1. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΦΕΣΟΥ.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΦΕΣΟΥ. "Η εκκλησία που είχε ξεχάσει την πρώτη της αγάπη".

βιβλίο "Αποκάλυψης", κεφ. Β/2, εδ. 1 – 7.

1 Προς τον άγγελον της εκκλησίας της Εφέσου γράψον. Ταύτα λέγει ο κρατών τους επτά αστέρας εν τη δεξιά αυτού, ο περιπατών εν μέσω των επτά λυχνιών των χρυσών 

2 Εξεύρω τα έργα σου και τον κόπον σου και την υπομονήν σου και ότι δεν δύνασαι να υποφέρης τους κακούς, και εδοκίμασας τους λέγοντας ότι είναι απόστολοι, και δεν είναι, και εύρες αυτούς ψευδείς 

3 και υπέφερες και έχεις υπομονήν και δια το όνομά μου εκοπίασας, και δεν απέκαμες. 

4 Πλην έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας 

5 Ενθυμού λοιπόν πόθεν εξέπεσες και μετανόησον και κάμε τα πρώτα έργα ει δε μη, έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν δεν μετανοήσης 

 6 Έχεις όμως τούτο, ότι μισείς τα έργα των Νικολαϊτών, τα οποία και εγώ μισώ. 

7 Όστις έχει ωτίον ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας. Εις τον νικώντα θέλω δώσει εις αυτόν να φάγη εκ του ξύλου της ζωής, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου του Θεού.

         ΣΧΟΛΙΑ:

        ΕΦΕΣΟΣ σημαίνει έφεση (αγάπη) για τον Ιησού Χριστό. Οι πιστοί της περιόδου αυτής, δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη ονομασία ή τίτλους, απλά ονομάζονταν «μαθητές», ή «άγιοι», ή «παιδιά του Θεού». Η εκκλησία στην Έφεσο υπήρξε η μητέρα όλων των εκκλησιών της Μικράς Ασίας. Εκεί πριν από σαράντα χρόνια ο Απ. Παύλος, μαζί με τον Τιμόθεο, είχαν κάνει σπουδαίο έργο για τη διάδοση του Ευαγγελίου του Χριστού. Αργότερα ήρθε και εγκαταστάθηκε στην Έφεσο ο Ιωάννης, ο μαθητής του Κυρίου. Εν τω μεταξύ η εκκλησία της Εφέσου είχε μεγαλώσει πολύ αριθμητικά και είχε γίνει το κέντρο του Χριστιανικού πληθυσμού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και από τη θέση αυτή ασκούσε μεγάλη επιρροή πάνω στη ζωή  των ανθρώπων και ήταν μια από τις πιο γνωστές και φημισμένες εκκλησίες στην ευρύτερη περιοχή. 

      Στην εκκλησία αυτή ο Κύριος αυτοσυστήνεται ως αυτός που κρατάει τα επτά αστέρια στο δεξί του χέρι και περπατάει ανάμεσα στους επτά χρυσούς λυχνοστάτες. «Γνωρίζω» λέει ο Κύριος. Ας μην αυταπατώμεθα ο Κύριος γνωρίζει τα έργα μας, γνωρίζει τη ζωή μας, γνωρίζει τα πάντα. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Δ/4, εδ. 13) αναφέρει: «δεν είναι ουδέν κτίσμα αφανές ενώπιον αυτού, αλλά πάντα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα εις τους οφθαλμούς αυτού, προς ον έχομεν να δώσωμεν λόγον». Ο Δαβίδ στον ψαλμό ΜΔ/44, εδ. 21, αναφέρει: «Αυτός εξεύρει τα κρύφια της καρδίας». Είναι «ο ερευνών νεφρούς και καρδίας» (Αποκάλυψη Β/2: 23). 

      Για τη συγκεκριμένη εκκλησία της Εφέσου τι ακριβώς γνωρίζει ο Κύριος; 

    1/ «γνωρίζω τα έργα σου». Ο Κύριος αποκαλύπτει ότι η εκκλησία αυτή «εργαζόταν». Ποιο είναι το έργο που πρέπει να κάνει μια εκκλησία; Ασφαλώς πρέπει να σπείρει το «σπόρο» του Κυρίου που είναι ο λόγος του Θεού, ώστε και άλλες ψυχές που ζουν μέσα στο σκοτάδι να γνωρίσουν την αλήθεια του Χριστού, να απελευθερωθούν και να σωθούν αιωνίως (Ιωάννης Η/8: 32). Η εκκλησία είναι το «πανδοχείο του Θεού». Ο καλός Σαμαρείτης οδήγησε τον πληγωμένο στο πανδοχείο, για να "επιμεληθούν αυτού" (Λουκάς Ι/10: 33). Μόνον εκεί μπορούν να θεραπευτούν τα χρόνια τραύματα, τα μελανιάσματα, τα "σεσηπότα έλκη" (Ησαΐας Α/1: 6), που έχουν δημιουργηθεί εξαιτίας της αμαρτίας. Η ψυχή που μόλις γύρισε από τα γουρούνια (άσωτος υιός) έχει ανάγκη από την εκκλησία. Εκεί θα εμπεδώσει τη διδασκαλία του Χριστού, εκεί θα γνωρίσει για την «δωρεάν κατά χάριν σωτηρία» (Εφεσίους Β/2: 8), που μόνον ο Ιησούς Χριστός προσφέρει δια της πίστεως. 

      2/ «γνωρίζω τον κόπο σου». Πολλοί χριστιανοί θέλουν να εργαστούν για τον Κύριο, χωρίς όμως να κοπιάσουν. Θα ήθελαν να προσφέρουν, χωρίς να θυσιάσουν, όμως οι χριστιανοί της Εφέσου δεν ήταν τέτοιοι. Γνώριζαν καλά ότι χωρίς θυσίες δεν μπορείς να υπηρετήσεις το Ευαγγέλιο του Χριστού. Τα έργα τους διακρίνονταν για θυσίες, κόπο, τον οποίο τους αναγνωρίζει ο Κύριος. 

      3/ «Γνωρίζω την υπομονή σου». O συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Ι/10, εδ. 36-39) αναφέρει: 

36 Διότι έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού και να λάβητε την επαγγελίαν. 

37 Διότι έτι ολίγον καιρόν, και θέλει ελθεί ο ερχόμενος και δεν θέλει βραδύνει. 

38 Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως και εάν τις συρθή οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν. 

39 Ημείς όμως δεν είμεθα εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ' εκ των πιστευόντων προς σωτηρίαν της ψυχής. 

     Η εκκλησία της Εφέσου όχι μόνον εργαζόταν για τον Κύριο, όχι μόνον κοπίαζε στο Έργο του  Θεού, αλλά είχε και υπομονή και έτσι δεν έχανε εύκολα, το θάρρος της, δεν απογοητευόταν γρήγορα. «Ξέρω την υπομονή σου», λέει ο Κύριος. Αλήθεια πόσο σπουδαίος είναι τούτος ο έπαινος και πόσο έρχεται να ελέγξει τον καθένα μας; Στο Ευαγγέλιο «κατά Λουκάν» (κεφ. ΚΑ/21, εδ.19) αναφέρεται: «δια της υπομονής σας αποκτήσατε τας ψυχάς σας». Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. ΙΕ/15, εδ. 4) αναφέρει: «διότι όσα προεγράφησαν, διά την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών». Πολλοί που προσπάθησαν να εργαστούν για τον Κύριο παρά τους κόπους και τις θυσίες που επέδειξαν, δεν είχαν την υπομονή που έπρεπε και γρήγορα αποθαρρύνθηκαν. Οι πιστοί άνθρωποι της Εκκλησίας της Εφέσου δεν ήταν έτσι. Εργάζονται έχοντας υπομονή μέσα στην καρδιά τους, κάτι το οποίο διαβλέπει ο Κύριος και τους επαινεί γι’ αυτό. 

     4/ «Εξεύρω ότι δεν δύνασαι να υποφέρεις τους κακούς και δοκίμασες τους λέγοντας ότι είναι απόστολοι, και δεν είναι και εύρες αυτούς ψευδείς». H Εκκλησία της Εφέσου ήξερε να κάνει διάκριση. Τα μέλη της ξέρουν να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό, τη σάρκα από το πνεύμα, το φως από το σκοτάδι. Πάντοτε αυτό ήταν αναγκαίο αλλά και στις ημέρες μας ακόμα πιο πολύ καθώς ο εχθρός έχει εξαπολύσει την τελευταία μεγάλη επίθεσή του κατά της Εκκλησίας. Έτσι ο Κύριος έρχεται να αποκαταστήσει τα πάντα. Όταν μια εκκλησία δεν υποκύπτει σε διωγμούς και άλλες διώξεις, ο εχθρός χρησιμοποιεί διάφορες πονηριές, για να την απομακρύνει από το Θεό. Η πλέον προσφιλής του μέθοδος είναι να πολεμήσει την εκκλησία «εκ των έσω». Για να πετύχει το σκοπό του σπέρνει έριδες, φουσκώνει εγωισμούς, και στέλνει και «κακούς ποιμένες». Πρόκειται για αυτούς που «λένε ότι είναι απόστολοι και δεν είναι». 

      Η Εκκλησία της Εφέσου ήταν πολύ προσεχτική και δεν άφησε τον εαυτόν της να πιαστεί σε τέτοιου είδους παγίδες. Ήταν μια Εκκλησία που δεν έκανε «εκπτώσεις». Δεν μπορούσε να μπει μέσα σ’ αυτήν ο οποιοσδήποτε, για να ασχολείται με πολλά και να κριτικάρει τα πάντα. (Ε! ας βάλουμε κι αυτόν μέσα, άλλωστε πέντε άνθρωποι είμαστε….. σκέψεις και νοοτροπίες που πολλές φορές επικράτησαν και οδήγησαν σε αδιέξοδα). Στην εκκλησία της Εφέσου ο πήχης ήταν ψηλά, δε μετρούσαν οι αριθμοί αλλά η ποιότητα και ο πνευματικός πόθος των πιστών. Ο άμβωνας της εκκλησίας κι αυτός ήταν σοβαρός. Δε γνώριζε τη γλώσσα της κολακείας, δεν είχε καμία διάθεση να «χαϊδέψει αυτιά» κατά το κοινώς λεγόμενον, να φανεί αρεστός, να αποσπάσει χειροκροτήματα. Γνώριζε μία και μόνον γλώσσα, τη γλώσσα της αλήθειας, ορθοτομούσε το λόγο της αληθείας και δε συμβιβαζόταν, δεν μπορούσε να υποφέρει τους κακούς, τους αντιρρησίες, ερχόταν σε μεγάλη αντίθεση με όλους αυτούς που έλεγαν και δεν ενεργούσαν σύμφωνα με όσα έλεγαν. Ο Κύριος την Εκκλησία της Εφέσου την επαινεί και γι’ αυτό. Δεν περνούσαν από αυστηρό πνευματικό έλεγχο μόνο τα μέλη της εκκλησίας, αλλά ήταν και πολύ προσεκτική η εκκλησία σε ποιους θα αναθέσει τον άμβωνα. Χρειάζεται αυστηρός έλεγχος, αν θέλει η εκκλησία να διατηρήσει την «υγιαίνουσα διδασκαλία» (Τίτος Β/2: 1).  

     «μισείς τα έργα των Νικολαϊτών, τα οποία και εγώ μισώ». Τι ακριβώς πρέσβευαν οι Νικολαϊτες δεν μπορεί να το πει κανείς με απόλυτη βεβαιότητα. Γενικά ήταν μια αίρεση η οποία αποδεχόταν την ακολασία σαν θεμιτό τρόπο ζωής. Η πλειονότητα των μελετητών συμφωνεί ότι την ταυτότητα  αυτής της αίρεσης θα πρέπει να την πάρουμε από την τρίτη επιστολή που απευθύνεται στην εκκλησία της Περγάμου. Εκεί αναφέρεται ότι οι Νικολαϊτες συνδέονται στενά με τη διδασκαλία του Βαλαάμ. Άλλωστε το όνομα «Νικόλαος» είναι η μετάφραση της Εβραϊκής λέξης Βαλαάμ. 

     Ποια ήταν η διδασκαλία του Βαλαάμ; «Εδίδασκε το (βασιλιά) Βαλάκ να βάλει σκάνδαλον ενώπιον των υιών του Ισραήλ, ώστε να φάγωσιν ειδωλόθυτα και να πορνεύσωσιν». (βιβλίο Αριθμών). 

   {Ανάλυση αυτής της ιστορίας με τίτλο: "ΒΑΛΑΑΜ" έχει δημοσιευθεί στο blog:                              giorgoskomninos.blogspot.com  στις 15-11-18}.

 

    Τούτοι οι ψευδείς διδάσκαλοι ήταν προφανώς άνθρωποι που υποστήριζαν ότι είχαν γνωρίσει το Χριστό και είχαν λάβει απ’ Αυτόν εξουσία να κηρύττουν το λόγο Του. Στην ουσία προσπαθούσαν να συμβιβάσουν πολλές από τις ανήθικες συνήθειες της λατρείας της θεάς Αρτέμιδος με τη χριστιανική πίστη. Οι αληθινοί ποιμένες των εκκλησιών του Χριστού στο σύνολό τους είχαν πάρει θέση εναντίον αυτής της αιρετικής διδαχής. 

    Πολλοί κατά καιρούς έφεραν διάφορες ελευθεριάζουσες αντιλήψεις μέσα στους κόλπους της εκκλησίας στο όνομα της εξέλιξης, της ελευθερίας, της σύγκλισης κλπ. Στην εκκλησία της Εφέσου δεν περνούσε τίποτα από όλα αυτά, γιατί ήταν αυστηρή, ήταν σοβαρή και αγρυπνούσε ο άμβωνας. Έτσι τα έργα των Νικολαϊτων δε βρήκαν στην εκκλησία αυτή καμία ανταπόκριση. Κάποιοι θα πουν: «μα είστε σκληροί, είστε φανατικοί, είστε μονοκόμματοι, δεν βλέπετε τι γίνεται γύρω μας, έχουν αλλάξει οι εποχές κλπ». Δεν επιτρέπεται κανένας συμβιβασμός, καμία συνθήκη με ο,τιδήποτε είναι έξω από το λόγο του Θεού, γιατί αυτό είναι ανθρώπινο, είναι επικίνδυνο και μας βάζει σε αχαρτογράφητα νερά. 

    Ο Κύριος παρατηρώντας τη ζωή της Εκκλησίας αισθάνεται την ανάγκη να επαναλάβει τα λόγια Του. 

     5/ Υπέφερες. Ο Κύριος αναγνωρίζει στην Εκκλησία της Εφέσου όλα εκείνα τα οποία υπέφερε, για να διαφυλάξει την ορθότητα του λόγου του και να σταθεί σύμφωνα με το θέλημά Του. 

     6/ Αναγνωρίζει την υπομονή την οποία επέδειξε σε όλες στις δύσκολες και αντίξοες περιστάσεις          7/ "δια το όνομά μου εκοπίασας, και δεν απέκαμες". Για χάρη του ονόματος του Χριστού είχε υπομείνει δοκιμασίες, δεινά, χωρίς να αποκάμει, χωρίς να υποστείλει τη σημαία, χωρίς να υποχωρήσει. 

    Επτά μεγάλους και θερμούς επαίνους στέλνει ο Κύριος στην Εκκλησία της Εφέσου. Εμείς, αν χρειαζόταν να την αξιολογήσουμε, θα λέγαμε ότι ήταν η καλύτερη εκκλησία που υπήρχε και δε θα μπορούσε να συγκριθεί με καμία άλλη. Θα την χαρακτηρίζαμε "πνευματικό γίγαντα", κολοσσό συνέπειας, συνέχειας, πιστότητας, κλπ. 

     Ο λόγος του Θεού μας λέει κάτι που πάντοτε θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας στις κρίσεις μας, αλλά και στις επικρίσεις μας: «ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενο, ο Κύριος όμως βλέπει την καρδιά» (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Υπήρχαν σε μια εκκλησία δέκα αγνές, πιστές παρθένες. Τις βλέπουμε να συμμετέχουν στις εκδηλώσεις της εκκλησίας, να περιμένουν με αγωνία το νυμφίο και δικαιολογημένα τις θαυμάζουμε γιατί φαίνεται να είναι η μία καλύτερη από την άλλη. Όμως ο Κύριος έρχεται να διευκρινίσει ότι πέντε από αυτές ήταν «μωρές» (Ματθαίος ΚΕ/25: 2).

