Τα δάκρυα της μετάνοιας

  Ευαγγέλιον «κατά ΛΟΥΚΑΝ», κεφ. Ζ/7, εδάφ. 36 - 50.

36 Παρεκάλει δε αυτόν εις εκ των Φαρισαίων να φάγη μετ' αυτού και εισελθών εις την οικίαν του Φαρισαίου, εκάθησεν εις την τράπεζαν. 

37 Και ιδού, γυνή τις εν τη πόλει, ήτις ήτο αμαρτωλή, μαθούσα ότι κάθηται εις την τράπεζαν εν τη οικία του Φαρισαίου, έφερεν αλάβαστρον μύρου 

38 και σταθείσα πλησίον των ποδών αυτού οπίσω κλαίουσα, ήρχισε να βρέχη τους πόδας αυτού με τα δάκρυα και εσπόγγιζε με τας τρίχας της κεφαλής αυτής και κατεφίλει τους πόδας αυτού και ήλειφε με το μύρον. 

39 Ιδών δε ο Φαρισαίος ο καλέσας αυτόν, είπε καθ' εαυτόν λέγων Ούτος, εάν ήτο προφήτης, ήθελε γνωρίζει τις και οποία είναι η γυνή, ήτις εγγίζει αυτόν, ότι είναι αμαρτωλή. 

40 Και αποκριθείς ο Ιησούς, είπε προς αυτόν Σίμων, έχω να σοι είπω τι. Ο δε λέγει Διδάσκαλε, ειπέ. 

41 Είχε τις δανειστάς δύο χρεωφειλέτας ο εις εχρεώστει δηνάρια πεντακόσια, ο δε άλλος πεντήκοντα

42 Και επειδή δεν είχον να αποδώσωσιν, εχάρισεν αυτά εις αμφοτέρους. Τις λοιπόν εξ αυτών, ειπέ, θέλει αγαπήσει αυτόν περισσότερον; 

43 Αποκριθείς δε ο Σίμων, είπε Νομίζω ότι εκείνος, εις τον οποίον εχάρισε το περισσότερον. Ο δε είπε προς αυτόν Ορθώς έκρινας. 

44 Και στραφείς προς την γυναίκα, είπε προς τον Σίμωνα Βλέπεις ταύτην την γυναίκα; Εισήλθον εις την οικίαν σου, ύδωρ διά τους πόδας μου δεν έδωκας αύτη δε με τα δάκρυα έβρεξε τους πόδας μου και με τας τρίχας της κεφαλής αυτής εσπόγγισε. 

45 Φίλημα δεν μοι έδωκας αύτη δε, αφ' ης εισήλθον, δεν έπαυσε καταφιλούσα τους πόδας μου. 

46 Με έλαιον την κεφαλήν μου δεν ήλειψας αύτη δε με μύρον ήλειψε τους πόδας μου. 

47 Διά τούτο σοι λέγω, συγκεχωρημέναι είναι αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί, διότι ηγάπησε πολύ εις όντινα δε συγχωρείται ολίγον, ολίγον αγαπά. 

48 Και είπε προς αυτήν Συγκεχωρημέναι είναι αι αμαρτίαι σου. 

49 Και ήρχισαν οι συγκαθήμενοι εις την τράπεζαν να λέγωσι καθ' εαυτούς Τις είναι ούτος, όστις και αμαρτίας συγχωρεί; 

50 Είπε δε προς την γυναίκα Η πίστις σου σε έσωσεν ύπαγε εις ειρήνην. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

      Η ιστορία είναι γνωστή. Ένας Φαρισαίος παρακαλούσε τον Κύριο να πάει στο σπίτι του και να φάνε μαζί. Μία πρόσκληση του Κυρίου σε γεύμα από ένα Φαρισαίο και η οποία γίνεται αποδεκτή είναι κάτι το παράδοξο. Ένα μεγάλο ερώτημα δημιουργείται με τούτη την αποδοχή της πρόσκλησης. Γιατί την αποδέχθηκε ο Κύριος; Τι καλό θα μπορούσε να βγει από τη συναναστροφή με έναν Φαρισαίο; Δε γνώριζε ο Κύριος ποιοι ήταν οι Φαρισαίοι και τι μίσος έκρυβαν μέσα στην καρδιά τους γι' Αυτόν; Η απάντηση είναι: Ασφαλώς και ήξερε ο Κύριος. 

     Μάλιστα αν κάποιος ήξερε καλά τους Φαρισαίους, αυτός ήταν ο Κύριος. Μερικοί από τους χαρακτηρισμούς τους οποίους τους είχε αποδώσει ήταν: «τάφοι κεκονιαμένοι» (ασβεστωμένα μνήματα) (Λουκάς ΙΑ/11: 44). «Τυφλούς, οδηγούς τυφλών ανθρώπων» (Ματθαίος ΙΕ/15: 15). Τους είχε χαρακτηρίσει υποκριτές που αγαπούσαν τις πρωτοκαθεδρίες (Ματθαίος ΚΓ/23: 6). Τι ήθελε λοιπόν ο Κύριος στο σπίτι ενός Φαρισαίου; 

      Η απάντηση είναι η εξής: Ο Κύριος καλεί όλους τους ανθρώπους να σωθούν. Η πρόσκλησή Του: «ελάτε σε Μένα» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28), απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους κάθε φυλής και κάθε Έθνους (Α΄ Πέτρου Β/2: 9). Είναι η αιώνια πρόσκληση του Ιησού Χριστού προς όλους τους  ανθρώπους. Και επειδή «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23), η πρόσκληση απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους. Άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος είχε πει: «Τον ερχόμενα σε μένα δεν θα τον βγάλω έξω» (Ιωάννης Σ/6: 37). 

       Δεν υπάρχει περίπτωση ο άνθρωπος να ανοίξει την πόρτα στο Χριστό, να καλέσει το Χριστό στη ζωή του και ο Χριστός να μην ανταποκριθεί. Κατεβαίνει και σήμερα χαμηλά ο Κύριος και επισκέπτεται την καρδιά του κάθε αμαρτωλού ανθρώπου και με ευγένεια και επιμονή «κρούει τη θύρα» (Αποκάλυψη Γ/3: 20). Θέλει να μπει μέσα ο Κύριος, για να φέρει τα "πάνω κάτω". Μπαίνοντας μέσα στην καρδιά του ανθρώπου ο Κύριος μπορεί ένα τελώνη αμαρτωλό να τον αλλάξει, να τον αλλάξει τόσο πολύ, που, ενώ σε όλη του τη ζωή έκλεβε, εκβίαζε, άρπαζε, τώρα να παρακαλεί τον Κύριο. «Ιδού, το ήμιση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδω εις τους πτωχούς και εάν συκοφάντησα κάποιον για κάτι, αποδίδω τετραπλούν» (Λουκάς ΙΘ/19: 2-10). Αυτά τα λόγια έχουν χαρακτηριστεί "ο ύμνος της μετάνοιας". Αυτή τη συγκλονιστική αλλαγή μέσα στην καρδιά του ανθρώπου δεν μπορεί να τη φέρει κανένα Πανεπιστήμιο, δεν μπορεί να τη φέρει καμία παιδεία, κανένα κοινωνικό περιβάλλον. Μόνον ο Χριστός μπορεί να την πετύχει, γιατί μόνον ο Χριστός μπορεί πραγματικά να αλλάξει τον άνθρωπο. 

      Τι ήθελε λοιπόν ο Κύριος στο σπίτι ενός Φαρισαίου; 

1/ Ήθελε να δείξει ότι ποτέ και από κανέναν δεν αρνείται την πρόσκληση. 

2/ Ήθελε να δείξει ότι, όποιος κι αν είναι ο άνθρωπος, όσο αμαρτωλός και αν είναι, ο Θεός τον δέχεται, εφ’ όσον αυτός ειλικρινά μετανοήσει. 

     Ο Χριστός ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση βρίσκεται στο σπίτι του Φαρισαίου και κάθεται στο τραπέζι, για να φάει. Στο τραπέζι δεν ήταν οι δυο τους, αλλά ήταν και πολλοί άλλοι καλεσμένοι (εδάφ. 49). Και ενώ όλοι ασχολούνταν με το φαγητό και παρακολουθούσαν τον Κύριο, τι θα πει, πώς θα το πει, τους τρόπους του κλπ για να έχουν λόγο να Τον συκοφαντήσουν, ξαφνικά συνέβη κάτι απρόσμενο, κάτι που κανένας δεν το περίμενε. Καθώς ο Κύριος βρισκόταν καθισμένος πάνω σε ένα ντιβάνι (ανάκλιντρο) με το πρόσωπο στραμμένο προς το τραπέζι και λυγισμένα τα γόνατα, τον πλησίασε από πίσω μία γυναίκα, που έμενε σ' εκείνη την πόλη (Γαλιλαία), η οποία είχε πάρει κακό δρόμο και ήταν σε όλους γνωστή για την ανηθικότητά της. Αυτή η γυναίκα έκλαιγε, φιλούσε τα πόδια του Ιησού, τα έλουζε με ένα ακριβό άρωμα που είχε φέρει μαζί της και με τα μαλλιά της σκούπιζε τα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια της και έβρεχαν τα πόδια του Κυρίου. Ήταν τέτοια η συντριβή και η ταπείνωσή της, ο πόθος της για λατρεία και ευχαριστία στον Κύριο, που το Πνεύμα του Θεού το διαφύλαξε ως πρότυπο στον αιώνα. Ήταν τέτοια η αγάπη της για τον Κύριο, επειδή της είχε συγχωρέσει τις πολλές και αισχρές αμαρτίες της, που, αν και ανήθικη και περιφρονημένη, δε δίστασε να μπει μέσα σε ένα κύκλο, υποτίθεται «ευγενών», για να συναντήσει τον Κύριο. Αψήφισε τα πάντα και θριάμβευσε. Πόσοι άνθρωποι ανάμεσα στους αιώνες αψήφησαν τα πάντα για τη σχέση τους με το Θεό και θριάμβευσαν; Όλοι αυτοί σύμφωνα με το Λόγο του Θεού θα λάμπουν αιώνια στον ουρανό «ως φωστήρες» (Φιλιππησίους Β/2: 15). 

       Δάκρυα χαράς, ευγνωμοσύνης έπεφταν στα πόδια του Ιησού και τα έπλεναν. Ήταν αμαρτωλή, ήταν ταπεινωμένη από τους ανθρώπους και όλοι ήθελαν να την εκμεταλλευτούν. Κανένας δεν μπορούσε να τη βοηθήσει, ώσπου ήρθε ο Χριστός και την έβγαλε μέσα από έναν «λάκκο ταλαιπωρίας». «Με έβγαλες από τη λάσπη και το βορβορώδη πηλό», αναφέρει ο Δαβίδ, στον ψαλμό Μ/40. 

     Μόνον ο Χριστός μπορεί να δώσει θάρρος και ελπίδα στην κάθε ξεπεσμένη εξαιτίας της αμαρτίας ύπαρξη, όσο βαθιά και αν έχει πέσει. Διότι ο άνθρωπος σώζεται «κατά χάριν» (Εφεσίους Β/2: 5-9). Δε σώζουν τον άνθρωπο τα έργα του, αλλά η «χάρις» του Θεού. Τα έργα θα πρέπει να υπάρχουν μέσα στη ζωή του Χριστιανού και θα πρέπει να είναι καλά, ώστε να μαρτυρούν την αληθινή πίστη τους στο Χριστό. Θα πρέπει να είναι έργα άξια της μετανοίας και της πίστης τους. Η πράξη που έκανε αυτή η γυναίκα είναι η απόδειξη της μεγάλης πίστης της. 

      Όλες τούτες τις πράξεις της γυναίκας αυτής ο Κύριος, που γνωρίζει τα βάθη των καρδιών του ανθρώπου, τις δέχεται χωρίς καμία διαμαρτυρία. Όμως ο Φαρισαίος, καθώς παρακολουθεί όλα τούτα, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Δεν μπορεί να αντιληφθεί τη βαθιά ηθική σημασία τούτων των πράξεων της αμαρτωλής γυναίκας και οδηγείται στο συμπέρασμα ότι: «Αφού ο Ιησούς άφησε να τον πλησιάσει μια τέτοια γυναίκα, δεν γνωρίζει το ποιόν της και αφού δεν γνωρίζει το ποιόν της γυναίκας αυτής, συνεπώς δεν μπορεί να είναι προφήτης». Όλα αυτά είναι σκέψεις ρηχές, ανθρώπινες, σαρκικές, έξω από την αλήθεια, στηριζόμενες στο "φαινόμενο" και μόνον. (Α' Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Δεν μπορεί ο Φαρισαίος να καταλάβει πως ακόμη κι αν δώσεις τα πάντα χωρίς αγάπη, δεν έχεις δώσει τίποτα (Α΄ Κορινθίους, κεφ. ΙΓ/13). 

      Πόσο εγωιστικά στέκεται τούτος ο άνθρωπος απέναντι σ’ αυτή τη γυναίκα! Η αγάπη της είναι μεγάλη και τα δάκρυα της ξεχειλίζουν από ευγνωμοσύνη. Ο ουρανός βρίσκεται σε μεγάλη χαρά, γιατί ένας άνθρωπος έχει μετανοήσει (Λουκάς ΙΕ/15: 10). Ο Ιησούς αισθανόταν ικανοποιημένος, γιατί στα πόδια του στέκεται έναν ακόμα «χαμένο πρόβατο», που είχε τραβήξει μέσα από τις χαράδρες της αμαρτίας. Ο Φαρισαίος όμως δεν μπορούσε να αντιληφθεί τίποτα από όλα αυτά. Όχι μόνον δεν μπορούσε να καταλάβει, αλλά σκανδαλίστηκε απ' όλα αυτά που έβλεπε. Συνεχώς έλεγε μέσα του: Αδύνατον! Αυτός δεν είναι προφήτης γιατί, αν ήταν προφήτης, θα ήξερε ποια έχει μπροστά του και με ποια γυναίκα μιλάει αυτή τι στιγμή. Αν ήταν μια θρησκευόμενη γυναίκα αυτή που τον ακουμπάει, όπως είμαι εγώ (Φαρισαίος), αυτό θα ήταν κατανοητό. Πώς μια κοινή γυναίκα, μια τιποτένια έχει τέτοια αντιμετώπιση από τον Κύριο; Είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό;  Πρεσβύτερος γιος: "Είναι αδύνατον ο Πατέρας μου να σφάξει το μόσχο τον σιτευτό και να γλεντάει για ένα παιδί του, που διασκόρπισε την περιουσία του, που έζησε τόσο άσωτα, τόσο μακριά Του" (Λουκάς ΙΕ/15: 27). Αυτό είναι αδιανόητο. "Και ωργίσθη και δεν ήθελε να εισέλθη.....".

      Είναι  καθημερινή  πρακτική  το  να  υποβιβάζουμε  κάποιους  μέχρι  χώματος  και από την άλλη να υπερυψώνουμε τον εαυτού μας (Λουκάς ΙΗ/18: 14).  Πόσο δύσκολο  είναι  να  καταλάβει  ο Φαρισαίος πως  ό,τι  και  αν  κάνει,  δε  θα  βρει  σωτηρία, αν δεν ταπεινωθεί  και  δεν  έλθει  στη  θέση  αυτής της γυναίκας.  Πάντοτε  δια  μέσου  των  αιώνων  η  σάρκα  δεν  μπορεί  να καταλάβει τα του πνεύματος. Η «αυτοδικαίωση»  δεν  μπορεί  να  καταλάβει  τη  «χάρη»,  την  οποία  προσφέρει ο Θεός (Εφεσίους Β/2: 8). Πόσο έντονα συναντάμε και εδώ τη θρησκευτική μικροπρέπεια, το κουτσομπολιό! Η αντίληψη  που πολλές  φορές υπάρχει είναι:  Όχι και  τόσο χαμηλά ο Χριστιανισμός! Να μην κατέβει ο Χριστιανισμός χαμηλότερα   από  τους  υψηλούς  θώκους,  τις  χρυσοποίκιλτες  έδρες,  από  τους  λαμπρούς  άμβωνες. Αντίθετα σε όλη αυτή την ανθρώπινη νοοτροπία ο Χριστός κατεβαίνει και σήμερα πολύ χαμηλά, όπως κατεβαίνει ο δύτης, για να ανασύρει από τα βάθη της θάλασσας τα πολύτιμα μαργαριτάρια. 

