ μου, Θεέ μου, διά τι με εγκατέλιπες; 

35 Και τινές των παρεστώτων ακούσαντες, έλεγον Ιδού, τον Ηλίαν φωνάζει. 

36 Δραμών δε εις και γεμίσας σπόγγον από όξους και περιθέσας αυτόν εις κάλαμον, επότιζεν αυτόν, λέγων Αφήσατε, ας ίδωμεν αν έρχηται ο Ηλίας να καταβιβάση αυτόν. 

37 Ο δε Ιησούς, εκβαλών φωνήν μεγάλην, εξέπνευσε. 

38 Και το καταπέτασμα του ναού εσχίσθη εις δύο από άνωθεν έως κάτω. 

39 Ιδών δε ο εκατόνταρχος ο παριστάμενος απέναντι αυτού ότι ούτω κράξας εξέπνευσεν, είπεν Αληθώς ο άνθρωπος ούτος ήτο Υιός Θεού. 

       ΣΧΟΛΙΑ :

     Η διαδικασία της σταύρωσης είχε ολοκληρωθεί. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες απομάκρυναν βίαια τον όχλο από τα ικριώματα. Μια μικρή συντροφιά γυναικών που συνόδευε τον Ιησού στεκόταν πιο κοντά απ' όλους τους άλλους κάτω από το σταυρό του Χριστού. Οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς, πρωτεργάτες στο ανοσιούργημα, πρωτοστατούσαν τώρα και στη χλεύη λέγοντας: «Ουαί ο χαλών τον ναόν και διά τριών ημερών οικοδομών» (Μάρκος ΙΕ/15: 29). 

    Ο Κύριός μας κατά τη γέννησή Του είχε τη συντροφιά κάποιων άκακων ζώων. Στη σύντομη πορεία του πάνω στη γη αντιμετώπισε μόνο κακία, μόνον εμπαιγμό, μόνον συκοφαντία. Μολονότι πολέμησε στη ζωή του όλα τούτα τα αρνητικά συναισθήματα, αγάπησε τους κακούς, τους εμπαίκτες, τους συκοφάντες….. Ο Θεός μισεί την αμαρτία, αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό και θέλει να έρθει σε μετάνοια, για να σωθεί αιωνίως. 

    Τώρα στο θάνατό του ο Κύριος, «ο φίλος των τελωνών και των αμαρτωλών» (Λουκάς, Ζ/7, εδ.34), βρίσκεται κρεμασμένος ανάμεσα σε δύο κακούργους, για τους οποίους ποτέ δε μάθαμε ούτε καν τα ονόματά τους. Αυτός, που, όταν γεννήθηκε, τον δοξολογούσαν τα ουράνια, θανατώνεται ως πιο επικίνδυνος ληστής, ακόμα πιο επικίνδυνος και από τον επώνυμο ληστή Βαραββά, ο οποίος κατηγορείτο για στάση και φόνο (Λουκάς ΚΓ/23: 25). 

   Για τον Ιουδαίο της εποχής το φαινόμενο της σταύρωσης ήταν κάτι συνηθισμένο. Κάθε μέρα κρεμούσαν κακούργους και συνωμότες στον «τόπο του Κρανίου». Ο ανυποψίαστος άνθρωπος εκείνη τη Μεγάλη Παρασκευή, καθώς έβλεπε τους τρεις υψωμένους σταυρούς, καμία διαφορά δεν μπορούσε να διακρίνει ανάμεσά τους. 

     Ο Άγιος, ο Κύριος, ο Υιός του Θεού του ζώντος, βρισκόταν κρεμασμένος ανάμεσα σε δύο ληστές. Γιατί άραγε; Ήταν μέρος του σατανικού σχεδίου των Φαρισαίων, για να προσθέσουν μια ακόμα προσβολή στον Ναζωραίο; Ήταν για να προσθέσουν στον τρόμο και την ντροπή; Ή μήπως ήταν απλή σύμπτωση; Σύμφωνα με τον αψευδή και αιώνιο Λόγο του Θεού ήταν η εκπλήρωση της προφητείας του Ησαΐα, κεφ. ΝΓ/53: 12) «….. και μετά ανόμων ελογίσθη» (700 χρόνια π.Χ.),

      Τρεις κρεμασμένοι, τρεις σταυροί, που καθένας τους εκπέμπει ένα δικό του μήνυμα :

         1ος Ο σταυρός της απόρριψης. 

       Τούτοι οι δύο ληστές είχαν μια κοινή πορεία. Όλη τους τη ζωή την έζησαν μέσα στην αμαρτία, μέσα στην απόρριψη του Θεού, σκληροί, κακοί, αδίστακτοι, κακούργοι. Ίσως και να ήταν γνώριμοι μεταξύ τους, ίσως κάποιες από τις βδελυρές πράξεις τους να τις είχαν μαζί σχεδιάσει και εκτελέσει. Είναι βέβαιο, καθώς είχε «βουίξει ο κόσμος» από την παρουσία και τα θαύματα του Ιησού Χριστού, ότι και αυτοί κάποια πράγματα θα είχαν ακούσει για τον Ιησού Χριστό. Ο Κύριος "διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου, διότι ο Θεός ήτο μετ' αυτού" (Πράξεις Ι/10: 38).

      Κάποτε ο Κύριος, για να διαλύσει κάθε αμφιβολία του Ιωάννη του Βαπτιστή, είπε στους μαθητές του: "πηγαίνετε και πέστε στον Ιωάννη τυφλοί ξαναβλέπουν, χωλοί περπατούν, λεπροί καθαρίζονται, κουφοί ακούν, νεκροί ανασταίνονται, και φτωχοί ευαγγελίζονται" (Ματθαίος ΙΑ/11: 5). Μία επανάσταση ήταν η πορεία πάνω στη γη του ταπεινού Ναζωραίου. Η ζωή των δύο αυτών ληστών ήταν τόσο παραβατική, που η κοινωνία τους συνέλαβε με τα όργανά της και τους οδήγησε στο σταυρό, για να τους εξοντώσει και ν' απαλλαγεί απ’ αυτούς. Τώρα και οι δύο βρίσκονται κρεμασμένοι πάνω σ' έναν σταυρό, ο ένας δεξιά και ο άλλος αριστερά από τον Κύριο Ιησού Χριστό. Και ενώ βρίσκονταν σε τόσο δεινή κατάσταση, ενώ σε λίγο όλα τελειώνουν και οι δύο, μαζί με τους Αρχιερείς και τους Γραμματείς, "ονείδιζαν τον Χριστό". Στο ευαγγέλιο «κατά Μάρκον», (κεφ. ΙΕ/15: 29-32), αναφέρεται: 

29 Και οι διαβαίνοντες εβλασφήμουν αυτόν, κινούντες τας κεφαλάς αυτών και λέγοντες Ουά, ο χαλών τον ναόν και διά τριών ημερών οικοδομών, 

30 σώσον σεαυτόν και κατάβα από του σταυρού. 

31 Ομοίως δε και οι αρχιερείς, εμπαίζοντες προς αλλήλους μετά των γραμματέων, έλεγον Άλλους έσωσεν, εαυτόν δεν δύναται να σώση. 

32 Ο Χριστός ο βασιλεύς του Ισραήλ ας καταβή τώρα από του σταυρού, διά να ίδωμεν και πιστεύσωμεν.  Και οι συνεσταυρωμένοι μετ' αυτού ωνείδιζον αυτόν. 

       Και ενώ βρίσκονται ο ένας πλάι στον άλλον λίγο πριν από το θάνατο, πιεσμένοι από την ενοχή, την αμαρτία, την άστοχη ζωή τους, αρχίζουν να γίνονται κάποιες διεργασίες μέσα στην καρδιά και το νου τους, που τους κάνουν να βλέπουν τα πράγματα για πρώτη φορά με διαφορετικό τρόπο. Παρατηρούμε εκείνη την ύστατη ώρα να συμβαίνουν αλλαγές στο χαρακτήρα τους, που διαμορφώνουν δύο κόσμους τελείως αντίθετους, τελείως διαφορετικούς, που ποτέ δε θα συναντηθούν στην αιωνιότητα, που θα ζήσουν πολύ μακριά ο ένας από τον άλλο. 

      Ο ένας οδηγείται στην πώρωση, σκληραίνει το περίβλημα της ψυχής του και δεν  αφήνει να περάσουν τα βέλη της Θείας χάριτος, της Θείας αγάπης του Χριστού, που αγωνιά για να τον σώσει. Μέσα στη σκληρότητά του και αμετανοησία του γυρίζει προς το Χριστό και του λέει: «Αν εσύ είσαι ο Χριστός, σώσε τον εαυτό σου και σώσε και μας». Δεν πίστευε ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας, απλά ήθελε να γλιτώσει το θάνατο. Έτσι ακριβώς σκέφτεται και η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων. Δεν πιστεύουν καν στην ύπαρξη του Θεού, αλλά στην πρώτη δυσκολία τον παρακαλούν να τους σώσει. Να είσαι τόσο κοντά στην Αλήθεια, να είσαι τόσο κοντά στη σωτηρία και να την αρνηθείς, γιατί δεν την πίστεψες! Τούτος ο ληστής ακόμα και στην πιο δύσκολη και τραγική ώρα της ζωής του μένει σκληρός, απόμακρος, προκαλεί, απορρίπτει το Χριστό. Το αποτέλεσμα υπήρξε τραγικό γι’ αυτόν. Πέθανε αιώνια μέσα στην αμαρτία του. Άραγε κάτι χειρότερο δεν μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο;

       2ος ο σταυρός της μετάνοιας. 

      Και ενώ ο πρώτος ληστής συνέχιζε να περιφρονεί το Χριστό, ο δεύτερος ληστής, λίγο πριν πεθάνει, αφήνει την καρδιά του να μαλακώσει. Θυμάται όλο το παρελθόν του, συναισθάνεται ότι όλη η ζωή του υπήρξε μάταιη, τιποτένια, χαμένη, ένα ολόκληρο μηδενικό. Νοιώθει ότι πνίγεται μέσα στη θάλασσα των ανομημάτων του και ζητεί απεγνωσμένα σανίδα σωτηρίας. Είχε πολλές ευκαιρίες στη ζωή του, για να μετανιώσει, όμως αμέλησε και δεν το έπραξε. Τώρα σε μια τελευταία αναλαμπή του μυαλού του συλλαμβάνει το μήνυμα, σπάει το κέλυφος, που ο άλλος κρατάει κλειστό, πεισματικά ζηλότυπα, εγωιστικά σκληρά και επικαλείται το Έλεος του Θεού. Ο Λόγος τους Θεού μας αποκαλύπτει: «καθένας που θα επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου, θα σωθεί» (Ρωμαίους Ι/10: 13). 

       Τούτος ο άνθρωπος μετανοεί, πιστεύει στη δύναμη του Θεού και ο Κύριος, που «βρέχει επί δικαίους και αδίκους» (Ματθαίος Ε/5: 45), που μισεί την αμαρτία αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό, δεν τον αγνοεί, δεν τον περιφρονεί, δεν τον εγκαταλείπει μέσα στην αμαρτία του και στον αιώνιο θάνατο, γιατί ο «μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Εις τους αιώνας των αιώνων δεν υπάρχει ψυχή που να έκραξε αληθινά προς Αυτόν και να μην πήρε απάντηση από Εκείνον.

      Καθώς μια "επανάσταση" δημιουργήθηκε μέσα του, ο άνθρωπος αυτός σταμάτησε να λοιδορεί το Χριστό, στράφηκε προς τον πρώτο ληστή και του είπε επιτιμητικά: «καλά δεν ντρέπεσαι; Ούτε το Θεό δε φοβάσαι; Εμάς καλά μας κάνουν, τέτοιοι που είμαστε, Αυτός όμως κανένα κακό δεν έκανε». Τα λόγια του δείχνουν βαθιά και ειλικρινή μετάνοια.
      Το πρώτο πράγμα, για να πλησιάσει ο άνθρωπος το Θεό, είναι να αναγνωρίσει την ενοχή του, την αμαρτωλότητά του και να μετανοήσει γι' αυτήν (Πράξεις Γ/3: 19). Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν την αμαρτωλότητα τους και μάλιστα βάζουν τον πήχη πολύ ψηλά. "Τι έκανα, σκότωσα κανέναν;" Όμως ο άνθρωπος γεννιέται με την αμαρτία. Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει ότι: «καθώς δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον» (Ρωμαίους Ε/5: 12) και «επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). Επίσης ο προφήτης Ησαΐας (700 χρόνια π.Χ), στο κεφ. ΝΓ/53, εδ. 6-7, αναφέρει : 

 6 Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα εστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού και ο Κύριος έθεσεν επ' αυτόν την ανομίαν πάντων ημών. 

7 Αυτός ήτο κατατεθλιμμένος και βεβασανισμένος αλλά δεν ήνοιξε το στόμα αυτού εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν, και ως πρόβατον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ήνοιξε το στόμα αυτού. 

