βιβλίο "ΓΕΝΕΣΗΣ" κεφ. Γ/3. (Παλαιά Διαθήκη).

       
 βιβλίο  "ΓΕΝΕΣΗΣ",   κεφ.   Γ/3.      (Παλαιά Διαθήκη).

1 Ο δε όφις ήτο το φρονιμώτερον πάντων των ζώων του αγρού, τα οποία έκαμε Κύριος ο Θεός και είπεν ο όφις προς την γυναίκα, Τω όντι είπεν ο Θεός, Μη φάγητε από παντός δένδρου του παραδείσου; 

2 Και είπεν η γυνή προς τον όφιν, από του καρπού των δένδρων του παραδείσου δυνάμεθα να φάγωμεν 

3 από δε του καρπού του δένδρου, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου, είπεν ο Θεός, Μη φάγητε απ' αυτού, μηδέ εγγίσητε αυτόν, διά να μη αποθάνητε. 

4 Και είπεν ο όφις προς την γυναίκα, Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει 

5 αλλ' εξεύρει ο Θεός, ότι καθ' ην ημέραν φάγητε απ' αυτού, θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας, και θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν. 

6 Και είδεν η γυνή, ότι το δένδρον ήτο καλόν εις βρώσιν, και ότι ήτο αρεστόν εις τους οφθαλμούς, και επιθυμητόν το δένδρον ως δίδον γνώσιν και λαβούσα εκ του καρπού αυτού, έφαγε και έδωκε και εις τον άνδρα αυτής μεθ' εαυτής, και αυτός έφαγε. 

7 Και ηνοίχθησαν οι οφθαλμοί αμφοτέρων, και εγνώρισαν ότι ήσαν γυμνοί και ράψαντες φύλλα συκής, έκαμον εις εαυτούς περιζώματα. 

8 Και ήκουσαν την φωνήν Κυρίου του Θεού, περιπατούντος εν τω παραδείσω προς το δειλινόν και εκρύφθησαν ο Αδάμ και η γυνή αυτού από προσώπου Κυρίου του Θεού, μεταξύ των δένδρων του παραδείσου. 

9 Εκάλεσε δε Κύριος ο Θεός τον Αδάμ, και είπε προς αυτόν, Που είσαι; 

10 Ο δε είπε, Την φωνήν σου ήκουσα εν τω παραδείσω, και εφοβήθην, διότι είμαι γυμνός και εκρύφθην. 

11 Και είπε προς αυτόν ο Θεός, Τις εφανέρωσεν εις σε ότι είσαι γυμνός; Μήπως έφαγες από του δένδρου, από του οποίου προσέταξα εις σε να μη φάγης; 

12 Και είπεν ο Αδάμ, Η γυνή την οποίαν έδωκας να ήναι μετ' εμού, αυτή μοι έδωκεν από του δένδρου, και έφαγον. 

13 Και είπε Κύριος ο Θεός προς την γυναίκα, Τι είναι τούτο το οποίον έκαμες; Και η γυνή είπεν, Ο όφις με ηπάτησε, και έφαγον. 

14 Και είπε Κύριος ο Θεός προς τον όφιν, Επειδή έκαμες τούτο, επικατάρατος να ήσαι μεταξύ πάντων των κτηνών, και πάντων των ζώων του αγρού επί της κοιλίας σου θέλεις περιπατεί, και χώμα θέλεις τρώγει, πάσας τας ημέρας της ζωής σου 

15 και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού. 

16 Προς δε την γυναίκα είπε, Θέλω υπερπληθύνει τας λύπας σου και τους πόνους της κυοφορίας σου με λύπας θέλεις γεννά τέκνα και προς τον άνδρα σου θέλει είσθαι η επιθυμία σου, και αυτός θέλει σε εξουσιάζει. 

17 Προς δε τον Αδάμ είπεν, Επειδή υπήκουσας εις τον λόγον της γυναικός σου, και έφαγες από του δένδρου, από του οποίου προσέταξα εις σε λέγων, Μη φάγης απ' αυτού, κατηραμένη να ήναι η γη εξ αιτίας σου με λύπας θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής πάσας τας ημέρας της ζωής σου

18 και ακάνθας και τριβόλους θέλει βλαστάνει εις σέ και θέλεις τρώγει τον χόρτον του αγρού 

19 εν τω ιδρώτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτον σου, εωσού επιστρέψης εις την γην, εκ της οποίας ελήφθης επειδή γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει. 

20 Και εκάλεσεν ο Αδάμ το όνομα της γυναικός αυτού, Εύαν διότι αυτή ήτο μήτηρ πάντων των ζώντων. 

21 Και έκαμε Κύριος ο Θεός εις τον Αδάμ και εις την γυναίκα αυτού χιτώνας δερματίνους, και ενέδυσεν αυτούς. 

22 Και είπε Κύριος ο Θεός, Ιδού, έγεινεν ο Αδάμ ως εις εξ ημών, εις το γινώσκειν το καλόν και το κακόν και τώρα μήπως εκτείνη την χείρα αυτού, και λάβη και από του ξύλου της ζωής, και φάγη, και ζήση αιωνίως 

23 Όθεν Κύριος ο Θεός εξαπέστειλεν αυτόν εκ του παραδείσου της Εδέμ, διά να εργάζηται την γην εκ της οποίας ελήφθη. 

24 Και εξεδίωξε τον Αδάμ και κατά ανατολάς του παραδείσου της Εδέμ έθεσε τα Χερουβείμ, και την ρομφαίαν την φλογίνην, την περιστρεφομένην, διά να φυλάττωσι την οδόν του ξύλου της ζωής.

           ΣΧΟΛΙΑ : 

     Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο και τον έβαλε για να ζήσει μέσα στον Παράδεισο, που ονομάζεται και κήπος της Εδέμ. Η περιοχή της Εδέμ ήταν στην περιοχή της σημερινής Βασόρα πλησίον της αρχαίας Ούρ των χαλδαίων. Στενή και συνεχής ήταν η επικοινωνία του ανθρώπου με το Θεό. Ο Θεός κατέβαινε τα όμορφα εκείνα δειλινά και συνομιλούσε με τους ανθρώπους. Ο άνθρωπος ζούσε μέσα στη χαρά, μέσα στην ευτυχία, την απόλυτη ευδαιμονία. Ο Θεός τους είχε προειδοποιήσει τον άνθρωπο ότι μέσα στον παράδεισο ήταν ελεύθερος να επιλέξει ό,τι θέλει εκτός από ένα πράγμα, δεν έπρεπε να φάει από το «ξύλο της γνώσεως του καλού και του κακού», γιατί αν έτρωγε απ’ αυτό εξάπαντος θα πέθαινε. (Γένεσις Β/2: 16-17). Με τον τρόπο αυτό ο Θεός δεν ήθελε να στερήσει τον άνθρωπο από κάτι, αλλά ήθελε να τον μάθει την υπακοή και την απόλυτη εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν.

        Όσο οι πρωτόπλαστοι υπάκουαν και δεν έκαναν εκείνο που ο Θεός τους είχε απαγορεύσει, ο Θεός ήταν Κύριος μέσα στη ζωή τους. Όταν όμως παραβήκαν τις εντολές του Θεού, ξέφυγαν από το Θεό και ανακήρυξαν κύριους τους ευατούς τους. Αυτή ακριβώς είναι και η ουσία της ανθρώπινης παρακοής. Ο άνθρωπος δε θέλησε να ζήσει διά της υπακοής στο Θεό. Το σχέδιο του Θεού, που είχε δημιουργήσει τον άνθρωπο «κατ’ εικόναν Θεού», ήταν μέσα από την υπακοή να τον κάνει και «καθ’ ομοίωσιν» του Θεού. Όμως ο άνθρωπος, παρασυρμένος από τον αιώνιο εχθρό της ψυχής, θέλησε να σταθεί απέναντι στο Θεό, να παρακούσει τις εντολές Του και να στηριχτεί στον εαυτόν του και στις δικές του δυνάμεις.

        Εκεί μέσα στον κήπο της Εδέμ τους επισκέφτηκε ο διάβολος με τη μορφή του φιδιού. Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί: «ο δε όφις ήτο το φρονιμώτερον πάντων των ζώων του αγρού, τα οποία έκαμε Κύριος ο Θεός» (Γένεσις Γ/3: 1). Συνήθως ο διάβολος για να μας πειράξει και να μας κάνει να αμαρτήσουμε, να παραβούμε το θέλημα του Θεού στη ζωή μας, δεν παρουσιάζεται «ως λέων ωρυόμενος που περιέρχεται ζητών τίνα να καταπίη» (Α΄ Πέτρου Ε/5: 8), αλλά εμφανίζεται κυρίως «ως άγγελος φωτός» (Β΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 14), για να ξεγελάσει τον άνθρωπο. Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι ο διάβολος είναι ο πατέρας τους ψεύδους (Ιωάννης Η/8: 44). «Δε θα πεθάνετε» τους είπε ο εχθρός, αλλά θα ανοιχθούν τα μάτια σας και θα γίνετε όπως ο Θεός. Όταν έφαγαν, ανοίχτηκαν τα μάτια τους και κατάλαβαν ότι ήταν γυμνοί. 

       Ο θάνατος δεν ήταν μέσα στα σχέδια του Θεού για τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είχε δημιουργηθεί από το Θεό για να ζει αιωνίως. Γι’ αυτό άλλωστε ο άνθρωπος δε θέλει ποτέ να πεθάνει, γι’ αυτό ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να συμβιβαστεί με το θάνατο. Είναι φτιαγμένος από το Θεό ο άνθρωπος για να ζει. Η ζωή αυτή ήταν εξασφαλισμένη στον άνθρωπο υπό έναν όρο, η ζωή του ανθρώπου θα ήταν ταυτισμένη με το θέλημα του Θεού. 

       Όμως ο άνθρωπος αγνοώντας το θέλημα του Θεού είδε το ξύλο και αντί να προστρέξει την αμαρτία, παρατήρησε ότι ήταν «καλόν εις βρώσιν» και ήταν «αρεστον εις τους οφθαλμούς» «επιθυμητόν … ως δίδον γνώσιν» και έτσι έφαγε η γυνή και στη συνέχεια έφαγε και ο άνδρας. Η παρακοή του θελήματος του Θεού είχε συντελεστεί πλέον. Η αμαρτία από έναν άνθρωπο μπήκε σε όλο το ανθρώπινο γένος και δια της αμαρτίας ο θάνατος. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους», (κεφ. Ε/5, εδ. 12), αναφέρει: «Διά τούτο καθώς δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον». 

       Πολλοί κατά καιρούς διερωτήθηκαν: Γιατί ο Θεός έκανε τον άνθρωπο ικανό για να αμαρτήσει; Αλήθεια πώς αλλιώς θα μπορούσε να φτιάξει ο Θεός τον άνθρωπο, αφού ούτε ζώο ήθελε να τον κάνει, ούτε μηχανή. Του έδωσε την ελευθερία που είναι το μεγαλύτερο δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο. Ελευθερία στη σκέψη, στην εκλογή, στη συνείδηση. Είναι το μοναδικό προνόμιο που χάρισε ο Θεός, έστω κι αν αυτή την ελευθερία επρόκειτο ο άνθρωπος να τη χρησιμοποιήσει, για να απορρίψει το δημιουργό του. Επειδή ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να επιλέξει στη ζωή, γι’ αυτό μια μέρα θα δώσει λόγο για το πώς χρησιμοποίησε την ελευθερία του και τις επιλογές έκανε. Το ζώο δε θα δώσει λόγο, γιατί δεν είναι ελεύθερο. 

      Ο άνθρωπος, κάνοντας κακή χρήση της ελευθερίας του, απέτυχε να σταθεί μέσα στο θέλημα του Θεού. Από τότε μέχρι σήμερα ο άνθρωπος ψάχνει να βρει το χαμένο παράδεισο έξω από τον Παράδεισο. Ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας αποκόπηκε από το Θεό που είναι η πηγή της ζωής. Άρα αμαρτία είναι χωρισμός από τη ζωή, όμως χωρισμός από τη ζωή. Χωρισμός από τη ζωή σημαίνει θάνατος, πνευματικός και στη συνέχεια σωματικός. Ο Απ. Παύλος απευθυνόμενος προς τους χριστιανούς της Ρώμης τους επισημαίνει: «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού ζωή αιώνιος διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών» (Ρωμαίους Σ/6: 23). 

      Από την πρώτη στιγμή της αμαρτίας του ανθρώπου και της απομάκρυνσής του από το Θεό, ο Θεός από αγάπη για το δημιούργημά του, τον άνθρωπο, δεν τον άφησε, δεν τον εγκατέλειψε, αλλά έθεσε σε εφαρμογή ένα μεγάλο, μακρόχρονο έργο απολύτρωσης από την αμαρτία και για το σκοπό αυτό άνοιξε τον ουρανό και έδωσε ένα Σωτήρα τον οποίο ο Θεός έστειλε από τον ουρανό. Δια της υποταγής στο σωτήρα Αυτόν ο άνθρωπος μπορεί και πάλι να κερδίσει το χαμένο έδαφος και να αποκτήσει αιώνια ζωή. 

      Αμέσως μετά την πτώση του ανθρώπου έχουμε την πρώτη προφητεία του Θεού προς τον άνθρωπο για το "σπέρμα της γυναικός". Αυτή είναι η μεγάλη υπόσχεση, η πρώτη διαβεβαίωση του Θεού για τον ερχομό ενός σωτήρα που θα λύτρωνε τον άνθρωπο από την αμαρτία και θα τον επανέφερε πάλι στο σημείο εκείνο από το οποίο ξεκίνησε ο άνθρωπος, χαρίζοντάς του αιώνια ζωή.

  «Και έχθραν θέλω στήσει ανάμεσον σου και της γυναικός και ανάμεσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής. Αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού». (Γένεση Γ/3: 15). 

     Εδώ αναφέρεται ολόκληρο το σχέδιο του Θεού για τη λύτρωση του αμαρτωλού ανθρώπου. Για πρώτη φορά ο Θεός αναφέρεται στον Υιόν του τον Ιησού Χριστό και στο Έργο το οποίο θα ερχόταν στη γη για να εκτελέσει. Το κέντημα στην πτέρνα εκ μέρους του φιδιού, που δεν είναι άλλος από τον αιώνιο εχθρό της ψυχής τον διάβολο, η ένδοξη νίκη του Μεσσία Χριστού επί του φιδιού του οποίου θα συντρίψει την κεφαλή. 

      Γιατί έπρεπε να έρθει ο Μεσσίας; Γιατί έπρεπε να υπάρξει λύτρωση του αμαρτωλού ανθρώπου; Για να γίνει λύτρωση, έπρεπε να γίνει εξιλέωση για την αμαρτία.. Για να είναι δίκαιη η εξιλέωση, θα πρέπει να ήταν ανάλογη με την ενοχή του ανθρώπου. Για να είναι ανάλογη με την ενοχή, θα πρέπει η εξιλέωση αυτή να περνά υποχρεωτικά μέσα από το θάνατο, διότι «χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις» (προς Εβραίους Θ/9: 22). Μόνον έτσι θα μπορούσε να αποκατασταθεί και πάλι η αληθινή ζωή, την οποία ο άνθρωπος είχε στερηθεί εξ’ αιτίας της παρακοής του στο θέλημα του Θεού. Μόνο δια του θανάτου είναι δυνατόν να θανατωθεί ο θάνατος (Ιωάννης Γ/3: 14). 

      Γι’ αυτό ήρθε ο Χριστός, γι’ αυτό πέθανε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. «και καθώς ο Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτω πρέπει να υψωθεί ο υιός του ανθρώπου, δια να μην απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει αιώνιον ζωήν» (Ιωάννης Γ/3: 14). 

       Αυτό έκανε ο Χριστός. Ενσαρκώθηκε, έγινε «όμοιος με ημάς, παρ’ εκτός αμαρτίας» για να καταργήσει δια του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι το διάβολον (Εβραίους Β/2: 14). Ο θάνατος του Χριστού πάνω στο σταυρό είχε ως αποτέλεσμα τη συμφιλίωση του Θεού με τον αποστάτη άνθρωπο. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Εφεσίους», κεφ. Β, εδ. 16, αναφέρει: «να συμφιλιώσει και τους δύο σε ένα σώμα προς τον Θεό διαμέσου τού σταυρού, αφού θανάτωσε διαμέσου αυτού την έχθρα». Και στην επιστολή «Β΄προς Κορινθίους», (κεφ. Θ/9, εδ. 9), αναφέρει: «διότι εξεύρετε την χάριν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ότι πλούσιος ων επτώχευσε διά σας, διά να πλουτήσητε σεις με την πτωχείαν εκείνου». Και στην επιστολή «προς Γαλάτας», (κεφ. Δ/4, εδ. 4,5) «ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον, διά να εξαγοράση τους υπό νόμον, διά να λάβωμεν την υιοθεσίαν». 

       Μίκρυνε ο θεός και έγινε όμοιος με τον άνθρωπο, γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να τον σώσει. Μετά την παρακοή τους ο Θεός έβγαλε τους πρωτοπλάστους μέσα από τον Παράδεισο. Αυτό έγινε για να μη φάει ο άνθρωπος μετά την αμαρτία του από το ξύλο της ζωής και ζήσει αιώνια στην κατάσταση της αμαρτίας στην οποία βρέθηκε. Έξω από την Εδέμ ο άνθρωπος θα πέθαινε σωματικά, αλλά θα  σωζόταν από τον αιώνιο θάνατο. 

      Σχετικά με τον ερχομό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού σε τούτο το σκληρό και αφιλόξενο κόσμο μας ο Απόστολος Παύλος μας πληροφορεί: «όταν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, απέστειλε ο Θεός το Γιο Του, που ήρθε μέσω γυναίκας και υποτάχθηκε στο νόμο» (Γαλάτας Δ/4: 4). Μπορεί για τον κόσμο τα Χριστούγεννα να είναι μια μεγάλη γιορτή, όμως για τον πιστό, για τον «αληθινό προσκυνητή» (Ιωάννης Δ/4: 23), θα πρέπει να είναι μια ημέρα ιδιαίτερα πνευματική, μια ημέρα λατρείας, ευχαριστίας και δοξολογίας για την πλούσια χάρη του Θεού και τη σωτηρία Του δια Ιησού Χριστού. Χωρίς αυτή την πνευματική λατρεία τα Χριστούγεννα γίνονται τύπος χωρίς καμία ουσία. Γι’ αυτό ας προετοιμάσουμε τις καρδιές μας για τη μεγάλη γιορτή, την οποία καλούμεθα να γιορτάσουμε πνευματικά με το πνεύμα μας και με την αλήθεια της καρδιάς μας, ευχαριστώντας, το Θεό για την «ανεκδιήγητη προσφορά του» (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 15). 

