Ο καθαρισμός του Ναού.

 Ευαγγέλιον "κατά ΜΑΤΘΑΙΟΝ", κεφ. ΚΑ/21,  εδάφ. 12, 13.

12 Και εισήλθεν ο Ιησούς εις το ιερόν του Θεού και εξέβαλε πάντας τους πωλούντας και αγοράζοντας εν τω ιερώ, και τας τραπέζας των αργυραμοιβών ανέτρεψε και τα καθίσματα των πωλούντων τας περιστεράς, 

13 και λέγει προς αυτούς Είναι γεγραμμένον, Ο οίκός μου οίκος προσευχής θέλει ονομάζεσθαι, σεις δε εκάμετε αυτόν σπήλαιον ληστών. 

       ΣΧΟΛΙΑ : 

     Το επεισόδιο που διαβάσαμε αναφέρεται επίσης στο «κατά Μάρκον» ευαγγέλιο (ΙΑ/11: 15-18) και στο «κατά Λουκάν» (ΙΘ/19: 45-47). Έγινε ημέρα Δευτέρα και έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της τελευταίας εβδομάδος του Κυρίου. Το ίδιο ακριβώς επεισόδιο είχε συμβεί και πριν από τρία (3) χρόνια, καθώς ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εγκαινίαζε τη δημόσια διακονία του (Ιωάννης Β/2: 13-16). Το παράπονο του Χριστού είναι: «ο οίκος μου, πρέπει να είναι οίκος προσευχής, (Ησαΐας ΝΣ/56: 7), διά πάντας τους λαούς, εσείς όμως τον κάνατε σπήλαιο ληστών» (Ιερεμίας Ζ/7: 8-11). 

     Ακούγοντας "οίκος προσευχής", μην πάει το μυαλό μας σε κανένα «σπίτι». "Ο Κύριος δεν κατοικεί εν χειροποιήτοις ναοίς" (Πράξεις ΙΖ/17: 24). Στο βιβλίο του πρ. "Ησαΐα", (κεφ. ΞΣ/66: 1-2), ο ίδιος ο Κύριος λέει: «Ο ουρανός είναι ο θρόνος μου και η γη υποπόδιο των ποδών μου, τι είδους κατοικία μπορείτε εσείς να μου οικοδομήσετε, για να μείνω εκεί. Όλα αυτά Εγώ τα έκανα». "Οίκος Θεού" σημαίνει εκεί που δημόσια λατρεύεται ο Θεός. Και άγιος δεν είναι ο τόπος, αλλά ο Θεός, ο αγιάζων με την παρουσία Του τον τόπο. Χωρίς το Θεό ο «Ναός» είναι ένα οικοδόμημα σαν τα άλλα. Όταν ο Θεός φανερώθηκε στον Ιακώβ κοντά σε έναν ξεροπόταμο (Γένεση ΚΗ/28: 10-22), ο Ιακώβ ονόμασε τον τόπο εκείνο «Βαιθήλ», που σημαίνει «οίκος Θεού». 

     Οίκος Θεού είναι εκεί που είναι η παρουσία του Θεού. Οι άνθρωποι φτιάχνουν χρυσοποίκιλτα κτίρια και τα ονομάζουν: «οίκος Θεού». Όμως Χριστός και χρυσός δε συγκατοικούν. Άλλωστε τι νόημα έχει να πας σε ένα μεγαλοπρεπές κτίριο, ακόμα και να ατενίσεις εκείνους τους θαυμαστούς πίνακες του Μιχαήλ Άγγελου, του Νταβίντσι ή άλλων θαυμαστών καλλιτεχνών, όμως να μην ακούσεις το μήνυμα του Θεού, να μην υψωθεί το πνεύμα σου προς τα «άνω;». Εδώ ασφαλώς δε μιλάμε για «οίκο Θεού». 

      Στην Έφεσο «οίκος Θεού» δεν ήταν ο περίλαμπρος "ναός της Αρτέμιδος" (ένα από τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου, τρεις φορές μεγαλύτερος από τον Παρθενώνα), αλλά ήταν η απλή και ταπεινή αίθουσα ιδιοκτησίας κάποιου λεγόμενου Τυράννου, στην οποία διελέγετο ο Απόστολος Παύλος (Πράξεις ΙΘ/19: 9). Από εκείνο το χώρο «πάντες οι κατοικούντες την Ασίαν, άκουσαν το λόγο του Κυρίου, Ιουδαίοι και Ελληνες». 

      “Οίκος Θεού” ή “Ναός του Θεού”, είναι εκεί που ορθοτομείται ο Λόγος της αληθείας, εκεί όπου άνθρωποι με απλότητα «εν πνεύματι και αληθεία» επικαλούνται το Όνομα το Άγιο του Θεού. Κάνοντας μια αναδρομή, βλέπουμε ότι μέσα στον παράδεισο που ήταν οι πρωτόπλαστοι, υπάρχουν τα πάντα εκτός από ναό. Εκεί υπήρχε η ελεύθερη επικοινωνία με το Θεό. Ο Θεός «περιπατούσε στον Παράδεισο και συνομιλούσε με τον άνθρωπο» (Γένεσις Γ/3: 8) και ο άνθρωπος προσέφερε απευθείας τη λατρεία του σ’ Αυτόν. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο δε θα υπάρχει και ναός στον ουρανό. Στο βιβλίο της "Aποκάλυψης" (κεφ. ΚΑ/21: 22) αναφέρεται: «ναόν δεν είδον εν αυτή, ο γαρ Κύριος ο Θεός, ο Παντοκράτωρ ναός αυτής εστίν και το Αρνίον». 

     Μετά την πτώση του ανθρώπου και την απομάκρυνσή του από τον αληθινό Θεό, καθώς η απευθείας επικοινωνία του ανθρώπου με το Θεό λόγω της αμαρτίας είχε διακοπεί, ο άνθρωπος αισθάνεται την ανάγκη επικοινωνίας με το Θεό και έτσι οικοδομούνται οι πρώτοι ναοί, που είναι τα θυσιαστήρια, του Αβελ και του Καϊν, του Νώε, του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ για τη λατρεία του Θεού. Αργότερα καθιερώνεται "η σκηνή του Μαρτυρίου" σαν τόπος συλλογικής λατρείας του λαού και μαζί μ’ αυτήν καθιερώνεται και το ιερατείο της Παλαιός Διαθήκης. Με την εγκατάσταση του λαού στη γη της επαγγελίας έχουμε το Ναό του Σολομώντα, ο οποίος εγκαινιάστηκε το έτος 955 π.Χ. και λεηλατήθηκε από τους Βαβυλώνιους το 587 π.Χ. Στη συνέχεια κτίζεται ο δεύτερος ναός από τον Ζοροβάβελ μετά από διάταγμα του Κύρου Β' (600-530 π.Χ), βασιλιά της Περσίας. Ο δεύτερος Ναός υπήρξε κατώτερος του πρώτου ναού. Το έτος 19 π. Χ. έγιναν προσθήκες και σοβαρές επιδιορθώσεις από τον Ηρώδη Α΄ (37 π.Χ.- 4 μ.Χ.), ενώ το έτος 70 μ. Χ. ο ναός καταστράφηκε από τις ορδές του στρατηγού Τίτο, γιου του Αυτοκράτορα της Ρώμης Βεσπασιανού.

      Συνεπώς στην Εδέμ (παράδεισο) Ναός ήταν ο Θεός. Στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχει ο τυπικός ναός. Στην Καινή Διαθήκη ο Χριστός με τη θυσία του πάνω στο σταυρό «καταργεί το μεσότοιχο του φραγμού και δια του καταπετάσματος τουτέστιν της σαρκός αυτού» και έτσι ο άνθρωπος μπορεί να παρουσιάζεται μπροστά στο Θεό (Εφεσίους Β/2: 14 & Εβραίους Ι/10: 19-20). Απόδειξη αποτελεί το σχίσιμο του καταπετάσματος του Ναού που χώριζε τα Άγια από τα Άγια των Αγίων, κατά τη σταύρωση του Χριστού (Ματθαίος ΚΖ/27:  51). 

      Τώρα ο πιστός άνθρωπος, δια Ιησού Χριστού, μπορεί να μπαίνει με παρρησία μέσα στα "Άγια των Αγίων" και να αποκαλεί το Θεό Πατέρα. Η πρώτη επικοινωνία που κατέστρεψε η αμαρτία αποκαταστάθηκε από την προσφορά του Χριστού (Εβραίους Θ/9: 12). "Μία θυσία, που έγινε μια φορά, για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων" (Εβραίους Ι/10: 10). Είχε έρθει πλέον η ώρα της λατρείας του Θεού, όχι τυπικά αλλά «εν πνεύματι & αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 21). Το Πνεύμα του Θεού πλέον κατοικεί μέσα στον πιστό άνθρωπο (Α΄ Κορινθίους Σ/6: 19) και πλέον ο ίδιος ο άνθρωπος γίνεται "Ναός του Θεού" (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 16). 

      Ολόκληρο το μήνυμα του Ευαγγελίου είναι τούτο: "Ο άνθρωπος που έχει γεννηθεί μέσα στην αμαρτία και είναι δούλος αυτής, όταν δεχτεί τον καθαρισμό από το αίμα του Ιησού Χριστού, γίνεται κατοικητήριο του Θεού δια του Αγίου Πνεύματος" (Εφεσίους Β/2: 22). Έτσι η υμνωδία, η προσευχή, η μελέτη του Λόγου του Θεού γίνονται πρώτα μέσα στο ναό της λυτρωμένης ψυχής και έπειτα στον Οίκο του Θεού. Στην ουσία η Εκκλησία είναι άθροισμα πνευματικών ναών, που είναι λυτρωμένες ψυχές. 

       Επανερχόμαστε στην εποχή του Κυρίου και επανερχόμαστε στη σημασία του ναού στην Παλαιά Διαθήκη, που είναι να επικοινωνήσει ο άνθρωπος με το Θεό, μέσω του Ιερέα και της προσφερόμενης θυσίας. Ήταν χώρος Άγιος, γιατί ήταν η παρουσία του Θεού. Μοναδικός σκοπός του Ναού ήταν να είναι αυτός αποκλειστικά ένας χώρος προσευχής. Όμως στην εποχή του Χριστού είχε κορυφωθεί ένας ηθικός και πνευματικός ξεπεσμός. Γινόταν στο Όνομα του Θεού μια απαίσια εκμετάλλευση της θρησκευτικότητας του λαού. Μέσα στο ναό είχαν εισχωρήσει αργυραμοιβοί, μεσάζοντες, έμποροι και με τις δραστηριότητές τους είχαν μετατρέψει το ναό από οίκο προσευχής σε οίκο εμπορίου και σπήλαιο ληστών. 

   Αναμφισβήτητα αποτελεί βασικό θεσμό της ζωής η αγοραπωλησία. Με τη μεσολάβηση του χρήματος ανταλλάσσεις τα προϊόντα σου με τα προϊόντα κάποιου άλλου. Αυτό είναι θεμιτό και αναγκαίο στη ζωή. Όμως αυτό δεν μπορεί να έχει θέση μέσα στην Εκκλησία του Χριστού και σε καμία περίπτωση στη σωτηρία του ανθρώπου, η οποία είναι δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Ο Απ. Παύλος στην Επιστολή "προς Εφεσίους", (κεφ. Β/2, εδ. 8), αναφέρει : «Διότι κατά χάριν είστε σεσωσμένοι, δια της πίστεως και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρο, ουχί εξ’ έργων, δια να μη καυχηθεί τις». 

   Αυτό λοιπόν το δώρο του Θεού δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να γίνεται αντικείμενο αγοραπωλησίας από τους ανθρώπους. Πώς ο διάβολος μεταστρέφει τα πράγματα και τους δίνει όχι απλά άλλη σημασία, αλλά τους δίνει την εντελώς αντίθετη σημασία. “Κακό λέει ο Θεός”, “πολύ καλό λέει ο διάβολος”, για να πλανήσει τον άνθρωπο και να τον απομακρύνει από το Θεό. 

     Βεβαίως οι θυσίες, η μετατροπή των νομισμάτων, η αγορά ζώων κλπ για τις θυσίες έπρεπε να γίνονται, ήταν αναγκαίες, για να μπορέσουν οι άνθρωποι να θυσιάσουν και να προσευχηθούν στο Θεό. Επειδή ο άνθρωπος ήταν αμαρτωλός και ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος (Ρωμαίους Σ/6: 23), ήταν αναγκαίο σύμφωνα με τις υποδείξεις του Θεού να μπαίνει ανάμεσα στον αμαρτωλό άνθρωπο και το δίκαιο Θεό ένας δίκαιος (το αρνί), που θα έχυνε το αίμα του και θα πέθαινε στη θέση του ανθρώπου, για να μην πεθάνει ο άνθρωπος. Γι’ αυτό γίνονταν οι θυσίες στην Παλαιά Διαθήκη. Όλα αυτά ήταν συμβολισμοί και προεικόνιση του Ιησού Χριστού, που μια μέρα θα ερχόταν από τον ουρανό, για να μπει ανάμεσα στον αμαρτωλό άνθρωπο και το δίκαιο Θεό και να πεθάνει Αυτός, για να μην πεθάνει ο άνθρωπος. 

     Όλα αυτά λοιπόν ήταν αναγκαία, όμως θα έπρεπε να γίνονται έξω και μακριά από το Ναό. Ο Ναός θα έπρεπε να είναι αποκλειστικά χώρος της λατρείας και της προσευχής και σε καμία περίπτωση χώρος εμπορίου. Αυτοί λοιπόν με την ανοχή των λεγόμενων «πνευματικών ηγετών» είχαν βάλει μέσα στο ναό όλα εκείνα τα οποία θα έπρεπε να είναι έξω και μακριά από το ναό. Είχαν μετατρέψει τον ιερό χώρο του ναού σε χώρο εμπορίου. Μάλιστα από το εμπόριο αυτό αποκόμιζαν κέρδη τόσο μεγάλα, που η λατρεία του Θεού είχε καταλήξει ουσιαστικά αντικείμενο εμπορίου και αιτία σκανδαλισμού του λαού. Πρόκειται για τη χειρότερη μορφή εκμετάλλευσης και ληστρικού εμπορίου. Ήταν ένα εμπόριο που μόνο σκοπό του είχε το κέρδος και τίποτα άλλο, που θυμίζει στις ημέρες μας την αφροσύνη αυτών που τάιζαν τις αγελάδες με κρέας, για να παχύνουν γρήγορα να τις πουλήσουν και να κερδίσουν χρήματα. Κάπως έτσι σκέπτονταν και οι έμποροι του ναού, ασχολούνταν με το εμπόριο χωρίς φραγμούς και όρια. Όλα γίνονταν μέσα στον ιερό χώρο «χάριν αισχρού κέρδους» (Τίτος Α/1: 11) και όχι για τη δόξα του Θεού. 

     Οι άνθρωποι και σήμερα, οργανωμένοι εμπορικά, πουλάνε καθημερινά εκείνο το οποίο ο Θεός προσφέρει δωρεάν, κατά χάριν και επικολλούν τιμές πάνω στα δώρα του Θεού, αγνοώντας επιδεικτικά το «δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δότε» (Ματθαίος Ι/10: 8). 

     Οι έμποροι της πίστης είχαν παραπλανήσει τους ανθρώπους και είχαν εκτρέψει την αληθινή πίστη, που είναι «εν πνεύματι και αληθεία», υποβιβάζοντας αυτή σε τυπικές προσφορές και δοσοληψίες.

