ΟΙ ΕΒΔΟΜΉΝΤΑ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

          Βιβλίο προφήτη ΔΑΝΙΗΛ, κεφ. Θ/9, εδάφ. 24 – 27.

 24 Εβδομήκοντα εβδομάδες διωρίσθησαν επί τον λαόν σου και επί την πόλιν την αγίαν σου, δια να συντελεσθή η παράβασις και να τελειώσωσιν αι αμαρτίαι, και να γείνη εξιλέωσις περί της ανομίας και να εισαχθή δικαιοσύνη αιώνιος και να σφραγισθή όρασις και προφητεία και να χρισθή ο Άγιος των αγίων. 

25 Γνώρισον λοιπόν και κατάλαβε ότι από της εξελεύσεως της προσταγής του να ανοικοδομηθή η Ιερουσαλήμ έως του Χριστού του ηγουμένου θέλουσιν είσθαι εβδομάδες επτά και εβδομάδες εξήκοντα δύο, θέλει οικοδομηθή πάλιν η πλατεία και το τείχος, μάλιστα εν καιροίς στενοχωρίας. 

26 Και μετά τας εξήκοντα δύο εβδομάδας θέλει εκκοπή ο Χριστός, πλην ουχί δι' εαυτόν και ο λαός του ηγουμένου, όστις θέλει ελθεί, θέλει αφανίσει την πόλιν και το αγιαστήριον και το τέλος αυτής θέλει ελθεί μετά κατακλυσμού, και έως του τέλους του πολέμου είναι διωρισμένοι αφανισμοί. 

27 Και θέλει στερεώσει την διαθήκην εις πολλούς εν μιά εβδομάδι και εν τω ημίσει της εβδομάδος θέλει παύσει η θυσία και η προσφορά, και επί το πτερύγιον του Ιερού θέλει είσθαι το βδέλυγμα της ερημώσεως, και έως της συντελείας του καιρού θέλει δοθή διορία επί την ερήμωσιν. 

            ΣΧΟΛΙΑ :  

     Ολόκληρο το βιβλίο του προφήτη ΔΑΝΙΗΛ γράφτηκε κατά το διάστημα της αιχμαλωσίας του  βασιλείου του Ιούδα από τους Βαβυλώνιους (νότιο βασίλειο του Ισραήλ). Το κύρος και η αυθεντικότητα των αναφερομένων στο βιβλίο του Δανιήλ επιβεβαίωσε ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός (Ματθαίος ΚΔ/24: 15). Ο Δανιήλ ήταν ένας από τρεις πιο δίκαιους ανθρώπους της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ οι άλλοι δύο ήταν ο Νώε και ο Ιώβ (Ιεζεκιήλ ΙΔ/14: 14). 

      Ο Ναβουχοδονόσωρ Β' ο Μέγας (634 - 562 π.Χ.), ο οποίος ήταν βασιλιάς της Βαβυλώνας (605 - 562 π.Χ.) κατέλυσε το έτος 586 π.Χ. το νότιο βασίλειο του Ιούδα, όπως ονομάζεται, και οδήγησε σε αιχμαλωσία το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του. Το έτος 538 π.Χ. οι Μηδοπέρσες κατέλαβαν τη Βαβυλώνα και ο βασιλιάς "Κύρος Β', ο Μέγας" (600 – 530 π.Χ.), με διάταγμά του επέτρεψε την επιστροφή των Ιουδαίων στα Ιεροσόλυμα και την ελεύθερη λατρεία τους Θεού τους (Έσδρας Α/1: 1-4).

      Η προφητεία δίνεται τον 6ο αιώνα π. Χ. και αναφέρεται σε κοσμοϊστορικά γεγονότα που έχουν σχέση με το Πρόσωπο και το Έργο του Ιησού Χριστού και που επεκτείνονται μέχρι τις έσχατες ημέρες. 

     Αρχίζει δίνοντας πληροφορίες για την έλευση του Μεσσία Χριστού στον κόσμο καθώς και για το λυτρωτικό Έργο που έκανε πάνω στο σταυρό. Από τη στάση του ανθρώπου μπροστά σ’ αυτό το Πρόσωπο και το Έργο Του απορρέουν οι συνέπειες ευλογίας ή κρίσης. 

      Αναφέρεται επίσης στην προφητεία η ολοκληρωτική καταστροφή της Ιερουσαλήμ από ξένη δύναμη καθώς και η εμφάνιση μιας άλλης ηγετικής μορφής στα τέλη των καιρών του αντίχριστου. Ακολουθούν γεγονότα όπως η συνθήκη του αντίχριστου με το λαό Ισραήλ, η επανάληψη των τελετουργιών, θυσιών και προσφορών στο Ναό, που πρόκειται να ξαναχτιστεί στους έσχατους χρόνους και η ξαφνική διακοπή της συνθήκης αυτής εξαιτίας του ότι ο ηγέτης αυτός ζητάει θεϊκή λατρεία στο πρόσωπό του. Ακολουθεί μια τρομακτική περίοδος διωγμών, θλίψεων, καταστροφών και αφανισμών, κυρίως για το λαό Ισραήλ και τέλος μιλάει για μια περίοδο βασιλείας "χιλίων ετών" πάνω στη γη από τον Κύριο Ιησού Χριστό. 

      Η προφητεία έχει σχέση με το λαό Ισραήλ και την Ιερουσαλήμ. Αναφέρεται στο Δανιήλ και μιλάει «για το λαό σου» και για την «αγία πόλη» (εδ. 24). Η έναρξη της περιόδου των 70 εβδομάδων καθορίζεται με απόλυτη χρονική ακρίβεια: «από την έκδοση του προστάγματος για να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ» (εδ. 25). Η μεγάλη περίοδος των 69 εβδομάδων (7+62) θα έχει ως χαρακτηριστικό της την εμφάνιση του Μεσσία Χριστού. Μετά την περίοδο και των 62 εβδομάδων ο Χριστός Ηγήτορας «θα εκκοπεί», δηλαδή θα θανατωθεί και η Ιερουσαλήμ θα καταστραφεί ξανά από το λαό του δεύτερου «Ηγήτορα» (εδ. 26). Μετά από αυτά τα γεγονότα θα ακολουθήσει μια χρονική περίοδος με μεγάλες αναστατώσεις, καταστροφές, με πόλεμο και διορισμένους αφανισμούς (εδ. 26).

      Ακολουθεί η 70η εβδομάδα που είναι και η τελευταία. Χαρακτηριστικό αυτής της εβδομάδας θα είναι η «στέρεη διαθήκη» ανάμεσα στο δεύτερο Ηγήτορα (Αντίχριστο) που θα έρθει και το λαό Ισραήλ (εδ. 27α). Όμως «στη μέση» αυτής της 70ης εβδομάδας ο δεύτερος Ηγήτορας θα αθετήσει τη διαθήκη του και θα σταματήσει τις θυσίες και προσφορές που θα γίνονται στο Ναό. Αυτή η δεύτερη χρονική περίοδος θα είναι 3,5 έτη ή 1.260 ημέρες σύμφωνα με το βιβλίο της "Αποκάλυψης" (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 6 & ΙΑ/11, εδ. 3). Την περίοδο αυτή «πάνω στο πτερύγιο του Ιερού του Ναού θα βρίσκεται το βδέλυγμα της ερημώσεως». Αμέσως μετά θα ακολουθήσει μια σκοτεινή και οδυνηρή περίοδος «συντέλειας» και «ερήμωσης» (εδ. 27β). Τέλος, όταν αυτή η σκοτεινή και τρομακτική εποχή φτάσει στο διορισμένο τέλος της, θα «χριστεί ο Άγιος των Αγίων» (Ιησούς Χριστός) και θα ακολουθήσει μια μεγάλη αλλαγή, μια "χιλιετής περίοδος" ευημερίας με πλούσιες ευλογίες. 

       Η προφητεία των "εβδομήντα εβδομάδων" δίνεται στον προφήτη Δανιήλ ενώ αυτός βρίσκεται εξόριστος μαζί με πολλούς άλλους Ιουδαίους από το νότιο βασίλειο του Ιούδα. Ο Θεός επέτρεψε την αιχμαλωσία του λαού του για «εβδομήντα έτη», τόσο για να τον προβληματίσει εξαιτίας της αμαρτίας και της αποστασίας του απ’ Αυτόν, όσο και για το γεγονός ότι δε σταμάτησαν την καλλιέργεια της γης κατά τον έβδομο χρόνο αυτής, παραβιάζοντας έτσι την εντολή του Θεού (Λευιτικό ΚΣ/26, εδ. 33-35). «Και θέλω σας διασπείρει μεταξύ των εθνών και θέλω σύρει οπίσω σας μάχαιραν και η γη σας θέλει μένει έρημος και αι πόλεις σας θέλουσιν είσθαι έρημοι. Τότε η γη θέλει απολαύσει τα σάββατα αυτής καθ' όλον τον καιρόν όσον αυτή μείνη έρημος και σεις εν τη γη των εχθρών σας τότε θέλει αναπαυθή η γη και θέλει απολαύσει τα σάββατα αυτής. Καθ' όλον τον καιρόν της ερημώσεως αυτής θέλει αναπαύεσθαι διότι δεν ανεπαύετο εις τα σάββατά σας, ότε κατωκείτε επ' αυτής». Επίσης στο βιβλίο "Β΄ Χρονικών" (κεφ. ΛΣ/36, εδ. 20-21) αναφέρεται: «Και τους εκφυγόντας την μάχαιραν μετώκισεν εις Βαβυλώνα, όπου ήσαν δούλοι εις αυτόν και εις τους υιούς αυτού, μέχρι του καιρού της βασιλείας των Περσών, διά να πληρωθή ο λόγος του Κυρίου ο διά στόματος Ιερεμίου, εωσού η γη χαρή τα σάββατα αυτής διότι πάντα τον καιρόν της ερημώσεως αυτής εφύλαττε σάββατον, εωσού συμπληρωθώσιν εβδομήκοντα έτη». 

      Οι «εβδομήντα επτάδες» σύμφωνα με αναλύσεις στοιχείων της Βίβλου είναι εβδομήντα επτάδες ετών, δηλ. χρονική περίοδος (70 χ 7 = 490) χρόνων και κάθε έτος είναι περίοδος 360 ημερών σύμφωνα με το σεληνιακό έτος και όχι το ηλιακό έτος που είναι 365 μέρες.

        Όλα αρχίζουν μετά από κάποιο "πρόσταγμα". Όμως ποιο είναι αυτό το πρόσταγμα που αναφέρει η προφητεία; Στο βιβλίο του "Νεεμία" έχουμε την εξής θαυμαστή περιγραφή: 

1 Και εν τω μηνί Νισάν, εν τω εικοστώ έτει Αρταξέρξου του βασιλέως, ήτο οίνος έμπροσθεν αυτού και λαβών τον οίνον, έδωκα εις τον βασιλέα. Ποτέ δε δεν είχον σκυθρωπάσει ενώπιον αυτού. 

2 Όθεν ο βασιλεύς είπε προς εμέ, Διά τι το πρόσωπόν σου είναι σκυθρωπόν, ενώ συ άρρωστος δεν είσαι; τούτο δεν είναι ειμή λύπη καρδίας. Τότε εφοβήθην πολύ σφόδρα. 

3 Και είπα προς τον βασιλέα, Ζήτω ο βασιλεύς εις τον αιώνα διά τι το πρόσωπόν μου να μη ήναι σκυθρωπόν, ενώ η πόλις, ο τόπος των τάφων των πατέρων μου, κείται ηρημωμένος, και αι πύλαι αυτής κατηναλωμέναι υπό του πυρός; 

4 Τότε ο βασιλεύς είπε προς εμέ, Περί τίνος κάμνεις συ αίτησιν; Και προσηυχήθην εις τον Θεόν του ουρανού. 

5 Και είπα προς τον βασιλέα, Εάν ήναι αρεστόν εις τον βασιλέα, και εάν ο δούλός σου εύρηκε χάριν ενώπιόν σου, να με πέμψης εις τον Ιούδαν, εις την πόλιν των τάφων των πατέρων μου, και να ανοικοδομήσω αυτήν. 

6 Και είπεν ο βασιλεύς προς εμέ, καθημένης πλησίον αυτού της βασιλίσσης, Πόσον μακρά θέλει είσθαι η πορεία σου; και πότε θέλεις επιστρέψει; Και ευηρεστήθη ο βασιλεύς και με έπεμψε και έδωκα εις αυτόν προθεσμίαν. 

7 Και είπα προς τον βασιλέα, Εάν ήναι αρεστόν εις τον βασιλέα, ας μοι δοθώσιν επιστολαί προς τους πέραν του ποταμού επάρχους, διά να με συμπαραπέμψωσιν, εωσού έλθω εις τον Ιούδαν 

8 και επιστολή προς τον Ασάφ τον φύλακα του βασιλικού δάσους, διά να μοι δώση ξύλα να κατασκευάσω τας πύλας του φρουρίου του ναού και το τείχος της πόλεως και τον οίκον, εις τον οποίον θέλω εισέλθει. Και εχάρισεν ο βασιλεύς εις εμέ πάντα, κατά την επ' εμέ αγαθήν χείρα του Θεού μου. 

9 Ήλθον λοιπόν προς τους πέραν του ποταμού επάρχους και έδωκα εις αυτούς τας επιστολάς του βασιλέως. Είχε δε αποστείλει ο βασιλεύς αρχηγούς δυνάμεως και ιππείς μετ' εμού. 

10 Ότε δε Σαναβαλλάτ ο Ορωνίτης και Τωβίας ο δούλος, ο Αμμωνίτης, ήκουσαν, ελυπήθησαν καθ' υπερβολήν ότι ήλθεν άνθρωπος να ζητήση το καλόν των υιών Ισραήλ. 

11 Και ήλθον εις Ιερουσαλήμ και ήμην εκεί τρεις ημέρας. 

12 Και εσηκώθην την νύκτα, εγώ και ολίγοι τινές μετ' εμού και δεν εφανέρωσα εις ουδένα τι είχε βάλει ο Θεός μου εν τη καρδία μου να κάμω εις την Ιερουσαλήμ και άλλο κτήνος δεν ήτο μετ' εμού, ειμή το κτήνος επί του οποίου εκαθήμην. 

13 Και εξήλθον την νύκτα διά της πύλης της φάραγγος, και ήλθον απέναντι της πηγής του δράκοντος και προς την θύραν της κοπρίας, και παρετήρουν τα τείχη της Ιερουσαλήμ, τα οποία ήσαν κατακεκρημνισμένα, και τας πύλας αυτής κατηναλωμένας υπό του πυρός. 

14 Έπειτα διέβην εις την πύλην της πηγής και εις την βασιλικήν κολυμβήθραν και δεν ήτο τόπος διά να περάση το κτήνος το υποκάτω μου. 

15 Και ανέβην την νύκτα διά του χειμάρρου και αφού παρετήρησα το τείχος, εστράφην και εισήλθον διά της πύλης της φάραγγος και επέστρεψα. 

16 Οι δε προεστώτες δεν ήξευρον που υπήγα και τι έκαμον ουδέ είχον φανερώσει έτι τούτο ούτε εις τους Ιουδαίους, ούτε εις τους ιερείς, ούτε εις τους προκρίτους, ούτε εις τους προεστώτας, ούτε εις τους λοιπούς τους εργαζομένους το έργον. 

17 Και είπα προς αυτούς, Σεις βλέπετε την δυστυχίαν εις την οποίαν είμεθα, πως η Ιερουσαλήμ κείται ηρημωμένη και αι πύλαι αυτής είναι κατηναλωμέναι υπό του πυρός έλθετε και ας ανοικοδομήσωμεν το τείχος της Ιερουσαλήμ, διά να μη ήμεθα πλέον όνειδος. 

18 Και απήγγειλα προς αυτούς περί της επ' εμέ αγαθής χειρός του Θεού μου, και έτι τους λόγους του βασιλέως, τους οποίους είπε προς εμέ. Οι δε είπον, Ας σηκωθώμεν και ας οικοδομήσωμεν. Ούτως ενίσχυσαν τας χείρας αυτών προς το αγαθόν. 

19 Αλλ' ότε ήκουσαν ο Σαναβαλλάτ ο Ορωνίτης και Τωβίας ο δούλος, ο Αμμωνίτης, και ο Γησέμ ο Άραψ, περιεγέλασαν ημάς και περιεφρόνησαν ημάς, λέγοντες, Τι είναι το πράγμα τούτο το οποίον κάμνετε; θέλετε να επαναστατήσητε κατά του βασιλέως; 

20 Και εγώ απεκρίθην προς αυτούς και είπα προς αυτούς, Ο Θεός του ουρανού, αυτός θέλει ευοδώσει ημάς διά τούτο ημείς οι δούλοι αυτού θέλομεν σηκωθή και οικοδομήσει σεις όμως δεν έχετε μερίδα ουδέ δικαίωμα ουδέ μνημόσυνον εν Ιερουσαλήμ (Νεεμίας, κεφ. Β/2, εδ. 1-20). 

      Στο ανωτέρω κείμενο αναφέρεται ξεκάθαρα : «την πόλη των τάφων των πατέρων μου….. ΝΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΩ», δηλαδή την Ιερουσαλήμ. Η χρονολογία που εκδόθηκε το διάταγμα ήταν: «Τον μήνα Νισάν, τον εικοστό χρόνο του βασιλιά Αρταξέρξη» (Νεεμίας Β/2: 1). 

     Μέχρις στιγμής έχουμε τα εξής στοιχεία: 

1/ Το πρόσταγμα για το οποίο μιλάει η προφητεία εκδόθηκε από τον Αρταξέρξη Α΄, τον Μακρόχειρα, που βασίλευσε συνολικά 42 έτη από το έτος 465 έως 423 π.Χ. 

2/ Έχουμε την ακριβή χρονολογία έκδοσης του προστάγματος, που ήταν «ο εικοστός χρόνος του βασιλιά Αρταξέρξη» (Νεεμίας Β/2: 1), δηλαδή το έτος 445 π.Χ. 

3/ Μας δίνεται ο μήνας αυτού του χρόνου, που είναι ο μήνας "Νισάν" και μάλιστα χωρίς κάποια συγκεκριμένη ημέρα, που σημαίνει σύμφωνα με την παράδοση ότι αναφέρεται στην 1η μέρα του μήνα. Η πρώτη του μήνα Νισάν αντιστοιχεί στην 14η Μαρτίου εκείνου του έτους 445 π.Χ.

