1. Η ΖΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

1. Η ΖΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

 “Σταθείτε λοιπόν περιεζωσμένοι την οσφύν σας με αλήθειαν" (εδ. 14α).

     "Σταθείτε, λοιπόν, ακλόνητοι στον αγώνα κατά των δυνάμεων του σκότους, αφού ζωστείτε την αλήθεια σαν τη ζώνη που σφίγγουν στη μέση τους οι πολεμιστές, για να είναι ευκίνητοι, δυνατοί και αποτελεσματικοί. Σταθείτε με την αλήθεια σαν σφιγμένη ζώνη γύρω από τη μέση σας". 

      Είναι γεγονός ότι ο Θεός στο σκληρό καθημερινό μας πνευματικό αγώνα με τον «κόσμο», το «διάβολο» και το διεφθαρμένο μας «εγώ» δεν μας άφησε άοπλους, αλλά φρόντισε και μας εφοδίασε με μία πλήρη και απόλυτα αποτελεσματική πανοπλία. Εδώ δε μπορούν να προσφέρουν τίποτα «οι ανθρώπινες πανοπλίες», οι διάφοροι τρόποι και τα ανθρώπινα μέσα για το λόγο ότι δεν έχουμε να κάνουμε με «σάρκα και αίμα», αλλά με αρχές και εξουσίες, με τους κοσμοκράτορες που θέλουν να επιβάλουν το σκοτάδι πάνω στον κόσμο. Στον αγώνα αυτόν την πανοπλία της νίκης και του πνευματικού θριάμβου θα την πάρουμε από τα χέρια του Θεού και αφού τη φορέσουμε, θα δώσουμε τη μάχη και θα νικήσουμε. 

      «Σταθήτε». Σε πολλά σημεία ο λόγος του Θεού χρησιμοποιεί παρόμοιες εκφράσεις. Στην επιστολή «προς Φιλιππησίους» (κεφ. Δ/4, εδ. 1) αναφέρεται: «ούτω στέκεσθε εν Κυρίω». Στην επιστολή «προς  Κορινθίους  Α'» (κεφ. Ι/10, εδ. 12) «Ώστε ο νομίζων ότι ίσταται ας βλέπη μη πέση».

   «περιεζωσμένοι» (Δεμένοι γύρω από τη μέση). Όλα σ’ αυτή την περικοπή έχουν συμβολική, πνευματική σημασία. 

      «την οσφύν σας» δηλ. τη μέση σας. Οσφύ εδώ εννοεί την ψυχή του ανθρώπου. Οι Ισραηλίτες, όταν γιόρτασαν το Πάσχα στην Αίγυπτο, πριν φύγουν, επειδή έπρεπε να είναι έτοιμοι και να βρίσκονται σε εγρήγορση για την έξοδο, ο Θεός τους έδωσε την εξής εντολή: Θα φάτε το αρνί ως εξής: «ζωσμένοι τις οσφύες σας, έχοντας τα υποδήματά σας στα πόδια σας και τη ράβδο σας στο χέρι σας και θα το φάτε με βιασύνη είναι Πάσχα τού Κυρίου» (Έξοδος ΙΒ/12: 11). Οι μέσες σας θα είναι ζωσμένες, θα φοράτε τα υποδήματά σας, τα μπαστούνια σας θα είναι στα χέρια σας και θα τρώτε με σπουδή, με βιασύνη, ώστε να είστε έτοιμοι για την έξοδό σας από την Αίγυπτο. Κάθε στιγμή ο άνθρωπος θα πρέπει να είναι έτοιμος για την έξοδό του απ’ αυτή τη ζωή. 

      «Εν αληθεία». Να μην αγαπάμε το ψέμα, αλλά να επιδιώκουμε συνεχώς την αλήθεια. Το ψέμα είναι το όπλο του εχθρού, η αλήθεια είναι το όπλο του Χριστιανού. 

     Τονίσαμε ιδιαίτερα στην εισήγηση ότι η καθημερινή ζωή του Χριστιανού είναι ένας πόλεμος. Ο εχθρός αγωνίζεται κάθε στιγμή, για να μας προσβάλει ηθικά, ψυχικά, πνευματικά. Αγωνίζεται για να φέρει μέσα στη ζωή μας αμαρτία, που αποτελεί το μόνον τρόπο που μπορεί να μας αποκόψει από το Θεό. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιεί κυρίως τα εξής όπλα: 

1/ Επιστρατεύει κακούς λογισμούς, μίση, εμπάθειες, κακίες, πονηρίες, ηδονές κ.ά. 

2/ Με όλα αυτά τα αρνητικά πράγματα γεμίζει την ψυχή του ανθρώπου, αν ο άνθρωπος δε σταθεί προσεκτικός. 

3/ Ένα μεγάλο όπλο, θα λέγαμε «υπερόπλο» του εχθρού, είναι τα μάτια. «η επιθυμία των οφθαλμών», χωρίς να υποτιμούμε και την επιθυμία της σαρκός και την αλαζονεία του βίου (Α΄ Ιωάννου Β/2: 16). 

4/ Ο εχθρός μας πολεμάει και μέσω των συνανθρώπων μας που είναι όργανά του, τους οποίους προσπαθεί να ξεσηκώσει εναντίον μας. 

5/ Προσπαθεί επίσης να μας καταβάλει μέσω των ασθενειών και των καθημερινών θλίψεων. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Κυρίου για εκείνη τη συγκύπτουσα γυναίκα: «Κι αυτή, που είναι θυγατέρα τού Αβραάμ, την οποία, ο σατανάς την έδεσε δέκα οκτώ χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί απ' αυτό το δέσιμο κατά την ημέρα τού Σαββάτου» (Λουκάς ΙΓ/13: 16). Ο ίδιος ο Κύριος ομολογεί ότι την είχε δέσει ο σατανάς για δέκα οκτώ χρόνια. 

     Στον σκληρό αυτό καθημερινό αγώνα ο Θεός δε μας αφήνει μόνους, αλλά μας προσφέρει τα δικά Του όπλα, για να πολεμήσουμε, για σταθούμε και να νικήσουμε. Τα όπλα που προσφέρει ο Θεός είναι: Η αλήθεια, η δικαιοσύνη, η ειρήνη, η πίστη, η σωτηρία, ο Λόγος του Θεού και η προσευχή.

     Παρατηρούμε ότι το πρώτο πράγμα στο οποίο ο Απόστολος δίνει ιδιαίτερη σημασία είναι η οσφύ, δηλ. η μέση. Η μέση είναι η έδρα της δύναμης του ανθρώπου, αν έχουμε γερή μέση έχουμε και δύναμη. Όλες οι κινήσεις του ανθρώπου ξεκινούν από τη μέση, η οποία, αν είναι η γερή, κρατάει ολόκληρο τον κορμό του σώματος σταθερό και προσφέρει στον άνθρωπο ισορροπία και δύναμη. Σταθείτε με την αλήθεια σαν ζώνη σφιγμένη γύρω από τη μέση σας. Η αλήθεια μας κρατάει σφιγμένους και προστατευμένους στην πνευματική μας πορεία. Αν δεν έχουμε στενή επαφή με την αλήθεια, δεν μπορούμε να έχουμε και στενή επαφή με την πηγή της αλήθειας, που είναι ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς Χριστός. Πρέπει να είμαστε δεμένοι με την αλήθεια, για να έχουμε σταθερότητα και έτσι να μπορέσουμε να σταθούμε και αφού σταθούμε, να νικήσουμε. 

    Στους Βιβλικούς χρόνους οι στρατιώτες φορούσαν μια φαρδιά δερμάτινη ζώνη η οποία είχε πλάτος 5 ως 15 εκατοστά Όταν ένας στρατιώτης ετοιμαζόταν για μάχη, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ζώσει την οσφύ του. Ο Απ. Παύλος ξεκινάει από τη ζώνη του στρατιώτη, για να δείξει παραστατικά σε ποιο βαθμό πρέπει να επηρεάζει τη ζωή μας η Γραφική αλήθεια και πως πρέπει να είναι σφιχτά τυλιγμένη γύρω από τη μέση μας έτσι, ώστε να μπορούμε να ενεργούμε κάθε στιγμή σωστά, δυνατά, αποτελεσματικά. Όταν στηριζόμαστε πάνω στην αλήθεια της Βίβλου, είναι βέβαιο ότι τη δύσκολη ώρα του πειρασμού, την ώρα της μάχης, θα λαμβάνουμε σωστές αποφάσεις και θα ενεργούμε με σύνεση, με σοφία Θεού που θα μας εξασφαλίζει τη νίκη. 

       Ο Απόστολος παρατηρεί τη στρατιωτική ζώνη που φοράει ο στρατιώτης, που μπορεί να είναι και ο φρουρός του και ξεκινάει από εκεί για να περιγράφει τα εξαρτήματα της πανοπλίας του Χριστιανού. Άραγε γιατί πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα το εξάρτημα αυτό τράβηξε τόσο έντονα τη ματιά του Αποστόλου; Ασφαλώς, γιατί η ζώνη είναι το εξάρτημα εκείνο της πανοπλίας που κρατάει όλα τα άλλα εξαρτήματα στη θέση τους. Χωρίς τη ζώνη, ούτε ο θώρακας, ούτε το ξίφος, ούτε τα άλλα εξαρτήματα θα μπορούσαν να σταθούν στη θέση τους. Αν ο στρατιώτης κατέβει στη μάχη και αμελήσει να σφίξει τη ζώνη του, τα υπόλοιπα εξαρτήματα, καθώς θα κουνιούνται δεξιά & αριστερά, δεν θα βρίσκονται κάθε στιγμή στη θέση τους και έτσι  όχι μόνον δεν θα τον βοηθήσουν αλλά θα του γίνουν εμπόδιο και θα τον οδηγήσουν στην ήττα. 

     Ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: «Σταθείτε όρθιοι, αφού περιζωστείτε πρώτα με την αλήθεια σαν ζώνη στη μέση σας». Το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να προσέξει ο μαχητής στον πνευματικό του αγώνα είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ, που αποτελεί βασικό στοιχείο που συντονίζει όλους τους άλλους παράγοντες της νίκης. Στον πνευματικό αγώνα η αλήθεια είναι η βάση. Αν αυτή λείψει, όλα πλέον γίνονται άχρηστα και περιττά. Θα εξετάσουμε την αλήθεια, όσον αφορά το Θεό, όπως αυτή αναφέρεται μέσα στον αιώνιο και αψευδή λόγο Του και την αλήθεια όπως, εκδηλώνεται στην καθημερινή μας ζωή. 

     Κάποτε ο Κύριος βρέθηκε μέσα στο Ναό στην Ιερουσαλήμ περιστοιχισμένος από ανθρώπους που υπηρετούσαν, ο καθένας από τη δική του θέση, στην λατρεία του Θεού. Οι άνθρωποι αυτοί δε ζούσαν τη ζωή του Πνεύματος, δεν είχαν πνευματική σχέση με το Θεό και η παρουσία τους στο Ναό εξαντλείτο αποκλειστικά και μόνον στην τυπική τέλεση των θρησκευτικών τους καθηκόντων. Ουσιαστικά είχαν μια καθαρά επαγγελματική σχέση με τη θρησκεία, μέσω της οποίας εξασφάλιζαν τον καθημερινό βιοπορισμό τους. Καθώς ακούν τον Κύριο να τους μιλάει, Τον παρατηρούν με μεγάλη καχυποψία και διαισθάνονται ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος για τη δουλεία τους. Έτσι λοιπόν δε χάνουν ευκαιρία να Του επιτίθενται και να τον κατηγορούν ότι δεν είναι απεσταλμένος από το Θεό και ότι ενεργεί με τη δύναμη των δαιμόνων (Ιωάννης Η/8: 48). Το βασικό τους επιχείρημά ήταν: «Ημείς εξεύρομεν ότι προς τον Μωϋσήν ελάλησεν ο Θεός, τούτον όμως δεν εξεύρομεν πόθεν είναι» (Ιωάννης Θ/9: 29). 

     Ο Κύριος, καθώς τους άκουγε, τους είπε: «θα γνωρίσετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει» (Ιωάννης Η/8: 32). Τι είπε; έλεγαν με έκπληξη, «να μας ελευθερώσει;» Από ποιόν και από τι να μας ελευθερώσει; Εμείς είμαστε ελεύθεροι και ποτέ δε γίναμε δούλοι κανενός. Εδώ ο Κύριος τους μιλάει πνευματικά, αλλά τα λόγια Του δεν παύουν να ισχύουν και κυριολεκτικά. Είχαν ξεχάσει ότι είχαν γεννηθεί μέσα στη σκλαβιά της Αιγύπτου. Είχαν ξεχάσει πως είχαν ζήσει κάτω από το ζυγό των Φιλισταίων, το διπλό ξερίζωμά τους πρώτα από τους Ασσυρίους (722 π.Χ.), στη συνέχεια από τους Βαβυλώνιους (586 π.Χ.), για να ακολουθήσουν οι Μηδοπέρσες (538 π.Χ.) και στη συνέχεια με την κατάρρευση της Αυτοκρατορίας τους, την υποδούλωσή τους στους Έλληνες, (331 π.Χ.) για να ακολουθήσει ένας ακόμα πιο σκληρός δυνάστης που ήταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν είχαν ζήσει ελεύθεροι. Υπάρχει μια ατέλειωτη αλυσίδα από «κυρίους» και «δυνάστες» στους οποίους επί αιώνες υπήρξαν δούλοι. Αυτοί ήταν οι συνομιλητές του Κυρίου, που ύψωναν το ανάστημά τους, για να Του πουν «εμείς είμαστε ελεύθεροι». Στην κυριολεξία είχαν χάσει την επαφή τους με την πραγματικότητα και ζούσαν μέσα σ’ έναν κόσμο εικονικό και ψεύτικο. Η μεγαλύτερή τους ανάγκη ήταν να κατανοήσουν την αλήθεια, να δουν την πραγματικότητα και έτσι να απαλλαγούν από το ψέμα. 

      Τα λόγια τους μας προκαλούν μεγάλη έκπληξη και πολλές φορές είμαστε έτοιμοι να σηκώσουμε «το λίθο του αναθέματος» και να τους καταδικάσουμε. Μήπως όμως και εμείς, μήπως και ο άνθρωπος της εποχής μας ζει την ίδια εικονική πραγματικότητα, ζει μέσα στο ψέμα που έρχεται να καλύψει όλους τους τομείς της ζωής; Νομίζει ο άνθρωπος ότι είναι ελεύθερος, αλλά παντού είναι “αλυσοδεμένος”. Γι’ αυτό όπως και τότε, έτσι και τώρα ο άνθρωπος έχει ανάγκη να γνωρίσει την αλήθεια, για να ελευθερωθεί. Η αλήθεια στην ουσία είναι η αποκάλυψη και η επίγνωση του Θεού από τον άνθρωπο. Ο ίδιος ο Κύριος ομολογεί: «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιωάννης ΙΔ/14: 6). Είναι γεγονός ότι σε σχέση με τα σπουδαιότερα ζητήματα της ζωής του ο άνθρωπος δε γνωρίζει την αλήθεια. Ζει μέσα σ’ ένα φαύλο κύκλο ψεμάτων, συμβατικών αληθειών, που πολλές φορές είναι πιο επικίνδυνες και από το ίδιο το ψέμα, γιατί ναρκώνουν τον άνθρωπο και δεν τον αφήνουν να αντιληφθεί την κατάστασή του και να αντιδράσει εναντίον του ψέματος. 

    Μήπως και σήμερα ο άνθρωπος γνωρίζει την αλήθεια για τον ίδιο του τον εαυτό; Μπορεί να γνωρίζει τη χημική σύνθεση του σώματός του ότι αυτή είναι 70% νερό και το υπόλοιπο 30% άζωτο, ασβέστιο, κάλιο, νάτριο κλπ. όμως αυτός είναι ο άνθρωπος; ΄Όχι βέβαια, αυτό είναι το κέλυφος του ανθρώπου. Για την ηθική σύσταση της πραγματικής ζωής του, την αλήθεια τη γνωρίζει; Ασφαλώς όχι, γιατί γύρω από το θέμα αυτό υπάρχει μεγάλη σύγχυση και ψευδαίσθηση. Η μεγάλη διακήρυξη του Θεού για τον άνθρωπος είναι: 

10 καθώς είναι γεγραμμένον ότι δεν υπάρχει δίκαιος ουδέ εις, 

11 δεν υπάρχει τις έχων σύνεσιν δεν υπάρχει τις εκζητών τον Θεόν. 

12 Πάντες εξέκλιναν, ομού εξηχρειώθησαν δεν υπάρχει ο πράττων αγαθόν, δεν υπάρχει ουδέ εις (Ρωμαίους Γ/3: 10-12). 

     Επίσης, 

23 επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού, 

24 δικαιούνται δε δωρεάν με την χάριν αυτού διά της απολυτρώσεως της εν Χριστώ Ιησού, 

25 τον οποίον ο Θεός προέθετο μέσον εξιλεώσεως διά της πίστεως εν τω αίματι αυτού, προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού διά την άφεσιν των προγενομένων αμαρτημάτων διά της μακροθυμίας του Θεού (Ρωμαίους Γ/3: 23-25). 

      Αυτές είναι οι μεγάλες αλήθειες τις οποίες ο εχθρός προσπαθεί να συσκοτίσει και να συγκαλύψει. Άραγε πόσοι άνθρωποι έχουν συναίσθηση αυτών των μεγάλων αληθειών στη ζωή τους; Πόσοι άνθρωποι κάθισαν να εξετάσουν τούτες τις αλήθειες; Δυστυχώς ο άνθρωπος επηρεασμένος από τα ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα δεν μπαίνει στον κόπο να τα εξετάσει όλα αυτά. Αρκείται με το να καλλωπίζει τον εαυτόν του βάζοντας ένα όνομα στη ζωή του: «χριστιανός». Τούτο τ' όνομα το γράφει στο δημοτολόγιο, στο ληξιαρχείο, το γράφει στην ταυτότητα και επαίρεται γι’ αυτό. 

