Προφήτης MIXAIAΣ , κεφ. Σ (6), εδάφ. 8.

 
         Προφήτης MIXAIAΣ , κεφ. Σ / 6, εδάφ. 8.        (Παλαιά Διαθήκη).

       «Αυτός σοι έδειξεν, άνθρωπε, τι το καλόν και τι ζητεί ο Κύριος παρά σου, ειμή να πράττεις το δίκαιον, και να αγαπάς έλεος και να περιπατείς ταπεινώς μετά του Θεού σου».

       Μετάφραση.

      «Ο Κύριος σου δίδαξε άνθρωπε τι είναι καλό και τι ζητάει από σένα : Να πράττεις το δίκαιο, να δείχνεις αγάπη, να περπατάς ταπεινά, μαζί με το Θεό σου».

      ΣΧΟΛΙΑ :

      Με απλά λόγια έρχεται ο προφήτης του Θεού, να δώσει μια ολοκληρωμένη εικόνα της χριστιανικής ζωής. Να πράττεις το δίκαιο, να έχεις αγάπη και να περπατάς με το Θεό. Ένας οδοιπόρος είναι ο Χριστιανός. Οδοιπορεί μέσα από ένα δρόμο, τον οποίο η αμαρτία έχει καταστήσει σκληρό, στενό, δύσβατο. Ο Θεός και σήμερα, δια Ιησού Χριστού, βγάζει ανθρώπους μέσα από την Αίγυπτο, μέσα από την σκλαβιά, την αμαρτία, το θάνατο, με ένα σκοπό : Να τις οδηγήσει στη γη της επαγγελίας. Να τις οδηγήσει στον ουρανό και να τους χαρίσει αιώνια ζωή. (Α΄ Ιωάννου Β : 25).

       Καθώς ο άνθρωπος βγαίνει από την Αίγυπτο, μέχρι να φθάσει στη γη της επαγγελίας, θα πρέπει να περπατήσει μέσα από την έρημο, τούτης της ζωής. Οι κίνδυνοι τούτης της πορείας πολλοί. Ληστές (Λουκάς Ι : 30) και λήσταρχοι παντού, έτοιμοι να ληστέψουν, να εξοντώσουν, με κάθε τρόπο να ανακόψουν την πορεία του χριστιανού, προς το Θεό και την αιώνια ζωή. Ο εχθρός καιροφυλακτεί σε κάθε βήμα. Πότε «ως άγγελος φωτός» (Β΄ Κορινθίους ΙΑ : 14), και πότε «ως λέων ορυώμενος» (Α΄ Πέτρου Ε : 8).

      Πως θα περπατήσει ο άνθρωπος, κάτω από αυτές τις εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες, πολύ περισσότερο, πως θα σταθεί, όπως ο Θεός τον θέλει. Κάποτε οι μαθητές είπαν στον Κύριο : «Σκληρός είναι αυτός ο λόγος, ποιος μπορεί να τον ακούει;». (Ιωάννης Σ : 60). Πως μπορεί ο άνθρωπος να περπατήσει και να σταθεί, όπως ο Θεός τον θέλει. Και πάλι την απάντηση μας τη δίνει ο Ιησούς Χριστός : «Και εκείνος είπε: Τα αδύνατα για τους ανθρώπους είναι δυνατά για τον Θεό». (Λουκάς ΙΗ : 27).

     Μόνον ένας τρόπος υπάρχει να προχωρήσει ο άνθρωπος, σε τούτη τη ζωή. Οδοιπορώντας, βαδίζοντας, μαζί με το Θεό. Ένα ταξίδι είναι η χριστιανική ζωή. Άραγε να υπάρχει πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το χριστιανό άνθρωπο. Το πώς πρέπει να σταθεί ο χριστιανός σε τούτο το ταξίδι, μας το έχει πει ο Θεός. Ό,τι έπρεπε να γνωρίζουμε μας το έχει αποκαλύψει, μέσα από τον αιώνιο και αψευδή Λόγο Του, την Καινή & Παλαιά Διαθήκη. Ήρθε ο Υιός του Θεού, περπάτησε ανάμεσά μας, θυσιάστηκε πάνω στο σταυρό, παίρνοντας Αυτός το βάρος των αμαρτιών μας και μας αποκάλυψε ό,τι έπρεπε να γνωρίζουμε για τη σχέση μας με το Θεό και τη σωτηρία μας. Μας αποκάλυψε πως θα πρέπει να βαδίζουμε το δρόμο της χριστιανικής μας ζωής.

     Για να διανύσει ο οδηγός έναν δρόμο με ασφάλεια, θα πρέπει πιστά να ακολουθεί την οδική σήμανση. Και στο δρόμο του χριστιανού υπάρχει σήμανση, την οποία ο ίδιος ο Κύριος έχει θέσει. Και ότι ο Κύριος έχει θέσει, ουδείς δύναται να ακυρώσει ή να παραβλέψει.

    Το πρώτο σήμα που θα συναντήσει ο χριστιανός στο δρόμο του είναι: «Μείνατε εν εμοί». (Ιωάννης ΙΕ : 4). Πόσες ερμηνείες θα είχαν δώσει, οι κατά καιρούς θεολόγοι σε τούτες τις τόσο σημαντικές φράσεις. Κάποιος θα έλεγε, ξέρεις με τούτα τα λόγια ο Κύριος εννοούσε το α, κάποιος άλλος εννοούσε το β, όμως ο Κύριος έσπευσε να δώσει το μέτρο και να διευκρινίσει ακριβώς τι εννοεί. Είπε λοιπόν ο Κύριος.

5 Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν.

6 Εάν τις δεν μείνει εν εμοί, ρίπτεται έξω ως το κλήμα και ξηραίνεται, και συνάγουσιν αυτά και ρίπτουσιν εις το πυρ, και καίονται.

7 Εάν μείνητε εν εμοί και οι λόγοι μου μείνωσιν εν υμίν, θέλετε ζητεί ό,τι αν θέλητε, και θέλει γείνει εις εσάς. (Ιωάννης ΙΕ: 5 - 7).

      Τόσο στενή σχέση θέλει ο Κύριος να έχουμε με Αυτόν. Όταν ο άνθρωπος, με τη χάρη του Θεού, λάβει τη σωτηρία, διά Ιησού Χριστού, (Πράξεις Δ:12), θα πρέπει να «μένει εν Χριστώ». «Έξω δε είναι οι κύνες και οι μάγοι και οι πόρνοι και οι φονείς και οι ειδωλολάτραι και πας ο αγαπών και πράττων το ψεύδος». (Αποκάλυψη ΚΒ:15). Σιγά – σιγά με την αναγέννηση (Ιωάννης Γ : 5), η ζωή του Χριστού διαχέεται μέσα στη ζωή του πιστού ανθρώπου. Ο πρώην αμαρτωλός γίνεται «νέο κτίσμα» (Β΄ Κορινθίου Ε : 17). Τούτος ο στενός δεσμός, καθώς αυξάνεται, αρχίζει να εκδηλώνεται στο περιβάλλον. Στο ευαγγέλιο του Ιωάννη, κεφ. Β : 6) αναφέρεται: «Οστις λέγει ότι μένει εν Αυτώ, χρεωστεί καθώς Εκείνος περιεπάτησε και αυτός, ούτω να περιπατεί». Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μαρτυρία από το να περπατάει ο άνθρωπος στα χνάρια Εκείνου. Ο άνθρωπος αυτός είναι ευλογημένος από τον Κύριο, ξεχωρίζει, είναι μια ζωντανή μαρτυρία, είναι ένα υπόδειγμα της ζωής του Χριστού. Ψυχές που θα τον γνωρίσουν, θα ευλογηθούν και θα έρθουν κοντά στο Χριστό. Ανήκει στον λαό εκείνον, τον οποίο απέκτησε ο Θεός, διά να εξαγγείλει τις αρετές Εκείνου, ο οποίος μας κάλεσε, από το σκοτάδι, στο θαυμαστό αυτού φως». (Α’ Πέτρου Β : 9).

        Οδοιπορία η χριστιανική ζωή. Και για να βαδίσει κανείς θα πρέπει να υπάρχει ο δρόμος. Σε ποιο δρόμο θα βαδίσει ο χριστιανός. Για το χριστιανό υπάρχει ένας δρόμος, τον οποίο άνοιξε η αγάπη του Θεού, διά της θυσίας του Υιού Του. Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη ΙΔ : 4-7 αναφέρεται ένας χαρακτηριστικός διάλογος, που είχε ο Κύριος με το μαθητή το Θωμά. «Λέγει προς αυτός ο Θωμάς, Κύριε δεν εξεύρωμεν που υπάγεις και πως δυνάμεθα να εξεύρωμεν την οδόν. Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς, Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή, ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ειμή δι’ εμου. Εάν εγνωρίζετε Εμέ και τον Πατέρα μου ηθέλετε γνωρίσει και από του νύν γτνωρίζετε αυτόν και είδετε αυτόν».

        Ο Χριστός είναι ο δρόμος. Τούτος ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία. Τον άνοιξε ο Χριστός με το πολύτιμό Του αίμα, με τη θυσία του πάνω στο σταυρό. Πέθανε και λίγο πριν πεθάνει, μια κραυγή βγήκε από το Άγιο στόμα Του. «Τετέλεσται». (Ιωάννης ΙΘ : 30). Τι σημαίνει αυτό. Σημαίνει ότι το έργο τελείωσε, η οδός ανοίχθηκε. Ο δρόμος προς τον Πατέρα πλέον, τον οποίο είχε κρύψει η αμαρτία, είναι ανοικτός. Είναι η κραυγή του νικητή «Τετέλεσται». Ο πιστός βαδίζει πάνω στο δρόμο που άνοιξε ο Χριστός, “τα μεν οπίσω λησμονών, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος” (Φιλιππησίους Γ : 13).

      Το παρελθόν το τακτοποίησε ο Χριστός, τις αμαρτίες μας τις φορτώθηκε Αυτός, πάνω στο σταυρό και πέθανε Αυτός στη θέση τη δική μας. Ο χριστιανός καθώς βαδίζει στην έρημο τούτης της ζωής δεν είναι μόνος, ο Χριστός βαδίζει δίπλα του. Έχει το μεγάλο προνόμιο να έρχεται μπροστά στο θρόνο του Πατέρα, διά της προσευχής. Μια μέρα, στο τέλος αυτού του δρόμου, θα δει το Θεό «πρόσωπο, προς πρόσωπο». (Α΄ Κορινθίους ΙΓ : 12).

       Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει: «Περιπατείτε αξίως του Θεού, ο οποίος σας προσκάλεσε εις την βασιλεία Του και δόξα» (Εφεσίους Δ : 1). Ήταν καλεσμένος του Θεού. Είχε λάβει ουράνια πρόσκληση. Βάδισε πάνω στο δρόμο του Χριστού. «Τον αγώνα τον καλό αγωνίστηκε, το δρόμο τελείωσε, την πίστη διατήρησε, του λοιπού μένει να αποδοθεί σ’ αυτόν ο στέφανος της δικαιοσύνης». (Τιμόθεου Β΄ Δ : 7).

     Βλέπουμε στους Ολυμπιακούς και άλλους αθλητικούς αγώνες τους νικητές, να ανεβαίνουν πάνω στο βήμα και να παίρνουν τα βραβεία τους. Αγωνίστηκαν μια ζωή για τούτο το βραβείο, άσκηση, στερήσεις, κλπ. Τώρα βραβεύονται. Όλος ο κόσμος τους χειροκροτεί και τους επευφημεί. Και τι είναι τούτο μπροστά στα βραβεία του ουρανού. Ο Χριστός θα ομολογεί το όνομα της λυτρωμένης ψυχής. (Ματθαίος Ι : 32). Ο Πατέρας Θεός θα πάρει το στέφανο της δόξης και θα τον αποδώσει στον νικητή. Πόσο χαρακτηριστικός είναι ο Κύριος σε εκείνη την παραβολή των «μνών». (Ματθαίος ΚΕ : 21). «Και είπε προς αυτόν ο Κύριος, Εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ, εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου». Για να απολαύσει ο άνθρωπος, «Εκείνα τα οποία μάτι δεν είδε, αυτί δεν άκουσε και σε καρδιά ανθρώπου δεν ενέβηκαν, εκείνα που ο Θεός ετοίμασε, γι’ αυτούς που Τον αγαπούν». (Α΄ Κορινθίους Β : 9).

       Κάθε φορά που παραβρίσκομαι σε κηδεία πιστών ανθρώπων, θυμάμαι τα λόγια του Αποστόλου Παύλου : «Σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία, σπείρεται εν ατιμία, αντίσταται εν δόξη, σπείρεται εν ασθενεία, ανίσταται εν δυνάμει, σπείρεται σώμα ζωϊκό, ανίσταται σώμα πνευματικό» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ : 42,43). «…διότι θα σαλπίσει και οι νεκροί θα αναστηθούν άφθαρτοι, …» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ : 52).