      Ο Κύριος, καθώς διαβάζει τις κενές και ανόητες σκέψεις του οικοδεσπότη, καθώς παρατηρεί την τραγική θέση στην οποία έχει περιέλθει, του απαντάει με μια παραβολή. Και μόνον από την παραβολή αυτή θα μπορούσε να αντιληφθεί ο Φαρισαίος ότι μπροστά του στεκόταν ο Κύριος. Του είπε λοιπόν, για να τον βοηθήσει να καταλάβει και να τον βγάλει από το αδιέξοδο των πονηρών σκέψεών του μια παραβολή:

      Κάποιος δανειστής είχε δύο χρεοφειλέτες. Ο ένας χρωστούσε 500 δηνάρια, ο άλλος χρωστούσε 50. Έχουμε ένα δανειστή και δύο διαφορετικούς οφειλέτες. Αυτός που χρωστά τα 50 μπορεί να είναι εκείνος ο νέος στον οποίον ο Κύριος είπε: «Ένα σου λείπει» (Λουκάς ΙΗ/18: 22). Ο άλλος που χρωστάει τα 500 μπορεί να είναι ο ληστής πάνω στο σταυρό. Διαφορετική η οφειλή πάνω όμως σε μια κοινή βάση: και οι δύο δεν μπορούσαν να πληρώσουν. Μέσα σ’ αυτό το «δεν μπορούσαν να πληρώσουν» βρίσκονται όλοι άνθρωποι. Και ο θρησκευόμενος Φαρισαίος και η αμαρτωλή αυτή γυναίκα. Είτε 10 € σε λείπουν είτε 100 €, για να βγάλεις εισιτήριο να πας κάπου είναι το ίδιο. Και στις δύο περιπτώσεις δεν μπορείς να βγάλεις εισιτήριο. 

      Και αφού δεν είχαν να πληρώσουν, ο δανειστής τους τα χάρισε. Αυτή είναι η χάρις του Θεού. Αυτό είναι το μήνυμα που φέρνει ο Θεός στον αμαρτωλό άνθρωπο. Ολόκληρη η Καινή Διαθήκη στηρίζεται σε μια φράση: «τους τα χάρισε». Χάρισε την οφειλή στον θρησκευόμενο Ιουδαίο, αλλά χάρισε και στον εθνικό, που ήταν «μακράν των διαθηκών του Κυρίου» (Εφεσίους Β/2: 13). «Τις λοιπόν εξ’ αυτών θέλει αγαπήσει αυτόν περισσότερο»; Αποκριθείς δε ο Σίμωνας είπε: «Νομίζω ότι εκείνος στον οποίο χάρισε τα περισσότερα». «Ορθά έκρινες» του είπε ο Κύριος. 

      Ο Κύριος, καθώς μιλούσε και κοίταζε το Σίμωνα, ρίχνει το βλέμμα του πάνω στη γυναίκα που τον είχε πλησιάσει. «βλέπεις αυτή τη γυναίκα»; Θέλει να του δώσει να καταλάβει ότι όλες τούτες οι ενέργειές της είναι από πίστη, από ευγνωμοσύνη και από αγάπη για τη συγχώρεση των αμαρτιών της.

 -- Ήρθα στο σπίτι σου Σίμωνα και νερό για τα πόδια μου δε μου έδωσες. Αυτή με τα δάκρυα έβρεξε τα πόδια μου και με τις τρίχες της κεφαλής της τα σπόγγισε. 

-- Φίλημα δε μου έδωσες. Το φίλημα της αγάπης, της αδελφικής σχέσης, της ειλικρινούς εγκαρδιότητας. 

-- Με λάδι το κεφάλι μου δεν άλειψες. Είναι το λάδι της ειλικρινούς εκκλησιαστικής ζωής, της ολόψυχης πνευματικής ζωής, της μαρτυρίας. Είναι πάνω απ’ όλα σε τούτη τη γυναίκα η αγάπη της, για το Σωτήρα της. 

    Η αγάπη υπηρετεί τον Κύριο και υπηρετεί και τους δικούς Του. Η αληθινή αγάπη σπαταλάει. Για τούτη τη σπατάλη έχουμε τη γνώμη του Κυρίου: «καλόν έργον έπραξεν εις εμέ» (Μάρκος ΙΔ/14: 6). Αυτά θα πρέπει να είναι τα στοιχεία της πνευματικής μας ζωής. Τέτοια στοιχεία δεν βλέπουμε στη "ρηχή" πνευματικότητα του Φαρισαίου. Ο Κύριος λέει "ναι" στην ειλικρινή πνευματική ζωή τούτης της γυναίκας.

     Τούτη η γυναίκα κλαίει, γιατί αγάπησε πολύ. Είναι τα δάκρυα της ευγνωμοσύνης προς το Σωτήρα. Γι’ αυτό λοιπόν σε βεβαιώνω ότι οι πολλές αμαρτίες της συγχωρήθηκαν, όπως δείχνει η πολλή μεγάλη ευγνωμοσύνη της. Σε όποιον συγχωρούνται λίγες αμαρτίες αυτός δείχνει λίγη ευγνωμοσύνη. Αυτές οι φράσεις του Κυρίου δείχνουν για άλλη μια φορά ότι όσο μεγαλύτερη συναίσθηση έχει ο άνθρωπος για την αμαρτία του, τόσο περισσότερο αγαπά το Σωτήρα του. Εκείνο που έλειπε από το Φαρισαίο, για να αγαπήσει περισσότερο τον Ιησού δεν ήταν η αμαρτία, αλλά η επίγνωση της αμαρτίας του, η συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του. Πολλοί άνθρωποι και σήμερα δεν ταπεινώνονται και δε ζητάνε τη συγχώρηση των αμαρτιών τους, γιατί δεν έχουν συναίσθηση της αμαρτωλότητάς τους. Έξω από τη "χάρη" του Θεού ο άνθρωπος είναι "νεκρός στις παραβάσεις και τα παραπτώματα" (Εφεσίους Β/2: 1). Έτσι λοιπόν πολλοί λένε: "Είμαι εγώ αμαρτωλός; Τι έκανα, σκότωσα κανέναν;" Βάζουν τον πήχη ψηλά και αγνοούν μέσα στη ζωή τους εκείνο το «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού». (Ρωμαίους Γ/3: 23). Δε ζητάνε τη σωτηρία, γιατί νομίζουν ότι δεν την χρειάζονται. 

     Και είπε προς αυτήν: «Συγχωρημένες είναι οι αμαρτίες σου». Υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από τούτο. Η αμαρτία κρατάει τον άνθρωπο μακριά από το Θεό και τον καταδικάζει σε αιώνια απώλεια. Γι’ αυτό άνοιξε ο ουρανός και έδωσε Σωτήρα, έδωσε ο Θεός τον Υιόν του και πλήρωσε πάνω στο σταυρό για τις δικές μας αμαρτίες. Γι’ αυτό «ο Υιός του ανθρώπου έχει εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες επί της γης». (Ματθαίος Θ/9: 6). Μόνον σ’ αυτή τη ζωή έχει εξουσία ο Χριστός να συγχωρεί αμαρτίες. Άμα ο άνθρωπος φύγει από αυτή τη ζωή ασυγχώρητος, δεν μπορεί στον ουρανό να τον συγχωρήσει κανένας. Ο Θεός δεν μπορεί να συγχωρήσει κανέναν στον ουρανό, γιατί αν το κάνει δε θα είναι δίκαιος. Μπορεί οι άνθρωποι να λένε μετά το θάνατο κάποιου «κατάταξον…» κλπ αλλά όλα αυτά είναι χωρίς ουσιαστικό νόημα. Ο καθένας κατατάσσεται μόνος του ανάλογα με τη στάση που θα πάρει σε τούτη τη ζωή απέναντι στο Πρόσωπο του εσταυρωμένου Ιησού Χριστού. "Και αύτη είναι η κρίσις, ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον, και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φώς διότι ήσαν πονηρά τα έργα αυτών" (Ιωάννης Γ/3: 19).

       Και άρχισαν οι συγκαθήμενοι να λένε μεταξύ τους: «τις ουτος εστιν ος και αμαρτιας αφιησιν;». Ποιος είναι αυτός που και αμαρτίες συγχωρεί; Ο Κύριος δεν μπαίνει σε περαιτέρω συζητήσεις μαζί τους, αλλά έρχεται να δείξει ποιο είναι το μέσον της συγχώρεσης των αμαρτιών τούτης της γυναίκας. Και στραφείς προς την γυναίκα είπε: «Η πίστη σου σε έσωσε, πήγαινε στο καλό». 

       Η πίστη είναι το μοναδικό μέσο με το οποίο ο αμαρτωλός παίρνει τη «χάρη», που του προσφέρει ο Χριστός. Η πίστη στο Χριστό είναι το μοναδικό μέσο για τη σωτηρία του ανθρώπου. «και δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία, ούτε άλλο όνομα είναι δεδομένο υπό τον ουρανό για να σωθούμε» (Πράξεις Δ/4: 12). 

     Το συμπόσιο του Φαρισαίου διαλύθηκε, όμως μέσα από αυτό μια σκηνή αθάνατη πρόβαλε, η άπειρη συγκατάβαση του Ιησού ακόμα και για την πιο ξεπεσμένη ψυχή. Πρόβαλε η άπειρη δύναμή Του να σώσει καθώς και η άπειρη ικανοποίηση που χορηγεί στη σωσμένη ψυχή. Αυτή είναι η αγάπη του Θεού για τον αμαρτωλό άνθρωπο. 

     Αγκάλιασέ Τον ψυχή, σπάσε το αλάβαστρο της ζωής σου στα πόδια Του και δε θα μετανοήσεις εις τον αιώνα γι’ αυτή σου την πράξη. (Β΄ Ιωάννου Α/1: 2), (Ιωάννης Η/8: 51). Ψιθύρισέ Του εκείνον τον όμορφο στίχο: «Συ ει ο πλάστης, εγώ πηλός....». ---

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

 Ευαγγέλιον «κατά ΙΩΑΝΝΗΝ», κεφ. ΙΒ/12, εδάφ. 20 – 25. 

20 Ήσαν δε τινές Έλληνες μεταξύ των αναβαινόντων διά να προσκυνήσωσιν εν τη εορτή. 

21 Ούτοι λοιπόν ήλθον προς τον Φίλιππον τον από Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, και παρεκάλουν αυτόν, λέγοντες Κύριε, θέλομεν να ίδωμεν τον Ιησούν. 

22 Έρχεται ο Φίλιππος και λέγει προς τον Ανδρέαν, και πάλιν ο Ανδρέας και ο Φίλιππος λέγουσι προς τον Ιησούν. 

23 Ο δε Ιησούς απεκρίθη προς αυτούς λέγων Ήλθεν η ώρα διά να δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου. 

24 Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει. 

25 Όστις αγαπά την ψυχήν αυτού, θέλει απολέση αυτήν, και όστις μισεί την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω, εις ζωήν αιώνιον θέλει φυλάξει αυτήν. 

         ΣΧΟΛΙΑ : 

      Ενώ η εχθρότητα του θρησκευτικού κατεστημένου έχει κορυφωθεί και ζητείται αιτία για να συλληφθεί ο Ιησούς Χριστός, συνέβη το εξής σημαντικό γεγονός. Κάποιοι Έλληνες που είχαν πάει στα Ιεροσόλυμα λόγω της εορτής του Πάσχα εξέφρασαν την επιθυμία να δούνε και να γνωρίσουν τον Ιησού Χριστό. Αλήθεια τι ευλογημένο αίτημα! Ευχαριστούμε το Θεό, γιατί μια μέρα έβαλε τούτη την επιθυμία και στη δική μας καρδιά, να γνωρίσουμε το Χριστό. «Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Και ποιος δεν είναι σήμερα κουρασμένος και φορτωμένος; «Έλα να με γνωρίσεις» λέγει ο Κύριος σε κάθε ψυχή. «Έλα Θωμά, Γιώργη, Μαρία….. να με γνωρίσεις», «φέρε τον δάκτυλόν σου εδώ και ίδε τας χείρας μου, και φέρε την χείρα σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνου άπιστος αλλά πιστός» (Ιωάννης Κ/20: 27). 

     Σε τούτη την πρόσκληση έρχεται ο εχθρός της ψυχής να πει στον άνθρωπο: «Όχι, μη φάς απ’ αυτόν τον καρπό που λέγεται Ιησούς Χριστός» γιατί άμα φας, θα γίνεις «αποσυνάγωγος», (Ιωάννης ΙΒ/12: 42), ζήσε τη ζωή σου. Με διάφορα ψέματα (ο πατέρας του ψεύδους «κατά Ιωάννην» Ζ/7: 44), πλανά τον άνθρωπο και μέσα από τα διάφορα ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα τον οδηγεί στην άγνοια, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να μη γνωρίζει την Αλήθεια και να μην εκζητεί τον αληθινό Θεό. 

11 Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν. 

12 Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού 

13 οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν (Ιωάννης Α/1: 11-13). 

       Τούτοι οι άνθρωποι πήγαν στο Φίλιππο το μαθητή και τον παρακαλούσαν λέγοντας: «Θελομεν να ίδωμεν τον Ιησού». Τα πάντα είναι θέμα προσωπικής συνάντησης με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Δεν μπορεί να ικανοποιηθεί η ψυχή του ανθρώπου με θρησκευτικούς τύπους και ανούσιες τελετές. Δεν μπορεί να ντυθεί ο άνθρωπος με τα δικά του έργα, με τα «φύλα της συκιάς». «εγνώρισαν ότι ήσαν γυμνοί και ράψαντες φύλλα συκής, έκαμον εις εαυτούς περιζώματα» (Γένεση Γ/3: 7). «ο Κύριος ο Θεός έκανε στον Αδάμ και στη γυναίκα του δερμάτινους χιτώνες, και τους έντυσε» (Γένεση Γ/3: 12). Μόνον ο Θεός μπορεί να ντύσει τον άνθρωπο. Σε κάθε άλλη περίπτωση ο άνθρωπος παραμένει γυμνός μέσα του, η ψυχή του παραμένει γυμνή και ανικανοποίητη.

      Όλοι οι θρησκευτικοί τύποι, όλες οι ανθρώπινες προσπάθειες μοιάζουν με έναν διψασμένο στην ερημιά, που από μακριά βλέπει να πλησιάζει ένας οδοιπόρος φορτωμένος με μια στάμνα. Καθώς πλησιάζει, η χαρά του μεγαλώνει, γιατί θα πιει νερό και θα ξεδιψάσει. Όμως, όταν ο οδοιπόρος φθάνει κοντά, διαπιστώνει ότι η στάμνα είναι άδεια! 

       Όλοι τούτοι οι τύποι, οι ανθρώπινες παραδόσεις, τα λεγόμενα ήθη και έθιμα και κάθε τι που δεν είναι από τον Κύριο είναι μια άδεια στάμνα που δεν μπορεί να ξεδιψάσει το διψασμένο άνθρωπο. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να γνωρίσουν τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. Τούτος θα πρέπει να είναι ο πόθος κάθε ανθρώπου, να γνωρίσει τον Ιησού Χριστό. Ο Κύριος μας προειδοποιεί: "Ελάτε σε μένα, ελάτε τώρα". «Τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτός, τώρα είναι ημέρα Σωτηρίας». (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). «Εάν σήμερα ακούσετε τη φωνή του υιού του Θεού μην σκληρήνετε την καρδιά σας». (Εβραίους Γ/3: 15). Αυτός είναι «το φως το αληθινό που φωτίζει πάντα άνθρωπο» (Ιωάννης Α/1: 9). 

       Στο πρόσωπο αυτών των πατριωτών μας, που ζήτησαν να γνωρίσουν τον Κύριο, ο Κύριος είδε τα έθνη που προσέρχονται για να λάβουν τη Σωτηρία, που ο Θεός προσφέρει, διά Ιησού Χριστού, δωρεάν σε όλους τους ανθρώπους «έως εσχάτου γης» (Ησαϊας ΜΘ/49: 6). Έτσι ερμηνεύεται ο λόγος τον οποίο είπε ο Κύριος: «ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο Υιός του ανθρώπου» (εδ.32). Βεβαίως δεν εννοεί ότι θα λάβει δόξα από τους ανθρώπους. Ο ίδιος είχε δηλώσει : «δόξα παρ’ ανθρώπων δεν λαμβάνω». (Ιωάννης Ε/5: 41). Άλλωστε τι είναι η ανθρώπινη δόξα που με τόσο πόθο και πάθος κυνηγάει ο άνθρωπος; Ο λόγος του Θεού λέει: «πάσα σαρξ είναι ως χόρτος, και πάσα δόξα ανθρώπου ως άνθος χόρτου. Εξηράνθη ο χόρτος, και το άνθος αυτού εξέπεσεν» (Α΄ Πέτρου Α/1: 24). Είχε έρθει η ώρα να δοξαστεί ο Θεός μέσα από το εξιλαστήριο Έργο που θα πραγματοποιούσε ο Ιησούς Χριστός πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Η ώρα της μεγάλης θυσίας, της μοναδικής μέσα στην ιστορία, είχε φθάσει. «Αλλά, αυτός, αφού προσέφερε μία θυσία υπέρ των αμαρτιών, κάθισε για πάντα στα δεξιά τού Θεού». (Εβραίους Ι/10: 12). «Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι διά της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης». (ΕβραίουςΙ/10: 10). Έγινε μία Θυσία μία φορά για τη Σωτηρία όλων των ανθρώπων. 

