ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

       

    

 

 «Εξεύρετε ότι μετά δύο ημέρας γίνεται το πάσχα, και ο Υιός του ανθρώπου παραδίδεται διά να σταυρωθή» (Ματθαίος ΚΣ/26: 2). 

       «Μετά δε δύο ημέρας ήτο το πάσχα και τα άζυμα. Και εζήτουν οι αρχιερείς και οι γραμματείς πως να συλλάβωσιν αυτόν με δόλον και να θανατώσωσιν» (Μάρκος ΙΔ/14: 1). 

      Ο Κύριος προειδοποιεί τους μαθητές Του για μία ακόμα φορά για όλα όσα πρόκειται να συμβούν άμεσα μέσα στη ζωή Του. Τους λέγει λοιπόν: «Ξέρετε ότι σε δύο μέρες είναι η γιορτή του Πάσχα, και ο Υιός του Ανθρώπου θα παραδοθεί για να σταυρωθεί». Πρόκειται για το τελευταίο Πάσχα της Παλαιάς Διαθήκης. Ο "Πασχαλινός Αμνός", γύρω από τον οποίο στρεφόταν ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη, ήταν πλέον μπροστά τους. «Ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάννης Α/1: 29). Εκείνος που ήταν «προορισμένος προ καταβολής κόσμου» και ο οποίος εφανερώθη «εν τοις εσχάτοις καιροίς» (Α’ Πέτρου Α/1: 20). 

      Σε λίγο κάτω από την αντιλογία των ανθρώπων θα παρέδιδε την ψυχή αυτού «λύτρον αντί πολλών» (Ματθαίος Κ/20: 28). Ο αντικαταστατικός Του θάνατός θα ικανοποιούσε όλες τις δίκαιες απαιτήσεις του Θεού, εξαιτίας της δικής μας αμαρτίας και θα αρκούσε για να εξαλείψει όλες τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων που θα αναγνώριζαν και θα πίστευαν στο σωτήριο Έργο Του πάνω στο σταυρό. 

     «και συνεβουλεύθησαν να συλλάβωσι τον Ιησούν με δόλον και να θανατώσωσιν. Έλεγον δέ μη εν τη εορτή, δια να μη γίνει θόρυβος εν τω λαώ» (Ματθαίος ΚΣ/26: 4-5). 

   Οι αρχιερείς και οι γραμματείς και οι πρεσβύτεροι βρίσκονται στο παλάτι του αρχιερέα και καταστρώνουν τα σχέδιά τους για τη σύλληψη και τη θανάτωση του Ιησού. Ήθελαν να Τον συλλάβουν κρυφά και να Τον θανατώσουν, αλλά δε θεωρούσαν πως αυτό ήταν φρόνιμο να το κάνουν πάνω στη γιορτή του Πάσχα, γιατί ο λαός θα μπορούσε να αντιδράσει και να υπάρξουν αναταραχές. Μόλις πριν από λίγες ημέρες τα πλήθη είχαν υποδεχτεί τον Ιησού σαν βασιλιά. Τη λύση θα τους την προσφέρει ο Ιούδας ο μαθητής, ο επονομαζόμενος Ισκαριώτης, την επόμενη μέρα το πρωί, καθώς ο Κύριος με τους μαθητές Του θα επέστρεφαν από τη Βηθανία στην Ιερουσαλήμ με προοπτική να γιορτάσουν το Πάσχα.

ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΤΗΣ ΒΗΘΑΝΙΑΣ

(Ματθαίος ΚΣ/26: 6-13 -- Ιωάννης ΙΒ/12: 1 – 8 – Μάρκος ΙΔ/14: 3-9). 

6 Ότε δε ο Ιησούς ήτο εν Βηθανία εν τη οικία Σίμωνος του λεπρού, 

7 προσήλθε προς αυτόν γυνή έχουσα αλάβαστρον μύρου βαρυτίμου, και κατέχεεν αυτό επί την κεφαλήν αυτού, ενώ εκάθητο εις την τράπεζαν. 