      Σύμφωνα με την προφητεία έχουμε: 7 + 62 = 69 προφητικές επτάδες ετών χ 7 έτη = 483 προφητικά χρόνια χ 360 μέρες = 173.880 μέρες. Οι 173.880 μέρες μετά το διάταγμα του 445 μας φέρνουν στην 6η Απριλίου του έτους 33 μ.Χ. Άραγε τι μπορεί να σημαίνει η χρονολογία αυτή; Σύμφωνα με την προφητεία μετά την ημερομηνία αυτή «ΘΑ  ΕΚΚΟΠΕΙ» ο Χριστός, ο Μεσσίας. Αυτό σημαίνει ότι θα πεθάνει πάνω στο σταυρό ως αντικαταστάτης μια ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας. Η προφητεία φωτίζει ξεκάθαρα το μεγαλύτερο γεγονός της Ιστορίας, τη Σταύρωση του Κυρίου Ιησού Χριστού, η οποία έλαβε χώρα λίγες μέρες μετά την 6η Απριλίου του έτους 33 μ.Χ. Η ημερομηνία αυτή στο Εβραϊκό ημερολόγιο ήταν η 10η μέρα του μήνα Νισάν του έτους 33 μ.Χ. και ήταν αυτή η επίσημη μέρα εισόδου του Κυρίου Ιησού στα Ιεροσόλυμα, όταν μπήκε καθισμένος πάνω σε «πώλον όνου». 

       Ήταν όλα προφητευμένα με μεγάλη ακρίβεια και γι’ αυτό τα δάκρυα του Κυρίου και το μεγάλο Του παράπονο, καθώς αντίκρισε την Ιερουσαλήμ: «Είθε να γνώριζες και συ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ σ’ αυτή τη μέρα σου, τα ΟΣΑ ΑΠΟΒΛΕΠΟΥΝ για την ειρήνη σου» (Λουκάς ΙΘ/19: 42). Η ημέρα αυτή ήταν η 173.880 η μέρα της προφητείας του Δανιήλ που μελετήσαμε η 10η του μήνα Νισάν ή 6η Απριλίου του 33 μ.Χ. μετά την οποία ο κεχρισμένος Μεσσίας του Θεού θα φανερωνόταν πλέον επίσημα στο λαό και θα παραδινόταν σε θάνατο για τη δική μας σωτηρία. Από την έκδοση του διατάγματος μέχρι τον ερχομό του Μεσσία, του Ηγήτορα Χριστού επρόκειτο να παρέλθει χρονικό διάστημα 69 εβδομάδων (επτάδων ετών), δηλ. 483 χρόνια. Οι 69 εβδομάδες χωρίζονται σε 7 & 62. Οι πρώτες 7 δηλ, 49 χρόνια μετά το διάταγμα είχαν οριστεί, για να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ, η πλατεία και το τείχος και μάλιστα σε καιρούς στενοχώριας και δυσκολιών. Από κει και πέρα θα συνέχιζε το υπόλοιπο κομμάτι της προφητείας, δηλ. των άλλων 62 εβδομάδων. Μετά τις 62 εβδομάδες και πριν από την τελευταία, την 70η εβδομάδα, θα θανατωνόταν ο Χριστός. Αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός πραγματοποιήθηκε το 33 μ.Χ. 

    Ο θάνατος του Χριστού δεν ήταν για τον εαυτόν Του. Πέθανε πάνω στο σταυρό ως αντικαταστάτης μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας. Πέθανε «για να γίνει εξιλέωση για την ανομία» (εδ. 24). Πέθανε πάνω στο σταυρό φορτωμένος με όλη την αμαρτία όλων των ανθρώπων, όλων των εποχών. Πλήρωσε Αυτός τα λύτρα της δικής μας αμαρτίας και με τον τρόπο αυτό έσβησε το αμαρτωλό παρελθόν μας. Στο βιβλίο των "Πράξεων των Αποστόλων" (κεφ. ΙΖ/17, εδ. 30) αναφέρεται: «Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι». 

      Μετά από το θάνατο του Μεσσία Χριστού ο λαός του δεύτερου ηγήτορα (Αντίχριστος) εχθρικός προς το λαό Ισραήλ «θα έρθει για να αφανίσει την πόλη και το αγιαστήριο». Με τα λόγια αυτά έξι αιώνες πριν προμηθεύτηκε η καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του Ναού, η οποία έγινε το 70 μ.Χ. Δεν αναφέρεται σε καταστροφή, αλλά σε αφανισμό, σε ισοπέδωση, σε ολοκληρωτικό γκρέμισμα της πόλης και του Ναού. Αυτή η καταστροφή ήρθε ως «κατακλυσμός» μετά από 40 χρόνια περίπου από τη θανάτωση και απόρριψη του Μεσσία Ιησού Χριστού. Ήταν οι Ρωμαϊκές στρατιές των οποίων ηγείτο ο στρατηγός Τίτο, γιος του Αυτοκράτορα της Ρώμης Βεσπασιανού, που επέφεραν τον αφανισμό. Η πολιορκία είχε αρχίσει από το έτος 66 μ.Χ. Η Ρώμη είχε αποφασίσει να δώσει ένα τέλος στις συνεχείς εξεγέρσεις των Ιουδαίων και ανέθεσε το θέμα στον έμπειρο Βεσπασιανό, που ήταν ένας από τους μεγαλύτερους στρατηγούς της, ώστε να αποκατασταθεί η ηρεμία. 

     Μετά από συστηματική πολιορκία και τον αφανισμό χιλιάδων Ιουδαίων ο Βεσπασιανός ήταν έτοιμος να επιτεθεί και να αφανίσει την πόλη. Όμως δεν προχώρησε, γιατί ο ξαφνικός θάνατος του Νέρωνα τον ανάγκασε να επιστρέψει εσπευσμένα στη Ρώμη, όπου και  ανακηρύχτηκε  Αυτοκράτορας. Μετά απ’ αυτά την αρχηγία της επιχείρησης ανέλαβε ο γιος του Τίτο και μετά από πέντε μήνες πολιορκίας και τρομερών διωγμών, το 70 μ.Χ., η Ιερουσαλήμ έπεσε στα χέρια των Ρωμαϊκών λεγεώνων. Το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται. Ο Εβραίος ιστορικός Ιώσηπος Φλάβιος (37 μ.Χ. 100 μ.Χ) περιγράφει σκηνές φρίκης και ανεπανάληπτης καταστροφής. Εκείνο που η προφητεία είχε εξαγγείλει για τον αφανισμό της πόλης και του αγιαστηρίου της πραγματοποιήθηκε με τόσο φρικιαστικό και δραματικό τρόπο.

      Δίκαιο το παράπονο του Κυρίου, καθώς πλησιάζει προς την πόλη της Ιερουσαλήμ. 

41 Και ότε επλησίασεν, ιδών την πόλιν έκλαυσεν επ' αυτήν, 

42 λέγων, Είθε να εγνώριζες και συ, τουλάχιστον εν τη ημέρα σου ταύτη, τα προς ειρήνην σου αποβλέποντα αλλά τώρα εκρύφθησαν από των οφθαλμών σου 

43 διότι θέλουσιν ελθεί ημέραι επί σε και οι εχθροί σου θέλουσι κάμει χαράκωμα περί σε, και θέλουσι σε περικυκλώσει και θέλουσι σε στενοχωρήσει πανταχόθεν, 

44 και θέλουσι κατεδαφίσει σε και τα τέκνα σου εν σοι, και δεν θέλουσιν αφήσει εν σοι λίθον επί λίθον, διότι δεν εγνώρισας τον καιρόν της επισκέψεώς σου (Λουκάς ΙΘ/19: 41-44). 

    Στο εδάφ. 26 της προφητείας προδιαγράφεται η πορεία του λαού Ισραήλ μετά από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του Ναού της και που αφορά τη μεγάλη περίοδο μέχρι την 70η εβδομάδα. Αυτή είναι μια περίοδος που επρόκειτο να συνοδεύεται από ατέλειωτους διωγμούς, κρίσεις, καταστροφές, αναστατώσεις, αφανισμούς. Όλα συνέβησαν ακριβώς, όπως τα ανέφερε η προφητεία του Δανιήλ: «θα είναι διορισμένοι αφανισμοί». 

       Ακολουθεί το εδάφ. 27 της προφητείας, το οποίο αναφέρεται στην τελευταία, την 70η εβδομάδα και το οποίο αναφέρει : «Και θέλει στερεώσει την διαθήκην εις πολλούς εν μιά εβδομάδι και εν τω ημίσει της εβδομάδος θέλει παύσει η θυσία και η προσφορά, και επί το πτερύγιον του Ιερού θέλει είσθαι το βδέλυγμα της ερημώσεως, και έως της συντελείας του καιρού θέλει δοθή διορία επί την ερήμωσιν». 

    Τα γεγονότα που αναφέρονται στην 70η εβδομάδα αναστέλλονται και δεν εκπληρώνονται αμέσως μετά το θάνατο του Κυρίου, αλλά θ' ακολουθήσει ένα χρονικό διάστημα 2.000 ετών περίπο, λόγω της παρεμβολής της "οικονομίας της Χάριτος", η οποία αρχίζει την ημέρα της Πεντηκοστής και θα τελειώσει με την αρπαγή της Εκκλησίας του Χριστού.

      Ο σκοπός του Θεού ήταν να χρησιμοποιήσει το λαό Ισραήλ ως παράδειγμα, για να γνωρίσουν όλα τα ειδωλολατρικά έθνη τον Αληθινό Θεό. Όμως ο λαός αυτός δε στάθηκε, όπως ο Θεός τον ήθελε. Αποστάτησε από το Θεό και σύρθηκε πίσω από τους ψεύτικους θεούς των εθνών. Συνέργησε, ώστε να διωχθεί και να σταυρωθεί ο Σωτήρας του κόσμου, ο Ιησούς Χριστός. Ο Θεός, επειδή θέλει "όλοι οι άνθρωποι να έρθουν σε επίγνωση του Προσώπου Του για να σωθούν" (Α' Τιμοθέου Β/2: 4), στράφηκε αρχικά δια του Απ. Παύλου προς τα Έθνη, στα οποία κηρύττεται μέχρι σήμερα, η δωρεάν κατά χάριν σωτηρία δια Ιησού Χριστού (Εφεσίους Β/2: 8). 

      Λόγω ακριβώς αυτής της αναστολής τα γεγονότα της 70ης εβδομάδας δεν έχουν εκπληρωθεί μέχρι σήμερα, αλλά πρόκειται να εκπληρωθούν στο μέλλον. Στην προφητεία θα δούμε εκπληκτικές λεπτομέρειες που έχουν σχέση με την εποχή μας και με τους καιρούς του τέλους. 

      Εδώ έχουμε την εμφάνιση στην παγκόσμια σκηνή ενός δεύτερου ηγήτορα που θα προέρχεται μέσα από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και που θα αναβιώσει στους έσχατους καιρούς. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Βίβλος μας μιλάει για τη μορφή αυτή του μελλοντικού αυτού ηγήτορα, που φυσικά δεν είναι ο Μεσσίας Χριστός. Πρόκειται για το «μικρόν κέρας», που την περιγραφή του βρίσκουμε στο 7ο κεφάλαιο του προφήτη "Δανιήλ", όπου διαβάζουμε τα εξής καταπληκτικά λόγια: «περί του κέρατος λέγω εκείνου, το οποίον είχεν οφθαλμούς και στόμα λαλούν μεγάλα πράγματα, του οποίου η όψις ήτο ρωμαλεωτέρα παρά των συντρόφων αυτού». 

      Επίσης: «Παρετήρουν τα κέρατα και ιδού, έτερον μικρόν κέρας ανέβη μεταξύ αυτών, έμπροσθεν του οποίου τρία εκ των πρώτων κεράτων εξερριζώθησαν και ιδού, εν τω κέρατι τούτω ήσαν οφθαλμοί ως οφθαλμοί ανθρώπου και στόμα λαλούν πράγματα μεγάλα» (Δανιήλ Ζ/7: 8). Στο εδάφ. 21 στο έβδομο κεφάλαιο ο "Δανιήλ" περιγράφει το δεύτερο ηγήτορα με τα πιο μελανά χρώματα: «Εθεώρουν, και το κέρας εκείνο έκαμνε πόλεμον μετά των αγίων και υπερίσχυε κατ' αυτών». 

      Η πιο συγκλονιστική μαρτυρία για το πρόσωπο του δεύτερου ηγήτορα, που όπως είπαμε δεν είναι ο Χριστός, αναφέρεται τόσο στην επιστολή «Β' Θεσσαλονικείς» (κεφ. Β/2, εδ. 3) που τον ονομάζει «ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απωλείας», όσο και στο βιβλίο της Αποκάλυψης, όπου λαμβάνει το χαρακτηρισμό «το θηρίο το αναβαίνον εκ της θαλάσσης» (Αποκάλυψη ΙΓ/13: 1). Αυτός ο "δεύτερος ηγήτορας" θα πάρει στα χέρια του τις τύχες των λαών, θα γίνει ένας παγκόσμιος Δικτάτορας και θα στραφεί ενάντια στον Κύριο Ιησού Χριστό. Πρόκειται για την πιο σκοτεινή μορφή της παγκόσμιας ιστορίας. Η εποχή του δεύτερου ηγήτορα, δηλαδή του αντίχριστου, θα έχει κάποια ξεχωριστά χαρακτηριστικά στοιχεία:

   -- Θα είναι η εποχή του τέλους. Αν παρατηρήσουμε τα παγκόσμια φαινόμενα στην οικονομία, την κοινωνία κλπ, θα δούμε ότι οι άνθρωποι εναγωνίως ζητούν τη δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης που θα τους βγάλει από τα καθημερινά αδιέξοδα προβλήματα και αυτό είναι το πιο σημαντικό στοιχείο, για να δούμε πόσο κοντά είναι η ανάδειξη του αντίχριστου και ο ερχομός του τέλους. 

    -- Η διάρκεια διακυβέρνησης του δεύτερου ηγήτορα. Σύμφωνα με το Λόγο του Θεού η διάρκεια της διακυβέρνησης θα είναι επτά (7) έτη. Αυτή η επταετία του αντίχριστου θα έχει δύο τμήματα ίσης χρονικής διάρκειας, δηλ. από 3,5 χρόνια ή 42 μήνες, ή 1260 ημέρες. Το πρώτο μισό της επταετίας γι' αυτούς θ' αρνηθούν το Χριστό  θα είναι χρόνια ειρηνικά, με επιτυχίες σε πάρα πολλούς τους τομείς, πολιτικής, οικονομίας, κοινωνικής ευημερίας, επιστημονικής προόδου με εκπληκτικά αποτελέσματα. Τ' αποτελέσματα αυτά θα κάνουν τους ανθρώπους να διερωτώνται: «τις όμοιος του θηρίου;» (Αποκάλυψη ΙΓ/13: 4). Αντίθετα την περίοδο αυτή οι πιστοί  του Χριστού ανηλεώς θα διώκονται και "εν ειρήνη θέλει αφανίσει πολλούς" (Δανιήλ Η/8: 25).

    Τα δεύτερα 3,5 χρόνια θα είναι μια μαύρη και σκοτεινή περίοδος που θα φέρει πάνω στους ανθρώπους πόνο, ανείπωτη δυστυχία, οδύνη και μια σειρά τεράστιων καταστροφών. Την περίοδο αυτή η Βίβλος τη χαρακτηρίζει ως τη «μεγάλη θλίψη», για την οποία ο ίδιος ο Κύριος είχε πει: «γιατί θα υπάρξει μεγάλη θλίψη τότε, τέτοια που δεν έχει γίνει από την αρχή του κόσμου ως τώρα κι ούτε μετά θα ξαναγίνει» (Ματθαίος ΚΔ/24: 21». Πρόκειται για τη χειρότερη και την σκοτεινή εποχή της ανθρώπινης ιστορίας. 

      -- Ο αντίχριστος, αυτός ο μελλοντικός ηγήτορας, δεν μπορεί να εμφανιστεί κι επομένως ούτε η "Εβδομηκοστή Εβδομάδα" μπορεί ν' αρχίσει, αν πρώτα δε συμβεί ένα μεγάλο και συνταρακτικό γεγονός. Πρέπει σύμφωνα με τις Γραφές να λάβει χώρα ένα μεγάλο γεγονός, που θα συνταράξει τον κόσμο όλο. Πρόκειται για τη μεγάλη στιγμή της "αρπαγής της εκκλησίας" των λυτρωμένων του Ιησού Χριστού. Δεν μπορεί να εμφανιστεί ο αντίχριστος στο προσκήνιο, αν δεν «εκβληθεί εκ μέσου ο κωλύων» (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 7). Ο «κωλύων» είναι αναμφισβήτητα η Εκκλησία του Θεού δια Ιησού Χριστού, δηλ. το σύνολο των λυτρωμένων με το αίμα του Αρνίου. Συνεπώς ο ηγήτορας των εσχάτων καιρών, που θα έχει ως χαρακτηριστικό στοιχείο την αποστασία από τον αληθινό Θεό, θα φανερωθεί αμέσως μετά αφού γίνει η "αρπαγή της Εκκλησίας". Ο κόσμος στις ημέρες μας ετοιμάζεται να υποδεχθεί τον αντίχριστο, καθώς η ανομία και η αμαρτία πληθαίνουν, όμως οι λυτρωμένοι με το αίμα του Ιησού Χριστού, η "νύμφη του Χριστού" (Αποκάλυψη ΚΒ/22, εδάφ. 17), περιμένει να έρθει ο Ιησούς Χριστός για να την παραλάβει και να την οδηγήσει στην αιώνια δόξα. Το γεγονός αναλυτικά αναφέρεται στην επιστολή «Α' Θεσσαλονικείς» (κεφ. Δ/4, εδάφ. 13-18) καθώς και στο ευαγγέλιο του "Λουκά" (κεφ. ΙΖ/17, εδάφ. 34-36).

      Ένα ακόμα στοιχείο που θα πρέπει να μελετήσουμε από την παραπάνω προφητεία είναι ότι στην αρχή της επταετίας ο αντίχριστος θα κάνει συνθήκη "με πολλούς", δηλ. με πολλά κράτη, μεταξύ των οποίων θα είναι και το κράτος του Ισραήλ. Η συνθήκη αυτή θα εγγυάται την ασφάλεια του Ισραήλ και την επαναφορά των τελετουργικών διαδικασιών λατρείας (θυσίες) της Παλαιάς Διαθήκης. Τη συνθήκη αυτή την οποία θα έχει υπογράψει θα την παραβιάσει ο αντίχριστός και στο μέσον της εβδομάδος των επτά ετών, δηλ. μετά από 3,5 χρόνια, θα σταματήσει κάθε θυσία και προσφορά που θα γίνεται στο Ναό από τον λαό  Ισραήλ. Ο ίδιος θα εγκατασταθεί μέσα στο Ναό και πάνω στο πτερύγιο του ιερού θα παρουσιαστεί το "βδέλυγμα της ερήμωσης" και μέχρι τη συντέλεια του καιρού θα δοθεί διορία στην ερήμωση (Δανιήλ Θ/9: 27).