        Να θυμόμαστε πάντοτε ότι για τους πιστούς ανθρώπους τα Χριστούγεννα δεν είναι γιορτή, είναι η λατρεία της γέννησης του Σωτήρα. Χριστούγεννα σημαίνει: «Ας υπάγωμεν (πνευματικά) έως Βηθλεέμ και ας ίδωμεν το πράγμα τούτο το γεγονός, το οποίον ο Κύριος εφανέρωσεν εις ημάς». (Λουκάς Β/2: 15). Εκεί θα συναντήσουμε τον Κύριο. Θα συγχωρήσει όλες τις αμαρτίες μας (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7), θα πάρει τις θλίψεις μας, τους φόβους μας και θα μας χαρίσει αιώνια ζωή (Ιωάννης Γ/3: 15). Αυτή είναι η πραγματική λατρεία των Χριστουγέννων για όσους Τον γνώρισαν. Για τον κόσμο γύρω μας που συνεχίζει να Τον αγνοεί μέσα στην καθημερινή του ζωή τα Χριστούγεννα δεν είναι λατρεία, είναι μια ωραία γιορτή. 

       Είναι στο δικό σου το χέρι να επιλέξεις αν θα τα γιορτάσεις τούτα τα Χριστούγεννα, όπως ο κόσμος γύρω μας, με μουσικές, φαγητά και ανθρώπινα φώτα ή θα τα γιορτάσεις λατρεύοντας και δοξολογώντας το Θεό «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 23), όπως ακριβώς ζητάει ο Κύριος, ψάλλοντας μέσα από την καρδιά σου: «Χριστέ εν Σοι απέκτησα ειρήνην και χαράν και φέρω εις τα στήθη μου καρδίαν καθαράν» και ευχαριστώντας Αυτόν για τη μεγάλη   προσφορά   που είναι ο Υιός του ο Μονογενής, τον οποίον έδωσε ο Θεός από αγάπη, «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον». (Ιωάννης Γ/3: 16). ---

ΨΑΛΜΟΣ ΛΔ / 34.

      ΨΑΛΜΟΣ ΛΔ / 34.

 «Ψαλμός του Δαβίδ, ότε μετέβαλε τον τρόπον αυτού έμπροσθεν του Αβιμέλεχ ούτος δε απέλυσεν αυτόν, και απήλθε.» 

        Η ιστορία του Ψαλμού αυτού αρχίζει από το βιβλίο "Α΄ Σαμουήλ" (κεφ. ΚΑ/21). Ο Δαβίδ στην προσπάθειά του να ξεφύγει από το βασιλιά Σαούλ, ο οποίος αναίτια και με μεγάλο μίσος τον καταδίωκε, ζήτησε καταφύγιο σε ένα Φιλισταίο βασιλιά της πόλης Γαθ, που ονομαζόταν Αγχούς. Ο βασιλιάς αυτός στο συγκεκριμένο ψαλμό αποκαλείται με τον τίτλο "Αβιμέλεχ", που αποτελεί προσωπικό τίτλο, όπως Φαραώ, Καίσαρας κλπ. Ο Δαβίδ, επειδή φοβήθηκε ότι ο βασιλιάς θα τον σκότωνε, προσποιήθηκε ότι ήταν τρελός χαράζοντας σχήματα πάνω στις πόρτες και αφήνοντας το σάλιο του να τρέχει πάνω στα γένια του. Καθώς τον είδε σ’ αυτή την κατάσταση ο βασιλιάς Αγχούς άρχιζε να φωνάζει και να λέει: "Τότε, ο Αγχούς είπε στους δούλους του: Να, εσείς βλέπετε τον άνθρωπο ότι είναι τρελός· γιατί τον φέρατε σε μένα; Μήπως εγώ στερούμαι από τρελούς, ώστε να τον φέρετε για να κάνει τον τρελό μπροστά μου; Αυτός θα έμπαινε μέσα στο σπίτι μου;" (Α' Σαμουήλ ΚΑ/21: 14,15).

        Μέσα από όλες αυτές τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζει ο Δαβίδ βλέπει  τη δύναμη και το ενδιαφέρον του Θεού για το κάθε δικό  Του παιδί  και για  να εξυμνήσει  τον Κύριο  γράφει  τον "Ψαλμό"  (ΛΔ/34).  Ένας  ιδιαίτερα αγαπητός ψαλμός που εκφράζει με τόση  ευγλωττία  την  προσωπική  μαρτυρία  του  Δαβίδ  για  τη  σωτηρία  που ο Θεός προσφέρει  όχι  από  τις  προσωπικές  δυνατότητες  του ανθρώπου, αλλά «κατά χάριν», μέσω της πίστεως (Εφεσίους Β/2: 8).

        ΣΧΟΛΙΑ : 

       1. Θέλω ευλογεί τον Κύριον εν παντί καιρώ η αίνεσις αυτού θέλει είσθαι διαπαντός εν τω στόματί μου. 

    Καθώς ο Δαβίδ συλλογίζεται τις επεμβάσεις του Θεού και τη σωτηρία του, καθώς θυμάται «πάσας τας ευεργεσίας» του Θεού μέσα στη ζωή του, η καρδιά του γεμίζει από χαρά και δοξολογία. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον κάθε πιστό άνθρωπο. Η σωτηρία που ο Θεός του προσφέρει, χωρίς να το αξίζει εξαιτίας της αμαρτίας και της αποστασίας του είναι ένα μεγάλο δώρο, που θα πρέπει να γεμίζει τη καρδιά μας από ευγνωμοσύνη για το δωρητή. Θα ευγνωμονώ το Θεό, λέει ο Δαβίδ, «εν παντί καιρώ» και στη χαρά και στη λύπη και την ημέρα και τη νύχτα και στα στα εύκολα και στα δύσκολα. 

       Ο ύμνος μου για το Θεό θα είναι πάντοτε στο στόμα μου. Δεν έχει ανάγκη ο Κύριος από προσφορές ή άλλα υλικά αγαθά, εκζητεί όμως στη συμπεριφορά του ανθρώπου τη στάση εκείνη του ενός εκ των δέκα λεπρών που, αφού έλαβε τη θεραπεία του, γύρισε πίσω και του είπε: «Σ’ ευχαριστώ Κύριε» (Λουκάς ΙΖ/17: 12-19). Αυτή είναι η πιο σύντομη, αλλά και η πιο μεγάλη προσευχή, καθώς περικλείει ένα πολύ μεγάλο νόημα. "Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε· Δεν εκαθαρίσθησαν οι δέκα; οι δε εννέα που είναι;"

       2 Εις τον Κύριον θέλει καυχάσθαι η ψυχή μου οι ταπεινοί θέλουσιν ακούσει, και θέλουσι χαρεί.

      Ο άνθρωπος που ακούει τη φωνή του Πνεύματος του Αγίου μέσα του να κράζει «αββά ο πατήρ» (Ρωμαίους Η/8: 15), που μέσα στην καρδιά του το Πνεύμα το Άγιο συμμαρτηρεί  ότι είναι συγχωρεμένος και σωσμένος από το Θεό, αισθάνεται την ανάγκη να καυχηθεί, όχι γιατί είναι κάποιος, όχι για το ότι κατάφερε κάτι με τις δικές του δυνάμεις, αλλά να καυχηθεί «για τον Κύριο», τον οποίο ο Δαβίδ αποκαλεί: "ο Θεός της Σωτηρίας μου" (Ψαλμός ΚΕ/25: 5). Όταν ο άνθρωπος κατανοήσει ότι γεννήθηκε με την αμαρτία και για το λόγο αυτό θα έπρεπε να πεθάνει, γιατί "ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος" (Ρωμαίους Σ/6: 23) και για να μην πεθάνει ήρθε στη γη και πέθανε στη θέση του ο Χριστός. "παρεδόθη διά τας αμαρτίας ημών και ανέστη διά την δικαίωσιν ημών" (Ρωμαίους Δ/4: 25). Ο άνθρωπος που έχει σωθεί, διά του αθώου αίματος του Κυρίου Ιησού Χριστού δε μπορεί να έχει άλλο καύχημα στη ζωή πέρα από το Πρόσωπο του Χριστού, από το σωτήριο Έργο του σταυρού. Όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει ότι δια της πίστεως στο Χριστό έχει μέσα του "ζωντανή ελπίδα" ουρανού και δεν ανήκει πλέον στους «λοιπούς τους μη έχοντας ελπίδα» (Α' Θεσσαλονικείς Δ/4: 13), δεν μπορεί να έχει άλλη καύχηση στη ζωή του. Το ίδιο θα συμβεί και με κάθε ταπεινή ψυχή που θ' "ακούσει" τη φωνή του Υιού του Θεού και θα "υπακούσει" σ’ αυτήν. Ο Λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει: «έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι νεκροί (οι ζωντανοί, αλλά πνευματικά νεκροί, επειδή δε γνωρίζουν το Θεό) θέλουσιν ακούσει την φωνήν του Υιού του Θεού και οι ακούσαντες (οι υπακούσαντες) θέλουσι ζήσει (Ιωάννης Ε/5: 25). 

        3. Μεγαλύνατε τον Κύριον μετ' εμού, και ας υψώσωμεν ομού το όνομα αυτού. 

«Ελάτε αδέλφια μαζί μου» κράζει ο Δαβίδ γεμάτος με ευγνωμοσύνη προς το Θεό να μεγαλύνουμε τον Κύριο, να Τον δοξάσουμε μαζί, να Τον υμνήσουμε, να ψάλουμε από την καρδιά μας, να στείλουμε ύμνο ευχαριστίας σ’ Αυτόν, να υψώσουμε μέσα στον κόσμο το Άγιο όνομά Του, έτσι ώστε και άλλες ψυχές που είναι παγιδευμένες από τον εχθρό της ψυχής, που ζουν μέσα στην άγνοια του Λόγου του Θεού, να Τον γνωρίσουν και να σωθούν αιωνίως. 

    4. Εξεζήτησα τον Κύριον, και επήκουσέ μου, και εκ πάντων των φόβων μου με ηλευθέρωσεν. 

     "Ζήτησα τον Κύριο" λέει ο Δαβίδ. Τη φράση αυτή διαχρονικά την επαναλαμβάνει ο κάθε πιστός άνθρωπος και ο Θεός με άκουσε. Είναι Θεός «ακούων προσευχήν» (Ψαλμός ΞΕ/65: 2). Από την ώρα που ο άνθρωπος έφυγε μακριά από το Θεό ένας "βασιλιάς"   κατέλαβε την καρδιά του, που ονομάζεται φόβος, τρόμος, πανικός. Έκτοτε ο άνθρωπος ζει μέσα στην αβεβαιότητα και το φόβο. Το Κύριο χαρακτηριστικό της εποχής θα λέγαμε ότι είναι ο φόβος. Φόβος για το σήμερα, για το αύριο, για την κάθε στιγμή. Καμία εφεύρεση, κανένα ανθρώπινο μέσο δεν μπορεί να διώξει το φόβο. Μόνον ο Θεός μπορεί να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τους φόβους του. Μόνον όταν εμπιστεύεται το Θεό ο άνθρωπος, ο Θεός του προσφέρει σιγουριά, βεβαιότητα σωτηρίας, τακτοποίηση του αμαρτωλού παρελθόντος, πλήρη εξασφάλιση. 

   5. Απέβλεψαν προς αυτόν και εφωτίσθησαν, και τα πρόσωπα αυτών δεν κατησχύνθησαν. 

      Τι ευλογία να μπορεί ο άνθρωπος να πάρει την καρδιά του από τα γήινα, τα μάταια, τα εφήμερα τούτης της ζωής και να εμπιστευθεί το Θεό! Θα λάβει το φως του Αγίου Πνεύματος, θα φωτιστεί και για την επιλογή του αυτή δε θα ντραπεί ποτέ στη ζωή του. "Διότι λέγει η γραφή· Πας ο πιστεύων επ' αυτόν δεν θέλει καταισχυνθή" (Ρωμαίους Ι/10: 11 & Α' Πέτρου Β/2: 6). Ο άνθρωπος αυτός θ' αγαπήσει και θα προσκολληθεί στον Κύριο. 

      6. Ούτος ο πτωχός έκραξε, και ο Κύριος εισήκουσε, και εκ πασών των θλίψεων αυτού έσωσεν αυτόν. 

      «ο πτωχός έκραξε και ο Κύριος τον άκουσε". Τι ωραίο, τι παρήγορο να υψώνεις τη φωνή σου και να έχεις τη βεβαιότητα ότι ο Θεός σε ακούει! Μέσα στις δύσκολες και μπερδεμένες καταστάσεις που η αμαρτία έχει υφάνει μέσα στη ζωή μας έρχεται ο Κύριος να μας ελευθερώσει. "Εγώ δε είμαι πτωχός και πένης αλλ' ο Κύριος φροντίζει περί εμού· η βοήθειά μου και ο ελευθερωτής μου συ είσαι· Θεέ μου, μη βραδύνης" (Ψαλμός Μ/40: 17).

      7. Άγγελος Κυρίου στρατοπεδεύει κύκλω των φοβουμένων αυτόν και ελευθερόνει αυτούς. 

      Εκείνοι που έχουν φόβο Θεού, εκείνοι που επικαλούνται το Όνομά του «εν πνεύματι και αληθεία»,  εκείνοι   που  είναι "παιδιά του Θεού"  δια  Ιησού  Χριστού,   ζουν   μέσα   στην ασφάλεια του Θεού. Γύρω τους στρατοπεδεύει  άγγελος του Κυρίου, που είναι έτοιμος  να τους  φυλάξει  και  να  τον  ελευθερώσει  από  τις  παγίδες  του εχθρού της ψυχής.  Κανένα πρόβατο του Θεού δε θα χαθεί ποτέ και γι’ αυτό μας έχει διαβεβαιώσει ο ίδιος ο Κύριος: «τα δικά μου πρόβατα ακούν τη φωνή μου, και εγώ τα γνωρίζω και με ακολουθούν και εγώ δίνω σ' αυτά αιώνια ζωή και δεν θα χαθούν στον αιώνα, και κανένας δεν θα τα αρπάξει από το χέρι μου». (Ιωάννης Ι/10: 28). Αυτή είναι η απόλυτη ασφάλεια. 

      8. Γεύθητε και ιδέτε ότι αγαθός ο Κύριος μακάριος ο άνθρωπος ο ελπίζων επ' αυτόν. 

      Ο Κύριος καλεί και σήμερα την κάθε ψυχή να έρθει κοντά Του και να τον γνωρίσει. Καλεί τον κάθε άπιστο "Θωμά" να πλησιάσει και να βάλει το δάκτυλό του στον τύπον των ήλων και να δει πόσο αγαθός και απείραστος κακών είναι ο Κύριος (επιστολή Ιακώβου Α/1: 13). Είναι τρισευτυχισμένος ο άνθρωπος που έχει θέσει την ελπίδα του στο Θεό και δεν ελπίζει σε άρχοντες ή σε βραχίονα ανθρώπου. 

      9. Φοβήθητε τον Κύριον, οι άγιοι αυτού διότι δεν υπάρχει στέρησις εις τους φοβουμένους αυτόν. Ο Δαβίδ διακηρύσσει: «Ήμουν νέος, και ήδη γέρασα, και δεν είδα δίκαιον εγκαταλειμμένον ούτε το σπέρμα του να ζητάει ψωμί» (Ψαλμός ΛΖ/37: 25). Αυτός που έχει «φόβο Θεού» (σεβασμό στο Θεό) έχει και «νουν Θεού», τα μετράει όλα και ο Κύριος δε θα επιτρέψει να στερηθεί οτιδήποτε έχει ανάγκη. Ο άνθρωπος αυτός δεν θα περιέλθει σε ανέχεια. 

      10.  Οι πλούσιοι πτωχεύουσι και πεινώσιν αλλ' οι εκζητούντες τον Κύριον δεν στερούνται ουδενός αγαθού. 

      Βλέπουμε καθημερινά παραδείγματα πλουσίων, που ζουν μακριά από το Θεό, μέσα στην αφροσύνη τους να πτωχεύουν και να πεινάνε, όμως αυτοί που ειλικρινά εκζητούν τον Κύριο, ο ίδιος ο Κύριος μας διαβεβαιώνει ότι δεν θα στερηθούν από κανένα αγαθό που θα είναι αναγκαίο για τη ζωή τους. 

      11 Έλθετε, τέκνα, ακούσατέ μου τον φόβον του Κυρίου θέλω σας διδάξει. 

      Η χάρις του Θεού μας σώζει, μας στηρίζει, μας φροντίζει, αλλά και μας διδάσκει. Στην επιστολή του "Τίτο" (κεφ. Β/2, εδ. 11–16) αναφέρεται: 

..11Διότι εφανερώθη η χάρις του Θεού η σωτήριος εις πάντας ανθρώπους,

..12 διδάσκουσα ημάς να αρνηθώμεν την ασέβειαν και τας κοσμικάς επιθυμίας και να ζήσωμεν σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς εν τω παρόντι αιώνι, ." 

.. 13 προσμένοντες την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, 

 ..14 όστις έδωκεν εαυτόν υπέρ ημών, διά να μας λυτρώση από πάσης ανομίας και να μας καθαρίση εις εαυτόν λαόν εκλεκτόν, ζηλωτήν καλών έργων (επιστολή Τίτο Β/2: 12). 

       12. Τις είναι ο άνθρωπος όστις θέλει ζωήν, αγαπά ημέρας, διά να ίδη καλόν; 

    Ο πολύπαθος "Ιώβ" διερωτάται: «Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε μεγαλύνεις αυτόν, και βάλλεις τον νούν σου επ' αυτόν;» (Ιώβ Η/8: 17) και στον "Ψαλμό" (Η/8, εδ. 8) ο ίδιος ο Δαβίδ διερωτάται: «Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμήσαι αυτόν; ή ο υιός του ανθρώπου, ώστε να επισκέπτησαι αυτόν;». Ο άνθρωπος είναι η κορωνίδα της κτίσεως του Θεού. Ο Θεός τον έπλασε «κατ’ εικόναν» Αυτού με σκοπό μέσα από την υπακοή να γίνει και «καθ’ ομοίωσιν» Αυτού. Ο Θεός δεν έπαψε ποτέ να ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο. Για τη σωτηρία του ανθρώπου άδειασε τον ουρανό και αποχωρίστηκε τον Υιόν του το μονογενή. 

       13. Φύλαττε την γλώσσαν σου από κακού και τα χείλη σου από του να λαλώσι δόλον.