     Το θρησκευτικό κατεστημένο είχε στήσει ένα ληστρικό εμπόριο μέσα στο "σπίτι" του Θεού και εμπορεύονταν όχι την πίστη ή τη θρησκευτικότητα που δεν υπήρχε, αλλά τη θρησκοληψία και την άγνοια των απλών και απληροφόρητων ανθρώπων, που οι ίδιοι τους καλλιέργησαν, για να μπορούν να τους εκμεταλλεύονται. Αλήθεια πόσο έντονα το βλέπουμε αυτό το φαινόμενο και στις ημέρες μας! 

      Καθώς λοιπόν παρακολουθούμε το οδοιπορικό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, πριν ο Κύριος ανεβεί στο σταυρό, για να προσφέρει το πολύτιμό Του αίμα για τη σωτηρία όλων ανθρώπων, έρχεται στο Ναό, παρατηρεί όλη αυτή την άνομη δραστηριότητα και αφού μπήκε μέσα στο ιερό, άρχισε να εκβάλλει τους πωλούντας και τους αγοράζοντας. Δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ αυτών που πουλάνε και αυτών που αγοράζουν. Η τηλεόραση μπορεί να πουλάει ένα αισχρό θέαμα, όμως και αυτός που το κοιτάζει είναι εξίσου αισχρός. Στη συνέχεια ο Κύριος ανέτρεψε τα τραπέζια των αργυραμοιβών και τα καθίσματα αυτών που πούλαγαν τα περιστέρια και δεν άφηνε να περάσει κάποιο σκεύος δια του ιερού. 

      Ο Απ. Ιωάννης στο Ευαγγέλιό του, καθώς αναφέρεται στο ίδιο περιστατικό που είχε συμβεί πριν από 3 χρόνια στην αρχή της διακονίας του Κυρίου μας, μετά το γάμο στην Κανά, αναφέρει: «και ποιήσας μάστιγα εκ σχοινίων, εδίωξε πάντας εκ του Ιερού και τα πρόβατα και τους βόας, και τα νομίσματα των αργυραμοιβών έχυσε, και τα τραπέζας ανέτρεψε και προς τους πωλούντας τας περιστεράς είπε, σηκώσατε ταύτα εντεύθεν μη κάμνετε τον οίκον του Πατρός μου, οίκον εμπορίου» (Ιωάννης Β/2: 15, 16). 

      Το μαστίγιο του Κυρίου χτύπησε, σκόρπισε, αναποδογύρισε. Στο τέλος είπε ο Κύριος: "Φτάνει πια, ως εδώ, ντροπή γι’ αυτά που κάνετε". Ο Θεός δεν είναι έμπορος, αλλά Πατέρας, την αγάπη Tου δεν την εμπορεύεται, αλλά την προσφέρει δωρεάν σε όλους τους ανθρώπους. Αυτή είναι η «ανεκδιήγητη προσφορά του Θεού». (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 15). Αυτοί μπροστά στον Κύριο δεν αντιστάθηκαν, δε διαμαρτυρήθηκαν, αλλά συνωμότησαν εναντίον Του, έτσι όπως συνηθίζουν να ενεργούν οι άνθρωποι του σκότους. Αυτοί ήταν «οι λέγοντες ότι βλέπουν» (Ιωάννης Θ/9: 41). Ήταν όμως, όπως ακριβώς τους αποκάλεσε ο Κύριος: «τυφλοί, οδηγοί τυφλών» (Ματθαίος ΙΕ/15: 14). Ήταν τάφοι εξωτερικά ασβεστωμένοι και τίποτα άλλο. 

      Πόσο επικριτικός ο Κύριος στη νοοτροπία αυτών των ανθρώπων! «Ουαί εις εσάς γραμματείες και Φαρισαίοι υποκριταί, διότι παρομοιάζετε με τάφους ασβεστωμένους, οίτινες έξωθεν μεν φαίνονται ωραίοι, έσωθεν όμως γέμουσιν οστέων νεκρών και πάσης ακαθαρσίας» (Ματθαίος ΚΓ/23: 27). Λίγο πριν ο Κύριος (Ματθαίος ΚΓ/23: 25) τους είχε πει: «καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και του πινακίου, έσωθεν όμως γέμουσιν εξ’ αρπαγής και ακρασίας (αδικίας)». Τι τραγωδία! Να νομίζεις ότι «ίστασαι», όμως στην πραγματικότητα να είσαι «τοίχος κεκλιμένος και φραγμός ετοιμόρροπος» (Ψαλμός ΞΒ/62: 3). Όλοι αυτοί αντί να μετανιώσουν, έσφιξαν τα δόντια και ορκίστηκαν εκδίκηση.

     Έρχεται ο Κύριος λοιπόν και ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Έρχεται να δώσει τέλος στην υποκριτική στάση των λεγόμενων πνευματικών ηγετών, αλλά και του λαού, που με απάθεια, με αδιαφορία για τα πράγματα του Θεού (όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα), συμμετείχαν σ’ αυτά. Ο Κύριος διώχνει μέσα από το ναό ό,τι δεν έπρεπε να ευρίσκεται εκεί. Σημειωτέων ότι τα κάνει με τρόπο άμεσο και όχι σιγά – σιγά ή σταδιακά. Έτσι θα πρέπει να ενεργούμε στα πράγματα του Θεού και όχι με λογικές που πολλές φορές έχουμε χρησιμοποιήσει, όπως: "να του πούμε ότι με τη συμπεριφορά του προσβάλει το Θεό; να μην του το πούμε; μήπως τον προσβάλουμε; να το πούμε με άλλον τρόπο,  μήπως σκανδαλιστεί αυτός ή η πεθερά του;" Αυτά είναι όλα αποτυχημένα και στην ουσία αποτελούν ανεπίτρεπτους συμβιβασμούς και «προφάσεις εν αμαρτίες». 

     Με αποφασιστικό τρόπο ο Κύριος ελέγχει τους παραβάτες και καλεί το λαό σε μετάνοια, καθώς τους υπενθυμίζει: «ο οίκος μου, οίκος προσευχής θέλει ονομάζεσθαι, σεις δε εκάμετε αυτόν σπήλαιον ληστών» και υποδεικνύει τον αληθινό τρόπο λατρείας, που είναι η αληθινή λατρεία και η πνευματική επικοινωνία του ανθρώπου με το Θεό, μέσω της προσευχής. 

     Πριν κλείσουμε, να κάνουμε και ένα σχόλιο για τα «περιστέρια». Θα πει κανείς: “καλά έκανε στους χρηματιστές, καλά έκανε σ’ αυτούς που πούλαγαν βόδια, καλά και σε εκείνους που πούλαγαν πρόβατα, (συμβολίζουν τις μεγάλες, τις χοντρές αμαρτίες), όμως η ίδια συμπεριφορά και σε αυτούς που πούλαγαν τα «αθώα» περιστέρια;;”. Ναι, γιατί από τα μικρά και τα αθώα αρχίζουν όλα. Αποτελούν την αιτία να γίνεται το πρώτο βήμα προς το κακό, γιατί πάντα λέμε: «Ε΄ τι είναι αυτό, είναι μικρό αυτό, είναι αθώο, δεν πειράζει». 

    Όμως πολλές φορές «μικρές» και «λευκές» αμαρτίες έρχονται να «μαυρίσουν» την ψυχή του ανθρώπου. Μπορεί τα «βόδια» να είναι απαράδεκτα, όμως τα «περιστέρια» είναι εξίσου επικίνδυνα. Ας μην προχωρήσουμε άλλο, ας μείνουμε εδώ, καθώς τα γεγονότα είναι τόσο γνωστά. Ας θυμηθούμε ότι ζούμε την περίοδο της Καινής Διαθήκης και ότι κάθε πιστός άνθρωπος είναι "ναός του Θεού" (Α΄ Κορινθίους Γ/3: 16). Να μείνουμε και να κοιτάξουμε μέσα μας. Άραγε τι θα βρούμε μέσα στην καρδιά μας, που σύμφωνα με το Λόγο του Θεού η καρδιά του ανθρώπου θα πρέπει να είναι ένας ναός λατρείας του Θεού; Όμως είναι τέτοιος;; Λατρεύουμε μέσα στα βάθη της καρδιά μας το Θεό με τον τρόπο που Εκείνος ζητάει και που ταιριάζει σ’ Αυτόν; Μήπως ενεργούμε με τρόπο μη πνευματικό, μήπως προσπαθούμε με δικούς μας τρόπους και με δικές μας προσφορές ή αγοραπωλησίες να εξευμενίσουμε το Θεό, όπως ακριβώς έκανε ο Κάϊν (Γένεση Δ/4: 3-5) του οποίου την προσφορά (προσευχή) δεν την δέχτηκε ο Κύριος. "επί δε τον Κάϊν και επί την προσφοράν αυτού δεν επέβλεψε" (Γένεση Δ/4: 5).

       Ο Κύριος με το παράδειγμά Του, καθώς μπήκε μέσα στο Ναό, μας έδειξε διαχρονικά τι πρέπει να γίνει μέσα στο δικό μας ναό, που είναι η καρδιά μας, ώστε η προσφορά και η λατρεία μας να είναι αποδεκτή απ' Αυτόν. 

1/ Έτσι λοιπόν πρώτα – πρώτα μέσα στην καρδιά μας θα πρέπει να γίνει ένα έργο ανατροπής, να έρθουν “τα πάνω κάτω”. Τότε ο Κύριος μπήκε μέσα στο ναό και ανέτρεψε τα πάντα, σήμερα θέλει να μπει μέσα στην καρδιά του κάθε ανθρώπου και να κάνει το ίδιο. Θέλει ο Κύριος να ανατρέψει όλα τα «τραπέζια» μέσα στην καρδιά μας, εκεί που έχουμε τοποθετήσει τις δικές μας πραμάτειες. Η όλη αυτή εικόνα δείχνει τη συντριβή της ανθρώπινης καρδιάς, καθώς ο αμαρτωλός άνθρωπος έρχεται σε συνάντηση με τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος ξεσκεπάζει την αθλιότητα της ψυχής του. Πρέπει πρώτα απ’ όλα να γκρεμιστούν μέσα μας και να ανατραπούν "οι αγάπες" για κάθε τι προηγούμενο που είναι αμαρτωλό στα μάτια του Θεού. Έργο πλήρους ανατροπής έρχεται να κάνει ο Κύριος στην παραχωρημένη σ’ Εκείνον καρδιά. 

2/ Αφού γίνει η ανατροπή των πάντων, ακολουθεί ένα έργο καθαρισμού. Ο Κύριος μέσα από το Ναό έδιωξε όλους εκείνους που ήταν η αιτία του κακού, όλους εκείνους από τους οποίους ξεκινούσε η παρεκτροπή και η αμαρτία. Το ίδιο κάνει και σήμερα ο Κύριος στην κάθε καρδιά που θα Τον δεχτεί. Καθαρίζει αυτήν από κάθε τι βρώμικο και αμαρτωλό, την πλένει την καθαρίζει σε βάθος, ώστε πλέον καθαρή και λυτρωμένη η καρδιά να έχει απευθείας επικοινωνία με το Θεό. Ο ίδιος ο Κύριος λέει: «οι καθαροί την καρδίαν θα δουν το Θεό» (Ματθαίος Ε/5: 8). Την καθαρή καρδιά τη δίνει μόνον ο Χριστός, δεν μπορεί ο άνθρωπος να την καθαρίσει με τις δικές του ενέργειες, καθώς η καρδιά του ανθρώπου είναι «αμαρτωλή και σφόδρα διεφθαρμένη» (Ιερεμίας ΙΖ/17: 9). 

3/ Αφού ανατραπούν τα πάντα, αφού γίνει ο καθαρισμός με το μοναδικό λευκαντικό που υπάρχει και που είναι το αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7) τι ακολουθεί πλέον; Ακολουθεί μια ζωή σύμφωνη με το θέλημα του Θεού, μια ζωή που ευαρεστεί και τον πιστό άνθρωπο, αλλά και τον ίδιο τον Κύριο. Μια ψυχή στην οποία ακουμπάει το Πνεύμα του Θεού, που ο Κύριος αποκαλύπτει όλα τα μυστικά του ουρανού και όλα τα αιώνια σχέδια, που έχει «δια τους αγαπώντας Αυτόν» (Α΄ Κορινθίους Β/2: 9). 

        Αποκαλύπτεται λοιπόν στον άνθρωπο: 

1/ Πόσο ο Θεός αγάπησε τον κόσμο και έστειλε τον Υιόν Αυτού το μονογενή «για να μην απωλεσθεί πας ο πιστεύων εις Αυτόν» (Ιωάννης Γ/3: 16). 

2/ O άνθρωπος που είναι λυτρωμένος του Χριστού, έχει πλήρη άφεση αμαρτιών και ο Θεός δεν πρόκειται ποτέ να τις θυμηθεί πλέον. Τις έχει θέσει στα βάθη των ωκεανών. "Θα γυρίσει, και θα μας σπλαχνιστεί, θα καταστρέψει τις ανομίες μας· και όλες τις αμαρτίες τους θα τις ρίξει στα βάθη τής θάλασσας" (Μιχαίας Η/8: 19). 

 3/ Ο λυτρωμένος έχει δικαιωθεί, που σημαίνει ότι ο Θεός τον βλέπει σαν να μην έχει φταίξει ποτέ και σε τίποτα. Τόσο τέλειο είναι το Έργο της αποκατάστασης, που ο Ιησούς Χριστός έκανε πάνω στο Σταυρό, για κάθε αμαρτωλό που επιστρέφει σ' Αυτόν και ζητάει ειλικρινά το Έλεος και τη σωτηρία Του. 

4/ Ο λυτρωμένος έχει αποκτήσει «υιοθεσία» και έχει "ίσα δικαιώματα" με τον Ιησού Χριστό. Έχει γίνει "κληρονόμος του Θεού και συγκληρονόμος του Ιησού Χριστού" (Ρωμαίους Η/8: 17). Γι’ αυτό ακριβώς το Έργο της σωτηρίας του Χριστού αποκαλείται "μυστήριο" (Εφεσίους Γ/3: 9). 

        Μεγάλα είναι τα προνόμια όχι για κάποιους εκλεκτούς, αλλά για όλους τους πρώην αμαρτωλούς, οι οποίοι άφησαν το Χριστό να μπει μέσα στην καρδιά τους και να ανατρέψει "τα τραπέζια της αμαρτίας" και να κάνει τα πάντα νέα. Ο Κύριος περιμένει με πολλή αγάπη. Μη θέλοντας το θάνατο του αμαρτωλού (Ιεζεκιήλ ΛΓ/34: 11), εφευρίσκει τρόπους για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου (Β΄ Σαμουήλ ΙΔ/14: 14). Είναι πραγματικά φίλος "των αμαρτωλών και των τελωνών" (Λουκάς Ζ/7: 34), άρα είναι και δικός σου και δικός μου φίλος. 

       Πόσο θαυμαστό είναι το Έργο της λύτρωσης του ανθρώπου από την αμαρτία, που έκανε ο Χριστός! Πόσο μεγάλη είναι η σωτηρία που ο Θεός προσφέρει δια του Ιησού Χριστού, όταν ο Κύριος μπει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Ανατρέπει τα πάντα και κάνει τη λατρεία πνευματική, αληθινή, ευπρόσδεκτη στον Κύριο. Τότε η ψυχή γίνεται «ναός του Θεού», οίκος λατρείας και προσευχής. «Όθεν εάν τις είναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγιναν νέα» (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 17). ---

ΟΙ ΔΥΟ ΛΗΣΤΕΣ.

 Ευαγγέλιον «κατά Ματθαίον»,  κεφ. ΚΖ/27, εδάφ. 38-44. 

38 Τότε, σταυρώθηκαν μαζί του δύο ληστές, ο ένας από δεξιά και ο άλλος από αριστερά. 