      Ο πολύς κόσμος δε γνωρίζει την αλήθεια για το Θεό. Και εδώ ο εχθρός έχει φέρει σύγχυση μέσα από τα ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα και την παραπληροφόρηση. Θεωρεί ο άνθρωπος ότι ο Θεός είναι μια ανώτερη δύναμη που μπορεί να τον τιμωρήσει ανά πάσα στιγμή και γι’ αυτό προσπαθεί να Τον εξευμενίσει με κάποιες επισκέψεις στις εκκλησίες και με την τήρηση κάποιων νεκρών θρησκευτικών τύπων. Κάπου εδώ εξαντλείται και η σχέση του με το Θεό, χωρίς ποτέ να μάθει την αλήθεια. Πόσοι άνθρωποι μπορούν να συναισθανθούν την αγάπη του Θεού; "Ο Θεός είναι αγάπη" (Α΄ Ιωάννου Δ/4: 8 & 16). Πόσοι άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν τα λόγια του Απ. Παύλου προς τον Τιμόθεο: «ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, και νάρθουν στην επίγνωση της αλήθειας» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4). Πόσοι άραγε μπορούν να συλλάβουν εκείνο το επικό: «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Παντού η αλήθεια βρίσκεται κρυμμένη, καλυμμένη κάτω από πολλά ψέματα. Έτσι νομίζει ο άνθρωπος ότι ο Θεός είναι σκληρός, είναι τιμωρός, έτοιμος να τον κατακεραυνώσει για τις παραβάσεις του. 

      Για τη ζωή μετά το φυσικό θάνατο τι γνωρίζει ο άνθρωπος; Ποια είναι αλήθεια; Υπάρχει ζωή πέρα από τον τάφο ή μερικές φτυαριές από χώμα έρχονται για να εξαφανίσουν για πάντα; Αυτό το θαύμα της ομορφιάς, της αρμονίας και της δύναμης που ονομάζεται ζωή; Αν υπάρχει ζωή πέρα από τον τάφο, ποιοι αλήθεια είναι οι νόμοι που την διέπουν και πώς μπορεί ο άνθρωπος να εξασφαλίσει τους καλύτερους όρους διαβίωσης σ’ εκείνη τη ζωή; Και στο θέμα αυτό, που είναι ιδιαίτερα σοβαρό, υπάρχουν μύριες αντίθετες και αλληλοσυγκρουόμενες μορφές ψεύδους που έρχονται να θολώσουν το μυαλό του ανθρώπου. 

     Τραγικό αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να φεύγει ο άνθρωπος για την άλλη ζωή που είναι αιώνια, εντελώς απροετοίμαστος. Να γιατί ο άνθρωπος πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα έχει ανάγκη «τη ζώνη της αλήθειας». Έχει ανάγκη να γνωρίσει την αλήθεια, όπως αυτή περιέχεται μέσα στη Βίβλο, που είναι το βιβλίο των αποκαλύψεων του Θεού στον άνθρωπο. Δεν μπορεί να αντισταθεί στη μάχη με το κακό ο άνθρωπος, αν δεν γνωρίζει την αλήθεια. Γύρω μας κάθε στιγμή εκτυλίσσεται ένας σκληρός πόλεμος μεταξύ δύο αντιπάλων. Ποια είναι τα ονόματα των αντιπάλων; Το Όνομα του ενός είναι «Αλήθεια» (Ιωάννης ΙΔ/14: 6) και το όνομα του άλλου είναι «πατέρας του ψεύδους» (Ιωάννης Η/8: 44). Αυτός που ονομάζεται «Αλήθεια» είναι ο αναστημένος και δοξασμένος Κύριος Ιησούς Χριστός, ενώ ο αντίπαλος λέγεται διάβολος. Για να γνωρίσουμε καλύτερα τον εχθρό, ας προσέξουμε τα λόγια του Κυρίου που τον χαρακτηρίζουν: «Εκείνος ήτο απ' αρχής ανθρωποκτόνος και δεν μένει εν τη αληθεία, διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, διότι είναι ψεύστης και ο πατήρ αυτού του ψεύδους». Ένας σκληρός και αδιάκοπος αγώνας γίνεται κάθε στιγμή μεταξύ του Θεού και του διαβόλου. Στον αγώνα αυτό ο Χριστός αγωνίζεται για να σώσει τον άνθρωπο και να του χαρίσει αιώνια ζωή κοντά Του και ο διάβολος αγωνίζεται, για να τον απομακρύνει από το Θεό, με σκοπό να τον καταστρέψει και να τον απωλέσει αιώνια. 

     Σε μια τέτοια μάχη, σ’ έναν τόσο σκληρό, αδυσώπητο και αδιάκοπο αγώνα είναι δυνατόν ο Χριστιανός να βγει νικητής, όταν το ψέμα με οποιαδήποτε μορφή και με οποιοδήποτε μέγεθος έχει εισχωρήσει μέσα στη ζωή του; Ασφαλώς “ναι”, εκτός αν χαλαρώσει τη ζώνη της αλήθειας. Αν αυτό συμβεί τότε η πανοπλία θα χάσει τη συνοχή της και το αποτέλεσμα αυτό θα είναι τραγικό. Είπαμε ότι η ζώνη είναι το εξάρτημα εκείνο της πανοπλίας που κρατάει όλα τα άλλα εξαρτήματα στη θέση τους. Αν η ζώνη χαλαρώσει την ώρα της μάχης, τα υπόλοιπα όπλα όχι μόνον δε θα βρίσκονται στη θέση τους, ώστε να μπορούν κατάλληλα να χρησιμοποιηθούν, αλλά θα μετατραπούν και σε εμπόδιο την ώρα της μάχης. 

     Κλείνοντας θα λέγαμε ότι κάθε πιστός πρέπει να ζει μέσα στην αλήθεια του Θεού. Μένοντας μέσα στην αλήθεια, μένουμε μέσα στο Χριστό που έχει πλούσιες και αληθινές υποσχέσεις για κάθε δικό Του παιδί. Αυτά που προσφέρει ο κόσμος και ο εχθρός, που βρίσκεται πίσω του, είναι μάταια και πρόσκαιρα. Εκείνο που θα μείνει ακλόνητο είναι οι υποσχέσεις του Ιησού Χριστού, είναι η αιώνια ζωή που προσφέρει, δωρεάν κατά χάριν (Εφεσίους Β/2: 8) σε κάθε άνθρωπο που θα εμπιστευτεί τη ζωή του σ΄ Αυτόν. Είναι σημαντικό ότι αν η ψυχή πολεμάει για το Χριστό, το ψέμα δε μπορεί να έχει θέση μέσα στη ζωή της. Ούτε το "μικρό", ούτε το "μεγάλο", ούτε το "μαύρο", ούτε το "άσπρο", ούτε το «κατά συνθήκην ψεύδος», ούτε το "συμφεροντολογικό", ούτε το "θρησκευτικό", ούτε κανένα και με οποιαδήποτε μορφή. 

    Ας προσέξουμε ιδιαίτερα μέσα στην πνευματική μας ζωή «τη ζώνη» μας. Πριν προχωρήσουμε για να αναλάβουμε τα όπλα της πανοπλίας του Θεού, ας εξετάσουμε τους εαυτούς μας, αν έχουμε σφιχτοδεμένη τη μέση μας με τη «ζώνη της αλήθειας». 

   Αν αισθανθούμε ότι τη ζώνη μας είναι σφιχτά δεμένη, τότε ας προχωρήσουμε άφοβα και είναι βέβαιο ότι στη μάχη με τον εχθρό θα είμαστε πάνω από νικητές. ---

2. Ο ΘΩΡΑΚΑΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

2. Ο ΘΩΡΑΚΑΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.

«και ενδεδυμένοι τον θώρακα της δικαιοσύνης» (εδ. 14β).

      Μετά από τη ζώνη, η ματιά του Αποστόλου πέφτει πάνω στο θώρακα που φορούσε ο Ρωμαίος στρατιώτης που στεκόταν δίπλα του και τον φρουρούσε. Ο θώρακας θα λέγαμε ότι είναι ένα πουκάμισο φτιαγμένο από χάλυβα που καλύπτει ολόκληρο το στήθος και την κοιλιά του στρατιώτη, προστατεύοντας έτσι τα πλέον ζωτικά σημεία του σώματός του. Ένα τραύμα του στρατιώτη στο χέρι ή στο πόδι δε θα ήταν καίριο και θα μπορούσε με τον καιρό να θεραπευτεί, όμως ένα τραύμα στην καρδιά ή σε άλλα ζωτικά όργανα θα σήμαινε θάνατος. Γι’ αυτό και ο Απ. Παύλος μετά από τη "ζώνη της αλήθειας" αναφέρεται στο θώρακα. Είναι το εξάρτημα που προστατεύει την έδρα της ζωής, που είναι η καρδιά και προφυλάσσει το στρατιώτη από καίρια και μοιραία χτυπήματα στον αγώνα του εναντίον του εχθρού. «ενδεδυμένοι τον θώρακα της δικαιοσύνης». Έχοντας ο άνθρωπος οπλιστεί με τη δικαιοσύνη του Θεού προστατεύει την καρδιά του από τις απάτες του κόσμου καθώς και από τα βέλη του πονηρού τα «πεπυρωμένα». Ο εσωτερικός μας άνθρωπος χρειάζεται ιδιαίτερη προστασία, καθώς τείνει προς το κακό. Ο ίδιος ο Κύριος διακήρυξε: «μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, διότι αυτοί θέλουσι χορτασθή» (Ματθαίος Ε/5: 6). 

    Άραγε τι ακριβώς εννοούμε, όταν λέμε «δικαιοσύνη του Θεού»; Μέσα στο λόγο του Θεού συναντάμε δύο είδη δικαιοσύνης. Η πρώτη είναι η «δικαιοσύνη του Νόμου». Στην περίπτωση αυτή η δικαίωση του ανθρώπου προέρχεται μέσα από την τέλεια και ολοκληρωτική τήρηση του Μωσαϊκού Νόμου. Αν ο άνθρωπος κατόρθωνε σε όλους τους τομείς της ζωής του να υπακούσει κατά πάντα σε όσα προστάζει ο Μωσαϊκός Νόμος, χωρίς καμία εξαίρεση, τότε θα είχε πετύχει τη δικαίωση που προσφέρει ο Νόμος και θα μπορούσε να καυχηθεί και ν' απαιτήσει από το Θεό τη σωτηρία του. Όμως ποιος άνθρωπος θα μπορούσε να ισχυρισθεί ότι το πέτυχε αυτό στη ζωή του; Στην επιστολή του ο Απ. "Ιάκωβος" (κεφ. Β/2, εδ. 10) αναφέρει: «όποιος φυλάξει ολόκληρο τον νόμο, φταίξει όμως σ' ένα, έγινε ένοχος σε όλα». Ας αναλογιστεί ο άνθρωπος όχι τον τελευταίο χρόνο, όχι τον τελευταίο μήνα, αλλά την ημέρα και ώρα που πέρασε, κατά πόσο μπόρεσε να εφαρμόσει το Νόμο του Θεού μέσα στη ζωή του. 

     Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Ζ/7, εδ. 23) είναι ιδιαίτερα διευκρινιστικός: 

19 επειδή, δεν κάνω το αγαθό, που θέλω αλλά, το κακό, που δεν θέλω, αυτό κάνω. 

20 Και αν εγώ κάνω εκείνο που δεν θέλω, δεν το εργάζομαι πλέον εγώ, αλλά η αμαρτία που κατοικεί μέσα μου. 

21 Βρίσκω, λοιπόν, τούτον τον νόμο, ότι, ενώ εγώ θέλω να κάνω το καλό, κοντά μου βρίσκεται το κακό. 

22 Επειδή, βρίσκω μεν ευχαρίστηση στον νόμο τού Θεού κατά τον εσωτερικό άνθρωπο 

23 όμως, βλέπω μέσα στα μέλη μου έναν άλλο νόμο, που αντιμάχεται στον νόμο τού νου μου, και με αιχμαλωτίζει στον νόμο τής αμαρτίας, που είναι μέσα στα μέλη μου. 

24 Ω, ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ ποιος θα με ελευθερώσει από το σώμα αυτού τού θανάτου; 

25 Ευχαριστώ τον Θεό διαμέσου τού Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας. 

    Είναι πλέον φανερό ότι η δικαίωση του ανθρώπου "δια των έργων του Νόμου" είναι ανέφικτη και πρακτικά αδύνατη. Ο Προφήτης "Ησαΐας" (κεφ. ΞΔ/64, εδ. 6) αναφέρει: «πάσα η δικαιοσύνη ημών είναι ως ρυπαρόν ιμάτιον». Ένα βρωμερό κουρέλι είναι η ανθρώπινη δικαιοσύνη και τούτο το βλέπουμε καθημερινά μέσα στη ζωή μας. Στην πράξη η δικαιοσύνη που προέρχεται από το Νόμο είναι ανέφικτη και απρόσιτη για τον άνθρωπο, διότι απαιτεί την πλήρη και σε όλους τους τομείς τήρηση του Νόμου, χωρίς παρεκτροπή είτε με έργο, είτε με λόγο, είτε με τη διάνοιά μας. Ο Απόστολος τονίζει στους Χριστιανούς της Γαλατείας: «αν η δικαίωσις γίνηται διά του νόμου, άρα ο Χριστός εις μάτην απέθανε». Η προσπάθεια του ανθρώπου να σωθεί με τα έργα του ακυρώνει το Έργο του Χριστού και συνεχίζει: «ο νόμος έγινε παιδαγωγός μας στον Χριστό, για να ανακηρυχθούμε δίκαιοι διαμέσου τής πίστης» (Γαλάτας Γ/3: 24). Ο παιδαγωγός των αρχαίων χρόνων που συνόδευε το παιδί στο σχολείο δεν ήταν ο ίδιος δάσκαλος, απλώς οδηγούσε το παιδί στο δάσκαλο. Έτσι και ο Μωσαϊκός νόμος είχε σκοπό να προετοιμάσει και να οδηγήσει τους θεοσεβούμενους Ιουδαίους στον επερχόμενο Μεσσία του κόσμου, αλλά και να αποκαλύψει την αμαρτία. 

       Απέναντι σε μια τέτοια, δια των έργων του Νόμου δικαίωση του ανθρώπινου, ο αιώνιος λόγος του Θεού μας παρουσιάζει ένα άλλο σχέδιο για τη σωτηρία του ανθρώπου. Ένα σχέδιο που το συνέλαβε και το υλοποίησε ο Θεός. Το σχέδιο αυτό είναι τελείως διαφορετικό από το προηγούμενο και είναι το μόνο που μπορεί να επιφέρει τη δικαίωση και τη συμφιλίωση του ανθρώπου με το Θεό και τελικά τη σωτηρία του. Σύμφωνα λοιπόν με αυτό το Θεϊκό σχέδιο για την εξιλέωση των αμαρτιών του ανθρώπου χρειάζονται όχι ανθρώπινα έργα ή άλλες ανθρώπινες προσπάθειες, αλλά χρειάζεται ένα άλλο Έργο. Το Έργο αυτό, που θα φέρει και θα οδηγήσει στην άφεση των αμαρτιών, στην εξιλέωση του ανθρώπου, στη δικαίωσή του απέναντι στον Άγιο Θεό, δεν είναι κάτι που μπορεί να το κάνει ο άνθρωπος. Το Έργο αυτό το συνέλαβε ο Πατέρας Θεός μέσα στην Πανσοφία Του, προ καταβολής κόσμου (Α' Πέτρου Α/1: 20) και το υλοποίησε ο Ιησούς Χριστός. Τούτο το Έργο της Σωτηρίας προσφέρεται από το Θεό σε κάθε άνθρωπο δωρεάν, κατά χάριν (Εφεσίους Β/2: 8). 

     Όταν ο Απ. Παύλος μας παραγγέλλει να ντυθούμε το θώρακα της δικαιοσύνης, δεν εννοεί το θώρακα που προέρχεται από την τήρηση του Νόμου. Ο ίδιος ο Απόστολος στην επιστολή «προς Φιλιππησίους» (κεφ. Γ/3, εδ. 6) αναφέρει ότι όταν ήταν μακριά από το Χριστό, ως προς τη δικαιοσύνη που απαιτεί ο Νόμος, υπήρξε στα μάτια του κόσμου και στα μάτια τα δικά του άμεμπτος, ακέραιος. Όταν όμως γνώρισε το Χριστό κατάλαβε ότι η δική του δικαιοσύνη ήταν σκύβαλα (Φιληππησίους Γ/3: 8), δεν είχε καμία απολύτως αξία και γι’ αυτό έσπευσε να ενωθεί με το Χριστό, γιατί δεν είχε, όπως ομολογεί, τη δυνατότητα να αποκτήσει μόνος του τη δικαίωση με την τήρηση του Νόμου, αλλά μόνο αυτή που παρέχεται μέσω της πίστης μας στο Χριστό (εδ. 9). 

       Το Έργο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου που ισχύει για όλους τους ανθρώπους όλων των αιώνων είναι το Έργο του Σταυρού του Χριστού. Πρόκειται για το θάνατο του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Το Έργο αυτό ήταν αναγκαίο, διότι έπρεπε να ικανοποιηθεί η δικαιοσύνη του Θεού, εξαιτίας της ανθρώπινης παράβασης. Δεν μπορούσε ο Θεός να πει: «αθώος ο άνθρωπος που αμάρτησε», γιατί έτσι ο δίκαιος Θεός θα καταστρατηγούσε τη δικαιοσύνη και θα γινόταν άδικος. Ο μόνος τρόπος ήταν να πεθάνει ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας του, διότι ο «μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Όμως ο Θεός από αγάπη δεν άφησε τον αμαρτωλό άνθρωπο να πεθάνει και να χαθεί αιωνίως μέσα στην αμαρτία του. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωκε τον Υιόν Αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Έδωσε ο Θεός τον Υιόν Του το μονογενή και πέθανε πάνω στο σταυρό ως αντικαταστάτης μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας. Πέθανε ο Χριστός πάνω στο σταυρό και πλήρωσε για τις δικές μου και τις δικές σου αμαρτίες, για να μην πεθάνω εγώ και εσύ, αλλά δια της θυσίας Αυτού να έχουμε αιώνια ζωή (Α΄ Ιωάννου Β/2: 25). 

    Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Γαλάτας» (κεφ. Γ/3, εδ. 13) αναφέρει: «ο Χριστός εξηγόρασεν ημάς εκ της κατάρας του νόμου, γενόμενος κατάρα υπέρ ημών, διότι είναι γεγραμμένον επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου». Στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Θ/9, εδ.12) αναφέρει: «ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά δια του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν». Επίσης στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Γ/3, εδ. 25) αναφέρει: «τον οποίο (Χριστό) όρισε ο Θεός να γίνει, δια της πίστεως, το μέσο εξιλέωσης με το ίδιο Του το αίμα, και να φανεί έτσι η δικαιοσύνη Του και για τα αμαρτήματα του παρελθόντος, τα οποία παραβλέφθηκαν». 

       Τώρα ο Χριστός αναστημένος και δοξασμένος, καθισμένος στα δεξιά του Πατέρα καλεί τον κάθε άνθρωπο να πάει κοντά Του και να Τον γνωρίσει προσωπικά. "Έλα, Θωμά, να με γνωρίσεις, Γιώργη, Μαρία….."  Ο Ιωάννης, ο μαθητής της αγάπης, μας αναφέρει: «Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν (Ιωάννης Α/1: 12, 13). 

Ο άνθρωπος που θα αναγνωρίσει την αμαρτωλότητά του, που θα ταπεινωθεί μπροστά στο Θεό και θα επικαλεστεί το σωτήριο Έργο του Χριστού μέσα στη ζωή του, γίνεται παιδί του Θεού. Μα ίσως πει κάποιος όλοι δεν είμαστε «παιδιά του Θεού», ο Θεός δε μας δημιούργησε όλους; Όλοι είμαστε δημιουργήματα του Θεού, "παιδιά του Θεού" είναι μόνον εκείνοι που αναγνώρισαν τον απεσταλμένο Μεσσία του κόσμου και πίστεψαν σ’ Αυτόν καθώς και στο τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο Σωτηρίας, που Αυτός έκανε πάνω στο σταυρό (Ιωάννης Α/1: 12). Σε κάθε δικό Του παιδί ο Θεός έρχεται να διαγράψει το αμαρτωλό παρελθόν του, καθώς για τις όποιες αμαρτίες του έχει πληρώσει ο Χριστός. Στο βιβλίο των "Πράξεων των Αποστόλων" (κεφ. ΙΖ/17, εδ. 30) αναφέρεται: 

30 Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι, 

31 διότι προσδιώρισεν ημέραν εν ή μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη, διά ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών. 

     Συνεπώς ο λυτρωμένος του Χριστού δε χρωστάει τίποτα. Είναι άγιος του Θεού, γι’ αυτόν έχει πληρώσει ο Χριστός με το ίδιο Του το αίμα. Αν κάποιος ξένος πληρώσει για ένα φυλακισμένο, από τη στιγμή της καταβολής των χρημάτων ο φυλακισμένος είναι ελεύθερος, δε διώκεται για τις πράξεις του παρελθόντος της ζωής του. Πλήρωσε γι’ αυτόν κάποιος άλλος. Ο αμαρτωλός άνθρωπος που θέλει να εξιλεωθεί μπροστά στο Θεό πρέπει να στηριχθεί στο Έργο που έκανε γι’ αυτόν ο Χριστός πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Συνεπώς η συνείδηση του αμαρτωλού δεν πρέπει να ζητήσει την ανάπαυση μέσα από διάφορα εξιλεωτικά έργα, αλλά στη δράση του Θεού όπως αυτή εκδηλώνεται στο Πρόσωπο και το Έργο του Χριστού. 

    Με άλλα λόγια πρέπει ο αμαρτωλός να εγκαταλείψει το «Εγώ» του και να πιστέψει στο εξιλαστήριο Έργο του Χριστού. Να γιατί συνεχώς στην Καινή Διαθήκη και κυρίως στις επιστολές των Αποστόλων υπάρχει διαρκώς η επανάληψη των φράσεων: «άφεσις αμαρτιών εν τω αίματι του Χριστού», «απολύτρωσις εν τω Χριστώ», «σωτηρία εν Αυτώ», «δι’ Αυτού». Αυτές οι φράσεις μας βεβαιώνουν ότι οι αμαρτίες μας συγχωρέθηκαν και δεν απαιτούνται περαιτέρω δικές μας ενέργειες. Το βρώμικο παρελθόν μας το καθάρισε ο Χριστός, ο οποίος έχει εξουσία από τον Πατέρα Θεό να συγχωρεί αμαρτίες επί της γης (Λουκάς Ε/5: 24). 

      Αυτός είναι ο τρόπος δικαίωσης του ανθρώπου, αυτός είναι ο θώρακας της δικαιοσύνης του Θεού, ο οποίος είναι ο μόνος προσιτός στον άνθρωπο. Είναι η δικαιοσύνη του ίδιου του Κυρίου Ιησού Χριστού. Καθώς ο Απ. Παύλος νουθετεί τον νεαρό Τιμόθεο στην πίστη, του επισημαίνει: «Και αναντιρρήτως το μυστήριον της ευσεβείας είναι μέγα ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν πνεύματι, εφάνη εις αγγέλους, εκηρύχθη εις τα έθνη, επιστεύθη εις τον κόσμον, ανελήφθη εν δόξη» (Α΄ Τιμοθέου Γ/3: 16). 

       Το μυστήριο της ενσάρκωσης του Υιού του Θεού, που κατέληξε στο σταυρό του Γολγοθά, σκοπό είχε την κατεργασία αυτού του θώρακα της δικαιοσύνης του Χριστού. Ήταν ανάγκη σύμφωνα με το Μωσαϊκό Νόμο ο άνθρωπος να ζήσει μας ζωή πλήρους υποταγής, απόλυτης υπακοής στο θέλημα του Θεού, μια ζωή εντελώς απαλλαγμένη από την αμαρτία. Αυτό όμως που ήταν αδύνατον για τον άνθρωπο το έκανε ο Ιησούς Χριστός με τη ζωή Του. Η ζωή Του ήταν μια ζωή τέλειας υπακοής και τέλειας εξάρτησης από τον Πατέρα Θεό. Ως αντιπρόσωπος του ανθρώπου πρόσφερε στο Θεό μια ζωή πλήρους υποταγής στο θέλημά Του. Τούτη τη ζωή, την άγια, την άσπιλη, την αμόλυντη την πήρε ο Κύριος και την κάρφωσε πάνω στο σταυρό, χύνοντας σταγόνα – σταγόνα το πολύτιμό Του αίμα. Ο Απ. Ιωάννης μας αναφέρει: «εν τούτω είναι η αγάπη, ουχί ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ' ότι αυτός ηγάπησεν ημάς και απέστειλε τον Υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών» (Α΄ Ιωάννου Δ/4: 10). Επίσης ο Απ. Μάρκος μας αναφέρει: «ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθή, αλλά δια να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Μάρκος Ι/10: 45). 

     Έτσι σφυρηλατήθηκε ο θώρακας της δικαιοσύνης του Θεού εν Χριστώ Ιησού. Και αυτή ήταν η δικαιοσύνη που προέρχονταν από το Νόμο του Θεού, τον οποίον ο Κύριος Ιησούς Χριστός τήρησε μέχρι και την τελευταία του κεραία. Τούτη λοιπόν τη δικαιοσύνη την προσφέρει ο Χριστός στον άνθρωπο, ώστε με αυτήν ο άνθρωπος να αντιμετωπίσει το Νόμο του Θεού. Αυτό ακριβώς εννοεί ο Απ. Παύλος, όταν αναφέρει: «και να βρεθώ σ' αυτόν, μη έχοντας δική μου δικαιοσύνη, αυτή από τον νόμο, αλλά εκείνη διαμέσου τής πίστης τού Χριστού, τη δικαιοσύνη, αυτή από τον Θεό διαμέσου τής πίστης». (Φιλιππησίους Γ/3: 9). Λέει ο Απόστολος: "αυτή είναι η επιθυμία μου". «Να βρεθώ μπροστά στο Θεό ενωμένος με το Χριστό μην έχοντας δική μου δικαιοσύνη που είναι ένα ράκος, αλλά να βρεθώ με τη δικαιοσύνη του Ιησού Χριστού». 

       Αυτό ακριβώς συμβαίνει την ώρα της αναγέννησης του ανθρώπου (Ιωάννης Γ/3: 3). Ο άνθρωπος πετάει μακριά από πάνω του το θώρακα της δικής του δικαιοσύνης, που πάντα είναι διάτρητος από την αμαρτία και φοράει το θώρακα της δικαιοσύνης του Χριστού. Ο προφήτης Ησαΐας έχοντας εμπειρία όλων αυτών αναφωνεί: «με ενέδυσεν ιμάτιον σωτηρίας, με εφόρεσεν επένδυμα δικαιοσύνης» (Ησαΐας ΞΑ/61: 10). Με την αναγέννηση μια καινούρια ζωή, με καινούργια καρδιά υπάρχει και χτυπά μέσα στο Χριστιανό και ο θώρακας της δικαιοσύνης του Χριστού αυτήν την καρδιά έρχεται να προστατεύσει μέσα μας. Πλέον ο κάθε πιστός άνθρωπος είναι ντυμένος με τη δικαιοσύνη του Θεού, «διότι τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν έκαμεν υπέρ ημών αμαρτίαν, δια να γείνωμεν ημείς δικαιοσύνη του Θεού δι' αυτού» (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 21). 

     Ο θώρακας του χριστιανού που τον προστατεύει από τα πεπυρωμένα βέλη του εχθρού είναι η δικαιοσύνη του Χριστού, είναι το αποτέλεσμα του Έργου της θυσίας Του, το οποίο άρχισε με τη βάπτισή Του από τον Ιωάννη στον Ιορδάνη, όταν ο Κύριος ζήτησε να βαπτιστεί από τον Πρόδρομο, λέγοντας «διότι ούτως είναι πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην» (Ματθαίος Γ/3: 15), συνεχίστηκε στο σταυρό του Γολγοθά, όπου εκεί φορτώθηκε την αμαρτία ολόκληρης της ανθρωπότητας. Έτσι έγινε «ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάννης Α/1: 29).

       Ως χριστιανοί έχουμε απόλυτη ανάγκη το θώρακα της δικαιοσύνης του Χριστού, γιατί ο αγώνας μας είναι σκληρός και άνισος και αν στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις είναι βέβαιο ότι θα αποτύχουμε. Αν ο άνθρωπος δεν έχει την εμπειρία της αναγέννησης, ώστε να λάβει το θώρακα της δικαιοσύνης του Χριστού και κατέβει στη μάχη στηριζόμενος στο διάτρητο θώρακα της δικής του δικαιοσύνης, η ήττα που θα υποστεί θα είναι δεινή και ολοκληρωτική. Αν κατέβει «ντυμένος» με τη δικαιοσύνη του Χριστού, τότε θα είναι νικητής, γιατί Εκείνος είναι ο δυνάμενος, γιατί Εκείνος νίκησε και με τη δύναμη Εκείνου θα είμαστε και εμείς νικητές. 

     Το μήνυμα του Χριστού που απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο είναι: «Μη φοβού εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος και ο ζων, και έγινα νεκρός, και ιδού, είμαι ζων εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν, και έχω τα κλειδία του άδου και του θανάτου» (Αποκάλυψη Α/1: 17,18).---

3. ΤΑ ΥΠΟΔΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ.

3. ΤΑ ΥΠΟΔΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ. 

«έχοντες υποδεδημένους τους πόδας με την ετοιμασίαν του ευαγγελίου της ειρήνης» (εδ.15). 

        Καθώς ο Απ. Παύλος παρατηρεί το Ρωμαίο στρατιώτη μετά από τη «ζώνη της αλήθειας» και τον «θώρακα της δικαιοσύνης», το βλέμμα του πέφτει στα υποδήματα που φοράει στα πόδια του. Οι Ρωμαίοι έδιναν ιδιαίτερη σημασία στα υποδήματα των στρατιωτών τους και τα κατασκεύαζαν με μεγάλη τεχνική και επιμέλεια, διότι οι λεγεώνες της αυτοκρατορίας είχαν μεγάλες, ατέλειωτες πορείες να κάνουν και τεράστιες αποστάσεις να διανύσουν. Σκοπός τους ήταν να μπορούν οι στρατιώτες να μετακινούνται γρήγορα, εύκολα και με ασφάλεια από τη μία άκρη της αυτοκρατορίας στην άλλη κάθε φορά που παρουσιαζόταν κάποιο πρόβλημα. Ένα ζευγάρι από καλά και στερεά υποδήματα ήταν πολύ μεγάλο εφόδιο για το στρατιώτη ιδιαίτερα της εποχής εκείνης. 

    Καθώς όλα όσα αναφέρουμε είναι συμβολισμοί, θα λέγαμε μεταφέροντας τα πράγματα στον πνευματικό τομέα ότι και ο στρατιώτης του Χριστού έχει ανάγκη από ένα ζευγάρι καλά και γερά υποδήματα, για να τρέξει να διακηρύξει το Ευαγγέλιο του Χριστού σε οποιονδήποτε θέλει να ακούσει. Το να μιλήσεις στον άνθρωπο για το Χριστό είναι πολύ σημαντικό, διότι πώς θα γνωρίσουν οι άνθρωποι το Θεό, αν εμείς δεν είμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι να Τον κηρύξουμε; (Ρωμαίους Ι/10: 13-15). Άλλωστε σύμφωνα με το λόγο του Θεού «η πίστη είναι διαμέσου τής ακοής, η δε ακοή διαμέσου τού λόγου τού Θεού» (Ρωμαίους Ι/10: 17). 

      Μιλάμε για πορείες στρατιωτών, όμως στην περίπτωση του Χριστιανού θα πρέπει να μιλάμε στον ενικό για πορεία, γιατί ολόκληρη η ζωή του Χριστιανού είναι μια μεγάλη πορεία. Τούτη την πορεία πόσο ωραία και πόσο χαρακτηριστικά μας την παρουσιάζει ο Ιωάννης Βουνιάνος στο βιβλίο του «ο Χριστιανός αποδημητής». Ολόκληρο το έργο του είναι μια αλληγορία και δείχνει την πορεία ενός ανθρώπου που ξεκινά από την πόλη της απώλειας, περνά μέσα από μεγάλες περιπέτειες και αμέτρητους κινδύνους, συναντά διάφορα κάστρα, πότε εχθρικά και πότε φιλικά, δίνει σκληρές μάχες, συνδέεται με άλλους οδοιπόρους και τους ενισχύει ώστε να μπορέσουν κι αυτοί να συνεχίσουν την πορεία τους. Από τη συναναστροφή μαζί τους ενισχύεται και ο ίδιος, ώσπου επί τέλους μετά απ’ όλα αυτά φτάνει στο όμορφο τέρμα της πορείας του, την πόλη του ουρανού. 

       Συνεπώς μια πορεία είναι η χριστιανική ζωή και αυτό μας το τονίζει ιδιαίτερα ο λόγος του Θεού. Ο Απ. Παύλος μας επισημαίνει στην πορεία αυτή «να περιπατούμε αξίως της πρόσκλησής, με την οποία προσκληθήκαμε» (Εφεσίους Δ/4: 1) και στην ίδια επιστολή μας συμβουλεύει πως να περιπατούμε στην καθημερινή μας πορεία: «προσέχετε λοιπόν πως να περιπατείτε ακριβώς, μη ως άσοφοι, αλλ' ως σοφοί εξαγοραζόμενοι τον καιρό, επειδή οι ημέρες είναι πονηρές» (Εφεσίους Ε/5: 15-16). Και συνεχίζει ο Απόστολος «Διότι αυτού ποίημα είμεθα, κτισθέντες εν Χριστώ Ιησού προς έργα καλά, τα οποία προητοίμασεν ο Θεός διά να περιπατήσωμεν εν αυτοίς» (Εφεσίους Β/2: 10). Τα υποδήματα θα τα χρησιμοποιήσουμε, για να περπατήσουμε σε "έργα καλά" τα οποία ετοίμασε ο Θεός. 

     Αλήθεια ποια είναι αυτά τα καλά έργα; Ασφαλώς πρόκειται για την καθημερινή βίωση και εφαρμογή του λόγου του Θεού στη ζωή μας, αλλά και για τη διάδοση του Ευαγγελίου της ειρήνης του Χριστού και σε άλλες ψυχές που ζουν μέσα στο σκοτάδι της άγνοιας, μέσα στο σκοτάδι των ανθρώπινων θρησκευτικών συστημάτων που κρατάνε εγκλωβισμένο τον άνθρωπο, μακριά από το Θεό. Είναι ανάγκη τούτοι οι άνθρωποι που είναι δέσμιοι του εχθρού να γνωρίσουν την αλήθεια του ευαγγελίου, η οποία έχει τη δύναμη να τους ελευθερώσει (Ιωάννης Η/8: 32). Πόσες φορές και για πόσο χρονικό διάστημα τούτα τα υποδήματα τα αφήσαμε αχρησιμοποίητα, πεταμένα σε μια γωνιά στηριζόμενοι στη δική μας εγωιστική απόλαυση και αγνοώντας τις πνευματικές ανάγκες που υπάρχουν γύρω μας.