      Εκεί θα καταλήξει μια μέρα ο οδοιπόρος του ουρανού. Όμως αυτό δεν είναι το τέρμα. Κλείνοντας τα μάτια του ο πιστός άνθρωπος σε τούτη τη ζωή, μεταβαίνει σε μια νέα κατάσταση. Μία μακάρια κατάσταση «Από σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο», είπε στο ληστή. Μπορεί να υπάρχει κάτι καλύτερο απ’ αυτό; Καθώς τώρα έχει χωριστεί ο άνθρωπος, το πνεύμα ευρίσκεται στην παρουσία του Θεού, ενώ το σώμα σήπεται εις τον τάφο. Όμως θα έρθει ώρα που «οι αποθανόντες εν Χριστώ, αναστήσονται πρώτον». (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ : 16).
       Οι μη έχοντες ελπίδα, κλαίνε, στεναχωριούνται, όταν αναχωρήσει ένας άνθρωπος. Όλοι εμείς, που ο Κύριος έχει βάλει την ελπίδα μέσα μας, γνωρίζουμε ότι εκείνη την ημέρα, θα Τον δούμε στον ουρανό. Θα είναι κι’ αυτή η ψυχή μέσα σε κείνη τη μεγάλη χορωδία του ουρανού και θα ψάλουμε όλοι μαζί: Άγιος, Άγιος, Άγιος, είναι ο Θεός. «Αξιος είσαι Κύριε, να λάβει τη δόξα και την τιμή και τη δύναμη, διότι εσύ έκτισες τα πάντα, και δια το θέλημά σου υπάρχουσι και εκτίσθησαν». (Αποκάλυψη Δ : 11).

      Οδοιπόρος είναι ο χριστιανός, σε ένα δρόμο δύσκολο, στενό και εξαιρετικά επικίνδυνο «επειδή στενή είναι η πύλη και τεθλιμμένη η οδός, η φέρουσα εις την ζωήν και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθαίος Ζ : 14). Για να μπει κανείς σε τούτο το δρόμο και να βαδίσει, μια απόφαση χρειάζεται. Μια ομολογία καρδιάς. Ναι Κύριε θα σε ακολουθήσω. Είναι μια απόφαση προσωπικής γνωριμίας με το Χριστό, που θα πρέπει ο καθένας να την πάρει μόνος του. Όχι να ενταχθεί σε κάποιο θρησκευτικό σύστημα. Θρήσκος ήταν και ο Απόστολος Παύλος, αλλά ήταν εχθρός του Θεού. Ο ίδιος ομολογεί : «Διότι εγώ είμαι ο ελάχιστος των αποστόλων, όστις δεν είμαι άξιος να ονομάζομαι απόστολος, διότι κατεδίωξα την εκκλησία του Θεού» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ : 9). Είχε πολλές περγαμηνές στη ζωή του, αλλά η αξία τους ήταν μηδενική. Όλα τα θεώρησε σκύβαλα. (Φιλιππησίους Γ : 8).

      Ο δρόμος του Χριστιανού αρχίζει με την αναγέννηση. Ο μεγάλος εκείνος διδάσκαλος του Ισραήλ, που λεγόταν Νικόδημος, από άγνοια, δεν βάδιζε στο δρόμο του Χριστού και ήρθε ο Κύριος να του το επισημάνει. Για να βαδίσεις στο δρόμο, που θα σε φέρει μπροστά στο Θεό, θα πρέπει να «αναγεννηθείς άνωθεν» του είπε ο Κύριος. (Ιωάννης Γ : 1-12).

       Ας ελέγξει ο καθένας τον εαυτόν του. Αν κάπου φανείς ελλιπής, φώναξε προς Αυτόν. Και σε μένα Κύριε, και σε μένα Χριστέ μου, δώσε την αναγέννηση, τη νέα ζωή, (Ρωμαίους Σ : 4), τη δική Σου ζωή. Εκείνος θα σου τη δώσει. Θα σου τη δώσει, «κατά τον πλούτον Αυτού». Ο Απ. Παύλος αναφέρει : «ο δε Θεός μου θέλει εκπληρώσει πάσαν χρείαν σας κατά τον πλούτον αυτού εν δόξη, διά Ιησού Χριστού" (Φιλιππησίους Δ : 19). Αισθάνεσαι ελλιπής, έχεις ανάγκες, ζήτησε από τον πλούτο του Χριστού. Είναι έτοιμος να δώσει στον καθένα μας, πάνω από εκείνα τα οποία ζητούμε ή νοούμε. (Εφεσίους Γ : 20). «Σας παρακαλώ λοιπόν εγώ ο δέσμιος εν Κυρίων να περιπατείτε αξίως της προσκλήσεως, καθ’ ην προσεκλήθηκε» (Α΄Θεσσαλονικείς Β : 12). Δεν αρκεί να περιπατεί ο χριστιανός, θα πρέπει και να περιπατεί αξίως. Το περπάτημά του θα πρέπει να έχει αποτέλεσμα, καρπό για τον Κύριο. Ένα άλογο δεμένο από ένα στύλο, καθώς αλέθει το σιτάρι διανύει πολλά χιλιόμετρα την ημέρα, χωρίς να έχει προχωρήσει καθόλου, από το σημείο που ξεκίνησε. Δυστυχώς τούτο το φαινόμενο μπορεί να υπάρξει και στην πνευματική ζωή. Είθε ο Θεός να μας κρατάει πραγματικούς οδοιπόρους, στο δρόμο το δικό Του, με καρπό, με αποτέλεσμα, με πνευματική πρόοδο, μέσα στη ζωή μας.

     Ο Απ. Παύλος στην Α΄ Θεσσαλονικείς Δ : 1-3 αναφέρει: «Οθεν του λοιπού αδελφοί, σας παρακαλούμε και σας προτρέπομεν, δια του Κυρίου Ιησού, καθώς παρελάβετε παρ’ ημών το πως πρέπει να περιπατείτε και να αρέσκητε εις τον Θεόν, ούτω να περισσεύητε εις το μάλλον». Να αρέσκετε στο Θεό. Αυτός είναι ο στόχος. Αυτό είναι το μέτρο, με το οποίο θα πρέπει να ρυθμίζω τη ζωή μου. Όχι να προσπαθώ να αρέσω στους ανθρώπους, αλλά στο Θεό. Κάπου 10 χρόνια αργότερα, μέσα από τις φυλακές της Ρώμης στέλνει ένα γράμμα, για τους πιστούς που ζούσαν στις Κολοσσές και τους γράφει (Κολοσσαείς. Α: 9-10): «Δεν παύω να προσεύχομαι για σας να περιπατήσετε αξίως του Κυρίου, ευαρεστούντες κατά πάντα..»

     Τι σημαίνει ευαρεστώ, σημαίνει ευχαριστώ, ικανοποιώ. Δίνω χαρά στον Κύριο με τη ζωή μου ή αντίθετα λυπώ τον Κύριο (Εφεσίους Δ : 30). Αλήθεια, με τον τρόπο που έζησα σήμερα, έδωσα λίγη χαρά στον Κύριο. Μπορεί να πει για μένα ο Κύριος: «Ο Αντίπας ο μάρτυς μου ο πιστός» (Αποκάλυψη Β : 13). Από τούτα τα λόγια του Κυρίου μια λέξη έχει όλη τη σημασία, το «μου».

     Καθώς βαδίζω στο δρόμο του Χριστού, έναν ακόμα σηματοδότη δεν θα πρέπει να αγνοήσω. Τις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους. Δεν θα πρέπει να σταθώ φιλάρεσκα και να πω : Εμένα με έσωσε ο Χριστός, τι με νοιάζουν οι άλλοι. Όχι. Πρέπει με ευγένεια να σταθούμε και να τους δώσουμε το μήνυμα της σωτηρίας, την οποία και σήμερα προσφέρει ο Χριστός σε κάθε ψυχή που ειλικρινά θα μετανοήσει. Έρχεται κάποιος στο μαγαζί σου και σου αφήνει ένα κάλεσμα για το γάμο των παιδιών του. Όταν περάσει ο (τάδε) δώσε του αυτό το κάλεσμα. Μια υποχρέωση έχεις, όταν θα τον δεις : Να του δώσεις το κάλεσμα. Αν αυτός πάει στο γάμο, αν δεν πάει, αν πάει δώρο ή όχι, δεν αφορά εσένα, αφορά εκείνον που έστειλε το κάλεσμα. Σ’ αυτόν θα δώσει λόγο ο καλεσμένος. Γι’ αυτό ο Απ. Παύλος προς τους Κολοσσαείς, (Ε : 5), αναφέρει κάτι πολύ σημαντικό : «περιπατείτε εν φρονήσει προς τους έξω». Φρόνηση, περίσκεψη, προσοχή, θα πρέπει να διακρίνουν τις διάφορες λεπτομέρειες της καθημερινής μας ζωής. Με τη ζωή του ο καθένας μπορεί να βοηθήσει ή να αποτρέψει κάποιον να γνωρίσει το Θεό.

      Στην επιστολή «προς Εφεσίους» αναφέρεται: «Ησθε κάποτε σκότος, τώρα όμως φως εν Κυρίω, περιπατείτε ως τέκνα φωτός». Πόσο σημαντικό κι αυτό. Δύο ομάδες ανθρώπων βλέπει γύρω του ο Απ. Παύλος: Η μια είναι ταυτισμένη με το σκοτάδι. Η άλλη είναι ταυτισμένη με το φως. Η πρώτη δημιουργική πράξη του Θεού ήταν να χωρίσει το σκοτάδι από το φως. Είπε ο Θεός. Γεννηθήτω φως … Και διαχώρισε ο Θεός το φως από το σκοτάδι. Και σήμερα, όπου μπει ο Θεός, φεύγει το σκοτάδι. Τόσο θα πρέπει να απέχει η ζωή του Χριστιανού από τη ζωή του άπιστου. Όσο το φως από το σκοτάδι. Στην επιστολή Β΄ Κορινθίους, κεφ. Σ, εδάφ. 14 «….ποία κοινωνίαν έχει το φως προς το σκότος …»,

     Άλλος σηματοδότης είναι οι σχέσεις και η συμπεριφορά μου, με τους ανθρώπους με τους οποίους συνοδοιπορώ. Με τους άλλους πιστούς ανθρώπους. «περιπατείτε εν αγάπη, καθώς και ο Χριστός μας αγάπησε και παρέδωκε εαυτόν υπερ ημών προσφοράν και θυσίαν εις τον Θεόν, εις οσμήν ευωδίας» (Εφεσίους. Ε : 2). Όχι η αγάπη του κόσμου. Σε αγαπάω γιατί κάτι περιμένω από σένα. Αγάπη, καθώς ο Χριστός μας αγάπησε. (Ιωάννου Α΄ Δ : 10). Όχι υπομονή, όχι ανοχή (μόνον), αλλά την αγάπη του Χριστού θα πρέπει να έχω για τον αδελφό μου. «Εάν ο αδελφός σου λυπείτε για φαγητό (στερείται), δεν περιπατείς πλέον κατά αγάπην» (Ρωμαίους ΙΔ : 15). Ακόμα και η πράξη που θα κάνω και που είναι σωστή και δίκαιη, όμως σκανδαλίζει τον αδελφό μου, να μην την κάνω. Δεν είναι κακό να φάω κρέας, από τα ειδωλόθυτα (κρέατα θυσιών), αλλά αν αυτό σκανδαλίζει τον ασθενέστερο στην πίστη αδελφό μου: «Δια τούτο, εάν το φαγητό σκανδαλίζει τον αδελφό μου, δεν θέλω φάγει κρέας εις τον αιώνα, δια να μη σκανδαλίσω τον αδελφό μου» (Α΄ Κορινθίους Η : 13). Μόνον έτσι περιπατώ «εν αγάπη». (Εφεσίους Ε : 2).

      Έτσι πρέπει να βαδίζει ο Χριστιανός. «Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατείτε ακριβώς, μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρό, διότι οι ημέρες είναι πονηρές» (Εφεσίους. Ε : 15, 16). Να περιπατώ με σοφία. Να μη λησμονώ, στο σύντομο τούτο δρόμο της ζωής.

     Και τώρα ο επίλογος. Τι είναι όλα αυτά που αναφέρονται παραπάνω. Είναι βουνά αξεπέραστα. Εγώ είμαι «φτωχός και πένης» έλεγε ο Δαυίδ. Μπορεί ο άνθρωπος να τα εφαρμόσει όλα αυτά. Η απάντηση είναι κατηγορηματική. ΌΧΙ. Δεν μπορεί ο άνθρωπος. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να αγαπήσει, πέρα από τα παιδιά του, δεν μπορεί να κάνει το θέλημα του Θεού. Δεν μπορεί να σταθεί, αν δεν έχει το Χριστό.