8 Ιδόντες δε οι μαθηταί αυτού, ηγανάκτησαν λέγοντες Εις τι η απώλεια αύτη; 

9 διότι ηδύνατο τούτο το μύρον να πωληθή με πολλήν τιμήν και να δοθή εις τους πτωχούς. 

10 Νοήσας δε ο Ιησούς, είπε προς αυτούς Δια τι ενοχλείτε την γυναίκα; διότι έργον καλόν έπραξεν εις εμέ. 

11 Διότι τους πτωχούς πάντοτε έχετε μεθ' εαυτών, εμέ όμως πάντοτε δεν έχετε. 

12 Επειδή χύσασα αύτη το μύρον τούτο επί του σώματός μου, έκαμε τούτο δια τον ενταφιασμόν μου. 

13 Αληθώς σας λέγω, όπου εάν κηρυχθεί το ευαγγέλιον τούτο εν όλω τω κόσμω, θέλει λαληθή και τούτο, το οποίον έπραξεν αύτη, εις μνημόσυνον αυτής (Ματθαίος ΚΣ/26: 6-13). 

    --- «Και έκαμαν εις αυτόν δείπνον εκεί, και η Μάρθα υπηρέτει ο δε Λάζαρος ήτο εις εκ των συκαθημένων μετ' αυτού» (Ιωάννης ΙΒ/12: 2). 

   --- «Και ενώ αυτός ήτο εν Βηθανία εν τη οικία Σίμωνος του λεπρού, και εκάθητο εις την τράπεζαν» (Μάρκος ΙΔ/14: 3). 

      Από την περιγραφή που δίνεται το δείπνο αυτό φαίνεται να έγινε στη Βηθανία στο σπίτι του Σίμωνα του λεπρού, τον οποίον ο Κύριος είχε θεραπεύσει από την ανίατη ασθένεια της λέπρας (Ματθαίος ΚΣ/26: 6). 

      Εκεί πλησίασε τον Κύριο μία γυναίκα και έχυσε ένα πανάκριβο μύρο πάνω στο κεφάλι Του. Η μεγάλη αξία του μύρου έδειχνε το πάθος, την αγάπη, τη μεγάλη αφοσίωσή της στον Κύριο. Στην ουσία έδειχνε πόσο μεγάλη ευγνωμοσύνη και πόσο μεγάλη αγάπη αισθανόταν για τον Κύριο τούτη γυναίκα, ώστε τίποτα δεν ήταν αρκετά ακριβό, για να προσφερθεί σ’ Αυτόν. 

      Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης (ΙΒ/12: 3) αναφέρει ότι έσπασε το αλάβαστρο η Μαρία και έχυσε το μύρο πάνω στο σώμα του Κυρίου αρχίζοντας από το κεφάλι και με ό,τι περίσσεψε άλειψε τα πόδια του Ιησού. Τούτη η μεγάλη εκδήλωση βαθιάς αγάπης δε σταματάει εδώ. «με τας τρίχας της κεφαλής αυτής σπόγγισε τους πόδας αυτού». Ω! τι ταπείνωση μπροστά στον Κύριο! 

      Οι μαθητές Του Κυρίου και κυρίως ο Ιούδας, ο οποίος είχε αναλάβει τη φύλαξη του ταμείου, είδαν αυτήν την πράξη της σαν μια τεράστια σπατάλη και σκέφτονταν πως θα ήταν καλύτερα να πουλούσαν το μύρο και να έδιναν τα χρήματα στους φτωχούς. Η αξία του μύρου ήταν κάπου τριακόσια δηνάρια και το ποσό αυτό αντιστοιχούσε την εποχή εκείνη σε μισθό εργάτη ενός έτους. Aς έχουμε υπόψη μας πάντοτε ότι ποτέ δεν είναι σπατάλη εκείνο που προσφέρουμε από αγάπη για την υπηρεσία του Χριστού. Σπατάλη είναι ό,τι ξοδεύουμε στα μάταια πράγματα αυτού του κόσμου. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης έρχεται να μας αποκαλύψει τις προθέσεις του Ιούδα, του επονομαζόμενου Ισκαριώτη. «Είπε δε τούτο ουχί διότι έμελεν αυτόν περί των πτωχών, αλλά διότι ήτο κλέπτης και είχε το γλωσσόκομον και εβάσταζε τα βαλλόμενα εις αυτό» (Ιωάννης ΙΒ/12: 6). 