       Ας θυμηθούμε άλλη μια φορά την όμορφη εκείνη λεπτομέρεια της παραβολής του λεγόμενου «ασώτου υιού» (Λουκάς ΙΕ/15: 11 - 32). Όταν ο μικρότερος γιος επιστρέφοντας από τη μακρινή χώρα της ασωτίας εξομολογήθηκε στον πατέρα του την αμαρτία του, ο πατέρας έδωσε εντολή να φέρουν και να τον ντύσουν με τη στολή την πρώτη, να του βάλουν δαχτυλίδι στο δάχτυλο και να του φορέσουν υποδήματα στα πόδια του. Όχι μόνον η στολή η πρώτη με την οποία αντικατέστησε για πάντα τα ράκη της αμαρτίας του, όχι μόνον δαχτυλίδι στο χέρι, που θα δείχνει σε όλους ότι είναι γιος και κληρονόμος του πατέρα του, αλλά και υποδήματα στα πόδια του για να τρέξει και ένα εργαστεί στα χωράφια του Πατέρα του. Αυτός που τόσα χρόνια δούλεψε μέσα στην αμαρτία και δαπάνησε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του μέσα στην ασωτία, τώρα θα πρέπει να εργαστεί με επιμέλεια και υπομονή μέσα στα χωράφια του πατέρα του. Για να το πετύχει αυτό χρειάζεται ένα ζευγάρι στερεά υποδήματα. Ούτε λοιπόν του ασώτου η νέα στολή, αλλά ούτε και η δική μας η πανοπλία είναι πλήρης χωρίς τα υποδήματα. 

       Ο Προφήτης "Ησαΐα  (κεφ. ΝΒ/52, εδ. 7) αναφέρει: «πόσο ωραία είναι επάνω στα βουνά τα πόδια εκείνου που ευαγγελίζεται, εκείνου που κηρύττει ειρήνη! Εκείνου που ευαγγελίζεται αγαθά, εκείνου που κηρύττει σωτηρία, εκείνου που λέει στη Σιών: Ο Θεός σου βασιλεύει!» Μιλάει εδώ ο Ησαΐας προφητικά για την ημέρα εκείνη που αγγελιοφόροι θα διέσχιζαν κάμπους και βουνά, ατέλειωτους δρόμους για να έρθουν στη Βαβυλώνα και να αναγγείλουν στους εξόριστους του Ισραήλ, που βρίσκονταν εκεί, ότι η περίοδος της εξορίας τους έληξε και πλέον από δω και στο εξής αρχίζει μια περίοδος ειρήνης και ελευθερίας. Είχαν περάσει εβδομήντα ολόκληρα χρόνια σκλαβιάς, ερήμωσης του βασιλείου του Ιούδα από το έτος 586 π.Χ. που καταλήφθηκε από το βασιλιά της Βαβυλώνας τον Ναυουχοδονόσορα, σύμφωνα με τις προφητείες (Β΄ Βασιλέων ΚΕ/25, εδ. 22-26 & Β΄ Χρονικών ΛΣ/36, εδ. 20,21). Τώρα βρισκόμαστε στο έτος 536 π.Χ. και η αυτοκρατορία της Βαβυλώνας έχει υποταχθεί στους Μηδο – Πέρσες βασιλιάς της οποίας είναι ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα της παγκόσμιας ιστορίας, ο Κύρος ο Μέγας (600 – 530 π.Χ.) και με διάταγμά του ο Βασιλιάς επιτρέπει την απελευθέρωση των Ιουδαίων και την επιστροφή τους στην Ιερουσαλήμ. 

     Αυτό που έγινε τότε στους υπόδουλος Ισραηλίτες γίνεται και σήμερα σε σχέση με την πνευματική εξορία. Τα ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα, που συμβολίζουν τα φύλλα της συκιάς με τα οποία προσπάθησε να ντυθεί ο άνθρωπος (Γένεση Γ/3: 7) και δεν μπόρεσε, έχουν βυθίσει τον κόσμο σε μια σύγχυση και σ’ ένα σκοτάδι πνευματικό. Οι ανθρώπινες θρησκείες αντί να «ντύσουν» τον άνθρωπο τον άφησαν γυμνό ανάμεσα στους αιώνες και καθώς η ιστορία φθάνει στο τέλος της, βλέπουμε στις ημέρες μας ο άνθρωπος να είναι περισσότερο «γυμνός» από κάθε άλλη εποχή. Ο εχθρός εκμεταλλευόμενος την αμαρτία του ανθρώπου επέβαλε παντού σύγχυση και άγνοια. Όμως ο Θεός δεν εγκαταλείπει τον άνθρωπο στα χέρια του εχθρού. Στέλνει και σήμερα αγγελιοφόρους Του σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, να μιλήσουν για την Αλήθεια, για την αιώνια σωτηρία που προσφέρει δια Ιησού Χριστού, να δείξουν την Αγάπη και το Έλεός Του στον εξόριστο, στον υποδουλωμένο πνευματικά άνθρωπο. Αμέτρητοι αγγελιοφόροι του Θεού πάνω στον κόσμο διακηρύττουν και σήμερα τη μεγάλη αλήθεια ότι «μόνον ο Χριστός σώζει» (Πράξεις Δ/4: 12). 

      Ο Κύριος καλεί κάθε δικό Του παιδί να γίνει αγγελιοφόρος Του. Η εντολή προς τους μαθητές ήταν και είναι: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς και ιδού, εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος». (Ματθαιος ΚΗ/28: 19,20). «Πορευθέντες», σημαίνει ότι έχει πορεία η ζωή του Χριστιανού. Πρόκειται για μια πορεία που γίνεται κάτω από δύσκολες συνθήκες και η οποία συνοδεύεται από μια μεγάλη υπόσχεση. «Θα είμαι μαζί σας», λέγει Κύριος, «πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος». Σε όλους αυτούς που θα υπακούσουν, σ’ αυτούς που θα βάλουν τα υποδήματά τους και θα βαδίσουν, για να φέρουν τα καλά νέα της σωτηρίας του Χριστού και σε άλλους ανθρώπους ο Κύριος έχει υποσχεθεί ότι θα είναι μαζί τους όχι για κάποια χρονική περίοδο, αλλά «πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος». Η φράση “συντέλεια του αιώνα” σημαίνει το “τέλος του κόσμου”. Σ’ αυτήν την αποστολή και σ’ αυτή τη διαβεβαίωση που τους έδωσε ο Κύριος τι έκαναν οι μαθητές, που θα πρέπει να κάνει και ο κάθε πιστός μαθητής Του σήμερα; «Εκείνοι δε εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού, συνεργούντος του Κυρίου, και βεβαιούντος το κήρυγμα διά των επακολουθούντων θαυμάτων» (Μάρκος ΙΣ/16: 20). 

      Ένας «επίλεκτος» Εβραίος, που άκουγε στο όνομα Σαύλος, τρέχει μαζί με τη συνοδεία του στο δρόμο της Δαμασκού για να υπηρετήσει τη θρησκεία του, για να εξοντώσει τους Χριστιανούς. Μια αστραπή και μια φωνή από τον ουρανό τον έκαναν να γίνει βουβός και να μείνει τυφλός (Πράξεις ΚΒ/22: 6-13). Καθώς ο Σαύλος συνειδητοποιεί τη δύναμη του Θεού, δύο κρίσιμες ερωτήσεις βγαίνουν από τα χείλη του: 

1/ «Ποιος είσαι Κύριε;». Για να έρθει αμέσως η απάντηση: «Εγώ είμαι ο Ιησούς τον οποίον εσύ διώκεις». 

2/ «τι θέλεις να κάνω;» 

       Αυτά είναι τα πρώτα λόγια του τρομαγμένου Σαύλου. Ο Θεός τότε σηκώνει έναν αγγελιοφόρο Του και του λέει: «Ανανία σήκω, φόρεσε τα υποδήματά σου, τα υποδήματα της ετοιμασίας του Ευαγγελίου και πήγαινε να συναντήσεις το Σαύλο που τούτη την ώρα προσεύχεται και να του εξηγήσεις ποιος Είμαι και τι θέλω απ’ αυτόν». 

      Ένας Αιθίοπας (Πράξεις Η/8: 27) έχει γνωρίσει τους δικούς του Θεούς και έχει διαπιστώσει ότι οι θεοί του δεν μπορούν «ούτε να αγαθοποιήσουν, ούτε να κακοποιήσουν» (Ιερεμίας Ι/10: 5), γιατί είναι ψεύτικοι, γιατί είναι διανοήματα και έργα χειρών ανθρώπων. Ο πόθος του για να γνωρίσει τον αληθινό Θεό τον φέρνει στην Ιερουσαλήμ. Εκεί έπεσε στα χέρια του ένα χειρόγραφο από προφητείες του Ησαΐα (κεφ. ΝΓ/53) και άρχιζε να διαβάζει. Το δε χωρίον της γραφής, το οποίον ανεγίνωσκεν, ήτο τούτο. «Εφέρθη ως πρόβατον επί σφαγήν και ως αρνίον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ανοίγει το στόμα αυτού. Εν τη ταπεινώσει αυτού αφηρέθη η κρίσις αυτού την δε γενεάν αυτού τις θέλει διηγηθή; διότι σηκώνεται από της γης η ζωή αυτού» (Πράξεις Η/8: 26-35). Ο άνθρωπος διάβαζε, αλλά δεν καταλάβαινε τι ήθελε να πει ο προφήτης. Ο Θεός έδωσε εντολή στο Φίλιππο και του είπε: «Σήκω, βάλε τα υποδήματά σου και πήγαινε στην ερημιά της Γάζας». Εκεί θα βρεις μια διψασμένη ψυχή που εκζητά το Θεό. Πήγαινε να του εξηγήσεις ότι το πρόβατο που σφαγιάστηκε άφωνο, που δεν άνοιξε το στόμα Του να διαμαρτυρηθεί, είναι ο Χριστός. Θυσιάστηκε Αυτός και πλήρωσε για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, πέθανε πάνω στο σταυρό ως αντικαταστάτης μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας. Η συνάντηση έγινε και το αποτέλεσμα μας το περιγράφει ο λόγος του Θεού: «επορεύετο την οδόν αυτού χαίρων». Έφυγε χαρούμενος ο Αιθίοπας, γιατί γνώρισε το Χριστό, βαπτίστηκε, αναγεννήθηκε από το Πνεύμα το Άγιο και πλέον επιστρέφει στην πατρίδα του «νέον κτίσμα» (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 17). 

    Στον ουρανό θα δούμε ανθρώπους με σκονισμένα, ταλαιπωρημένα, φθαρμένα από το πολύ περπάτημα υποδήματα. Θα δούμε τον Ιεραπόστολο Ιωάννη Πάτον που «περπάτησε» και έφερε το Ευαγγέλιο σε νησιά ανθρωποφάγων του Ειρηνικού, για να πέσει στο τέλος θύμα της αποστολής του. Θα δούμε τον Ιεραπόστολο Κώστα Μακρή που έφθασε στη Νέα Γουινέα μέσα σε μολυσματικές ασθένειες και κινδύνους, για να μεταφέρει το Ευαγγέλιο στους Ιθαγενείς. Στην κηδεία του που έγινε πριν από μερικά χρόνια, στην οποία παραβρέθηκα, είδα να έχουν έρθει ιθαγενείς από τη Νέα Γουινέα. Έτσι προχώρησε και προχωράει και σήμερα το Ευαγγέλιο του Χριστού και στην Αφρική, στην Ασία, στην Κίνα. Θα δούμε στον ουρανό ανθρώπους με φθαρμένα υποδήματα που έτρεξαν, για να φέρουν παρηγοριά σε κάποιες ψυχές που την είχαν ανάγκη, να στηρίξουν, να ενθαρρύνουν, να φέρουν το μήνυμα της αγάπης του Χριστού. Τι τραγική εικόνα, βαθιά χαραγμένη μέσα μου, να σε κοιτάξει στα μάτια ο αδελφός, ο φίλος, ο συγγενής, ο δικός σου άνθρωπος που περνάει μέσα από μια σκληρή δοκιμασία και να σου πει: «Σε ζητούσα, σε είχα ανάγκη, σε ήθελα κοντά μου……. και δεν ήρθες». 

      Εκείνος που χρησιμοποιεί τακτικά τα υποδήματά του, για να φέρει τα καλά νέα του Ευαγγελίου, έχει πολύ υψηλό πνευματικό ανοσοποιητικό σύστημα και δεν προσβάλλεται εύκολα από τις επιθέσεις του εχθρού. Αντίθετα ο οκνηρός χριστιανός είναι εκτεθειμένος στις επιθέσεις του εχθρού και βρίσκεται διαρκώς σε μεγάλο κίνδυνο. Ας είμαστε προσεκτικοί. Έχει μεγάλη σημασία στη ζωή μας η πνευματική μας υπόδηση. Αν θέλουμε να έχουμε νίκες, θα πρέπει κάθε στιγμή να είμαστε υποδεμένοι τους πόδας με την ετοιμασία του ευαγγελίου της ειρήνης. Ας προσέξουμε πώς βαδίζουμε, αλλά και πού βαδίζουμε. Ο Κύριος θα μας προστατεύσει και θα μας χαρίσει ειρήνη μόνον, αν βαδίζουμε στους δρόμους του δικούς Του. Να θυμόμαστε πάντοτε εκείνον τον άνθρωπο που αναφέρεται στην «παραβολή του καλού Σαμαρείτη» (Λουκάς Ι/10: 30). Ο άνθρωπος αυτός «κατέβαινε από Ιερουσαλήμ εις Ιεριχώ». Δηλαδή άφηνε την Ιερουσαλήμ που ήταν ο Ναός και η παρουσία του Θεού και πήγαινε στην Ιεριχώ η οποία ήταν μία καταραμένη πόλη, εξαιτίας της απιστίας της (Ιησούς τ. Ναυή Σ/6: 26). Ο άνθρωπος αυτός, που είναι ο εκπρόσωπος μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας, επέλεξε να βαδίσει σ’ ένα δρόμο που όλο και πιο πολύ τον απομάκρυνε από το Θεό. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας πορείας είναι προδιαγεγραμμένο: «και εις ληστάς περιέπεσεν». Ληστές και λήσταρχοι περιμένουν τον άνθρωπο που βαδίζει σε δρόμους μακριά από το Θεό. 

       Ας βαδίζουμε στους δρόμους του Θεού, γεμάτοι από προσευχή, από λόγια αγάπης, ενθάρρυνσης, ευαγγελισμού, με συνεχή επικοινωνία με το Θεό έχοντας σαν αίτημα μέσα στην καρδιά μας ο Θεός να «ανοίξει θύρα» μέσα στη ζωή μας, για να μιλήσουμε σύμφωνα με το λόγο Του. Ο Απ. Παύλος προς τους Χριστιανούς των Κολοσσών αναφέρει: «προσεύχεστε και για μας, για να μας ανοίξει ο Θεός θύρα τού λόγου, για να μιλήσουμε το μυστήριο του Χριστού, για το οποίο και είμαι φυλακισμένος» (Κολοσσαείς Δ/4: 3). Μα, Παύλε, τόσα προβλήματα έχεις με την υγεία σου, τα μάτια σου αμαυρώθηκαν και δε βλέπεις καλά (Β΄ Κορινθίους ΙΒ/12: 9), διώκεσαι από τον κοινωνικό περίγυρο (Β΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 25-27), είσαι μέσα στη φυλακή, δεν έχεις ένα παλτό να βάλεις τους ώμους σου (Β΄ Τιμοθέου Δ/4: 13) και βάζεις μοναδικό σκοπό στη ζωή σου και στην προσευχή σου «να μας ανοίξει ο Θεός θύρα τού λόγου, για να μιλήσουμε το μυστήριο του Χριστού». Ναι. Μάθαμε να προσευχόμαστε για μας, για την οικογένειά μας, για θέματα γύρω από την καθημερινή μας ζωή που έχουμε ανάγκη, όμως ο Κύριος μας προτρέπει: «ζητάτε πρώτα τη βασιλεία τού Θεού, και τη δικαιοσύνη του και όλα αυτά θα σας προστεθούν» (Ματθαίος Σ/6: 33). 

      Μπορεί ανά πάσα στιγμή ο Θεός να μας χρησιμοποιήσει για τα σχέδια τα δικά Του. Μπορεί να «ανοίξει θύρα» στον καθέναν από μας για θαυμαστά πράγματα, να μιλήσουμε για την Αγάπη Του, να τρέξουμε, να κυνηγήσουμε τον εχθρό και να ελευθερώσουμε ανθρώπους που είναι δέσμιοι του εχθρού της ψυχής, του ανθρωποκτόνου σατανά. Ο Κύριος θέλει να δοξαστεί «εν τω μέσω ημών» (Ιερεμίας ΙΔ/14: 9). ---

4. Η ΑΣΠΙΔΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ.

4. Η ΑΣΠΙΔΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ. 

«επί πάσι δε αναλάβετε την ασπίδα της πίστεως, διά της οποίας θέλετε δυνηθή να σβέσητε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα» (εδ. 16). 

    Τέταρτο και πολύ σπουδαίο στοιχείο της πανοπλίας του στρατιώτη είναι η ασπίδα. Η Ρωμαϊκή ασπίδα ήταν ορθογώνια παραλληλόγραμμη, περίπου 75 εκατ. πλάτος και με 1,30 μέτρα μήκος. Ήταν φτιαγμένη από ξύλο ή πλεκτή λυγαριά. Συνήθως ήταν καλυμμένη με μέταλλο κυρίως από χαλκό. Την κρατούσαν με το αριστερό χέρι και με το δεξί κρατούσαν το ξίφος. 