     «την αγάπην σου την πρώτην αφήκας». 

    Καθώς παρατηρεί ο Κύριος όλες τις λεπτομέρειες της πνευματικής ζωής της Εκκλησίας της Εφέσου, διατυπώνει επτά επαίνους και στη συνέχεια εκφράζει και ένα μικρό παράπονο προς τους πιστούς της εκκλησίας αυτής: «την αγάπην σου την πρώτην αφήκας». 

     Το ρήμα "αφήκας" καθώς διατυπώνεται σε αόριστο χρόνο φανερώνει ότι η "πρώτη αγάπη" είχε  στην πορεία της Εκκλησίας κάπου εγκαταλειφθεί. Με τη φράση "πρώτη αγάπη" δεν εννοείται μόνον χρονικά, αλλά και σαν πρώτο και κύριο μέλημα κάθε πιστού. Με τον τρόπο αυτό είχαν παραβεί την πρώτη και μεγαλύτερη εντολή του Θεού, όπως αυτή διατυπώνεται στο Ευαγγέλιο "κατά Ματθαίον" (κεφ. ΚΒ/22: 36-38): 

36 Διδάσκαλε, ποία εντολή είναι μεγάλη εν τω νόμω; 

37 Και ο Ιησούς είπε προς αυτόν Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου.

38 Αύτη είναι πρώτη και μεγάλη εντολή 

       Μέσα  σε  όλα  εκείνα  τα λαμπρά  επιτεύγματα  των έργων, του κόπου, της υπομονής κλπ έλειπε η γνήσια,  η  αληθινή  αγάπη  για  το  Χριστό.  Φανταστείτε  από ένα ωραίο πολύτιμο όστρακο να λείπει το μαργαριτάρι. Ωραίο  το  όστρακο,  το βλέπουμε  και το  θαυμάζουμε, όμως το μαργαριτάρι είναι εκείνο που του δίνει την αξία. Η αγάπη είναι εκείνη που δίνει το χρώμα στη ζωή της εκκλησίας, η αγάπη  προς το  Χριστό  και   η αγάπη  του ενός  προς τον άλλον.  Αν υπάρχει η αγάπη και λείπει κάτι άλλο από  την Εκκλησία, αυτό  θα  προστεθεί, αν όμως λείπει η αγάπη, τότε  όλος  ο  πλούτος  της  εκκλησίας  γίνεται πτωχεία. Μικρό αλλά κύριο και καθοριστικό το παράπονο του Χριστού, ικανό όμως να φέρει “τα πάνω κάτω”. 

       Τι  μπορεί  να  επισκίασε  την  "πρώτη αγάπη";  Αιτία  όλων των δεινών είναι  η υπερηφάνεια και ο πνευματικός εγωϊσμός.  Η αληθινή αγάπη δεν παίρνει αλλά δίνει ή καλύτερα δίνεται ολοκληρωτικά. Ο εγωισμός έχει τα αντίθετα αποτελέσματα. Ο εγωιστής άνθρωπος παίρνει, δε δίνει και όλο το ενδιαφέρον του στρέφεται γύρω από το «εγώ», του τον εαυτόν του και βάζει σε δεύτερη θέση το Θεό. Άλλες φορές την πρώτη θέση στην πνευματική μας ζωή παίρνει και η  διακονία, ο χαρισματικός  άμβωνας,  η πλούσια  δραστηριότητα.  Όλα  αυτά είναι αναγκαία,  αλλά  θα  πρέπει να βρίσκονται  σε  μία  δευτερεύουσα  θέση  μέσα  στην Εκκλησία. Τα ελατήρια της καρδιάς θα πρέπει να είναι  σταθερά  και  αμετακίνητα  προς  την "πρώτη αγάπη",  προς  το  Πρόσωπο και το Έργο του Ιησού Χριστού. Θα  πρέπει  κάθε  τι  που  θα  κάνουμε  να  είναι  από  αγάπη για Εκείνον και όχι απλώς γιατί επιβάλλεται από τη διακονία μας. 

      Για φανταστείτε να έλεγε  ο Κύριος μόνον έναν έπαινο στην εκκλησία. «Σε επαινώ γιατί μέσα στα πενήντα χρόνια της ιστορίας σου Με αγαπάς όπως Με αγαπούσες στην αρχή». Τότε δε θα χρειαζόταν να πει για τα άλλα, ούτε για τον κόπο, ούτε για τα έργα, ούτε για τους Νικολαϊτες, ούτε.. ούτε.. Όλα θα τα  είχε σκεπάσει η αγάπη, η οποία βεβαίως δεν είχε παύσει στη ζωή της Εκκλησίας, όμως είχε συρρικνωθεί, είχε περιοριστεί. 

       

    Η αγάπη είναι η πρώτη εκδήλωση του καρπού του Αγίου Πνεύματος. Στην Επιστολή "προς Γαλάτας" (κεφ. Ε/5, εδ. 22-26), αναφέρεται:

22 Ο δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, 

23 πραότης, εγκράτεια κατά των τοιούτων δεν υπάρχει νόμος. 

24 Όσοι δε είναι του Χριστού εσταύρωσαν την σάρκα ομού με τα πάθη και τας επιθυμίας. 

25 Εάν ζώμεν κατά το Πνεύμα, ας περιπατώμεν και κατά το Πνεύμα. 

26 Μη γινώμεθα κενόδοξοι, αλλήλους ερεθίζοντες, αλλήλους φθονούντες. 

       Θα πρέπει να ανοίξουμε την καρδιά μας και να δεχτούμε τον έλεγχο της αγάπης του Χριστού. Ο καθένας ας εξετάσει με αυστηρότητα τον εαυτόν του: «Εγώ την αγάπη μου την πρώτη για το Χριστό την έχω;». Στο ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην» (κεφ. ΙΓ/13, εδ 1) αναφέρεται: Ο Κύριος «αγαπήσας τους ιδικούς του τους εν τω κόσμω, μέχρι τέλους ηγάπησεν αυτούς». Η αγάπη του Χριστού για τους δικούς Του είναι και θα είναι για πάντα αμείωτη, γι’ αυτό και το παράπονό Του είναι πολύ μεγάλο, όταν βλέπει μέσα στην καρδιά μας η αγάπη μας για Εκείνον να υποχωρεί. «την πρώτη αγάπη για μένα την άφησες». 

    Ο Θεός παρατείνοντας το Έλεός Του και τη Χάρη Του παραγγέλλει προς την Εκκλησία: «Μετανόησον». Καλεί την Εκκλησία σε μετάνοια, σε επανόρθωση. Δεν μπορεί να «σηκωθεί» ο άνθρωπος, να επανασυνδεθεί με το Θεό, αν δεν υπάρξει ειλικρινής μετάνοια για το αμαρτωλό παρελθόν του. Ας μην ξεχνάμε τη μετάνοια στη σχέση μας με το Θεό και ας προσέξουμε να μην τη χρησιμοποιούμε μόνο για αμαρτήματα που ανθρωπίνως τα θεωρούμε πολύ σοβαρά. «Μετανόησε» λέει το Πνεύμα του Θεού. Όταν δε λάμπεις για Μένα, λέει ο Κύριος, είναι καλύτερα να μη λάμπεις καθόλου. Γιατί τότε είσαι ελλιπής και δίνεις κακή μαρτυρία. Γι’ αυτό «έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής». Ο μόνος ασφαλής δρόμος είναι να επιστρέψει ο άνθρωπος «στα πρώτα έργα», εκεί όπου ξεκίνησε, στην άγια, την αγνή, την πρώτη ζωή των Αποστολικών χρόνων, να θυμηθεί την πρώτη αγάπη του για το Χριστό. 

      «Εις τον νικώντα θέλω δώσει εις αυτόν να φάγει εκ του ξύλου της ζωής, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου του Θεού». Όσο και αν ελέγξει, όσο και αυστηρός να είναι ο Κύριος, ποτέ δε θα ξεχάσει στο τέλος να δώσει μια καινούργια υπόσχεση να βάλει μέσα το μήνυμα μιας καινούργιας ελπίδας. «Σ’ αυτόν που θα νικήσει θα δώσω να φάγει από το ξύλο της ζωής που είναι στο μέσον του παραδείσου». Μα αυτά έγιναν κάποτε στο παρελθόν και αποτελούν την πιο θλιβερή σελίδα της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος ήταν μέσα στον παράδεισο του Θεού βασιλιάς, απόλυτος κυρίαρχος και εκεί αστόχησε, παράκουσε, δεν εμπιστεύθηκε το Θεό. Μετά από αυτή τη συμπεριφορά του ανθρώπου φαίνεται όλα να τελείωσαν. Άραγε τι ωφελεί να τα θυμόμαστε όλα αυτά και να επαναλαμβάνουμε τα ίδια; Ο λόγος του Θεού μας επιβεβαιώνει όλα αυτά: «Και εξεδίωξε τον Αδάμ και κατά ανατολάς του παραδείσου της Εδέμ έθεσε τα Χερουβείμ, και την ρομφαίαν την φλογίνην, την περιστρεφομένην, δια να φυλάττωσι την οδόν του ξύλου της ζωής». (Γένεση Γ/3: 24). Είναι σωστό να κοιτάζουμε πίσω και να μιλάμε για το παρελθόν και τις παλιές δόξες; Κι όμως τούτα τα λόγια που ειπώθηκαν από τον ίδιο τον Κύριο (Αποκάλυψη Β/2: 7) δείχνουν ότι τίποτα δεν τελείωσε, ότι ο παράδεισος του Θεού δε χάθηκε και ότι ο Θεός αγωνίζεται (Β΄ Σαμουήλ ΙΔ/14: 14) για να επαναφέρει τον άνθρωπο στην αρχική του μορφή, για να τον ξαναβάλει μέσα στον παράδεισο και να τον αποκαταστήσει στην αρχική του δόξα. Στην προσπάθειά Του αυτή ο Κύριος «έστειλε τον Υιόν Αυτού τον Μονογενή, για να μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Εκείνο που ζητάει ο Θεός από τον άνθρωπο δεν είναι τίποτα άλλο από μια στενή, αδιάλειπτη, αδιάκοπη επαφή – αγάπη - με το πρόσωπο του Χριστού. 

       «Εις τον νικώντα θέλω δώσει εις αυτόν να φάγει εκ του ξύλου της ζωής». Όλες οι υποσχέσεις του Θεού είναι φυλαγμένες για εκείνον που θα σταθεί και θα νικήσει. Αυτή είναι μια σπουδαία διευκρίνιση. Ο ουρανός και κατ’ επέκτασιν η αιώνια ζωή δεν είναι για όλους τους ανθρώπους, είναι μόνον για τους νικητές. Άραγε ποιοι είναι οι νικητές και για ποια ακριβώς νίκη πρόκειται. Ο λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Διότι παν ό,τι εγεννήθη εκ του Θεού νικά τον κόσμον και αύτη είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών» (Α΄ Ιωάννου Ε/5: 4). Ξεκάθαρα μας λέει ο λόγος του Θεού ότι η νίκη μας εξαρτάται από την πίστη μας. Η νίκη μας και η απόκτηση της αιώνιας ζωής εξαρτάται αποκλειστικά από την πίστη μας στο Πρόσωπο και στο Έργο του Ιησούς Χριστού. 

     Πως ακριβώς θα πρέπει να είναι αυτή η πίστη θεωρητική, διανοητική, να στηρίζεται στην αποδοχή κάποιων δογμάτων ή κάποιων θρησκευτικών τελετών κλπ. Ο Απόστολος Ιάκωβος στην σχετική επιστολή του μας λέει κατηγορηματικά όχι, γιατί τέτοια πίστη έχουν και τα δαιμόνια. «Συ πιστεύεις ότι ο Θεός είναι είς καλώς ποιείς και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίττουσι» (Ιάκωβος Β/2: 19). Η πίστη που ευαρεστεί το Θεό είναι κάτι πολύ βαθύτερο. Είναι το ακούμπημα της ψυχής με όλη της την αμαρτία πάνω στο Σταυρό του Χριστού. Η πρόσκληση του Κυρίου είναι διαχρονική: «ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Ελάτε σε Μένα εσείς που είστε κουρασμένοι από τον καθημερινό άνισο αγώνα με το κακό, εσείς που είστε φορτωμένοι από την ενοχή και συναίσθηση της αμαρτίας σας και Εγώ σας υπόσχομαι ότι θα σας αναπαύσω, θα σας ξεκουράσω. 

      Ο δρόμος της σωτηρίας είναι πολύ απλός, τόσο απλός που δυσκολεύεται ο άνθρωπος τον βρει και να τον πιστέψει. Γνωρίζουμε ότι όταν ένας δεν ξέρει μπάνιο και ξαπλώσει πάνω στη θάλασσα, η θάλασσα θα τον κρατήσει ψιλά, όμως αυτό δεν το πιστεύει με αποτέλεσμα να προσπαθεί να σωθεί μόνος του και να πνιγεί. Ο άνθρωπος τα έχασε όλα μέσα στον κήπο της Εδέμ, γιατί δεν πίστεψε στα λόγια του Θεού και προτίμησε να πιστέψει στους «ψιθύρους» του εχθρού της ψυχής του. Μέσα στην ελεύθερη βούλησή του ο άνθρωπος δε θέλησε να πιστέψει στο λόγο και τις υποσχέσεις του Θεού και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή. Συνεπώς, για να ξανά κερδίσει ο άνθρωπος τη ζωή είναι ανάγκη να κάνει τώρα εκείνο που δεν έκανε τότε να εμπιστευτεί το λόγο του Θεού, να ανοίξει την καρδιά του με δυο λόγια προσευχής, να ακουμπήσει ολόκληρος πάνω στον εσταυρωμένο Χριστό και να του πει: «σ’ ευχαριστώ», γιατί για τις δικές μου αμαρτίες σταυρώθηκες. Τα μυαλό μου δεν μπορεί να καταλάβει αυτό που Εσύ έκανες Κύριε, όμως η καρδιά μου το δέχεται και το πιστεύει, σε παρακαλώ συγχώρησέ με και δώσε μου και μένα τη νέα ζωή. Βάλε με και μένα μέσα στον Παράδεισο του Θεού. Είναι η ώρα που ο Κύριος θα δώσει στην ψυχή να φάει από το δένδρο της ζωής που είναι στο κέντρο του Παραδείσου και θα της χαρίσει αιώνια ζωή. ---

2. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ.      " η εκκλησία που θα έπασχε διωκόμενη". 
      

  βιβλίο "Αποκάλυψη",  κεφ. Β/2,  εδ. 8 – 11.

8 Και προς τον άγγελον της εκκλησίας των Σμυρναίων γράψον Ταύτα λέγει ο πρώτος και ο έσχατος, όστις έγεινε νεκρός και έζησεν 

9 Εξεύρω τα έργα σου και την θλίψιν και την πτωχείαν είσαι όμως πλούσιος και την βλασφημίαν των λεγόντων εαυτούς ότι είναι Ιουδαίοι και δεν είναι, αλλά συναγωγή του Σατανά. 

10 Μη φοβού μηδέν εκ των όσα μέλλεις να πάθης. Ιδού, ο διάβολος μέλλει να βάλη τινάς εξ υμών εις φυλακήν διά να δοκιμασθήτε, και θέλετε έχει θλίψιν δέκα ημερών. Γίνου πιστός μέχρι θανάτου, και θέλω σοι δώσει τον στέφανον της ζωής. 

11 Όστις έχει ωτίον ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας. Ο νικών δεν θέλει αδικηθή εκ του θανάτου του δευτέρου. 