       Άφωνος ο Κύριος - έμφωνος ο άνθρωπος. Συνήθως λένε οι άνθρωποι: "δεν φταίω εγώ, ο άλλος φταίει….. και ξέρεις υπάρχουν και άλλοι που είναι πολύ χειρότεροι από εμένα, κλπ…" Ο Θεός θέλει ο άνθρωπος να ταπεινωθεί και να αναγνωρίσει την ενοχή του απέναντί Του. Μετά απ’ αυτά τα λόγια της συντριβής και της ταπείνωσης στράφηκε τούτος ο ληστής προς τον Ιησού και του είπε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου». Θυμήσου με Κύριε, όταν θα γίνεις βασιλιάς. Ποιος να ξέρει τι είχε ακούσει, πόσα ήξερε, τι ακριβώς πίστευε για τον Χριστό, σίγουρα κάποτε κάποιος σπόρος θα είχε πέσει μέσα στην καρδιά του και τώρα να ήρθε η ώρα της καρποφορίας.
      Ο άνθρωπος από τον κήπο της Εδέμ μέχρι σήμερα, παρασυρμένος από τον εχθρό της ψυχής το διάβολο, αδικεί τον Θεό. "Ο Θεός φταίει που μου έδωσε τη γυναίκα και με παρέσυρε, είπε ο Αδάμ" (Γένεση Γ/3: 12), "ο Θεός φταίει για τη φτώχεια και το κακό που συμβαίνει γύρω μας, ο Θεός φταίει για την αδικία, τον πόλεμο". Αν υπάρχει ο Θεός, γιατί δεν κάνει κάτι να σταματήσει το κακό; Αν είσαι ο Μεσσίας, έλεγαν στον Κύριο, γιατί δεν σώζεις τον εαυτόν σου και εμάς; (Λουκάς ΚΓ/23: 39).
     Ο δεύτερος ληστής αναγνώρισε ότι ο Ιησούς άδικα βρισκόταν ανάμεσά τους. Μετανόησε ειλικρινά, πίστεψε, Τον αναγνώρισε ως Κύριο και εμπιστεύτηκε σ’ Αυτόν την ψυχή του, το αιώνιο μέλλον του. «Πάρε με μαζί σου του είπε στη βασιλεία σου». Δυο λόγια απλά, ειλικρινή περιμένει ο Κύριος, για να επέμβει στη ζωή μας. Τούτος ο άνθρωπος, αφού αναγνώρισε την αμαρτωλότητά του, πίστεψε και εμπιστεύτηκε τη ζωή του στα χέρια του Χριστού. 
    Δεν αρκεί να ομολογήσει ο άνθρωπος τα δίκια του Θεού, θα πρέπει και να Τον εμπιστευτεί. Η εμπιστοσύνη που έδειξε τούτος ο ληστής στο Χριστό ήταν η σωτήρια κίνηση γι’ αυτόν. Τούτη την κίνηση εμπιστοσύνης διστάζουν να τη δείξουν ακόμα και άνθρωποι που έχουν πολλά χρόνια στην πίστη. Να γιατί στον πειρασμό της αμαρτίας βγαίνουμε νικημένοι, στη θλίψη βγαίνουμε συντετριμμένοι, απογοητευμένοι, ντροπιασμένοι. Χάνουμε τις πνευματικές μας μάχες, «νικάνε οι Φιλισταίοι....» στις μάχες της ζωής μας, γιατί δεν εμπιστευόμαστε τον παντοδύναμο Χριστό, το νικητή του Άδη και του θανάτου. Ένας ληστής, ένας άνθρωπος που δεν είχε κάνει μια καλή πράξη στη ζωή του σώθηκε χάρη στη δωρεάν «κατά χάριν» Σωτηρία του Ιησού Χριστού. 
Τι έκανε για τη σωτηρία του; 
-- Αναγνώρισε την αμαρτία του.
-- Ομολόγησε την αμαρτωλότητά του.
-- Μετανόησε για τη ζωή του. 
-- Αναγνώρισε τη δύναμη του Ιησού Χριστού.  
-- Πίστεψε ότι Αυτός είναι ο κεχρισμένος από το Θεό Σωτήρας. 
-- Ομολόγησε δημόσια την πίστη του επιπλήττοντας τον άλλο ληστή. 
    Με δυο λόγια ο άνθρωπος αυτός πίστεψε «στη Χάρη και το Έλεος του Θεού» (Εφεσίους Β/2: 8) και μάλιστα κάτω από τις πλέον δύσκολες και δυσμενείς συνθήκες.

         3ος ο σταυρός της σωτηρίας. Πάνω στο μεσαίο σταυρό ήταν κρεμασμένος ο Υιός του Θεού. Ο Κύριος ανταποκρίθηκε αμέσως στην παράκληση του ληστή και του έδωσε μια μεγάλη υπόσχεση. «Σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». «σήμερα;;». Mα Κύριε, μήπως δεν κατάλαβες; Είναι ληστής, είναι κακούργος. «Από σήμερα λέει ο Κύριος». Τόσο γρήγορα απαντάει ο Κύριος; Ναι. Οι άνθρωποι δίνουν υποσχέσεις αόριστες: «…θα δούμε..., όταν υπάρχουν οι συνθήκες, όταν έρθει η κατάλληλη ώρα.... κλπ». ο Κύριος είναι σαφής και συγκεκριμένος: «από σήμερα». "Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι ο ακούων τον λόγον μου και πιστεύων εις τον πέμψαντά με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν" (Ιωάννης Ε/5: 24).

      Αυτή είναι η αλήθεια της Βίβλου. Από την ώρα που ο άνθρωπος θα πιστέψει στο Χριστό και στη «δωρεάν σωτηρία» που Εκείνος προσφέρει «κατά χάριν», όχι από δικά μας έργα (Εφεσίους Β/2: 8), ο άνθρωπος ζει πλέον στον Παράδεισο του Θεού. Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Φιλιππησίους» (κεφ. Α/1, εδ. 21) διακηρύττει: «Διότι εις εμέ το ζην είναι ο Χριστός και το αποθανείν κέρδος». 

    «Σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». Όλα αυτά έγιναν τόσο γρήγορα και δεν χρειάστηκε κανένας άλλος παράγοντας για να ενωθεί εκείνος ο άνθρωπος με το Θεό. Τι ακριβώς είναι ο παράδεισος κανένας δε γνωρίζει. Ένα είναι σίγουρο, το αναφέρει παντού η Βίβλος από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κεφάλαιο, ότι στον παράδεισο Βασιλιάς θα είναι ο Θεός. Στην επιστολή «προς Εβραίους» (κεφ. 11, εδάφ. 9,10) αναφέρεται: «Διά πίστεως παρώκησεν (ο Αβραάμ) εις την γην της επαγγελίας ως ξένην, κατοικήσας εν σκηναίς μετά Ισαάκ και Ιακώβ των συγκληρονόμων της αυτής επαγγελίας, διότι περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός». Υπάρχει μία πόλη που περιμένει τον μετανοημένο, πιστό άνθρωπο για να κατοικήσει σ' αυτήν. Τεχνίτης και δημιουργός της είναι ο ίδιος ο Θεός!

 

        ΕΠΙΛΟΓΟΣ.

    Δύο άνθρωποι που είχαν ζήσει μέσα στην αμαρτία βρέθηκαν κάτω από τις ίδιες συνθήκες, πλάι στο Χριστό, κατέληξαν σε διαφορετικούς δρόμους, με αποκλειστική δική τους ευθύνη. Το Έλος του Θεού ξεχύθηκε από το σταυρό για όλους τους ανθρώπους, πριν από δύο χιλιάδες χρόνια. Οι δύο ληστές, σταυρωμένοι δεξιά & αριστερά του Χριστού, πήραν μέσα στην ελευθερία εκλογής που ο Θεός έχει δώσει σε κάθε άνθρωπο, αντίθετες κατευθύνσεις. Ακολούθησαν τελείως διαφορετικούς δρόμους. Και οι δύο θα ζήσουν αιώνια, ο πρώτος μακριά από το Θεό και αυτό λέγεται "κόλαση", ο άλλος κοντά στο Θεό και αυτό λέγεται "παράδεισος". 
       Στην κόλαση δε θα πάνε οι αμαρτωλοί, αλλά οι αρνητές του Χριστού, εκείνοι που ποτέ δεν Τον αναγνώρισαν και ποτέ δεν επικαλέστηκαν ειλικρινά το Έλεός Του. Το κριτήριο για την τελική έκβαση της Κρίσης του Θεού, για τον κάθε άνθρωπο δε θα είναι ποιες και πόσες αμαρτίες έκανε στη ζωή του, αλλά αν δέχτηκε ή απέρριψε τον Χριστό, το Μοναδικό Πρόσωπο που έδωσε ο ουρανός για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων (Πράξεις Δ/4: 12). Ο Λόγος του Θεού στο Ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην», (κεφ. Γ/3, εδ. 19), μας διαβεβαιώνει: «και αύτη είναι η κρίσις, ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον, και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φως, διότι ήσαν πονηρά τα έργα αυτών». 

Η ψυχή που απέρριψε το Χριστό, μοιραία θα ήταν και κλέφτης και φονιάς και κακούργος και ληστής...... ---

Τα δάκρυα της μετάνοιας

  Ευαγγέλιον «κατά ΛΟΥΚΑΝ», κεφ. Ζ/7, εδάφ. 36 - 50.

36 Παρεκάλει δε αυτόν εις εκ των Φαρισαίων να φάγη μετ' αυτού και εισελθών εις την οικίαν του Φαρισαίου, εκάθησεν εις την τράπεζαν. 

37 Και ιδού, γυνή τις εν τη πόλει, ήτις ήτο αμαρτωλή, μαθούσα ότι κάθηται εις την τράπεζαν εν τη οικία του Φαρισαίου, έφερεν αλάβαστρον μύρου 

38 και σταθείσα πλησίον των ποδών αυτού οπίσω κλαίουσα, ήρχισε να βρέχη τους πόδας αυτού με τα δάκρυα και εσπόγγιζε με τας τρίχας της κεφαλής αυτής και κατεφίλει τους πόδας αυτού και ήλειφε με το μύρον. 

39 Ιδών δε ο Φαρισαίος ο καλέσας αυτόν, είπε καθ' εαυτόν λέγων Ούτος, εάν ήτο προφήτης, ήθελε γνωρίζει τις και οποία είναι η γυνή, ήτις εγγίζει αυτόν, ότι είναι αμαρτωλή. 

40 Και αποκριθείς ο Ιησούς, είπε προς αυτόν Σίμων, έχω να σοι είπω τι. Ο δε λέγει Διδάσκαλε, ειπέ. 

41 Είχε τις δανειστάς δύο χρεωφειλέτας ο εις εχρεώστει δηνάρια πεντακόσια, ο δε άλλος πεντήκοντα

42 Και επειδή δεν είχον να αποδώσωσιν, εχάρισεν αυτά εις αμφοτέρους. Τις λοιπόν εξ αυτών, ειπέ, θέλει αγαπήσει αυτόν περισσότερον; 

43 Αποκριθείς δε ο Σίμων, είπε Νομίζω ότι εκείνος, εις τον οποίον εχάρισε το περισσότερον. Ο δε είπε προς αυτόν Ορθώς έκρινας. 

44 Και στραφείς προς την γυναίκα, είπε προς τον Σίμωνα Βλέπεις ταύτην την γυναίκα; Εισήλθον εις την οικίαν σου, ύδωρ διά τους πόδας μου δεν έδωκας αύτη δε με τα δάκρυα έβρεξε τους πόδας μου και με τας τρίχας της κεφαλής αυτής εσπόγγισε. 

45 Φίλημα δεν μοι έδωκας αύτη δε, αφ' ης εισήλθον, δεν έπαυσε καταφιλούσα τους πόδας μου. 

46 Με έλαιον την κεφαλήν μου δεν ήλειψας αύτη δε με μύρον ήλειψε τους πόδας μου. 

47 Διά τούτο σοι λέγω, συγκεχωρημέναι είναι αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί, διότι ηγάπησε πολύ εις όντινα δε συγχωρείται ολίγον, ολίγον αγαπά. 

48 Και είπε προς αυτήν Συγκεχωρημέναι είναι αι αμαρτίαι σου. 

49 Και ήρχισαν οι συγκαθήμενοι εις την τράπεζαν να λέγωσι καθ' εαυτούς Τις είναι ούτος, όστις και αμαρτίας συγχωρεί; 

50 Είπε δε προς την γυναίκα Η πίστις σου σε έσωσεν ύπαγε εις ειρήνην. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

      Η ιστορία είναι γνωστή. Ένας Φαρισαίος παρακαλούσε τον Κύριο να πάει στο σπίτι του και να φάνε μαζί. Μία πρόσκληση του Κυρίου σε γεύμα από ένα Φαρισαίο και η οποία γίνεται αποδεκτή είναι κάτι το παράδοξο. Ένα μεγάλο ερώτημα δημιουργείται με τούτη την αποδοχή της πρόσκλησης. Γιατί την αποδέχθηκε ο Κύριος; Τι καλό θα μπορούσε να βγει από τη συναναστροφή με έναν Φαρισαίο; Δε γνώριζε ο Κύριος ποιοι ήταν οι Φαρισαίοι και τι μίσος έκρυβαν μέσα στην καρδιά τους γι' Αυτόν; Η απάντηση είναι: Ασφαλώς και ήξερε ο Κύριος. 

