ΤΟ ΧΑΛΚΙΝΟ ΦΙΔΙ

Το χάλκινο φίδι.        

 

 Ευαγγέλιον  «κατά ΙΩΑΝΝΗΝ»,  κεφ. Γ/3 ,  εδ. 14, 15. 

14 Και  καθώς  ο  Μωυσής  ύψωσε  τον όφιν εν  τη ερήμω, ούτω πρέπει να υψωθή ο Υιός του ανθρώπου, 

15 διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον. 

  Βιβλίο «ΑΡΙΘΜΩΝ»,  κεφ. ΚΑ/21,  εδ. 4 – 9.      

4 Και εσηκώθησαν από του όρους Ωρ διά της οδού της Ερυθράς θαλάσσης, διά να περιέλθωσι την γην Εδώμ και ωλιγοψύχησεν ο λαός εν τη οδώ. 

5 Και ελάλησεν ο λαός κατά του Θεού και κατά του Μωϋσέως, λέγοντες, Διά τι ανεβίβασας ημάς εξ Αιγύπτου διά ν' αποθάνωμεν εν τη ερήμω; διότι άρτος δεν είναι και ύδωρ δεν είναι και η ψυχή ημών αηδίασε τον άρτον τούτον, τον ελαφρόν. 

6 Και απέστειλεν ο Κύριος επί τον λαόν τους όφεις τους φλογερούς και εδάγκανον τον λαόν, και λαός πολύς εκ του Ισραήλ απέθανε. 

7 Και ελθών ο λαός προς τον Μωϋσήν είπον, Ημαρτήσαμεν, διότι ελαλήσαμεν κατά του Κυρίου και κατά σού δεήθητι του Κυρίου να σηκώση τους όφεις αφ' ημών. Και εδεήθη ο Μωϋσής υπέρ του λαού. 

8 Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Κάμε εις σεαυτόν όφιν φλογερόν και βάλε αυτόν επί ξύλου και πας όστις δαγκασθή και εμβλέψη εις αυτόν, θέλει ζήσει. 

9 Και έκαμεν ο Μωϋσής όφιν χαλκούν και έβαλεν αυτόν επί ξύλου και εάν όφις εδάγκανε τινά, εμβλέπων ούτος εις τον όφιν τον χαλκούν, έζη. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

      Ο Θεός με θαυμαστό τρόπο έχει βγάλει το λαό Ισραήλ από την Αίγυπτο και με επίσης θαυμαστό τρόπο έχει οδηγήσει αυτόν δια του δούλου του Μωυσή, μέσα στην έρημο με τελικό προορισμό να τον οδηγήσει στην υποσχεμένη "γη της Επαγγελίας" σε μια γη τόσο πλούσια, όπου «έρεε γάλα και μέλι» (Έξοδος Γ/3: 8). Καθώς ο λαός βαδίζει μέσα στην έρημο, ο Θεός προπορεύεται αυτών, τους επιβλέπει, μεριμνά, φροντίζει γι’ αυτούς ημέρα και νύχτα. «ο δε Κύριος προεπορεύετο αυτών, την ημέραν εν στύλω νεφέλης, δια να οδηγή αυτούς εν τη οδώ, την δε νύκτα εν στύλω πυρός, διά να φέγγη εις αυτούς ώστε να οδοιπορώσιν ημέραν και νύκτα» (Έξοδος ΙΓ/13: 21). 

      Θαυμαστές οι επεμβάσεις του Θεού στη ζωή και στην πορεία του λαού Ισραήλ. Τους πέρασε μέσα από την Ερυθρά θάλασσα "ως δια ξηράς" (Εβραίους ΙΑ/11: 29). Αφού εξήλθε και ο τελευταίος Ισραηλίτης, προσπάθησαν να περάσουν και οι Αιγύπτιοι, όμως καταποντίστηκαν (Εβραίους ΙΑ/11: 29). Παρ’ όλα αυτά ο λαός σε κάθε δυσκολία, σε κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζει, σε κάθε του βήμα, ξεχνάει τις επεμβάσεις του Θεού, ολιγοψυχεί, δειλιάζει, χάνει την εμπιστοσύνη του σ΄ Αυτόν. 

4 Και το σύμμικτον πλήθος το μεταξύ αυτών, επεθύμησαν επιθυμίαν και έκλαιον πάλιν και οι υιοί Ισραήλ, και είπαν, Τις θέλει δώσει εις ημάς κρέας να φάγωμεν; 

5 ενθυμούμεθα τα οψάρια, τα οποία ετρώγομεν εν Αιγύπτω δωρεάν, τα αγγούρια και τα πεπόνια και τα πράσα και τα κρόμμυα και τα σκόρδα. (βιβλ. Αριθμών ΙΑ/11: 4,5). [Παλαιά Διαθήκη].

     Ο λαός, τον οποίο ο Κύριος «δια κραταιάς χειρός» (Έξοδος ΙΓ/13: 14) εξήγαγε μέσα από την Αίγυπτο, μέσα από το βούρδουλα του Φαραώ, ξεχνάει τις θαυμαστές επεμβάσεις, ξεχνάει τις ευεργεσίες του Θεού και θυμάται τα «πράσα» και τα «σκόρδα» που έτρωγε στην Αίγυπτο, όταν ήταν υπόδουλος (Αριθμοί ΙΑ/11: 5) και ζητάει να επανέλθει στην Αίγυπτο, στη δουλεία, στο Φαραώ. 

     Μπροστά σε κάθε δυσκολία πάντα έχουν να πουν έναν "κακό λόγο" για το Μωυσή. "Γιατί μας έβγαλες; γιατί μας έφερες εδώ; δεν υπήρχαν μνημεία στην Αίγυπτο για να ταφούμε; έπρεπε να έρθουμε να πεθάνουμε στην έρημο;" (Αριθμοί ΚΑ/21: 5-7). Πεινάμε έκραζαν! Επεμβαίνει ο Θεός με θαυμαστό τρόπο και τους προσφέρει το «μάνα» (Έξοδος ΙΣ/16: 15). Μετά από λίγο. «Όλο μάνα θα τρώμε». Όχι άλλο «μάνα» ….. θέλουμε και κρέας…… Κύριε, λέει ο Μωυσής μπροστά στο Θεό, θέλουν κρέας. Η απάντηση του Θεού: «Θα τρώγουν κρέας επί ένα μήνα λέει ο Κύριος, μέχρι να βγει από τα ρουθούνια τους, θα γίνει σ’ αυτούς αηδία» (Αριθμοί. ΙΑ/11: 20). 

      Παρ’ όλα αυτά ο λαός επιμένει στην άρνησή του. Διψάμε! (Αριθμοί Κ/20: 2-5). Και εδώ η επέμβαση του Θεού είναι άμεση. «Μωυσή μαζί με τον αδελφό σου τον Ααρών, παρουσία όλου του λαού, μιλήσατε προς την πέτρα και θα δώσει πολλά νερά» (Αριθμοί Κ/20: 8) για να πιει ο λαός. «Είναι τι αδύνατον εις τον Κύριον;» (Γένεση ΙΗ/18: 14). 

      Εδώ ο Μωυσής, λυγισμένος από τη συνεχή ανταρσία του λαού προς το Θεό, έκανε το μεγάλο λάθος, αντί να μιλήσει στην πέτρα, όπως του είχε πει ο Θεός, χτύπησε την πέτρα δύο φορές με τη ράβδο του (Αριθμοί Κ/20: 11). Η ανυπακοή αυτή στο Θεό είχε σαν αποτέλεσμα ο Μωυσής να μην μπει στη «γη της επαγγελίας» (Αριθμοί Κ/20: 12). Ίσως πει κάποιος: «ήταν σοβαρό αμάρτημα αυτό;». Ναι. Γιατί η πέτρα, που έδωσε νερό (ζωή), συμβολίζει το Χριστό, που χτυπήθηκε μία φορά πάνω στο σταυρό. Δεν μπορεί να χτυπηθεί και πάλι ο Χριστός (Εβραίους Ι/10: 10 & Α΄ Πέτρου Γ/3: 18). Η θυσία Του έγινε «μία φορά» (Εβραίους Ι/10: 10) για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Εκτός αυτού ο Μωυσής έδωσε την εντύπωση στο λαό ότι αυτός έδωσε το νερό, χτυπώντας εντυπωσιακά την πέτρα και δεν έδωσε τη δόξα στο Θεό μπροστά σε όλο το λαό για το θαυμαστό αυτό γεγονός, ως όφειλε. 

       Το αποκορύφωμα της ανυπακοής του λαού είναι όταν φτάνει στην πόλη Καδής και πλέον από μακριά βλέπει τη γη της επαγγελίας, τη γη των υποσχέσεων του Θεού. Στο σημείο αυτό ο Μωυσής στέλνει δώδεκα κατασκόπους, για να παρατηρήσουν τη γη (Αριθμοί κεφ. ΙΓ/13). Όταν επιστρέφουν, οι δέκα από αυτούς είναι τελείως απογοητευμένοι. Η απάντησή τους είναι απόλυτη και κατηγορηματική: "Αδύνατον να μπούμε στη γη εκείνη που κατοικούν υιοί Ανάκ" (υπερμεγέθεις άνδρες, γίγαντες). Οι υπόλοιποι δύο (ο Χάλεβ, ο υιός του Ιεφονή & ο Ιησούς του Ναυή), προέκριναν το θέλημα του Θεού και προέτρεψαν το λαό να επιτεθούν και να καταλάβουνε την πόλη, γιατί αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Ο λαός παρασύρθηκε από τους πολλούς και πάνω στον πανικό του στρέφεται εναντίον του Μωυσή, έτοιμος να τον λιθοβολήσει (Αριθμοί ΙΔ/14: 10). 

     Τα αποτελέσματα αυτής της ανυπακοής υπήρξαν τραγικά. Σαράντα ολόκληρα χρόνια στην έρημο περιπλανήθηκε ο λαός, μέχρις ότου πέθαναν όλοι εκείνης της γενιάς, εκτός του Χάλεβ και του Ιησού του Ναυή (Εβραίους Γ/3: 11). 

      Κατά την πορεία του λαού μέσα στην έρημο πολλοί εχθροί στράφηκαν εναντίον του. Πρώτοι μετά το πέρασμα από την Ερυθρά θάλασσα ήταν οι Αμαλικήτες (Εξοδος ΙΖ/17: 14), για να ακολουθήσουν οι Εδωμίτες, Μωαβίτες, Αμμωνίτες, Αμοραίοι, Μαδιανίτες, Πολλές φορές ενωμένοι μεταξύ τους προσπαθούν να ανακόψουν την πορεία του λαού και να τον καταστρέψουν. 

     Όπως διαβάσαμε παραπάνω, καθώς ο λαός Ισραήλ πλησιάζει στα σύνορα της γης Εδώμ, νέες γκρίνιες αρχίζουν, καινούργιες αντιρρήσεις ξεσπούν κατά του Μωυσή και κατά του σχεδίου του Θεού που θα τους έφερνε στη χώρα που τους είχε υποσχεθεί. Έτσι κορυφώνεται η ανθρώπινη ανταρσία, αχαριστία και απιστία στο Πρόσωπο και τη δύναμη του Θεού. 

    Τούτη τη φορά όμως μέσα στο στρατόπεδο συνέβη κάτι απροσδόκητο, τρομερό και κεραυνοβόλο. Γέμισε το στρατόπεδο από φλογερά φίδια που βγήκαν μέσα από την έρημο. Τα φίδια ήταν πολλά, φλογερά, θανατικά. Όποιος δαγκάνονταν από τα φίδια αυτά πέθαινε. Θεραπεία δεν υπήρχε, παρά μόνον θάνατος. Τρομερή ήταν η οργή του Κυρίου κατά του απειθούς και σκληροτράχηλου τούτου λαού. Δεν υπήρχε λύση, δεν υπήρχε ελπίδα, μόνο θάνατος. Τούτα τα φίδια στη ζωή μου και στη ζωή σου μπορεί να είναι: ακολασία, πορνεία, φιλαργυρία, υπερηφάνεια, πλεονεξία......, φίδια που μας επιτίθενται, μας δαγκώνουν καθημερινά, για να μας οδηγήσουν μακριά από το Θεό και συνεπώς στον αιώνιο θάνατο. Θέλεις ειλικρινά ν' απαλλαγείς από "το φίδι" του πάθους που σ' έχει κυριεύσει, που μέρα με τη μέρα σε καταστρέφει και δεν μπορείς να το νικήσεις; Έτσι χάνονται ζωές, καταστρέφονται οικογένειες. 

      Μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση κατάλαβε ο λαός το λάθος του και μετανόησε για τη στάση και τη συμπεριφορά του. Ήρθαν λοιπόν μπροστά στο Μωυσή λέγοντας: «Αμαρτήσαμε, μιλήσαμε κατά του Κυρίου και κατά σου, ζήτησε από τον Κύριο να πάρει τα φίδια από μας». Και δεήθηκε ο Μωυσής υπέρ του λαού. Ο Κύριος άκουσε την προσευχή του, όμως δεν απομάκρυνε τα φίδια. Έδωσε εντολή στο Μωυσή να κατασκευάσει ένα χάλκινο φίδι, όμοιο με κείνα τα φίδια που είχαν επισκεφθεί το στρατόπεδο, να το δέσει πάνω σε ένα κοντάρι και να το υψώσει στο κέντρο του στρατοπέδου. Οποίος δαγκανόταν από εκείνα τα φλογερά φίδια, αν έστρεφε το βλέμμα του και έβλεπε το υψωμένο χάλκινο φίδι, θα γινόταν αμέσως καλά. 

     Ανέλπιστη και πρωτότυπη ήταν τούτη η λύση που έδωσε ο Θεός. Ειλικρινά κανένας δε θα τη σκεπτόταν. Αν ο Θεός ζητούσε από το Μωυσή να βρει μια λύση στο πρόβλημα, ο Μωυσής θα έψαχνε να βρει τίποτα βότανα, διάφορα γιατροσόφια, για να καθαρίσει τις πληγές ή θα έκανε κάτι παρόμοιο. Όμως τη λύση την έδωσε ο Θεός. Ήταν μια λύση που είχε συμβολική σημασία. Ήταν μια λύση πέρα από «εκείνα τα οποία εμείς ζητούμε ή νοούμε» (Εφεσίους Γ/3: 20). 

     Πόσο κατατοπιστικός ήταν ο Κύριος σε εκείνον τον νυκτερινό επισκέπτη που τον έλεγαν Νικόδημο και ο οποίος ήταν «διδάσκαλος του Ισραήλ» (Ιωάννης Γ/3: 10). Θυμάσαι, του είπε, Νικόδημε, απ’ όλα αυτά που έχεις διαβάσει και έχεις ακούσει, "πώς ο Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω;". Έτσι πρέπει να υψωθεί και ο Υιός του Ανθρώπου για ένα και μόνο λόγο. Για να μην απολεσθεί πας ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή (κατά Ιωάννην ΙΓ/13: 16). Εκείνο το χάλκινο φίδι ήταν ένας συμβολισμός. Προεικόνιζε ένα άλλο πολύ μεγαλύτερο γεγονός που θα ακολουθούσε, την ύψωση του Υιού του Θεού πάνω στο σταυρό. 

     Ο Μωυσής μέσα στην έρημο ύψωσε ένα χάλκινο φίδι, όμως πάνω στο σταυρό του Γολγοθά ο Θεός υψώνει τον ίδιο το Γιο Του το μονογενή. Πάνω στο σταυρό ο Χριστός γίνεται αμαρτία, βαστάζει την αρρώστια της ψυχής μας, τα πάθη μας, τις αμαρτίες μας (Ησαΐας, κεφ. ΝΓ/53) και πεθαίνει στη θέση του καθενός από μας. Ο Θεός έκανε τα πάντα «όστις τον ίδιο εαυτού Υιόν δεν εφείσθη, αλλά παρέδωκεν αυτό υπέρ πάντων ημών, πως και μετ’ αυτού δεν θέλει χαρίσει εις ημάς τα πάντα;» (Ρωμαίους Η/8: 32). 