     Ο Κύριος φεύγοντας από την αφιλόξενη γη μας, άφησε μια υπόσχεση στους δικούς του. «…Θα είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες της ζωής σας…» (Ματθαίος ΚΗ : 20). Αυτό είναι το μυστικό του πραγματικού Χριστιανού. Στο σκληροτράχηλο δρόμο της ζωής, στη στενή και τεθλιμμένη οδό της ζωής, δεν βαδίζει μόνος. Βαδίζει χέρι – χέρι με τον Δυνάμενο, (Επιστολή Ιούδα Α : 24), με τον αναστημένο και δοξασμένο Ιησού Χριστό. Μόνον δίπλα σε Εκείνον θα μπορέσω να περιπατήσω «αξίως», όχι ως άσοφος, αλλά ως σοφός. Την ώρα του προβλήματος, την ώρα του πειρασμού, την ώρα της λύπης, την ώρα που θα σκοντάψω, είναι Αυτός δίπλα μου, έτοιμος να μου δώσει την οδηγία και την αντοχή που χρειάζομαι. Φοβάται το παιδί να βγει στο δρόμο, όταν ο πατέρας το κρατάει σφιχτά από το χέρι. Όχι. Αισθάνεται σιγουριά. Αλίμονο αν προσπαθήσει μόνο του. Γιατί τούτη η σιγουριά όταν ο Χριστός είναι δίπλα μου; Διότι «αν ο Θεός είναι μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών». (Ρωμαίους Η : 31). Αν ο Θεός είναι μαζί μου, κανένας δεν μπορεί να σταθεί απέναντί μου, αναφέρει ο Απόστολος Παύλος.

     Πόσο ευτυχής ήταν εκείνος ο ήρωας της Παλαιάς Διαθήκης, ο Ενώχ. Τι έκανε ο Ενώχ (Γένεσις Ε : 24). «Και περιπάτησε ο Ενωχ μετά του Θεού και δεν ευρίσκετο πλέον, διότι τον μετέθεσε ο Θεός». Σαν τον Ενώχ και εγώ και συ ψυχή. Να περιπατούμε κάθε μέρα μαζί με το Θεό. Να ζητάμε την οδηγία του Θεού, για μικρά, αλλά και για τα μεγάλα πράγματα. «Άνευ Εμού, δεν δύναστε ουδέν», μας διαβεβαιώνει ο Κύριος. (Ιωάννης ΙΕ : 5). Και καθώς ο Ενώχ περπατούσε με το Θεό, βράδιασε και τότε του είπε ο Θεός, έλα στο σπίτι Μου να ξεκουραστείς.

      Εύχομαι ο Χριστός, που βαδίζει δίπλα μας (είναι αψευδής ο Κύριος), να βοηθήσει τον καθένα μας να ακούσει τα βήματά Του. Να εξαλείψει τις αμφιβολίες, που ο εχθρός έρχεται να σπείρει, να σταθεί δίπλα Του. «Αποβλέποντες εις τον Ιησού Χριστό, τον αρχηγό και τελειωτή της πίστεώς μας». (Εβραίους ΙΒ : 2), περπατώντας έτσι αξίως της προσκλήσεως την οποία έλαβε. …. Ευαρεστούντες το Θεό, κατά πάντα. … (Κολοσσαείς Α : 10).--

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΜΠΕΛΩΝΑ.

 Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΜΠΕΛΩΝΑ. 

Ευαγγέλιον "κατά Ματθαίον", κεφ. Κ /20, εδάφ. 1 – 16.

1 Διότι, η βασιλεία των ουρανών είναι όμοια με έναν άνθρωπο οικοδεσπότη, που βγήκε έξω αμέσως το πρωί για να μισθώσει εργάτες για τον αμπελώνα του

2 και αφού συμφώνησε με τους εργάτες, για ένα δηνάριο την ημέρα, τους έστειλε στον αμπελώνα του.

3 Και βγαίνοντας έξω γύρω στις εννιά η ώρα το πρωί, είδε άλλους στην αγορά να στέκονται αργοί.

4 Και σ' εκείνους είπε: Πηγαίνετε κι εσείς στον αμπελώνα, και ό,τι είναι δίκαιο θα σας δώσω. Και εκείνοι πήγαν.

5 Όταν ξαναβγήκε γύρω στις δώδεκα και στις τρεις η ώρα έκανε το ίδιο.

6 Και βγαίνοντας έξω γύρω στις πέντε η ώρα το απόγευμα, βρήκε άλλους να στέκονται αργοί, και λέει σ' αυτούς: Γιατί στέκεστε εδώ αργοί όλη την ημέρα;

7 Του λένε: Επειδή, δεν μας μίσθωσε κανένας λέει σ' αυτούς: Πηγαίνετε κι εσείς στον αμπελώνα, και θα πάρετε ό,τι είναι δίκαιο.

8 Και αφού έγινε βράδυ, ο κύριος του αμπελώνα λέει στον επίτροπό του: Κάλεσε τους εργάτες, και δώσ' τους τον μισθό, αρχίζοντας από τους τελευταίους μέχρι τούς πρώτους.

9 Και όταν ήρθαν εκείνοι που μισθώθηκαν γύρω στις πέντε η ώρα το απόγευμα, πήραν από ένα δηνάριο.

10 Και καθώς ήρθαν οι πρώτοι νόμισαν ότι θα πάρουν περισσότερα πήραν, όμως, κι αυτοί από ένα δηνάριο.

11 Και παίρνοντάς το, γόγγυζαν ενάντια στον οικοδεσπότη,

12 λέγοντας ότι: Αυτοί οι τελευταίοι έκαναν μία ώρα, και τους έκανες ίσους μ' εμάς, που βαστάξαμε το βάρος τής ημέρας και τον καύσωνα.

13 Και εκείνος απαντώντας, είπε σε έναν απ' αυτούς: Φίλε, δεν σε αδικώ δεν συμφώνησες μαζί μου ένα δηνάριο;

14 Πάρε το δικό σου, και πήγαινε θέλω, όμως, να δώσω σε τούτον τον τελευταίο, όπως και σε σένα

15 ή δεν έχω δικαίωμα να κάνω ό,τι θέλω με τα δικά μου; Ή το μάτι σου είναι πονηρό, επειδή εγώ είμαι αγαθός;

16 Έτσι οι τελευταίοι θα είναι πρώτοι, και οι πρώτοι τελευταίοι επειδή, πολλοί είναι οι καλεσμένοι, λίγοι όμως οι εκλεκτοί.

     ΣΧΟΛΙΑ :

    Πρόκειται για την παραβολή των «εργατών της αμπέλου». Για να εννοήσουμε καλύτερα το νόημα της παραβολής, θα πρέπει να δούμε τι προηγήθηκε αυτής και ποια ήταν η αιτία που παρακίνησε τον Κύριο να πει τούτη την παραβολή.

    Ο Κύριος αρχίζει την παραβολή με τη λέξη «διότι» {γαρ}, για να συνδέσει το λόγο Του με τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί. Είχε γίνει μία συνάντηση του Κυρίου με ένα αρχοντόπαιδο. Ένας λαμπρός νέος είχε επισκεφθεί τον Κύριο και του είχε κάνει ένα ερώτημα: «Τίνα ποιήσω ίνα ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;» (Ματθαίος ΙΘ/19: 16-24). Ο νέος τούτος ήταν ευσεβής και ήταν πολύ κοντά στη σωτηρία και όμως την έχασε, γιατί δε βρήκε τη δύναμη να θυσιάσει κάποια πρόσκαιρα υλικά αγαθά, κάποια κτήματα που είχε προκειμένου να υπηρετήσει τον Κύριο.

   Έχοντας ακούσει όλα αυτά ο Πέτρος, λέει στον Κύριο. «Εμείς Κύριε τ’ αφήσαμε όλα και σε ακολουθήσαμε». Η απάντηση του Κυρίου ήταν κατηγορηματική. «Και ο Ιησούς τους είπε: Σας διαβεβαιώνω, ότι εσείς που με ακολουθήσατε, κατά την παλιγγενεσία, όταν ο Υιός τού ανθρώπου καθίσει επάνω στον θρόνο τής δόξας του, θα καθίσετε κι εσείς επάνω σε δώδεκα θρόνους, για να κρίνετε τις δώδεκα φυλές τού Ισραήλ. Και κάθε ένας που άφησε σπίτια ή αδελφούς ή αδελφές ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή παιδιά ή χωράφια, εξαιτίας τού ονόματός μου, θα πάρει 100 φορές περισσότερα, και θα κληρονομήσει αιώνια ζωή". (Ματθαίος ΙΘ : 28-29).

     Καθώς συνεχίζεται η συζήτηση για την ανταμοιβή του πιστού ανθρώπου, προβάλει μια μεγάλη αλήθεια, ότι οι γνήσιοι μαθητές θα ανταμειφθούν από το Θεό και η σειρά της αμοιβής τους θα καθοριστεί από το «πνεύμα» της υπηρεσίας τους. Ο Απ. Παύλος ήταν σαφής, όταν ανέφερε προς τους Κορίνθιους: «Έκαστος κατά την προαίρεσιν της καρδίας αυτού, ουχί με λύπην ή εξ ανάγκης, διότι τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός». (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 7).

     Τα πρόσωπα που αναφέρονται στην παραβολή είναι από τη μία πλευρά ο ιδιοκτήτης ενός μεγάλου αμπελιού και από την άλλη πλευρά πέντε ομάδες εργατών, που τους προσέλαβε να εργαστούν στο αμπέλι του, πιθανότατα κατά την περίοδο του τρύγου.

    Δεν είναι εντυπωσιακό το ότι ο εν λόγω ιδιοκτήτης προσέλαβε πολλές ομάδες εργατών να εργαστούν στο αμπέλι του, αλλά μας κάνει εντύπωση ο τρόπος της συναλλαγής του με τις διάφορες ομάδες των εργατών. Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν που κατείχε τον αμπελώνα βγήκε από πολύ νωρίς το πρωί στην αγορά, για να βρει εργάτες να εργαστούν στο αμπέλι του. Όταν τους βρήκε, έκανε μια συμφωνία μαζί τους, ότι θα αμειφθούν για ένα δηνάριο την ημέρα. Απ’ ό,τι φαίνεται αυτό ήταν το μεροκάματο την εποχή εκείνη.

     Υποθέτουμε λοιπόν ότι οι πρώτοι τούτοι εργάτες ξεκίνησαν την εργασία τους στις 6 ώρα το πρωί. Αργότερα κατά τις 9 το πρωί ο κτηματίας της παραβολή βρήκε στην αγορά και άλλους εργάτες, που περίμεναν κι αυτοί να βρουν δουλειά, αλλά δεν τους είχε προσλάβει κανένας. Τους προσέλαβε και αυτούς χωρίς να τους κάνει κάποια ιδιαίτερη συμφωνία για την αμοιβή τους. Τούτοι οι εργάτες πήγαν για δουλειά στηριζόμενοι στο λόγο του αφεντικού ότι θα τους έδινε ό,τι είναι δίκαιο. Γύρω στο μεσημέρι και αργότερα κατά τις 3 το απόγευμα ο κτηματίας προσέλαβε και άλλους εργάτες, υποσχόμενος ότι θα έδινε και σε αυτούς ό,τι ήταν δίκαιο. Αργότερα, κατά τις 5 το βράδυ βρήκε και άλλους εργάτες, οι οποίοι δεν είχαν δουλειά. Ήθελαν να εργαστούν, αλλά κανένας μέχρι εκείνη την ώρα δεν τους είχε μισθώσει. Και με αυτούς δεν υπήρξε κάποια συμφωνία για την αμοιβή τους, παρά μόνον η υπόσχεση του αφεντικού ότι θα τους έδινε ό,τι είναι δίκαιο.

     Όπως φαίνεται λοιπόν μόνον οι πρώτοι εργάτες προσλήφθηκαν μετά από συγκεκριμένη συμφωνία για την αμοιβή τους, ενώ όλοι οι άλλοι δέχτηκαν να εργαστούν αφήνοντας το θέμα της αμοιβής τους στην ευσυνειδησία και στο λόγο του αφεντικού τους. Εργάστηκαν όλοι μαζί και καθώς έκλεισε η ημέρα, το αφεντικό κάλεσε τους εργάτες, για να τους πληρώσει. Απλά τα πράγματα, ένας απλός πολλαπλασιασμός αρκούσε, για να υπολογιστεί η αμοιβή της κάθε ομάδας εργατών. Όμως τούτοι οι υπολογισμοί δε χρειάστηκαν, καθώς ο αμπελουργός άρχισε να πληρώνει.

      Η αρχή της πληρωμής άρχισε από τους τελευταίους εργάτες που είχαν προσληφθεί πηγαίνοντας προς τους πρώτους. Ακολουθώντας αυτή τη σειρά μπόρεσαν έτσι οι πρώτοι να δουν τι αμοιβή έλαβαν οι τελευταίοι. Η αμοιβή ήταν ένα δηνάριο για όλους τους εργάτες, ανεξάρτητα από το χρόνο που δούλεψαν. Εκείνοι που είχαν δουλέψει από τις 6 το πρωί είχαν φανταστεί ότι θα έπαιρναν περισσότερα χρήματα, αφού είχαν δουλέψει περισσότερες ώρες και μάλιστα κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες λόγω καύσωνα κλπ. και έτσι άρχισαν να δυσανασχετούν. Δεν τους αδικούμε καθώς η ίση μεταχείριση ανθρώπων για άνιση προσφορά εργασίας ανθρωπίνως είναι έξω από κάθε αίσθημα δικαίου.