     Μάλιστα αν κάποιος ήξερε καλά τους Φαρισαίους, αυτός ήταν ο Κύριος. Μερικοί από τους χαρακτηρισμούς τους οποίους τους είχε αποδώσει ήταν: «τάφοι κεκονιαμένοι» (ασβεστωμένα μνήματα) (Λουκάς ΙΑ/11: 44). «Τυφλούς, οδηγούς τυφλών ανθρώπων» (Ματθαίος ΙΕ/15: 15). Τους είχε χαρακτηρίσει υποκριτές που αγαπούσαν τις πρωτοκαθεδρίες (Ματθαίος ΚΓ/23: 6). Τι ήθελε λοιπόν ο Κύριος στο σπίτι ενός Φαρισαίου; 

      Η απάντηση είναι η εξής: Ο Κύριος καλεί όλους τους ανθρώπους να σωθούν. Η πρόσκλησή Του: «ελάτε σε Μένα» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28), απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους κάθε φυλής και κάθε Έθνους (Α΄ Πέτρου Β/2: 9). Είναι η αιώνια πρόσκληση του Ιησού Χριστού προς όλους τους  ανθρώπους. Και επειδή «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23), η πρόσκληση απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους. Άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος είχε πει: «Τον ερχόμενα σε μένα δεν θα τον βγάλω έξω» (Ιωάννης Σ/6: 37). 

       Δεν υπάρχει περίπτωση ο άνθρωπος να ανοίξει την πόρτα στο Χριστό, να καλέσει το Χριστό στη ζωή του και ο Χριστός να μην ανταποκριθεί. Κατεβαίνει και σήμερα χαμηλά ο Κύριος και επισκέπτεται την καρδιά του κάθε αμαρτωλού ανθρώπου και με ευγένεια και επιμονή «κρούει τη θύρα» (Αποκάλυψη Γ/3: 20). Θέλει να μπει μέσα ο Κύριος, για να φέρει τα "πάνω κάτω". Μπαίνοντας μέσα στην καρδιά του ανθρώπου ο Κύριος μπορεί ένα τελώνη αμαρτωλό να τον αλλάξει, να τον αλλάξει τόσο πολύ, που, ενώ σε όλη του τη ζωή έκλεβε, εκβίαζε, άρπαζε, τώρα να παρακαλεί τον Κύριο. «Ιδού, το ήμιση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδω εις τους πτωχούς και εάν συκοφάντησα κάποιον για κάτι, αποδίδω τετραπλούν» (Λουκάς ΙΘ/19: 2-10). Αυτά τα λόγια έχουν χαρακτηριστεί "ο ύμνος της μετάνοιας". Αυτή τη συγκλονιστική αλλαγή μέσα στην καρδιά του ανθρώπου δεν μπορεί να τη φέρει κανένα Πανεπιστήμιο, δεν μπορεί να τη φέρει καμία παιδεία, κανένα κοινωνικό περιβάλλον. Μόνον ο Χριστός μπορεί να την πετύχει, γιατί μόνον ο Χριστός μπορεί πραγματικά να αλλάξει τον άνθρωπο. 

      Τι ήθελε λοιπόν ο Κύριος στο σπίτι ενός Φαρισαίου; 

1/ Ήθελε να δείξει ότι ποτέ και από κανέναν δεν αρνείται την πρόσκληση. 

2/ Ήθελε να δείξει ότι, όποιος κι αν είναι ο άνθρωπος, όσο αμαρτωλός και αν είναι, ο Θεός τον δέχεται, εφ’ όσον αυτός ειλικρινά μετανοήσει. 

     Ο Χριστός ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση βρίσκεται στο σπίτι του Φαρισαίου και κάθεται στο τραπέζι, για να φάει. Στο τραπέζι δεν ήταν οι δυο τους, αλλά ήταν και πολλοί άλλοι καλεσμένοι (εδάφ. 49). Και ενώ όλοι ασχολούνταν με το φαγητό και παρακολουθούσαν τον Κύριο, τι θα πει, πώς θα το πει, τους τρόπους του κλπ για να έχουν λόγο να Τον συκοφαντήσουν, ξαφνικά συνέβη κάτι απρόσμενο, κάτι που κανένας δεν το περίμενε. Καθώς ο Κύριος βρισκόταν καθισμένος πάνω σε ένα ντιβάνι (ανάκλιντρο) με το πρόσωπο στραμμένο προς το τραπέζι και λυγισμένα τα γόνατα, τον πλησίασε από πίσω μία γυναίκα, που έμενε σ' εκείνη την πόλη (Γαλιλαία), η οποία είχε πάρει κακό δρόμο και ήταν σε όλους γνωστή για την ανηθικότητά της. Αυτή η γυναίκα έκλαιγε, φιλούσε τα πόδια του Ιησού, τα έλουζε με ένα ακριβό άρωμα που είχε φέρει μαζί της και με τα μαλλιά της σκούπιζε τα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια της και έβρεχαν τα πόδια του Κυρίου. Ήταν τέτοια η συντριβή και η ταπείνωσή της, ο πόθος της για λατρεία και ευχαριστία στον Κύριο, που το Πνεύμα του Θεού το διαφύλαξε ως πρότυπο στον αιώνα. Ήταν τέτοια η αγάπη της για τον Κύριο, επειδή της είχε συγχωρέσει τις πολλές και αισχρές αμαρτίες της, που, αν και ανήθικη και περιφρονημένη, δε δίστασε να μπει μέσα σε ένα κύκλο, υποτίθεται «ευγενών», για να συναντήσει τον Κύριο. Αψήφισε τα πάντα και θριάμβευσε. Πόσοι άνθρωποι ανάμεσα στους αιώνες αψήφησαν τα πάντα για τη σχέση τους με το Θεό και θριάμβευσαν; Όλοι αυτοί σύμφωνα με το Λόγο του Θεού θα λάμπουν αιώνια στον ουρανό «ως φωστήρες» (Φιλιππησίους Β/2: 15). 

       Δάκρυα χαράς, ευγνωμοσύνης έπεφταν στα πόδια του Ιησού και τα έπλεναν. Ήταν αμαρτωλή, ήταν ταπεινωμένη από τους ανθρώπους και όλοι ήθελαν να την εκμεταλλευτούν. Κανένας δεν μπορούσε να τη βοηθήσει, ώσπου ήρθε ο Χριστός και την έβγαλε μέσα από έναν «λάκκο ταλαιπωρίας». «Με έβγαλες από τη λάσπη και το βορβορώδη πηλό», αναφέρει ο Δαβίδ, στον ψαλμό Μ/40. 

     Μόνον ο Χριστός μπορεί να δώσει θάρρος και ελπίδα στην κάθε ξεπεσμένη εξαιτίας της αμαρτίας ύπαρξη, όσο βαθιά και αν έχει πέσει. Διότι ο άνθρωπος σώζεται «κατά χάριν» (Εφεσίους Β/2: 5-9). Δε σώζουν τον άνθρωπο τα έργα του, αλλά η «χάρις» του Θεού. Τα έργα θα πρέπει να υπάρχουν μέσα στη ζωή του Χριστιανού και θα πρέπει να είναι καλά, ώστε να μαρτυρούν την αληθινή πίστη τους στο Χριστό. Θα πρέπει να είναι έργα άξια της μετανοίας και της πίστης τους. Η πράξη που έκανε αυτή η γυναίκα είναι η απόδειξη της μεγάλης πίστης της. 

      Όλες τούτες τις πράξεις της γυναίκας αυτής ο Κύριος, που γνωρίζει τα βάθη των καρδιών του ανθρώπου, τις δέχεται χωρίς καμία διαμαρτυρία. Όμως ο Φαρισαίος, καθώς παρακολουθεί όλα τούτα, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Δεν μπορεί να αντιληφθεί τη βαθιά ηθική σημασία τούτων των πράξεων της αμαρτωλής γυναίκας και οδηγείται στο συμπέρασμα ότι: «Αφού ο Ιησούς άφησε να τον πλησιάσει μια τέτοια γυναίκα, δεν γνωρίζει το ποιόν της και αφού δεν γνωρίζει το ποιόν της γυναίκας αυτής, συνεπώς δεν μπορεί να είναι προφήτης». Όλα αυτά είναι σκέψεις ρηχές, ανθρώπινες, σαρκικές, έξω από την αλήθεια, στηριζόμενες στο "φαινόμενο" και μόνον. (Α' Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Δεν μπορεί ο Φαρισαίος να καταλάβει πως ακόμη κι αν δώσεις τα πάντα χωρίς αγάπη, δεν έχεις δώσει τίποτα (Α΄ Κορινθίους, κεφ. ΙΓ/13). 

      Πόσο εγωιστικά στέκεται τούτος ο άνθρωπος απέναντι σ’ αυτή τη γυναίκα! Η αγάπη της είναι μεγάλη και τα δάκρυα της ξεχειλίζουν από ευγνωμοσύνη. Ο ουρανός βρίσκεται σε μεγάλη χαρά, γιατί ένας άνθρωπος έχει μετανοήσει (Λουκάς ΙΕ/15: 10). Ο Ιησούς αισθανόταν ικανοποιημένος, γιατί στα πόδια του στέκεται έναν ακόμα «χαμένο πρόβατο», που είχε τραβήξει μέσα από τις χαράδρες της αμαρτίας. Ο Φαρισαίος όμως δεν μπορούσε να αντιληφθεί τίποτα από όλα αυτά. Όχι μόνον δεν μπορούσε να καταλάβει, αλλά σκανδαλίστηκε απ' όλα αυτά που έβλεπε. Συνεχώς έλεγε μέσα του: Αδύνατον! Αυτός δεν είναι προφήτης γιατί, αν ήταν προφήτης, θα ήξερε ποια έχει μπροστά του και με ποια γυναίκα μιλάει αυτή τι στιγμή. Αν ήταν μια θρησκευόμενη γυναίκα αυτή που τον ακουμπάει, όπως είμαι εγώ (Φαρισαίος), αυτό θα ήταν κατανοητό. Πώς μια κοινή γυναίκα, μια τιποτένια έχει τέτοια αντιμετώπιση από τον Κύριο; Είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό;  Πρεσβύτερος γιος: "Είναι αδύνατον ο Πατέρας μου να σφάξει το μόσχο τον σιτευτό και να γλεντάει για ένα παιδί του, που διασκόρπισε την περιουσία του, που έζησε τόσο άσωτα, τόσο μακριά Του" (Λουκάς ΙΕ/15: 27). Αυτό είναι αδιανόητο. "Και ωργίσθη και δεν ήθελε να εισέλθη.....".

      Είναι  καθημερινή  πρακτική  το  να  υποβιβάζουμε  κάποιους  μέχρι  χώματος  και από την άλλη να υπερυψώνουμε τον εαυτού μας (Λουκάς ΙΗ/18: 14).  Πόσο δύσκολο  είναι  να  καταλάβει  ο Φαρισαίος πως  ό,τι  και  αν  κάνει,  δε  θα  βρει  σωτηρία, αν δεν ταπεινωθεί  και  δεν  έλθει  στη  θέση  αυτής της γυναίκας.  Πάντοτε  δια  μέσου  των  αιώνων  η  σάρκα  δεν  μπορεί  να καταλάβει τα του πνεύματος. Η «αυτοδικαίωση»  δεν  μπορεί  να  καταλάβει  τη  «χάρη»,  την  οποία  προσφέρει ο Θεός (Εφεσίους Β/2: 8). Πόσο έντονα συναντάμε και εδώ τη θρησκευτική μικροπρέπεια, το κουτσομπολιό! Η αντίληψη  που πολλές  φορές υπάρχει είναι:  Όχι και  τόσο χαμηλά ο Χριστιανισμός! Να μην κατέβει ο Χριστιανισμός χαμηλότερα   από  τους  υψηλούς  θώκους,  τις  χρυσοποίκιλτες  έδρες,  από  τους  λαμπρούς  άμβωνες. Αντίθετα σε όλη αυτή την ανθρώπινη νοοτροπία ο Χριστός κατεβαίνει και σήμερα πολύ χαμηλά, όπως κατεβαίνει ο δύτης, για να ανασύρει από τα βάθη της θάλασσας τα πολύτιμα μαργαριτάρια. 

      Ο Κύριος, καθώς διαβάζει τις κενές και ανόητες σκέψεις του οικοδεσπότη, καθώς παρατηρεί την τραγική θέση στην οποία έχει περιέλθει, του απαντάει με μια παραβολή. Και μόνον από την παραβολή αυτή θα μπορούσε να αντιληφθεί ο Φαρισαίος ότι μπροστά του στεκόταν ο Κύριος. Του είπε λοιπόν, για να τον βοηθήσει να καταλάβει και να τον βγάλει από το αδιέξοδο των πονηρών σκέψεών του μια παραβολή:

      Κάποιος δανειστής είχε δύο χρεοφειλέτες. Ο ένας χρωστούσε 500 δηνάρια, ο άλλος χρωστούσε 50. Έχουμε ένα δανειστή και δύο διαφορετικούς οφειλέτες. Αυτός που χρωστά τα 50 μπορεί να είναι εκείνος ο νέος στον οποίον ο Κύριος είπε: «Ένα σου λείπει» (Λουκάς ΙΗ/18: 22). Ο άλλος που χρωστάει τα 500 μπορεί να είναι ο ληστής πάνω στο σταυρό. Διαφορετική η οφειλή πάνω όμως σε μια κοινή βάση: και οι δύο δεν μπορούσαν να πληρώσουν. Μέσα σ’ αυτό το «δεν μπορούσαν να πληρώσουν» βρίσκονται όλοι άνθρωποι. Και ο θρησκευόμενος Φαρισαίος και η αμαρτωλή αυτή γυναίκα. Είτε 10 € σε λείπουν είτε 100 €, για να βγάλεις εισιτήριο να πας κάπου είναι το ίδιο. Και στις δύο περιπτώσεις δεν μπορείς να βγάλεις εισιτήριο. 