     Ο Προφήτης "Ιερεμίας" (κεφ. Θ/9, εδ. 8) αναφέρει: «Η γλώσσα αυτών είναι βέλος εξακοντιζόμενον λαλεί δόλια, έκαστος λαλεί ειρηνικά διά του στόματος αυτού προς τον πλησίον αυτού, πλην εν τη καρδία αυτού στήνει ενέδραν κατ' αυτού». Ο Θεός μας συμβουλεύει να φυλάμε τη γλώσσα μας από κακές και άσκοπες κουβέντες, να είμαστε ευθύς εις τα λόγια μας και με κάθε τρόπο να αποφεύγουμε να μιλάμε δόλια. 

       14. Έκκλινον από του κακού και πράττε το αγαθόν ζήτει ειρήνην και κυνήγει αυτήν. 

       Το Πνεύμα του Θεού μας συμβουλεύει ως πιστοί άνθρωποι, να παρεκκλίνουμε από το κακό. Σε καμία περίπτωση να μην το αποδεχόμαστε, αλλά να νικάμε το κακό με το καλό (Ρωμαίους ΙΒ/12: 21). Επίσης ο πιστός άνθρωπος θα πρέπει να είναι «άμαχος» (Α΄ Τιμοθέου Γ/3: 3), να είναι "ειρηνοποιός", να επιδιώκει να έχει ειρήνη με όλους τους ανθρώπους και να αγωνίζεται για να την διατηρήσει. 

      15. Οι οφθαλμοί του Κυρίου είναι επί τους δικαίους, και τα ώτα αυτού εις την κραυγήν αυτών. 

      Τα μάτια του Θεού, ολόκληρη η προσοχή Του είναι στραμμένα πάνω στα δικά Του παιδιά και τα αυτιά Του είναι έτοιμα να ακούσουν την κραυγή των παιδιών Του (Ψαλμός ΡΜΕ/145: 19).

      16. Το πρόσωπον του Κυρίου είναι κατά των πραττόντων κακόν, διά να αφανίσει από της γης το μνημόσυνον αυτών. 

      Ο Κύριος εναντιώνεται σε όλους αυτούς που πράττουν το κακό και όταν έρθει η ημέρα της κρίσεως, θα τους αφανίσει. 

      17. Έκραξαν οι δίκαιοι, και ο Κύριος εισήκουσε, και εκ πασών των θλίψεων αυτών ελευθέρωσεν αυτούς. 

    Οι δίκαιοι, διά Ιησού Χριστού, έχουν το μοναδικό προνόμιο να μπορούν να επικαλούνται τον Κύριο κάθε στιγμή και ο Κύριος να τους ακούει. Είναι το μεγάλο προνόμιο της προσευχής. Αν όλες οι γραμμές επικοινωνίας γύρω μας έχουν κλείσει και καμία δεν ανταποκρίνεται την ώρα της ανάγκης, μια γραμμή επικοινωνίας που αρχίζει από τον πιστό άνθρωπο και φθάνει μέχρι το αυτί τους Θεού, δεν κλείνει ποτέ. «Ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι» (Ψαλμός ΜΣ/46: 1). Ο Κύριος ακούει τη φωνή των δικών Του παιδιών και τα ελευθερώνει όχι από τα βάσανα, αλλά τα ελευθερώνει μέσα στα βάσανα. Ο πιστός άνθρωπος γνωρίζει και αυτός τις ίδιες δυσκολίες και τα ίδια προβλήματα με τους άλλους ανθρώπους, στη ζωή του όμως έχει έναν παντοδύναμο Κύριο έτοιμο να τον στηρίξει, να τον ελευθερώσει. 

    18. Ο Κύριος είναι πλησίον των συντετριμμένων την καρδίαν, και σώζει τους ταπεινούς το πνεύμα. 

     Ο Θεός είναι κοντά σε όλους εκείνους που Τον πλησιάζουν με ταπείνωση, χωρίς έπαρση, χωρίς εγωισμό, έχοντας επίγνωση της αναξιότητάς τους. Έτσι έσωσε ο Κύριος τον Τελώνη, που έχοντας επίγνωση της αναξιότητάς του, ούτε τα μάτια δε σήκωνε προς τον ουρανό, σε αντίθεση με το Φαρισαίο, που έκανε μεγάλες προσευχές, που νήστευε, αποδεκάτιζε κλπ. Αλήθεια πόσο σπουδαία είναι η διαβεβαίωση του Κυρίου, ο οποίος μιλάει πάντοτε τελευταίος: «Σας λέγω, Κατέβη ούτος εις τον οίκον αυτού δεδικαιωμένος μάλλον παρά εκείνος διότι πας ο υψών εαυτόν θέλει ταπεινωθή, ο δε ταπεινών εαυτόν θέλει υψωθή». (Λουκάς ΙΗ/18: 13). Ο Προφήτης Ησαΐας αναφέρει: «Διότι ούτω λέγει ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, ο κατοικών την αιωνιότητα, του οποίου το όνομα είναι Ο Αγιος, Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς και εν αγίω τόπω και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν και του ταπεινού το πνεύμα, διά να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών και να ζωοποιώ την καρδίαν των συντετριμμένων». Ο Απόστολος Πέτρος στην επιστολή «Α΄ Πέτρου» (κεφ. Ε/5, εδ. 5) αναφέρει: «ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερηφάνους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν». 

       19. Πολλαί αι θλίψεις του δικαίου, αλλ' εκ πασών τούτων θέλει ελευθερώσει αυτόν ο Κύριος.

      Πολλά είναι του δικαίου τα δεινά. Πολλές φορές φαίνονται να είναι περισσότερα από των ασεβών. Αυτό έβλεπε και ο Δαβίδ και γι' αυτό αναφέρει στον "Ψαλμό" (ΟΓ/73, εδ. 2) «οι πόδες μου σχεδόν εκλονίσθησαν παρ' ολίγον ωλίσθησαν τα βήματά μου. Διότι εζήλευσα τους μωρούς, βλέπων την ευτυχίαν των ασεβών ….. και εστοχάσθην να εννοήσω τούτο, πλην μ' εφάνη δύσκολον εωσού εισελθών εις το αγιαστήριον του Θεού, ενόησα τα τέλη αυτών». Πολλές οι θλίψεις, όμως ο πιστός άνθρωπος δεν είναι μόνος, είναι μαζί με τον Κύριο που έρχεται να τον στηρίξει, να τον ελευθερώσει απ’ όλα αυτά. 

      20. Αυτός φυλάττει πάντα τα οστά αυτού ουδέν εκ τούτων θέλει συντριφθεί. 

   Θέλει να δείξει την ασφάλεια του πιστού ανθρώπου. Κατά γράμμα τούτο το εδ. εκπληρώθηκε κατά το θάνατο του Κυρίου Ιησού. «εις δε τον Ιησούν ελθόντες, ως είδον αυτόν ήδη τεθνηκότα, δεν συνέθλασαν αυτού τα σκέλη» (Ιωάννης ΙΘ/19: 33). 

      21. Η κακία θέλει θανατώσει τον αμαρτωλόν και οι μισούντες τον δίκαιον θέλουσιν απολεσθή. 

       Τον ασεβή άνθρωπο η κακία θα τον οδηγήσει στο θάνατο και στην τιμωρία. Στο βιβλίο των "Παροιμιών" (κεφ. ΙΔ/14, εδ. 30) αναφέρεται: «Η υγιαίνουσα καρδία είναι ζωή της σαρκός, ο δε φθόνος σαπρία των οστέων». Ο λόγος του Θεού μας βεβαιώνει ότι θα απωλεσθούν αυτοί που μισούν χωρίς αιτία το δίκαιο. 

       22. Ο Κύριος λυτρώνει την ψυχήν των δούλων αυτού, και δεν θέλουσιν απολεσθή πάντες οι ελπίζοντες επ' αυτόν. 

       Ο Θεός λυτρώνει την ψυχή που θα πιστέψει σ’ Αυτόν και κανένας από όσους έχουν την ελπίδα τους στο Θεό δε θα χαθεί. Ο Κύριος Ιησούς στην προσευχή του προς τον Πατέρα αναφέρει: «εκείνους τους οποίους μοι έδωκας εφύλαξα, και ουδείς εξ αυτών απωλέσθη ειμή ο υιός της απωλείας, διά να πληρωθή η γραφή» (Ιωάννης ΙΖ/17: 12). 

    Το μήνυμα του ψαλμού είναι: Ο πιστός σώζεται από το Θεό και είναι κάτω από την προστασία και την ασφάλειά Του για πάντα. "Από του νυν και έως τους αιώνος" (Ψαλμός ΡΓ/103: 17). ---

ΡΑΑΒ, η πόρνη.

       
  Βιβλίο Ιησού τ. Ναυή, κεφ. Β/2, εδ. 1 – 24.        (Παλαιά Διαθήκη)

1 Και ο Ιησούς, ο γιος τού Ναυή, έστειλε από τη Σιττείμ δύο άνδρες για να κατασκοπεύσουν κρυφά, λέγοντας: Πηγαίνετε, δείτε τη γη, και την Ιεριχώ. Κι εκείνοι πήγαν, και μπήκαν μέσα στο σπίτι μιας πόρνης γυναίκας, που ονομαζόταν Ραάβ, και εκεί κατέλυσαν. 

2 Και ανήγγειλαν στον βασιλιά τής Ιεριχώ, λέγοντας: Να, ήρθαν εδώ τη νύχτα δύο άνδρες από τους γιους Ισραήλ, για να κατασκοπεύσουν τη γη. 

3 Και ο βασιλιάς τής Ιεριχώ έστειλε απεσταλμένους στη Ραάβ, λέγοντας: Βγάλε έξω τους άνδρες, οι οποίοι μπήκαν μέσα σε σένα, που μπήκαν μέσα στο σπίτι σου επειδή, ήρθαν να κατασκοπεύσουν ολόκληρη τη γη. 

4 Και η γυναίκα παίρνοντας τους δύο άνδρες τούς έκρυψε, και είπε: Ναι μεν οι άνδρες μπήκαν μέσα σε μένα, αλλά δεν ξέρω από πού ήσαν 

5 κι ενώ επρόκειτο να κλειστεί η πύλη, όταν σκοτείνιασε, οι άνδρες βγήκαν έξω δεν ξέρω πού πήγαν οι άνδρες τρέξτε γρήγορα από πίσω τους, επειδή θα τους προφτάσετε. 

6 Αυτή, όμως, τους είχε ανεβάσει επάνω στην ταράτσα και τους είχε σκεπάσει με λινοκάλαμο, που είχε στοιβαγμένο επάνω στην ταράτσα. 

7 Και οι άνδρες έτρεξαν από πίσω τους, από τον δρόμο που οδηγεί στον Ιορδάνη, μέχρι τις διαβάσεις κι αμέσως, αφού αναχώρησαν εκείνοι που έτρεχαν από πίσω τους, κλείστηκε η πύλη. 

8 Και πριν εκείνοι πλαγιάσουν, αυτή ανέβηκε σ' αυτούς επάνω στην ταράτσα. 

9 Και είπε στους άνδρες: Γνωρίζω ότι ο Κύριος σας έδωσε τη γη και ότι ο τρόμος σας έπεσε επάνω μας, και ότι όλοι οι κάτοικοι της γης νεκρώθηκαν από τον φόβο σας 

10 επειδή, ακούσαμε πώς ο Κύριος ξέρανε τα νερά τής Ερυθράς Θάλασσας μπροστά σας, όταν βγήκατε έξω από την Αίγυπτο και τι κάνατε στους δύο βασιλιάδες των Αμορραίων, που ήσαν πέρα από τον Ιορδάνη, στον Σηών, και στον Ωγ, που τους εξολοθρεύσατε 

11 και καθώς ακούσαμε, διαλύθηκε η καρδιά μας, και δεν έμεινε πλέον πνοή σε κανέναν από τον φόβο σας, επειδή ο Κύριος ο Θεός σας, αυτός είναι ο Θεός επάνω στον ουρανό, και κάτω στη γη 

12 και τώρα, ορκιστείτε μου, παρακαλώ, στον Κύριο, ότι, καθώς εγώ έκανα έλεος σε σας, θα κάνετε κι εσείς έλεος στην οικογένεια του πατέρα μου και δώστε μου ένα σημάδι πίστης, 

13 ότι θα διαφυλάξετε τη ζωή στον πατέρα μου, και στη μητέρα μου, και στους αδελφούς μου, και στις αδελφές μου, και σε όλα όσα έχουν, και θα σώσετε τη ζωή μας από τον θάνατο. 

14 Και οι άνδρες αποκρίθηκαν σ' αυτή: Η ζωή μας ας παραδοθεί σε θάνατο αντί της δικής σας, (αν μόνο δεν φανερώσετε αυτή την υπόθεσή μας), αν εμείς, όταν ο Κύριος παραδώσει σε μας τη γη, δεν δείξουμε έλεος και πίστη σε σένα. 

15 Τότε, τους κατέβασε με σχοινί μέσα από το παράθυρο επειδή, το σπίτι της ήταν στο τείχος της πόλης, και κατοικούσε στο τείχος. 

16 Και είπε: Πηγαίνετε προς την ορεινή, περιοχή, για να μη σας συναντήσουν εκείνοι που σας καταδιώκουν και κρυφτείτε εκεί τρεις ημέρες, μέχρις ότου επιστρέψουν αυτοί που σας καταδιώκουν και έπειτα, θα πάτε στον δρόμο σας. 

17 Και οι άνδρες είπαν σ' αυτή: Με τούτο θα είμαστε καθαροί από αυτόν τον όρκο σου που μας έκανες να ορκιστούμε 

18 δες, όταν εμείς μπαίνουμε μέσα στη γη, θα δέσεις το σχοινί αυτό του κόκκινου νήματος στο παράθυρο, από το οποίο μας κατέβασες και τον πατέρα σου, και τη μητέρα σου, και τους αδελφούς σου, και ολόκληρη την οικογένεια του πατέρα σου, θα συγκεντρώσεις κοντά σου στο σπίτι 

19 και καθένας, που θα βγει έξω από τη θύρα τού σπιτιού σου, το αίμα του θα είναι επάνω στο κεφάλι του, κι εμείς θα είμαστε καθαροί όποιος, όμως, μένει μαζί σου στο σπίτι, το αίμα του θα είναι επάνω στο κεφάλι μας, αν κάποιος βάλει χέρι επάνω του 

20 αλλά, αν φανερώσεις την υπόθεσή μας αυτή, τότε θα είμαστε λυμένοι από τον όρκο σου, που μας έκανες να ορκιστούμε. 21 Και εκείνη είπε: Σύμφωνα με τα λόγια σας, έτσι ας γίνει. Και τους εξαπέστειλε, και αναχώρησαν κι αυτή έδεσε το κόκκινο σχοινί στο παράθυρο. 

22 Και αναχώρησαν, και ήρθαν στην ορεινή περιοχή, και έμειναν εκεί τρεις ημέρες, μέχρις ότου επέστρεψαν εκείνοι που τους καταδίωκαν και τους αναζήτησαν αυτοί που τους καταδίωκαν σε ολόκληρο τον δρόμο, όμως δεν τους βρήκαν. 

23 Και οι δύο άνδρες γύρισαν, και κατέβηκαν από το βουνό, και διάβηκαν και ήρθαν στον Ιησού, τον γιο τού Ναυή, και του διηγήθηκαν όλα όσα τους συνέβησαν. 

24 Και είπαν στον Ιησού: Σίγουρα, ο Κύριος παρέδωσε στα χέρια μας ολόκληρη τη γη και μάλιστα όλοι οι κάτοικοι του τόπου νεκρώθηκαν από τον φόβο μας. 

 --- Επιστολή «προς Εβραίους», κεφ. ΙΑ/11, εδ. 31. «Διά πίστεως η πόρνη Ραάβ δεν συναπωλέσθη με τους απειθήσαντας, δεχθείσα τους κατασκόπους με ειρήνην». 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

      Μελετώντας την Αγία Γραφή διαπιστώνουμε την απέραντη αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Ενώ ο άνθρωπος βρίσκεται μέσα στην αμαρτία, την αποστασία, την ακολασία ο Θεός δεν τον εγκαταλείπει, αλλά του δίνει ευκαιρίες για να Τον γνωρίσει, να Τον επικαλεστεί μέσα στη ζωή του και να τον σώσει αιωνίως. Και όχι μόνον δεν τον εγκαταλείπει, αλλά «εφευρίσκει μέσα, ώστε ο εξόριστος να μη μένει εξωσμένος απ' Αυτόν». (Β΄ Σαμουήλ ΙΔ/14 : 14). 

      Μετά το θάνατο του Μωϋσή ο Θεός μίλησε στον Ιησού τ. Ναυή και τον έθεσε αρχηγό στο λαό Του με σκοπό να τον οδηγήσει στην γη που τους είχε υποσχεθεί, τη γη της επαγγελίας τη ρέουσα μέλι και γάλα. (Έξοδος Γ : 8). Πριν ο λαός περάσει τον Ιορδάνη ποταμό για να μπει στη γη Χαναάν, έπρεπε να καταλάβει την Ιεριχώ, για να εξασφαλίσει τα νότα του. Για το σκοπό αυτό ο Ιησούς τ. Ναυή στέλνει δύο κατασκόπους στην Ιεριχώ, για να παρατηρήσουν την πόλη. Την άνοιξη λοιπόν του έτους 1473 π.Χ. δύο Ισραηλίτες κατάσκοποι μπήκαν στην Ιεριχώ και σύμφωνα με τις οδηγίες που είχαν λάβει κατέλυσαν στο σπίτι της Ραάβ, της πόρνης. Οι πόρνες των αντιπάλων ήταν τα ευκολότερα μέρη συλλογής πληροφοριών και οι προθυμότεροι οίκοι φιλοξενίας. Πόσο χρόνο παρέμειναν στην Ιεριχώ δε μας είναι γνωστό, αλλά λόγω του ότι ήταν σχετικά μικρή πόλη δε θα χρειάστηκε και πολύς χρόνος για να την κατασκοπεύσουν. 

      Κάποιοι από τους κατοίκους όμως τους αντιλήφθηκαν και ανέφεραν το γεγονός στο βασιλιά. Αμέσως ο βασιλιάς έστειλε άντρες στο σπίτι της Ραάβ οι οποίοι της είπαν: «βγάλε έξω τους άντρες που έχει στο σπίτι σου», όμως η Ραάβ είχε κρύψει τους κατασκόπους στην ταράτσα και τους λέει παραπλανητικά: «πράγματι ήρθαν κάποιοι άντρες στο σπίτι μου, αλλά δεν ξέρω από πού ήταν. Μόλις άρχισε να σκοτεινιάζει, πριν κλείσει η πύλη της πόλης, έφυγαν, αν βιαστείτε θα τους προλάβετε». Οι άντρες πείστηκαν και ξεκίνησαν για να τους καταδιώξουν. 

