ΣΠΑΤΑΛΗΜΕΝΕΣ ΑΞΙΕΣ (πρωτοτόκια)

Βιβλίο "ΓΕΝΕΣΗΣ", κεφ. ΚΕ/25, εδ.  19 – 34.

19 Κι αυτή είναι η γενεαλογία τού Ισαάκ, του γιου τού Αβραάμ ο Αβραάμ γέννησε τον Ισαάκ 

20 και ο Ισαάκ ήταν 40 χρόνων, όταν πήρε για τον εαυτό του γυναίκα τη Ρεβέκκα, τη θυγατέρα τού Βαθουήλ, του Σύριου, από την Παδάν-αράμ, αδελφή τού Λάβαν τού Σύριου. 

21 Και ο Ισαάκ προσευχόταν στον Κύριο για τη γυναίκα του, επειδή ήταν στείρα και ο Κύριος τον εισάκουσε, και η Ρεβέκκα, η γυναίκα του, συνέλαβε. 

22 Και τα παιδιά συγκρούονταν μέσα της και είπε: Αν έτσι πρόκειται να γίνει, γιατί εγώ να συλλάβω; Και πήγε να ρωτήσει τον Κύριο. 

23 Και ο Κύριος της είπε: Δύο έθνη είναι στην κοιλιά σου και δύο λαοί θα διαχωριστούν από τα σπλάχνα σου Και ο ένας λαός θα είναι δυνατότερος από τον άλλο λαό και ο μεγαλύτερος θα δουλέψει στον μικρότερο. 

24 Και όταν συμπληρώθηκαν οι ημέρες της για να γεννήσει, να, στην κοιλιά της ήσαν δίδυμα. 

25 Και ο πρώτος βγήκε κόκκινος, και ήταν ολόκληρος δασύτριχος σαν δέρμα και αποκάλεσαν το όνομά του Ησαύ. 

26 Και έπειτα βγήκε ο αδελφός του και το χέρι του κρατούσε τη φτέρνα τού Ησαύ γι' αυτό ονομάστηκε Ιακώβ και ο Ισαάκ ήταν 60 χρόνων, όταν τους γέννησε. 

27 Και μεγάλωσαν τα παιδιά και ο μεν Ησαύ έγινε άνθρωπος έμπειρος στο κυνήγι, ένας άνθρωπος του χωραφιού ο δε Ιακώβ, ένας άνθρωπος απλός, που κατοικούσε σε σκηνές. 

28 Και ο μεν Ισαάκ αγαπούσε τον Ησαύ, επειδή το κυνήγι ήταν σ' αυτόν τροφή ενώ η Ρεβέκκα αγαπούσε τον Ιακώβ. 

29 Και ο Ιακώβ μαγείρευε ένα μαγείρεμα και ο Ησαύ ήρθε από το χωράφι, και ήταν αποκαμωμένος 

30 και ο Ησαύ είπε στον Ιακώβ: Δώσε μου, παρακαλώ, να φάω, από το κόκκινο, τούτο το κόκκινο, επειδή είμαι αποκαμωμένος γι' αυτό, αποκάλεσαν το όνομά του Εδώμ. 

31 Και ο Ιακώβ είπε: Πούλησέ μου σήμερα τα πρωτοτόκιά σου. 

32 Και ο Ησαύ είπε: Δες, εγώ πάω να πεθάνω, και σε τι με ωφελούν αυτά τα πρωτοτόκια; 

33 Και ο Ιακώβ είπε: Να μου ορκιστείς σήμερα και του ορκίστηκε και πούλησε τα πρωτοτόκιά του στον Ιακώβ. 

34 Τότε, ο Ιακώβ έδωσε στον Ησαύ ψωμί, και μαγείρεμα της φακής και έφαγε και ήπιε, και αφού σηκώθηκε αναχώρησε έτσι ο Ησαύ καταφρόνησε τα πρωτοτόκιά του.

  Επιστολή "προς ΕΒΡΑΙΟΥΣ¨, κεφ.  ΙΒ/12, εδ. 14-17.

14 Επιδιώκετε ειρήνη με όλους, και τον αγιασμό, χωρίς τον οποίο κανένας δεν θα δει τον Κύριο 

15 παρατηρώντας μήπως κάποιος στερείται τη χάρη τού Θεού «μήπως κάποια ρίζα πικρίας, που αναφύεται, φέρνει ενόχληση», και διαμέσου αυτής μολυνθούν πολλοί 

16 μήπως υπάρχει κάποιος πόρνος ή βέβηλος, όπως ο Ησαύ, ο οποίος για ένα πιάτο φαγητό πούλησε τα πρωτοτόκιά του 

17 ξέρετε, βέβαια, ότι και μετέπειτα, θέλοντας να κληρονομήσει την ευλογία, αποδοκιμάστηκε δεδομένου ότι, δεν βρήκε τόπο μετάνοιας, αν και την εκζήτησε με δάκρυα.

     ΣΧΟΛΙΑ :

   Στην οικογένεια της εποχής εκείνης μετά τον πατέρα ο "πρωτότοκος γιός" ήταν ο αρχηγός της οικογένειας  και ο υπεύθυνος για τους μικρότερους αδελφούς του και αδελφές του. Για το λόγο αυτό ο Θεός είχε ορίσει στο οικογενειακό δίκαιο της Παλαιάς Οικονομίας, το "νόμο της πρωτοτοκίας" (Δευτερονόμιο ΚΑ/21:17 «… δίδων εἰς αὐτὸν διπλοῦν μερίδιον ἐκ πάντων τῶν ὑπαρχόντων αὑτοῦ διότι εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ· εἰς τοῦτον ἀνήκουσι τὰ πρωτοτόκια". Ο Ησαύ ως πρωτότοκος γιος ήταν και φυσικός κληρονόμος του Ισαάκ, δικαιούμενος να λάβει διπλό μερίδιο από τα υπάρχοντα του πατέρα του, συγκρινόμενος με το μικρότερο αδελφό του, τον Ιακώβ, ο οποίος θα ελάμβανε το 1/3 της περιουσίας του πατέρα τους.  

     Ο κάθε πιστός άνθρωπος είναι πρωτότοκος του Θεού (Εβραίους ΙΒ/12: 22-23) "…προσήλθετε…  εἰς  πανήγυριν  καὶ   ἐκκλησίαν  πρωτοτόκων  καταγεγραμμένων   ἐν   τοῖς

οὐρανοῖς", προορισμένος να εξαγγείλει με τη ζωή του τις αρετές του Θεού, ζώντας ανάμεσα σε μία "γενεά σκολιά και διεστραμμένη" (Φιλιππησίους Β/2: 15) και να γευθεί την κληρονομιά και το δώρο του Θεού, που είναι "αιώνια ζωή" (Ρωμαίους Σ/6: 22). Η σειρά που ήταν τότε παραμένει και σήμερα στα πνευματικά πράγματα, μια σειρά που ο Θεός έχει  ορίσει και η οποία περιέχει ένα μεγάλο ηθικό βάρος για τον κάθε πιστό του Θεού, εν Χριστώ Ιησού. Δια Ιησού Χριστού είμαστε "παιδιά του Θεού", "κληρονόμοι του Θεού" (Ρωμαίους Η/8: 17) και όλες οι υποσχέσεις του Θεού θα εκπληρωθούν κατά γράμμα μέσα στη ζωή μας, εάν πάρουμε σοβαρά το Λόγου του Θεού, που είναι "ναι" και "αμήν", αψευδής και αιώνιος.  

     Ο Θεός έχει θαυμαστά σχέδια για το κάθε δικό Του παιδί, όμως, πολλές φορές αυτά τα σχέδια ερχόμαστε με τη ζωή μας να τ' αλλάξουμε, ερχόμαστε να εμποδίσουμε το Θεό να τα υλοποιήσει. Υπάρχει ένα φωτεινό παράδειγμα μέσα στο Λόγο του Θεού ενός ανθρώπου που η ζωή του ήταν τόσο προσεγμένη, ώστε επέτρεπε στο Θεό να εφαρμόζει τα σχέδια που είχε γι’ αυτόν. Το όνομά του Ιωσήφ (Γένεση, κεφ. ΛΖ/37), ακολουθούσε πιστά το Θεό, ήταν απόλυτα εμπιστευμένος στην Πρόνοια του Θεού. Ζούσε στην πράξη τους στίχους εκείνου του τόσο ωραίου ύμνου : «όπου Αυτός με οδηγήσει θα υπάγω ασφαλώς…..».

     Συνεπώς μια άστατη σχέση με το Θεό που θα τη διακρίνει η απιστία, η αμαρτία, η μη συμμόρφωση με το θέλημα Του, μπορεί να κάνει το Θεό να αλλάξει τα σχέδιά Του μέσα στη ζωή μας και να γίνει αιτία στέρησης πολλών ευλογιών, και όχι μόνον. Ένα ποίημα είχε την επιγραφή: «το πουλάκι με το σπασμένο φτερό». Το περιεχόμενό του είχε ως εξής: "Ένα πουλάκι πέταγε πολύ ψηλά και τραγουδούσε, όμως μια μέρα δεν πρόσεξε και λαβώθηκε στο φτερό από την παγίδα ενός κυνηγού. Το βρήκε κάποιος άνθρωπος με σπασμένη τη φτερούγα του, το πήρε, το περιποιήθηκε και σιγά – σιγά το πουλάκι άρχισε να γίνεται και πάλι καλά. Κάποια στιγμή που ένιωσε τελείως καλά αποφάσισε να πετάξει και να φύγει από το σπίτι του ανθρώπου που το είχε περιποιηθεί. Προσπάθησε να πετάξει και πάλι ψηλά, αλλά δεν μπόρεσε να φτάσει πολύ ψηλά, όσο πέταγε πριν από την περιπέτειά του. Το πουλάκι κατάλαβε ότι μια στιγμή απροσεξίας του είχε αφαιρέσει μέσα στη ζωή του την ευκαιρία να πετά σε μεγάλα ύψη. Ποτέ πλέον δε θα ξαναπετούσε όπως πριν. Το πουλάκι με το σπασμένο φτερό μη μπορώντας λοιπόν να φτάσει τα μεγάλα ύψη, στεκόταν κοντά στην παγίδα και με το κελάηδημά του προφύλαγε τα άλλα πουλιά να μην πέσουν στην παγίδα. Ήταν μια σπασμένη ζωή, μια χαμένη ζωή, που όμως έγινε μια θαυμαστή ευκαιρία και προφύλaγε πολλά άλλα πουλιά, ώστε να μην πέσουν στην παγίδα.

     Όταν αναφερόμαστε στον πρωτότοκο, δεν  αναφερόμαστε αποκλειστικά σε εκείνον που γεννήθηκε πρώτος χρονικά. Ο ορισμός του πρωτοτόκου αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο του πατέρα, ο οποίος δε δεσμεύεται από το χρόνο γέννησης των τέκνων αλλά ενεργεί σύμφωνα με τη ζωή και τη συμπεριφορά τους. Για παράδειγμα ο Ρουβήν, που είχε μητέρα τη Λεία, είχε γεννηθεί πρώτος από όλα τα παιδιά του Ιακώβ (Γένεση ΛΕ/35: 23), παρ' όλα αυτά έχασε τα πρωτοτόκια, γιατί έπραξε το μέγα ατόπημα "να κοιμηθεί με την Βαλλά (υπηρέτρια της Ραχήλ) παλλακίδα του πατέρα του" (Γένεση ΛΕ/35: 22 & ΜΘ/49: 3,4) και αποστερήθηκε απ' όλα τα προνόμια που είχε. Οι δύο επόμενοι αδελφοί του, ο Συμεών και ο Λευί, αποκλείστηκαν επίσης από τα πρωτοτόκια λόγω των αποτρόπαιων και εγκληματικών πράξεών τους στην πόλη Συχέμ (Γένεση ΛΔ/34: 25). Τα λόγια του πατέρα τους Ιακώβ (Ισραήλ) είναι χαρακτηριστικά: "Συμεών και Λευΐ οι αδελφοί, όργανα αδικίας είναι αι μάχαιραι αυτών εις την βουλήν αυτών μη εισέλθης, ψυχή μου εις την συνέλευσιν αυτών μη ενωθής, τιμή μου διότι εν τω θυμώ αυτών εφόνευσαν ανθρώπους και εν τω πείσματι αυτών κατηδάφισαν τείχος" (Γένεση ΜΘ/49: 5,6).

    Ακολουθεί ο τέταρτος γιος που ονομαζόταν "Ιούδας". Τα λόγια του πατέρα γι' αυτόν ήταν: 

8 Ιούδα, εσένα θα σε επαινέσουν [τιμήσουν] οι αδελφοί σου το χέρι σου θα είναι στον τράχηλο των εχθρών σου οι γιοι τού πατέρα σου θα σε προσκυνήσουν

9 Σκύμνος λιονταριού είναι ο Ιούδας από κυνήγι ανέβηκες, γιε μου καθώς έγειρε, κοιμήθηκε σαν λιοντάρι, και σαν σκύμνος λιονταριού ποιος θα τον ξυπνήσει;

10 Δεν θα εκλείψει το σκήπτρο από τον Ιούδα ούτε νομοθέτης από μέσα από τα πόδια του, μέχρις ότου έρθει ο Σηλώ και σ' αυτόν θα είναι η υπακοή των λαών (Γένεση ΜΘ/49: 8-10).         Ο Κύριος Ιησούς Χριστός προήλθε από τη γενιά του Ιούδα (Εβραίους Ζ/7: 14).