39 Και όσοι διάβαιναν, τον βλασφημούσαν, κουνώντας τα κεφάλια τους, 

40 και λέγοντας: Αυτός που γκρεμίζει τον ναό, και που σε τρεις ημέρες τον κτίζει, σώσε τον εαυτό σου• αν είσαι Υιός τού Θεού, κατέβα από τον σταυρό. 

41 Το ίδιο και οι αρχιερείς, μαζί με τους γραμματείς και τους πρεσβύτερους, εμπαίζοντας έλεγαν: 

42 Άλλους έσωσε, τον εαυτό του δεν μπορεί να τον σώσει αν είναι βασιλιάς τού Ισραήλ, ας κατέβει τώρα από τον σταυρό, και θα πιστέψουμε σ' αυτόν 

43 εμπιστεύθηκε στον Θεό ας τον σώσει τώρα, αν τον θέλει επειδή, είπε: Είμαι Υιός τού Θεού. 

44 Το ίδιο μάλιστα και οι δύο ληστές που είχαν συσταυρωθεί μαζί του, τον ονείδιζαν. 

  Ευαγγέλιον «κατά Μάρκον»,  κεφ. ΙΕ/15, εδάφ. 27-32. 

27 Και μαζί του σταυρώνουν δύο ληστές, έναν από τα δεξιά και έναν από τα αριστερά του. 

28 Και εκπληρώθηκε η γραφή, που λέει: «Και λογαριάστηκε μαζί με τους ανόμους». 

29 Και εκείνοι που διάβαιναν, τον βλασφημούσαν, κουνώντας τα κεφάλια τους, και λέγοντας: Μπα! Αυτός που χαλάει τον ναό, και μέσα σε τρεις ημέρες τον κτίζει, 

30 σώσε τον εαυτό σου, και κατέβα από τον σταυρό. 

31 Παρόμοια, μάλιστα, και οι αρχιερείς, εμπαίζοντας ο ένας προς τον άλλον, μαζί με τους γραμματείς, έλεγαν: Άλλους έσωσε, τον εαυτό του δεν μπορεί να τον σώσει 

32 ο Χριστός, ο βασιλιάς τού Ισραήλ, ας κατέβει τώρα από τον σταυρό, για να δούμε και να πιστέψουμε.

 Ευαγγέλιον «κατά Λουκάν»,  κεφ. ΚΓ/23, εδάφ. 39-43. 

39 Ένας, μάλιστα, από τους κακούργους που κρεμάστηκαν, τον βλασφημούσε, λέγοντας: Αν εσύ είσαι ο Χριστός, σώσε τον εαυτό σου κι εμάς. 

40 Αποκρινόμενος, όμως, ο άλλος τον επέπληττε, λέγοντας: Ούτε τον Θεό δεν φοβάσαι εσύ, που είσαι μέσα στην ίδια καταδίκη; 

41 Κι εμείς μεν δίκαια επειδή, απολαμβάνουμε άξια των όσων πράξαμε αυτός, όμως, δεν έπραξε τίποτε το άτοπο. 

42 Και έλεγε στον Ιησού: Κύριε, θυμήσου με, όταν έρθεις στη βασιλεία σου. 

43 Και ο Ιησούς είπε σ' αυτόν: Σε διαβεβαιώνω, σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο. 

             ΣΧΟΛΙΑ :

       Για το Θεό δυο κατηγορίες ανθρώπων υπάρχουν, oι σωσμένοι και οι χαμένοι. Σωσμένοι για το Θεό είναι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που πίστεψαν στον Ιησού Χριστό, το μοναδικό Σωτήρα του κόσμου (Πράξεις Δ/4: 12). Χαμένοι όλοι εκείνοι που στάθηκαν μακριά Του, δεν Τον αναγνώρισαν και δεν πίστεψαν ειλικρινά σ’ Αυτόν. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει πιο θα είναι το κριτήριο της Θεϊκής κρίσης: "αυτή είναι η κρίση, ότι το φως ήρθε στον κόσμο, και οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως· για τον λόγο ότι, τα έργα τους ήταν πονηρά" (Ιωάννης Γ/3: 19).

      Σύμφωνα με το Λόγο του Θεού δύο δρόμοι υπάρχουν που μπορεί να ακολουθήσει ο άνθρωπος σ’ αυτή τη ζωή. Ο ένας είναι "πλατύς" και ευρύχωρος, ο άλλος είναι "στενός" και τεθλιμμένος. Ο πρώτος οδηγεί στην αιώνια απώλεια, ο δεύτερος οδηγεί στην αιώνια ζωή. «Μπείτε μέσα από τη στενή πύλη επειδή, πλατιά είναι η πύλη, και ευρύχωρος ο δρόμος που φέρνει στην απώλεια, και πολλοί είναι αυτοί που μπαίνουν μέσα απ' αυτή» (Ματθαίος Ζ/7: 13). 

     Απ’ όλα αυτά φαίνεται καθαρά ότι υπάρχουν δυο κόσμοι που είναι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους. Ίσως ρωτήσει κάποιος: Πού έγκειται η διαφορά; Τι χωρίζει αυτούς τους δύο κόσμους; Μήπως οι μεν είναι πολύ αμαρτωλοί και οι άλλοι λιγότερο; Όχι. Μήπως οι μεν είναι καλοί και οι άλλοι κακοί; Όχι. Μήπως η εκκλησία που πηγαίνουν; Όχι. Τι χωρίζει αυτούς τους δύο κόσμους; Η διαφορά έγκειται σε μια στάση και μόνο, απέναντι σε ένα Πρόσωπο και μόνον που λέγεται Ιησούς Χριστός. Όσοι δέχτηκαν τον Ιησού Χριστό και πίστεψαν στο Έργο το οποίο έκανε πάνω στο σταυρό, για τη σωτηρία κάθε αμαρτωλού ανθρώπου είναι σωσμένοι. Από τώρα; Ναι, από τώρα! Όσοι Τον απέρριψαν και δε δέχτηκαν τη δωρεάν προσφορά Του για σωτηρία είναι χαμένοι. 

       Ο μεγάλος διαιρέτης είναι ο Ιησούς Χριστός. Με τον ερχομό του ο Χριστός διαίρεσε το χρόνο. Κάθε γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία υπολογίζεται σύμφωνα με τη γέννηση του Ιησού Χριστού (προ Χριστού ή μετά το Χριστό). Με τη γέννηση του διαίρεσε την ιστορία και με το θάνατό Του διαίρεσε ολόκληρη την ανθρωπότητα. 

     Μαζί με τον Κύριο σταυρώθηκαν και δύο ληστές, ο ένας δεξιά Του και ο άλλος αριστερά Του. Τούτοι οι δύο άνθρωποι αντιπροσωπεύουν όλους τους ανθρώπους. Ένας από τους δύο είναι η φωτογραφία μου και η φωτογραφία σου. Ο Ιησούς Χριστός, μπαίνοντας ανάμεσά τους, τους διαίρεσε. Έμοιαζαν σαν δυο σταγόνες νερό: Ήταν ληστές, κακούργοι, αμαρτωλοί και οι δύο ένοχοι και οι δύο καταδικασμένοι και υψωμένοι πάνω στο σταυρό όπου και πέθαναν! Όμως ο ένας από αυτούς βρίσκεται σήμερα κοντά στο Θεό και ο άλλος πολύ μακριά απ’ Αυτόν, αιώνια χαμένος. Άραγε τι έγινε; Τι άλλαξε; Άλλαξε η στάση τους σχετικά με το Πρόσωπο του εσταυρωμένου Ιησού Χριστού, που βρισκόταν ανάμεσα τους. 

     Οι δύο ληστές ήταν εξίσου ένοχοι. Όμως λίγο πριν πεθάνουν, ο ένας πίστεψε στο Χριστό, ενώ ο άλλος Τον απέρριψε. Ας εξετάσει ο καθένας από μας τον εαυτόν του, για να διαπιστώσει αν είναι σωσμένος ή χαμένος, ανάλογα με την στάση που έχεις τηρήσει απέναντι στον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού. 

      Βλέπουμε τους δύο ληστές, σύμφωνα με τις αναφορές των Ευαγγελίων, κρεμασμένους πάνω στο σταυρό. Τους βαραίνει ένα εγκληματικό παρελθόν, ένα ανόητο και κουτό σήμερα, αφού και οι δύο ονείδιζαν τον Ιησού Χριστό (Μάρκος ΙΕ/15: 32) καθώς και ένα «αύριο» βέβαιου χαμού, αιώνιας απώλειας. 

    Εκείνη την κρίσιμη ώρα «...που δεν υπάρχει ύστερα», που σταματάει ο χρόνος, που αρχίζει η αιωνιότητα, καθώς βρίσκονταν πάνω στο σταυρό, έγινε κάτι τρομερό, κάτι ασύλληπτο. Ο ένας ληστής έπαψε να ονειδίζει το Χριστό και άλλαξε στάση απέναντι Του. «Ήλθεν εις εαυτόν», όπως μας λέει ο Λόγος του Θεού στη γνωστή παραβολή του λεγόμενου "άσωτου υιού" (Λουκάς ΙΕ/15: 17). Στην ουσία ο άνθρωπος αυτός έκανε δύο καταπληκτικά, απόλυτα καθοριστικά βήματα. 

--Βήμα πρώτο: Κοιτάζει μέσα του με όλη του την ειλικρίνεια και απευθυνόμενος στον άλλο ληστή, του λέει: «.... εμείς δίκαια βρισκόμαστε σε αυτή την θέση». Αναγνώρισε ποιος ήταν, αναγνώρισε ότι ήταν άξιος θανάτου εξαιτίας της αμαρτωλής ζωής του. 

--Βήμα δεύτερο: Μετανόησε για το αμαρτωλό παρελθόν του. 

     Πολύ καλά και αναγκαία αυτά τα βήματα, αλλά κανένα από αυτά, ούτε και τα δυο μαζί, δεν οδηγούν τον άνθρωπο στη σωτηρία. Δεν αρκεί να πεις: «ναι ήμουν αμαρτωλός, έφταιξα, αγνόησα τον Θεό στην ζωή μου». Δεν αρκεί να μετανοήσεις και να πεις: «από σήμερα αλλάζω ζωή» και να το πράξεις. Χρειάζεται να απευθυνθείς προσωπικά στον Ιησού Χριστό, για να λάβεις απ’ Αυτόν τη σωτηρία, διότι όπως μας εξηγεί και ο Απ. Πέτρος στο βιβλίο των "Πράξεων των Αποστόλων" (κεφ. Δ/4, εδ. 12) «Δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία, διότι ούτε άλλο όνομα είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, δια του οποίου πρέπει να σωθώμεν». 

       Ναι στην αναγνώριση και στη μεταμέλεια, αλλά μη μένουμε εκεί, καθώς πρέπει να προχωρήσουμε, να γνωρίσουμε και να απευθυνθούμε προσωπικά στο Μόνο δυνάμενο να ανοίξει τους ουρανούς και να μας πάρει μαζί Του «εν τω παραδείσω», στον Κύριο Ιησού Χριστό. 

     Ναι, αλλά εγώ από τη θέση που ήμουν πάνω στο σταυρό (υποθετικά λέγω) έβλεπα καλύτερα τον αγαπητό μαθητή του Χριστού, τον Ιωάννη… Θα μπορούσα να απευθυνθώ σ’ αυτόν; Όχι. Όλοι οι πιστοί, όλοι οι άγιοι όλων των εποχών ήταν και είναι στην ρίζα του σταυρού, αλλά δεν είναι επάνω στον σταυρό. Επάνω στο σταυρό ανέβηκε, πέθανε και πλήρωσε για την αμαρτία τη δική μου και τη δική σου μόνον ο Ιησούς Χριστός. Έδωσε τη ζωή του ο Υιός του Θεού του ζώντος, ως «λύτρον αντί πολλών» (Ματθαίος Κ/20: 28), για να εξαγοράσει εσένα και εμένα από την αμαρτία. Εγώ έπρεπε να πεθάνω, γιατί εγώ είχα αμαρτήσει, αλλά ο Ιησούς Χριστός πέθανε στη θέση μου και πλήρωσε, Αυτός, ο Άγιος, ο Αναμάρτητος, ο Δίκαιος για τις δικές μου αμαρτίες. Ο Απ. Παύλος, απευθυνόμενος στους Χριστιανούς της Κορίνθου, οι οποίοι είχαν διαιρεθεί μεταξύ τους και άλλος υποστήριζε τον Παύλο, άλλος τον Απολλώ, άλλος του Κηφά (Πέτρο)  κλπ, αναφέρει : 

4 Επειδή, όταν κάποιος λέει: Εγώ μεν είμαι τού Παύλου και άλλος: Εγώ είμαι τού Απολλώ δεν είστε σαρκικοί; 

5 Ποιος είναι, λοιπόν, ο Παύλος, και ποιος είναι ο Απολλώς, παρά υπηρέτες διαμέσου των οποίων πιστέψατε, και όπως ο Κύριος έδωσε σε κάθε έναν; 

6 Εγώ φύτεψα, ο Απολλώς πότισε, αλλά ο Θεός αύξησε. 

7 Ώστε, ούτε αυτός που φυτεύει είναι κάτι ούτε αυτός που ποτίζει, αλλά ο Θεός που αυξάνει. 

8 Αυτός, μάλιστα, που φυτεύει, κι αυτός που ποτίζει είναι το ίδιο και κάθε ένας θα πάρει τον δικό του μισθό, σύμφωνα με τον κόπο του. 

9 Επειδή, είμαστε συνεργοί τού Θεού, εσείς είστε χωράφι τού Θεού, οικοδομή τού Θεού (Α΄ Κορινθίος Γ/3: 4 – 9). 

    Ποια είναι η θέση όλων αυτών που βρίσκονται στη ρίζα του σταυρού; Αυτοί αποτελούν την Εκκλησία του Θεού, εν Χριστώ Ιησού, είναι εκείνοι που με τη ζωή τους πρώτα και με τα λόγια τους έπειτα θα αποκαλύψουν και θα οδηγήσουν τους ανθρώπους στο μοναδικό Πρόσωπο που μπορεί να τους προσφέρει τη σωτηρία, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Ο ληστής λοιπόν, ο «σωσμένος», που, όπως φαίνεται καθαρά, είχε μέσα του φόβο Θεού, «αρχή σοφίας φόβος Κυρίου» (Ψαλμός ΡΙΑ/111: 10) κάνει και το τελευταίο σωτήριο βήμα. Παραδέχεται την αναμαρτησία του Ιησού Χριστού και τον ομολογεί σαν Κύριο: «Μνήσθητι μου Κύριε…». 

     Τούτος ο ληστής αναγνωρίζει στον Ιησού Χριστό την ικανότητα να τον σώσει. Παραδέχεται ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν χωρίς αμαρτία και για αυτό μπορεί να εξιλεώσει και να σώσει άλλους ανθρώπους. Πιστεύει στο Χριστό και ομολογεί την πίστη του σ’ Αυτόν και την Ανάστασή Του από τους νεκρούς (Ρωμαίους Ι/10: 9). Ενώ ο Χριστός πέθαινε, ο ληστής του λέει: «....όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου». Πίστεψε ότι ο Χριστός που σε λίγο θα πέθαινε θα ξαναερχόταν στη βασιλεία Του, αφού θα ανασταινόταν από τους νεκρούς, σύμφωνα με αυτά που είχε πει. Όταν ο ληστής ομολόγησε τον Χριστό, σαν Κύριο και πίστεψε μέσα από την καρδιά του, ότι θα ανασταινόταν από τους νεκρούς,  ο Κύριος τον έσωσε.

     Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος σωτηρίας. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. 10, εδ. 9) αναφέρει: «εάν ομολογήσεις με το στόμα σου ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος και πιστέψεις με την καρδιά σου ότι ο θεός τον ανέστησε εκ νεκρών, τότε θα σωθείς». 