          ΣΧΟΛΙΑ: 

        Η Σμύρνη ήταν μια θαυμάσια πόλη, σπάνιας ομορφιάς τοποθετημένη στην αγκαλιά ενός όμορφου κόλπου. Ήταν η πιο σοβαρή ανταγωνίστρια της Εφέσου και σύμφωνα με την παράδοση ήταν η γενέτειρα του Ομήρου. Το έτος 627 π.Χ. καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε 400 χρόνια αργότερα, σύμφωνα με σχέδια του Μ. Αλεξάνδρου. Η λέξη προέρχεται από το αρωματικό φυτό «σμύρνα», που ήταν και πικρό στη γεύση. Εδώ ο Χριστός παρουσιάζεται ως ο πρώτος και ο έσχατος, που ενώ τον θανάτωσαν όμως ζει. Η πόλη ήταν από τις σπουδαιότερες και ομορφότερες πόλεις της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου. Ήταν πολύ πλούσια πόλη η Σμύρνη και από το λιμάνι της περνούσε όλος ο πλούτος της ανατολής. Από τα υπάρχοντα στοιχεία δεν μπορούμε να συμπεράνουμε πότε ακριβώς ιδρύθηκε η εκκλησία της Σμύρνης. Πιθανόν ο λόγος του Θεού να σπάρθηκε στον αγρό της Σμύρνης την περίοδο κατά την οποία ο Απ. Παύλος ήταν στην Έφεσο. Για την περίοδο εκείνη ο Απόστολος Λουκάς αναφέρει στο βιβλίο των “Πράξεων των Αποστόλων” (κεφ. ΙΘ/19, εδ. 10) «Έγινε δε τούτο επί δύο έτη, ώστε πάντες οι κατοικούντες την Ασίαν ήκουσαν τον λόγον του Κυρίου Ιησού, Ιουδαίοί τε και Έλληνες». 

     Καθώς τούτη η επιστολή φθάνει στην εκκλησία της Σμύρνης, το κλίμα είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που υπήρχε στην Έφεσο. Η εκκλησία της Σμύρνης είναι μια διωκόμενη εκκλησία και παρότι ζούσε μέσα σ’ ένα κοινωνικό περιβάλλον πλούτου και πολυτέλειας, τα μέλη της ζούσαν μέσα σε φτώχεια και σε στέρηση. Επίσκοπος της εκκλησίας της Σμύρνης σύμφωνα με όλα τα στοιχεία ήταν μία άγια μορφή, ένας πιστός εργάτης του Χριστού που άκουγε στο όνομα Πολύκαρπος. Ας φανταστούμε τούτον τον άνθρωπο να παίρνει την επιστολή του Χριστού και να τη διαβάζει στην εκκλησία. 

    Η επιστολή αρχίζει με φράση: «Ταύτα λέγει ο πρώτος και ο έσχατος, όστις έγεινε νεκρός και έζησεν». Τούτα τα λόγια θυμίζουν τα πρώτα λόγια που είπε ο Κύριος στην Ιωάννη: «Μη φοβού εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος και ο ζων, και έγεινα νεκρός, και ιδού, είμαι ζων εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν, και έχω τα κλειδία του άδου και του θανάτου» (Αποκάλυψη Α/1:18). Τι παρήγορα λόγια είναι τούτα για τον κάθε πιστό άνθρωπο! Βάζουν μέσα μας την ακλόνητη ελπίδα ότι όλοι αυτοί που πρόκειται να πεθάνουν εν Χριστώ, θα ξαναζήσουν πάλι με τον Ιησού Χριστό. Ο Θεός όπως ανέστησε τον Ιησού Χριστό έτσι θα αναστήσει και όλους εκείνους που πιστεύουν στο Χριστό (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 14-17) όλους εκείνους που τον περιμένουν. Στην επιστολή «προς Εβραίους» (κεφ. Θ/9, εδ. 28) αναφέρεται «ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσφερθείς διά να σηκώση τας αμαρτίας πολλών, θέλει φανή εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας εις τους προσμένοντας αυτόν διά σωτηρίαν». Είναι βέβαιο ότι στον ουρανό δε θα είμαστε μόνοι, θα είμαστε μαζί με τον αναστημένο και δοξασμένο Ιησού Χριστό. Αυτός μετά την ανάστασή Του από τους νεκρούς κάθεται στα δεξιά του Πατέρα και μεσιτεύει στο Θεό για τον κάθε πιστό άνθρωπο (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 5). Ο λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει ότι ο Χριστός «δεν επαισχύνεται να μας ονομάζει αδελφούς Του» (Εβραίους Β/2: 11). 

      Καθώς ο επίσκοπος διαβάζει στην εκκλησία της Σμύρνης την επιστολή, η Εκκλησία βρίσκεται σε μεγάλη θλίψη και θα λέγαμε ότι περνάει μέσα από «κοιλάδα σκιάς του θανάτου» (Ψαλμός ΚΓ/23 : 4)  στην κατάσταση αυτή έρχεται ο Κύριος με ένα τρυφερό λόγο να τη στηρίξει και να την παρηγορήσει: «εξεύρω». 

     Ξέρω τα μεγάλα και σκοτεινά προβλήματα που αντιμετωπίζεις και που τόσο πολύ σε βασανίζουν. Όμως «μη φοβάσαι» γιατί για όλα τούτα τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις Εγώ κρατάω στα χέρια μου τα κλειδιά των λύσεων. 

    Ξέρω τη θλίψη σου και το διωγμό σου εξαιτίας του οποίου είσαι πτωχή σε υλικά αγαθά. Στη Σμύρνη έμεναν πολλοί Ιουδαίοι, οι οποία ήταν εχθροί των Χριστιανών. Παρέμειναν ξεχωρισμένοι από τους ειδωλολάτρες, αλλά όσον αφορά τους διωγμούς κατά των Χριστιανών, ενώνονταν με τους ειδωλολάτρες για να τους καταστρέψουν. Τόσο αντιχριστιανικό ήταν το πνεύμα τους που το έτος 166 μ.Χ. έκαψαν τον Πολύκαρπο πάνω σε φωτιά επειδή ήταν οπαδός του Απόστολου Ιωάννη. Απ’ ότι φαίνεται είχαν κατηγορήσει τα μέλη της εκκλησίας στις Ρωμαϊκές αρχές οι οποίες με τη σειρά τους είχαν προβεί στην δήμευση των υπαρχόντων τους. Έτσι οι χριστιανοί της Σμύρνης χάριν της ομολογίας τους στο Χριστό βρέθηκαν να είναι άστεγοι, πένητες, στερούμενοι και τα πλέον αναγκαία και όλα αυτά μέσα σε μία πόλη που έσφυζε από πλούτο και πολυτέλεια. Όμως παρά την ανέχεια και τα άλλα προβλήματα η αγάπη προς το Χριστό δεν είχε μειωθεί, σε αντίθεση με την εκκλησία της Εφέσου. 

      Ο Κύριος λέει: «ξέρω τη φτώχεια σου και τους διωγμούς σου», όμως δεν προσφέρει καμία λύση στα τόσα προβλήματα που υπάρχουν, δε δίνει καμία υπόσχεση ότι οι διωγμοί θα παύσουν γρήγορα, αντίθετα μιλάει για καινούργιες δοκιμασίες, που περιμένουν την Εκκλησία που τόσο πολύ έχει δοκιμαστεί. Τα λόγια του Κυρίου είναι: «Μη φοβού μηδέν εκ των όσα μέλλεις να πάθης». Χρειάζεται θάρρος, λέγει ο Κύριος, γιατί γρήγορα θα σου προστεθούν και άλλες δοκιμασίες. 

     Εδώ μπαίνει ένα μεγάλο ερώτημα. Γιατί σιωπά ο Κύριος; Ο Ιωσήφ ήταν άνθρωπος δίκαιος, απέφυγε τον πειρασμό της γυναίκας του Πεντεφρή, στάθηκε όπως ο Θεός ήθελε και ομολόγησε το Όνομά Του. Για την όλη αυτή στάση του μπήκε δύο χρόνια μέσα στη φυλακή. Γιατί Κύριε επιτρέπεις μια τόσο μεγάλη δοκιμασία στο δικό Σου παιδί; Σε λίγο αυτός ο καταφρονεμένος, ο φυλακισμένος, ο αδικημένος θα γίνει άρχοντας σε όλη τη γη της Αιγύπτου και πρέπει να έχει εκπαιδευτεί σκληρά, για να ανταπεξέλθει. Αυτή είναι η «παιδεία του Κυρίου» για την οποία ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: 

5 Υιέ μου, μη καταφρονής την παιδείαν του Κυρίου, μηδέ αθυμής ελεγχόμενος υπ' αυτού. 

6 Διότι όντινα αγαπά Κύριος παιδεύει και μαστιγόνει πάντα υιόν, τον οποίον παραδέχεται. 

7 Εάν υπομένητε την παιδείαν, ο Θεός φέρεται προς εσάς ως προς υιούς διότι τις υιός είναι, τον οποίον δεν παιδεύει ο πατήρ; 

8 Εάν όμως ήσθε χωρίς παιδείαν, της οποίας έγειναν μέτοχοι πάντες, άρα είσθε νόθοι και ουχί υιοί, (Εβραίους ΙΒ/12 : 5-8). 

      Καινούργιες δοκιμασίες υπόσχεται ο Κύριος στην εκκλησία Του και της υπόσχεται και «θλίψη δέκα ημερών». Άραγε τι σημαίνει η φράση αυτή; Υπάρχει ένα όριο στη δοκιμασία σου, λέγει ο Κύριος, αυτή δε θα κρατήσει για πάντα. Ο Απ. Παύλος στην πρώτη επιστολή «προς Κορινθίους» (κεφ. Ι/10, εδ. 13) αναφέρει: «Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε». 

     «Ξέρω τη φτώχεια σου – είσαι όμως πλούσια». Αυτός είναι ο μόνος έπαινος που απευθύνει ο Κύριος στην εκκλησία της Σμύρνης, που όμως πόσο πολύ σημαντικός είναι! Τα πλούτη που στηρίζονται στα υλικά αγαθά μοιραία μια μέρα θα παρέλθουν, όμως εκείνα τα πλούτη που ο άνθρωπος αποταμιεύει στον ουρανό δε θα παρέλθουν ποτέ. Ο ίδιος ο Κύριος μας συμβουλεύει: «Μη θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς επί της γης, όπου σκώληξ και σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται διατρυπούσι και κλέπτουσιν. Αλλά θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σκώληξ ούτε σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται δεν διατρυπούσιν ουδέ κλέπτουσιν». (Ματθαίος Σ/6: 19-20). Ήταν «πτωχοί, αλλά πλούσιοι» οι Χριστιανοί της Σμύρνης, σε αντίθεση με την εκκλησία της Λαοδίκειας η οποία ήταν «πλούσια αλλά ήταν πτωχή». 

       Οι φτωχοί αυτοί άνθρωποι της εκκλησίας της Σμύρνης ήταν πλούσιοι στην αγάπη για το Θεό και για τον πλησίον καθώς και στην πίστη τους στο Θεό. Είχαν χαρά, γιατί μέσα τους είχαν ελπίδα αιώνιας ζωής, ήσαν πλούσιοι, γιατί ζούσαν με το Χριστό μέσα στην καρδιά τους. Πού είναι τώρα οι υλικά πλούσιοι της Σμύρνης; Σίγουρα είναι εκεί που είναι «ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων» (Ματθαίος ΚΒ/22: 13). Πού είναι η φτωχή εκκλησία της Σμύρνης; Βρίσκεται σίγουρα στους «κόλπους του Αβραάμ». Φανταστείτε σ’ εκείνο το μεγάλο το τραπέζι της χαράς που θα στρώσει ο Κύριος στον ουρανό για το κάθε δικό Του παιδί να βρίσκεται σε μια άκρη ο Πολύκαρπος, να συνομιλεί με τον Κύριο και να του λέγει ο Κύριος: «Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει». (Ματθαίος ΚΕ/25: 21). Ο Κύριος γνωρίζει «και την βλασφημίαν των λεγόντων εαυτούς ότι είναι Ιουδαίοι και δεν είναι, αλλά συναγωγή του Σατανά». (εδ. 9). Ποιοι είναι αυτοί που βλαστημούν το Όνομα του Θεού και λένε ότι είναι Ιουδαίοι και γνωρίζουν την αλήθεια, αλλά στην πραγματικότητα είναι συναγωγή του σατανά; Ας δούμε ένα διάλογο που είχε ο Κύριος με τους Φαρισαίους και ας βγάλουμε απ’ εκεί τα συμπεράσματά μας. 

36 Εάν λοιπόν ο Υιός σας ελευθερώση, όντως ελεύθεροι θέλετε είσθαι. 

37 Εξεύρω ότι είσθε σπέρμα του Αβραάμ αλλά ζητείτε να με θανατώσητε, διότι ο λόγος ο εμός δεν χωρεί εις εσάς. 

38 Εγώ λαλώ ό,τι είδον πλησίον του Πατρός μου και σεις ομοίως κάμνετε ό,τι είδετε πλησίον του πατρός σας. 

39 Απεκρίθησαν και είπον προς αυτόν Ο πατήρ ημών είναι ο Αβραάμ. Λέγει προς αυτούς ο Ιησούς Εάν ήσθε τέκνα του Αβραάμ, τα έργα του Αβραάμ ηθέλετε κάμνει. 

40 Τώρα δε ζητείτε να με θανατώσητε, άνθρωπον όστις σας ελάλησα την αλήθειαν, την οποίαν ήκουσα παρά του Θεού τούτο ο Αβραάμ δεν έκαμε. 

41 Σεις κάμνετε τα έργα του πατρός σας. Είπον λοιπόν προς αυτόν Ημείς δεν εγεννήθημεν εκ πορνείας ένα Πατέρα έχομεν, τον Θεόν. 

42 Είπε λοιπόν προς αυτούς ο Ιησούς Εάν ο Θεός ήτο Πατήρ σας, ηθέλετε αγαπά εμέ διότι εγώ εκ του Θεού εξήλθον και έρχομαι επειδή δεν ήλθον απ' εμαυτού, αλλ' εκείνος με απέστειλε. 

43 Δια τι δεν γνωρίζετε την λαλιάν μου; διότι δεν δύνασθε να ακούητε τον λόγον μου. 

44 Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε. Εκείνος ήτο απ' αρχής ανθρωποκτόνος και δεν μένει εν τη αληθεία, διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, διότι είναι ψεύστης και ο πατήρ αυτού του ψεύδους. 

      Έλεγαν ότι ήταν παιδιά του Θεού, αλλά ο Κύριος του αποκάλυψε ότι πατέρας τους είναι ο διάβολος και ότι σύμφωνα με τις επιθυμίες του πατέρα τους ενεργούν. Επτά επαίνους διατύπωσε ο Κύριος στην εκκλησία της Εφέσου και ήρθε ένα παράπονό του να τα σβήσει όλα, ένα έπαινο διατυπώνει στην εκκλησία της Σμύρνης: «Ξέρω τη φτώχεια σου – είσαι όμως πλούσια» και τούτο τον έπαινο δεν μπορεί κανένα παράπονο να τον σβήσει. 

     «Ο νικών δεν θέλει αδικηθή εκ του θανάτου του δευτέρου». (Αποκάλυψη Κ/20: 5-6 & 14 – 15). Ο δεύτερος θάνατος είναι η λίμνη του πυρός (Αποκάλυψη ΚΑ/21: 8). Ο άνθρωπος αποχωρίζεται μια φορά από το σώμα του, μέσα από  το φυσικό θάνατο "καθώς είναι αποφασισμένον εις τους ανθρώπους άπαξ να αποθάνωσι, μετά δε τούτο είναι κρίσις" (Εβραίους Θ/9: 27). Αυτός που έζησε στη ζωή του χωρίς το Θεό, θα ζήσει αιώνια μακριά από την παρουσία Του και αυτός είναι ο "δεύτερος θάνατος" (Αποκάλυψη ΚΑ/21: 8). Ο Κύριος μας τονίζει ότι υπάρχει και δεύτερος θάνατος και μάλιστα φαίνεται καθαρά ότι αυτός ο θάνατος είναι πολύ πιο τρομερός από τον πρώτο. Ο δεύτερος θάνατος θα είναι η καταδίκη όλων εκείνων που αγνόησαν το Θεό μέσα στη ζωή τους, που δεν πίστεψαν στο Πρόσωπο και το Έργο του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. Ο λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει: «Μακάριος και άγιος, όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν, επί τούτων ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν, αλλά θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού και θέλουσι βασιλεύσει μετ' αυτού χίλια έτη». (Αποκάλυψη Κ/20: 6). 

      Το "δεύτερο θάνατο" ο Κύριος τον χαρακτήρισε με τη φράση «κόλαση».Ο δεύτερος θάνατος αφορά όλους εκείνους που δεν πίστεψαν στον Σωτήρα Χριστό, που δεν Τον αγάπησαν και δεν Τον εκζήτησαν μέσα στη ζωή τους. Προς όλους αυτούς που Τον αρνήθηκαν ο Κύριος θα πει μια μέρα: «Υπάγετε απ' εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον διά τον διάβολον και τους αγγέλους αυτού». (Ματθαίος ΚΕ/25: 41). 