      Και αφού δεν είχαν να πληρώσουν, ο δανειστής τους τα χάρισε. Αυτή είναι η χάρις του Θεού. Αυτό είναι το μήνυμα που φέρνει ο Θεός στον αμαρτωλό άνθρωπο. Ολόκληρη η Καινή Διαθήκη στηρίζεται σε μια φράση: «τους τα χάρισε». Χάρισε την οφειλή στον θρησκευόμενο Ιουδαίο, αλλά χάρισε και στον εθνικό, που ήταν «μακράν των διαθηκών του Κυρίου» (Εφεσίους Β/2: 13). «Τις λοιπόν εξ’ αυτών θέλει αγαπήσει αυτόν περισσότερο»; Αποκριθείς δε ο Σίμωνας είπε: «Νομίζω ότι εκείνος στον οποίο χάρισε τα περισσότερα». «Ορθά έκρινες» του είπε ο Κύριος. 

      Ο Κύριος, καθώς μιλούσε και κοίταζε το Σίμωνα, ρίχνει το βλέμμα του πάνω στη γυναίκα που τον είχε πλησιάσει. «βλέπεις αυτή τη γυναίκα»; Θέλει να του δώσει να καταλάβει ότι όλες τούτες οι ενέργειές της είναι από πίστη, από ευγνωμοσύνη και από αγάπη για τη συγχώρεση των αμαρτιών της.

 -- Ήρθα στο σπίτι σου Σίμωνα και νερό για τα πόδια μου δε μου έδωσες. Αυτή με τα δάκρυα έβρεξε τα πόδια μου και με τις τρίχες της κεφαλής της τα σπόγγισε. 

-- Φίλημα δε μου έδωσες. Το φίλημα της αγάπης, της αδελφικής σχέσης, της ειλικρινούς εγκαρδιότητας. 

-- Με λάδι το κεφάλι μου δεν άλειψες. Είναι το λάδι της ειλικρινούς εκκλησιαστικής ζωής, της ολόψυχης πνευματικής ζωής, της μαρτυρίας. Είναι πάνω απ’ όλα σε τούτη τη γυναίκα η αγάπη της, για το Σωτήρα της. 

    Η αγάπη υπηρετεί τον Κύριο και υπηρετεί και τους δικούς Του. Η αληθινή αγάπη σπαταλάει. Για τούτη τη σπατάλη έχουμε τη γνώμη του Κυρίου: «καλόν έργον έπραξεν εις εμέ» (Μάρκος ΙΔ/14: 6). Αυτά θα πρέπει να είναι τα στοιχεία της πνευματικής μας ζωής. Τέτοια στοιχεία δεν βλέπουμε στη "ρηχή" πνευματικότητα του Φαρισαίου. Ο Κύριος λέει "ναι" στην ειλικρινή πνευματική ζωή τούτης της γυναίκας.

     Τούτη η γυναίκα κλαίει, γιατί αγάπησε πολύ. Είναι τα δάκρυα της ευγνωμοσύνης προς το Σωτήρα. Γι’ αυτό λοιπόν σε βεβαιώνω ότι οι πολλές αμαρτίες της συγχωρήθηκαν, όπως δείχνει η πολλή μεγάλη ευγνωμοσύνη της. Σε όποιον συγχωρούνται λίγες αμαρτίες αυτός δείχνει λίγη ευγνωμοσύνη. Αυτές οι φράσεις του Κυρίου δείχνουν για άλλη μια φορά ότι όσο μεγαλύτερη συναίσθηση έχει ο άνθρωπος για την αμαρτία του, τόσο περισσότερο αγαπά το Σωτήρα του. Εκείνο που έλειπε από το Φαρισαίο, για να αγαπήσει περισσότερο τον Ιησού δεν ήταν η αμαρτία, αλλά η επίγνωση της αμαρτίας του, η συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του. Πολλοί άνθρωποι και σήμερα δεν ταπεινώνονται και δε ζητάνε τη συγχώρηση των αμαρτιών τους, γιατί δεν έχουν συναίσθηση της αμαρτωλότητάς τους. Έξω από τη "χάρη" του Θεού ο άνθρωπος είναι "νεκρός στις παραβάσεις και τα παραπτώματα" (Εφεσίους Β/2: 1). Έτσι λοιπόν πολλοί λένε: "Είμαι εγώ αμαρτωλός; Τι έκανα, σκότωσα κανέναν;" Βάζουν τον πήχη ψηλά και αγνοούν μέσα στη ζωή τους εκείνο το «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού». (Ρωμαίους Γ/3: 23). Δε ζητάνε τη σωτηρία, γιατί νομίζουν ότι δεν την χρειάζονται. 

     Και είπε προς αυτήν: «Συγχωρημένες είναι οι αμαρτίες σου». Υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από τούτο. Η αμαρτία κρατάει τον άνθρωπο μακριά από το Θεό και τον καταδικάζει σε αιώνια απώλεια. Γι’ αυτό άνοιξε ο ουρανός και έδωσε Σωτήρα, έδωσε ο Θεός τον Υιόν του και πλήρωσε πάνω στο σταυρό για τις δικές μας αμαρτίες. Γι’ αυτό «ο Υιός του ανθρώπου έχει εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες επί της γης». (Ματθαίος Θ/9: 6). Μόνον σ’ αυτή τη ζωή έχει εξουσία ο Χριστός να συγχωρεί αμαρτίες. Άμα ο άνθρωπος φύγει από αυτή τη ζωή ασυγχώρητος, δεν μπορεί στον ουρανό να τον συγχωρήσει κανένας. Ο Θεός δεν μπορεί να συγχωρήσει κανέναν στον ουρανό, γιατί αν το κάνει δε θα είναι δίκαιος. Μπορεί οι άνθρωποι να λένε μετά το θάνατο κάποιου «κατάταξον…» κλπ αλλά όλα αυτά είναι χωρίς ουσιαστικό νόημα. Ο καθένας κατατάσσεται μόνος του ανάλογα με τη στάση που θα πάρει σε τούτη τη ζωή απέναντι στο Πρόσωπο του εσταυρωμένου Ιησού Χριστού. "Και αύτη είναι η κρίσις, ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον, και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φώς διότι ήσαν πονηρά τα έργα αυτών" (Ιωάννης Γ/3: 19).

       Και άρχισαν οι συγκαθήμενοι να λένε μεταξύ τους: «τις ουτος εστιν ος και αμαρτιας αφιησιν;». Ποιος είναι αυτός που και αμαρτίες συγχωρεί; Ο Κύριος δεν μπαίνει σε περαιτέρω συζητήσεις μαζί τους, αλλά έρχεται να δείξει ποιο είναι το μέσον της συγχώρεσης των αμαρτιών τούτης της γυναίκας. Και στραφείς προς την γυναίκα είπε: «Η πίστη σου σε έσωσε, πήγαινε στο καλό». 

       Η πίστη είναι το μοναδικό μέσο με το οποίο ο αμαρτωλός παίρνει τη «χάρη», που του προσφέρει ο Χριστός. Η πίστη στο Χριστό είναι το μοναδικό μέσο για τη σωτηρία του ανθρώπου. «και δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία, ούτε άλλο όνομα είναι δεδομένο υπό τον ουρανό για να σωθούμε» (Πράξεις Δ/4: 12). 

     Το συμπόσιο του Φαρισαίου διαλύθηκε, όμως μέσα από αυτό μια σκηνή αθάνατη πρόβαλε, η άπειρη συγκατάβαση του Ιησού ακόμα και για την πιο ξεπεσμένη ψυχή. Πρόβαλε η άπειρη δύναμή Του να σώσει καθώς και η άπειρη ικανοποίηση που χορηγεί στη σωσμένη ψυχή. Αυτή είναι η αγάπη του Θεού για τον αμαρτωλό άνθρωπο. 

     Αγκάλιασέ Τον ψυχή, σπάσε το αλάβαστρο της ζωής σου στα πόδια Του και δε θα μετανοήσεις εις τον αιώνα γι’ αυτή σου την πράξη. (Β΄ Ιωάννου Α/1: 2), (Ιωάννης Η/8: 51). Ψιθύρισέ Του εκείνον τον όμορφο στίχο: «Συ ει ο πλάστης, εγώ πηλός....». ---

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

 Ευαγγέλιον «κατά ΙΩΑΝΝΗΝ», κεφ. ΙΒ/12, εδάφ. 20 – 25. 

20 Ήσαν δε τινές Έλληνες μεταξύ των αναβαινόντων διά να προσκυνήσωσιν εν τη εορτή. 

21 Ούτοι λοιπόν ήλθον προς τον Φίλιππον τον από Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, και παρεκάλουν αυτόν, λέγοντες Κύριε, θέλομεν να ίδωμεν τον Ιησούν. 

22 Έρχεται ο Φίλιππος και λέγει προς τον Ανδρέαν, και πάλιν ο Ανδρέας και ο Φίλιππος λέγουσι προς τον Ιησούν. 

23 Ο δε Ιησούς απεκρίθη προς αυτούς λέγων Ήλθεν η ώρα διά να δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου. 

24 Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει. 

25 Όστις αγαπά την ψυχήν αυτού, θέλει απολέση αυτήν, και όστις μισεί την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω, εις ζωήν αιώνιον θέλει φυλάξει αυτήν. 

         ΣΧΟΛΙΑ : 

      Ενώ η εχθρότητα του θρησκευτικού κατεστημένου έχει κορυφωθεί και ζητείται αιτία για να συλληφθεί ο Ιησούς Χριστός, συνέβη το εξής σημαντικό γεγονός. Κάποιοι Έλληνες που είχαν πάει στα Ιεροσόλυμα λόγω της εορτής του Πάσχα εξέφρασαν την επιθυμία να δούνε και να γνωρίσουν τον Ιησού Χριστό. Αλήθεια τι ευλογημένο αίτημα! Ευχαριστούμε το Θεό, γιατί μια μέρα έβαλε τούτη την επιθυμία και στη δική μας καρδιά, να γνωρίσουμε το Χριστό. «Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Και ποιος δεν είναι σήμερα κουρασμένος και φορτωμένος; «Έλα να με γνωρίσεις» λέγει ο Κύριος σε κάθε ψυχή. «Έλα Θωμά, Γιώργη, Μαρία….. να με γνωρίσεις», «φέρε τον δάκτυλόν σου εδώ και ίδε τας χείρας μου, και φέρε την χείρα σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνου άπιστος αλλά πιστός» (Ιωάννης Κ/20: 27). 

     Σε τούτη την πρόσκληση έρχεται ο εχθρός της ψυχής να πει στον άνθρωπο: «Όχι, μη φάς απ’ αυτόν τον καρπό που λέγεται Ιησούς Χριστός» γιατί άμα φας, θα γίνεις «αποσυνάγωγος», (Ιωάννης ΙΒ/12: 42), ζήσε τη ζωή σου. Με διάφορα ψέματα (ο πατέρας του ψεύδους «κατά Ιωάννην» Ζ/7: 44), πλανά τον άνθρωπο και μέσα από τα διάφορα ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα τον οδηγεί στην άγνοια, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να μη γνωρίζει την Αλήθεια και να μην εκζητεί τον αληθινό Θεό. 

11 Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν. 

12 Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού 

13 οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν (Ιωάννης Α/1: 11-13). 

       Τούτοι οι άνθρωποι πήγαν στο Φίλιππο το μαθητή και τον παρακαλούσαν λέγοντας: «Θελομεν να ίδωμεν τον Ιησού». Τα πάντα είναι θέμα προσωπικής συνάντησης με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Δεν μπορεί να ικανοποιηθεί η ψυχή του ανθρώπου με θρησκευτικούς τύπους και ανούσιες τελετές. Δεν μπορεί να ντυθεί ο άνθρωπος με τα δικά του έργα, με τα «φύλα της συκιάς». «εγνώρισαν ότι ήσαν γυμνοί και ράψαντες φύλλα συκής, έκαμον εις εαυτούς περιζώματα» (Γένεση Γ/3: 7). «ο Κύριος ο Θεός έκανε στον Αδάμ και στη γυναίκα του δερμάτινους χιτώνες, και τους έντυσε» (Γένεση Γ/3: 12). Μόνον ο Θεός μπορεί να ντύσει τον άνθρωπο. Σε κάθε άλλη περίπτωση ο άνθρωπος παραμένει γυμνός μέσα του, η ψυχή του παραμένει γυμνή και ανικανοποίητη.

      Όλοι οι θρησκευτικοί τύποι, όλες οι ανθρώπινες προσπάθειες μοιάζουν με έναν διψασμένο στην ερημιά, που από μακριά βλέπει να πλησιάζει ένας οδοιπόρος φορτωμένος με μια στάμνα. Καθώς πλησιάζει, η χαρά του μεγαλώνει, γιατί θα πιει νερό και θα ξεδιψάσει. Όμως, όταν ο οδοιπόρος φθάνει κοντά, διαπιστώνει ότι η στάμνα είναι άδεια! 