     Ο Απ. Παύλος μας μιλάει για “βέλη πεπυρωμένα”. Τι ακριβώς είναι αυτά; Ήταν βέλη, τυλιγμένα στην άκρη με πανιά και στουπιά, τα οποία βουτούσαν σε κάτι σαν πίσσα ή άλλο εύφλεκτο υγρό, άναβαν φωτιά και το έριχναν εναντίον του αντιπάλου. Ποτέ κανείς δεν ήξερε πότε και από πού θα ερχόταν εναντίον του μια τέτοια ιπτάμενη φλόγα. Μάλιστα υπήρχαν και ειδικά τόξα, πολύ μεγάλα και βαριά, με βέλη μεγάλα στα οποία έβαζαν μεγάλη ποσότητα εύφλεκτου υλικού, ώστε, όταν πέσει αυτό πάνω σε άνθρωπο ή σε πολιορκητική μηχανή που συνήθως ήταν φτιαγμένη από ξερά ξύλα, να σκορπίσει το υγρό και να πάρει φωτιά. 

       Αν ένα στρατιώτης τον πετύχαινε ένα τέτοιο βέλος και είχε μόνον το θώρακα και δεν κρατούσε την ασπίδα του, το βέλος θα τρυπούσε το θώρακα και η φωτιά απ’ αυτό θα τον έκαιγε. Κατά τον ίδιο τρόπο επιτίθεται και ο διάβολος και δεν μπορεί ο άνθρωπος να ξεφύγει, αν δεν έχει την πίστη, η οποία ενεργεί ως ασπίδα και αποκρούει τις επιθέσεις του εχθρού. Όταν βλέπουμε τα πυρωμένα βέλη του εχθρού να έρχονται καταπάνω μας, ο μόνος τρόπος για να σωθούμε είναι να κρατάμε σταθερά την ασπίδα μας, που είναι η πίστη μας. Η πίστη στο Θεό και στην αγάπη Του μας προστατεύει σαν ασπίδα και μας βγάζει νικητές στον καθημερινό μας αγώνα. 

      Ο εχθρός προσπαθεί να σπείρει έριδες, διχογνωμίες, διχοστασίες, προσπαθεί να αμφισβητήσει το λόγο του Θεού και τις υποσχέσεις του Θεού προς τον άνθρωπο και γενικά με κάθε τρόπο να βάλει αμφιβολία μέσα μας για να μας απομακρύνει από το Θεό με έναν και μοναδικό σκοπό, να μας καταστρέψει. Τι θα κάνουμε, πώς θα σταθούμε και πώς θα νικήσουμε; Ένας τρόπος υπάρχει: Η πίστη μας. Είναι η πίστη στον Πατέρα Θεό και σε Εκείνον τον οποίον έστειλε εδώ στη γη τον Κύριο Ιησού Χριστό, που είναι «ο αρχηγός και τελειωτής της πίστεώς μας» (Εβραίους ΙΒ/12: 2). Αν πιστεύουμε στις επαγγελίες του Θεού και εμπιστευόμαστε στη χάρη Του, τότε δεν μπορεί να μας καταστρέψει κανένας πειρασμός, κανένα διανόημα, καμία δύναμη από το εξωτερικό περιβάλλον. 

      Ο διάβολος προσπαθεί να επιτύχει το στόχο του επιτιθέμενος κυρίως εσωτερικά στον άνθρωπο. Φέρνει διάφορες σκέψεις στο νου του, παρουσιάζει εικόνες στο μυαλό του ανθρώπου ελκυστικές και προσπαθεί να τον κάνει να αμαρτήσει διανοητικά. Πάγια τακτική του είναι να προσπαθεί να σπείρει αμφιβολίες σχετικά με το αν πράγματι ο Θεός είναι πιστός και κατά πόσο εκείνα τα οποία αναφέρει το Πνεύμα του Θεού μέσα στο λόγο Του είναι αληθινά και ορθά. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει: «Ε! άνθρωποι τα έγραψαν……» και πολλά άλλα. Η ασπίδα της πίστης αναιρεί τις προσπάθειες του σατανά να σπείρει αμφιβολίες σχετικά με το ότι ο Θεός είναι πιστός και αληθινός. Η πίστη μας είναι ασπίδα, πολύτιμη, γερή και στερεή. Τούτη την ασπίδα χρειάζεται να την κρατάμε καλά, γερά και δυνατά, γιατί είναι η μόνη ικανή να αποτρέψει αυτές τις προσπάθειες. Δεν υπάρχει νίκη σε καμία φάση της χριστιανικής ζωής που να μη στηρίζεται στην πίστη. Ο  στην επιστολή "Α' Ιωάννου" (κεφ. Ε/5, εδ. 4) αναφέρεται: «και αύτη είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών». Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι η πίστη ήταν η ασπίδα που προστάτευσε το Δαβίδ και του έδωσε τη νίκη εναντίον του γίγαντα Γολιάθ. (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 32-50). Η πίστη που φέρνει τη νίκη δε στηρίζεται στη σοφία των ανθρώπων, αλλά στη δύναμη του Θεού (Α’ Κορινθίους Β/2: 5). 

      Ζούμε στις έσχατες ημέρες των εσχάτων ημερών. Η παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού στις νεφέλες, για να «αρπάξει» την Εκκλησία Του, πλησιάζει. (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Ο Κύριος Ιησούς έρχεται με εντολή από το Θεό: «με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού», για να συνάξει το λαό Του, τους δικούς Του, «τους προσμένοντας Αυτόν». Ένα λαό που εξαγόρασε από τον εχθρό με το ίδιο Του το αίμα (Εβραίους Θ/9: 12). Λαός που είναι από «κάθε φυλή και κάθε γλώσσα» (Αποκάλυψη Ε/5: 9) και αποτελεί για το Θεό «γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φώς» (Α΄ Πέτρου Β/2: 9). 

      Μετά από την «αρπαγή» της εκκλησίας του Χριστού το τι θα ακολουθήσει πάνω σε τούτη την πολύπαθη γη είναι γνωστό μέσα από τον αιώνιο λόγο του Θεού. Μιας αρνησίθεης ανθρωπότητας για επτά χρόνια θα ηγηθεί «ο άνομος», «ο υιός της απωλείας» (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 3). Πρόκειται για ένα βασιλιάς που θα κάνει «κατά την θέλησιν αυτού, και θέλει υψωθή και μεγαλυνθή υπεράνω παντός Θεού, και θέλει μεγαλορρημονήσει κατά του Θεού των θεών, και θέλει ευημερεί, εωσού συντελεσθή η οργή, διότι το ωρισμένον θέλει γείνει» (Δανιήλ ΙΑ/11: 36). Καθώς γύρω μας καθημερινά συμβαίνουν τραγικά πράγματα τα οποία ο λόγος του Θεού ονομάζει «αρχαί ωδίνων» (Μάρκος ΙΓ/13: 8), ας μη καμφθούμε, αλλά ας σηκώσουμε ψηλά τα κεφάλια μας, επειδή πλησιάζει η απολύτρωσή μας (Λουκάς ΚΑ/21: 28). Να θυμόμαστε κάθε στιγμή τα λόγια του Απ. Πέτρου: «εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε διότι ο αντίδικός σας διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιέρχεται ζητών τίνα να καταπίη» (Α΄ Πέτρου Ε/5: 8) και καθώς καθημερινά βρισκόμαστε «εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης» (Φιλιππησίους Β/2: 15), έχουμε ανάγκη από δυνατά «όπλα», για να σταθούμε και να νικήσουμε. Τα όπλα του Χριστιανού σ’ αυτή τη ζωή είναι τρία : «πίστις, ελπίς, αγάπη» (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 13). Πίστη στο Θεό, ελπίδα ότι θα εκπληρώσει το λόγο Του, αγάπη στο Θεό και τον συνάνθρωπο. Τα τρία αυτά όπλα θωρακίζουν την άμυνα της ψυχής μας και κάνουν τον άνθρωπο δυνατό, αποφασιστικό, τον οδηγούν στη νίκη και τον πνευματικό θρίαμβο. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» μας επισημαίνει: «Χωρίς πίστη είναι αδύνατον να ευαρεστήσει τις εις τον Θεό» (Εβραίους ΙΑ/11: 6). Αυτός που προσέρχεται στο Θεό πρέπει να πιστεύει ότι ο Θεός είναι μισθαποδότης. Επίσης μας προτρέπει: «εαυτούς εξετάζετε αν ήσθε εν τη πίστει, εαυτούς δοκιμάζετε». "Β΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 5). Χρειάζεται ένας καθημερινός αγώνας και ένας καθημερινός έλεγχος, για να μπορέσουμε να μείνουμε στην αληθινή πίστη του Θεού. 

     «Είναι δε η πίστις ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων» (Εβραίους ΙΑ/11: 1). Πίστη είναι η εμπιστοσύνη που δείχνουμε σε κάποιον ότι αυτά που λέει είναι αληθινά και ότι αυτά που μας υπόσχεται θα τα πραγματοποιήσει. Πίστη στο Θεό είναι η ελπίδα πως στη ζωή μας μπορούν να συμβούν εξαιρετικά πράγματα που να μην ερμηνεύονται πάντα με τις αισθήσεις μας και την σοφία του κόσμου τούτου. «Πιστός είναι εκείνος όστις σας καλεί όστις και θέλει εκτελέσει» (Α΄ Θεσσαλονικείς Ε/5: 2424). Πιστεύω στον Θεό σημαίνει ότι Τον εμπιστεύομαι. Εμπιστεύομαι ότι αυτά που λέει μέσα στο Λόγο Του είναι αληθινά και αυτά που υπόσχεται μπορεί και θέλει να τα κάνει. Είναι δηλαδή αξιόπιστος συνομιλητής. Πιστεύω στο Θεό σημαίνει ότι Τον εμπιστεύομαι, αλλά πως να εμπιστευτώ κάποιον όταν δεν τον γνωρίζω; Όπως γίνεται και με τους ανθρώπους γύρω μας η σχέση και η εμπιστοσύνη χτίζεται σιγά -σιγά. Έτσι και με το Θεό, όσο περισσότερο τον γνωρίζουμε το Θεό μέσα από το λόγο του και τον βλέπουμε να ενεργεί στη ζωή μας, τόσο περισσότερο Τον εμπιστευόμαστε. Το πρώτο πράγμα που παίρνουμε από το Θεό με την πίστη είναι η σωτηρία μας. Λέμε στο Χριστό: “είμαι αμαρτωλός, συχώρεσε με, πλύνε με και καθάρισε με το πολύτιμο αίμα σου” και επειδή πιστεύουμε, νιώθουμε αμέσως καθαροί και Άγιοι, όπως ο Χριστός. Τούτη τη βεβαιότητα έρχεται να τη σφραγίσει μέσα μας το Πνεύμα του Θεού (Γαλάτας Δ/4: 6). 

      Για να λάβει ο άνθρωπος κάτι από το Θεό, χρειάζεται πίστη. Χωρίς πίστη δεν μπορεί να λάβει τίποτα. Θα λέγαμε ότι η πίστη είναι το μέσον, είναι ο αγωγός που μεταφέρει τη δύναμη του Θεού στον άνθρωπο.  Στην επιστολή του "Ιακώβου" (κεφ. Α/1, εδ. 6-8) αναφέρεται: «Ας ζητεί όμως μετά πίστεως, χωρίς να διστάζει παντελώς διότι ο διστάζων ομοιάζει με κύμα θαλάσσης κινούμενον υπό ανέμων και συνταραττόμενον. Διότι ας μη νομίζει ο άνθρωπος εκείνος ότι θέλει λάβει τι παρά του Κυρίου. Άνθρωπος δίγνωμος είναι ακατάστατος εν πάσαις ταις οδοίς αυτού». Η πίστη είναι ο σπουδαιότερος παράγοντας στη σχέση μας με το Θεό. Ας φέρουμε στη μνήμη μας την εικόνα εκείνης της ταλαιπωρημένης γυναίκας που επί δώδεκα έτη αιμορραγούσε. Καθώς την κοίταξε ο Κύριος της είπε: «Θάρρει, θύγατερ η πίστις σου σε έσωσε. Και εσώθη η γυνή από της ώρας εκείνης» (Ματθαίος Θ/9: 22). Όταν κάποιοι τυφλοί πλησίασαν τον Κύριο, για να τους δώσει το φως τους, ο Κύριος τους είπε: «πιστεύετε ότι μπορώ να το κάνω αυτό;». Η απάντηση ήταν «ναι Κύριε, Τότε ήγγισε τους οφθαλμούς αυτών, λέγων Κατά την πίστιν σας ας γείνη εις εσάς» (Ματθαίος Θ/9: 29). 

      «επί πάσι δε αναλάβετε την ασπίδα της πίστεως δια της οποίας θέλετε δυνηθή να σβέσητε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμέν». Η πίστη μας είναι η ασπίδα που θα μας προστατέψει την ώρα της επίθεσης του εχθρού, την ώρα του προβλήματος, την ώρα της δοκιμασίας, όταν θα έρχονται οι σκέψεις μέσα στο μυαλό μας και θα μας λένε: “σε εγκατέλειψε ο Θεός”. Τότε μόνο η δύναμη της πίστης μπορεί να μας προστατέψει. Πάνω στην ασπίδα της πίστεως θα σβήσουν τα πυρωμένα βέλη του εχθρού και θα βγούμε νικητές. Η πίστη είναι το μεγάλο δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Β/2, εδ. 8) αναφέρει: «Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι δια της πίστεως και τούτο δεν είναι από εσας, Θεού το δώρο». Ο Θεός ευαρεστείται με τη ζωή μας, αν ό,τι κάνουμε το κάνουμε με μοναδικό κίνητρο την πίστη μας και όχι για επίδειξη ή άλλους λόγους. Για να το πετύχουμε αυτό, χρειάζεται να είμαστε σε σύνδεση με το Θεό δια του λόγου Του και διά του Πνεύματος του Αγίου. Έτσι θα γνωρίζουμε κάθε μέρα και πιο πολύ το Θεό και κάθε μέρα θα τον εμπιστευόμαστε περισσότερο. Γι’ αυτό πάντοτε στην προσευχή μας θα πρέπει να ζητάμε από το Θεό: «Κύριε αύξησε μου την πίστη». 

     Αναμφισβήτητα η κινητήριος δύναμη πάντων είναι η αληθινή πίστη μας στο Θεό. Με αυτή παίρνουμε τη συγχώρηση, λαμβάνουμε τη σωτηρία μας, τα χαρίσματα του Πνεύματος του Θεού, τη λύση στα προβλήματά μας. Σ’ αυτήν στηρίχτηκαν «οι ήρωες της πίστεως», όπως μας τους παρουσιάζει ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους»  (κεφ. ΙΑ/11). 

4 Δια πίστεως ο Άβελ προσέφερε προς τον Θεόν καλητέραν θυσίαν παρά τον Κάϊν, διά της οποίας εμαρτυρήθη ότι ήτο δίκαιος, επειδή ο Θεός έδωκε μαρτυρίαν περί των δώρων αυτού, και δι' αυτής καίτοι αποθανών έτι λαλεί. 

5 Δια πίστεως μετετέθη ο Ενώχ, διά να μη ίδη θάνατον, και δεν ευρίσκετο, διότι μετέθεσεν αυτόν ο Θεός επειδή προ της μεταθέσεως αυτού εμαρτυρήθη ότι ευηρέστησεν εις τον Θεόν 

6 χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν πρέπει να πιστεύη ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν. 

7 Δια πίστεως ο Νώε, ειδοποιηθείς θεόθεν περί των μη βλεπομένων έτι, εφοβήθη και κατεσκεύασε κιβωτόν προς σωτηρίαν του οίκου αυτού, δι' ης κατέκρινε τον κόσμον και έγεινε κληρονόμος της διά πίστεως δικαιοσύνης. 

8 Δια πίστεως υπήκουσεν ο Αβραάμ, ότε εκαλείτο να εξέλθη εις τον τόπον τον οποίον έμελλε να λάβη εις κληρονομίαν, και εξήλθε μη εξεύρων που υπάγει. 

9 Δια πίστεως παρώκησεν εις την γην της επαγγελίας ως ξένην, κατοικήσας εν σκηναίς μετά Ισαάκ και Ιακώβ των συγκληρονόμων της αυτής επαγγελίας 

10 διότι περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός. 

11 Δια πίστεως και αυτή η Σάρρα έλαβε δύναμιν εις το να συλλάβη σπέρμα και παρά καιρόν ηλικίας εγέννησεν, επειδή εστοχάσθη πιστόν τον υποσχεθέντα. 

12 Δια τούτο και εξ ενός, μάλιστα νενεκρωμένου, εγεννήθησαν καθώς τα άστρα του ουρανού κατά το πλήθος, και ως η άμμος η παρά το χείλος της θαλάσσης, ήτις δεν δύναται να αριθμηθή. 

13 Εν πίστει απέθανον ούτοι πάντες, μη λαβόντες τας επαγγελίας, αλλά μακρόθεν ιδόντες αυτάς και πεισθέντες και εγκολπωθέντες και ομολογήσαντες ότι είναι ξένοι και παρεπίδημοι επί της γης. 

      Είναι βέβαιο ότι η αληθινή, η ακλόνητη πίστη θα μας καταστήσει τελικούς νικητές, όμως σε καμία περίπτωση δε θα περάσουμε σε τούτη τη ζωή «αβρόχοις ποσί». Ο Θεός μέσα στην αγάπη Του και μέσα στην πρόνοιά Του και σύμφωνα με την παιδεία Του θα επιτρέψει προβλήματα μέσα στη ζωή μας και μέσα απ’ αυτά θα φανούν οι δόκιμοι. Ο Απ. Παύλος, άνθρωπος πίστεως και πλήρους αφιέρωσης στο Θεό, ας δούμε πως περιγράφει τη ζωή του: «Πέντε φορές μαστιγώθηκα από τους Ιουδαίους με τριάντα εννιά μαστιγώματα κάθε φορά. Τρεις φορές δάρθηκα με βέργες. Μια φορά λιθοβολήθηκα. Τρεις φορές ναυάγησα. Ένα μερόνυχτο έμεινα ναυαγός στο πέλαγος. Οδοιπόρησα πολλές φορές. Αντιμετώπισα κινδύνους σε ποτάμια, κινδύνους από ληστές, κινδύνους από τους ομοεθνείς μου, κινδύνους από τους εθνικούς, κινδύνους σε πόλεις, κινδύνους σε ερημιές, κινδύνους στη θάλασσα, κινδύνους από ψευδαδέλφους. Εργάσθηκα κοπιάζοντας και μοχθώντας συνέχεια, ξαγρυπνώντας πολλές φορές, αντιμετωπίζοντας πείνα και δίψα, μένοντας πολλές φορές νηστικός, αντιμετωπίζοντας κρύο και γυμνότητα» (Β΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 24-27). Δε μπορεί να βρεθεί σε άνθρωπο μεγαλύτερος κατάλογος πόνου, δακρύων και αίματος. 