    Μόλις έφυγαν οι στρατιώτες η Ραάβ ανέβηκε γρήγορα στην ταράτσα και λέει προς τους κατασκόπους. «ξέρω ότι ο Θεός θα σας δώσει αυτή τη γη. Ακούσαμε ότι αυτός έκανε να στερέψει η Ερυθρά θάλασσα όταν φεύγατε από την Αίγυπτο και πως θανατώσατε τους βασιλιάδες Σηών και Ωγ" (Ιησούς τ. Ναυή ΙΒ/12 : 10). Εγώ σας φέρθηκα με καλοσύνη γι’ αυτό θέλω να μου υποσχεθείτε ότι και σεις θα δείξετε καλοσύνη σε μένα. Σας παρακαλώ σώστε τον πατέρα μου και τη μητέρα μου και τους αδελφούς μου και τις αδελφές μου». 

    Οι κατάσκοποι της υπόσχονται ότι θα τους σώσουν, αλλά για να γίνει αυτό της έθεσαν μία προϋπόθεση. Της είπαν: «πάρε αυτό το κόκκινο σχοινί και να το θέσεις στο παράθυρο του σπιτιού σου. Όταν θα μπούμε μέσα στην Ιεριχώ θα δούμε αυτό το σχοινί στο παράθυρό σου και δεν θα θανατώσουμε κανέναν απ’ αυτούς που θα βρίσκονται στο σπίτι σου». Στη συνέχει φυγάδευσε τους κατασκόπους από ένα παράθυρο του σπιτιού της, το οποίο ήταν χτισμένο πάνω στο τείχος της πόλης και τους εξήγησε πώς να αποφύγουν το απόσπασμα που έψαχνε να τους βρει. Όταν οι κατάσκοποι επέστρεψαν στον Ιησού τ. Ναυή, του διηγήθηκαν όλα τα γεγονότα που συνέβησαν. 

      Όταν έπεσαν τα τοίχοι της Ιεριχώ και οι Ισραηλίτες μπήκαν μέσα και κατέλαβαν την πόλη, το σπίτι της Ραάβ, που όπως είπαμε ήταν κτισμένο σε μία πλευρά του τείχους, δεν καταστράφηκε (Ιησούς τ. Ναυή Β : 15 & Σ : 22). Ο Ιησούς διέταξε να μείνει σώο το σπιτικό της Ραάβ και έτσι οι ίδιοι οι δύο κατάσκοποι την έβγαλαν έξω οδηγώντας την σε ασφαλή τόπο. Αφού η Ραάβ και η οικογένειά της έμειναν για ένα χρονικό διάστημα αποχωρισμένοι από το στρατόπεδο του Ισραήλ, πήραν την άδεια να κατοικήσουν ανάμεσα στους Ισραηλίτες. Στο κεφ. Σ/6 του βιβλίου του Ι. τ. Ν. εδ. 25, αναφέρεται: «Και εις την Ραάβ την πόρνην και εις την οικογένειαν του πατρός αυτής και εις πάντα όσα είχε, ο Ιησούς εφύλαξε την ζωήν και κατοικεί εν τω μέσω του Ισραήλ έως της σήμερον διότι έκρυψε τους κατασκόπους, τους οποίους απέστειλεν ο Ιησούς διά να κατασκοπεύσωσι την Ιεριχώ». 

      Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους», κεφ. ΙΑ/11, εδ. 31, αναφέρει: «Δια πίστεως η πόρνη Ραάβ δεν συναπωλέσθη με τους απειθήσαντας δεχθείσα τους κατασκόπους με ειρήνη». Το γεγονός ότι ο λόγος του Θεού αναφέρει ότι η γυναίκα αυτή ήταν πόρνη δε θέλει να την υποτιμήσει, αλλά θέλει να τονίσει με τον τρόπο αυτό ότι ο Θεός είναι για όλους και για τους πλέον αμαρτωλούς και περιθωριακούς. Θέλει να εξυψώσει τη δύναμη, τη χάρη και το ενδιαφέρον του Θεού για όλους τους ανθρώπους. Δεν εξετάζει ο Θεός αν ο άνθρωπος είναι λευκός ή μαύρος, πλούσιος ή φτωχός, αν βρίσκεται κοινωνικά ψηλά ή χαμηλά. Ο Απ. Παύλος καθώς νουθετεί στην πίστη τον Τιμόθεο, του αποκαλύπτει μια μεγάλη αλήθεια της Βίβλου: «Ο Θεός θέλει πάντες να σωθούν και να έλθουν σε επίγνωση». (Α΄ Τιμοθέου Β : 4). Εκείνο που εξετάζει ο Θεός είναι η καρδιά, η καλή προαίρεση, η πίστη, η εμπιστοσύνη του ανθρώπου στο Πρόσωπό Του, στη Δύναμή Του, στην Αγάπη Του. Με την όλη στάση της η Ραάβ αυτό ακριβώς εκδήλωσε: πίστη και αφοσίωση στον αληθινό Θεό. Με τη στάση της αυτή αποτελεί διαχρονικά ένα ζωντανό παράδειγμα ανθρώπου που αν και δεν ανήκε στο λαό Ισραήλ απέδειξε με την πίστη της ότι είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό. Κάποτε ο Χριστός εντυπωσιασμένος από την πίστη ενός εθνικού εκατόνταρχου είπε τα συγκλονιστικά λόγια: «Ακούσας δε ο Ιησούς εθαύμασε και είπε προς τους ακολουθούντας. Αληθώς σας λέγω, ουδέ εν τω Ισραήλ εύρον τοσαύτην πίστιν». (Ματθαίος Η/8 : 5-10). 

       Ο Απ. Ιάκωβος στην επιστολή του κεφ. Β, εδ. 25 κάνει το ερώτημα: «δεν ανακηρύχτηκε δίκαιη μέσω έργων η Ραάβ η πόρνη, αφού πρώτα δέχτηκε φιλόξενα τους αγγελιοφόρους και τους έστειλε από άλλο δρόμο;» Τούτη η καταφρονημένη γυναίκα, τελευταία μεταξύ των εθνικών, έγινε ένας ήρωας εξ’ αιτίας της πίστης την οποία έδειξε στον αληθινό Θεό. Το μεγαλείο της πίστης της μας το φανερώνουν δύο εδάφια μέσα από την ιστορία που διαβάσαμε : 

1/ Β : 9 «Εγώ ξέρω πως ο Κύριος σας έχει δώσει αυτήν εδώ τη χώρα». 

2/ Β : 11β «Πραγματικά ο Κύριος, ο Θεός σας, είναι Θεός ψηλά στους ουρανούς κι εδώ κάτω στη γη». 

       Λίγα πράγματα γνώριζε για το Θεό. Δεν είχε στα χέρια της την Καινή Διαθήκη, που εμείς έχουμε σήμερα και που είναι η πλήρης αποκάλυψη του Θεού προς τον άνθρωπο. Όμως από εκείνα τα λίγα που είχε ακούσει είχε πιστέψει στο Θεό και τη δύναμή Του. Ο δεσμοφύλακας των Φιλίππων δε γνώριζε πολλά πράγματα, δεν είχε ακούσει μεγάλα κηρύγματα και το μόνο που είχε ακούσει ήταν «πίστεψε στο Θεό και θα σωθείς συ και ο οίκος στου». (Πράξεις ΙΣ/16 : 31). Σ΄ αυτήν την ομολογία στηρίχθηκε και άλλαξε η ζωή του. Στο θέμα της πίστεως δε μετράει πόσα ξέρεις, τι μπορεί να κάνεις κλπ, αλλά πόσο εμπιστεύεσαι το Θεό. Η ουσία της πίστεως είναι η άνευ όρων εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού. Αυτό ζητάει ο Θεός από τον άνθρωπο, να τον εμπιστευθεί. 

       Ομολογεί η Ραάβ ότι όλα αυτά τα κάνει από φόβο μπροστά στο γεγονός να βρεθεί αντιμέτωπη με το Θεό. Ψυχή, έχεις σκεφτεί τούτη την ώρα που είναι αναπόφευκτη μέσα στη ζωή σου; Ο προφήτης Αμώς, κεφ. Δ, εδ. 12 στέλνει διαχρονικά μία προειδοποίηση σε κάθε άνθρωπο: «ετοιμάσθητι να απαντήσης τον Θεόν σου». Τούτη η καταφρονημένη γυναίκα επέδειξε στη ζωή της φόβο Θεού. Δε μέτρησε σ’ αυτήν τι θα πουν οι πατριώτες της, τι θα πει ο Βασιλιάς, αν την χαρακτηρίσουν προδότρια της πίστης κλπ, ένα πράγμα μέτρησε στη ζωή της, τι θα πει ο Θεός γι’ αυτήν. 

       Στο Βιβλίο του προφήτη Ησαϊα, κεφ. Η/8, εδ. 11 – 13) αναφέρεται : 

11 Επειδή, έτσι μου μίλησε ο Κύριος, με ισχυρό χέρι, και με δίδαξε να μη περπατάω στον δρόμο αυτού τού λαού, λέγοντας: 

12 Μη πείτε: Συνωμοσία, για κάθε τι που αυτός ο λαός θα πει: Συνωμοσία και τον φόβο του, μη φοβηθείτε ούτε να τρομάξετε. 

13 Τον Κύριο των δυνάμεων, αυτόν αγιάστε κι αυτός ας είναι ο φόβος σας, κι αυτός ας είναι ο τρόμος σας. 

      Ο φόβος την κάνει να ατενίσει προς το Θεό και καθώς αποβλέπει στο Θεό αποκτά μέσα της τη βεβαιότητα «γνωρίζω ότι ο Θεός είναι ένας Θεός χάριτος για το λαό Του». (εδ. 9), Σ’ αυτόν το Θεό θέλει να προσκολληθεί. Γνωρίζει τη δύναμη του Θεού. Στο βιβλίο του «Δευτερονομίου», κεφ. Δ, εδ. 24 αναφέρεται ότι ο Θεός είναι «πυρ καταναλίσκον». Τούτη η γυναίκα διαβλέπει την απειλή της κρίσης που έρχεται και αντιλαμβάνεται ότι για να της φερθεί ευνοϊκά ο Θεός, θα πρέπει να είναι με το λαό του Θεού. Γι’ αυτό, όταν παρουσιάζονται οι κατάσκοποι, η Ραάβ, «δια πίστεως» τους δέχεται «με ειρήνη». Δια πίστεως βλέπει μπροστά της όλα τα γεγονότα που πρόκειται να συμβούν. Δεν περιμένει να δει την Ιεριχώ να πολιορκείται από τα στρατεύματα, για να ενεργήσει. Τότε δε θα μπορούσαμε να μιλάμε για πίστη. 

      Η Ραάβ δήλωσε ότι αναγνωρίζει και εμπιστεύεται τον αληθινό Θεό, εκείνο το Θεό που «δια κραταιάς χειρός» (Έξοδος ΙΓ/13 : 3) και δια θαυμαστών έργων έβγαλε μέσα από τη δουλεία της Αιγύπτου το λαό Ισραήλ. Η πίστη όμως αυτή δεν είναι μόνο στα λόγια, γιατί τότε δεν θα είχε καμία σημασία. Εκδηλώνεται με πράξεις. 0ι κατάσκοποι της ζητούν να δείξει την πίστη της με το να μην τους προδώσει και επίσης με το να δέσει ένα κόκκινο σχοινί στο παράθυρό της. Εκείνη απάντησε : «θα γίνει όπως τα λέτε». Στη συνέχεια τους φυγάδευσε και αμέσως έδεσε ένα κόκκινο σχοινί στο παράθυρό της. Η πίστη της φάνηκε μέσα από την υπακοή αλλά και μέσα συγκεκριμένες ενέργειες.

       Όπως ακριβώς οι Ισραηλίτες στην Αίγυπτο κατά τη νύκτα της εξόδου μετά από υπόδειξη του Θεού έβαψαν με το αίμα του αρνίου, το οποίο είχε λάβει κάθε οικογένεια, τους παραστάτες των σπιτιών τους, έτσι περνώντας ο εξολοθρευτής άγγελος (Έξοδος ΙΒ/12 : 23) βλέποντας το αίμα στους παραστάτες παρέβλεπε την οικία με αποτέλεσμα να μην πεθάνουν τα πρωτότοκα παιδιά των Εβραίων. Έτσι και το κόκκινο σχοινί κρεμασμένο στο παράθυρο θα απομάκρυνε το θάνατο και την καταστροφή από το σπίτι της και θα εξασφάλιζε όλους εκείνους που βρίσκονταν μέσα σ’ αυτό, όταν το τοίχος θα κατέρρεε κάτω από τον ήχο των σαλπίγγων του Κυρίου. Τι ωραία εικόνα αυτή για τις ημέρες μας που τα πάντα βαδίζουν προς πλήρη κατάρρευση! Μόνον εκείνες οι καρδιές στις οποίες υπάρχει το κόκκινο τούτο σημείο, προεικόνιση του αίματος του Χριστού, θα υπάρξει σωτηρία για τους ανθρώπους και πλήρη εξασφάλιση από την επερχόμενη οργή. (Ρωμαίους Β : 5). 

       Οι κατάσκοποι που θα επέστρεφαν ζωντανοί ήταν εκείνοι που θα μαρτυρούσαν στον Ιησού του Ναυή για τη συμπεριφορά της Ραάβ. Το ίδιο συμβαίνει και για τον κάθε πιστό άνθρωπο. Ο Χριστός είναι ζωντανός μάρτυρας κάθε πιστού ανθρώπου ενώπιον του Θεού. Έχυσε το πολύτιμό Του αίμα πάνω στο σταυρό για την απολύτρωσή μας. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει : «ουχί δι’ αίματος τράγων και μόσχων, αλλά δια του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν». (Εβραίους Θ/9 : 12). 

     Η Ραάβ δεν είναι απλά ένα παράδειγμα πίστης, αλλά ένα παράδειγμα έργων της πίστης. Ένα παράδειγμα ζωντανής, πρακτικής πίστης. Καθώς έφυγαν οι κατάσκοποι, τοποθέτησε το κόκκινο σχοινί που είναι μια μαρτυρία ότι δεν περίμενε να επιτεθούν πρώτα στην Ιεριχώ. Στην επιστολή του Ιακώβου Β:25 αναφέρεται: «Ομοίως δε και η Ραάβ η πόρνη δεν εδικαιώθη εξ έργων, ότε υπεδέχθη τους απεσταλμένους και εξέβαλεν αυτούς δι’ άλης οδού;». 

      Αναμφισβήτητα η γνήσια πίστη εκδηλώνεται με έργα. Αδύνατον να υπάρχει πίστη χωρίς έργα. Υπάρχουν έργα νεκρά, τα οποία δεν είναι προϊόν πίστης και υπάρχει και πίστη που είναι νεκρά γιατί δεν παράγει έργα. Ο Αβραάμ οδηγεί το παιδί του για να το θυσιάσει, το κάνει από πίστη στο Θεό. (Γένεσις ΚΒ/22 : 1-13). Είναι μια πίστη που θυσιάζει τα πάντα για το Θεό. Η Ραάβ προδίδει την πατρίδα της έχοντας μια πίστη που την κάνει να εγκαταλείψει τα πάντα και να προσκολληθεί στο λαό του Θεού. 

     Διαβάζουμε στο κεφ. Σ/6 : 22 – 25 «είπε δε ο Ιησούς προς τους δύο άνδρας, τους κατα-σκοπεύσαντας την γην, εισέλθετε εις την οικίας της πόρνης, και εξαγάγετε εκείθεν την γυναίκα, και πάντα όσα έχει, καθώς ωμόσατε προς αυτήν. Και εισήλθον οι νέοι οι κατάσκοποι και εξήγαγαν την Ραάβ και τον πατέρα αυτής και την μητέρα αυτής και τους αδελφούς αυτής και πάντα όσα είχε και εξήγαγαν πάσαν την συγγένειαν αυτής και εφύλαξαν αυτούς έξω του στρατοπέδου του Ισραήλ». 

    Ο Ιησούς του Ναυή της χάρισε τη ζωή και η γυναίκα αυτή εγκαταστάθηκε ανάμεσα στους Ισραηλίτες και οι απόγονοί της ζουν μέχρι σήμερα. Ο Θεός την αντάμειψε για την πίστη της και της υποταγή της στο θέλημά Του. Η ιστορία της Ραάβ της πόρνης αποτελεί ένα ζωντανό παράδειγμα της τιμής την οποία κάνει ο Θεός σε κάθε άνθρωπο που θα πιστέψει σ’ Αυτόν, σε κάθε δικό Του παιδί. Η Ραάβ για την πίστη της αυτή και την προσκόλλησή της στο λαό του Θεού έλαβε θέση μέσα στο γενεαλογικό δένδρο από το οποίο γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός κατά σάρκα. Στο ευαγγέλιο του Ματθαίου Α : 5-6 διαβάζουμε: 

5 Σαλμών δε εγέννησε τον Βοόζ εκ της Ραάβ, Βοόζ δε εγέννησε τον Ωβήδ εκ της Ρούθ, Ωβήδ δε εγέννησε τον Ιεσσαί, 

6 Ιεσσαί δε εγέννησε τον Δαβίδ τον βασιλέα. Δαβίδ δε ο βασιλεύς εγέννησε τον Σολομώντα εκ της γυναικός του Ουρίου. Από τη γενιά του Δαβίδ γεννήθηκε ο Χριστός. 

    Η Ραάβ είναι μια από τις τέσσερις γυναίκες που κατονομάζονται στη γενεαλογία του Ιησού Χριστού. Οι άλλες είναι η Θάμαρ, η Ρούθ, η Μωαβίτισσα και η Μαρία, η κατά σάρκα μητέρα του Χριστού. Η ζωντανή πίστη μετατρέπει τους ανθρώπους σε φίλους του Θεού. Στο πρόσωπο της Ραάβ και του οίκου της αντιπροσωπεύονται τα έθνη, τα οποία δια πίστεως, γίνονται και αυτά κληρονόμοι των επαγγελιών του Θεού. Η Ραάβ ήταν εθνική, ανήκε σε μια τάξη ανθρώπων για την οποία ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Εφεσίους», κεφ. Β, εδ. 11 - 13, αναφέρει : 

11 Γι' αυτό εσείς, οι κάποτε εθνικοί ως προς τη φυσική σας καταγωγή, που σας αποκαλούν απερίτμητους αυτοί που αποκαλούνται περιτμημένοι, επειδή υποβλήθηκαν σε σαρκική περιτομή από ανθρώπινο χέρι, να θυμάστε 

12 ότι τον καιρό εκείνο ήσασταν χωρίς Χριστό, αποκομμένοι από τη ζωή του λαού Ισραήλ και αμέτοχοι στις διαθήκες που υποσχέθηκε ο Θεός, χωρίς να έχετε ελπίδα και χωρίς Θεό μέσα στον κόσμο. 