     Στην  ιστορία  που  διαβάσαμε  παρατηρούμε  μια τραγωδία μέσα στη ζωή του Ησαύ, που ήταν  πρώτος  γιος  του  Ισαάκ και  της  Ρεβέκκας,  εξαιτίας της ζωής του και της εν γένει συμπεριφοράς του απέναντι στα πράγματα του Θεού. Πρόκειται για τραγωδία  που αποτελεί  ζωντανή  προειδοποίηση  για τον κάθε άνθρωπο. Έρχεται ο μεγαλύτερος υιός από το  κυνήγι,  κουρασμένος,  ταλαιπωρημένος,  εξαθλιωμένος. Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε και κάτι ιδιαίτερα σημαντικό. Τέτοιες ώρες δύσκολες, αδυναμίας κλπ ο εχθρός τις εκμεταλ-λεύεται  ιδιαίτερα  με σκοπό  να  κάνει  τον άνθρωπο  ν' αμαρτήσει και κατά συνέπεια ν' απομακρυνθεί από το Θεό και το απολύτως αγαθό θέλημά Του. 

     Ενώ λοιπόν ο άνθρωπος της ιστορίας βρίσκεται σ’ αυτήν τη δύσκολη κατάσταση, παίρνει μια σημαντική απόφαση μέσα στη ζωή του, έχοντας κάνει το μεγάλο λάθος να βάλει τα πρώτα πράγματα στην τελευταία θέση και τα τελευταία πράγματα στην πρώτη θέση. Η απόφασή του είναι να πουλήσει τα πρωτοτόκιά του στον αδελφό του για ένα πιάτο φαγητό. Για τον άνθρωπο που δεν έχει ενδιαφέρον για τα πράγματα του Θεού, ένα πιάτο φακής αξίζει περισσότερο από όλες τις επαγγελίες του Λόγου του Θεού. Ο συγγραφέας της επιστολής "προς Εβραίους" (Γ/3: 12) αναφέρει: "προσέχετε, αδελφοί, να μη υπάρχη εις μήδενα από σας πονηρά καρδία απιστίας, ώστε να αποστατήση από Θεού ζώντος".

    Ο Ησαύ έχοντας μια τέτοια καρδιά αδιαφορίας, απιστίας, περιφρονεί τις ζωντανές υποσχέσεις του Θεού μέσα στη ζωή του και δίνει προτεραιότητα στα φθαρτά, τα υλικά, τα προσωρινά, τα εφήμερα και έτσι επιβάλλεται μέσα στη ζωή του η λαιμαργία, ο ατομικι-σμός, ο εγωισμός. Ζούσε χωρίς τον αναγκαίο σεβασμό προς το Θεό, χωρίς αυτοπειθαρχία και αυτοσυγκέντρωση και γι' αυτό δεν έδωσε καμία αξία στα πράγματα του Θεού μέσα στη ζωή του. Ζούσε για τούτη τη ζωή και αρνήθηκε τους αιώνιους θησαυρούς, που έχει ο Θεός διαφυλάξει για κάθε δικό Του παιδί. Μέσα απ' όλα αυτά έδειξε ότι ήταν ένας άνθρωπος ασεβής και βέβηλος. Αντίθετα ενεργεί ο αδελφός του ο Ιακώβ, ο οποίος, αν και δεν εδικαιούτο τα πρωτοτόκια, εν τούτοις τα εκζητεί με ενδιαφέρον, με ζήλο, με δύναμη. Είναι φανερό ότι ο Θεός εκτίμησε τη στάση του και του τα χάρισε. 

     Ας προσέξουμε τα απαξιωτικά λόγια του πρωτότοκου γιου: «ιδού εγώ υπάγω να αποθάνω και τι με οφελούσι ταύτα τα προωτοτόκια;». Ο άνθρωπος που δεν πιστεύει στο Λόγο του Θεού και τις πλούσιες επαγγελίες Του, δε δίνει καμία αξία - σημασία - στα πράγματα του Θεού επειδή δεν τα γνωρίζει. Πρόκειται για μία γενική και αόριστη σχέση με το Θεό, χωρίς δύναμη και αξία. (Ναί, υπάρχει μια ανώτερη δύναμη.....). Μη έχοντας που αλλού να ελπίσει ο άνθρωπος που έχει μια χαλαρή έως ανύπαρκτη σχέση με το Θεό, δίνει βαρύτητα στα "βλεπόμενα", στα γήινα, τα προσωρινά, τα εφήμερα, στο σήμερα, το τώρα.

    "Ο Ησαύ καταφρόνησε τα πρωτοτόκια" (Γένεση ΚΕ/25: 34). Θεώρησε τα πρωτοτόκια σαν κάτι μηδαμινό και τα αντάλλαξε με το τίποτα. Λες για παράδειγμα σε κάποιον: Αδελφέ μου, ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «ο ακούων τον Λόγον μου και πιστεύων εις τον πέμψαντά με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη, εκ του θανάτου εις την ζωήν" (Ιωάννης Ε/5: 24). Σκέφτεται για λίγο και σου απαντάει : «… μα εγώ έχω τόσα προβλήματα, κυριολεκτικά χάνομαι, δεν έχω δουλειά, είμαι άρρωστος, δεν έχω καθόλου χρόνο, τι μου λες τώρα με αυτά θα ασχοληθώ;». Υποτιμούν οι άνθρωποι τον αιώνιο και αψευδή Λόγο του Θεού, στην πράξη υποτιμούν τον ίδιο το Θεό και υπερτιμούν τα γήινα, τα προσωρινά, τα εφήμερα. Δικαιολογούνται πολλές φορές με τα λόγια: "Εγώ τώρα φτιάχνω σπίτι, επεκτείνω τις επιχειρήσεις μου, γκρεμίζω τις παλιές μου αποθήκες και φτιάχνω νέες, (Λουκάς ΙΒ/12: 18), φέτος πήγα πολύ καλά, δεν έχω χρόνο τώρα να ασχοληθώ με άλλα πράγματα". 

    Θυμάστε με τι φθηνές δικαιολογίες οι άνθρωποι καταφρόνησαν την πρόσκληση του οικοδεσπότη (του Θεού), που τους καλούσε σε ένα μεγάλο δείπνο. "Κύριε δεν θα έλθω, γιατί ζεύγη βοών αγόρασα, δεν θα έλθω γιατί γυναίκα έλαβα, δεν θα έλθω γιατί κτήμα αγόρασα" (Λουκάς ΙΔ/14: 19). Το βασικότερο στοιχείο μέσα στη ζωή μας θα πρέπει να είναι η σωστή ιεράρχηση των προτεραιοτήτων μας. Είναι δυνατόν πρώτα τα βόδια, πρώτα τα υλικά, τα χωμάτινα, τα εφήμερα, η δουλειά μου, η διασκέδαση …. και μετά κάπου προς το τέλος, αν βρεθεί τόπος και ο Κύριος;

     «Εγώ χάνομαι και τι με ωφελούν τα πρωτοτόκια;». Την ώρα του χαμού, τη δύσκολη ώρα τι θα σε ωφελήσει ο Κύριος; Αλήθεια πόσος εγωϊσμός, τι υλιστική αντίληψη, πόσο μεγάλη έλλειψη εγκράτειας, αυτοελέγχου! Ψυχή, δώσε προτεραιότητα σ' Εκείνον, πες "Κύριε, προπορεύσου Εσύ μέσα στη ζωή μου, δώσε Εσύ λύσεις στα προβλήματά μου, κατά το θέλημά Σου το Άγιο," και ο Κύριος θα σου συμπαρασταθεί, θα πολεμήσει για σένα, θα νικήσει για σένα (Ησαΐας ΜΘ/49: 25) και θα μετατρέψει τη θάλασσα των προβλημάτων σου, σε ξηρά γη για να περάσεις, όπως ακριβώς έκανε και στην πορεία του λαού Ισραήλ, όταν βρέθηκε μπροστά στην Ερυθρά θάλασσα (Εβραίους ΙΑ/11: 29).

    Δεν ήταν τυχαία η απόφαση που πήρε ο πρωτότοκος γιος να υποτιμήσει τα πράγματα του Θεού μέσα στη ζωή του και να τους δώσει μικρότερη σημασία ακόμα και από ένα πιάτο φακής. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα μιας ζωής που στηριζόταν στα ορατά, στα γήινα στοιχεία, στα προσωρινά, μιας ζωής που είχε εκβάλει από μέσα της  κάθε ενδιαφέρον, για τις μεγάλες αλήθειες του Λόγου του Θεού. Η έλλειψη πνευματικότητας φαίνεται και από το γεγονός ότι δε μετανόησε για την πράξη του, δε ζήτησε συγχώρηση από το Θεό, αλλά ζήτησε από το πατέρα του ν' αλλάξει γνώμη, επειδή έδωσε τα πρωτοτόκια στον Ιακώβ και να τα δώσει σ' αυτόν. 

    Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει ότι ο Ησαύ ήταν βέβηλος, γιατί απαξίωσε τις μεγάλες και αιώνιες ευλογίες του Θεού, την κληρονομιά που ο Θεός έδωσε στους προπάτορές του, στον Αβραάμ και τον Ισαάκ. Ήταν άνθρωπος της σάρκας, της στιγμής, της μιας βρώσης. Όλοι οι στόχοι και οι επιδιώξεις του ήταν για το "σήμερα",  για ό,τι μπορούσαν να δουν τα μάτια του, για το τώρα. Για να ικανοποιήσει αυτή τη φτωχή ζωή του, αρνήθηκε τους αιώνιους θησαυρούς, που ο Κύριος είχε επιφυλάξει γι’ αυτόν, αλλά και για τον κάθε «νικώντα» (Αποκάλυψη Β/2: 7). Ζούσε για το παρόν χωρίς να ενδιαφέρεται για το μέλλον. Ζούσε για τον εαυτόν του, για το "εγώ" του (εγώ χάνομαι), και αρνήθηκε τον προορισμό τον οποίον ο Κύριος του είχε επιφυλάξει. Ζούσε χωρίς ιεράρχηση, χωρίς σωστή αξιολόγηση, χωρίς σωστό προσανατολισμό, χωρίς πνευματικότητα, χωρίς ουσιαστική σχέση με το Θεό. Περιφρόνησε την τιμητική θέση, που ο Κύριος είχε επιφυλάξει γι’ αυτόν και το αποτέλεσμα ήταν να συμβεί μια μεγάλη τραγωδία. Στο βιβλίο της "Γένεσης", (κεφ. ΚΖ/27, εδ. 37), αναφέρεται: «Και ο Ισαάκ αποκρίθηκε, και είπε στον Ησαύ: Δες, τον έκανα κύριό σου, και όλους τους αδελφούς του τούς έκανα δούλους του, και τον στήριξα με σιτάρι και κρασί και τι να κάνω, λοιπόν, σε σένα, παιδί μου;».

     Αν υπάρχει μια επικεφαλίδα σε τούτο το μάθημα, είναι: «σπαταλημένες αξίες». Ο άνθρωπος της ιστορίας μας, αλλά και πόσοι άνθρωποι στις ημέρες μας θεωρούν τις ζωντανές και αιώνιες υποσχέσεις του Θεού μέσα στη ζωή τους σαν κάτι μηδαμινό, άνευ αξίας και το ανταλλάσσουν με το τίποτα, μ' ένα πιάτο φακή. Πόσο φθηνά, πόσο μηδαμινά πληρώνει η αμαρτία τον άνθρωπο! Θα έλεγα ότι αυτή είναι η υπέρτατη αμαρτία, είναι "η βλασφημία του Αγίου Πνεύματος", για την οποία ο Κύριος είπε: "Πάσα αμαρτία και βλασφημία θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους, η κατά του Πνεύματος όμως βλασφημία δεν θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους"  (Ματθαίος ΙΒ/12: 31). 