       Για να κάνει κατανοητή την αναγκαιότητα τούτης της θυσίας, Του Λυτρωτικού Έργου πάνω στο σταυρό, ο Κύριος φέρνει ένα παράδειγμα από το φυσικό κόσμο. «Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέσει εις την γην και αποθάνει, αυτός μόνος μένει. Εάν όμως αποθάνει, πολύν καρπόν φέρει». (εδ. 24).

     Μιλάει ο Κύριος για ένα κόκκο σίτου, ένα μικρό σποράκι. Όμως τούτο το μικρό σποράκι δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα ανθρώπινο επίτευγμα. Γιατί; Γιατί τούτο το μικρό σποράκι έχει μέσα του άλλα 60 ή 100 σποράκια. Κανένα ανθρώπινο έργο δεν έχει αυτό το τόσο σημαντικό στοιχείο που λέγεται ζωή. Τα έργα του ανθρώπου είναι σαν τον Ερμή τον Πραξιτέλη που υπάρχει στο Μουσείο των Δελφών. Έχει ανάστημα, είναι επιβλητικός, ωραίος, φαίνεται δυνατός, ρωμαλέος, έχει τα πάντα. Μόνο ζωή δεν έχει. Τούτο το σποράκι και κάθε σποράκι που ο Θεός έφτιαξε έχει μέσα του ζωή. 

      Προ καιρού οι άνθρωποι εκτόξευσαν ένα διαστημόπλοιο το οποίο μετά από μήνες θα φτάσει στον Άρη. Εκεί θα κάνει ό,τι έχει προγραμματιστεί να κάνει, για να καταλήξει στη συνέχεια πυρακτωμένο στον Ειρηνικό Ωκεανό. Είναι όντως μεγάλο ανθρώπινο επίτευγμα, αλλά όλο τούτο που στοίχισε δισεκατομμύρια και εργάστηκαν εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες επιστήμονες, δεν μπορεί να συγκριθεί με έναν κόκκο σίτου. Ο κόκκος του σίτου έχει ζωή μέσα του, έχει καρπό πολύ μέσα του. Μπορεί να   το ανθρώπινο μάτι να βλέπει έναν κόκκο σίτου μικρό και ταπεινό και η καρδιά του να το απορρίπτει και να προσκολλάται στο μεγάλο διαστημόπλοιο, γιατί «ο άνθρωπος αποβλέπει εις το φαινόμενον» (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Όμως τούτες οι μεγάλες δυνάμεις της ζωής υπάρχουν μέσα στον κόκκο του σίτου έτοιμες να ενεργοποιηθούν, αφού όμως πρώτα (απαραίτητη προϋπόθεση) πεθάνει τούτος ο κόκκος. Εάν αυτό το σποράκι μείνει στο ράφι, μένει όπως είναι, δεν αλλάζει, δε μεταβάλλεται. Όμως εάν πέσει στη γη και πεθάνει, τότε πολύ καρπό φέρει. Είναι νόμος της φύσης. Μέσα από το θάνατο του σπόρου του σιταριού έρχεται στην ύπαρξη ένα καινούργιο φυτό, που δίνει άφθονο καρπό. 

       Πολλές φορές έχω βρεθεί το καλοκαίρι σε κτήματα που είναι σπαρμένα με σιτάρια. Μια φορά παρατήρησα ένα μεγάλο στάχυ που είχε πολύ καρπό και είχε γείρει προς τα κάτω. Πλησίασα σιγά - σιγά και το ξερίζωσα. Είχε ένα πλούσιο ριζικό σύστημα και στην άκρη ενός ριζίδιου υπήρχε σάπιο το σποράκι, από το οποίο είχε δημιουργηθεί αυτό το φυτό, με κορμό, με φύλλα και με πολύ καρπό. Αν αυτό το σποράκι είχε μείνει στο ράφι μιας αποθήκης του γεωργού, δε θα υπήρχε καμία μεταβολή σ’ αυτό, θα είχε μείνει μόνο. Όμως τώρα που πέθανε έφερε πολύ καρπό. 

        Ανάλογος νόμος ισχύει και στα πνευματικά πράγματα. Χάρη στο Λυτρωτικό θάνατο του Κυρίου Ιησού Χριστού όλοι οι πιστοί περνούν μέσα από τον “πνευματικό θάνατο” στην καινούργια ζωή. «Όσοι δε είναι του Χριστού εσταύρωσαν την σάρκα ομού με τα πάθη και τας επιθυμίας» (Γαλάτας Ε/5: 24). Όπως ο θάνατος του κόκκου του σιταριού κλείνει μέσα του δυνάμεις ζωής που κάνουν να βλαστήσει ένα καινούργιο φυτό, έτσι και ο θάνατος του Κυρίου Ιησού Χριστού περικλείει δυνάμεις μιας καινούργιας πνευματικής ζωής που αποκτούν οι ψυχές που με πίστη θα «συσταυρωθούν» μαζί Του. 

     Είναι ο Ιησούς Χριστός ο κόκκος που, αφού έπεσε στη γη και πέθανε, δεν έμεινε σε κάποιο θεολογικό ράφι, ώστε να το ερευνήσει η ανθρώπινη φιλοσοφία ή επιστήμη. Όχι. Πέθανε, για να βγει μέσα από το θάνατό του η Λύτρωση, η Σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου, η αιώνια η άφθονη ζωή. «εγώ ήλθον διά να έχωσι ζωήν και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία». (Ιωάννης Ι/10: 10). Πόσο θα πρέπει να πλημμυρίζει την καρδιά μας η ευγνωμοσύνη, όταν σκεφθεί κανείς ότι τούτος «ο κόκκος», ο Ιησούς Χριστός, εθελούσια για μένα και για σένα «έγινε υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιππησίους Β/2: 8). 

       Αλήθεια πόσο καρπό έφερε τούτος ο θάνατος; Ένα σποράκι αυτής της καρποφορίας είμαι και εγώ, είσαι και εσύ. Όμως σ’ αυτήν την κατάσταση θα πρέπει να κάνω μια μεγάλη επιλογή. Θα μείνω ζωντανός και μόνος ή θα «πεθάνω» για να φέρω καρπό πολύ; Η ίδια πρόσκληση προσφέρεται σε κάθε άνθρωπο. Τώρα εγώ θα πρέπει να επιλέξω. Μόνος ή πεθαμένος μαζί με το Χριστό; Πού θα βαδίσω; Στο μεγάλο δρόμο, στη μεγάλη ασφαλτοστρωμένη λεωφόρο ή στο στενό και χωμάτινο δρόμο της πίστης και του θανάτου, «μπείτε μέσα από τη στενή πύλη επειδή, πλατιά είναι η πύλη, και ευρύχωρος ο δρόμος που φέρνει στην απώλεια, και πολλοί είναι αυτοί που μπαίνουν μέσα απ' αυτή». (Ματθαίος Ζ/7:   13). Το πρώτο είναι εύκολο, αλλά οδηγεί όλο και πιο μακριά από Εκείνον. Το δεύτερο έχει κόστος, αλλά οδηγεί στη δόξα και την αιώνια ζωή. Στο τέλος του δύσκολου δρόμου περιμένει το νικητή ο ίδιος ο Κύριος έτοιμος να του απονείμει το στεφάνι της ζωής. «Μη φοβάσαι τίποτε από όσα πρόκειται να πάθεις πρόσεξε, ο διάβολος πρόκειται να βάλει μερικούς από σας σε φυλακή, για να δοκιμαστείτε και θα έχετε θλίψη δέκα ημερών. Γίνε πιστός μέχρι θανάτου, και θα σου δώσω το στεφάνι τής ζωής». (Αποκάλυψις Β/2: 10). Ο Κύριος μας προειδοποιεί τους δικούς Του : Θα σας μισήσουν πάντες και πιο πολύ οι οικείοι σας. «και εχθροί του ανθρώπου θέλουσιν είσθαι οι οικιακοί αυτού». (Ματθαίος Ι/10: 36). 

      To κόστος για να υπάρξει καρπός, καρποφορία είναι θάνατος. Θάνατος του Εγώ, θάνατος της σάρκας και όλων όσων πηγάζουν από αυτήν. «Είναι δε φανερά τα έργα τής σάρκας τα οποία είναι: Μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια» (Γαλάτας Ε/5: 19). Συμπερασματικά, όταν βλέπουμε έναν κόκκο σίτου, αμέσως θα πρέπει να σκεπτόμαστε ότι έχει μέσα του μια καρποφορία, αλλά και ένα θάνατο. Αν ένας άλλος κόκκος δεν είχε πεθάνει, δε θα υπήρχε. Και αν θέλει να φέρει καρπό, θα πρέπει κι αυτός να πεθάνει. 

     Ο κόκκος που μένει στο ράφι της αποθήκης κρύβει μέσα του ένα δράμα, λέγεται ακαρπία, ατολμία για την καταβολή του κόστους της καρποφορίας. Θυμίζει εκείνον που έλαβε μια μνα και την έκρυψε και την κράτησε και ενώ αναμφισβήτητα την πρόσεξε, δεν την πέταξε, όμως δεν την πολλαπλασίασε με αποτέλεσμα να λάβει την αποδοκιμασία του Θεού. (Λουκάς ΙΘ/19: 24). Το ερώτημα για τον καθένα είναι το εξής : Εγώ σε ποιον μοιάζω; Ο Χριστός για μένα και για σένα κατέβαλε τα λύτρα της αμαρτίας μας. Είμαστε «καρπός του πόνου της ψυχής του». (Ησαΐας ΝΓ/53: 11). Ο Κύριος είδε «έκγονα», αφού πρώτα «έδωσε την ψυχήν αυτού προσφοράν περί αμαρτίας» (Ησαΐας ΝΓ/53: 10). 

       Και συνεχίζει ο Προφήτης Ησαΐας επτακόσια χρόνια π.Χ. «Θέλει ιδεί τους καρπούς του πόνου της ψυχής αυτού, και θέλει χορταστεί, ο δίκαιος δούλος μου θέλει δικαιώσει πολλούς διά της επιγνώσεως αυτού». (Ησαΐας ΝΓ/53: 11). Αποτέλεσμα του θανάτου του Ιησού Χριστού είναι ο κάθε σωσμένος και λυτρωμένος άνθρωπος, όλοι εκείνοι που μια μέρα θα αποτελέσουν “τη νύμφη” του Ιησού Χριστού (Αποκάλυψις ΚΑ/21: 9). Πρόκειται για ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων «από κάθε έθνος και φυλήν και γλώσσαν και λαόν» (Αποκάλυψη ΙΔ/14: 6) που μια μέρα θα σταθούν μπροστά Του, για να λάβουν τον έπαινο, το στεφάνι της ζωής. Αυτοί θα ακούσουν από τον ίδιο τον Κύριο τούτα τα λόγια: «Εύγε, αγαθέ δούλε επειδή εις το ελάχιστον εφάνης πιστός, έχε εξουσίαν επάνω δέκα πόλεων». (Λουκάς ΙΘ : 17). 

      Ο κόκκος του σίτου περιέχει τα ίδια “στοιχεία” με τον πιστό άνθρωπο. Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει : 

42 Ούτω και η ανάστασις των νεκρών. Σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία 

43 σπείρεται εν ατιμία, ανίσταται εν δόξη σπείρεται εν ασθενεία, ανίσταται εν δυνάμει 

44 σπείρεται σώμα ζωϊκόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν. Είναι σώμα ζωϊκόν, και είναι σώμα πνευματικόν. (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 42 – 44). 

       Με την ευκαιρία αυτή ο Κύριος αποκαλύπτει μια ακόμη μεγάλη αλήθεια «Τώρα είναι κρίσις του κόσμου τούτου» (εδ.31). Τώρα που με το θάνατό Του θα δοξαστεί ο Υιός του ανθρώπου και «ο άρχων του κόσμου τούτου» θα νικηθεί και θα εκβληθεί έξω (Ιωάννης ΙΒ/12: 31). Ο Απόστολος των Εθνών βροντοφωνάζει: 

12 συνταφέντες μετ' αυτού εν τω βαπτίσματι, διά του οποίου και συνανέστητε διά της πίστεως της ενεργείας του Θεού, όστις ανέστησεν αυτόν εκ των νεκρών. 

13 Και εσάς, όντας νεκρούς εις τα αμαρτήματα και την ακροβυστίαν της σαρκός σας, συνεζωοποίησε μετ' αυτού, συγχωρήσας εις εσάς πάντα τα πταίσματα, 

14 εξαλείψας το καθ' ημών χειρόγραφον, συνιστάμενον εις διατάγματα, το οποίον ήτο εναντίον εις ημάς, και αφήρεσεν αυτό εκ του μέσου, προσηλώσας αυτό επί του σταυρού 

15 και απογυμνώσας τας αρχάς και τας εξουσίας, παρεδειγμάτισε παρρησία, θριαμβεύσας κατ' αυτών επ' αυτού. (Κολοσαείς Β/2: 12 – 15). 

      Το αποτέλεσμα του θανάτου του Ιησού Χριστού πάνω στο Σταυρό και η συντριπτική ήττα του εχθρού από «το σπέρμα της γυναικός» (Γένεσις Γ/3: 15) είχε το εξής ευεργετικό αποτέλεσμα. Ο εχθρός τώρα δεν έχει ισχύ και εξουσία πάνω στις ψυχές που δέχονται με πίστη το Σωτήρα τους και Λυτρωτή τους από την αμαρτία, τον Ιησού Χριστό και παραμένουν ενωμένοι «εν πνεύματι και αλληθεία», (Ιωάννης Δ/4: 24) μαζί Του. Έχασε ο εχθρός την εξουσία την οποία ο άνθρωπος δια της αμαρτίας του είχε παραχωρήσει. 

       «Και εγώ εάν υψωθώ εκ της γης, θέλω ελκύσει πάντας προς εμαυτόν». Θα εκλύσει όλους εκείνους που θα πιστέψουν στο Λυτρωτικό Έργο, που ο Ιησούς Χριστός πραγματοποίησε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Αυτή είναι η δόξα του Ιησού Χριστού, αυτή είναι η νίκη, ο θρίαμβος. Το μυστικό του θριάμβου; Τέλεια υπακοή στο θέλημα του Πατέρα. «Ιδού, έρχομαι διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου» (Εβραίους Ι/10: 29). Νίκησε ο Ιησούς Χριστός «γενόμενος υπήκοος είς το θέλημα του Πατέρα, έως θανάτου, θανάτου Δε Σταυρού» (Φιλιππησίους Β/2: 8). 

       Τούτη τη μεγάλη νίκη μπορεί ο κάθε πιστός να κερδίσει, αν στηρίζεται απόλυτα στη δύναμη του Λυτρωτικού Έργου του Ιησού Χριστού και ζει με υπακοή στο θέλημα του Πατέρα Θεού. Ο πιστός άνθρωπος με το νικητή ο Ιησού Χριστό θα μοιραστεί τη δόξα του και την εξουσία του. «Όστις νικά, θέλω δώσει εις αυτόν να καθήση μετ' εμού εν τω θρόνω μου, καθώς και εγώ ενίκησα και εκάθησα μετά του Πατρός μου εν τω θρόνω αυτού». (Αποκάλυψη Γ/3: 21). 

    Τελειώνοντας θέλω να υπενθυμίσω τα εξής μέσα από το Λόγο του Θεού: Αν ο άνθρωπος «πεθάνει», ως προς τις απαιτήσεις της σάρκας και «συσταυρωθεί» με το Χριστό σε τούτη τη ζωή, ζήσει με άλλα λόγια τη ζωή του Χριστού, ο αναστημένος και δοξασμένος Κύριος θα τον αναστήσει και θα τον πάρει μαζί Του στην αιώνια δόξα. Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει: 

20 Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών, έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων. 

21 Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι' ανθρώπου, ούτω και δι' ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών. 

22 Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ. 

23 Έκαστος όμως κατά την ιδίαν αυτού τάξιν, ο Χριστός είναι η απαρχή, έπειτα όσοι είναι του Χριστού εν τη παρουσία αυτού. (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 20-23). 

     Όσον αφορά τις δοκιμασίες τούτης της ζωής ας προσέξουμε τα εξής: 

-- «Η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς, καθ’ υπεβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης». (Β΄ Κορινθίους Δ/4: 17). 

-- «Επειδή φρονώ ότι τα παθήματα του παρόντος καιρού δεν είναι άξια να συγκριθώσι με την δόξαν την μέλλουσαν να αποκαλυφθή εις ημάς». (Ρωμαίους Η/8: 18). ---

ΤΟ ΧΑΛΚΙΝΟ ΦΙΔΙ

Το χάλκινο φίδι.        

 

 Ευαγγέλιον  «κατά ΙΩΑΝΝΗΝ»,  κεφ. Γ/3 ,  εδ. 14, 15. 

14 Και  καθώς  ο  Μωυσής  ύψωσε  τον όφιν εν  τη ερήμω, ούτω πρέπει να υψωθή ο Υιός του ανθρώπου, 

15 διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον. 

  Βιβλίο «ΑΡΙΘΜΩΝ»,  κεφ. ΚΑ/21,  εδ. 4 – 9.      