     Θα έλεγε κανείς ότι το μήνυμα τούτης της παραβολής είναι αντίθετο με το μήνυμα της παραβολής των «μνών» (Λουκάς ΙΘ/19: 12-27). Στην παραβολή αυτή η προσφερόμενη αμοιβή ήταν ανάλογη με την εργασία. Αυτός που έλαβε μία "μνά" απέδωσε 10, εργάστηκε περισσότερο και έλαβε μεγαλύτερη αμοιβή (εξουσία επί 10 πόλεων). Αυτός που έλαβε πάλι μία "μνα" απέδωσε 5, εργάστηκε λιγότερο και έλαβε μικρότερη αμοιβή (εξουσία επί πέντε πόλεων). Αυτός που δεν εργάστηκε καθόλου δεν έλαβε τίποτα και κατακρίθηκε κατά ιδιαίτερο τρόπο. Υπάρχουν και πολλά άλλα σημεία μέσα στο Λόγο του Θεού, που φαίνεται να δίνουν ένα μήνυμα τελείως διαφορετικό, θα έλεγα αντίθετο με το νόημα αυτής της παραβολής των εργατών του αμπελώνα, όμως δεν είναι έτσι.

     Ο Λόγος του Θεού είναι παντού εναρμονισμένος προς ένα μήνυμα. Την δωρεάν, κατά χάριν, σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου, δια Ιησού Χριστού. (Εφεσίους Β/2: 8). Κατηγορηματικός ήταν στα λόγια του ο αμπελουργός: «φίλε δεν σε αδικώ, δεν συμφώνησες μαζί μου να λάβεις ως αμοιβή ένα δηνάριο; Ορίστε πάρε την αμοιβή σου και πήγαινε. Εγώ που είμαι το αφεντικό, που έχω τα χρήματα, θέλω να πληρώσω αυτόν που ήρθε τελευταίος το ίδιο με σένα».

     Εδώ αρχίζουν να φαίνονται τα μεγάλα και αιώνια διδάγματα της παραβολής. Ο πρώτος συμφώνησε να λάβει ως αμοιβή ένα δηνάριο την ημέρα και έλαβε την αμοιβή του σύμφωνα με ότι είχε συμφωνήσει. Οι άλλοι εργάτες που έπιασαν δουλειά αργότερα δεν έκαναν καμία συμφωνία με το αφεντικό τους, ήξεραν ότι είναι δίκαιος και έδειξαν εμπιστοσύνη σ’ αυτόν και το λόγο του. Εμπιστεύθηκαν τον εαυτόν τους στη χάρη, που τους έκανε ο κτηματίας και γι’ αυτό και έλαβαν χάρη.

     Ο Κύριος είναι και θα παραμείνει ο κύριος του αμπελώνα του και καλεί ο ίδιος προσωπικά εργάτες να εργαστούν σ’ αυτόν. Ο Κύριος αγωνίζεται για τον αμπελώνα του. Στέλνει εργάτες, ακόμα και την «ενδέκατη» ώρα. Ακόμα και την τελευταία ώρα ο Κύριος αγωνίζεται, για να σώσει ψυχές. Είναι δίκαιος, είναι αγαθός και πάνω απ’ όλα παραμένει τίμιος και ειλικρινής μισθαποδότης (Εβραίους ΙΑ/11: 6).

     Πόσο καταπληκτικό είναι εκείνο που αναφέρει ο Λόγος του Θεού, για τον Μωυσή! «Διά πίστεως ο Μωϋσής, αφού εμεγάλωσεν, ηρνήθη να λέγηται υιός της θυγατρός του Φαραώ, προκρίνας μάλλον να κακουχήται με τον λαόν του Θεού, παρά να έχει πρόσκαιρον απόλαυσιν αμαρτίας, κρίνας τον υπέρ του Χριστού ονειδισμόν, μεγαλήτερον πλούτον, παρά τους εν Αιγύπτω θησαυρούς, διότι απέβλεπεν εις την μισθαποδοσίαν». Γνώριζε ο Μωυσής την καρδιά του Θεού. Ήξερε πως κάθε ειλικρινής υπηρεσία γι’ Αυτόν ήταν μια μεγάλη και αιώνια κατάθεση στον ουρανό, με πολύ μεγάλο επιτόκιο.

    Βλέποντας λοιπόν ο κτηματίας να υπάρχει κάποια δυσανασχέτηση υποβάλει ένα ερώτημα: «Δεν μπορώ τα λεφτά μου να τα κάνω ό,τι θέλω;». Εδώ φαίνεται η κυριαρχία του Θεού, ο οποίος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και το θέλημά Του γνωρίζουμε ότι είναι «αγαθό, ευάρεστο, τέλειο» (Ρωμαίους ΙΑ/11: 2) και συμπληρώνει «ή μήπως επειδή είμαι καλός, αυτό προκαλεί τη ζήλια σου». Εδώ φαίνεται η αγαθότητα του Θεού, ο οποίος απευθύνεται προς όλους, ο οποίος θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4), αλλά φαίνεται επίσης και η μικρότητα και ο εγωισμός του ανθρώπου.

     Οι εργάτες της 6ης πρωινής πήραν ακριβώς ό,τι άξιζαν, ό,τι είχαν συμφωνήσει, ζήλεψαν όμως που οι άλλοι πήραν τα ίδια χρήματα, ενώ είχαν δουλέψει λιγότερο. Είναι γεγονός ότι με την ανθρώπινη πεπερασμένη λογική αυτή η μεταχείριση είναι άδικη. Και από το σημείο αυτό φαίνεται ότι, για να αντιληφθούμε τα πράγματα του Θεού, θα πρέπει να υιοθετήσουμε ένα άλλο, διαφορετικό τρόπο σκέψης έξω από την απληστία, το ατομικό συμφέρον, την εγωιστική συμπεριφορά, το πνεύμα ανταγωνισμού έναντι των άλλων και να λάβουμε «νουν Χριστού» (Α΄ Κορινθίους Β/2: 16).

    Ο πλούσιος κτηματίας γνώριζε ότι όλοι οι εργάτες είχαν ανάγκη τα χρήματα και γι’ αυτό τους πλήρωσε σύμφωνα με την ανάγκη τους. Εδώ φαίνεται η στοργική αγάπη του Θεού, ο οποίος είναι «πλούσιος σε έλεος» (Εφεσίους Β/2: 4) και αμείβει τον κάθε εργάτη του «κατά τον πλούτον Αυτού» (Φιληππησίους Δ/4: 19).

     Ένα δηνάριο λοιπόν για όλους; Η ίδια αμοιβή; Τι σημαίνει αυτό; Την ίδια θέση θα λάβουμε όλοι στον ουρανό; Αυτό μας λέει ο Κύριος μέσα από τούτη την παραβολή; Κατηγορηματικά ΟΧΙ. Μέσα από το Λόγο του Θεού έχουμε ρητές διαβεβαιώσεις για τούτο το όχι. Όμως τα κριτήρια που θα εφαρμοστούν, για να γίνουν διακρίσεις θα είναι τελείως διαφορετικά από αυτά που ορίζουν οι άνθρωποι και γνωρίζουμε σε τούτη τη ζωή.

    Ένα μήνυμα έχει να δώσει τούτη η παραβολή: Ρίξου ολοκληρωτικά και ανεπιφύλακτα στην αγάπη του Θεού. Εμπιστεύσου Αυτόν, μην κλείνεις συμφωνίες μαζί Του. Δεν είναι η σχέση με τον Θεό ένα ψυχρό «δούναι» & «λαβείν». Άφησε την καρδιά σου στην Αγάπη, στη Χάρη, στο Έλεος του Θεού, ακόμα και αν κάποια πράγματα μας φαίνονται δύσκολα και δεν μπορούμε να τα αντιληφθούμε. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι ο Κύριος θα κάνει για τον καθένα που θα Τον εμπιστευτεί, «υπερ εκ περισσού από όσα εμείς ζητούμε ή νοούμε» (Εφεσίους Γ/3: 20).

    Ας προσέξουμε λίγο καλύτερα τη σχέση των εργατών μεταξύ τους. Ο πρώτος βάσταξε του πρωινού την πάχνη, αλλά και την κάψα του μεσημεριού. Εργάστηκε πολύ, πόνεσε, αγωνίστηκε σκληρά. Νομίζει ότι έχει όλα τα προνόμια, ότι αυτόν εμπιστεύεται το αφεντικό και ότι σ’ αυτόν ευαρεστείται, απ’ αυτόν περιμένει και σ’ αυτόν ελπίζει. Καθώς εργάζεται μέσα στο αμπέλι, βλέπει τον νεοφερμένο εργάτη, εκείνον που ακόμα φέρνει τη βρώμα από τα γουρούνια της αμαρτίας επάνω του και αντί να τον κοιτάξει με ένα βλέμμα συμπάθειας, αγάπης, τον καταφρονεί, τον περιφρονεί, δεν τον αγκαλιάζει, τον παρατηρεί και τον κρίνει εγωιστικά, υπεροπτικά. "Ποιος είσαι συ, πότε ήρθες, ξέρεις τι έχω προσφέρει εγώ τόσα χρόνια;" Του φαίνεται κατάφωρη αδικία, αν το αφεντικό αντιμετωπίσει και τους δύο με τον ίδιο τρόπο. Την εξομοίωσή του με τον άλλον αδελφό του την εκλαμβάνει ως κατάφωρη αδικία και γκρινιάζει και θεωρεί ότι δε δικαιώνεται. Όμως ο Κύριος του αμπελώνα κρίνει διαφορετικά.

      Όταν ο Κύριος μόλις χθες κάλεσε στο χωράφι του, στο οποίο εγώ τόσα χρόνια δουλεύω, ένα νέο αδερφό μου, με ποια λογική εγώ ο παλιός θα τον παρατηρήσω για τη χθεσινή και προχθεσινή απουσία του; Ήθελε να εργαστεί, αλλά δεν τον είχε προσλάβει κανένας, δεν του είχε μιλήσει κανένας για το Θεό. Και όταν εγώ άφησα τόσο χρόνο να πάει χαμένος στην υπηρεσία και μεριμνούσα "περί πολλών" άλλων, γιατί ο Κύριος να μην ανταμείψει το ζήλο και την προθυμία του νεοφερμένου; Κάποιοι γεννήθηκαν μέσα στην εκκλησία και έζησαν πάρα πολλά χρόνια μέσα στο σπίτι του Πατέρα, εργάστηκαν, έκαναν τυπικά ό,τι έπρεπε να κάνουν, αλλά ποτέ δεν γέμισε η καρδιά τους από αγάπη προς τον άνθρωπο και από ευγνωμοσύνη προς το Θεό. Κάποιοι παραμέλησαν τις ευκαιρίες που ο Θεός τους έδωσε, κάποιοι ήρθαν στο σπίτι πολύ αργότερα και κάποιοι άλλοι ήρθαν τώρα, πριν από λίγο καιρό. Τούτοι οι τελευταίοι μπορεί να έκαναν λίγα, όμως εργάστηκαν με ειλικρίνεια, με αγάπη, με προσφορά, με θυσία για το συνάνθρωπο, με πίστη προς το Θεό. Αυτοί θα ξεχωρίσουν εκείνη την ημέρα. Αυτούς θα ανταμείψει με το παραπάνω ο Κύριος και θα τους τιμήσει στον ουρανό.

    Τούτο το γεγονός επαναλαμβάνεται συνεχώς, μέσα στο Λόγο του Θεού. (Σχετική αναφορά γίνεται: Ματθαίος ΙΘ/19: 30 & Κ/20: 16, Μάρκος Ι/10: 31, Λουκάς ΙΓ/13: 30). Δεν θα μετρήσουν τα ένσημα στον ουρανό, αλλά η προαίρεση, η καθαρότητα της καρδιάς μας. Δε θα μας ωφελήσει το «γράμμα», αλλά το «πνεύμα» του νόμου (Β΄ Κορινθίους Γ/3: 6). Πρέπει να μάθω κάποτε ότι όποιος και αν είμαι, όσο και αν δούλεψα στο χωράφι του Θεού, ένα πράγμα δεν έγινα και ούτε θα μου επιτραπεί ποτέ να γίνω, εργοδότης. Εργοδότης θα είναι ο Κύριος και αυτός θα βλέπει τα πάντα πέρα από το φαινόμενο, γιατί είναι ο μόνος που θα μπορεί να εξετάσει το περιεχόμενο της καρδιά μου. Ας προσέχουμε λοιπόν, ας μην κρίνουμε ο ένας τον άλλον και ας μην γκρινιάζουμε για τον αδελφό μας, ας αφήσουμε το Θεό να κρίνει και μένα και τον αδελφό μου και είναι βέβαιο ότι μόνον Αυτός θα απονείμει δικαιοσύνη, «διότι Αυτός είναι αγαθός» (εδάφ. 15) και κρίνει αποπροσωπολήπτως (Α΄ Πέτρου Α/1: 17).