   Και συνεχίζει ο Απόστολος: «για να μη υπερηφανεύομαι, εξαιτίας τής υπερβολής των αποκαλύψεων, μου δόθηκε ένα αγκάθι (σκόλωπας) στο σώμα μου» (Β΄ Κορινθίους ΙΒ/12 : 7-8). Πρόκειται για μια πολύ σοβαρή περιπέτεια της υγεία του. Τρεις φορές παρακάλεσε ο Παύλος το Θεό, για να τον θεραπεύσει, χωρίς αποτέλεσμα. Και ο μακρύς κατάλογος δεν τελειώνει εδώ. Απογοητεύσεις από αδελφούς, διαμάχες μεταξύ τους και πολλά άλλα. Το ερώτημα που προκύπτει είναι: Καλά η ασπίδα της πίστεως που θα προφύλασσε τον Απ. Παύλο από τα πυρακτωμένα βέλη του πονηρού πού είναι; Γιατί δεν τον προστάτευσε; Πώς μπορεί αυτός ο άνθρωπος μετά από τόσες περιπέτειες να μιλάει για την «ασπίδα της πίστεως» θα διερωτηθεί κάποιος; 

      Γιατί ο Θεός επέτρεψε όλη αυτή την ασύλληπτη ταλαιπωρία για τον Ιώβ, για τον οποίον ο Ίδιος είχε πεί: «δεν υπάρχει όμοιος αυτού εν τη γη, άνθρωπος άμεμπτος και ευθύς, φοβούμενος τον Θεόν και απεχόμενος από κακού;» (Ιώβ Α/1: 8). Γιατί ο Θεός επέτρεψε ο Δαβίδ, για τον οποίον ο Θεός είχε πει: «άνδρας κατά την καρδίαν μου» (Πράξεις ΙΓ/13: 22), να τρέχει επί δεκατρία χρόνια στα βουνά κυνηγημένος από το βασιλιά Σαούλ και μάλιστα ενώ είχε ήδη χριστεί βασιλιάς; Γιατί ο Δανιήλ, ένας πολύ πιστός άνθρωπος, να βρεθεί μέσα στο λάκκο των λεόντων; (Δανιήλ Σ/6: 16). Γιατί ο Ιωσήφ, ένας τόσο πιστός και αφιερωμένος στο Θεό άνθρωπος, να πουληθεί σαν δούλος και να βρεθεί άδικα στην φυλακή της Αιγύπτου. Πολλοί άγιοι άνθρωποι αν και κράτησαν ψηλά και δυνατά την ασπίδα της πίστεως, όμως δε γλίτωσαν από τα πυρωμένα βέλη του εχθρού. Ας ψάξουμε τις απαντήσεις μέσα στην αγάπη και την πρόνοια του ουράνιου Πατέρα μας. 

    Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι «η ασπίδα της πίστεως» δεν προστατεύει αναγκαστικά τον άνθρωπο από τις εξωτερικές συνθήκες της ζωής. Πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα έχει σκοπό να προστατεύσει την εσωτερική πνευματική μας σχέση του ανθρώπου με το Θεό. Έχει σκοπό να διαφυλάξει ακέραιη και απρόσβλητη την ψυχή του πιστού ανθρώπου. Ο Απ. Παύλος διερωτάται: 

35 Τις θέλει μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή πείνα ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα; 

36 Καθώς είναι γεγραμμένον, Ότι ένεκα σου θανατούμεθα όλην την ημέραν. Ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής. 

37 Αλλ' εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς (Ρωμαίους Η/8: 35-37). 

      Όλα αυτά είναι ενδεχόμενο να συμβούν στη ζωή μας μέσα στην πρόνοια του Θεού, μέσα στην αγάπη Του, μέσα στο αδιάλειπτο ενδιαφέρον του για την πνευματική ολοκλήρωση του ανθρώπου, μέσα στην παιδεία Του. Ο Θεός ποτέ δεν υποσχέθηκε ότι θα τραβήξει τους δικούς Του από τον κόσμο του πόνου και των δακρύων. Το χριστιανό ο Θεός δεν τον έβαλε μέσα σ’ ένα θερμοκήπιο. Αντίθετα ένα δενδράκι που μεγαλώνει στην πλαγιά του βουνού είναι ο χριστιανός. Εκεί και ο άνεμος θα το χτυπήσει και η βροχή και ο αέρας και το χιόνι θα του σπάσει κάποια κλαριά. Όμως το δενδράκι, για να μην ξεριζωθεί κάτω απ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες, θα ρίξει τις ρίζες του όλο και πιο βαθιά μέσα στο βουνό. Πόσοι άνθρωποι μέσα στις εξωτερικές δυσκολίες, μέσα στον πόνο, τη θλίψη δεν ήρθαν πιο κοντά και δεν έριξαν βαθιά τις ρίζες τους μέσα στο Θεό και τις υποσχέσεις Του!

      Κλείνοντας θα επαναλάβουμε ότι η ασπίδα της πίστης είναι αναπόσπαστο τμήμα της πανοπλίας του Θεού, η οποία είναι αναγκαία για την πάλη μας με το κακό. Δεν μπορούμε να προστατεύσουμε μόνοι μας τον εαυτόν μας. Μόνον ο Χριστός μπορεί να μας προστατεύσει και γι’ αυτό θα πρέπει να είμαστε πάντοτε σε στενή και ζωντανή επαφή με το Χριστό. Αυτός είναι η ασπίδα μας και η λαβή της ασπίδας, πάνω στην οποία θα πρέπει να έχει «κολλήσει» το χέρι μας, είναι η πίστη μας. Δεν σώζει τον άνθρωπο η πίστη του, τον σώζει ο Χριστός, όμως η πίστη είναι εκείνη που μας φέρνει κοντά στο Χριστό, μας ταυτίζει μαζί Του και μας κρατά κάτω από την προστασία Του. ---

5. Η ΠΕΡΙΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

5. Η ΠΕΡΙΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

 «λάβετε την περικεφαλαίαν της σωτηρίας» (προς Εφεσίους Σ/6: 17α).

        Πέμπτο εξάρτημα της πανοπλίας του Θεού είναι η περικεφαλαία. Πρόκειται για πολύ σπουδαίο εξάρτημα που προορίζεται να προστατεύσει το κεφάλι του στρατιώτη από τα εχθρικά πυρά. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο και η περικεφαλαία της σωτηρίας προστατεύει του νου του Χριστιανού από τα εχθρικά πυρά που είναι οι διάφορες πλανεμένες θεωρίες, η γενική σύγχυση που έχει επικρατήσει γύρω μας εξαιτίας της άγνοια του λόγου του Θεού από τις εσωτερικές και εξωτερικές μάχες που καλείται να δώσει ο πιστός άνθρωπος. Το Πνεύμα το Άγιο, καθώς μπαίνει μέσα στη ζωή του Χριστιανού δια της πίστεως και της αναγεννήσεως, έρχεται να μεταμορφώσει το νου του πιστού ανθρώπου (Ρωμαίους ΙΒ/12: 2) έτσι, ώστε να μη σκέπτεται πια, όπως σκεπτόταν, πριν αναγεννηθεί. «Όθεν εάν τις ήναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγειναν νέα» (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 17). Όταν ο νους αλλάζει, ολόκληρος ο άνθρωπος αλλάζει. Όταν κάποιος γίνεται νέο κτίσμα εν Χριστώ, είναι ανάγκη σύμφωνα με το λόγο του Θεού να αποβλέπει «εις τα άνω» (Κολοσσαείς Γ/3: 1), να δίνει προτεραιότητα στα πράγματα που αφορούν τη σχέση του με το Χριστό (Β’ Κορινθίους Ε/5: 17,18). Όταν ο χριστιανός οδηγείται από το Άγιο Πνεύμα, τότε προστατεύει το νου του από λανθασμένες επιλογές. Ο χριστιανός φορώντας την πανοπλία του Θεού γίνεται ικανός να αγωνιστεί «τον καλό αγώναν της πίστεως» (Β’ Τιμοθέου Δ/4: 6-8) έχοντας ως εφόδια κάθε στιγμή το λόγο του Θεού και την προσευχή (Εφεσίους Σ/6: 18). 

       Παρά το γεγονός ότι μέσω της πίστεως στο Θεό και τον αιώνιο λόγο Του έχουμε ανακαινίσει το νου μας, δεν παύουμε να είμαστε άνθρωποι ατελείς και αδύναμοι, επειδή το διεφθαρμένο σύστημα που λειτουργεί γύρω μας μπορεί να αποσπάσει την προσοχή μας. Ο Απ. Παύλος αναφέρει σχετικά: «ξέρω ότι μέσα μου (δηλαδή, μέσα στη σάρκα μου) δεν κατοικεί αγαθό επειδή, το να θέλω, βρίσκεται κοντά μου, το να κάνω, όμως, το καλό, δεν το βρίσκω, επειδή, δεν κάνω το αγαθό, που θέλω αλλά, το κακό, που δεν θέλω, αυτό κάνω» (Ρωμαίους Ζ/7: 18-19). Ο διάβολος μέχρι και τον Κύριο Ιησού πείραξε με σκοπό να τον κάνει να παρεκκλίνει από το σκοπό Του προσφέροντάς Του «όλα τα βασίλεια του κόσμου και τη δόξα τους» (Ματθαίος Δ/4: 8). Όμως ο Ιησούς με τη δύναμη του Θεού αντιστάθηκε στα σχέδια του εχθρού αποβλέποντας σε έναν οραματισμό τον οποίον μας αναφέρει ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 2) «όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού». 

     Είναι ανάγκη να στηριχθούμε στις υποσχέσεις του Θεού και να διατηρήσουμε άσβεστη την ελπίδα που έχει βάλει ο Θεός μέσα μας για το αιώνιο μέλλον μας. Ας προσέξουμε να μη γεμίζουμε το μυαλό μας, τη διάνοιά μας με όλα αυτά τα εφήμερα και απατηλά που προσφέρει το διεφθαρμένο σύστημα πραγμάτων που μας περιβάλλει. Αντίθετα ας φροντίζουμε να γεμίζουμε το μυαλό μας με το λόγο του Θεού, με τις θαυμαστές υποσχέσεις Του και με τα μεγάλα και θαυμαστά σχέδια που έχει ο Θεός για το κάθε δικό Του παιδί. (Αποκάλυψη Α/1: 6 & Ε/5: 10). Ο λόγος του Θεού μας προτρέπει να μένουμε «εις την ελπίδα χαίροντες, εις την θλίψιν υπομένοντες, εις την προσευχήν προσκαρτερούντες» (Ρωμαίους ΙΒ/12: 12). Αυτή είναι η ασφαλής πνευματική στάση στην οποία θα πρέπει να βρίσκεται ο πιστός άνθρωπος. 

     Είναι αναγκαίο να υπάρξει συνταύτιση του νου του πιστού ανθρώπου με το νου του Χριστού. Το Πνεύμα το Άγιο είναι εκείνο που ανανεώνει και μεταμορφώνει το νου του ανθρώπου. Στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 2) αναφέρει ο Απ. Παύλος: «και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον». Όταν ο χριστιανός οδηγείται από το Πνεύμα το Άγιο, έχει προστατευμένο το νου του και τη σκέψη του από λανθασμένα, εφήμερα, σαρκικά πράγματα. Στο βιβλίο των «Παροιμιών» (κεφ. ΚΕ/25, εδ. 28) αναφέρεται: «Όστις δεν κρατεί το πνεύμα αυτού, είναι ως πόλις κατεδαφισμένη και ατείχιστος». Τι θα κάνει ο εχθρός σε μια πόλη που είναι κατεδαφισμένη και ατείχιστη; Θα μπει μέσα και θα «αλωνίσει». Θα φέρει μέσα στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου πάθη, επιθυμίες κακές, εγωισμούς, υπερηφάνεια, θυμό, ματαιότητα καθώς και το υπερόπλο του εχθρού, για να καταλάβει το νου του ανθρώπου, που είναι το «εγώ». Πίσω από «εγώ» κρύβονται σαρκικά πάθη, επιθυμίες, διανοήματα και πολλά άλλα με τα οποία ο εχθρός χρησιμοποιεί κατάλληλα για να απομακρύνει, όσο γίνεται πιο πολύ, τον άνθρωπο από το Θεό με σκοπό βεβαίως να τον καταστρέψει. Εκείνος που δεν κυριαρχεί στο πνεύμα του, που δεν έχει την κυριαρχία του εαυτού του είναι σαν πόλη κατεδαφισμένη χωρίς τείχη. Είναι ένας εύκολος στόχος για τον εχθρό. Θα έρθει, θα τον καταλάβει και αφού του αφαιρέσει ό,τι καλό υπάρχει, θα τον οδηγήσει στην αιώνια απώλεια. Μόνον, όταν ο άνθρωπος οδηγείται από το Πνεύμα το Άγιο εξουσιάζει το πνεύμα του, μπορεί να ελέγχει τις «ορέξεις» του, να βάζει χαλινό στις επιθυμίες του, τις σκέψεις του και να κρατάει πάντα σε τάξη τον εαυτόν του. Επίσης στο βιβλίο των «Παροιμιών» (κεφ. ΙΣ/16, εδ. 32) αναφέρεται: «Καλύτερος ο μακρόθυμος παρά ο δυνατός κι αυτός που εξουσιάζει το πνεύμα του, παρά αυτός που εκπορθεί μια πόλη». Ο άνθρωπος που μπορεί να κρατήσει την ψυχραιμία του σε μια δύσκολη ώρα και να εξουσιάσει πάνω στο πνεύμα του είναι μεγαλύτερος ήρωας από έναν που κατακτάει μια ολόκληρη πόλη. Λέγεται ότι ο Τσάρος της Ρωσίας Μέγας Πέτρος κάποτε θύμωσε και χτύπησε έναν κηπουρό τόσο πολύ, που μετά από λίγο ο κηπουρός πέθανε. «Αλίμονο», είπε ο Πέτρος με θλίψη, «κατέκτησα τόσα έθνη και δεν μπόρεσα να κατακτήσω τον εαυτόν μου». 

       Ο Απ. Παύλος στην επιστολή "Α΄ προς Θεσσαλονικείς" (κεφ. Ε/5, εδ. 8,9) αναφέρει: «εμείς, όμως, καθώς είμαστε της ημέρας, ας εγκρατευόμαστε, αφού ντυθούμε τον θώρακα της πίστης και της αγάπης και για περικεφαλαία την ελπίδα τής σωτηρίας. Δεδομένου ότι, ο Θεός δεν μας προσδιόρισε για οργή, αλλά για απόλαυση σωτηρίας, διαμέσου τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού». Η περικεφαλαία της ελπίδας της σωτηρίας μας δεν είναι μια αβέβαιη, συγκεχυμένη ελπίδα που μπορεί κάποια στιγμή και να μας απογοητεύσει. Όχι, είναι βεβαιότητα, είναι ζωντανή ελπίδα που θα μας προστατεύσει από κάθε παγίδα του εχθρού. 

     Το κεφάλι του πολεμιστή είναι από τα μέρη που θα πρέπει να προστατευθεί όχι μόνον διότι αποτελεί κύριο ζωτικό σημείο του σώματος, αλλά και διότι αποτελεί το βασικό στόχο του εχθρού, επειδή καθώς είπαμε, ο εχθρός προσπαθεί να κάνει τον άνθρωπο να αμαρτήσει διανοητικά, ώστε να τον αποκόψει ψυχικά από το Θεό. Εκείνος που θα ακουμπήσει με εμπιστοσύνη πάνω στον αιώνιο λόγο του Θεού είναι ως ισχυρό και απόρθητο φρούριο από τον εχθρό. Σε κάθε περίπτωση η ζωντανή ελπίδα που μας οδηγεί στη βεβαιότητα της σωτηρίας μας θα πρέπει να είναι ως περικεφαλαία μας. Αυτή θα μας διαφυλάξει από τα σχέδια του ανθρωποκτόνου εχθρού, θα μας στηρίξει, θα μας παρηγορήσει, θα μας ελευθερώσει από τις παγίδες. 