      Μετά   από μια τέτοια αναγνώριση,  μετά από μια τέτοια ομολογία, ο Ιησούς Χριστός δεν περιμένει τίποτα άλλο. Είναι η δική Του πλέον σειρά να μιλήσει και να σου πει: «αλήθεια σου λέω, από σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». “Σήμερα Κύριε;” “Ναι σήμερα”. "Μα δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα, καμία καλή πράξη, κανένα καλό έργο". Η σωτηρία μας δεν έρχεται από τα δήθεν καλά μας έργα, έρχεται από την Αγάπη του Θεού και προσφέρεται σε κάθε αμαρτωλό που θα μετανοήσει, “κατά χάριν”, ως δώρο. Στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Β/2, εδ. 8 και 9) αναφέρεται: «κατά χάριν είστε σεσωσμένοι, δια της πίστεως και αυτό δεν είναι από σας, Θεού το δώρον, ουχί εξ’ έργων, δια να μην καυχηθεί τις». Η χάρις και το έλεος του Θεού μας έσωσε. Και τα έργα; τα καλά έργα θα ακολουθήσουν μετά στη ζωή μας και θα είναι αψευδής μάρτυρες της χάρης του Θεού, μιας «τόσο μεγάλης σωτηρίας» (Εβραίους, κεφ. Β/2, εδάφ. 3) που προσφέρει ο Θεός σε κάθε έναν που μετανοεί και ομολογεί τ' Όνομά Του.

      Ο άλλος ληστής τι έγινε; Χάθηκε αιώνια. Δε θα αναφερόμουν καθόλου σε αυτόν, εάν καθημερινά δεν αντίκριζα το φαινόμενο, άνθρωποι να πεθαίνουν, να χάνονται από ώρα σε ώρα και να μη στρέφουν ένα βλέμμα πίστεως προς Εκείνον, τον μόνον δυνάμενο να τους σώσει, τον μόνο δυνάμενο να ανοίξει τις πύλες του παραδείσου και να τους πάρει μαζί Του. Αν Τον επικαλεστούν αληθινά θα τους χαρίσει από σήμερα αιώνια ζωή. Τι τραγικό! Οι άνθρωποι ακόμα και την τελευταία στιγμή τρέχουν στους ανθρώπους, για να λάβουν βοήθεια, για να δικαιωθούν, για να τους ευλογήσουν, να τους ξορκίσουν… και αγνοούν παντελώς το μοναδικό Πρόσωπο, που μόνον αυτό μπορεί να τους χαρίσει αιώνια σωτηρία, αιώνια ζωή κοντά Του (Α' Ιωάννου Ε/5: 13).

    Είδαμε δυο κόσμους εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους. Ο ένας κόσμος ζει με ελπίδα στο Πρόσωπο και τις υποσχέσεις του Χριστού, ο άλλος κόσμος είναι, "οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα" (Α' Θεσσαλονικείς Δ/4: 13). Οι δύο αυτοί κόσμοι ποτέ δε θα συναντηθούν, γιατί «χάσμα μέγα» θα τους χωρίζει για μια ολόκληρη αιωνιότητα. 

   Πόσο χαρακτηριστική είναι η εικόνα που δίνει ο Λόγος του Θεού!: «Και εκτός όλων τούτων, ανάμεσα σε μας και σε σας είναι ένα μεγάλο χάσμα στηριγμένο, ώστε αυτοί που θέλουν να διαβούν από εδώ προς εσάς, να μη μπορούν, ούτε και οι από εκεί να διαπεράσουν προς εμάς» (Λουκάς ΙΣ/16: 26).---

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΤΑΥΡΟΙ.

  

  Ευαγγέλιον «κατά Μάρκον», κεφ. ΙΕ/15, εδάφ. 22 – 39. 

22 Και φέρουσιν αυτόν εις τον τόπον Γολγοθά, το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι, Κρανίου τόπος. 

23 Και έδιδον εις αυτόν να πίη οίνον μεμιγμένον με σμύρναν αλλ' εκείνος δεν έλαβε. 

24 Και αφού εσταύρωσαν αυτόν, διεμερίζοντο τα ιμάτια αυτού, βάλλοντες κλήρον επ' αυτά τι έκαστος να λάβη. 

25 Ήτο δε ώρα τρίτη και εσταύρωσαν αυτόν. 

26 Και η επιγραφή της κατηγορίας αυτού ήτο επιγεγραμμένη, Ο βασιλεύς των Ιουδαίων. 

27 Και μετ' αυτού σταυρόνουσι δύο ληστάς, ένα εκ δεξιών και ένα εξ αριστερών αυτού. 

28 Και επληρώθη η γραφή η λέγουσα Και μετά ανόμων ελογίσθη. 

29 Και οι διαβαίνοντες εβλασφήμουν αυτόν, κινούντες τας κεφαλάς αυτών και λέγοντες Ουά, ο χαλών τον ναόν και διά τριών ημερών οικοδομών, 30 σώσον σεαυτόν και κατάβα από του σταυρού. 31 Ομοίως δε και οι αρχιερείς, εμπαίζοντες προς αλλήλους μετά των γραμματέων, έλεγον Άλλους έσωσεν, εαυτόν δεν δύναται να σώση. 

32 Ο Χριστός ο βασιλεύς του Ισραήλ ας καταβή τώρα από του σταυρού, διά να ίδωμεν και πιστεύσωμεν. Και οι συνεσταυρωμένοι μετ' αυτού ωνείδιζον αυτόν. 

33 Ότε δε ήλθεν η έκτη ώρα, σκότος έγεινεν εφ' όλην την γην έως ώρας εννάτης 

34 και την ώραν την εννάτην εβόησεν ο Ιησούς μετά φωνής μεγάλης, λέγων Ελωΐ, Ελωΐ, λαμά σαβαχθανί; το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι, Θεέ μου, Θεέ μου, διά τι με εγκατέλιπες; 

35 Και τινές των παρεστώτων ακούσαντες, έλεγον Ιδού, τον Ηλίαν φωνάζει. 

36 Δραμών δε εις και γεμίσας σπόγγον από όξους και περιθέσας αυτόν εις κάλαμον, επότιζεν αυτόν, λέγων Αφήσατε, ας ίδωμεν αν έρχηται ο Ηλίας να καταβιβάση αυτόν. 

37 Ο δε Ιησούς, εκβαλών φωνήν μεγάλην, εξέπνευσε. 

38 Και το καταπέτασμα του ναού εσχίσθη εις δύο από άνωθεν έως κάτω. 

39 Ιδών δε ο εκατόνταρχος ο παριστάμενος απέναντι αυτού ότι ούτω κράξας εξέπνευσεν, είπεν Αληθώς ο άνθρωπος ούτος ήτο Υιός Θεού. 

       ΣΧΟΛΙΑ :

     Η διαδικασία της σταύρωσης είχε ολοκληρωθεί. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες απομάκρυναν βίαια τον όχλο από τα ικριώματα. Μια μικρή συντροφιά γυναικών που συνόδευε τον Ιησού στεκόταν πιο κοντά απ' όλους τους άλλους κάτω από το σταυρό του Χριστού. Οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς, πρωτεργάτες στο ανοσιούργημα, πρωτοστατούσαν τώρα και στη χλεύη λέγοντας: «Ουαί ο χαλών τον ναόν και διά τριών ημερών οικοδομών» (Μάρκος ΙΕ/15: 29). 

    Ο Κύριός μας κατά τη γέννησή Του είχε τη συντροφιά κάποιων άκακων ζώων. Στη σύντομη πορεία του πάνω στη γη αντιμετώπισε μόνο κακία, μόνον εμπαιγμό, μόνον συκοφαντία. Μολονότι πολέμησε στη ζωή του όλα τούτα τα αρνητικά συναισθήματα, αγάπησε τους κακούς, τους εμπαίκτες, τους συκοφάντες….. Ο Θεός μισεί την αμαρτία, αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό και θέλει να έρθει σε μετάνοια, για να σωθεί αιωνίως. 

    Τώρα στο θάνατό του ο Κύριος, «ο φίλος των τελωνών και των αμαρτωλών» (Λουκάς, Ζ/7, εδ.34), βρίσκεται κρεμασμένος ανάμεσα σε δύο κακούργους, για τους οποίους ποτέ δε μάθαμε ούτε καν τα ονόματά τους. Αυτός, που, όταν γεννήθηκε, τον δοξολογούσαν τα ουράνια, θανατώνεται ως πιο επικίνδυνος ληστής, ακόμα πιο επικίνδυνος και από τον επώνυμο ληστή Βαραββά, ο οποίος κατηγορείτο για στάση και φόνο (Λουκάς ΚΓ/23: 25). 

   Για τον Ιουδαίο της εποχής το φαινόμενο της σταύρωσης ήταν κάτι συνηθισμένο. Κάθε μέρα κρεμούσαν κακούργους και συνωμότες στον «τόπο του Κρανίου». Ο ανυποψίαστος άνθρωπος εκείνη τη Μεγάλη Παρασκευή, καθώς έβλεπε τους τρεις υψωμένους σταυρούς, καμία διαφορά δεν μπορούσε να διακρίνει ανάμεσά τους. 

     Ο Άγιος, ο Κύριος, ο Υιός του Θεού του ζώντος, βρισκόταν κρεμασμένος ανάμεσα σε δύο ληστές. Γιατί άραγε; Ήταν μέρος του σατανικού σχεδίου των Φαρισαίων, για να προσθέσουν μια ακόμα προσβολή στον Ναζωραίο; Ήταν για να προσθέσουν στον τρόμο και την ντροπή; Ή μήπως ήταν απλή σύμπτωση; Σύμφωνα με τον αψευδή και αιώνιο Λόγο του Θεού ήταν η εκπλήρωση της προφητείας του Ησαΐα, κεφ. ΝΓ/53: 12) «….. και μετά ανόμων ελογίσθη» (700 χρόνια π.Χ.),

      Τρεις κρεμασμένοι, τρεις σταυροί, που καθένας τους εκπέμπει ένα δικό του μήνυμα :

         1ος Ο σταυρός της απόρριψης. 

       Τούτοι οι δύο ληστές είχαν μια κοινή πορεία. Όλη τους τη ζωή την έζησαν μέσα στην αμαρτία, μέσα στην απόρριψη του Θεού, σκληροί, κακοί, αδίστακτοι, κακούργοι. Ίσως και να ήταν γνώριμοι μεταξύ τους, ίσως κάποιες από τις βδελυρές πράξεις τους να τις είχαν μαζί σχεδιάσει και εκτελέσει. Είναι βέβαιο, καθώς είχε «βουίξει ο κόσμος» από την παρουσία και τα θαύματα του Ιησού Χριστού, ότι και αυτοί κάποια πράγματα θα είχαν ακούσει για τον Ιησού Χριστό. Ο Κύριος "διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου, διότι ο Θεός ήτο μετ' αυτού" (Πράξεις Ι/10: 38).

      Κάποτε ο Κύριος, για να διαλύσει κάθε αμφιβολία του Ιωάννη του Βαπτιστή, είπε στους μαθητές του: "πηγαίνετε και πέστε στον Ιωάννη τυφλοί ξαναβλέπουν, χωλοί περπατούν, λεπροί καθαρίζονται, κουφοί ακούν, νεκροί ανασταίνονται, και φτωχοί ευαγγελίζονται" (Ματθαίος ΙΑ/11: 5). Μία επανάσταση ήταν η πορεία πάνω στη γη του ταπεινού Ναζωραίου. Η ζωή των δύο αυτών ληστών ήταν τόσο παραβατική, που η κοινωνία τους συνέλαβε με τα όργανά της και τους οδήγησε στο σταυρό, για να τους εξοντώσει και ν' απαλλαγεί απ’ αυτούς. Τώρα και οι δύο βρίσκονται κρεμασμένοι πάνω σ' έναν σταυρό, ο ένας δεξιά και ο άλλος αριστερά από τον Κύριο Ιησού Χριστό. Και ενώ βρίσκονταν σε τόσο δεινή κατάσταση, ενώ σε λίγο όλα τελειώνουν και οι δύο, μαζί με τους Αρχιερείς και τους Γραμματείς, "ονείδιζαν τον Χριστό". Στο ευαγγέλιο «κατά Μάρκον», (κεφ. ΙΕ/15: 29-32), αναφέρεται: 

29 Και οι διαβαίνοντες εβλασφήμουν αυτόν, κινούντες τας κεφαλάς αυτών και λέγοντες Ουά, ο χαλών τον ναόν και διά τριών ημερών οικοδομών, 

30 σώσον σεαυτόν και κατάβα από του σταυρού. 

31 Ομοίως δε και οι αρχιερείς, εμπαίζοντες προς αλλήλους μετά των γραμματέων, έλεγον Άλλους έσωσεν, εαυτόν δεν δύναται να σώση. 

32 Ο Χριστός ο βασιλεύς του Ισραήλ ας καταβή τώρα από του σταυρού, διά να ίδωμεν και πιστεύσωμεν.  Και οι συνεσταυρωμένοι μετ' αυτού ωνείδιζον αυτόν. 

       Και ενώ βρίσκονται ο ένας πλάι στον άλλον λίγο πριν από το θάνατο, πιεσμένοι από την ενοχή, την αμαρτία, την άστοχη ζωή τους, αρχίζουν να γίνονται κάποιες διεργασίες μέσα στην καρδιά και το νου τους, που τους κάνουν να βλέπουν τα πράγματα για πρώτη φορά με διαφορετικό τρόπο. Παρατηρούμε εκείνη την ύστατη ώρα να συμβαίνουν αλλαγές στο χαρακτήρα τους, που διαμορφώνουν δύο κόσμους τελείως αντίθετους, τελείως διαφορετικούς, που ποτέ δε θα συναντηθούν στην αιωνιότητα, που θα ζήσουν πολύ μακριά ο ένας από τον άλλο. 

      Ο ένας οδηγείται στην πώρωση, σκληραίνει το περίβλημα της ψυχής του και δεν  αφήνει να περάσουν τα βέλη της Θείας χάριτος, της Θείας αγάπης του Χριστού, που αγωνιά για να τον σώσει. Μέσα στη σκληρότητά του και αμετανοησία του γυρίζει προς το Χριστό και του λέει: «Αν εσύ είσαι ο Χριστός, σώσε τον εαυτό σου και σώσε και μας». Δεν πίστευε ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας, απλά ήθελε να γλιτώσει το θάνατο. Έτσι ακριβώς σκέφτεται και η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων. Δεν πιστεύουν καν στην ύπαρξη του Θεού, αλλά στην πρώτη δυσκολία τον παρακαλούν να τους σώσει. Να είσαι τόσο κοντά στην Αλήθεια, να είσαι τόσο κοντά στη σωτηρία και να την αρνηθείς, γιατί δεν την πίστεψες! Τούτος ο ληστής ακόμα και στην πιο δύσκολη και τραγική ώρα της ζωής του μένει σκληρός, απόμακρος, προκαλεί, απορρίπτει το Χριστό. Το αποτέλεσμα υπήρξε τραγικό γι’ αυτόν. Πέθανε αιώνια μέσα στην αμαρτία του. Άραγε κάτι χειρότερο δεν μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο;

       2ος ο σταυρός της μετάνοιας. 