      Ο Κύριος έκλεισε τούτη την παραβολή με τα λόγια: Έτσι θα βρεθούν οι τελευταίοι πρώτοι και οι πρώτοι τελευταίοι. Αυτό είναι το δίδαγμα τούτης της παραβολής. Κάποιοι που μπορεί να προσέφεραν πολλά και νομίζουν ότι είναι πρώτοι, εκείνη την ημέρα στον ουρανό θα βρεθούν τελευταίοι, επειδή η προσφορά και υπηρεσία τους ήταν γεμάτη με το πνεύμα της αλαζονείας, της ιδιοτέλειας, της τυπικότητας, της ανθρώπινης μάταιης φιλοδοξίας.

     Ας θυμηθούμε εκείνον τον τραγικό άνθρωπο, που όλη μέρα εργαζόταν στο σπίτι του Πατέρα του. Τι σκληρή, τι απάνθρωπη στάση που κράτησε ο πιστός αδελφός, απέναντι στον αδελφό του, τον λεγόμενο "άσωτο" (Λουκάς ΙΕ/15: 11 - 32).

25 Ήτο δε ο πρεσβύτερος αυτού υιός εν τω αγρώ και καθώς ερχόμενος επλησίασεν εις την οικίαν, ήκουσε συμφωνίαν και χορούς,

26 και προσκαλέσας ένα των δούλων, ηρώτα τι είναι ταύτα.

27 Ο δε είπε προς αυτόν ότι ο αδελφός σου ήλθε και έσφαξεν ο πατήρ σου τον μόσχον τον σιτευτόν, διότι απήλαυσεν αυτόν υγιαίνοντα.

28 Και ωργίσθη και δεν ήθελε να εισέλθει. Εξήλθε λοιπόν ο πατήρ αυτού και παρεκάλει αυτόν.

29 Ο δε αποκριθείς είπε προς τον πατέρα Ιδού, τόσα έτη σε δουλεύω, και ποτέ εντολήν σου δεν παρέβην, και εις εμέ ουδέ ερίφιον έδωκάς ποτέ διά να ευφρανθώ μετά των φίλων μου.

30 Ότε δε ο υιός σου ούτος, ο καταφαγών σου τον βίον μετά πορνών, ήλθεν, έσφαξας δι' αυτόν τον μόσχον τον σιτευτόν.

31 Ο δε είπε προς αυτόν, Τέκνον, συ πάντοτε μετ' εμού είσαι, και πάντα τα εμά σα είναι

32 έπρεπε δε να ευφρανθώμεν και να χαρώμεν, διότι ο αδελφός σου ούτος νεκρός ήτο και ανέζησε, και απολωλώς ήτο και ευρέθη.

      Αλήθεια τούτα τα λόγια πόσο θα πίκραναν την καρδιά του Πατέρα! Λόγια σκληρά, χωρίς αγάπη, χωρίς έλεος, που, ενώ βρισκόταν μέσα στο σπίτι του Πατέρα, τον κράτησαν έξω από το τραπέζι της χαράς. Το μέτρο του Θεού διαφέρει από το μέτρο των ανθρώπων. Γι’ αυτό πολλοί ταπεινοί υπηρέτες εδώ στη γη θα έχουν πολλοί ανώτερες θέσεις στον ουρανό. Την ποιότητα θα επιβραβεύσει ο Κύριος και όχι την ποσότητα. Θα επιβραβεύσει την πιστότητα με την οποία ενεργήσαμε στις λίγες ή πολλές ευκαιρίες που Εκείνος μας έδωσε. Κριτήριο κατάταξης στον ουρανό θα είναι όχι η μεγάλη προσφορά μας εδώ στη γη, αλλά οι προθέσεις και τα ελατήρια, βάσει των οποίων ενεργήσαμε. Ενεργήσαμε για τη δόξα Εκείνου και για τη σωτηρία αθανάτων ψυχών, με πίστη και ειλικρίνεια ή ενεργήσαμε στο Όνομα Εκείνου, για το εγώ μας, για την προβολή μας, για να λάβουμε τα χειροκροτήματα και τις επευφημίες των ανθρώπων.

      Κανένας δεν μπορεί να πληρωθεί δύο φορές για την ίδια προσφορά. Αν μας χειροκροτήσουν οι άνθρωποι, τότε λάβαμε το μισθό μας από τους ανθρώπους και αφού πληρωθήκαμε, δε μας οφείλει πλέον τίποτα ο Κύριος (Ματθαίος Σ/6: 2). Ας θυμηθούμε για άλλη μια φορά την ιστορία  του φτωχού Λάζαρου και του πλούσιου, ο οποίος «ενεδύετο πορφύραν και στολήν βυσσίνην, ευφραινόμενος καθ’ ημέραν μεγαλοπρεπώς». (Λουκάς ΙΣ/16: 19-31). Από την ώρα που έκλεισαν τα μάτια τους, ήρθαν τα πάνω κάτω. «Απέθανε δε ο πτωχός και εφέρθη υπό των αγγέλων εις τον κόλπον του Αβραάμ, απέθανε δε και ο πλούσιος και ετάφη». Ο πρώτος, ο άρχοντας βρέθηκε τελευταίος, ο φτωχός, ο ταπεινός Λάζαρος, βρέθηκε πρώτος. Ο πλούσιος προσπάθησε να αλλάξει θέση, σκεπτόμενος με ανθρώπινα, γήινα κριτήρια, αλλά αυτό ήταν αδύνατο. Καμία ισχύ και εφαρμογή δε θα έχουν τα γήινα, τα ανθρώπινα κριτήρια στον ουρανό. Εκεί θα βασιλεύει αποκλειστικά η Αγάπη και το Έλεος, αλλά και η Δικαιοσύνη του Θεού. ---

«Κάϊν, που είναι ο αδελφός σου;»

   Βιβλίο "Γένεσης", κεφ. Δ/4,  εδάφ. 9.

  «Και είπε Κύριος προς τον Κάϊν, Που είναι Άβελ ο αδελφός σου; Ο δε είπε, Δεν εξεύρω μη φύλαξ του αδελφού μου είμαι εγώ;"  

      Ένα αγοράκι, θύμα του αλληλοσπαραγμού, που κατατρώει τις σάρκες της Συρίας, νοσηλευόταν με σοβαρά τραύματα και πολλαπλά κατάγματα. Μέσα στα αίματα και μέσα στους πόνους του, καταλαβαίνοντας ότι σε λίγο θα πεθάνει, καθώς τα δάκρυά του ξέπλεναν το πρόσωπό του, είπε πριν αφήσει την τελευταία του πνοή : «Θα σας μαρτυρήσω όλους στο Θεό…. Θα του τα πω όλα….».

     Ένα δυνατό χαστούκι είναι τούτα τα λόγια, βγαλμένα μέσα από την απλότητα μας παιδικής ψυχής. Πως κατάντησε ο κόσμος, πως κατάντησε ο άνθρωπος, που πλάστηκε «κατ' εικόνα» Θεού. (Γένεση Α/1 : 27). Τι κακό γίνεται γύρω μας καθημερινά.

     Ένας στοίχος από ένα τραγούδι λέει: «….παντού αδικία κυβερνά, πόσα σκοτώνονται παιδιά….. Αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει, αίμα και δάκρυα πάντα στάζει….». Στις ημέρες μας, η υπέρτατη αξία, που είναι η ανθρώπινη ζωή, έχει ευτελιστεί, έχει απαξιωθεί, έχει μηδενιστεί. Ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου είναι ο άνθρωπος. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά σήμερα, ο άνθρωπος στρέφεται εναντίον του ανθρώπου, με μίσος, με πάθος, με σκληρότητα και αδιαφορία.

     Στο βιβλίο των "Κριτών" διαβάζουμε ότι, αυτό το κακό άρχισε από την ώρα που στη ζωή του ανθρώπου μπήκε η αμαρτία, η αποστασία, η αδιαφορία για τον Θεό, για τον πλάστη και δημιουργό του. Διαβάζουμε στην Παλαιά Διαθήκη ότι ο άδικος Κάϊν αποδοκιμάζεται από το Θεό, γιατί η προσφορά του (η προσευχή του), δεν ήταν σύμφωνη με το θέλημα του Θεού, σε αντίθεση με τον αδελφό του τον Άβελ, την προσφορά του οποίου δέχτηκε ο Θεός, γιατί ήταν σύμφωνη με το θέλημά Του.

    Ο Κάϊν, αντί να προβληματιστεί, αντί να εκζητήσει το Θεό και να συγχωρεθεί, σπεύδει να φονεύσει τον αδελφό του τον Άβελ. (Γένεση Δ/4: 8).  Από τότε και μέχρι να έρθει ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο άνθρωπος θα στρέφεται εναντίον του συνανθρώπου του, ο άδικος θα κυνηγάει, με σκοπό να εξοντώσει τον δίκαιο.

    Ο Θεός και σήμερα μιλάει από τον ουρανό : "Κάϊν, που είναι ο αδελφός σου;". Ο άνθρωπος όμως δεν ακούει. Μένει μέσα στην αδικία του, την αμαρτία και την αποστασία του. Παραμένει το ίδιο προκλητικός και σήμερα προς το Θεό. «δεν ξέρω, μήπως φύλακας του αδελφού μου είμαι εγώ;».

   Αυτή είναι η απάντηση του Κάϊν, μια απάντηση και μια στάση ζωής, που αποτελεί πρόκληση, προς το Θεό και που διακρίνεται από υπεροψία, εγωισμό, αδιαφορία και κυρίως, από μια προσπάθεια  αγνόησης του Θεού.

   O Κάϊν και στη συνέχεια οι απόγονοί του, συνεχίζει, φτιάχνει πολιτισμό, ζει και πορεύεται, χωρίς το Θεό. Αγνοεί τη συμβουλή του Θεού: «χωρίς Εμένα δεν δύναστε ουδέν». (Iωάννης ΙΕ/15: 5). Ο Κάϊν αγνοεί το Θεό στη ζωή του και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αγνοεί και τον αδερφό του. Τι με νοιάζει εμένα για τον αδερφό μου; Άλλωστε, ποιος είναι ο αδερφός μου;

    Κάποτε ένας νέος ρώτησε τον Κύριο. «Κύριε ποιος είναι ο πλησίον μου;». (Λουκάς Ι/10: 29). Και ο Κύριος ανέφερε την παραβολή του «καλού Σαμαρείτη», για να δείξει ότι «πλησίον» είναι κάθε άνθρωπος, που έχει την ανάγκη μας, σε μία συγκεκριμένη στιγμή. Θα λέγαμε ότι ο «πλησίον» ταυτίζεται με τον «αδερφό». Αδελφός είναι εκείνος που δεν έχει μια στέγη, δεν έχει χρήματα να αγοράσει ψωμί, που έχει την ανάγκη μας, που εξαρτάται από μας. Αδελφός επίσης είναι κι εκείνος που είναι πολύ πλούσιος, που μπορεί να αγοράσει ένα ωραίο κρεβάτι, ένα ελαφρύ πουπουλένιο μαξιλάρι, αλλά δεν μπορεί, με τα λεφτά του να αγοράσει ύπνο, να αγοράσει την υγεία του, την γαλήνη της ψυχής του.

    Ερωτά ο Θεός: «Κάϊν που είναι ο αδερφός σου;». Η απάντηση: «δεν ξέρω, μήπως φύλακας του αδελφού μου είμαι εγώ;». Με άλλα λόγια. Τι ρωτάς εμένα, εγώ είμαι υπεύθυνος για τον αδερφό μου; Είναι γεγονός ότι κανένας δεν είναι υπεύθυνος για τον τρόπο που ενεργεί ο άλλος, ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτόν του και για τις δικές του πράξεις, όμως το ερώτημα είναι : Αγαπήσαμε όσο θα έπρεπε τον διπλανό μας; Ενεργήσαμε έτσι ώστε να γίνει φίλος μας; Εργαστήκαμε μαζί του, για την ειρήνη; (ειρήνη στη γειτονιά, το χωριό, την πόλη, την κοινωνία).

    Εδώ είναι η δική μας η ευθύνη. Αν η συμπεριφορά μας είναι απαξιωτική, εριστική, προκλητική, περιφρονητική, εχθρική, τότε ανάλογη θα είναι και η συμπεριφορά του αδελφού μας. Θα έχουμε εργαστεί για τον πόλεμο και θα υποστούμε τις συνέπειές του.

    Ο μαθητής της αγάπης, στην επιστολή "Α΄ Ιωάννου" (κεφ. Γ/3, εδ. 17,18) αναφέρει: "Και αν κάποιος έχει την υλική ευχέρεια του βίου τού κόσμου και βλέπει τον αδελφό του να έχει ανάγκη, κλείσει όμως τα σπλάχνα του απέναντί του, πώς η αγάπη τού Θεού μπορεί να μένει μέσα του; Παιδάκια μου, μη αγαπάμε με λόγια, ούτε με τη γλώσσα, αλλά με έργα και αλήθεια". Αν κάποιος έχει πλούτο, έχει τα μέσα, και δει τον αδελφό του σε κατάσταση ανάγκης και δεν τον σπλαχνιστεί, πώς ο άνθρωπος αυτός έχει μέσα του αγάπη για το Θεό; Να μην αγαπάμε με ωραία, πλούσια λόγια, αλλά με έργα και αληθινή αγάπη.