      Ο Θεός έκανε τα πάντα για τη δική μας σωτηρία. Άραγε ποιο είναι το μέρος το δικό μας; Μπροστά σε τούτο το θαυμαστό γεγονός τι πρέπει εμείς να κάνουμε; Το μέρος το δικό μας είναι: Ένα βλέμμα πίστεως σε Εκείνον που πέθανε πάνω στο σταυρό για να μην πεθάνω εγώ και συ. Μια αναγνώριση της αμαρτωλής ζωής μας και ο Θεός κάνει μέσα μας το θαύμα της συγχώρεσης και της αναγέννησης (Ιωάννης Γ/3: 3). Ένα βλέμμα πίστεως αρκεί, «για να μην απωλεστεί, πας ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Όλο το νόημα κρύβεται μέσα σε μια λέξη «πας». Μέσα σ’ αυτό το «πας» είμαι και εγώ, είσαι και εσύ, είναι όλοι οι άνθρωποι κάθε φυλής και κάθε γλώσσας (Αποκάλυψη Ε/5: 9). Γιατί ο Θεός θέλει «πάντες να σωθούν και να έρθουν και να γνωρίσουν την αλήθεια» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4).

       Ίσως να μην υπάρχει καλύτερη περιγραφή του Σωτήριου Έργου του Ιησού Χριστού από τούτο το υψωμένο φίδι μέσα στην έρημο. Αν σε ρωτήσουν αδερφέ μου, τι σημαίνει για σένα το Πάσχα, ίσως να μην υπάρχουν καλύτερα λόγια από τούτα που είπε ο Κύριος σε τούτο τον επισκέπτη. «Καθώς ο Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτω πρέπει να υψωθεί ο υιός του ανθρώπου …….». 

       Τα φλογερά εκείνα φίδια που έζωσαν το στρατόπεδο συμβολίζουν την αμαρτία, που από παντού έρχεται να κυκλώσει τον άνθρωπο, με πολλά πρόσωπα, με πολλές μορφές και μ' ένα σκοπό, ν' απομακρύνει τον άνθρωπο από το Θεό για να τον καταστρέψει αιώνια. «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Όποιος δαγκώνονταν από τα φίδια πέθαινε. Για να μην πεθάνει, έπρεπε να γυρίσει και να κοιτάξει το υψωμένο χάλκινο φίδι. Ο Θεός δεν απομάκρυνε τα φίδια, δεν απομάκρυνε την αμαρτία, αλλά προσέφερε τον Ιησού Χριστό που υψώθηκε πάνω στο σταυρό (όπως το φίδι στην έρημο) για τη σωτηρία όλων εκείνων των ανθρώπων, που με ένα βλέμμα πίστεως θα ατενίσουν σ’ Αυτόν και θα σωθούν αιωνίως, όπως ακριβώς ατένισε προς Αυτόν ο ένας εκ των δύο ληστών και έλαβε τη σωτηρία του. "Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω" (Λουκάς ΚΓ/23: 43). Ίσως πει κάποιος "Κύριε συγνώμη, είναι ληστής, είναι κακούργος......." Είναι πρώην ληστής και πρώην κακούργος, τώρα είναι δικός Μου απαντά ο Κύριος πάνω από το σταυρό, θα ζήσει αιώνια κοντά Μου, γιατί μετανόησε για την αμαρτωλή ζωή του και επικαλέστηκε τ' Όνομά μου (Ρωμαίους Ι/10: 13).

        Αυτή είναι η «χάρις του Θεού» (Εφεσίους Β/2: 8), αυτή είναι η «ανεκδιήγητη δωρεά του Θεού» (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 15), αυτό είναι το μοναδικό Πρόσωπο που έδωσε ο ουρανός για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων (Πράξεις Δ/4: 12). Τη λύση για τη θεραπεία από το δάγκωμα των φιδιών την έδωσε ο Θεός. Τη λύση για την αιώνα λύτρωση από την αμαρτία την έδωσε ο Ουρανός. Την έδωσε η Αγάπη του Θεού για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Δεν είναι ανθρώπινη επινόηση. Είναι ένα ολόκληρο σχέδιο που μέσα στην Πανσοφία Του, από αγάπη το συνέλαβε ο Θεός, για να σωθεί και να μην πεθάνει αιώνια ο πληγωμένος από την αμαρτία άνθρωπος. Ο Θεός μισεί την αμαρτία, αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό και τον περιμένει με μετάνοια να έρθει κοντά Του.

      Βέβαια δεν έπαψε ποτέ ο άνθρωπος ανάμεσα στους αιώνες να σοφίζεται δικά του σχέδια για τη σωτηρία του. Δεν έπαψε ποτέ ν' ανακαλύπτει όλο και καινούργια «ιαματικά βότανα» για την αρρώστια της ψυχής του. Στην ουσία δε σταμάτησε να προσπαθεί «να κρύψει τη γύμνια του με φύλα συκιάς» (Γένεση Γ/3: 7). Όλα όμως αυτά τα ανθρώπινα "σχέδια" έχουν ένα κοινό γνώρισμα. Είναι τελείως ανεπαρκή και δε δίνουν λύση. Δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της αμαρτίας, δε μπορούν να σώσουν τον άνθρωπο.

       Για να υπάρξει σωτηρία, είναι ανάγκη να παραιτηθεί ο άνθρωπος από τις δικές του προσπάθειες και τα θρησκευτικά του «βότανα», να μετανοήσει ειλικρινά για το αμαρτωλό παρελθόν του (Πράξεις Γ/3: 19) και να ταπεινωθεί ενώπιον του Θεού. Είναι ανάγκη να αποβάλει κάθε δική του προσπάθεια ο άνθρωπος και να στρέψει το βλέμμα του σ' εκείνη τη λύση που ο Θεός του προσφέρει. Να στρέψει το βλέμμα του με πίστη, με ταπείνωση, στον εσταυρωμένο Ιησού Χριστό, που με την θριαμβευτική Του νίκη, με την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς, έκρινε την αμαρτία και τον θάνατο. 

      Ο δαγκωμένος από το φίδι μπορούσε να θεραπευτεί μ' ένα άλλο φίδι. Αυτό ακριβώς έγινε και με τη σωτηρία του ανθρώπου. Γι' αυτό το Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος, «Έγινε όμοιος με ημάς, παρ’ εκτός αμαρτίας» (Φιλιππησίους Β/2: 7). Περπάτησε στους δρόμους μας. «Διήλθε ευεργετών και θεραπεύων» (Πράξεις Ι/10: 38). Ήρθε, για να υψωθεί και να πεθάνει πάνω στο σταυρό για τη δική μου, για τη δική σου σωτηρία. Ένα “ευχαριστώ” οφείλουμε όλοι μας για ό,τι έκανε για μας, αλλά και για ό,τι έχει σκοπό να κάνει μέσα στη ζωή μας, σύμφωνα με τις υποσχέσεις Του. 

     Κάτι που θα πρέπει ιδιαίτερα να αναφέρουμε είναι ότι ο Θεός δεν διέταξε το Μωυσή να υψώσει στον πάσσαλο ένα πραγματικό φίδι, αλλά ένα ψεύτικο χάλκινο φίδι. Ο Χριστός παρομοιάζεται με φίδι, διότι υψώθηκε πάνω στο σταυρό σαν κακοποιός, σαν ο μεγαλύτερος κακούργος όλων των αιώνων. Όπως όμως το φίδι που ύψωσε ο Μωυσής δεν ήταν πραγματικό αλλά χάλκινο, έτσι και ο Χριστός δεν ήταν πραγματικός κακούργος, αλλά αντίθετα ήταν ο πιο άγιος, ο πιο ειλικρινής, ο πιο αθώος άνθρωπος που περπάτησε ποτέ πάνω στη γη. Ο Απ. Πέτρος αναφέρει γι' Αυτόν: "όστις αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού" (Α' Πέτρου Β/2: 22).

       Σε ολόκληρο το στρατόπεδο του Ισραήλ ένα μόνο χάλκινο φίδι υψώθηκε και σ’ αυτό θα έπρεπε να στρέψουν το βλέμμα τους όσοι δαγκώνονταν. Σε όλο το στρατόπεδο του ανθρώπινου γένους (άσπροι, μαύροι, κίτρινοι, κόκκινοι), ένας μόνο Χριστός υπάρχει που μπορεί να σώσει (Πράξεις Δ/4: 12). Μπορεί οι άνθρωποι να διαιρέθηκαν κατά καιρούς και άλλοι υποστήριξαν τη μία ή την άλλη  απόχρωση, όμως ο Χριστός εξακολουθεί να είναι Ένας. Μία είναι η καρδιά που πόνεσε και πονάει για τον άνθρωπο. Ένας υψώθηκε πάνω στο σταυρό και φορτώθηκε την αμαρτία του κόσμου, «αναμάρτητος ον» (Α' Πέτρου Β/2: 22).    

     Οι χριστιανοί της Κορίνθου είχαν χωριστεί και έλεγαν μεταξύ τους: "Εγώ μεν είμαι του Παύλου, εγώ δε του Απολλώ, εγώ δε του Κηφά, (Πέτρου), εγώ δε του Χριστού" και ο Απ. Παύλος τους απαντά: "Διεμερίσθει ο Χριστός; μήπως ο Παύλος εσταυρώθει διά σας; ή εις το όνομα του Παύλου εβαπτίσθητε;" (Α' Κορινθίους, κεφ. Α/1, εδ. 12, 13). Όλοι θα πρέπει να είμαστε του Χριστού, γιατί Αυτός είναι ο μοναδικός Σωτήρας του κόσμου. Την ημέρα της "Πεντηκοστής" ο Απ. Πέτρος διακηρύττει: "Και δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν" (Πράξεις Δ/4: 12).

    Αλήθεια πόσο απλό είναι το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων! Τόσο απλό, που δυσκολεύεται να το εννοήσει το ανθρώπινο μυαλό. Και έρχεται ο άνθρωπος και σε τούτο το τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο του Θεού (αυτό σημαίνει το "τετέλεσται" πάνω στο σταυρό), να προσθέσει, να βελτιώσει, να τροποποιήσει, να κάνει κάποια δικά του πράγματα, που στα μάτια του, στο νου του, του φαίνονται αρεστά και ελκυστικά. Όμως τι μπορεί να προσθέσει ο άνθρωπος σ’ εκείνο που ο Θεός προσφέρει; Φανταστείτε έναν άνθρωπο να βρεθεί μπροστά στο πορτρέτο της «Τζοκόντα» (έργο του Λεονάρδο ντα Βίντσι) και καθώς θ' ατενίζει εκείνο το χαμόγελο που συμβολίζει την αιωνιότητα της ψυχής του ανθρώπου, κάποια στιγμή να πει: «Α! εγώ μικρός ζωγράφιζα, για να βελτιώσω λίγο με ένα πινελάκι και μια μπογιά, εκείνο το χαμόγελο». Γίνεται αυτό; Ασφαλώς όχι. Εάν λοιπόν δε γίνεται για ανθρώπινα πράγματα, πόσο μάλλον για τα πράγματα του Θεού; 

       Στην περίπτωση των Ισραηλιτών ένα χάλκινο φίδι υψώθηκε πάνω σε ένα κοντάρι. Αυτό ήταν όλο. Φανταστείτε το Μωυσή, καθώς το κοιτάζει, να προσπαθεί να καλλωπίσει το φίδι. Λίγα χρυσά, λίγα μεταξωτά στολίδια, λίγες δάφνες, λίγες πούλιες ….. και όλα αυτά, για να γίνει πιο αποτελεσματικό …. και μετά από λίγο καθώς το φίδι είναι πνιγμένο μέσα στα ανθρώπινα "στολίδια" να μην φαίνονται παρά μόνο τα χρυσά και τα αργυρά. Όμως τούτο το φίδι που το σκέπασαν τα στολίδια δεν έχει δύναμη, δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα στον άνθρωπο που χάνεται, που πεθαίνει εξαιτίας της αμαρτίας (Ρωμαίους Σ/6: 23). 

      Αλήθεια πόσες φορές έγινε αυτό μέσα στην ιστορία της Εκκλησίας; Πόσες φορές τα «στολίδια, τα ήθη, τα έθιμα, οι παραστάσεις, οι ανθρώπινες παραδόσεις, οι διάφορες συνήθειες, τα φαγητά και τα ποτά, οι διασκεδάσεις  και άλλα σκέπασαν Τον υψωμένο Ιησού Χριστό;" Πόσες φορές μέσα σε όλα αυτά δεν μπόρεσαν να Τον αντικρίσουν ψυχές και χάθηκαν αιωνίως; 

      Ακόμα και σήμερα κουρασμένες και φορτωμένες καρδιές (Ματθαίος ΙΑ/11: 28) εκζητούν τον Ιησού Χριστό και δυσκολεύονται να Τον βρουν, γιατί Τον έχουν κρύψει οι ανθρώπινες παραδόσεις και τα ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα. Ας προσέξουμε ιδιαίτερα ένα τέτοιο κίνδυνο. Ας μη χάσουμε ποτέ από τα μάτια μας την απλότητα του σχεδίου της σωτηρίας μας. Ας μη χάσουμε ποτέ από τα μάτια μας τον υψωμένο Ιησού Χριστό. Δε σώζουν τα στολίδια, τα πρόσθετα των ανθρώπινων παραδόσεων και τα ανθρώπινα έργα. Μόνον ο Χριστός σώζει (Πράξεις Δ/4: 12). 

      Αυτό ήταν το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία των Ισραηλιτών: Ένα κοντάρι που στεκόταν όρθιο και πάνω του ήταν δεμένο ένα χάλκινο φίδι. Οποίος δαγκώνονταν από το φίδι έπρεπε να στρέψει το βλέμμα του και να αντικρίσει το υψωμένο φίδι, για να σωθεί. Αν κοίταζε το κοντάρι μόνον, δε σωζόταν, αν κοίταζε τη βάση του κονταριού, πάλι δεν σωζόταν. Ήταν αναγκαίο το κοντάρι, για να στηρίξει το φίδι. Είναι αναγκαία η Εκκλησία, η μετάνοια, οι θρησκευτικές τελετές και έχει το καθένα τη θέση του μέσα στη θρησκευτική ζωή. Όλα αυτά θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελούν το κοντάρι, αλλά δεν μπορεί το κοντάρι να σώσει. Τη σωτηρία την προσφέρει μόνον ο ίδιος ο Χριστός (Πράξεις Δ/4: 12).

      Η συμμετοχή του ανθρώπου στη σωτηρία του είναι στο να στρέψει το βλέμμα του σ’ Αυτόν. Μόνον αυτό χρειάζεται να κάνει ο άνθρωπος. Να κοιτάξει ο ίδιος ο άνθρωπος στον υψωμένο πάνω στο σταυρό Ιησού Χριστό. Δεν μπορεί να κοιτάξει κάποιος άλλος για σένα ή για μένα. Πρέπει να κοιτάξω και να κοιτάξεις ο ίδιος. 

     Υπάρχει μια ωραία εικόνα αγνώστου ζωγράφου, που απεικονίζει το υψωμένο φίδι στο στρατόπεδο των Ισραηλιτών και όλους εκείνους τους πονεμένους, τους καταδικασμένους να στρέφουν το βλέμμα τους, για να αντικρίσουν το χάλκινο φίδι. Μεταξύ αυτών και μία μητέρα σηκώνει το μικρό παιδί της ψηλά και του δείχνει το φίδι, για να το δει το ίδιο το παιδί και να γίνει καλά. Δεν μπορούσε να κοιτάξει η μάννα για το παιδί, ήταν ανώφελο, έπρεπε το ίδιο το παιδί να κοιτάξει. Το μόνο που μπορούσε να κάνει η μάννα ήταν να σηκώσει το παιδάκι της ψηλά και να του δείξει το φίδι. Το ζήτημα της σωτηρίας πρέπει ο καθένας να το αντιμετωπίσει προσωπικά για τον εαυτόν του.

      Τελειώνοντας ένα ερώτημα μένει: Ψυχή, έχεις στρέψει το βλέμμα σου σε Εκείνον που υψώθηκε και πέθανε πάνω στο Σταυρό για σένα; Αν «ναι» «κράτει εκείνο το οποίο έχεις» (Αποκάλυψη Γ/3: 11). Αν όχι, κάνε το τώρα και πάρε μια για πάντα από τα χέρια Εκείνου τη Σωτηρία σου και την αιώνια ζωή κοντά Του. «Τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτός, καιρός σωτηρίας» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). 