     «ο νικών δεν θέλει αδικηθεί». Αυτός που θα σταθεί πιστός και θα «νικήσει» σ’ αυτή τη ζωή, ο θάνατος ο δεύτερος δεν θα τον αγγίξει. Ποιος είναι ο «νικητής» και ποια είναι η νίκη; Η νίκη είναι η ακλόνητη πίστη ότι ο Ιησούς Χριστός, ο αρχηγός της ζωής, νίκησε το θάνατο, θριάμβευσε επί τους τάφου, αναστήθηκε από τους νεκρούς, βρίσκεται στα δεξιά του Πατέρα Θεού, απ’ όπου μια μέρα θα έρθει στο μεσουράνημα για να παραλάβει την εκκλησίας Του, να παραλάβει όλους εκείνους που Τον περιμένουν για σωτηρία. Στην επιστολή «προς Εβραίους» (κεφ. Θ/9, εδ. 28) αναφέρεται: «ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσφερθείς διά να σηκώσει τας αμαρτίας πολλών, θέλει φανεί εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας εις τους προσμένοντας αυτόν δια σωτηρίαν». Συνεπώς τον πιστό άνθρωπο ο "δεύτερος θάνατος" δεν θα τον αγγίξει. Αυτή θα είναι η αμοιβή του από το Θεό. Ο λόγος του Θεού στο βιβλίο της Αποκάλυψης (κεφ. ΚΑ/21, εδ. 8) αναφέρει. «Οι δε δειλοί και άπιστοι και βδελυκτοί και φονείς και πόρνοι και μάγοι και ειδωλολάτραι και πάντες οι ψεύσται θέλουσιν έχει την μερίδα αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη με πυρ και θείον ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος». 

      Ας προσέξουμε ιδιαιτέρως μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια στο θέμα της πίστης. Η πίστη στο σωτήριο Έργο του Χριστού θα πρέπει να είναι γνήσια και η γνησιότητά της θα φανεί από τους «καρπούς» που θα φέρει. (Ιακώβου Β/2: 18). Από τους «καρπούς» θα εξαρτηθεί αν κάποιος μπει στον ουρανό «πλούσια» ή θα μπει «ως διά πυρός». (Α΄ Κορινθίους Γ/3: 15). Είναι ανάγκη να είναι «φιλόδοξος» ο χριστιανός, να βάζει υψηλούς πνευματικούς στόχους και δια της πίστεως να τους κατακτά. Η παρούσα ζωή είναι μια ζωή προετοιμασίας για τον ουρανό. Όσα και αν δούμε, όσα και αν καταλάβουμε, καθώς «εν κατόπτρω» (Β΄ Κορινθίους Γ/3: 18) βλέπουμε τα πράγματα, μια μέρα στην παρουσία του Θεού, μέσα στην απόλυτη δόξα, η κάθε ψυχή θα ομολογήσει: «Ιδού το ήμισυ δεν απηγγέλθει εις εμέ». (Α΄ Βασιλείων Ι/10: 7). 

      «Γίνου πιστός μέχρι θανάτου, και θέλω σοι δώσει τον στέφανον της ζωής». Πίστη στο Θεό μέχρι θανάτου έχει σαν αποτέλεσμα το στέφανο της ζωής. Ο Κύριος υπήρξε κατηγορηματικός. «Αληθώς αληθώς, σας λέγω, ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Σ/6: 47). Μπορεί οι άνθρωποι να χαιρετιούνται στις γιορτές και να λένε «χρόνια πολλά», όμως ο Κύριος υπόσχεται αιώνια ζωή σε κάθε έναν που θα πιστέψει σ’ Αυτόν. Το στεφάνι που αναφέρεται δείχνει μια ζωή νίκης και θριάμβου. Στο κεφάλι των νικητών στους ολυμπιακούς και άλλους αγώνες τοποθετείται μέχρι σήμερα ένα στεφάνι από ελιά. Πόσος κόπος, πόσος αγώνας για εκείνο το στεφάνι, όμως και πόση δόξα και πόση ικανοποίηση για το νικητή που ανεβαίνει στο βάθρο, που τον χειροκροτεί και τον επευφημεί ολόκληρη η ανθρωπότητα! Ας θυμηθούμε και την εικόνα, όταν ο ολυμπιονίκης επιστρέφει στην πατρίδα του. Το αεροδρόμιο έχουν κατακλύσει χιλιάδες κόσμου έτοιμοι να τον υποδεχτούν και να τον επευφημήσουν. Έτσι ακριβώς ξεσηκώνεται και ο ουρανός, για να υποδεχθεί ο Θεός ένα δικό Του παιδί. Η σειρά της υποδοχής θα είναι: Μπροστά ο Κύριος θα ομολογήσει ενώπιον πάντων το όνομα του νικητή και θα τον επευφημήσει με τα λόγια: «Αγωνίστηκε κάτω στη γη της αμαρτίας και νίκησες». Ο ουρανός θα χειροκροτεί το νικητή, ενώ ο Κύριος θα συνεχίζει: "Πέρασες από πολύ μεγάλη δοκιμασία και από μεγάλη θλίψη για το Όνομά μου. Όλα αυτά τώρα ανήκουν στο παρελθόν. Εγώ σου σκουπίζω τα δάκρυα και σου γιατρεύω τις πληγές και σου προσφέρω αιώνια χαρά". ---

3. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΓΑΜΟΥ.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΓΑΜΟΥ.   "η εκκλησία που έπρεπε να μετανοήσει".

βιβλίο "Αποκάλυψης", κεφ. Β/2,  εδ. 12 – 17.

12 Και προς τον άγγελον της εν Περγάμω εκκλησίας γράψον Ταύτα λέγει ο έχων την ρομφαίαν την δίστομον, την οξείαν 

13 Εξεύρω τα έργα σου και που κατοικείς όπου είναι ο θρόνος του Σατανά και κρατείς το όνομά μου, και δεν ηρνήθης την πίστιν μου και εν ταις ημέραις, εν αις υπήρχεν Αντίπας ο μάρτυς μου ο πιστός, όστις εφονεύθη παρ' υμίν, όπου κατοικεί ο Σατανάς. 

14 Έχω όμως κατά σου ολίγα, διότι έχεις εκεί τινάς κρατούντας την διδαχήν του Βαλαάμ, όστις εδίδασκε τον Βαλάκ να βάλη σκάνδαλον ενώπιον των υιών Ισραήλ, ώστε να φάγωσιν ειδωλόθυτα και να πορνεύσωσιν. 

15 Ούτως έχεις και συ τινάς κρατούντας την διδαχήν των Νικολαϊτών, το οποίον μισώ. 

16 Μετανόησον ει δε μη, έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω πολεμήσει προς αυτούς με την ρομφαίαν του στόματός μου. 

17 Όστις έχει ωτίον, ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας. Εις τον νικώντα θέλω δώσει εις αυτόν να φάγη από του μάννα του κεκρυμμένου, και θέλω δώσει εις αυτόν ψήφον λευκήν, και επί την ψήφον όνομα νέον γεγραμμένον, το οποίον ουδείς γνωρίζει ειμή ο λαμβάνων. 

         ΣΧΟΛΙΑ: 

     «ΠΕΡΓΑΜΟΣ» είναι σύνθετη λέξη «υπέρ+γάμος», που σημαίνει «πολλοί γάμοι». Υπήρξε η πολιτική πρωτεύουσα της Ασίας. Μεγάλη και αρχαία πόλη, κέντρο φιλοσοφικό και κοιτίδα της Ελληνικής παιδείας. Ήταν φημισμένη για την πλούσια βιβλιοθήκη που διέθετε και η οποία ήταν η μεγαλύτερη μετά την περίφημη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Η περγαμηνή, που ήταν γραφική ύλη πολύ ανώτερη από τον Αιγυπτιακό πάπυρο, είχε εφευρεθεί στην Πέργαμο από την οποία και πήρε το όνομά της. Ο βασιλιάς της Αιγύπτου φθονώντας τη φιλοσοφική φήμη της Περγάμου, είχε απαγορεύσει την εξαγωγή παπύρου από την Αίγυπτο. Οι κάτοικοι στην προσπάθειά τους να καλύψουν τις ανάγκες ανακάλυψαν την περγαμηνή. Ο πάπυρος δημιουργείτο από την επεξεργασία της ψίχας του ομωνύμου φυτού, ενώ η περγαμηνή από την επεξεργασία δερμάτων βοοειδών, κατσικιών κλπ. 

    Επισκεπτόμενοι την εκκλησία της Περγάμου θα διαπιστώσουμε ότι εδώ το κλίμα είναι διαφορετικό από το κλίμα της Εφέσου και της Σμύρνης. Πλέον έχουν παύσει οι ανελέητοι εκείνοι διωγμοί κατά των Χριστιανών μετά την έκδοση του διατάγματος των Μεδιολάνων, που εκδόθηκε από τον Μ. Κωνσταντίνο (Κωνσταντίνος Α΄) το έτος 313 μ.Χ. και με το οποίο θεσπίστηκε η αρχή της ανεξιθρησκίας και της θρησκευτικής ελευθερίας. Στο διάταγμα γίνεται ιδιαίτερη αναφορά για το Χριστιανισμό, ο οποίος καθίσταται θρησκεία επιτρεπτή και νόμιμη. Από δω και στο εξής οι χριστιανοί μπορούσαν ελεύθεροι να ασκήσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και ο Χριστιανισμός πλέον αναγνωριζόταν ως επίσημη και προστατευμένη θρησκεία της αυτοκρατορίας. 

     Στο ανεξίθρησκο και φιλελεύθερο πλέον το κράτος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο καθένας μπορούσε να πιστεύει σε οποιαδήποτε θρησκεία της αρεσκείας του και όλα αυτά υπό έναν απαράβατο όρο ότι παράλληλα με την οποιαδήποτε θρησκεία της εκλογής του ο κάθε άνθρωπος θα δεχόταν και τη θρησκεία του κράτους, που δεν ήταν άλλη από τη θεοποίηση και λατρεία του προσώπου του Αυτοκράτορα. Τούτη η αποδοχή της θεοποίησης ήταν πολύ απλή και εκδηλωνόταν με το κάψιμο λίγου λιβανιού μπροστά στην προτομή του Αυτοκράτορα, κατά τις επίσημες εορτές ή άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις. Αφού έκανες αυτό, ήσουν πλέον ελεύθερος να λατρεύεις όποιον άλλον θεό ήθελες. 

      Άλλες θρησκευτικές συνειδήσεις υποχωρούσαν στο θέμα αυτό και δεν το θεωρούσαν ιδιαίτερα σοβαρό. Όμως για το Χριστιανικό κόσμο αυτό ήταν θέμα αρχής. Θεμέλιο του χριστιανισμού είναι ότι υπάρχει, ένας Θεός. «Άκουε, Ισραήλ Κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος» (Δευτερονόμιο Σ/6: 4). Η πόλη της Περγάμου ήταν η έδρα της Ρωμαϊκής διοίκησης της μεγάλης επαρχίας της Ασίας και ήταν το κέντρο της επίσημης αυτής θρησκείας του κράτους. Στην Πέργαμο είχε χτιστεί ο πρώτος ναός προς τιμήν του αυτοκράτορα Αυγούστου και έτσι η πόλη είχε μετατραπεί σε ένα θρησκευτικό κέντρο. Εδώ πολύ πιο συχνά γίνονταν εκδηλώσεις προς τιμήν του - θεού Αυτοκράτορα - και οι πιστοί σ’ αυτόν έκαιγαν λίγα σπυριά λιβάνι μπροστά στο άγαλμά του, για να τον τιμήσουν.

      Παρατηρούμε λοιπόν ότι ο αγώνας του εχθρού εναντίον του αληθινού Θεού και των χριστιανών έχει λάβει πλέον μια άλλη μορφή. Η Πέργαμος έχει μετατραπεί σε κέντρο του αγώνα ιδιαίτερα στην περιοχή της Ασίας κατά των χριστιανών και πλέον ο σατανάς έχει εγκαταστήσει την έδρα του στην πόλη αυτή. Η διεύθυνση της εκκλησίας της Περγάμου ήταν: «Εκκλησία του Χριστού, παραπλεύρως του θρόνου του σατανά, εις Πέργαμον». 

    Τι νόημα μπορεί να έχει η φράση: «ο θρόνος του Σατανά»; Η Πέργαμος σαν πολιτική πρωτεύουσα της επαρχίας ήταν ο κύριος τόπος της λατρείας του Αυτοκράτορα. Την εποχή εκείνη ήταν υποχρεωτικό το να προσφέρει κανείς θυμίαμα στο άγαλμα του αυτοκράτορα και να τον τιμά ως θεό. Η άρνηση οποιουδήποτε να συμμορφωθεί με τη λατρεία αυτή αποτελούσε εγκληματική ενέργεια που είχε πολλές φορές ως ποινή το θάνατο. Στην Πέργαμο υπήρξε και ένας μεγάλος βωμός του Δία καθώς επίσης και ο περίφημος ναός του Ασκληπιού, που ήταν ο προστάτης της ιατρικής. Με όλα αυτά η Πέργαμος δεχόταν καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους ένα πολύ μεγάλο αριθμό επισκεπτών, προσκυνητών κλπ. και είχε αναδειχθεί σε ένα μεγάλο κέντρο ειδωλολατρίας για την εποχή. Είχε στην κυριολεξία αναδειχθεί σε θρόνο του σατανά. 

     Στην εκκλησία αυτή από την πρώτη στιγμή ο Κύριος ξεχωρίζει και τονίζει ένα πολύ σημαντικό θέμα. «Ξέρω», λέει ο Κύριος και το επαναλαμβάνει, πού κατοικείς. Κατοικείς εκεί που είναι ο θρόνος του σατανά. Ο Θεός ξέρει κάθε λεπτομέρεια της ζωής μας. Ξέρει τους πειρασμούς, ξέρει τους κινδύνους, τις δυσκολίες τις οποίες καθημερινά αντιμετωπίζουμε. «Ξέρω που κατοικείς». Είσαι πολύ κοντά στο θρόνο του σατανά που υψώνεται υπερήφανος και απειλητικός δίπλα σου, ρίχνοντας μια βαριά σκιά γύρω σου και πάνω σου. 

     Φαίνεται στα μάτια των ανθρώπων δυνατός και αιώνιος ο θρόνος του σατανά, όμως δε είναι έτσι. Ο θρόνος του σατανά δεν θα μείνει αιώνια, μια μέρα θα τον γκρεμίσει ο Κύριος. Πάνω απ’ όλες τις δυνάμεις του εχθρού είναι η δύναμη του Κυρίου. «Είμαι Εγώ», λέει ο Κύριος «ο έχων την ρομφαίαν την δίστομον, την οξείαν». Μπροστά στη δύναμη του Θεού καμία εξουσία, δύναμη ή άλλο τι μπορεί να σταθεί. Τι παρηγοριά για τον πιστό άνθρωπο! Ψυχή, ο ίδιος ο Κύριος «γνωρίζει» που κατοικείς, γνωρίζει τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις, πού είσαι δυνατός και πού αδύναμος, που σε χτυπάει ο εχθρός και πώς αντιστέκεσαι. Γνωρίζει ότι βρίσκεσαι σε εχθρικό έδαφος, σε πεδίο μάχης, γνωρίζει ότι γύρω σου «χτυπούν τα όπλα σταυρωτά», όπως λέει κι ένα τραγούδι. Πάρε δύναμη από τις ζωντανές υποσχέσεις του ερχόμενου Κυρίου. «Διότι έτι ολίγον καιρόν, και θέλει ελθεί ο ερχόμενος και δεν θέλει βραδύνει» (Εβραίους Ι/10: 37). 

      «κατοικείς εκεί που είναι ο θρόνος του Σατανά». Κύριε αφού ξέρεις πού κατοικώ, αφού ξέρεις τις δυσκολίες και τα προβλήματα που καθημερινά αντιμετωπίζω, αφού ξέρεις ότι ζω σ’ ένα περιβάλλον πέρα για πέρα διεφθαρμένο, μέσα στο έσχατο κακό, την αμαρτία και την ανηθικότητα, γιατί Κύριε δεν κατεβάζεις λίγο τον πήχη των προσδοκιών Σου; Η εκκλησία της Εφέσου και της Σμύρνης έχουν δυσκολίες, όμως είναι μακριά από «το θρόνο του σατανά», αντιμετωπίζουν πολύ λιγότερα προβλήματα και καλώς ζητάς απ’ αυτές να σταθούν σε ένα υψηλό πνευματικό επίπεδο. Η εκκλησία της Περγάμου όμως πώς να σταθεί στο ίδιο επίπεδο, όταν πέφτει καθημερινά βαριά επάνω της η σκιά του θρόνου του σατανά. Κατέβασε τον πήχη Κύριε, ζήτα κάτι λιγότερο. Ο Κύριος που τα γνωρίζει όλα είναι απόλυτος. Δε συμβιβάζεται με το λίγο, δεν υποβιβάζει τα μέτρα των προσδοκιών Του, επειδή συμβαίνει να κατοικείς στη συνοικία όπου έχει στημένο το θρόνο του ο σατανάς. 