    Ο Ιάκωβος στην επιστολή του, κεφ. Α/1, εδάφ. 27, δίνοντας τον ορισμό της γνήσιας θρησκείας, αναφέρει: «Θρησκεία καθαρή και χωρίς ψεγάδι μπροστά στον Θεό και Πατέρα είναι τούτη: Να επισκέπτεται τους ορφανούς και τις χήρες στη θλίψη τους, και να τηρεί τον εαυτό του αμόλυντο από τον κόσμο».

   Δύο πράγματα καλούμεθα να προσέξουμε :

1/ Να φροντίζουμε όλους εκείνους, που έχουν την ανάγκη μας.

2/ Να μην μολυνθούμε από το αμαρτωλό πνεύμα του κόσμου. 

     Η φωνή του Θεού έρχεται και σήμερα να αγγίξει τον κάθε άνθρωπο: «που είναι ο αδελφός σου;».         Αν δείξαμε σ’ αυτόν περιφρόνηση, αδιαφορία, δυσφήμηση, εχθρική διάθεση, θα είναι εχθρικός και θα βρίσκεται απέναντί μας. Αν δείξαμε αγάπη, καλοσύνη, φροντίδα, οικειότητα, θα είναι φιλικός και θα βρίσκεται κοντά μας. Για άλλη μία φορά θα ισχύσει στη ζωή μας ο υπέρτατος νόμος του Θεού: "Μη πλανάσθε, ο Θεός δεν εμπαίζεται επειδή ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει (Γαλάτας Σ/7: 7). 

    Ας εργαστούμε λοιπόν για την ειρήνη, βάζοντας στην πρώτη θέση τον αδελφό μας, το συνάνθρωπό μας…..

Α΄ Κορινθίους ΙΕ : 12 – 20. Αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε.

"Αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε...."

Επιστολή "Α΄ Κορινθίους", κεφ.  ΙΕ/15, εδ. 12 – 20.

 12 Αν, όμως, κηρύττεται ότι ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς, πώς μερικοί ανάμεσά σας λένε, ότι δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών;

13 Και αν δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών, ούτε και ο Χριστός αναστήθηκε

14 και αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε είναι μάταιο το κήρυγμά μας, αλλά και η πίστη σας είναι μάταιη.

15 είμαστε δε και ψευδομάρτυρες του Θεού, επειδή δώσαμε μαρτυρία για τον Θεό, ότι ανέστησε τον Χριστό• τον οποίο δεν ανέστησε, αν, καθ' υπόθεση, οι νεκροί δεν ανασταίνονται.

16 Επειδή, αν δεν ανασταίνονται οι νεκροί, ούτε ο Χριστός αναστήθηκε.

17 Αλλά, αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, η πίστη σας είναι μάταιη, είστε δε ακόμα μέσα στις αμαρτίες σας.

18 Επομένως, κι αυτοί που κοιμήθηκαν εν Χριστώ, απολέστηκαν.

19 Αν μονάχα σ' αυτή τη ζωή ελπίζουμε στον Χριστό, είμαστε ελεεινότεροι από όλους τούς ανθρώπους.

20 Αλλά, τώρα, ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς, έγινε η απαρχή αυτών που έχουν κοιμηθεί.

       ΣΧΟΛΙΑ :

     Ο Απόστολος Παύλος έφθασε στην Κόρινθο το έτος 52 μ.Χ. Η Κόρινθος ήταν μια μητρόπολη της εποχής, μεγάλη, πλούσια πόλη, αλλά και πόλη στην οποία βασίλευε η ειδωλολατρία, και η διαφθορά, η οποία μάλιστα είχε μπει για τα καλά και στην χριστιανική κοινότητα. (ο γιος είχε τη γυναίκα του πατέρα του και οι άλλοι χριστιανοί γύρω του έμεναν ασυγκίνητοι). {Α΄ Κορινθίους Ε : 1-5}.

    Στην Κόρινθο ο Απόστολος Παύλος, παρέμεινε για δύο έτη, μέχρι το έτος 54 μ.Χ. Το έτος 57 μ.Χ. ο Παύλος βρίσκεται στην Έφεσο. Εκεί έχουν φθάσει σ’ αυτόν πληροφορίες, ότι ηγετικά στελέχη της εκκλησίας της Κορίνθου αρνιόταν την ανάσταση του Ιησού Χριστού από τους νεκρούς. Μια ψευδοδιδασκαλία η οποία έπαιρνε όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις.

    Ο Απόστολος Παύλος παίρνει τη γραφίδα την άνοιξη του 57 μ.Χ. για να γράψει την Α΄ Κορινθίους επιστολή, μέσα από την οποία υψώνει φωνή διαμαρτυρίας, κατά των ψευδοδισκαλιών αυτών και τονίζει ότι, χωρίς την ελπίδα της αναστάσεως, ο Χριστιανός δεν έχει λόγo ύπαρξης. Βλέπουμε πόσο λίγο χρόνο χρειάστηκε ο εχθρός για να σπείρει ψευδοδισκαλίες και να εκτρέψει τους ανθρώπους από την Αλήθεια.

    Σύμφωνα με τον αψευδή και αιώνιο Λόγο του Θεού, η ανάσταση του Χριστού είναι αναπόσπαστο τμήμα του σχεδίου του Θεού, για την σωτηρία του ανθρώπου. Συνεπώς αν αρνηθούμε την ανάσταση του Χριστού, αρνούμεθα και το σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου.

    «Αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε». Τι τρομερό αυτό τον «Αν». Όμως έχουμε ανάγκη να δούμε τα πράγματα και κάτω από μια άλλη οπτική γωνία, έστω υποθετική, για να μπορέσουμε να συλλάβουμε καλύτερα το μέγεθος του γεγονότος της ανάστασης του Ιησού Χριστού. Η ανάσταση του Χριστού είναι αναμφισβήτητο γεγονός. Το επιβεβαίωσαν όλοι εκείνοι που είδαν τον Χριστό ζωντανό, μετά την ανάστασή του. Ο Κύριος εμφανίστηκε στους Αποστόλους, είχε εμφανιστεί σε περισσότερους από 500 συγχρόνως. Είχαν περάσει από την ανάσταση του Χριστού 27 χρόνια και πολλοί από αυτούς ήταν ακόμα στη ζωή.

    Μετά τη σταύρωση οι μαθητές φοβισμένοι, απελπισμένοι, ντροπιασμένοι, θυμηθείτε εκείνο το «…. Και εμείς ελπίσαμε…». (Λουκάς ΚΔ/24: 21). Το ευαγγέλιο λέει μια χαρακτηριστική φράση : «Ήταν συνηγμένοι δια τον φόβον των Ιουδαίων». (Ιωάννης Ζ/7: 13). Ποιο φόβο των Ιουδαίων, ήταν εκεί εξ’ αιτίας της απιστίας τους. Η απιστία μας είναι πολλές φορές η αιτία που φοβόμαστε τους «Ιουδαίους» και όχι η δύναμη των Ιουδαίων. Πόσες φορές δεν είχαν ακούσει ότι «έπρεπε να πάθει ο Υιός του Θεού, για να έρθει στη δόξα» και δεν το είχαν πιστέψει.

     Καθώς έρχονται τα πρώτα μηνύματα ότι ο Χριστός αναστήθηκε, και πάλι δεν το πιστεύουν και συνεχίζουν να είναι διστακτικοί. Μόνον όταν τον είδαν αναστημένο το Χριστό πείστηκαν για την Ανάστασή του, από τους νεκρούς. Και ήταν η δύναμη της αναστάσεως που έκανε εκείνα τα φοβισμένα ανθρωπάκια να αψηφούν τα πάντα και μέσα σε δημόσιους χώρους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με τέτοια σοβαρότητα και πειστικότητα, που πάρα πολλοί άνθρωποι πίστεψαν.

    Η ανάσταση του Ιησού Χριστού από τους νεκρούς, μας δίνει ελπίδα ότι, αφού Εκείνος αναστήθηκε και μείς θα αναστηθούμε. Μας χαρίζει τη βεβαιότητα ότι είμαστε αθάνατοι, θα ζήσουμε μαζί με Εκείνον στην αιωνιότητα. Η ζωή δεν έχει τέλος, γιατί Εκείνος δεν έχει τέλος. Ο θάνατος είναι ένα απλό επεισόδιο στη ζωή μας, μέσα από το οποίο περνάμε για να ζήσουμε αιώνια. «ΕΑΝ» όμως δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών, τότε και «οι κοιμηθέντες, δια του Ιησού», έχουν αιώνια απολεσθεί. Συνεπώς για τους πιστούς δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Άρα τι μένει πλέον: «φάωμεν, ποίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν».

   Κάποιοι από τους Χριστιανούς της Κορίνθου, θεωρούσαν ότι αν μέσα από την πίστη τους, αφαιρούσαν την Ανάσταση του Χριστού, αυτό δεν θα είχε καμία συνέπεια, στην πνευματική τους ζωή. Τι λέτε βροντοφωνάζει ο Παύλος. Χωρίς συνέπειες, χωρίς ζημιά αν αγνοήσουμε τούτο το γεγονός. Εάν η αγάπη του Χριστού, η ηθική του διδασκαλία, τα θαύματα, οι τόσο διδακτικές παραβολές του Κυρίου, αποτελούν μια μεγάλη οικοδομή, ένα μεγάλο πύργο, η ανάσταση αποτελεί το θεμέλιο αυτού του οικοδομήματος. Η Ανάσταση αποτελεί το θεμέλιο της Χριστιανικής πίστης. Αν αγνοήσουμε την Ανάσταση του Χριστού, τίποτε πλέον μέσα στη Χριστιανική πίστη δεν μπορεί να σταθεί. Χωρίς την ανάσταση όλα καταρρέουν, οι συνέπειες που ακολουθούν σε εκείνο το τρομερό «Αν» είναι φοβερές και καταλυτικές για το πρόσωπο, το έργο του Ιησού Χριστού, για την πνευματική μας ζωή. Τίποτα πλέον δεν μπορεί να σταθεί, τα πάντα καταρρέουν.

    «Εάν» ο Χριστός δεν αναστήθηκε", τότε το κήρυγμά μας, δεν έχει κανένα νόημα. Είναι κενό περιεχομένου. Τι νόημα έχει να κηρύττεται ένας Χριστός, που πέθανε και δεν αναστήθηκε, που δεν νίκησε το θάνατο, τη φθορά, την αμαρτία, τον άρχονται του κόσμου τούτου. (Ιωάννης ΙΒ/12: 31). Εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε καμία ελπίδα και για την δική μας ανάσταση δεν υπάρχει. Τι μένει πλέον, μόχθος, κόπος, όλη τη νύκτα της ζωής, χωρίς καμία ελπίδα.

   «Εάν» ο Χριστός δεν αναστήθηκε και εμείς κηρύττουμε ότι αναστήθηκε, γινόμαστε ψευδομάρτυρες. Δίνουμε ψεύτικη μαρτυρία. «Εάν» ο Χριστός δεν αναστήθηκε, καταρρέει ολοκληρωτικά η πίστη μας. Η πίστη σε έναν Χριστό, που δεν αναστήθηκε, δεν έχει κανένα νόημα και καμία αξία. Πιστέψαμε σε κάποιον ο οποίος εκείνα τα οποία είπε δεν εκπληρώθηκαν, αφού ο ίδιος είχε πει ότι θα πεθάνει και σε τρεις ημέρες θα αναστηθεί. Ποιος μπορεί να εμπιστευθεί τη ζωή του, σε έναν τέτοιο Χριστό.

«Εάν» ο Χριστός δεν αναστήθηκε, δεν υπάρχει συγχώρεση των αμαρτιών μας. Κατά συνέπεια ζούμε ακόμα μέσα στις αμαρτίες μας, οι οποίες θα μας οδηγήσουν κατευθείαν στο αιώνιο θάνατο. Γιατί ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος. (Ρωμαίους Σ : 23). Που σημαίνει ότι ζούμε μακριά από το Θεό και είμαστε εχθροί του, γιατί ο Θεός δεν συμβιβάζεται με την αμαρτία. Ο Χριστός πέθανε πάνω στο σταυρό, για να μας εξιλεώσει από την αμαρτία. Ο Θεός μας συγχωρεί τις αμαρτίες μας, γιατί στο πρόσωπο του Υιού του τιμώρησε Αυτόν, για τις αμαρτίες τις δικές μας. Ο Άγιος, ο Αναμάρτητος φορτώθηκε όλες τις αμαρτίες, όλων των ανθρώπων, όλων των εποχών και πέθανε αυτός για να μην πεθάνουμε εμείς. Ο Απόστολος Παύλος θριαμβευτικά αναφέρει: «διότι παρέδωκα εις εσας, εν πρώτοις, εκείνο το οποίο και παρέλαβον, ότι ο Χριστός απέθανε δια τας αμαρτίας ημών και ότι ετάφη και ότι ανέστη την τρίτη ημέρα, κατά τας γραφάς» (Α΄ Κοριθνίους ΙΕ : 3,4).