      Για την ιστορία αναφέρουμε ότι αργότερα οι Ισραηλίτες έκαναν είδωλο το χάλκινο φίδι και το ονόμασαν «Νεουσθάν», το προσκυνούσαν και του προσέφεραν θυμιάματα. Με τον τρόπο αυτό είχαν παραβεί την εντολή του Θεού (Έξοδος Κ/20: 5-6), «μη προσκυνήσεις αυτά (είδωλα), μηδέ λατρεύσεις αυτά» (Ησαΐας Μ/40: 20 & ΜΔ/44: 9-20), έως ότου 700 χρόνια αργότερα ο μεταρρυθμιστής Βασιλιάς Εζεκίας, που βασίλευσε στον "Ιούδα" από το 715 έως το 686 π.Χ. το «κατασύντριψε» (Β΄ Βασιλέων ΙΗ/18: 3,4). ---

Ο ΜΑΛΧΟΣ.

  

  Ευαγγέλιον «κατά Λουκάν», κεφ. ΚΒ/22, εδ. 48 – 50. 

48 Ο δε Ιησούς είπε προς αυτόν Ιούδα, με φίλημα παραδίδεις τον Υιόν του ανθρώπου; 

49 Ιδόντες δε οι περί αυτόν τι έμελλε να γίνει, είπον προς αυτόν Κύριε, να κτυπήσωμεν με την μάχαιραν; 

50 Και εκτύπησεν εις εξ αυτών τον δούλον του αρχιερέως και απέκοψεν αυτού το ωτίον το δεξιόν. 

51 Αποκριθείς δε ο Ιησούς, είπεν Αφήσατε έως τούτου και πιάσας το ωτίον αυτού ιάτρευσεν αυτόν.

 Ευαγγέλιον «κατά Ιωάννην», κεφ. ΙΗ/18, εδ. 10-11. 

10 Τότε ο Σίμων Πέτρος έχων μάχαιραν έσυρεν αυτήν και εκτύπησε τον δούλον του αρχιερέως και απέκοψεν αυτού το ωτίον το δεξιόν ήτο δε το όνομα του δούλου Μάλχος. 

11 Είπε λοιπόν ο Ιησούς προς τον Πέτρον Βάλε την μάχαιράν σου εις την θήκην το ποτήριον, το οποίον μοι έδωκεν ο Πατήρ, δεν θέλω πίει αυτό; 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

    Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Κυρίου κατά την επίγεια διακονία Του δεν ήταν το ασίγαστο πάθος και η μανιώδης έχθρα των αντιπάλων Του, αλλά η αδυναμία κατανόησης και συμπαράστασης από τους δικούς Του. Ο Κύριος τους μιλάει για το πάθος Του κι εκείνοι ζητούν πρωτοκαθεδρίες στην ερχόμενη βασιλεία Του. «Οι δε είπον προς αυτόν δος εις ημάς να καθήσωμεν εις εκ δεξιών σου και εις εξ αριστερών σου εν τη δόξη σου. Ο δε Ιησούς είπε προς αυτούς Δεν εξεύρετε τι ζητείτε» (Μάρκος Ι/10: 37). Τους στέλνει να κηρύξουν την αγάπη Του στους ανθρώπους και εκείνοι του ζητούν να ρίξει φωτιά στην πόλη που δεν τους δέχτηκε. «Κύριε, θέλεις να ζητήσουμε να κατέβει φωτιά από τον ουρανό και να τους αφανίσει, όπως έκανε ο Ηλίας;» (Λουκάς Θ/9: 54). Ο Πέτρος παραμένει μόνιμος αντιρρησίας. Το παράπονο του Κυρίου είναι απόλυτα δικαιολογημένο: «τόσον καιρό είμαι μαζί σας και δεν με γνώρισες» (Ιωάννης ΙΔ/14: 9). Σε μια άλλη συζήτηση "αγανακτισμένος" ο Κύριος από την έλλειψη κατανόησης, "αφού στράφηκε, τους επέπληξε, και είπε: Δεν ξέρετε τίνος πνεύματος είστε εσείς" (Λουκάς Θ/9: 55). Θα λέγαμε ότι ο αγώνας του Κυρίου ήταν ένας  αγώνας ενάντια στην έχθρα του κόσμου, αλλά και αγώνας εξαιτίας των παρανοήσεων των δικών Του. 

      Ας προσέξουμε τούτον τον αποσυντονισμό και ας ζητούμε από το Θεό να μας ανοίγει τα μάτια, ώστε να κατανοούμε κάθε στιγμή το θέλημά Του μέσα στη ζωή μας. Οι ώρες που περνάει ο Κύριος είναι τραγικές. Πόσο σκληρή είναι η προδοσία, πόσο μας κάνει πολλές φορές ν' αγανακτούμε! Οι μαθητές, καθώς είδαν τον Ιούδα να «φιλεί» το διδάσκαλο, κατάλαβαν τι πρόκειται να ακολουθήσει και ετοιμάστηκαν, για να επιτεθούν στους παρευρισκόμενους.
     Ο Πέτρος μάλιστα πήρε ένα μαχαίρι και έκοψε το δεξί αυτί του δούλου του αρχιερέα, ο οποίος ονομαζόταν Μάλχος. 

     Τούτο το γεγονός μέσα στη θρησκευτική ιστορία είναι ένα μεγάλο ορόσημο, ένα σημείο αναφοράς και γι’ αυτό όσο θα υπάρχει ζωή, όσο θα μελετάται η Καινή Διαθήκη, θα αναφέρεται και το όνομα «Μάλχος», για να θυμίζει πάντοτε στον άνθρωπο που έχει πνευματικά ενδιαφέροντα, που εκζητεί ειλικρινά το Θεό μέσα στη ζωή του δύο πράγματα: 

1/ Τη σωστή κατεύθυνση. 

2/ Μια μεγάλη ιστορική παρεξήγηση που συνέβη τότε, που επαναλήφθηκε ανάμεσα στους αιώνες και συνεχίζει να συμβαίνει μέχρι τις ημέρες μας. 

   Είναι γεγονός ότι η Εκκλησία του Θεού, διά Ιησού Χριστού, δε στάθηκε, δεν εξέτασε, δεν παρατήρησε όσο θα έπρεπε, δε ζήτησε από το Θεό να της ανοίξει τα μάτια, για να εννοήσει τούτο το τόσο σημαντικό ορόσημο που υπήρξε μέσα στην πορεία της. Αν το είχε κάνει, από πολλά δεινά, από μεγάλες διαμάχες (πολλές φορές αιματηρές) και από πολλές άλλες δύσκολες καταστάσεις θα είχε απαλλαγεί. 

      Ποια είναι η σωστή κατεύθυνση; Το Έργο για τη Σωτηρία του ανθρώπου ανήκει αποκλειστικά στο Θεό. Το συνέλαβε μέσα στην Πανσοφία Του "προ καταβολής κόσμου" (Α΄ Πέτρου Α/1: 20) ο Πατέρας Θεός και το εκτέλεσε με τη θέλησή Του και την τέλεια υπακοή Του ο Υιός του Θεού, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Όταν το Έργο αυτό τελείωσε, όταν ολοκληρώθηκε, μια φωνή ακούστηκε πάνω στο λόφο του Γολγοθά «Τετέλεσται». Το Έργο τελείωσε. Πλέον δε θα πεθάνει ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας του, αλλά θα ζήσει αιώνια κοντά στο Θεό, γιατί στη θέση του κάθε ανθρώπου πέθανε ο Χριστός και πλήρωσε Εκείνος για τις αμαρτίες του, ο Άγιος, ο Αναμάρτητος, Εκείνος ο οποίος «δεν έκαμεν ανομίαν ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» (Ησαΐας ΝΓ/53: 9). Πέθανε ο Χριστός πάνω στο σταυρό και πλήρωσε τα λύτρα για την απελευθέρωση του κάθε ανθρώπου. Όταν ένας βρίσκεται στη φυλακή και πάει κάποιος άλλος και πληρώσει γι’ αυτόν, ο φυλακισμένος από εκείνη την ώρα της πληρωμής είναι ελεύθερος. Πλήρωσε γι’ αυτόν κάποιος άλλος. Για όλη την αμαρτία όλων των ανθρώπων, όλων των εποχών πλήρωσε πάνω στο σταυρό ο Ιησούς Χριστός. Είναι ο μόνος Σωτήρας, είναι ο Λυτρωτής του κόσμου (Πράξεις Δ/4: 12). Τούτο το Έργο της σωτηρίας προσφέρεται "δωρεάν, κατά χάριν" σε κάθε άνθρωπο (Εφεσίους Β/2: 8), ο οποίος μέσα στην ελευθερία, που ο Θεός του έχει δώσει, καλείται να το δεχθεί ή να το απορρίψει. Σε κάθε περίπτωση ο άνθρωπος θα υποστεί τις συνέπειες των επιλογών του. 

     Σε τούτο το τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο, Πέτρο, προσπαθείς να προσθέσεις τα δικά σου σαρκικά, γήινα, ανθρώπινα εφήμερα έργα; Προσπαθείς με ξύλα και με μαχαίρια να προστατεύσεις τον Κύριο; Πέτρο, ο αγώνας είναι πνευματικός και δεν μπορεί να δοθεί με ανθρώπινους σαρκικούς τρόπους. Με το μαχαίρι σου, με το θυμό σου, με τον ευέξαπτο χαρακτήρα σου, θα συμπληρώσεις το Έργο του Θεού και θα συμβάλεις στη διάδοσή του; Το Έργο είναι πνευματικό, δεν είναι σαρκικό, γι’ αυτό, Πέτρο, μην ενεργείς, όπως εσύ νομίζεις, αλλά ζήτα ειλικρινά την οδηγία του Θεού, για το πώς να σταθείς και τι να πράξεις. Η μακρινή φωνή του Μάλχου ακούγεται και σήμερα. Καμία ανθρώπινη συνδρομή, κανένα βέβηλο χέρι να μην προσπαθήσει να προσθέσει ή να αφαιρέσει κάτι μέσα από το Έργο του Θεού. Ας προσέξουμε τη σάρκα, που πάντα θα ζητάει τα δικά της, «επιθυμεί εναντία του Πνεύματος, το δε Πνεύμα εναντία της σαρκός ταύτα δε αντίκεινται προς άλληλα» (Γαλάτας Ε/5: 17). Πολλές φορές, ενώ το πνεύμα είναι πρόθυμο, η σάρκα αδυνατεί (Μάρκος ΙΔ/14: 38). 

       Πέτρο, η Εκκλησία του Θεού έχει ανάγκη τη συμβολή σου μόνον, όταν αυτή είναι κάτω από την οδηγία του Αγίου Πνεύματος. Μη συμβάλλεις με το δικό σου τρόπο, με τον έναν ή το άλλον, που εσύ νομίζεις σωστό. «Πέτρο, μη λυπάσαι για Εμένα» του λέει ο Κύριος, μήπως δεν έχεις καταλάβει ότι μπορώ να παρακαλέσω τώρα κιόλας τον Πατέρα μου και θα στήσει κοντά μου περισσότερες από δώδεκα λεγεώνες αγγέλων;» (Ματθαίος ΚΣ/26: 53). Ο Κύριος να μας ανοίξει τα μάτια, ώστε μέσα από τα σύννεφα των δυσκολιών της ζωής να μπορούμε να βλέπουμε τις λεγεώνες των αγγέλων, που είναι έτοιμες να σταθούν δίπλα μας και να πολεμήσουν, γιατί «οι μάχες είναι του Κυρίου» (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 47). “Το θέλω” ανήκει σε μας. 

      Καθώς ο Κύριος βάδιζε το δρόμο του μαρτυρίου, κάποιες γυναίκες της Ιερουσαλήμ έκλαιγαν για τα παθήματά Του. «Τον ακολουθούσε επίσης μεγάλο πλήθος λαού, καθώς και γυναίκες που στηθοκοπιούνταν και θρηνούσαν γι' αυτόν. Στράφηκε τότε ο Ιησούς σ' αυτές και είπε: Θυγατέρες της Ιερουσαλήμ, μην κλαίτε για μένα αλλά για σας τις ίδιες να κλαίτε και για τα παιδιά σας» (Λουκάς ΚΓ/23: 27-28). 

      Πέρασε καιρός, για να τα καταλάβει όλα αυτά ο Πέτρος. Αναντίρρητα ήταν "κακός" μαθητής, γιατί στηριζόταν στο “εγώ” του, στα δικά του μέσα και τις δικές του δυνάμεις. Όμως τα κατάλαβε. Την ημέρα της Πεντηκοστής ο πρώην φοβισμένος και τρομοκρατημένος Πέτρος, ο αρνητής του Διδασκάλου (Λουκάς ΚΒ/22: 57), καθώς είχε δει τον Κύριο αναστημένο από τους νεκρούς, είχαν αλλάξει τα πάντα μέσα του, είχε λάβει δύναμη Πνεύματος Αγίου και υψώθηκε σαν το λιοντάρι, για να διακηρύξει προς όλους τους παρευρισκόμενους: «και δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν» (Πράξεις Δ/4: 12). Ένα Όνομα έδωσε ο ουρανός για τη Σωτηρία όλων των ανθρώπων. Παρατηρούμε δύο ξεχωριστούς ανθρώπους: Ο Πέτρος ο ορθολογιστής των Ευαγγελίων και ο Πέτρος των "Πράξεων των Αποστόλων" που γεμάτος από το Πνεύμα το Άγιο, δε φοβάται πλέον, δε δειλιάζει. 

      Η μεγάλη ιστορική παρεξήγηση. Ο Πέτρος με το μαχαίρι στο χέρι προσπαθεί να σκοτώσει ένα δούλο για να διαφυλάξει την τιμή, την ασφάλεια και την αξιοπρέπεια του Κυρίου Του. Η δύναμη του Θεού, για να τον διαφυλάξει δεν τον άφησε να κάνει φόνο, που προφανώς ήταν ο σκοπός του, αλλά επέτρεψε μόνο να κόψει το αυτί του δούλου, το οποίο ο Κύριος αμέσως αποκατέστησε. 

     Πόσοι κόποι, πόσος αγώνας, πόσο αίμα δε θα είχε χυθεί άδικα, αν άνθρωποι της Εκκλησίας δεν είχαν πέσει στη μεγάλη τούτη ιστορική παρεξήγηση. Ο εγωισμός, η αίσθηση της θρησκευτικής υπεροχής, “το εγώ”, "το δικό μου", έκαναν αυτούς που έλεγαν ότι ήταν Εκκλησία του Θεού να παρεκκλίνουν, να ξεφύγουν από το Έργο και την αποστολή τους επιδιώκοντας σαρκικούς σκοπούς και τρόπους. Έτσι μέσα από ένα θανατηφόρο σφιχταγκάλιασμα με την πολιτική εξουσία έφτασαν να οργανώσουν την "Ιερά Εξέταση" με τις διάφορες μορφές που κατά καιρούς έλαβε, για να διώξουν τους «αληθινούς προσκυνητές» (Ιωάννης Δ/4: 23), για να γράψουν μελανές έως κατάμαυρες σελίδες μέσα στην ιστορία, όπως η "Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου" (24-08-1572) όταν Καθολικοί στη Γαλλία έσφαξαν 30.000 άμαχους διαμαρτυρόμενους (Ουγενότους). Ήταν μία θλιβερή ημέρα που σημάδεψε με το χειρότερο τρόπο τη Χριστιανοσύνη. Όλα αυτά και πολλά άλλα υπήρξαν θλιβερά αποτελέσματα μιας τραγικής παρερμηνείας από τους ανθρώπους, του θελήματος του Θεού. 

     Εκείνη λοιπόν τη δύσκολη ώρα, την πιο σκοτεινή μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, έρχεται ο Χριστός να πει στον Πέτρο: «Βάλε την μάχαιραν εις την θήκην». O Κύριος αποδοκίμασε τον τρόπο με τον οποίο ενήργησε ο Πέτρος. Τούτα τα λόγια ο Κύριος τα επαναλαμβάνει διαχρονικά σε κάθε έναν που λέει ότι είναι δικός Του. Στον πιστό άνθρωπο ο Κύριος έχει δώσει μία άλλη μάχαιρα, για να πολεμάει, «τη μάχαιρα του Πνεύματος, που είναι ο Λόγος του Θεού. Αλίμονο αν τούτη η μάχαιρα δεν είναι ακονισμένη κάθε στιγμή μέσα από τη μελέτη και την προσευχή. Ο Κύριος έχει δώσει μια ολόκληρη πανοπλία, για να μπορέσει να σταθεί το δικό Του παιδί. Πόσο χαρακτηριστικά την περιγράφει ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Σ/6, εδ. 11 – 18) : 

11 Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, διά να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του διαβόλου 

12 διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις. 