     «ξέρω πού κατοικείς». Και θα πρέπει και συ να ξέρεις, ψυχή, ότι εκεί που είσαι δεν είσαι τυχαία. Εγώ σε έβαλα εκεί, σ’ αυτή την υποβαθμισμένη συνοικία για να μαρτυρήσεις για το όνομά Μου. Σου έχω δώσει το μεγάλο προνόμιο να δώσεις τη μαρτυρία της άγιας χριστιανικής ζωής σ’ αυτή τη συνοικία, σ’ αυτή τη γειτονιά όπου έχει στήσει το θρόνο του ο σατανάς. Αυτό το προνόμιο δεν το έδωσα ούτε στην εκκλησία της Εφέσου, ούτε στην εκκλησία της Σμύρνης. 

      Επειδή ακριβώς ξέρω πού κατοικείς, εκκλησία της Περγάμου, επειδή ψυχή, ξέρω τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις, Εγώ θα σου δώσω τη δύναμη να σταθείς και να νικήσεις, να κρατήσεις το Όνομά Μου και να φυλάξεις την πίστη σου. Πόσο αληθινά και παρήγορα είναι τα λόγια του Κυρίου και πόσο ανάγκη τα έχει ο κάθε άνθρωπος ιδιαίτερα στις ημέρες μας. Μην πτοηθείς, ψυχή. Ο Κύριος είναι ο μόνος δυνάμενος να κάνει «υπερεκπερισσού υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν». (Εφεσίου Γ/3: 20). Ο Κύριος έρχεται, τα βήματά Του ακούγονται «και θέλει εξάξει ως φως την δικαιοσύνην σου και την κρίσιν σου ως μεσημβρίαν» (Ψαλμός ΛΖ/37: 6). 

     Διαβάζοντας την επιστολή παρατηρούμε ότι η εκκλησία στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο δεν έχει διωγμούς. Διωγμούς είχε υποστεί παλιότερα «εν ταις ημέρες εκείνες», όπου είχε βρει μαρτυρικό θάνατο ο Αντύπας, «ο μάρτυς μου ο πιστός, ο οποίος φονεύθηκε κοντά σας». Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για έναν άνθρωπο από το να βάλει ο Θεός δίπλα στο όνομά του ένα «μου». Ο δικός μου, ο Αντύπας μου. Φαίνεται απ’ όλα αυτά ότι ο πιστός αυτός άνθρωπος είχε αρνηθεί να προσφέρει λατρεία στον αυτοκράτορα και ο μαρτυρικός του θάνατος είχε χαρίσει στην εκκλησία ένα καλό και αγωνιστικό όνομα. Περισσότερα πράγματα για τον Αντύπα ο λόγος του Θεού δεν μας δίνει και έτσι δεν μπορούμε να έχουμε πιο πολλές πληροφορίες γι’ αυτόν. 

      Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που θα πρέπει ιδιαίτερα να τονίσουμε είναι ότι αν και η εκκλησία αυτή, που βρέθηκε παραπλεύρως του θρόνου του σατανά, στο σύνολό της στάθηκε πιστή στον αληθινό Θεό. Στη γειτονιά του θρόνου του σατανά η χριστιανική αυτή Εκκλησία στάθηκε πιστή στον άγιο χαρακτήρα του Θεού. Κάτω από τη βαριά σκιά του επαρμένου εκείνου υψηλού θρόνου του σατανά η μικρή αυτή Εκκλησία της Περγάμου κράτησε πολύ ψηλά τη σημαία της μαρτυρίας της για τον Κύριο. Δε φοβήθηκε, δεν παρασύρθηκε, δεν αστόχησε, δεν συμβιβάστηκε, στάθηκε στην πίστη του Χριστού και για τη στάση της αυτή ο Κύριος την επαινεί. «Κράτησες το όνομά Μου και δεν αρνήθηκες την πίστη Μου». Το όνομα του Θεού σημαίνει το χαρακτήρα του Θεού και φανερώνει το σύνολο των ιδιοτήτων Του. 

    "Έχω όμως κατά σου ολίγα, διότι έχεις εκεί τινάς κρατούντας την διδαχήν του Βαλαάμ, όστις εδίδασκε τον Βαλάκ να βάλη σκάνδαλον ενώπιον των υιών Ισραήλ, ώστε να φάγωσιν ειδωλόθυτα και να πορνεύσωσιν." Η διδαχή του Βαλαάμ επιδοκίμαζε την κατανάλωση ειδωλόθυτων (κρέατα που προέρχονταν από θυσίες στα δαιμόνια) καθώς και τη σεξουαλική ανηθικότητα. Στο βιβλίο των «Αριθμών» και στα κεφάλαια ΚΒ/22, ΚΕ/25 & ΛΑ/31, εδ. (13-16) καθώς και στην επιστολή «Β΄ Πέτρου» (κεφ. Β/2, εδ. 15) αναφέρεται μια τραγική ιστορία, την οποία εν συντομία αναφέρουμε: Ο Βαλάκ, ο βασιλιάς του Μωάβ, μίσθωσε έναν παράξενο και μυστηριώδη “προφήτη” που λεγόταν Βαλαάμ με σκοπό να καταραστεί το λαό Ισραήλ. Αντί όμως αυτού ο Βαλαάμ υποχρεώθηκε από το Θεό να ευλογήσει το λαό Του και μάλιστα τέσσερις φορές. Ο Βαλάκ τον έδιωξε αγανακτισμένος, αλλά ο Βαλαάμ σκέφτηκε κάποιον άλλο τρόπο για να πάρει την αμοιβή που του είχε υποσχεθεί ο Βαλάκ. Ο τρόπος αυτό ήταν να πείσει τους Ισραηλίτες να προβούν σε μία ανόσια συμμαχία με τους Μωαβίτες και έτσι να προκαλέσουν την οργή του Θεού και να έρθει πάνω τους η καταστροφή. 

Η ιστορία του Βαλαάμ αναφέρεται στο blog : giorgoskomninos.blogspot.com  

Η δημοσίευση έγινε στις 15-11-2018

     «έχεις και συ τινάς κρατούντας την διδαχήν των Νικολαϊτών». Και ενώ η εκκλησία στο σύνολό της στάθηκε όπως ο Θεός ήθελε, υπήρξαν και μερικά μέλη της που υπέκυψαν και έδωσαν τόπο στα σχέδια του εχθρού. Για τους «Νικολαϊτες» έγινε προηγούμενη αναφορά στην εκκλησία της Εφέσου. Η βασική διδαχή τους ήταν ότι από τη στιγμή που άνθρωπος, «διά πίστεως» δέχτηκε στο Χριστό και πίστεψε σ’ Αυτόν, μπορεί να ζει όπως θέλει, να αμαρτάνει καθημερινά και η αμαρτία να μην έχει καμία συνέπεια γι’ αυτόν. Αυτή η ακραία λανθασμένη αντίληψη είχε βρει πολλούς υποστηριχτές και στην Πέργαμο. Οι Χριστιανοί έλεγαν είναι τόσο πολύ εξασφαλισμένοι κάτω από το όνομα και την πίστη στο Θεό που ομολογούν, ώστε δεν απαιτείται πραγματικός αποχωρισμός από την αμαρτία. Από δω ξεκινάει η μεγάλη διαστρέβλωση της χριστιανικής αλήθειας που φθάνει μέχρι τις ημέρες μας. 

       Η φοβερή τούτη αίρεση είχε μείνει έξω από την εκκλησία της Εφέσου και οι πιστοί της Εφέσου είχαν αντισταθεί σθεναρά σ’ αυτές της πλανεμένες διδαχές. Στην Εκκλησία της Περγάμου όμως κατόρθωσε και γλίστρησε μέσα, με αποτέλεσμα κάποια μέλη της εκκλησίας να υποκύψουν σ’ αυτήν. Κάποια μέλη της εκκλησίας έπεσαν στη μεγάλη παγίδα του συμβιβασμού. Δέχτηκαν να υπηρετήσουν "δύο κυρίους", παρά το γεγονός ότι διαχρονικά ο Κύριος είναι σαφής: «ουδείς δούλος δύναται να δουλεύει δύο κυρίους διότι ή τον ένα θέλει μισήσει και τον άλλον θέλει αγαπήσει ή εις τον ένα θέλει προσκολληθεί και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύετε Θεόν και μαμωνά» (Λουκάς ΙΣ/16: 13). 

    Κάποιοι πιστοί λοιπόν στην εκκλησία της Περγάμου συμβιβάστηκαν, συνθηκολόγησαν, κατέβασαν χαμηλά τον πνευματικό πήχη. Ξέρετε πάντα με τα ίδια λόγια ο εχθρός πλανά τον πιστό άνθρωπο. «Ε! αυτό δεν είναι σοβαρό, αυτό είναι μικρό, δεν θα έχει συνέπειες». Και συνεχίζει: «Ζούμε σε μια εποχή σύγχρονη, απαιτείται μια ευρύτερη αντίληψη στις σχέσεις μας με τον κόσμο, άλλωστε είμαστε άνθρωποι κοινωνικοί, δε ζούμε στα βουνά, πρόσεξε και τις συνέπειες με τη δουλειά σου, άλλωστε τι θα που και οι άλλοι…… και πολλά άλλα τέτοια δολώματα». Ο διωγμός έκανε πιο δυνατή την εκκλησία της Σμύρνης, «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» του εχθρού έφεραν το συμβιβασμό στην εκκλησία της Περγάμου. Ήταν η μεγάλη καμπή μέσα στην ιστορία του χριστιανισμού, όταν η εκκλησία αντάλλαξε το δυναμικό πνεύμα της Σμύρνης με το Πνεύμα του συμβιβασμού της Περγάμου. Έκτοτε και μέχρι τις ημέρες μας η εκκλησία του Χριστού πότε λιγότερο και πότε περισσότερο ζει και πορεύεται μέσα στο κλίμα της Περγάμου. 

     «Μετανόησον ει δε μη, έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω πολεμήσει προς αυτούς με την ρομφαίαν του στόματός μου». Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Δ/4, εδ. 12) αναφέρει: «Διότι ο λόγος του Θεού είναι ζων και ενεργός και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν και διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών και διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας». 

     Σε όλα τα μέλη της εκκλησίας της Περγάμου που είχαν ανεχθεί ή και δεχθεί εκείνο το οποίο ο Χριστός είχε αποδοκιμάσει ο ίδιος ο Κύριος παραγγέλνει να μετανοήσουν και να αποβάλουν όλους κείνους τους κακόβουλους, αιρετικούς δασκάλους που κρατούσαν τη διδαχή του Βαλαάμ, των Νικολαϊτών και άλλων. Τυχόν παραμέληση της εντολής του Κυρίου θα σήμαινε γι’ αυτούς γρήγορη και ανελέητη κρίση από τον ίδιο τον Κύριο. Παρόμοια κρίση είχε επιφέρει και παλαιότερα ο Θεός πάνω σε όλους εκείνους που είχαν ακολουθήσει τη διδαχή του Βαλαάμ και εξαιτίας των παραβάσεών τους είχαν φονευθεί είκοσι τέσσερις χιλιάδες (βιβλίο Αριθμών ΚΕ/25: 9). 

     «Μετανόησον». Η μετάνοια αποτελεί καθοριστικό στοιχείο της πνευματικής μας ζωής. Από εκεί θα πρέπει να ξεκινάει πάντοτε η σχέση μας με το Θεό και θα πρέπει να συνοδεύεται από συντριβή, από αναγνώριση και καταδίκη της παλιάς ζωής, καταδίκη της αμαρτίας. Ο Απόστολος Πέτρος στο κήρυγμά του κατά την ημέρα της Πεντηκοστής αναφέρει: «Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε, διά να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας, διά να έλθωσι καιροί αναψυχής από της παρουσίας του Κυρίου». (Πράξεις Γ/3: 19). 

     «Εις τον νικώντα θέλω δώσει εις αυτόν να φάγη από του μάννα του κεκρυμμένου, και θέλω δώσει εις αυτόν ψήφον λευκήν, και επί την ψήφον όνομα νέον γεγραμμένον, το οποίον ουδείς γνωρίζει ειμή ο λαμβάνων». Ο νικητής, ο θριαμβευτής του ουρανού, θα λάβει από το κεκρυμμένον μάνα και επί πλέον μια άσπρη ψηφίδα. Το «μάννα» είναι τύπος του ίδιου του Χριστού και το «κρυμμένο μάνα» είναι η κοινωνία του πιστού ανθρώπου με το Χριστό. Ο Κύριος είναι κρυμμένος από τα μάτια του κόσμου που Τον αρνούνται μέχρι την ημέρα που θα φανερωθεί. Στο Ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην» (κεφ. Σ, εδ. 49-51) ο ίδιος ο Κύριος αναφέρει: 

49 Οι πατέρες σας έφαγον το μάννα εν τη ερήμω και απέθανον 

50 ούτος είναι ο άρτος ο καταβαίνων εκ του ουρανού, διά να φάγη τις εξ αυτού και να μη αποθάνη.

51 Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει, είναι η σαρξ μου την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου. 

       Η άσπρη ψηφίδα έχει πολλές ερμηνείες. Ήταν σύμβολο της αθώωσης σε μια δίκη καθώς και το σύμβολο της νίκης σ’ έναν αθλητικό αγώνα. Πρόκειται για την ανταμοιβή που θα λάβει στον ουρανό ο νικητής. Όλα αυτά ασφαλώς και είναι συμβολισμοί, καθώς «εν κατόπτρω» βλέπουμε τα πράγματα, αλλά εάν θέλεις να αποκτήσεις, ψυχή, την πλήρη γνώση όλων αυτών των συμβολισμών, φρόντισε την ημέρα εκείνη να είσαι μεταξύ των νικητών. Ο αιώνιος και αψευδής λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει ότι η ψυχή που θα σταθεί και θα νικήσει μια μέρα θα λάβει από τα χέρια του Χριστού μία άσπρη πετρίτσα με το όνομα το νέο χαραγμένο πάνω της και θα καθίσει στο τραπέζι του Χριστού, για να φάγει μαζί με όλους τους αγίους Του από το μάννα του κεκρυμμένου. Θα είναι η ώρα της εκπλήρωσης της μεγάλης υπόσχεσης του Θεού: «καθώς είναι γεγραμμένον, εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν». (Α΄ Κορινθίους Β/2: 9). ---

4. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΘΥΑΤΕΙΡΩΝ

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΘΥΑΤΕΙΡΩΝ.  "η εκκλησία που είχε μια ψευδο προφήτισσα". 

βιβλίο "Αποκάλυψης", κεφ.  Β/2,   εδ. 18-29. 

18 Και προς τον άγγελον της εν Θυατείροις εκκλησίας γράψον. Ταύτα λέγει ο Υιός του Θεού, ο έχων τους οφθαλμούς αυτού ως φλόγα πυρός, και οι πόδες αυτού είναι όμοιοι με χαλκολίβανον

19 Εξεύρω τα έργα σου και την αγάπην και την διακονίαν και την πίστιν και την υπομονήν σου και τα έργα σου και τα έσχατα, ότι είναι πλειότερα των πρώτων. 

20 Έχω όμως κατά σου ολίγα, διότι αφίνεις την γυναίκα Ιεζάβελ, ήτις λέγει εαυτήν προφήτιν, να διδάσκη και να πλανά τους δούλους μου εις το να πορνεύωσι και να τρώγωσιν ειδωλόθυτα. 

21 Και έδωκα εις αυτήν καιρόν να μετανοήση εκ της πορνείας αυτής, και δεν μετενόησεν. 