13 Τώρα όμως, χάρη στον Ιησού Χριστό, εσείς, που κάποτε βρισκόσασταν μακριά από το Θεό, βρεθήκατε κοντά του χάρη στο αίμα του Χριστού. 

      Ο Θεός προσφέρει τη σωτηρία και τη συγχώρεση και την αποδοχή στις πόρνες. Στο ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον», κεφ. ΚΑ/21, εδ. 31-32 αναφέρει ο ίδιος ο Κύριος: «Σας διαβεβαιώνω πως οι τελώνες και οι πόρνες πηγαίνουν πριν από εσάς στη βασιλεία του Θεού, επειδή ήρθε σε εσάς ο Ιωάννης με δρόμο δικαιοσύνης και δεν πιστέψατε σε Αυτόν. Όμως οι τελώνες και οι πόρνες πίστεψαν σε Αυτόν. Εσείς όμως, όταν το είδατε, δεν μεταμεληθήκατε κατόπιν, ώστε να πιστέψετε σε Αυτόν». Ο Θεός συμπεριλαμβάνει την πόρνη Ραάβ ανάμεσα σε αυτούς που έχουν σωθεί. Η Αγία Γραφή αναφέρει: «Με πίστη η πόρνη Ραάβ δεν απολέστηκε μαζί με εκείνους που απείθησαν, επειδή δέχθηκε με ειρήνη τους κατασκόπους». (Επιστολή «προς Εβραίους», κεφ. ΙΑ/11, εδ. 31). 

      Ψυχή, αν θέλεις να σωθείς, αν θέλεις να αποκτήσεις αιώνια ζωή, αν θέλεις να ζήσεις μαζί με το Θεό, αν θέλεις να σταθείς μια μέρα μπροστά Του και να σε αναγνωρίσει για δικό Του παιδί, αν θέλεις να μη γνωρίσεις την επερχόμενη οργή του Θεού που πρόκειται να ξεσπάσει πάνω σε μια αρνησίθεη ανθρωπότητα, μία είναι η επιλογή σου. Ταύτισε τη ζωή σου με το λαό του Θεού. Ο κόσμος γύρω μας είναι μία Ιεριχώ που σε λίγο θα καταρρεύσει κάτω από το βάρος της αμαρτίας και της ανυπακοής. Ζήτησε στη ζωή σου το Χριστό που είναι η μόνη οδός που οδηγεί στον Πατέρα Θεό. Άκουσε τη γλυκιά φωνή Του με την οποία καλεί κάθε κουρασμένο και κάθε φορτωμένο να πάει κοντά Του. (Ματθαίος ΙΑ/11 : 28). 

      «Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι νεκροί θέλουσιν ακούσει την φωνήν του Υιού του Θεού, και οι ακούσαντες θέλουσι ζήσει». (Ιωάννης Ε : 25). Η υπόσχεσή Του είναι ότι όσοι θα υπακούσουν σ’ Αυτόν, όσοι θα ταυτιστούν με το λαό Του θα ζήσουν αιώνια κοντά Του. (Α΄ Ιωάννου Β : 25). ---

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ.

Επιστολή «Α΄ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ», κεφ. ΙΕ/ 15, εδ. 20-58.

20 Αλλά, τώρα, ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς έγινε η απαρχή αυτών που έχουν κοιμηθεί. 

21 Επειδή, βέβαια, διαμέσου ανθρώπου ήρθε ο θάνατος, έτσι και διαμέσου ανθρώπου η ανάσταση των νεκρών. 

22 Επειδή, όπως όλοι πεθαίνουν λόγω συγγένειας με τον Αδάμ, έτσι και όλοι θα ζωοποιηθούν, ερχόμενοι σε συγγένεια με τον Χριστό 

23 κάθε ένας, όμως, σύμφωνα με τη δική του τάξη ο Χριστός είναι η απαρχή, έπειτα όσοι είναι τού Χριστού, στην παρουσία του 

24 ύστερα θα είναι το τέλος, όταν παραδώσει τη βασιλεία στον Θεό και Πατέρα όταν καταργήσει κάθε αρχή και κάθε εξουσία και δύναμη. 

25 Επειδή, πρέπει να βασιλεύει, μέχρις ότου βάλει όλους τούς εχθρούς του κάτω από τα πόδια του 

26 τελευταίος εχθρός καταργείται ο θάνατος. 

27 Επειδή, «όλα τα υπέταξε κάτω από τα πόδια του» και όταν πει ότι όλα είναι υποταγμένα, είναι φανερό ότι εξαιρείται αυτός που υπέταξε σ' αυτόν τα πάντα. 

28 Και όταν τα πάντα υποταχθούν σ' αυτόν, τότε και ο ίδιος ο Υιός θα υποταχθεί σ' εκείνον ο οποίος υπέταξε σ' αυτόν τα πάντα, ώστε να είναι ο Θεός τα πάντα, σε όλα. 

29 Επειδή, τι θα κάνουν αυτοί που βαπτίζονται υπέρ των νεκρών; Αν πραγματικά οι νεκροί δεν ανασταίνονται, γιατί και βαπτίζονται υπέρ των νεκρών; 

30 Γιατί κι εμείς κινδυνεύουμε κάθε ώρα; 

31 Καθημερινά πεθαίνω, μα την καύχησή μου που έχω για σας στον Ιησού Χριστό τον Κύριό μας. 

32 Αν κατά άνθρωπο πολέμησα στην Έφεσο με θηρία, ποιο είναι το όφελος σε μένα, αν οι νεκροί δεν ανασταίνονται; «Ας φάμε και ας πιούμε επειδή, αύριο πεθαίνουμε». 

33 Μη πλανιέστε «τα καλά ήθη τα φθείρουν οι κακές συναναστροφές». 

34 Συνέρθετε στον εαυτό σας, όπως είναι δίκαιο, και μη αμαρτάνετε επειδή, μερικοί έχουν αγνωσία Θεού προς εντροπή σας το λέω. 

35 Αλλά, θα πει κάποιος: Πώς ανασταίνονται οι νεκροί; Και με ποιο σώμα έρχονται; 

36 Άφρονα, εκείνο που εσύ σπέρνεις, δεν ζωογονείται, αν δεν πεθάνει. 

37 Και εκείνο που σπέρνεις, δεν σπέρνεις το σώμα που πρόκειται να γίνει, αλλά έναν γυμνό κόκκο, σιταριού ίσως ή κάποιον από τους υπόλοιπους. 

38 Ο Θεός, όμως, του δίνει σώμα όπως θέλησε, και σε κάθε ένα από τα σπέρματα το ιδιαίτερό του σώμα. 

39 Κάθε σάρκα δεν είναι η ίδια σάρκα αλλά, άλλη μεν είναι η σάρκα των ανθρώπων, άλλη η σάρκα των κτηνών, άλλη δε η σάρκα των ψαριών, και άλλη των πτηνών. 

40 Υπάρχουν και σώματα επουράνια, και σώματα επίγεια πλην, άλλη είναι η δόξα των επουρανίων, άλλη δε η δόξα των επιγείων. 

41 Άλλη είναι η δόξα τού ήλιου, και άλλη η δόξα τού φεγγαριού και άλλη η δόξα των αστεριών επειδή, αστέρι από αστέρι διαφέρει σε δόξα. 

42 Έτσι και η ανάσταση των νεκρών σπέρνεται με φθορά, ανασταίνεται με αφθαρσία 

43 σπέρνεται χωρίς τιμή, ανασταίνεται με δόξα σπέρνεται με ασθένεια, ανασταίνεται με δύναμη 

44 σπέρνεται ως σώμα ζωικό, ανασταίνεται ως σώμα πνευματικό. Υπάρχει σώμα ζωικό, υπάρχει και σώμα πνευματικό. 

45 Έτσι, εξάλλου, είναι γραμμένο: Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ «έγινε σε ψυχή που ζει» ο έσχατος Αδάμ έγινε σε πνεύμα που ζωοποιεί. 

46 Όμως, όχι πρώτα το πνευματικό, αλλά το ζωικό, έπειτα το πνευματικό. 

47 Ο πρώτος άνθρωπος είναι από τη γη, χωματένιος ο δεύτερος άνθρωπος, ο Κύριος από τον ουρανό. 

48 Όπως ήταν ο χωματένιος, τέτοιοι είναι και οι χωματένιοι και όπως είναι ο επουράνιος τέτοιοι θα είναι και οι επουράνιοι. 

49 Και καθώς φορέσαμε την εικόνα του χωματένιου, θα φορέσουμε και την εικόνα του επουράνιου.

50 Και λέω τούτο, αδελφοί, ότι σάρκα και αίμα δεν μπορούν να κληρονομήσουν τη βασιλεία τού Θεού ούτε η φθορά κληρονομεί την αφθαρσία. 

51 Δέστε, ένα μυστήριο λέω προς εσάς όλοι μεν δεν θα κοιμηθούμε, όλοι όμως θα μεταμορφωθούμε,

52 σε μια στιγμή, σε χρόνο ανοιγοκλεισίματος του ματιού, στην έσχατη σάλπιγγα επειδή, θα σαλπίσει, και οι νεκροί θα αναστηθούν άφθαρτοι, κι εμείς θα μεταμορφωθούμε. 

53 Επειδή, πρέπει τούτο το φθαρτό να ντυθεί αφθαρσία, και τούτο το θνητό να ντυθεί αθανασία. 

54 Όταν τούτο το φθαρτό ντυθεί αφθαρσία, και τούτο το θνητό ντυθεί αθανασία, τότε θα πραγματοποιηθεί ο λόγος, που είναι γραμμένος: «Καταβροχθίστηκε ο θάνατος με νίκη». 

55 «Θάνατε, πού είναι το κεντρί σου; Άδη, πού είναι η νίκη σου;». 

56 Το δε κεντρί τού θανάτου είναι η αμαρτία και η δύναμη της αμαρτίας ο νόμος. 

57 Αλλά, ευχαριστία ανήκει στον Θεό, ο οποίος μάς δίνει τη νίκη διαμέσου τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού. 

58 Ώστε, αγαπητοί μου αδελφοί, γίνεστε στερεοί, αμετακίνητοι, περισσεύοντας πάντοτε στο έργο τού Κυρίου, γνωρίζοντας ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω. 

      ΣΧΟΛΙΑ : 

    Από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους ο εχθρός προσπαθεί να επιφέρει πλάνες και εκτροπές από τη σωστή χριστιανική πίστη. Πρώτη και σοβαρότερη εκτροπή που έρχεται πραγματικά να τινάξει στον αέρα ολόκληρη τη χριστιανική πίστη είναι η αμφισβήτηση της ανάστασης των νεκρών. Ορισμένοι εναντιώνονταν στη διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου και έλεγαν ότι δεν υπάρχει σωματική ανάσταση των νεκρών. Η απάντηση του Παύλου ήταν ότι, αν δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών, τότε ούτε και ο Χριστός αναστήθηκε. Και εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε ολόκληρη η χριστιανική πίστη και ολόκληρο το κήρυγμα των Αποστόλων είναι χωρίς κανένα νόημα για τους εξής λόγους: 

1/ Διότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός είχε υποσχεθεί ότι την τρίτη ημέρα θ' ανασταινόταν από τους νεκρούς. 

2/ Χωρίς την ανάσταση του Χριστού δεν μπορεί να υπάρξει σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου και συνεπώς o άνθρωπος συνεχίζει να ζει μέσα στην αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο. 

3/ Το κήρυγμα των Αποστόλων για την ανάσταση του Χριστού θα ήταν αναληθές. 

4/ Άρα και οι κοιμηθέντες «εν Χριστώ» απολέσθησαν.

    Όμως όλα αυτά είναι μια εφιαλτική υπόθεση. Η αλήθεια είναι ότι: «ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς και με την ανάστασή Του έγινε η απαρχή των κεκοιμημένων». Έγινε δηλ. η αρχή της ανάστασης όλων των νεκρών. Αρχικά ο θάνατος δεν ήταν μέσα στα σχέδια του Θεού, όμως μπήκε μέσα στη ζωή των ανθρώπων εξαιτίας της παρακοής στο θέλημα του Θεού (Γένεση Β/2: 17). Η παρακοή αυτή προήλθε από έναν άνθρωπο, τον Αδάμ. Ο Θεός όμως μέσα στην Πανσοφία Του και από αγάπη για τον άνθρωπο (αγαπάει τον αμαρτωλό, μισεί την αμαρτία), έστειλε τον Υιόν Του μέσα στον κόσμο ως άνθρωπο, για να επανορθώσει το λάθος τής παρακοής, που είχε κάνει ο πρώτος άνθρωπος και να τον επαναφέρει κοντά Του χαρίζοντάς του "αιώνια ζωή" (Α' Ιωάννου Β/2: 25), όπως ακριβώς ο Θεός τον είχε δημιουργήσει. Μέσω λοιπόν του Ιησού Χριστού και μέσω του σωτήριου Έργου, το οποίο Αυτός έκανε πάνω στο σταυρό, Έργο εξιλασμού, πέθανε Αυτός, για να ζήσουμε εμείς αιώνια στην Παρουσία του Θεού, προέρχεται η ανάσταση των νεκρών. Έτσι λοιπόν για όσους πιστεύουν στο Χριστό και στην Ανάστασή Του, υπάρχει ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος. 

      Οι Κορίνθιοι μέσα στη χλιδή και μέσα στην χαλαρή πνευματική τους ζωή έρχονται να αμφισβητήσουν το γεγονός της Ανάστασης των νεκρών και μάλιστα να το διακωμωδήσουν. Όμως ο Απ. Παύλος έρχεται να τους πει: "Συνέλθετε, δέστε ποιο είναι το σωστό και μην αμαρτάνετε, διότι πολλοί από σας έχουν αγνωσία Θεού" (Α' Κορινθίους ΙΕ/15: 34). Δηλαδή δε γνωρίζουν τον Θεό και αυτό συμβαίνει, γιατί δε μελετάνε το Λόγο Του, μέσα από τον οποίο αποκαλύπτεται ο Θεός και η δύναμη Αυτού. Αποτέλεσμα της άγνοιας είναι η απιστία. Έρχεται λοιπόν ο Απ. Παύλος να χαρακτηρίσει άφρονες (Α' Κορινθίους ΙΕ/15: 36) όλους εκείνους που αμφισβητούν και γελοιοποιούν μέσα στην αμάθειά τους το γεγονός της ανάστασης των νεκρών.

      Συνεπώς η ανάσταση των νεκρών είναι δεδομένη μέσα από τον αιώνιο και αψευδή Λόγο του Θεού, όμως θα πει κάποιος: «πώς ανασταίνονται οι νεκροί και με ποιο σώμα έρχονται;» Η ανθρώπινη λογική λέει ότι ο άνθρωπος πέθανε, ετάφη μέσα στη γη, το σώμα διαλύθηκε μέσα στο χώμα και μάλιστα αυτό έγινε εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Όλα τα υλικά αποσυντέθηκαν και δόθηκαν στην παγκόσμια κυκλοφορία. Κάποιον τον έφαγαν τα ψάρια, κάποιοι κατασπαράχτηκαν από άγρια ζώα και κάποιων το σώμα αποτεφρώθηκε. Πώς όλοι αυτοί θα αναστηθούν; Πίσω απ' όλα αυτά τα ερωτήματα κρύβεται η πεπερασμένη ανθρώπινη λογική και η έλλειψη γνώσης του Λόγου του Θεού. 

      Ο Απ. Παύλος εξηγώντας το θέμα αυτό, σαφέστατα αναφέρει ότι δεν πρόκειται να συγκροτηθούν εκ νέου υλικά στοιχεία ενός σώματος που έχει ταφεί. Σαν παράδειγμα φέρει ένα κόκκο σιταριού που, αφού πέσει στη γη και σαπίσει, μέσα από τη γη βγαίνει ένα νέο σώμα. Συνεπώς η ανάσταση νεκρών θα γίνει με ένα νέο σώμα το οποίο θα δοθεί από το Θεό κατά τη στιγμή της ανάστασής του ως αιώνιο και μόνιμο ένδυμα της ανθρώπινη ψυχής. Την ημέρα αυτή, τη "μεγάλη και επιφανή" (Ιωήλ Β/2: 31) μόνον ο Πατέρας Θεός τη γνωρίζει (Μάρκος ΙΓ/13: 32). Το σώμα δεν είναι αυτά τα υλικά στοιχεία τα οποία βλέπουμε και τα οποία κατά τη διάρκεια της ζωής μας συνεχώς ανανεώνονται. Αυτό που βλέπουμε είναι τα ρινίσματα τα οποία είναι κολλημένα πάνω σε ένα μαγνήτη. Το σώμα μας είναι το μαγνητικό πεδίο, το οποίο δε φαίνεται και το οποίο συγκρατεί ενωμένα τα ρινίσματα του σιδήρου. Σύμφωνα λοιπόν με τον αιώνιο Λόγο του Θεού η ανάσταση των σωμάτων των ανθρώπων δε θα είναι αποτέλεσμα των δυνάμεως της φύσης, αλλά της ενέργειας του Υιού του Θεού. Το γεγονός αυτό αναφέρεται σε πολλά σημεία μέσα στο Λόγο του Θεού: 

      «μη θαυμάζετε τούτο, διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει τη φωνήν Αυτού και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα, πράξαντες, εις ανάστασιν κρίσεως» (Ιωάννης Ε/5: 28,29). 

        Στο ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην», (κεφ. Σ/6, εδ. 39,40), αναφέρεται: 

39 Και το θέλημα του Πατέρα, που με απέστειλε, είναι τούτο: Κάθε τι που μου έδωσε, να μη απολέσω τίποτε απ' αυτό, αλλά να το αναστήσω κατά την έσχατη ημέρα. 

40 Και το θέλημα εκείνου που με απέστειλε είναι τούτο: Καθένας που βλέπει τον Υιό και πιστεύει σ' αυτόν, να έχει αιώνια ζωή, και εγώ θα τον αναστήσω κατά την έσχατη ημέρα. 