13 Διά τούτο αναλάβετε την πανοπλίαν του Θεού, διά να δυνηθήτε να αντισταθήτε εν τη ημέρα τη πονηρά και αφού καταπολεμήσητε τα πάντα, να σταθήτε. 

14 Σταθήτε λοιπόν περιεζωσμένοι την οσφύν σας με αλήθειαν και ενδεδυμένοι τον θώρακα της δικαιοσύνης 

15 και έχοντες υποδεδημένους τους πόδας με την ετοιμασίαν του ευαγγελίου της ειρήνης 

16 επί πάσι δε αναλάβετε την ασπίδα της πίστεως, διά της οποίας θέλετε δυνηθή να σβέσητε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα 

17 και λάβετε την περικεφαλαίαν της σωτηρίας και την μάχαιραν του Πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού, 

18 προσευχόμενοι εν παντί καιρώ μετά πάσης προσευχής και δεήσεως διά του Πνεύματος, και εις αυτό τούτο αγρυπνούντες με πάσαν προσκαρτέρησιν και δέησιν υπέρ πάντων των αγίων. 

     Η μάχαιρα του Πέτρου συμβολίζει την τέλεια παρεξήγηση του Χριστιανικού Έργου.  Έρχεται να ακυρώσει το Έργο της σωτηρίας και να του προσδώσει μια σκοτεινή μορφή που κάνει τον άνθρωπο να απομακρύνεται από το Θεό, αντί να Τον πλησιάζει. Το πνευματικό οικοδόμημα της Εκκλησίας θα οικοδομηθεί χωρίς τη συμβολή γήινων στοιχείων, που έρχονται να το αμαυρώσουν, να το δυσφημίσουν και να το ακυρώσουν. 

      Ο Μάλχος θα είναι ως ένα ορόσημο μέσα στην ιστορία και μέσα στο Λόγο του Θεού, που θα δείχνει πάντοτε με πελώρια φωτεινά γράμματα το πόσο επιζήμια είναι η ανάμειξη του ανθρώπινου «εγώ» στη μεγάλη υπόθεση του Ευαγγελίου. Καμία ανθρώπινη ανάμειξη δεν επιτρέπεται, μόνον αποδοχή, διότι του Κυρίου είναι η Εκκλησία. Αυτός θα την προστατεύσει και Αυτός θα έρθει μια μέρα για να την παραλάβει και να την οδηγήσει στη δόξα (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Ο “αμπελώνας” είναι του Κυρίου των δυνάμεων …. (Ησαΐας Ε/5: 7). ---

H ανάσταση του Λαζάρου.

       

     "Λάζαρε δεύρο έξω".

 

 
 

      Ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην», κεφ. ΙΑ/11, εδ. 1 – 40.

 

1 Ήτο δε τις ασθενής Λάζαρος από Βηθανίας, εκ της κώμης της Μαρίας και Μάρθας της αδελφής αυτής. 

2 Η δε Μαρία ήτο η αλείψασα τον Κύριον με μύρον και σπογγίσασα τους πόδας αυτού με τας τρίχας αυτής, της οποίας ο αδελφός Λάζαρος ησθένει. 

3 Απέστειλαν λοιπόν αι αδελφαί προς αυτόν, λέγουσαι Κύριε, ιδού, εκείνος τον οποίον αγαπάς, ασθενεί. 

4 Και ακούσας ο Ιησούς είπεν Αύτη η ασθένεια δεν είναι προς θάνατον, αλλ' υπέρ της δόξης του Θεού, δια να δοξασθή ο Υιός του Θεού δι' αυτής. 

5 Ηγάπα δε ο Ιησούς την Μάρθαν και την αδελφήν αυτής και τον Λάζαρον. 

6 Καθώς λοιπόν ήκουσεν ότι ασθενεί, τότε μεν έμεινε δύο ημέρας εν τω τόπω όπου ήτο 

7 έπειτα μετά τούτο λέγει προς τους μαθητάς Ας υπάγωμεν εις την Ιουδαίαν πάλιν.

 8 Λέγουσι προς αυτόν οι μαθηταί Ραββί, τώρα εζήτουν να σε λιθοβολήσωσιν οι Ιουδαίοι, και πάλιν υπάγεις εκεί; 

9 Απεκρίθη ο Ιησούς Δεν είναι δώδεκα αι ώραι της ημέρας; εάν τις περιπατή εν τη ημέρα, δεν προσκόπτει, διότι βλέπει το φως του κόσμου τούτου 

10 εάν τις όμως περιπατή εν τη νυκτί, προσκόπτει, διότι το φως δεν είναι εν αυτώ. 

11 Ταύτα είπε, και μετά τούτο λέγει προς αυτούς Λάζαρος ο φίλος ημών εκοιμήθη, αλλά υπάγω διά να εξυπνήσω αυτόν. 

12 Είπον λοιπόν οι μαθηταί αυτού Κύριε, αν εκοιμήθη, θέλει σωθή. 

13 Αλλ' ο Ιησούς είχεν ειπεί περί του θανάτου αυτού εκείνοι όμως ενόμισαν ότι λέγει περί της κοιμήσεως του ύπνου. 

14 Τότε λοιπόν είπε προς αυτούς ο Ιησούς παρρησία Ο Λάζαρος απέθανε. 

15 Και χαίρω διά σας, διά να πιστεύσητε, διότι δεν ήμην εκεί αλλ' ας υπάγωμεν προς αυτόν. 

16 Είπε δε ο Θωμάς, ο λεγόμενος Δίδυμος προς τους συμμαθητάς Ας υπάγωμεν και ημείς, διά να αποθάνωμεν μετ' αυτού. 

17 Ελθών λοιπόν ο Ιησούς εύρεν αυτόν τέσσαρας ημέρας έχοντα ήδη εν τω μνημείω. 

18 Ήτο δε η Βηθανία πλησίον των Ιεροσολύμων, απέχουσα ως δεκαπέντε στάδια. 

19 Και πολλοί εκ των Ιουδαίων είχον ελθεί προς την Μάρθαν και Μαρίαν, διά να παρηγορήσωσιν αυτάς περί του αδελφού αυτών. 

20 Η Μάρθα λοιπόν, καθώς ήκουσεν ότι ο Ιησούς έρχεται, υπήντησεν αυτόν η δε Μαρία εκάθητο εν τω οίκω. 

21 Είπε λοιπόν η Μάρθα προς τον Ιησούν Κύριε, εάν ήσο εδώ, ο αδελφός μου δεν ήθελεν αποθάνει.

22 Πλην και τώρα εξεύρω ότι όσα ζητήσης παρά του Θεού, θέλει σοι δώσει ο Θεός. 

23 Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς Ο αδελφός σου θέλει αναστηθή. 

24 Λέγει προς αυτόν η Μάρθα Εξεύρω ότι θέλει αναστηθή εν τη αναστάσει εν τη εσχάτη ημέρα. 

25 Είπε προς αυτήν ο Ιησούς Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει 

26 και πας όστις ζη και πιστεύει εις εμέ δεν θέλει αποθάνει εις τον αιώνα. Πιστεύεις τούτο; 

27 Λέγει προς αυτόν Ναι, Κύριε, εγώ επίστευσα ότι συ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, ο ερχόμενος εις τον κόσμον. 

28 Και αφού είπε ταύτα, υπήγε και εφώναξε Μαρίαν την αδελφήν αυτής κρυφίως και είπεν Ο Διδάσκαλος ήλθε και σε κράζει. 

29 Εκείνη, καθώς ήκουσε, σηκόνεται ταχέως και έρχεται προς αυτόν. 

30 Δεν είχε δε ελθεί ο Ιησούς έτι εις την κώμην, αλλ' ήτο εν τω τόπω, όπου υπήντησεν αυτόν η Μάρθα. 

31 Οι Ιουδαίοι λοιπόν, οι όντες μετ' αυτής εν τη οικία και παρηγορούντες αυτήν, ιδόντες την Μαρίαν ότι εσηκώθη ταχέως και εξήλθεν, ηκολούθησαν αυτήν, λέγοντες ότι υπάγει εις το μνημείον, διά να κλαύση εκεί. 

32 Η Μαρία λοιπόν καθώς ήλθεν όπου ήτο ο Ιησούς, ιδούσα αυτόν έπεσεν εις τους πόδας αυτού, λέγουσα προς αυτόν Κύριε, εάν ήσο εδώ, ο αδελφός μου δεν ήθελεν αποθάνει. 

33 Ο δε Ιησούς, καθώς είδεν αυτήν κλαίουσαν και τους ελθόντας μετ' αυτής Ιουδαίους κλαίοντας, εστέναξεν εν τη ψυχή αυτού και εταράχθη, 

34 και είπε Που εβάλετε αυτόν; Λέγουσι προς αυτόν Κύριε, ελθέ και ίδε. 

35 Εδάκρυσεν ο Ιησούς. 

36 Έλεγον λοιπόν οι Ιουδαίοι Ιδέ πόσον ηγάπα αυτόν. 

37 Τινές δε εξ αυτών είπον Δεν ηδύνατο ούτος, όστις ήνοιξε τους οφθαλμούς του τυφλού, να κάμη ώστε και ούτος να μη αποθάνη; 

38 Ο Ιησούς λοιπόν, πάλιν στενάζων εν εαυτώ, έρχεται εις το μνημείον ήτο δε σπήλαιον, και έκειτο λίθος επ' αυτού. 

39 Λέγει ο Ιησούς. Σηκώσατε τον λίθον. Λέγει προς αυτόν η αδελφή του αποθανόντος η Μάρθα Κύριε, όζει ήδη διότι είναι τεσσάρων ημερών. 

40 Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς Δεν σοι είπον ότι εάν πιστεύσης, θέλεις ιδεί την δόξαν του Θεού; 

41 Εσήκωσαν λοιπόν τον λίθον, όπου έκειτο ο αποθανών. Ο δε Ιησούς, υψώσας τους οφθαλμούς άνω, είπε Πάτερ, ευχαριστώ σοι ότι μου ήκουσας. 

42 Και εγώ εγνώριζον ότι πάντοτε μου ακούεις αλλά διά τον όχλον τον περιεστώτα είπον τούτο, διά να πιστεύσωσιν ότι συ με απέστειλας. 

43 Και ταύτα ειπών, μετά φωνής μεγάλης εκραύγασε “ Λάζαρε, δεύρο έξω”. 

44 Και εξήλθεν ο τεθνηκώς, δεδεμένος τους πόδας και τας χείρας με τα σάβανα, και το πρόσωπον αυτού ήτο περιδεδεμένον με σουδάριον. Λέγει προς αυτούς ο Ιησούς Λύσατε αυτόν και αφήσατε να υπάγη. 

45 Πολλοί λοιπόν εκ των Ιουδαίων, οίτινες είχον ελθεί εις την Μαρίαν και είδον όσα έκαμεν ο Ιησούς, επίστευσαν εις αυτόν. 

46 Τινές δε εξ αυτών απήλθον προς τους Φαρισαίους και είπον προς αυτούς όσα έκαμεν ο Ιησούς.

         ΣΧΟΛΙΑ : 

    Στο ενδέκατο κεφάλαιο του Ευαγγελίου «κατά Ιωάννην» εξιστορείται με κάθε λεπτομέρεια το θαύμα της Ανάστασης του Λαζάρου, που αποτελεί το τελευταίο, αλλά και ένα από τα σπουδαιότερα θαύματα της διακονίας του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, αφού ο Κύριος δεν θεράπευσε απλά, αλλά ανέστησε έναν νεκρό. 

    Ο Λάζαρος ζούσε σ’ ένα μικρό χωριό, τη Βηθανία, που βρισκόταν περίπου τρία χιλιόμετρα ανατολικά της Ιερουσαλήμ και ήταν φίλος του Χριστού. Οι αδελφές του Μάρθα & Μαρία είχαν φιλοξενήσει πολλές φορές τον Κύριο (Λουκάς Ι/10: 38-40 & Ιωάννης ΙΒ/12: 1-3). Ο Ιωάννης μάλιστα εξηγεί ότι η Μαρία από τη Βηθανία ήταν εκείνη που αργότερα άλειψε τον Κύριο με μύρο και σκούπισε τα πόδια του με τα μαλλιά της (Ιωάννης ΙΑ/11: 2). 

    Καθώς η εχθρότητα και η αντιπάθεια των Ιουδαίων για το Πρόσωπο του Κυρίου συνεχώς αυξανόταν, ο Κύριος προτιμούσε να αποσύρεται με τους μαθητές Του «πέραν του Ιορδάνου» πιθανόν στη Βηθανία της Περαίας (Ιωάννης Α/1: 28), όπου σύμφωνα με την πληροφορία του Ευαγγελιστή ο Ιωάννης, ο Βαπτιστής, ήταν αρχικά εκεί και βάπτιζε. 

     Όταν αρρώστησε ο Λάζαρος, οι αδελφές του έστειλαν αμέσως μήνυμα στον Κύριο αναφέροντας ότι ο αγαπημένος του φίλος ήταν άρρωστος. «Κύριε, ιδε ον φιλείς ασθενεί». Με πολύ λεπτό και ευγενικό, διακριτικό  τρόπο, αλλά και πολλή σοφία οι δύο αδελφές ενημερώνουν τον Κύριο. Δεν Του ζητάνε να έρθει να επισκεφθεί τον αδελφό τους, γιατί γνωρίζουν πόσο παρακινδυνευμένο είναι αυτό για την ασφάλεια Του και για την ασφάλεια των μαθητών Του, αν επιστρέψουν στην Ιουδαία, αφού λίγες μέρες πριν είχαν γλυτώσει από λιθοβολισμό των Ιουδαίων (Ιωάννης Ι/10: 31). Ενημερώνουν απλά τον Κύριο, του υπενθυμίζουν «ον φιλείς» (εκείνον που αγαπάς) και αφήνουν στην κρίση του Κυρίου τον τρόπο με τον οποίο θα ενεργήσει. Ας προσέξουμε να μην υπαγορεύουμε στον Κύριο για το τι θα πράξει και πώς για το οποιοδήποτε πρόβλημα που μας απασχολεί. Ας ησυχάζουμε στη βεβαιότητα ότι ο Κύριος γνωρίζει το πρόβλημά μας και σύμφωνα με το Λόγο Του θα κάνει «υπερεκπερισσού υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν» (Εφεσίους Γ/3: 20). 

     Ο Κύριος με προφητική ενόραση είπε: «Αυτή η αρρώστια δεν είναι για να φέρει το θάνατο, αλλά υπέρ της δόξας του Θεού». Είναι δυνατόν να βγει από την αρρώστια, τον πόνο και τη θλίψη δόξα για το Θεό ή κάτι καλό για τον άνθρωπο; Η απάντηση είναι “ναι”. Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει «ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού» (Ρωμαίους Η/8: 28). Ο Κύριος μετά από την πληροφορία που έλαβε για την ασθένεια του Λαζάρου δεν έκανε απολύτως τίποτα, αλλά άφησε να περάσουν δύο ολόκληρες μέρες. Ας έχουμε υπόψη ότι οι «καθυστερήσεις» του Κυρίου δε σημαίνουν άρνηση, δε σημαίνουν απόρριψη. Να θυμόμαστε ότι είναι άλλο το "ρολόι" του Θεού και άλλο το δικό μας. Αν δεν απαντά αμέσως στις προσευχές μας, σημαίνει ότι θέλει να μας μάθει την υπομονή, την πίστη, την υπακοή. Ο Κύριος θα απαντήσει ακριβώς την ώρα που πρέπει με τον τρόπο που μόνον Εκείνος ξέρει.

       Έπειτα από δύο μέρες, που φαινόταν σαν χαμένος χρόνος, ο Κύριος είπε στους μαθητές Του: «Ας υπάγωμεν εις την Ιουδαίαν πάλιν». Η κάπως ξαφνική αυτή απόφαση του Κυρίου θορύβησε τους μαθητές οι οποίοι ρωτούν τον Κύριο: «Διδάσκαλε, τώρα εζήτουν να σε λιθοβολήσωσιν οι Ιουδαίοι, και πάλιν υπάγεις εκεί;». Αυτά λέει η ανθρώπινη λογική, όμως στα πράγματα του Θεού την πρώτη θέση θα πρέπει να κατέχει η πίστη, η απόλυτη εμπιστοσύνη στον Κύριο. 