       Όλοι τούτοι οι τύποι, οι ανθρώπινες παραδόσεις, τα λεγόμενα ήθη και έθιμα και κάθε τι που δεν είναι από τον Κύριο είναι μια άδεια στάμνα που δεν μπορεί να ξεδιψάσει το διψασμένο άνθρωπο. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να γνωρίσουν τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. Τούτος θα πρέπει να είναι ο πόθος κάθε ανθρώπου, να γνωρίσει τον Ιησού Χριστό. Ο Κύριος μας προειδοποιεί: "Ελάτε σε μένα, ελάτε τώρα". «Τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτός, τώρα είναι ημέρα Σωτηρίας». (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). «Εάν σήμερα ακούσετε τη φωνή του υιού του Θεού μην σκληρήνετε την καρδιά σας». (Εβραίους Γ/3: 15). Αυτός είναι «το φως το αληθινό που φωτίζει πάντα άνθρωπο» (Ιωάννης Α/1: 9). 

       Στο πρόσωπο αυτών των πατριωτών μας, που ζήτησαν να γνωρίσουν τον Κύριο, ο Κύριος είδε τα έθνη που προσέρχονται για να λάβουν τη Σωτηρία, που ο Θεός προσφέρει, διά Ιησού Χριστού, δωρεάν σε όλους τους ανθρώπους «έως εσχάτου γης» (Ησαϊας ΜΘ/49: 6). Έτσι ερμηνεύεται ο λόγος τον οποίο είπε ο Κύριος: «ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο Υιός του ανθρώπου» (εδ.32). Βεβαίως δεν εννοεί ότι θα λάβει δόξα από τους ανθρώπους. Ο ίδιος είχε δηλώσει : «δόξα παρ’ ανθρώπων δεν λαμβάνω». (Ιωάννης Ε/5: 41). Άλλωστε τι είναι η ανθρώπινη δόξα που με τόσο πόθο και πάθος κυνηγάει ο άνθρωπος; Ο λόγος του Θεού λέει: «πάσα σαρξ είναι ως χόρτος, και πάσα δόξα ανθρώπου ως άνθος χόρτου. Εξηράνθη ο χόρτος, και το άνθος αυτού εξέπεσεν» (Α΄ Πέτρου Α/1: 24). Είχε έρθει η ώρα να δοξαστεί ο Θεός μέσα από το εξιλαστήριο Έργο που θα πραγματοποιούσε ο Ιησούς Χριστός πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Η ώρα της μεγάλης θυσίας, της μοναδικής μέσα στην ιστορία, είχε φθάσει. «Αλλά, αυτός, αφού προσέφερε μία θυσία υπέρ των αμαρτιών, κάθισε για πάντα στα δεξιά τού Θεού». (Εβραίους Ι/10: 12). «Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι διά της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης». (ΕβραίουςΙ/10: 10). Έγινε μία Θυσία μία φορά για τη Σωτηρία όλων των ανθρώπων. 

       Για να κάνει κατανοητή την αναγκαιότητα τούτης της θυσίας, Του Λυτρωτικού Έργου πάνω στο σταυρό, ο Κύριος φέρνει ένα παράδειγμα από το φυσικό κόσμο. «Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέσει εις την γην και αποθάνει, αυτός μόνος μένει. Εάν όμως αποθάνει, πολύν καρπόν φέρει». (εδ. 24).

     Μιλάει ο Κύριος για ένα κόκκο σίτου, ένα μικρό σποράκι. Όμως τούτο το μικρό σποράκι δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα ανθρώπινο επίτευγμα. Γιατί; Γιατί τούτο το μικρό σποράκι έχει μέσα του άλλα 60 ή 100 σποράκια. Κανένα ανθρώπινο έργο δεν έχει αυτό το τόσο σημαντικό στοιχείο που λέγεται ζωή. Τα έργα του ανθρώπου είναι σαν τον Ερμή τον Πραξιτέλη που υπάρχει στο Μουσείο των Δελφών. Έχει ανάστημα, είναι επιβλητικός, ωραίος, φαίνεται δυνατός, ρωμαλέος, έχει τα πάντα. Μόνο ζωή δεν έχει. Τούτο το σποράκι και κάθε σποράκι που ο Θεός έφτιαξε έχει μέσα του ζωή. 

      Προ καιρού οι άνθρωποι εκτόξευσαν ένα διαστημόπλοιο το οποίο μετά από μήνες θα φτάσει στον Άρη. Εκεί θα κάνει ό,τι έχει προγραμματιστεί να κάνει, για να καταλήξει στη συνέχεια πυρακτωμένο στον Ειρηνικό Ωκεανό. Είναι όντως μεγάλο ανθρώπινο επίτευγμα, αλλά όλο τούτο που στοίχισε δισεκατομμύρια και εργάστηκαν εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες επιστήμονες, δεν μπορεί να συγκριθεί με έναν κόκκο σίτου. Ο κόκκος του σίτου έχει ζωή μέσα του, έχει καρπό πολύ μέσα του. Μπορεί να   το ανθρώπινο μάτι να βλέπει έναν κόκκο σίτου μικρό και ταπεινό και η καρδιά του να το απορρίπτει και να προσκολλάται στο μεγάλο διαστημόπλοιο, γιατί «ο άνθρωπος αποβλέπει εις το φαινόμενον» (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Όμως τούτες οι μεγάλες δυνάμεις της ζωής υπάρχουν μέσα στον κόκκο του σίτου έτοιμες να ενεργοποιηθούν, αφού όμως πρώτα (απαραίτητη προϋπόθεση) πεθάνει τούτος ο κόκκος. Εάν αυτό το σποράκι μείνει στο ράφι, μένει όπως είναι, δεν αλλάζει, δε μεταβάλλεται. Όμως εάν πέσει στη γη και πεθάνει, τότε πολύ καρπό φέρει. Είναι νόμος της φύσης. Μέσα από το θάνατο του σπόρου του σιταριού έρχεται στην ύπαρξη ένα καινούργιο φυτό, που δίνει άφθονο καρπό. 

       Πολλές φορές έχω βρεθεί το καλοκαίρι σε κτήματα που είναι σπαρμένα με σιτάρια. Μια φορά παρατήρησα ένα μεγάλο στάχυ που είχε πολύ καρπό και είχε γείρει προς τα κάτω. Πλησίασα σιγά - σιγά και το ξερίζωσα. Είχε ένα πλούσιο ριζικό σύστημα και στην άκρη ενός ριζίδιου υπήρχε σάπιο το σποράκι, από το οποίο είχε δημιουργηθεί αυτό το φυτό, με κορμό, με φύλλα και με πολύ καρπό. Αν αυτό το σποράκι είχε μείνει στο ράφι μιας αποθήκης του γεωργού, δε θα υπήρχε καμία μεταβολή σ’ αυτό, θα είχε μείνει μόνο. Όμως τώρα που πέθανε έφερε πολύ καρπό. 

        Ανάλογος νόμος ισχύει και στα πνευματικά πράγματα. Χάρη στο Λυτρωτικό θάνατο του Κυρίου Ιησού Χριστού όλοι οι πιστοί περνούν μέσα από τον “πνευματικό θάνατο” στην καινούργια ζωή. «Όσοι δε είναι του Χριστού εσταύρωσαν την σάρκα ομού με τα πάθη και τας επιθυμίας» (Γαλάτας Ε/5: 24). Όπως ο θάνατος του κόκκου του σιταριού κλείνει μέσα του δυνάμεις ζωής που κάνουν να βλαστήσει ένα καινούργιο φυτό, έτσι και ο θάνατος του Κυρίου Ιησού Χριστού περικλείει δυνάμεις μιας καινούργιας πνευματικής ζωής που αποκτούν οι ψυχές που με πίστη θα «συσταυρωθούν» μαζί Του. 

     Είναι ο Ιησούς Χριστός ο κόκκος που, αφού έπεσε στη γη και πέθανε, δεν έμεινε σε κάποιο θεολογικό ράφι, ώστε να το ερευνήσει η ανθρώπινη φιλοσοφία ή επιστήμη. Όχι. Πέθανε, για να βγει μέσα από το θάνατό του η Λύτρωση, η Σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου, η αιώνια η άφθονη ζωή. «εγώ ήλθον διά να έχωσι ζωήν και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία». (Ιωάννης Ι/10: 10). Πόσο θα πρέπει να πλημμυρίζει την καρδιά μας η ευγνωμοσύνη, όταν σκεφθεί κανείς ότι τούτος «ο κόκκος», ο Ιησούς Χριστός, εθελούσια για μένα και για σένα «έγινε υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιππησίους Β/2: 8). 

       Αλήθεια πόσο καρπό έφερε τούτος ο θάνατος; Ένα σποράκι αυτής της καρποφορίας είμαι και εγώ, είσαι και εσύ. Όμως σ’ αυτήν την κατάσταση θα πρέπει να κάνω μια μεγάλη επιλογή. Θα μείνω ζωντανός και μόνος ή θα «πεθάνω» για να φέρω καρπό πολύ; Η ίδια πρόσκληση προσφέρεται σε κάθε άνθρωπο. Τώρα εγώ θα πρέπει να επιλέξω. Μόνος ή πεθαμένος μαζί με το Χριστό; Πού θα βαδίσω; Στο μεγάλο δρόμο, στη μεγάλη ασφαλτοστρωμένη λεωφόρο ή στο στενό και χωμάτινο δρόμο της πίστης και του θανάτου, «μπείτε μέσα από τη στενή πύλη επειδή, πλατιά είναι η πύλη, και ευρύχωρος ο δρόμος που φέρνει στην απώλεια, και πολλοί είναι αυτοί που μπαίνουν μέσα απ' αυτή». (Ματθαίος Ζ/7:   13). Το πρώτο είναι εύκολο, αλλά οδηγεί όλο και πιο μακριά από Εκείνον. Το δεύτερο έχει κόστος, αλλά οδηγεί στη δόξα και την αιώνια ζωή. Στο τέλος του δύσκολου δρόμου περιμένει το νικητή ο ίδιος ο Κύριος έτοιμος να του απονείμει το στεφάνι της ζωής. «Μη φοβάσαι τίποτε από όσα πρόκειται να πάθεις πρόσεξε, ο διάβολος πρόκειται να βάλει μερικούς από σας σε φυλακή, για να δοκιμαστείτε και θα έχετε θλίψη δέκα ημερών. Γίνε πιστός μέχρι θανάτου, και θα σου δώσω το στεφάνι τής ζωής». (Αποκάλυψις Β/2: 10). Ο Κύριος μας προειδοποιεί τους δικούς Του : Θα σας μισήσουν πάντες και πιο πολύ οι οικείοι σας. «και εχθροί του ανθρώπου θέλουσιν είσθαι οι οικιακοί αυτού». (Ματθαίος Ι/10: 36). 

      To κόστος για να υπάρξει καρπός, καρποφορία είναι θάνατος. Θάνατος του Εγώ, θάνατος της σάρκας και όλων όσων πηγάζουν από αυτήν. «Είναι δε φανερά τα έργα τής σάρκας τα οποία είναι: Μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια» (Γαλάτας Ε/5: 19). Συμπερασματικά, όταν βλέπουμε έναν κόκκο σίτου, αμέσως θα πρέπει να σκεπτόμαστε ότι έχει μέσα του μια καρποφορία, αλλά και ένα θάνατο. Αν ένας άλλος κόκκος δεν είχε πεθάνει, δε θα υπήρχε. Και αν θέλει να φέρει καρπό, θα πρέπει κι αυτός να πεθάνει. 

     Ο κόκκος που μένει στο ράφι της αποθήκης κρύβει μέσα του ένα δράμα, λέγεται ακαρπία, ατολμία για την καταβολή του κόστους της καρποφορίας. Θυμίζει εκείνον που έλαβε μια μνα και την έκρυψε και την κράτησε και ενώ αναμφισβήτητα την πρόσεξε, δεν την πέταξε, όμως δεν την πολλαπλασίασε με αποτέλεσμα να λάβει την αποδοκιμασία του Θεού. (Λουκάς ΙΘ/19: 24). Το ερώτημα για τον καθένα είναι το εξής : Εγώ σε ποιον μοιάζω; Ο Χριστός για μένα και για σένα κατέβαλε τα λύτρα της αμαρτίας μας. Είμαστε «καρπός του πόνου της ψυχής του». (Ησαΐας ΝΓ/53: 11). Ο Κύριος είδε «έκγονα», αφού πρώτα «έδωσε την ψυχήν αυτού προσφοράν περί αμαρτίας» (Ησαΐας ΝΓ/53: 10). 