    Πόσο φτηνά,  μηδαμινά,  πληρώνει  η  αμαρτία  τον άνθρωπο!  Πόσο φθηνά  πληρώθηκε εκείνος  ο  νέος που πρόβαλε το δικό του θέλημα,  που ζήτησε  τη δική  του ελευθερία   και έφυγε μέσα από το σπίτι του  πατέρα του, στην «παραβολή του ασώτου» (Λουκάς ΙΕ/15: 13 - 32)!  Το αποτέλεσμα:  "γουρούνια, ξυλοκέρατα, πείνα....".  Το παιδί του Θεού, ο  κληρονό-μος της δόξας,  ο γιος του άρχοντα στη λάσπη με τα γουρούνια;  Να τσακώνεται με τα  γουρούνια  για  το  ποιος  θα  αρπάξει  πρώτος το  ξυλοκέρατο  για να το φάει;  Ναι,   τόσο   φτηνά πληρώνει  η  αμαρτία   τους   υπηρέτες   της και τους οποίους  τελικά καθιστά δούλους  και υποχείριά  του.  Τούτο   το  περιστατικό    στη    ζωή    του Ησαύ,   στη    ζωή του  λεγόμενου  «άσωτου» μήπως  πολλές  φορές  βρίσκει  εφαρμογή και στη δική μας ζωή;    Ο Ησαύ  έχασε  τα  πρωτοτόκια  για  μια  βρώση,  αλλά  ό,τι  ο διάβολος  μπορεί να  προσφέρει δεν είναι  περισσότερο  από  μία  βρώση.  Το πιάτο  της  φακής   θα   φέρει   μια   στιγμιαία  ευχαρίστηση  για  ν ’ακολουθήσει  μια   ατέρμονη απογοήτευση.   Ο Κύριος υποβάλει  ένα  ερώτημα:   «τι   θα   ωφελήσει    τον  άνθρωπο,  εάν  τον  κόσμο  ολόκληρο κερδίσει, την δε ψυχή αυτού ζημιωθεί;" (Μάρκος Η/8: 36).

   Τι χρειάζεται, ποια είναι η συνετή στάση; Σωστή ιεράρχηση, ανεπιφύλακτη παραχώρηση ολόκληρης της ζωής μας και της πνευματικής μας δραστηριότητας στον Κύριο, προκειμένου Αυτός και όχι εμείς να δουλέψει μέσα στη ζωή μας, για να μας καταστήσει άξιους της αιώνιας κληρονομιάς Του. Η οδός πράγματι είναι «στενή και τεθλημένη» (Ματθαίος Ζ/7: 14). Υπομονή, επιμονή, προσευχή και θα έρθει η ευλογημένη μέρα των υποσχέσεων του Θεού, που ο Κύριος θα καλέσει την κάθε δική Του ψυχή, για να την στεφανώσει και της πει: «εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ, εις τα ολίγα στάθηκες πιστός, σε πολλά θέλω σε καταστήσει» (Ματθαίος ΚΕ/25: 23). Και ενώ μέσα στην αμαρτία ο άνθρωπος κατεβαίνει όλο και πιο πολύ μέχρι να φτάσει το μηδέν, κοντά στο Θεό ανεβαίνει συνεχώς, μέχρι που κάποια μέρα θα δει τον Πλάστη και Δημιουργό του, "πρόσωπο προς πρόσωπο" (Α'  Κορινθίους  ΙΓ/13: 12).

    Πριν κλείσω, θα ήθελα να πω δυο λόγια ακόμα για τις δύσκολες στιγμές της ζωής που ο εχθρός, ο «μεθοδεύων την πλάνην» (Εφεσίους Δ/4: 14)  έρχεται να τις εκμεταλλευτεί και να μας κάνει να πέσουμε. Σε αυτές τις δύσκολες, τις αδύνατες στιγμές της ζωής μας, ας στηριζόμαστε αποκλειστικά στον Κύριο. Αυτός είναι ο "δυνάμενος" (Ιακώβου Δ/4: 12), εμείς είμαστε οι αδύναμοι μπροστά στις μεθοδίες του διαβόλου. Θα πρέπει να στηριζόμαστε αποκλειστικά στον Κύριο, χωρίς να μας επηρεάζουν οι συνθήκες, το περιβάλλον κλπ στις αιώνιες αποφάσεις μας.

    Ας μην ξεχνάμε ποτέ κάτω από πόσο δυσμενείς συνθήκες κάποιοι κράτησαν την πίστη τους ακέραια ενώπιον του Θεού. Ο Δανιήλ (κεφ. Σ/6, εδαφ. 10), οι πιστοί της Περγάμου. Ας θυμηθούμε τα λόγια που απευθύνει ο Κύριος προς την Εκκλησία της Περγάμου: "Και προς τον άγγελον της εν Περγάμω εκκλησίας γράψον. Ταύτα λέγει ο έχων την ρομφαίαν την δίστομον, την οξείαν. Εξεύρω τα έργα σου και που κατοικείς όπου είναι ο θρόνος του Σατανά και κρατείς το όνομά μου" (Αποκάλυψη Β/2: 12). Διαβάζουμε στην επιστολή ότι ακόμα και εκεί που ο σατανάς έχει το θρόνο του, μπορεί η ψυχή να ομολογήσει το Άγιο Όνομα του Θεού και αυτό θα το πετύχει όχι με τις δικές σου δυνάμεις, αλλά τη δύναμη του Θεού. Η κατάσταση της σχέσης μας με το Θεό δεν εξαρτάται από τις εξωτερικές περιστάσεις αλλά από την εσωτερική διάθεση να δεχτούμε τα πράγματα του Θεού. Στην Πέργαμο όλες οι συνθήκες ήταν ενάντια στους Χριστιανούς και όμως παρέμειναν πιστοί μάρτυρες του Θεού. Τι μεγαλείο και τι μεγάλη ντροπή για μένα, που κάτω από τις ιδανικότερες συνθήκες ελευθερίας, δημοκρατίας και νομικής κατοχύρωσης προάγω άλλα πράγματα στη ζωή μου και δε μαρτυρώ το Όνομα το Άγιο Αυτού, που είναι η μοναδική ελπίδα σωτηρίας για τον κάθε χαμένο αμαρτωλό άνθρωπο (Πράξεις Δ/4: 12).

    Οι σχέσεις με το Θεό και γενικότερα η πνευματική μας ζωή δε θα πρέπει να εξαρτάται από το περιβάλλον μας και από τις περιστάσεις της ζωής μας, που πάντα θα είναι δύσκολες για το παιδί του Θεού ζώντας μέσα σ' έναν κόσμο αμαρτίας, αποστασίας, που απέρριψε τον Θεό. Πολλές φορές ο Θεός επιτρέπει δυσκολίες για το δικό Του παιδί, για να το δοκιμάσει ο Κύριος και να δει πόσο ευθεία είναι η καρδιά του ενώπιόν Του. Η διαφορά μεταξύ των δύο είναι ότι το παιδί του Θεού δεν είναι μόνο του, έχει τον Κύριο και σ΄ Αυτόν στηρίζεται. Στο βιβλίο του "Δευτερονομίου" (Η/8: 2) αναφέρεται: "Και θα θυμάσαι ολόκληρο τον δρόμο, στον οποίο σε οδήγησε ο Κύριος ο Θεός σου τα 40 αυτά χρόνια στην έρημο, για να σε ταπεινώσει, να σε δοκιμάσει, για να γνωρίσει τα όσα είναι στην καρδιά σου, αν θα φυλάξεις τις εντολές του, ή όχι".

    Στο  βιβλίο  της Παλαιάς Διαθήκης,  "Β'  Χρονικών"  (κεφ. Κ/20, εδάφ. 15),  αναφέρεται : «..... ακούστε,  ολόκληρος  ο Ιούδας,  και εκείνοι  που  κατοικείτε  στην  Ιερουσαλήμ,  και εσύ, βασιλιά  Ιωσαφάτ:  Έτσι  λέει  σε  σας  ο   Κύριος:  Μη  φοβάστε  ούτε να τρομάζετε από το πρόσωπο αυτού τού μεγάλου πλήθους επειδή, η μάχη δεν είναι δική σας, αλλά του Θεού». Επίσης  στο  βιβλίο  του  "Δευτερονομίου"  (κεφ. ΛΑ/31, εδ. 7 & 8),  αναφέρεται :  «Και   ο Μωυσής  κάλεσε  τον  Ιησού τ. Ναυή,  και  του  είπε  μπροστά  σε  ολόκληρο τον Ισραήλ: "Να γίνεσαι  ανδρείος  και  να  έχεις θάρρος επειδή, εσύ  θα φέρεις αυτόν τον λαό μέσα στη γη, την οποία ο  Κύριος  ορκίστηκε στους  πατέρες τους να δώσει σ' αυτούς, κι εσύ θα την κληροδοτή-σεις σ' αυτούς και ο Κύριος,  Αυτός είναι που προπορεύεται μπροστά από σένα,  Αυτός  θα είναι  μαζί  σου  δεν  θα  σε  αφήσει  ούτε  θα  σε  εγκαταλείψει,  μη  φοβάσαι  ούτε  να δειλιάζεις». Τίποτα δε θα πρέπει να μας κάνει να υποτιμούμε το θέλημα του Θεού μέσα στη ζωή μας.  

     Συμπέρασμα: Το παράδειγμα του Ησαύ έχει να στείλει ένα μήνυμα αυτοελέγχου για όλους μας. Μήπως τούτο το περιστατικό που αναφέραμε αποτελεί μία αντανάκλαση και της δικής μας πνευματικής και πρακτικής στάσης; Θα πρέπει να μάθουμε να μη στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις. Ας βάλουμε μέσα στη ζωή μας "τα πρώτα στην πρώτη θέση" και ας «αποβλέπουμε εις τον Ιησού, που είναι ο αρχηγός και τελειώτης της πίστεώς μας» (Εβραίους ΙΒ/12: 2). "όπου Αυτός με οδηγήσει, θα υπάγω ασφαλώς". Η πρόσκλησή του ισχύει και σήμερα. «Ελάτε σε Μένα οι κουρασμένοι και οι φορτωμένοι και Εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Αφού λοιπόν θέσουμε τα πρώτα πράγματα στην πρώτη θέση ο συγγραφέας της επιστολής "προς Εβραίους" (ΙΒ/12: 1) μας προτρέπει: "Ας τρέχομεν μεθ' υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα".

    Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει ως πιστοί άνθρωποι τι θα πρέπει ν' απασχολεί τη σκέψη μας και το μυαλό μας τούτες τις έσχατες, τις πονηρές ημέρες, που ζούμε:

11 Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, οποίοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν,

12 προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Θεού, καθ' ην οι ουρανοί πυρούμενοι θέλουσι διαλυθή και τα στοιχεία πυρακτούμενα θέλουσι χωνευθή;

13 Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί (Β' Πέτρου Γ/3: 11-13). ---

Χριστουγεννιάτικοι στοχασμοί.

     

      Όλοι οι άνθρωποι συμφωνούν, πως η γέννηση του Ιησού Χριστού, αποτελεί την αρχή ενός νέου κεφαλαίου στην ιστορία του κόσμου. Είτε πιστεύουν, είτε είναι αδιάφοροι, είτε και αρνητές ακόμα αν είναι, είναι υποχρεωμένοι, από την ιστορική πραγματικότητα, να παραδεχθούν πως κάτι σημαντικό συνέβη, όταν στη σκηνή της ιστορίας πρόβαλε η μοναδική μορφή του Ιησού του Ναζωραίου.

      Καθώς, άλλη μια φορά, θα θυμηθούμε τη Γέννησή Του, ας σταθούμε, πέρα από τις συγκινήσεις και τους θρύλους και ας ρωτήσουμε:

      Τι έφερε ο χριστιανισμός στον κόσμο;

      Ποια η επίδρασή του, στη ζωή της κοινωνίας και του ατόμου;

      Και για να θέσουμε το ερώτημα, με μεγαλύτερη ακριβολογία, τι έφερε ο Χριστός στον κόσμο;

      Στη σημερινή διαστημική εποχή, τι μπορεί να προσφέρει στον άνθρωπο;

     Γιατί ο χριστιανισμός, δεν μπορεί να εννοηθεί, ανεξάρτητα από το πρόσωπο του Χριστού;

     Ας σταθούμε γύρω από Εκείνον, που γεννήθηκε στο στάβλο της Βηθλεέμ και ας δούμε ποιος υπήρξε.

        Τι έργο έκαμε με τη ζωή Του και με το θάνατό Του και φυσικά τι μας δίδαξε.

      Γύρω από την προσωπικότητά Του, πλέκεται όλος ο χριστιανισμός, τουλάχιστον στη γνήσια αποστολική μορφή του.

      Τι έφερε λοιπόν ο Χριστός και τι προσφέρει στον άνθρωπο, ακόμα και στον σημερινό άνθρωπο, που θριαμβεύει με τα τεχνολογικά επιτεύγματά του και κατέχεται από αγωνία και δέος, για το άμεσο μέλλον του;

     Ασφαλώς δεν έφερε νέες ιδέες ή κάποιο νέο σύστημα.

    Θα κάναμε βασικό λάθος, αν λέγαμε πως ο Χριστός, έφερε ένα νέο θρησκευτικό ή κοινωνικό σύστημα. Ο Χριστός έφερε και προσφέρει μια νέα δύναμη.

    Το Ευαγγέλιό Του αποτελεί, δύναμη. (Ρωμαίους Α/1: 16). Είναι η δύναμη που πηγάζει από τον Θεό, που είναι ένας Πατέρας στοργικός, γεμάτος αγάπη.