    Η απάντηση του Κυρίου ήταν: "Υπάρχουν δώδεκα ώρες με φως μέσα στην ημέρα, για να εργάζονται οι άνθρωποι. Όσο ο άνθρωπος εργάζεται το διάστημα της ημέρας, δε διατρέχει κίνδυνο να σκοντάψει, γιατί βλέπει πού πηγαίνει και τι κάνει. Το φως της ημέρας τον προφυλάσσει από το να σκοντάψει και να σκοτωθεί" (Ιωάννης ΙΒ/12: 9). Το πνευματικό νόημα τούτων των λόγων είναι το εξής: Ο Κύριος βάδιζε σε πλήρη υπακοή με το θέλημα του Θεού και ως εκ τούτου δεν έχει κίνδυνο να τον σκοτώσουν πριν από την ώρα Του. Ο Κύριος θα ήταν ασφαλής μέχρι να ολοκληρωθεί το Έργο που του είχε αναθέσει ο Πατέρας. Αυτό ισχύει και για τον κάθε πιστό άνθρωπο. Εάν βαδίζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, το λόγο έχει ο Θεός μέσα στη ζωή του και καμία δύναμη του εχθρού δεν μπορεί να τον βλάψει. Ο Κύριος έχει πει: «δύο στρουθία δεν πωλούνται δι' εν ασσάριον; και εν εξ αυτών δεν θέλει πέσει επί την γην άνευ του θελήματος του Πατρός σας» (Ματθαίος Ι/10: 29). Ο Θεός είναι παντοδύναμος και έχει τον έλεγχο πάντων.

      Η άλλη κατηγορία ανθρώπων είναι εκείνοι που περπατούν μέσα στη νύχτα. Πρόκειται για τον άνθρωπο που ζει μακριά από το Θεό και περπατάει σύμφωνα με τις δικές του επιλογές, με το δικό του θέλημα. Ο άνθρωπος αυτός ζει μέσα στο σκοτάδι και μοιραία θα σκοντάψει, επειδή δεν έχει την οδηγία του Αγίου Πνεύματος για το πώς να βαδίσει. Ο Κύριος έχει πει: "«χωρίς Εμένα δεν δύνασθε να κάνετε ουδέν» (Ιωάννης ΙΕ/15: 5) και παρατηρούμε αυτό να εκπληρώνεται καθημερινά μέσα στη ζωή μας:  

     «Mετά τούτο λέγει προς αυτούς Λάζαρος ο φίλος ημών εκοιμήθη». Ο Κύριος μιλάει για ύπνο. Θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι στην Καινή Διαθήκη ο ύπνος ποτέ δεν αφορά την ψυχή, αλλά μόνον το σώμα. Η ψυχή του πιστού ανθρώπου την ώρα του θανάτου δεν πέφτει σε ύπνο, αλλά πηγαίνει να συναντήσει το Χριστό. Εκεί (κοντά στο Χριστό), διευκρινίζει ο Απ. Παύλος, είναι πολύ καλύτερα. «από τη μια έχω την επιθυμία να αναχωρήσω και να είμαι μαζί με τον Χριστό, γιατί πραγματικά αυτό είναι το καλύτερο απ' όλα» (Φιλιππησίους Α/1: 23). 

      Ο Κύριος γνωρίζει πολύ καλά ότι ο Λάζαρος έχει πεθάνει. Επειδή όμως σε λίγο θα τον αναστήσει, αναφέρει ότι “κοιμάται”. Εμείς ζωντανό λέμε έναν άνθρωπο που κινείται, μιλάει, σκέπτεται κλπ. Ο Λόγος του Θεού «ζωντανό» εννοεί εκείνον που έχει συνδεθεί δια της πίστεως με το Χριστό, που είναι η πηγή της ζωής. Ο αρνητής είναι ήδη «νεκρός» για το Θεό, ας μιλάει, ας περπατάει, ας έχει πτυχία και πολλές άλλες πλούσιες δραστηριότητες. Γι’ αυτό άλλωστε χαρακτηριστικά ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι νεκροί θέλουσιν ακούσει την φωνήν του Υιού του Θεού, και οι ακούσαντες θέλουσι ζήσει» (Ιωάννης Ε/5: 25). Τούτα τα λόγια σημαίνουν ότι άνθρωποι που είναι μακριά από το Θεό είναι νεκροί πνευματικά, ο Θεός παρατείνοντας το Έλεός Του τους δίνει  την ευκαιρία ν' ακούσουν την πρόσκληση του Ιησού Χριστού να πιστέψουν σ’ Αυτόν και όσοι απ', αυτούς θα υπακούσουν θα ζήσουν αιώνια κοντά Του. 

       «αλλά υπάγω δια να εξυπνήσω αυτόν». Στο σημείο αυτό ο Κύριος εκφράζει προς τους μαθητές του την πρόθεσή Του να πάει να τον αναστήσει. Οι μαθητές για άλλη μία φορά δεν κατάλαβαν τι ακριβώς εννοούσε ο Κύριος και γι’ αυτό ο Κύριος επανέρχεται και τους λέει: «Ο Λάζαρος απέθανε».«Και χαίρω δια σας, δια να πιστεύσητε, διότι δεν ήμην εκεί αλλ' ας υπάγωμεν προς αυτόν». Όταν ο Κύριος λέει «δια να πιστεύσητε», δεν εννοεί ότι ήταν άπιστοι, αλλά μέσα από αυτό το μεγάλο γεγονός της ανάστασης θα ενισχυόταν περισσότερο η πίστη τους. Άλλωστε γι’ αυτό τους πήρε και κοντά Του. Ο Θωμάς φοβήθηκε ότι, αν ο Ιησούς πήγαινε στη συγκεκριμένη περιοχή, οι Ιουδαίοι θα τον σκότωναν κι αν πήγαιναν και οι μαθητές μαζί Του, θα σκότωναν κι αυτούς. Με πολλή απαισιοδοξία προτρέπει και τους άλλους μαθητές να πάνε μαζί Του. "Είπε δε ο Θωμάς, ο λεγόμενος Δίδυμος προς τους συμμαθητάς. Ας υπάγωμεν και ημείς, δια να αποθάνωμεν μετ' αυτού" (εδ. 16). 

       Όταν ήρθε λοιπόν ο Ιησούς, βρήκε το Λάζαρο να είναι τέσσερις μέρες στο μνήμα. Αυτό αποτελεί  απόδειξη  ότι  ήταν  νεκρός.   Ο  θάνατος  του  Λαζάρου  θα πρέπει να επήλθε λίγο χρόνο μετά την αποχώρηση των αγγελιοφόρων, για να βρουν το Χριστό.  Υπολογίζουμε  ότι μία  μέρα  θα  χρειάστηκε  για  να  πάνε  οι  αγγελιοφόροι,  δύο  μέρες   που καθυστέρησε  ο Κύριος και μία μέρα  που έκανε ο Κύριος,  για να πάει στη Βηθανία. Όλα  αυτά εξηγούν  τις τέσσερις  μέρες  που  ο  Λάζαρος  έμεινε  στον  τάφο. Επειδή η Ιερουσαλήμ ήταν κοντά  στη Βηθανία, πολλοί Ιουδαίοι είχαν πάει, για  να  παρηγορήσουν  τις αδελφές του για το τραγικό γεγονός που τους συνέβη. 

      Όταν η Μάρθα έμαθε ότι έρχεται ο Ιησούς Χριστός, έτρεξε να τον προϋπαντήσει. Η συνάντηση έγινε έξω από το χωριό. Δε γνωρίζουμε για ποιο λόγο η Μαρία δεν ακολούθησε, αλλά έμεινε στο σπίτι και περίμενε τον Κύριο. Προσωπικά μου αρέσει περισσότερο η στάση της Μαρίας. Μπροστά στο μεγαλείο του Θεού μην ενεργείς, όπως εσύ νομίζεις, αλλά άφησε τον Κύριο να ενεργήσει και τότε το αποτέλεσμα θα είναι θαυμαστό. 

      Η Μάρθα, καθώς αντίκρισε τον Ιησού, του είπε: «Κύριε, εάν ήσο εδώ, ο αδελφός μου δεν ήθελεν αποθάνει». Ας προσέξουμε τα λόγια της Μάρθας τα οποία αναμφισβήτητα λέγονται με πίστη, η οποία όμως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ατελής. Πίστευε ότι ο Κύριος θα ενεργούσε μόνον, αν ήταν σωματικά παρών. Δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα μπορούσε να θεραπεύσει κάποιον από απόσταση, πόσο μάλλον ν' αναστήσει ένα νεκρό από απόσταση. Όμως υπάρχει κάτι, εκτός από την απιστία μας, που να μπορεί να δεσμεύσει τη δύναμη του Κυρίου; Η Μάρθα πίστευε ότι ο Κύριος μπορούσε να βοηθήσει την κατάσταση, όμως δεν τολμούσε να πιστέψει ότι θα μπορούσε και να αναστηθεί ο αδελφός της από τους νεκρούς, όμως "είναι τι αδύνατον εις τον Κύριον" (Λουκάς Α/1: 37).  Ο Κύριος, για να αυξήσει την πίστη της, της ανακοινώνει ότι ο αδελφός της θα αναστηθεί. Ας μάθουμε να μην περιορίζουμε τη δύναμη του Θεού. Ο Θεός μπορεί να επέμβει και να κάνει θαυμάσια στη ζωή εκείνου του ανθρώπου που έχει θέσει την εμπιστοσύνη του σ' Αυτόν και αυτό θα συμβεί σε κάθε περίσταση, ανεξάρτητα από το χρόνο, τον τόπο κλπ. Οι εξωτερικές περιστάσεις δε μπορούν να περιορίσουν τη δύναμη του Θεού.  

        Αξίζει να παρατηρήσουμε με ποιον τρόπο ο Κύριος πλησιάζει αυτή τη γυναίκα που πενθεί και πώς τη βοηθάει βήμα – βήμα να αυξήσει τη πίστη της στη δύναμη του Θεού. Η Μάρθα κατανοούσε το γεγονός ότι ο αδελφός της θα ανασταίνονταν από τους νεκρούς κατά την «έσχατη ημέρα», όταν δηλαδή θα γινόταν οι ανάσταση όλων των νεκρών. Ο Κύριος βλέπει πόσο περιορισμένα παρατηρεί τα πράγματα  και με πολλή υπομονή της εξηγεί: «Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή». Πόσο θαυμαστή και πόσο αληθινή είναι τούτη η ομολογία! Το ύψος της φτάνει μέχρι τον ουρανό, τα βάθη της μέχρι τα βάθη του Άδη και η έκτασή της αγκαλιάζει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, είναι το μοναδικό Πρόσωπο που μπορεί να αναστήσει το νεκρό εξαιτίας της αμαρτίας άνθρωπο και να τον οδηγήσει στην αιώνια ζωή (Πράξεις Δ/4: 12). Μακριά από τον Κύριο Ιησού Χριστό δε μπορεί να υπάρξει ανάσταση, ούτε αληθινή ζωή. Ας προσέξουμε στη ζωή μας τις "καθυστερήσεις" του Κυρίου. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για αδιαφορία του Κυρίου. Ο Απ. Πέτρος αναφέρει: «Δεν καθυστερεί ο Κύριος την εκπλήρωση της υπόσχεσής του, όπως μερικοί το εκλαμβάνουν για καθυστέρηση, μα δείχνει μακροθυμία σ' εμάς, επειδή δε θέλει να χαθούν μερικοί, αλλά όλοι να έρθουν σε μετάνοια». (Α΄ Πέτρου Γ/3: 9). 

       «ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει». Ο Κύριος εδώ αναφέρεται στην ημέρα κατά την οποία «οι αποθανώντες εν Χριστώ» θα αναστηθούν και ο Κύριος, που θα έχει έρθει στις νεφέλες, θα τους παραλάβει μαζί με τους «ζώντας τους περιλυπόμενους», για να τους οδηγήσει στον ουρανό και την αιώνια δόξα (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Το πρόβλημα για τον άνθρωπο δεν είναι αν όλα αυτά θα πραγματοποιηθούν, γιατί οπωσδήποτε θα πραγματοποιηθούν. Η διαβεβαίωση του Κυρίου είναι: «αληθώς σας λέγω, έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γη, ιώτα εν ή μία κεραία δεν θέλει παρέλθει από του νόμου, εωσού εκπληρωθώσι πάντα» (Ματθαίος Ε/5: 18). Το πρόβλημα με τον άνθρωπο είναι: «πιστεύεις τούτο;». Αν ψυχή, το πιστεύεις, ησύχασε στα πόδια του Κυρίου (Λουκάς Ι/10: 39). Αν δεν το πιστεύεις, μέσα στην ελευθερία που ο Θεός σου έχει δώσει, θα πρέπει να γνωρίζεις αυτό που ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τους Εβραίους Χριστιανούς: «Γιατί βέβαια, αν συνεχίζουμε να αμαρτάνουμε θεληματικά μετά που γνωρίσαμε τόσο καλά την αλήθεια, τότε δεν απομένει πια καμιά θυσία για αμαρτίες. Απεναντίας, εκείνο που μας περιμένει είναι μια φοβερή υποδοχή κρίσεως και δυνατής φωτιάς, που πρόκειται να καταφάει αυτούς που εναντιώνονται» (Εβραίους Ι/10: 26). Λέγει η Μάρθα: "Κύριε, εγώ επίστευσα ότι συ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, ο ερχόμενος εις τον κόσμον». Μετά απ’ αυτό θα τρέξει να ειδοποιήσει την αδελφή της την Μαρία. 

        Μάρθα και Μαρία είναι δύο διαφορετικοί ανθρώπινοι χαρακτήρες. Η Μάρθα είναι ο τύπος της δουλειάς, της υπηρεσίας, της προσφοράς, της πλούσιας δραστηριότητας. Η Μαρία είναι ο τύπος της υπακοής, της αγάπης, του πλούσιου συναισθήματος. Ο Κύριος επαίνεσε τη Μαρία χωρίς να απορρίψει την προσφορά της Μάρθας (Λουκάς Ι/10: 42). Τούτα τα πράγματα χρειάζεται να βρίσκονται σε μία ιεράρχηση στη ζωή μας. Τα πρώτα πράγματα, που είναι η υπακοή, η αγάπη …. πρέπει να βρίσκονται στην πρώτη θέση της πνευματικής μας ζωής. Η Μαρία έρχεται στον Ιησού συνοδευόμενη από πλήθος Ιουδαίων, που την ακολουθούσαν πιστεύοντας ότι πάει να κλάψει στο μνήμα και καθώς Τον αντικρίζει, πέφτει στα πόδια Του και με ένα δραματικό τρόπο του λέει: «Κύριε, εάν ήσο εδώ, ο αδελφός μου δεν ήθελεν αποθάνει» (εδ. 32). Ο Κύριος, βλέποντας όλη αυτή τη δραματική εικόνα, αναστέναξε μέσα από την ψυχή του και ταράχτηκε. Σε λίγο ο «Αρχηγός της ζωής», ο «Κύριος του θανάτου» βρίσκεται μπροστά στον τάφο του Λαζάρου. 

       "Εδάκρυσεν ο Ιησούς" (εδ. 35). Ποιος να ζωγραφίσει τούτο τον πίνακα; Ποιος να συλλάβει αυτήν την εικόνα; Είναι συγκλονιστική  τούτη η στιγμή του Κυρίου που δακρύζει συγκινημένος από τον ανθρώπινο πόνο, τον ξεπεσμό, το θάνατο εξαιτίας της αμαρτίας. Συμπάσχει ο Κύριος στον πόνο μας. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Δ/4, εδ. 15) αναφέρει: «δεν έχουμε έναν αρχιερέα που να μην μπορεί να μας συμπονέσει για τις αδυναμίες μας, αλλά έχουμε έναν αρχιερέα που έχει περάσει απ' όλες τις δοκιμασίες, παρόμοια μ' εμάς, χωρίς όμως ν' αμαρτήσει». Ένας βαρύς στεναγμός από το πλήθος απλώνεται γύρω και κάποιοι ψίθυροι από τους «συνήθεις αντιφρονούντας». Άλλοι έλεγαν: «πόσο πολύ τον αγαπούσε» και άλλοι «Δεν ηδύνατο ούτος, όστις ήνοιξε τους οφθαλμούς του τυφλού, να κάμει ώστε και ούτος να μη αποθάνη;». Το όλο σκηνικό έρχεται να καλύψει η φωνή του Κυρίου «άρατε τον λίθον». Προσπαθεί η Μάρθα να διορθώσει τον Κύριο: «Κύριε, όζει ήδη διότι είναι τεσσάρων ημερών». Ο Κύριος της θυμίζει την ανάγκη της πίστεως, για να δει τη δόξα του Θεού. Ακολουθεί μια σύντομη προσευχή του Κυρίου προς τον Πατέρα, όχι για να ζητήσει, αλλά για να ευχαριστήσει τον Πατέρα για το θαύμα που θα ακολουθούσε. Ο Κύριος με  δυνατή φωνή λέγει: «Λάζαρε δεύρο έξω». Σε πολύ λίγο χρόνο ο Λάζαρος βρισκόταν έξω από τον τάφο δεμένος στα πόδια, στα χέρια και στο πρόσωπο από το σουδάριο. Ο Κύριος θα δώσει εντολή να τον ελευθερώσουν από όλα αυτά και να τον αφήσουν να περπατήσει. Αυτός είναι ο άνθρωπος μέσα στον «τάφο» των δυσκολιών και της καθημερινότητας, του άγχους, δεμένος με τα "σουδάρια" των προκαταλήψεων, της άρνησης, της σύγχυσης, της άγνοιας. 