       Και συνεχίζει ο Προφήτης Ησαΐας επτακόσια χρόνια π.Χ. «Θέλει ιδεί τους καρπούς του πόνου της ψυχής αυτού, και θέλει χορταστεί, ο δίκαιος δούλος μου θέλει δικαιώσει πολλούς διά της επιγνώσεως αυτού». (Ησαΐας ΝΓ/53: 11). Αποτέλεσμα του θανάτου του Ιησού Χριστού είναι ο κάθε σωσμένος και λυτρωμένος άνθρωπος, όλοι εκείνοι που μια μέρα θα αποτελέσουν “τη νύμφη” του Ιησού Χριστού (Αποκάλυψις ΚΑ/21: 9). Πρόκειται για ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων «από κάθε έθνος και φυλήν και γλώσσαν και λαόν» (Αποκάλυψη ΙΔ/14: 6) που μια μέρα θα σταθούν μπροστά Του, για να λάβουν τον έπαινο, το στεφάνι της ζωής. Αυτοί θα ακούσουν από τον ίδιο τον Κύριο τούτα τα λόγια: «Εύγε, αγαθέ δούλε επειδή εις το ελάχιστον εφάνης πιστός, έχε εξουσίαν επάνω δέκα πόλεων». (Λουκάς ΙΘ : 17). 

      Ο κόκκος του σίτου περιέχει τα ίδια “στοιχεία” με τον πιστό άνθρωπο. Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει : 

42 Ούτω και η ανάστασις των νεκρών. Σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία 

43 σπείρεται εν ατιμία, ανίσταται εν δόξη σπείρεται εν ασθενεία, ανίσταται εν δυνάμει 

44 σπείρεται σώμα ζωϊκόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν. Είναι σώμα ζωϊκόν, και είναι σώμα πνευματικόν. (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 42 – 44). 

       Με την ευκαιρία αυτή ο Κύριος αποκαλύπτει μια ακόμη μεγάλη αλήθεια «Τώρα είναι κρίσις του κόσμου τούτου» (εδ.31). Τώρα που με το θάνατό Του θα δοξαστεί ο Υιός του ανθρώπου και «ο άρχων του κόσμου τούτου» θα νικηθεί και θα εκβληθεί έξω (Ιωάννης ΙΒ/12: 31). Ο Απόστολος των Εθνών βροντοφωνάζει: 

12 συνταφέντες μετ' αυτού εν τω βαπτίσματι, διά του οποίου και συνανέστητε διά της πίστεως της ενεργείας του Θεού, όστις ανέστησεν αυτόν εκ των νεκρών. 

13 Και εσάς, όντας νεκρούς εις τα αμαρτήματα και την ακροβυστίαν της σαρκός σας, συνεζωοποίησε μετ' αυτού, συγχωρήσας εις εσάς πάντα τα πταίσματα, 

14 εξαλείψας το καθ' ημών χειρόγραφον, συνιστάμενον εις διατάγματα, το οποίον ήτο εναντίον εις ημάς, και αφήρεσεν αυτό εκ του μέσου, προσηλώσας αυτό επί του σταυρού 

15 και απογυμνώσας τας αρχάς και τας εξουσίας, παρεδειγμάτισε παρρησία, θριαμβεύσας κατ' αυτών επ' αυτού. (Κολοσαείς Β/2: 12 – 15). 

      Το αποτέλεσμα του θανάτου του Ιησού Χριστού πάνω στο Σταυρό και η συντριπτική ήττα του εχθρού από «το σπέρμα της γυναικός» (Γένεσις Γ/3: 15) είχε το εξής ευεργετικό αποτέλεσμα. Ο εχθρός τώρα δεν έχει ισχύ και εξουσία πάνω στις ψυχές που δέχονται με πίστη το Σωτήρα τους και Λυτρωτή τους από την αμαρτία, τον Ιησού Χριστό και παραμένουν ενωμένοι «εν πνεύματι και αλληθεία», (Ιωάννης Δ/4: 24) μαζί Του. Έχασε ο εχθρός την εξουσία την οποία ο άνθρωπος δια της αμαρτίας του είχε παραχωρήσει. 

       «Και εγώ εάν υψωθώ εκ της γης, θέλω ελκύσει πάντας προς εμαυτόν». Θα εκλύσει όλους εκείνους που θα πιστέψουν στο Λυτρωτικό Έργο, που ο Ιησούς Χριστός πραγματοποίησε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Αυτή είναι η δόξα του Ιησού Χριστού, αυτή είναι η νίκη, ο θρίαμβος. Το μυστικό του θριάμβου; Τέλεια υπακοή στο θέλημα του Πατέρα. «Ιδού, έρχομαι διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου» (Εβραίους Ι/10: 29). Νίκησε ο Ιησούς Χριστός «γενόμενος υπήκοος είς το θέλημα του Πατέρα, έως θανάτου, θανάτου Δε Σταυρού» (Φιλιππησίους Β/2: 8). 

       Τούτη τη μεγάλη νίκη μπορεί ο κάθε πιστός να κερδίσει, αν στηρίζεται απόλυτα στη δύναμη του Λυτρωτικού Έργου του Ιησού Χριστού και ζει με υπακοή στο θέλημα του Πατέρα Θεού. Ο πιστός άνθρωπος με το νικητή ο Ιησού Χριστό θα μοιραστεί τη δόξα του και την εξουσία του. «Όστις νικά, θέλω δώσει εις αυτόν να καθήση μετ' εμού εν τω θρόνω μου, καθώς και εγώ ενίκησα και εκάθησα μετά του Πατρός μου εν τω θρόνω αυτού». (Αποκάλυψη Γ/3: 21). 

    Τελειώνοντας θέλω να υπενθυμίσω τα εξής μέσα από το Λόγο του Θεού: Αν ο άνθρωπος «πεθάνει», ως προς τις απαιτήσεις της σάρκας και «συσταυρωθεί» με το Χριστό σε τούτη τη ζωή, ζήσει με άλλα λόγια τη ζωή του Χριστού, ο αναστημένος και δοξασμένος Κύριος θα τον αναστήσει και θα τον πάρει μαζί Του στην αιώνια δόξα. Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει: 

20 Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών, έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων. 

21 Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι' ανθρώπου, ούτω και δι' ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών. 

22 Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ. 

23 Έκαστος όμως κατά την ιδίαν αυτού τάξιν, ο Χριστός είναι η απαρχή, έπειτα όσοι είναι του Χριστού εν τη παρουσία αυτού. (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 20-23). 

     Όσον αφορά τις δοκιμασίες τούτης της ζωής ας προσέξουμε τα εξής: 

-- «Η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς, καθ’ υπεβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης». (Β΄ Κορινθίους Δ/4: 17). 

-- «Επειδή φρονώ ότι τα παθήματα του παρόντος καιρού δεν είναι άξια να συγκριθώσι με την δόξαν την μέλλουσαν να αποκαλυφθή εις ημάς». (Ρωμαίους Η/8: 18). ---

ΤΟ ΧΑΛΚΙΝΟ ΦΙΔΙ

Το χάλκινο φίδι.        

 

 Ευαγγέλιον  «κατά ΙΩΑΝΝΗΝ»,  κεφ. Γ/3 ,  εδ. 14, 15. 

14 Και  καθώς  ο  Μωυσής  ύψωσε  τον όφιν εν  τη ερήμω, ούτω πρέπει να υψωθή ο Υιός του ανθρώπου, 

15 διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον. 

  Βιβλίο «ΑΡΙΘΜΩΝ»,  κεφ. ΚΑ/21,  εδ. 4 – 9.      

4 Και εσηκώθησαν από του όρους Ωρ διά της οδού της Ερυθράς θαλάσσης, διά να περιέλθωσι την γην Εδώμ και ωλιγοψύχησεν ο λαός εν τη οδώ. 

5 Και ελάλησεν ο λαός κατά του Θεού και κατά του Μωϋσέως, λέγοντες, Διά τι ανεβίβασας ημάς εξ Αιγύπτου διά ν' αποθάνωμεν εν τη ερήμω; διότι άρτος δεν είναι και ύδωρ δεν είναι και η ψυχή ημών αηδίασε τον άρτον τούτον, τον ελαφρόν. 

6 Και απέστειλεν ο Κύριος επί τον λαόν τους όφεις τους φλογερούς και εδάγκανον τον λαόν, και λαός πολύς εκ του Ισραήλ απέθανε. 

7 Και ελθών ο λαός προς τον Μωϋσήν είπον, Ημαρτήσαμεν, διότι ελαλήσαμεν κατά του Κυρίου και κατά σού δεήθητι του Κυρίου να σηκώση τους όφεις αφ' ημών. Και εδεήθη ο Μωϋσής υπέρ του λαού. 

8 Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Κάμε εις σεαυτόν όφιν φλογερόν και βάλε αυτόν επί ξύλου και πας όστις δαγκασθή και εμβλέψη εις αυτόν, θέλει ζήσει. 

9 Και έκαμεν ο Μωϋσής όφιν χαλκούν και έβαλεν αυτόν επί ξύλου και εάν όφις εδάγκανε τινά, εμβλέπων ούτος εις τον όφιν τον χαλκούν, έζη. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

      Ο Θεός με θαυμαστό τρόπο έχει βγάλει το λαό Ισραήλ από την Αίγυπτο και με επίσης θαυμαστό τρόπο έχει οδηγήσει αυτόν δια του δούλου του Μωυσή, μέσα στην έρημο με τελικό προορισμό να τον οδηγήσει στην υποσχεμένη "γη της Επαγγελίας" σε μια γη τόσο πλούσια, όπου «έρεε γάλα και μέλι» (Έξοδος Γ/3: 8). Καθώς ο λαός βαδίζει μέσα στην έρημο, ο Θεός προπορεύεται αυτών, τους επιβλέπει, μεριμνά, φροντίζει γι’ αυτούς ημέρα και νύχτα. «ο δε Κύριος προεπορεύετο αυτών, την ημέραν εν στύλω νεφέλης, δια να οδηγή αυτούς εν τη οδώ, την δε νύκτα εν στύλω πυρός, διά να φέγγη εις αυτούς ώστε να οδοιπορώσιν ημέραν και νύκτα» (Έξοδος ΙΓ/13: 21). 

      Θαυμαστές οι επεμβάσεις του Θεού στη ζωή και στην πορεία του λαού Ισραήλ. Τους πέρασε μέσα από την Ερυθρά θάλασσα "ως δια ξηράς" (Εβραίους ΙΑ/11: 29). Αφού εξήλθε και ο τελευταίος Ισραηλίτης, προσπάθησαν να περάσουν και οι Αιγύπτιοι, όμως καταποντίστηκαν (Εβραίους ΙΑ/11: 29). Παρ’ όλα αυτά ο λαός σε κάθε δυσκολία, σε κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζει, σε κάθε του βήμα, ξεχνάει τις επεμβάσεις του Θεού, ολιγοψυχεί, δειλιάζει, χάνει την εμπιστοσύνη του σ΄ Αυτόν. 

4 Και το σύμμικτον πλήθος το μεταξύ αυτών, επεθύμησαν επιθυμίαν και έκλαιον πάλιν και οι υιοί Ισραήλ, και είπαν, Τις θέλει δώσει εις ημάς κρέας να φάγωμεν; 

5 ενθυμούμεθα τα οψάρια, τα οποία ετρώγομεν εν Αιγύπτω δωρεάν, τα αγγούρια και τα πεπόνια και τα πράσα και τα κρόμμυα και τα σκόρδα. (βιβλ. Αριθμών ΙΑ/11: 4,5). [Παλαιά Διαθήκη].

     Ο λαός, τον οποίο ο Κύριος «δια κραταιάς χειρός» (Έξοδος ΙΓ/13: 14) εξήγαγε μέσα από την Αίγυπτο, μέσα από το βούρδουλα του Φαραώ, ξεχνάει τις θαυμαστές επεμβάσεις, ξεχνάει τις ευεργεσίες του Θεού και θυμάται τα «πράσα» και τα «σκόρδα» που έτρωγε στην Αίγυπτο, όταν ήταν υπόδουλος (Αριθμοί ΙΑ/11: 5) και ζητάει να επανέλθει στην Αίγυπτο, στη δουλεία, στο Φαραώ. 

     Μπροστά σε κάθε δυσκολία πάντα έχουν να πουν έναν "κακό λόγο" για το Μωυσή. "Γιατί μας έβγαλες; γιατί μας έφερες εδώ; δεν υπήρχαν μνημεία στην Αίγυπτο για να ταφούμε; έπρεπε να έρθουμε να πεθάνουμε στην έρημο;" (Αριθμοί ΚΑ/21: 5-7). Πεινάμε έκραζαν! Επεμβαίνει ο Θεός με θαυμαστό τρόπο και τους προσφέρει το «μάνα» (Έξοδος ΙΣ/16: 15). Μετά από λίγο. «Όλο μάνα θα τρώμε». Όχι άλλο «μάνα» ….. θέλουμε και κρέας…… Κύριε, λέει ο Μωυσής μπροστά στο Θεό, θέλουν κρέας. Η απάντηση του Θεού: «Θα τρώγουν κρέας επί ένα μήνα λέει ο Κύριος, μέχρι να βγει από τα ρουθούνια τους, θα γίνει σ’ αυτούς αηδία» (Αριθμοί. ΙΑ/11: 20). 

      Παρ’ όλα αυτά ο λαός επιμένει στην άρνησή του. Διψάμε! (Αριθμοί Κ/20: 2-5). Και εδώ η επέμβαση του Θεού είναι άμεση. «Μωυσή μαζί με τον αδελφό σου τον Ααρών, παρουσία όλου του λαού, μιλήσατε προς την πέτρα και θα δώσει πολλά νερά» (Αριθμοί Κ/20: 8) για να πιει ο λαός. «Είναι τι αδύνατον εις τον Κύριον;» (Γένεση ΙΗ/18: 14). 