    Ο Κύριος, παρατηρώντας την αγάπη και την πνευματική διορατικότητα της γυναίκας αυτής, έσπευσε να τους διορθώσει. «Αλλ' ο Ιησούς είπεν Αφήσατε αυτήν δια τι ενοχλείτε αυτήν; καλόν έργον έπραξεν εις εμέ. Διότι τους πτωχούς πάντοτε έχετε μεθ' εαυτών, και όταν θέλητε, δύνασθε να ευεργετήσητε αυτούς εμέ όμως πάντοτε δεν έχετε ό,τι ηδύνατο αύτη έπραξε προέλαβε να αλείψη με μύρον το σώμα μου δια τον ενταφιασμόν. Αληθώς σας λέγω, Όπου αν κηρυχθή το ευαγγέλιον τούτο εις όλον τον κόσμον, και εκείνο το οποίον έπραξεν αύτη θέλει λαληθή εις μνημόσυνον αυτής» (Μάρκος ΙΔ/14: 6-9). 

       Η ενέργεια αυτή ήταν μια όμορφη, ευγενική πράξη που ήρθε στην κατάλληλη στιγμή, λίγο πριν από το Πάθος του Κυρίου. Τους φτωχούς μπορούσαν να τους βοηθήσουν οποιαδήποτε στιγμή, αφού πάντα θα τους είχαν μαζί τους. Ο Κύριος, καθώς διέκρινε τη βαθιά πίστη, την αγάπη και την ευγνωμοσύνης αυτής της γυναίκας, έμεινε πολύ ικανοποιημένος από την πράξη της αυτή και θέλοντας να την επιβραβεύσει είπε στους παρευρισκόμενους: «Σας βεβαιώνω πως σ’ όλο τον κόσμο, όπου κι αν κηρυχθεί το ευαγγέλιο, θα γίνεται λόγος για την πράξη της γυναίκας αυτής και έτσι θα τη θυμούνται». 

    Οι περισσότερες απόψεις ερμηνευτών συμφωνούν ότι η γυναίκα που αναφέρεται παραπάνω στο Ευαγγέλιο του «Ματθαίου» ταυτίζεται με την Μαρία, την αδελφή του Λαζάρου και ως εκ τούτου είναι διαφορετικό πρόσωπο από εκείνη που αναφέρει ο Ευαγγελιστής "Λουκάς" (κεφ. Ζ/7, εδ. 36-50). Ως έκφραση ευγνωμοσύνης λοιπόν αγόρασε «μίαν λίτραν μύρου νάρδου καθαράς πολυτίμου». Με τη λέξη «μύρον» εννοεί υγρό άρωμα. Η λέξη «νάρδος» προσδιορίζει το είδος του μύρου. 

    Οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι ο Σίμων που αναφέρεται στο παραπάνω περιστατικό ήταν διαφορετικό πρόσωπο από τον Φαρισαίο Σίμωνα, που είχε παραθέσει τράπεζα στον Κύριο Ιησού στο σπίτι του, που βρισκόταν στη Γαλιλαία (Λουκάς Ζ/7: 36-50). 

      «Είχον δε δώσει προσταγήν και οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι, εάν τις μάθει που είναι, να μηνύσει, δια να πιάσωσιν αυτόν» (Ιωάννης ΙΑ/11: 57). 

         Η ώρα «μηδέν» είχε φτάσει για τον Κύριο. --