4 Και εσηκώθησαν από του όρους Ωρ διά της οδού της Ερυθράς θαλάσσης, διά να περιέλθωσι την γην Εδώμ και ωλιγοψύχησεν ο λαός εν τη οδώ. 

5 Και ελάλησεν ο λαός κατά του Θεού και κατά του Μωϋσέως, λέγοντες, Διά τι ανεβίβασας ημάς εξ Αιγύπτου διά ν' αποθάνωμεν εν τη ερήμω; διότι άρτος δεν είναι και ύδωρ δεν είναι και η ψυχή ημών αηδίασε τον άρτον τούτον, τον ελαφρόν. 

6 Και απέστειλεν ο Κύριος επί τον λαόν τους όφεις τους φλογερούς και εδάγκανον τον λαόν, και λαός πολύς εκ του Ισραήλ απέθανε. 

7 Και ελθών ο λαός προς τον Μωϋσήν είπον, Ημαρτήσαμεν, διότι ελαλήσαμεν κατά του Κυρίου και κατά σού δεήθητι του Κυρίου να σηκώση τους όφεις αφ' ημών. Και εδεήθη ο Μωϋσής υπέρ του λαού. 

8 Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Κάμε εις σεαυτόν όφιν φλογερόν και βάλε αυτόν επί ξύλου και πας όστις δαγκασθή και εμβλέψη εις αυτόν, θέλει ζήσει. 

9 Και έκαμεν ο Μωϋσής όφιν χαλκούν και έβαλεν αυτόν επί ξύλου και εάν όφις εδάγκανε τινά, εμβλέπων ούτος εις τον όφιν τον χαλκούν, έζη. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

      Ο Θεός με θαυμαστό τρόπο έχει βγάλει το λαό Ισραήλ από την Αίγυπτο και με επίσης θαυμαστό τρόπο έχει οδηγήσει αυτόν δια του δούλου του Μωυσή, μέσα στην έρημο με τελικό προορισμό να τον οδηγήσει στην υποσχεμένη "γη της Επαγγελίας" σε μια γη τόσο πλούσια, όπου «έρεε γάλα και μέλι» (Έξοδος Γ/3: 8). Καθώς ο λαός βαδίζει μέσα στην έρημο, ο Θεός προπορεύεται αυτών, τους επιβλέπει, μεριμνά, φροντίζει γι’ αυτούς ημέρα και νύχτα. «ο δε Κύριος προεπορεύετο αυτών, την ημέραν εν στύλω νεφέλης, δια να οδηγή αυτούς εν τη οδώ, την δε νύκτα εν στύλω πυρός, διά να φέγγη εις αυτούς ώστε να οδοιπορώσιν ημέραν και νύκτα» (Έξοδος ΙΓ/13: 21). 

      Θαυμαστές οι επεμβάσεις του Θεού στη ζωή και στην πορεία του λαού Ισραήλ. Τους πέρασε μέσα από την Ερυθρά θάλασσα "ως δια ξηράς" (Εβραίους ΙΑ/11: 29). Αφού εξήλθε και ο τελευταίος Ισραηλίτης, προσπάθησαν να περάσουν και οι Αιγύπτιοι, όμως καταποντίστηκαν (Εβραίους ΙΑ/11: 29). Παρ’ όλα αυτά ο λαός σε κάθε δυσκολία, σε κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζει, σε κάθε του βήμα, ξεχνάει τις επεμβάσεις του Θεού, ολιγοψυχεί, δειλιάζει, χάνει την εμπιστοσύνη του σ΄ Αυτόν. 

4 Και το σύμμικτον πλήθος το μεταξύ αυτών, επεθύμησαν επιθυμίαν και έκλαιον πάλιν και οι υιοί Ισραήλ, και είπαν, Τις θέλει δώσει εις ημάς κρέας να φάγωμεν; 

5 ενθυμούμεθα τα οψάρια, τα οποία ετρώγομεν εν Αιγύπτω δωρεάν, τα αγγούρια και τα πεπόνια και τα πράσα και τα κρόμμυα και τα σκόρδα. (βιβλ. Αριθμών ΙΑ/11: 4,5). [Παλαιά Διαθήκη].

     Ο λαός, τον οποίο ο Κύριος «δια κραταιάς χειρός» (Έξοδος ΙΓ/13: 14) εξήγαγε μέσα από την Αίγυπτο, μέσα από το βούρδουλα του Φαραώ, ξεχνάει τις θαυμαστές επεμβάσεις, ξεχνάει τις ευεργεσίες του Θεού και θυμάται τα «πράσα» και τα «σκόρδα» που έτρωγε στην Αίγυπτο, όταν ήταν υπόδουλος (Αριθμοί ΙΑ/11: 5) και ζητάει να επανέλθει στην Αίγυπτο, στη δουλεία, στο Φαραώ. 

     Μπροστά σε κάθε δυσκολία πάντα έχουν να πουν έναν "κακό λόγο" για το Μωυσή. "Γιατί μας έβγαλες; γιατί μας έφερες εδώ; δεν υπήρχαν μνημεία στην Αίγυπτο για να ταφούμε; έπρεπε να έρθουμε να πεθάνουμε στην έρημο;" (Αριθμοί ΚΑ/21: 5-7). Πεινάμε έκραζαν! Επεμβαίνει ο Θεός με θαυμαστό τρόπο και τους προσφέρει το «μάνα» (Έξοδος ΙΣ/16: 15). Μετά από λίγο. «Όλο μάνα θα τρώμε». Όχι άλλο «μάνα» ….. θέλουμε και κρέας…… Κύριε, λέει ο Μωυσής μπροστά στο Θεό, θέλουν κρέας. Η απάντηση του Θεού: «Θα τρώγουν κρέας επί ένα μήνα λέει ο Κύριος, μέχρι να βγει από τα ρουθούνια τους, θα γίνει σ’ αυτούς αηδία» (Αριθμοί. ΙΑ/11: 20). 

      Παρ’ όλα αυτά ο λαός επιμένει στην άρνησή του. Διψάμε! (Αριθμοί Κ/20: 2-5). Και εδώ η επέμβαση του Θεού είναι άμεση. «Μωυσή μαζί με τον αδελφό σου τον Ααρών, παρουσία όλου του λαού, μιλήσατε προς την πέτρα και θα δώσει πολλά νερά» (Αριθμοί Κ/20: 8) για να πιει ο λαός. «Είναι τι αδύνατον εις τον Κύριον;» (Γένεση ΙΗ/18: 14). 

      Εδώ ο Μωυσής, λυγισμένος από τη συνεχή ανταρσία του λαού προς το Θεό, έκανε το μεγάλο λάθος, αντί να μιλήσει στην πέτρα, όπως του είχε πει ο Θεός, χτύπησε την πέτρα δύο φορές με τη ράβδο του (Αριθμοί Κ/20: 11). Η ανυπακοή αυτή στο Θεό είχε σαν αποτέλεσμα ο Μωυσής να μην μπει στη «γη της επαγγελίας» (Αριθμοί Κ/20: 12). Ίσως πει κάποιος: «ήταν σοβαρό αμάρτημα αυτό;». Ναι. Γιατί η πέτρα, που έδωσε νερό (ζωή), συμβολίζει το Χριστό, που χτυπήθηκε μία φορά πάνω στο σταυρό. Δεν μπορεί να χτυπηθεί και πάλι ο Χριστός (Εβραίους Ι/10: 10 & Α΄ Πέτρου Γ/3: 18). Η θυσία Του έγινε «μία φορά» (Εβραίους Ι/10: 10) για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Εκτός αυτού ο Μωυσής έδωσε την εντύπωση στο λαό ότι αυτός έδωσε το νερό, χτυπώντας εντυπωσιακά την πέτρα και δεν έδωσε τη δόξα στο Θεό μπροστά σε όλο το λαό για το θαυμαστό αυτό γεγονός, ως όφειλε. 

       Το αποκορύφωμα της ανυπακοής του λαού είναι όταν φτάνει στην πόλη Καδής και πλέον από μακριά βλέπει τη γη της επαγγελίας, τη γη των υποσχέσεων του Θεού. Στο σημείο αυτό ο Μωυσής στέλνει δώδεκα κατασκόπους, για να παρατηρήσουν τη γη (Αριθμοί κεφ. ΙΓ/13). Όταν επιστρέφουν, οι δέκα από αυτούς είναι τελείως απογοητευμένοι. Η απάντησή τους είναι απόλυτη και κατηγορηματική: "Αδύνατον να μπούμε στη γη εκείνη που κατοικούν υιοί Ανάκ" (υπερμεγέθεις άνδρες, γίγαντες). Οι υπόλοιποι δύο (ο Χάλεβ, ο υιός του Ιεφονή & ο Ιησούς του Ναυή), προέκριναν το θέλημα του Θεού και προέτρεψαν το λαό να επιτεθούν και να καταλάβουνε την πόλη, γιατί αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Ο λαός παρασύρθηκε από τους πολλούς και πάνω στον πανικό του στρέφεται εναντίον του Μωυσή, έτοιμος να τον λιθοβολήσει (Αριθμοί ΙΔ/14: 10). 

     Τα αποτελέσματα αυτής της ανυπακοής υπήρξαν τραγικά. Σαράντα ολόκληρα χρόνια στην έρημο περιπλανήθηκε ο λαός, μέχρις ότου πέθαναν όλοι εκείνης της γενιάς, εκτός του Χάλεβ και του Ιησού του Ναυή (Εβραίους Γ/3: 11). 

      Κατά την πορεία του λαού μέσα στην έρημο πολλοί εχθροί στράφηκαν εναντίον του. Πρώτοι μετά το πέρασμα από την Ερυθρά θάλασσα ήταν οι Αμαλικήτες (Εξοδος ΙΖ/17: 14), για να ακολουθήσουν οι Εδωμίτες, Μωαβίτες, Αμμωνίτες, Αμοραίοι, Μαδιανίτες, Πολλές φορές ενωμένοι μεταξύ τους προσπαθούν να ανακόψουν την πορεία του λαού και να τον καταστρέψουν. 

     Όπως διαβάσαμε παραπάνω, καθώς ο λαός Ισραήλ πλησιάζει στα σύνορα της γης Εδώμ, νέες γκρίνιες αρχίζουν, καινούργιες αντιρρήσεις ξεσπούν κατά του Μωυσή και κατά του σχεδίου του Θεού που θα τους έφερνε στη χώρα που τους είχε υποσχεθεί. Έτσι κορυφώνεται η ανθρώπινη ανταρσία, αχαριστία και απιστία στο Πρόσωπο και τη δύναμη του Θεού. 

    Τούτη τη φορά όμως μέσα στο στρατόπεδο συνέβη κάτι απροσδόκητο, τρομερό και κεραυνοβόλο. Γέμισε το στρατόπεδο από φλογερά φίδια που βγήκαν μέσα από την έρημο. Τα φίδια ήταν πολλά, φλογερά, θανατικά. Όποιος δαγκάνονταν από τα φίδια αυτά πέθαινε. Θεραπεία δεν υπήρχε, παρά μόνον θάνατος. Τρομερή ήταν η οργή του Κυρίου κατά του απειθούς και σκληροτράχηλου τούτου λαού. Δεν υπήρχε λύση, δεν υπήρχε ελπίδα, μόνο θάνατος. Τούτα τα φίδια στη ζωή μου και στη ζωή σου μπορεί να είναι: ακολασία, πορνεία, φιλαργυρία, υπερηφάνεια, πλεονεξία......, φίδια που μας επιτίθενται, μας δαγκώνουν καθημερινά, για να μας οδηγήσουν μακριά από το Θεό και συνεπώς στον αιώνιο θάνατο. Θέλεις ειλικρινά ν' απαλλαγείς από "το φίδι" του πάθους που σ' έχει κυριεύσει, που μέρα με τη μέρα σε καταστρέφει και δεν μπορείς να το νικήσεις; Έτσι χάνονται ζωές, καταστρέφονται οικογένειες. 

      Μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση κατάλαβε ο λαός το λάθος του και μετανόησε για τη στάση και τη συμπεριφορά του. Ήρθαν λοιπόν μπροστά στο Μωυσή λέγοντας: «Αμαρτήσαμε, μιλήσαμε κατά του Κυρίου και κατά σου, ζήτησε από τον Κύριο να πάρει τα φίδια από μας». Και δεήθηκε ο Μωυσής υπέρ του λαού. Ο Κύριος άκουσε την προσευχή του, όμως δεν απομάκρυνε τα φίδια. Έδωσε εντολή στο Μωυσή να κατασκευάσει ένα χάλκινο φίδι, όμοιο με κείνα τα φίδια που είχαν επισκεφθεί το στρατόπεδο, να το δέσει πάνω σε ένα κοντάρι και να το υψώσει στο κέντρο του στρατοπέδου. Οποίος δαγκανόταν από εκείνα τα φλογερά φίδια, αν έστρεφε το βλέμμα του και έβλεπε το υψωμένο χάλκινο φίδι, θα γινόταν αμέσως καλά. 

     Ανέλπιστη και πρωτότυπη ήταν τούτη η λύση που έδωσε ο Θεός. Ειλικρινά κανένας δε θα τη σκεπτόταν. Αν ο Θεός ζητούσε από το Μωυσή να βρει μια λύση στο πρόβλημα, ο Μωυσής θα έψαχνε να βρει τίποτα βότανα, διάφορα γιατροσόφια, για να καθαρίσει τις πληγές ή θα έκανε κάτι παρόμοιο. Όμως τη λύση την έδωσε ο Θεός. Ήταν μια λύση που είχε συμβολική σημασία. Ήταν μια λύση πέρα από «εκείνα τα οποία εμείς ζητούμε ή νοούμε» (Εφεσίους Γ/3: 20). 

     Πόσο κατατοπιστικός ήταν ο Κύριος σε εκείνον τον νυκτερινό επισκέπτη που τον έλεγαν Νικόδημο και ο οποίος ήταν «διδάσκαλος του Ισραήλ» (Ιωάννης Γ/3: 10). Θυμάσαι, του είπε, Νικόδημε, απ’ όλα αυτά που έχεις διαβάσει και έχεις ακούσει, "πώς ο Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω;". Έτσι πρέπει να υψωθεί και ο Υιός του Ανθρώπου για ένα και μόνο λόγο. Για να μην απολεσθεί πας ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή (κατά Ιωάννην ΙΓ/13: 16). Εκείνο το χάλκινο φίδι ήταν ένας συμβολισμός. Προεικόνιζε ένα άλλο πολύ μεγαλύτερο γεγονός που θα ακολουθούσε, την ύψωση του Υιού του Θεού πάνω στο σταυρό. 

     Ο Μωυσής μέσα στην έρημο ύψωσε ένα χάλκινο φίδι, όμως πάνω στο σταυρό του Γολγοθά ο Θεός υψώνει τον ίδιο το Γιο Του το μονογενή. Πάνω στο σταυρό ο Χριστός γίνεται αμαρτία, βαστάζει την αρρώστια της ψυχής μας, τα πάθη μας, τις αμαρτίες μας (Ησαΐας, κεφ. ΝΓ/53) και πεθαίνει στη θέση του καθενός από μας. Ο Θεός έκανε τα πάντα «όστις τον ίδιο εαυτού Υιόν δεν εφείσθη, αλλά παρέδωκεν αυτό υπέρ πάντων ημών, πως και μετ’ αυτού δεν θέλει χαρίσει εις ημάς τα πάντα;» (Ρωμαίους Η/8: 32). 

      Ο Θεός έκανε τα πάντα για τη δική μας σωτηρία. Άραγε ποιο είναι το μέρος το δικό μας; Μπροστά σε τούτο το θαυμαστό γεγονός τι πρέπει εμείς να κάνουμε; Το μέρος το δικό μας είναι: Ένα βλέμμα πίστεως σε Εκείνον που πέθανε πάνω στο σταυρό για να μην πεθάνω εγώ και συ. Μια αναγνώριση της αμαρτωλής ζωής μας και ο Θεός κάνει μέσα μας το θαύμα της συγχώρεσης και της αναγέννησης (Ιωάννης Γ/3: 3). Ένα βλέμμα πίστεως αρκεί, «για να μην απωλεστεί, πας ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Όλο το νόημα κρύβεται μέσα σε μια λέξη «πας». Μέσα σ’ αυτό το «πας» είμαι και εγώ, είσαι και εσύ, είναι όλοι οι άνθρωποι κάθε φυλής και κάθε γλώσσας (Αποκάλυψη Ε/5: 9). Γιατί ο Θεός θέλει «πάντες να σωθούν και να έρθουν και να γνωρίσουν την αλήθεια» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4).

       Ίσως να μην υπάρχει καλύτερη περιγραφή του Σωτήριου Έργου του Ιησού Χριστού από τούτο το υψωμένο φίδι μέσα στην έρημο. Αν σε ρωτήσουν αδερφέ μου, τι σημαίνει για σένα το Πάσχα, ίσως να μην υπάρχουν καλύτερα λόγια από τούτα που είπε ο Κύριος σε τούτο τον επισκέπτη. «Καθώς ο Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτω πρέπει να υψωθεί ο υιός του ανθρώπου …….». 