      Και ενώ ο πρώτος ληστής συνέχιζε να περιφρονεί το Χριστό, ο δεύτερος ληστής, λίγο πριν πεθάνει, αφήνει την καρδιά του να μαλακώσει. Θυμάται όλο το παρελθόν του, συναισθάνεται ότι όλη η ζωή του υπήρξε μάταιη, τιποτένια, χαμένη, ένα ολόκληρο μηδενικό. Νοιώθει ότι πνίγεται μέσα στη θάλασσα των ανομημάτων του και ζητεί απεγνωσμένα σανίδα σωτηρίας. Είχε πολλές ευκαιρίες στη ζωή του, για να μετανιώσει, όμως αμέλησε και δεν το έπραξε. Τώρα σε μια τελευταία αναλαμπή του μυαλού του συλλαμβάνει το μήνυμα, σπάει το κέλυφος, που ο άλλος κρατάει κλειστό, πεισματικά ζηλότυπα, εγωιστικά σκληρά και επικαλείται το Έλεος του Θεού. Ο Λόγος τους Θεού μας αποκαλύπτει: «καθένας που θα επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου, θα σωθεί» (Ρωμαίους Ι/10: 13). 

       Τούτος ο άνθρωπος μετανοεί, πιστεύει στη δύναμη του Θεού και ο Κύριος, που «βρέχει επί δικαίους και αδίκους» (Ματθαίος Ε/5: 45), που μισεί την αμαρτία αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό, δεν τον αγνοεί, δεν τον περιφρονεί, δεν τον εγκαταλείπει μέσα στην αμαρτία του και στον αιώνιο θάνατο, γιατί ο «μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Εις τους αιώνας των αιώνων δεν υπάρχει ψυχή που να έκραξε αληθινά προς Αυτόν και να μην πήρε απάντηση από Εκείνον.

      Καθώς μια "επανάσταση" δημιουργήθηκε μέσα του, ο άνθρωπος αυτός σταμάτησε να λοιδορεί το Χριστό, στράφηκε προς τον πρώτο ληστή και του είπε επιτιμητικά: «καλά δεν ντρέπεσαι; Ούτε το Θεό δε φοβάσαι; Εμάς καλά μας κάνουν, τέτοιοι που είμαστε, Αυτός όμως κανένα κακό δεν έκανε». Τα λόγια του δείχνουν βαθιά και ειλικρινή μετάνοια.
      Το πρώτο πράγμα, για να πλησιάσει ο άνθρωπος το Θεό, είναι να αναγνωρίσει την ενοχή του, την αμαρτωλότητά του και να μετανοήσει γι' αυτήν (Πράξεις Γ/3: 19). Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν την αμαρτωλότητα τους και μάλιστα βάζουν τον πήχη πολύ ψηλά. "Τι έκανα, σκότωσα κανέναν;" Όμως ο άνθρωπος γεννιέται με την αμαρτία. Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει ότι: «καθώς δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον» (Ρωμαίους Ε/5: 12) και «επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). Επίσης ο προφήτης Ησαΐας (700 χρόνια π.Χ), στο κεφ. ΝΓ/53, εδ. 6-7, αναφέρει : 

 6 Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα εστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού και ο Κύριος έθεσεν επ' αυτόν την ανομίαν πάντων ημών. 

7 Αυτός ήτο κατατεθλιμμένος και βεβασανισμένος αλλά δεν ήνοιξε το στόμα αυτού εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν, και ως πρόβατον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ήνοιξε το στόμα αυτού. 

       Άφωνος ο Κύριος - έμφωνος ο άνθρωπος. Συνήθως λένε οι άνθρωποι: "δεν φταίω εγώ, ο άλλος φταίει….. και ξέρεις υπάρχουν και άλλοι που είναι πολύ χειρότεροι από εμένα, κλπ…" Ο Θεός θέλει ο άνθρωπος να ταπεινωθεί και να αναγνωρίσει την ενοχή του απέναντί Του. Μετά απ’ αυτά τα λόγια της συντριβής και της ταπείνωσης στράφηκε τούτος ο ληστής προς τον Ιησού και του είπε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου». Θυμήσου με Κύριε, όταν θα γίνεις βασιλιάς. Ποιος να ξέρει τι είχε ακούσει, πόσα ήξερε, τι ακριβώς πίστευε για τον Χριστό, σίγουρα κάποτε κάποιος σπόρος θα είχε πέσει μέσα στην καρδιά του και τώρα να ήρθε η ώρα της καρποφορίας.
      Ο άνθρωπος από τον κήπο της Εδέμ μέχρι σήμερα, παρασυρμένος από τον εχθρό της ψυχής το διάβολο, αδικεί τον Θεό. "Ο Θεός φταίει που μου έδωσε τη γυναίκα και με παρέσυρε, είπε ο Αδάμ" (Γένεση Γ/3: 12), "ο Θεός φταίει για τη φτώχεια και το κακό που συμβαίνει γύρω μας, ο Θεός φταίει για την αδικία, τον πόλεμο". Αν υπάρχει ο Θεός, γιατί δεν κάνει κάτι να σταματήσει το κακό; Αν είσαι ο Μεσσίας, έλεγαν στον Κύριο, γιατί δεν σώζεις τον εαυτόν σου και εμάς; (Λουκάς ΚΓ/23: 39).
     Ο δεύτερος ληστής αναγνώρισε ότι ο Ιησούς άδικα βρισκόταν ανάμεσά τους. Μετανόησε ειλικρινά, πίστεψε, Τον αναγνώρισε ως Κύριο και εμπιστεύτηκε σ’ Αυτόν την ψυχή του, το αιώνιο μέλλον του. «Πάρε με μαζί σου του είπε στη βασιλεία σου». Δυο λόγια απλά, ειλικρινή περιμένει ο Κύριος, για να επέμβει στη ζωή μας. Τούτος ο άνθρωπος, αφού αναγνώρισε την αμαρτωλότητά του, πίστεψε και εμπιστεύτηκε τη ζωή του στα χέρια του Χριστού. 
    Δεν αρκεί να ομολογήσει ο άνθρωπος τα δίκια του Θεού, θα πρέπει και να Τον εμπιστευτεί. Η εμπιστοσύνη που έδειξε τούτος ο ληστής στο Χριστό ήταν η σωτήρια κίνηση γι’ αυτόν. Τούτη την κίνηση εμπιστοσύνης διστάζουν να τη δείξουν ακόμα και άνθρωποι που έχουν πολλά χρόνια στην πίστη. Να γιατί στον πειρασμό της αμαρτίας βγαίνουμε νικημένοι, στη θλίψη βγαίνουμε συντετριμμένοι, απογοητευμένοι, ντροπιασμένοι. Χάνουμε τις πνευματικές μας μάχες, «νικάνε οι Φιλισταίοι....» στις μάχες της ζωής μας, γιατί δεν εμπιστευόμαστε τον παντοδύναμο Χριστό, το νικητή του Άδη και του θανάτου. Ένας ληστής, ένας άνθρωπος που δεν είχε κάνει μια καλή πράξη στη ζωή του σώθηκε χάρη στη δωρεάν «κατά χάριν» Σωτηρία του Ιησού Χριστού. 
Τι έκανε για τη σωτηρία του; 
-- Αναγνώρισε την αμαρτία του.
-- Ομολόγησε την αμαρτωλότητά του.
-- Μετανόησε για τη ζωή του. 
-- Αναγνώρισε τη δύναμη του Ιησού Χριστού.  
-- Πίστεψε ότι Αυτός είναι ο κεχρισμένος από το Θεό Σωτήρας. 
-- Ομολόγησε δημόσια την πίστη του επιπλήττοντας τον άλλο ληστή. 
    Με δυο λόγια ο άνθρωπος αυτός πίστεψε «στη Χάρη και το Έλεος του Θεού» (Εφεσίους Β/2: 8) και μάλιστα κάτω από τις πλέον δύσκολες και δυσμενείς συνθήκες.

         3ος ο σταυρός της σωτηρίας. Πάνω στο μεσαίο σταυρό ήταν κρεμασμένος ο Υιός του Θεού. Ο Κύριος ανταποκρίθηκε αμέσως στην παράκληση του ληστή και του έδωσε μια μεγάλη υπόσχεση. «Σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». «σήμερα;;». Mα Κύριε, μήπως δεν κατάλαβες; Είναι ληστής, είναι κακούργος. «Από σήμερα λέει ο Κύριος». Τόσο γρήγορα απαντάει ο Κύριος; Ναι. Οι άνθρωποι δίνουν υποσχέσεις αόριστες: «…θα δούμε..., όταν υπάρχουν οι συνθήκες, όταν έρθει η κατάλληλη ώρα.... κλπ». ο Κύριος είναι σαφής και συγκεκριμένος: «από σήμερα». "Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι ο ακούων τον λόγον μου και πιστεύων εις τον πέμψαντά με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν" (Ιωάννης Ε/5: 24).

      Αυτή είναι η αλήθεια της Βίβλου. Από την ώρα που ο άνθρωπος θα πιστέψει στο Χριστό και στη «δωρεάν σωτηρία» που Εκείνος προσφέρει «κατά χάριν», όχι από δικά μας έργα (Εφεσίους Β/2: 8), ο άνθρωπος ζει πλέον στον Παράδεισο του Θεού. Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Φιλιππησίους» (κεφ. Α/1, εδ. 21) διακηρύττει: «Διότι εις εμέ το ζην είναι ο Χριστός και το αποθανείν κέρδος». 

    «Σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». Όλα αυτά έγιναν τόσο γρήγορα και δεν χρειάστηκε κανένας άλλος παράγοντας για να ενωθεί εκείνος ο άνθρωπος με το Θεό. Τι ακριβώς είναι ο παράδεισος κανένας δε γνωρίζει. Ένα είναι σίγουρο, το αναφέρει παντού η Βίβλος από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κεφάλαιο, ότι στον παράδεισο Βασιλιάς θα είναι ο Θεός. Στην επιστολή «προς Εβραίους» (κεφ. 11, εδάφ. 9,10) αναφέρεται: «Διά πίστεως παρώκησεν (ο Αβραάμ) εις την γην της επαγγελίας ως ξένην, κατοικήσας εν σκηναίς μετά Ισαάκ και Ιακώβ των συγκληρονόμων της αυτής επαγγελίας, διότι περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός». Υπάρχει μία πόλη που περιμένει τον μετανοημένο, πιστό άνθρωπο για να κατοικήσει σ' αυτήν. Τεχνίτης και δημιουργός της είναι ο ίδιος ο Θεός!

 

        ΕΠΙΛΟΓΟΣ.

    Δύο άνθρωποι που είχαν ζήσει μέσα στην αμαρτία βρέθηκαν κάτω από τις ίδιες συνθήκες, πλάι στο Χριστό, κατέληξαν σε διαφορετικούς δρόμους, με αποκλειστική δική τους ευθύνη. Το Έλος του Θεού ξεχύθηκε από το σταυρό για όλους τους ανθρώπους, πριν από δύο χιλιάδες χρόνια. Οι δύο ληστές, σταυρωμένοι δεξιά & αριστερά του Χριστού, πήραν μέσα στην ελευθερία εκλογής που ο Θεός έχει δώσει σε κάθε άνθρωπο, αντίθετες κατευθύνσεις. Ακολούθησαν τελείως διαφορετικούς δρόμους. Και οι δύο θα ζήσουν αιώνια, ο πρώτος μακριά από το Θεό και αυτό λέγεται "κόλαση", ο άλλος κοντά στο Θεό και αυτό λέγεται "παράδεισος". 
       Στην κόλαση δε θα πάνε οι αμαρτωλοί, αλλά οι αρνητές του Χριστού, εκείνοι που ποτέ δεν Τον αναγνώρισαν και ποτέ δεν επικαλέστηκαν ειλικρινά το Έλεός Του. Το κριτήριο για την τελική έκβαση της Κρίσης του Θεού, για τον κάθε άνθρωπο δε θα είναι ποιες και πόσες αμαρτίες έκανε στη ζωή του, αλλά αν δέχτηκε ή απέρριψε τον Χριστό, το Μοναδικό Πρόσωπο που έδωσε ο ουρανός για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων (Πράξεις Δ/4: 12). Ο Λόγος του Θεού στο Ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην», (κεφ. Γ/3, εδ. 19), μας διαβεβαιώνει: «και αύτη είναι η κρίσις, ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον, και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φως, διότι ήσαν πονηρά τα έργα αυτών». 

Η ψυχή που απέρριψε το Χριστό, μοιραία θα ήταν και κλέφτης και φονιάς και κακούργος και ληστής...... ---

Τα δάκρυα της μετάνοιας

  Ευαγγέλιον «κατά ΛΟΥΚΑΝ», κεφ. Ζ/7, εδάφ. 36 - 50.

36 Παρεκάλει δε αυτόν εις εκ των Φαρισαίων να φάγη μετ' αυτού και εισελθών εις την οικίαν του Φαρισαίου, εκάθησεν εις την τράπεζαν. 

37 Και ιδού, γυνή τις εν τη πόλει, ήτις ήτο αμαρτωλή, μαθούσα ότι κάθηται εις την τράπεζαν εν τη οικία του Φαρισαίου, έφερεν αλάβαστρον μύρου 

38 και σταθείσα πλησίον των ποδών αυτού οπίσω κλαίουσα, ήρχισε να βρέχη τους πόδας αυτού με τα δάκρυα και εσπόγγιζε με τας τρίχας της κεφαλής αυτής και κατεφίλει τους πόδας αυτού και ήλειφε με το μύρον. 

39 Ιδών δε ο Φαρισαίος ο καλέσας αυτόν, είπε καθ' εαυτόν λέγων Ούτος, εάν ήτο προφήτης, ήθελε γνωρίζει τις και οποία είναι η γυνή, ήτις εγγίζει αυτόν, ότι είναι αμαρτωλή. 

40 Και αποκριθείς ο Ιησούς, είπε προς αυτόν Σίμων, έχω να σοι είπω τι. Ο δε λέγει Διδάσκαλε, ειπέ. 

41 Είχε τις δανειστάς δύο χρεωφειλέτας ο εις εχρεώστει δηνάρια πεντακόσια, ο δε άλλος πεντήκοντα

42 Και επειδή δεν είχον να αποδώσωσιν, εχάρισεν αυτά εις αμφοτέρους. Τις λοιπόν εξ αυτών, ειπέ, θέλει αγαπήσει αυτόν περισσότερον; 

43 Αποκριθείς δε ο Σίμων, είπε Νομίζω ότι εκείνος, εις τον οποίον εχάρισε το περισσότερον. Ο δε είπε προς αυτόν Ορθώς έκρινας. 

44 Και στραφείς προς την γυναίκα, είπε προς τον Σίμωνα Βλέπεις ταύτην την γυναίκα; Εισήλθον εις την οικίαν σου, ύδωρ διά τους πόδας μου δεν έδωκας αύτη δε με τα δάκρυα έβρεξε τους πόδας μου και με τας τρίχας της κεφαλής αυτής εσπόγγισε. 

45 Φίλημα δεν μοι έδωκας αύτη δε, αφ' ης εισήλθον, δεν έπαυσε καταφιλούσα τους πόδας μου. 

46 Με έλαιον την κεφαλήν μου δεν ήλειψας αύτη δε με μύρον ήλειψε τους πόδας μου. 

47 Διά τούτο σοι λέγω, συγκεχωρημέναι είναι αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί, διότι ηγάπησε πολύ εις όντινα δε συγχωρείται ολίγον, ολίγον αγαπά. 

48 Και είπε προς αυτήν Συγκεχωρημέναι είναι αι αμαρτίαι σου. 

49 Και ήρχισαν οι συγκαθήμενοι εις την τράπεζαν να λέγωσι καθ' εαυτούς Τις είναι ούτος, όστις και αμαρτίας συγχωρεί; 

50 Είπε δε προς την γυναίκα Η πίστις σου σε έσωσεν ύπαγε εις ειρήνην. 