      Όταν ο λόγος του Θεού μας λέγει: «λάβετε την περικεφαλαίαν της σωτηρίας» εννοεί ότι θα πρέπει να αποκτήσουμε συνείδηση και να πιστέψουμε μέσα από την καρδιά μας ότι έχουμε σωθεί. Ο πιστός άνθρωπος δεν είναι «ως και οι λοιποί, οι μη έχοντες ελπίδα…». Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο δεν θα πρέπει να συμπεριφέρεται όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι. Θα πρέπει να έχει άλλες σκέψεις, άλλες επιδιώξεις, άλλο τρόπο ζωής, άλλη συμπεριφορά. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να προστατεύσουμε τη διάνοιά μας από τις κακές σκέψεις και επιθυμίες του εχθρού. Όταν είμαστε ντυμένοι με την περικεφαλαία, δεν μπορεί ο διάβολος να προσβάλει τη διάνοιά μας. Το πιο ευαίσθητο σημείο του ανθρώπου είναι το κεφάλι και περισσότερο από κάθε άλλο σημείο εκεί σημαδεύει ο εχθρός. Επειδή η κεφαλή μας είναι ο Χριστός, η προσπάθεια του εχθρού επικεντρώνεται στο να μας κλέψει το Χριστό μέσα από το κεφάλι μας, δηλαδή να αποσπάσει το νου και τη σκέψη μας από τα πράγματα του Θεού και να προσηλώσει τη σκέψη μας στα γήινα, τα εφήμερα και γενικά σε ό,τι είναι αντίθετο προς το Θεό. Αν αυτό το καταφέρει, τότε γινόμαστε εύκολα θύματα στα χέρια του. Είναι ανάγκη λοιπόν να προστατεύσουμε τον τρόπο σκέψης μας και αυτό θα το επιτύχουμε, όταν έχουμε στραμμένο το νου μας στα πράγματα του Θεού και κυρίως να έχουμε σταθερή μέσα στο μυαλό μας την ελπίδα της σωτηρίας μας, την ελπίδα της αιώνιας ζωής, που υπόσχεται ο Θεός σε κάθε δικό Του παιδί (Α΄ Ιωάννου Β/2: 25). Μόνον τότε το μυαλό μας θα είναι προστατευμένο και πάνω στην περικεφαλαία της σωτηρίας μας θα χτυπήσει και θα εξοστρακιστεί κάθε αρνητική σκέψη, κάθε ψεύτικη διδαχή, κάθε πλάνη, κάθε πειρασμός του εχθρού. 

      Ο Απ. Παύλος γράφει προς τους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης: (Α΄ Θεσσαλονικείς» (Ε/5: 8) «αλλ' ημείς, όντες της ημέρας, ας εγκρατευώμεθα, ενδυθέντες τον θώρακα της πίστεως και αγάπης και περικεφαλαίαν την ελπίδα της σωτηρίας». Και εδώ η ελπίδα της σωτηρίας μας, εν Χριστώ Ιησού, παρομοιάζετε με περικεφαλαία, επειδή ακριβώς έχει σκοπό να προστατεύσει τη διάνοιά μας. 

     Ο λόγος του Θεού μας καλεί να έχουμε ως περικεφαλαία στην πνευματική μας ζωή δια της πίστεως την ελπίδα της σωτηρίας μας. Είναι μια σωτηρία που προσφέρεται από το Θεό, δια Ιησού Χριστού, δωρεάν, κατά χάριν. «Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον, ουχί εξ έργων, διά να μη καυχηθή τις» (Εφεσίους Β/2: 8,9) και η οποία έρχεται να καλύψει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του πιστού ανθρώπου. 

     Ο Απ. Παύλος μας αναφέρει: «επειδή, σωθήκαμε με την ελπίδα» (Ρωμαίους Η/8: 24). Εδώ γίνεται αναφορά στο παρελθόν, όπου ο Θεός μας έσωσε, όταν πιστέψαμε στο Χριστό και αναφέρεται κυρίως στην ενοχή της αμαρτίας μας την οποία ο Θεός μας συγχώρησε. «και τας αμαρτίας αυτών και τας ανομίας αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον» (Εβραίους Ι/10: 17). 

   Στους Κορινθίους χριστιανούς αναφέρεται σε ενικό αριθμό και τους λέει: «για μας που βρισκόμαστε στο δρόμο της σωτηρίας». (Α΄ Κορινθίους Α/1: 18). Εδώ ο Απόστολος αναφέρεται στο παρόν και θέλει να μας τονίσει τη δύναμη της αμαρτίας, η οποία πολύ εύκολα μας κάνει να αστοχούμε. Στον αγώνα αυτόν ο Κύριος μας προσφέρει τη δύναμη, ώστε να σταθούμε και να νικήσουμε. Στους Εβραίους Χριστιανούς γράφει ο Απ. Παύλος: «ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ' υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα» (Εβραίους ΙΒ/12: 1). 

     Στην επιστολή «προς Ρωμαιους» (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 11) αναφέρεται: «είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ' ότε επιστεύσαμεν». Εδώ γίνεται αναφορά στη σωτηρία μας, την οποία θα λάβουμε στο μέλλον. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι με τη χάρη του Χριστού σωθήκαμε, με τη δύναμή Του κάθε μέρα σωζόμαστε και με τη χάρη Του ζούμε τη ζωντανή ελπίδα ότι μια μέρα θα σωθούμε και θα ζήσουμε μαζί με τον Ιησού Χριστό στον ουρανό. «και περικεφαλαίαν την ελπίδα της σωτηρίας». 

    Ο στρατιώτης μάχεται, κακουχείται, δεινοπαθεί, συνθλίβεται την ώρα της μάχης, αγωνίζεται σκληρά, γιατί έχει μέσα του ελπίδα. Αποβλέπει στη νίκη και σ’ ένα ευτυχές μέλλον που εκτείνεται μετά τη νίκη. Το ίδιο ισχύει και για το Χριστιανό. Στηριζόμενος στις ζωντανές υποσχέσεις του Θεού, ζει έχοντας ζωντανή, ασάλευτη ελπίδα μέσα του ότι μία μέρα θα δει το Θεό «πρόσωπο προς πρόσωπο». Γράφει ο Απ. Παύλος στους χριστιανούς της Κορίνθου: «Διότι τώρα βλέπομεν διά κατόπτρου αινιγματωδώς, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε δε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθην». (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 12). 

     Την ελπίδα μέσα στην καρδιά του πιστού ανθρώπου την έβαλε ο Χριστός. Εκείνο το θλιβερό, τελευταίο βράδυ του Κυρίου γύρω από το πασχαλινό τραπέζι ο Κύριος έδωσε μία υπόσχεση στους μαθητές Του και διαχρονικά σε όλους όσους είναι δικοί Του. Τους είπε λοιπόν: «Στο σπίτι του πατέρα μου υπάρχουν πολλοί χώροι διαμονής, διαφορετικά θα σας το έλεγα. Πηγαίνω, λοιπόν, να σας ετοιμάσω τόπο και αφού πάω και σας ετοιμάσω τόπο, θα έρθω πάλι και θα σας πάρω κοντά μου, για να είστε και εσείς όπου είμαι εγώ» (Ιωάννης ΙΔ/14: 2). Τι ωραία, τι τρυφερά, τι παρήγορα λόγια, τι όμορφη ελπίδα έβαλε μέσα στην καρδιά τους ο Κύριος! 

    Μ’ αυτήν την περικεφαλαία της ελπίδας της σωτηρίας κατέβηκε στις μάχες η εκκλησία του Χριστού και μ’ αυτήν θα αγωνίζεται μέχρι εκείνη την ώρα που στον ουρανό θα ηχήσει η σάλπιγγα του Θεού, που θα ακουστεί η φωνή του αρχαγγέλου, που θα σημάνει ότι ήρθε η μεγάλη ώρα, ότι ήρθε η ώρα της αρπαγής της Εκκλησίας του Θεού, εν Χριστώ Ιησού. Τότε, μας λέει ο λόγος του Θεού, «όσοι έχουν πεθάνει και είχαν πιστέψει στο Χριστό, θα αναστηθούν πρώτα. Έπειτα οι ζωντανοί που είναι του Χριστού θα αρπαγούν πάνω από την πολύπαθη τούτη γη, για να συναντήσουν τον Κύριο στις νεφέλες» (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 16-17). Από το ξερονήσι της Πάτμου αποκαλύπτει ο Ιωάννης: «Και ήκουσα φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού, λέγουσαν Ιδού, η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ' αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ' αυτών Θεός αυτών και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον διότι τα πρώτα παρήλθον». (Αποκάλυψη ΚΑ/21: 3,4). 

      Ας προσέξουμε να μην ξεχνάμε τις υποσχέσεις του Θεού που είναι πάντοτε ζωντανές, αληθινές και οι οποίες θα εκπληρωθούν κατά γράμμα. Ας μην ξεχνάμε την περικεφαλαία της ελπίδας της σωτηρίας μας για να μη χάνουμε ποτέ την ελπίδα μας, για να βαδίζουμε με δύναμη, με αυτοπεποίθηση, «αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως» (Εβραίους ΙΒ/12: 2). Πάντοτε την επίθεση του εχθρού να την αντιμετωπίζουμε με την ζωντανή ελπίδα στην καρδιά. 

     Πάντοτε στις μάχες τις πνευματικές να κατεβαίνουμε έχοντας την περικεφαλαία της ελπίδας της σωτηρίας μας. ---

6. Η ΜΑΧΑΙΡΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

6. Η ΜΑΧΑΙΡΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.

 

«και την μάχαιραν του Πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού» (προς Εφεσίους Σ/6: 17β).

       Σαν εισήγηση σ’ αυτή τη μελέτη θα ήθελα να μεταφέρω αυτούσιο ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ιωάννη Βουνιάνου (1628 – 1688), που επιγράφεται: «το μεγάλο ταξίδι»:

       Τότε ο Απολλύων (ο διάβολος) ξέσπασε άγρια θυμωμένος και φώναξε: 

-- Εγώ είμαι εχθρός αυτού του Βασιλιά (του Θεού). Μισώ κι Εκείνον και τους νόμους Του και τους ανθρώπους Του. Γι’ αυτό βγήκα έξω για να σε χτυπήσω. 

-- Πρόσεχε Απολλύων τι κάνεις είπε ο Χριστιανός. Βρίσκομαι πάνω στο βασιλικό δρόμο, στο δρόμο του αγιασμού. Ο Απολλύων τότε άπλωσε τα τεράστια πόδια του από το ένα μέρος του δρόμου ως το άλλο για ν’ αποκλείσει το δρόμο και φώναξε: Δε φοβάμαι τίποτε. Ετοιμάσου τώρα γιατί θα σε σκοτώσω! Ορκίζομαι στα καταχθόνια του καταφυγίου μου δε θα σε αφήσω να προχωρήσεις πιο πέρα. Εδώ θα σου βγάλω την ψυχή! Λέγοντας αυτά έριξε ένα φλογισμένο βέλος στο στήθος του Χριστιανού. Μα ο Χριστιανός πρόβαλε την ασπίδα που κρατούσε στο χέρι, απέκρουσε μ’ αυτήν το πυρωμένο βέλος και ξέφυγε τον κίνδυνο. 

-- Ο Χριστιανός τότε, βλέποντας πως έφτασε η στιγμή να πολεμήσει έσυρε το σπαθί του. Κι ο Απολλύων χίμηξε πάνω του ρίχνοντας βέλη σαν το χαλάζι. Μ’ όλες τις προσπάθειές του, ο Χριστιανός δε μπόρεσε να ξεφύγει. Πληγώθηκε στο κεφάλι, στο χέρι και στο πόδι. Αυτό τον ανάγκασε να οπισθοχωρήσει λίγο γιατί ο Απολλύων του έριχνε με μεγαλύτερη μανία. Πήρε θάρρος όμως κι ο Χριστιανός και αντιστάθηκε όσο πιο γενναία μπορούσε. Η φοβερή αυτή μάχη κράτησε μισή μέρα και πιο πολύ, ώσπου ο Χριστιανός εξαντλήθηκε και δε μπορούσε πια ν’ αντέξει. Οι πληγές του τον έκαναν ολοένα και πιο αδύναμο. 

-- Τότε ο Απολλύων, βλέποντας πως έχει την κατάλληλη ευκαιρία άρχισε να ζυγώνει προς το Χριστιανό που παλεύοντας κατάφερε να τον ρίξει κάτω. Τη στιγμή που έπεφτε κάτω ξέφυγε και το σπαθί από το χέρι του. Τότε ο Απολλύων είπε: «Σ’ έχω τώρα στα χέρια μου» και τον έσφιξε τόσο πολύ που ο Χριστιανός άρχισε να χάνει τις ελπίδες του πως θα ζήσει. Μα όπως ο Θεός θέλησε, την ώρα που ο Απολλύων πήγαινε να δώσει το τελειωτικό χτύπημα και να αποτελειώσει τον καλό εκείνο οδοιπόρο, ο Χριστιανός άπλωσε το χέρι του και με μια επιδέξια κίνηση άρπαξε από κάτω το σπαθί του και φώναξε: «Μη χαίρεσαι για μένα εχθρέ μου κι έπεσα πάλι θα σηκωθώ!» (Μιχαίας Ζ/7: 8). Λέγοντας αυτά του έφερε ένα δυνατό χτύπημα με το σπαθί του και τον έκανε να συρθεί πίσω βαριά πληγωμένος. Βλέποντάς τον έτσι ο Χριστιανός όρμισε ξανά επάνω του λέγοντας: «Σε όλα αυτά υπερνικούμε με την βοήθεια Εκείνου που μας αγάπησε». (Ρωμαίους Η/8: 37). 

-- Τότε ο Απολλύων άπλωσε τα μαύρα απαίσια φτερά του κι έφυγε βιαστικός κι ο Χριστιανός δεν τον ξαναείδε ποτέ πια. Ο Απ. Ιάκωβος μας προτρέπει: «Αντισταθείτε εις τον διάβολον και θέλει φύγει από σας» (Ιακώβου Δ/4: 7). 

     Μέχρι τώρα τα όπλα τα οποία αναφέραμε ήταν αμυντικά. Στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Σ/6, εδ. 17) αναφέρεται ένα ακόμα όπλο που ξεχωρίζει από όλα τα’ άλλα, γιατί είναι το μόνο επιθετικό της πανοπλίας του Θεού. Το μόνο επιθετικό όπλο που διαθέτει ο Χριστιανός, το οποίο μας καλεί ο λόγος του Θεού να λάβουμε, είναι «η μάχαιρα του πνεύματος». Τούτο το όπλο η Αγία Γραφή το παρομοιάζει με μάχαιρα, γιατί τρυπά, διαπερνά, συνθλίβει τον εχθρό και ακυρώνει τα σχέδιά του. Με το όπλο αυτό θα επιτιθέμεθα εναντίον του εχθρού και θα καταστρέφουμε τις μεθοδίες του και θα ελευθερώνουμε τους ανθρώπους που είναι δέσμιοι σ’ αυτόν (Ησαΐας ΞΑ/61: 1) και θα τους οδηγούμε στην ελευθερία και στην αλήθεια του Ιησού Χριστού. Όταν εφαρμόζουμε το λόγο του Θεού, τοποθετούμε τον εαυτόν μας μέσα στις σκέψεις του Θεού. Έτσι βλέπουμε τα διάφορα πράγματα της ζωής, τον κόσμο, την αμαρτία κλπ όπως τα βλέπει και ο Θεός και μέσα από τον αιώνιο λόγο Του βρίσκουμε τα σχέδιά Του για τον καθένα μας. Μέσα στο γραπτό λόγο του Θεού θα βρούμε τι μας ζητάει ο Θεός και αφού το βρούμε, αφού μας το αποκαλύψει το Πνεύμα το Άγιο, θα πρέπει να ζητήσουμε τη δύναμη από το Θεό, για να το εκτελέσουμε. 

       Συνοπτικά μπορούμε να πούμε ότι ο λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει την αλήθεια, μας δείχνει το σωστό δρόμο, την «οδόν της ζωής» (Ψαλμός ΙΣ/16: 11), μας στηρίζει, μας δυναμώνει με τις ζωντανές και αιώνιες υποσχέσεις Του. Μια από τις μεγάλες υποσχέσεις του Κυρίου είναι: «τα δικά μου πρόβατα ακούν τη φωνή μου και εγώ τα γνωρίζω και με ακολουθούν. Και εγώ δίνω σ’ αυτά αιώνια ζωή και δεν θα χαθούν στον αιώνα και κανένας δεν θα τα αρπάξει από το χέρι μου» (Ιωάννης Ι/10: 27,28). Ποιος τα λέει αυτά; Τα λέει Εκείνος που είναι Πιστός & αληθινός (Αποκάλυψη ΙΘ/19: 11). 
      Στο βιβλίο της «Αποκάλυψης» (κεφ. Α/1, εδ. 16) ο Απ. Ιωάννης, που είδε σε όραμα τον Ιησού στη δόξα Του σαν Κύριο της Εκκλησίας, αναφέρει: «και είχεν εν τη δεξιά αυτού χειρί επτά αστέρας και εκ του στόματος αυτού εξήρχετο ρομφαία δίστομος οξεία και η όψις αυτού έλαμπεν ως ο ήλιος λάμπει εν τη δυνάμει αυτού». Αυτή η δίστομη ρομφαία είναι ο λόγος του Θεού, που εξέρχεται από το στόμα του Κυρίου Ιησού. Oταν γνωρίζουμε την αλήθεια του Θεού, όταν εκτελούμε το θέλημά Του, όταν πιστεύουμε στις υποσχέσεις Του και όλα αυτά τα εφαρμόζουμε μέσα στη ζωή μας, τότε έχουμε τοποθετημένο στο χέρι μας το "ξίφος του Θεού", έχουμε τη "μάχαιρα του Πνεύματος" και με αυτό το σπαθί μπορούμε με σιγουριά να κατέβουμε στη μάχη και σίγουρα να νικήσουμε. 

     Αν έχουμε πίστη και θάρρος. Το μόνο όπλο που μπορεί να καταστρέψει το διάβολο και τα ανθρωποκτόνα σχέδιά του είναι «η μάχαιρα του πνεύματος», που είναι ο λόγος του Θεού. Ο Συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους», κεφ. Δ, εδ. 12, αναφέρει: «Επειδή, ο λόγος τού Θεού είναι ζωντανός, και ενεργός, και κοφτερότερος περισσότερο από κάθε δίκοπη μάχαιρα, και εισχωρεί βαθιά, μέχρι διαίρεσης και της ψυχής και του πνεύματος, μέχρι τους συνδέσμους και τους μυελούς, και διερευνάει τούς συλλογισμούς και τις έννοιες της καρδιάς». Εδώ πρόκειται για το γραπτό λόγο του Θεού, τη Βίβλο, που είναι: 

Ζωντανός – έχει ζωή μέσα του. Είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68). 