    «Τόσο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο ώστε έδωκε, όχι απλώς έστειλε, αλλά έδωκε, τον Υιό Του τον μονογενή, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ' Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή» (Ιωάννης Γ/3: 16). Αυτό είναι το νόημα και το μήνυμα, που έρχεται από τη φάτνη της Βηθλεέμ. Ένα μήνυμα που απευθύνεται, προσωπικά σε κάθε άνθρωπο: Ο Θεός είναι Πατέρας σου, σε αγαπά και έχει ανοιχτή την αγκάλη Του για σένα.

     Επαναστατική είναι αυτή η αντίληψη για τον Θεό. Δεν είναι ο μεγάλος άγνωστος, η μια αόριστη ιδέα φιλοσοφικού ή θεολογικού στοχασμού. Είναι ένας Πατέρας στοργικός, που μπορεί να γεμίσει τις πεινασμένες καρδιές μας με αγάπη, που ξεπερνά το νου και τη φαντασία μας.

     Ο Θεός είναι αγάπη! (Α΄ Ιωάννου Δ/4: 16). Και η αγάπη είναι δύναμη. Γι’ αυτό και εκείνος, που αγαπά, έχει μέσα του το στοιχείο της παντοδυναμίας.

     Όταν κακοποιούσαν έναν χριστιανό τον προκάλεσαν, αυτοί που τον κακοποιούσαν: Τι μπορεί να σου κάνει τώρα ο Χριστός σου; Αυτός απάντησε: Μου δίνει τη δύναμη να σας συγχωρώ και να σας αγαπώ!...

     Έφερε την ταπείνωση και τη θυσία.

     Ο ίδιος ταπείνωσε τον εαυτό Του σε βαθμό, που είναι πέρα και από την πιο τολμηρή φαντασία μας. Απλός, ανάμεσα στους απλούς. Οι αλώπεκες έχουν το καταφύγιό τους και τα πουλιά που πετούνε έχουν τις φωλιές τους, ο Υιός του Ανθρώπου, δεν έχει πού να γείρει το κεφάλι του, είπε για τον εαυτό Του. (Λουκάς Θ/9: 58).

     Απέδειξε ότι η ταπείνωση είναι το στοιχείο που εξυψώνει τον άνθρωπο.

   Μας έφερε μια νέα αντίληψη για το Θεό, αλλά και για τον άνθρωπο. Σε όλα τα φιλοσοφικά ή θρησκευτικά συστήματα, στο κέντρο είναι ο άνθρωπος, που αναζητά το Θεό - την υπέρτατη πραγματικότητα. Στο χριστιανισμό αντίθετα, είναι ο Θεός που αναζητά τον άνθρωπο.

     Έρχεται με την ταπεινή, ανθρώπινη μορφή του Ιησού, για να αναζητήσει τον άνθρωπο.

     Έρχεται για να ψάξει, να βρει και να σώσει, το «απολωλός». (Λουκάς ΙΘ : 10).

    Έρχεται για να μιλήσει μέσα στην καρδιά του καθενός και να πει : Αδάμ (Κώστα, Γιώργο, Μαρία…..), που είσαι …. (Γένεση Γ/3: 9).

   Και αφού τον βρει και αφού τον ελευθερώσει, του δίνει μαζί με τη λύτρωσή Του, ένα καινούργιο μέτρο αξιών. Η ζωή σου δεν μετριέται με το τι έχεις ή με το τι κατέχεις. (Λουκάς ΙΒ/12: 12). Αλλά με το τι είσαι.

    Ούτε ακόμα με το τι κάνεις, γιατί έχεις την δυνατότητα να κάμεις κάτι καλό, με σαθρά κίνητρα και ελατήρια προβολής.

    Μπορείς να έχεις άφθονα υλικά αγαθά και να είσαι δυστυχισμένος μέσα σ' αυτά. Και μπορεί αντίθετα, μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες, να είσαι χαρούμενος και λυτρωμένος.

    Φυσικά μια τέτοια αντίληψη και μια τέτοια ζωή ισοδυναμεί με θαύμα. Και το θαύμα αυτό το έφερε και το φέρνει Εκείνος, που γεννήθηκε στη Βηθλεέμ και που ζητάει να γεννηθεί και μέσα στις καρδιές μας.

    Ας τις ανοίξουμε λοιπόν σ' Εκείνον και ας αντηχήσει μέσα μας η μελωδία του αγγελικού ύμνου: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ / και επί γης ειρήνη / εν ανθρώποις ευδοκία...».

Χριστουγεννιάτικα ποιήματα

  Αγαπητοί φίλοι,

      Σε λίγες μέρες ολόκληρη η ανθρωπότητα θα γιορτάσει τα Χριστούγεννα και θα υποδεχθεί το νέο χρόνο. Χριστούγεννα κρίσης και χρονιά αβεβαιότητας.

      Η ζοφερή κατάσταση, που όλοι βιώνουμε, αποτελεί μια ευκαιρία να αναζητήσουμε ξανά, το ξεχασμένο μήνυμα των Χριστουγέννων καθώς και το μοναδικό Πρόσωπο που μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας και να γεμίσει με ελπίδα τις καρδιές μας.

     Ας κοιτάξουμε γύρω μας αναζητώντας τον «πλησίον», ας αντιληφθούμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας, ας δούμε τον άνθρωπο και τις ανάγκες του και ας σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον, με πίστη, με ελπίδα, με αισιοδοξία.

     Με αυτές τις σκέψεις και με πολύ αγάπη, εύχομαι σε όλους τους αναγνώστες του blog, ειλικρινά «ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ» & «ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ».

                                                                           16. 12. 12

                                                                       Με εκτίμηση

                                                                 Γεώργιος Π. Κομνηνός

Η ΕΚΛΟΓΗ

Χριστουγεννιάτικη βραδιά

Σφίγγει καρδιές η παγωνιά.

Στα έρημα χωριάτικα στενά

Σούρνεται αργά μια συντροφιά.

Ξάφνου οι δυό σταμάτησαν δειλά,

-του πανδοχείου τα θυρόφυλλα κλειστά-

Κι έκρουσε ο άνδρας τη φωτισμένη πόρτα,

Κι απ’ τα χλωμά του καπηλειού τα φώτα,

Πρόβαλε το πρόσωπο ο κάπελας μουντό

Κι είπε κοφτά, βαριά, στους δύο :

-Λυπάμαι, μα για σας εδώ δεν έχει θέση

Πηγαίνετε πιο κει, γιατί όμως ψιλοβρέχει

Έχω ένα στάβλο κάπου εδώ, να μείνετε το βράδυ

Να βολευτεί και η Κυρά στης νύχτας το σκοτάδι

……………………………………………………..

Το ξέχασε ο κάπελας τούτο το περιστατικό

Πέρασαν χρόνια και καιροί, κύλησε ο χρόνος,

Και ο αφέντης πέθανε του ταπεινού του καπηλειού

Και βρέθηκε ξάφνου στο φως, στα πλάτη του ουρανού

Κι άκουσε τότε αυστηρά φρικτή μια καταδίκη

Και πέρασε ένα ουρλιαχτό του καπελά τα στήθη.

- Γιατί; Γιατί λοιπόν να με προσμένει κόλαση βαθιά ;

- Ψήφισες, κι έδιωξες το Χριστό, εκείνη τη βραδιά……

Μονάχα μια μες τη ζωή μας εκλογή

Κι η ψήφος μοναχά μια, κι αυτή λευκή.

Κι η ψήφος που κρατάς με το δικό σου χέρι

Μες το σκοτάδι ή στη χαρά, γρήγορα θα σε φέρει.

 Ο ΞΕΝΟΣ.

Είδα έναν ξένο χθες
του έδωσα να φάει
και του ‘δωσα να πιει και του ‘βαλα
ν’ ακούσει μουσική.
και στο Άγιο Όνομα
της Τριάδας,
εκείνος ευλόγησε εμένα,
ευλόγησε το σπίτι μου,
τα ζωντανά μου ευλόγησε
κι όλα μου τα’ αγαπημένα πρόσωπα.
Και ο κορυδαλλός μου είπε
Στο τραγούδι του :
Είναι πολλές, πολλές, πολλές είναι οι φορές
που ο Χριστός φοράει το ένδυμα
του ξένου.
                (Αρχαίο Κέλτικο ποίημα)

ΓΙΑΤΙ ;;;
 Ήρθα κι εγώ στην Βηθλεέμ,
 πήρα τα’ αστέρι γι’ οδηγό,
 Σ’ είδα στ’ αλόγων το παχνί
 κι έξω το κρύο τσουχτερό,
 μα της Μαρίας η στοργή
 αφράτο πάπλωμα ζεστό,
 ένοιωσα ρίγη στην ψυχή
 κι αναρωτήθηκα, γιατί...;

Είδα να μπαίνουν οι βοσκοί
και μ’ έκπληξη να Σε κυτούν
με θαυμασμό, κι εκστατικοί
να σκύβουν να Σε προσκυνούν.
χρυσές ανταύγειες, θείο φως,
χορός αγγέλων που υμνούν,
φίλησ’ ο ουρανός τη γη,
κι αναρωτήθηκα, γιατί...;

Να και οι μάγοι στη σειρά
που μέρες ψάχουν να Σε βρουν
Σε πλησιάζουν σιωπηλά,
γονατιστοί Σε ευλογούν.
πλούσια δώρα, αρχοντικά
στα πόδια Σου τα ακουμπούν,
είναι βασιλική τιμή
κι αναρωτήθηκα, γιατί...;

Ο Ηρώδης γέμισε οργή
μαχαίρι άρπαξε κι ορμά
να σβήσει μίσος και χολή
στα βρέφη και στα νεογνά,
τ’ αθώο αίμα τους κυλά,
κλάμα οδυρμός και βογκητά
η θηριωδία φοβερή
κι αναρωτήθηκα, γιατί...;

Σ’ είδα στο γάμο της Κανά
που’ κανες το νερό κρασί,
κοντά στον παραλυτικό
στην πύλη την προβατική,
στον Λάζαρο και στον λεπρό,
όταν τους γέμιζες ζωή,
χωρίς καμία ανταμοιβή,
κι αναρωτήθηκα, γιατί...;

Σ’ είδα π’ ανάσταινες νεκρούς,
σ’ αρρώστους έδινες γιατρειά,
αγκάλιαζες αμαρτωλούς
και ευλογούσες τα παιδιά,
μ’ αρχιερείς και γραμματείς
συνομωτούσαν μυστικά,
σε κυνηγούσαν σαν ληστή
κι αναρωτήθηκα, γιατί...;

Σ’ άκουσα στην Γεσθημανή,
στο δάσος μέσα το πυκνό
γονατιστό στην προσευχή
μες στον αιμάτινο ιδρώ,
«Πατέρα… όπως θες Εσύ…
το θέλημά Σου τα’ αγαθό…»
μετά, του Ιούδα το φιλί
κι αναρωτήθηκα, γιατί...;

Στο δρόμο στάθηκα να δω
πλήθος ερχότανε πολύ
όταν Σου φόρτωσαν σταυρό
κι ήταν το σώμα Σου πληγή,
στεφάνι ακάνθινο, σκληρό,
Σου φόρεσαν αμαρτωλοί,
Σε χλεύαζαν, χωρίς ντροπή,
κι αναρωτήθηκα, γιατί...;

Στον λόφο εκεί στον Γολγοθά
Σε ακολούθησα, κι εγώ
και μου πες «έλα πιο κοντά,
στάσου δω, κάτω απ’ το Σταυρό…
κοίτα, το αίμα μου αγνό
για σένα τρέχει απ’ την πληγή…»
«Ω, ναι… Χριστέ… Σ’ ευχαριστώ…
Τώρα κατάλαβα, γιατί ! ».

ΣΤΗ ΦΑΤΝΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Φλόγες πετούν μέσα στη νύχτα,

φλόγες ανάβουν στην καρδιά,

απ’ άκρη σ’ άκρη τα ουράνια

λάμπουν, τριζοβολούνε τα κλαδιά

Γύρω απ’ την αναμμένη θράκα,

κάτι  προσμένουν οι βοσκοί

κάτι κι’ αυτοί δεν ξέρουν τι ‘ναι

κι όλο αφουγκράζονται σκυφτοί

Την ίδια ώρα κάποιοι μάγοι,

σχίζουν ραχούλες και βουνά,

με ένα αστρί για οδηγό τους,

τρέχουν, ντυμένοι γιορτινά

Έτσι και μένα η ψυχή μου,

σε πρόσμενε κάποιον καιρό

και στην καρδιά, πού ‘χε πεθάνει

ήρθες αθάνατο νερό

Κι’ όλη φλογίστηκε η νύχτα

και σώπασε ο κουρνιαχτός,

στη σκοτεινή, πικρή, ζωή μου

άστραψε στ’ αστεριού το φως

Όμως δεν έχεις, Κύριέ μου,

ούτε λιβάνι, ούτε χρυσό,

μόνον τα δάκρυα τόσων πόνων

ποτάμι τώρα τα σκορπώ

Τ’ Αστρί Σου φώτισε κι’ εμένα,

έγιν’ η στήλη του πυρός,

γιατί στη φάτνη της ψυχής μου,

ήρθε, γεννήθηκε ο Χριστός

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Νύξ ιερά σιωπηλή!