       Τα φλογερά εκείνα φίδια που έζωσαν το στρατόπεδο συμβολίζουν την αμαρτία, που από παντού έρχεται να κυκλώσει τον άνθρωπο, με πολλά πρόσωπα, με πολλές μορφές και μ' ένα σκοπό, ν' απομακρύνει τον άνθρωπο από το Θεό για να τον καταστρέψει αιώνια. «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Όποιος δαγκώνονταν από τα φίδια πέθαινε. Για να μην πεθάνει, έπρεπε να γυρίσει και να κοιτάξει το υψωμένο χάλκινο φίδι. Ο Θεός δεν απομάκρυνε τα φίδια, δεν απομάκρυνε την αμαρτία, αλλά προσέφερε τον Ιησού Χριστό που υψώθηκε πάνω στο σταυρό (όπως το φίδι στην έρημο) για τη σωτηρία όλων εκείνων των ανθρώπων, που με ένα βλέμμα πίστεως θα ατενίσουν σ’ Αυτόν και θα σωθούν αιωνίως, όπως ακριβώς ατένισε προς Αυτόν ο ένας εκ των δύο ληστών και έλαβε τη σωτηρία του. "Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω" (Λουκάς ΚΓ/23: 43). Ίσως πει κάποιος "Κύριε συγνώμη, είναι ληστής, είναι κακούργος......." Είναι πρώην ληστής και πρώην κακούργος, τώρα είναι δικός Μου απαντά ο Κύριος πάνω από το σταυρό, θα ζήσει αιώνια κοντά Μου, γιατί μετανόησε για την αμαρτωλή ζωή του και επικαλέστηκε τ' Όνομά μου (Ρωμαίους Ι/10: 13).

        Αυτή είναι η «χάρις του Θεού» (Εφεσίους Β/2: 8), αυτή είναι η «ανεκδιήγητη δωρεά του Θεού» (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 15), αυτό είναι το μοναδικό Πρόσωπο που έδωσε ο ουρανός για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων (Πράξεις Δ/4: 12). Τη λύση για τη θεραπεία από το δάγκωμα των φιδιών την έδωσε ο Θεός. Τη λύση για την αιώνα λύτρωση από την αμαρτία την έδωσε ο Ουρανός. Την έδωσε η Αγάπη του Θεού για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Δεν είναι ανθρώπινη επινόηση. Είναι ένα ολόκληρο σχέδιο που μέσα στην Πανσοφία Του, από αγάπη το συνέλαβε ο Θεός, για να σωθεί και να μην πεθάνει αιώνια ο πληγωμένος από την αμαρτία άνθρωπος. Ο Θεός μισεί την αμαρτία, αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό και τον περιμένει με μετάνοια να έρθει κοντά Του.

      Βέβαια δεν έπαψε ποτέ ο άνθρωπος ανάμεσα στους αιώνες να σοφίζεται δικά του σχέδια για τη σωτηρία του. Δεν έπαψε ποτέ ν' ανακαλύπτει όλο και καινούργια «ιαματικά βότανα» για την αρρώστια της ψυχής του. Στην ουσία δε σταμάτησε να προσπαθεί «να κρύψει τη γύμνια του με φύλα συκιάς» (Γένεση Γ/3: 7). Όλα όμως αυτά τα ανθρώπινα "σχέδια" έχουν ένα κοινό γνώρισμα. Είναι τελείως ανεπαρκή και δε δίνουν λύση. Δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της αμαρτίας, δε μπορούν να σώσουν τον άνθρωπο.

       Για να υπάρξει σωτηρία, είναι ανάγκη να παραιτηθεί ο άνθρωπος από τις δικές του προσπάθειες και τα θρησκευτικά του «βότανα», να μετανοήσει ειλικρινά για το αμαρτωλό παρελθόν του (Πράξεις Γ/3: 19) και να ταπεινωθεί ενώπιον του Θεού. Είναι ανάγκη να αποβάλει κάθε δική του προσπάθεια ο άνθρωπος και να στρέψει το βλέμμα του σ' εκείνη τη λύση που ο Θεός του προσφέρει. Να στρέψει το βλέμμα του με πίστη, με ταπείνωση, στον εσταυρωμένο Ιησού Χριστό, που με την θριαμβευτική Του νίκη, με την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς, έκρινε την αμαρτία και τον θάνατο. 

      Ο δαγκωμένος από το φίδι μπορούσε να θεραπευτεί μ' ένα άλλο φίδι. Αυτό ακριβώς έγινε και με τη σωτηρία του ανθρώπου. Γι' αυτό το Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος, «Έγινε όμοιος με ημάς, παρ’ εκτός αμαρτίας» (Φιλιππησίους Β/2: 7). Περπάτησε στους δρόμους μας. «Διήλθε ευεργετών και θεραπεύων» (Πράξεις Ι/10: 38). Ήρθε, για να υψωθεί και να πεθάνει πάνω στο σταυρό για τη δική μου, για τη δική σου σωτηρία. Ένα “ευχαριστώ” οφείλουμε όλοι μας για ό,τι έκανε για μας, αλλά και για ό,τι έχει σκοπό να κάνει μέσα στη ζωή μας, σύμφωνα με τις υποσχέσεις Του. 

     Κάτι που θα πρέπει ιδιαίτερα να αναφέρουμε είναι ότι ο Θεός δεν διέταξε το Μωυσή να υψώσει στον πάσσαλο ένα πραγματικό φίδι, αλλά ένα ψεύτικο χάλκινο φίδι. Ο Χριστός παρομοιάζεται με φίδι, διότι υψώθηκε πάνω στο σταυρό σαν κακοποιός, σαν ο μεγαλύτερος κακούργος όλων των αιώνων. Όπως όμως το φίδι που ύψωσε ο Μωυσής δεν ήταν πραγματικό αλλά χάλκινο, έτσι και ο Χριστός δεν ήταν πραγματικός κακούργος, αλλά αντίθετα ήταν ο πιο άγιος, ο πιο ειλικρινής, ο πιο αθώος άνθρωπος που περπάτησε ποτέ πάνω στη γη. Ο Απ. Πέτρος αναφέρει γι' Αυτόν: "όστις αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού" (Α' Πέτρου Β/2: 22).

       Σε ολόκληρο το στρατόπεδο του Ισραήλ ένα μόνο χάλκινο φίδι υψώθηκε και σ’ αυτό θα έπρεπε να στρέψουν το βλέμμα τους όσοι δαγκώνονταν. Σε όλο το στρατόπεδο του ανθρώπινου γένους (άσπροι, μαύροι, κίτρινοι, κόκκινοι), ένας μόνο Χριστός υπάρχει που μπορεί να σώσει (Πράξεις Δ/4: 12). Μπορεί οι άνθρωποι να διαιρέθηκαν κατά καιρούς και άλλοι υποστήριξαν τη μία ή την άλλη  απόχρωση, όμως ο Χριστός εξακολουθεί να είναι Ένας. Μία είναι η καρδιά που πόνεσε και πονάει για τον άνθρωπο. Ένας υψώθηκε πάνω στο σταυρό και φορτώθηκε την αμαρτία του κόσμου, «αναμάρτητος ον» (Α' Πέτρου Β/2: 22).    

     Οι χριστιανοί της Κορίνθου είχαν χωριστεί και έλεγαν μεταξύ τους: "Εγώ μεν είμαι του Παύλου, εγώ δε του Απολλώ, εγώ δε του Κηφά, (Πέτρου), εγώ δε του Χριστού" και ο Απ. Παύλος τους απαντά: "Διεμερίσθει ο Χριστός; μήπως ο Παύλος εσταυρώθει διά σας; ή εις το όνομα του Παύλου εβαπτίσθητε;" (Α' Κορινθίους, κεφ. Α/1, εδ. 12, 13). Όλοι θα πρέπει να είμαστε του Χριστού, γιατί Αυτός είναι ο μοναδικός Σωτήρας του κόσμου. Την ημέρα της "Πεντηκοστής" ο Απ. Πέτρος διακηρύττει: "Και δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν" (Πράξεις Δ/4: 12).

    Αλήθεια πόσο απλό είναι το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων! Τόσο απλό, που δυσκολεύεται να το εννοήσει το ανθρώπινο μυαλό. Και έρχεται ο άνθρωπος και σε τούτο το τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο του Θεού (αυτό σημαίνει το "τετέλεσται" πάνω στο σταυρό), να προσθέσει, να βελτιώσει, να τροποποιήσει, να κάνει κάποια δικά του πράγματα, που στα μάτια του, στο νου του, του φαίνονται αρεστά και ελκυστικά. Όμως τι μπορεί να προσθέσει ο άνθρωπος σ’ εκείνο που ο Θεός προσφέρει; Φανταστείτε έναν άνθρωπο να βρεθεί μπροστά στο πορτρέτο της «Τζοκόντα» (έργο του Λεονάρδο ντα Βίντσι) και καθώς θ' ατενίζει εκείνο το χαμόγελο που συμβολίζει την αιωνιότητα της ψυχής του ανθρώπου, κάποια στιγμή να πει: «Α! εγώ μικρός ζωγράφιζα, για να βελτιώσω λίγο με ένα πινελάκι και μια μπογιά, εκείνο το χαμόγελο». Γίνεται αυτό; Ασφαλώς όχι. Εάν λοιπόν δε γίνεται για ανθρώπινα πράγματα, πόσο μάλλον για τα πράγματα του Θεού; 

       Στην περίπτωση των Ισραηλιτών ένα χάλκινο φίδι υψώθηκε πάνω σε ένα κοντάρι. Αυτό ήταν όλο. Φανταστείτε το Μωυσή, καθώς το κοιτάζει, να προσπαθεί να καλλωπίσει το φίδι. Λίγα χρυσά, λίγα μεταξωτά στολίδια, λίγες δάφνες, λίγες πούλιες ….. και όλα αυτά, για να γίνει πιο αποτελεσματικό …. και μετά από λίγο καθώς το φίδι είναι πνιγμένο μέσα στα ανθρώπινα "στολίδια" να μην φαίνονται παρά μόνο τα χρυσά και τα αργυρά. Όμως τούτο το φίδι που το σκέπασαν τα στολίδια δεν έχει δύναμη, δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα στον άνθρωπο που χάνεται, που πεθαίνει εξαιτίας της αμαρτίας (Ρωμαίους Σ/6: 23). 

      Αλήθεια πόσες φορές έγινε αυτό μέσα στην ιστορία της Εκκλησίας; Πόσες φορές τα «στολίδια, τα ήθη, τα έθιμα, οι παραστάσεις, οι ανθρώπινες παραδόσεις, οι διάφορες συνήθειες, τα φαγητά και τα ποτά, οι διασκεδάσεις  και άλλα σκέπασαν Τον υψωμένο Ιησού Χριστό;" Πόσες φορές μέσα σε όλα αυτά δεν μπόρεσαν να Τον αντικρίσουν ψυχές και χάθηκαν αιωνίως; 

      Ακόμα και σήμερα κουρασμένες και φορτωμένες καρδιές (Ματθαίος ΙΑ/11: 28) εκζητούν τον Ιησού Χριστό και δυσκολεύονται να Τον βρουν, γιατί Τον έχουν κρύψει οι ανθρώπινες παραδόσεις και τα ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα. Ας προσέξουμε ιδιαίτερα ένα τέτοιο κίνδυνο. Ας μη χάσουμε ποτέ από τα μάτια μας την απλότητα του σχεδίου της σωτηρίας μας. Ας μη χάσουμε ποτέ από τα μάτια μας τον υψωμένο Ιησού Χριστό. Δε σώζουν τα στολίδια, τα πρόσθετα των ανθρώπινων παραδόσεων και τα ανθρώπινα έργα. Μόνον ο Χριστός σώζει (Πράξεις Δ/4: 12). 

      Αυτό ήταν το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία των Ισραηλιτών: Ένα κοντάρι που στεκόταν όρθιο και πάνω του ήταν δεμένο ένα χάλκινο φίδι. Οποίος δαγκώνονταν από το φίδι έπρεπε να στρέψει το βλέμμα του και να αντικρίσει το υψωμένο φίδι, για να σωθεί. Αν κοίταζε το κοντάρι μόνον, δε σωζόταν, αν κοίταζε τη βάση του κονταριού, πάλι δεν σωζόταν. Ήταν αναγκαίο το κοντάρι, για να στηρίξει το φίδι. Είναι αναγκαία η Εκκλησία, η μετάνοια, οι θρησκευτικές τελετές και έχει το καθένα τη θέση του μέσα στη θρησκευτική ζωή. Όλα αυτά θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελούν το κοντάρι, αλλά δεν μπορεί το κοντάρι να σώσει. Τη σωτηρία την προσφέρει μόνον ο ίδιος ο Χριστός (Πράξεις Δ/4: 12).

      Η συμμετοχή του ανθρώπου στη σωτηρία του είναι στο να στρέψει το βλέμμα του σ’ Αυτόν. Μόνον αυτό χρειάζεται να κάνει ο άνθρωπος. Να κοιτάξει ο ίδιος ο άνθρωπος στον υψωμένο πάνω στο σταυρό Ιησού Χριστό. Δεν μπορεί να κοιτάξει κάποιος άλλος για σένα ή για μένα. Πρέπει να κοιτάξω και να κοιτάξεις ο ίδιος. 

     Υπάρχει μια ωραία εικόνα αγνώστου ζωγράφου, που απεικονίζει το υψωμένο φίδι στο στρατόπεδο των Ισραηλιτών και όλους εκείνους τους πονεμένους, τους καταδικασμένους να στρέφουν το βλέμμα τους, για να αντικρίσουν το χάλκινο φίδι. Μεταξύ αυτών και μία μητέρα σηκώνει το μικρό παιδί της ψηλά και του δείχνει το φίδι, για να το δει το ίδιο το παιδί και να γίνει καλά. Δεν μπορούσε να κοιτάξει η μάννα για το παιδί, ήταν ανώφελο, έπρεπε το ίδιο το παιδί να κοιτάξει. Το μόνο που μπορούσε να κάνει η μάννα ήταν να σηκώσει το παιδάκι της ψηλά και να του δείξει το φίδι. Το ζήτημα της σωτηρίας πρέπει ο καθένας να το αντιμετωπίσει προσωπικά για τον εαυτόν του.

      Τελειώνοντας ένα ερώτημα μένει: Ψυχή, έχεις στρέψει το βλέμμα σου σε Εκείνον που υψώθηκε και πέθανε πάνω στο Σταυρό για σένα; Αν «ναι» «κράτει εκείνο το οποίο έχεις» (Αποκάλυψη Γ/3: 11). Αν όχι, κάνε το τώρα και πάρε μια για πάντα από τα χέρια Εκείνου τη Σωτηρία σου και την αιώνια ζωή κοντά Του. «Τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτός, καιρός σωτηρίας» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). 

      Για την ιστορία αναφέρουμε ότι αργότερα οι Ισραηλίτες έκαναν είδωλο το χάλκινο φίδι και το ονόμασαν «Νεουσθάν», το προσκυνούσαν και του προσέφεραν θυμιάματα. Με τον τρόπο αυτό είχαν παραβεί την εντολή του Θεού (Έξοδος Κ/20: 5-6), «μη προσκυνήσεις αυτά (είδωλα), μηδέ λατρεύσεις αυτά» (Ησαΐας Μ/40: 20 & ΜΔ/44: 9-20), έως ότου 700 χρόνια αργότερα ο μεταρρυθμιστής Βασιλιάς Εζεκίας, που βασίλευσε στον "Ιούδα" από το 715 έως το 686 π.Χ. το «κατασύντριψε» (Β΄ Βασιλέων ΙΗ/18: 3,4). ---

Ο ΜΑΛΧΟΣ.

  

 

 Ευαγγέλιον «κατά Λουκάν», κεφ. ΚΒ/22, εδ. 48 – 50. 

48 Ο δε Ιησούς είπε προς αυτόν Ιούδα, με φίλημα παραδίδεις τον Υιόν του ανθρώπου; 

49 Ιδόντες δε οι περί αυτόν τι έμελλε να γίνει, είπον προς αυτόν Κύριε, να κτυπήσωμεν με την μάχαιραν; 

50 Και εκτύπησεν εις εξ αυτών τον δούλον του αρχιερέως και απέκοψεν αυτού το ωτίον το δεξιόν. 

51 Αποκριθείς δε ο Ιησούς, είπεν Αφήσατε έως τούτου και πιάσας το ωτίον αυτού ιάτρευσεν αυτόν.

 Ευαγγέλιον «κατά Ιωάννην», κεφ. ΙΗ/18, εδ. 10-11. 

10 Τότε ο Σίμων Πέτρος έχων μάχαιραν έσυρεν αυτήν και εκτύπησε τον δούλον του αρχιερέως και απέκοψεν αυτού το ωτίον το δεξιόν ήτο δε το όνομα του δούλου Μάλχος. 