      Το ιδιαίτερα φορτισμένο κλίμα που επικρατεί στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, ο αντίχριστος θα το χειριστεί κατάλληλα και θα φέρει τους εμπλεκόμενους (Ισραήλ, Αραβικά κράτη και άλλους) σε μία ψεύτικη συμφωνία ειρήνης. Το γεγονός αυτό θα κάνει όλη την ανθρωπότητα να τον θαυμάσει και να τον αναγνωρίσει ως τον μεγάλο και μοναδικό ηγέτη του πλανήτη. Μέσα σ' αυτό το κλίμα της "ειρήνης" θα κτιστεί και πάλι ο Ναός στην Ιερουσαλήμ και θα αρχίσουν να γίνονται οι θυσίες και ολόκληρο το τελετουργικό σύστημα της Παλαιάς Διαθήκης θα τεθεί και πάλι σε εφαρμογή. Στην ανοικοδόμηση του Ναού θα συμβάλει πολύ ο αντίχριστος και το μεγαλύτερο μέρος του λαού Ισραήλ θα πιστέψει ότι αυτός ο μεγάλος πολιτικός ο ηγέτης είναι ο άνθρωπος κλειδί για την εθνική τους ασφάλεια. 
     Από τις προφητικές περιγραφές πληροφορούμαστε ότι, καθώς θα περάσουν τα πρώτα 3,5 "ειρηνικά" χρόνια της εβδομηκοστής εβδομάδας και ακριβώς στη μέση αυτής της χρονικής περιόδου, στο μέσον δηλαδή της επταετίας, η θυσία στο Ναό και η προσφορά θα σταματήσουν ξαφνικά με απόφαση του αντίχριστου. Στην επιστολή «β΄ προς Θεσσαλονικείς» (κεφ. Β/2, εδ. 4) αναφέρεται: «Ας μη σας εξαπατήση τις κατ' ουδένα τρόπον διότι δεν θέλει ελθεί η ημέρα εκείνη, εάν δεν έλθη πρώτον η αποστασία και αποκαλυφθή ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απωλείας, ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος εναντίον εις πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα, ώστε να καθήση εις τον ναόν του Θεού ως Θεός, αποδεικνύων εαυτόν ότι είναι Θεός». 

     Ξαφνικά ο αντίχριστος θα ζητήσει να τον λατρεύσουν και να τον προσκυνήσουν ως θεό όλα τα έθνη της γης και ιδιαίτερα ο "εκλεκτός λαός" του Θεού, ο λαός Ισραήλ από τον οποίον προήλθε ο Μεσσίας Χριστός. Για το σκοπό αυτό θα στήσει «θεϊκό» θρόνο μέσα στο Ναό καθώς και στο πτερύγιο του Ναού και θα απαιτήσει από όλους τους ανθρώπους να τον λατρεύσουν ως θεό και έτσι όλα τα έθνη θ' αρχίσουν να τον λατρεύουν. Βεβαίως θα υπάρχουν και άνθρωποι που με αντίτιμο της ζωής τους δε θα τον λατρεύουν. Πρόκειται για τους πιστούς της μεγάλης θλίψης και αυτά τα πλήθη θα είναι αναρίθμητα (Αποκάλυψη Ζ/7:  9-17). 

    Το υπόλοιπο πιστό των Εβραίων σύντομα θα αντιληφθούν τις προθέσεις του και θα αρνηθούν να τον προσκυνήσουν, με αποτέλεσμα ο αντίχριστος να στραφεί εναντίον τους με μεγάλη λύσσα. Στο βιβλίο του προφήτη "Ιερεμία" αναφέρεται ως «η μεγάλη ημέρα εκείνη, όμοια της οποία δεν υπήρξε» και «καιρός της στεναχωρίας του Ιακώβ» (Ιερεμίας Λ/30: 7). Αυτό θα συμβεί επειδή ο λαός Ισραήλ θα αρνηθεί να τον προσκυνήσει ως Θεό, εφαρμόζοντας την πρώτη πασών των εντολών του Θεού: "άκουε Ισραήλ, κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος" (Μάρκος ΙΒ/12: 29). Ο Αντίχριστος θα αθετήσει την υπογραφή του και κάθε συμφωνία που θα έχει κάνει και θα εισβάλει στην Ιερουσαλήμ εξαπολύοντας μεγάλο διωγμό εναντίον του Ισραήλ. Τότε θα αρχίσει η μεγάλη παγκόσμια σύρραξη που θα οδηγήσει στη μάχη του Αρμαγεδώνα. Με την εισβολή αυτή ο αντίχριστος θα εγκατασταθεί μέσα στο ιερό του Ναού της Ιερουσαλήμ και θα αποδειχθεί ως το "βδέλυγμα της ερημώσεως". Θα είναι η εποχή που το υπόλοιπο πιστό του λαού Ισραήλ μέσα στη θλίψη και το διωγμό θα αναγνωρίσουν τον αληθινό Μεσσία τον Κύριο Ιησού Χριστό. Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι θα «αποβλέψουν εις εκείνον τον οποίον εξεκέντησαν»  και θα σωθούν (Ιωάννης ΙΘ/19: 37).

      Η εξουσία του αντίχριστου, οι επιτυχίες του καθώς και η επιβολή του πάνω στα έθνη θα είναι από υπερφυσική δύναμη την οποία θα λαμβάνει από το διάβολο. Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί: «ο δράκων ου έδωσε τη δύναμή του και το θρόνο του και μεγάλη εξουσία….» (Αποκάλυψη ΙΓ/13: 2-3). Θα είναι η εποχή που θα εκπληρωθούν όλα εκείνα τα γεγονότα που αναφέρονται στο ευαγγέλιο "κατά Ματθαίον" (κεφ. ΚΔ/24). Εκείνη την εποχή ο Θεός θα δώσει δύο έξοχους προφήτες, για να κηρύξουν την αγάπη  Του και να στηρίξουν όσους θα αντιστέκονται στον αντίχριστο και οι οποίοι θα κάνουν μεγάλες κρίσεις πάνω στο βασίλειο του αντίχριστου (Αποκάλυψη, κεφ. ΙΑ/11).
      Ο αντίχριστος και το βασίλειό του στα τέλη των καιρών θα δεχθούν μεγάλες και αλλεπάλληλες κρίσεις του Θεού, που θα δείξουν την αδυναμία του και θα τον ξεσκεπάσουν στα μάτια των λατρευτών του και αυτό θα γιγαντώσει το μίσος του εναντίον όλων εκείνων που θα αρνούνται να τον αποδεχτούν και να τον προσκυνήσουν. Όμως αυτό δε θα κρατήσει πολύ, γιατί οι ημέρες του είναι μετρημένες και το σκοτεινό μέρος της βασιλείας του δε θα ξεπεράσει τις 1260 ημέρες, ή 42 μήνες, ή 3,5 χρόνια. 

      Στο τέλος αυτής της περιόδου θα ακολουθήσει η παρέμβαση του Ιησού Χριστού και σύμφωνα με την περιγραφή της επιστολής "Β' Θεσσαλονικείς" (κεφ. Β/2, εδ. 1-12) ο αντίχριστος θα δεχθεί άμεσο πλήγμα από τον Υιό του Θεού και μαζί με τον ψευδοπροφήτη θα ριχτεί στη λίμνη της φωτιάς, που καίει με θειάφι (Αποκάλυψη (κεφ. ΙΘ/19, εδ. 20). 

     Εδώ τελειώνει η "εβδομηκοστή εβδομάδα" του Δανιήλ στην οποία όμως προαναγγέλλεται και μια ένδοξη συνέχεια. Πρόκειται για την ένδοξη προσωπική Δεύτερη Παρουσία του Ιησού Χριστού στη γη μας, στην οποία πρόκειται να βασιλεύσει και να κυβερνήσει με δικαιοσύνη και ευθύτητα για "χίλια χρόνια" (Αποκάλυψη, κεφ. ΙΘ/19, εδ. 11). Θα είναι η εποχή όπου πλούσιες και μεγάλες ευλογίες θα ξεχυθούν όχι μόνον στο λαό Ισραήλ αλλά και σε όλα τα έθνη. Θα είναι μια εποχή που ο νικητής Ιησούς Χριστός θα κυβερνήσει τον κόσμο με ασφάλεια και με δικαιοσύνη. Μετά από αυτήν την περίοδο των χιλίων ετών θα αναστηθούν οι νεκροί που δεν είχαν πιστέψει στο Θεό (2η ανάσταση) και θα κριθούν από τον Κριτή του κόσμου, τον Κύριο Ιησού Χριστό. 

      Η παραπάνω προφητεία του Δανιήλ που, όπως παρατηρούμε, εκπληρώνεται και στις πιο μικρές της λεπτομέρειές της δείχνει πόσο θεόπνευστος, αιώνιος και αψευδής είναι ο Λόγος του Θεού, τόσο η Παλαιά όσο και η Καινή Διαθήκη. ---

ΚΑΚΟΠΑΘΗΣΟΝ

Επιστολή «προς Τιμόθεον Β'», κεφ. Β/2, εδάφ. 1-7. 

1 Εσύ, λοιπόν, παιδί μου, να ενδυναμώνεσαι διαμέσου τής χάρης που υπάρχει στον Ιησού Χριστό 

2 και όσα άκουσες από μένα διαμέσου πολλών μαρτύρων, αυτά παράδωσέ τα σε πιστούς ανθρώπους, που θα είναι ικανοί και άλλους να διδάξουν. 

3 Εσύ, λοιπόν, κακοπάθησε ως καλός στρατιώτης τού Ιησού Χριστού, 

4 Κανένας στρατευόμενος δεν εμπλέκεται στις βιοτικές υποθέσεις, για να αρέσει σ' αυτόν που τον στρατολόγησε. 

5 Αν, μάλιστα, και αγωνίζεται κάποιος, δεν στεφανώνεται, αν δεν αγωνιστεί νόμιμα. 

6 Ο γεωργός που κοπιάζει πρέπει πρώτος να μετέχει στους καρπούς. 

7 Να εννοείς αυτά που λέω και είθε ο Κύριος να σου δώσει σύνεση σε όλα 

                                                                                                            

       ΣΧΟΛΙΑ : 

     Ποιος ήταν ο Τιμόθεος στον οποίο απευθύνεται η επιστολή και τον οποίο ο Απ. Παύλος αποκαλεί παιδί του; Είχε γεννηθεί στα Λύστρα της Μ. Ασίας από Πατέρα Έλληνα και μητέρα ευσεβή Ιουδαία. Τα Λύστρα είναι γνωστά μέσα από το Λόγο του Θεού. Εκεί είχε φθάσει ο Παύλος και ο Βαρνάβας, όταν τους είχαν εκδιώξει από το Ικόνιο, όπου κήρυτταν το Λόγο του Θεού. Εκεί μάλιστα ο Απόστολος είχε κάνει και ένα θαύμα, που αναφέρεται στο βιβλίο των "Πράξεων των Αποστόλων" (κεφ. ΙΔ/14, εδ. 8-15).

8 Εν δε τοις Λύστροις εκάθητο ανήρ τις αδύνατος τους πόδας, χωλός υπάρχων εκ κοιλίας μητρός αυτού, όστις ποτέ δεν είχε περιπατήσει. 

9 Ούτος  ήκουε τον  Παύλον  λαλούντα  όστις  ατενίσας  εις  αυτόν  και ιδών ότι έχει πίστιν  διά να σωθή,

10 είπε μετά μεγάλης φωνής Σηκώθητι επί τους πόδας σου ορθός. Και επήδα και περιεπάτει. 

11 Οι δε όχλοι, ιδόντες τούτο το οποίον έκαμεν ο Παύλος, ύψωσαν την φωνήν αυτών, λέγοντες Λυκαονιστί Οι θεοί ομοιωθέντες με ανθρώπους κατέβησαν προς ημάς. 

12 Και ωνόμαζον τον μεν Βαρνάβαν Δία, τον δε Παύλον Ερμήν, επειδή αυτός ήτο ο αρχηγός του λόγου. 

13 Και ο ιερεύς του Διός, του όντος έμπροσθεν της πόλεως αυτών, έφερε ταύρους και στέμματα εις τας πύλας μετά του όχλου και ήθελε να προσφέρη θυσίαν. 

14 Ακούσαντες δε οι απόστολοι Βαρνάβας και Παύλος, διέσχισαν τα ιμάτια αυτών και επήδησαν εις το μέσον του όχλου, κράζοντες 

15 και λέγοντες Άνδρες, τι κάμνετε ταύτα; και ημείς είμεθα άνθρωποι ομοιοπαθείς με σας, κηρύττοντες προς εσάς να επιστρέψητε από τούτων των ματαίων προς τον Θεόν τον ζώντα, όστις έκαμε τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτοίς 

     Στα Λύστρα συνάντησε ο Παύλος τον Τιμόθεο (Β΄ Τιμοθέμου Γ/3: 10-11), ο οποίος είχε καλή μαρτυρία από τους εκεί αδελφούς (Πράξεις ΙΣ/16: 1-3). Υπήρξε στενός συνεργάτης του Αποστόλου Παύλου, αφού επί 15 χρόνια εργάστηκε μαζί του στην υπηρεσία του Ευαγγελίου. 

     Για τη σχέση Παύλου - Τιμόθεου είναι αποκαλυπτικά τα λόγια του Αποστόλου στην Επιστολή «προς Φιλιππησίους» (κεφ. Β/2, εδάφ. 19-20). «Ελπίζω επί τον Κύριον Ιησούν να πέμψω προς εσας ταχέως τον Τιμόθεον, δια να ευφραίνωμαι και εγώ μαθών την κατάστάσή σας, διότι δεν έχω ουδένα ισόψυχον, όστις να μεριμνήσει γνησίως περί της καταστάσεώς σας. Επειδή πάντες ζητούσι τα εαυτών, ουχί τα του Ιησού Χριστού». 

    Μετά την πρώτη φυλάκισή του ο Απ. Παύλος άφησε στην Έφεσο τον Τιμόθεο ως επίσκοπο της Εκκλησίας. Τώρα που πλησιάζει η ώρα να φύγει ο Παύλος από τούτη τη ζωή, ο Τιμόθεος πρόκειται να αναλάβει ένα πολύ βαρύ φορτίο στους ώμους του. Εξετάζοντας τον άνθρωπο Τιμόθεο, θα λέγαμε ότι ήταν ένας άνθρωπος ακατάλληλος να αναλάβει τέτοιες ευθύνες. 

      Ήταν σχετικά πολύ νέος. Όταν γνώρισε την αλήθεια, ήταν περίπου 20 ετών και τώρα θα πρέπει να είναι γύρω στα 35 του χρόνια. Στην πρώτη επιστολή του ο Απ. Παύλος του επισημαίνει τα εξής: «Κανένας να μην σε περιφρονήσει που είσαι νέος» (Α΄ Τιμοθέου Δ/4: 12). Στην δεύτερη επιστολή του τον προειδοποιεί: «Να αποφύγεις τις νεανικές επιθυμίες» (Β΄ Τιμοθέου Β/2: 22). 

      Πέραν αυτού ο Τιμόθεος ήταν επιρρεπής σε ασθένειες. Στην πρώτη επιστολή του ο Απόστολος αναφέρεται στις συχνές του ασθένειες, χωρίς να αναφέρει ποιες είναι αυτές. Μάλιστα τον συμβουλεύει να μην πίνει μόνο νερό, αλλά να πίνει και λίγο κρασί για το στομάχι του. (Α΄ Τιμοθέου Ε/5: 23). 

     Ο Τιμόθεος ήταν ένας συνεσταλμένος νέος, ντροπαλός που σήμερα θα τον λέγαμε εσωστρεφή. Στους Κορίνθιους ο Παύλος αναφέρει : «Να μην τον περιφρονήσει κανένας» (Α΄ Κορινθίους ΙΣ/16: 10-11). Ο Παύλος τον προτρέπει: "Να είναι πρόθυμος να κακοπαθήσει, να μην φοβηθεί, να μην ντραπεί, γιατί ο Θεός δεν μας έχει δώσει πνεύμα δειλίας, αλλά πνεύμα δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού"(Β΄ Τιμοθέου Α/1: 7). 

    Αυτός ήταν ο Τιμόθεος, ο οποίος νέος, σωματικά αδύναμος και εσωστρεφής στη διάθεση χρειάσθηκε να αναλάβει μεγάλα καθήκοντα και μεγάλες υποχρεώσεις στο έργο του Χριστού. Άλλη μια φορά ο Θεός αποδεικνύει ότι δεν αποβλέπει στο "φαινόμενο", αλλά στην καρδιά του ανθρώπου. (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Ο Μωυσής δεν μπορούσε να μιλήσει σωστά, ήταν τραυλός, όμως ο Θεός τον εμπιστεύτηκε και του ανέθεσε μια μεγάλη αποστολή, να βγάλει το λαό μέσα από την Αίγυπτο και να τον οδηγήσει στη γη Χαναάν. Επίσης και ο προφήτης Ηλίας δεν ήταν κανένας "γίγαντας", αλλά όπως μας πληροφορεί ο Λόγος του Θεού ήταν ένας άνθρωπος «ομοιπαθής με ημάς» (επιστολή Ιακώβου Ε/5: 17) που όμως ο Θεός του ανέθεσε να κάνει πολύ μεγάλα πράγματα. 

      Η κατάσταση για την υπόθεση του Ευαγγελίου φαινόταν τραγική. Όταν ο Παύλος έφευγε από τη ζωή, ο τρομερός αυτοκράτορας Νέρων (37 - 68 μ.Χ.) ήταν αποφασισμένος να εξαλείψει τους Χριστιανούς. Όμως υπήρχε μεγάλος κίνδυνος και από μέσα από την εκκλησία. Οι αντιρρησίες άρχισαν να αυξάνονται. Πρόσφατα είχε σημειωθεί στην Ασία μια ολόκληρη αποστασία από το κήρυγμα του Παύλου. Στην επιστολή "Β΄ προς Τιμόθεον" (κεφ. Α/1, εδ. 15) αναφέρει. «Το ξέρεις, ότι με αποστράφηκαν όλοι αυτοί που είναι στην Ασία, από τους οποίους είναι ο Φύγελλος και ο Ερμογένης», μόνον ο Ονησιφόρος και η οικογένειά του υπήρξαν λαμπρή εξαίρεση". 