22 Ιδού, εγώ βάλλω αυτήν εις κλίνην και τους μοιχεύοντας μετ' αυτής εις θλίψιν μεγάλην, εάν δεν μετανοήσωσιν εκ των έργων αυτών, 

23 και τα τέκνα αυτής θέλω αποκτείνει με θάνατον, και θέλουσι γνωρίσει πάσαι αι εκκλησίαι, ότι εγώ είμαι ο ερευνών νεφρούς και καρδίας, και θέλω σας δώσει εις έκαστον κατά τα έργα σας. 

24 Λέγω δε προς εσάς και προς τους λοιπούς τους εν Θυατείροις, όσοι δεν έχουσι την διδαχήν ταύτην και οίτινες δεν εγνώρισαν τα βάθη του Σατανά, ως λέγουσι. Δεν θέλω βάλει εφ' υμάς άλλο βάρος 

25 πλην εκείνο, το οποίον έχετε, κρατήσατε εωσού έλθω. 

26 Και όστις νικά και όστις φυλάττει μέχρι τέλους τα έργα μου, θέλω δώσει εις αυτόν εξουσίαν επί των εθνών, 

27 και θέλει ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά, θέλουσι συντριφθή ως τα σκεύη του κεραμέως, καθώς και εγώ έλαβον παρά του Πατρός μου, 

28 και θέλω δώσει εις αυτόν τον αστέρα τον πρωϊνόν. 

29 Όστις έχει ωτίον ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

    Η εκκλησία στα Θυάτειρα, η εκκλησία του συμβιβασμού με τον κόσμο. Η πόλη αρχικά ονομαζόταν Πελοπία αλλά μετονομάστηκε σε Θυάτειρα από τον Σέλευκο Α΄, τον Νικάτορα το 290 π.Χ, επειδή κατά τη διάρκεια νικηφόρας μάχης του στην περιοχή εναντίον του Λυσίμαχου γεννήθηκε η κόρη του. Προς τιμήν της κόρης του, που γεννήθηκε ταυτόχρονα με τη νικηφόρα μάχη, ονομάστηκε η πόλη Θυάτειρα, λέξη που σήμαινε θυγατέρα.. Πληθώρα Μακεδόνων στρατιωτικών αποίκων εγκαταστάθηκαν, για να φυλάσσουν τα Θυάτειρα. Η πόλη γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη τα επόμενα χρόνια χάρη στη βαθιά μπλε βαφή που παρήγαγε από τη φυτική ουσία «λουλάκι». Στην επιστολή αυτή ο Κύριος Ιησούς Χριστός εμφανίζεται να έχει μάτια σαν τη φλόγα της φωτιάς και τα πόδια του μοιάζουν με χρυσάφι. Τα μάτια του φανερώνουν το διεισδυτικό Του βλέμμα και τα πόδια την απειλή της κρίσης.
   Οι επιστολές στην Εκκλησία της Περγάμου και προς την Εκκλησία των Θυατείρων παρουσιάζουν κάποιες ομοιότητες, έχουν όμως και σαφείς αντιθέσεις.
…Στην Πέργαμο ο σατανάς προσπάθησε να μπει μέσα στην Εκκλησία και σε ένα μικρό τμήμα της το κατόρθωσε.
...Η Εκκλησία των Θυατείρων προσπάθησε να αντισταθεί και να πολεμήσει το Σατανά, μη χρησιμοποιώντας όμως τα σωστά μέσα.

…Στην Πέργαμο ο κόσμος προσπάθησε να επηρεάσει την Εκκλησία,
…Στα γειτονικά Θυάτειρα η Εκκλησία προσπάθησε να ασκήσει επίδραση πάνω στον κόσμο, χωρίς όμως να χρησιμοποιήσει τα σωστά όπλα, όπως αυτά αναφέρονται μέσα στο λόγο του Θεού (επιστολή «προς Εφεσίους» (Σ/6: 11).
     Δεν έχουμε αξιόπιστες πληροφορίες για το πότε κηρύχτηκε το Ευαγγέλιο στα Θυάτειρα. Στο βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων» (κεφ. ΙΣ/16, εδ. 14) που είχε γραφεί πενήντα χρόνια πριν,  έχουμε την εξής πληροφορία. «Και γυνή τις Λυδία το όνομα, πωλήτρια πορφύρας εκ πόλεως Θυατείρων, σεβομένη τον Θεόν, ήκουε, της οποίας ο Κύριος διήνοιξε την καρδίαν διά να προσέχη εις τα λαλούμενα υπό του Παύλου». Η Λυδία κατέχει το μεγάλο προνόμιο να είναι ο πρώτος άνθρωπος στην Ευρώπη που αναφέρεται ότι πίστεψε στο Χριστό. Όταν η παρούσα επιστολή διαβάζεται από τον άμβωνα, η Εκκλησία των Θυατείρων είναι μια μεγάλη αριθμητικά εκκλησία, καθώς πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού είχε προσχωρήσει στην εκκλησία. Ο Κύριος παρά τα μεγάλα παράπονα που έχει από την Εκκλησία ξεκινάει με ένα έπαινο: «Εξεύρω τα έργα σου και την αγάπην και την διακονίαν και την πίστιν και την υπομονήν σου και τα έργα σου και τα έσχατα, ότι είναι πλειότερα των πρώτων». (εδ. 19). Επαινεί λοιπόν την Εκκλησία για τα έργα της που ήταν καρπός πίστης, αγάπης, υπομονής και μάλιστα τονίζει ότι τα τελευταία έργα είναι περισσότερα από τα πρώτα. Τα έργα της Εκκλησίας αυξάνονταν αντί να μειώνονται. Τα έργα είναι αναγκαία στη ζωή του Χριστιανού, όχι για να λάβει τη σωτηρία, αυτό μόνον με την πίστη στο Χριστό μπορεί να το πετύχει ο άνθρωπος (Πράξεις Δ/4: 12  &  Εφεσίους Β/2: 8), αλλά γιατί μέσα από τα έργα θα φανεί η γνησιότητα της χριστιανικής ζωής.

     Από δω και πέρα αρχίζουν τα παράπονα του Κυρίου έχοντας ως σημείο αναφοράς κάποια γυναίκα, δήθεν προφήτισσα, που ονομαζόταν Ιεζάβελ και με την επίδρασή της είχε καθιερώσει την ανηθικότητα και την ειδωλολατρία. Δίδασκε και πλανούσε τους πιστούς του Χριστού ότι το να πορνεύουν και να τρώνε ειδωλόθυτα, δηλαδή κρέατα που προηγουμένως τα είχαν προσφέρει θυσία στο είδωλα, δεν ήταν κακό αυτό και δεν είχε επίδραση στη σχέση τους με το Θεό. Πολλοί ερμηνευτές υποστηρίζουν ότι υπό το όνομα Ιεζάβελ αναφέρεται σε μία νοσηρή πνευματική κατάσταση, παρά σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Πιθανότερο θεωρείται το πρώτο. Ενδέχεται να μην ήταν το όνομά της αυτό, αλλά ο Κύριος να την αποκάλεσε με αυτό το όνομα, για να δώσει μία εικόνα του χαρακτήρα και της δράσης της.
    Με την ευκαιρία ας μεταφερθούμε οχτακόσια περίπου χρόνια πριν και ας θυμηθούμε μια άλλη γυναίκα που άκουγε στο όνομα Ιεζάβελ και ήταν γυναίκα του Βασιλιά του Ισραήλ, του Αχαάβ. Η γυναίκα αυτή πολλά κακά έκανε στο λαό του Θεού, καθώς εισήγαγε τη λατρεία του σατανικού Βάαλ και μάλιστα παράλληλα με τον αληθινό Θεό, προκειμένου να εξαπατήσει το λαό. Αποτέλεσμα του συγκερασμού αυτού ήταν να έχει εξαφανιστεί η λατρεία του αληθινού Θεού από το λαό Ισραήλ στις ημέρες του Προφήτη Ηλία.
   Κάτι ανάλογο προσπάθησε να πετύχει και η Ιεζάβελ των Θυατείρων, ένα συγκερασμό της Εκκλησίας και του κοσμικού πνεύματος, με ολέθριες συνέπειες. Ο Κύριος επαινεί όλα εκείνα τα μέλη της Εκκλησίας που «δεν εγνώρισαν τα βάθη του σατανά». Στην Πέργαμο είχαμε «το θρόνο του σατανά», στην Εκκλησία των Θυατείρων έχουμε «τα βάθη του σατανά». Σύμφωνα με τους μελετητές πρόκειται για την αίρεση των «Γνωστικών», που με τις διάφορες αποχρώσεις τους έφεραν μεγάλη ταραχή και σύγχυση στην εκκλησία των πρώτων χρόνων.
    Αυτοί υποστήριζαν ότι ήταν οι αριστοκράτες του πνεύματος της εκκλησίας του Χριστού. Πίστευαν ότι είχαν την πλήρη γνώση και την πλήρη αποκάλυψη από το Θεό, σε αντίθεση με τους άλλους απλούς χριστιανούς που αρκούνται σε ό,τι τους είχε αποκαλύψει ο Θεός μέσω του Ευαγγελίου Του. Τους άρεσε να ξεχωρίζουν από τους άλλους απλούς ανθρώπους και να αυτοαποκαλούνται άνθρωποι «του βάθους», που είχαν ιδιαίτερες αποκαλύψεις από το Θεό. Η διδαχή τους ήταν ότι ως ανώτεροι πνευματικά άνθρωποι μπορούσαν να αμαρτάνουν και μάλιστα χωρίς όρους και όρια και η στάση τους αυτή να μην έχει επιπτώσεις στη σχέση τους με το Θεό.
   Γι’ αυτούς τους ανθρώπους του ανώτερου πνεύματος η αμαρτία είχε χάσει τον αμαρτωλό χαρακτήρα της και καμία επίδραση δεν μπορούσε να έχει στην πνευματική ζωή τους και στην ψυχή τους. Αντίθετα με αυτούς ο πολύς κόσμος θα έπρεπε να αποφεύγει την αμαρτία, γιατί αυτή θα τον κυρίευε και θα τον απομάκρυνε από το Θεό. Αυτή η ακραία αίρεση παρέσυρε πολλούς χριστιανούς τα πρώτα εκείνα χρόνια και μέσω της προφήτισσας Ιεζάβελ εισχώρησε και στην Εκκλησία των Θυατείρων.
    Βασική προσπάθεια μια μερίδας χριστιανών ήταν να ασκήσουν κάποια επίδραση πάνω στον κόσμο. Έβλεπαν ότι όσο η εκκλησία είναι αποκομμένη από τον κόσμο δε θα μπορούσε να ασκήσει καμία επίδραση πάνω στον κόσμο. Συνεπώς έπρεπε ο φράχτης που χώριζε τα δύο αυτά σώματα να καταλυθεί. Ο φράχτης ήταν η αμαρτία. Ο κόσμος βρισκόταν από τη μία μεριά του φράχτη. Η αμαρτία για τον κόσμο όχι μόνον δεν ήταν κάτι κακό, αλλά ήταν και κάτι πολύ ελκυστικό. Αντίθετα για την εκκλησία ήταν κάτι απαίσιο και απαγορευτικό. Για την καταδίκη της αμαρτίας μας είχε έρθει ο Χριστός και πέθανε πάνω στο σταυρό. Η εκκλησία ήταν εντελώς αντίθετη από την αμαρτία και προσπαθούσε να σταθεί μακριά απ’ αυτήν.
     Έρχονται τώρα οι αριστοκράτες του πνεύματος της Εκκλησίας και ακολουθούν το εξής σκεπτικό. Γιατί να λαμβάνουμε τόσο σοβαρά την αμαρτία που, ενώ δεν έχει καμία επίδραση πάνω μας, γίνεται η αιτία να αποστερείται ο κόσμος την Εκκλησία. Εμείς αυτό το φράχτη, αφού τον γκρεμίσουμε, θα μπούμε μέσα στον κόσμο, θα επιδράσουμε πάνω του και θα τους φέρουμε μέσα στην εκκλησία. Η κίνηση αυτή είχε μεγάλη ανταπόκριση στον κόσμο, με αποτέλεσμα η Εκκλησία να ενισχυθεί αριθμητικά και να παρουσιάζει μεγάλο αριθμό μελών, αφού όλη η αριστοκρατία και όλος ο καλός ο κόσμος των Θυατείρων έγιναν μέλη της Εκκλησίας.
     Το αποτέλεσμα αυτού του συγκερασμού κόσμου και Εκκλησίας ο Κύριος το ονομάζει «πορνεία». Η Εκκλησία είναι το σύνολο των λυτρωμένων του Χριστού, είναι η νύμφη Του, που Του ανήκει αποκλειστικά και την οποία θα έρθει μια μέρα, για να την παραλάβει και να την οδηγήσει στη δόξα του ουρανού. Στα Θυάτειρα έγινε ένα πείραμα, ώστε η Εκκλησία να ανήκει κατά το ήμισυ στον κόσμο, για να μπορέσει με τον τρόπο αυτό να κερδίσει τον κόσμο. Την κατάσταση στην οποία περιέπεσε η νύμφη του Χριστού ο Κύριος την ονομάζει «πνευματική πορνεία». Το πείραμα απέτυχε παταγωδώς, το αποτέλεσμα υπήρξε ακραία αρνητικό. Αντί να κερδίσει η Εκκλησία τον κόσμο, κέρδισε ο κόσμος την εκκλησία.
     Η Εκκλησία θα πρέπει να είναι Αγία. Θα πρέπει να μάχεται το κοσμικό πνεύμα χρησιμοποιώντας αποκλειστικά πνευματικά όπλα. Από τη στιγμή που η εκκλησία θα αποφασίσει να κατεβάσει τον πήχη των πεποιθήσεών της και των απαιτήσεών της θα μπει σ’ ένα δρόμο ολισθηρό. Σε καμία περίπτωση με τέτοιους τρόπους και τέτοιες μεθόδους δεν μπορεί η Εκκλησία να ανεβάσει τον κόσμο στο επίπεδό της, αντίθετα θα κατεβάσει το επίπεδό της στο επίπεδο του κόσμου, κάτι που πλέον θα την χαρακτηρίζει πλέον ως «κατ’ όνομα» Εκκλησία. Αντίθετα με όλα αυτά θα πρέπει να κρατήσουμε το φράχτη ψηλά. Τη μάχη του Χριστού ο Χριστιανός δεν μπορεί να τη δώσει δανειζόμενος όπλα από την οπλοθήκη του κόσμου. Μόνον αν πολεμήσουμε με τα όπλα του λόγου του Θεού, θα μπορούμε να έχουμε επίδραση πάνω στον κόσμο και νίκες πνευματικές για τη δόξα του Θεού.
     Στην επιστολή αναφέρονται δύο υποσχέσεις του Κυρίου προς την Εκκλησία του: «Εις τον νικώντα, λέγει Κύριος, δώσει εις αυτόν εξουσία πάνω στα έθνη και αυτός θέλει ποιμάνει αυτούς με ράβδο σιδηρά, θα συντριβούν ως τα σκεύη του κεραμέα όπως Εγώ έλαβα από τον Πατέρα Μου. Και θα δώσω σ’ αυτόν τον αστέρα τον πρωινό».
      Μέχρι τώρα οι υποσχέσεις που είχαν δοθεί αφορούσαν το νικητή και κανέναν άλλο. Ο νικητής θα φάει από το δένδρο της ζωής, αυτός θα λάβει το στέφανο της ζωής και σ’ αυτόν θα δοθεί ψήφος λευκή κλπ. Όλα αυτά είναι σύμβολα μιας ευτυχισμένης ζωής στον ουρανό. Εδώ βλέπουμε ότι οι υποσχέσεις του Κυρίου ευρύνονται πάνω σε ένα σύνολο ανθρώπων στα οποία ο νικητής θα ασκήσει την επίδρασή του. Σ’ εκείνον που νικά σύμφωνα με την υπόσχεση ο Θεός θα δώσει εξουσία πάνω στα έθνη και θα τους ποιμάνει με ράβδο σιδηρά. Τούτη η υπόσχεση μας είναι γνωστή από τον 2ο ψαλμό. Εκεί ο Πατέρας Θεός απευθύνεται στον Υιό και του λέει: «ζήτησε από μένα, και θα σου δώσω κληρονομιά σου τα έθνη, και ιδιοκτησία σου τα πέρατα της γης, με σιδερένια ράβδο θα τους ποιμάνεις σαν σκεύος τού κεραμέα θα τους συντρίψεις». Πρώτα λοιπόν η υπόσχεση αυτή δόθηκε στο Χριστό. Σ’ Αυτόν ο Πατέρας υποσχέθηκε τα έθνη κληρονομιά Του και ιδιοκτησία Του τα πέρατα της γης. Όμως ο Κύριος που έχει μια καρδιά γεμάτη αγάπη θέλει να μοιραστεί τους θησαυρούς Του μαζί με τους δικούς Του. Εδώ κάτω στην αφιλόξενη τούτη γη μοιράστηκε μαζί μας τις θλίψεις μας, τους πόνους μας και τα δάκρυά μας, στον ουρανό όμως θα μοιραστεί τη δόξα Του και τη χαρά Του με κάθε πιστό που βγει νικητής από τον πνευματικό αγώνα τούτης της ζωής. Γι’ αυτό άλλωστε ο λόγος του Θεού μας αναφέρει: «και αν είμαστε παιδιά, είμαστε και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν του Θεού, συγκληρονόμοι δε του Χριστού αν συμπάσχουμε, για να γίνουμε και συμμέτοχοι της δόξας του» (Ρωμαίους Η/8: 17).
     Στην εκκλησία της Λαοδίκειας ο Κύριος υπόσχεται ότι «σε όποιον νικά» θα δώσει το μεγάλο προνόμιο να καθίσει μαζί Του στο θρόνο Του. Είναι μια από τις τελευταίες υποσχέσεις , που έδωσε ο Χριστός στην Εκκλησία Του μέσω του Ιωάννη στο ξερονήσι της Πάτμου. «Όχι Ιωάννη», του είπε, «να σου δώσω ένα θρόνο στα δεξιά Μου, όπως κάποτε η μητέρα σου με παρακάλεσε, (Ματθαίος Κ/20: 20-24), όχι σ’ ένα θρόνο στα δεξιά Μου, αλλά στον ίδιο το θρόνο το δικό Μου θα σε βάλω να καθίσεις». Η υπόσχεση μιλάει για την πλήρη συνταύτιση στον ουρανό του Χριστού με τον πιστό άνθρωπο. Όλες οι υποσχέσεις του Θεού στον πιστό άνθρωπο είναι κρυμμένες μέσα στο Χριστό. Γι’ αυτό θα πρέπει να βρισκόμαστε δια της πίστεως σε μια στενή, ζωντανή σχέση με το Χριστό, αφού αυτό ακριβώς σημαίνει να είσαι χριστιανός.
     Ποιο ακριβώς θα είναι το περιεχόμενο της εξουσίας που ο Θεός θα δώσει στο Χριστό και σε κάθε έναν που είναι του Χριστού δεν μπορούμε να γνωρίζουμε. Για ένα πράγμα μας διαβεβαιώνει ο λόγος του Θεού, ότι ο πιστός άνθρωπος θα γνωρίσει στον ουρανό όσα «οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν» (Α΄ Κορινθίους Β/2: 9).
     «και όστις νικά και όστις φυλάττει μέχρι τέλους τα έργα Μου, θέλω δώσει εις αυτόν εξουσίας επί των εθνών και θέλει ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά, θέλουσι συντριβεί ως τα σκεύη του κεραμέως». Ο ίδιος ο Κύριος κατά την επίγεια διακονία Του είχε υποσχεθεί εξουσία σε κάθε δικό Του παιδί. (Ματθαίος ΙΘ/19: 28, Ματθαίος ΚΕ/25: 20 η παραβολή των ταλάντων, Λουκάς ΙΘ/19: 19 η παραβολή των μνων). 
16 Και ήλθεν ο πρώτος, λέγων Κύριε, η μνα σου εκέρδησε δέκα μνας. 
17 Και είπε προς αυτόν Εύγε, αγαθέ δούλε επειδή εις το ελάχιστον εφάνης πιστός, έχε εξουσίαν επάνω δέκα πόλεων. 
18 Και ήλθεν ο δεύτερος, λέγων Κύριε, η μνα σου έκαμε πέντε μνας. 
19 Είπε δε και προς τούτον Και συ γενού εξουσιαστής επάνω πέντε πόλεων. (Λουκάς ΙΘ/19: 16-19).
      Τι ακριβώς περιλαμβάνει η υπόσχεση αυτή της εξουσίας και τι περιεχόμενο θα έχει δεν μπορούμε να ξέρουμε, καθώς «εν κατόπτρω» (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 12 & Β΄ Κορινθίους Γ/3: 18) βλέπουμε τα πράγματα. Ένα είναι βέβαιο για τον πιστό άνθρωπο, όταν θα βρεθεί κοντά στο Θεό, το ότι θα του αποκαλυφθούν πράγματα τα οποία : «τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν». (Α΄ Κορινθίους Β/2: 9).
   «θα ποιμάνης αυτούς νε ράβδω σιδηρά». Ο Θεός είναι Άγιος, οικτίρμων, πολυεύσπλαχνος κλπ, αλλά είναι και Θεός δίκαιος. Χάριν της δικαιοσύνης Του δεν θα συγχωρήσει τον αμαρτωλό που θα έχει φύγει από τη ζωή αμετανόητος. Σ’ αυτή τη ζωή ο Χριστός έχει εξουσία να συγχωρεί εξομολογούμενες αμαρτίες σε μια ψυχή που ειλικρινά θα μετανοήσει. Σχετικά ο λόγος του Θεού αναφέρει: «αλλά διά να γνωρίσητε ότι έξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης να συγχωρή αμαρτίας λέγει προς τον παραλυτικόν». (Μάρκος Β/2: 10). Αυτό μπορεί να συμβεί μόνον «επί της γης» δηλ. όσο ζει ο άνθρωπος, στον ουρανό δε μπορεί να συγχωρεθεί κανένας, εκεί θα υπάρξει «ράβδος σιδηρά» χάριν της αντικειμενικότητας, χάριν της δικαιοσύνης του Θεού.
     «Θέλω δώσει εις αυτόν τον αστέρα τον πρωϊνόν». Ο πρωινός αστέρας είναι ένα ακόμα σύμβολο της βασιλικής εξουσίας που θα λάβουν οι νικητές, συμβολίζει τον άρχοντα το Βασιλιά, αυτόν που έχει εξουσία. Μια προφητεία για τον ερχομό του Μεσσία Χριστού ανέφερε: «θέλει ανατείλει άστρον εξ Ιακώβ, και θέλει αναστηθεί σκήπτρον εκ του Ισραήλ» (βιβλίο Αριθμών ΚΔ/24: 17). Ο Κύριος υπόσχεται στο νικητή το αστέρι το πρωινό, που λέγεται και αυγερινός, είναι και το πιο όμορφο και το πιο μεγάλο.
    Κλείνοντας τη μελέτη της επιστολής θα συνοψίζαμε ως εξής: Ο αιώνιος εχθρός της ψυχής, ο ανθρωποκτόνος σατανάς (Ιωάννης Η/8: 44), ύπουλα και πονηρά έκανε μια πρόταση στην εκκλησία των Θυατείρων, να προσπαθήσει να κατακτήσει τον κόσμο χαμηλώνοντας τα πνευματικά της μέτρα και κάνοντας εύκολο το Χριστιανισμό. Της πρότεινε να ανατρέψει το θρόνο του σατανά παίρνοντας όπλα από την οπλοθήκη του σατανά. Ένα σημαντικό μέρος της εκκλησίας παρασύρθηκε και δέχτηκε να μπει ο κόσμος στην εκκλησία, για να τον κατακτήσει. Το αποτέλεσμα υπήρξε τραγικό. Αντί να κερδίσει η Εκκλησία τον κόσμο, κέρδισε ο κόσμος την εκκλησία κι έτσι δημιουργήθηκε μια εκκλησία την οποία ο Κύριος χαρακτήρισε «πόρνη». Το συμπέρασμα απ’ όλα αυτά είναι ότι για να «σταθεί» και να «νικήσει» η εκκλησία του Χριστού θα πρέπει να βαδίσει σύμφωνα με το λόγο Του μακριά από κάθε συμβιβασμό με τη νοοτροπία και το πνεύμα του κόσμου τούτου. ---

5. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΣΑΡΔΕΩΝ.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΣΑΡΔΕΩΝ.    "η εκκλησία που είχε αποκοιμηθεί".       

βιβλίο "Αποκάλυψης", κεφ.  Γ/3,  εδ. 1- 6. 

1 Και προς τον άγγελον της εν Σάρδεσιν εκκλησίας γράψον Ταύτα λέγει ο έχων τα επτά πνεύματα του Θεού και τους επτά αστέρας. Εξεύρω τα έργα σου, ότι το όνομα έχεις ότι ζης και είσαι νεκρός. 

2 Γίνου άγρυπνος και στήριξον τα λοιπά, τα οποία μέλλουσι να αποθάνωσι διότι δεν εύρηκα τα έργα σου τέλεια ενώπιον του Θεού. 

3 Ενθυμού λοιπόν πως έλαβες και ήκουσας, και φύλαττε αυτά και μετανόησον. Εάν λοιπόν δεν αγρυπνήσης, θέλω ελθεί επί σε ως κλέπτης, και δεν θέλεις γνωρίσει ποίαν ώραν θέλω ελθεί επί σε. 

4 Έχεις ολίγα ονόματα και εν Σάρδεσι, τα οποία δεν εμόλυναν τα ιμάτια αυτών, και θέλουσι περιπατήσει μετ' εμού με λευκά, διότι είναι άξιοι. 

5 Ο νικών, ούτος θέλει ενδυθή ιμάτια λευκά, και δεν θέλω εξαλείψει το όνομα αυτού εκ του βιβλίου της ζωής, και θέλω ομολογήσει το όνομα αυτού ενώπιον του Πατρός μου και ενώπιον των αγγέλων αυτού. 

6 Όστις έχει ωτίον, ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας. 

         ΣΧΟΛΙΑ : 

      Η εκκλησία στις Σάρδεις. Οι Σάρδεις τον 6ο αιώνα π.Χ. υπό την αρχηγίαν του Κροίσου είχαν αναδειχτεί σε μια από τις πλουσιότερες και ισχυρότερες πόλεις του κόσμου με πολύ μεγάλη φήμη. Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είχε δεχτεί τη Χριστιανική πίστη και είχε ομολογήσει πίστη στο Χριστό. H εκκλησία των Σάρδεων ήταν μια ζωντανή, δυνατή, μεγάλη εκκλησία και κάθε Κυριακή ήταν γεμάτη από κόσμο. Η φήμη της είχε φτάσει μέχρι τον ουρανό και γι’ αυτό ο Κύριος της απευθύνει τα λόγια: «έχεις όνομα ότι ζεις». Με την επιστολή Του πολλά καλά είχε να τους πει ο Κύριος. Ανάμεσά τους δεν υπήρχαν αιρέσεις, ούτε Νικολαϊτες, ούτε Ιεζάβελ. Υπήρχαν μεγάλες συναθροίσεις της εκκλησίας με πλούσια και εμπνευσμένα κηρύγματα, με χορωδίες που υμνούσαν τον Κύριο. Τι άλλο θα ήθελες, Κύριε, να δεις; Όλα είναι πλούσια μέσα στην εκκλησία, όλα είναι σε υπερθετικό βαθμό. 

       Καθώς ο επίσκοπος διαβάζει το γράμμα του ουρανού στην εκκλησία, στην πρώτη κιόλας στροφή το Πνεύμα του Θεού αναφέρει: «Ξέρω ότι είσαι φημισμένη Εκκλησία, ξέρω ότι έχει όνομα ότι ζεις, αλλά είσαι νεκρή». Τι είπε ο Κύριος; Ότι η εκκλησία των Σάρδεων με τα πλούσια έργα, με τα θαυμαστά κηρύγματα, με τις ξακουστές διακονίες, με τις ωραίες μουσικές, με όλες εκείνες τις δραστηριότητες που την έχουν κάνει ξακουστή παντού και μέχρι τον ουρανό, είναι νεκρή; Ναι, λέγει Εκείνος που «ερυνά νεφρούς και καρδίας» (Αποκάλυψη Β/2: 23), καθώς γνωρίζω τα πάντα για σένα, θα ήθελα να σου πω ότι είσαι μια νεκρή εκκλησία στη σχέση σου με το Θεό. «Είσαι νεκρή διότι δεν βρήκα τα έργα σου τέλεια ενώπιον του Θεού». Τι είχε συμβεί; Είχε διακοπεί η επικοινωνία της Εκκλησίας των Σάρδεων με τον ουρανό. Είχε διακοπεί η εσωτερική επαφή της καρδιάς των μελών της εκκλησίας με την καρδιά του Χριστού. Και ενώ η εσωτερική πνευματική επικοινωνία είχε χαθεί, είχαν διατηρηθεί όλοι εκείνοι οι εξωτερικοί τύποι, οι οποίοι είναι σωστοί και αναγκαίοι για την ομαλή ζωή της εκκλησίας. Όλοι αυτοί οι τύποι όχι μόνο δεν ωφέλησαν την εκκλησία, αλλά έγιναν και επικίνδυνοι, καθώς έδιναν στα μάτια του κόσμου, αλλά κυρίως και των μελών της την ψευδαίσθηση ότι η εκκλησία ήταν ζωντανή. Μάλιστα όσο πιο πολύ χανόταν η εσωτερική – πνευματική επαφή της εκκλησίας με το Χριστό, τόσο πιο πολλούς και ωραιότερους στα μάτια του κόσμου έκαναν τους εξωτερικούς τύπους στην Εκκλησία των Σάρδεων, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει η ψευδαίσθηση ότι πρόκειται για μια ζωντανή εκκλησία. 

       Σε όλες τις εκκλησίες είχε διαδοθεί το καλό όνομα της εκκλησίας, γιατί είχε αναπτύξει, ιδιαίτερα κατά το παρελθόν, μια πλούσια δραστηριότητα που έκανε όλους να μιλάνε για την εκκλησία των Σάρδεων. Ο άνθρωπος, θα το επαναλάβουμε άλλη μια φορά, «αποβλέπει στο φαινόμενο, ο Θεός όμως αποβλέπει στην καρδιά του ανθρώπου» (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Τούτο το καλό όνομα μπορούμε να πούμε ότι λειτούργησε αρνητικά για την εκκλησία, καθώς έκλεισε τα μάτια των μελών της και δεν μπόρεσαν να δουν την πραγματική πνευματική τους κατάσταση, έκλεισε τα αυτιά τους και δεν μπόρεσαν να ακούσουν εκείνο που από καιρό τους έλεγε ο ουρανός: «το όνομα έχεις ότι ζεις, αλλά είσαι νεκρή». 

      Το «καλό όνομα» αναμφισβήτητα είναι μια πλούσια κληρονομιά για μια εκκλησία. Όμως τίποτα δεν εξαντλείται ευκολότερα από ένα κεφάλαιο στο οποίο δεν προστίθεται κάτι κάθε φορά. Οι νόμοι που διέπουν τα κεφάλαια στον υλικό κόσμο είναι οι ίδιοι εκείνοι που διέπουν τα κεφάλαια και στον πνευματικό κόσμο. Όλα τα κεφάλαια εξαντλούνται πολύ γρήγορα, αν μόνον παίρνεις απ’ αυτά και δεν προσθέτεις. Τα μεγάλα κεφάλαια που θα πρέπει να διαθέτει μια εκκλησία είναι το «κεφάλαιο της αγάπης» προς το Θεό και προς τον συνάνθρωπο, είναι το «κεφάλαιο της πίστης», της εμπιστοσύνης, της ζωντανής επαφής του ανθρώπου με το Θεό. Αν τούτα τα κεφάλαια δεν ενισχύονται και δεν ανανεώνονται καθημερινά και η όλη δραστηριότητα της εκκλησίας εξαντλείται σε κάποιους εξωτερικούς τύπους, σε κάποιες εκδηλώσεις κλπ, γρήγορα έρχεται η πνευματική χρεοκοπία και η αποξένωση της εκκλησίας από το Πνεύμα του Θεού. 