11 Είπε λοιπόν ο Ιησούς προς τον Πέτρον Βάλε την μάχαιράν σου εις την θήκην το ποτήριον, το οποίον μοι έδωκεν ο Πατήρ, δεν θέλω πίει αυτό; 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

      Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Κυρίου κατά την επίγεια διακονία Του δεν ήταν το ασίγαστο πάθος και η μανιώδης έχθρα των αντιπάλων Του, αλλά η αδυναμία κατανόησης και συμπαράστασης από τους δικούς Του. Ο Κύριος τους μιλάει για το πάθος Του κι εκείνοι ζητούν πρωτοκαθεδρίες στην ερχόμενη βασιλεία Του. «Οι δε είπον προς αυτόν δος εις ημάς να καθήσωμεν εις εκ δεξιών σου και εις εξ αριστερών σου εν τη δόξη σου. Ο δε Ιησούς είπε προς αυτούς Δεν εξεύρετε τι ζητείτε» (Μάρκος Ι/10: 37). Τους στέλνει να κηρύξουν την αγάπη Του στους ανθρώπους και εκείνοι του ζητούν να ρίξει φωτιά στην πόλη που δεν τους δέχτηκε. «Κύριε, θέλεις να ζητήσουμε να κατέβει φωτιά από τον ουρανό και να τους αφανίσει, όπως έκανε ο Ηλίας;» (Λουκάς Θ/9: 54). Ο Πέτρος παραμένει μόνιμος αντιρρησίας. Το παράπονο του Κυρίου είναι απόλυτα δικαιολογημένο: «τόσον καιρό είμαι μαζί σας και δεν με γνώρισες» (Ιωάννης ΙΔ/14: 9). Σε μια άλλη συζήτηση "αγανακτισμένος" ο Κύριος από την έλλειψη κατανόησης, "αφού στράφηκε, τους επέπληξε, και είπε: Δεν ξέρετε τίνος πνεύματος είστε εσείς". (Λουκάς Θ/9: 55). Θα λέγαμε ότι ο αγώνας του Κυρίου ήταν ένας διμέτωπος αγώνας ενάντια στην έχθρα του κόσμου, αλλά και αγώνας εξαιτίας των παρανοήσεων των δικών Του. 

      Ας προσέξουμε τούτον τον αποσυντονισμό και ας ζητούμε από το Θεό να μας ανοίγει τα μάτια, ώστε να κατανοούμε κάθε στιγμή το θέλημα του Κυρίου μέσα στη ζωή μας. Οι ώρες που περνάει ο Κύριος είναι τραγικές. Πόσο σκληρή είναι η προδοσία, πόσο μας κάνει πολλές φορές ν' αγανακτούμε! Οι μαθητές, καθώς είδαν τον Ιούδα να «φιλεί» το διδάσκαλο, κατάλαβαν τι πρόκειται να ακολουθήσει και ετοιμάστηκαν, για να επιτεθούν στους παρευρισκόμενους.
     Ο Πέτρος μάλιστα πήρε ένα μαχαίρι και έκοψε το δεξί αυτί του δούλου του αρχιερέα, ο οποίος ονομαζόταν Μάλχος. 

     Τούτο το γεγονός μέσα στη θρησκευτική ιστορία είναι ένα μεγάλο ορόσημο, ένα σημείο αναφοράς και γι’ αυτό όσο θα υπάρχει ζωή, όσο θα μελετάται η Καινή Διαθήκη, θα αναφέρεται και το όνομα «Μάλχος», για να θυμίζει πάντοτε στον άνθρωπο που έχει πνευματικά ενδιαφέροντα, που εκζητεί ειλικρινά το Θεό μέσα στη ζωή του δύο πράγματα: 

1/ Τη σωστή κατεύθυνση. 

2/ Μια μεγάλη ιστορική παρεξήγηση που συνέβη τότε, επαναλήφθηκε ανάμεσα στους αιώνες και συνεχίζει μέχρι τις ημέρες μας. 

   Είναι γεγονός ότι η Εκκλησία του Θεού, διά Ιησού Χριστού, δε στάθηκε, δεν εξέτασε, δεν παρατήρησε, δε ζήτησε από το Θεό να της ανοίξει τα μάτια, για να εννοήσει τούτο το τόσο σημαντικό ορόσημο που υπήρξε μέσα στην πορεία της. Αν το είχε κάνει, από πολλά δεινά και από πολλές δύσκολες καταστάσεις θα είχε απαλλαγεί. 

      Ποια είναι η σωστή κατεύθυνση; Το Έργο για τη Σωτηρία του ανθρώπου ανήκει αποκλειστικά στο Θεό. Το συνέλαβε μέσα στην Πανσοφία Του προ καταβολής κόσμου (Α΄ Πέτρου Α/1: 20) ο Πατέρας Θεός και το εκτέλεσε με τη θέλησή Του και την τέλεια υπακοή Του ο Υιός του Θεού, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Όταν το Έργο αυτό τελείωσε, όταν ολοκληρώθηκε, μια φωνή ακούστηκε πάνω στο λόφο του Γολγοθά «Τετέλεσται». Το Έργο τελείωσε. Πλέον δε θα πεθάνει ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας του, αλλά θα ζήσει αιώνια κοντά στο Θεό, γιατί στη θέση του κάθε ανθρώπου πέθανε ο Χριστός και πλήρωσε Εκείνος για τις αμαρτίες του, ο Άγιος, ο Αναμάρτητος, Εκείνος ο οποίος «δεν έκαμεν ανομίαν ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» (Ησαΐας ΝΓ/53: 9). Πέθανε ο Χριστός πάνω στο σταυρό και πλήρωσε τα λύτρα για την απελευθέρωση του κάθε ανθρώπου. Όταν ένας βρίσκεται στη φυλακή και πάει κάποιος άλλος και πληρώσει γι’ αυτόν, ο φυλακισμένος από εκείνη την ώρα της πληρωμής είναι ελεύθερος. Πλήρωσε γι’ αυτόν κάποιος άλλος. Για όλη την αμαρτία όλων των ανθρώπων, όλων των εποχών πλήρωσε πάνω στο σταυρό ο Ιησούς Χριστός. Είναι ο μόνος Σωτήρας, είναι ο Λυτρωτής του κόσμου (Πράξεις Δ/4: 12). Τούτο το Έργο της σωτηρίας προσφέρεται δωρεάν, κατά χάριν σε κάθε άνθρωπο (Εφεσίους Β/2: 8), ο οποίος μέσα στην ελευθερία που ο Θεός του έχει δώσει καλείται να το δεχθεί ή να το απορρίψει. Σε κάθε περίπτωση ο άνθρωπος θα υποστεί τις συνέπειες των επιλογών του. 

     Σε τούτο το τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο, Πέτρο, προσπαθείς να προσθέσεις τα δικά σου σαρκικά, γήινα, ανθρώπινα εφήμερα έργα. Πέτρο, ο αγώνας είναι πνευματικός και δεν μπορεί να δοθεί με σαρκικά μέσα. Με το μαχαίρι σου, με το θυμό σου, με τον ευέξαπτο χαρακτήρα σου, θα συμπληρώσεις το Έργο του Θεού, θα συμβάλεις στη διάδοσή του; Το Έργο είναι πνευματικό, δεν είναι σαρκικό, γι’ αυτό, Πέτρο, μην ενεργείς, όπως εσύ νομίζεις, αλλά ζήτα ειλικρινά την οδηγία του Θεού για το πώς να σταθείς και τι να πράξεις. Η μακρινή φωνή του Μάλχου ακούγεται και σήμερα. Καμία ανθρώπινη συνδρομή, κανένα βέβηλο χέρι να μην προσπαθήσει να προσθέσει ή να αφαιρέσει κάτι μέσα από το Έργο του Θεού. Ας προσέξουμε τη σάρκα, που πάντα θα ζητάει τα δικά της, «επιθυμεί εναντία του Πνεύματος, το δε Πνεύμα εναντία της σαρκός ταύτα δε αντίκεινται προς άλληλα» (Γαλάτας Ε/5: 17). Πολλές φορές, ενώ το πνεύμα είναι πρόθυμο, η σάρκα αδυνατεί (Μάρκος ΙΔ/14: 38). 

       Πέτρο, η Εκκλησία του Θεού έχει ανάγκη τη συμβολή σου μόνον, όταν αυτή είναι κάτω από την οδηγία του Αγίου Πνεύματος. Μη συμβάλλεις με το δικό σου τρόπο, με το ένα ή το άλλο, που εσύ νομίζεις σωστό. «Πέτρο, μη λυπάσαι για Εμένα» του λέει ο Κύριος, μήπως δεν έχεις καταλάβει ότι μπορώ να παρακαλέσω τώρα κιόλας τον Πατέρα μου και θα στήσει κοντά μου περισσότερες από δώδεκα λεγεώνες αγγέλων;» (Ματθαίος ΚΣ/26: 53). Ο Κύριος να μας ανοίξει τα μάτια, ώστε μέσα από τα σύννεφα των δυσκολιών της ζωής να μπορούμε να βλέπουμε τις λεγεώνες των αγγέλων, που είναι έτοιμες να σταθούν δίπλα μας και να πολεμήσουν, γιατί «οι μάχες είναι του Κυρίου» (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 47). “Το θέλω” ανήκει σε μας. 

      Καθώς ο Κύριος βάδιζε το δρόμο του μαρτυρίου, κάποιες γυναίκες της Ιερουσαλήμ έκλαιγαν για τα παθήματά Του. «Τον ακολουθούσε επίσης μεγάλο πλήθος λαού, καθώς και γυναίκες που στηθοκοπιούνταν και θρηνούσαν γι' αυτόν. Στράφηκε τότε ο Ιησούς σ' αυτές και είπε: Θυγατέρες της Ιερουσαλήμ, μην κλαίτε για μένα αλλά για σας τις ίδιες να κλαίτε και για τα παιδιά σας» (Λουκάς ΚΓ/23: 27-28). 

      Πέρασε καιρός, για να τα καταλάβει όλα αυτά ο Πέτρος. Αναντίρρητα ήταν κακός μαθητής, γιατί στηριζόταν στο “εγώ” και τις δικές του δυνάμεις. Όμως τα κατάλαβε. Την ημέρα της Πεντηκοστής ο πρώην φοβισμένος και τρομοκρατημένος Πέτρος, ο αρνητής του διδασκάλου (Λουκάς ΚΒ/22: 57), καθώς είχε δει τον Κύριο αναστημένο από τους νεκρούς, είχαν αλλάξει τα πάντα μέσα του, είχε λάβει δύναμη Πνεύματος Αγίου και υψώθηκε σαν το λιοντάρι, για να διακηρύξει προς όλους τους παρευρισκόμενους: «και δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν». (Πράξεις Δ/4: 12). Ένα Όνομα έδωσε ο ουρανός για τη Σωτηρία όλων των ανθρώπων. Παρατηρούμε δύο ξεχωριστούς ανθρώπους: Ο Πέτρος ο ορθολογιστής των Ευαγγελίων και ο Πέτρος των Πράξεων των Αποστόλων που γεμάτος από το Πνεύμα το Άγιο, δε φοβάται πλέον, δε δειλιάζει. 

      Η μεγάλη ιστορική παρεξήγηση. Ο Πέτρος με το σπαθί στο χέρι προσπαθεί να σκοτώσει ένα δούλο για να διαφυλάξει την τιμή, την ασφάλεια και την αξιοπρέπεια του Κυρίου Του. Η δύναμη του Θεού, για να τον διαφυλάξει δεν τον άφησε να κάνει φόνο, που προφανώς ήταν ο σκοπός του, αλλά επέτρεψε μόνο να κόψει το αυτί του δούλου, το οποίο ο Κύριος αμέσως αποκατέστησε. 

     Πόσοι κόποι, πόσος αγώνας, πόσο αίμα δε θα είχε χυθεί άδικα, αν άνθρωποι της Εκκλησίας δεν είχαν πέσει στη μεγάλη τούτη ιστορική παρεξήγηση. Ο εγωισμός, η αίσθηση της θρησκευτικής υπεροχής, “το εγώ”, "το δικό μου" έκαναν αυτούς που έλεγαν ότι ήταν Εκκλησία του Θεού να παρεκκλίνουν, να ξεφύγουν από το Έργο και την αποστολή επιδιώκοντας σαρκικούς σκοπούς. Έτσι μέσα από ένα θανατηφόρο σφυχταγκάλιασμα με την πολιτική εξουσία έφτασαν να οργανώσουν την "Ιερά Εξέταση" με τις διάφορες μορφές που κατά καιρούς έλαβε, για να διώξουν τους «αληθινούς προσκυνητές» (Ιωάννης Δ/4: 23), για να γράψουν μελανές έως κατάμαυρες σελίδες μέσα στην ιστορία, όπως η "Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου" (24-08-1572) όταν Καθολικοί στη Γαλλία έσφαξαν 30.000 άμαχους διαμαρτυρόμενους (Ουγενότους). Ήταν μία θλιβερή ημέρα που σημάδεψε με το χειρότερο τρόπο τη Χριστιανική θρησκεία. Όλα αυτά και πολλά άλλα υπήρξαν θλιβερά αποτελέσματα μιας τραγικής παρερμηνείας από τους ανθρώπους του θελήματος του Θεού. 

     Εκείνη λοιπόν τη δύσκολη ώρα, την πιο σκοτεινή μέσα στη σκοτεινή ανθρώπινη ιστορία, έρχεται ο Χριστός να πει στον Πέτρο: «Βάλε την μάχαιραν εις την θήκην». O Κύριος αποδοκίμασε τον τρόπο με τον οποίο ενήργησε ο Πέτρος. Τούτα τα λόγια ο Κύριος έρχεται να τα επαναλάβει σε κάθε έναν που λέει ότι είναι δικός Του, στον πιστό άνθρωπο ο Κύριος έχει δώσει μία άλλη μάχαιρα, για να πολεμάει, «τη μάχαιρα του Πνεύματος», που είναι ο Λόγος του Θεού. Αλίμονο αν τούτη η μάχαιρα δεν είναι ακονισμένη κάθε στιγμή μέσα από τη μελέτη και την προσευχή. Ο Κύριος έχει δώσει μια ολόκληρη πανοπλία, για να μπορέσει να σταθεί το δικό Του παιδί. Πόσο χαρακτηριστικά την περιγράφει ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Σ/6, εδ. 11 – 18) : 

11 Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, διά να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του διαβόλου 

12 διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις. 

13 Διά τούτο αναλάβετε την πανοπλίαν του Θεού, διά να δυνηθήτε να αντισταθήτε εν τη ημέρα τη πονηρά και αφού καταπολεμήσητε τα πάντα, να σταθήτε. 

14 Σταθήτε λοιπόν περιεζωσμένοι την οσφύν σας με αλήθειαν και ενδεδυμένοι τον θώρακα της δικαιοσύνης 

15 και έχοντες υποδεδημένους τους πόδας με την ετοιμασίαν του ευαγγελίου της ειρήνης 

16 επί πάσι δε αναλάβετε την ασπίδα της πίστεως, διά της οποίας θέλετε δυνηθή να σβέσητε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα 

17 και λάβετε την περικεφαλαίαν της σωτηρίας και την μάχαιραν του Πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού, 

18 προσευχόμενοι εν παντί καιρώ μετά πάσης προσευχής και δεήσεως διά του Πνεύματος, και εις αυτό τούτο αγρυπνούντες με πάσαν προσκαρτέρησιν και δέησιν υπέρ πάντων των αγίων. 

     Η μάχαιρα του Πέτρου συμβολίζει την τέλεια παρεξήγηση του Έργου του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Έρχεται να το ακυρώσει και να του προσδώσει μια σκοτεινή μορφή που κάνει τον άνθρωπο να απομακρύνεται απ’ Αυτόν, αντί να πλησιάζει. Το πνευματικό οικοδόμημα της Εκκλησίας θα οικοδομηθεί χωρίς τη συμβολή γήινων στοιχείων, που έρχονται να το αμαυρώσουν και να το ακυρώσουν. 

      Ο Μάλχος θα είναι ως ένα ορόσημο μέσα στο Λόγο του Θεού, θα δείχνει πάντοτε με πελώρια φωτεινά γράμματα το πόσο επιζήμια είναι η ανάμειξη του ανθρώπινου «εγώ» στη μεγάλη υπόθεση της Εκκλησίας του Θεού δια Ιησού Χριστού. Καμία ανάμειξη δεν επιτρέπεται, μόνον αποδοχή, διότι του Κυρίου είναι η Εκκλησία. Αυτός θα έρθει μια μέρα για να την παραλάβει και να την οδηγήσει στη δόξα (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Ο “αμπελώνας” είναι του Κυρίου των δυνάμεων …. (Ησαΐας Ε/5: 7). ---

H ανάσταση του Λαζάρου.

       

     "Λάζαρε δεύρο έξω".

 

 
 

      Ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην», κεφ. ΙΑ/11, εδ. 1 – 40.

 

1 Ήτο δε τις ασθενής Λάζαρος από Βηθανίας, εκ της κώμης της Μαρίας και Μάρθας της αδελφής αυτής. 

2 Η δε Μαρία ήτο η αλείψασα τον Κύριον με μύρον και σπογγίσασα τους πόδας αυτού με τας τρίχας αυτής, της οποίας ο αδελφός Λάζαρος ησθένει. 