      ΣΧΟΛΙΑ: 

      Η ιστορία είναι γνωστή. Ένας Φαρισαίος παρακαλούσε τον Κύριο να πάει στο σπίτι του  να φάνε μαζί. Μία πρόσκληση του Κυρίου σε γεύμα από ένα Φαρισαίο είναι κάτι το παράδοξο. Ένα μεγάλο ερώτημα δημιουργείται με τούτη την αποδοχή της πρόσκλησης. Γιατί την αποδέχθηκε ο Κύριος; Τι καλό θα μπορούσε να βγει από τη συναναστροφή με έναν Φαρισαίο; Δε γνώριζε ο Κύριος ποιοι ήταν οι Φαρισαίοι και τι μίσος έκρυβαν μέσα στην καρδιά τους γι' Αυτόν; Η απάντηση είναι: Ασφαλώς και ήξερε ο Κύριος. Αν κάποιος ήξερε πολύ καλά τους Φαρισαίους, αυτός ήταν ο Κύριος. Μερικοί από τους χαρακτηρισμούς τους οποίους τους είχε αποδώσει ήταν: «τάφοι κεκονιαμένοι» (ασβεστωμένα μνήματα) (Λουκάς ΙΑ/11: 44). «Τυφλούς, οδηγούς τυφλών ανθρώπων» (Ματθαίος ΙΕ/15: 15). Τους είχε χαρακτηρίσει υποκριτές που "αγαπούσαν τον πρώτον τόπον εν τοις δείπνοις και τας πρωτοκαθεδρίας εν ταις συναγωγαίς" (Ματθαίος ΚΓ/23: 6). Τι ήθελε λοιπόν ο Κύριος στο σπίτι ενός Φαρισαίου; 

    Η απάντηση είναι η εξής: Ο Κύριος καλεί όλους τους ανθρώπους να σωθούν. Η πρόσκλησή Του: «ελάτε σε Μένα» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28), απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους κάθε φυλής και κάθε Έθνους (Α΄ Πέτρου Β/2: 9). Είναι η αιώνια πρόσκληση του Ιησού Χριστού προς όλους τους  ανθρώπους. Επειδή «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23), η πρόσκληση απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους. Άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος είχε πει: «Τον ερχόμενα σε μένα δεν θα τον βγάλω έξω» (Ιωάννης Σ/6: 37). 

       Δεν υπάρχει περίπτωση ο άνθρωπος να ανοίξει την πόρτα στο Χριστό, να καλέσει το Χριστό στη ζωή του και ο Χριστός να μην ανταποκριθεί. Κατεβαίνει και σήμερα χαμηλά ο Κύριος και επισκέπτεται την καρδιά του κάθε αμαρτωλού ανθρώπου και με ευγένεια και επιμονή «κρούει τη θύρα» (Αποκάλυψη Γ/3: 20). Θέλει να μπει μέσα ο Κύριος, για να φέρει τα "πάνω κάτω". Μπαίνοντας μέσα στην καρδιά του ανθρώπου ο Κύριος μπορεί ένα τελώνη αμαρτωλό να τον αλλάξει τόσο πολύ, που, ενώ σε όλη του τη ζωή έκλεβε, εκβίαζε, άρπαζε, τώρα να παρακαλεί τον Κύριο λέγοντα: «Ιδού, το ήμιση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδω εις τους πτωχούς και εάν συκοφάντησα κάποιον για κάτι, αποδίδω τετραπλούν» (Λουκάς ΙΘ/19: 2-10). Αυτά τα λόγια έχουν χαρακτηριστεί "ο ύμνος της μετάνοιας". Αυτή τη συγκλονιστική αλλαγή μέσα στην καρδιά του ανθρώπου δεν μπορεί να τη φέρει κανένα Πανεπιστήμιο, καμία παιδεία, κανένα κοινωνικό περιβάλλον. Μόνον ο Χριστός μπορεί να την πετύχει, γιατί μόνον ο Χριστός μπορεί πραγματικά να αλλάξει τον άνθρωπο. 

      Τι ήθελε λοιπόν ο Κύριος στο σπίτι ενός Φαρισαίου; 

1/ Ήθελε να δείξει ότι ποτέ και από κανέναν δεν αρνείται την πρόσκληση. 

2/ Ήθελε να δείξει ότι, όποιος κι αν είναι ο άνθρωπος, όσο αμαρτωλός και αν είναι, ο Θεός τον δέχεται, εφ’ όσον αυτός ειλικρινά μετανοήσει. 

     Ο Χριστός ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση βρίσκεται στο σπίτι του Φαρισαίου και κάθεται στο τραπέζι, για να φάει. Στο τραπέζι δεν ήταν οι δυο τους, αλλά ήταν και πολλοί άλλοι καλεσμένοι (εδάφ. 49). Και ενώ όλοι ασχολούνταν με το φαγητό και παρακολουθούσαν τον Κύριο, τι θα πει, πώς θα το πει, τους τρόπους του κλπ για να έχουν λόγο να Τον συκοφαντήσουν, ξαφνικά συνέβη κάτι απρόσμενο, κάτι που κανένας δεν το περίμενε. Καθώς ο Κύριος βρισκόταν καθισμένος πάνω σε ένα ντιβάνι (ανάκλιντρο) με το πρόσωπο στραμμένο προς το τραπέζι και λυγισμένα τα γόνατα, τον πλησίασε από πίσω μία γυναίκα, που έμενε σ' εκείνη την πόλη (Γαλιλαία), η οποία είχε πάρει κακό δρόμο και ήταν σε όλους γνωστή για την ανηθικότητά της. Αυτή η γυναίκα έκλαιγε, φιλούσε τα πόδια του Ιησού, τα έλουζε με ένα ακριβό άρωμα που είχε φέρει μαζί της και με τα μαλλιά της σκούπιζε τα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια της και έβρεχαν τα πόδια του Κυρίου. Ήταν τέτοια η συντριβή και η ταπείνωσή της, ο πόθος της για λατρεία και ευχαριστία στον Κύριο, που το Πνεύμα του Θεού το διαφύλαξε ως πρότυπο στον αιώνα. Ήταν τέτοια η αγάπη της για τον Κύριο, επειδή της είχε συγχωρέσει τις πολλές και αισχρές αμαρτίες της. Αν και ανήθικη και περιφρονημένη, δε δίστασε να μπει μέσα σ' έναν κύκλο, υποτίθεται «ευγενών», για να συναντήσει τον Κύριο. Έδειξε θάρρος, αψήφησε τα πάντα και θριάμβευσε. Πόσοι άνθρωποι ανάμεσα στους αιώνες αψήφησαν τα πάντα για τη σχέση τους με το Θεό και θριάμβευσαν! Όλοι αυτοί σύμφωνα με το Λόγο του Θεού θα λάμπουν αιώνια στον ουρανό «ως φωστήρες» (Φιλιππησίους Β/2: 15). 

   Δάκρυα χαράς, ευγνωμοσύνης έπεφταν στα πόδια του Ιησού και τα έπλεναν. Ήταν αμαρτωλή, ήταν ταπεινωμένη από τους ανθρώπους και όλοι ήθελαν να την εκμεταλλευτούν, κανένας δεν μπορούσε να τη βοηθήσει, ώσπου ήρθε ο Χριστός και την έβγαλε μέσα από έναν «λάκκο ταλαιπωρίας». «Με έβγαλες από τη λάσπη και το βορβορώδη πηλό», αναφέρει ο Δαβίδ, στον ψαλμό Μ/40. 

     Μόνον ο Χριστός μπορεί να δώσει θάρρος και ελπίδα στην κάθε ξεπεσμένη εξαιτίας της αμαρτίας ύπαρξη, όσο βαθιά και αν έχει πέσει. Διότι ο άνθρωπος σώζεται «κατά χάριν» (Εφεσίους Β/2: 5-9). Δε σώζουν τον άνθρωπο τα έργα του, αλλά η «χάρις» του Θεού. Τα έργα θα πρέπει να υπάρχουν μέσα στη ζωή του Χριστιανού και θα πρέπει να είναι καλά, ώστε να μαρτυρούν την αληθινή πίστη τους στο Χριστό. Θα πρέπει να είναι έργα άξια της μετάνοιας και της πίστης τους. Η πράξη που έκανε αυτή η γυναίκα είναι η απόδειξη της μεγάλης πίστης της. 

     Όλες τούτες τις πράξεις αυτής της γυναίκας ο Κύριος, που γνωρίζει τα βάθη των καρδιών του ανθρώπου, τις δέχεται χωρίς καμία διαμαρτυρία. Ο Φαρισαίος όμως, καθώς παρακολουθεί όλα όσα συμβαίνουν, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Δεν μπορεί να αντιληφθεί τη βαθιά ηθική σημασία τούτων των πράξεων της αμαρτωλής γυναίκας και οδηγείται στο συμπέρασμα ότι: «Αφού ο Ιησούς άφησε να τον πλησιάσει μια τέτοια γυναίκα, δεν γνωρίζει το ποιόν της και αφού δεν γνωρίζει το ποιόν της γυναίκας αυτής, συνεπώς δεν μπορεί να είναι προφήτης». Όλα αυτά είναι σκέψεις ρηχές, ανθρώπινες, σαρκικές, έξω από την αλήθεια, στηριζόμενες στο "φαινόμενο" και μόνον (Α' Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Δεν μπορεί ο Φαρισαίος να καταλάβει πως ακόμη κι αν δώσεις τα πάντα χωρίς αγάπη, δεν έχεις δώσει τίποτα (Α΄ Κορινθίους, κεφ. ΙΓ/13). 

      Πόσο εγωιστικά στέκεται τούτος ο άνθρωπος απέναντι σ’ αυτή τη γυναίκα! Η αγάπη της είναι μεγάλη και τα δάκρυα της ξεχειλίζουν από ευγνωμοσύνη. Ο ουρανός βρίσκεται σε μεγάλη χαρά, γιατί ένας άνθρωπος έχει μετανοήσει (Λουκάς ΙΕ/15: 10). Ο Ιησούς αισθανόταν ικανοποιημένος, γιατί στα πόδια του στέκεται έναν ακόμα «χαμένο πρόβατο», που είχε τραβήξει μέσα από τις χαράδρες της αμαρτίας. Ο Φαρισαίος όμως δεν μπορούσε να αντιληφθεί τίποτα από όλα αυτά. Όχι μόνον δεν μπορούσε να καταλάβει, αλλά σκανδαλίστηκε απ' όλα αυτά που έβλεπε. Συνεχώς έλεγε μέσα του: Αδύνατον! Αυτός δεν είναι προφήτης γιατί, αν ήταν προφήτης, θα ήξερε ποια έχει μπροστά του και με ποια γυναίκα μιλάει αυτή τι στιγμή. Αν ήταν μια θρησκευόμενη γυναίκα αυτή που τον ακουμπάει, όπως είμαι εγώ (Φαρισαίος), αυτό θα ήταν κατανοητό. Πώς μια κοινή γυναίκα, μια τιποτένια έχει τέτοια αντιμετώπιση από τον Κύριο; Είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό;  Πρεσβύτερος γιος: "Είναι αδύνατον ο Πατέρας μου να σφάξει το μόσχο τον σιτευτό και να γλεντάει για ένα παιδί του, που διασκόρπισε την περιουσία του, που έζησε τόσο άσωτα, τόσο μακριά Του" (Λουκάς ΙΕ/15: 27). Αυτό είναι αδιανόητο. "Και ωργίσθη και δεν ήθελε να εισέλθη.....".

      Είναι  καθημερινή  πρακτική  το  να  υποβιβάζουμε  κάποιους   μέχρι   χώματος  και από από την άλλη να υπερυψώνουμε τον εαυτού μας (Λουκάς ΙΗ/18: 14).  Πόσο δύσκολο  είναι  να  καταλάβει  ο Φαρισαίος πως  ό,τι  και  αν  κάνει,  δε  θα  βρει  σωτηρία, αν δεν ταπεινω-θεί   και   δεν   έλθει   στη   θέση  αυτής της γυναίκας.  Πάντοτε  δια  μέσου  των  αιώνων  η  σάρκα   δεν   μπορεί   να  καταλάβει  τα  του πνεύματος. Η «αυτοδικαίωση»  δεν  μπορεί  να  καταλάβει  τη   «χάρη»,  την   οποία   προσφέρει  ο  Θεός  (Εφεσίους Β/2: 8).  Πόσο  έντονα συναντάμε  και  εδώ  τη  θρησκευτική  μικροπρέπεια,  το κουτσομπολιό!  Η  αντίληψη   που πολλές   φορές  υπάρχει  είναι:   Όχι  και   τόσο χαμηλά ο Χριστιανισμός! Να μην κατέβει ο Χριστιανισμός χαμηλότερα   από  τους  υψηλούς  θώκους,  τις  χρυσοποίκιλτες   έδρες,  από  τους   λαμπρούς   άμβωνες.  Αντίθετα  σε  όλη  αυτή  την  ανθρώπινη   νοοτροπία ο Χριστός κατεβαίνει και σήμερα πολύ χαμηλά, όπως κατεβαίνει ο δύτης, για να ανασύρει από τα βάθη της θάλασσας τα πολύτιμα μαργαριτάρια. 

      Ο Κύριος, καθώς διαβάζει τις κενές και ανόητες σκέψεις του οικοδεσπότη, καθώς παρατηρεί την τραγική θέση στην οποία έχει περιέλθει, του απαντάει με μια παραβολή. Και μόνον από την παραβολή αυτή θα μπορούσε να αντιληφθεί ο Φαρισαίος ότι μπροστά του στεκόταν ο Κύριος. Του είπε λοιπόν, για να τον βοηθήσει να καταλάβει και να τον βγάλει από το αδιέξοδο των πονηρών σκέψεών του την εξής παραβολή:

      Κάποιος δανειστής είχε δύο χρεοφειλέτες. Ο ένας χρωστούσε 500 δηνάρια, ο άλλος χρωστούσε 50. Έχουμε ένα δανειστή και δύο διαφορετικούς οφειλέτες. Αυτός που χρωστά τα 50 μπορεί να είναι εκείνος ο νέος στον οποίον ο Κύριος είπε: «Έν σου λείπει» (Λουκάς ΙΗ/18: 22). Ο άλλος που χρωστάει τα 500 μπορεί να είναι ο ληστής πάνω στο σταυρό. Διαφορετική η οφειλή πάνω όμως σε μια κοινή βάση: και οι δύο δεν μπορούσαν να πληρώσουν το χρέος τους. Μέσα σ’ αυτό το «δεν μπορούσαν να πληρώσουν» βρίσκονται όλοι άνθρωποι. Και ο θρησκευόμενος Φαρισαίος και η αμαρτωλή αυτή γυναίκα. Είτε 10 € σε λείπουν είτε 100 €, για να βγάλεις εισιτήριο να πας κάπου είναι το ίδιο. Και στις δύο περιπτώσεις δεν μπορείς να βγάλεις εισιτήριο. 

      Και αφού δεν είχαν να πληρώσουν, ο δανειστής τους τα χάρισε. Αυτή είναι η χάρις του Θεού. Αυτό είναι το μήνυμα που φέρνει ο Θεός στον αμαρτωλό άνθρωπο. Ολόκληρη η Καινή Διαθήκη στηρίζεται σε μια φράση: «τους τα χάρισε». Χάρισε την οφειλή στον θρησκευόμενο Ιουδαίο, αλλά χάρισε και στον εθνικό, που ήταν «μακράν των διαθηκών του Κυρίου» (Εφεσίους Β/2: 13). «Τις λοιπόν εξ’ αυτών θέλει αγαπήσει αυτόν περισσότερο»; Αποκριθείς δε ο Σίμωνας είπε: «Νομίζω ότι εκείνος στον οποίο χάρισε τα περισσότερα». «Ορθά έκρινες» του είπε ο Κύριος. 