      Η Παλαιά Διαθήκη μας δίνει ένα θλιβερό, αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα. Πρόκειται για ένα λαμπρό και ωραίο νέο, που άκουγε στο όνομα Σαμψών (Κριταί ΙΓ/13: 24). Πόσο γενναίος στάθηκε τούτος ο άνθρωπος! Υπήρξε ο φόβος και ο τρόμος των εχθρών του λαού του Θεού. Πόσο μεγάλους άθλους πραγματοποίησε, πάντοτε με τη δύναμη του Θεού, για να σώσει το λαό του από τους εχθρούς τους και πόσο μεγάλη φήμη απέκτησε μέσα από τις μεγάλες του επιτυχίες! Το όνομά του είχε γίνει συνώνυμο των λέξεων: «δυνατός», «άτρωτος», «ανίκητος». Όμως με την άστοχη ζωή του άφησε το μεγάλο πνευματικό κεφάλαιο που διέθετε σιγά – σιγά να εξαντληθεί. Ένα μεγάλο λάθος του ήταν ότι αποκοιμήθηκε στα πόδια της Δαλιδά (Κριταί ΙΣ/16: 4-18), κοιμήθηκε μέσα στην αγκαλιά της αμαρτίας. Αυτό το λάθος αναμφισβήτητα ήταν μεγάλο, όμως υπήρξε και ένα άλλο που ήταν το αποκορύφωμα, που υπήρξε η έσχατη τραγωδία για τον άνθρωπο αυτόν που ο Θεός είχε προορίσει, για να σώσει το λαό Του (Κριταί ΙΓ/13: 5).

       Επειδή όλες τις φορές τον είχε βοηθήσει ο Κύριος και γλίτωνε από τις διάφορες παγίδες του εχθρού, θεώρησε ότι ήταν δεδομένη κάθε φορά μέσα στη ζωή του τη δύναμη του Θεού και δε φρόντιζε να μένει σε μια στενή εσωτερική επικοινωνία μαζί Του. Ενεργούσε στο Όνομα του Θεού σύμφωνα με τη δική του θέληση και σύμφωνα με την "επιθυμία των οφθαλμών του" (Α΄ Ιωάννου Β/2: 16). Δεν πρόσεξε καλά το μεγάλο πνευματικό κεφάλαιο που διέθετε, δεν το ανανέωσε, δεν κοίταξε το βιβλιάριο, για να δει ότι με την πάροδο του χρόνου το ποσό, που κάποτε διέθετε είχε πλέον μηδενιστεί και νόμιζε ότι παραμένει αμετάβλητο. Μ’ αυτό το πνεύμα, μ’ αυτές τις σκέψεις έπεσε να κοιμηθεί, νομίζοντας ότι θα είναι για πάντα δυνατός. Ο λόγος του Θεού μας εξηγεί την αιτία που τον οδήγησε σε τραγωδία. Ποιος ήταν αυτός ο λόγος; «Αλλ' αυτός δεν γνώρισε ότι ο Κύριος είχε απομακρυνθεί απ' αυτόν». (Κριταί ΙΣ/16: 20). Είχε προδώσει τη σχέση του με το Θεό ερωτοτροπώντας με την αμαρτία και ο Θεός είχε αποσύρει το Πνεύμα Του και τη δύναμή Του απ’ αυτόν. Έπρεπε να το είχε σκεφθεί, αλλά η γλυκιά αγκαλιά της Δαλιδά και τα ωραία της χάδια δεν του επέτρεψαν να κάνει άλλες σκέψεις. 

   «δεν γνώριζε ότι ο Κύριος είχε απομακρυνθεί απ’ αυτόν». Ίσως να μην υπάρχουν μελαγχολικότερες φράσεις μέσα στο λόγο του Θεού. Ο παλιός, ο δυνατός, ο ανίκητος Σαμψών δεν είχε αντιληφθεί ότι ο Θεός είχε αποτραβηχτεί από κοντά του. Το αποτέλεσμα : Αποτυχία, αιχμαλωσία, τύφλωση, χάλκινες αλυσίδες, σκληρή δουλειά για το άλεσμα του σιταριού στη φυλακή της Γάζας (Κριταί ΙΣ/16: 21). Τι είχε συμβεί; Προσπάθησε ο Σαμψών να ζήσει με το κεφάλαιο του παρελθόντος και δεν είχε αντιληφθεί ότι αυτό είχε εξαντληθεί. Ότι ο λογαριασμός του στον ουρανό είχε μηδενιστεί. Μου αρέσει ιδιαίτερα μια φράση μέσα από το λόγο του Θεού. «Όλα αυτά έγιναν παραδείγματα σ' εκείνους, και γράφτηκαν για τη νουθεσία μας» (Α΄ Κορινθίους Ι/10: 11). Δε γράφτηκαν, για να γνωρίζουμε ιστορία, να ξέρουμε να απαντάμε κλπ. «έγειναν παραδείγματα σε μας, γιά να μη είμαστε εμείς επιθυμηταί κακών, καθώς και εκείνοι επεθύμησαν» (Α΄ Κορινθίους Ι/10: 6).  Ο Σαμψών νόμισε ότι οι άθλοι του, οι νίκες, οι θαυμαστές επιτυχίες που είχε στο παρελθόν θα υπήρχαν για πάντα, ότι αυτές ήταν ανεξάντλητες και ανεξάρτητες από τη σχέση του με το Θεό. Έτσι δεν καλλιέργησε στη ζωή του μια στενή προσωπική, εσωτερική, πνευματική σχέση με το Θεό, που θα αύξαναν τις «καταθέσεις» του στον ουρανό και άφησε το πλούσιο κεφάλαιό του να εξαντληθεί.

       Κάτι ανάλογο συνέβη και με την εκκλησία των Σάρδεων. Σιγά – σιγά βρέθηκε μακριά από το Θεό μέσα στη δύναμη του εχθρού. Ομολογούσαν πίστη στο Θεό, όμως αυτή ήταν «κατ’ όνομα», αφού συνέχιζαν τα ειδωλολατρικά τους μολύσματα. Ήταν μια εκκλησία με νεκρή ομολογία και απλά είχε τη φήμη ότι ήταν χριστιανική. Πόσες φορές αυτό δεν επαναλήφθηκε μέσα στην εκκλησιαστική ιστορία; Επί μέρους εκκλησίες σήκωσαν το ανάστημά τους, για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό και ενώ στο παρελθόν είχαν σημειώσει σημαντικές επιτυχίες, δεν τα κατάφεραν να νικήσουν ακριβώς, γιατί το κεφάλαιό τους είχε εξαντληθεί. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό, ναυάγιο, ήττα, πανωλεθρία.
         2 Γίνου άγρυπνος και στήριξον τα λοιπά, τα οποία μέλλουσι να αποθάνωσι διότι δεν εύρηκα τα έργα σου τέλεια ενώπιον του Θεού.

H συμβουλή του Κυρίου προς τα μέλη της Εκκλησίας των Σάρδεων, αλλά και για κάθε πιστό άνθρωπος είναι: «μείνε ξάγρυπνος». Έχουμε ανάγκη να μείνουμε πνευματικά «ξάγρυπνοι» ώστε να μπορούμε να «ξυπνάμε» και να στηρίζουμε και τους γύρω μας, όλους αυτούς που καθημερινά μας περιβάλουν και οι οποίοι καθημερινά πεθαίνουν και χάνονται μέσα στην αμαρτία και την άγνοια. Ο Κύριος αναφέρεται σε πνευματική αγρύπνια που θα μας διασφαλίσει ετοιμότητα πνευματική και στενή εσωτερική επικοινωνία μαζί Του. Πως θα εξασφαλιστεί αυτή; Θα εξασφαλιστεί μέσα από την ειλικρινή πίστη, την αγάπη και τη λατρεία στον Κύριο Ιησού Χριστό, γιατί Αυτός είναι το μοναδικό πρόσωπο που έδωσε ο ουρανός για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων (Πράξεις Δ/4: 12). Ο Κύριος καθώς παρατηρεί την όλη δραστηριότητα της Εκκλησίας ομολογεί ότι δεν βρήκε τα έργα της να είναι σύμφωνα με το θέλημά Του.

   3 Ενθυμού λοιπόν πως έλαβες και ήκουσας, και φύλαττε αυτά και μετανόησον. Εάν λοιπόν δεν αγρυπνήσης, θέλω ελθεί επί σε ως κλέπτης, και δεν θέλεις γνωρίσει ποίαν ώραν θέλω ελθεί επί σε. 

    Θυμήσου λέγει ο Κύριος στην Εκκλησία Του, σε κάθε πιστό άνθρωπο, εκείνα που άκουσες, εκείνα που έλαβες, εκείνα που σου αποκάλυψε το Πνεύμα του Θεού, φέρτα και πάλι στη μνήμη σου και τήρησέ τα. Κάνε σωστά έργα ενώπιον του Κυρίου που θα απορρέουν από την αγάπη σου προς Αυτόν. Μετανόησον. Είναι προστακτική και σημαίνει τώρα πρέπει να μετανοήσεις, να αλλάξεις τρόπο σκέψης, ζωής, να ξεφύγεις από τις παραδόσεις και τα ψεύδη του σατανά να ακολουθείς το Πνεύμα του Θεού και να αποκτήσεις «νουν Χριστού». (Α΄ Κορινθίους Β/2: 16). Αν ο άνθρωπος δεν μετανοήσει, αν συνεχίσει την πορεία του στηριζόμενος στις ανθρώπινες παραδόσεις ο Κύριος μια μέρα θα τον κρίνει για τη συμπεριφορά του αυτή. Μέσα από το λόγο του Θεού γνωρίζουμε ότι ο Κύριος θα έρθει «ως κλέπτης εν τη νυκτί» (Β΄ Πέτρου Γ/3: 10). Θα έρθει ξαφνικά, μυστικά, χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση, πέρα απ’ αυτά που μας έχει αποκαλύψει μέσα στο λόγο Του, όπως ακριβώς έρχεται ο κλέφτης τη νύχτα. Μακάριος ο δούλος ον ευρίσκει γρηγορούντα. «Ενώ δε απήρχοντο διά να αγοράσωσιν, (οι μωρές) ήλθεν ο νυμφίος και αι έτοιμοι εισήλθον μετ' αυτού εις τους γάμους, και εκλείσθη η θύρα» (Ματθαίος ΚΕ/25: 10). 

    «Έχεις ολίγα ονόματα και εν Σάρδεσι, τα οποία δεν εμόλυναν τα ιμάτια αυτών, και θέλουσι περιπατήσει μετ' εμού με λευκά, διότι είναι άξιοι». Ο Κύριος δεν παύει να τονίζει και τα θετικά στοιχεία της εκκλησίας. Μέσα στη νεκρή εκκλησία των Σάρδεων υπήρχαν και εξαιρέσεις. Υπήρχαν και ζωντανοί χριστιανοί και σ’ αυτούς ο Κύριος στέλνει πλούσιες υποσχέσεις. Η πρώτη υπόσχεση του Κυρίου είναι: «ο νικών, ούτος θέλει ενδυθεί ιμάτια λευκά» (Αποκάλυψη Γ/3: 5). Το λευκό υπήρξε πάντοτε το χρώμα που συμβόλιζε την αθωότητα, την αγνότητα, τη χαρά, τη γιορτή, την ευτυχία, τη δόξα. Εδώ αναφέρεται σαν ένα σύμβολο ομορφιάς με το οποίο θα περιβληθεί στον ουρανό ο «νικητής» τούτης της ζωής. Ο Κύριος δίνει τις υποσχέσεις των λευκών ιματίων σ’ εκείνους «που δεν μόλυναν τα ιμάτιά τους», σ’ εκείνους που έζησαν μια ζωή σύμφωνα με το λόγο Του και αγιάστηκαν και λευκάνθηκαν με το πολύτιμο αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Το αίμα του Ιησού Χριστού που έτρεξε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά είναι το μοναδικό λευκαντικό για τη μαυρισμένη εξαιτίας της αμαρτίας ψυχή του ανθρώπου. Την καρδιά του ανθρώπου, που η αμαρτία την έκανε να είναι «απατηλή και σφόδρα διεφθαρμένη» (Ιερεμίας ΙΖ/17: 9) μόνο το αίμα του Χριστού μπορεί να την καθαρίσει. (Α' Ιωάννου Α/1: 7). Τη συγχώρηση και αποκατάσταση του ανθρώπου μπροστά στο Θεό, που είναι η μεγαλύτερη ανάγκη τούτης της ζωής, ΜΟΝΟΝ το αίμα του αθώου Αρνίου μπορεί να την πραγματοποιήσει. 

        Με «λευκή στολή» υπόσχεται ο ουρανός ότι θα ντύσει το «νικητή». Όμως ας προσέξουμε, γιατί τα υφαντήρια στα οποία υφαίνονται οι στολές αυτές είναι εδώ κάτω στη γη. Καθημερινά με τη ζωή μου, με τις πράξεις μου, με τα λόγια, με τις σκέψεις μου, υφαίνω τη στολή που μια μέρα στον ουρανό θα μου προσφέρει ο Χριστός. Δεν είναι όλες ίδιες οι στολές. Υπάρχουν λευκές, υπάρχουν κατάλευκες, υπάρχουν "λευκότερες χιόνος" (Ψαλμός ΝΑ/51: 7) και ο καθένας θα λάβει εκείνη για την οποία εργάστηκε.

       Πολλές οι υποσχέσεις του Θεού για το «νικητή» τούτης της ζωής. Αυτή όμως η υπόσχεση που ακολουθεί αποτελεί τον παιάνα, αποτελεί το θρίαμβο, αποτελεί την κορυφή των υποσχέσεων για τον καθένα που θα «σταθεί» και θα «νικήσει»: «Και δεν θέλω εξαλείψει το όνομα αυτού εκ του βιβλίου της ζωής» (Αποκάλυψη Γ/3: 5). Υπάρχουν δημοτολόγια στον ουρανό, που γράφονται οι πολίτες του; Ναι, το διαβεβαίωσε ο ίδιος ο Κύριος. Κάποτε μία ευρύτερη ομάδα μαθητών ήρθαν χαρούμενοι στον Κύριο και του είπαν: «Κύριε, και τα δαιμόνια υποτάσσονται εις ημάς εν τω ονόματί Σου» (Λουκάς Ι/10: 17). Η απάντηση του Κυρίου ήταν: «μη χαίρετε, ότι τα πνεύματα υποτάσσονται εις εσάς, αλλά χαίρετε μάλλον ότι τα ονόματά σας εγράφησαν εν τοις ουρανοίς» (Λουκάς Ι/10: 20). Το σπουδαιότερο πράγμα σε τούτη τη ζωή είναι να φροντίσει ο άνθρωπος να γραφεί το όνομά του στα δημοτολόγια του ουρανού. 

        Όταν ο άνθρωπος φύγει από τη ζωή και πάει στον ουρανό, τίποτα δε θα μπορεί να διαγράψει το όνομά του και τίποτα δε θα μπορεί να του στερήσει τις χαρές του ουρανού, όσο όμως βρίσκεται σε τούτη τη ζωή από μόνος του μπορεί να το διαγράψει, αν δεν «σταθεί» όπως ο Θεός θέλει. Ο Θεός δε διαγράφει, όμως επικυρώνει την απόφαση που θα λάβουμε, μέσα στην ελευθερία που Αυτός μας έδωσε. Γι’ αυτό το λόγο ο Απ. Παύλος μας συμβουλεύει: «μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν» (προς Φιλιππησίους Β/2: 12). Γι’ αυτό ο Κύριος μας είπε: «ο υπομείνας μέχρι τέλους αυτός θα σωθεί» (Ματθαίος ΚΔ/24: 13). 

     «και θα ομολογήσω το όνομα αυτού ενώπιον του Πατρός Μου και ενώπιον των αγγλέλων Αυτού». Θα ανοίξει ο βασιλιάς του ουρανού ο Ιησούς Χριστός, το δημοτολόγιο του ουρανού, το βιβλίο της ζωής, όπως ονομάζεται και καθώς θα διαβάζει το όνομα του κάθε πολίτη του ουρανού, θα ομολογεί ενώπιον του Πατέρα και ολόκληρου του αγγελικού κόσμου: "Αυτός είναι δικός Μου, πλύθηκε και καθαρίστηκε με το αίμα Μου" (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7). Η χάρις Μου και το Έλεός Μου τους έσωσε και θα συμπληρώσει ο Κύριος: Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήσαν αναμάρτητοι, αντίθετα κάποτε ήταν εχθροί του Θεού (Κολοσσαείς Α/1: 21), όμως μετανόησαν, εξομολογήθηκαν σε Μένα τις αμαρτίες τους και Εγώ τους συγχώρησα, γιατί έχω εξουσία από τον Πατέρα να συγχωρώ αμαρτίες επί της γης (Μάρκος Β/2: 10). Επειδή υπέμειναν μέχρι το τέλος στηριζόμενοι στη δική Μου δύναμη, θα είναι για πάντα πολίτες του ουρανού και θα περιπατούν μαζί Μου ενδεδυμένοι με λευκά ενδύματα».---