3 Απέστειλαν λοιπόν αι αδελφαί προς αυτόν, λέγουσαι Κύριε, ιδού, εκείνος τον οποίον αγαπάς, ασθενεί. 

4 Και ακούσας ο Ιησούς είπεν Αύτη η ασθένεια δεν είναι προς θάνατον, αλλ' υπέρ της δόξης του Θεού, δια να δοξασθή ο Υιός του Θεού δι' αυτής. 

5 Ηγάπα δε ο Ιησούς την Μάρθαν και την αδελφήν αυτής και τον Λάζαρον. 

6 Καθώς λοιπόν ήκουσεν ότι ασθενεί, τότε μεν έμεινε δύο ημέρας εν τω τόπω όπου ήτο 

7 έπειτα μετά τούτο λέγει προς τους μαθητάς Ας υπάγωμεν εις την Ιουδαίαν πάλιν.

 8 Λέγουσι προς αυτόν οι μαθηταί Ραββί, τώρα εζήτουν να σε λιθοβολήσωσιν οι Ιουδαίοι, και πάλιν υπάγεις εκεί; 

9 Απεκρίθη ο Ιησούς Δεν είναι δώδεκα αι ώραι της ημέρας; εάν τις περιπατή εν τη ημέρα, δεν προσκόπτει, διότι βλέπει το φως του κόσμου τούτου 

10 εάν τις όμως περιπατή εν τη νυκτί, προσκόπτει, διότι το φως δεν είναι εν αυτώ. 

11 Ταύτα είπε, και μετά τούτο λέγει προς αυτούς Λάζαρος ο φίλος ημών εκοιμήθη, αλλά υπάγω διά να εξυπνήσω αυτόν. 

12 Είπον λοιπόν οι μαθηταί αυτού Κύριε, αν εκοιμήθη, θέλει σωθή. 

13 Αλλ' ο Ιησούς είχεν ειπεί περί του θανάτου αυτού εκείνοι όμως ενόμισαν ότι λέγει περί της κοιμήσεως του ύπνου. 

14 Τότε λοιπόν είπε προς αυτούς ο Ιησούς παρρησία Ο Λάζαρος απέθανε. 

15 Και χαίρω διά σας, διά να πιστεύσητε, διότι δεν ήμην εκεί αλλ' ας υπάγωμεν προς αυτόν. 

16 Είπε δε ο Θωμάς, ο λεγόμενος Δίδυμος προς τους συμμαθητάς Ας υπάγωμεν και ημείς, διά να αποθάνωμεν μετ' αυτού. 

17 Ελθών λοιπόν ο Ιησούς εύρεν αυτόν τέσσαρας ημέρας έχοντα ήδη εν τω μνημείω. 

18 Ήτο δε η Βηθανία πλησίον των Ιεροσολύμων, απέχουσα ως δεκαπέντε στάδια. 

19 Και πολλοί εκ των Ιουδαίων είχον ελθεί προς την Μάρθαν και Μαρίαν, διά να παρηγορήσωσιν αυτάς περί του αδελφού αυτών. 

20 Η Μάρθα λοιπόν, καθώς ήκουσεν ότι ο Ιησούς έρχεται, υπήντησεν αυτόν η δε Μαρία εκάθητο εν τω οίκω. 

21 Είπε λοιπόν η Μάρθα προς τον Ιησούν Κύριε, εάν ήσο εδώ, ο αδελφός μου δεν ήθελεν αποθάνει.

22 Πλην και τώρα εξεύρω ότι όσα ζητήσης παρά του Θεού, θέλει σοι δώσει ο Θεός. 

23 Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς Ο αδελφός σου θέλει αναστηθή. 

24 Λέγει προς αυτόν η Μάρθα Εξεύρω ότι θέλει αναστηθή εν τη αναστάσει εν τη εσχάτη ημέρα. 

25 Είπε προς αυτήν ο Ιησούς Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει 

26 και πας όστις ζη και πιστεύει εις εμέ δεν θέλει αποθάνει εις τον αιώνα. Πιστεύεις τούτο; 

27 Λέγει προς αυτόν Ναι, Κύριε, εγώ επίστευσα ότι συ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, ο ερχόμενος εις τον κόσμον. 

28 Και αφού είπε ταύτα, υπήγε και εφώναξε Μαρίαν την αδελφήν αυτής κρυφίως και είπεν Ο Διδάσκαλος ήλθε και σε κράζει. 

29 Εκείνη, καθώς ήκουσε, σηκόνεται ταχέως και έρχεται προς αυτόν. 

30 Δεν είχε δε ελθεί ο Ιησούς έτι εις την κώμην, αλλ' ήτο εν τω τόπω, όπου υπήντησεν αυτόν η Μάρθα. 

31 Οι Ιουδαίοι λοιπόν, οι όντες μετ' αυτής εν τη οικία και παρηγορούντες αυτήν, ιδόντες την Μαρίαν ότι εσηκώθη ταχέως και εξήλθεν, ηκολούθησαν αυτήν, λέγοντες ότι υπάγει εις το μνημείον, διά να κλαύση εκεί. 

32 Η Μαρία λοιπόν καθώς ήλθεν όπου ήτο ο Ιησούς, ιδούσα αυτόν έπεσεν εις τους πόδας αυτού, λέγουσα προς αυτόν Κύριε, εάν ήσο εδώ, ο αδελφός μου δεν ήθελεν αποθάνει. 

33 Ο δε Ιησούς, καθώς είδεν αυτήν κλαίουσαν και τους ελθόντας μετ' αυτής Ιουδαίους κλαίοντας, εστέναξεν εν τη ψυχή αυτού και εταράχθη, 

34 και είπε Που εβάλετε αυτόν; Λέγουσι προς αυτόν Κύριε, ελθέ και ίδε. 

35 Εδάκρυσεν ο Ιησούς. 

36 Έλεγον λοιπόν οι Ιουδαίοι Ιδέ πόσον ηγάπα αυτόν. 

37 Τινές δε εξ αυτών είπον Δεν ηδύνατο ούτος, όστις ήνοιξε τους οφθαλμούς του τυφλού, να κάμη ώστε και ούτος να μη αποθάνη; 

38 Ο Ιησούς λοιπόν, πάλιν στενάζων εν εαυτώ, έρχεται εις το μνημείον ήτο δε σπήλαιον, και έκειτο λίθος επ' αυτού. 

39 Λέγει ο Ιησούς. Σηκώσατε τον λίθον. Λέγει προς αυτόν η αδελφή του αποθανόντος η Μάρθα Κύριε, όζει ήδη διότι είναι τεσσάρων ημερών. 

40 Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς Δεν σοι είπον ότι εάν πιστεύσης, θέλεις ιδεί την δόξαν του Θεού; 

41 Εσήκωσαν λοιπόν τον λίθον, όπου έκειτο ο αποθανών. Ο δε Ιησούς, υψώσας τους οφθαλμούς άνω, είπε Πάτερ, ευχαριστώ σοι ότι μου ήκουσας. 

42 Και εγώ εγνώριζον ότι πάντοτε μου ακούεις αλλά διά τον όχλον τον περιεστώτα είπον τούτο, διά να πιστεύσωσιν ότι συ με απέστειλας. 

43 Και ταύτα ειπών, μετά φωνής μεγάλης εκραύγασε “ Λάζαρε, δεύρο έξω”. 

44 Και εξήλθεν ο τεθνηκώς, δεδεμένος τους πόδας και τας χείρας με τα σάβανα, και το πρόσωπον αυτού ήτο περιδεδεμένον με σουδάριον. Λέγει προς αυτούς ο Ιησούς Λύσατε αυτόν και αφήσατε να υπάγη. 

45 Πολλοί λοιπόν εκ των Ιουδαίων, οίτινες είχον ελθεί εις την Μαρίαν και είδον όσα έκαμεν ο Ιησούς, επίστευσαν εις αυτόν. 

46 Τινές δε εξ αυτών απήλθον προς τους Φαρισαίους και είπον προς αυτούς όσα έκαμεν ο Ιησούς.

         ΣΧΟΛΙΑ : 

    Στο ενδέκατο κεφάλαιο του ευαγγελίου «κατά Ιωάννην» εξιστορείται με κάθε λεπτομέρεια το θαύμα της Ανάστασης του Λαζάρου, που αποτελεί το τελευταίο, αλλά και ένα από τα σπουδαιότερα θαύματα της διακονίας του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, αφού ο Κύριος δεν θεράπευσε απλά, αλλά ανέστησε έναν νεκρό. 

    Ο Λάζαρος ζούσε σ’ ένα μικρό χωριό, τη Βηθανία, που βρισκόταν περίπου τρία χιλιόμετρα ανατολικά της Ιερουσαλήμ και ήταν φίλος του Χριστού. Οι αδελφές του Μάρθα & Μαρία είχαν φιλοξενήσει πολλές φορές τον Κύριο (Λουκάς Ι/10: 38-40 & Ιωάννης ΙΒ/12: 1-3). Ο Ιωάννης μάλιστα εξηγεί ότι η Μαρία από τη Βηθανία ήταν εκείνη που αργότερα άλειψε τον Κύριο με μύρο και σκούπισε τα πόδια του με τα μαλλιά της (Ιωάννης ΙΑ/11: 2). 

    Καθώς η εχθρότητα και η αντιπάθεια των Ιουδαίων για το Πρόσωπο του Κυρίου συνεχώς αυξάνεται, ο Κύριος προτιμά να αποσυρθεί με τους μαθητές Του «πέραν του Ιορδάνου» πιθανόν στη Βηθανία της Περαίας (Ιωάννης Α/1: 28), όπου σύμφωνα με την πληροφορία του Ευαγγελιστή ο Ιωάννης, ο Βαπτιστής, ήταν αρχικά εκεί και βάπτιζε. 

   Όταν αρρώστησε ο Λάζαρος, οι αδελφές του έστειλαν αμέσως μήνυμα στον Κύριο ότι ο αγαπημένος του φίλος ήταν άρρωστος. «Κύριε, ιδε ον φιλείς ασθενεί». Με πολύ λεπτό και ευγενικό, διακριτικό  τρόπο, αλλά και πολλή σοφία οι δύο αδελφές ενημερώνουν τον Κύριο. Δεν Του ζητάνε να έρθει να επισκεφθεί τον αδελφό τους, γιατί γνωρίζουν πόσο παρακινδυνευμένο είναι αυτό για την ασφάλεια Του και για την ασφάλεια των μαθητών Του, αν επιστρέψουν στην Ιουδαία, αφού λίγες μέρες πριν είχαν γλυτώσει από λιθοβολισμό των Ιουδαίων (Ιωάννης Ι/10: 31). Ενημερώνουν απλά τον Κύριο, του υπενθυμίζουν «ον φιλείς» (εκείνον που αγαπάς) και αφήνουν στην κρίση του Κυρίου τον τρόπο με τον οποίο θα ενεργήσει. Ας προσέξουμε να μην υπαγορεύουμε στον Κύριο για το τι θα πράξει και πώς για το οποιοδήποτε πρόβλημα που μας απασχολεί. Ας ησυχάζουμε στη βεβαιότητα ότι ο Κύριος γνωρίζει το πρόβλημά μας και σύμφωνα με το Λόγο Του θα κάνει «υπερεκπερισσού υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν» (Εφεσίους Γ/3: 20). 

     Ο Κύριος με προφητική ενόραση είπε: «Αυτή η αρρώστια δεν είναι για να φέρει το θάνατο, αλλά υπέρ της δόξας του Θεού». Είναι δυνατόν να βγει από την αρρώστια, τον πόνο και τη θλίψη δόξα για το Θεό ή κάτι καλό για τον άνθρωπο; Η απάντηση είναι “ναι”. Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει «ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού» (Ρωμαίους Η/8: 28). Ο Κύριος μετά από την πληροφορία που έλαβε για την ασθένεια του Λαζάρου δεν έκανε απολύτως τίποτα, αλλά άφησε να περάσουν δύο ολόκληρες μέρες. Ας έχουμε υπόψη ότι οι «καθυστερήσεις» του Κυρίου δε σημαίνουν άρνηση, δε σημαίνουν απόρριψη. Να θυμόμαστε ότι είναι άλλο το "ρολόι" του Κυρίου και άλλο το δικό μας. Αν δεν απαντά αμέσως στις προσευχές μας, σημαίνει ότι θέλει να μας μάθει την υπομονή, την πίστη, την υπακοή. Ο Κύριος θα απαντήσει ακριβώς την ώρα που πρέπει με τον τρόπο που Εκείνος ξέρει.

       Έπειτα από δύο μέρες, που φαινόταν σαν χαμένος χρόνος, ο Κύριος είπε στους μαθητές Του: «Ας υπάγωμεν εις την Ιουδαίαν πάλιν». Η κάπως ξαφνική αυτή απόφαση του Κυρίου θορύβησε τους μαθητές οι οποίοι ρωτούν τον Κύριο: «Διδάσκαλε, τώρα εζήτουν να σε λιθοβολήσωσιν οι Ιουδαίοι, και πάλιν υπάγεις εκεί;». Αυτά λέει η ανθρώπινη λογική, όμως στα πράγματα του Θεού την πρώτη θέση θα πρέπει να κατέχει η πίστη, η απόλυτη εμπιστοσύνη στον Κύριο. 

    Η απάντηση του Κυρίου ήταν: Υπάρχουν δώδεκα ώρες με φως μέσα στην ημέρα, για να εργάζονται οι άνθρωποι. Όσο ο άνθρωπος εργάζεται το διάστημα της ημέρας, δε διατρέχει κίνδυνο να σκοντάψει, γιατί βλέπει πού πηγαίνει και τι κάνει. Το φως της ημέρας τον προφυλάσσει από το να σκοντάψει και να σκοτωθεί. Το πνευματικό νόημα τούτων των λόγων είναι το εξής: Ο Κύριος βάδιζε σε πλήρη υπακοή με το θέλημα του Θεού και ως εκ τούτου δεν έχει κίνδυνο να τον σκοτώσουν πριν από την ώρα Του. Ο Κύριος θα ήταν ασφαλής μέχρι να ολοκληρωθεί το Έργο που του είχε αναθέσει ο Πατέρας. Αυτό ισχύει και για τον κάθε πιστό άνθρωπο. Εάν βαδίζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, το λόγο έχει ο Θεός μέσα στη ζωή του και καμία δύναμη του εχθρού δεν μπορεί να τον βλάψει. Ο Κύριος έχει πει: «δύο στρουθία δεν πωλούνται δι' εν ασσάριον; και εν εξ αυτών δεν θέλει πέσει επί την γην άνευ του θελήματος του Πατρός σας» (Ματθαίος Ι/10: 29). Ο Θεός είναι παντοδύναμος και ελέγχει τα πάντα. 

      Η άλλη κατηγορία ανθρώπων είναι εκείνοι που περπατούν μέσα στη νύχτα. Πρόκειται για τον άνθρωπο που ζει μακριά από το Θεό και περπατάει σύμφωνα με τις δικές του επιλογές, με το δικό του θέλημα. Ο άνθρωπος αυτός ζει μέσα στο σκοτάδι και μοιραία θα σκοντάψει, επειδή δεν έχει την οδηγία του Αγίου Πνεύματος για το πώς να βαδίσει. Ο Κύριος έχει πει: "«χωρίς Εμένα δεν δύνασθε να κάνετε ουδέν» (Ιωάννης ΙΕ/15: 5) και παρατηρούμε αυτό να εκπληρώνεται καθημερινά μέσα στη ζωή μας:  

     «Mετά τούτο λέγει προς αυτούς Λάζαρος ο φίλος ημών εκοιμήθη». Ο Κύριος μιλάει για ύπνο. Θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι στην Καινή Διαθήκη ο ύπνος ποτέ δεν αφορά την ψυχή, αλλά μόνον το σώμα. Η ψυχή του πιστού ανθρώπου την ώρα του θανάτου δεν πέφτει σε ύπνο, αλλά πηγαίνει να συναντήσει το Χριστό. Εκεί (κοντά στο Χριστό), διευκρινίζει ο Απ. Παύλος, είναι πολύ καλύτερα. «από τη μια έχω την επιθυμία να αναχωρήσω και να είμαι μαζί με τον Χριστό, γιατί πραγματικά αυτό είναι το καλύτερο απ' όλα» (Φιλιππησίους Α/1: 23). 