       Μόνον η δύναμη του Θεού μπορεί να αναστήσει το νεκρό άνθρωπο. Όμως είναι δικό μας καθήκον «να μετακινήσουμε τις πέτρες», «να λύσουμε τα σάβανα της προκατάληψης και της δεισιδαιμονίας». Εμείς πάντοτε θα πρέπει να κάνουμε εκείνο που μπορούμε, που είναι μέσα στις δυνατότητές μας. Τα υπόλοιπα είναι στα χέρια του Κυρίου. Οι δικές μας δυνατότητες είναι: «σηκώσατε τον λίθον», «λύσατε αυτόν και αφήσατε να υπάγει». Το μέρος του Κυρίου είναι: «Λάζαρε δεύρο έξω». 

      Ο Θεός ζητάει πάντοτε τη συνεργασία μας. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή "Α΄ Κορινθίους" (κεφ. Γ/3, εδ.9) αναφέρει: «του Θεού είμεθα συνεργοί». Στη συνεργασία αυτή το «δυνατόν» είναι το μέρος το δικό μας, το «αδύνατον» είναι το μέρος του Κυρίου. Κάποτε ο ιεραπόστολος Moody ταξίδευε μ’ ένα πλοίο. Στην πορεία έπιασε μια φωτιά στο πλοίο και όλοι έτρεξαν και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τη σβήσουν. Πάνω στην κίνηση είδε ένα νέο που καθόταν φαινομενικά αδιάφορος. “Τι κάνεις εσύ”, τον ρώτησε. “Προσεύχομαι για να σβήσει η φωτιά” ήταν η απάντηση. Έλα εδώ του είπε ο Moody “πάρε έναν κουβά, ρίχνε νερό και να προσεύχεσαι ταυτόχρονα”. 

      Είναι και κάτι άλλο ακόμα που θα πρέπει να επισημάνουμε. Όπου επεμβαίνει ο Χριστός, επέρχεται πάντοτε διαχωρισμός. Άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος είχε διακηρύξει: «ήλθον να διαχωρίσω άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής» (Ματθαίος Ι/10: 35). Το ίδιο ισχύει και σ' αυτήν την περίπτωση. 

    Κάποιοι από τους παρευρισκόμενους, όταν είδαν το Λάζαρο αναστημένο, πίστεψαν  ότι ο  Χριστός είναι ο απεσταλμένος από το Θεό Σωτήρας, ο Λυτρωτής του κόσμου. Ποτέ δε θα λείψουν αυτοί, που παρ’ ότι είδαν το θαύμα, που παρ’ ότι είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν τη δύναμη του Θεού, ήταν απρόθυμοι να δεχτούν τον Κύριο Ιησού και έφυγαν και πήγαν στους Φαρισαίους, για να αναφέρουν τα γεγονότα που είχαν συμβεί στη Βηθανία. Βεβαίως δεν το έκαναν, για να πείσουν τους Φαρισαίους να δεχθούν το Χριστό, αλλά το έκαναν, για να τους ξεσηκώσουν περισσότερο ενάντια στον Κύριο, ώστε να βρουν τρόπο, για να τον θανατώσουν. Η ανθρώπινη καρδιά, δουλωμένη από τον εχθρό της ψυχής, αρνείται να δεχθεί τον ελευθερωτή της, που είναι ο Ιησούς Χριστός (Ιωάννης Η/8: 32). ---

Το όνειρο του Ιακώβ.

        βιβλίο "Γένεσης",  κεφ. ΚΗ/28.    (Παλαιά Διαθήκη).

 11 Και έφθασεν εις τινά τόπον και διενυκτέρευσεν εκεί, διότι είχε δύσει ο ήλιος και έλαβεν εκ των λίθων του τόπου και έθεσε προσκεφάλαιον αυτού, και εκοιμήθη εν τω τόπω εκείνω. 

12 Και είδεν ενύπνιον, και ιδού, κλίμαξ εστηριγμένη εις την γην, της οποίας η κορυφή έφθανεν εις τον ουρανόν και ιδού, οι άγγελοι του Θεού ανέβαινον και κατέβαινον επ' αυτής. 

13 Και ιδού, ο Κύριος ίστατο επάνωθεν αυτής και είπεν, Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός του Αβραάμ του πατρός σου, και ο Θεός του Ισαάκ την γην, επί της οποίας κοιμάσαι, εις σε θέλω δώσει αυτήν και εις το σπέρμα σου. 

14 και θέλει είσθαι το σπέρμα σου ως η άμμος της γης, και θέλεις εξαπλωθή προς δύσιν και προς ανατολήν και προς βορράν και προς νότον και θέλουσιν ευλογηθή εν σοι, και εν τω σπέρματί σου πάσαι αι φυλαί της γής 

15 και ιδού, εγώ είμαι μετά σου, και θέλω σε διαφυλάττει πανταχού, όπου αν υπάγης, και θέλω σε επαναφέρει εις την γην ταύτην διότι δεν θέλω σε εγκαταλείψει, εωσού κάμω όσα ελάλησα προς σε.

16 Και εξεγερθείς ο Ιακώβ εκ του ύπνου αυτού, είπε, Βέβαια ο Κύριος είναι εν τω τόπω τούτω, και εγώ δεν ήξευρον. 

17 Και εφοβήθη και είπε, Πόσον φοβερός είναι ο τόπος ούτος δεν είναι τούτο, ειμή οίκος Θεού, και αύτη η πύλη του ουρανού. 

18 Και σηκωθείς ο Ιακώβ ενωρίς το πρωΐ, έλαβε τον λίθον τον οποίον είχε θέσει προσκεφάλαιον αυτού, και έστησεν αυτόν διά στήλην και έχυσεν έλαιον επί την κορυφήν αυτής. 

19 Και εκάλεσε το όνομα του τόπου εκείνου, Βαιθήλ το δε όνομα της πόλεως εκείνης ήτο πρότερον Λούζ. 

20 Και ευχήθη ο Ιακώβ ευχήν, λέγων, Αν ο Θεός ήναι μετ' εμού και με διαφυλάξη εν τη οδώ ταύτη εις την οποίαν υπάγω, και μοι δώση άρτον να φάγω και ένδυμα να ενδυθώ, 

21 και επιστρέψω εν ειρήνη εις τον οίκον του πατρός μου, τότε ο Κύριος θέλει είσθαι Θεός μου 

22 και ο λίθος ούτος, τον οποίον έστησα διά στήλην, θέλει είσθαι οίκος Θεού και εκ πάντων όσα μοι δώσης, το δέκατον θέλω προσφέρει εις σε. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

     Ο Ιακώβ ήταν πατέρας δώδεκα αγοριών που αργότερα θ' αποτελέσουν τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ. 

--Με τη Λεία, τη μεγαλύτερη κόρη του θείου του Λάβαν (αδελφός της μητέρας του), απέκτησε τους υιούς: Ρουβίν, Συμεών, Λευί, Ιούδας, Ισάχαρ, Ζαβουλών. 

--Με την υπηρέτρια της Λείας, την Ζεφλά, απέκτησε τον Γαδ και τον Ασήρ. 

--Με την Βαλλά υπηρέτρια της Ραχήλ, η οποία ήταν αδελφή της Λείας,  απέκτησε το Δαν και το Νεφθαλείμ. 

--Με τη Ραχήλ, τη μικρότερη αδελφή της Λειάς, απέκτησε τον Ιωσήφ και τον Βενιαμίν. 

        Από τις τέσσερις γυναίκες που αναφέρονται ο Ιακώβ αγάπησε ειλικρινά μόνο τη Ραχήλ. 

      Παρατηρώντας το ξεκίνημα της ζωής του βλέπουμε ότι πρόκειται για έναν πολυμήχανο άνθρωπο. Απάτησε το μεγαλύτερο αδελφό του Ησαύ και του πήρε τα πρωτοτόκια «έναντι πινακίου φακής» (Γένεση ΚΕ/25: 34). Για να κερδίσει τις πνευματικές ευλογιές είπε ψέματα στον πατέρα του Ισαάκ και τον εξαπάντησε (Γένεση ΚΖ/27: 33). Όλα αυτά αναγκάζουν τον αδελφό του, τον Ησαύ, να γίνει εχθρός του και να τον κυνηγάει με σκοπό να τον σκοτώσει, επειδή τόσες φορές τον ξεγέλασε και τον υποσκέλισε.

    Βλέπουμε λοιπόν τον Ιακώβ να ξεκινάει τη ζωή του με ψέματα και με απάτες, στις οποίες προσπαθεί να τον περιπλέξει ο διάβολος, επειδή ο διάβολος γνωρίζει πολύ καλά κάτι που μέχρι στιγμής αγνοεί ο νεαρός Ιακώβ, ότι ο Ιακώβ είναι μέσα στα σχέδια του Θεού για τον ερχομό του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. Έτσι ο εχθρός προσπαθεί να τον οδηγήσει σε αμαρτία, για να τον αποκόψει από το Θεό και να τον οδηγήσει στο θάνατο, στην εξόντωση, ακριβώς για να ακυρώσει τα σχέδια του Θεού, για τον ερχομό του Μεσσία Χριστού. Για όλες αυτές τις πανουργίες του ο Ιακώβ θα «πληρώσει» στη ζωή του πολύ βαρύ τίμημα. 

     Κυνηγημένος από τον αδελφό του φεύγει μακριά για να σώσει τη ζωή του. Παρατηρούμε ότι παίρνει αποφάσεις χωρίς να ζητάει τη συμβουλή του Θεού για το πώς να ενεργήσει, αλλά ενεργεί σύμφωνα με δική του βούληση. Φεύγει και δεν παίρνει τίποτα μαζί του. Όλη την περιουσία την αφήνει στον αδελφό του. Ίσως να ξέχασε και τις ευλογίες του πατέρα του. Τίποτα δεν τον ωφελεί πλέον. Άδικα τους ξεγέλασε και τους δυο. Φυγάς κατέληξε κουρασμένος, κυνηγημένος, με ένοχη συνείδηση, μακριά από κάθε επικοινωνία με το Θεό, τον οποίο έχει γνωρίσει από τον παππούλη του τον Αβραάμ και τον πατέρα του τον Ισαάκ, αλλά ακόμη δεν έχει αποκτήσει επίγνωση του θελήματος του Θεού. Υποσκελιστής, απομονωμένος, απογοητευμένος δε βλέπει από πουθενά φως και δεν μπορεί με κανέναν να επικοινωνήσει. Η γη είναι ξένη γι’ αυτόν και ο ουρανός πολύ απομακρυσμένος. 

       Αλήθεια πόσο μοιάζει ο Ιακώβ με τον άνθρωπο που ζει μέσα στην αμαρτία μακριά από το Θεό, αλλά και με εκείνον τον άνθρωπο που έρχεται στην εκκλησία, ακούει γνωρίζει, αποκτάει γνώσεις για το Θεό, αλλά δεν έχει ακόμη αποκτήσει επίγνωση, δεν έχει «αναγεννηθεί άνωθεν» (Ιωάννης Γ/3: 7). Ο Ιακώβ βαδίζει μόνος το δρόμο προς την ξενιτιά και πλέον βρίσκεται πολύ μακριά από την κυριαρχία της μητέρας του, το μίσος του αδελφού και από την καλοσύνη του πατέρα του. Έπρεπε να μείνει μόνος, για να μάθει το μεγάλο μάθημα που όλοι έχουμε ανάγκη να μάθουμε στη ζωή, να εξαρτώμεθα από το Θεό και να Τον εμπιστευόμαστε απόλυτα Αυτόν. Όλοι γνωρίζουμε ότι με πάρα πολλούς τρόπους ο Θεός καλεί τον κάθε αμαρτωλό να επιστρέψει σε Αυτόν, για να κάνει Έργο Σωτηρίας μέσα στη ζωή του. 

      Στο βιβλίο "Β΄ Σαμουήλ" (κεφ. ΙΔ/14) της Παλαιάς Διαθήκης αναφέρεται κάτι ιδιαίτερα σημαντικό ως προς τις προθέσεις του Θεού για τον άνθρωπο: «Επειδή, αναπόφευκτα θα πεθάνουμε, και είμαστε σαν το χυμένο νερό επάνω στη γη, που δεν μαζεύεται ξανά και ο Θεός δεν θέλει να χαθεί μια ψυχή, αλλ' εφευρίσκει μέσα, ώστε ο εξόριστος να μη μένει εξωσμένος απ' αυτόν». Στην κατάσταση αυτή, καθώς βαδίζει μέσα στην αφιλόξενη ερημιά, τελείως εξαντλημένος, φοβισμένος, πέφτει να κοιμηθεί. Για μαξιλάρι του χρησιμοποιεί μια πέτρα που βρίσκει μπροστά του. Φυσικό είναι να τον πήρε αμέσως ο ύπνος, ένας ύπνος σταθμός στη ζωή του, που έφερε μέσα του τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή του. 

     Ο Θεός πλησιάζει τον Ιακώβ και επειδή σαν θνητός δε μπορεί να δει το Θεό με τα φυσικά του μάτια, του παρουσιάστηκε στον ύπνο του σε όνειρο. Ήταν ένα όνειρο με πλούσιες υποσχέσεις, ένα όνειρο προφητικό. Καθώς κοιμόταν λοιπόν ο Ιακώβ, είδε στον ύπνο του μια σκάλα που ήταν στηριγμένη στη γη και που η κορυφή της έφτανε μέχρι τον ουρανό και πάνω σ’ αυτή τη σκάλα άγγελοι του Θεού ανέβαιναν και κατέβαιναν. Πάνω στη σκάλα στεκόταν ο Κύριος ο οποίος του είπε:  "Εγώ είμαι ο Κύριος, ο Θεός τού Αβραάμ και ο Θεός τού Ισαάκ, τη γη επάνω στην οποία κοιμάσαι, σε σένα θα τη δώσω, και στο σπέρμα σου". 

    Η σκάλα στο όνειρο του Ιακώβ συμβολίζει τον Ιησού Χριστό. Είναι μια ζωντανή εικόνα της προσωπικότητας και του έργου του Χριστού. Το απέραντο χάσμα μεταξύ ουρανού και γης δείχνει τη μεγάλη απόσταση που χωρίζει τον αμαρτωλό άνθρωπο από το Θεό. Η αμαρτία και η αποστασία του ανθρώπου είχε μπλοκάρει το δρόμο του ανθρώπου προς το Θεό και κάθε επικοινωνία είχε χαθεί. Μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση, μπροστά στο πλήρες αδιέξοδο για τη σωτηρία του ανθρώπου, ο ουρανός ανοίγει μια σκάλα και κατεβαίνει στη γη. 

     Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο χρειάστηκε να έρθει ο Χριστός στη γη και να κάνει ένα τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο Σωτηρίας για τον κάθε άνθρωπο. Με τη θυσία Του πάνω στο σταυρό του Γολγοθά έγινε Αυτός η σκάλα που αποκατέστησε την επικοινωνία του ανθρώπου με το Θεό. Έγινε Αυτός η οδός, η αλήθεια, η ζωή. (Ιωάννης ΙΔ/14: 6). Δεν ήταν μια σκάλα που η κορυφή της έφτανε στον ουρανό μόνο, γιατί ένας επουράνιος μόνο Χριστός θα ήταν ανέφικτος, απλησίαστος από τον αμαρτωλό άνθρωπο. Ήταν μια σκάλα που ακούμπαγε και στον ουρανό και στη γη. Είναι ο ίδιος ο Υιός του Θεού, που έγινε και Υιός ανθρώπου. Είναι ο «θεός που φανερώθηκε εν σαρκί» (¨Α΄ Τιμοθέου Γ/3: 16), που άφησε τον ουρανό και ήρθε στη γη, για να αποκαταστήσει τη χαμένη επικοινωνία του ανθρώπου με το Θεό. 