    Η υπόθεση του Ευαγγελίου φαίνεται να έχει φθάσει στα άκρα. Όμως άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι το Έργο είναι του Κυρίου. Ο Κύριος είναι Εκείνος που θα δώσει τη μάχη για το Ευαγγέλιό Του. Εμείς είμαστε απλά όργανα σ’ αυτή την υπόθεση. Παρά τις δυσκολίες το Ευαγγέλιο θριάμβευσε, κηρύχθηκε και κηρύττεται μέχρι σήμερα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Πού είναι σήμερα ο Νέρωνας; Πού είναι η πανίσχυρη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, πού είναι όλοι εκείνοι που εναντιώθηκαν στην υπόθεση του Ευαγγελίου; Δεν υπάρχουν, όμως το ευαγγέλιο υπάρχει και κηρύττεται από τους εργάτες του Θεού, υπάρχει και σώζει ψυχές και σήμερα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. 

       Το μήνυμα που ο Απ. Παύλος θέλει να περάσει στον Τιμόθεο και το μήνυμα που θέλει να περάσει ο Θεός σε κάθε πιστή ψυχή είναι: "Μείνε ακλόνητος". Δώσε τη μάχη, «κήρυξον τον λόγον, επίμενε εγκαίρως ακαίρως, έλεγξον, επίπληξον, πρότρεψον, μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής» («προς Τιμόθεον  Β'» (κεφ. Δ/4, εδ. 2) κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και προβλήματα για την υπόθεση του Ευαγγελίου και ο Θεός θα δώσει την έκβαση και θα ενεργήσει θαυμάσια για τη σωτηρία πολυτίμων ψυχών. Το μήνυμα του Παύλου δεν είναι: "Στηρίξου στις δυνάμεις σου, σφίξε τα δόντια", όχι, το μήνυμα είναι: «Να παίρνεις δύναμη από τη χάρη που δίνει ο Θεός». (Β΄ Τιμοθέου Α/1: 7). Αυτός είναι η πηγή της δυνάμεως. Αυτός είναι ο δυνάμενος «να κάνει υπέρ εκ περισσού πάνω από κείνα τα οποία ζητούμε ή εννοούμε». (Εφεσίους Γ/3: 20). 

      Μέχρι τώρα ο Παύλος έχει προτρέψει τον Τιμόθεο: 

1/ Να κρατήσει την πίστη. 

2/ Να φυλάξει την παρακαταθήκη «προς Τιμόθεον Β'» (Α/1: 13-14), δηλ. να διατηρήσει την αλήθεια. Να αγωνιστεί για την αλήθεια, καθώς ο εχθρός κάνει έναν τιτάνιο αγώνα, όχι να καταργήσει την αλήθεια, αλλά να τροποποιήσει, να αλλάξει την αλήθεια και να την μετατρέψει σε ένα μεγάλο ψέμα.

    Όμως δεν αρκούν όλα αυτά για την υπηρεσία του Ευαγγελίου, θα πρέπει και να μεταδώσει την αλήθεια και σε άλλους ανθρώπους, για να γνωρίσουν και άλλοι άνθρωποι την αλήθεια και να ελευθερωθούν από την άγνοια και από τις παγίδες του εχθρού της ψυχής. Ο Κύριος έχει πει. Όποιος ομολογήσει το όνομά μου στη γη, θα ομολογήσω και Εγώ το όνομά του στον ουρανό. (Ματθαίος Ι/10: 32). Ο Λόγος του Θεού δε δεσμεύεται (Β΄ Τιμοθέου Β/2: 9). Η αλήθεια δεν κατακρατείται. "Εάν εσείς δε με ομολογήσετε είπε ο Κύριος στους μαθητές του, οι πέτρες θα με ομολογήσουν" (Λουκάς ΙΘ/19: 40). Δεν έχει ανάγκη εμάς ο Κύριος, εμείς έχουμε ανάγκη να μη φανούμε «οκνηροί δούλοι» στην υπόθεση του ευαγγελίου (Ματθαίος ΚΕ/25: 26) Ίσως να είναι η μεγαλύτερη κατηγορία όλων των εποχών, «οκνηρέ δούλε». Πόσο το απεχθάνεται ο Κύριος και πόσο αμείλικτος θα είναι εκείνη την ημέρα σε εκείνον που έλαβε τη μία μνα και τη έθαψε, που γνώρισε την αλήθεια και την κατακράτησε. (προς Ρωμαίους Α/1: 18). 

   «Σύ λοιπόν κακοπάθησε ως καλός στρατιώτης του Χριστού. Κανένας στρατευμένος δεν καταπιάνεται με τις βιοτικές υποθέσεις, για να είναι αρεστός σε κείνον που τον στρατολόγησε». 

   Ο Απ. Παύλος μπαίνοντας από τη μια φυλακή και βγαίνοντας από την άλλη, διαρκώς έβλεπε μπροστά του στρατιώτες και κάνει παραλληλισμούς ανάμεσα σ' ένα στρατιώτη και ένα χριστιανό. Ο στρατιώτης ζει καθημερινά μέσα στον κίνδυνο, μέσα στην κακοπάθεια, δεν έχει ευκολίες, κακουχείται, δοκιμάζεται. Για να φέρει σε πέρας την αποστολή του και να νικήσει τον εχθρό, θα πρέπει να είναι αφοσιωμένος αποκλειστικά στο έργο του. Όταν ο στρατιώτης βρίσκεται σε υπηρεσία, δεν εμπλέκεται και με βιοτικές υποθέσεις. Κατά τον ίδιο τρόπο και οι εργάτες του ευαγγελίου θα πρέπει απερίσπαστοι να εργάζονται μέσα στον αγρό του Κυρίου και να ορθοτομούν το λόγο της Αληθείας. «Εάν κάποιος αγωνίζεται (μετέχει σε αθλητικούς αγώνες), δε στεφανώνεται αν νομίμως δεν αγωνιστεί».

     Δεν αρκεί κάποιος να αγωνιστεί, θα πρέπει να αγωνιστεί νόμιμα. Ο Χριστιανός θα πρέπει να αγωνίζεται και ο Λόγος του Θεού μας υποδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να αγωνιζόμαστε: «αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού». (προς Εβραίους ΙΒ/12: 2). Αυτός είναι το παράδειγμά μας, το πρότυπό μας. Θα πρέπει ο πιστός άνθρωπος να βαδίζει στα χνάρια Εκείνου. Το έργο του, πάνω απ’ όλα θα πρέπει να το διακρίνει η πιστότητα. 

      Στην  επιστολή "Α' Τιμοθέου" (κεφ. Α/1, εδ. 15-20) ο Απόστολος τονίζει ιδιαίτερα το θέμα της πίστης. 

15 Πιστός ο λόγος και πάσης αποδοχής άξιος, ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εις τον κόσμον διά να σώση τους αμαρτωλούς, των οποίων πρώτος είμαι εγώ 

16 αλλά διά τούτο ηλεήθην, διά να δείξη ο Ιησούς Χριστός εις εμέ πρώτον την πάσαν μακροθυμίαν, εις παράδειγμα των μελλόντων να πιστεύωσιν εις αυτόν εις ζωήν αιώνιον. 

17 εις δε τον βασιλέα των αιώνων, τον άφθαρτον, τον αόρατον, τον μόνον σοφόν Θεόν, είη τιμή και δόξα εις τους αιώνας των αιώνων αμήν. 

18 Ταύτην την παραγγελίαν παραδίδω εις σε, τέκνον Τιμόθεε, κατά τας προγενομένας προφητείας περί σου, να στρατεύης κατ' αυτάς την καλήν στρατείαν, 

19 έχων πίστιν και αγαθήν συνείδησιν, την οποίαν τινές αποβαλόντες εναυάγησαν εις την πίστιν 

20 εκ των οποίων είναι ο Υμέναιος και Αλέξανδρος, τους οποίους παρέδωκα εις τον Σατανάν, διά να μάθωσι να μη βλασφημώσι. 

     Θα πρέπει να αγωνίζεται με καθαρή συνείδηση, έχοντας καταδικάσει στο σταυρό του Χριστού κάθε τι που είναι έξω από το θέλημά Του. Θα πρέπει να έχει καθαρά χέρια, καθαρή καρδιά, καλή μαρτυρία, να ζει «εν Χριστώ», δηλ. όχι κοντά στο Χριστό, αλλά μέσα στο Χριστό, ώστε να έχει κάθε στιγμή και σε κάθε απόφασή του την πληροφορία του Αγίου Πνεύματος. Επίσης επιβάλλεται να τηρεί τους ηθικούς κανόνες και με τη ζωή του να δείχνει Εκείνον. Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να αγωνιστεί κάποιος χωρίς να στεφανωθεί, γιατί δεν αγωνίστηκε νόμιμα. 

     «Ο γεωργός που κοπιάζει θα πρέπει να είναι ο πρώτος που θα γευθεί τους καρπούς από το κτήμα του». 

      Σήμερα με την αλματώδη βιομηχανική εξέλιξη τα πράγματα έχουν γίνει πιο απλά. Στην εποχή που γράφει ο Παύλος την επιστολή η απασχόληση με την γεωργία ήταν πολύ σκληρή και επίμονη δουλειά. 

      Ο Χριστιανός είναι ένας γεωργός μέσα στον αγρό του Θεού. Σπέρνει το Λόγο του Θεού. Καθώς σε κάθε κτήμα μαζί με τα καλά φυτά θα φυτρώσουν και αγκάθια και τσουκνίδες, ο γεωργός θα πρέπει να εργαστεί για να προστατεύσει το σπόρο του απ' όλα αυτά, γιατί αυτά είναι πιο δυνατοί οργανισμοί και θα πνίξουν τον καλό σπόρο. Το ίδιο συμβαίνει και με το Λόγο του Θεού. Εύκολα και γρήγορα παρουσιάζονται ψευδοδιδάσκαλοι, άνθρωποι που αποβλέπουν στον εαυτόν τους σε ίδιο όφελος και όχι στο Χριστό και προκαλούν μεγάλη αναταραχή και σύγχυση. 

     Είναι πολύ σκληρή η δουλεία του εργάτη μέσα στον αγρό του Θεού. Τα εφόδια θα πρέπει να είναι: 

      Α/. Συνεχής προσευχή μέρα και νύχτα. Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει : 

16 Πάντοτε χαίρετε, 

17 αδιαλείπτως προσεύχεσθε, 

18 κατά πάντα ευχαριστείτε διότι τούτο είναι το θέλημα του Θεού προς εσάς εν Χριστώ Ιησού. 

19 Το Πνεύμα μη σβύνετε, 

20 προφητείας μη εξουθενείτε. 

21 Πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε 

22 από παντός είδους κακού απέχεσθε. 

23 Αυτός δε ο Θεός της ειρήνης είθε να σας αγιάση ολοκλήρως, και να διατηρηθή ολόκληρον το πνεύμά σας και η ψυχή και το σώμα αμέμπτως εν τη παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού (Α' Θεσσαλονικείς Ε/5: 16-23). 

     Β/. Συνεχής αδιάκοπη μελέτη του Λόγου του Θεού. Στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Σ/6, εδάφ. 17) αναφέρεται: «και λάβετε την περικεφαλαίαν της σωτηρίας και την μάχαιραν του Πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού». Ο Λόγος του Θεού είναι το μόνο επιθετικό όπλο που έχει ο Χριστιανός, είναι η «μάχαιρα» με την οποία θα σταθούμε και θα αγωνιστούμε μέσα σ’ έναν κόσμο άγνοιας και σκότους και θα νικήσουμε. 

   Η μελέτη (όχι το διάβασμα) του Λόγου του Θεού είναι ένα σπουδαίο κεφάλαιο μέσα στην πνευματική μας ζωή. Η εντολή του Θεού προς το λαό Ισραήλ ήταν: «Δεν θέλει απομακρυνθή τούτο το βιβλίον του νόμου από του στόματός σου, αλλ' εν αυτώ θέλεις μελετά ημέραν και νύκτα, διά να προσέχης να κάμνης κατά πάντα όσα είναι γεγραμμένα εν αυτώ, διότι τότε θέλεις ευοδούσθαι εις την οδόν σου, και τότε θέλεις φέρεσθαι μετά συνέσεως» (Ιησούς τ. Ναυή, κεφ. Α/1, εδ. 8). Ένας φίλος μου είπε: Πώς διαβάζετε ένα βιβλίο συνέχεια; Εγώ άμα διαβάσω ένα βιβλίο μία ή δύο φορές, μετά δεν μπορώ να το ξανά διαβάσω. Τι αφέλεια, τι άγνοια! Τούτη η συνεχής, συστηματική μελέτη του Λόγου του Θεού αφορά όλους, νέους, γέρους αλλά και παιδιά. Στο βιβλίο των «Παροιμιών» (κεφ. ΚΒ/22, εδ. 6) αναφέρεται: «Δίδαξον το παιδίον εν αρχή της οδού αυτού και δεν θέλει απομακρυνθή απ' αυτής ουδέ όταν γηράση». 

    Ο Απόστολος Παύλος αγωνιζόταν χωρίς να υπολογίζει το κόστος, δίχως να δίνει σημασία στις πληγές της μάχης. Αγωνιζόταν ημέρα και νύκτα με ζήλο, με πάθος για την υπόθεση του Ευαγγελίου. Αποτέλεσμα; Καρπός πολύς. Έγινε ο διδάσκαλος των Εθνών. Η εκκλησιαστική ιστορία τον κατέταξε «πρώτον μετά τον Έναν». Αμέτρητες ψυχές στον ουρανό την ημέρα εκείνη θα ευχαριστούν τον Κύριο του Παύλου αλλά και τον Παύλο για την πιστότητά του, τη συνέπειά του, για τον αγώνα του.

     Συμπέρασμα. Το Χριστιανό εργάτη θα πρέπει να διακρίνει : 

    Αφοσίωση, για να μπορεί να είναι καλός εργάτης. 

    Να είναι σωστός και νόμιμος αγωνιστής, όπως ο καλός αθλητής, 

    Να αγωνίζεται επίμονα και επίπονα, όπως ο καλός γεωργός. ---

ΜΕΜΦΙΒΟΣΘΕ

 
Βιβλίο "A΄ ΣΑΜΟΥΗΛ", κεφ. ΛΑ/31, εδάφ. 1,2.                   (Παλαιά Διαθήκη).

1 Οι δε Φιλισταίοι επολέμουν κατά του Ισραήλ και έφυγον οι άνδρες του Ισραήλ από προσώπου των Φιλισταίων και έπεσον πεφονευμένοι εν τω όρει Γελβουέ. 

2 Και κατέφθασαν οι Φιλισταίοι τον Σαούλ και τους υιούς αυτού και επάταξαν οι Φιλισταίοι τον Ιωνάθαν και τον Αβιναδάβ και τον Μελχί-σουέ, τους υιούς του Σαούλ. 

Βιβλίο "Β΄ ΣΑΜΟΥΗΛ", κεφ. Θ/9, εδάφ. 1 - 13. 

1 Και είπεν ο Δαβίδ, Μένει τις έτι εκ του οίκου του Σαούλ, διά να κάμω έλεος προς αυτόν χάριν του Ιωνάθαν; 

2 Ήτο δε δούλός τις εκ του οίκου του Σαούλ, ονομαζόμενος Σιβά. Και εκάλεσαν αυτόν προς τον Δαβίδ, και είπε προς αυτόν ο βασιλεύς, Συ είσαι ο Σιβά; Ο δε είπεν, Ο δούλος σου. 

3 Και είπεν ο βασιλεύς, Δεν μένει τις έτι εκ του οίκου του Σαούλ, διά να κάμω προς αυτόν έλεος Θεού; Και είπεν ο Σιβά προς τον βασιλέα, Έτι υπάρχει υιός του Ιωνάθαν, βεβλαμμένος τους πόδας. 

4 Και είπε προς αυτόν ο βασιλεύς, Που είναι ούτος; Ο δε Σιβά είπε προς τον βασιλέα, Ιδού, είναι εν τω οίκω του Μαχείρ, υιού του Αμμιήλ, εν Λό-δεβάρ. 

5 Τότε έστειλεν ο βασιλεύς Δαβίδ και έλαβεν αυτόν εκ του οίκου του Μαχείρ, υιού του Αμμιήλ, εκ Λό-δεβάρ. 

6 Και ότε ήλθε προς τον Δαβίδ ο Μεμφιβοσθέ, υιός του Ιωνάθαν, υιού του Σαούλ, έπεσε κατά πρόσωπον αυτού και προσεκύνησε. Και είπεν ο Δαβίδ, Μεμφιβοσθέ Ο δε είπεν, Ιδού, ο δούλός σου. 7 Και είπεν ο Δαβίδ προς αυτόν, Μη φοβού διότι βεβαίως θέλω κάμει προς σε έλεος, χάριν Ιωνάθαν του πατρός σου, και θέλω αποδώσει εις σε πάντα τα κτήματα Σαούλ του πατρός σου και συ θέλεις τρώγει άρτον επί της τραπέζης μου διά παντός. 

8 Ο δε προσεκύνησεν αυτόν και είπε, Τις είναι ο δούλός σου, ώστε να επιβλέψης εις τοιούτον κύνα τεθνηκότα οποίος εγώ; 

9 Και εκάλεσεν ο βασιλεύς τον Σιβά, τον δούλον του Σαούλ, και είπε προς αυτόν, Πάντα όσα είχεν ο Σαούλ και πας ο οίκος αυτού έδωκα εις τον υιόν του κυρίου σου 

10 θέλεις λοιπόν γεωργεί την γην δι' αυτόν, συ και οι υιοί σου, και οι δούλοί σου, και θέλεις φέρει τα εισοδήματα, διά να έχη ο υιός του κυρίου σου τροφήν να τρώγη πλην ο Μεμφιβοσθέ, ο υιός του κυρίου σου, θέλει τρώγει διά παντός άρτον επί της τραπέζης μου. Είχε δε ο Σιβά δεκαπέντε υιούς και είκοσι δούλους. 