Προσδοκά όλ’ η γη !

Εν τη φάτνη Βρέφος πτωχόν

Νυν γεννάται Σωτήρ των θνητών.

«Μεθ’ ημών ο Θεός»

Νύξ ιερά σιωπηλή!

Άγγελος βεβαιοί

Προς ποιμένας κομίζων μακράν

Αγγελίαν την χαροποιάν :

«Εγεννήθη Χριστός» !

Νυξ ιερά σιωπηλή,

Ένδροξος φωτεινή!

Ψάλλει αγγέλων η στρατιά :

«Δόξα Θεώ, επι γης χαρά,

Ευδοκία λοοίς».

                           Ο φίλος μου ο σπουργίτης.

«Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι δεν σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν, ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας, και ο Πατήρ σας ο ουράνιος τρέφει αυτά σεις δεν είσθε πολύ ανώτεροι αυτών;»

(κατά Ματθαίον, κεφ. Σ, εδ. 26).

«Μη φοβηθήτε λοιπόν πολλών στρουθίων διαφέρετε σεις».

(κατά Ματθαίον Ι : 31).

                                       Είχα ένα φίλο αλήτη,

                                       που περνούσε από το σπίτι

                                       κάπου – κάπου για βεγγέρα

                                       να μου πει μια καλημέρα.

                                       Την τραγιάσκα του στραβά

                                       μαυρογκρίζα και καφιά

                                       και κουστούμι πάντα ίδιο

                                       και με μπόρα και με ήλιο.

                                      Δίχως «μέλλον», δίχως στέγη,

                                      πάντα σφύριζε με κέφι!

                                      Δίχως έγνοιες και σκοτούρες,

                                      όσα πάνε κι’ όσα ρθούνε….

                                      Όταν μ’ έβλεπε τα βράδια,

                                      με πρησμένα τα ποδάρια

                                      απ’ τους δρόμους της ημέρας,

                                      έβαζε –θυμάμαι- γέλια….

                                      Κούναγε το κεφαλάκι

                                      και μου τσίριζε λιγάκι ειρωνικά,

                                      σαν πεθάνεις

                                      τα λεφτά τι θα τα κάνεις;

                                     Την αυλή μου είδα τώρα

                                     χιονισμένη και η μπόρα

                                     λυσσασμένη μαστιγώνει,

                                     τώρα είπα θα παγώνει,

                                     ο φτωχός μου ο αλήτης,

                                     --αν δεν είναι μακαρίτης--

                                     για να μάθει να γελάει

                                     τη ζωή, όταν μου σφυράει.

                                     Μία γνώριμη φωνή

                                     πίσω από το αχνό γυαλί

                                     και στο ξύλινο πρεβάζι,

                                     να ο αλήτης διασκεδάζει.

                                     Ήταν πιο παχύς! Κι ωραίος

                                     πιο ζεστά και πιο ντυμένος

                                     και τραγούδαγε με κέφι :

                                     «Δόξα τω Θεώ που μ’ έχει». -

Στον γεννηθέντα Χριστό

Μες στη φτώχεια ενός στάβλου

Χωρίς πλούτη και τιμές

Χωρίς πλούσια στολίδια και

Καμπάνες γιορτινές.

Με τα ζώα συντροφιά Του

Ε γεννήθηκε Αυτός

Που η γη Τον προσκυνάει

Τον υμνεί ο Ουρανός

 Μήπως τάχα δεν μπορούσε

Σε χλιδή να γεννηθεί;

Και με βύσσο ή πορφύρα

Νάχε περιτυλιχθεί;

Αφού Αυτός μ’ ένα Του λόγο

Έκαμε τους Ουρανούς

Δεν μπορούσε τους αγγέλους Του

Να έχει λειτουργούς;

 Σ’ αυτόν κι εγώ αφήνω

Την καρδιά μου ανοιχτή

Φάτνη ολόθερμη να γίνει

Και σ’ αυτήν να γεννηθεί.

Ω! τι χάρις στην καρδιά σου

Να ζει πάντα ο Χριστός

Και Αυτός μόνος να είναι

Η Αλήθεια και το Φως.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ = ΣΩΤΗΡΑΣ

Ευαγγέλιο "κατά Λουκάν",  κεφ. Β/2,  εδ. 6 - 11.

6 Και ενώ ήσαν εκεί, επληρώθησαν αι ημέραι του να γεννήση 

7 και εγέννησε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εσπαργάνωσεν αυτόν και κατέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη, διότι δεν ήτο τόπος δι' αυτούς εν τω καταλύματι. 

8 Και ποιμένες ήσαν κατά το αυτό μέρος διανυκτερεύοντες εν τοις αγροίς και φυλάττοντες φυλακάς της νυκτός επί το ποίμνιον αυτών. 

9 Και ιδού, άγγελος Κυρίου εξαίφνης εφάνη εις αυτούς, και δόξα Κυρίου έλαμψε περί αυτούς, και εφοβήθησαν φόβον μέγαν. 

10 Και είπε προς αυτούς ο άγγελος Μη φοβείσθε διότι ιδού, ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν, 

11 διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος.

Ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην", κεφ.  Α/1,  εδ.  14.

Και ο Λόγος έγεινε σαρξ και κατώκησε μεταξύ ημών, και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας.

 Επιστολή "προς ΓΑΛΑΤΑΣ", κεφ. Δ /4, εδ. 4 – 7.

4 όταν, όμως, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο 

5 για να εξαγοράσει αυτούς που ήσαν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία. 

6 Και επειδή είστε γιοι, ο Θεός έστειλε το Πνεύμα τού Υιού του στις καρδιές σας, το οποίο κράζει: Αββά, Πατέρα. 

7 Ώστε, δεν είσαι πλέον δούλος, αλλά γιος αν, όμως, είσαι γιος, είσαι και κληρονόμος τού Θεού διαμέσου τού Χριστού.

     ΣΧΟΛΙΑ :

     Σε προηγούμενη μελέτη μας είπαμε ότι την αρμονική σχέση συμβίωσης την οποία είχε ο άνθρωπος με τον Θεό, μέσα στον κήπο της Εδέμ, ήρθε ξαφνικά να διακόψει η ανυπακοή - αμαρτία - του ανθρώπου. Ο άνθρωπος αποστάτησε από το Θεό, αμάρτησε και «δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία μπήκε σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος» (Ρωμαίους Ε/5: 12). Ο Λόγος του Θεού τονίζει: «Πάντες ήμαρτον και υστερούντο της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23 & Ε/5: 12). Ο άνθρωπος πλέον έχασε κάθε επαφή με τον αληθινό Θεό. Πέτρες και ξύλα ήταν οι θεοί του. Τα τέλη της επίγειας ζωής του θα τον οδηγούσαν κατευθείαν στον αιώνιο θάνατο. Κόπος – μόχθος – πόνος – αιώνιος θάνατος, θα ήταν η ζωή του ανθρώπου, αν δεν είχε έρθει ο Χριστός.

     Στην κατάσταση αυτή που βρέθηκε ο άνθρωπος κανένας δε μπορούσε να κάνει κάτι για ν' αποκαταστήσει τις διαταραγμένες σχέσεις του με το Θεό και να επιφέρει την συμφιλίωση μαζί Του. Για να γίνει η συμφιλίωση έπρεπε πρώτα να γίνει εξιλασμός της αμαρτίας. Σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια εξιλέωση σημαίνει εξευμενισμός κάποιου, που είναι εχθρικά διατεθειμένος απέναντί μου, λόγω ορισμένης ενέργειας ή συμπεριφοράς μου. Επίσης σημαίνει συγχώρεση για ορισμένη ενέργεια ή συμπεριφορά. Για να γίνει λοιπόν ο εξιλασμός, έπρεπε να βρεθεί ο κατάλληλος αντικαταστάτης ολόκληρης της αμαρτωλής ανθρωπότητας. Αυτό κανένας από τους απογόνους του Αδάμ δεν μπορούσε να το κάνει, γιατί σε όλους είχε εισχωρήσει η αμαρτία. 

     Για να γίνει κάποιος αντικαταστάτης, έπρεπε να είναι πρόσωπο που να συγγενεύει με την ανθρωπότητα, να είναι από το αίμα και τη σάρκα της, ώστε με αυτή την ιδιότητα, του συγγενούς – αδελφού -- να πάρει επάνω του την αμαρτία και να πληρώσει, παρακινούμενος από αγάπη και αυτοθυσία. Αυτό το πρόσωπο, επειδή δεν μπορούσε να το δώσει η γη, το έδωσε ο ουρανός.

   Σύμφωνα μ' ένα προαιώνιο σχέδιο του πατέρα Θεού, τη θέση εκείνου που θα έφερνε την αποκατάσταση - συγχώρεση, του αμαρτωλού ανθρώπου και τη συμφιλίωσή του με τον Άγιο Θεό ανέλαβε να την εκτελέσει ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού. Γι’ αυτό ο Κύριος, άφησε τη δόξα, τον ουρανό και ήρθε στην αφιλόξενη και εχθρική γη μας. Έγινε "όμοιος με ημάς, παρ’ εκτός αμαρτίας" (Φιλιππησίους Β/2: 7). Γεννήθηκε άνευ σπέρματος ανδρός, μετά από επέμβαση του Αγίου Πνεύματος και έτσι μπήκε κάτω από τον Νόμο και έγινε αδελφός μας, για να σώσει όλους τους ανθρώπους που ήταν κάτω από το Νόμο.

   Η άσπορος σύλληψη του Ιησού ήταν αναγκαία, διότι εντός του σπέρματος του ανδρός, εμπερικλείεται το «εγώ» ενός κτίσματος ανθρωπίνου, που προέρχεται όμως από τον Αδάμ (Εβραίους Ζ/7: 4-10). Προκειμένου να ενσαρκωθεί ένα «εγώ», έξω από την ανθρωπότητα, έπρεπε να αποκλεισθεί το σπέρμα ανδρός. Γι’ αυτό ο Χριστός γεννήθηκε εκ Παρθένου, δηλαδή άνευ σπέρματος ανδρός. Η ενσάρκωση του Υιού του Θεού έγινε, σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη, για να δώσει στον κόσμο μας ένα συγγενή της ανθρωπότητας, ένα αδελφό της αναμάρτητο, τον «Υιόν του ανθρώπου» (Εβραίους Β/2: 14-18). Γι' αυτό αν σε ρωτήσουν τι σημαίνει Χριστούγεννα; Η απάντηση είναι: «εδόθη εις ημάς Σωτήρ». Με άλλα λόγια Χριστούγεννα σημαίνει: "Σωτήρας".

   Πριν έρθει στη γη μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ήταν μέσα στην δόξα Του στους ουρανούς. Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί: 

--«εν αρχή ήτο ο Λόγος και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ και Θεός ήταν ο Λόγος. Ούτος ήτο εν αρχή παρά τω Θεώ. Πάντα δι’ Αυτού έγιναν και χωρίς Αυτού δεν έγινεν ουδέν. Εν Αυτώ ήτο ζωή και η ζωή ήτο το φως των ανθρώπων» (Ιωάννης Α/1: 1-4). 

--«εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην» (Γένεση Α/1: 1). 

--«Με τον Λόγον του Κυρίου έγιναν οι ουρανοί και δια της πνοής του στόματος Αυτού πάσα η στρατιά αυτών» (Ψαλμός ΛΓ/33: 6).

    Ο συγγραφέας της επιστολής "προς Εβραίους" (κεφ. Α/1: 1-3) αναφέρει : «Ο Θεός, αφού ελάλησε το πάλαι προς τους πατέρες ημών, δια των προφητών πολλάκις και πολυτρόπως, εν ταις εσχάταις ημέρες ελάλησε, προς ημάς, δια του Χριστού, τον οποίον έθεσε κληρονόμων πάντων, δι' ου έκαμε και τους αιώνας, όστις ων απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού, και βαστάζων τα πάντα με τον λόγον της δυνάμεως αυτού, αφού δι' εαυτού έκαμε καθαρισμόν των αμαρτιών ημών, εκάθησεν εν δεξιά της μεγαλοσύνης εν υψηλοίς»

   Πλείστες λεπτομέρειες, μέσα από τον αψευδή και αιώνιο Λόγο του Θεού, μας πληροφορούν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Δημιουργός του σύμπαντος (υλικού & πνευματικού), το απαύγασμα της δόξας του Πατέρα Θεού, ο χαρακτήρ της υποστάσεως του Θεού, Εκείνος που κρατάει τα πάντα και συντηρεί τα πάντα με το Λόγο της δύναμής Του, είναι ο Θεός ο Λόγος.

    Αυτός ήταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός πριν έρθει στον κόσμο. Θαυμάζει κανείς τη μεγαλοσύνη, τη δόξα, τη μοναδικότητα του προσώπου του Υιού του Θεού. Αναφέραμε ποιος ήταν ο Χριστός, για να δώσουμε το μέτρο και την εικόνα του τι άφησε ο Χριστός, για να έρθει και να συναντήσει τον άνθρωπο. Για να γίνει αυτό χρειάστηκε να συγκαταβεί, χρειάστηκε να κατέβη χαμηλά, για τη δική μας σωτηρία. Αλήθεια πόσο χαμηλά κατέβηκε, τι έγινε για μας ο Χριστός.