      Κάθε επικοινωνία του ανθρώπου με το Θεό είχε χαθεί. Προσπάθησε ο άνθρωπος με τα έργα του να αποκαταστήσει την επικοινωνία, αλλά στάθηκε αδύνατο. Έφτιαξε τον πύργο της Βαβέλ και απέτυχε. Κι από τότε μέχρι σήμερα ο άνθρωπος προσπαθεί να φτιάξει το δικό του πύργο εγωισμού και αλαζονείας, για να φτάσει το Θεό. Γι’ αυτό ο άνθρωπος τρέχει στο φεγγάρι, στον Άρη και σε όλο το πλανητικό σύστημα, για να γνωρίσει τα μυστήρια του Θεού, για να φτάσει το Θεό. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Στον Ψαλμό Β', εδ. 4 αναφέρεται: «Ο καθήμενος εν ουρανοίς θέλει γελάσει ο Κύριος θέλει εκ μυκτηρίσει αυτούς». Γελάει ο Θεός με τα ανθρώπινα έργα.

        Μπροστά στο πλήρες αδιέξοδο για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου τη λύση την έδωσε ο ουρανός. Ο Θεός παρουσίασε μία σκάλα που στηριζόταν στη γη και έφτανε μέχρι τον ουρανό και η οποία θα αποκαθιστούσε την πολυπόθητη επικοινωνία μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού. Τη μεγαλοπρεπή σκάλα που ένωνε τον ουρανό με τη γη μόνον ο Θεός θα μπορούσε να την κτίσει. Ο Ιακώβ είδε σε όνειρο εκείνο το γεγονός που 2.000 χρόνια αργότερα πραγματοποιήθηκε στη Βηθλεέμ. Οι ποιμένες παρακολούθησαν την ίδια σκάλα όχι σε όνειρο αυτή τη φορά, αλλά καθώς φύλαγαν τα πρόβατά τους (Λουκάς Β/΄2: 8). 

     Ο Χριστός γεφύρωσε το απροσπέλαστο μέγα χάσμα μεταξύ του ουρανού και γης. Όποιος πιστεύει σε Αυτόν ήδη ανεβαίνει ένα - ένα τα σκαλοπάτια για τον ουρανό. Μέσα από ένα όνειρο αποκαλύπτεται ο Θεός στον Ιακώβ. Είναι η ώρα να Τον γνωρίσει προσωπικά, να τακτοποιηθεί μαζί Του, να πιστέψει, να υπακούσει τη φωνή Του. Στο πρώτο μέρος του ονείρου (εδ. 14) οι υποσχέσεις του Θεού είναι γενικές, καλύπτουν ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και φτάνουν μέχρι το Απολυτρωτικό Έργο του Ιησού Χριστού. «εν σοι και εν τω σπέρματι σου θέλουσι ευλογηθεί πάσαι φυλές της γης». Ο Θεός του λέει ότι θα κληρονομήσει αυτή τη γη. Οι απόγονοί του θα πολλαπλασιασθούν σαν την άμμο της θάλασσας. Εξαιτίας του και μέσα από αυτόν θα ευλογηθούν όλες οι φυλές της γης. Ο Θεός κάνει μία διαθήκη στην οποία συμπεριλαμβάνει όλον τον κόσμο. Αυτό ακριβώς θέλησε ο Κύριος να διευκρινίσει στο μεγάλο θεολόγο της εποχής που ονομαζόταν Νικόδημος. (Ιωάννης Γ/3: 4). 

     Το δεύτερο μέρος του ονείρου (εδ.15) αφορά τον Ιακώβ. Ο Θεός γνώριζε σε τι δύσκολη και ανέλπιστη κατάσταση βρισκόταν ο Ιακώβ και του προσέφερε παρηγοριά και προστασία. Του τόνισε ότι θα είναι μαζί του, θα τον διαφυλάξει όπου και αν πάει, θα τον επαναφέρει σε αυτή τη γη. Δε θα τον αφήσει ούτε θα τον εγκαταλείψει (Εβραίους ΙΓ/13: 5). Θα κάνει όλα όσα του υποσχέθηκε. 

       Μόλις τελείωσε ο Θεός να μιλάει, ο Ιακώβ ξύπνησε φοβισμένος. αναλογίστηκε αυτά που είδε και άκουσε και έβγαλε τα συμπεράσματά του. Σκέφτηκε ότι ο Κύριος είναι στον τόπο αυτό. Ο τόπος αυτός είναι φοβερός και εδώ είναι οίκος του Θεού, αυτή είναι η πύλη του ουρανού. Η πύλη του ουρανού είναι εκεί όπου ο αμαρτωλός άνθρωπος ακούει τη φωνή του Θεού, τη δέχεται, πιστεύει στο Θεό και έτσι γίνεται παιδί του Θεού (Ιωάννης Α/1: 12). Αυτή είναι η πρώτη εμπειρία του Ιακώβ με το Θεό και μπορεί πλέον ακουμπώντας πάνω σ’ Αυτόν να συνεχίσει τη διαδρομή του με πίστη και εμπιστοσύνη. Νωρίς το πρωί σηκώθηκε ο Ιακώβ και έκανε αυτό που ίσως ποτέ προηγουμένως δεν είχε κάνει. Έκτισε θυσιαστήριο  πάνω μια πέτρα. 

      Διαβάζουμε (εδ. 11) ότι υπήρχαν πολλές πέτρες εκεί γύρω. Εδώ όμως πρόκειται για την πέτρα που χρησιμοποίησε για προσκέφαλο. μια ενέργεια συμβολική που συμβολίζει τον Ιησού Χριστό. Λίγο πριν ξεκινήσει, στάθηκε ευλαβικά μπροστά στο θυσιαστήριο και έκανε μια ευχή. Η συνάντηση του με το Θεό άλλαξε την πορεία στη ζωή του. Το όνειρο του θα τον συνοδεύει σε όλη του τη ζωή. Ο Ιακώβ σκέφτεται: «αφού ο Θεός είναι μαζί μου και θα ανταποκριθεί στις ανάγκες μου δεν μου μένει παρά να τον κάνω Θεό μου». Αυτά τα λόγια δεν είναι τίποτα άλλο από έκφραση ευγνωμοσύνης και αγάπης προς το Θεό. Στις μεγάλες υποσχέσεις του Θεού ο Ιακώβ υποσχέθηκε υπακοή και αγάπη. 

       Ο Ιακώβ έριξε μια τελευταία ματιά στον κεχρησμένο λίθο με τη βαθιά επιθυμία να χτίσει εκεί μια μέρα έναν οίκο για το Θεό και έτσι ξεκίνησε για τη Χαράν και «επορεύετο την οδόν αυτού χαίρων». Εκεί στη Βαιθήλ στον οίκο του Θεού, στην πύλη του ουρανού, τελείωσε ο δρόμος του φόβου, της ταλαιπωρίας, της αγωνίας, της πνευματικής αγνοίας και άρχισε ο δρόμος της χαράς, της εμπιστοσύνης και της υποταγής στο θέλημα του Θεού. Φορτωμένος με τις ευλογιές, τις υποσχέσεις και τις επαγγελίες του Θεού συνέχισε το δρόμο του. 

      Η σκάλα η στηριγμένη στη γη, της οποίας η κορυφή έφτανε στον ουρανό, μιλάει για τη μοναδική προσωπικότητα του Χριστού. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Φιλιππησίους», κεφ. Β/2, αναφέρει : 

5 Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν, το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού, 

6 όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, 

7 αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, 

8 και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. 

9 Διά τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν και εχάρισεν εις αυτόν όνομα το υπέρ παν όνομα, 

10 διά να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων, 

11 και πάσα γλώσσα να ομολογήση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος εις δόξαν Θεού Πατρός. 

      Με τη Θυσία Του και την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς ο Χριστός έγινε η πόρτα (Ιωάννης Ι/10: 7) από την οποία περνάει ο άνθρωπος, για να μπει στον οίκο του Θεού και πλέον να μην είμαστε «ξένοι και πάροικοι», αλλά να γίνουμε, δια Ιησού Χριστού, «συμπολίτες των αγίων και οικείοι τού Θεού» (Εφεσίους Β/2: 19). 

    «Βαιθήλ» είναι κάθε τόπος που δείχνει στον άνθρωπο το σταυρό του Χριστού, τη θυσία, το πολύτιμο αίμα που χύθηκε και μας καθάρισε από το αμαρτωλό παρελθόν μας (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7), που δόθηκε «ως λύτρον» για την εξαγορά μας από το στρατόπεδο του εχθρού (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 6). Μια σκάλα έδωσε ο Θεός, που στηρίχτηκε στη γη του Γολγοθά και που φτάνει μέχρι την παρουσία Του στον ουρανό. Αυτή τη σκάλα καλείται να βαδίσει κάθε άνθρωπος, για να οδηγηθεί αιώνια κοντά Του. 

     Ό,τι συνέβη στον Ιακώβ το ίδιο συμβαίνει και με κάθε αμαρτωλό άνθρωπο. Οι προσευχές, οι ύμνοι, ο εκκλησιασμός και η μελέτη της Αγίας Γραφής προσθέτουν γνώση, όμως η προσωπική επαφή με το Θεό, η πίστη στο μοναδικό Σωτήρα του κόσμου τον Ιησού Χριστό (Πράξεις Δ/4: 12) καθώς και η υποταγή στο Άγιο θέλημά Του, προσφέρουν στον άνθρωπο αιωνία ζωή (Ιωάννης Γ/3: 36). Ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας το Θεό για έναν τέτοιο Σωτήρα, για μια «τόσο μεγάλη Σωτηρία» (Εβραίους Β/2: 3). Με τη σταυρική Του θυσία η επικοινωνία μεταξύ ουρανού και γης αποκαταστάθηκε. Ο κάθε αμαρτωλός χρησιμοποιώντας τούτη τη σκάλα, τον Αναστημένο και δοξασμένο Κύριο Ιησού Χριστό έχει «ελεύθερη τη είσοδο» στη Άγια παρουσία του Θεού. (Εφεσίους Γ/3: 12). ---

Ψαλμός Γ.

                                                                      ΨΑΛΜΟΣ  Γ/3. 

                             «Ψαλμός του Δαβίδ ότε έφευγε έμπροσθεν του υιού αυτού Αβεσσαλώμ». 

1 Κύριε, πόσον επληθύνθησαν οι εχθροί μου πολλοί επανίστανται επ' εμέ·

2 πολλοί λέγουσι περί της ψυχής μου, δεν είναι δι' αυτόν σωτηρία εν τω Θεώ· Διάψαλμα.

3 Αλλά συ, Κύριε, είσαι η ασπίς μου, η δόξα μου και ο υψόνων την κεφαλήν μου.

4 Έκραξα με την φωνήν μου προς τον Κύριον, και εισήκουσέ μου εκ του όρους του αγίου αυτού. Διάψαλμα.

5 Εγώ επλαγίασα και εκοιμήθην· εξηγέρθην· διότι ο Κύριος με υποστηρίζει.

6 Δεν θέλω φοβηθή από μυριάδων λαού των αντιπαρατασσομένων κατ' εμού κύκλω.

7 Ανάστηθι, Κύριε· σώσον με, Θεέ μου· διότι συ επάταξας πάντας τους εχθρούς μου κατά της σιαγόνος· συνέτριψας τους οδόντας των ασεβών.

8 Του Κυρίου είναι η σωτηρία· επί τον λαόν σου είναι η ευλογία σου. Διάψαλμα.

       ΣΧΟΛΙΑ :        

   O Δαβίδ καθώς φεύγει από την Ιερουσαλήμ ύστερα από μια καλά οργανωμένη συνωμοσία εναντίον του (Β΄ Σαμουήλ ΙΕ/15 – ΙΣ/16) μέσα στον πόνο του για την ανταρσία του υιού του και την αγωνία του, εμπιστεύεται τον εαυτόν του στο Θεό. Ο Δαβίδ κατέχεται από μια βαριά κατάθλιψη, που προκλήθηκε από το συγκλονισμό που υπέστη συνέπεια της ανταρσίας του αγαπημένου γιου του και η οποία θα είχε επιτύχει, εάν ο Αβεσσαλώμ δεν είχε υποπέσει σ’ ένα μοιραίο λάθος, το οποίο ήταν να ακούσει την εσφαλμένη εισήγηση του συμβούλου του Χουσάϊ (Β΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 7)  και να αγνοήσει τη σωστή εισήγηση του Αχιτόφελ, αρχηγού του στρατού του (Β΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 1-14  &  ΙΕ/15: 31).  Η κατάσταση στην οποία ευρίσκεται ο Δαβίδ μας  περιγράφεται στο βιβλίο "Β΄ Σαμουήλ" (ΙΕ/15: 30): «ο δε Δαβίδ ανέβαινε δια της αναβάσεως των Ελαιών, αναβαίνων και κλαίων και έχων την κεφαλήν αυτού κεκαλυμμένην και περιπατών ανυπόδητος και πας ο λαός ο μετ’ αυτού είχεν έκαστος κεκαλυμμένην την κεφραλήν αυτού και ανέβαινον πορευόμενοι και κλέοντες». 

       Καθώς η ημέρα κλείνει, ο Δαβίδ με τους λίγους οπαδούς που του έχουν μείνει, έρχεται μπροστά στο Θεό και υποβάλλει ένα ερώτημα : «Κύριε, πόσον επληθύνθησαν οι εχθροί μου»! Έχει πραγματικά τρομοκρατηθεί από τη δύναμη και την υπεροχή των εχθρών του. Πώς μπορούν τόσο λίγοι άνθρωποι να τα βάλουν με το τόσο πολλούς και τόσο καλά οργανωμένους; 

      Ο Δαβίδ, ο οποίος υπήρξε μεγάλος ηγέτης, τώρα έχει παραμεριστεί. Ο γιος του, ο Αβεσσαλώμ, με ψέματα, με πλάνες, με μύριους τρόπους σφετερίζεται την εξουσία. Πλανώνται πολλοί και τον ακολουθούν, τον χειροκροτούν, τον επευφημούν. Σκοπός του είναι η φυσική εξόντωση του πατέρα του, για να πάρει την εξουσία και να γίνει αυτός Βασιλιάς.

      Πόσες φορές ο εχθρός της ψυχής δεν ήρθε με ψέματα, με απάτες και ξεγέλασε και σφετερίστηκε και παρέσυρε τους ανθρώπους; Βλέπω πολλές φορές κάποιους της show bizz, ίδιους δαίμονες, και από κάτω τον κόσμο να παραληρεί, να θαυμάζει, να ωρύεται. Καθημερινά διαπιστώνει κανείς ότι η ευπρέπεια, η σοβαρότητα, το ήθος γίνονται αντικείμενα χλεύης. Η χριστιανική πίστη περιφρονείται, ενώ η απιστία προβάλλεται, χειροκροτείται, δοξάζεται. Πιστοί φίλοι του Δαυίδ, ο Χουσάϊ, ο Αχιτόφελ έχουν φύγει και έχουν προσχωρήσει στο αντίπαλο στρατόπεδο. 

      Πόσες φορές δεν έγινε αυτό και μέσα σε εκκλησίες, καθώς υπερίσχυσε ο εγωισμός, η προβολή το "εγώ" του ανθρώπου. Πόσες τέτοιες καταστάσεις δεν έχει ζήσει η εκκλησία ανά τους αιώνες. Στην παλαιά οικονομία (Παλαιά Διαθήκη) άνθρωποι αχρείοι, χωρίς πίστη, χωρίς αρχές, χωρίς ιδέες βλέπουμε να έχουν παρασύρει το λαό του Θεού και να έχουν προξενήσει τεράστια ζημιά και να έχουν φέρει διάσπαση, με αποτέλεσμα να έχει γνωρίσει μεγάλες ήττες ο λαός του Θεού. 

  Αλλά και στην Καινή Διαθήκη οι θεωρίες του "γνωστικισμού", οι διάφορες αιρέσεις που παρουσιάστηκαν και διέσπασαν το λαό του Θεού, παρουσιάστηκαν με το προσωπείο του Θεού και της ορθής χριστιανικής πίστης, όμως ήταν «λύκοι άρπαγες, μη φειδόμενοι του ποιμνίου» (Πράξεις Κ/20: 29). 