11 Ο δε Σιβά είπε προς τον βασιλέα, Κατά πάντα όσα προσέταξεν ο κύριός μου ο βασιλεύς τον δούλον αυτού, ούτω θέλει κάμει ο δούλός σου. Ο δε Μεμφιβοσθέ, είπεν ο βασιλεύς, θέλει τρώγει επί της τραπέζης μου, ως εις των υιών του βασιλέως. 

12 Είχε δε ο Μεμφιβοσθέ υιόν μικρόν, ονομαζόμενον Μιχά. Πάντες δε οι κατοικούντες εν τω οίκω του Σιβά ήσαν δούλοι του Μεμφιβοσθέ. 

13 Και ο Μεμφιβοσθέ κατώκει εν Ιερουσαλήμ διότι έτρωγε διά παντός επί της τραπέζης του βασιλέως ήτο δε χωλός αμφοτέρους τους πόδας. 

         ΣΧΟΛΙΑ : 

       Πρόκειται για μια ρομαντική και ιδιαίτερα συγκινητική ιστορία που μας βοηθάει να καταλάβουμε πόσο μεγάλη είναι η Χάρη και η Αγάπη του Θεού, που δεν την αξίζαμε. Συμβολικά η ιστορία αυτή μας δίνει την εικόνα της Σωτηρίας μας, που η πλούσια Χάρη του Θεού προσφέρει στον κάθε αμαρτωλό άνθρωπο "δωρεάν, κατά χάριν" (Εφεσίους Β/2: 8). Είναι μια ιστορία αγάπης, φιλίας, αφοσίωσης, ανάμεσα στον Δαυίδ και τον Ιωνάθαν. Πράγματι υπήρξε μια μεγάλη η φιλία που συνέδεε το Δαβίδ με τον Ιωνάθαν. Μέσα στο Λόγο του Θεού υπάρχει "ο ύμνος της Αγάπης" (Α΄ Κορινθίους, ΙΓ/13), υπάρχει "ο ύμνος της μετάνοιας", που είναι στα λόγια που είπε ο Ζακχαίος μετά τη σωτηρία του: «Σταθείς δε ο Ζακχαίος, είπε προς τον Κύριον Ιδού, τα ημίση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδω εις τους πτωχούς, και εάν συκοφάντησα τινά εις τι, αποδίδω τετραπλούν» (Λουκάς ΙΘ/19: 8). Επίσης διακρίνεται και "ο ύμνος της φιλίας", που αναφέρεται στο Κ/20 κεφάλαιο του βιβλίου και που δείχνει τη βαθιά σχέση φιλίας που υπήρχε μεταξύ του Δαβίδ και του Ιωνάθαν. 

      Ο Ιωνάθαν αγαπούσε το Δαβίδ, όπως αγαπούσε την ψυχή του (εδ. 17). «Εσύ θα είσαι πρώτος και θα γίνεις βασιλιάς είχε πει στο Δαβίδ και εγώ θα είμαι δεύτερος», ενώ ήταν παιδί του βασιλιά Σαούλ και δικαιούνταν τη βασιλεία (Α΄ Σαμουήλ ΚΓ/23: 17). Ήταν μια μεγάλη και ειλικρινής φιλία που δεν τελειώνει με το θάνατο του Ιωνάθαν. Προτού ο Ιωνάθαν πεθάνει στον πόλεμο, είπε στον Δαβίδ: "Να είσαι καλός με τα παιδιά μου". 

     Ο Δαυίδ όχι μόνο δεν ξεχνά το φίλο του μετά το θάνατό του, αλλά ψάχνει, για να βρει κάποιο συγγενικό πρόσωπο του Ιωνάθαν, για να κάνει έλεος σ’ αυτό. Πόσο μοιάζει τούτη η αγάπη με την Αγάπη του Θεού! Τούτη η αγάπη ψάχνει και σήμερα, για να βρει μια ψυχή και να κάνει έλεος σ’ αυτήν. Γι’ αυτό ξημέρωσε και τούτη η ημέρα. Με ενδιαφέρον ο Θεός ρωτάει: «Μένει τις έτι;», υπάρχει κάποιος ακόμα; κάποιος που να επιθυμεί τη Σωτηρία μου; «Ναι απαντά ο Yιός υπάρχει μία ψυχή εκεί …….. μια άλλη κάπου αλλού….". 

   Γι’ αυτό ξημέρωσε η μέρα τούτη. Δεν ξημέρωσε, για να τελειώσουμε εμείς κάποιες μισοτελειωμένες δουλειές ή για να πάμε εκδρομή. Ξημέρωσε ο Θεός την ημέρα, για να ψάξει ο Κύριος, για να ακούσει κάποια ψυχή για το Θεό, για την αγάπη που έχει για τον αμαρτωλό άνθρωπο, για τη σωτηρία που είναι πρόθυμος να προσφέρει και σήμερα σε κάθε ψυχή που θα μετανοήσει και θα εκζητήσει το πρόσωπό Του μέσα στη ζωή της. Ψάχνει ο Κύριος με υπομονή, με επιμονή, για να ελεήσει μια ψυχή και σήμερα. 

   Αφού έψαξε ο Δαυίδ μέσω του Σιφά, ενός πρώην υπηρέτη στον οίκο του Σαούλ, βρήκε ένα παιδί του Ιωνάθαν ονόματι: Μεμφιβοσθε. Όταν έφτασε από την Ιεζραέλ η είδηση για το θάνατο του Σαούλ και του Ιωνάθαν, η βρεφοκόμος του Μεφιβοσθέ σήκωσε το πεντάχρονο αγόρι και τράπηκε σε φυγή πανικόβλητη. Κάποια στιγμή το παιδάκι "έπεσε και έμεινε ανάπηρο" και από τα δύο του πόδια (Β' Σαμουήλ Δ/4: 4). Η ζωή του ανθρώπου αυτού ήταν πολύ δύσκολη, αφού πλέον ήταν ανήμπορος και ασθενικός. 

    Ο άνθρωπος αυτός δε διαθέτει τίποτα επάνω του για να προσελκύσει την  εύνοια του βασιλιά. Αυτή και ακόμα χειρότερη είναι η κατάσταση του ανθρώπου μακριά από το Θεό. Είναι ανίκανος για κάθε καλό, κουτσός, ανήμπορος για τον εαυτόν του, τυφλός για τα πνευματικά πράγματα, για την αιώνια ζωή, παρά το γεγονός ότι σύμφωνα με τους ιατρούς η όρασή του είναι οξύτατη. Αυτός είναι ο άνθρωπος, ιδιαίτερα στην εποχή μας που εξέλειπαν οι ηθικές αξίες και ο άνθρωπος στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις απομακρύνεται ολοένα και πιο πολύ από το Θεός, βαδίζοντας προς την ολοκληρωτική καταστροφή του. Μπορεί να ζει μέσα σε πολλά υλικά αγαθά, αλλά περισσότερο από κάθε άλλη εποχή είναι "γυμνός", είναι "ανικανοποίητος", είναι νεκρός για το Θεό. Απέκτησε πολλά ο άνθρωπος και αντί να στρέψει το βλέμμα προς το Θεό, από τον οποίο έρχεται «πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον» (Ιακώβου Α/1: 17), επανέλαβε τα λόγια του άφρονα πλούσιου της παραβολής: «Ψυχή μου έχεις πολλά αγαθά, φάε, πείε και εφρένου» (Λουκάς ΙΒ/12: 19).

     Μόνον ο Θεός μπορεί να γεμίσει την ψυχή του ανθρώπου και με κανένα υλικό αγαθό δε μπορεί να γίνει αυτό. Ο μεγάλος Γάλος φυσικομαθηματικός Πασκάλ (1623 - 1662) έλεγε: «Η ψυχή του ανθρώπου είναι ένα άπειρο και μόνον με άλλο άπειρο μπορεί να γεμίσει». Αυτό το άλλο άπειρο είναι ο Θεός. Αυτόν τον ανικανοποίητο, τον κουρασμένο, και ταλαιπωρημένο ψάχνει να βρει ο Θεός, για να κάνει σ’ αυτόν Έλεος. Η ψυχή, λέει ο Ψαλμωδός, κατοικεί «εν γη ερήμω, ξηρά και ανύδρω» (Ψαλμός ΞΓ/63, εδ. 1).  

    «Και έστειλε ο βασιλεύς και έλαβεν αυτόν εκ του οίκου του» (εδ. 5) Για να χρειαστεί τόση προσπάθεια να τον βρει, σημαίνει ότι ήταν κρυμμένος, ήταν παντελώς άγνωστος. Είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας, ο άνθρωπος να θέλει να κρυφτεί από το Θεό. Αποφεύγει ο άνθρωπος το Θεό. Θεωρεί το Θεό της Αγάπης ως ένα αδυσώπητο κριτή και σκληρό τιμωρό, κάποιον που θέλει να του στερήσει την ελευθερία και την ευτυχία του. Ο τρόπος με τον οποίο ενεργεί ο Δαβίδ δείχνει πώς ο Θεός κάνει χάρη σε όλους του ανθρώπους. Ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας έχει γίνει "εχθρός του Θεού" (Ρωμαίους Α/1: 30). Δε διαθέτει τίποτα απολύτως ο άνθρωπος που να αξίζει την εύνοια του Θεού. Ο Θεός όμως τον αναζητάει και είναι έτοιμος να τον υποδεχτεί με καλοσύνη και να του συγχωρήσει όλες τις αμαρτίες του και να τον αποκαταστήσει.   

    Φανταστείτε τη μεγάλη έκπληξη αυτού του ανθρώπου, όταν του είπαν ότι τον ζητάει ο Βασιλιάς! Ψυχή, μην εκπλήσσεσαι σήμερα που ακούς την πρόσκληση του Θεού που σε καλεί να πας κοντά Του. Καλεί τον κάθε Θωμά που δεν πιστεύει και σήμερα: "Έλα Θωμά, Κώστα, Μαρία…. να με γνωρίσεις, να γνωρίσεις την Αγάπη μου" (Α΄ Ιωάννου Δ/4: 8), να γνωρίσεις τα σχέδιά μου για σένα, τη συγχώρεση, την αιώνια ζωή που ο Θεός προσφέρει στα δικά Του παιδιά  (Α΄ Ιωάννου Ε/5: 11). 

      Ο ταλαίπωρος, ο σακατεμένος αυτός άνθρωπος καθώς πλησίασε το Βασιλιά, «έπεσε κατά πρόσωπο αυτού και τον προσκύνησε". Μόνον μέσα από την ταπείνωση μπορεί η ψυχή να γνωρίσει το Θεό. «έτσι λέει ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, αυτός που κατοικεί την αιωνιότητα, του οποίου το όνομα είναι: Ο Άγιος: Εγώ κατοικώ στα υψηλά και σε άγιο τόπο και μαζί με του συντετριμμένου την καρδιά και του ταπεινού το πνεύμα, για να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών και να ζωοποιώ την καρδιά των συντετριμμένων» (Ησαΐας ΝΖ/57, εδ. 15). 

    Σε τούτη τη δειλή, την ανήμπορη, τη φοβισμένη, την τρεμάμενη ψυχή, έρχεται να της πει ο ίδιος ο Βασιλιάς: «Μη φοβάσαι». Αναμφισβήτητα ζούμε στην εποχή του τρόμου και του φόβου. Φοβάται ο άνθρωπος για το σήμερα, φοβάται για το αύριο, το μεθαύριο, φοβάται ο ένας τον άλλο και η αλυσίδα αυτή του φόβου δεν τελειώνει πουθενά. Φόβος παντού και πάντοτε, όμως έρχεται η γλυκιά φωνή του Θεού να πει στην κάθε ψυχή: "Μη φοβάσαι γιατί ο Θεός σε αγαπάει και σε προσκαλεί να πας κοντά Του". 

    Κανένας δεν πήγε στο Βασιλιά να του πει: "Ξέρεις, το παιδί του φίλου σου … αν μπορείς να κάνεις κάτι γι’ αυτό". Η πρωτοβουλία ήταν από τον ίδιο το Βασιλιά. Η πρωτοβουλία για τη σωτηρία μας είναι από τον ίδιο το Θεό. Αυτός πρώτος μας αγάπησε (Α΄ Ιωάννου Δ/4: 19), γιατί "ο Θεός είναι Αγάπη" (Α΄ Ιωάννου Δ/4: 8). Ενδιαφέρεται για τον κάθε άνθρωπο και είναι τόσο μεγάλη η αγάπη Του, «ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, ίνα μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν αλλά να έχει αιώνια ζωή» (Ιωάννης Γ/3: 16). Πρώτος ο Θεός έκανε δια Ιησού Χριστού, ένα τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο Σωτηρίας για τον αμαρτωλό άνθρωπο, ένα Έργο στο οποία καλείται ο άνθρωπος να πάρει θέση σ' αυτή τη ζωή. Καλείται μέσα στην ελευθερία του, να το αποδεχθεί και να το πιστέψει ή να το απορρίψει.  

    Ο Μεμφιβοσθέ προερχόταν  από τον οίκο του Σαούλ, ο οποίος ήταν εχθρικός προς τον οίκο του Δαυίδ. Όμως ο Δαυίδ τον αγάπησε χάριν του φίλου του Ιωνάθαν, του πατρός αυτού. Εμάς όντας εχθροί Του, ο Θεός μας αγάπησε χάριν του Υιού Του, τον οποίο πιστεύουμε και ομολογούμε, ως μόνο Σωτήρα, λυτρωτή μας και Κύριό μας (Πράξεις Δ/4: 12). Δεν αξίζαμε κάτι ούτε είμαστε καλύτεροι από τους άλλους ανθρώπους, ίσως από πολλούς να είμαστε χειρότεροι, όμως ο Πατέρας μας που είναι στον ουρανό, μας δέχεται, μας αποκαλεί παιδιά Του και κληρονόμους Του. «Αυτό το Πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα ημών ότι είμεθα τέκνα Θεού. Εάν δε τέκνα και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού, εάν συμπάσχωμεν, διά να γείνωμεν και συμμέτοχοι της δόξης αυτού» (Ρωμαίους Η/8: 16,17). Τούτο δε γίνεται χάριν του Υιού Του, του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, που έχυσε το αίμα του πάνω στο σταυρό, για να μας λυτρώσει και να μας καθαρίσει από την αμαρτία (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7). Η αγάπη του Θεού προσφέρεται και σήμερα σε κάθε άνθρωπο, χωρίς καμία διάκριση. Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης (Πράξεις Ι/10: 34). Καλεί όλους τους ανθρώπους, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκονται, όπου κι αν βρίσκονται, γιατί θέλει «να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4). 

     Ο Απ. Παύλος αναφέρει στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Ε/5, εδ. 10): «Διότι, εάν εχθροί όντες εφιλιώθηκεν με τον Θεόν δια του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ μάλλον φιλιωθέντες θέλομεν σωθεί δια της ζωής αυτού». Και στην επιστολή «προς Κολοσσαείς»  (κεφ Α/1, εδ. 21) αναφέρει: «Και σας οίτινες ήσθε ποτέ απηλλοτριωμένοι και εχθροί κατά την διάνοιαν με τα έργα τα πονηρά».

     Τέτοιες ψυχές καλεί και σήμερα ο Κύριος, για να κάνει σ' αυτές ένα τέλειο Έργο σωτηρίας. Ο Δαυίδ παρατηρούμε ότι δεν κάλεσε τον υιό του Ιωνάθαν, για να τον ελεήσει, τουλάχιστον όπως εμείς εννοούμε την ελεημοσύνη. (Έδωσα κάτι σε κάποιον, για να τον βοηθήσω). Ο Δαυίδ έδωσε εντολή στο δούλο του Σιβά και του είπε: «Πάντα όσα είχε ο Σαούλ και πας ο οίκος αυτού, έδωκα εις τον υιόν του Κύριού σου» (εδ. 9). Εδώ δε μιλάμε για θεωρητική αγάπη, αλλά για την πρακτική αγάπη που είναι έτοιμη να δώσει τα πάντα. Στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Η/8 εδ. 32) αναφέρεται: «Ο Θεός μαζί με το Χριστό μας χάρισε τα πάντα». 

     Τούτος ο άνθρωπος πίστεψε στην πρόσκληση, άφησε τα πάντα και ήρθε μπροστά στο Βασιλιά. Αυτό είναι το πρώτο βήμα, το μεγάλο το αποφασιστικό. Τούτο είναι το έργο που πρέπει να κάνει ο άνθρωπος, καθώς ο Θεός καλεί σήμερα "όλους τους κουρασμένους και φορτωμένους να έρθουν σ’ αυτόν με σκοπό να τους αναπαύσει" (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Χρειάζεται να πιστέψει ο άνθρωπος σε Εκείνον τον οποίον ο Θεός απέστειλε, γιατί Αυτός είναι η ζωή και η Ανάσταση (Ιωάννης ΙΑ/11: 25). Αυτός είναι η οδός που οδηγεί κατ’ ευθείαν στον Πατέρα (Ιωάννης ΙΔ/14: 6). «Και δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η Σωτηρία, ούτε άλλο πρόσωπο είναι δεδομένο από τον ουρανό για να σωθούμε». (Πράξεις Αποστόλων, κεφ. Δ/4, εδ. 12). Γι’ αυτό και μόνον μια ημέρα, που ο Θεός έχει προσδιορίσει, ολόκληρη η ανθρωπότητα θα κριθεί και θα χωριστεί στα δύο. "και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως" (Ιωάννης Ε/5: 29). Στο Ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην»  (κεφ Γ/3 εδαφ. 19), αναφέρεται: «Αύτη είναι η κρίσις, ότι το φως ήρθε εις τον κόσμον, αλλά οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι μάλλον παρά το φως γιατί τα έργα τους ήταν πονηρά». Ο άνθρωπος θα κριθεί, αν δέχτηκε τον κεχρισμένο Σωτήρα του ουρανού τον Ιησού Χριστό, ως προσωπικό του Σωτήρα & Λυτρωτή ή τον απέρριψε, μέσα στην ελευθερία που ο Θεός του είχε προσφέρει.

   Καλεί και σήμερα ο Κύριος την κάθε ψυχή: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). «Πάλιν απέστειλεν άλλους δούλους, λέγων, είπατε προς τους προσκεκλημένους ιδού, το γεύμα μου ητοίμασα, οι ταύροι μου και τα θρεπτά είναι εσφαγμένα και πάντα είναι έτοιμα έλθετε εις τους γάμους» (Ματθαίος ΚΒ/22: 4). «Λέγει προς αυτούς ο Ιησούς Έλθετε, γευματίσατε» (Ιωάννης ΚΑ/21: 12).