      Επίσης στο έδ. 44 : «κανένας δεν μπορεί να έρθει σε Μένα, αν δεν τον ελκύσει ο Πατέρας που με απέστειλε και εγώ θα τον αναστήσω κατά την έσχατη ημέρα». 

Στο εδ. 54 «Όποιος τρώει τη σάρκα μου, και πίνει το αίμα μου, έχει αιώνια ζωή και εγώ θα τον αναστήσω κατά την έσχατη ημέρα». 

      Το δεύτερο ερώτημα είναι: Με ποιο σώμα έρχονται οι νεκροί; Δηλαδή τι ιδιότητες και τι δυνάμεις θα έχει το νέο αυτό σώμα; Εδώ ο Απόστολος απαντά με το παράδειγμα του σπόρου. «Εκείνο το οποίο εσύ σπείρεις δεν ζωογονείται, εάν δεν αποθάνει και εκείνο το οποίο σπείρεις δεν σπείρεις το σώμα το οποίο μέλλει να γίνει, αλλά γυμνόν κόκκον, σίτου ή κάποιο άλλο σπόρο». Εκείνο που θέλει να δείξει ο Απ. Παύλος είναι ότι το σώμα της αναστάσεως δε θα είναι μία αναβίωση του παλαιού σώματος, που ετάφη και δόθηκε στην παγκόσμια κυκλοφορία. «Ο Θεός δίδει εις αυτό το σώμα καθώς ηθέλησε και εις έκαστον των σπερμάτων το ιδιαίτερον αυτού σώμα». 

       Ο γεωργός σπέρνει ένα σπόρο γυμνό, αλλά ο Θεός δια του θανάτου δίνει σ’ αυτόν το σπόρο σώμα και μάλιστα σε κάθε είδος σπόρου διαφορετικό είδος σώματος με διαφορετικές ιδιότητες. Αυτό το σώμα δίνεται από το Θεό, όπως Αυτός το είχε σχεδιάσει αρχικά κατά τη δημιουργία. «καθώς ηθέλησε» (Α' Κορινθίους ΙΕ/15: 38). Εδώ ο Απόστολος διευκρινίζει κάτι ακόμα. «Κάθε σάρκα δεν είναι η ίδια, άλλη είναι η σάρκα των ανθρώπων, άλλη των κτηνών, άλλη των ιχθύων, και άλλη των πτηνών. Έχουμε σώματα επουράνια και σώματα επίγεια, αλλά άλλη είναι η δόξα των επουρανίων και άλλη των επιγείων. Άλλη είναι η δόξα του ηλίου, άλλη η δόξα της σελήνης και άλλη η δόξα των αστέρων. Και αστέρας από αστέρα διαφέρουν» (εδ. 40,41). Στη συνέχεια ο Απόστολος δίνει τη διαφορά της φύσεως του σημερινού σώματος από το σώμα εκείνο που θα προέλθει μετά την ανάσταση. «Ετσι θα γίνει και η ανάσταση των νεκρών. Σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία, σπείρεται εν ατιμία ανίσταται εν δόξει, σπείρεται εν ασθενεία, ανίσταται εν δυνάμει. Σπείρεται σώμα ζωϊκό, ανίσταται σώμα πνευματικό». 

     «Σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία» (42). Εδώ φαίνεται η αντίθεση ανάμεσα στο σώμα που έχει τώρα ο πιστός και σ’ αυτό που θα λάβει μετά την ανάστασή του. Όταν το σώμα μπαίνει μέσα στη γη, είναι φθαρτό, όταν όμως αναστηθεί, θα είναι άφθαρτο. Η ανάσταση των νεκρών σωμάτων των πιστών θα δώσει ένα νέο σώμα με τελείως διαφορετική φύση από την προηγούμενη. «Σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία». Το νέο σώμα δε θα είναι φθαρτό, αλλά θα είναι άφθαρτο. Δε θα υπάρχουν σ’ αυτό πόνοι, αρρώστιες, γήρανση, θάνατος, αλλά υγεία, νεότητα, αθανασία. 

     «Σπείρεται εν ατιμία, ανίσταται εν δόξει» (43). Το νέο σώμα δε θα είναι κάτι το αποκρουστικό, που προκαλεί αηδία και αποστροφή, όπως το σώμα ενός νεκρού, αλλά θα είναι μια απέραντη ωραιότητα που θα ακτινοβολεί τη δόξα του Δημιουργού Θεού. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είχε πει: «τότε οι δίκαιοι θέλουσι εκλάμψει όπως ο ήλιος στη βασιλεία του πατρός αυτών» (Ματθαίος ΙΓ/13: 43).

    «Σπείρεται εν ασθενεία, ανίσταται εν δυνάμει». Το νέο σώμα δε θα είναι μέσα στην ασθένεια, όπως είναι το σώμα μας σήμερα και που κάποια στιγμή διαλυμένο από την ασθένεια το αποθέτουμε μέσα στον τάφο. Δε θα έχει ανάγκη από τροφή, από ξεκούραση. Θα είναι ένα σώμα το οποίο θα έχει δύναμη από το Θεό. Ένα σώμα σαν αυτό που προσπαθεί να φτιάξει ο άνθρωπος μέσα από την επιστήμη, αλλά που ποτέ δεν πρόκειται να καταφέρει. 

    «Σπείρεται σώμα ζωικό, ανίσταται σώμα πνευματικό». Στον πρώτο άνθρωπο τον Αδάμ, δόθηκε φυσική ζωή. Αντίθετα στο Χριστό δόθηκε το Πνεύμα, που έγινε πηγή ζωής. Στην πρώτη περίπτωση δόθηκε "φυσική ζωή" ενώ στη δεύτερη περίπτωση δόθηκε "αιώνια ζωή" (Α' Ιωάννου Ε/5: 11), την οποία δίνει ο Χριστός  στους πιστεύοντας εις Αυτόν. Ο Απ. Παύλος διευκρινίζει ότι υπάρχουν δύο ειδών σώματα. Υπάρχει σώμα «ζωικό», αυτό το οποίο φοράμε σήμερα και υπάρχει και σώμα «πνευματικό», εκείνο το οποίο θα λάβουμε την ημέρα της ανάστασής μας. Αυτό θα είναι ένα σώμα που δε θα έχει ανάγκη να φάει για να διατηρηθεί (Α΄ Κορινθίους Σ/6: 13), ούτε θα χρειάζεται ν' αναπαραχθεί (Λουκάς Κ/20: 35, 36). 

    Ο Απ. Παύλος, για να επιβεβαιώσει όλα αυτά επικαλείται το Λόγο του Θεού. «Ετσι είναι γραμμένο, ο πρώτος άνθρωπος (ο Αδαμ) έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν, ο έσχατος Αδάμ (ο Χριστός) εις πνεύμα ζωοποιούν». Προηγουμένως μιλήσαμε για δύο είδη σωμάτων, ζωικό & πνευματικό. Ο Αδάμ είχε πλαστεί από τον Θεό και αποτέλεσε την αρχή του ανθρώπινου είδους. Ήταν πλασμένος "κατ' εικόναν Θεού" και μέσα από την υπακοή σ’ Aυτόν θα έφτανε να γίνει και «καθ’ ομοίωσιν» Αυτού. Όμως ο άνθρωπος δεν υπάκουσε στο Θεό και εξέπεσε. Ο έσχατος Αδάμ (Ιησούς Χριστός) μέσα από την υποταγή και υπακοή Του στο θέλημα του Πατέρα, πραγματοποίησε πλήρως ένα σχέδιο σωτηρίας, το οποίο ο Θεός είχε συλλάβει μέσα στην Πανσοφία Του, για την αποκατάσταση του πεσμένου και αμαρτωλού ανθρώπου και τη συμφιλίωσή του μαζί Του. 

     «Πλην όχι πρώτα το πνευματικό, αλλά το ζωικό, έπειτα το πνευματικό» (46). Ο Θεός, όταν έπλασε τον Αδάμ, του έδωσε ψυχή και τον κάλεσε μέσα από την υπακοή σ’ Αυτόν να υψωθεί στο πνεύμα. Εκείνο το οποίο δεν πέτυχε ο "πρώτος Αδάμ" λόγω της ανυπακοής του, το πέτυχε ο "δεύτερος Αδάμ" μέσα από την υπακοή Του. «Ο πρώτος άνθρωπος προέρχεται από το χώμα, ο δεύτερος άνθρωπος ο Κύριος Ιησούς Χριστός προέρχεται από τον ουρανό». Όπως ο Αδάμ είναι χωματένιος, έτσι είναι και όσοι ανήκουν σ’ αυτόν και όπως ο Χριστός είναι επουράνιος, έτσι είναι και όσοι ανήκουν σ’ Αυτόν. «Καθώς φορέσαμε την εικόνα του χοϊκού θα φορέσουμε και την εικόνα του επουρανίου» (49). Τώρα καθώς είμαστε όμοιοι με τον Αδάμ, θα έρθει η ώρα που θα φορέσουμε και την εικόνα του επουρανίου και θα γίνουμε το ίδιο με το Χριστό. 

    «Και λέω τούτο, αδελφοί, ότι σάρκα και αίμα δεν μπορούν να κληρονομήσουν τη βασιλεία τού Θεού ούτε η φθορά κληρονομεί την αφθαρσία». (εδ. 50) Ο Απόστολος τώρα αναφέρεται στο θέμα της μεταμόρφωσης των σωμάτων των πιστών, είτε αυτοί είναι νεκροί, είτε είναι ζωντανοί, όταν έρθει ο Κύριος και επισημαίνει ότι σάρκα και αίμα δεν μπορούν να μπουν στη βασιλεία του Θεού. ---

ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ

Βιβλίο προφήτου "ΔΑΝΙΗΛ",  κεφ. Β/2.                 (ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ).

 ΜΕΡΟΣ Α΄. 

ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ.  

1 ΚΑΙ κατά τον δεύτερο χρόνο τής βασιλείας τού Ναβουχοδονόσορα, ο Ναβουχοδονόσορας ονειρεύτηκε όνειρα, και το πνεύμα του ταράχτηκε, και ο ύπνος του έφυγε απ' αυτόν. 

2 Και ο βασιλιάς είπε να καλέσουν τούς μάγους, και τους επαοιδούς, και τους γόητες, και τους Χαλδαίους, για να φανερώσουν στον βασιλιά τα όνειρά του. Ήρθαν, λοιπόν, και στάθηκαν μπροστά στον βασιλιά. 

3 Και ο βασιλιάς είπε σ' αυτούς: Ονειρεύτηκα ένα όνειρο, και ταράχτηκε το πνεύμα μου στο να γνωρίσω το όνειρο. 

4 Και οι Χαλδαίοι μίλησαν στον βασιλιά Συριακά, λέγοντας: Βασιλιά, να ζεις στον αιώνα πες στους δούλους σου το όνειρο, κι εμείς θα φανερώσουμε την ερμηνεία. 

5 Ο βασιλιάς απάντησε, και είπε στους Χαλδαίους: Το πράγμα διέφυγε από μένα αν δεν μου κάνετε γνωστό το όνειρο, και την ερμηνεία του, θα καταμελιστείτε, και τα σπίτια σας θα γίνουν κοπρώνες 

6 αλλά, αν φανερώσετε το όνειρο και την ερμηνεία του, θα πάρετε από μένα δώρα, και αμοιβές, και μεγάλη τιμή να φανερώστε μου, λοιπόν, το όνειρο και την ερμηνεία του. 

7 Απάντησαν για δεύτερη φορά, και είπαν: Ας πει ο βασιλιάς το όνειρο στους δούλους του, κι εμείς θα φανερώσουμε την ερμηνεία του. 

8 Κι ο βασιλιάς απάντησε και είπε: Στ' αλήθεια, καταλαβαίνω ότι εσείς θέλετε να εξαγοράζετε τον καιρό, βλέποντας ότι μού διέφυγε το πράγμα. 

9 Αλλά, αν δεν μου κάνετε γνωστό το όνειρο, μόνη αυτή είναι η απόφαση για σας επειδή, συμβουλευτήκατε να πείτε μπροστά μου αναληθή και διεφθαρμένα λόγια, μέχρις ότου περάσει ο καιρός πέστε μου, λοιπόν, το όνειρο, και θα γνωρίσω ότι μπορείτε να μου φανερώσετε και την ερμηνεία του. 

10 Οι Χαλδαίοι απάντησαν μπροστά στον βασιλιά, και είπαν: Δεν υπάρχει άνθρωπος επάνω στη γη, που να μπορεί να φανερώσει το πράγμα τού βασιλιά όπως και δεν υπάρχει κανένας βασιλιάς, άρχοντας ή διοικητής, που να ζητάει τέτοια πράγματα από μάγο ή επαοιδό ή Χαλδαίο 

11 και το πράγμα που ζητάει ο βασιλιάς είναι μεγάλο, και δεν υπάρχει άλλος που να μπορεί να το φανερώσει μπροστά στον βασιλιά, εκτός από τους θεούς, των οποίων η κατοικία δεν είναι μαζί με σάρκα. 

12 Γι' αυτό, ο βασιλιάς θύμωσε και οργίστηκε υπερβολικά, και είπε να απολέσουν όλους τούς σοφούς τής Βαβυλώνας. 

13 Και η απόφαση βγήκε, και οι σοφοί θανατώνονταν ζήτησαν δε και τον Δανιήλ, και τους συντρόφους του, για να τους θανατώσουν. 

14 Και ο Δανιήλ απάντησε με φρόνηση και σοφία στον Αριώχ, τον αρχισωματοφύλακα του βασιλιά, που βγήκε για να θανατώσει τους σοφούς τής Βαβυλώνας, 

15 απάντησε και είπε στον Αριώχ, τον άρχοντα του βασιλιά: Γιατί αυτή η βίαιη απόφαση από τον βασιλιά; Και ο Αριώχ φανέρωσε στον Δανιήλ το πράγμα. 

16 Και ο Δανιήλ μπήκε μέσα, και παρακάλεσε τον βασιλιά να του δώσει καιρό, και θα φανέρωνε την ερμηνεία στον βασιλιά. 

17 Και ο Δανιήλ πήγε στο σπίτι του και γνωστοποίησε το πράγμα στον Ανανία, στον Μισαήλ, και στον Αζαρία, τους συντρόφους του 

18 για να ζητήσουν από τον Θεό τού ουρανού έλεος για το μυστήριο αυτό, ώστε να μη απολεστεί ο Δανιήλ και οι σύντροφοί του μαζί με τους υπόλοιπους σοφούς τής Βαβυλώνας. 

19 Και το μυστήριο αποκαλύφθηκε στον Δανιήλ, με όραμα της νύχτας. Τότε, ο Δανιήλ ευλόγησε τον Θεό τού ουρανού. 

20 Και ο Δανιήλ μίλησε και είπε: Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Θεού από τον αιώνα και μέχρι τον αιώνα Επειδή, δική του είναι η σοφία και η δύναμη 

21 Κι αυτός μεταβάλλει τους καιρούς και τους χρόνους Καθαιρεί βασιλιάδες, και εγκαθιστά βασιλιάδες Δίνει σοφία στους σοφούς, και γνώση στους συνετούς 

22 Αυτός αποκαλύπτει τα βαθιά και τα κρυμμένα Γνωρίζει εκείνα που είναι στο σκοτάδι, και μαζί του κατοικεί το φως 

23 Ευχαριστώ εσένα, Θεέ των πατέρων μου, και σε δοξολογώ, Που μου έδωσες σοφία και δύναμη, και μου έκανες γνωστό ό,τι δεηθήκαμε από σένα. Επειδή, εσύ μας έκανες γνωστή την υπόθεση του βασιλιά. 

24 Πήγε, λοιπόν, ο Δανιήλ στον Αριώχ, τον οποίο ο βασιλιάς είχε διατάξει για να απολέσει τούς σοφούς τής Βαβυλώνας πήγε, και του είπε ως εξής: Μη απολέσεις τους σοφούς τής Βαβυλώνας φέρε με μέσα, μπροστά στον βασιλιά, κι εγώ θα φανερώσω την ερμηνεία στον βασιλιά. 

25 Και ο Αριώχ έφερε με βιασύνη μέσα στον βασιλιά τον Δανιήλ, και του είπε ως εξής: Βρήκα έναν άνδρα από τους γιους τής αιχμαλωσίας τού Ιούδα, ο οποίος θα φανερώσει στον βασιλιά την ερμηνεία. 

26 Και ο βασιλιάς απάντησε και είπε στον Δανιήλ, του οποίου το όνομα ήταν Βαλτασάσαρ: Είσαι ικανός να μου φανερώσεις το όνειρο που είδα, και την ερμηνεία του; 

27 Ο Δανιήλ απάντησε μπροστά στον βασιλιά, και είπε: Το μυστήριο για το οποίο ρωτούσε ο βασιλιάς, δεν μπορούν σοφοί, μάγοι, μάντεις, να φανερώσουν στον βασιλιά 

28 υπάρχει, όμως, Θεός στον ουρανό, που αποκαλύπτει μυστήρια, και κάνει γνωστό στον βασιλιά Ναβουχοδονόσορα, τι πρόκειται να γίνει στις έσχατες ημέρες. Το όνειρό σου, και τα οράματα του κεφαλιού σου επάνω στο κρεβάτι σου, είναι τούτα: 

9 Βασιλιά, οι συλλογισμοί ανέβηκαν στον νου σου επάνω στο κρεβάτι σου, για το τι πρόκειται να γίνει ύστερα απ' αυτά κι αυτός που αποκαλύπτει μυστήρια σου έκανε γνωστό τι πρόκειται να γίνει. 

30 Όμως, όσο για μένα, αυτό το μυστήριο δεν μου αποκαλύφθηκε με σοφία, που εγώ έχω περισσότερο από όλους τούς ζωντανούς ανθρώπους, αλλά για να φανερωθεί η ερμηνεία στον βασιλιά, και για να γνωρίσεις τούς συλλογισμούς τής καρδιάς σου. 

31 Εσύ, βασιλιά, θεωρούσες και ξάφνου, μια μεγάλη εικόνα η εικόνα εκείνη, που στεκόταν μπροστά σου, ήταν εξαίσια, και η λάμψη της υπέροχη, και η μορφή της φοβερή. 

32 Το κεφάλι εκείνης τής εικόνας ήταν από καθαρό χρυσάφι, το στήθος της και οι βραχίονές της από ασήμι, η κοιλιά της και οι μηροί της από χαλκό,

33 οι κνήμες της από σίδερο, ένα μέρος όμως από πηλό. 

34 Θεωρούσες μέχρις ότου, χωρίς χέρια, αποκόπηκε μια πέτρα, και χτύπησε εκείνη την εικόνα επάνω στα πόδια της, που ήσαν από σίδερο και πηλό, και τα κατασύντριψε. 