      Πάλι μέσα από το Λόγο του Θεού και την επιστολή «προς Φιλιππησίους» (κεφ. Β/2, εδ. 6-8) διαβάζουμε: «όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού».

      Πρόκειται ασφαλώς για το μεγαλύτερο μυστήριο, όλων των αιώνων, όλων των εποχών. Πρόκειται για την μεγαλύτερη συγκατάβαση που πραγματοποίησε ο ουρανός, για τη σωτηρία του ανθρώπου. Πρόκειται για την ενανθρώπιση του Υιού του Θεού. Πως θα μπορούσε ένας άνθρωπος να αναπτύξει, να αναλύσει τούτο το υπέρτατο, το ασύλληπτο γεγονός. Ας αρκεστούμε σε εκείνα που ο Λόγος του Θεού μας λέει, καθώς σε τούτη τη ζωή «εν κατόπτρω» (Α' Κορινθίους  ΙΓ/13: 12), βλέπουμε τα πράγματα.

      Εκείνη την ημέρα στην παρουσία Του, που θα Τον δούμε, "πρόσωπον προς πρόσωπον" (Α' Κορινθίους ΙΓ/13: 12), θα γνωρίσουμε τα πάντα και πάνω απ’ όλα, πόσο πολύ στοίχησε και στον Πατέρα και στον Υιό και σε ολόκληρο τον ουρανό, η Θεία τούτη συγκατάβαση.

     Στο μεγάλο ερώτημα, γιατί ο Χριστός άφησε τη δόξα Του και ήρθε στη γη, ο Λόγος τους Θεού μας πληροφορεί : «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). «Επειδή δεν απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον, διά να κρίνη τον κόσμον, αλλά διά να σωθεί ο κόσμος δι' Αυτού. Όστις πιστεύει εις αυτόν δεν κρίνεται, όστις όμως δεν πιστεύει είναι ήδη κεκριμένος, διότι δεν επίστευσεν εις το όνομα του μονογενούς Υιού του Θεού» (Ιωάννης Γ/3: 18). Το δεύτερο ερώτημα που δημιουργείται είναι, γιατί ο Θεός, τόσο πολύ αγάπησε εμένα και εσένα, που με τη στάση μας και τη ζωή μας υπήρξαμε εχθροί Του;;

     Εν τέλει, "τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμείσαι αυτόν", ρωτάει ο ψαλμωδός (ΡΜΔ/144: 3 & προς Εβραίους Β/2: 6.). Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι έχουμε δημιουργηθεί από τον Θεό «κατ’ εικόναν» Εκείνου με απώτερο σκοπό, μέσα από την υπακοή στο θέλημα του Θεού, να γίνουμε και «καθ’ ομοίωσιν» Αυτού. Γι’ αυτό ο Θεός δεν θέλησε να μας αφήσει να χαθούμε, έστω και αν το κόστος της λύτρωσή μας, υπήρξε  ασύλληπτα  μεγάλο.

     Έτσι ο Ιησούς Χριστός, με τη θέλησή Του, «υπακούοντας κατά πάντα εις το θέλημα του Πατέρα» (Εβραίους Ι/10: 9), σήκωσε όλο το βάρος της ενοχής μας και πέθανε Αυτός, για να μην πεθάνουμε εμείς. Πλήρωσε Αυτός το μισθό της δικής μας αμαρτίας, που είναι θάνατος (Ρωμαίους Σ/6: 23).

     Βεβαίως τα πάθη και οι εμπαιγμοί, δεν ήταν το αποκορύφωμα των παθών του Κυρίου μας. Το αποκορύφωμα ήταν όταν την ώρα εκείνη της εγκατάλειψης του Υιού πάνω στον σταυρό και η αποστροφή του βλέμματος του Πατέρα Θεού, απ’ Αυτόν. Εγκαταλείφθηκε από τον Πατέρα Θεό και θεωρήθηκε, ως ο μόνος αμαρτωλός. «Επειδή, εκείνον που δεν γνώρισε αμαρτία, τον έκανε για χάρη μας αμαρτία, για να γίνουμε εμείς δικαιοσύνη τού Θεού διαμέσου αυτού» (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 21).

     Αυτή είναι η συγκατάβαση του ουρανού. Αυτή είναι η αγάπη του Θεού, για τον άνθρωπο. Ολόκληρη η πορεία της ζωής του Ιησού Χριστού είναι μια συγκατάβαση, με κατώτερο σημείο το σταυρό και το θάνατο. Άλλη μια εικόνα Θείας συγκατάβασης μας δίνει ο ευαγγελιστής "Ιωάννης" (κεφ. ΙΓ/13). "Λίγο πριν από την εορτή του Πάσχα, γνωρίζοντας ο Ιησούς Χριστός ότι είχε πλέον έρθει η ώρα να φύγει από τούτον τον κόσμο και να ξαναγυρίσει στον Πατέρα, σηκώνεται από το δείπνο, βγάζει τα ρούχα του, ζώνεται το προσόψιο, βάζει νερό τη λεκάνη και αρχίζει να πλένει τα πόδια των μαθητών". Έπλυνε ακόμα και τα πόδια του Ιούδα, που σε λίγο θα Τον πρόδιδε. 

       Κάποιος είπε ότι τα περισσότερα λόγια ο Ιησούς τα είπε, χωρίς να μιλήσει, σε δύο περιπτώσεις. Την μία μπροστά στον Πιλάτο, όπου ο Ιησούς σιωπούσε στις ερωτήσεις του (Ματθαίος ΚΣ/26: 63 & Μάρκος ΙΔ/14: 61) και τη δεύτερη όταν ζώστηκε το προσόψιο για να πλύνει τα πόδια των μαθητών Του. Αφήνοντας σε όλους εμάς ένα αιώνιο παράδειγμα αγάπης,  ταπείνωσης, συγκατάβασης.

     Λίγο μετά όλα έχουν τελειώσει. Το "τετέλεσται" πάνω στο σταυρό, έρχεται να το επιβεβαιώσει. Ο αντικαταστάτης μου στο σταυρό και στο θάνατο, πλήρωσε και για τη δική μου, τη δική σου, αμαρτία. Η απόλυτη δικαιοσύνη του Πατέρα, για την τιμωρία της αμαρτίας και του αμαρτωλού κόσμου, έχει ικανοποιηθεί. Τακτοποιημένος με τη θυσία του Ιησού Χριστού, "κριμένος" πίσω από το αίμα του "αθώου" Εκείνου, ο Πατέρας δεν με λογαριάζει και δε σε λογαριάζει πλέον ως αμαρτωλό, μας δέχεται και μας αποκαλεί παιδιά Του και κληρονόμους Του (Ρωμαίους Η/8: 17), μας προσφέρει το δώρα Του, που είναι "ζωή αιώνια" (Α' Ιωάννου Β/2: 25).

    Έτσι γίνεται η δικαίωση του αμαρτωλού, "δια του αίματος του Ιησού Χριστού" (Α'  Ιωάννου  Α/1: 7), όχι με ανθρώπινα ή άλλα έργα, για να μην καυχηθεί κάποιος στην παρουσία Του εκείνη την ημέρα (Εφεσίους Β/2: 8). Η σωτηρία λοιπόν που προσφέρει ο Ιησούς Χριστός, εδώ και 2000 χρόνια είναι έτοιμη. Πρόκειται για μια σωτηρία που εισέρχεται μέχρι τα βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης, για να καθαρίσει ακόμα και τα πλέον κρύφια αμαρτήματά μας. Μια σωτηρία που είναι έτοιμη να καλύψει κάθε στιγμή, οποιοδήποτε ατύχημα της πνευματικής μας ζωής και να μας πλύνει «μάλλον και μάλλον» (Ψαλμός ΝΑ/51: 2). «Το αίμα του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία» (Α' Ιωάννου  Α/1: 7). Αυτή είναι μεγαλύτερη, η πιο διαχρονική αλήθεια, που ειπώθηκε ποτέ.

   Τι Θεία συγκατάβαση, τι μεγάλη Αγάπη, τι τέλεια Σωτηρία. Ο Πατέρας Θεός, έχοντας πραγματοποιήσει, δια του Υιού Του, ένα τέλειο και ολοκληρωμένο έργο σωτηρίας, για κάθε άνθρωπο, καθώς δεν είναι προσωπολήπτης, αλλά «θέλει πάντες να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια» (Α' Τιμόθεου Β/2: 4), έρχεται σήμερα, που «είναι καιρός ευπρόσδεκτος, που είναι καιρός σωτηρίας» (Β' Κορινθίους  Σ/6: 2) και σου προσφέρει μία πρόσκληση. Σε καλεί, ακολουθώντας τα χνάρια του Υιού Του, που είναι η μόνη οδός που οδηγεί κατευθείαν στον Πατέρα (Ιωάννης ΙΔ/14: 6), να πας κοντά Του. Να ζήσεις αιώνια μαζί του, σε μια κοινωνία λυτρωμένων, σε μια επουράνια πόλη, της οποίας "τεχνίτης και δημιουργός είναι ο ίδιος ο Θεός" (Εβραίους ΙΑ/11: 10).

     Μην το αναβάλεις είναι ευθεία απαξίωση και προσβολή σε Εκείνον που έκανε τα πάντα για τη σωτηρία μας. Μια προσβολή που δίκαια θα λάβει το μισθό της εκείνη την ημέρα στην παρουσία Του. Ο Λόγος του Θεού και πάλι μας συμβουλεύει: «Γι' αυτό, εμείς πρέπει να προσέχουμε περισσότερο σε όσα ακούσαμε, για να μη ξεπέσουμε ποτέ. Επειδή, αν ο λόγος που μιλήθηκε διαμέσου αγγέλων έγινε βέβαιος, και κάθε παράβαση και παρακοή έλαβε δίκαιη ανταπόδοση, πώς εμείς θα ξεφύγουμε, αν αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη σωτηρία; (Εβραίους Β/2: 1-3). ---

ΓΕΝΕΣΙΣ, κεφ. Γ. ...δια της υπακοής...

  βιβλίο  "ΓΕΝΕΣΗΣ",  κεφ. Γ / 3.                    (Παλαιά Διαθήκη)