      Εδώ ο Μωυσής, λυγισμένος από τη συνεχή ανταρσία του λαού προς το Θεό, έκανε το μεγάλο λάθος, αντί να μιλήσει στην πέτρα, όπως του είχε πει ο Θεός, χτύπησε την πέτρα δύο φορές με τη ράβδο του (Αριθμοί Κ/20: 11). Η ανυπακοή αυτή στο Θεό είχε σαν αποτέλεσμα ο Μωυσής να μην μπει στη «γη της επαγγελίας» (Αριθμοί Κ/20: 12). Ίσως πει κάποιος: «ήταν σοβαρό αμάρτημα αυτό;». Ναι. Γιατί η πέτρα, που έδωσε νερό (ζωή), συμβολίζει το Χριστό, που χτυπήθηκε μία φορά πάνω στο σταυρό. Δεν μπορεί να χτυπηθεί και πάλι ο Χριστός (Εβραίους Ι/10: 10 & Α΄ Πέτρου Γ/3: 18). Η θυσία Του έγινε «μία φορά» (Εβραίους Ι/10: 10) για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Εκτός αυτού ο Μωυσής έδωσε την εντύπωση στο λαό ότι αυτός έδωσε το νερό, χτυπώντας εντυπωσιακά την πέτρα και δεν έδωσε τη δόξα στο Θεό μπροστά σε όλο το λαό για το θαυμαστό αυτό γεγονός, ως όφειλε. 

       Το αποκορύφωμα της ανυπακοής του λαού είναι όταν φτάνει στην πόλη Καδής και πλέον από μακριά βλέπει τη γη της επαγγελίας, τη γη των υποσχέσεων του Θεού. Στο σημείο αυτό ο Μωυσής στέλνει δώδεκα κατασκόπους, για να παρατηρήσουν τη γη (Αριθμοί κεφ. ΙΓ/13). Όταν επιστρέφουν, οι δέκα από αυτούς είναι τελείως απογοητευμένοι. Η απάντησή τους είναι απόλυτη και κατηγορηματική: "Αδύνατον να μπούμε στη γη εκείνη που κατοικούν υιοί Ανάκ" (υπερμεγέθεις άνδρες, γίγαντες). Οι υπόλοιποι δύο (ο Χάλεβ, ο υιός του Ιεφονή & ο Ιησούς του Ναυή), προέκριναν το θέλημα του Θεού και προέτρεψαν το λαό να επιτεθούν και να καταλάβουνε την πόλη, γιατί αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Ο λαός παρασύρθηκε από τους πολλούς και πάνω στον πανικό του στρέφεται εναντίον του Μωυσή, έτοιμος να τον λιθοβολήσει (Αριθμοί ΙΔ/14: 10). 

     Τα αποτελέσματα αυτής της ανυπακοής υπήρξαν τραγικά. Σαράντα ολόκληρα χρόνια στην έρημο περιπλανήθηκε ο λαός, μέχρις ότου πέθαναν όλοι εκείνης της γενιάς, εκτός του Χάλεβ και του Ιησού του Ναυή (Εβραίους Γ/3: 11). 

      Κατά την πορεία του λαού μέσα στην έρημο πολλοί εχθροί στράφηκαν εναντίον του. Πρώτοι μετά το πέρασμα από την Ερυθρά θάλασσα ήταν οι Αμαλικήτες (Εξοδος ΙΖ/17: 14), για να ακολουθήσουν οι Εδωμίτες, Μωαβίτες, Αμμωνίτες, Αμοραίοι, Μαδιανίτες, Πολλές φορές ενωμένοι μεταξύ τους προσπαθούν να ανακόψουν την πορεία του λαού και να τον καταστρέψουν. 

     Όπως διαβάσαμε παραπάνω, καθώς ο λαός Ισραήλ πλησιάζει στα σύνορα της γης Εδώμ, νέες γκρίνιες αρχίζουν, καινούργιες αντιρρήσεις ξεσπούν κατά του Μωυσή και κατά του σχεδίου του Θεού που θα τους έφερνε στη χώρα που τους είχε υποσχεθεί. Έτσι κορυφώνεται η ανθρώπινη ανταρσία, αχαριστία και απιστία στο Πρόσωπο και τη δύναμη του Θεού. 

    Τούτη τη φορά όμως μέσα στο στρατόπεδο συνέβη κάτι απροσδόκητο, τρομερό και κεραυνοβόλο. Γέμισε το στρατόπεδο από φλογερά φίδια που βγήκαν μέσα από την έρημο. Τα φίδια ήταν πολλά, φλογερά, θανατικά. Όποιος δαγκάνονταν από τα φίδια αυτά πέθαινε. Θεραπεία δεν υπήρχε, παρά μόνον θάνατος. Τρομερή ήταν η οργή του Κυρίου κατά του απειθούς και σκληροτράχηλου τούτου λαού. Δεν υπήρχε λύση, δεν υπήρχε ελπίδα, μόνο θάνατος. Τούτα τα φίδια στη ζωή μου και στη ζωή σου μπορεί να είναι: ακολασία, πορνεία, φιλαργυρία, υπερηφάνεια, πλεονεξία......, φίδια που μας επιτίθενται, μας δαγκώνουν καθημερινά, για να μας οδηγήσουν μακριά από το Θεό και συνεπώς στον αιώνιο θάνατο. Θέλεις ειλικρινά ν' απαλλαγείς από "το φίδι" του πάθους που σ' έχει κυριεύσει, που μέρα με τη μέρα σε καταστρέφει και δεν μπορείς να το νικήσεις; Έτσι χάνονται ζωές, καταστρέφονται οικογένειες. 

      Μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση κατάλαβε ο λαός το λάθος του και μετανόησε για τη στάση και τη συμπεριφορά του. Ήρθαν λοιπόν μπροστά στο Μωυσή λέγοντας: «Αμαρτήσαμε, μιλήσαμε κατά του Κυρίου και κατά σου, ζήτησε από τον Κύριο να πάρει τα φίδια από μας». Και δεήθηκε ο Μωυσής υπέρ του λαού. Ο Κύριος άκουσε την προσευχή του, όμως δεν απομάκρυνε τα φίδια. Έδωσε εντολή στο Μωυσή να κατασκευάσει ένα χάλκινο φίδι, όμοιο με κείνα τα φίδια που είχαν επισκεφθεί το στρατόπεδο, να το δέσει πάνω σε ένα κοντάρι και να το υψώσει στο κέντρο του στρατοπέδου. Οποίος δαγκανόταν από εκείνα τα φλογερά φίδια, αν έστρεφε το βλέμμα του και έβλεπε το υψωμένο χάλκινο φίδι, θα γινόταν αμέσως καλά. 

     Ανέλπιστη και πρωτότυπη ήταν τούτη η λύση που έδωσε ο Θεός. Ειλικρινά κανένας δε θα τη σκεπτόταν. Αν ο Θεός ζητούσε από το Μωυσή να βρει μια λύση στο πρόβλημα, ο Μωυσής θα έψαχνε να βρει τίποτα βότανα, διάφορα γιατροσόφια, για να καθαρίσει τις πληγές ή θα έκανε κάτι παρόμοιο. Όμως τη λύση την έδωσε ο Θεός. Ήταν μια λύση που είχε συμβολική σημασία. Ήταν μια λύση πέρα από «εκείνα τα οποία εμείς ζητούμε ή νοούμε» (Εφεσίους Γ/3: 20). 

     Πόσο κατατοπιστικός ήταν ο Κύριος σε εκείνον τον νυκτερινό επισκέπτη που τον έλεγαν Νικόδημο και ο οποίος ήταν «διδάσκαλος του Ισραήλ» (Ιωάννης Γ/3: 10). Θυμάσαι, του είπε, Νικόδημε, απ’ όλα αυτά που έχεις διαβάσει και έχεις ακούσει, "πώς ο Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω;". Έτσι πρέπει να υψωθεί και ο Υιός του Ανθρώπου για ένα και μόνο λόγο. Για να μην απολεσθεί πας ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή (κατά Ιωάννην ΙΓ/13: 16). Εκείνο το χάλκινο φίδι ήταν ένας συμβολισμός. Προεικόνιζε ένα άλλο πολύ μεγαλύτερο γεγονός που θα ακολουθούσε, την ύψωση του Υιού του Θεού πάνω στο σταυρό. 

     Ο Μωυσής μέσα στην έρημο ύψωσε ένα χάλκινο φίδι, όμως πάνω στο σταυρό του Γολγοθά ο Θεός υψώνει τον ίδιο το Γιο Του το μονογενή. Πάνω στο σταυρό ο Χριστός γίνεται αμαρτία, βαστάζει την αρρώστια της ψυχής μας, τα πάθη μας, τις αμαρτίες μας (Ησαΐας, κεφ. ΝΓ/53) και πεθαίνει στη θέση του καθενός από μας. Ο Θεός έκανε τα πάντα «όστις τον ίδιο εαυτού Υιόν δεν εφείσθη, αλλά παρέδωκεν αυτό υπέρ πάντων ημών, πως και μετ’ αυτού δεν θέλει χαρίσει εις ημάς τα πάντα;» (Ρωμαίους Η/8: 32). 

      Ο Θεός έκανε τα πάντα για τη δική μας σωτηρία. Άραγε ποιο είναι το μέρος το δικό μας; Μπροστά σε τούτο το θαυμαστό γεγονός τι πρέπει εμείς να κάνουμε; Το μέρος το δικό μας είναι: Ένα βλέμμα πίστεως σε Εκείνον που πέθανε πάνω στο σταυρό για να μην πεθάνω εγώ και συ. Μια αναγνώριση της αμαρτωλής ζωής μας και ο Θεός κάνει μέσα μας το θαύμα της συγχώρεσης και της αναγέννησης (Ιωάννης Γ/3: 3). Ένα βλέμμα πίστεως αρκεί, «για να μην απωλεστεί, πας ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Όλο το νόημα κρύβεται μέσα σε μια λέξη «πας». Μέσα σ’ αυτό το «πας» είμαι και εγώ, είσαι και εσύ, είναι όλοι οι άνθρωποι κάθε φυλής και κάθε γλώσσας (Αποκάλυψη Ε/5: 9). Γιατί ο Θεός θέλει «πάντες να σωθούν και να έρθουν και να γνωρίσουν την αλήθεια» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4).

       Ίσως να μην υπάρχει καλύτερη περιγραφή του Σωτήριου Έργου του Ιησού Χριστού από τούτο το υψωμένο φίδι μέσα στην έρημο. Αν σε ρωτήσουν αδερφέ μου, τι σημαίνει για σένα το Πάσχα, ίσως να μην υπάρχουν καλύτερα λόγια από τούτα που είπε ο Κύριος σε τούτο τον επισκέπτη. «Καθώς ο Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτω πρέπει να υψωθεί ο υιός του ανθρώπου …….». 

       Τα φλογερά εκείνα φίδια που έζωσαν το στρατόπεδο συμβολίζουν την αμαρτία, που από παντού έρχεται να κυκλώσει τον άνθρωπο, με πολλά πρόσωπα, με πολλές μορφές και μ' ένα σκοπό, ν' απομακρύνει τον άνθρωπο από το Θεό για να τον καταστρέψει αιώνια. «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Όποιος δαγκώνονταν από τα φίδια πέθαινε. Για να μην πεθάνει, έπρεπε να γυρίσει και να κοιτάξει το υψωμένο χάλκινο φίδι. Ο Θεός δεν απομάκρυνε τα φίδια, δεν απομάκρυνε την αμαρτία, αλλά προσέφερε τον Ιησού Χριστό που υψώθηκε πάνω στο σταυρό (όπως το φίδι στην έρημο) για τη σωτηρία όλων εκείνων των ανθρώπων, που με ένα βλέμμα πίστεως θα ατενίσουν σ’ Αυτόν και θα σωθούν αιωνίως, όπως ακριβώς ατένισε προς Αυτόν ο ένας εκ των δύο ληστών και έλαβε τη σωτηρία του. "Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω" (Λουκάς ΚΓ/23: 43). Ίσως πει κάποιος "Κύριε συγνώμη, είναι ληστής, είναι κακούργος......." Είναι πρώην ληστής και πρώην κακούργος, τώρα είναι δικός Μου απαντά ο Κύριος πάνω από το σταυρό, θα ζήσει αιώνια κοντά Μου, γιατί μετανόησε για την αμαρτωλή ζωή του και επικαλέστηκε τ' Όνομά μου (Ρωμαίους Ι/10: 13).

        Αυτή είναι η «χάρις του Θεού» (Εφεσίους Β/2: 8), αυτή είναι η «ανεκδιήγητη δωρεά του Θεού» (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 15), αυτό είναι το μοναδικό Πρόσωπο που έδωσε ο ουρανός για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων (Πράξεις Δ/4: 12). Τη λύση για τη θεραπεία από το δάγκωμα των φιδιών την έδωσε ο Θεός. Τη λύση για την αιώνα λύτρωση από την αμαρτία την έδωσε ο Ουρανός. Την έδωσε η Αγάπη του Θεού για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Δεν είναι ανθρώπινη επινόηση. Είναι ένα ολόκληρο σχέδιο που μέσα στην Πανσοφία Του, από αγάπη το συνέλαβε ο Θεός, για να σωθεί και να μην πεθάνει αιώνια ο πληγωμένος από την αμαρτία άνθρωπος. Ο Θεός μισεί την αμαρτία, αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό και τον περιμένει με μετάνοια να έρθει κοντά Του.