   Επανερχόμαστε στο Δαβίδ, που είναι προδομένος και απελπισμένος. Φτάνουν οι ειδήσεις η μία κοντά στην άλλη. Δε γίνεται τίποτα. Ο Αβεσσαλώμ έχει κερδίσει πλέον και όλοι είναι μαζί του. Η νίκη είναι δική του. «πολλοί λέγουσι περί της ψυχής μου, δεν είναι σωτηρία εν τω Θεό». Πολλοί του λένε: «Δαβίδ, έχεις χάσει τη μάχη, δεν υπάρχει σωτηρία για σένα». Αυτή είναι η ανθρώπινη άποψη. Πόσες φορές κάτω από ίδιες ή παρόμοιες συνθήκες δεν είπαμε : Τέλειωσαν όλα, πλέον δεν γίνεται τίποτα. 

     Όμως ο πιστός άνθρωπος δεν απελπίζεται. Ο Δαβίδ, καθώς αναλογίζεται όλα τούτα τα τραγικά γεγονότα που συμβαίνουν γύρω του, στρέφεται στο Θεό και καθώς στρέφεται προς το Θεό, αλλάζει και η διάθεσή του. «Από πού θα έλθει η βοήθειά μου» και καταλήγει : «αλλά συ Κύριε είσαι η ασπίς μου, η δόξα μου και ο υψώνων την κεφαλήν μου». 

     Κύριε, βρίσκομαι σε μία τραγική, απελπιστική, κατάσταση, αλλά εγώ εμπιστεύομαι Εσένα. Από την απελπισία, στην οποία μονίμως θέλει να μας έχει ο εχθρός της ψυχής, περνάει τώρα ο Δαβίδ στην πλήρη εμπιστοσύνη και ηρεμία. Σ΄ αυτή την κατάσταση θέλει να βρισκόμαστε ο Θεός. 

     «είσαι η ασπίς μου». Ο Απ. Παύλος στην Καινή Διαθήκη μιλάει για την ασπίδα της πίστεως. «πάνω δε απ' όλα, πάρτε στα χέρια σας την ασπίδα τής πίστης, με την οποία θα μπορέσετε να σβήσετε όλα τα πυρωμένα βέλη τού πονηρού» (Εφεσίους Σ/6: 16). Ο Θεός μιλάει στον Αβραάμ και του λέει: «Εγώ είμαι ο υπερασπιστής σου». Ο Δαβίδ βλέπει ότι μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα, όμως «τι είναι αδύνατον στον Κύριον»; Μόνον ο Θεός μπορεί να τον προστατεύσει. 

      «σύ Κύριε είσαι η δόξα μου». Μπορεί να μην είναι δοξασμένος στη συγκεκριμένη στιγμή, όμως το τελικό αποτέλεσμα και την τελική δόξα ο Θεός θα τη δώσει και όχι οι πονηροί άνθρωποι. Στην ίδια κατάσταση βρισκόμαστε και μεις σήμερα. Έχουμε τις υποσχέσεις του Θεού μέσα στη ζωή μας, με αυτές βαδίζουμε στην έρημο τούτης της ζωής και θα έρθει η ώρα που ο Κύριος θα τις εκπληρώσει μία προς μία, γιατί ο Θεός είναι αληθινός, ο άνθρωπος είναι ψεύτης (Ρωμαίους Γ/3: 4). 

      «και ο υψώνων την κεφαλήν μου». Μπορεί προηγουμένως να διαβάσαμε ότι ο Δαβίδ ανέβαινε με σκυμμένο το κεφάλι κλαίγοντας, βαθιά λυπημένος, όμως το χέρι του Θεού δεν τον αφήνει, έρχεται να ενισχύσει την ψυχή του, να του δώσει δύναμη. Πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε κάτω από δύσκολες καταστάσεις τούτο το χέρι του Θεού! Πόσες φορές δεν επαναλήφθηκε μέσα στη ζωή μας εκείνη η τόσο ωραία ιστορία που αναφέρεται στο βιβλίο "Β΄ Βασιλέων"  (Σ/6: 14–17) και η οποία έχει ως εξής: 

     Ο προφήτης του Θεού Ελισσαιέ είναι περικυκλωμένος από ένα πολύ μεγάλο εχθρικό στράτευμα. Ίπποι και άμαξες πολλές τον έχουν κυκλώσει. Καθώς βλέπει τούτο το στράτευμα ο υπηρέτης, τρομοκρατείται, απελπίζεται και λέει. «Κύριε, τι θα κάνουμε, χιλιάδες, μυριάδες έρχονται εναντίον μας". Το πρόβλημα που αντιμετωπίζω είναι τεράστιο, αξεπέραστο. Η απάντηση του ανθρώπου του Θεού είναι καταπληκτική, είναι διαχρονική, αφού αφορά και τους σημερινούς πιστούς που απελπίζονται με το παραμικρό και τα χάνουν. Δύο άτομα ήταν όλοι και όλοι, ο Ελισσαιέ και ο υπηρέτης του. Όμως ο Ελισσαιέ του απαντάει: «Μη φοβάσαι γιατί αυτοί που είναι μαζί μας είναι περισσότεροι από αυτούς (από τους εχθρούς μας). 

      Εδώ διαπιστώνουμε το θρίαμβο της πίστης. Αυτό θα πει πίστη, αυτό θα πει εμπιστοσύνη στο Θεό. Ο υπηρέτης δεν το πιστεύει, παραμένει απελπισμένος και προσευχήθηκε ο Ελισσαιέ: «Κύριε άνοιξε τα μάτια του να δει». Ο καθένας από μας είναι ένας τυφλός και έχει ανάγκη ο Θεός να του ανοίξει τα μάτια, για να δει. Όμως για να γίνει αυτό, θα πρέπει η ψυχή να το θελήσει. Θα πρέπει μέσα από την καρδιά της να φωνάξει: «Ιησού Υιέ του Δαβίδ, ελέησέ με». Στη συνέχεια άνοιξε ο Θεός τα μάτια του υπηρέτη και είδε ότι ο βουνό ήταν «πλήρες ίππων και αμαξών πυρός περί τον Ελισσαιέ». 

     Ο Δαβίδ στον "Ψαλμό" (ΛΔ/34, εδ. 7) αναφέρει: «Άγγελος Κυρίου στρατοπεδεύει κύκλω των φοβουμένων αυτόν και ελευθερώνει αυτούς». Η υπόσχεση του Κυρίου σε κάθε δικό του παιδί είναι: «δεν θα σε αφήσω ουδέ θα σε εγκαταλείψω» (Δευτερονόμιο ΛΑ/31: 6,8). «Θα είμαι μαζί σας πάσας τα ημέρας της ζωής σας» (Ματθαίος ΚΗ/28: 20).  Ποια ήταν η κατάληξη «και δεν ήλθαν πλέον τα τάγματα της Συρίας στη γη του Ισραήλ». Πόσες φορές ο λαός του Θεού στέκεται έντρομος μπροστά στην καταπληκτική ισχύ των δυνάμεων του σκότους, που από κάθε πλευρά μας περικυκλώνουν; Αλλά, όπως ομολογεί και ο Απόστολος Παύλος, «εαν ο Θεός είναι μεθ’ ημών, τις ει καθ’ ημών» (Ρωμαίους Η/8: 31). Επίσης: «τι μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού» (Ρωμαίους Η/8: 39). «αλλ’ εν τούτοις υπερκικώμεν, δια του αγαπήσαντος ημάς» (Ρωμαίους Η/8: 37). Θα πει κάποιος: Ένας ήταν ο Δαβίδ. Όμως το μυστικό της δύναμης του Δαβίδ είναι η πίστη του, η απόλυτη εμπιστοσύνη του στο Θεό. Από την πίστη του πηγάζει η δύναμή του. Η  δύναμή μας (μικρή ή μεγάλη) εξαρτάται από την πίστη μας. Ο Κύριος έλεγε: «κατά την πίστη σου ας γίνει» (Ματθαίος Θ/9: 29).

    «Εγώ επλάγιασα και εκοιμήθην εξηγέρθην, διότι ο Κύριος με υποστηρίζει». Σίγουρος ο Δαβίδ για την προστασία του Θεού πλαγιάζει και κοιμάται Πόσες φορές το ξεχάσαμε μέσα στη ζωή μας; Ο Δαβίδ έπεσε κοιμήθηκε, σηκώθηκε ανανεωμένος και την επόμενη μέρα αισθάνεται τη δύναμη του Θεού μέσα του και διακηρύττει: «Ο Κύριος με υποστηρίζει». Πόσο πιο δυνατός είναι τώρα! Η καρδιά του έχει πάρει θάρρος και δύναμη. Τώρα ο Δαβίδ δε βλέπει το πρόβλημα (τον Αβεσσαλώμ και τη δύναμη που τον ακολουθεί), αλλά αποβλέπει στον Κύριο και με ενθουσιασμό κράζει: «Ο Κύριος με υποστηρίζει». 

     Η δύναμη του εχθρού δεν περιορίστηκε, τίποτα δεν άλλαξε κατά τη διάρκεια της νύχτας, οι δυνάμεις που τον καταδιώκουν παραμένουν οι ίδιες και ίσως ακόμα πιο απειλητικές. Όμως ο Δαβίδ κάνει μια σπουδαία ομολογία: «δεν θέλω φοβηθεί από μυριάδων λαού». Πλέον το παιγνίδι κερδήθηκε. Η μάχη, πριν δοθεί, έχει κερδηθεί. Πού οφείλεται η νίκη που θα έρθει σε λίγο; Οφείλεται στο ότι ο Δαβίδ δε δείλιασε μπροστά στο μεγάλο πρόβλημα, αλλά εμπιστεύθηκε ολοκληρωτικά το Θεό. «δεν θέλω φοβηθεί από μυριάδων λαού». Δε θα φοβηθώ, όσο μεγάλο και αν είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζω. Ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: "Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου και έλπιζε επ' αυτόν, και αυτός θέλει ενεργήσει" (Ψαλμός ΛΖ/37: 5). Ο Δαβίδ ανέθεσε το πρόβλημά του στον Κύριο, γνωρίζει σε ποιον πίστεψε και είναι βέβαιος ότι ο Κύριος όχι μόνον θα ικανοποιήσει το αίτημά του, αλλά θα κάνει σύμφωνα με την υπόσχεσή του «υπέρ εκ περισσού από όσα ζητούμε ή νοούμε». (Εφεσίους Γ/3: 20). 

  Πόσες φορές σταθήκαμε αδύναμοι; Με παράπονα, μεμψιμοιρίες, απαισιοδοξία, απελπισία, αντιμετωπίζουμε συνήθως τα διάφορα προβλήματα της ζωής μας. «Γιατί σε μένα ο Θεός; γιατί εγώ;» και τόσα άλλα που κάνουν τον εχθρό «να τρίβει τα χέρια του» και να βγαίνει νικητής μέσα στη ζωή μας. Όλα αυτά έχουν σαν βάση μια μόνο λέξη: «απιστία», έλλειψη υπομονής, υποταγής στο θέλημα του Θεού, έλλειψη πίστης, εμπιστοσύνης στο Θεό, ο οποίος θέλει να βοηθήσει, αλλά δεν του αφήνουμε περιθώρια. Ο Απ. Παύλος με το ηρωικό του πνεύμα διακηρύττει. «τα όπλα του πολέμου ημών δεν είναι σαρκικά, αλλά δυνατά συν Θεώ, προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων, επειδή καθαιρούμεν λογισμούς και παν ύψωμα επαιρόμενον εναντίον της γνώσεως του Θεού και αιχαμαλωτίζουμεν παν νόημα εις την υπακοήν του Χριστού και είμεθα έτοιμοι να εκδικήσωμεν πάσαν παρακοήν, όταν γίνει πλήρης η υπακοή σας» (Β΄ Κορινθίους  Ι/10: 4-6). Η έλλειψη της υπακοής, εμπιστοσύνης στο Θεό είναι το μυστικό των αποτυχιών μας.

    "Ανάστηθι Κύριε σώσον με, Θεέ μου, διότι συ επάταξας πάντας τους εχθρούς μου κατά της σιαγόνος, συνέτριψας τους οδόντας των ασεβών". (εδ. 7). Τι έγινε; Δεν υπάρχει πλέον ο κίνδυνος; Οι περιστάσεις άλλαξαν. Τίποτα από όλα αυτά δεν άλλαξε. Το πρόβλημα παραμένει ως είχε, όμως άλλαξε ο Δαβίδ. Γνωρίζει ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο στον Κύριο. «Ανάστηθι Κύριε σώσον με, Θεέ μου». Αυτό το «μου» έρχεται να δώσει ένα ιδιαίτερο προσωπικό στοιχείο. Είναι ο Θεός της σωτηρίας του. Ο Θεός δεν είναι ένα απόμακρο πρόσωπο, μια αφηρημένη απόμακρη απρόσωπη δύναμη. Ο Θεός είναι ένα Πρόσωπο που επιδιώκει με κάθε τρόπο να συνάψει μια σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης με το δημιούργημά του τον άνθρωπο. Καλεί τον κάθε άνθρωπο και σήμερα να έρθει κοντά του. Για να πετύχει ο Θεός τούτη τη σχέση αγάπης με τον άνθρωπο, ξέρετε τι έκανε; «ο Λόγος έγινε σάρκα και εσκήνωσε ανάμεσά μας» (Ιωάννης ΙΓ/13: 23). 

       Η εμπιστοσύνη στο Θεό δίνει σταθερότητα και σιγουριά στο Δαβίδ, ο οποίος, πριν γίνει η μάχη, διακηρύττει; «επάταξας πάντας τους εχθρούς μου κατά της σιαγόνος, συνέτριψας τους οδόντας των ασεβών». Τσάκισες την ισχύ των εχθρών μου, συνέτριψες τη βεβαιότητα των ασεβών. Ο Απ. Παύλος διασαλπίζει : «αλλ’ εν τούτοις πάσιν υπερνικώμεν δια του αγαπήσαντος ημάς» (Ρωμαίους Η/8: 37). Κάποιος συγγραφέας επιγράφει ένα βιβλίο του: «περισσότερον από Νικηταί». Όχι απλά νικώμεν, αλλά υπέρνικώμεν (Ρωμαίους Η/8: 37).

      Και κλείνει ο Ψαλμωδός με μια τελευταία διακήρυξη. «Του Κυρίου είναι η σωτηρία, επί τον λαόν σου είναι η ευλογία Σου». Είναι η διαβεβαίωση της Θείας κυριαρχίας στο θέμα της ανθρώπινης σωτηρίας. Δεν είναι η ανθρώπινη προσπάθεια, που σώζει τον άνθρωπο, αλλά είναι η "ανεκδιήγητη δωρεά του Θεού" (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 15). Δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά είναι ο Θεός. Αυτού είναι η σωτηρία. Ο Παύλος διακηρύττει: «κατά χάριν είμαστε σεσωσμένοι, δια πίστεως, και τούτο δεν είναι από μας, Θεού το δώρον» (Εφεσίους Β/2 8). «επί τον λαόν σου είναι η σωτηρία Σου». Ο λαός του Θεού, σωσμένος από τον ίδιο τον Κύριο, ξεχωρισμένος και εξαγορασμένος από τον εχθρό, λαός τον οποίο απέκτησε ο Θεός, όχι με ανθρώπινα δώρα, αργύριο ή χρυσίο, αλλά με το ίδιο το αίμα του Υιού Του του αγαπητού (Α' Πέτρου Α/1: 18,19). Ο Θεός δε λυπήθηκε τον Υιόν Του, αλλά τον έδωσε και έγινε ζωντανή θυσία πάνω στο σταυρό. 

      «Περισσότερο από νικητές». Αυτός είναι ο στόχος του Θεού για τον κάθε άνθρωπο. Αυτός είναι ο στόχος του Θεού για το λαό Του. Ας σταθούμε με πίστη, όπως ο Θεός μας θέλει και είναι βέβαιο όχι μόνον θα ενεργήσει ο Θεός στη ζωή μας αλλά θα κάνει "υπερεκπερισσού  υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν" (Εφεσίους Γ/3: 20). Θα κάνει ο Θεός στη ζωή μας περισσότερα απ' αυτά που ζητάμε ή σκεφτόμαστε, σύμφωνα με τη δύναμη που ενεργεί μέσα μας. ---