  1 ΤΟ φίδι, μάλιστα, ήταν το φρονιμότερο από όλα τα ζώα τού χωραφιού, που έκανε ο Κύριος ο Θεός•και το φίδι είπε στη γυναίκα: Στ' αλήθεια, είπε ο Θεός: Μη φάτε από κάθε δέντρο τού παραδείσου; 
2 Και η γυναίκα είπε στο φίδι: Από τον καρπό των δέντρων τού παραδείσου μπορούμε να φάμε
3 από τον καρπό, όμως, του δέντρου, που είναι στο μέσον του παραδείσου, ο Θεός είπε: Μη φάτε απ' αυτόν, μήτε να τον αγγίξετε, για να μη πεθάνετε. 
4 Και το φίδι είπε στη γυναίκα: Σίγουρα δεν θα πεθάνετε, 
5 αλλ' ο Θεός ξέρει ότι την ίδια ημέρα που θα φάτε απ' αυτόν, τα μάτια σας θα ανοιχτούν, και θα είστε σαν θεοί, γνωρίζοντας το καλό και το κακό. 
6 Και η γυναίκα είδε ότι το δέντρο ήταν καλό για τροφή, και ότι ήταν αρεστό στα μάτια, και το δέντρο ήταν επιθυμητό στο να δίνει γνώση και αφού πήρε από τον καρπό του, έφαγε και έδωσε και στον άνδρα της μαζί της, κι αυτός έφαγε. 
7 Κι ανοίχτηκαν τα μάτια και των δύο και γνώρισαν ότι ήσαν γυμνοί και αφού έρραψαν φύλλα συκιάς, έφτιαξαν για τον εαυτό τους περιζώματα. 
8 Και άκουσαν τη φωνή τού Κυρίου τού Θεού, να περπατάει στον παράδεισο προς το δειλινό και ο Αδάμ και η γυναίκα του κρύφτηκαν από το πρόσωπο του Κυρίου τού Θεού, ανάμεσα στα δέντρα τού παραδείσου. 
9 Και ο Κύριος ο Θεός κάλεσε τον Αδάμ, και του είπε: Πού είσαι; 
10 Κι εκείνος είπε: Άκουσα τη φωνή σου στον παράδεισο, και φοβήθηκα, επειδή είμαι γυμνός και κρύφτηκα. 
11 Και ο Θεός τού είπε: Ποιος σου φανέρωσε ότι είσαι γυμνός; Μήπως έφαγες από το δέντρο, από το οποίο σε πρόσταξα να μη φας; 
12 Και ο Αδάμ είπε: Η γυναίκα που μου έδωσες για να είναι μαζί μου, αυτή μου έδωσε από το δέντρο και έφαγα. 
13 Και ο Κύριος ο Θεός είπε στη γυναίκα: Τι είναι τούτο που έκανες; Και η γυναίκα είπε: Το φίδι με εξαπάτησε, και έφαγα. 
14 Και ο Κύριος ο Θεός είπε στο φίδι: Επειδή έκανες τούτο, επικατάρατο να είσαι ανάμεσα σε όλα τα κτήνη, και όλα τα ζώα τού χωραφιού επάνω στην κοιλιά σου θα περπατάς, και θα τρως χώμα, όλες τις ημέρες τής ζωής σου 
15 και θα στήσω έχθρα ανάμεσα σε σένα και στη γυναίκα, κι ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της αυτό θα σου συντρίψει το κεφάλι, κι εσύ θα του λογχίσεις τη φτέρνα του. 
16 Και στη γυναίκα είπε: Θα υπερπληθήνω τις λύπες σου και τους πόνους της κυοφορίας σου με λύπες θα γεννάς παιδιά και στον άνδρα σου θα είναι η επιθυμία σου, κι αυτός θα σε εξουσιάζει. 
17 Και στον Αδάμ είπε: Επειδή υπάκουσες στον λόγο τής γυναίκας σου, και έφαγες από το δέντρο, από το οποίο σε είχα προστάξει λέγοντας: Μη φας απ' αυτό, καταραμένη να είναι η γη εξαιτίας σου με λύπες θα τρως τους καρπούς της όλες τις ημέρες τής ζωής σου 
18 αγκάθια δε και τριβόλια θα βλαστάνει σε σένα και θα τρως το χορτάρι τού χωραφιού 
19 με τον ιδρώτα του προσώπου σου, θα τρως το ψωμί σου, μέχρις ότου επιστρέψεις στη γη, από την οποία πάρθηκες, επειδή, γη είσαι και σε γη θα επιστρέψεις. 
20 Και ο Αδάμ αποκάλεσε το όνομα της γυναίκας του Εύα επειδή, αυτή ήταν η μητέρα όλων των ζωντανών ανθρώπων. 
21 Και ο Κύριος ο Θεός έκανε στον Αδάμ και στη γυναίκα του δερμάτινους χιτώνες, και τους έντυσε. 
22 Και ο Κύριος ο Θεός είπε: Δέστε, ο Αδάμ έγινε σαν ένας από μας, στο να γνωρίζει το καλό και το κακό και τώρα μήπως απλώσει το χέρι του και πάρει από το δέντρο τής ζωής και φάει, και ζήσει αιώνια 
23 γι' αυτό, ο Κύριος ο Θεός τον έβγαλε έξω από τον παράδεισο της Εδέμ, για να εργάζεται τη γη, από την οποία πάρθηκε. 
24 Και έδιωξε τον Αδάμ και στα ανατολικά τού παραδείσου της Εδέμ έβαλε τα Χερουβείμ, και τη ρομφαία τη φλόγινη, την περιστρεφόμενη, για να φυλάττουν τον δρόμο τού δέντρου τής ζωής.

         ΣΧΟΛΙΑ :

       Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο, για να ζει αιώνια. Γι’ αυτό το λόγο ο άνθρωπος δε θέλει ποτέ να πεθάνει, γι’ αυτό  δε μπορεί να συμβιβαστεί με το θάνατο, γιατί είναι φτιαγμένος από το Θεό για να ζει. Η ζωή ήταν εξασφαλισμένη στον άνθρωπο υπό έναν όρον, ότι θα ήταν ταυτισμένη με το θέλημα του Θεού. Έτσι ο άνθρωπος που είχε πλαστεί «κατ’ εικόναν» μέσα από την υπακοή στο θέλημα του Θεού θα γινόταν «καθ’ ομοίωσιν» του Δημιουργού του. Αυτό ήταν το σχέδιο του Θεού για το δημιούργημά του, τον άνθρωπο.

      Η περιοχή της Εδέμ ήταν στην περιοχή του σημερινού Ιράκ πλησίον της αρχαίας Ούρ των Χαλδαίων. Όσο ο άνθρωπος βρισκόταν μέσα στον Παράδεισο, ζούσε σε  στενή και συνεχή επικοινωνία  με το Θεό. Ο Θεός κατέβαινε τα ωραία εκείνα δειλινά και συνομιλούσε μαζί του. Ο άνθρωπος ζούσε μία ζωή ευτυχίας, απόλυτης ευδαιμονίας. Ο Θεός κατηγορηματικά είχε πει στους πρωτόπλαστους ότι μέσα στον παράδεισο ήταν ελεύθεροι να φάνε από τους καρπούς όλων των δένδρων εκτός από ένα δένδρο. Δε θα έπρεπε να φάνε από το «ξύλο της γνώσεως του καλού και του κακού». Αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο από μια δοκιμασία υπακοής. Όσο υπάκουαν και δεν έκαναν εκείνο που ο Θεός τους είχε απαγορεύσει, ο Θεός ήταν Κύριος μέσα στη ζωή τους. Όμως μετά την παράβαση του Λόγου του Θεού ανακήρυξαν κύριους της ζωής τους τους εαυτούς τους. Ανέλαβαν να ζήσουν μόνοι, δια της γνώσεως, χωρίς το Θεό και την υπακοή στο θέλημά Του. Από τότε και μέχρι να έρθει ο Χριστός ένα πράγμα θα έχει αξία στη ζωή, η γνώση. Αυτή ακριβώς είναι και η ουσία της ανθρώπινης παρακοής, η αλαζονική θέση της ζωής μας στην υπηρεσία του εαυτού μας. Όμως για να δούμε τα πράγματα από την αρχή:

       Το φίδι στο βιβλίο της "Αποκάλυψης" ΙΒ/12: 9 αναφέρεται ότι πρόκειται για τον ίδιο τον σατανά. Το φίδι λοιπόν εμφανίστηκε στην Εύα. Κάποιοι υποστήριξαν ότι τούτη η εικόνα μαζί με την υπόλοιπη διήγηση της πτώσης είναι αλληγορική. Διερωτήθηκαν μάλιστα πώς μπορούσε να μιλάει το φίδι; Η ιστορία είναι πραγματική και σε αυτήν αναφέρονται και ο Απ. Παύλος (Β΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 3), όσο και ο Απ. Ιωάννης (Αποκάλυψη ΙΒ/12: 9  &  Κ/20: 2)

     Τα βήματα που οδήγησαν στην πτώση του ανθρώπου και που καθημερινά επαναλαμβάνονται γύρω μας, έχουν ως εξής: Πρώτα απ’ όλα ο σατανάς ενσπείρει κάθε στιγμή την αμφιβολία, σχετικά με τη γνησιότητα του Λόγου του Θεού. Είναι χαρακτηριστικός ο διάλογος: «Αλήθεια σας είπε ο Θεός να μη φάτε από κανένα δένδρο του Παραδείσου;». Παραποίησε τα λόγια του Θεού ότι δήθεν τους είπε να μη φάνε από κανένα δένδρο. Πάντα ο εχθρός ξεκινάει από την αμφισβήτηση του Λόγου του Θεού. Στη συνέχεια η Εύα απάντησε ότι απ' όλα τα δένδρα μπορούν να φάμε, εκτός από το δένδρο που βρίσκεται στη μέση του κήπου. Απ' αυτό ο Θεός είπε να μη φάνε τον καρπό του, ούτε καν να το αγγίξουν. Ο Θεός δεν είχε πει ότι δεν έπρεπε να αγγίξουν το δένδρο (Γένεσις Β/2: 17).

      Μέχρι στιγμής ο σατανάς ήδη είχε πετύχει την πρώτη του νίκη που ήταν να πιάσει συζήτηση με τον άνθρωπο, να γίνει ένας αποδεκτός συζητητής απ’ αυτόν. Πάνω στη συζήτηση αμφισβητεί και πάλι το Λόγο του Θεού και λέει στους πρωτόπλαστους: "δεν είναι δυνατόν ο Θεός να τιμωρεί όσους παραβιάζουν τις εντολές τους. Και αφού ο Θεός είναι Θεός αγάπης, δεν είναι δυνατόν θα πεθάνετε". Ο σατανάς παραποίησε τα λόγια του Θεού και εμφάνισε το Θεό ότι ήθελε να στερήσει από τον Αδάμ και την Εύα κάτι το οποίο ήταν για το καλό τους.

     Ο άνθρωπος, καθώς είδε τον απαγορευμένο καρπό, παραβλέπει το θέλημα του Θεού και αντί να προστρέξει την αμαρτία, αντί να ταυτιστεί με το θέλημα του Θεού, που είναι πάντοτε το καλό, το ευάρεστο και το τέλειο για τον άνθρωπο, παρασύρθηκε από τον τριπλό πειρασμό (Α' Ιωάννου Β'/2 : 16) που ήταν:

Η επιθυμία της σαρκός (οι καρποί ήταν γευστικοί),

Η επιθυμία των οφθαλμών (ήταν ωραίοι, ελκυστικοί οι καρποί),

Η αλαζονεία του βίου (έντονη επιθυμία να αποκτήσουν δική τους γνώση, πέρα από το Θεό).  

      Έτσι η Εύα προχώρησε σε μία πράξη, ενεργώντας ανεξάρτητα από τον Αδάμ που ήταν η κεφαλή της και τον οποίο θα έπρεπε να συμβουλευτεί. «πήρε λοιπόν από τους καρπούς του δένδρου και έφαγε».

      Η Εύα εξαπατήθηκε από το διάβολο. Στην επιστολή Α΄ Τιμοθέου Β/2: 14, αναφέρεται: «Και ο Αδάμ δεν απατήθηκε αλλά, η γυναίκα, αφού εξαπατήθηκε, διέπραξε παράβαση». Ο Αδάμ δεν απατήθηκε, αλλά έπραξε εκούσια και συνειδητά εναντίον του Θεού. Βλέποντας την Εύα να έχει φάει από τον καρπό, χωρίς να έχει συμβεί κάτι από αυτά που είχε πει ο Θεός, σκέφτηκε ότι αυτά που έλεγε ο Θεός δεν ήταν αληθινά και έφαγε και αυτός από τον απαγορευμένο καρπό, παρακινούμενος από τα ίδια αλαζονικά συναισθήματα.

      Εδώ βρίσκεται η βάση όλων των δεινών που ακολούθησαν: Αμαρτία, φόβος, ενοχή, θλίψη, θάνατος. Η αμαρτία, από έναν άνθρωπο, μπήκε σε όλο το ανθρώπινο γένος και δια της αμαρτίας μπήκε ο θάνατος (Ρωμαίους Ε/5: 12). Κάποιος είπε ότι: «τα ρήγματα της γης και τα δισεκατομμύρια των τάφων, πάνω σ’ αυτή, αποδεικνύουν ότι ο Θεός λέει την αλήθεια και ότι ο ψεύτης είναι ο διάβολος».

     Ο άνθρωπος, κάνοντας κακή χρήση της ελευθερίας του, απέτυχε να σταθεί μέσα στο θέλημα του Θεού. Από τότε μέχρι σήμερα ο άνθρωπος ψάχνει να βρει τον χαμένο παράδεισο, έξω από τον Παράδεισο. Ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας αποκόπηκε από το Θεό που είναι η πηγή της ζωής. Αυτά είναι τα οδυνηρά αποτελέσματα της αμαρτίας.  Η αποκοπή  από το Θεό έχει σαν αποτέλεσμα τον πνευματικό και στη συνέχεια το σωματικό θάνατο.

     Ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος, δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Δε θα πεθάνετε, τους είπε ο εχθρός, αλλά θα γίνετε σαν Θεοί. Το ίδιο ψέμα επαναλαμβάνεται χιλιάδες χρόνια τώρα από τους αθεϊστές. Είσαι δυνατός, λέει ο εχθρός στον άνθρωπο, στηρίξου στις δυνάμεις σου, αγνόησε το Θεό. Το αποτέλεσμα της αμαρτίας είναι: Ντροπή, φόβος, ενοχή, θάνατος.

      Τα καλύμματα από τα φύλλα της συκιάς δείχνουν την προσπάθεια του ανθρώπου να σωθεί με τα έργα του. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί. Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει: "Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως· και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον, ουχί εξ έργων, δια να μη καυχηθή τις" (Εφεσίους Β/2: 8-9). Όλες τούτες οι αποτυχημένες προσπάθειες σωτηρίας συμβολίζουν την αναίμακτη (χωρίς αίμα) θυσία του Κάιν, από την οποία ο Θεός απέστρεψε το βλέμμα Του (Γένεση Δ/4: 5).