1/ «Εάν» ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε όλη η διδασκαλία και μαρτυρία του Χριστού, είναι αναξιόπιστη. Ο ίδιος ο Κύριος είχε διαβεβαιώσει τους Ιουδαίους με τα λόγια: «χαλάσατε τον ναό τούτον και δια τριών ημερών θέλω εγείρει αυτόν» (Ιωάννης Β : 19). Τι είπε λέγανε οι φαρισαίοι, σε 3 μέρες θα ξαναφτιάξει το ναό; Σαράντα έξ χρόνια έκαναν οι πατέρες μας να φτιάξουν το ναό και συ λέγεις ότι θα τον φτιάξεις σε 3 μέρες. Όμως ο Κύριος μιλούσε για το ναό του σώματός του. Επίσης ο ίδιος ο Κύριος διακήρυξε : Εγώ είμαι η Ανάσταση και η Ζωή. Όλα τούτα θα ήταν ψευδή, θα ήταν κούφια λόγια, αν ο Κύριος δεν ανασταίνετο από τους νεκρούς. Και αν αυτά δεν είχαν βάση, τότε τίποτα δεν μπορεί να είναι θετικό απ’ όσα μας διαβεβαίωσε ο Κύριος.

2/ «Εάν» ο Χριστός δεν αναστήθηκε τότε οι μαθητές του φοβερά εξαπατήθηκαν. Η ραχοκοκαλιά του κηρύγματος του Χριστού και στη συνέχεια των Αποστόλων, ήταν η Ανάστασή Του από τους νεκρούς. Οι απόστολοι «εκήρυττον δια του Ιησού την εκ νεκρών ανάστασιν» (Πράξεις Δ/4: 3). Ο Παύλος συμπληρώνει "εάν ο Χριστός δεν ανέστη, είμαστε ψευδομάρτυρες του Θεού" (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 15). Η υπόσχεση του Κυρίου στους δικούς του είναι: «Ιδού Εγώ είμαι μεθ’ ημών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθαίος ΚΗ/28: 20). Αν ο Χριστός δεν είχε αναστηθεί πως θα μπορούσε να εκπληρωθεί τούτη η υπόσχεση, που αποτελεί την πιο δυνατή παρηγοριά στη ζωή του Χριστιανού.

3/ «Εάν» ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε η χριστιανική πίστη, δεν έχει κανένα θεμέλιο και είναι μάταιη. Χωρίς τον άδειο τάφο η χριστιανική πίστη είναι άδεια, είναι μάταιη, δεν έχει κανένα νόημα, κανένα περιεχόμενο. Αλήθεια μια τέτοια πίστη, στηριγμένη σε ένα ψεύτικο θεμέλιο, θα μπορούσε ποτέ να τα βάλει με στρατιές, με Αυτοκράτορες, με Βασιλείς και να τους νικήσει; Και να θριαμβεύει και να νικάει μέχρι σήμερα και να εξαπλώνεται, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Αδύνατον. Αυτή η επιτυχία στηρίζεται αποκλειστικά στην Ανάσταση του Ιησού Χριστού από τους νεκρούς.

     Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού, ο Πέτρος δεν θα μπορούσε ποτέ να σταθεί απέναντι στους άρχοντες και τους πρεσβυτέρους του Ισραήλ (Πράξεις Δ/4: 8) και να τους κατακεραυνώσει λέγοντας, ότι εσείς τον σταυρώσατε….. αλλά ο Θεός ανάστησε αυτόν από τους νεκρούς…… ότι Αυτός έγινε «κεφαλή γωνίας»….. (Πράξεις Δ/4: 11) Και δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν. (Πράξεις Δ/4: 12). Που οφείλεται τούτη η δύναμη, τούτη η παρρησία του Πέτρου. Στις δικές του δυνάμεις; Τις είδαμε τις δικές του δυνάμεις, λίγες μέρες πριν μπροστά σε μια παιδίσκη και σε έναν υπηρέτη, που πραγματικά έτρεμε από το φόβο του. (Ματθαίος ΚΣ/26: 74). Τούτη η δύναμη του Πέτρου οφείλεται στην Ανάσταση του Ιησού Χριστού, από τους νεκρούς. Η δύναμη του Χριστιανού στηρίζεται αποκλειστικά στο θρίαμβο της Ανάστασης του Ιησού Χριστού.

4/ «Εάν» ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε η πίστη του Χριστιανού στην αθανασία της ψυχής και την αιωνιότητα, δεν στηρίζεται πουθενά. Όλοι εκείνοι που έφυγαν και καθημερινά φεύγουν «εν Χριστώ», θα βαδίζουν στον ίδιο δρόμο με τους αρνητές, τους χλευαστές του Χριστού. Η λαχτάρα τους να δούνε τον Κύριο, να συμβασιλεύσουν με Αυτόν, δεν θα εκπληρωθεί ποτέ. Εάν δεν Αναστήθηκε, τότε ο Παύλος μάλλον δεν ήξερε τι έλεγε, όταν έλεγε : «Από τη μια μεριά επιθυμώ να φύγω απ’ αυτόν τον κόσμο και να είμαι μαζί με το Χριστό, που είναι το καλύτερο απ’ όλα……» (Φιλιππησίους Α/1: 23).

5/ «Εάν» ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε ως Χριστιανοί είμαστε «οι ελεεινότεροι όλων των ανθρώπων». Εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, μάταιο το κήρυγμα, μάταιη η πίστη, ψεύτικη μαρτυρία μας, άσκοπη η χριστιανική ζωή μας. Τι νόημα έχει να καθαρίζουμε τον εαυτόν μας, καθώς Εκείνος είναι καθαρός (Α΄ Ιωάνου Γ/3: 3). Τα πάντα καταρρέουν, τίποτα δεν μπορεί να σταθεί.

     Όλα αυτά δεν ήταν παρά μια τραγική υπόθεση. Η αλήθεια είναι και παραμένει μία. «Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών, έγινε η απαρχή των κεκοιμημένων». (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 23). Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ. Έκαστος όμως κατά την ιδίαν αυτού τάξιν, ο Χριστός είναι η απαρχή, έπειτα όσοι είναι του Χριστού εν τη παρουσία αυτού» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 22, 23). Η ένδοξη Ανάστασή Tου, αποτελεί τη μεγάλη εγγύηση και για την ανάσταση, όλων εκείνων που είναι δικοί Του. Είτε «κοιμηθέντες» είναι αυτοί, είτε «ζώντες περιλυπόμενοι». Αποτελεί εγγύηση ότι το χρέος των αμαρτιών μας το εξόφλησε ο Χριστός, ο οποίος μας εξαγόρασε από τον εχθρό, όχι με αργύριον και χρυσίον, αλλά με το ίδιο του το αίμα. (Πράξεις Κ/20: 28).

    Να γιατί η ανάταση έχει την πρώτη θέση και και αποτελεί το μεγαλύτερο γεγονός, μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, διότι χωρίς αυτή δεν μπορεί να σταθεί τίποτα. Πλέον το κήρυγμά μας για το Χριστό, δεν είναι μάταιο. Αντίθετα είναι ζωντανό, διότι Εκείνος είναι ζωντανός. Στηρίζεται στη διακήρυξη του αναστημένου Χριστού. «μου δόθηκε πάσα εξουσία στον ουρανό και στη γη» (Ματθαίος ΚΗ : 18,19). Στηρίζεται στη διακήρυξη : «Ιδού εγώ είμαι μεθ’ υμών». Η πίστη μας ακουμπάει σε έναν ζωντανό Κύριο. Οι άγγελοι ήταν κατηγορηματικοί : «Τι ζητάτε, τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς;» (Λουκάς ΚΔ/24: 5). Ο Παύλος ήταν κατηγορηματικούς προς τους Αθηναίους : «διότι προσδιόρισε ημέρα εν η μέλλει να κρίνει την οικουμένη εν δικαιοσύνη, δια ανδρός τον οποίον διόρισε και έδωκε εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών» (Πράξεις ΙΖ/17: 31).

     Πλέον δεν είμαστε μέσα στις αμαρτίες μας. Αυτός παρεδόθη δια τας αμαρτίας ημών και ανέστη για τη δικαίωσή μας. (Ρωμαίους Δ : 25).

Στην επιστολή "προς Εβραίους"  (Θ/9: 11 – 14, αναφέρεται :

11 Ελθών δε ο Χριστός αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών διά της μεγαλυτέρας και τελειοτέρας σκηνής, ουχί χειροποιήτου, τουτέστιν ουχί ταύτης της κατασκευής,

12 ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα Άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν.

13 Διότι εάν το αίμα των ταύρων και τράγων και η σποδός της δαμάλεως ραντίζουσα τους μεμολυσμένους αγιάζει, προς την καθαρότητα της σαρκός,

14 πόσω μάλλον, το αίμα του Χριστού, όστις διά του Πνεύματος του αιωνίου, προσέφερεν εαυτόν άμωμον εις τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησίν σας από νεκρών έργων, εις το να λατρεύητε τον ζώντα Θεόν;

Στο βιβλίο του προφήτη Ησαϊα (ΝΓ/53: 10,11).

"Αλλ' ο Κύριος ηθέλησε να βασανίσει αυτόν, εταλαιπώρησεν αυτόν. Αφού όμως δώσης την ψυχήν αυτού προσφοράν περί αμαρτίας, θέλει ιδεί έκγονα, θέλει μακρύνει τας ημέρας αυτού, και το θέλημα του Κυρίου θέλει ευοδωθή, εν τη χειρί αυτού. Θέλει ιδεί τους καρπούς του πόνου της ψυχής αυτού και θέλει χορτασθεί ο δίκαιος δούλος μου θέλει δικαιώσει πολλούς, διά της επιγνώσεως αυτού διότι Αυτός θέλει βαστάσει τας ανομίας αυτών."

      Συνεπώς αυτοί που κοιμήθηκαν με το Χριστό, χάρη στην ανάσταση του Χριστού, δεν χάθηκαν. (Ρωμαίους Η : 29). Χάρη στον αναστημένο Χριστό, μια ζωντανή ελπίδα θα πρέπει να υπάρχει μέσα μας :    ..και ούτω θέλομεν είσθε πάντοτε μετά του Κυρίου». (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 17).

      Λοιπόν παρηγορείτε αλλήλους με τους λόγους τούτους. (Α΄ προς Θεσσαλονικείς Δ/4: 18). --

«κατά Ιωάννην», κεφ. ΙΘ, εδ. 30. ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ.

"ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ".

Ευαγγέλιον «κατά Ιωάννην», κεφ. ΙΘ, εδ. 30.

  «Ότε λοιπόν έλαβε το όξος ο Ιησούς, είπε: Τετέλεσται και κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα».

         Σύντομα σχόλια :

   Η νίκη του Ιησού, που άρχισε στη Γεθσημανή, ολοκληρώθηκε στο σταυρό και επισφραγίστηκε με την κραυγή «Τετέλεσται», έχει παγκόσμια και αιώνια αποτελέσματα.

      Το «τετέλεσται» του Ιησού δεν ήταν μια επιθανάτια κραυγή. Δεν είπε «τετέλεσμαι», δηλ. τελείωσα, απέκαμα. Ήταν μια κραυγή νίκης και θριάμβου, που δήλωνε ότι το ΕΡΓΟ της σωτηρίας μας, που ανέλαβε να πραγματοποιήσει, ολοκληρώθηκε, τελείωσε.

     Ένα έργο για ολόκληρη την ανθρωπότητα, για όλους τους καιρούς. Παγκόσμιο και διαχρονικό. Τα λύτρα της εξαγοράς του αμαρτωλού ανθρώπου, πληρώθηκαν. Η Θεία Δικαιοσύνη, ικανοποιήθηκε και ο κατήγορος των ανθρώπων ο διάβολος, νικήθηκε. Ο δρόμος προς τον ουρανό τώρα άνοιξε για όλους αυτούς που θα θελήσουν να αποδεχθούν, δια της πίστεως, το έργο του Χριστού, το τέλειο και μοναδικό έργο της σωτηρίας τους, που ο Χριστός πραγματοποίησε με τη θυσία Του και το προσφέρει δωρεάν.

  Φίλε μας αγαπητέ, δέξου το και συ και δόξασε τον Θεό γι’ αυτό.    (από χριστιανικό ημερολόγιο).

«κατά Ματθαίον», κεφ. ΚΣ, εδάφ. 36, 39. (σχόλιο για Γεθσημανή).

Ευαγγέλιον «κατά Ματθαίον», κεφ. ΚΣ, εδάφ. 36, 39.

36 Τότε, έρχεται μαζί τους ο Ιησούς σε ένα χωριό, που λέγεται Γεθσημανή και λέει στους μαθητές: Καθήστε αυτού, μέχρις ότου πάω και προσευχηθώ εκεί.