35 Τότε, το σίδερο, ο πηλός, ο χαλκός, το ασήμι, και το χρυσάφι, κατασυντρίφτηκαν μαζί, και έγιναν σαν το λεπτό άχυρο ενός θερινού αλωνιού και τα σήκωσε ο άνεμος, και δεν βρέθηκε κανένας τόπος του και η πέτρα που χτύπησε την εικόνα έγινε ένα μεγάλο βουνό, και γέμισε ολόκληρη τη γη. 

36 Αυτό είναι το όνειρο και θα πούμε την ερμηνεία του μπροστά στον βασιλιά. 

37 Εσύ, βασιλιά, είσαι βασιλιάς βασιλιάδων επειδή, ο Θεός τού ουρανού έδωσε σε σένα βασιλεία, δύναμη, και ισχύ, και δόξα. 

38 Και κάθε τόπο όπου κατοικούν οι γιοι των ανθρώπων, τα θηρία τού χωραφιού, και τα πουλιά τού ουρανού, τα έδωσε στο χέρι σου, και σε έκανε κύριο επάνω σε όλα αυτά. Εσύ είσαι εκείνο το χρυσό κεφάλι. 

39 Και ύστερα από σένα θα σηκωθεί μια άλλη βασιλεία κατώτερη από τη δική σου, και μια άλλη τρίτη βασιλεία από χαλκό, που θα κυριεύσει επάνω σε ολόκληρη γη. 

40 Και μια τέταρτη βασιλεία θα σταθεί ισχυρή όπως το σίδερο όπως το σίδερο κατακόβει και καταλεπταίνει τα πάντα μάλιστα, καθώς το σίδερο που συντρίβει τα πάντα, έτσι θα κατακόβει και θα κατασυντρίβει. 

41 Για το ότι είδες τα πόδια του και τα δάχτυλα, ένα μέρος μεν από πηλό κεραμέα, και ένα μέρος από σίδερο, θα είναι μια διαιρεμένη βασιλεία όμως, θα μένει κάτι μέσα σ' αυτή από τη δύναμη του σίδερου, όπως είδες το σίδερο ανακατεμένο μαζί με αργιλώδη πηλό. 

42 Και όπως τα δάχτυλα των ποδιών ήσαν ένα μέρος από σίδερο και ένα μέρος από πηλό, έτσι και η βασιλεία θα είναι κατά μέρος ισχυρή, και κατά μέρος εύθραυστη. 

43 Και όπως είδες το σίδερο ανακατεμένο μαζί με αργιλώδη πηλό, έτσι θα ανακατευτούν με σπέρμα ανθρώπων όμως, δεν θα είναι κολλημένοι ο ένας μαζί με τον άλλον, όπως το σίδερο δεν ενώνεται μαζί με τον πηλό. 

44 Και κατά τις ημέρες εκείνων των βασιλιάδων, ο Θεός τού ουρανού θα σηκώσει μια βασιλεία, που δεν θα φθαρεί στον αιώνα και η βασιλεία αυτή δεν θα περάσει σε άλλον λαό θα κατασυντρίψει και θα συντελέσει όλες αυτές τις βασιλείες, ενώ αυτή θα διαμένει στους αιώνες, 

45 όπως είδες ότι αποκόπηκε μια πέτρα από το βουνό χωρίς χέρια, και κατασύντριψε το σίδερο, τον χαλκό, τον πηλό, το ασήμι, και το χρυσάφι ο μεγάλος Θεός έκανε γνωστό στον βασιλιά ό,τι πρόκειται να γίνει ύστερα απ' αυτά και το όνειρο είναι αληθινό και η ερμηνεία του πιστή. 

46 Τότε, ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορας, έπεσε επάνω στο πρόσωπό του, και προσκύνησε τον Δανιήλ, και πρόσταξε να του προσφέρουν προσφορά και θυμιάματα. 

47 Και ο βασιλιάς, απαντώντας στον Δανιήλ, είπε: Στ' αλήθεια, ο Θεός σας, αυτός είναι Θεός θεών, και Κύριος των βασιλιάδων, και ο οποίος αποκαλύπτει μυστήρια επειδή, μπόρεσες να αποκαλύψεις αυτό το μυστήριο. 

48 Τότε, ο βασιλιάς μεγάλυνε τον Δανιήλ, και του έδωσε δώρα μεγάλα και πολλά, και τον έκανε κύριο επάνω σε ολόκληρη την επαρχία της Βαβυλώνας, και αρχιδιοικητή επάνω σε όλους τούς σοφούς τής Βαβυλώνας. 

49 Και ο Δανιήλ ζήτησε από τον βασιλιά, και έβαλε τον Σεδράχ, τον Μισάχ, και τον Αβδέ-νεγώ, επί των υποθέσεων τής επαρχίας τής Βαβυλώνας ενώ ο Δανιήλ βρισκόταν στην αυλή τού βασιλιά.

         ΣΧΟΛΙΑ : 

     Ο Ναβουχοδονόσωρ Β', ο βασιλιάς της Βαβυλώνας είδε στον ύπνο του ένα μεγάλο και λαμπρό άγαλμα που είχε ανθρώπινη μορφή. Τούτο το άγαλμα είχε χρυσή κεφαλή, αργυρό στήθος, οσφύ από χαλκό, κνήμες από σίδηρο. Τα πόδια κατέληγαν σε δέκα δάχτυλα που ήταν από σίδηρο και από πηλό (λάσπη). Στη συνέχεια χωρίς να κινηθεί ανθρώπινο χέρι, έπεσε ξαφνικά μία πέτρα που χτύπησε το άγαλμα στα πόδια και το συνέτριψε, με αποτέλεσμα να μη μείνει τίποτα απ' αυτό. Η πέτρα που συνέτριψε το άγαλμα έγινε έγινε ένα μεγάλο βουνό που γέμισε όλο τον κόσμο (Δανιήλ Β/2: 31-35). Όπως εξήγησε ο προφήτης Δανιήλ με το όνειρο αυτό ο Θεός ήθελε να γνωστοποιήσει στο βασιλιά «τι μέλλει γενέσθαι εν ταις εσχάταις ημέρες» (Δανιήλ Β/2: 28). 

  To επεισόδιο συνέβη  κατά το 2ο χρόνο της Βασιλείας του Ναβουχοδονόσωρ. O Ναβουχοδονόσωρ ο Β΄, ο Μέγας, έζησε από το έτος 634 έως 562 και ήταν βασιλιάς της Βαβυλώνας από το έτος 605 έως το 562. Ο Δανιήλ ήταν νέος και βρίσκεται στο τρίτο έτος της εξορίας του στην Βαβυλώνα. Μελετώντας τούτο το όνειρο και την εξήγηση την οποία ο Δανιήλ έδωσε, δια πνεύματος Αγίου, διαπιστώνουμε ότι ο Κύριος είναι ο κυρίαρχος της ιστορίας, είναι «ο άρχων των βασιλέων της γης» (Αποκάλυψη Α/1: 5). Νομίζουν οι άρχοντες της γης έχουν κάποια εξουσία στα χέρια τους, όμως ο Κύριος είχε πει στον Πιλάτο, που πίστευε και αυτός ότι είχε εξουσία, «ουδεμία εξουσία θα είχες αν δεν ήταν δεδομένη άνωθεν» (Ιωάννης ΙΘ/19: 11). 

   Στο όνειρο του Ναβουχοδονόσωρ περιγράφεται η άνοδος και η πτώση τεσσάρων μεγάλων κοσμοκρατοριών, οι οποίες επρόκειτο να έρθουν στη γη, η μία μετά την άλλη και τελικώς πως θα καταλήξει ο κόσμος τούτος, πάνω στον οποίον αιώνια θα βασιλεύσει ο Ιησούς Χριστός. Αυτά προλέγει ο Θεός 2.600 χρόνια από σήμερα. 

      Η ΧΡΥΣΗ ΚΕΦΑΛΗ.   (Δανιήλ, κεφ. Β/2, εδ. 37,38).

     "συ βασιλεύ είσαι η κεφαλή εκείνη η χρυσή"

     Η πρώτη από τις τέσσερις Αυτοκρατορίες ήταν η Βαβυλωνιακή. Υπήρξε από το έτος 606 - 536 π.Χ. Η χρυσή κεφαλή είναι ο ίδιος ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσωρ, τον οποίον οι ιστορικού ονόμασαν μέγα και τον κατατάσσουν μέσα στους δέκα μεγαλύτερους ηγέτες της παγκόσμιας ιστορίας, μαζί με τον Μ. Αλέξανδρο, τον Καίσαρα και τον Ναπολέοντα. Το έτος 606 π.Χ. έπληξε μέχρις εξολόθρευσης τους Αιγύπτιους, μετά από μάχη που δόθηκε κοντά στον Ευφράτη ποταμό (Ιερεμίας ΜΣ/46: 2) και έτσι η Βαβυλώνα αναδείχτηκε σε παγκόσμια δύναμη. Ο Ισραήλ και συγκεκριμένα το βασίλειο του Ιούδα (νότιο βασίλειο) περιήλθε και αυτό στην εξουσία του Ναβουχοδονόσωρ για να οδηγηθεί στην Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία που κράτησε εβδομήντα ολόκληρα χρόνια. Το βόρειο βασίλειο είχε ήδη κατακτηθεί από τους Ασσύριους το έτος 722 π.Χ. Το έτος 586 π.Χ. Η Ιερουσαλήμ κατακτήθηκε από τους Βαβυλώνιους και ο Ναός καταστράφηκε.

     Ο Θεός τίμησε το Ναβουχοδονόσωρ και τον έκανε ένδοξο και τρομερό, όμως στο αποκορύφωμα της δόξας του αγνόησε τον αληθινό Θεό, στηρίχτηκε στον εαυτόν του, γέμισε από εγωισμό η καρδιά του και είπε: «Δεν είναι αύτη η Βαβυλών η μεγάλη, την οποίαν εγώ ωκοδόμησα διά καθέδραν του βασιλείου με την ισχύν της δυνάμεώς μου και εις τιμήν της δόξης μου;». Η εικόνα του ανθρώπου που θεοποιεί τον εαυτόν του. Επειδή δεν έδωσε τη δόξα στο Θεό, ο Θεός επέτρεψε να χάσει τα λογικά του και για επτά χρόνια να ζει μέσα στους αγρούς με τα ζώα και να τρώγει χόρτο. Όταν σήκωσε τους οφθαλμούς στον ουρανό και ομολόγησε το Θεό επανήλθε στα λογικά του (Δανιήλ Δ/4: 29-34). 

     ΤΟ ΑΡΓΥΡΟ ΣΤΗΘΟΣ. 

    «Και ύστερα από σένα θα σηκωθεί μια άλλη βασιλεία κατώτερη από τη δική σου» (Δανιήλ, κεφ. Β/2, εδ. 39). 

    Η δεύτερη κοσμοκρατορία που ακολούθησε ήταν αυτή των Μηδο -Περσών (Δανιήλ Σ/6: 1), που διήρκεσε από το 536 - 333 π.Χ. και η οποία δεν άγγιξε σε λάμψη την προηγούμενη. Ο πρώτος βασιλιάς της Μηδο-Περσικής κοσμοκρατορίας ήταν ο Κύρος Β΄ ο Μέγας (βασίλεψε 600-530 π.χ.), ο οποίος το 536 π.Χ. επέτρεψε στους Ιουδαίους αιχμάλωτους να επιστρέψουν στο Ισραήλ. Δεύτερος ο Καμβύσης Β΄ (530-521 π.Χ.), τρίτος ο Δαρείος Α΄ (521-486 π.Χ.) και τέταρτος ο Ξέρξης Α΄ (486-465 π.Χ.). Η μεγαλύτερη και πιο οργανωμένη εκστρατεία των Μηδο-Περσών εναντίον των Ελλήνων έγινε το 480 π.Χ. υπό την αρχηγία του Ξέρξη, με συγκέντρωση πολυπληθών θαλασσίων και χερσαίων δυνάμεων και στόχευε στην κατάκτηση ολοκλήρου του Ελλαδικού χώρου. Μέσα από μια σειρά συγκρούσεων οι Έλληνες ματαίωσαν τα σχέδια των εισβολέων. 

      Η ΧΑΛΚΙΝΗ ΟΣΦΥΣ. 

    «Και ύστερα από σένα θα σηκωθεί μια άλλη βασιλεία κατώτερη από τη δική σου» (Δανιήλ, κεφ. Β/2: 39). 

     Η Τρίτη κοσμοκρατορία ήταν η Ελλάδα 333 - 31 π.Χ. Ηγήθηκε αυτής ο Μ. Αλέξανδρος, μετά την μάχη της Ισσού. Μέσα στα επόμενα 10 χρόνια το κράτος έφθασε τα σύνορά του μέχρι τις Ινδίες και το Αφγανιστάν. Προσβεβλημένος ο Αλέξανδρος από κάποια αρρώστια πέθανε στην Βαβυλώνα, την πρωτεύουσα της κοσμοκρατορίας του, στις 13 Ιουνίου του 323 π.Χ. Στην οικογένεια του Μ. Αλεξάνδρου δεν υπήρχε διάδοχος που να είναι σε θέση να κυβερνήσει. Ο ετεροθαλής αδελφός του Αρριδαίος ήταν διανοητικά καθυστερημένος και ο γιος του από την Ρωξάνη, Αλέξανδρος Δ΄ ήταν βρέφος. Το βασίλειο διαιρέθηκε σε  τέσσερα βασίλεια. Ο Κάσσανδρος έλαβε την Ελλάδα, ο Λυσίμαχος τη Θράκη και τμήμα της Μ. Ασίας. ο Σέλευκος τη Συρία και τη Βαβυλώνα, ο Πτολεμαίος την Αίγυπτο. Τούτα τα τέσσερα βασίλεια μετά από λίγα χρόνια υποτάχτηκαν στους Ρωμαίους. 

      ΟΙ ΣΙΔΕΡΕΝΙΕΣ ΚΝΗΜΕΣ. 

   «Και μια τέταρτη βασιλεία θα σταθεί ισχυρή όπως το σίδερο, όπως το σίδερο κατακόβει και καταλεπταίνει τα πάντα μάλιστα, καθώς το σίδερο που συντρίβει τα πάντα, έτσι θα κατακόβει και θα κατασυντρίβει» (Δανιήλ, κεφ. Β/2, εδ. 40). 

     Η τέταρτη κοσμοκρατορία συμβολίζει την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, η οποία θα υπάρχει μέχρι το τέλος του κόσμου, εφόσον όλες οι αυτοκρατορίες συνολικά είναι τέσσερις. Ξεκίνησε με τον Ιούλιο Οκταβιανό (Αύγουστο) το 31 π.Χ. Στις ημέρες αυτού του Αυτοκράτορα γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός. Αργότερα όταν σταυρώθηκε στη Ρώμη ηγεμόνευε ο Αυτοκράτορας Τιβέριος. Με σιδερένια πυγμή οι Ρωμαίοι αγωνιζόμενοι κατάλαβαν την παγκόσμια κυριαρχία και για εκατοντάδες χρόνια παρέμειναν κοσμοκράτορες. Το έτος 395 μΧ διαιρέθηκε η Αυτοκρατορία σε δύο μέρη: Την Ανατολική Ρώμη (Βυζάντιο) και τη Δυτική Ρώμη. Πρόκειται για τις δύο σιδερένιες κνήμες. Το έτος 476 μ.Χ. έπεσε η δυτική Ρώμη και 1.000 χρόνια αργότερα το έτος 1453 έπεσε και η Ανατολική. 

    Φθάνοντας στα τέλη τούτης βασιλείας παρατηρούμε τα άκρα των ποδιών τους δακτύλους , οι οποίοι είναι μέρος εκ πηλού (λάσπη) και μέρος εκ σιδήρου. Ο λόγος τους Θεού διευκρινίζει ότι πρόκειται για μία διηρημένη βασιλεία. Για μία Βασιλεία η οποία δεν θα έχει συνοχή. Όπως ο σίδηρος με τη λάσπη δεν ενώνονται έτσι και η βασιλεία αυτή κατά μεν θα είναι ισχυρά (σίδηρος) κατά δε θα είναι ασθενής (πηλός). 

     Τούτη η βασιλεία ενώ αρχικά είναι ενωμένη στο μέρος της κοιλιάς, στη συνέχεια χωρίζεται στα 2 πόδια. Στις αρχές του 4ου Αιώνα έγινε ο διαχωρισμός της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας επί Μ. Κωνσταντίνου, σε δυτική και ανατολική. Τούτα τα δύο σκέλη πότε συμπορεύτηκαν και πότε συγκρούστηκαν μέσα στην Ιστορία. 

    Εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία στην ερμηνεία μας είναι η έσχατη απόληξη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που την αποτελούν τα 10 δάχτυλα των ποδιών. Πέρα από το σημείο αυτό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Τι θα συμβεί στα τέλη αυτής της αυτοκρατορίας μας το αναφέρει στο βιβλίο του "Δανιήλ" (κεφ. Η/8, εδ. 23 – 25), ως εξής: 

23 Και εν τοις εσχάτοις καιροίς της βασιλείας αυτών, όταν αι ανομίαι φθάσωσιν εις το πλήρες, θέλει εγερθή βασιλεύς σκληροπρόσωπος και συνετός εις πανουργίας. 

24 Και η δύναμις αυτού θέλει είσθαι ισχυρά, ουχί όμως εξ ιδίας αυτού δυνάμεως και θέλει αφανίζει εξαισίως και θέλει ευοδούσθαι και κατορθόνει και θέλει αφανίζει τους ισχυρούς και τον λαόν τον άγιον. 

25 Και διά της πανουργίας αυτού θέλει κάμει να ευοδούται η απάτη εν τη χειρί αυτού και θέλει μεγαλυνθή εν τη καρδία αυτού και εν ειρήνη θέλει αφανίσει πολλούς και θέλει σηκωθή κατά του Άρχοντος των αρχόντων πλην θέλει συντριφθή άνευ χειρός. 

      Εδώ γίνεται αναφορά στον «άνομο», «τον άνθρωπο της αμαρτίας», «τον ερχόμενο εν τω ονόματι αυτού» (Ιωάννης Ε/5: 43), «το θηρίο» (Αποκάλυψης ΙΑ/11: 7), τον αντίχριστο, που θα αποτελέσει σωματοποίηση του σατανά και που θα ξεγελάσει τους Εβραίους και θα συνάψει επταετή συμφωνία ειρήνης και συνεργασίας μαζί τους, γιατί θα νομίσουν ότι αυτός είναι ο Μεσσίας που τόσα χρόνια περίμεναν. Αυτή η συμφωνία με την πάροδο των 3,5 χρόνων θα την παραβιάσει ο Αντίχριστος και θα στραφεί εναντίον του λαού Ισραήλ, για να τους περάσει μέσα από το μεγαλύτερο διωγμό και τη μεγαλύτερη θλίψη της πολυτάραχης ιστορίας τους. 