    Τι να πει κανείς και για τις ανθρώπινες δικαιολογίες; Ο Αδάμ είπε: "η γυναίκα που μου έδωσες…." Η Εύα είπε: "το φίδι με εξαπάτησε…." Αυτή η τακτική των φτηνών δικαιολογιών είναι η χειρότερη στάση που μπορεί να κρατήσει ο άνθρωπος μπροστά στον έλεγχο του Θεού. Η μόνη δικαιολογία (ομολογία), που δε θα αφήσει αδιάφορο, αλλά θα συγκινήσει το Θεό είναι εκείνη η απλή, λυτή, ξεκάθαρη ομολογία του Δαβίδ, όταν αυτός ελέγχτηκε από τον Προφήτη του Θεού για τις άνομες πράξεις του. Αυτός δεν απέδωσε τις ευθύνες σε άλλους, αλλά με θάρρος ομολόγησε: «Αμάρτησα εις τον Κύριον» (Β' Σαμουήλ ΙΒ/12: 13). Όλες εκείνες οι τραγικές, ανθρώπινες δικαιολογίες περισσότερο τονίζουν την ενοχή του ανθρώπου, παρά τον απαλλάσσουν. 

      Πολλοί κατά καιρούς αναρωτήθηκαν γιατί ο Θεός έκανε τον άνθρωπο ικανό, να μπορεί να αμαρτήσει. Αλήθεια πώς αλλιώς θα μπορούσε να φτιάξει ο Θεός τον άνθρωπο, αφού ούτε ζώο τον ήθελε, ούτε μηχανή. Η ελευθερία είναι το μεγαλύτερο δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο, ελευθερία στη σκέψη, στην εκλογή, στη συνείδηση. Πρόκειται για ένα μοναδικό προνόμιο που μας χάρισε ο Θεός, έστω κι αν αυτήν την ελευθερία επρόκειτο ο άνθρωπος να την χρησιμοποιήσει, για να απορρίψει το δημιουργό του.

     Ο Θεός είδε την πτώση του ανθρώπου, όμως δεν τον εγκατέλειψε, δεν τον εξαφάνισε, δεν τον διέγραψε. Μέσα στην αγάπη και το έλεός Του αναζητάει τα πλάσματά Του. Φωνάζει ο Θεός στον κάθε χαμένο και σήμερα: «που είσαι». Διαχρονικό το ερώτημα. Ψυχή, που είσαι; Τούτο το ερώτημα έρχεται να αποδείξει ότι ο άνθρωπος ήταν χαμένος και ότι ο Θεός πήρε την πρωτοβουλία και έψαξε να τον βρει. Ο άνθρωπος ήταν χαμένος και επειδή αδελφός δεν μπορούσε να σώσει αδελφό, έδωσε τη λύση ο Θεός. Έδωσε τον Υιόν Του τον μονογενή (Ιωάννης Γ/3: 16).  Ο Θεός ανέλαβε την πρωτοβουλία της σωτηρίας του ανθρώπου, δείχνοντας ακριβώς εκείνο το οποίο ο σατανάς θέλησε να αμφισβητήσει στην Εύα, την αγάπη Του για τον αμαρτωλό άνθρωπο.

     Ο Θεός μισεί την αμαρτία, αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό. «Και θα στήσω έχθρα ανάμεσα σε σένα και στη γυναίκα, κι ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της αυτό θα σου συντρίψει το κεφάλι, κι εσύ θα του λογχίσεις τη φτέρνα του». Τούτο είναι το πρώτο Ευαγγέλιο, το πρώτο χαρμόσυνο μήνυμα στην ξεπεσμένη ανθρωπότητα.

      Από την πρώτη στιγμή της αμαρτίας του ανθρώπου ο Θεός, από αγάπη για το δημιούργημά Του τον άνθρωπο, έθεσε σε εφαρμογή ένα μεγάλο, μακρόχρονο έργο απολύτρωσης από έναν Σωτήρα τον οποίο ο Θεός έστειλε από τον ουρανό. Δια της υποταγής στον σωτήρα Αυτόν ο άνθρωπος μπορεί και πάλι να κερδίσει το χαμένο έδαφος και να γνωρίσει την αιώνια ζωή κοντά στο Θεό. Τούτο το σχέδιο επαναφοράς και λύτρωσης του αμαρτωλού ανθρώπου ο Θεός το είχε συλλάβει μέσα στην πανσοφία του "προ καταβολής κόσμου" για το ενδεχόμενο της πτώσης του ανθρώπου (Α'  Πέτρου  Α/1: 20).

     Αμέσως μετά την πτώση του ανθρώπου έχουμε την πρώτη προφητεία του Θεού προς τον άνθρωπο για το «σπέρμα της γυναικός». Αυτή είναι η μεγάλη υπόσχεση του Θεού, η πρώτη διαβεβαίωση του Θεού, για τον ερχομό ενός Σωτήρα, που θα λύτρωνε τον άνθρωπο από την αμαρτία και θα τον επανέφερε πάλι στο σημείο εκείνο από το οποίο ξεκίνησε ο άνθρωπος, χαρίζοντάς του αιώνια ζωή κοντά στο Θεό, από τον οποίο με τη θέλησή του ο άνθρωπος απομακρύνθηκε.

     Η μεγάλη υπόσχεση του Θεού ήταν : «Και έχθραν θέλω στήσει ανάμεσον σου και της γυναικός και ανάμεσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής. Αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού» (Γένεση Γ/3: 15). Το σχέδιο του Θεού και η ελπίδα της λύτρωσης του αμαρτωλού ανθρώπου φαίνεται καθαρά από την καταδικαστική απόφαση του Θεού κατά του φιδιού.

     Για πρώτη φορά ο Θεός αναφέρεται στον Υιόν Του τον Ιησού Χριστό, για το Έργο το οποίο θα ερχόταν να εκτελέσει, τα πάθη Του, που είναι το κέντημα εις την πτέρνα εκ μέρους του φιδιού, αλλά και την ένδοξη νίκη του επί του φιδιού, που όπως είπαμε δεν είναι άλλος από τον αιώνιο εχθρό της ψυχής, το διάβολο και του οποίου ο Μεσσίας θα συντρίψει την κεφαλή.

    Γιατί έπρεπε να έρθει ο Μεσσίας; Γιατί έπρεπε να υπάρξει λύτρωση του αμαρτωλού ανθρώπου εξαιτίας της αμαρτίας. Για να  λυτρωθεί ο αμαρτωλός άνθρωπος έπρεπε να γίνει εξιλέωση από την αμαρτία. Για να είναι δίκαιη η εξιλέωση, θα πρέπει να ήταν ανάλογη με την ενοχή του ανθρώπου. Για να είναι ανάλογη με την ενοχή, θα πρέπει η εξιλέωση αυτή να περνά υποχρεωτικά μέσα από το θάνατο, γιατί "ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος" (Εβραίους Θ/9: 22).

    Μόνον έτσι θα μπορούσε να αποκατασταθεί και πάλι η σχέση του Θεού με τον άνθρωπο, η αληθινή ζωή, την οποία ο άνθρωπος είχε στερηθεί εξαιτίας της αμαρτίας. Μόνον δια του θανάτου είναι δυνατόν να θανατωθεί ο θάνατος. «και καθώς ο Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτω πρέπει να υψωθεί ο υιός του ανθρώπου, δια να μην απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει αιώνιον ζωήν (Ιωάννης Γ/3: 14). «όταν, όμως, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο, για να εξαγοράσει αυτούς που ήσαν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία. Και επειδή είστε γιοι, ο Θεός έστειλε το Πνεύμα τού Υιού του στις καρδιές σας, το οποίο κράζει: Αββά, Πατέρα. Ώστε, δεν είσαι πλέον δούλος, αλλά γιος αν, όμως, είσαι γιος, είσαι και κληρονόμος τού Θεού διαμέσου τού Χριστού». (Γαλάτας Δ/4: 4-7).

     Όλα έγιναν από αγάπη. Η αγάπη του Θεού είναι πάνω από κάθε ανθρώπινο λογισμό. Ο Λόγος του Θεού μας δίνει το μέτρο της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο. «Επειδή, με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί καθένας ο οποίος πιστεύει σ' αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή. Δεδομένου ότι, ο Θεός δεν απέστειλε τον Υιό του στον κόσμο, για να κρίνει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος διαμέσου αυτού. Όποιος πιστεύει σ' αυτόν, δεν κρίνεται όποιος, όμως, δεν πιστεύει, έχει ήδη κριθεί, επειδή δεν πίστεψε στο όνομα του μονογενή Υιού τού Θεού. Κι αυτή είναι η κρίση, ότι το φως ήρθε στον κόσμο, και οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως για τον λόγο ότι, τα έργα τους ήσαν πονηρά». (Ιωάννης Γ/3: 16-19).

    Αυτό έκανε ο Χριστός. Ενσαρκώθηκε για να καταργήσει δια του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον (Εβραίους Β/2: 14). Ο θάνατος του Χριστού πάνω στο σταυρό θανάτωσε την έχθρα, που δημιουργήθηκε ανάμεσα στον αμαρτωλό άνθρωπο και τον δίκαιο Θεό. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει:
11. Γι' αυτό εσείς, οι κάποτε εθνικοί ως προς τη φυσική σας καταγωγή, που σας αποκαλούν απερίτμητους αυτοί που αποκαλούνται περιτμημένοι, επειδή υποβλήθηκαν σε σαρκική περιτομή από ανθρώπινο χέρι, να θυμάστε, 
12.ότι τον καιρό εκείνο ήσασταν χωρίς Χριστό, αποκομμένοι από τη ζωή του λαού Ισραήλ και αμέτοχοι στις διαθήκες που υποσχέθηκε ο Θεός, χωρίς να έχετε ελπίδα και χωρίς Θεό μέσα στον κόσμο. 
13 Τώρα όμως, χάρη στον Ιησού Χριστό, εσείς, που κάποτε βρισκόσασταν μακριά από το Θεό, βρεθήκατε κοντά του χάρη στο αίμα του Χριστού.
14 Γιατί, αυτός πραγματικά είναι η δική μας ειρήνη. Αυτός είναι που ενοποίησε τα δύο μέρη και γκρέμισε το μεσότοιχο του φραγμού.
15 Δηλαδή την έχθρα που υπήρχε μεταξύ τους, καταργώντας με το σωματικό του θάνατο το νόμο των εντολών που αποτελούνταν από διατάγματα, έτσι που τους δύο να τους μεταβάλει σε έναν καινούργιο άνθρωπο, με τη δική του προσωπική παρέμβαση, φέρνοντας ειρήνη μεταξύ τους.
16 Και σαν ένα σώμα πια να τους συμφιλιώσει πάλι με το Θεό μέσω του σταυρού, έχοντας θανατώσει την έχθρα πάνω σ' αυτόν. 
17 Ήρθε λοιπόν και κήρυξε το χαρμόσυνο άγγελμα της ειρήνης τόσο σε σας, που βρισκόσασταν μακριά από το Θεό, όσο και σ' εκείνους που βρίσκονταν κοντά του. 
18 Γιατί, μέσω αυτού έχουμε το δικαίωμα να προσέλθουμε στον Πατέρα και οι δυο μ' ένα Πνεύμα. 
19 Άρα λοιπόν, δεν είστε πια ξένοι και στερημένοι δικαιωμάτων, αλλά είστε συμπολίτες των αγίων και ανήκετε στην οικογένεια του Θεού, 
20 αφού εδραιωθήκατε πάνω στο θεμέλιο των αποστόλων και των προφητών με ακρογωνιαίο λίθο τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. 
21 Και καθώς όλη η οικοδομή συναρμολογείται πάνω σ' αυτόν, αυξάνει σε ναό άγιο για τον Κύριο. 
22 Πάνω σ' αυτόν οικοδομείστε κι εσείς όλοι μαζί σε κατοικητήριο του Θεού με την ενέργεια του Πνεύματος. (Εφεσίους Β : 11 - 22).

     Ο Απ. Παύλος στην "Β΄ προς Κορινθίους" επιστολή, (κεφ. Η, εδ. 9) αναφέρει: «επειδή, ξέρετε τη χάρη τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ότι, ενώ ήταν πλούσιος, έγινε για σας φτωχός, για να γίνετε εσείς πλούσιοι με τη φτώχεια εκείνου». Επίσης αναφέρεται: «κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους» (Φιλιππησίους (Β/2: 7). Μπήκε κάτω από το νόμο, για να σώσει όλους αυτούς που ήταν κάτω από το νόμο.

     Μίκρυνε ο Θεός, για να μπορέσει να σταθεί δίπλα στον άνθρωπο, για να μπορέσει να πλησιάσει και τον πιο μικρό και τον πλέον ασήμαντο στα μάτια των ανθρώπων, για να τον σώσει από τον αιώνιο θάνατο και να του χαρίσει αιώνια ζωή (Ιωάννης Ε/5: 24).

     Μετά την παρακοή ο Θεός έβγαλε τους πρωτόπλαστους μέσα από τον Παράδεισο. Αυτό έγινε, για να μην φάει ο άνθρωπος μετά την αμαρτία του από το ξύλο της ζωής και ζήσει αιώνια στην κατάσταση της αμαρτίας, στην οποία βρέθηκε. Έξω από την Εδέμ ο άνθρωπος θα πέθαινε σωματικά, όμως δια της υπακοής στον Σωτήρα Χριστό, (Πράξεις Δ/4: 12), θα εσώζετο από τον αιώνιο θάνατο. ---