      Βέβαια δεν έπαψε ποτέ ο άνθρωπος ανάμεσα στους αιώνες να σοφίζεται δικά του σχέδια για τη σωτηρία του. Δεν έπαψε ποτέ ν' ανακαλύπτει όλο και καινούργια «ιαματικά βότανα» για την αρρώστια της ψυχής του. Στην ουσία δε σταμάτησε να προσπαθεί «να κρύψει τη γύμνια του με φύλα συκιάς» (Γένεση Γ/3: 7). Όλα όμως αυτά τα ανθρώπινα "σχέδια" έχουν ένα κοινό γνώρισμα. Είναι τελείως ανεπαρκή και δε δίνουν λύση. Δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της αμαρτίας, δε μπορούν να σώσουν τον άνθρωπο.

       Για να υπάρξει σωτηρία, είναι ανάγκη να παραιτηθεί ο άνθρωπος από τις δικές του προσπάθειες και τα θρησκευτικά του «βότανα», να μετανοήσει ειλικρινά για το αμαρτωλό παρελθόν του (Πράξεις Γ/3: 19) και να ταπεινωθεί ενώπιον του Θεού. Είναι ανάγκη να αποβάλει κάθε δική του προσπάθεια ο άνθρωπος και να στρέψει το βλέμμα του σ' εκείνη τη λύση που ο Θεός του προσφέρει. Να στρέψει το βλέμμα του με πίστη, με ταπείνωση, στον εσταυρωμένο Ιησού Χριστό, που με την θριαμβευτική Του νίκη, με την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς, έκρινε την αμαρτία και τον θάνατο. 

      Ο δαγκωμένος από το φίδι μπορούσε να θεραπευτεί μ' ένα άλλο φίδι. Αυτό ακριβώς έγινε και με τη σωτηρία του ανθρώπου. Γι' αυτό το Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος, «Έγινε όμοιος με ημάς, παρ’ εκτός αμαρτίας» (Φιλιππησίους Β/2: 7). Περπάτησε στους δρόμους μας. «Διήλθε ευεργετών και θεραπεύων» (Πράξεις Ι/10: 38). Ήρθε, για να υψωθεί και να πεθάνει πάνω στο σταυρό για τη δική μου, για τη δική σου σωτηρία. Ένα “ευχαριστώ” οφείλουμε όλοι μας για ό,τι έκανε για μας, αλλά και για ό,τι έχει σκοπό να κάνει μέσα στη ζωή μας, σύμφωνα με τις υποσχέσεις Του. 

     Κάτι που θα πρέπει ιδιαίτερα να αναφέρουμε είναι ότι ο Θεός δεν διέταξε το Μωυσή να υψώσει στον πάσσαλο ένα πραγματικό φίδι, αλλά ένα ψεύτικο χάλκινο φίδι. Ο Χριστός παρομοιάζεται με φίδι, διότι υψώθηκε πάνω στο σταυρό σαν κακοποιός, σαν ο μεγαλύτερος κακούργος όλων των αιώνων. Όπως όμως το φίδι που ύψωσε ο Μωυσής δεν ήταν πραγματικό αλλά χάλκινο, έτσι και ο Χριστός δεν ήταν πραγματικός κακούργος, αλλά αντίθετα ήταν ο πιο άγιος, ο πιο ειλικρινής, ο πιο αθώος άνθρωπος που περπάτησε ποτέ πάνω στη γη. Ο Απ. Πέτρος αναφέρει γι' Αυτόν: "όστις αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού" (Α' Πέτρου Β/2: 22).

       Σε ολόκληρο το στρατόπεδο του Ισραήλ ένα μόνο χάλκινο φίδι υψώθηκε και σ’ αυτό θα έπρεπε να στρέψουν το βλέμμα τους όσοι δαγκώνονταν. Σε όλο το στρατόπεδο του ανθρώπινου γένους (άσπροι, μαύροι, κίτρινοι, κόκκινοι), ένας μόνο Χριστός υπάρχει που μπορεί να σώσει (Πράξεις Δ/4: 12). Μπορεί οι άνθρωποι να διαιρέθηκαν κατά καιρούς και άλλοι υποστήριξαν τη μία ή την άλλη  απόχρωση, όμως ο Χριστός εξακολουθεί να είναι Ένας. Μία είναι η καρδιά που πόνεσε και πονάει για τον άνθρωπο. Ένας υψώθηκε πάνω στο σταυρό και φορτώθηκε την αμαρτία του κόσμου, «αναμάρτητος ον» (Α' Πέτρου Β/2: 22).    

     Οι χριστιανοί της Κορίνθου είχαν χωριστεί και έλεγαν μεταξύ τους: "Εγώ μεν είμαι του Παύλου, εγώ δε του Απολλώ, εγώ δε του Κηφά, (Πέτρου), εγώ δε του Χριστού" και ο Απ. Παύλος τους απαντά: "Διεμερίσθει ο Χριστός; μήπως ο Παύλος εσταυρώθει διά σας; ή εις το όνομα του Παύλου εβαπτίσθητε;" (Α' Κορινθίους, κεφ. Α/1, εδ. 12, 13). Όλοι θα πρέπει να είμαστε του Χριστού, γιατί Αυτός είναι ο μοναδικός Σωτήρας του κόσμου. Την ημέρα της "Πεντηκοστής" ο Απ. Πέτρος διακηρύττει: "Και δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν" (Πράξεις Δ/4: 12).

    Αλήθεια πόσο απλό είναι το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων! Τόσο απλό, που δυσκολεύεται να το εννοήσει το ανθρώπινο μυαλό. Και έρχεται ο άνθρωπος και σε τούτο το τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο του Θεού (αυτό σημαίνει το "τετέλεσται" πάνω στο σταυρό), να προσθέσει, να βελτιώσει, να τροποποιήσει, να κάνει κάποια δικά του πράγματα, που στα μάτια του, στο νου του, του φαίνονται αρεστά και ελκυστικά. Όμως τι μπορεί να προσθέσει ο άνθρωπος σ’ εκείνο που ο Θεός προσφέρει; Φανταστείτε έναν άνθρωπο να βρεθεί μπροστά στο πορτρέτο της «Τζοκόντα» (έργο του Λεονάρδο ντα Βίντσι) και καθώς θ' ατενίζει εκείνο το χαμόγελο που συμβολίζει την αιωνιότητα της ψυχής του ανθρώπου, κάποια στιγμή να πει: «Α! εγώ μικρός ζωγράφιζα, για να βελτιώσω λίγο με ένα πινελάκι και μια μπογιά, εκείνο το χαμόγελο». Γίνεται αυτό; Ασφαλώς όχι. Εάν λοιπόν δε γίνεται για ανθρώπινα πράγματα, πόσο μάλλον για τα πράγματα του Θεού; 

       Στην περίπτωση των Ισραηλιτών ένα χάλκινο φίδι υψώθηκε πάνω σε ένα κοντάρι. Αυτό ήταν όλο. Φανταστείτε το Μωυσή, καθώς το κοιτάζει, να προσπαθεί να καλλωπίσει το φίδι. Λίγα χρυσά, λίγα μεταξωτά στολίδια, λίγες δάφνες, λίγες πούλιες ….. και όλα αυτά, για να γίνει πιο αποτελεσματικό …. και μετά από λίγο καθώς το φίδι είναι πνιγμένο μέσα στα ανθρώπινα "στολίδια" να μην φαίνονται παρά μόνο τα χρυσά και τα αργυρά. Όμως τούτο το φίδι που το σκέπασαν τα στολίδια δεν έχει δύναμη, δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα στον άνθρωπο που χάνεται, που πεθαίνει εξαιτίας της αμαρτίας (Ρωμαίους Σ/6: 23). 

      Αλήθεια πόσες φορές έγινε αυτό μέσα στην ιστορία της Εκκλησίας; Πόσες φορές τα «στολίδια, τα ήθη, τα έθιμα, οι παραστάσεις, οι ανθρώπινες παραδόσεις, οι διάφορες συνήθειες, τα φαγητά και τα ποτά, οι διασκεδάσεις  και άλλα σκέπασαν Τον υψωμένο Ιησού Χριστό;" Πόσες φορές μέσα σε όλα αυτά δεν μπόρεσαν να Τον αντικρίσουν ψυχές και χάθηκαν αιωνίως; 

      Ακόμα και σήμερα κουρασμένες και φορτωμένες καρδιές (Ματθαίος ΙΑ/11: 28) εκζητούν τον Ιησού Χριστό και δυσκολεύονται να Τον βρουν, γιατί Τον έχουν κρύψει οι ανθρώπινες παραδόσεις και τα ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα. Ας προσέξουμε ιδιαίτερα ένα τέτοιο κίνδυνο. Ας μη χάσουμε ποτέ από τα μάτια μας την απλότητα του σχεδίου της σωτηρίας μας. Ας μη χάσουμε ποτέ από τα μάτια μας τον υψωμένο Ιησού Χριστό. Δε σώζουν τα στολίδια, τα πρόσθετα των ανθρώπινων παραδόσεων και τα ανθρώπινα έργα. Μόνον ο Χριστός σώζει (Πράξεις Δ/4: 12). 

      Αυτό ήταν το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία των Ισραηλιτών: Ένα κοντάρι που στεκόταν όρθιο και πάνω του ήταν δεμένο ένα χάλκινο φίδι. Οποίος δαγκώνονταν από το φίδι έπρεπε να στρέψει το βλέμμα του και να αντικρίσει το υψωμένο φίδι, για να σωθεί. Αν κοίταζε το κοντάρι μόνον, δε σωζόταν, αν κοίταζε τη βάση του κονταριού, πάλι δεν σωζόταν. Ήταν αναγκαίο το κοντάρι, για να στηρίξει το φίδι. Είναι αναγκαία η Εκκλησία, η μετάνοια, οι θρησκευτικές τελετές και έχει το καθένα τη θέση του μέσα στη θρησκευτική ζωή. Όλα αυτά θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελούν το κοντάρι, αλλά δεν μπορεί το κοντάρι να σώσει. Τη σωτηρία την προσφέρει μόνον ο ίδιος ο Χριστός (Πράξεις Δ/4: 12).

      Η συμμετοχή του ανθρώπου στη σωτηρία του είναι στο να στρέψει το βλέμμα του σ’ Αυτόν. Μόνον αυτό χρειάζεται να κάνει ο άνθρωπος. Να κοιτάξει ο ίδιος ο άνθρωπος στον υψωμένο πάνω στο σταυρό Ιησού Χριστό. Δεν μπορεί να κοιτάξει κάποιος άλλος για σένα ή για μένα. Πρέπει να κοιτάξω και να κοιτάξεις ο ίδιος. 

     Υπάρχει μια ωραία εικόνα αγνώστου ζωγράφου, που απεικονίζει το υψωμένο φίδι στο στρατόπεδο των Ισραηλιτών και όλους εκείνους τους πονεμένους, τους καταδικασμένους να στρέφουν το βλέμμα τους, για να αντικρίσουν το χάλκινο φίδι. Μεταξύ αυτών και μία μητέρα σηκώνει το μικρό παιδί της ψηλά και του δείχνει το φίδι, για να το δει το ίδιο το παιδί και να γίνει καλά. Δεν μπορούσε να κοιτάξει η μάννα για το παιδί, ήταν ανώφελο, έπρεπε το ίδιο το παιδί να κοιτάξει. Το μόνο που μπορούσε να κάνει η μάννα ήταν να σηκώσει το παιδάκι της ψηλά και να του δείξει το φίδι. Το ζήτημα της σωτηρίας πρέπει ο καθένας να το αντιμετωπίσει προσωπικά για τον εαυτόν του.

      Τελειώνοντας ένα ερώτημα μένει: Ψυχή, έχεις στρέψει το βλέμμα σου σε Εκείνον που υψώθηκε και πέθανε πάνω στο Σταυρό για σένα; Αν «ναι» «κράτει εκείνο το οποίο έχεις» (Αποκάλυψη Γ/3: 11). Αν όχι, κάνε το τώρα και πάρε μια για πάντα από τα χέρια Εκείνου τη Σωτηρία σου και την αιώνια ζωή κοντά Του. «Τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτός, καιρός σωτηρίας» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). 

      Για την ιστορία αναφέρουμε ότι αργότερα οι Ισραηλίτες έκαναν είδωλο το χάλκινο φίδι και το ονόμασαν «Νεουσθάν», το προσκυνούσαν και του προσέφεραν θυμιάματα. Με τον τρόπο αυτό είχαν παραβεί την εντολή του Θεού (Έξοδος Κ/20: 5-6), «μη προσκυνήσεις αυτά (είδωλα), μηδέ λατρεύσεις αυτά» (Ησαΐας Μ/40: 20 & ΜΔ/44: 9-20), έως ότου 700 χρόνια αργότερα ο μεταρρυθμιστής Βασιλιάς Εζεκίας, που βασίλευσε στον "Ιούδα" από το 715 έως το 686 π.Χ. το «κατασύντριψε» (Β΄ Βασιλέων ΙΗ/18: 3,4). ---