37 Και αφού παρέλαβε τον Πέτρο και τους δύο γιους τού Ζεβεδαίου, άρχισε να λυπάται και να αδημονεί.

38 Τότε, τους λέει: Η ψυχή μου είναι περίλυπη μέχρι θανάτου μείνετε εδώ και αγρυπνείτε μαζί μου. 39 Και αφού προχώρησε λίγο, έπεσε με το πρόσωπό του στη γη, προσευχόμενος και λέγοντας: Πατέρα μου, αν είναι δυνατόν, ας παρέλθει από μένα αυτό το ποτήρι όμως, όχι όπως εγώ θέλω, αλλ' όπως εσύ.

      Σύντομα σχόλια :

      Ανάμεσα στους στίβους των αγώνων της ανθρωπότητας, ένας ξεχωρίζει, για την ένταση της αγωνίας και το μέγεθος της νίκης, που κερδίστηκε εκεί. Είναι ο στίβος της Γεθσημανή!

     Εδώ ο Ιησούς, ο μόνος άγιος και αναμάρτητος, θυσιάζει το δικαίωμα της αδιάλειπτης επικοινωνίας με τον Πατέρα Του, στο βωμό της σωτηρίας μας. Ζει την πιο κρίσιμη στιγμή της Μεσσιανικής Του σταδιοδρομίας.

      Το πόσο σκληρός είναι αυτός ο αγώνας το δείχνουν τα λόγια Του: «περίλυπη είναι η ψυχή μου μέχρι θανάτου» (εδ. 38) και ο ιδρώτας Του, που έγινε σαν θρόμβοι αίματος (Λουκάς ΚΒ/22: 44). Εκεί αποφασίζει να υποτάξει το θέλημά Του, στο θέλημα του Πατέρα Του. «Πατέρα μου, αν είναι δυνατόν ας παρέλθει από μένα αυτό το ποτήρι, όμως όχι όπως εγώ θέλω, αλλά όπως Συ». (εδ. 42).

   Ο Ιησούς ήπιε το ποτήρι της εγκατάλειψης, πέθανε στη θέση της δική μας πάνω στο σταυρό και πλήρωσε Αυτός για τις δικές μας αμαρτίες και έτσι τώρα η σωτηρία γίνεται δική μας, δια της πίστεως.

    Γι’ αυτό, όπως λέει ο Ψαλμωδός: «εγώ θα πάρω το ποτήρι της σωτηρίας μου και θα επικαλεστώ το όνομα του Κυρίου» (Ψαλμός ΡΙΣ/116: 13).-

    Οι μάχες κερδίζονται πριν δοθεί η μάχη, την ώρα της προσευχή, την ώρα της Γεθσημανή. Εκεί κέρδισε τη μεγάλη μάχη ο Κύριος και θριάμβευσε.

ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ Ποιήματα.

Ο ΤΥΦΛΟΣ ΠΡΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ.

Τι είν’ η βολή στο Γολγοθά που κόσμος τρέχει απάνω;
-Πηγαίνουν να σταυρώσουν δυό, μαζί με κάποιον πλάνο.
-Ποιοι νάν οι δυό, που εκδικητής ο χάρος τους προσμένει;
-Κλέφτες, φονιάδες, άρπαγες, κακούργοι ξακουσμένοι.
-Και ποιος ο πλάνος που κι’ αυτός θα σταυρωθεί μαζί τους ;
-Τους Φαρισαίους ρώτησε, είναι δουλειά δική τους !
-Θα πάω να δω …..
Είπα να δω κι’ ήρθαν στο νου μου πάλι,
τα χρόνια που ήμουνα τυφλός!
Εσείς οι άλλοι δεν ξέρετε πόσο η ψυχή στα στήθη ειν’ άδεια,
όταν με μάτια ορθάνοιχτα βαδίζει στα σκοτάδια !
Πως τη θυμούμαι τη στιγμή, που εστάθει Aυτός μπροστά μου
και μ’ ευσπλαχνίστει, κι’ έσκυψε, πήρε πηλό από χάμου
κι’ αλείφοντας τα μάτια μου με τον πηλό εκείνο,
μου είπε να πάω στου Σιλωάμ τη στέρνα να τα πλύνω!
                                                                     
 Όταν τον πρωταντίκρυσα τον Φωτοδότη εμπρός μου,
στην όψη του είδα όλες μαζί τις ομορφιές του κόσμου.
Μοσχοβολούσε κι’ έλαμπε το κάθε κίνημά του ….
Φως και τα χείλη, κι’ η φωνή, τα μάτια κι’ η ματιά του.
Στα χείλη του η παρηγοριά, στα μάτια του η ελπίδα…
Έστρεψα τότε ολόγυρα τα δύο μου μάτια κι’ είδα,
κάθε που ζη και που δεν ζη κι’ είδα παντού γραμμένη
την όψη του, λες κι’ ήτανε καθρέπτης του η οικουμένη.

Φως η ζωή, χαρά το φως! Ας πάω να δω τον πλάνο
που θα καρφώσουν στο σταυρό.
Κατά το λόφο επάνω κόσμος, περιγελάσματα κι’ οχλοβοή κι’ αντάρα
χίλιες φωνές σαν μια φωνή κι’ όλες σαν μια κατάρα.
Που πάει; Σπρώχνει και σπρώχνεται και πνίγεται και πνίγει,
και σταματά προσμένοντας.
Παράμερα ξανοίγει τρεις μαυροφόρες που κρατούν μια λιγοθυμισμένη.
Θε νάναι μάννα η δύστυχη!
Ξάφνoυ, με μιας σωπαίνει το πλήθος που ανταριάζονταν.
Γκάπ! Γκούπ! Καρφώνουν, κρότοι πνιγμένοι μέσ’ τα βογγητά !
Υψώνονται οι δύο πρώτοι σταυροί, κανείς δεν στρέφεται.
Γκάπ! Γκούπ! Ξανακαρφώνουν μα βόγγος δεν ακούγεται.
Να, και τον τρίτον υψώνουν
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Πως; Συ που μούδωσες το φως, εσένα πλάνο λένε ;
Κι’ ήταν γραφτό στα μάτια μου να βλέπουν για να κλαίνε;
Τι να τα κάνω και της γης και τα’ ουρανού τα κάλλη ;
Πάρε το φως που μούδωκες και τύφλωσέ με πάλι !


                                                                     -- I. Πολέμης --

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝ' ΑΥΤΟΣ.
Ποιος είν’ Αυτός που στέκει επάνω,

Σ’ αυτό το λόφο το γυμνό,

τα χέρια του είναι καρφωμένα

πάνω σ’ ένα σκληρό σταυρό.

Το πρόσωπό Του ματωμένο,

μα και το σώμα Του γυμνό

και απ’ την πλευρά τη λογχισμένη

το αίμα τρέχει και νερό.

Είν’ η θυσία του Πατέρα,

Είναι ο άμωμος Αμνός,

Είν’ η αλήθεια της αγάπης,

Είναι ο Ιησούς Χριστός

Τέτοια αγάπη δεν μπορούσα

Ω! ποτέ να φανταστώ,

Να πεθάνει καρφωμένος

Και για μένα ο Χριστός.

                                         ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΆΛΗ ΣΟΥ ΑΓΑΠΗ

                                          Για τη μεγάλη Σου αγάπη 
                                           που έδειξες για με Χριστέ
                                           Σ΄ ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου
                                           Άμωμε του Θεού Αμνέ

                                           Για με γεννήθηκες στη φάτνη
                                           για με εβάσταξες Σταυρό 
                                           για με τα’ ακάνθινο στεφάνι 
                                           για με τον τόσο αμαρτωλό. 

                                           Κανείς και τίποτε στον κόσμο 
                                           δεν μπόρεσε χαρά αγνή 
                                           να δώσει μέσα στην καρδιά μου 
                                           που ήταν πάντα αδειανή 

                                           Κι ήλθες Εσύ, ω, Λυτρωτά μου,
                                           μες τη ζωή μου τη φτωχιά 
                                           να δώσεις τη γλυκιά γαλήνη, 
                                           χαρά, αγάπη κι ομορφιά. 

                                           Εσύ θυσιάστηκες για μένα 
                                           στο ξύλο επάνω του Σταυρού 
                                           και τη δική μου αμαρτία 
                                           συγχώρεσες, ω, Ιησού. 

                                           Γι’ αυτό κι εγώ παντού θα λέω
                                           πως μ’ έσωσες απ’ το χαμό 
                                          εσύ που ήρθες για να σώσεις 
                                          κάθε θλιμμένο αμαρτωλό.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΨΑΛΛΩ ΛΥΤΡΩΤΑ

Θέλω να ψάλλω Λυτρωτά,
για την αγάπη τη βαθιά,
που έδειξες Εσύ για με,
κι ήρθες στη γη να σταυρωθείς.
Για μένα τον αμαρτωλό,
ανέβηκες εις τον Σταυρόν,
πήρες στους ώμους Σου Εσύ,
την ιδική μου ενοχή.

Θέλω να ψάλλω Λυτρωτά,
για την αγάπη τη βαθιά,
που έδειξες Εσύ για με,
Άμωμε του Θεού Αμνέ.
Ω! δεν μπορώ να κρατηθώ,
αμέσως τρέχω στον Σταυρό,
με δάκρυα για να σου πω,
Σωτήρα μου, Σ' ευχαριστώ.

Πόσο μ' αγάπησες Χριστέ,
και πέθανες Εσύ για με,
Εσύ το άκακο αρνί,
πήρες τη θέση του ληστή.
Για να σωθώ απ' την οργή,
κατάρα έγινες Εσύ.
Επάνω στον σκληρό Σταυρό,
πεθαίνεις σαν αμαρτωλός.

Λόγια του πάσχοντος Δούλου του Θεού. 

 Ολημερίς και ολονυχτίς
 κράζω σε Σένα Θεέ μου
 στιγμή δεν σιωπώ άκου της ψυχής μου τον θρήνο
 πλήθος κακών την πολιορκούν
 και προς τον Άδη την ωθούν.
 Ο πόνος κι η θλίψη μου
 στο θάνατο βασανιστικά με βυθίζουν
 νοιώθω βαθειά πληγωμένος
 αβοήθητος και αδύναμος
 παρατημένος ανάμεσα σε νεκρούς
 ο θυμός σου σε λάκκο βαθύ
 και σκοτεινό με ρίχνει,
 η οργή σου μανιασμένα κύματα
 αλύπητα στα βράχια του θανάτου
 με χτυπούν και μάτα με χτυπούν. 

Ο τρόμος σου διέλυσε την ψυχή μου σαν ύδατα πολλά με περιεκύκλωσε
χέρι δεν βρίσκω να πιαστώ
να κρατηθώ
κι είναι πλησίον ο αφανισμός μου.
Φόβος και τρόμος σφίγγουν την ψυχή μου
κι ο πυρωμένος θυμός Σου
μ’ έφερε σ’ αδιέξοδο
να διαφύγω αδυνατώ,
τα μάτια μου θολώσανε
φως πλέον δεν θωρώ.
Φόβο έβαλες στις καρδιές φίλων και αγαπητών μου
και μ’ άφησαν, κι απομακρύνθηκαν
κι είμαι μόνος
στην απεραντοσύνη της θλίψης μου.

 Αλλά εγώ τα μάτια μου
 δεν πήρα από Σε.
 Δεν έπαυσα Σε να επικαλούμαι
 σε Σένα χέρια να υψώνω
 στο Έλεός Σου να ελπίζω
 το φως του προσώπου Σου να προσμένω
 να αποδιώξει τα ζοφερά σκοτάδια
 της θλίψης και του θανάτου
 και στο φως της ζωής 
 ξανά να βρεθώ
 τ’ όνομά Σου Ύψιστε να υμνώ. 

 Σημείωση : Με βάση τον ψαλμό ΠΗ (88) γράφτηκαν τα ανωτέρω λόγια.
                                                                                          Α. Π. Κ.

 * Όστις εν ταις ημέρες της σαρκός Αυτού, αφού μετά κραυγής δυνατής και δακρύων προσέφερε δεήσεις και ικεσίας προς τον Δυνάμενον να σώζη Αυτόν εκ του θανάτου και εισηκούσθη δια την ευλάβειαν Αυτού (προς Εβραίους, κεφ. Ε, εδ. 7).

ΓΙΑΤΙ ;

Μυστήρια η ζωή μας κλείνει

Λίγες χαρές και φως μας δίνει

Ελπίδες, όνειρα  τα σβήνει.

Μόνο ο Θεός ξέρει «γιατί».

Χωρίς απάντηση περνάνε

Οι προσευχές φεύγουν και πάνε

Καινούργιοι πειρασμοί κυλάνε.

Μόνο ο Θεός ξέρει «γιατί».

Μια πάχνη όλα τα σκεπάζει

Ο ανθός πεθαίνει μόλις σκάζει

Ο θάνατος κάποιον αρπάζει

Μόνο ο Θεός ξέρει «γιατί».

Προσμένω κείνη την ημέρα

που η αγάπη του Πατέρα

Θα φανερώσει καθετί.

Τότε θα μάθω το «γιατί».