      Ο Κύριος γνωρίζει πολύ καλά ότι ο Λάζαρος έχει πεθάνει. Επειδή όμως σε λίγο θα τον αναστήσει, αναφέρει ότι “κοιμάται”. Εμείς ζωντανό λέμε έναν άνθρωπο που κινείται, μιλάει, σκέπτεται κλπ. Ο Λόγος του Θεού «ζωντανό» εννοεί εκείνον που έχει συνδεθεί δια της πίστεως με το Χριστό, που είναι η πηγή της ζωής. Ο αρνητής είναι ήδη «νεκρός» για το Θεό, ας μιλάει, ας περπατάει, ας έχει πτυχία και πολλές άλλες πλούσιες δραστηριότητες. Γι’ αυτό άλλωστε χαρακτηριστικά ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι νεκροί θέλουσιν ακούσει την φωνήν του Υιού του Θεού, και οι ακούσαντες θέλουσι ζήσει» (Ιωάννης Ε/5: 25). Τούτα τα λόγια σημαίνουν ότι άνθρωποι που είναι μακριά από το Θεό είναι νεκροί πνευματικά, ο Θεός παρατείνοντας το Έλεός Του τους δίνει  την ευκαιρία ν' ακούσουν την πρόσκληση του Ιησού Χριστού να πιστέψουν σ’ Αυτόν και όσοι απ', αυτούς θα υπακούσουν θα ζήσουν αιώνια κοντά Του. 

       «αλλά υπάγω δια να εξυπνήσω αυτόν». Στο σημείο αυτό ο Κύριος εκφράζει προς τους μαθητές του την πρόθεσή Του να πάει να τον αναστήσει. Οι μαθητές για άλλη μία φορά δεν κατάλαβαν τι ακριβώς εννοούσε ο Κύριος και γι’ αυτό ο Κύριος επανέρχεται και τους λέει: «Ο Λάζαρος απέθανε».«Και χαίρω δια σας, δια να πιστεύσητε, διότι δεν ήμην εκεί αλλ' ας υπάγωμεν προς αυτόν». Όταν ο Κύριος λέει «δια να πιστεύσητε», δεν εννοεί ότι ήταν άπιστοι, αλλά μέσα από αυτό το μεγάλο γεγονός της ανάστασης θα ενισχυόταν περισσότερο η πίστη τους. Άλλωστε γι’ αυτό τους πήρε και κοντά Του. Ο Θωμάς φοβήθηκε ότι, αν ο Ιησούς πήγαινε στη συγκεκριμένη περιοχή, οι Ιουδαίοι θα τον σκότωναν κι αν πήγαιναν και οι μαθητές μαζί Του, θα σκότωναν κι αυτούς. Με πολλή απαισιοδοξία προτρέπει και τους άλλους μαθητές να πάνε μαζί Του. "Είπε δε ο Θωμάς, ο λεγόμενος Δίδυμος προς τους συμμαθητάς. Ας υπάγωμεν και ημείς, δια να αποθάνωμεν μετ' αυτού" (εδ. 16). 

       Όταν ήρθε λοιπόν ο Ιησούς, βρήκε το Λάζαρο να είναι τέσσερις μέρες στο μνήμα. Αυτό αποτελεί απόδειξη ότι ήταν νεκρός. Ο θάνατος του Λαζάρου θα πρέπει να επήλθε λίγο χρόνο μετά την αποχώρηση των αγγελιοφόρων, για να βρουν το Χριστό. Υπολογίζουμε ότι μία μέρα θα χρειάστηκε για να πάνε οι αγγελιοφόροι, δύο μέρες  που καθυστέρησε  ο Κύριος και μία μέρα  που έκανε ο Κύριος,  για να πάει στη Βηθανία. Όλα αυτά εξηγούν τις τέσσερις μέρες που ο Λάζαρος έμεινε στον τάφο. Επειδή η Ιερουσαλήμ ήταν κοντά στη Βηθανία, πολλοί Ιουδαίοι είχαν πάει, για να παρηγορήσουν τις αδελφές του για το τραγικό γεγονός που τους συνέβη. 

      Όταν η Μάρθα έμαθε ότι έρχεται ο Ιησούς Χριστός, έτρεξε να τον προϋπαντήσει. Η συνάντηση έγινε έξω από το χωριό. Δε γνωρίζουμε για ποιο λόγο η Μαρία δεν ακολούθησε, αλλά έμεινε στο σπίτι και περίμενε τον Κύριο. Προσωπικά μου αρέσει περισσότερο η στάση της Μαρίας. Μπροστά στο μεγαλείο του Θεού μην ενεργείς, όπως εσύ νομίζεις, αλλά άφησε τον Κύριο να ενεργήσει και τότε το αποτέλεσμα θα είναι θαυμαστό. 

      Η Μάρθα, καθώς αντίκρισε τον Ιησού, του είπε: «Κύριε, εάν ήσο εδώ, ο αδελφός μου δεν ήθελεν αποθάνει». Ας προσέξουμε τα λόγια της Μάρθας τα οποία αναμφισβήτητα λέγονται με πίστη, η οποία όμως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ατελής. Πίστευε ότι ο Κύριος θα ενεργούσε μόνον, αν ήταν σωματικά παρών. Δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα μπορούσε να θεραπεύσει κάποιον από απόσταση, πόσο μάλλον να αναστήσει ένα νεκρό από απόσταση. Όμως υπάρχει κάτι, εκτός από την απιστία μας, που να μπορεί να δεσμεύσει τη δύναμη του Κυρίου; Η Μάρθα πίστευε ότι ο Κύριος μπορούσε να βοηθήσει την κατάσταση, όμως δεν τολμούσε να πιστέψει ότι θα μπορούσε και να αναστηθεί ο αδελφός της από τους νεκρούς, όμως "είναι τι αδύνατον εις τον Κύριον" (Λουκάς Α/1: 37).  Ο Κύριος, για να αυξήσει την πίστη της, της ανακοινώνει ότι ο αδελφός της θα αναστηθεί. Ας μάθουμε να μην περιορίζουμε τη δύναμη του Θεού. Ο Θεός μπορεί να επέμβει και να κάνει θαυμάσια στη ζωή εκείνου του ανθρώπου που έχει θέσει την εμπιστοσύνη του σ' Αυτόν και αυτό θα συμβεί σε κάθε περίσταση, ανεξάρτητα από χρόνο, τον τόπο κλπ. Οι εξωτερικές περιστάσεις δε μπορούν να περιορίσουν τη δύναμη του Θεού.  

        Αξίζει να παρατηρήσουμε με ποιον τρόπο ο Κύριος πλησιάζει αυτή τη γυναίκα που πενθεί και πώς τη βοηθάει βήμα – βήμα να αυξήσει τη πίστη της στη δύναμη του Θεού. Η Μάρθα κατανοούσε το γεγονός ότι ο αδελφός της θα ανασταίνονταν από τους νεκρούς κατά την «έσχατη ημέρα», όταν θα γινόταν οι ανάσταση όλων των νεκρών. Ο Κύριος βλέπει πόσο περιορισμένα παρατηρεί τα πράγματα  και με πολλή υπομονή της εξηγεί: «Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή». Πόσο θαυμαστή και πόσο αληθινή είναι τούτη η ομολογία! Το ύψος της φτάνει μέχρι τον ουρανό, τα βάθη της μέχρι τα βάθη του Άδη και η έκτασή της αγκαλιάζει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, είναι το μοναδικό Πρόσωπο που μπορεί να αναστήσει το νεκρό εξαιτίας της αμαρτίας άνθρωπο και να τον οδηγήσει στην αιώνια ζωή (Πράξεις Δ/4: 12). Μακριά από τον Κύριο Ιησού Χριστό δεν μπορεί να υπάρξει ανάσταση, ούτε αληθινή ζωή. Ας προσέξουμε στη ζωή μας τις «καθυστερήσεις του Κυρίου». Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για αδιαφορία του Κυρίου. Ο Απ. Πέτρος αναφέρει: «Δεν καθυστερεί ο Κύριος την εκπλήρωση της υπόσχεσής του, όπως μερικοί το εκλαμβάνουν για καθυστέρηση, μα δείχνει μακροθυμία σ' εμάς, επειδή δε θέλει να χαθούν μερικοί, αλλά όλοι να έρθουν σε μετάνοια». (Α΄ Πέτρου Γ/3: 9). 

       «ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει». Ο Κύριος εδώ αναφέρεται στην ημέρα κατά την οποία «οι αποθανώντες εν Χριστώ» θα αναστηθούν και ο Κύριος που θα έχει έρθει στις νεφέλες θα τους παραλάβει μαζί με τους «ζώντας τους περιλυπόμενους», για να τους οδηγήσει στον ουρανό και την αιώνια δόξα (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Το πρόβλημα για τον άνθρωπο δεν είναι αν όλα αυτά θα πραγματοποιηθούν, γιατί οπωσδήποτε θα πραγματοποιηθούν. Η διαβεβαίωση του Κυρίου είναι: «αληθώς σας λέγω, έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γη, ιώτα εν ή μία κεραία δεν θέλει παρέλθει από του νόμου, εωσού εκπληρωθώσι πάντα» (Ματθαίος Ε/5: 18). Το πρόβλημα με τον άνθρωπο είναι: «πιστεύεις τούτο;». Αν ψυχή, το πιστεύεις, ησύχασε στα πόδια του Κυρίου (Λουκάς Ι/10: 39). Αν δεν το πιστεύεις, μέσα στην ελευθερία που ο Θεός σου έχει δώσει, θα πρέπει να γνωρίζεις αυτό που ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τους Εβραίους Χριστιανούς: «Γιατί βέβαια, αν συνεχίζουμε να αμαρτάνουμε θεληματικά μετά που γνωρίσαμε τόσο καλά την αλήθεια, τότε δεν απομένει πια καμιά θυσία για αμαρτίες. Απεναντίας, εκείνο που μας περιμένει είναι μια φοβερή υποδοχή κρίσεως και δυνατής φωτιάς, που πρόκειται να καταφάει αυτούς που εναντιώνονται» (Εβραίους Ι/10: 26). Λέγει η Μάρθα: "Κύριε, εγώ επίστευσα ότι συ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, ο ερχόμενος εις τον κόσμον». Μετά απ’ αυτό θα τρέξει να ειδοποιήσει την αδελφή της την Μαρία. 

        Μάρθα και Μαρία είναι δύο διαφορετικοί χαρακτήρες. Η Μάρθα είναι ο τύπος της δουλειάς, της υπηρεσίας, της προσφοράς, της πλούσιας δραστηριότητας. Η Μαρία είναι ο τύπος της υπακοής, της αγάπης, του πλούσιου συναισθήματος. Ο Κύριος επαίνεσε τη Μαρία χωρίς να απορρίψει την προσφορά της Μάρθας (Λουκάς Ι/10: 42). Τούτα τα πράγματα χρειάζεται να βρίσκονται σε μία ιεράρχηση στη ζωή μας. Τα πρώτα πράγματα, που είναι η υπακοή, η αγάπη …. πρέπει να βρίσκονται στην πρώτη θέση της πνευματικής μας ζωής. Η Μαρία έρχεται στον Ιησού συνοδευόμενη από πλήθος Ιουδαίων, που την ακολουθούσαν πιστεύοντας ότι πάει να κλάψει στο μνήμα και καθώς Τον αντικρίζει, πέφτει στα πόδια Του και με ένα δραματικό τρόπο του λέει: «Κύριε, εάν ήσο εδώ, ο αδελφός μου δεν ήθελεν αποθάνει» (εδ. 32). Ο Κύριος, βλέποντας όλη αυτή τη δραματική εικόνα, αναστέναξε μέσα από την ψυχή του και ταράχτηκε. Σε λίγο ο «Αρχηγός της ζωής», ο «Κύριος του θανάτου» βρίσκεται μπροστά στον τάφο του Λαζάρου. 

       "Εδάκρυσεν ο Ιησούς" (εδ. 35). Ποιος να ζωγραφίσει τούτο τον πίνακα; Ποιος να συλλάβει αυτήν την εικόνα; Είναι συγκλονιστική  τούτη η στιγμή του Κυρίου που δακρύζει συγκινημένος από τον ανθρώπινο πόνο, τον ξεπεσμό, το θάνατο εξαιτίας της αμαρτίας. Συμπάσχει ο Κύριος στον πόνο μας. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Δ/4, εδ. 15) αναφέρει: «δεν έχουμε έναν αρχιερέα που να μην μπορεί να μας συμπονέσει για τις αδυναμίες μας, αλλά έχουμε έναν αρχιερέα που έχει περάσει απ' όλες τις δοκιμασίες, παρόμοια μ' εμάς, χωρίς όμως ν' αμαρτήσει». Ένας βαρύς στεναγμός από το πλήθος απλώνεται γύρω και κάποιοι ψίθυροι από τους «συνήθεις αντιφρονούντας». Άλλοι έλεγαν: «πόσο πολύ τον αγαπούσε» και άλλοι «Δεν ηδύνατο ούτος, όστις ήνοιξε τους οφθαλμούς του τυφλού, να κάμει ώστε και ούτος να μη αποθάνη;». Το όλο σκηνικό έρχεται να καλύψει η φωνή του Κυρίου «άρατε τον λίθον». Προσπαθεί η Μάρθα να διορθώσει τον Κύριο: «Κύριε, όζει ήδη διότι είναι τεσσάρων ημερών». Ο Κύριος της θυμίζει την ανάγκη της πίστεως, για να δει τη δόξα του Θεού. Ακολουθεί μια σύντομη προσευχή του Κυρίου προς τον Πατέρα, όχι για να ζητήσει, αλλά για να ευχαριστήσει τον Πατέρα για το θαύμα που θα ακολουθούσε. Ο Κύριος με  δυνατή φωνή λέγει: «Λάζαρε δεύρο έξω». Σε πολύ λίγο χρόνο ο Λάζαρος βρισκόταν έξω από τον τάφο δεμένος στα πόδια, στα χέρια και στο πρόσωπο από το σουδάριο. Ο Κύριος θα δώσει εντολή να τον ελευθερώσουν από όλα αυτά και να τον αφήσουν να περπατήσει. Αυτός είναι ο άνθρωπος μέσα στον «τάφο» των δυσκολιών και της καθημερινότητας, του άγχους, δεμένος με τα "σουδάρια" των προκαταλήψεων, της άρνησης, της σύγχυσης, της άγνοιας. 

       Μόνον η δύναμη του Θεού μπορεί να αναστήσει το νεκρό άνθρωπο. Όμως είναι δικό μας καθήκον «να μετακινήσουμε τις πέτρες», «να λύσουμε τα σάβανα της προκατάληψης και της δεισιδαιμονίας». Εμείς πάντοτε θα πρέπει να κάνουμε εκείνο που μπορούμε, που είναι μέσα στις δυνατότητές μας. Τα υπόλοιπα είναι στα χέρια του Κυρίου. Οι δικές μας δυνατότητες είναι: «σηκώσατε τον λίθον», «λύσατε αυτόν και αφήσατε να υπάγει». Το μέρος του Κυρίου είναι: «Λάζαρε δεύρο έξω». Ο Θεός ζητάει πάντοτε τη συνεργασία μας. Ο Απ. Παύλος στην Α΄ Κορινθίους (κεφ. Γ/3, εδ.9) αναφέρει: «του Θεού είμεθα συνεργοί». Στη συνεργασία αυτή το «δυνατόν» είναι το μέρος το δικό μας, το «αδύνατον» είναι το μέρος του Κυρίου. Κάποτε ο ιεραπόστολος Moody ταξίδευε μ’ ένα πλοίο. Στην πορεία έπιασε μια φωτιά στο πλοίο και όλοι έτρεξαν και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τη σβήσουν. Πάνω στην κίνηση είδε ένα νέο που καθόταν φαινομενικά αδιάφορος. “Τι κάνεις εσύ”, τον ρώτησε. “Προσεύχομαι για να σβήσει η φωτιά” ήταν η απάντηση. Έλα εδώ του είπε ο Moody “πάρε έναν κουβά, ρίχνε νερό και να προσεύχεσαι ταυτόχρονα”. 

      Είναι και κάτι άλλο ακόμα που θα πρέπει να επισημάνουμε. Όπου επεμβαίνει ο Χριστός, επέρχεται πάντοτε διαχωρισμός. Άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος είχε διακηρύξει: «ήλθον να διαχωρίσω άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής» (Ματθαίος Ι/10: 35). Το ίδιο ισχύει και σ' αυτήν την περίπτωση. Κάποιοι από τους παρευρισκόμενους, όταν είδαν το Λάζαρο αναστημένο, πίστεψαν στο Χριστό και ότι Αυτός είναι ο απεσταλμένος από το Θεό Σωτήρας, ο Λυτρωτής του κόσμου. Ποτέ δε θα λείψουν αυτοί, που παρ’ ότι είδαν το θαύμα, που παρ’ ότι είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν τη δύναμη του Θεού, ήταν απρόθυμοι να δεχτούν τον Κύριο Ιησού και έφυγαν και πήγαν στους Φαρισαίους, για να αναφέρουν τα γεγονότα που είχαν συμβεί στη Βηθανία. Βεβαίως δεν το έκαναν, για να πείσουν τους Φαρισαίους να δεχθούν το Χριστό, αλλά το έκαναν, για να τους ξεσηκώσουν περισσότερο ενάντια στον Κύριο, ώστε να βρουν τρόπο, για να τον θανατώσουν. Η ανθρώπινη καρδιά, δουλωμένη από τον εχθρό της ψυχής, αρνείται να δεχθεί τον ελευθερωτή της, που είναι ο Ιησούς Χριστός (Ιωάννης Η/8: 32). ---