     Όμως οι άνθρωποι αποδοκίμασαν την πρόσκληση. Όσοι δεν είχαν αγοράσει αγρό ή βόδια ή δεν είχαν λάβει γυναίκα (Λουκάς ΙΔ/14: 18-20) «καταγέλασαν και εμυκτήρισαν» (Β΄ Χρονικόν, κεφ. Λ/30, εδάφ. 10, 11). Παρ’ όλα αυτά ο Θεός της αγάπης δεν απελπίζεται μπροστά στην αδιαφορία του ανθρώπου, συνεχίζει να προσκαλεί τον άνθρωπο, για να τον σώσει. Απορεί με τη συμπεριφορά του ανθρώπου και παραγγέλνει με τον προφήτη του: «Ειπέ προς αυτούς Ζω εγώ, λέγει Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από της οδού αυτού και να ζή, επιστρέψατε, επιστρέψατε από των οδών υμών των πονηρών, δια τι να αποθάνητε» (Ιεζεκιήλ, κεφ. ΛΓ/33, εδ. 11). 

    Τούτος ο άνθρωπος άκουσε την πρόσκληση, πίστεψε σ’ αυτήν και ερχόμενος ενώπιον του Βασιλιά ταπεινώθηκε ολοκληρωτικά μπροστά του. Ο ψαλμωδός αναφέρει: «Θυσίαι του Θεού είναι πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει» (Ψαλμός ΝΑ/51, εδ. 17). Αφού προσκύνησε αυτόν, ξεστόμισε εκείνο το συνταρακτικό: "Ποιος είμαι εγώ, Κύριε, ώστε να επιβλέψεις σε μένα; Εγώ είμαι ένα ψόφιο σκυλί" (κύνα τεθνηκότα). Αλήθεια ποιος έχει τη δύναμη να ταπεινωθεί μπροστά στο Θεό τόσο πολύ; Οι άνθρωποι στην παραμικρή τους κουβέντα συνεχώς επαναλαμβάνουν: "Εγώ, ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ξέρεις τι είμαι εγώ". Μια κοπέλα στη δουλειά μου έλεγε: "Ξέρεις τι είμαι εγώ; Έχω βγάλει το Πολυτεχνείο με άριστα, διδάσκω στο Πανεπιστήμιο ….. κλπ". Όλα τούτα για το Θεό, για την ψυχή της και για τη σωτηρία της είναι «μηδέν». Όλα αυτά θα παρέλθουν. Σε μία γελοιογραφία παρουσιάζεται ο χάρος σ' έναν παππού. "Πάμε του λέει". Τον κοιτάζει ο παππούς και απαντάει: "Την περίμενα τούτη την ώρα, γι' αυτό διάβασα ιστορία, χημεία, λογοτεχνία..." Αφού τον άκουσε του απαντάει ο χάρος: "Όλα αυτά ήταν, για να μην πας αδιάβαστος". Δεν καταφρονώ τη γνώση, απεναντίας, όμως μπροστά στο Θεό εκείνη την ημέρα όλα αυτά θα είναι "λαμπάδες" που δε θ' ανάβουν.. 

     Ο άνθρωπος μακριά απ’ Εκείνον που είναι η πηγή της ζωής είναι νεκρός, είναι χώμα, είναι ένα "ψόφιο σκυλί", είναι ένα τίποτα. Μόνον μέσα από μια τέτοια ταπείνωση και αναγνώριση της αναξιότητάς του μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίσει τη σωτηρία, που ο Θεός προσφέρει δωρεάν «κατά χάριν» (Εφεσίους Β/2: 8). Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να οδηγηθεί ο άνθρωπος στη σωτηρία. «Και ο τελώνης μακρόθεν ιστάμενος, δεν ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς να υψώση εις τον ουρανόν, αλλ' έτυπτεν εις το στήθος αυτού, λέγων Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» (Λουκάς ΙΗ/18, εδ. 13). «είπε δε προς αυτόν ο υιός Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου, και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ υιός σου» (Λουκάς ΙΕ/15: 21). Αυτή την ταπείνωση θέλει ο Θεός. Μόνον έτσι δέχεται ο Θεός τον άνθρωπο. «Της δόξας προπορεύεται η ταπείνωση» (Παροιμίαι ΙΗ/18, εδ. 12). 

     Από την ώρα που θα έρθει η ψυχή μπροστά στο Θεό, έτσι όπως είναι μέσα από τη λάσπη και τα «γουρούνια» της αμαρτίας, κουτσός, αδύναμος, ανήμπορος, ο Κύριος τον δέχεται και καθώς τον βλέπει φοβισμένο έρχεται να του ψιθυρίσει μια φράση: «Μη φοβάσαι θέλω κάμει έλεος προς σε» (εδ. 7)  Ό,τι είναι δικό Μου θα είναι και δικό σου. «Ο Μεμφιβοσθέ θέλει τρώγει δια παντός άρτον επί της τραπέζης μου, ως εις των υιών του Βασιλεώς» (εδ. Δ/4: 11). Στο μεγάλο δείπνο που θα γίνει στον ουρανό θα καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι με το Θεό ως παιδιά Του και κληρονόμοι Του. Τι μεγάλες τιμές έχει επιφυλάξει ο Θεός για τα δικά του παιδιά! Στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Β/2, εδ. 7) αναφέρει: «Μας συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις εν Χριστώ Ιησού». Μη διστάζεις και μην αμφιβάλλεις, γιατί κατά τον ίδιο τρόπο ο Κύριος είναι έτοιμος να δεχθεί και σένα ψυχή. 

      Είπε ο Δαυίδ: "Μη φοβάσαι. Θέλω αποδώσει εις σε πάντα …" (εδ. 7). Κοντά στο Δαυίδ ο Μεφιβοσθέ επανέκτησε όλα όσα είχε χάσει. Η εντολή του βασιλιά ήταν: "Να επιστραφούν όλα τα κτήματα του Σαούλ και ο Μεμφιβοσθέ να τρώει ψωμί στο τραπέζι του". 

Κοντά στο Θεό ο άνθρωπος κερδίζει όλα εκείνα τα μεγάλα προνόμια τα οποία έχασε εξαιτίας της αμαρτίας. Στην επιστολή «Α΄ Πέτρου» (κεφ. Α/1, εδάφ. 3,4,) αναφέρεται : «Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις κατά το πολύ έλεος αυτού αναγέννησεν ημας εις ελπίδα ζώσαν δια της αναστάσεως του Ιησού Χριστού εκ νεκρών, εις κληρτονμίαν άφθαρτον και αμίαντον, πεφυλαγμένην εν τοις ουρανοις δι’ ημας». Για τον πιστό άνθρωπο, εν Χριστώ Ιησού στην επιστολή "προς Ρωμαίους"  (κεφ. Η/8: 16, 17) αναφέρει: «Αυτό το Πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα ημών, ότι είμεθα τέκνα Θεού. Εάν δε τέκνα και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού». 

    Ψυχή, μη διστάζεις, ο Θεός σε αγαπάει, σε θέλει κοντά Του και είναι έτοιμος να σου χαρίσει τα πάντα. Είναι έτοιμος να σου χαρίσει «εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν» (Α΄ Κορινθίους Β/2: 9). ---

      Υστερόγραφο.

      Η περιουσία του Σαούλ η οποία αποδόθηκε στον Μεμφιβοσθέ, θα πρέπει να ήταν πολύ μεγάλη αφού εργάζονταν σ' αυτήν ο Σιβά, οι 15 γιοί του και ακόμα 20 δούλοι (Β' Σαμουήλ Θ/9: 9,10 & ΙΘ/19: 17). Ο Σιβά προφανώς ζητούσε κάποια ευκαιρία για να γίνει αυτός κύριος της περιουσίας. Αυτή η ευκαιρία παρουσιάσθηκε όταν επαναστάτησε ο γιός του Δαβίδ, ο Αβεσσαλώμ εναντίον του πατέρα του για να του πάρει τη βασιλεία (Β' Σαμουήλ ΙΓ/13). Καθώς ο Δαβίδ έφευγε από την Ιερουσαλήμ, τον συνάντησε ο Σιβά προσφέροντάς του κάποια απαιτούμενα εφόδια. Σε ερώτηση του βασιλιά για το που βρισκόταν ο Μεμφιβοσθέ, ο Σιβά τον συκοφάντησε στο βασιλιά με τα λόγια: «Ιδού, κάθηται εν Ιερουσαλήμ διότι είπε, Σήμερον ο οίκος Ισραήλ θέλει επιστρέψει προς εμέ την βασιλείαν του πατρός μου» (Β' Σαμουήλ ΙΣ/16: 3). 

     Όταν κάνουμε το σωστό οι άνθρωποι θα μας διώξουν και θα μας συκοφαντήσουν. Ο ίδιος ο Κύριος λέει διαχρονικά στους δικούς Του: "Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών. Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι ένεκεν εμού" (Ματθαίος Ε/5: 10,11).Ο Κύριος Ιησούς μας έχει προειδοποιήσει: "Αν ο κόσμος σάς μισεί, να ξέρετε ότι πρωτύτερα από σας μίσησε εμένα" (Ιωάννης ΙΕ/15: 18). "Εάν εμέ εδίωξαν, και σας θέλουσι διώξει" (Ιωάννης ΙΕ/15: 20). Ο βασιλιάς τον πίστεψε, θεώρησε ότι ο Μεμφιβοσθέ τον είχε προδώσει και  πήρε απόφαση να δώσει τη γη του Μεμφιβοσθέ στον Σεβά. Στο βιβλίο των "Πράξεων των Αποστόλων" (κεφ. Ε/5, εδ. 40,41), αναφέρεται: "και προσκαλέσαντες τους αποστόλους, έδειραν και παρήγγειλαν να μη λαλώσιν εν τω ονόματι του Ιησού, και απέλυσαν αυτούς. Εκείνοι λοιπόν ανεχώρουν από προσώπου του συνεδρίου, χαίροντες ότι υπέρ του ονόματος αυτού ηξιώθησαν να ατιμασθώσι".

         Βιβλίο "Β' Σαμουήλ",  κεφ.  ΙΣ/16,  εδ.  1-4.

1 ΚΑΙ όταν ο Δαβίδ πέρασε λίγο την κορυφή, να, τον συνάντησε ο Σιβά, ο υπηρέτης τού Μεμφιβοσθέ, με δύο σαμαρωμένα γαϊδούρια, έχοντας επάνω τους 200 ψωμιά, και 100 τσαμπιά σταφίδες, και 100 αρμαθιές καλοκαιρινούς καρπούς, και ένα ασκί κρασί.

2 Και ο βασιλιάς είπε στον Σιβά: Γιατί τα φέρνεις αυτά; Και ο Σιβά είπε: Τα γαϊδούρια είναι για την οικογένεια του βασιλιά, για να κάθονται επάνω σ' αυτά, και τα ψωμιά και οι καλοκαιρινοί καρποί για να τρώνε οι νέοι· και το κρασί, για να πίνουν όσοι ατονήσουν μέσα στην έρημο.

3 Τότε, ο βασιλιάς είπε: Και πού είναι ο γιος τού κυρίου σου; Και ο Σιβά είπε στον βασιλιά: Να, κάθεται στην Ιερουσαλήμ· επειδή, είπε: Σήμερα ο οίκος Ισραήλ θα επιστρέψει σε μένα τη βασιλεία τού πατέρα μου.

4 Και ο βασιλιάς είπε στον Σιβά; Να, δικά σου είναι όλα τα υπάρχοντα του Μεμφιβοσθέ. Και ο Σιβά είπε: Παρακαλώ, με σεβασμό να βρω χάρη στα μάτια σου, κύριέ μου βασιλιά.

       Για όλο το διάστημα που ο Δαβίδ αναγκάστηκε να ζήσει μακριά από την πρωτεύουσα, ο Μεμφιβοσθέ από λύπη για την δύσκολη κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο  κύριός του, παραμέλησε εντελώς τον εαυτόν του και θρηνούσε για την κατάσταση της εξορίας στην οποία βρισκόταν ο βασιλιάς. Όταν ο Δαβίδ επέστρεψε νικητής στην Ιερουσαλήμ, μετά από συντριβή των επαναστατών και συνάντησε τον Μεμφιβοσθέ, επηρεασμένος ο βασιλιάς από τα συκοφαντικά λόγια που του είχε πει ο Σιβά, του είπε: "γιατί δεν ήρθες μαζί μου;" (Β' Σαμουήλ ΙΘ/19: 25). Ο Μεμφιβοσθέ απάντησε: 

26 Κύριέ μου βασιλιά, ο δούλος μου με απάτησε· επειδή, ο δούλος σου είπε: Θα στρώσω για τον εαυτό μου το γαϊδούρι, και θα ανέβω επάνω του, και θα πάω προς τον βασιλιά· επειδή, ο δούλος σου είναι χωλός·

27 και συκοφάντησε τον δούλο σου στον κύριό μου τον βασιλιά· όμως, ο κύριός μου ο βασιλιάς είναι σαν άγγελος του Θεού· κάνε, λοιπόν, το αρεστό στα μάτια σου·

28 επειδή, ολόκληρη η οικογένεια του πατέρα μου δεν ήταν παρά άξια θανάτου μπροστά στον κύριό μου τον βασιλιά· εσύ, όμως, κατέταξες τον δούλο σου ανάμεσα σ' εκείνους που έτρωγαν επάνω στο τραπέζι σου· και ποιο δίκαιο έχω πλέον εγώ, και γιατί να παραπονούμαι ακόμα προς τον βασιλιά; (Β' Σαμουήλ ΙΘ/19: 26-28).

       Ο Δαβίδ όταν άκουσε αυτά κατάλαβε ότι ήταν λάθος του που πίστεψε στα λόγια του Σιβά και ότι ο Μεμφβοσθέ ήταν αθώος. Έτσι άλλαξε την απόφασή του λέγοντας: "Εσύ και ο Σιβά μοιραστείτε τους αγρούς" (εδ. 29). Στα λόγια αυτά ο Μεμφιβοσθέ στάθηκε ατάραχος αποκαλύπτοντας την αγάπη του και την πιστότητά του προς το βασιλιά. Δεν υπολόγισε αν έχασε κάποια κτήματα από τη μοιρασιά και γι' αυτό η απάντησή του ήταν: "Και όλα ας τα πάρει (ο Σιβά), αφού ο κύριός μου ο βασιλιάς γύρισε στο σπίτι του με ειρήνη"  (εδ. 30).  Η ουσία των πραγμάτων, η μεγάλη χαρά του Μεμφιβοσθέ ήταν που ο κύριός του, ο βασιλιάς, επέστρεψε στον οίκον του και ήταν ασφαλής εν ειρήνη (εδ. 30). Τι μεγαλείο ψυχής που είχε τούτος ο άνθρωπος.

      Είναι φανερό ότι ο Μεμφηβοσθέ εκτιμούσε ό,τι είχε στη ζωή του και δε θρηνούσε για ό,τι δεν είχε. Με τη γνήσια και τίμια συμπεριφορά του αποτελεί για τον καθένα μας ένα ζωντανό παράδειγμα για μίμηση. ---

 

 

  

 

 

 

Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

Ο Απόστολος που διαβάζεται στις κηδείες. 

Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ή Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΣ.

 Επιστολή "Α. Θεσσαλονικείς", κεφ. Δ/4, εδάφ. 13-18.

13  Αδελφοί, δεν θέλω δε να αγνοήτε, περί των κεκοιμημένων, διά να μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα. 

14 Διότι εάν πιστεύωμεν ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας διά του Ιησού θέλει φέρει μετ' αυτού. 

15 Διότι τούτο σας λέγομεν διά του λόγου του Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες, όσοι απομένομεν εις την παρουσίαν του Κυρίου, δεν θέλομεν προλάβει τους κοιμηθέντας

16 επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ' ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον, 

17 έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θέλομεν αρπαχθή μετ' αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα, και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου. 

18 Λοιπόν παρηγορείτε αλλήλους με τους λόγους τούτους.

 Επιστολή "προς Εβραίους", κεφ. Θ/9, εδάφ. 28. 

"έτσι και ο Χριστός, ο οποίος μια φορά για πάντα προσφέρθηκε για να σηκώσει τις αμαρτίες πολλών, θα φανεί για μια δεύτερη φορά χωρίς αμαρτία σ' εκείνους που τον προσμένουν για σωτηρία". 

         ΣΧΟΛΙΑ : 

        Το θέμα της σημερινής μας μελέτης είναι : «Ο Κύριος θα κατέβει από τον ουρανό». Την ώρα της ανάληψης του Ιησού Χριστού, καθώς οι μαθητές απορημένοι κοίταζαν προς τον ουρανό, δύο άντρες με ιμάτια λευκά στάθηκαν πλησίον αυτών και είπαν : «Ανδρες Γαλιλαίοι, τι ίστασθε βλέποντες εις τον ουρανόν. Ούτος ο Ιησούς, όστις, όστις αναλήφθη αφ’ ημών, θέλει έλθει ούτω καθ’ ον τρόπον ήδεται Αυτόν πορευμόμενον εις τον ουρανόν” (Πράξεις Α/1: 10-11). 

       Σε πάρα πολλά σημεία ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει ότι ο Χριστός θα  έρθει και πάλι. Και όταν θα έρθει, θα λάβει χώρα ένας μεγάλος χωρισμός. Αυτή είναι η έννοια της παραβολής των "δέκα παρθένων" (Ματθαίος ΚΕ/25: 1-12). Δέκα κορίτσια από την ίδια Εκκλησία, με τα ίδια πιστεύω, με τους ίδιους σκοπούς, με τις ίδιες προσδοκίες, που σκοπό είχαν να γίνουν μέλη μιας γαμήλιας πομπής, ξαφνικά, αλλά και ανέλπιστα χωρίστηκαν. Το ίδιο περιεχόμενο έχει και η παραβολή (Ματθαίος ΙΓ/13: 47-50). «συνέλεξαν τα καλά εις αγγεία, τα δε αχρεία έριξαν έξω». Επίσης (Ματθαίος ΙΓ/13: 42-43).

      Αυτός ο ίδιος ο Κύριος Iησούς Χριστός θα έρθει και πάλι. Αυτή τη φορά δε θα πατήσει τούτη την πολύπαθη γη μας, αλλά θα έλθει στις νεφέλες, για να παραλάβει την εκκλησία του, τους πιστούς, τους δικούς Του, τους οποίους απέκτησε με το ίδιο του το αίμα (Πράξεις Κ/20: 28). 