      Ο Κύριος, καθώς μιλούσε και κοίταζε το Σίμωνα, ρίχνει το βλέμμα του πάνω στη γυναίκα που τον είχε πλησιάσει. «βλέπεις αυτή τη γυναίκα»; Θέλει να του δώσει να καταλάβει ότι όλες τούτες οι ενέργειές της είναι από πίστη, από ευγνωμοσύνη και από αγάπη για τη συγχώρεση των αμαρτιών της.

 -- Ήρθα στο σπίτι σου Σίμωνα και νερό για τα πόδια μου δε μου έδωσες. Αυτή με τα δάκρυα έβρεξε τα πόδια μου και με τις τρίχες της κεφαλής της τα σπόγγισε. 

-- Φίλημα δε μου έδωσες. Το φίλημα της αγάπης, της αδελφικής σχέσης, της ειλικρινούς εγκαρδιότητας. 

-- Με λάδι το κεφάλι μου δεν άλειψες. Είναι το λάδι της ειλικρινούς εκκλησιαστικής ζωής, της ολόψυχης πνευματικής ζωής, της μαρτυρίας. Είναι πάνω απ’ όλα σε τούτη τη γυναίκα η αγάπη της, για το Σωτήρα της. 

    Η αγάπη υπηρετεί τον Κύριο και υπηρετεί και τους δικούς Του. Η αληθινή αγάπη "σπαταλάει". Για τούτη τη σπατάλη έχουμε τη γνώμη του Κυρίου: «καλόν έργον έπραξεν εις εμέ» (Μάρκος ΙΔ/14: 6). Αυτά θα πρέπει να είναι τα στοιχεία της πνευματικής μας ζωής. Τέτοια στοιχεία δεν βλέπουμε στη "ρηχή" πνευματικότητα του Φαρισαίου. Ο Κύριος λέει "ναι" στην ειλικρινή πνευματική ζωή τούτης της γυναίκας.

     Τούτη η γυναίκα κλαίει, γιατί αγάπησε πολύ. Είναι τα δάκρυα της ευγνωμοσύνης προς το Σωτήρα. Γι’ αυτό λοιπόν σε βεβαιώνω ότι οι πολλές αμαρτίες της συγχωρέθηκαν, όπως δείχνει η πολλή μεγάλη ευγνωμοσύνη της. Σε όποιον συγχωρούνται λίγες αμαρτίες αυτός δείχνει λίγη ευγνωμοσύνη. Αυτές οι φράσεις του Κυρίου δείχνουν για άλλη μια φορά ότι όσο μεγαλύτερη συναίσθηση έχει ο άνθρωπος για την αμαρτία του, τόσο περισσότερο αγαπά το Σωτήρα του. Εκείνο που έλειπε από το Φαρισαίο, για να αγαπήσει περισσότερο τον Ιησού δεν ήταν η αμαρτία, αλλά η επίγνωση της αμαρτίας του, η συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του. Πολλοί άνθρωποι και σήμερα δεν ταπεινώνονται και δε ζητάνε τη συγχώρηση των αμαρτιών τους, γιατί δεν έχουν συναίσθηση της αμαρτωλότητάς τους. Έξω από τη "χάρη" του Θεού ο άνθρωπος είναι "νεκρός στις παραβάσεις και τα παραπτώματα" (Εφεσίους Β/2: 1). Έτσι λοιπόν πολλοί λένε: "Είμαι εγώ αμαρτωλός; Τι έκανα, σκότωσα κανέναν;" Βάζουν τον πήχη ψηλά και αγνοούν μέσα στη ζωή τους εκείνο το «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). Δε ζητάνε τη σωτηρία, γιατί νομίζουν ότι δεν την χρειάζονται. 

     Και είπε προς αυτήν: «Συγχωρημένες είναι οι αμαρτίες σου». Υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από τούτο. Η αμαρτία κρατάει τον άνθρωπο μακριά από το Θεό και τον καταδικάζει σε αιώνια απώλεια. Γι’ αυτό άνοιξε ο ουρανός και έδωσε Σωτήρα, έδωσε ο Θεός τον Υιόν του και πλήρωσε πάνω στο σταυρό για τις δικές μας αμαρτίες. Γι’ αυτό «ο Υιός του ανθρώπου έχει εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες επί της γης». (Ματθαίος Θ/9: 6). Μόνον σ’ αυτή τη ζωή έχει εξουσία ο Χριστός να συγχωρεί αμαρτίες. Άμα ο άνθρωπος φύγει από αυτή τη ζωή ασυγχώρητος, δεν μπορεί στον ουρανό να τον συγχωρήσει κανένας. Ο Θεός δεν μπορεί να συγχωρήσει κανέναν στον ουρανό, γιατί αν το κάνει δε θα είναι δίκαιος. Μπορεί οι άνθρωποι να λένε μετά το θάνατο κάποιου «κατάταξον αυτόν…» κλπ αλλά όλα αυτά είναι χωρίς ουσιαστικό νόημα. Ο καθένας κατατάσσεται μόνος του ανάλογα με τη στάση που θα πάρει σε τούτη τη ζωή απέναντι στο Πρόσωπο του εσταυρωμένου Ιησού Χριστού. "Και αύτη είναι η κρίσις, ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον, και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φώς διότι ήσαν πονηρά τα έργα αυτών" (Ιωάννης Γ/3: 19).

       Και άρχισαν οι συγκαθήμενοι να λένε μεταξύ τους: «τις ουτος εστιν ος και αμαρτιας αφιησιν;». Ποιος είναι αυτός που και αμαρτίες συγχωρεί; Ο Κύριος δεν μπαίνει σε περαιτέρω συζητήσεις μαζί τους, αλλά έρχεται να δείξει ποιο είναι το μέσον της συγχώρεσης των αμαρτιών τούτης της γυναίκας. Και στραφείς προς την γυναίκα είπε: «Η πίστη σου σε έσωσε, πήγαινε στο καλό». 

       Η πίστη είναι το μοναδικό μέσο με το οποίο ο αμαρτωλός παίρνει τη «χάρη», που του προσφέρει ο Χριστός. Η πίστη στο Χριστό είναι το μοναδικό μέσο για τη σωτηρία του ανθρώπου. «και δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία, ούτε άλλο όνομα είναι δεδομένο υπό τον ουρανό για να σωθούμε» (Πράξεις Δ/4: 12). 

    Το συμπόσιο του Φαρισαίου διαλύθηκε, όμως μέσα από αυτό μια σκηνή αθάνατη πρόβαλε, η άπειρη συγκατάβαση του Ιησού ακόμα και για την πιο ξεπεσμένη ψυχή. Πρόβαλε η άπειρη δύναμή Του να σώσει καθώς και η άπειρη ικανοποίηση που χορηγεί στη σωσμένη ψυχή. Αυτή είναι η αγάπη του Θεού για τον αμαρτωλό άνθρωπο. 

     Αγκάλιασέ Τον ψυχή, σπάσε το αλάβαστρο της ζωής σου στα πόδια Του και δε θα μετανοήσεις εις τον αιώνα γι’ αυτή σου την πράξη. (Β΄ Ιωάννου Α/1: 2), (Ιωάννης Η/8: 51). Ψιθύρισέ Του εκείνον τον όμορφο στίχο: «Συ ει ο πλάστης, εγώ πηλός....». ---

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

 Ευαγγέλιον «κατά ΙΩΑΝΝΗΝ», κεφ. ΙΒ/12, εδάφ. 20 – 25. 

20 Ήσαν δε τινές Έλληνες μεταξύ των αναβαινόντων διά να προσκυνήσωσιν εν τη εορτή. 

21 Ούτοι λοιπόν ήλθον προς τον Φίλιππον τον από Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, και παρεκάλουν αυτόν, λέγοντες Κύριε, θέλομεν να ίδωμεν τον Ιησούν. 

22 Έρχεται ο Φίλιππος και λέγει προς τον Ανδρέαν, και πάλιν ο Ανδρέας και ο Φίλιππος λέγουσι προς τον Ιησούν. 

23 Ο δε Ιησούς απεκρίθη προς αυτούς λέγων Ήλθεν η ώρα διά να δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου. 

24 Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει. 

25 Όστις αγαπά την ψυχήν αυτού, θέλει απολέση αυτήν, και όστις μισεί την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω, εις ζωήν αιώνιον θέλει φυλάξει αυτήν. 

         ΣΧΟΛΙΑ : 

      Ενώ η εχθρότητα του θρησκευτικού κατεστημένου έχει κορυφωθεί και ζητείται αιτία για να συλληφθεί ο Ιησούς Χριστός, συνέβη το εξής σημαντικό γεγονός. Κάποιοι Έλληνες που είχαν πάει στα Ιεροσόλυμα λόγω της εορτής του Πάσχα εξέφρασαν την επιθυμία να δούνε και να γνωρίσουν τον Ιησού Χριστό. Αλήθεια τι ευλογημένο αίτημα! Ευχαριστούμε το Θεό, γιατί μια μέρα έβαλε τούτη την επιθυμία και στη δική μας καρδιά, να γνωρίσουμε το Χριστό. «Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Και ποιος δεν είναι σήμερα κουρασμένος και φορτωμένος; «Έλα να με γνωρίσεις» λέγει ο Κύριος σε κάθε ψυχή. «Έλα Θωμά, Γιώργη, Μαρία….. να με γνωρίσεις», «φέρε τον δάκτυλόν σου εδώ και ίδε τας χείρας μου, και φέρε την χείρα σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνου άπιστος αλλά πιστός» (Ιωάννης Κ/20: 27). 

     Σε τούτη την πρόσκληση έρχεται ο εχθρός της ψυχής να πει στον άνθρωπο: «Όχι, μη φάς απ’ αυτόν τον καρπό που λέγεται Ιησούς Χριστός» γιατί άμα φας, θα γίνεις «αποσυνάγωγος», (Ιωάννης ΙΒ/12: 42), ζήσε τη ζωή σου. Με διάφορα ψέματα (ο πατέρας του ψεύδους «κατά Ιωάννην» Ζ/7: 44), πλανά τον άνθρωπο και μέσα από τα διάφορα ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα τον οδηγεί στην άγνοια, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να μη γνωρίζει την Αλήθεια και να μην εκζητεί τον αληθινό Θεό. 

11 Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν. 

12 Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού 

13 οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν (Ιωάννης Α/1: 11-13). 

       Τούτοι οι άνθρωποι πήγαν στο Φίλιππο το μαθητή και τον παρακαλούσαν λέγοντας: «Θελομεν να ίδωμεν τον Ιησού». Τα πάντα είναι θέμα προσωπικής συνάντησης με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Δεν μπορεί να ικανοποιηθεί η ψυχή του ανθρώπου με θρησκευτικούς τύπους και ανούσιες τελετές. Δεν μπορεί να ντυθεί ο άνθρωπος με τα δικά του έργα, με τα «φύλα της συκιάς». «εγνώρισαν ότι ήσαν γυμνοί και ράψαντες φύλλα συκής, έκαμον εις εαυτούς περιζώματα» (Γένεση Γ/3: 7). «ο Κύριος ο Θεός έκανε στον Αδάμ και στη γυναίκα του δερμάτινους χιτώνες, και τους έντυσε» (Γένεση Γ/3: 12). Μόνον ο Θεός μπορεί να ντύσει τον άνθρωπο. Σε κάθε άλλη περίπτωση ο άνθρωπος παραμένει γυμνός μέσα του, η ψυχή του παραμένει γυμνή και ανικανοποίητη.

      Όλοι οι θρησκευτικοί τύποι, όλες οι ανθρώπινες προσπάθειες μοιάζουν με έναν διψασμένο στην ερημιά, που από μακριά βλέπει να πλησιάζει ένας οδοιπόρος φορτωμένος με μια στάμνα. Καθώς πλησιάζει, η χαρά του μεγαλώνει, γιατί θα πιει νερό και θα ξεδιψάσει. Όμως, όταν ο οδοιπόρος φθάνει κοντά, διαπιστώνει ότι η στάμνα είναι άδεια! 

       Όλοι τούτοι οι τύποι, οι ανθρώπινες παραδόσεις, τα λεγόμενα ήθη και έθιμα και κάθε τι που δεν είναι από τον Κύριο είναι μια άδεια στάμνα που δεν μπορεί να ξεδιψάσει το διψασμένο άνθρωπο. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να γνωρίσουν τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. Τούτος θα πρέπει να είναι ο πόθος κάθε ανθρώπου, να γνωρίσει τον Ιησού Χριστό. Ο Κύριος μας προειδοποιεί: "Ελάτε σε μένα, ελάτε τώρα". «Τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτός, τώρα είναι ημέρα Σωτηρίας». (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). «Εάν σήμερα ακούσετε τη φωνή του υιού του Θεού μην σκληρήνετε την καρδιά σας». (Εβραίους Γ/3: 15). Αυτός είναι «το φως το αληθινό που φωτίζει πάντα άνθρωπο» (Ιωάννης Α/1: 9). 

       Στο πρόσωπο αυτών των πατριωτών μας, που ζήτησαν να γνωρίσουν τον Κύριο, ο Κύριος είδε τα έθνη που προσέρχονται για να λάβουν τη Σωτηρία, που ο Θεός προσφέρει, διά Ιησού Χριστού, δωρεάν σε όλους τους ανθρώπους «έως εσχάτου γης» (Ησαϊας ΜΘ/49: 6). Έτσι ερμηνεύεται ο λόγος τον οποίο είπε ο Κύριος: «ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο Υιός του ανθρώπου» (εδ.32). Βεβαίως δεν εννοεί ότι θα λάβει δόξα από τους ανθρώπους. Ο ίδιος είχε δηλώσει : «δόξα παρ’ ανθρώπων δεν λαμβάνω». (Ιωάννης Ε/5: 41). Άλλωστε τι είναι η ανθρώπινη δόξα που με τόσο πόθο και πάθος κυνηγάει ο άνθρωπος; Ο λόγος του Θεού λέει: «πάσα σαρξ είναι ως χόρτος, και πάσα δόξα ανθρώπου ως άνθος χόρτου. Εξηράνθη ο χόρτος, και το άνθος αυτού εξέπεσεν» (Α΄ Πέτρου Α/1: 24). Είχε έρθει η ώρα να δοξαστεί ο Θεός μέσα από το εξιλαστήριο Έργο που θα πραγματοποιούσε ο Ιησούς Χριστός πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Η ώρα της μεγάλης θυσίας, της μοναδικής μέσα στην ιστορία, είχε φθάσει. «Αλλά, αυτός, αφού προσέφερε μία θυσία υπέρ των αμαρτιών, κάθισε για πάντα στα δεξιά τού Θεού». (Εβραίους Ι/10: 12). «Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι διά της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης». (ΕβραίουςΙ/10: 10). Έγινε μία Θυσία μία φορά για τη Σωτηρία όλων των ανθρώπων. 

       Για να κάνει κατανοητή την αναγκαιότητα τούτης της θυσίας, Του Λυτρωτικού Έργου πάνω στο σταυρό, ο Κύριος φέρνει ένα παράδειγμα από το φυσικό κόσμο. «Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέσει εις την γην και αποθάνει, αυτός μόνος μένει. Εάν όμως αποθάνει, πολύν καρπόν φέρει». (εδ. 24).