      Στη συνέχεια «απεκόπη λίθος άνευ χειρών και κτύπησε την εικόνα επί τους πόδας αυτής τους εκ σιδήρου και πυλού και κατεσύντριψεν αυτούς» (Δανιήλ Β/2: 34). 

   Η τελευταία τούτη Αυτοκρατορία αρχίζει ομοιογενής και δυνατή, αδυνατίζει, διαιρείται και καταλήγει σε 10 μικρές υποδιαιρέσεις, οι οποίες έχουν κάποιο σύνδεσμο μεταξύ τους, αλλά δεν έχουν συνοχή γιατί ο πηλός και ο άργιλος δεν μπορούν να ενωθούν και να δημιουργηθεί κάτι συμπαγές. Αυτή θα είναι μια διαιρεμένη βασιλεία. Κατά μεν θα είναι ισχυρά (σίδερος), κατά δε θα είναι ασθενής (πηλός). 

     Στο βιβλίο της "Αποκάλυψης" (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 1) διαβάζουμε: «και εστάθην επί την άμμο της θαλάσσης και είδον θηρίον αναβαίνον εκ της θαλάσσης, το οποίο είχε κεφαλάς επτά και κέρατα δέκα και επί των κεράτων αυτού δέκα διαδήματα και επί τας κεφαλάς αυτού ονόματα βλασφημίας». Επίσης στο κεφ. ΙΖ/17 εδ. 3 διαβάζουμε: «Και με έφερεν εν πνεύματι εις έρημον και είδον γυναίκα καθημένην επι θηρίον κόκκινον, γέμον ονομάτων βλασφημίας, έχον κεφαλάς επτά και κέρατα δέκα». 

    Πρόκειται ασφαλώς για το ίδιο θηρίο. Κόκκινο και τρομερό, γιατί πρόκειται να προκαλέσει θάνατο και να χύσει πολύ αίμα. Βγαίνει μέσα από την θάλασσα δηλαδή μέσα από τον κόσμο (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 15) και έχει 7 κεφάλια και 10 κέρατα. 

      "Αποκάλυψη" (ΙΑ/11: 27) αναφέρει : «Αι επτά κεφαλαί είναι επτά όρη». Είναι γνωστό ότι η Ρώμη ήταν κτισμένη πάνω σε επτά λόφους, γι’ αυτό λεγόταν  και επτάλοφη. 

      "Αποκάλυψη" (ΙΖ/17: 12) αναφέρει: «Και τα δέκα κέρατα τα οποία είδες, είναι δέκα βασιλείς», και στο εδ. 13 «ούτοι έχουσι μίας γνώμην και θέλουσι παραδώσει εις το Θηρίον την δύναμην και την εξουσίαν εαυτών». 

    Η θητεία αυτών των δέκα βασιλέων δε θα είναι μακροχρόνια γιατί θα συμφωνήσουν ομόφωνα και θα παραδώσουν την εξουσία τους σε κάποιο άλλο πρόσωπο. Αυτός θα διαφέρει από τους πρώτους και θα υποτάξει τρεις βασιλιάδες, ενώ θα μιλήσει λόγια ενάντια στο Θεό και θα καταδιώκει τους Αγίους του Θεού. Επίσης θα μεταβάλει καιρούς και νόμου και όλα θα δοθούν στο χέρι του. «και θέλει λαλήσει λόγους εναντίον του Υψίστου, και θέλει κατατρέχει τους αγίους του Υψίστου και θέλει διανοηθή να μεταβάλλει καιρούς και νόμους και θέλουσι δοθεί εις την χείρα αυτού μέχρι καιρού και καιρών και ημίσεος καιρού» (Δανιήλ Ζ/7: 25). Το πρόσωπο αυτό, σύμφωνα με το βιβλίο του "Δανιήλ" (κεφ. Θ/9, εδ. 27) θα στερεώσει την βασιλεία του για "μία εβδομάδα", δηλαδή για επτά έτη. 

      ΜΕΡΟΣ Β' 

      ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΖΩΩΝ.  

      Βιβλίο "ΔΑΝΙΗΛ" (κεφ. Ζ/7, εδ. 1 – 8). 

1 Εν τω πρώτω έτει του Βαλτάσαρ βασιλέως της Βαβυλώνος ο Δανιήλ είδεν ενύπνιον και οράσεις της κεφαλής αυτού επί της κλίνης αυτού τότε έγραψε το ενύπνιον και διηγήθη το κεφάλαιον των λόγων. 

2 Ο Δανιήλ ελάλησε και είπεν, Εγώ εθεώρουν εν τω οράματί μου την νύκτα και ιδού οι τέσσαρες άνεμοι του ουρανού συνεφώρμησαν επί την θάλασσαν την μεγάλην. 

3 Και τέσσαρα θηρία μεγάλα ανέβησαν εκ της θαλάσσης, διαφέροντα απ' αλλήλων. 

4 Το πρώτον ήτο ως λέων και είχε πτέρυγας αετού εθεώρουν εωσού απεσπάσθησαν αι πτέρυγες αυτού, και εσηκώθη από της γης και εστάθη επί τους πόδας ως άνθρωπος, και καρδία ανθρώπου εδόθη εις αυτό. 

5 Και ιδού, έπειτα θηρίον δεύτερον όμοιον με άρκτον, και εσηκώθη κατά το εν πλάγιον, και είχε τρεις πλευράς εν τω στόματι αυτού μεταξύ των οδόντων αυτού και έλεγον ούτω προς αυτό Σηκώθητι, κατάφαγε σάρκας πολλάς. 

6 Μετά τούτο εθεώρουν και ιδού, έτερον ως λεοπάρδαλις, έχον επί τα νώτα αυτού τέσσαρας πτέρυγας πτηνού το θηρίον είχεν έτι τέσσαρας κεφαλάς και εδόθη εξουσία εις αυτό. 

7 Μετά τούτο είδον εν τοις οράμασι της νυκτός και ιδού, θηρίον τέταρτον, τρομερόν και καταπληκτικόν και ισχυρόν σφόδρα και είχε μεγάλους σιδηρούς οδόντας κατέτρωγε και κατεσύντριβε και κατεπάτει το υπόλοιπον με τους πόδας αυτού και αυτό ήτο διάφορον πάντων των θηρίων των προ αυτού και είχε δέκα κέρατα. 

8 Παρετήρουν τα κέρατα και ιδού, έτερον μικρόν κέρας ανέβη μεταξύ αυτών, έμπροσθεν του οποίου τρία εκ των πρώτων κεράτων εξερριζώθησαν και ιδού, εν τω κέρατι τούτω ήσαν οφθαλμοί ως οφθαλμοί ανθρώπου και στόμα λαλούν πράγματα μεγάλα. 

       ΣΧΟΛΙΑ : 

      Πρόκειται για το ίδιο θέμα. Στο πρώτο μέρος ο προφήτης Δανιήλ αναφέρει το όνειρο του βασιλιά Ναβουχοδονόσωρ και αναφέρεται περισσότερο στην εξωτερική τους εμφάνιση των τεσσάρων κοσμοκρατοριών, με τη γήινη λάμψη τους και το μεγαλείο τους, ενώ στο δεύτερο μέρος αποκαλύπτει στο «πρόσωπο των τεσσάρων ζώων» την εσωτερική τους ύπαρξη, το σκοτεινό, δαιμονικό χαρακτήρα αυτών των εξωτερικά τόσο μεγαλοπρεπών κοσμοκρατοριών. 

     Όταν ο Βαλτάσαρ ήταν βασιλιάς της Βαβυλώνας (ο τελευταίος βασιλιάς) ο προφήτης Δανιήλ είδε σε όνειρο τέσσερα θηρία μεγάλα που ανέβηκαν από τη θάλασσα και τα οποία διέφεραν μεταξύ τους. Στο κεφ. Ζ/7, εδ. 17 διευκρινίζεται ότι τα τέσσερα αυτά θηρία είναι τέσσερις βασιλείς οι οποίοι θα εγερθούν πάνω στη γη. Τα τέσσερα αυτά βασίλεια τα έχουμε γνωρίσει πιο πάνω (α΄ μέρος). Πρόκειται για τα ίδια βασίλεια που δεκαετίες πριν είχε δει στο όνειρό του ο βασιλιάς Ναυουχοδονόσορ και τα οποία είναι : ΒΑΒΥΛΩΝΑ, ΜΗΔΟΠΕΡΑΣΙΑ, ΕΛΛΑΔΑ, ΡΩΜΗ. 

   Το πρώτο θηρίο «ήτο ως λέων και είχε πτέρυγας αετού» (εδ. 4). 

   Το δεύτερο έμοιαζε με αρκούδα και πήρε την εντολή «Σηκώθητι, κατάφαγε σάρκας πολλάς» (εδ. 5). 

   Το τρίτο ήταν όμοιο με λεοπάρδαλη, είχε όμως τέσσερα φτερά και τέσσερα κεφάλια (εδ.6) 

  Το τέταρτο ήταν ένα φρικαλέο τέρας πολύ ισχυρό που είχε μεγάλα σιδερένια δόντια «και κατέτρωγε και κατεσύντριβε και κατεπάτει το υπόλοιπον με τους πόδας αυτού». 

     Αυτό το φοβερό θηρίο ήταν διαφορετικό από τα προηγούμενα και είχε δέκα κέρατα. (εδ. 7). Σύμφωνα με τα παραπάνω δεν έχουμε να κάνουμε με ζώα, άλλωστε δεν υπάρχουν και τέτοια ζώα, αλλά με τους γνωστούς πλέον τέσσερις κοσμοκράτορες της γης που προαναφέραμε και τους οποίους διακρίνει μια εσωτερική δαιμονική, ζωώδη και απάνθρωπη ύπαρξη. 

     Το λιοντάρι συμβολίζει το βασιλιά Ναβουχοδονόσωρ και την ένδοξη Βαβυλώνα. Όπως ο χρυσός είναι ο βασιλιάς των μετάλλων, έτσι και το λιοντάρι είναι ο βασιλιάς των ζώων. Το λιοντάρι λοιπόν είναι η Βαβυλώνα. 

    Η αρκούδα είναι η Μηδο-Περσία. Ο Δανιήλ μάλιστα είδε στο προφητικό όνειρο ότι η αρκούδα είχε τρεις πλευρές στο στόμα της, τρία κόκαλα από άλλους που είχε κατασπαράξει. Σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία η Μηδο-Περσία κατάστρεψε τρία μεγάλα βασίλεια: Την Βαβυλώνα, την Λυδία του Κροίσου και την Αίγυπτο. 

  Η λεοπάρδαλη συμβολίζει την Ελλάδα και είχε τέσσερα φτερά. Ένδειξη ταχύτητας, αποτελεσματικότητας και ορμής και είχε και τέσσερα κεφάλια. Τα τέσσερα κεφάλια συμβολίζουν τα τέσσερα βασίλεια στα οποία χωρίσθηκε η αυτοκρατορία του Μ. Αλεξάνδρου, όταν αυτός πέθανε. (Βασίλειο Αιγύπτου, υπό τον Πτολεμαίο, Συρίας υπό τον Σέλευκο, Μακεδονίας υπό τον Κάσσανδρο και Θράκης υπό τον Λυσσίμαχο).

    Το τέταρτο τρομερό θηρίο είναι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Αυτό το θηρίο θα καταπατούσε το «υπόλοιπο», δηλαδή αυτούς που ήταν πιστοί στο Θεό. Κατεδίωξε με μεγάλη μανία και πάθος τους χριστιανούς, ενώ οι στρατιώτες της σταύρωσαν τον Χριστό.

Δανιήλ  Β΄	Δανιήλ Ζ	Αυτοκρατορία	Χρονολογία
Χρυσή κεφαλή	Λιοντάρι	Βαβυλώνα	605 – 539 π.Χ.
Αργυρό στήθος	Αρκούδα	Μηδο-Περσία	539 – 331 π.Χ.
Χάλκινη οσφύς	Λεοπάρδαλης	Ελλάδα	331 – 168 π.Χ.
Σιδερένια πόδια	Τρομερό θηρίο	Ρώμη	168 – 476 μ.Χ.
Κάτω πόδια από πηλό & σίδερο	10 κέρατα	Διηρημένη Ευρώπη	476 μ.Χ. ….

       Η κρίση στην κοσμοκρατορία του αντιχρίστου. 

31 Εσύ, βασιλιά, θεωρούσες και ξάφνου, μια μεγάλη εικόνα η εικόνα εκείνη, που στεκόταν μπροστά σου, ήταν εξαίσια, και η λάμψη της υπέροχη, και η μορφή της φοβερή. 

32 Το κεφάλι εκείνης τής εικόνας ήταν από καθαρό χρυσάφι, το στήθος της και οι βραχίονές της από ασήμι, η κοιλιά της και οι μηροί της από χαλκό, 

33 οι κνήμες της από σίδερο, ένα μέρος όμως από πηλό. 

34 Θεωρούσες μέχρις ότου, χωρίς χέρια, αποκόπηκε μια πέτρα, και χτύπησε εκείνη την εικόνα επάνω στα πόδια της, που ήσαν από σίδερο και πηλό, και τα κατασύντριψε. 

35 Τότε, το σίδερο, ο πηλός, ο χαλκός, το ασήμι, και το χρυσάφι, κατασυντρίφτηκαν μαζί, και έγιναν σαν το λεπτό άχυρο ενός θερινού αλωνιού και τα σήκωσε ο άνεμος, και δεν βρέθηκε κανένας τόπος του και η πέτρα που χτύπησε την εικόνα έγινε ένα μεγάλο βουνό, και γέμισε ολόκληρη τη γη. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

     Το άγαλμα που είδε στο όνειρό του ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσωρ συμβολίζει την πορεία και την κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στη γη, χωρίς το Θεό. Τέσσερις αστραφτερές κοσμοκρατορίες, που απεικονίζονται με το χρυσό, τον άργυρο, το χαλκό και το σίδηρο επίκεντρο των οποίων είναι ο άνθρωπος. Οι αυτοκρατορίες αυτές ήρθαν και έφυγαν, όμως το αρνησίθεο πνεύμα τους, η απόρριψη αλλά και η εναντίωσή τους στον αληθινό Θεό, θα αναβιώσουν και πάλι κατά το τέλος των καιρών στη διάρκεια της κοσμοκρατορίας του ερχόμενου αντίχριστου, όπου η αθεΐα θα αγγίξει το κορυφαίο της σημείο πάνω στη γη. 

     Ενώ αυτή η κατάσταση θα επικρατεί ξαφνικά θα αποκοπεί ένας λίθος, χωρίς τη μεσολάβηση ανθρώπινου παράγοντα και θα χτυπήσει το ανθρώπινο ομοίωμα στα πόδια του, με αποτέλεσμα να διαλυθεί και να κατασυντριβεί ολόκληρο το ομοίωμα (άγαλμα). Έτσι αρχίζοντας από την τελευταία κοσμοκρατορία – το βασίλειο του αντιχρίστου – αφανίζονται όλες μαζί οι κοσμοκρατορίες. Η διάλυση και ο αφανισμός θα είναι τόσο μεγάλος και ολοκληρωτικός ώστε «ουδείς τόπος ευρέθη αυτών» (Δανιήλ Β/2: 35). 

     Στη θέση αυτών «θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρεί», δηλαδή θα έχει αιώνια ύπαρξη. Αυτό θα συμβεί όταν θα επιστρέψει ο Κύριος Ιησούς Χριστός «μετά μεγάλης δόξας και δυνάμεως» (Ματθαίος ΚΔ/24: 30). Συνεπώς ο λίθος που αποκόπηκε «άνευ χειρών» (Δανιήλ Β/2: 34), δεν είναι άλλος από τον Υιόν του Θεού. Γι’ Αυτόν μιλάει ολόκληρη η Αγία Γραφή. «Ούτος είναι ο λίθος ο εξουθενηθείς εφ' υμών των οικοδομούντων, όστις έγεινε κεφαλή γωνίας». (Πράξεις Δ/4: 11). «Καθένας που θα πέσει επάνω σ' αυτή την πέτρα, θα συντριφτεί επάνω δε σε όποιον πέσει, θα τον κατασυντρίψει» (Λουκάς Κ/20: 18). 

   Ο Θεϊκός λοιπόν «λίθος» θα ερειπώσει και θα διαλύσει στο τέλος των καιρών όλες τις αυτοκρατορίες των ανθρώπων, που ιδρύθηκαν, χωρίς το Θεό και που στηρίχτηκαν σ’ ένα δαιμονικό, αρνησίθεο και αντιχριστιανικό πνεύμα. Μπορεί οι αυτοκρατορίες αυτές σήμερα να μην υπάρχουν, όμως υπάρχει και είναι κυρίαρχο το "δαιμονικό τους πνεύμα", η εναντίωση και η εμμονή στην άρνηση του αληθινού Θεού. Αφού διαλύσει τα πάντα θα εγκαθιδρύσει την χιλιετή βασιλεία Του. «Και είδα θρόνους και επάνω σ' αυτούς κάθισαν, και τους δόθηκε κρίση και είδα τις ψυχές των αποκεφαλισμένων εξαιτίας τής μαρτυρίας τού Ιησού, και εξαιτίας τού λόγου τού Θεού, και οι οποίοι δεν προσκύνησαν το θηρίο ούτε την εικόνα του και δεν πήραν το χάραγμα επάνω στο μέτωπό τους κι επάνω στο χέρι τους και ανέζησαν και βασίλευσαν μαζί με τον Χριστό χίλια χρόνια» (Αποκάλυψη Κ/20: 4). 

      Ο «λίθος» αυτός μια μέρα θα σταθεί κριτής όλων εκείνων που Τον απέρριψαν, που δεν δέχτηκαν τη σωτήρια σταυρική Του θυσία, που απέρριψαν τη χάρη Του, τη δωρεάν σωτηρία Του (Εφεσίους Β/2: 8), που και σήμερα προσφέρεται σε κάθε άνθρωπο που ειλικρινά θα την εκζητήσει (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). Θα κρίνει μια μέρα όλους εκείνους που Τον απέρριψαν και επέλεξαν τον αντίχριστο και την αυτοκρατορία του. «Εγώ ήρθα στο όνομα του Πατέρα μου, και δεν με δέχεστε, αν έρθει άλλος στο δικό του όνομα, εκείνον θα τον δεχθείτε» (Ιωάννης Ε/5: 43).---