Ενεργός – μπορεί να δράσει, να ενεργήσει και να επηρεάσει κάθε περιοχή της ανθρώπινης ύπαρξης.

Δραστικός – έχει δύναμη μέσα του και η δύναμη αυτή τον κάνει «να μη δεσμεύεται» (Β΄ Τιμοθέου Β/2: 9). «Είναι δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα» (Ρωμαίους Α/1: 16). 

Κοφτερός - και μάλιστα πιο κοφτερός από κάθε δίκοπο μαχαίρι ή σπαθί. 

Διαιρετικός – εισχωρεί βαθιά και χωρίζει την ψυχή από το πνεύμα, τα δύο αόρατα, άυλα τμήματα της ανθρώπινης οντότητας. Χωρίζει το κόκαλο απ’ το μεδούλι, δηλ. αγγίζει και τα πλέον εσωτερικά πράγματα της φυσικής ύπαρξής μας. 

Διεισδυτικός – εισχωρεί στα βάθη της καρδιά του ανθρώπου, αντιλαμβάνεται και κρίνει τους διαλογισμούς και τις προθέσεις της καρδιάς του ανθρώπου. 

       Αυτό είναι το ξίφος που το χέρι του Θεού προσέθεσε στην πανοπλία μας. Χωρίς το όπλο αυτό είναι αδιανόητο να τολμήσει ο Χριστιανός να κατέβει στο πεδίο της μάχης. Γιατί θα υποστεί ήττα βαριά και ανεπανάληπτη. Μ’ αυτό θα πολεμήσει, μ’ αυτό θα διαλύσει το θρησκευτικό ψεύδος και θα οδηγήσει τους ταπεινούς στην καρδιά να βρουν την ελευθερία τους. Ο Απ. Ιωάννης (κεφ. Η/8, εδ.32) μεταφέροντας τα λόγια του Χριστού αναφέρει: «Εάν σεις μείνετε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει». Είναι δέσμιος του εχθρού ο άνθρωπος μέσα από τα πάθη και τις επιθυμίες και μόνον η αλήθεια του λόγου του Θεού μπορεί να τον ελευθερώσει. Επίσης με αυτό το πνευματικό σπαθί μπορούμε να αμυνόμαστε, όταν αντιμετωπίζουμε πειρασμούς ή άλλα εμπόδια στην πνευματική μας ζωή και γενικά μπορούμε να αντιμετωπίζουμε «πάσαν την δύναμην του εχθρού». Πόσο θα πρέπει να ευχαριστούμε το Θεό για το γραπτό λόγο που μας έχει δώσει και για τον οποίο μας διαβεβαιώνει: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης, διά να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 17). 

      Αν υπήρξε ποτέ ένας, ο οποίος δε θα είχε ανάγκη να κάνει χρήση αυτού του ξίφους στην πάλη του εναντίον του κακού, αν υπήρξε ποτέ ένας, ο οποίος δε θα είχε ανάγκη το γραπτό λόγο του Θεού, αυτός ήταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που ίδιος ήταν ο ζωντανός Λόγος του Θεού. Ας προσέξουμε όμως πως ενήργησε ο Κύριος και απέκρουσε αποτελεσματικά τον τριπλό πειρασμό του εχθρού. Κράτησε σφιχτά στο χέρι Του το σπαθί του πνεύματος, το γραπτό λόγο του Θεού. Σε κάθε πρόκληση του εχθρού ο Κύριος απαντούσε: 

-- «Και ελθών προς αυτόν ο πειράζων είπεν. Εάν είσαι Υιός του Θεού, ειπέ να γείνωσιν άρτοι οι λίθοι ούτοι» (Ματθαίος Δ/4: 3). 

Όχι, απαντάει ο Κύριος, γιατί είναι γραμμένο ότι ο άνθρωπος δε θα ζει μόνο για το ψωμί, αλλά για να εφαρμόζει κάθε λόγο που βγαίνει από το λόγο του Θεού (Ματθαίος Δ/4: 4). 

 -- «Λέγει προς αυτόν, εάν είσαι Υιός του Θεού, ρίψον σεαυτόν κάτω διότι είναι γεγραμμένον, ότι θέλει προστάξεις εις τους αγγέλους αυτού περί σου και θέλουσι σε σηκώνει επί των χειρών αυτών, δια να μη προσκόψεις προς λίθον τον πόδα σου». 

Όχι, γιατί είναι γραμμένο: Δε θα πειράξεις Κύριον το Θεό σου (Ματθαίος Δ/4: 7). 

-- «Πάλιν παραλαμβάνει αυτόν ο διάβολος εις όρος πολύ υψηλόν, και δεικνύει εις αυτόν πάντα τα βασίλεια του κόσμου και την δόξαν αυτών και λέγει προς αυτόν Ταύτα πάντα θέλω σοι δώσει, εάν πεσών προσκυνήσης με» (Ματθαίος Δ/4: 8,9). 

Όχι, γιατί είναι γραμμένο: Κύριο το Θεό σου θα προσκυνήσεις και μόνο αυτόν θα λατρέψεις. (Ματθαίος Δ/4: 10). Μετά από το τρίτο κτύπημα μ’ αυτήν τη δίστομη μάχαιρα ο σατανάς έφυγε. 

       Οι ερωτήσεις που έκανε ο διάβολος προς τον Κύριο είναι μέσα από εδάφια του λόγους του Θεού και αναφέρονται στον Ψαλμό 91. Ο Κύριος απαντά μέσα από εδάφια του βιβλίου του «Δευτερονομίου». Οι τρεις εκείνοι άνθρωποι που είχαν έρθει, για να παρηγορήσουν τον Ιώβ, προσπαθούσαν να τον πείσουν ότι έχει αμαρτήσει και εξ’ αιτίας των αμαρτιών του βρίσκεται σε πολύ δύσκολη κατάσταση, χρησιμοποιώντας εδάφια μέσα από το λόγο του Θεού. Αν ο διάβολος προσπάθησε να χρησιμοποιήσει εδάφια από την Αγία Γραφή, εναντίον του Κυρίου Ιησού, μπορεί να το κάνει και σε όλους εμάς. Γι’ αυτό θα πρέπει να έχουμε γνώση του λόγου του Θεού και να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί. Υπάρχουν άνθρωποι που εφαρμόζουν λανθασμένα το λόγο του Θεού, πονηροί, γόητες, «πλαόντες και πλανόμενοι» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 13). Υπάρχουν άνθρωποι που κηρύττουν λανθασμένα το λόγο του Θεού, «χάριν αισχρού κέρδους» (επιστολή Τίτο Α/1: 11). Ο Κύριος δεν χρησιμοποιεί θεολογικούς όρους, για να απαντήσει στον διάβολο, αλλά πηγαίνει κατευθείαν στο λόγο του Θεού και εξηγεί «τι είναι γεγραμμένον». 

   Πέρα από την τριπλή αυτή νίκη ο Κύριος Ιησούς Χριστός χρησιμοποίησε την μάχαιραν του Πνεύματος για να βοηθήσει και άλλα άτομα να ξεφύγουν από τις παγίδες του εχθρού. Ας θυμηθούμε την περίπτωση εκείνου του νομικού που ρώτησε τον Κύριο: «Διδάσκαλε, τι πράξας θέλω κληρονομήσει ζωήν αιώνιον; Ο δεν είπε προς αυτόν. Εν των νόμω τι είναι γεγραμμένον; Πως αναγινώσκεις;» (Λουκάς Ι/10: 26). Θα μπορούσε ο Κύριος Ιησούς που είναι ο ζωντανός Λόγος του Θεού να μην κάνει χρήση της Αγίας Γραφής όμως, επειδή είχε ενανθρωπήσει τη ζωή Του, έπρεπε να ζήσει με τέλεια υποταγή στον Πατέρα στηριζόμενος στον αιώνιο λόγο του Θεού. Και το ερώτημα για τον καθένα από μας είναι: Αν Εκείνος, που ήταν ο Υιός του Θεού, κατέβηκε στο πεδίο της μάχης κρατώντας σφιχτά στο χέρι Του «την μάχαιραν του Πνεύματος», πόσο ανόητος θα ήταν ο Χριστιανός που θα τολμούσε να κατέβει στο πεδίο της μάχης, για να αντιμετωπίσει τον εχθρό, χωρίς να κρατάει γερά στο χέρι του το ξίφος της νίκης και του θριάμβου, χωρίς να στηρίζεται στον αιώνιο και αψευδή λόγο του Θεού.
    Μόνον όταν πάρουμε στα χέρια το φοβερό αυτό όπλο του λόγου του Θεού, δε θα έχουμε να φοβηθούμε κανέναν εχθρό, γιατί όλοι οι εχθροί έχουν ήδη νικηθεί πάνω στο σταυρό του Χριστού. Εκεί συν τρίφτηκε η κεφαλή του αρχαίου όφεως, του διαβόλου, εκεί θριάμβευσε ο «νικητής του Άδη και του θανάτου» (Αποκάλυψη Α/1: 18), Κύριος Ιησούς Χριστός. Σ’ Αυτόν θα πρέπει πάντοτε να αποβλέπουμε γιατί χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα (Ιωάννης ΙΕ/15: 5). Δεν μπορούμε με τις δικές μας δυνάμεις να πολεμήσουμε τα πονηρά πνεύματα. Όλη μας την ελπίδα θα πρέπει να τη στηρίζουμε στον Ιησού Χριστό. Ας προσέξουμε μαζί με όλα αυτά και μια σημαντική λεπτομέρεια. Η βάση για κάθε πειρασμό εναντίον του Κυρίου Ιησού ήταν ο πειρασμός της αμφιβολίας. Κάθε φορά που ο εχθρός θέλει να μας πειράξει ξεκινάει την προσπάθειά του με τη λέξη «εάν» για να μας προκαλέσει αμφιβολία. «εάν είσαι Υιός του Θεού». Εδώ χρειάζεται η βαθιά και εμπεριστατωμένη γνώση του γραπτού λόγου του Θεού, που θα διαλύσει κάθε αμφιβολία και θα μας κάνει να ρίξουμε πιο βαθιά τις ρίζες μας μέσα στο λόγο του Θεού. 

     Μόνον ο λόγος του Θεού μπορεί να καταστρέψει το διάβολο και τα σχέδιά του. Μπορεί ο άνθρωπος να ζει μακριά από το Θεό εξαιτίας της αμαρτίας του, εγκλωβισμένος μέσα στα ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα, όμως ο λόγος του Θεού, που έχει δύναμη από το Πνεύμα το Άγιο, έρχεται και νικάει το ψέμα και ελευθερώνει το σκλαβωμένο άνθρωπο. Γι’ αυτό άλλωστε ο διάβολος φοβάται το λόγο του Θεού. Το σπαθί του λόγου του Θεού, τη μάχαιρα του Πνεύματος, την Αγία Γραφή δεν πρόκειται ποτέ να τη φοβηθεί ο διάβολος, όσο αυτή βρίσκεται τοποθετημένη στο ράφι της βιβλιοθήκης μας ή μέσα σε κάποιο κομοδίνο. Αν όμως μελετάμε το λόγο του Θεού, τον κρατάμε γερά μέσα στο μυαλό μας και τον εφαρμόζουμε στην καθημερινή μας ζωή, τότε δε θα έχουμε να φοβηθούμε από κανέναν εχθρό, δε θα πρέπει να δειλιάσουμε σε οποιαδήποτε δύσκολη στιγμή της ζωής μας, γιατί οι μάχες είναι του Κυρίου, σε μας ανήκει μόνον το «θέλω», Ας μην ξεχνάμε ότι σε κάθε πνευματικό πόλεμο, σε κάθε κρίσιμη στιγμή της ζωή μας, αυτοί που θα είναι με μας θα είναι πολλοί περισσότεροι απ’ αυτούς που διαθέτει ο εχθρός. Ας θυμόμαστε πάντα εκείνο το περιστατικό με τον Προφήτη του Θεού τον Ελισσαιέ και τον υπηρέτη του: «Και ότε εξηγέρθη το πρωΐ ο υπηρέτης του ανθρώπου του Θεού και εξήλθεν, ιδού, στράτευμα είχε περικυκλωμένην την πόλιν με ίππους και αμάξας. Και είπεν ο υπηρέτης αυτού προς αυτόν, Ω, κύριε, τι θέλομεν κάμει; Ο δε είπε, Μη φοβού διότι πλειότεροι είναι οι μεθ' ημών παρά τους μετ' αυτών. Και προσηυχήθη ο Ελισσαιέ και είπε, Κύριε, Άνοιξον, δέομαι, τους οφθαλμούς αυτού, διά να ίδη. Και ήνοιξεν ο Κύριος τους οφθαλμούς του υπηρέτου, και είδε και ιδού, το όρος ήτο πλήρες ίππων και αμαξών πυρός περί τον Ελισσαιέ» (Β΄ Βασιλέων Σ/6: 15-17). 

     Ας προσέξουμε ιδιαίτερα μια λεπτομέρεια που έχει σχέση με το λόγο του Θεού. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες καθημερινά εξασκούνταν πολύ σκληρά σε πολεμικές ασκήσεις, ώστε να είναι έτοιμοι εν καιρώ πολέμου να δράσουν επιδέξια, ώστε να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τον εχθρό. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το λόγο του Θεού. Δεν αρκεί μόνον να κρατούμε το λόγο του Θεού, αλλά πρέπει μέσα από τη συστηματική μελέτη να ασκούμεθα σ’ αυτόν τότε θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις μεθόδους του διαβόλου και να τον νικήσουμε. Ο Απ. Παύλος συμβουλεύει τον Τιμόθεο: «Σπούδασον να παραστήσης σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας» (Β΄ Τιμοθέου Β/2: 15). Για να είναι κάποιος εργάτης του Θεού που δε θα έχει να ντραπεί για τίποτα μέσα στη ζωή του, για να είναι άμεμπτος και ακέραιος, θα πρέπει να σπουδάζει – μελετάει συστηματικά και αδιάκοπα το γραπτό λόγω του Θεού. Θα πρέπει κάθε στιγμή στη ζωή του να γνωρίζει «τι είναι γεγραμμένον», ώστε να μπορεί να στέκεται πάνω σ’ αυτό και να ευθυγραμμίζει πάνω σ’ αυτό την πνευματική του ζωή. 

      Κλείνοντας τούτη τη μελέτη θα ήθελα να αναφερθώ και σε μια άλλη «μάχαιρα» που αναφέρει ο λόγος του Θεού. Ας θυμηθούμε εκείνες τις σκοτεινές, τις τραγικές ώρες το τελευταίο βράδυ του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Σε λίγο… προδοσία … μοναξιά… εμπαιγμοί…. Ο Πέτρος ακολουθεί τον Κύριο και έχει κρύψει μέσα στα ρούχα του ένα μαχαίρι. Την ώρα που συλλαμβάνουν τον Κύριο βγάζει το μαχαίρι και καταφέρνει να κόψει το αυτί ενός υπηρέτη του Αρχιερέα που τον έλεγαν Μάλχο. Στηρίχτηκε στις δικές του δυνάμεις ο Πέτρος και έκανε χρήση δικών του τρόπων και δικών του μέσων, για να υπερασπιστεί τον εαυτόν του, όπως φανταζόταν και να υπερασπιστεί και τον Κύριό του. Πέτρο, πρόσεχε, η εκκλησία του Θεού έχει ανάγκη τη συμβολή σου μόνον, όταν αυτή είναι κάτω από την οδηγία του Αγίου Πνεύματος. Μην προσπαθείς, ψυχή, να δικαιωθείς με τον έναν ή τον άλλο δικό σου τρόπο, που εσύ νομίζεις σωστό. Εκείνη τη δύσκολη ώρα, την πιο σκοτεινή μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, έρχεται ο Χριστός να πει στον Πέτρο: «βάλε την μάχαιραν εις την θήκην». Αυτό, Πέτρο, σημαίνει αυτοδικαίωση. Αυτή Πέτρο δεν είναι «η μάχαιρα του Αγίου Πνεύματος». Αυτό το μαχαίρι δε θα φέρει νίκες αλλά αλλεπάλληλες ήττες μέσα στη ζωή σου. 

      Άραγε το κατάλαβε αυτό το μάθημα ο Πέτρος; Η απάντηση είναι ΝΑΙ, το κατάλαβε. Μόλις πενήντα μέρες είχαν περάσει από εκείνη την τραγική μέρα και την ημέρα της Πεντηκοστής ο Πέτρος κατέβηκε στους δρόμους της Ιερουσαλήμ οπλισμένος όχι με εκείνο το παλιό μαχαίρι αλλά με την «μάχαιρα του πνεύματος». Μίλησε ο Πέτρος για τον αναστημένο και δοξασμένο Χριστό και ο Απ. Λουκάς στο βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων» (κεφ. Β/2, εδ. 37) μας δίνει μια πληροφορία για τα αποτελέσματα που υπήρξαν. «Αφού δε ήκουσαν ταύτα, ήλθεν εις κατάνιξιν η καρδία αυτών, και είπον προς τον Πέτρον και τους λοιπούς Αποστόλους τι πρέπει να κάνωμεν άνδρες αδελφοί;» Ήταν η «μάχαιρα του Αγίου Πνεύματος» που έσκισε τις καρδιές των ανθρώπων με θαυμαστά αποτελέσματα. «και προσετέθησαν εν εκείνη τη ημέρα έως τρις χιλιάδες ψυχαί». 

       Εάν γερά και σταθερά κρατήσουμε μέσα στην καρδιά μας τη «μάχαιρα του Πνεύματος» που είναι ο γραπτός λόγος του Θεού, τέτοια θα είναι και τα αποτελέσματα και της δικής μας πνευματικής ζωής και ακόμα περισσότερα. Ας προσέξουμε ιδιαίτερα να μη λείψει αυτό το όπλο από την πανοπλία μας. ---