     Μιλάει ο Κύριος για ένα κόκκο σίτου, ένα μικρό σποράκι. Όμως τούτο το μικρό σποράκι δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα ανθρώπινο επίτευγμα. Γιατί; Γιατί τούτο το μικρό σποράκι έχει μέσα του άλλα 60 ή 100 σποράκια. Κανένα ανθρώπινο έργο δεν έχει αυτό το τόσο σημαντικό στοιχείο που λέγεται ζωή. Τα έργα του ανθρώπου είναι σαν τον Ερμή τον Πραξιτέλη που υπάρχει στο Μουσείο των Δελφών. Έχει ανάστημα, είναι επιβλητικός, ωραίος, φαίνεται δυνατός, ρωμαλέος, έχει τα πάντα. Μόνο ζωή δεν έχει. Τούτο το σποράκι και κάθε σποράκι που ο Θεός έφτιαξε έχει μέσα του ζωή. 

      Προ καιρού οι άνθρωποι εκτόξευσαν ένα διαστημόπλοιο το οποίο μετά από μήνες θα φτάσει στον Άρη. Εκεί θα κάνει ό,τι έχει προγραμματιστεί να κάνει, για να καταλήξει στη συνέχεια πυρακτωμένο στον Ειρηνικό Ωκεανό. Είναι όντως μεγάλο ανθρώπινο επίτευγμα, αλλά όλο τούτο που στοίχισε δισεκατομμύρια και εργάστηκαν εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες επιστήμονες, δεν μπορεί να συγκριθεί με έναν κόκκο σίτου. Ο κόκκος του σίτου έχει ζωή μέσα του, έχει καρπό πολύ μέσα του. Μπορεί να   το ανθρώπινο μάτι να βλέπει έναν κόκκο σίτου μικρό και ταπεινό και η καρδιά του να το απορρίπτει και να προσκολλάται στο μεγάλο διαστημόπλοιο, γιατί «ο άνθρωπος αποβλέπει εις το φαινόμενον» (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Όμως τούτες οι μεγάλες δυνάμεις της ζωής υπάρχουν μέσα στον κόκκο του σίτου έτοιμες να ενεργοποιηθούν, αφού όμως πρώτα (απαραίτητη προϋπόθεση) πεθάνει τούτος ο κόκκος. Εάν αυτό το σποράκι μείνει στο ράφι, μένει όπως είναι, δεν αλλάζει, δε μεταβάλλεται. Όμως εάν πέσει στη γη και πεθάνει, τότε πολύ καρπό φέρει. Είναι νόμος της φύσης. Μέσα από το θάνατο του σπόρου του σιταριού έρχεται στην ύπαρξη ένα καινούργιο φυτό, που δίνει άφθονο καρπό. 

       Πολλές φορές έχω βρεθεί το καλοκαίρι σε κτήματα που είναι σπαρμένα με σιτάρια. Μια φορά παρατήρησα ένα μεγάλο στάχυ που είχε πολύ καρπό και είχε γείρει προς τα κάτω. Πλησίασα σιγά - σιγά και το ξερίζωσα. Είχε ένα πλούσιο ριζικό σύστημα και στην άκρη ενός ριζίδιου υπήρχε σάπιο το σποράκι, από το οποίο είχε δημιουργηθεί αυτό το φυτό, με κορμό, με φύλλα και με πολύ καρπό. Αν αυτό το σποράκι είχε μείνει στο ράφι μιας αποθήκης του γεωργού, δε θα υπήρχε καμία μεταβολή σ’ αυτό, θα είχε μείνει μόνο. Όμως τώρα που πέθανε έφερε πολύ καρπό. 

        Ανάλογος νόμος ισχύει και στα πνευματικά πράγματα. Χάρη στο Λυτρωτικό θάνατο του Κυρίου Ιησού Χριστού όλοι οι πιστοί περνούν μέσα από τον “πνευματικό θάνατο” στην καινούργια ζωή. «Όσοι δε είναι του Χριστού εσταύρωσαν την σάρκα ομού με τα πάθη και τας επιθυμίας» (Γαλάτας Ε/5: 24). Όπως ο θάνατος του κόκκου του σιταριού κλείνει μέσα του δυνάμεις ζωής που κάνουν να βλαστήσει ένα καινούργιο φυτό, έτσι και ο θάνατος του Κυρίου Ιησού Χριστού περικλείει δυνάμεις μιας καινούργιας πνευματικής ζωής που αποκτούν οι ψυχές που με πίστη θα «συσταυρωθούν» μαζί Του. 

     Είναι ο Ιησούς Χριστός ο κόκκος που, αφού έπεσε στη γη και πέθανε, δεν έμεινε σε κάποιο θεολογικό ράφι, ώστε να το ερευνήσει η ανθρώπινη φιλοσοφία ή επιστήμη. Όχι. Πέθανε, για να βγει μέσα από το θάνατό του η Λύτρωση, η Σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου, η αιώνια η άφθονη ζωή. «εγώ ήλθον διά να έχωσι ζωήν και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία». (Ιωάννης Ι/10: 10). Πόσο θα πρέπει να πλημμυρίζει την καρδιά μας η ευγνωμοσύνη, όταν σκεφθεί κανείς ότι τούτος «ο κόκκος», ο Ιησούς Χριστός, εθελούσια για μένα και για σένα «έγινε υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιππησίους Β/2: 8). 

       Αλήθεια πόσο καρπό έφερε τούτος ο θάνατος; Ένα σποράκι αυτής της καρποφορίας είμαι και εγώ, είσαι και εσύ. Όμως σ’ αυτήν την κατάσταση θα πρέπει να κάνω μια μεγάλη επιλογή. Θα μείνω ζωντανός και μόνος ή θα «πεθάνω» για να φέρω καρπό πολύ; Η ίδια πρόσκληση προσφέρεται σε κάθε άνθρωπο. Τώρα εγώ θα πρέπει να επιλέξω. Μόνος ή πεθαμένος μαζί με το Χριστό; Πού θα βαδίσω; Στο μεγάλο δρόμο, στη μεγάλη ασφαλτοστρωμένη λεωφόρο ή στο στενό και χωμάτινο δρόμο της πίστης και του θανάτου, «μπείτε μέσα από τη στενή πύλη επειδή, πλατιά είναι η πύλη, και ευρύχωρος ο δρόμος που φέρνει στην απώλεια, και πολλοί είναι αυτοί που μπαίνουν μέσα απ' αυτή». (Ματθαίος Ζ/7:   13). Το πρώτο είναι εύκολο, αλλά οδηγεί όλο και πιο μακριά από Εκείνον. Το δεύτερο έχει κόστος, αλλά οδηγεί στη δόξα και την αιώνια ζωή. Στο τέλος του δύσκολου δρόμου περιμένει το νικητή ο ίδιος ο Κύριος έτοιμος να του απονείμει το στεφάνι της ζωής. «Μη φοβάσαι τίποτε από όσα πρόκειται να πάθεις πρόσεξε, ο διάβολος πρόκειται να βάλει μερικούς από σας σε φυλακή, για να δοκιμαστείτε και θα έχετε θλίψη δέκα ημερών. Γίνε πιστός μέχρι θανάτου, και θα σου δώσω το στεφάνι τής ζωής». (Αποκάλυψις Β/2: 10). Ο Κύριος μας προειδοποιεί τους δικούς Του : Θα σας μισήσουν πάντες και πιο πολύ οι οικείοι σας. «και εχθροί του ανθρώπου θέλουσιν είσθαι οι οικιακοί αυτού». (Ματθαίος Ι/10: 36). 

      To κόστος για να υπάρξει καρπός, καρποφορία είναι θάνατος. Θάνατος του Εγώ, θάνατος της σάρκας και όλων όσων πηγάζουν από αυτήν. «Είναι δε φανερά τα έργα τής σάρκας τα οποία είναι: Μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια» (Γαλάτας Ε/5: 19). Συμπερασματικά, όταν βλέπουμε έναν κόκκο σίτου, αμέσως θα πρέπει να σκεπτόμαστε ότι έχει μέσα του μια καρποφορία, αλλά και ένα θάνατο. Αν ένας άλλος κόκκος δεν είχε πεθάνει, δε θα υπήρχε. Και αν θέλει να φέρει καρπό, θα πρέπει κι αυτός να πεθάνει. 

     Ο κόκκος που μένει στο ράφι της αποθήκης κρύβει μέσα του ένα δράμα, λέγεται ακαρπία, ατολμία για την καταβολή του κόστους της καρποφορίας. Θυμίζει εκείνον που έλαβε μια μνα και την έκρυψε και την κράτησε και ενώ αναμφισβήτητα την πρόσεξε, δεν την πέταξε, όμως δεν την πολλαπλασίασε με αποτέλεσμα να λάβει την αποδοκιμασία του Θεού. (Λουκάς ΙΘ/19: 24). Το ερώτημα για τον καθένα είναι το εξής : Εγώ σε ποιον μοιάζω; Ο Χριστός για μένα και για σένα κατέβαλε τα λύτρα της αμαρτίας μας. Είμαστε «καρπός του πόνου της ψυχής του». (Ησαΐας ΝΓ/53: 11). Ο Κύριος είδε «έκγονα», αφού πρώτα «έδωσε την ψυχήν αυτού προσφοράν περί αμαρτίας» (Ησαΐας ΝΓ/53: 10). 

       Και συνεχίζει ο Προφήτης Ησαΐας επτακόσια χρόνια π.Χ. «Θέλει ιδεί τους καρπούς του πόνου της ψυχής αυτού, και θέλει χορταστεί, ο δίκαιος δούλος μου θέλει δικαιώσει πολλούς διά της επιγνώσεως αυτού». (Ησαΐας ΝΓ/53: 11). Αποτέλεσμα του θανάτου του Ιησού Χριστού είναι ο κάθε σωσμένος και λυτρωμένος άνθρωπος, όλοι εκείνοι που μια μέρα θα αποτελέσουν “τη νύμφη” του Ιησού Χριστού (Αποκάλυψις ΚΑ/21: 9). Πρόκειται για ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων «από κάθε έθνος και φυλήν και γλώσσαν και λαόν» (Αποκάλυψη ΙΔ/14: 6) που μια μέρα θα σταθούν μπροστά Του, για να λάβουν τον έπαινο, το στεφάνι της ζωής. Αυτοί θα ακούσουν από τον ίδιο τον Κύριο τούτα τα λόγια: «Εύγε, αγαθέ δούλε επειδή εις το ελάχιστον εφάνης πιστός, έχε εξουσίαν επάνω δέκα πόλεων». (Λουκάς ΙΘ : 17). 

      Ο κόκκος του σίτου περιέχει τα ίδια “στοιχεία” με τον πιστό άνθρωπο. Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει : 

42 Ούτω και η ανάστασις των νεκρών. Σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία 

43 σπείρεται εν ατιμία, ανίσταται εν δόξη σπείρεται εν ασθενεία, ανίσταται εν δυνάμει 

44 σπείρεται σώμα ζωϊκόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν. Είναι σώμα ζωϊκόν, και είναι σώμα πνευματικόν. (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 42 – 44). 

       Με την ευκαιρία αυτή ο Κύριος αποκαλύπτει μια ακόμη μεγάλη αλήθεια «Τώρα είναι κρίσις του κόσμου τούτου» (εδ.31). Τώρα που με το θάνατό Του θα δοξαστεί ο Υιός του ανθρώπου και «ο άρχων του κόσμου τούτου» θα νικηθεί και θα εκβληθεί έξω (Ιωάννης ΙΒ/12: 31). Ο Απόστολος των Εθνών βροντοφωνάζει: 

12 συνταφέντες μετ' αυτού εν τω βαπτίσματι, διά του οποίου και συνανέστητε διά της πίστεως της ενεργείας του Θεού, όστις ανέστησεν αυτόν εκ των νεκρών. 

13 Και εσάς, όντας νεκρούς εις τα αμαρτήματα και την ακροβυστίαν της σαρκός σας, συνεζωοποίησε μετ' αυτού, συγχωρήσας εις εσάς πάντα τα πταίσματα, 

14 εξαλείψας το καθ' ημών χειρόγραφον, συνιστάμενον εις διατάγματα, το οποίον ήτο εναντίον εις ημάς, και αφήρεσεν αυτό εκ του μέσου, προσηλώσας αυτό επί του σταυρού 

15 και απογυμνώσας τας αρχάς και τας εξουσίας, παρεδειγμάτισε παρρησία, θριαμβεύσας κατ' αυτών επ' αυτού. (Κολοσαείς Β/2: 12 – 15). 

      Το αποτέλεσμα του θανάτου του Ιησού Χριστού πάνω στο Σταυρό και η συντριπτική ήττα του εχθρού από «το σπέρμα της γυναικός» (Γένεσις Γ/3: 15) είχε το εξής ευεργετικό αποτέλεσμα. Ο εχθρός τώρα δεν έχει ισχύ και εξουσία πάνω στις ψυχές που δέχονται με πίστη το Σωτήρα τους και Λυτρωτή τους από την αμαρτία, τον Ιησού Χριστό και παραμένουν ενωμένοι «εν πνεύματι και αλληθεία», (Ιωάννης Δ/4: 24) μαζί Του. Έχασε ο εχθρός την εξουσία την οποία ο άνθρωπος δια της αμαρτίας του είχε παραχωρήσει. 

       «Και εγώ εάν υψωθώ εκ της γης, θέλω ελκύσει πάντας προς εμαυτόν». Θα εκλύσει όλους εκείνους που θα πιστέψουν στο Λυτρωτικό Έργο, που ο Ιησούς Χριστός πραγματοποίησε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Αυτή είναι η δόξα του Ιησού Χριστού, αυτή είναι η νίκη, ο θρίαμβος. Το μυστικό του θριάμβου; Τέλεια υπακοή στο θέλημα του Πατέρα. «Ιδού, έρχομαι διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου» (Εβραίους Ι/10: 29). Νίκησε ο Ιησούς Χριστός «γενόμενος υπήκοος είς το θέλημα του Πατέρα, έως θανάτου, θανάτου Δε Σταυρού» (Φιλιππησίους Β/2: 8). 

       Τούτη τη μεγάλη νίκη μπορεί ο κάθε πιστός να κερδίσει, αν στηρίζεται απόλυτα στη δύναμη του Λυτρωτικού Έργου του Ιησού Χριστού και ζει με υπακοή στο θέλημα του Πατέρα Θεού. Ο πιστός άνθρωπος με το νικητή ο Ιησού Χριστό θα μοιραστεί τη δόξα του και την εξουσία του. «Όστις νικά, θέλω δώσει εις αυτόν να καθήση μετ' εμού εν τω θρόνω μου, καθώς και εγώ ενίκησα και εκάθησα μετά του Πατρός μου εν τω θρόνω αυτού». (Αποκάλυψη Γ/3: 21). 

    Τελειώνοντας θέλω να υπενθυμίσω τα εξής μέσα από το Λόγο του Θεού: Αν ο άνθρωπος «πεθάνει», ως προς τις απαιτήσεις της σάρκας και «συσταυρωθεί» με το Χριστό σε τούτη τη ζωή, ζήσει με άλλα λόγια τη ζωή του Χριστού, ο αναστημένος και δοξασμένος Κύριος θα τον αναστήσει και θα τον πάρει μαζί Του στην αιώνια δόξα. Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει: 

20 Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών, έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων. 

21 Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι' ανθρώπου, ούτω και δι' ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών. 

22 Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ. 

23 Έκαστος όμως κατά την ιδίαν αυτού τάξιν, ο Χριστός είναι η απαρχή, έπειτα όσοι είναι του Χριστού εν τη παρουσία αυτού. (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 20-23). 

     Όσον αφορά τις δοκιμασίες τούτης της ζωής ας προσέξουμε τα εξής: 

-- «Η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς, καθ’ υπεβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης». (Β΄ Κορινθίους Δ/4: 17). 

-- «Επειδή φρονώ ότι τα παθήματα του παρόντος καιρού δεν είναι άξια να συγκριθώσι με την δόξαν την μέλλουσαν να αποκαλυφθή εις ημάς». (Ρωμαίους Η/8: 18). ---