      Καθώς ο Κύριος θα έλθει, δύο γεγονότα θα πραγματοποιηθούν. Ένα ουράνιο σάλπισμα θα ακουστεί πάνω από τον πολύπαθο πλανήτη μας. Αν θα το ακούσουν όλοι τούτο το σάλπισμα, δεν το γνωρίζουμε, ένα μόνον γνωρίζουμε, ότι εκείνοι για τους οποίους προορίζεται σίγουρα θα το ακούσουν. Τούτο το ουράνιο σάλπισμα σε δύο κατηγορίες ανθρώπων θα απευθύνεται : Πρώτα σε όλους εκείνους που έχουν πεθάνει και οι οποίοι, όταν ζούσαν, ήταν πιστοί του Χριστού. Γι’ αυτούς θα είναι το μεγάλο σύνθημα, για να αναστηθούν. Και η δεύτερη κατηγορία θα είναι οι πιστοί άνθρωποι που δεν έχουν πεθάνει. Γι’ αυτούς θα είναι το σύνθημα, για να αρπαγούν στον αέρα. 

    Πρώτα λοιπόν θα γίνει η ανάσταση των νεκρών. Δε θα αναστηθούν όλοι οι νεκροί. Θα αναστηθούν μόνον «οι αποθανόντες εν Χριστώ». Θα αναστηθούν μόνον όσοι, ενώ ζούσαν εδώ στη γη, ήταν πιστοί του Χριστού. Αυτή θα είναι η πρώτη ανάσταση. (Αποκάλυψη Κ/20: 6). Κάποια στιγμή μέσα στην ιστορία, αφού θα έχουν περάσει χίλια χρόνια από την πρώτη ανάσταση, θα ακολουθήσει και δεύτερη ανάσταση (Αποκάλυψη Κ/20: 5,6,13). Ο Λόγος του Θεού στο σημείο αυτό μας διευκρινίζει: «Μακάριος και Άγιος όποιος έχει μέρος στην πρώτη ανάσταση» (Αποκάλυψη Κ/20: 6). 

     Η πρώτη θα είναι «ανάσταση ζωής», η δεύτερη θα αφορά όλους εκείνους που απέρριψαν το Χριστό στη ζωή τους και θα είναι «ανάσταση κρίσεως». (Ιωάννης Ε/5: 29). Ξαφνικά μετά από εκείνο το ουράνιο σάλπισμα κάποιοι άνθρωποι θα εξαφανιστούν από προσώπου γης. Ο Λόγος τους Θεού μας διευκρινίζει: «Δύο θα είναι επί μας κλίνης, ο ένας παραλαμβάνεται ο άλλος αφήνεται». Δύο γυναίκες θα αλέθουν μαζί, η μία παραλαμβάνεται η άλλη αφήνεται». Δύο άνθρωποι θα είναι στον αγρό, ο ένας παραλαμβάνεται ο άλλος αφήνεται» (Λουκάς ΙΖ/17: 34-36). 

      Αυτός θα είναι ο μεγάλος χωρισμός. Αλήθεια πώς θα γίνει τούτος ο χωρισμός και ποια θα είναι τα κριτήρια τα οποία θα χρησιμοποιήσει ο Κύριος; Ποιους θα πάρει ο Κύριος και ποιους θα αφήσει; Γενικά στο νου του ανθρώπου υπάρχει η αντίληψη ότι ο Κύριος θα πάρει μαζί τους όλους εκείνους τους θρησκευόμενους ανθρώπους, που όταν ζούσαν, εκτελούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, πήγαιναν στην εκκλησία, κήρυτταν το Λόγο του Θεού, μιλούσαν σε πλατείες (Λουκάς ΙΓ/13: 26) κλπ. Σε αυτήν τη λαθεμένη ανθρώπινη αντίληψη ο Κύριος ήταν σαφής και κατηγορηματικός. Όχι, δε θα είναι αυτό το κριτήριο. «Δεν θα εισέλθει στην βασιλεία των ουρανών όποιος λέγει προς εμέ, Κύριε, Κύριε» (Ματθαίος Ζ/7: 21). Ακόμα και λειτουργοί της Εκκλησίας και κήρυκες του Ευαγγελίου εκείνη την ημέρα του μεγάλου χωρισμού δε θα αποτελέσουν μέρος της Εκκλησίας του Χριστού. Δε θα τους παραλάβει ο Κύριος. «Πολλοί θα πουν προς Εμένα εκείνη την ημέρα. Κύριε, Κύριε, δεν προφητεύσαμε στο όνομά σου. Και στο όνομά σου δεν βγάλαμε δαιμόνια και στο όνομά σου δεν κάναμε θαύματα πολλά. Και τότε θα ομολογήσω προς αυτούς, ότι ποτέ δε σας εγνώρισα, φύγετε από Εμένα οι εργαζόμενοι την ανομία» (Λουκάς Ζ : 22,23).

      Συνεπώς δε θα αναστηθούν οι θρήσκοι, όσο σπουδαία θέση και αν έλαβαν, όσο σωστά και αν εκτέλεσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Κοντά στο Χριστό εκείνη την ημέρα του μεγάλου χωρισμού θα βρεθούν όλοι εκείνοι που επιθύμησαν, επεδίωξαν και απέκτησαν μια καινούργια σχέση με το Θεό, δια της αναγεννήσεως. (Ιωάννης Γ/3: 3), όλοι εκείνοι που οδηγούντο από το Πνεύμα του Θεού. Που το Πνεύμα του Θεού κατοικούσε μέσα στην καρδιά τους και ήταν αυτός ο οδηγός τους στη ζωή. Αν οι πέντε παρθένες χαρακτηρίστηκαν "φρόνιμες" και μπήκαν μαζί με το νυμφίο στους γάμους, δεν ήταν γιατί εκείνες δεν κοιμήθηκαν. Μπήκαν μαζί με τον Κύριο, γιατί στις λαμπάδες τους υπήρχε λάδι. Το λάδι είναι το αιώνιο σύμβολο του Αγίου Πνεύματος. Μπήκαν, γιατί είχαν λάβει το Πνεύμα το Άγιο και η ζωή τους ήταν οδηγούμενη και καθοδηγούμενη απ’ Αυτό. Ζούσαν μια ζωή ευσεβή, πνευματική αφιερωμένη στον Κύριο και στο Έργο Του, που δεν είναι άλλο από το να σωθούν ψυχές από τον αιώνιο θάνατο. 

     Ο Κύριος ήταν κατηγορηματικός προς εκείνο το μεγάλο εκείνο Θεολόγο και «διδάσκαλο του Ισραήλ» τον Νικόδημο. «Αληθώς, αληθώς σου λέγω εάν κάποιος δεν γεννηθεί άνωθεν, δεν δύναται να ιδεί τη βασιλεία του Θεού» (Ιωάννης Γ/3: 3). Αυτούς και μόνον αυτούς θεωρεί δικούς Του ο Κύριος. Αυτοί και μόνον αυτοί θα αρπαγούν εκείνη την ημέρα και θα αποτελέσουν την Εκκλησία, τη Νύμφη του Ιησού Χριστού. Μονάχα οι πνευματικοί χριστιανοί, οι αφιερωμένοι χριστιανοί θα μπουν μαζί με τον Κύριο θριαμβευτές στον ουρανό. Αυτοί μόνον είναι οι δικοί Του. Σ’ αυτούς απευθύνεται, αυτούς όλους (νεκρούς & ζωντανούς) θα αφορά εκείνο του ουράνιο σάλπισμα.

     Ένα μεγάλο ερώτημα που πάντα απασχόλησε τον άνθρωπο ήταν πώς θα γίνει η ανάσταση των νεκρών. Στην επιστολή «προς Φιλιππησίους» (κεφ. Γ/3, εδάφ. 21) αναφέρεται: Όταν έλθει ο Χριστός «θα μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών, ώστε να γίνει σύμμορφο με το σώμα της δόξης Αυτού». Το ερώτημα είναι τι είδους σώμα θα είναι αυτό το σώμα της ανάστασης. Αυτήν την απορία είχαν και οι Αρχαίοι Κορίνθιοι και η απορία τους αυτή έγινε αιτία να γράψει ο Παύλος το ΙΕ/15 κεφάλαιο της επιστολής "Α΄ Κορινθίους", ένα από τα ωραιότερα κεφάλαια της καινής Διαθήκης.

     Από τον κόσμο των φυτών δανείστηκε μια εικόνα ο Απ. Παύλος. Ένας σπόρος πέφτει στη γη και πεθαίνει. Καθ’ όλη τη διάρκεια του χειμώνα τούτος ο σπόρος παραμένει νεκρός μέσα στη γη. Σ’ αυτήν την κατάσταση έρχεται μετά από λίγο η άνοιξη με τη ζεστασιά της και ακουμπάει τούτο το μικρό σπόρο και ξαφνικά μέσα από το νεκρό σπόρο που έχει αποσυνδεθεί, ξεπηδά ένα λουλούδι, ένα όμορφο φυτό που σιγά – σιγά γίνεται ένα μεγάλο δένδρο. Μπορεί να βλέπει κανείς μια μεγάλη και ωραία βελανιδιά. Όμως τι είναι η βελανιδιά; Ένα μικρό βελανίδι που πριν από πολλά χρόνια έπεσε στη γη και πέθανε. 

     Έτσι θα συμβεί, λέει ο Απόστολος Παύλος, και με το σώμα του ανθρώπου. Προσωρινά αποτίθεται στον τάφο. «Σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία, σπείρεται εν ατιμία, ανίσταται εν δόξη, σπείερεται εν ασθενεία, αντίσταται εν δυνάμει, σπείρεται σώμα ζωϊκόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 42,43). Στην επιστολή "προς Φιλιππισίους" (Γ/3: 20,21) αναφέρεται: «Το πολίτευμα το δικό μας είναι στους ουρανούς, από όπου περιμένουμε Σωτήρα τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ο οποίος θα μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεώς μας, ώστε να γίνει σύμφωνα με το σώμα της δόξης Αυτού». Πρότυπο λοιπόν του σώματος της ανάστασης θα είναι το σώμα της ανάστασης του Χριστού. Όπως αναστήθηκε ο Χριστός, έτσι θα αναστηθούμε και εμείς. Στην επιστολή Α΄ «προς Κορινθίους» (κεφ. ΙΕ/15, εδάφ. 23) αναφέρεται : «Ο καθένας όμως με τη δική του τη σειρά. Την αρχή την έκανε ο Χριστός. Κατόπιν ακολουθούν εκείνοι που ανήκουν στο Χριστό, την ημέρα της παρουσίας του».

    Είναι υπόσχεση του Κυρίου προς όλους τους δικούς του: «Πηγαίνω να σας ετοιμάσω τόπο και αφού πάω και σας ετοιμάσω τόπο, πάλι έρχομαι και θα σας παραλάβω μαζί μου» (Ιωάννης ΙΔ/14: 2,3). Εκείνη ακριβώς τη στιγμή θα γίνει η μεγάλη εκπλήρωση τούτης της υπόσχεσης του Κυρίου. Μέσα από έναν κόσμο που την περιφρόνησε, τη μίσησε, την καταδίωξε την Εκκλησία θα έρθει ο Κύριος ξαφνικά να την "αρπάξει" και να την οδηγήσει στη δόξα Του. Εκείνη θα είναι η ώρα του μεγάλου χωρισμού. Αν κανείς ανακατέψει κομματάκια σιδήρου και ξύλου και πάνω απ’ αυτά περάσει ένας μαγνήτης, αυτός θα τραβήξει όλα τα κομμάτια του σιδήρου, ενώ στα κομμάτια του ξύλου δε θα υπάρξει καμία αντίδραση. 

    Ο μεγάλος μαγνήτης πλησιάζει πάνω από τον πλανήτη μας. Θα τραβήξει κοντά του όλους εκείνους που Του ανήκουν, όλους εκείνους που τους έπλυνε με το αίμα Του, που τους έσωσε από την αμαρτία και που Τον δέχτηκαν σαν λυτρωτή και Σωτήρα και ομολόγησαν το Όνομα Του. Εκείνη την ημέρα μέσα από τα σπίτια θα λείψουν κάποια άτομα, μέσα από νοσοκομεία θα αδειάσουν κάποια κρεβάτια. «Ο ένας παραλαμβάνεται, ο άλλος αφήνεται....». Αυτό θα είναι η αρπαγή της Εκκλησίας, η ωραιότερη αλλά και πιο θλιβερή ώρα στην ιστορία του ανθρώπου. 

      Με την αρπαγή της εκκλησίας κλείνει και η "περίοδος της χάριτος" που άνοιξε την ημέρα της Πεντηκοστής και ανοίγει μια άλλη περίοδος που ονομάζεται «περίοδος κρίσης». Τέτοια κρίση πάνω στην αμαρτωλή ανθρωπότητα ούτε έγινε, ούτε θα γίνει ποτέ σύμφωνα με το λόγο του Θεού (Ματθαίος ΚΔ/24: 21). Αφού οι πιστοί θα έχουν πλέον φύγει, θα μείνει μια ανθρωπότητα χωρίς Θεό, χωρίς Χριστό, χωρίς Ελπίδα. Μια ανθρωπότητα που θα παραδοθεί στα χέρια του «άνομου», στα χέρια του Αντίχριστου, για να περάσει μέσα από τη μεγαλύτερη κρίση της ανθρωπότητας. Θα είναι μια περίοδος αλληλοσπαραγμού και μεγάλης θλίψης για την ανθρωπότητα. 

     Πότε θα γίνουν όλα αυτά; Δεν είναι σε σας να γνωρίζετε, είπε ο Κύριος προς τους Μαθητές. "Ειπέ προς ημάς πότε θέλουσι γείνει ταύτα, και τι το σημείον της παρουσίας σου και της συντελείας του αιώνος;" (Ματθαίος ΚΔ/24: 3). Η απάντηση του Κυρίου: "Περί δε της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει, ουδέ οι άγγελοι οι εν ουρανώ, ουδέ ο Υιός, ειμή ο Πατήρ" (Μάρκος ΙΓ/13: 32). Τα σημεία των καιρών (Μάρκος ΙΓ/13: 6-13) βοούν ότι δεν είναι μακριά αυτή η στιγμή του μεγάλου και παντοτινού χωρισμού των ανθρώπων. Ας προσέξουμε, διότι «δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσή Του, όπως μερικοί σκέπτονται και το θεωρούν βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί σε μας, επειδή δεν θέλει να απολεσθούν οι άνθρωποι, αλλά θέλει όλοι να έλθουν σε μετάνοια». (Β΄ Πέτρου Γ/3: 9). Μακροθυμεί ο Κύριος, περιμένει και άλλες ψυχές να γίνουν δικές Του, για να σωθούν αιωνίως. 

      Σχετικά με τον ερχομό του Κυρίου ένα είναι βέβαιο. Θα έλθει όπως ο κλέπτης τη νύκτα, θα έλθει «ως κλέπτης εν τη νυκτί», για να παραλάβει τους δικούς Του, εκείνους που τον περιμένουν και να τους οδηγήσει στην αιώνια δόξα. Ο ίδιος ο Κύριος διακήρυξε: «Εγώ είμαι η θύρα, δι’ εμού αν τις εισέλθει, θέλει σωθεί» (Ιωάννης Ι/10: 9). Είναι το μοναδικό Πρόσωπο που μπορεί να προσφέρει τη σωτηρία στον άνθρωπο (Πράξεις Δ/4: 12 ). Γι’ αυτό ανέβηκε πάνω στο σταυρό και πλήρωσε για τις δικές μας αμαρτίες όχι με αργύριο και χρυσίο, αλλά δια του ιδίου αυτού αίματος. Ο Κύριος πολλές φορές επανέλαβε: «Ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μεταβέβηκε (έχει μεταβεί) εκ του θανάτου εις την ζωήν" (Ιωάννης Σ/6: 47 & Ε/5: 24). Θα παραλάβει τους προσμένοντας Αυτόν προς σωτηρίαν (προς Εβραίους Θ/9: 28). 

     Ψυχή, Τον περιμένεις, έχεις τα μάτια στραμμένα προς τα άνω; «ετοιμάσθητι να απαντήσης τον Θεόν σου» (Αμώς Δ/4: 12).   Ο Κύριος έρχεται…. ---

ΛΩΤ & ΝΩΕ.

ΛΩΤ & ΝΩΕ.

Ευαγγέλιον  "κατά ΛΟΥΚΑΝ", κεφ.   ΙΖ/17,   εδάφ. 20 – 30.

20 Και όταν ρωτήθηκε από τους Φαρισαίους, πότε έρχεται η βασιλεία τού Θεού, τους απάντησε, και είπε: Δεν έρχεται η βασιλεία τού Θεού έτσι, ώστε να παρατηρείται

21 ούτε θα πουν: Να! εδώ είναι, ή: Να! εκεί επειδή, προσέξτε, η βασιλεία τού Θεού είναι ανάμεσά σας. 

22 Και στους μαθητές του είπε: Θάρθουν ημέρες, όταν θα επιθυμήσετε να δείτε μία από τις ημέρες τού Υιού τού ανθρώπου και δεν θα δείτε. 

23 Και θα σας πουν: Να! εδώ είναι, ή: Να! εκεί μη πάτε ούτε να ακολουθήσετε. 

24 Επειδή, όπως η αστραπή, που αστράφτει από το ένα μέρος κάτω από τον ουρανό, λάμπει προς το άλλο μέρος κάτω από τον ουρανό, έτσι θα είναι και ο Υιός τού ανθρώπου κατά τη δική του ημέρα. 25 Πρώτα, όμως, πρέπει Αυτός να πάθει πολλά, και να καταφρονηθεί από τούτη τη γενεά. 

26 Και όπως έγινε κατά τις ημέρες τού Νώε, έτσι θα είναι και κατά τις ημέρες τού Υιού τού ανθρώπου 

27 έτρωγαν, έπιναν, νύμφευαν, νυμφεύονταν, μέχρι την ημέρα κατά την οποία ο Νώε μπήκε μέσα στην κιβωτό και ήρθε ο κατακλυσμός και τους εξολόθρευσε όλους. 

28 Παρόμοια, και όπως έγινε κατά τις ημέρες τού Λωτ έτρωγαν, έπιναν, αγόραζαν, πουλούσαν, φύτευαν, οικοδομούσαν 

29 και κατά την ημέρα που ο Λωτ βγήκε έξω από τα Σόδομα, έβρεξε φωτιά και θειάφι από τον ουρανό, και τους εξολόθρευσε όλους 

30 κατά τον ίδιο τρόπο θα είναι κατά την ημέρα που θα φανερωθεί ο Υιός τού ανθρώπου.

     ΣΧΟΛΙΑ :

     Πολλές φορές οι Γραμματείς, οι Φαρισαίοι, οι Σαδδουκαίοι και άλλοι ρωτούσαν διάφορα πράγματα τον Κύριο Ιησού Χριστό με σκοπό να Τον παγιδεύσουν, να Τον κάνουν να πέσει σε αντιφάσεις, να Τον φέρουν σε διάσταση με τον λαό, με τον Καίσαρα κλπ. Τούτη τη φορά το ερώτημα που απηύθυναν  στον Κύριο ήταν: «πότε έρχεται η βασιλεία του Θεού;» Επιθυμούσαν πραγματικά να μάθουν και περίμεναν από τον Κύριο να λάβουν την απάντηση. Τούτο το ερώτημα απασχόλησε πολλούς σε πολλές εποχές και μάλιστα κάποιοι, ατυχώς, προσπάθησαν να το να το προσδιορίσουν ή με διάφορες μεθόδους να το υπολογίσουν, με αποτέλεσμα να δώσουν λανθασμένα στοιχεία, να προσδιορίσουν ημερομηνίες, οι οποίες ποτέ δεν επαληθεύτηκαν. Η απάντηση του Κυρίου ήταν κατηγορηματική : «Περί δεν της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει, ουδέ οι άγγελοι των ουρανών ειμή ο Πατήρ μου μόνος» (Ματθαίος ΚΔ/24: 36). 

      Μπορεί ο Κύριος Ιησούς να μην προσδιόρισε τον ακριβή χρόνο έλευσης της βασιλείας του Θεού, έδωσε όμως κάποια σημεία που, όταν αυτά παρουσιαστούν, θα σημαίνει ότι η βασιλεία του Θεού πλησίασε και όσοι πραγματικά την ποθούν, όσοι μέσα από την καρδιά τους κράζουν: «Ναι έρχου Κύριε» (Αποκάλυψη ΙΒ/12: 20) θα πρέπει να είναι έτοιμοι για να την υποδεχθούν. 

     Είπε λοιπόν ο Κύριος Ιησούς Χριστός πως οι ημέρες κατά τις οποίες θα έλθει η βασιλεία του Θεού, δηλ. όταν θα επιστρέψει στη γη ο Αναστημένος και Δοξασμένος Ιησούς Χριστός, θα είναι όμοιες με τις ημέρες δύο άλλων ιστορικών περιόδων. Θα είναι οι ημέρες αυτές όμοιες με τις ημέρες του Νώε και με τις ημέρες του Λωτ. 

    Ο Νώε έζησε το 2300 π.Χ. (2400 πΧ έγινε ο Κατακλυσμός), ενώ ο Λώτ έζησε το 1800 π.Χ. περίπου. Τούτες οι περίοδοι φαίνεται να είναι τελείως διαφορετικές. Άλλες συνθήκες, άλλες τοποθεσίες, άλλα τα πρόσωπα που συμμετέχουν. Στην περίπτωση του Νώε υπήρξε παγκόσμια καταστροφή, στην περίπτωση του Λωτ η καταστροφή είχε τοπικό χαρακτήρα. Όμως υπήρχε και μία μεγάλη ομοιότητα, μεταξύ αυτών των δύο εποχών, την οποία ο Κύριος επισημαίνει. Ήταν η συμπεριφορά και η στάση των ανθρώπων απέναντι στη ζωή. Ήταν ο τρόπος με τον οποίο ζούσαν τη ζωή τους. Αυτός ο τρόπος ζωής θα είναι ίδιος ακριβώς και κατά τις ημέρες που ο Κύριος Ιησούς Χριστός θα ξανάρθει στην πολύπαθη τούτη γη, για να αποδώσει δικαιοσύνη και να κάνει κρίση (Επιστολή Ιούδα Α/1: 15). 

     Οι άνθρωποι στην εποχή του Νώε καθώς και του Λώτ έτρωγαν, έπιναν, παντρεύονταν, αγόραζαν, πουλούσαν, φύτευαν, οικοδομούσαν (Λουκάς ΙΖ/17: 28). Έκαναν τα πάντα εκτός από το να εκζητούν και να λατρεύουν τον αληθινό Θεό, το δημιουργό του Σύμπαντος. Με άλλα λόγια, αν θέλαμε να χαρακτηρίσουμε τη ζωή τους, θα λέγαμε ότι ήταν: «φιλήδονοι μάλλον, παρά φιλόθεοι», έχοντες μορφήν ευσεβείας αρνούμενοι όμως τη δύναμη αυτής (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 5). Ζούσαν, για να ικανοποιούν τις υλικές και σαρκικές τους επιθυμίες. Ο Θεός για αυτούς ήταν άγνωστη λέξη, αμελητέος παράγοντας. 

     Στον Ψαλμό ΜΘ/49 εδαφ. 11 αναφέρεται κάτι χαρακτηριστικό για τους ανθρώπους εκείνων των εποχών, αλλά και για τους ανθρώπους του σήμερα : «Ο εσωτερικός λογισμός αυτών είναι, ότι οι οίκοι αυτών θέλουσιν υπάρχει εις τον αιώνα, αι κατοικίαι αυτών εις γενεάν και γενεάν» (Ψαλμός ΜΘ/49: 11). Πόσο τραγικός αυτός ο τρόπος σκέψης! Οι άνθρωποι των ημερών του Λώτ και του Νώε με τι τραγικό τρόπο το διαπίστωσαν, όταν η οργή του Θεού έπεσε πάνω τους! Η καταστροφή ήταν ξαφνική και «απώλεσεν άπαντας» (Λουκάς ΙΖ/17 27 & 29).). Αυτή ήταν η κατάσταση των ανθρώπων στις ημέρες του Νώε και του Λωτ. Στο βιβλίο της "Γένεσης" (κεφ. Σ/6 εδ. 5) αναφέρεται: «Και είδεν ο Κύριος ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης, και πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήταν μόνον κακία πάσας τας ημέρας». 

     Οι δύο τούτες εποχές έχουν και πολλά άλλα κοινά σημεία. Για την κατάσταση στην οποία βρίσκονταν οι κάτοικοι των Σοδόμων & Γομόρων ο Προφήτης "Ιεζεκιήλ" αναφέρει τα εξής : «Δες, αυτή ήταν η ανομία τής αδελφής σου, των Σοδόμων, υπερηφάνεια, περίσσεια από ψωμί, και αφθονία τρυφηλότητας, της ίδιας και των θυγατέρων της όμως, τον φτωχό κι αυτόν που είχε ανάγκη δεν τον βοηθούσε» (Ιεζεκιήλ ΙΣ/16: 49). Οι άνθρωποι ήταν ανέμελοι και δεν περίμεναν ότι θα τους βρει το κακό που τους βρήκε. Συνέχιζαν να ασχολούνται με τις δραστηριότητες που αναφέραμε χωρίς περισπασμό. Ξαφνικά άκουσαν το Νώε να λέει ότι ο Θεός του είπε να φτιάξει ένα καράβι στο βουνό, γιατί θα γίνει κατακλυσμός (Γένεση Σ/6: 13, 14). Μεγάλη ευκαιρία για να γελάσουν. "Μπα τον καημένο τρελάθηκε….." Ίσως καθένας που περνούσε από κοντά να έλεγε σαρκαστικά: "Ε! γέρο Νώε, τα καράβια δεν τα φτιάχνουν για το βουνό αλλά για τη θάλασσα". Γέλια ο κόσμος, γέλια ……. που όμως κατέληξαν σε πικρά κλάματα. Ακόμα και οι γαμπροί του Λωτ, όταν τους ειδοποίησε ότι ο Θεός θα καταστρέψει τα Σόδομα και Γόμορα, δεν τον πίστεψαν και "εφάνει σ’ αυτούς ως αστεϊζόμενος» (Γένεση ΙΘ/19: 14). 

     Αλήθεια τούτες οι εποχές πόσο μοιάζουν και με τη δική μας εποχή! Και σήμερα οι άνθρωποι αδιαφορούν για το θέλημα του Θεού. Αν τους μιλήσεις γι’ αυτό, αν τους πεις για την κρίση του Θεού που πλησιάζει, για ανάσταση νεκρών, για αιώνια ζωή, γελούν ειρωνικά και πολλές φορές κάνουν πικρά σχόλια: "καλό παιδί αλλά παρασύρθηκε……. και τώρα λέει…… αυτά που του λένε….. μιλάει για το Θεό γιατί τον πληρώνουν.... και πολλά άλλα". Και στις δύο παραπάνω εποχές ο Θεός μακροθύμησε, παρέτεινε το Έλεός Του, ανέχτηκε την ανθρώπινη κακία μέχρι εκεί που Αυτός είχε προσδιορίσει. 

     Ο Νώε και ο Λωτ μπορεί να ήταν μια μικρή μειοψηφία μέσα σ’ έναν κόσμο αποστάτη και αμαρτωλό, όμως υπήρξαν κατά την περίοδο της μακροθυμίας του Θεού μάρτυρες της επερχόμενης οργής του Θεού πάνω στον κόσμο αυτό. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο ο Χριστός και στις ημέρες μας έχει τους μάρτυρές του. Λίγοι, "μικρό ποίμνιο" (Λουκάς ΙΒ/12: 22), είναι αυτοί οι οποίοι μεταφέρουν σ' έναν αρνησίθεο κόσμο την πρόσκληση του Θεού για σωτηρία (προς Εβραίους Θ/9: 28). 

      Αξίζει να τονιστεί ότι η τιμωρία του Θεού έπεσε πάνω στην αμαρτωλή γενιά του Νώε, αφού πρώτα ο Νώε εισήλθε στην κιβωτό. Όμοια και οι συμπολίτες του Λωτ καταστράφηκαν, αφού όμως «εξήλθεν ο Λωτ από Σοδόμων» (Λουκάς ΙΖ/17: 29). Ο Θεός είναι δίκαιος και γι' αυτό, πριν η οργή Του ξεσπάσει επάνω σε μια αποστατημένη ανθρωπότητα, ο Κύριος θα «αρπάξει» την εκκλησία του, τη νύμφη Του, τους δικούς Του (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13–17), για να μην υποφέρουν τη θλίψη, που έχει προετοιμαστεί για όσους απέρριψαν την πρόσκλησή Του. Τόσο η απελευθέρωση του Λωτ από τα Σόδομα, όσο και η διαφύλαξη του Νώε και της οικογένειάς του μέσω της κυβωτού, αποτελούν εικόνες της απελευθέρωσης των πιστών ανθρώπων, κατά την αρπαγή της Εκκλησίας (Α' Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Ο Θεός κατά το πολύ Έλεος Αυτού έχει υποσχεθεί στην Εκκλησία Του ότι "θα την φυλάξει εκ της ώρας του πειρασμού, ήτις μέλλει να έλθει επί της οικουμένης όλης, δια να δοκιμάσει τους κατοικούντας επί της γης" (Αποκάλυψη Γ/3: 10).  

   Δύο εποχές εντελώς όμοιες ως προς τον τρόπο ζωής των ανθρώπων, όμως μεταξύ των πρωταγωνιστών Νώε και Λωτ υπάρχει μία σημαντική διαφορά. Ο Νώε, μας λέει η γραφή, ήταν δίκαιος (Γένεση Σ/6: 9). Υπήρξε ένα υπόδειγμα πιστού ανθρώπου που κατατάσσεται στην ίδια κατηγορία με τον Ιώβ και τον Δανιήλ (Ιεζεκιήλ ΙΔ/14: 13,20). Με πιστότητα τηρούσε τις οδηγίες του Θεού (Γένεση Ζ/7: 5). Η μαρτυρία του επηρέασε καταλυτικά το άμεσο περιβάλλον του. Ήταν τέτοια η πίστη του και η επίδραση στους γύρω του, που στην απόφασή του να χτίσει την κιβωτό και να συγκεντρώσει ζώα, τροφές κλπ τον ακολούθησαν πρόθυμα και χωρίς αντιρρήσεις η γυναίκα του, οι γιοί του, οι νύμφες του. Από τη λατρεία του δεν έλειπε η δυνατή παρουσία του Θεού (Γένεση Η/8: 20-22). Τα αποτελέσματα από αυτή τη σοβαρή στάση ήταν αξιοζήλευτα. Σώθηκε ο ίδιος και η οικογένειά του, ευλογήθηκαν τα παιδιά του (Γένεση Θ/9: 1-2), μακροημέρευσε (Γένεση Θ/9: 29). 

     Ο Λωτ ήταν και αυτός δίκαιος (Β΄ Πέτρου Β/2: 7,8), όμως δεν πρόσεξε πολλές λεπτομέρειες μέσα στη ζωή του. Ο Λωτ από τα νιάτα του ήταν ασταθής στη σχέση του με το Θεό. Κάποιες φορές η καρδιά του ήταν διχασμένη μεταξύ δύο φρονημάτων (Α΄ Βασιλέων ΙΗ/18: 21). Επέλεξε να ζήσει στις εύφορες εκτάσεις των Σοδόμων (Γένεση ΙΓ/13: 10-11) και αγνόησε το αμαρτωλό περιβάλλον που κατοικούσε εκεί. Συγκατοίκησε με τους αμαρτωλούς ανθρώπους των Σοδόμων και Γομόρων και έλαβε υψηλές θέσεις ανάμεσά τους (Γένεση ΙΘ/19: 1). 

    Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν. Η γυναίκα του Λωτ έγινε μία καθώς πρέπει εύπορη κυρία της περιοχής. Ενώ γνώριζε την αλήθεια του Θεού, η καρδιά της είχε προσκολληθεί στις «χαρές των Σοδόμων», δηλαδή στην αμαρτία. Αυτό της κόστισε τη ζωή. Ενώ ο Θεός την έβγαλε μέσα από τα Σόδομα και τα Γόμορα, για να μην καταστραφεί μαζί με τους υπολοίπους, αυτή βάδιζε εμπρός κοιτάζοντας προς τα πίσω. Ο Κύριος στον Ευαγγέλιο "κατά Λουκάν" (κεφ. Θ/9, εδάφ. 62) αναφέρει : «Ουδείς βαλών την χείρα αυτού επί άροτρον και βλέπων εις τα οπίσω είναι αρμόδιος δια την βασιλείαν του Θεού». Έτσι έγινε ένα αιώνιο παράδειγμα προς αποφυγήν. Ο ίδιος ο Κύριος προτρέπει τους δικούς Του ανθρώπους με τα λόγια : «να θυμάστε τη γυναίκα του Λωτ». (Λουκάς ΙΖ/17: 32). 

     Οι κόρες του Λωτ κι αυτές επηρεασμένες από την κουλτούρα των Σοδόμων, ενώ ήξεραν την αλήθεια, όμως διάλεξαν για άνδρες τους δύο νέους Σοδομίτες. Ίσως τούτοι νέοι να ήταν όμορφοι, πλούσιοι, όμως δεν είχαν πίστη στο Θεό και αυτό είναι το πρώτο κριτήριο πάνω απ’ όλα τα άλλα. Και απ’ ό,τι φαίνεται αυτό το κριτήριο δεν απασχολούσε και πολύ τα κορίτσια του Λωτ. Αυτό είχε σαν αποτελέσματα, ο Λώτ  να σωθεί από την καταστροφή, όμως έχασε τη γυναίκα του και όλα όσα απέκτησε. Μοναδική του συντροφιά έμειναν οι δύο κόρες του, που μέσα στην καρδιά τους έφεραν την αμαρτία των Σοδόμων, που τόσο σκληρά είχε τιμωρήσει ο Θεός. Κοιμήθηκαν με τον πατέρα τους και απέκτησαν υιούς (Γένεση ΙΘ/19: 36). Δύο φυλές δημιουργήθηκαν από τα παιδιά οι Αμμωνίτες και οι Μωαβίτες ορκισμένοι εχθροί του λαού Ισραήλ. 

    Τις τελευταίες ημέρες, πριν από τον ερχομό του Κυρίου Ιησούς Χριστού, θα ζουν στη γη τρεις (3) κατηγορίες ανθρώπων : 

1/ Οι πιστοί των οποίων η ζωή θα ταυτίζεται με τη ζωή του Νώε και αυτοί θα είναι οι λιγότεροι. 

2/ Οι πιστοί των οποίων η ζωή θα ταυτίζεται με τη ζωή του Λώτ και αυτοί θα είναι οι περισσότεροι από τους πιστούς. 

3/ Εκείνοι που έχουν αγνοήσει το Θεό μέσα στη ζωή τους και δεν έχουν τακτοποιήσει τις σχέσεις τους μαζί Του. Δεν έχουν επικαλεστεί το αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού, που καθαρίζει τον άνθρωπο από κάθε αμαρτία (Α΄ επιστολή Ιωάννου Α/1: 7 ) και τον αποκαθιστά δίκαιο στα μάτια του Θεού (Τίτος Γ/3: 7). 

     Η ημέρα του Κυρίου θα έρθει γι’ αυτούς ξαφνικά «ως κλέπτης εν τη νυκτί» (Α΄ Θεσσαλονικείς Ε/5: 2). "Μακάριοι οι δούλοι εκείνοι, τους οποίους ελθών ο κύριος θέλει ευρεί αγρυπνούντας. Αληθώς σας λέγω, ότι θέλει περιζωθεί και καθίσει αυτούς εις την τράπεζαν, και ελθών εις το μέσον θέλει υπηρετήσει αυτούς" (Λουκάς ΙΒ/12: 37). 

     Όλα τα σημεία δείχνουν ότι "η ημέρα του Κυρίου" είναι πολύ κοντά. Όλα γύρω μας μοιάζουν μ' εκείνες τις εποχές, μ' εκείνες τις τραγικές ημέρες. Είναι καιρός τώρα να απορρίψουμε κάθε βάρος και την «ευκόλως εμπεριπλέκουσα αμαρτία» (Εβραίους ΙΒ/12: 1) και να προετοιμαστούμε για τη συνάντηση μαζί Του. 

     Ας προσέξουμε ιδιαίτερα, γιατί «τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, τώρα είναι καιρός Σωτηρίας» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). Ας θυμόμαστε πάντοτε τα λόγια του συγγραφέα της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Β΄/2, εδαφ. 3) «πώς εμείς θα ξεφύγουμε, αν αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη σωτηρία; η οποία, αφού άρχισε να διακηρύσσεται διαμέσου τού Κυρίου, βεβαιώθηκε σε μας από εκείνους που άκουσαν».---